สงกรานต์
สงกรานต์น่ะเหรอ เทศกาลหยุดงานระดับชาติ เศรษฐกิจชะงัก มีแค่เหล้าเบียร์เท่านั้นที่ขายดิบขายดี ข่าวในทีวีก็มีแต่เรื่องตายโหงและเต้นร่อนเอว
“วันนี้วันที่ 14 เมษายน นอกจากอยู่ในช่วงเทศกาลสงกรานต์แล้วยังเป็นวันครอบครัวด้วยนะคะ น้อง ๆ หนู ๆ อย่าลืมพากันไปรดน้ำดำหัวญาติผู้-----”
ปี๊บ! ภาพบนจอดับวูบลงไปพร้อมเสียงบ่น “ไม่มีอะไรดูเลย หนังก็มีแต่เรื่องเดิม ๆ”
“ก็เมื่อวานเฮียเล่นดูซีรีส์มาราธอนซะขนาดนั้น” นเรนทร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาข้าง ๆ กัน “มันยังจะเหลืออะไรให้ดูอีกล่ะ”
“ทีวีประเทศไทยนี่มันหวังพึ่งไม่ได้เลย” คนแก่บ่นอุบไม่หยุด เห็นเฮียที่เคารพหงุดหงิดขนาดนี้ขี้ข้าก็หวังจะคลายร้อนให้
เด็กดีเขยิบปลายเท้าเข้าหา เสียดสีอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ส่งสารบางอย่างที่ชวนให้ใจสั่น...
“งั้นเรา....ไปหาอะไรทำกันไหมครับ”น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนให้คนแก่กว่าใจเต้นไม่น้อย แสงมองดวงตาเจ้าเล่ห์ที่ส่องประกายวิบวับก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่า…
“อะไรล่ะ”
“ก็....” เรนเหยียบลงบนหลังเท้าของแสง ผิวกายที่สัมผัสกันร้อนวูบวาบ “อะไรที่มันเปียก ๆ...”
แสงเลียริมฝีปาก…
“เช่น....”
“เล่นน้ำ”
“ไม่โว้ย!!”“งะ” ไอ้เรนเหมือนโดนหินถล่มใส่หัว อะไรของเฮียเมื่อกี้ก็เคลิ้ม ๆ ไม่ใช่เหรอ! “แต่สงกรานต์ทั้งทีเรายังไม่ได้เล่นน้ำกันเลยนะเฮีย”
“ฉันเกลียดการเล่นน้ำ” แหม...ทีอะไรเปียก ๆ แฉะ ๆ เมื่อกี้ยังไม่บ่นสักคำ คนอะไรเอาใจยากฉิบหาย “แกอยากเล่นก็ไปชวนเพื่อนสิ”
“โธ่! เฮียก็รู้ว่าพวกช่างกลับบ้านกันช่วงสงกรานต์ ผมจะไปเหลือใครให้เล่นด้วยล่ะ” ขนาดลุงบุญยังไม่อยู่ให้แวะไปเยี่ยมเลย คนไร้ญาติขาดมิตรอย่างไอ้เรนได้แต่นอนแห้งตายในห้อง “เนี่ย ผมเห็นตรงหน้าคอนโดเขาเล่นกันด้วยนะ”
“บอกว่ามะ---”
ก๊อก ๆเสียงเคาะที่บานประตูทำคนในห้องหันขวับมามองหน้ากัน บนชั้น 12 ที่เงียบสงัดแห่งนี้ยังมีคนมาเคาะห้องอยู่อีกเหรอ เรนพยักหน้าตอบเป็นเชิงบอกว่า ‘เดี๋ยวผมไปเปิดเอง’
คนแซ่ซ่งเดินลากขาไปยังประตู ทันทีที่ส่องช่องตาแมวก็พลันสะดุ้งโหยงปลดล็อกประตูแทบไม่ทัน
“พี่อโณ?”
