หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw

[FiZZ]

เต็มปากเต็มคำมาก "ลมของผม" 

[zeen11]

เพิ่งตามอ่านแบบรวดเดียว สนุกมากค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักมาก กว่าจะดีกันได้ลุ้นแทบตาย หวังว่าคงไม่มีมาม่าอีกแล้วนะ 555+

[PetitDragon]

 

'ลมของผม'

 

[๛ナーリバス๛]

บอกว่าให้ถนอหน่อยก็ไม่ฟังเล้ยตินเนี่ยยยยยย

แต่ก็ช่วยไม่ได้ ก็ลมออกจะน่ารักออกปานนั้น คริคริ

[zingiber]

  หวานสุดๆ "ลมของผม" อิอิ

[Y2Y]

ตอนที่ 16



“รับให้หน่อยสิครับ”

ภาคีบอกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อโทรศัพท์ของเขาร้องดังขึ้นมา เขาล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นมันให้ไป โดยไม่คิดจะดูว่าใครโทรมา เพราะสายตากำลังจับจ้องผ่านกระจกใสไปยังท้องถนนเบื้องหน้า เส้นทางที่ทอดสู่บ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคย หากแต่ห่างหายไปนานกว่าสามเดือน วันนี้เขากลับมาเยือนมันอีกครั้ง พร้อมกับเจ้าของบ้านหน้าหวาน

สีฟ้ายื่นมือไปรับ แต่ไม่วายถูกลวนลามด้วยมือใหญ่ที่เกาะกุมไม่ยอมปล่อย เลยได้รอยเล็บของมือข้างที่เหลือเป็นของฝาก

“ทำร้ายร่างกายตินอีกแล้ว ทำร้ายทั้งคืน ตอนเช้าอีก จะไม่โหดเกินไปหน่อยเหรอครับ”

คนมาดขรึมพูดน้อยหายไปไหนเสียแล้ว คนที่สีฟ้าเห็นอยู่ตรงนี้ไม่มีเค้าโครงนั้นเลยสักนิดเลย เมื่อก่อนคำพูดแต่ละคำกว่าจะหลุดออกมาได้ มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
 แต่คราวนี้มันลื่นไหลและสองแง่สองง่ามจนอยากจะเหวี่ยงมัดหนักไปที่ปากช่างพูดสักครั้ง

“หรือไม่ชอบ ถ้าไม่ชอบก็จะได้ไม่ทำ” เริ่มก่อนเองนะภาคี สีฟ้าก็ขอจัดให้เหมือนกัน

“ชอบครับ ชอบมากครับ” คนเคยพูดน้อยละสายตาจากทางเบื้องหน้า มาส่งสายตาอ้อนๆ ให้คนร่างบางในชุดเสื้อคอกลมตัวใหญ่สีเขียว สีฟ้าเหมาะกับเสื้อตัวนี้จริงๆ
แต่ภาคีก็คิดว่าสีฟ้าเหมาะกับเสื้อผ้าของเขาทุกตัวนั่นแหละ

สีฟ้าย่นจมูกเล็กรั้นใส่เจ้าของใบหน้าคมหวานทีหนึ่ง ก่อนจะก้มมองชื่อของปลายสายที่เรียกเข้ามา

“หนึ่งโทรมา รับเองดีกว่าไหม” ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์คืนไปให้เจ้าของ ไม่ใช่ไม่อยากช่วยรับ แต่คนที่โทรเข้ามาคือเพื่อนของภาคี บางทีคณิตอาจมีธุระสำคัญพูดกับเจ้าของเครื่องตัวจริงก็ได้

“รับให้หน่อยนะครับ”

ภาคียังยืนยันจะให้สีฟ้ารับโทรศัพท์ เพราะเขาอยากจะอวดกับเพื่อนรักว่า ตอนนี้รักของเขากับสีฟ้าลงเอยกันด้วยดีแล้ว

สีฟ้าจำต้องยกโทรศัพท์แนบหู หลังจากที่กดปุ่มรับสายไปแล้ว ยังไม่ทันจะกรอกเสียงทักทายลงไป ปลายสายที่ถือสายรอมานานพอสมควร กลับรัวคำพูดมากมายออกมาราวกับอั้นมากนาน ไม่มีจังหวะหยุดพักให้สีฟ้าพูดเลยแม้แต่นิด

“เฮ....ไอ้ติน เป็นไงบ้างวะ ไหนๆ มึงบอกกูทีสิวะ มึงโง่พอจะส่งคุณลมของมึงกลับบ้านของเขา หรือว่าฉลาดพอที่จะพาไปจับตรึงขึงขูดฟาดด้วยลิ้นมัดด้วยปากที่คอนโดของมึง ไหนๆ บอกเจ้าของแผนอย่างกูให้ชื่นใจหน่อย กูจะได้รู้สักทีว่าเพื่อนกูฉลาดหรือโง่” คณิตรัวคำพูดออกมาเป็นชุดตามนิสัยของคนปากมาก ด้วยเพราะคิดว่าคนเป็นเพื่อนรับสาย

“เอ่อ....เอ่อ....” ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียวสำหรับคนฟัง หน้าสวยขึ้นสีน้อยๆ หันไปมองเจ้าของเครื่องที่ไม่ได้ร่วมรับรู้ถ้อยคำอะไรที่คนปลายสายส่งมาให้เลย

