หัวข้อ: [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง

[noozzz]

บอกแล้วให้หนีออกจากบ้าน ทำไมเลือกคิดสั้นซะก่อน เง้อ ว่าแต่ อิแม่ไปหนายยยย

[mana_ai]

เหมือนกานต์วางแผนอะไรซักอย่าง เลยทำเป็นจะแทงตัวเอง รึป่าว?

[Paparazzi]

คิดถึงด้วยคน มาต่อเถอะน้าาาา

[HoSoka]

ไหนบอกจะอัพกานต์ 

[rp.ppch]

นั่งกินบัวลอยอยู่ วางเลย โลกหม่นมาก ไม่อร่อยเลย
เฮ้อ มันก็พูดยากนะ
แต่อ่านก็อึดอัดอะ หงุดหงิดบางตอนด้วย
เข้าใจนะว่ากานต์เปนคนที่มีความคิดแง่ลบ
ต้องบอกว่าแง่ลบเพราะเคยเจอมาแต่สภาพแวดล้อมแย่ๆใช่ไหมอะ
แง่คิดเลยเสียดสีเกือบทุกอย่าง ถ้าอ่านแบบผิวๆคล้ายกับปลงๆแซะๆ

เหนื่อยเนอะชีวิต แต่ถ้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นมันก็เหลือเกินอะ
แต่นี่เล่นแทงตัวเอง ใจกล้ามากเลย.......หนูเอ๊ย

[papanoy]

เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีน๊าาา รออออ คิดถึงกานต์ 

[ภาพวาดคลุง]

บทที่ 16 : การครอบครองโดยสมบูรณ์แบบ

 

 

 

อารมณ์หดหู่มักเข้าหาผมเป็นประจำ

ผมอยู่ในอารมณ์ที่เศร้าที่สุด ผมไม่เคยเศร้าขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกเวทนาอาลัยอาวรณ์ต่อบางสิ่งหนักทุ้มเหมือนก้อนหินที่กำลังดำดิ่งสู่ก้นทะเล สารเคมีในสมองสักตัวกำลังเล่นตลก มันอาจขาดหรือมากเกินไปแน่ๆ

กลับกันผมก็รู้สึกรื่นเริงที่สุด

เขาต้องเลือกแล้วล่ะ

ว่าจะเก็บผมไว้ที่ไหน โรงพยาบาล หรือในสวนหลังบ้านของเขา

เพราะผมจะกดมีดย้ำๆลงไปอีกแน่นอน เขาเข้ามาแย่งมันออกไป ผมให้ เอาเลย ผมไม่มีแรงจะหยิบจับอย่างอื่นแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เจ็บกับร่างกายผมอย่างมากทีเดียว

เขาเหมือนจะเป็นใบ้ พูดไม่ออกไปชั่วขณะหลังจากที่ตะโกนเรียกชื่อผมอย่างสุดเสียง

ผมถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล คุณ คุณต้องได้เห็น สีหน้าและท่าทางของเขาที่กระวนกระวายอย่างน่าสมเพช ถึงแม้ภายนอกเขาจะยังดูดีก็เถอะนะ เขาอุ้มผมตัวลอยหวืออย่างสบายๆ ผมชักเจ็บแล้วจากทีแรกที่ไม่รู้สึกอะไรมากกว่าการตกใจ แต่มันก็แค่แวบเดียว ผมไม่อยากเล่ารายละเอียดเพราะจะทำให้พวกคุณรู้ว่าผมโง่ ผมหมายถึงผมแค่ไม่อยากแสดงออกว่าโง่ไปมากกว่านี้

“แผลถูกแทง ถูกแทง”

ทุกอย่างดูวุ่นวายมาก จนกระทั่งคำถามหนึ่งลอยขึ้นมา

นั่นจึงทำให้ผมได้เห็นว่าเขาชะงักไป

ใบหน้าซีดลง เขากำลังจนมุม หยดน้ำหยดหนึ่งมาจากดวงตาไหลลงปลายคางของเขา ผมจับได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจดังถี่ยิบแม้ลมหายใจกำลังสะดุดหยุดค้างราวกับรอบางสิ่ง

 

“ผมแทงตัวเอง”

ผมพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดที่เสแสร้งที่สุดแต่ทว่าสมจริง

 

 

“ผมถูกบังคับให้เรียน ผมเบื่อ ผมอยากตาย…ผมก็เลยแทงตัวเอง”

 

 

 

 

 