“อ้าว! เรน เดาไม่ผิดเลยว่าอาแสงต้องอยู่ห้อง” ใบหน้าหล่อปานเทพบุตรส่งยิ้มเจิดจ้ายิ่งกว่าแดดเมืองไทย “หลงถอดรองเท้าสิ”
“หลงก็มาด้วยเหรอ” ไอ้เรนอ้าปากหวอกับแขกที่คาดไม่ถึง แต่ก็เขยิบเปิดประตูให้ทั้งสองแต่โดยดี เห็นหลงเดินตัวเกร็งตามหลังไปแล้วได้แต่เวทนา ไอ้นี่ท่าจะกลัวเฮียแสงขึ้นสมอง “เอาน้ำไหม เดี๋ยวฉันไปหยิบให้”
“ไม่เป็นไร” หลงฝืนยิ้มให้ สีหน้าเหมือนถูกลงโทษให้ดมรองเท้าเพื่อนหลังคาบพละศึกษา
ไม่ทันจะว่าอะไรต่อคนบนโซฟาก็บ่นลอย ๆ
“มาทำอะไร ทำไมไม่โทรบอกก่อน”
“เพราะผมรู้ไงครับว่าอาแสงไม่ออกไปไหนช่วงสงกรานต์แน่นอน” อโณชาคลี่ยิ้มประจบพลางทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ โดยไม่ขออนุญาต “โชคดีมีคนเข้าคอนโดพอดีเลยไม่ต้องโทรเรียกอาลงไปรับ”
ระบบรักษาความปลอดภัยของเจ๊จวงระยำได้ใจจริง ๆ แสงนึกด่าทอในใจ แต่วันดี ๆ หลานมาเยี่ยมแบบนี้ไม่ควรพูดให้เสียเรื่อง “แล้วสรุปว่าแกมาทำไม”
“หลง เอาไอ้นั่นออกมาซิ” แทนคำตอบอโณชาหันไปสั่งคนรักที่นั่งหน้าซีดเซียวบนอาร์มแชร์อีกฝั่ง เจ้าหมาโง่พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเปิดถุงผ้าออกแล้วล้วงมือลงไปหยิบบางอย่าง...
ขันเงิน...
ไม่ทันได้สงสัยคนเป็นหลานก็เฉลยในประโยคต่อมา...
“มารดน้ำดำหัวไงครับ”
“.........”
เรนพูดไม่ออกได้แต่เงยหน้าขึ้นสบตากับชายที่อาวุโสสุดในห้อง
มาถึงจุดนี้แล้วสินะ....จุดที่มีคนมาดำหัวแฟนตัวเอง…เอ๊ะ! ไม่สิ ๆ ไอ้เรนตั้งสติใหม่ พอลองเทียบหาคาร์บอน – 14 ในตัวเฮียแล้วก็พบว่ามันไม่ได้แปลกอะไรเลย แถมคุณอโณก็น่าจะเคยทำมาแล้ว จริงด้วย! ถ้าเรนยังติดต่อกับญาติอยู่ก็ต้องมีคนมาดำหัวเขาบ้างเหมือนกันนั่นแหละ ใช่ ๆ ตัวเราเองยังเคยไปดำหัวลุงบุญเลย เอ๊ะ...จะว่าไปเฮียเด็กกว่าลุงบุญกี่ปีนะ ถ้ายกนิ้วขึ้นนับตอนนี้จะโดนด่าไหม...