“เอ่อๆ อยู่นั่นแหละ ทำไมวะหรือกูโทรมารบกวนกิจกรรมยามเช้าของมึง โหไรวะ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่พออีกหรือไง นี่กะจะเอาให้คุ้มกับที่หายไปสามเดือนเลยใช่ไหม
 ระวังคุณลมหน้าหวานของมึงจะช้ำในตายซะก่อนนะโว้ย กูขอเตือนด้วยความหวังดี”

รัวอีกหนึ่งชุด คณิตก็ยังเป็นคณิตที่คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้นเสมอไม่เคยเปลี่ยน แต่คณิตก็นึกสงสัยคนปลายสายที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ เลยรู้สึกว่ามันผิดปกติไปหน่อยหนึ่ง ถึงไอ้เพื่อนรักจะพูดน้อย แต่มันก็ไม่ใช่ไม่พูดอย่างนี้นี่นา

“เฮ้ย! ไอ้ติน เป็นอะไรไปวะ หรือมึงเหนื่อยจนพูดไม่ออก โอ.เค.ว่ะเพื่อนรัก เข้าใจแล้ว งั้นก็เชิญตามสบาย กูไม่กวนมึงแล้ว เหนื่อยก็ไม่ต้องมากทำงาน บอสเค้าใจดี
เดี๋ยวกูลาให้มึงเอง”

“เอ่อ...ไม่ใช่ตินครับ เดี๋ยวคุณหนึ่งคุยกับตินเองนะครับ” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ ก็เป็นจังหวะเดียวกับรถหรูของอชิตะที่ภาคีขับมาส่งเขาจอดติดไฟแดงพอดี

“อ้าว....แล้ว...แล้ว...คุณ ...คุณลมเหรอครับ” คนปลายสายถามเสียงตะกุกตะกัก

“ครับ เดี๋ยวคุยกับตินนะครับ” สีฟ้ายื่นโทรศัพท์ให้ภาคี พออีกฝ่ายรับไปแล้ว เขาก็รีบขยับไปนั่งชิดติดกับประตูฝั่งตัวเองทันที ซ่อนเก็บใบหน้าที่ขึ้นสีไว้กับรถคันที่จอดติดไฟแดงอยู่ข้างๆ

ภาคีรับโทรศัพท์ไปแนบหูอย่างงงๆ สีฟ้าเป็นอะไรพอยื่นโทรศัพท์ให้เขาก็ขยับถอยห่างไปเลย คณิตพูดอะไรเหรอ ถึงทำให้สีฟ้ามีอาการอย่างนี้ได้ พอเห็นแวบๆ ล่ะว่าหน้าแดงแจ๊ดเลย

“ว่าไง มึงพูดอะไรกับลมวะ” ภาคีพูดกับคนปลายสาย

“โหยไอ้ติน ผ่านไปคืนเดียวจากคุณลมก็กลายเป็นลมเฉยๆ เลยนะโว้ย แล้วนี่ไม่สำนึกบุญคุณของกูเลยใช่ไหม ที่ทำให้มึงมีวันนี้ได้”

“เออ...ขอบใจ” ต้องขอบใจคณิต ถ้าไม่ได้คณิต เมื่อคืนและเมื่อเช้าที่ผ่านมา เขาคงได้กอดหมอนข้างไร้ชีวิต แทนที่จะเป็นร่างบางแสนหวานมีชีวิตชีวาเป็นแน่

“ไม่เป็นไรเพื่อน เพราะกูกับบอสไม่อยากเห็นมึงนั่งเป็นเพนกวินเหงาว่ะ เห็นแล้วมันขัดลูกหูลูกตา”

“ว่าแต่ เมื่อกี้มึงพูดอะไรกับลมวะ” ภาคียังค้างใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาอยากรู้

“ไม่มีอะไร เปล่าพูดอะไรเลย” จะให้คณิตบอกได้ไงว่าเขาหลุดปากเสียอะไรไปบ้าง เดี๋ยวก็โดนมันตามมากระทืบที่บริษัทน่ะสิ ไอ้ที่รัวเป็นชุดตอนแรกก็คิดว่าเป็นเพื่อน
 ถ้ารู้ว่าเป็นหนุ่มหน้าหวาน เขาก็คงไม่กล้าพูดหรอก

“บอกกูมาดีๆ ไอ้หนึ่ง ไม่งั้นมึงโดนดีแน่” ภาคีขู่เสียงเบา เพราะยังเกรงใจคนที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน

“ก็....ก็....เอ่อ...คือกู กูก็พูดแค่ว่า มึงพาคุณลมไปส่งที่บ้านหรือพาไปคอนโดของมึง นอนดึกแค่ไหน มีความสุขดีไหม มาทำงานไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวจะลางานบอสให้ เท่านี้เอง” คำพูดบิดเบียนความเป็นจริงไปมาก มากจนคนฟังไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด แต่ก็เอาเถอะ เห็นแก่เป็นคนคิดแผนให้เขาได้สีฟ้ากลับมานอนกอด ก็ยอมให้อภัยได้

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม งั้นแค่นี้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปคุยต่อที่บริษัท”

“มึงยังคิดจะมาทำงานอีกเหรอวะ ไอ้ติน เป็นกูไม่ได้จะนอนกอดให้คุ้มที่หายไปหลายเดือน” ปลายสายพูดอย่างที่ใจคิด