เขาดูรักผมขึ้นมากมายกายกองเชียวล่ะ

หมายถึงว่าเมื่อก่อนเขาก็ดูรักผมมากๆน่ะนะ แต่ตอนนี้มันดูมากเกินไปจนผมรู้สึกขนลุกอยู่ตลอดเวลา

“กานต์”

เขาอยากอย่างมากที่จะให้ผมกลับไปรักษาตัวที่บ้าน เพื่อที่เขาจะได้ทำอะไรได้สะดวกและแน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ผมอยู่ไกลหูไกลตานักหรอก อาหารอร่อยมากแต่ผมอาจไม่ได้สนใจ และผมคิดว่ามันเป็นอาหารที่ดีที่เมื่อก่อนผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้กลิ่นแน่ๆแต่เขาก็สรรหามาให้ ดี ดีจริงๆ

ผมอาจถูกระบุได้ว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือแนวๆนั้น แต่ผมไม่ได้สนใจมากไปกว่าการนอนๆกินๆ ผมไม่สนใจ ตอนนี้ชีวิตผมไม่ต่างอะไรไปจากตอไม้ง่อยๆ ผมแสดงออกให้คนอื่นเห็นว่าอย่างนั้น

“อยากดูทีวีมั้ย?”

ผมไม่ตอบ แต่เลือกที่จะหลับตานอนเงียบๆ บางครั้งมันก็น่าเบื่อที่จะต้องมาตอบคำถามอยู่บ่อยๆ เขามักจะกระตือรือร้นขึ้นเมื่อผมพูดคุยกับเขาแค่คำเดียว เขาทำท่าเหมือนได้ฝนในช่วงหน้าแล้งอะไรแบบนั้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพระเจ้าขึ้นมาเลย

การทำร้ายตัวเองไม่สำเร็จ ในที่นี้คือหมายถึงจบชีวิต หมดลม หรือเทือกๆนั่น

เขาดูตกใจมากในตอนที่เห็นเลือดผม เอาน่า ใครๆก็ตาลายได้ทั้งนั้น ผมเข้าใจ ดันเป็นเลือดที่ไหลจากร่างสดๆ ขนาดแค่เลือดสัตว์ยังน่าเวียนหัวนับประสาอะไรกับสัตว์ประเภทเดียวกันอีก ตอนนั้นผมเลือดขึ้นหน้าอย่างมาก ทำตัวได้สมกับประโยค ผมโคตรโกรธเลย คุณรู้ไหม

“แม่ผมอยู่ไหน”

นี่ผมจะตายอยู่รอมร่อ แค่เงาเธอผมยังไม่ได้เห็น ประเสริฐแท้

ผมถามคำถามนี้บ่อยเกินไปจริงๆ ก็อย่างว่า ขยะวรรณกรรมก็แบบนี้ ผมพยายามบอกว่าตัวเองเป็นมลพิษ ซึ่งก็จริง เพราะการบอกของผมมันช่างไร้ชั้นเชิงและความสมบูรณ์แบบ ทำให้กลายเป็นว่าก็แค่สิ่งที่พยายามแหวกออกมาแต่ไม่สำเร็จ ก็นั่นแหละ เพราะงั้นไงถึงได้กลายเป็นขยะอย่างแท้จริง ซึ่งนั่นหมายถึงผมประสบผลสำเร็จอย่างสวยงาม

“เดี๋ยวกานต์หายดีเมื่อไหร่ พี่จะให้เจอ” เขาตอบ “กานต์”

อะไรนักหนาวะ

ถึงแม้ช่วงนี้เขาจะไม่ทำเรื่องบัดซบใส่ผมนัก แต่แค่เห็นหน้าเขานั่นก็เข้าข่ายเรื่องบัดซบเหมือนกัน แค่ให้ผมนอนเฉยๆมันยากมากหรือไง

แค่นึกถึง อารมณ์ผมแทบจะพุ่งชนดาวอีกดวงได้อยู่แล้ว การหนีออกจากบ้านไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ผมนึกไม่ออกเลยว่าจะอยู่ยังไง แบบว่าผมเป็นคนติดสบาย เข้าใจไหม ถึงแม้จะเจอความลำบากมามากแต่ผมก็ไม่เคยเปลี่ยนใจนึกมาชอบมันเลยสักครั้ง ฉะนั้นผมต้องการเจอแม่ก่อน และผมต้องการให้อะไรพร้อมกว่านี้

