ตอนนี้ช่างเป็นตอนที่ลำบากใจในการอัพมากๆ 
เพราะ ว่า บรึ๋ยๆ แค่ชื่อตอน (ที่คนอัพคิดเองเออเอง เสร็จสรรพ) ก็น่าจารู้ว่า....มัน ....มาม่าแระ
แต่อย่างว่า ทุกอย่างต้องมีสองด้านเสมอ เมื่อสุขมาเยอะก็ขมบ้างอะไรบ้าง แตต่อีกหน่อยก็หวานปาจะกลืนกินอีกเนาะ ใจร่มๆนะค่ะ 
ตอนที่ 18
ร่างบางในชุดเสื้อเซิ๊ตอ่อนตัวเดียวกับที่ใส่เมื่อวันศุกร์ ยืนสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมอยู่หน้ากระจก ทุกอย่างดูเรียบร้อยและพร้อมจะก้าวสู่
โลกภายนอกห้องสี่เหลี่ยมและบ้านพักหลังเล็กแห่งนี้เสียที หลังจากที่ถูกหน่วงและเหนี่ยวไว้ด้วยคนร่างกำยำมาหลายวัน
พื้นทรายเม็ดละเอียดและน้ำทะเลสีสวยเป็นเช่นไร สีฟ้าไม่เคยได้สัมผัสมันเลยสักนิด
หากแต่วันนี้แล้วสินะ สีฟ้าจะได้สัมผัสมันเสียที เม็ดทรายเนื้อละเอียดและผิวน้ำทะเลสีสวย แม้จะเป็นการสัมผัสด้วยตาก็ตาม เพราะวันนี้เขาต้องเดินทางกลับแล้ว
ทุกอย่างดูเรียบร้อยดี หากมีสิ่งหนึ่งที่ดูจะไม่เรียบร้อยในความรู้สึกของสีฟ้าคือ รอยช้ำสีหวานที่มันโผล่พ้นปกเสื้อออกมาให้เห็น เห็นร่องรอยนี้แล้ว ให้ต้องนึกโมโหคนที่ตอนนี้กำลังร้องเพลงมีความสุขอยู่ในห้องน้ำ ปากบอกว่าพาเขามาทะเล แต่ไม่เคยคิดจะพาเขาออกไปสัมผัสมันเลย อย่างนี้จะพามาทำไมให้เสียเวลา จะห้องนี้ที่เขายืนอยู่หรือจะคอนโดกว้างนั้น ก็คงมีค่าไม่ต่างกัน
กำลังนึกโกรธคนในห้องน้ำอยู่ได้ไม่ทันไร โทรศัพท์มือถือที่เขาปิดตายมันเอาไว้ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่าถูกบังคับให้ปิดตายจากคนในห้องน้ำต่างหาก
ภาคีไม่ต้องการให้เขาติดต่อกับโลกภายนอก นอกจากโลกภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้เท่านั้น โชคดีที่เขาโทรบอกคนเป็นแม่ไว้ก่อนหน้าที่จะถูกบังคับให้ปิดเครื่อง
ไม่งั้นป่านนี้คงตามหาตัวกันให้วุ่นไปแล้ว เมื่อชั่วโมงที่แล้วเขาเพิ่งได้รับอนุญาตให้เปิดเครื่อง และตอนนี้มันก็ร้องเสียงดังขึ้นมา
หน้าจอสี่เหลี่ยมขึ้นชื่อว่า ‘แพท’
น้ำเพชรโทรมา....คือสิ่งที่สีฟ้ารู้
แต่ว่าน้ำเพชรโทรมาทำไม....คือสิ่งที่สีฟ้าหวาดกลัว
ความกลัวทำให้สีฟ้าไม่อยากกดรับสายที่เรียกเข้ามา ทว่ามิตรภาพที่สีฟ้าต้องการให้มันกลับคืนมานักหนาคือสิ่งที่บังคับให้เขาต้องทำ หวังเหลือเกินว่าน้ำเพชรจะโทรมา
เพื่อให้อภัยเขา แล้วกลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม
“แพท.....” สีฟ้ากรอกเสียงไปหาคนปลายสาย ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับน้ำเพชรยังไงดี
“หึ....ยังจำเพื่อนคนนี้ได้อยู่หรือลม ฉันควรดีใจใช่ไหมที่เธอยังจำฉันได้ เป็นไงบ้างล่ะ มีความสุขมากใช่ไหม หึ...คงมีความสุขมากสินะ ระหว่างที่เธอมีความสุข เธอรู้ไหมว่าเพื่อนอย่างฉันเจ็บแค่ไหน เจ็บที่โดนเพื่อนรักหักหลัง เจ็บที่ต้องเป็นคนโง่ให้เพื่อนรักหลอก โง่ดีไหมล่ะลม ฉันมันโง่มากใช่ไหม โง่ที่ไม่เคยรู้ตัวว่าถูกเพื่อนรักทรยศมาตลอด “