“อย่าลามปามไอ้หนึ่ง ลมของกู ห้ามแม้แต่จะคิด แล้วกูก็ไม่ชอบนอนกอดอย่างเดียวโว้ย เข้าใจไว้ดะ..โอะ...โอ๊ยยย โอยยย เจ็บนะครับลม” ภาคีร้องเสียงหลง ต้นแขนที่โผล่พ้นตัวเสื้อของเขาถูกหยิกจนเป็นรอยแดง

“เป็นไรไปวะ”

“ไม่มีอะไร แค่นี้ก่อนนะโว้ย” ภาคีกดตัดบทสนทนา แล้วหันมามองคนที่นั่งหน้าแดงปนบึ้ง มองแล้วน่ารักไปอีกแบบ

“ทำตินทำไม มันเจ็บนะครับ” เจ้าตัวทำเสียงอ้อนๆ ลูบต้นแขนตัวเองไปมา

“ก็ไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆ ไงล่ะ เหมือนที่ตินก็ไม่ชอบนอนกอดอย่างเดียวไง”

ไม่รู้ว่าจะต้องอายคำพูดพวกนั้นที่ได้ยิน หรือว่าจะโกรธคนพูดดี สีฟ้ายังคิดไม่ออก แต่ที่รู้แน่ๆ คือต้องทำอะไรสักอย่างกับภาคีเสียบ้าง ก่อนที่จะเอาเรื่องของเขาไปขายเสียหมด แล้วไอ้คำพูดที่คณิตพูดอีก โอ๊ย เขาจะหน้าไปไว้ที่ไหนตอนเจอหน้าคณิต ซึ่งมันต้องมีสักครั้งนั่นแหละที่ต้องเจอ


“ตินก็ตั้งใจนอนกอดอย่างเดียว แต่ใครล่ะที่บอกว่า ‘แล้วจะนอนกอดอย่างเดียวเหรอ’ มันใช่ความผิดของตินหรือครับ ลมเองต่างหากที่ยั่วติน” ภาคีจีบปากจีบคอพูดได้น่าหมั่นไส้ในสายตาสีฟ้ายิ่งนัก

“ลมผิดใช่ไหมที่ยั่ว” สีฟ้าสะบัดหน้าพรืดไปอีกทางหนึ่ง ได้ยินเสียงหัวเราะของภาคีก็หันควับไปค้อน ก่อนจะสะบัดหน้าหนีอีกครั้ง

“รู้ตัวก็ดีครับ แต่ตินก็ให้อภัยนะ เพราะตินชอบคนทำผิด ผิดบ่อยๆ ผิดทุกเวลาก็ได้ ตินพร้อมให้อภัยลมได้เสมอ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วรถ ขณะที่พารถคันหรูของบอสมุ่งบ้านหลังใหญ่ของคนหน้างอ

ความสุขที่แท้จริงมันเป็นอย่างนี้เอง ภาคีเพิ่งรู้จักยามที่มีสีฟ้าอยู่ข้างกาย ได้กอด ได้สัมผัส ได้บอกคำรัก เขามีความสุขจริงๆ ขอให้มันเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เถอะนะ เพราะความทุกข์ที่ต้องห่างหายจากสีฟ้า มันทรมานเกินกว่าจะกลับไปพบเจออีกแล้ว

แม้ไม่ได้ยินคำรักจากปากของสีฟ้า หากภาคีก็มั่นใจเหลือเกินว่าสีฟ้ารักเขา

สีฟ้ารักเขา....แล้วใช่ไหม

ไม่ใช่.....เขาที่รักสีฟ้า......เพียงฝ่ายเดียวแล้วใช่ไหม




..............................................................................

“ไม่ให้ไปส่งที่ทำงานจริงๆ หรือครับลม”

ร่างบางที่ก้าวออกมายืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วสูงกอดอกทำหน้าเชิดนิดๆ

“ไม่” คำตอบสั้นและหนักแน่น จนคนที่ลดกระจกถาม ทำหน้าเศร้าแต่ยังไม่ละความพยายาม

“ให้ตินไปส่งนะครับ ลมยังเพลียๆ อยู่เลย ขับรถเองเดี๋ยวไม่ปลอดภัยนะครับ” เขารู้ว่าสีฟ้างอนเขาตั้งแต่นั่งอยู่ในรถเลยไม่ยอมให้เขาไปส่ง ทั้งที่ก่อนออกมาจากคอนโดของเขา สีฟ้าก็ไม่ปฏิเสธเมื่อเขาขอมาส่งที่บ้านแล้วก็เลยไปที่บริษัทด้วย แต่หลังจากนั่งหน้างอ ง้อเท่าไหร่ก็ไม่ยอมพูดด้วย พอจะเลี้ยวรถไปจอดในรั้วบ้านหลังใหญ่ เจ้าตัวก็ไม่ยอม แถมยังกลับคำอีกไม่ให้เขาพาไปส่งที่บริษัทอีก

“ไม่ต้อง ขับไปเองได้” เสียงสีฟ้าห้วนมาก จากนั้นก็หมุนตัวกลับเข้าไปในรั้วบ้านหลังใหญ่ที่เปิดรถอยู่แล้ว โดยสาวใช้ของบ้าน


...