หลายครั้งที่เขามักลอบมองผม และก็เรียกชื่อ แต่ไม่มีประโยคใดหลุดมาอีก มันทำให้ผมประสาทเสีย

ฝ่ามือหนึ่งลอบสอดเข้ามาในผ้า ขาถูกลูบสัมผัส และอีกมือเขาก็เล่นอยู่กับข้อเท้าผมเท่าที่อยากจะทำ

ไม่ทันไร จู่ๆเขาก็เข้ามากอดผม กอดแน่นซะผมขยะแขยง ผมกลั้นหายใจตัวแข็งทื่อ แต่ก็ไม่ได้ผลักตัวอีกฝ่ายออก มันเป็นการกระทำที่น่าสมเพช ผมหมายถึงเขานะ ตอนนี้ผมไม่อยากด่าตัวเองเท่าไหร่เพราะกำลังเจ็บ ด่ามากๆเดี๋ยวมันกระทบถึงแผล

เขากดตัวเองลงทับผมไว้ และมันทำให้หน้าอกเขาแนบลงมาด้วย ผมได้ยินชัดเจน รู้สึกชัดเจน ยังดีที่ห้องนี้ไม่ได้ร้อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดน้อยลงเท่าไหร่นัก เขาคงยังไม่ลืมว่าผมมีบาดแผลอยู่ มันทำให้เขาค่อนข้างระมัดระวังที่จะทำรุนแรง

อย่างไรก็ตาม ผมยังคงนิ่งงัน เขาเริ่มเหมือนคนเสียสติ ริมฝีปากจูบผมอย่างจาบจ้วงแต่ก็เหมือนพยายามผ่อนแรงอยู่ในที

 

ผมหลับตา

เสียงครางฮือหลุดรอดออกมา เขาชะงัก แววตาปรีดาฉายชัดอย่างประหลาด

 

เขาจูบอีก

 

 

 

 

พีโทรมา

ผมเกือบซึ้งให้กับเรื่องนี้ ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะมีใครอื่นถามถึงผม พีเอ่ยขึ้นเสียงดังเหมือนตะโกนทันทีที่ผมรับสายเขา หลังจากที่ผมลองเปิดโทรศัพท์เครื่องที่เพื่อนคนนี้ซื้อให้พอดี

(กานต์ พระเจ้า หายไปไหนมา ได้ข่าวว่าอยู่โรงบาล เมื่อไหร่จะมาเรียนเนี่ย หายหรือยัง โคตรคิดถึงเลย ว่าจะไปเยี่ยมแล้วแต่) จริงๆเขาพล่ามยาวกว่านั้น ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว เขาพูดเร็วมาก เร็วไปไหนไม่รู้ เหมือนกับชีวิตนี้อาจจะไม่มีเวลามากพอในเรื่องที่เขาอยากจะกล่าว

“อาฮะ สบายดี”

(แค่นี้เหรอวะ แล้วจะมาสอบมั้ย? เดี๋ยวก็สอบแล้ว เดี๋ยวก็ไม่จบหรอก)

ผมคุยกับพีนานมาก เท่าที่จะนานได้ แต่ส่วนใหญ่เขาเป็นฝ่ายพูดอยู่คนเดียว เหมือนเสียงเขาจะห้าวขึ้นด้วย มันดูก๋ากั่นขึ้นมาก ผมก็บอกไม่ถูก หรือเป็นเพราะเขากำลังตื่นเต้น คงเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง  เราคุยกันด้วยความไร้สาระล้วนๆ ไม่มีแก่นสารใดนอกจากการต้องการอยากรู้ของพีว่าผมยังอยู่ดี ไม่ได้ตายไปไหน ซึ่งผมก็โอเคในเรื่องนี้พอสมควรไม่รู้ว่าทำไม

เมื่อถึงเวลา ผมคิดว่าควรจะวางสายจากพีก่อนเพราะการจะให้ใครสักคนมารู้เรื่องที่ผมมีโทรศัพท์อีกเครื่องไว้ในห้อง เป็นสิ่งที่ไม่ดีและไร้สมอง ผมใจหายใจคว่ำทุกครั้งที่เขาเข้ามาจัดห้องนอนและเกือบจะเจอที่ซ่อนมันเข้า หรือแม้แต่จะไปใกล้ๆที่ที่มันอยู่ มันอดตื่นเต้นขึ้นมาทุกครั้งไม่ได้จริงๆ