“ออกสีหน้าหมดเลยนะ”
“ผมเปล่า!” ไอ้เรนปฏิเสธเสียงแหวว “กำลังคิดว่าเป็นประเพณีที่สวยงามควรสืบทอดให้ลูกหลานในภายภาคหน้า”
“ฮ่า ๆ ๆ” อโณชาดูจะมีความสุขกับการเห็นความร้าวฉานในครอบครัวผู้อื่นเป็นที่สุด ชายหนุ่มคว้าอุปกรณ์ในมือหลงก่อนจะเดินลิ่ว ๆ ไปเติมน้ำที่ซิงก์แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม รวมไปถึงหน้าคนรักที่หดเหลือสองนิ้ว
ขันน้ำถูกเติมน้ำจนเกือบเต็ม อโณชายกกลับเข้ามาวางบนโต๊ะกลาง พอได้สติหลงก็ช่วยหยดน้ำอบไทยพร้อมฉีกดอกกุหลาบโรยหน้าแบบผักชี เท่านี้ก็พร้อมสำหรับพิธีกรรมแบบง่าย ๆ แล้ว
“ดอกกุหลาบนี่หลงปลูกเองด้วยนะครับ” ไม่มีใครขอ แต่อโณชาก็อวดแฟนหน้าตาเฉย พูดจบก็หันไปยิ้มชื่นชม “ไม่น่าเชื่อว่าปลูกที่ระเบียงคอนโดได้ด้วย เก่งมากเลย”
“คุณอโณก็ชมเกินไปครับ แฮะ ๆ” หลงเกาท้ายทอยแก้เขิน เอ่ยถ่อมตัวไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจลิงโลดแทบโดดตึก “อย่าว่าแต่ระเบียงเลยครับ ถ้าปลูกให้คุณอโณไม่ว่าที่ไหนผมก็----”
“จะดำหัวได้ยัง”
“คะ...ครับ”
คนตกกระทรุดตัวลงไปนั่งพับเพียบบนพื้นเป็นคนแรก อโณชายิ้มขำ แต่ก็ยอมลงไปนั่งข้าง ๆ โดยดี แสงหยิบขันสลุงอันเล็กขึ้นมาเตรียมจะวางลง ทว่าตอนนั้นเองที่ไอ้เด็กซ่งไหลลงไปกองบนพื้นกับเขาด้วย
“แล้วแกจะลงไปนั่งด้วยทำไม”
“ก็พี่อโณกับหลงนั่งข้างล่างอะ ผมจะนั่งค้ำหัวได้ไง”
ก็ถูกของมัน....แสงเถียงไม่ออก หลานอายุมากกว่าแฟน แถมแฟนหลานอายุเท่าแฟนไปอีก ตารางอายุวุ่นวายจนลำดับชั้นไม่ถูก สถานการณ์ตอนนี้เลยดูไม่จืด ดูเผิน ๆ คล้ายพระสงฆ์และญาติโยมทั้งสาม เหลือเพียงเปลี่ยนขันเล็กเป็นหญ้าคาแห้งเท่านั้น
คนแก่สุดถอนหายใจ พึมพำว่า ‘เอาวะ’ แสงโน้มตัวลงยื่นมือลอยไว้เหนือขันใบโต เคยอ่านมาเหมือนกันว่าตามประเพณีทางเหนือไม่ได้รดแบบนี้ แต่ช่างแม่งเถอะ ทำมาทั้งชีวิตแล้วก็เลยตามเลย
อโณชาขยับเข้ามาเป็นคนแรก ชายหนุ่มรินน้ำกลิ่นหอมลงบนมือคุณอา “ขอให้อาแสงมีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรงนะครับ ผมทำอะไรไม่ดีไปก็ขออโหสิกรรมด้วยครับ”
“ดื้อให้มันน้อยลงเถอะ” แสงไม่วายดุหลาน เขาพรมน้ำแตะ ๆ หัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู “ขอให้ชีวิตรุ่งเรืองนะ มีความสุขมาก ๆ ล่ะ”
“ขอบคุณครับ” อโณชาอิ่มเอิบบุญเสร็จก็ขยับตัวออกให้คนรักของตัวเอง “หลงไปสิ”
“คะ..ครับ” ไม่รู้ว่าเพราะเป็นนักเรียนนอกหรือกลัวคุณอาหน้าหงิกเป็นส้นตีนกันแน่ มือที่เทน้ำลงไปถึงได้สั่นแปลก ๆ “เอ่อ...ขอให้คุณอาสุขภาพแข็งแรงนะครับ”
“อืม” แสงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง วางมือแปะ ๆ ลงบนหัวอีกฝ่าย “แกก็ด้วย ฝากดูแลไอ้อโณมันด้วยล่ะ”
และก่อนที่สภาพจะคล้ายรดน้ำสังข์เข้าไปทุกทีไอ้เด็กซ่งก็คลานเข่าเข้ามา รับขันน้อยไปจากมือหลงพร้อมกับถามด้วยตาใสแป๋ว “ผมดำหัวเฮียด้วยได้ปะ”
“หยุด!”“ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!”