“อ้าว....น้องลมเพิ่งกลับเหรอคะ”

เท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันได้ต้องชะงักค้างไว้แค่นั้น เมื่อเสียงหวานของพี่สะใภ้ดังมาจากด้านหลัง ทำไงดีล่ะ สีฟ้าไม่อยากหันไปเผชิญหน้ากับนลินเอาเสียเลย เขานึกว่าพี่สะใภ้คนสวยจะออกไปทำงานแล้วซะอีก

“ครับ พอดีลมไปค้างบ้านเพื่อนมาน่ะครับ”

ถึงไม่อยากจะหันไปเผชิญหน้ากับนลินในเวลานี้ แต่สีฟ้าก็คงเลี่ยงไม่ได้ ต้องหันหน้าไปตอบคำถามของพี่สะใภ้ที่ถาม

“แล้วนี่เพื่อนมาส่งหรือคะ” นลินยังคงถามต่อ เพราะเธอกำลังสงสัย ยิ่งเสื้อตัวที่สีฟ้าใส่อยู่ มันก็เป็นคำตอบของความสงสัยได้ในเวลาต่อมา

“ครับ”

“แล้วทำไมไม่ชวนมาทานข้าวเช้าด้วยกันก่อนล่ะคะ”

“คือ...คือเพื่อนของลมต้องรีบไปทำงานน่ะครับ แล้วนี้คุณแม่กับน้องอ้นอยู่ไหนครับ” สีฟ้ารีบเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่จะโดนนลินชักจนหาคำตอบไม่ทัน

พี่สะใภ้ของเขาใช่คนที่อะไรจะผ่านสายตาไปได้ง่ายๆ ซะที่ไหน นี่สีฟ้าก็กลัวเหลือเกินว่านลินจะจำเสื้อตัวใหญ่สีเขียวที่เขาใส่ได้ เขายังไม่อยากให้เรื่องระหว่างเขากับภาคีรู้ถึงหูทุกคน ยังไงเสียเขาก็ยังไม่มั่นใจกับความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้  สู้ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รู้ระหว่างเขากับภาคีสองคนก็พอ เผื่อว่าบางทีหากมันต้องจบ มันจะได้ง่ายกว่าครั้งแรก ที่ไม่จำเป็นต้องลากคนทั้งครอบครัวเข้ามารับรู้เรื่องราวด้วยให้ลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย

“คุณแม่พาน้องอ้นไปวัดค่ะน้องลม” ปิดเทอมเมื่อไหร่ คุณอุษามักจะพาหลานชายคนเดียวไปวัดในตอนเช้าบ่อยๆ วันนี้ก็เช่นกัน

“หรือครับ ถ้างั้นลมขึ้นไปแต่งตัวก่อนนะครับ” สีฟ้ารีบขอตัวไปทันที กำลังก้าวไวๆ ขึ้นบันไดได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ต้องถูกตรึงด้วยคำเรียกของนลินอีกครั้ง

“เดี๋ยวค่ะน้องลม”

สีฟ้าหันกลับมาช้าๆ พบกับใบหน้ายิ้มอย่างใจดีของนลิน หากสีฟ้าก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดีว่านลินจะจำเสื้อตัวนี้ที่เขาใส่ได้ ไม่น่าเลย เขาน่าจะใส่เสื้อตัวเดิมตัวนั้น ไม่น่าหยิบเสื้อตัวนี้หรือตัวไหนๆ ของภาคีมาใส่เลย

“น้องลมไม่ต้องรีบนะคะ พอดีประชุมเลื่อนไปเป็นตอนบ่ายแล้วน่ะค่ะ นอนพักก่อนก็ได้ แล้วเที่ยงๆ ค่อยเข้าบริษัทก็ยังทันค่ะ”

สีฟ้ายิ้มรับคำบอกของพี่สะใภ้คนสวยใจดี ไม่ได้สะดุดอะไรกับคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยเลยสักนิด อาจเป็นเพราะกำลังโล่งอกกระมั้งที่นลินไม่ทักเรื่องเสื้อที่เขาใส่ นั่นก็ทำให้สีฟ้าซอยเท้าไวๆ ไปยังห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้พี่สะใภ้ยืนมองตามด้วยความรู้สึกที่ยากจะพูดออกมาได้

ยิ้มหวานของนลินหุบลงอย่างช้าๆ เมื่อลับร่างของน้องชายสามี สีฟ้าคงคิดสินะว่าเธอจำเสื้อที่เจ้าตัวใส่ไม่ได้ว่ามันเป็นของใคร

นี่มันเป็นเสื้อของน้องชายเธอนะ มีหรือพี่สาวอย่างเธอจะจำมันไม่ได้ น้องชายของเธอใส่ออกจะบ่อยเพราะเป็นตัวโปรด แล้วรอยจ้ำสีช้ำนั้นอีก สีฟ้าจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ามันเด่นชัดพ้นคอเสื้อกว้างนั้นออกมาแค่ไหน

“เพื่อนเหรอ...สงสัยพี่คงต้องไปคุยกับเพื่อนน้องลมสักหน่อยแล้วล่ะ ทำอะไรไม่เคยจะเกรงใจผู้ใหญ่เลยนะติน”