เขาไปคุยกับคุณครูถึงโรงเรียน

แบบว่า การขาดเรียนของผมมันมากเกินไปสำหรับกฎเกณฑ์ที่มีไว้

ผมพอจะนึกหน้าคุณครูออกเมื่อตอนได้ฟังเขาปั้นแต่งถึงวีรกรรมที่ผมเจอ นั่นน่าเศร้ามาก เพราะเขาเล่าเก่งเกินไปเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมทีเดียว ผมในฐานะที่เคยประกวดเขียนเรียงความอันดับหนึ่งยังต้องขอปรบมือดังๆให้เขาหลายนาที

และเขามักจะกลับมาพร้อมกับของอร่อยๆ และของที่เขาคิดว่าผมอยากจะได้มัน ยกเว้นไอ้ลูกกรงที่เขาลงกลอนไว้น่ะนะ

ขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง เขาก็มักจะพูดว่า “วันนี้พี่ซื้อขนมที่กานต์ชอบมาด้วย” แล้วก็ยิ้มแบบที่คุณเห็นก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเขาเฟกแค่ไหน ให้ตายเถอะ ไปถามใครมา ผมบอกตอนไหนว่าชอบไอ้ขนมหวานเลี่ยนนั่นกันวะ

เขาเข้ามาประคองผม ก็ไม่เชิงนะ เหมือนกับจะเป็นการสั่งให้ผมลุกขึ้นโดยไร้สุ่มเสียงอะไรแบบนั้น อีกอย่างช่วงนี้ผมยังเจ็บอยู่ ผมจึงปัดเรื่องที่จะหลบหนีหรือโดดหน้าต่างทิ้งไปก่อน ผมเจ็บ มันเป็นอาการเจ็บแปลบที่ไม่มากไม่น้อยซึ่งทำให้ผมรู้สึกมีสติอยู่เล็กๆ

“อร่อยใช่มั้ย”

เขาว่างั้น ในห้องนี้ไม่ทึบแต่มันก็คล้ายๆคุกใต้ดินอยู่เนืองๆ คุณอาจจะเผลอหรือมีบางอย่างทำให้คุณนึกภาพไปว่าผมอยู่อย่างกันดารในห้องที่ไร้แสง เปล่า ให้ตาย ด้วยความเคารพ มันไม่ใช่แบบนั้นเลย แสงไฟสีส้มๆอ่อนส่งผลให้บ้านโคตรจะดูอบอุ่น ผมรู้สึกได้ ถึงเขาจะพยายามทำให้มันอยู่ในโทนสว่าง มีกลิ่นดอกคาโมมายล์ที่หมอน ที่เตียง ทุกๆที่ในห้องนี้ รวมไปถึงเสื้อผ้าที่ผมสวมใส่

ยังกับห้องในเทพนิยายอะไรอย่างนั้น สดใส ใช่ไหมล่ะ จริงๆมันสดใสเกินไปจนคุณจะรู้สึกพะอืดพะอม ก็เหมือนต่อให้คุณระดมกลิ่นหอมที่สุดในโลกมาพรมไว้ในโลงที่มีศพ รู้ทั้งรู้  ยังไงมันก็กลบกลิ่นเน่าไม่มิดอยู่ดี หอมแค่ไหนแต่นั่นก็ศพนะ ให้ตายเถอะวะ มีใครเข้าใจที่ผมพูดไหม

“อร่อยมั้ยกานต์?”

เขาจดจ้อง คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นเมื่อกล่าวประโยคคำถามออกมาเป็นครั้งที่สอง

“ครับ”

“กานต์ควรจะกินอีก กินให้หมด”

“แต่ผมอิ่มแล้ว”

“กานต์เพิ่งกินไปคำเดียว แล้วจะกินยาได้ยังไง”

ทำไมผมต้อง —ต้องมานั่งต่อปากต่อคำกับเขาด้วย ในอารมณ์ที่ไม่คงที่ คุณจะรู้สึกหงุดหงิด อะไรมาจุกจิกนิดหน่อยก็ปวดหัวแล้ว มันเป็นเรื่องที่น่ารำคาญอย่างยิ่ง แบบว่า ยิ่งยวด คุณจะรู้สึกเหมือนตัวเองผิดและบาปหนาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะเขาจะทำให้คุณรู้สึกแบบนั้นได้ เก่งจริงๆ เขาเกิดจากท้องผู้หญิงแน่เหรอวะ ไม่ใช่เกิดจากปุยเมฆแล้วร่วงลงมาตอนฟ้าผ่าหรอกนะ