น้ำเพชรเจ็บ เขารู้ดี แต่น้ำเพชรจะรู้ไหม เขาเจ็บเหมือนกัน เจ็บที่กลายเป็นเพื่อนทรยศ เจ็บที่ทำร้ายเพื่อน เจ็บที่ไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ เจ็บที่ยังทอดกายเพื่อความสุขของตัวเอง เจ็บที่รู้ตลอดว่าความสุขของเขา มันอยู่บนความทุกข์ของเพื่อน เพื่อนที่เขารัก
“พูดไม่ออกเลยหรือไงลม”
“แพท....ลมขอโทษ” ลำคอมันตีบตันไปหมด สุ้มเสียงมันหายไปไหนไม่รู้ คำพูดแค่ไม่กี่คำที่กว่าจะหลุดออกมาได้มันยากลำบากสุดแสน
“ขอโทษหรือลม ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา ถ้าคำขอโทษของเธอมันก็เป็นแค่ลมปาก แต่สิ่งที่เธอทำมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอพูด เธอไม่เคยคิดจะซื่อสัตย์กับเพื่อนอย่างฉันเลย”
“แพท ลมขอโทษ ลมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ลมจะไม่ทำมันเด็ดขาด ลมเสียใจ ลมเสียใจจริงๆ ”
ใช่....ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ สีฟ้าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับภาคี จะปิดหูปิดตาไม่ขอรับรู้เรื่องราวใดๆ ของภาคี ไม่และไม่เด็ดขาด หากเพียงจะย้อนเวลาได้เท่านั้น
เขามีความสุข ในขณะที่เพื่อนคนที่เขาบอกได้เต็มปากว่ารักมากที่สุดต้องเจ็บปวด เจ็บปวดด้วยฝีมือของเขาเอง แล้วอย่างนี้เขายังจะมีความสุขต่อไปได้ยังไง
“ฉันต้องเชื่อเธอใช่ไหม คำพูดของเธอคือสิ่งที่ฉันต้องเชื่อใช่ไหมห๊ะ” น้ำเพชรตอบกลับคำขอโทษของสีฟ้า ด้วยสุ้มเสียงที่เจือไปด้วยความปวดร้าว
“ขอโทษ ลมขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษของเธอไว้ ถ้าเธอยังไม่คิดจะทำอะไรให้มันดีกว่านี้”
“แพทต้องการให้ลมทำยังไง เราสองคนถึงจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” สีฟ้ายังหวัง หวังจะได้น้ำเพชรกลับคืนมา เขายังอยากเป็นเพื่อนที่ดีของน้ำเพชรต่อไป
มิตรภาพที่งดงามคือสิ่งที่เขาโหยหาอยากได้คืน
“แน่ใจหรือว่าเธอจะทำอย่างที่ฉันต้องการได้” คำถามของน้ำเพชร สร้างความหวังที่สีฟ้ารอคอย มีหนทางใดที่จะทำให้สีฟ้าได้น้ำเพชรกลับคืนมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม
สีฟ้าก็พร้อมจะทำมัน ต่อให้ยากแค่ไหนเขาก็จะทำมัน
“เลิกกับติน เธอทำได้ไหมล่ะลม ทำเพื่อเพื่อนอย่างฉันได้ไหม”
“..................................” สีฟ้าอึ้ง ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากอิ่ม น้ำเพชรกำลังบังคับให้เขาเลือก
“ว่าไงลม เธอทำได้ไหม เลิกกับติน แล้วเราจะได้กลับไปเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง”
“......................” ยังคงไม่มีคำพูดใดของสีฟ้าหลุดออกมาให้คนปลายสาย
“ฉันเข้าใจล่ะ เธอเลือกติน แต่ไม่เลือกฉัน”
“เปล่านะแพท ลมแค่....แค่...” เขาแค่ไม่อยากเลือก เขาเลือกไม่ได้ แต่น้ำเพชรก็ยังคงบังคับให้เขาเลือก
“แค่อะไรล่ะลม แค่เธอไม่เลือกฉัน งั้นเหรอ?”