…………………………………………………………………

“ตินจะไปไหนคะ นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนะคะ” นิรดายืนขวางหน้าภาคีกับคณิตเอาไว้ เมื่อเห็นว่าสองหนุ่มหิ้วกระเป๋าออกจากบริษัท
 ดูนาฬิกาแล้ว มันก็เพิ่งจะบ่ายสองเอง  

“ยุ่งอะไรด้วยล่ะคร้าบบบ คุณนุ่น” คณิตไม่ชอบนิรดา ส่วนนิรดาเองก็ไม่ชอบคณิตเหมือนกัน เพราะคณิตชอบกั้นเธอไม่ให้เข้าใกล้ภาคี

“ฉันไม่ได้ถามนาย อย่ายุ่ง”

“อยากยุ่งตายล่ะ ไปเถอะว่ะ เบื่อพวกม่ายขันหมาก”

คณิตกอดคอเพื่อนรักเอาไว้ แล้วทำหน้าเบื่อที่ชวนให้นิรดาอยากกรี๊ดลั่นบริษัท แต่กลัวสายตาหลายคู่ที่มองมาเป็นระยะ เรื่องที่เธอถูกยกเลิกงานแต่ง ยังคงเป็นประเด็นร้อนชวนเมาท์มาจนถึงทุกวันนี้ เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากจ้องจิกไอ้ตัวคนพูดด้วยสายตาอาฆาต

“แต่วันนี้วันเกิดนุ่นนะคะ นุ่นอยากให้ตินไปงานวันเกิดนุ่นด้วย ไปในฐานะเพื่อนก็ได้ค่ะ” นิรดาทำเสียงอ่อน ใบหน้าสวยแกล้งทำเศร้าให้อีกฝ่ายรู้สึกสงสาร

“ขอโทษนะครับนุ่น วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆครับ happy birthday ละกันนะครับ”

ถึงภาคีรู้สึกว่าทำผิดกับอีกฝ่ายอยู่มาก ที่เมื่อครั้งก่อนเขาเคยให้ความหวังกับนิรดาไป ถึงขั้นขอแต่งงาน แต่สุดท้ายก็มาบอกยกเลิกให้หญิงสาวต้องโดนเพื่อนร่วมงานหัวเราะเยาะมาจนถึงทุกวันนี้ แต่เขาก็ยังไม่อยากจะให้เธอมีความหวังอะไรในตัวเขาอีก

“แต่ตินคะ วันเกิดนุ่นนะคะ ตินไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนอย่างนุ่นเลยหรือไงคะ นุ่นเสียใจนะคะ ตินทำเหมือนไม่อยากเป็นเพื่อนกับนุ่นเลย นุ่นเสียใจจริงๆ นะคะ” เธอคร่ำครวญ น้ำตาคลอเบ้า

“คนบ้าที่ไหนเกิดกันสองครั้งคร้าบบบคุณนุ่น กระผมจำได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วเพิ่งทวงของขวัญจากบอสไปไม่ใช่เหรอครับ”

แล้วนิรดาก็ถูกคนรู้ทันอย่างคณิตดักไปซะหมดทุกทาง เพราะเรื่องของทุกคนคือหน้าที่ที่ควรรู้ของคณิต

“กะ...ก็....ก็ฉันจะชวนตินไปฉลองย้อนหลังไงเล่า นะคะติน ไปฉลองวันเกิดย้อนหลังให้นุ่นหน่อยนะคะ”

“กระผมว่า คุณนุ่นไปฉลองย้อนหลังคนเดียวเถอะคร๊าบบบ ไอ้ตินเพื่อนของกระผมเนี่ย มันไม่ว่างแล้วละครับ มันมีธุระสำคัญกับหวานใจ มันคงไม่ไปนั่งฉลองย้อนหลังวันเกิดคุณนุ่นให้เสียเวลาสวีทหวานกับหวานใจหรอกนะครับ”

“ใคร?” นิรดาย้อนถาม น้ำเสียงตกใจ ภาคีมีคนใหม่เหรอ ทำไมเธอถึงไม่รู้ เธอพลาดได้ยังไง

“จะใครล่ะครับคุณนุ่น ก็มีอยู่คนเดียวที่ไอ้ตินเพื่อนผม มันทั้งรักทั้งหลง ก็คนนั้นแหละครับ”

“ไม่จริงใช่ไหมค่ะติน ก็...ก็ตินเลิกกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ” เธอหันไปถามเอาความจริงจากเจ้าของเรื่อง คำตอบที่ได้ ทำเอานิรดาอ้าปากค้าง

“ผมกับคุณลม เรารักกันครับ” ชายหนุ่มบอก รู้สึกเห็นใจและรู้สึกผิดไปพร้อมกัน เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของคนฟัง ยอมรับว่าที่ผ่านมาเขาหลอกใช้ความรักของนิรดาที่มีต่อเขา เป็นเกราะกำบังตัวตลอดเวลา แต่แล้วคำพูดประโยคต่อมาของนิรดาก็ทำให้เขารู้สึกแย่กับสิ่งที่หญิงสาวใช้มันจำกัดนิยามความรักให้กับเขา

“แต่ตินคะ นั่นผู้ชายนะคะ จะรักกันได้ยังไง มันไม่ถูก ตินไม่อายบ้างหรือคะ รักกับผู้ชายด้วยกันเอง วิปริตที่สุด” เธอว่า หน้าตาสวยบูดเบี้ยวด้วยนึกรังเกียจ  