“อยู่กับพี่ อย่าดื้อ พี่เป็นผู้ปกครองกานต์ รู้ใช่มั้ย”

ตัวเขาใหญ่เกินไป แถมมือยังใหญ่ด้วย เอาเป็นว่าทุกๆส่วนเขาโตมากกว่าผมหลายเท่า ฉะนั้น ผมยังไม่อยากถูกตบหรือลำบากให้เขาทุ่มเทสิ่งดีๆให้มากไปกว่านี้น่ะนะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จริงๆ

ช่วงสักบ่ายโมง เขาจะพาผมไปล้างแผลที่โรงพยาบาล ผมไม่ค่อยชอบที่นั่นเท่าไหร่เพราะว่ามันค่อนข้างน่าหดหู่ ถึงแม้เขาจะพาผมไปโรงพยาบาลที่แพงสุดโก่งและดีสมกับราคาที่ต้องจ่าย แต่ผมยังยืนยันว่าเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอภิรมย์

เขาเล่มเกมจ้องตา ปลายนิ้วแตะปลายคางผมไว้ก่อนที่เราจะลงจากรถ ราวกับเป็นการข่มขู่ว่าอย่าได้ปากโป้งออกไปเชียวเด็กน้อย

เขามักจะระวังตัว แบบ ยังไงดีล่ะ เขาจะวางตัวดีมาก ดีมากซะจนคุณต้องทึ่งว่า เฮ้ นั่นเขาจริงเหรอ คนอย่างนี้ไม่น่าเลวทรามได้เลย เขาดูดีนะ แบบว่า ดูดีโคตรๆ สูทกับเนกไทที่ผมเกลียด(ผมหมายถึงผมเกลียดเพราะเขาชอบถอดมันมาทำเรื่องระยำใส่ผมน่ะ ผมเคยบอกไปแล้วนี่ ใช่ไหม? หรือไม่ใช่ ช่างเหอะ เอาเป็นว่าลืมมันไปซะ ผมจะพูดให้มันมากความทำไม)

ภาพลักษณ์หนุ่มใหญ่ รวย โสด โอ้ ไม่สิ เขาไม่โสดแล้ว แต่ก็นั่นแหละ ไม่น่าเลย

คนอื่นมักจะเข้าใจผิดว่าผมกับเขาเป็นพี่น้อง อาหลาน หรืออะไรเทือกนั่น ซึ่ง จริงๆไม่ใช่ ให้ตาย ผมเกือบหลุดขำหลายรอบแล้วกับประเด็นนี้ เขาดูชอบใจมากทีเดียวแล้วก็กล่าวกับคนเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มทีเล่นทีจริงว่า “อยากให้เป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน” จากนั้นมาไอ้อาการหลุดขำของผมหายไปเลย คุณเชื่อไหม จากปากกำลังจะยิ้มสักหน่อย หายวับไปกับตา

เพราะอะไร นั่นหมายถึงว่าผมเกี่ยวดองกับเขาอย่างสมบูรณ์อย่างไรเล่า ต่อให้ผมถ่ายเทเลือดทุกหยดแลกกับเลือดคนอื่นหรือหมาสักตัว มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะยังไงผมกับเขาก็ยังเกี่ยวข้องกันอยู่วันยังค่ำ แค่คิดยังสยอง มันโคตรจะสยอง เทียบกับหนังผีที่ผมเคยดู บอกตามตรงว่าเรื่องนี้ชนะขาด

ผมรู้สึกหดหู่อย่างมาก มันประดังเข้ามาเหมือนตอนที่ผมรู้ว่ามีพ่อแม่แบบไหนหรือรู้ว่าตัวเองช่างไร้หัวคิด แล้วก็ต้องทนอยู่ต่อไปอย่างกล้ำกลืนโดยที่ไม่สามรถหลีกตัวออกมาได้

“แม่กานต์ติดหนี้ไว้เยอะ รู้หรือเปล่า?”