“ได้แพท ลมจะทำ ลมจะเลิกกับเขา ถ้ามันทำให้เราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” สุดท้าย สีฟ้าก็เลือก เขาเลือกน้ำเพชร เลือกมิตรภาพ มากกว่าความรัก
ที่วันหนึ่งมันอาจจืดจาง หรือแม้กระทั่งวันหนึ่ง ภาคีอาจจะหมดรักในตัวเขา
สีฟ้าเลือก เลือกรักษามิตรภาพระหว่างเขากับน้ำเพชรเอาไว้ สิ่งไหนที่ทำไปแล้วจะทำให้ได้คำว่ามิตรภาพกลับมา สีฟ้าพร้อมเสมอ แม้มันต้องแลกด้วยความรู้สึก หัวใจและความรักที่มี สีฟ้าพร้อมแลกและพร้อมจะทำ
เขาเก็บเกี่ยวความสุขมากพอแล้ว ช่วงเวลาที่เขาเคยมีภาคีอยู่ข้างกาย เขาจะจดจำมันเอาไว้ไม่ลืมเลือน...เขาสัญญา
“แน่ใจหรือลม” คนปลายสายคล้ายจะอึ้งไปนิด ก่อนจะย้อนถามเพื่อย้ำความมั่นใจของอีกฝ่าย
“แน่ใจแพท ลมแน่ใจ”
“เธอทำได้ใช่ไหม เธอเลิกกับตินเพื่อฉันได้ใช่ไหม?”
“ทำได้ ต่อให้มากกว่านี้ลมก็ทำได้” สีฟ้ายืนยันหนักแน่น
“แล้วไม่คิดจะเสียดายตินเลยเหรอลม รักเขามากไม่ใช่เหรอไง”
“ไม่แพท ลมไม่ได้รักติน ไม่ได้รักเขาเลย เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ลมก็แค่อยากแกล้งเขา เชื่อลมนะ” สีฟ้าพยายามบอก บอกคำโกหกให้น้ำเพชรเชื่อใจเขา
ความรู้สึกจริงๆ ข้างในเป็นอย่างไร สีฟ้ารู้ดี เพราะมันคือหัวใจและความรู้สึกของเขาเอง เขารู้ว่าเขารักใคร เขารักภาคี แต่ถ้าบอกความจริงในใจออกไป แล้วต้องสูญเสียน้ำเพชร สูญเสียความเป็นเพื่อนที่มีมาเนินนานไปล่ะก็ สีฟ้าขอเก็บความรู้สึกนั้นไว้ซะดีกว่า
“ถ้าเธอยืนยัน ว่าเธอไม่ได้รักติน ฉันก็จะเชื่อ” คนปลายสายพูดมาอย่างนี้ สีฟ้าจึงยิ้มออกมาได้ เขากำลังจะได้เพื่อนกลับคืนมาแล้ว หากเขาไม่รักภาคี น้ำเพชรจะให้อภัยเขา หากเขาเลิกกับภาคี เขาจะได้น้ำเพชรกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม
“ขอบใจแพท ขอบใจที่ให้โอกาสลม เราสองคนจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้เหมือนเดิมใช่ไหม”
“ได้สิลม แพทยังคงเป็นเพื่อนของลม แต่แพทขอให้การเที่ยวทะเลครั้งนี้ของลมกับติน เป็นการอยู่ด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย ”
“ไม่อีกแล้ว ลมสัญญา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ลมจะอยู่กับติน “
“ฉันจะเก็บคำสัญญานี้ไว้ให้ดี อย่าลืมมันเด็ดขาด แล้วเจอกันที่กรุงเทพ”
“ขอบใจแพท ขอบใจจริงๆ ที่ให้โอกาสลม”