“.................................” เขาไม่มีคำพูดใดให้กับเธอ ภาคีหมดความอดทนกับคำพูดของนิรดา คำพูดที่ดูถูกความรู้สึกของเขา หากชายหนุ่มยังบังคับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด ยังไงเขากับนิรดายังต้องเจอหน้ากันทุกวัน ไม่อยากให้คำพูดตามความรู้สึกของเขา ทำให้อีกฝ่ายหมางใจ

“ตินคะ นุ่นหวังดีกับตินจริงๆ นะคะ” นิรดายังดื้อไม่เลิก “อย่าโกรธนุ่นนะคะ นุ่นหวังดีจริงๆ” เธอทำหน้าเศร้า เมื่อดูออกว่าภาคีไม่พอใจคำพูดของเธอ

“ผมขอบคุณสำหรับความหวังดีของนุ่นนะครับ แต่ผมคงรับมันเอาไว้ไม่ได้ ขอโทษนะนุ่น ผมขอตัว   ไปเถอะหนึ่ง”

ภาคีเดินออกไปก่อน ส่วนคณิตก็วิ่งตามไปติดๆ หลังจากที่ทำหน้าเยาะเย้ยนิรดาจนหนำใจแล้ว ทิ้งให้หญิงสาวยืนกระทืบเท้าอยู่ตรงนั้น ก่อนจะสะบัดหน้าเดินผ่านเสียงกระซิบนิทนาที่ฟังจนชินชามานานหลายเดือน

...................................................................................

แฟ้มงานบนโต๊ะตัวใหญ่กลางห้องทำงานหรูสมกับตำแหน่งของเจ้าของห้องนั้น มันลดลงไปกว่าครึ่ง จากเดิมที่มันตั้งสูงในตอนสายๆ และมาลดลงในตอนเย็น ด้วยฝีมือเจ้าของห้องอย่างสีฟ้า ที่ขยันขันแข่งเหลือเกินในวันนี้ ขยันจนไม่มีเวลาจะรับโทรศัพท์ของใคร ที่ขยันโทรมาได้ตั้งแต่สายยันเย็น ทั้งที่เขาปิดมือถือหนี เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องโทรมา
 แต่เมื่อเขาปิดมือถือ ฝ่ายนั้นก็โทรเข้ามายังเบอร์บริษัท  

ไม่ใช่ไม่มีเวลารับ แต่ไม่อยากรับต่างหาก

สีฟ้ายังไม่อยากรับโทรศัพท์ของภาคีเพราะยังเคืองกับเรื่องเมื่อเช้าไม่หาย ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เพียงแค่หมั่นไส้อีกฝ่ายเท่านั้นเอง ภาคีเปลี่ยนไป เรียกได้ว่าจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่เคยนิ่ง พูดน้อย หน้าหล่อไม่บอกความรู้สึก มาตอนนี้กลายเป็นคนช่างยั่วโมโห ช่างแกล้งให้เขาอาย แล้วตาคมนั้นก็กรุ่มกริ่มจนนึกอยากจิกให้บอด

สีฟ้าเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางนิ่งอยู่ข้างๆ มือเขา มันถูกปิดตายมาตั้งแต่ตอนสายๆ เพราะเหตุนี้ ถึงทำให้เลขาสาวของเขาต้องทำงานนักกว่าเดิมหลายเท่า ค่าที่ต้องยกหูโทรศัพท์วันหนึ่งไม่รู้กี่ร้อยรอบ ซึ่งแทบบจะเป็นสายของคนๆ เดียวอยู่แล้ว จะเป็นใครได้ ถ้าไม่ใช่ภาคี ที่กระหน่ำโทรเหมือนคนไม่มีงานทำ

ชายหนุ่มเลิกสนใจมองมัน แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างของเลขาสาวสวยที่ก้าวเข้ามา


“กาแฟค่ะ คุณลม” ถ้วยกาแฟมีควันลอยอ่อนๆ ส่งกลิ่นหอมฉุยวางลงตรงหน้า

“ขอบคุณมากครับ คุณด้า”

สีฟ้าเงยหน้าจากแฟ้มงานตรงหน้า แล้วพบว่าใบหน้าสวยคมเข้มแบบหญิงไทยของเลขาสาวเป็นขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด มันชัดมากจนคนเป็นนายนึกสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเลขาสาวของเขาหรือเปล่า

“คุณด้าไม่สบายหรือเปล่าครับ” นึกเป็นห่วงอยู่มากเหมือนกัน เพราะญาดาเป็นเลขาที่ขยันทำงานตัวเป็นเกลียว มาทำงานเช้า แต่กลับเย็นกว่าคนอื่นๆ มันทำให้สีฟ้าอดเป็นห่วงสุขสภาพญาดาไม่ได้ ยังไม่อยากให้เป็นลมล้มพับไปกับงานเสียก่อน

“เปล่าค่ะ ด้าไม่ได้เป็นอะไร ด้าขอตัวก่อนนะคะ” ยิ่งโดนทัก ก็เหมือนหน้าเจ้าตัวจะขึ้นสีเรื่อยๆ

เลขาสาวเดินหน้าแดงออกไปแล้ว สีฟ้าก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ยกกาแฟหอมกรุ่นขึ้นจิบ ละเลียดกับรสชาติที่ถูกใจ