แน่นอน ผมรู้ รู้ดี เด็กกตัญญูรู้คุณแบบผมไม่กล้าเถียงเลย

โอ้ นี่มันขยะ ที่ขายความน้ำเน่าชัดๆ โอเค แต่ถ้ามันขายได้ ผมก็พร้อมจะเป็นขยะน่ะนะ

พวกของมีคมหรือแม้แต่กระจก หายเกลี้ยง ยาก็ด้วย เขามักจะเข้ามา แล้วก็จัดยาไว้เท่าที่ผมจำเป็นต้องกิน

ผมยังงง จะมีสักกี่คนที่ชอบปรนนิบัติคนอื่นด้วยความยินดีและอย่างดีแบบนี้อีกไหม เขาสุดยอด เหมาะอย่างยิ่ง ผมชักสับสนแล้วว่าสรุปเขาจะเล่นเกมผู้คุมหรือคนรับใช้กันแน่

ผมยังไม่อยากออกไปเป็นพวกไร้บ้านหรือพวกจรจัด ผมนึกไม่ออกเลยว่าต้องไปมีสภาพมอมแมมแบบนั้นจริงดิ เหมือนพ่อน่ะนะ ไม่ไม่ ไม่เอาแน่ๆ ผมค่อนข้างเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ภายนอก ชอบมองของสวยๆงามๆประมาณนั้นแหละนะ ดังนั้น ผมจึงไม่เอาแน่

ไม่ว่าทางไหนก็ค่อนข้างน่าสมเพช

แต่อีกนัยผมก็พร้อมจะไปทุกเมื่อนะ

ทันทีที่เขาเข้ามากอดผมหรืออุ้มหรืออะไรแบบนั้น มันทำให้ผมมีปฏิกิริยาแปลกๆไปเองโดยไม่ต้องแสดง มันดีมาก ใช่มันได้ผลสุดๆ ผมโคตรชอบเลยบอกตามตรง เขาจะหยุดทันที แล้วเปลี่ยนเป็นนั่งกอดผมไว้เฉยๆ เขาใช้จมูกสูดบนเส้นผมเข้าช้าๆอย่างปลอบประโลม

อาการแสดงออกเป็นห่วง ทำให้ผมหยุดดิ้น แต่ร่างกายยังเกร็งไม่เลิก ดวงตาผมเฉยเมย แต่แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเหมือนหมาถูกทำร้าย ที่รู้เพราะว่าผมเห็นเงาสะท้อนจากดวงตาเขาพอดี ใกล้ไปไหม เขาควรจะออกห่างได้แล้วมั้ง บัดซบจัง

เขาเคยพูดกับผมว่า หลังจากผมหาย จะให้ผมรีบไปเรียนให้จบเพื่อขึ้นระดับอุดมศึกษา เขาดูเตรียมไว้พร้อมเลย ว่าจะให้ผมเรียนที่ไหน เหมือนเป็นพารากราฟหนึ่งในชีวิตที่เขาขีดเอาไว้แล้ว

วันหนึ่งเขาเข้ามา ทำเหมือนอย่างเคย แล้วก็มองหน้าผมนานมาก นานจนผมชักรู้สึกรำคาญหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาชอบเข้ามากอดผมไว้ ให้ผมพิงอยู่กับหน้าอกเขา ในห้องเหลือแสงไฟแค่นิดเดียว สาบาน ถ้าผมสายตาสั้น เผลอๆมีเหยียบอะไรสักอย่างเข้าได้แน่ๆ แต่โชคดีที่ผมถูกเข้ากอดไว้อยู่ แต่นั่นคือโชคดีเหรอวะ

“กานต์”

เขากระซิบเบาๆ ผมรู้สึกอุ่นๆที่ข้างหู ปนขยะแขยงนิดหน่อยด้วย หรือไม่นิดก็ไม่รู้

“พี่มีเรื่องสำคัญมาบอก” เขากล่าว ขณะที่อ้อมกอดเริ่มแน่นขึ้น แต่ริมฝีปากยังไม่หยุดยุ่งกับคอผมสักนิด ส้นตีน “อยากรู้มั้ย”

ผมถอนหายใจ เบื่อหน่ายเกินจะต่อล้อกับเขา เขาหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อ อย่างไม่มีวี่แวว เขาก็พูดขึ้นอีก

 

 

“พ่อกานต์เสียแล้วนะ”

 

 

เอาเข้าจริง ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร

หลากหลายเกินไป ผมกะไม่ถูกว่าเส้นอารมณ์ผมนั้นอยู่จุดไหน แต่มันไม่ค่อยพีคเท่าไหร่

“เห็นว่าเขาดื่มมากไปแล้วขับรถ ทำให้เกิดอุบัติเหตุ”

เขากระชับอ้อมแขน บนหัวผม เขาจมูกกอดลงมา

เขาอาจจะกำลังคิดว่าผมต้องเสียใจอย่างมาก เสียใจที่สุด ท่าทางเขา กำลังปลอบผมเท่าที่จะทำได้ ผมได้กลิ่นเขาเต็มไปหมดไม่ว่าจะหันหนีไปทางไหน