ถึงปลายสายจะไม่อยู่รับฟังคำนี้ของเขาแล้วก็ตาม แต่สีฟ้าก็ยังพร่ำพรูถ้อยคำนี้อย่างแผ่วเบากับโทรศัพท์ที่แนบอยู่กับใบหูเล็ก
ราวกับจะให้มันลอยไปย้ำให้น้ำเพชรรู้ถึงความตั้งใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
สีฟ้าจะรู้ไหมว่าระหว่างที่เขาเฝ้าวนเวียนตอกย้ำกับคนปลายสาย ถึงเรื่องราวที่เขาเลือกให้มิตรภาพกลับคืนมาเหมือนวันวาน และเลือกที่จะผลักความรักที่เป็นทั้งหมดของหัวใจทิ้งไปนั้น ภาคีได้ยืนฟังถ้อยความคำต่างๆ นั้นแทบจะทุกประโยค มันกรีดใจภาคีเป็นแผลลึก กรีดเจ็บไปทั้งหัวใจ
“ผมไม่มีค่าสำหรับคุณเลยใช่ไหม?” ยากแค่ไหนกว่าที่ภาคีจะพาตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าคนที่ทำร้ายหัวใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้มันจะเป็นระยะทางเพียงไม่กี่ก้าวแต่มันก็เหมือนไกลเกินก้าวถึง
ตาเรียวเบิกกว้าง หากในวินาทีต่อมากลับหลบหนีแววตาปวดร้าวและตัดพ้อนั้น
“ผมไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม?” เขาถามมันอีกครั้ง เมื่อสีฟ้ายังคงมองไปทางอื่น ทางที่ไม่มีเขา ก่อนหน้านี้เขามีความสุขมากแค่ไหน แต่ทำไมตอนนี้มันถึงได้ทุกข์และทรมานอย่างนี้
สีฟ้าคือคนๆ เดียวที่ทำเขาสุขจนล้น และทำให้เขาทรมานแสนสาหัสกับการรักผู้ชายคนนี้
“อย่าถามได้ไหม” ปากอิ่มเม้นแน่น หลังจากพูดคำจบ เขาหันมาสบสายตาที่ตัดพ้อ เจือไปด้วยความเจ็บปวด อยากขอโทษ อยากบอกความจริงที่อยู่ในใจ
อยากบอกว่าเขารักภาคี หากเขาทำมันไม่ได้ เขาไม่สามารถพูดคำว่ารักออกมาได้
“รักของผม มันไม่เคยมีค่าเลยใช่ไหม? มันไม่มีค่าพอให้คุณเลือกผมเลยใช่ไหม?” เขายังคงเฝ้าวนเวียนถาม คำถามที่มันกรีดใจ หากคำตอบนั้นคือ ‘ใช่’
ที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดไปเองหรือไง เข้าใจผิดว่าสีฟ้ารักเขา ความจริงแล้ว สีฟ้าไม่เคยรักเขา เขาเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้มาเท่าไหร่ มันน่าจะชินได้แล้ว
หากเขาก็ไม่เคยจะชินกับความเจ็บที่สีฟ้ามอบให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่าได้เลย
“กลับกันเถอะ”
แทนคำตอบของคำถามที่เจือด้วยความเจ็บปวดที่ถ่ายทอดออกมาทั้งใบหน้าและน้ำเสียงของอีกฝ่าย สีฟ้าเลือกที่จะเดินออกไป
ปล่อยให้ร่างสูงของภาคีทิ้งตัวลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง
..........................................................................................