เมื่อกาแฟหมดแก้ว สีฟ้าก็เริ่มต้นทำงานต่อ

แฟ้มหนาถูกเคลียร์ไปเรียบร้อยในเวลาอันรวดเร็ว สีฟ้าบิดตัวเล็กน้อย ยิ้มให้กับการทำงานวันนี้ของเขา งานกองโตหายลับไปกับตาเพียงแค่เวลาในวันเดียว

ยอมรับว่าวันนี้เขาขยันกว่าทุกวัน ก็เพราะอะไรบางอย่างในหัวใจของเขาได้รับการรักษา จากใครบางคนที่เขาแกล้งไม่ยอมรับโทรศัพท์มาตลอดทั้งวัน ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง จะได้ทำงานบ้างหรือเปล่า เพราะเอาแต่เวลามานั่งโทรศัพท์หาเขาแทบทุกนาที

สีฟ้านึกถามตัวเอง เขาใจร้ายไปหรือเปล่า? แล้วเกิดภาคีหมดความอดทนกับเขาขึ้นมาล่ะ ไม่ได้ๆ ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เขายังอยากให้ภาคีรักและหลงรักเขาไปตลอด

เขาต้องทำตัวน่ารักๆ ใช่ไหม ภาคีถึงจะรักและหลงรักเขาไปตลอด ไม่เปลี่ยนใจไปไหน

สีฟ้ารีบคว้าสูทสีดำขึ้นมาสวม แล้วก้าวฉับๆ ออกจากห้องทำงาน จุดหมายของเขาคือบริษัทที่ภาคีทำงานอยู่ เขาจะไปรับอีกฝ่าย ชวนทานข้าวด้วยกัน ก่อนจะกลับไปทำตัวให้น่ารักมากยิ่งขึ้นที่คอนโดของภาคี

ถึงภาคีจะบอกว่ารักเขา....รักเขาคนเดียว

แต่เขาก็กลัว หากเขาทำตัวไม่น่ารัก ทำนิสัยเหมือนเดิม ภาคีอาจจะไม่รักเขาเข้าสักวันหนึ่ง....


...

“จะกลับแล้วหรือครับ คุณด้า”

พอก้าวออกมาจากห้องทำงาน สีฟ้าก็พบว่าเลขาสาวสาละวนอยู่กระเป๋าใบใหญ่ของตัวเอง บนโต๊ะทำงานขนาดกลางของญาดาเป็นระเบียบเรียบร้อย ไร้ซึ่งกองเอกสารมากมายที่เจ้าตัวนั่งทำอยู่มาทั้งวัน

“ค่ะ เอ่อ...หรือว่าคุณลมมีงานอะไรให้ด้าช่วยคะ ด้ายังไม่กลับก็ได้ค่ะ”

เลขาสาวรับคำเสียงเบาคล้ายกับว่ารู้สึกผิดอะไรบางอย่าง สีฟ้าจับอาการนั้นได้ แล้วรีบบอกปฏิเสธเพราะกลัวเลขาสาวจะคิดว่าเขาเป็นเจ้านายจอมโหด
ตอนนี้มันก็ 5 โมงแล้ว เป็นเวลาเลิกงานของพนักงานทุกคนรวมถึงเขาด้วย แต่ที่ถามออกไปก็เพราะสงสัย ทำไมวันนี้ญาดาถึงได้กลับไวผิดปกติ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมดีใจต่างหากที่เห็นคุณด้าเลิกงานตรงเวลาสักที”

“ค่ะ พอดีด้ามีนัดทานข้าวนะคะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็หน้าแดง ทำให้หน้าชวนชนมองยิ่งขึ้น

“นัดสำคัญล่ะสิครับ” สีฟ้านึกเดาอาการหน้าแดงของเลขาสาวออกแล้ว มีนัดกับคนสำคัญนี่เอง

“ค่ะ แต่คุณลมคะ คุณลมจะไปเป็นเพื่อนด้าได้ไหมคะ”

จู่ๆ เลขาสาวก็เอ่ยปากชวนเขาเข้าไปมีส่วนร่วมกับนัดสำคัญ ทำเอาสีฟ้างงไปเหมือนกัน

“คงไม่ดีมั้งครับคุณด้า”

“ดีค่ะ เอ่อ...คือว่าด้าก็เพิ่งรู้จักเขาวันนี้เอง เลยอยากชวนคุณลมไปด้วย เผื่อจะได้ช่วยด้าดูว่าเขาเป็นยังไง ได้ไหมคะ”

เลขาสาวร้องขอ สีฟ้าเลยยากจะปฏิเสธ ญาดาก็เป็นเลขาที่น่ารักของเขามาตลอด บางครั้งเขาก็นึกเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวที่เขาไม่เคยมี เพราะห่วงเหมือนเป็นน้องเนี่ยแหละ ทำให้ไม่อยากปล่อยให้ไปกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียว กลัวว่าจะถูกหลอก ถ้ามีเขาไปด้วยจะได้ช่วยดูหลายๆ เรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น  หากท่าทางไม่น่าไว้ใจก็จะได้บอกกล่าวได้ทัน ก่อนที่จะถลำตัวไป

“ก็ได้ครับ” เขาตอบรับ

สีฟ้าไม่รู้เลยว่าคำตอบรับสั้นๆ ของตัวเอง นอกจากจะทำให้เลขาสาวยิ้มได้แล้ว มันยังส่งผลให้ชายหนุ่มสองคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงมุมรับแขกห่างออกไปไม่ไกลนั้นด้วย ชายหนุ่มสองคนยิ้มออกมาด้วยอาการลิงโลด ก่อนนิ้วโป้งทั้งสองจะส่งมาให้เลขาสาวที่ยืนหน้าแดงอยู่

[๛ナーリバス๛]

^
^
^
จิ้ม.....