ผมไม่ค่อยแปลกใจในการตายของเขา ถึงผมจะเคยจินตนาการว่าเขาควรตายไม่ดีกว่านี้ก็เถอะ แต่มันก็โอเค

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมกำลังสงสัย

 

 

“แม่กานต์ก็นั่งรถคันเดียวกับพ่อกานต์”

 

 

ช่วงนั้นเงียบไปพักใหญ่ ผมก็ไม่รู้ ไม่รู้สินะ เขากดใบหน้าผมเข้าหาตัวเขาเอง แล้วกอดแน่นมาก มันเป็นอ้อมกอดที่แน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้สัมผัส แน่นจนน่าอึดอัด ผมดูตัวเล็กลงอย่างไร้ทางสิ้นสุด เขาไม่พูดต่อ แต่ผมเดาได้ง่ายๆโดยไม่ต้องถาม ตอนนั้นผมน่าจะสำลัก แบบว่า จู่ๆก็เหมือนว่าสำลักอากาศอย่างรุนแรง ผมไม่แน่ใจในอาการ มันเกิดขึ้นในความวังเวงนั้น และจบลงด้วยความวังเวง

 

 

 

 

ก็ดี

 

 

 

 

TBC
[15/07/2558]

[Marchyn]

เย้ ! มาแล้วๆ

[หมีจำศีล]

อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงเนื้อหาในตอนปัจจุบัน อารมณ์เวลาไล่อ่านทีล่ะประโยค ทีล่ะบรรทัด มันมีความรู้สึกว่าเรากำลังดูตัวหนังสือที่เขียนด้วยชอล์คบนกระดานดำ แล้วพร้อมๆกันนั้นก็มีคนเอาปลายเล็บของตัวเองทั้งขูดทั้งลากไปๆมาๆบนกระดานดำแผ่นนั้นด้วย ทีนี้มันจะมีเสียงจี๊ดๆขึ้นสมองแถมยังมาวิ๊งค์ๆสร้างอาการขนลุกอยู่แถวๆกกหู เอ่อะ เราก็ไม่รู้จะนิยามมันว่าอะไร แต่เรารู้สึกอย่างนี้จริงๆนะ =_=

[Littlesir]

อ่านจบตอนนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง
สงสารกานต์มั๊ย? มันก็มีบ้าง ก็ไม่รู้ว่าถ้าเจอกับตัวเองแบบนี้จะเป็นยังไง อาจโดดตึกตายไปนานแล้วก็ได้ แต่มันก็สงสัยไง ถ้ากานต์เกลียดอีพ่อเลี้ยงจริง แล้วช่วยทำไมอะ หรือว่าในความเกลียดก็มีความเห็นใจโรคจิตแบบพ่อเลี้ยงเรอะ เพราะกานต์เป็นคนที่รู้นิสัยทุกด้านของพ่อเลี้ยง มันอาจมีบ้างที่เห็นใจก็ได้
และกับพ่อเลี้ยงอ่านตอนแรกๆก็เกลียดมันอะนะ ไม่รู้ว่าอะไรหล่อหลอมรวมกัน ถึงได้เกิดมาเป็นคนแบบนี้ได้ แต่มันก็มีรู้สึกนิดนี๊ดดอะ ว่าเหมือนพ่อเลี้ยงจะรักกานต์ แต่ด้วยนิสัยโรคจิตเลยไม่รู้ว่าจะแสดงออกยังไงป่าว เฮ้ออออ ไม่เดาแล้ว
จะรอตอนต่อน๊าา๊

[กำแพงเมืองจีน]

มาแล้วๆๆๆๆ   

ถึงจะเคยถูกทรยศยังไง  ถูกทอดทิ้งยังไง  แม่ก็คือแม่  ที่เป็นที่พิ่งเดียวของลูก
กรณีของกานต์ คงเป็นคนเดียวที่กานต์ยึดเหนี่ยวเอาไว้

สงสารกานต์ว่ะ   อีพ่อเลี้ยงนี่ มันโรคจิตแน่ๆ  กานต์เจ็บอยู่ ยังจะเอา

ขอใครสักคนช่วยกานต์ทีเหอะะ

รอตอนต่อไปนะคะ  สู้ๆค่ะ   (มาเร็วๆนะ  // ถึงมาช้าก็รออ่านอยู่ดี.. )

[Pittabird]

ดีใจที่มาต่อนะคะ.  รออยู่นาน. ชอบการบรรยายของกานต์มากค่ะ.  ค่อยๆซึมซับความรู้สึกแล้วคิดตาม. 