กว่าล้อรถคันหรูจะแล่นมาจอดใต้คอนโดมิเนียมหรู ฟ้าเมืองกรุงก็เปลี่ยนจากสีสว่างเป็นสีครึ้ม ตะวันดวงโตถูกแทนที่ด้วยจันทร์ดวงเล็ก
ทันทีที่ล้อรถจอดสนิท ประตูรถฝั่งคนขับก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างสูงของภาคีที่ก้าวออกมา ก่อนที่ประตูจะปิดอย่างแรง ขาวยาวก้าวฉับๆ ไปยังประตูคอนโดที่มียามตัวใหญ่ยืนอยู่ โดยไม่คิดที่จะหันมามองคนร่างบางที่เดินแกมวิ่งตามมาติดๆ ด้วยสีหน้าและอารมณ์ที่ไม่รู้จะจัดการยังไงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ช่วงขายาวไม่มีทีท่าจะชะลอรอช่วงขาที่สั้นกว่าเลย ไม่ใช่แค่ไม่หยุดรอ แม้แต่ใบหน้าหวานที่เคยเป็นที่หลงใหลมาตลอดก็ไม่เคยจะเหลียวมองให้ใจมันต้องเจ็บ
ความเจ็บปวดแบบเดิมมันคืนกลับมาอีกครั้ง นับตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าสีฟ้าเลือกจะโอบกอดมิตรภาพมากกว่าความรักของเขา
ประตูห้องชุดในคอนโดหรูถูกกระชากเปิดด้วยมือใหญ่ และมันก็ทำท่าจะปิดลงด้วยมือใหญ่เช่นกัน หากไม่มีมือเรียวของคนที่วิ่งตามมาติดๆ ยึดไว้เสียก่อน
พอเข้ามาในห้องกระเป๋าเป้ก็ถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับโซฟาตัวยาวอย่างไม่ใยดี ขัดกับนิสัยความเป็นคนมีระเบียบเรียบร้อย
ประตูเลื่อนถูกเลื่อนเปิดและปิดด้วยความเร็วและแรงไม่ต่างกับประตูรถคันหรูเมื่อครู่นี้เลย
ภาคีทิ้งตัวลงนั่งตรงขอบเตียง โดยมีร่างบางตามเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างกาย เรียวแขนโอบรอบตัวของเขา กลุ่มผมนุ่มที่เคยหอมชื่นใจวางพักตรงไหล่หนา
.........จะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไรสีฟ้า..................
“ตามมาทำไมอีก ทำไมไม่กลับบ้านของคุณไป”
ท่อนแขนแกร่งไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะโอบกอดร่างบางเหมือนเช่นเคย ความรู้สึกมันหนักหนาเกินไป ร่างกายบอบบางที่ไม่เคยเบื่อจะโอบรัดไว้ด้วยความรัก หากยามนี้ร่างนี้กลับเป็นอะไรที่เขาไม่กล้าสัมผัส ราวกับเป็นไฟร้อน เป็นมีดแหลมคม เมื่อไหร่เขาเผลอโอบกอดด้วยความรัก มันก็พร้อมจะเผาผลาญทำลายและทิ่มแทงความรู้สึกให้ด่าวดิ้น
“ขอโทษ” มันเป็นอีกครั้งแล้วที่สีฟ้าไม่รู้จะเอ่ยคำพูดอะไรออกมา นอกจากคำขอโทษ
ภาคีเจ็บเพราะเขา น้ำเพชรก็เจ็บเพราะเขา คนทำให้ทุกคนต้องเจ็บ ในขณะที่เขาก็เจ็บไม่ต่างกัน
“ผมอยากรู้ ทำไมผมถึงไม่เคยมีความหมายสำหรับคุณเลย คุณลม” น้ำเสียงที่ถามนั้นสั่นไหว ภาคีไม่สามารถจะควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นได้ ขอบตามันร้อนผ่าว น้ำตามันเริ่มไหล ฟ้องให้เห็นหัวใจที่อ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรงที่จะทานรับกับสิ่งที่เขาต้องเผชิญหน้า และต้องรับรู้ว่า เขาไม่เคยมีค่าอะไรในสายตาของสีฟ้าเลย
ความรักที่มอบให้ไป มันไม่เคยมีค่าเลยหรือไง ทั้งที่เขาเคยมั่นใจว่าการกระทำที่อ่อนหวานของสีฟ้าที่มีให้เขา ทั้งออดอ้อน ทั้งเอาใจ ทั้งยินยอม การกระทำนั้นคือความรักที่ถ่ายทอดออกมาให้เขารับรู้ แม้ไม่เป็นคำพูด หากแต่มันคือการกระทำที่ลึกซึ้ง หรือว่ามันคือความเข้าใจผิดของเขาฝ่ายเดียว
สีฟ้าไม่เคยรักเขา................