อืม  คณิตยังพูดมากเหมือนเดิม เล่นเอาลมหน้าแดงแปร๊ดดดดด
หึหึ นึกว่า พี่สะใภ้จะไม่รู้  เค้ารู้แต่เค้าไม่อยากพูดต่างหากคะ อิอิ


แล้ว สองคนที่ว่านั่นใช่ตินกับคณิตอ๊ะเปล่าเอ่ย?? วางแผนอะไรกันเนี่ยน่าสงสัย

ชื่อตอนคิดไม่ออกแฮะ...

[roseen]

 :กอด1:หวานไปมั้ยคุณภาคี


  :impress2:น้องลม

[Pa'veaw]

ลมน่ารัก
 

[hahn]

ตินกับหนึ่งแน่ ๆ เลย

[yeyong]

ดูเหมือนคลื่นลมสงบ
ก่อนพายุจะมาหรือเปล่า

[kokikung]

5555++
หวานเบาๆๆๆ
พอกรุบกริบแต่นางนี่จริงๆๆพอๆๆกับน้ำเพชรเลย
หน่ายสุดๆๆๆ

[k00_eng^^]

ตินกับหนึ่งมีแผนอะไรป่าว^^

[namngern]

โหยยย ตินเจ้าเล่ห์จัง ฮ่าๆๆ
วางแผนอะไรกันอีกละเนี่ยะ เพื่อนซี้คู่นี่นิไว้ใจไม่ได้เลย

ลมถูกหลอกซะแล้วววว ฮา..
คุณด้าก็เอากับเค้าด้วย
หวานกันจังเลย เอาอีกๆ

รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
+1 จุ๊บๆ

[BEN*_*MOS]

ตินเปลี่ยนไปแบบเยอะมากๆ

ตกลงหนึงกับตินเค้ามีแผนอะไรกันเนี้ยยย

[pinkky_kiku]

ตินนี่นะ ระวังเถอะคุณลมจะหนีไป อิอิ

[fuku]

แผนอะไรเนี่ย
อยากรู้แล้วค่า~~

[samsoon@doll]

วางแผนอะไรกันนิตาสองคนนั้น

[BeeRY]

เนียนดี ไม่มีพิรุธเลยน้าหนุ่มๆ จะทำอะไรกับคุณลมเนี่ย

[LalaBam]

กลัวดราม่าจังเลย
เรื่องน้ำเพชร นังนุ่นแล้วก็พี่หมอยังไม่เคลียร์ดีเลย

[bolinkz]

หึหึ!!!
มีแผนอะไรกันอ่ะหนุ่มๆๆ^^

[Maprang_W]

กรี๊ดกร๊าด อ่านทันแล้ว เย่ๆๆๆ
จากที่ตอนแรกๆบรรยากาศเย็นชา ดราม่า ตอนหลังๆนี่หวานขึ้น หวานขึ้น  
ชมคนเขียน ว่าเขียนได้ดีมากๆ   อ่านแล้วอิน  ตอนไหนเศร้าๆนี่เจ็บแปล๊บๆที่หัวใจเลยค่ะ
หวังว่าต่อจากนี้ไปจะมีแต่เรื่องดีๆให้ทั้งสองคนรักกันแบบนี้ตลอดไปน้า
ส่วนมือที่สามที่สี่ที่ห้า พวกคุณนุ่น คุณแพท คุรหมอ คุณๆทั้งหลายเนี่ย
อย่าโผล่มาอีกเลยนะ  มันเหนื่อยใจ  
ขอบคุณคนโพสมากนะคะ  

[yayee2]

คณิตจีบเลขาหนูลมเหรอ
ตินกับหนึ่งคณิต วางแผนอารายกาน มีเลขาหนูลมสมรู้(แต่ไม่ได้ร่วมคิด)ด้วยแน่เลย
จะแผนไรก็ช่าง ขอให้เป็นแผนกระชับเกลียวรักให้แน่นก็พอ ฮิ้วววววว

[EVE910]

รออ่านตอนต่อไป

 

[zeen11]

ตามมาอ่านติดๆ หนูลมน่ารักขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย 555+

[SoN]

^^

[j4c9y]

สุดๆ

น่าร้ากกก

[PetitDragon]

 


 


น่ารักทุกตอนเลย    



ป.ล.ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสครับ  

[nutjung19]

แหมๆๆๆ หวานกันจริง หวานกันจัง

แต่ว่าจะมีเรื่องอะไรเข้ามาอีกม้นเนี๊ยะ

[JJHJJH]

สองหนุ่มแผนสูงอีกแล้ว
สีฟ้าน่ารักอ่ะ จะทำตัวน่ารักยิ่งขึ้นให้ภาคีหลงไปถึงไหน แค่นี้ก็ไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว 55+