อารมณ์เหมือนครึ่งจริงครึ่งเพ้อ.  ชอบมากๆ.  มาต่อบ่อยๆ. นะคะ.  ขอบคุณค่ะ

[Veesi3]

รู้สึกสับสนในตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าใครเป็นอะไรยังไง อยากกระจ่างมากค่ะ 

[.hnk]

ไม่รู้เลยว่าจะลงเอยยังไง
โอ่ยยยยย กานต์ TT

[iforgive]

อยากอ่านในมุมของพ่อเลี้ยงบ้างนะ
เพราะคิดว่า  กานต์น่าจะมีอาการทางจิตเล็ก ๆ
เหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าแบบนั้นใช่ไหม
... บางทีเรื่องราวอาจไม่เป็นอย่างที่กานต์คิดก็ได้
แต่อาจพลิกเป็นอีกอย่างหนึ่งไปเลย  แบบนั้นน่ะ

[mukmaoY]

 

[ขนมโก๋]

กานต์

[แมวดำ]

มาต่อเร็วๆนะอยากรู้ตอนต่อไปแล้ว

[oumpatta]

หายไปนานมาก ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องจะเป็นไงต่อ
แต่แม่กับกานต์นี่บัดซบจริงๆ ถ้าเจอแบบนี้คงไม่อยู่ล่ะ
หนีมันเลย กานต์แม่งโรคจิตแน่ๆ
ทำอะไรไปมันคงไม่รู้สึกอะไร

[DPdollars]

อ่านเรื่องนี้แล้วชอบเผลอกลั้นหายใจเวลาอ่านทุกทีสิน่า    หน่วงเกินไปแล้วววววววววววววววววววววววว 

[BeeRY]

รู้สึกสับสน ตามที่กานต์สับสนเลย หรือเปล่านะ....

[nunnuns]

อ่านแล้วเหมือนตัวเองจะกลานเป็นโรคจิตเข้าทุกที... มัน...
อธิบายไม่ถูก

ปล.พ่อเลี้ยงคิดอะไรอยู่ อยากรู้มากเลย จะมีพาร์ทพ่อเลี้ยงไหมน้อ

[brookzaa]

ยิ่งอ่านยิ่งขนลุกยังไงไม่รู้

อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมามันส่งเข้าไปก้านสมองลงสู่ไขสันหลัง

รู้ถึงอารมณ์ตัวละครมาก

[dekying kukkig]

มันคือสับสนไปกับกานต์...ใจหนึ่งก็พยายามคิดว่าเพราะอิพ่อเลี้ยงมันรักกานต์ตั้งแต่แรกเลยทำข้อตกลงกับแม่ว่าแต่งงานหลอกๆ แต่แบบนั้นมันก็น่าสงสารกานต์เข้าไปอีก ... แระนี่อ่านตอนนี้เหมือนอิพ่อเลี้ยงมันจิตอ่ะ  มันจิต  โฮ๊ยยยย คนอ่านจิบ้า

[flimflam]

รอครึ่งหลังค่ะ 5555555555555
ดีแล้วที่กานต์ไม่เป็นอะไร...
แต่จะดีกว่านี้ถ้าอีนังพ่อเลี้ยงเลิกลวนลามกานต์ซักที TwT

[WoonMyuk]

ตอนนี้อยากรู้ความคิดพ่อเลี้ยงมาก อ่านมุมของกานต์แล้วมันแปลกๆ เหมือนมีความไม่จริงซ้อนอยู่ แบบเหมือนกานต์มองข้ามอะไรไป กับอีกอยากนึงคืออยากรู้ว่าแม่กานต์หายไปไหนแล้ว 

[lovegoldfish]

  กานต์หนูคิดอะไรอยู่ เดาความคิดกานต์ไม่ออกแล้ว
ครึ่งหลังมาไวๆเลยนะค่ะ

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

มาต่อแล้ว 

มาต่อ 2/2 ได้แล้ว 5555 

[ฤดูใบไม้หลากสี]

ใจคออีพ่อเลี้ยงมันจะสำนึกบ้างไหม เงี่ยนขึ้นสมองหรอ เอะอะก็จะเอากานต์อย่างเดียว ไอ้บ้า

[dragon123]

สงสารน้องกานต์