ทั้งๆ ที่เขาคิดว่า สีฟ้ารักเขา
สิ่งที่สีฟ้ามอบให้เขามาตลอด มันก็ความต้องการทางกายเท่านั้น...ใช่ไหม
“คุณไม่เคยรักผมเลยใช่ไหม” ภาคีปลดวงแขนที่โอบตัวเขาให้คลายออก ก่อนปาดหลังมือบนใบหน้าที่ความอ่อนแอมันไหลออกมาเปรอะเปื้อน ความสุขที่เกิดจากการแนบชิดมันหายไปหมดแล้ว หายไปเพียงเพราะถ้อยคำที่ได้ยินจากปากอิ่ม มันยังดังก้องไปทั่วห้องหัวใจ บีบบังคับให้ต้องยอมรับความจริงว่า สีฟ้าไม่เคยรักเขา
....ไม่เคยเลย
“อย่าถามมันอีกเลย”
สีฟ้าเลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าเปื้อนน้ำตาอย่างแผ่วเบา อยากปลอบให้น้ำตาหยุด อยากกอดก่ายเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดให้รู้ อยากพูดถ้อยคำรักหวานเพราะอย่างใจต้องการ แต่จะทำอย่างนั้นเพื่ออะไร ในเมื่อเขาเลือกแล้ว เลือกจะทิ้งหัวใจดวงนี้ไป
ที่สีฟ้ายังคงนั่งมองใบหน้าของภาคีอยู่นี้ เขาเพียงแค่อยากจะซึมซับ แล้วเก็บมันไว้ในความทรงจำที่ชัดเจน เมื่อยามที่เขานึกถึง
“กลับไปเถอะคุณลม ผมอยากอยู่คนเดียว” ภาคีรู้ว่าเสียงของเขามันสั่นมากแค่ไหน แต่เขาก็ห้ามมันไม่ได้ ใบหน้าหวานที่เขาไม่อยากมองนับตั้งวินาทีนั้น
วินาทีที่ดึงให้ความปวดร้าวและเหน็บหนาวกลับมาเยือนเขาอีกครั้ง บัดนี้เขากลับมองใบหน้านั้นผ่านม่านน้ำตา
“.............................”
ร่างบางลุกขึ้นยืนช้าๆ ด้วยหัวใจที่เชื่อมั่น สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเลือกมิตรภาพแทนความรักของภาคี
“ลมกลับล่ะ”
สิ้นสุดคำพูดที่พยายามทำให้มันเป็นปกติที่สุด สีฟ้าหันหลังเดินออกจากห้องนอนกว้าง ห้องที่เขาจะจำมันไปอีกนานแสนนาน เพราะมันคือที่ที่ทำให้เรารับรู้ว่าภาคีรักเขา
ภาคีรักเขาเหมือนที่เขารักภาคี มันต่างกันตรงที่ว่า ภาคีบอกคำว่ารักกับเขา แต่เขากลับเก็บมันไว้เพียงในใจ
ร่างบางที่เขาเคยกอดเดินออกไปแล้ว ภาคีไม่อยากให้ปล่อยให้สีฟ้าหลุดมือไปเลย คำรักที่เขามีให้ มันไม่อาจพันธนาการให้สีฟ้าอยู่กับเขาได้เลยหรือไง สีฟ้าถึงได้เลือกเดินออกจากชีวิตของเขาไปอีกครั้ง
ทำไมต้องทิ้งความรักของเขาไปด้วย
กลับมาได้ไหม....คุณลม หันหลังกลับมาดูความรักของผมได้ไหม ได้โปรด.............
“อย่าทิ้งผม”
ท่อนแขนแกร่งรวบรวมแรงกายที่เหลือน้อยนิดรั้งเอวบางเอาไว้แน่นที่สุดที่จะทำได้ แผ่นหลังนุ่มถูกดึงกับให้มาปะทะกับแผ่นอกแกร่ง
ในขณะที่อีกไม่กี่ก้าวสีฟ้าจะข้ามพ้นประตูห้องออกไป ออกจากห้องนี้และออกไปจากชีวิตของภาคี
ไม่.....เขาไม่ยอมปล่อยผู้ชายคนนี้ให้ออกไปจากชีวิตของเขาเด็ดขาด....
....................................................
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 512483 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก