สวัสดีค่ะ คุณเซ็งเป็ด
ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านนิยาย "กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม" เอาตอนนี้
และอ่านรวดเดียวจบในเวลาไม่กี่วัน
นักอ่านคนนี้ชอบเรื่องนี้สุดหัวใจค่ะ
เป็นเรื่องที่เราว่าเขียนยากแต่คุณเซ็งเป็ดก็ทำได้ดีมากเลย
เราชอบทุกตัวละครในเรื่องนี้
- หมอปีย์ พระเอกคนนี้อบอุ่น อ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษมาก ความฉลาดและความสุขุมของเค้าทำให้เราหลงรัก เป็นพระเอกในดวงใจอีกคนในลิสต์ของเรา ฮ่าาาาาาา
- พ่ออัชย์ เราชอบความหมายของชื่ออ่ะค่ะ ผู้อยู่เหนือกาลเวลา นายเอกคนนี้มีหลากรส หลายอารมณ์ จากที่เป็นคนที่ค่อนข้างเสเพล ไม่เอาอ่าว แต่การเวลาที่ห่างกันถึง100ปี และหมอปีย์ รวมไปถึงคนในสมัยนั้นขัดเกลาให้เค้าเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา
- หนูวาด ตัวละครนี้ตอนเป็นเด็กทำให้เรายิ้มได้ เป็นหนูวาดที่น่ารักเสมอ แม้ตอนที่เป็นยายของปอเราก็ชอบเค้า เพราะเค้ามีส่วนที่ทำให้ปอเป็นคนที่อ่อนโยนจากการเลี้ยงดูหลานรักคนสำคัญคนนี้
- คุณชั้น เราชอบผู้หญิงคนนี้ เวลาได้อ่านตอนที่เค้าทำอาหารแล้วมันรู้เลยว่าคุณเธอมีความสุขจริง ๆ อ่านไปอ่านมาชักหิว เสน่ห์ปลายจวักในการทำอาหารคาวหวาน เราหิวตลอด เราอยากกิน
- สน เป็นตัวละครที่เราขอบคุณมาก ที่ช่วยดูแลเจ้าบ้าของคุณหลวงเป็นอย่างดี แต่น่าสงสารตอนถูกเฆี่ยน ฮ่าาาาาาา หลังลายเลย
ก็ดันพาเจ้าบ้าของคุณหลวงไปโดนก้ามกุ้งตำนี่นะ กร๊ากกกกกก
- เจ้าแดง น่าสงสาร แต่ก็เป็นบุคคลสำคัญในเรื่องที่ทำให้อัชย์รู้จักคิดถึงคนอื่นกับเค้าเหมือนกัน จากกันเร็วไปหน่อยนะ เราได้แต่แอบหวังว่าเจ้าแดงน่าจะมาเกิดในยุคนี้ จะได้อยู่เป็นเพื่อนเล่นกับอัชย์ ให้อัชย์ได้คอยดูแล
- หมอจรัส เราใจหายมากเลยตอนที่หมอกลับมาแล้วจะไม่ให้เจ้าบ้าอยู่ที่เรือนด้วยกัน แต่ในที่สุดก็โล่งอก เหมือนยกภูเขาออกจากอก ถ้าวันนั้นหมอไล่้เจ้าบ้าไปหมอก็คงไม่ได้คนมีความสามารถมาช่วยงานอย่างที่หมอได้พูดเอาไว้่จริง ๆ
- คำแก้ว เป็นแม่หญิงที่เราแอบหมั่นไส้เบา ๆ ดีว่านางไม่ตามไปชะอำ ไม่อย่างนั้นคงไม่สวยแน่ ๆ แต่ก็ไม่น่าหูเบาร่วมมือกับชงโคเลย เป็นถึงคนที่ตัวเองรักเลยนะ มันน่า!!!!
- ชงโค ตัวละครนี้อย่าให้บรรยายเลยว่าเรารู้สึกยังไง นางไม่ใช่คนอ่ะ มีบุญนะที่อยู่มาได้จนถึงตอนที่ทำการอุกอาจที่บ้านหมอจรัส นิสัยแบบนั้นไม่น่าจะอยู่รอด สร้างบาปสร้างกรรมไว้เยอะเหลือเกิน
- หลวงบริรักษ์ รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี แต่คุณหลวงตัวดำคนนี้รักลูกในแบบที่ผิดเหลือเกิน ซ้ำยังเป็นกบฏอีก สมควรแล้วกับโทษที่ได้รับ
เราชอบทุกตัวละครเลยจริง ๆ นะ มันเหมือนเค้ามีชีวิตจริง ๆ อ่านแล้วเราอินมากเลย อยากย้อนเวลาไปนั่งใต้ต้นมะขามด้วยคน
อยากไปชะอำ - ////// - เราชอบเรื่องนี้อีกอย่างตรงที่ไม่มีฉาก NC ปกติเราอ่านนะฉากแบบนี้ แต่เรื่องนี้ที่เราชอบเป็นเพราะ
เราเห็นว่ามันเป็นยุคสมัยที่บริสุทธิ์ อยู่ในกรอบประเพณี เป็นกรอบที่ไม่การแหก ชี้นกเป็นนก ชี้เป็นไม้
แค่ฉากจูบแล้วบรรยายโคลงกลอน เราก็ดื่มด่ำ ยิ้มแก้มบาน มีความสุขมากกับการที่เค้าเป็นของกันและกัน
ตอนที่อัชย์กลับมาปัจจุบันหลังจากตอนที่คุณหลวงโดนยาพิษล้มลงไป เราร้องไห้เลย เราคิดว่าคงไม่มีตอนไหนที่เศร้ากว่านี้อีกแล้ว แต่ว่าเราคิดผิด
ฉากที่เศร้าที่สุดในเรื่องคือฉากที่อัชย์ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกค่อนชีวิตโดยที่มีแต่ความทรงจำ
อาจเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด แต่มันก็คุ้มหากอัชย์จะสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ กลับไปช่วยหมอปีย์ไม่ให้ถูกยาพิษ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย TT TT
อ่านแล้วเราร้องไห้เลยจริง ๆ นะ ..... เรายกนิ้วให้เลย
เป็นนิยายในดวงใจจริง ๆ ค่ะ