“ใจร้ายอะ ผมก็อยากได้คำอวยพรเป็นสิริมงคลในชีวิตนะ”
“แกไม่ใช่ลูกฉัน”
“ฮ่า ๆ ๆ” อโณชาหัวเราะชอบใจ การได้ขยี้คนอื่นให้แหลกสลายนั้นสนุกสนานเสียจริง “เรนไม่ต้องทำหรอก อาแสงเขาเสียเซล์ฟน่ะ”
“ไอ้อโณ....”
ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~ เพราะดวงยังไม่ถึงฆาตมือถือที่นอนนิ่งบนโต๊ะถึงได้ฉายแสงวาบ ๆ ขึ้นมา อโณชาพยักพเยิดไปทางนั้นเป็นเชิงบอกว่า 'ไม่รับเหรอครับ?’
แสงคาดโทษมันในใจขณะที่กดรับสายจากคนคุ้นเคย
“มีอะไรฉาน”
“พี่แสง...” ปลายสายอึกอัก ลางสังหรณ์ของแสงบอกว่าประโยคถัดมาต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ .....
“ไปเล่นน้ำกับเด็ก ๆ นะครับ”+++++++++++++++++++++++++++++
คำว่า ‘ไม่’ ถูกเคี้ยว ๆ กลืนลงคอในทันทีที่เด็กน้อยทั้งสองยื้อแย่งโทรศัพท์เพื่ออ้อนวอนให้คุณลุงมาหาหน่อย รู้ตัวอีกทีแสงก็มานั่งอยู่ที่ลานเบียร์แถวคอนโดแล้ว
ฉานคงรู้ว่าพี่ชายเกลียดความวุ่นวายถึงยอมขับรถถ่อมาถึงคอมมูนิตี้มอลล์แถวนี้ หาลานเบียร์ที่ผู้ปกครองพาเด็กมาเล่นน้ำกันเพื่อลดฝูงชนลงอีกที ซึ่งแสงค่อนข้างพอใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่มาก
เขาอยู่ห่างจากความวุ่นวาย จิบเบียร์เย็น ๆ ต้านอากาศร้อน อีกฝั่งมีรั้วล้อมไว้แบ่งสัดส่วนการเล่นน้ำอย่างชัดเจน ลูกเด็กเล็กแดงส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกรี๊ดกร๊าดกันไม่หยุด คงสนุกของเขาล่ะ แน่นอนว่าไอ้เรนก็หายเข้าไปในนั้นพร้อมหลานทั้งสอง
“เสียดายผมอดเจออโณเลย” ฉานชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย ว่ากันตามตรงอโณชาก็ไม่ได้สนิทกับฉานเท่าไหร่ จะขอตัวแยกออกไปก็ไม่แปลก
“เห็นมันว่ามีธุระต่อ”
“แต่ก็ดีนะครับ ผมเลยแย่งตัวพี่แสงมาให้หลาน ๆ ได้ ฮ่า ๆ ๆ”
ถึงจะพูดว่าอยากเจอลุงแสงก็เถอะ แต่พอเห็นหัวหน้าแก๊งก็โดดเข้าใส่แล้วพากันหายไปแล้ว ดูเหมือนสติปัญญาของไอ้เรนจะเข้ากันได้ดีกับเด็กระดับประถม หลานเขาถึงได้ติดมันแจปานนั้น
“ลุงแสง!” พูดไม่ทันขาดคำพอใจก็วิ่งออกมาจากรั้ว วันนี้เจ้าหญิงตัวน้อยสวมชุดกระโปรงลายดอกชบา ดูน่ารักน่าเอ็นดู “เมื่อกี้พี่เขาบอกว่าอีกฝั่งมีรูปปั้นคุณหมีเล่นน้ำให้ถ่ายรูปด้วยค่ะ”
“หา!? พี่ไหน?”
“พี่ในลำโพงค่ะ!” อ้อ..พอใจคงหมายถึงเอ็มซีประจำงานนั่นเอง โชคดีที่แสงแปลภาษาเด็กออก “พอใจอยากเห็นพี่หมี”
“ให้พี่เรนพาไปสิครับ”
“พี่เรนไม่ยอมพาไปค่ะ”
“เฮีย!” เพราะมัวแต่สนทนากับหลานสาวจึงเพิ่งเห็นว่าไอ้เด็กซ่งพุ่งตัวมาทางนี้เช่นกัน มืออีกข้างจับภูมิใจเอาไว้พากันเดินมายังโต๊ะ “พอใจจะไปดูพี่หมีให้ได้เลย ผมไม่รู้จะห้ามยังไงแล้ว”
แสงขมวดคิ้ว “แล้วทำไมดูไม่ได้”
แทนคำตอบไอ้เรนชี้ไปยังทิศทางไกลร่วมกิโลเมตร ลูกโป่งรูปหัวหมีลอยติ้ว ๆ อยู่เหนือตึกสูงเป็นตัวบ่งบอกว่าไอ้รูปปั้นที่พอใจอยากดูนักหนามันไม่ได้เดินไปสามก้าวแล้วเจอเลย ห่างเป็นโยชน์ยังไม่พอเลื่อนสายตาลงมาเจอฝูงชนยุบยับอัดแน่นเป็นปลากระป๋องอีก
“เดี๋ยวลุงพาไปดูวันอื่นนะครับ”
“แต่เพื่อนพอใจถ่ายรูปพี่หมีมาอวดด้วยนะคะ”
“หมายถึง...”
“อ้อ น้องอันซีนเพื่อนของพอใจน่ะค่ะ แกมาเที่ยวแถวนี้เมื่อวานเลยถ่ายรูปส่งมาอวด” แสงไม่รู้จะสงสัยเรื่องชื่อเด็กสมัยนี้หรือกิจกรรมที่ทำก่อนดี ครั้นจะถามเดือนก็กลัวโดนด่าว่าล้าหลังเลยได้แต่พยักหน้าส่ง ๆ ไป “พอใจอย่าดื้อสิลูก คนเยอะแยะจะเข้าไปได้ยังไง”
“ขี่คอพี่เรนได้ไหมคะ”
“มันอันตรายนะครับ” ไอ้เรนรีบออกตัวก่อน จะให้เอาลูกคุณฉานกระเตงไปไกลปานนั้น ไม่เอาด้วยหรอก
“นะคะพี่เรน” เมื่อร้องขอเฉย ๆ ไม่ได้พอใจก็เริ่มใช้ท่าไม้ตายทำตาลูกหมาน้อย “พอใจแค่อยากได้รูปพี่หมีเฉย ๆ เองค่ะ”
แสงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วยพูด “เด็กเดินเข้าไปมันอันตรายนะพอใจ”
“อ๊ะ! ถ้าอย่างนั้น...”
“.........”
“ลุงแสงกับพี่เรนไปถ่ายรูปพี่หมีให้พอใจได้ไหมคะ”
ฉิบหาย.... ขว้างงูไม่พ้นคอแล้วยังตวัดเข้ามากัดหัวอีก โลหิตแดงก่ำไหลอาบหน้าคนเป็นลุงขณะหันไปสบตากับไอ้เด็กซ่งที่แสยะยิ้มขึ้น
“ได้เลยครับพอใจ”
งานนี้เฮียแสงจะได้เปียกสมใจไอ้เรนแล้ว....
++++++++++++++++++++++++++
“เฮีย ข้ามไปฝั่งซ้ายสิ ซ้ายคนน้อยกว่า”
“แกพูดเหมือนเล่นเกมไปได้ เดินหน้ายังยากเลย”
ตอนนี้มนุษย์ทั้งสองได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของปลากระป๋องเป็นที่เรียบร้อย แสงเดินนำเพราะตัวใหญ่กว่า โชคดีที่วันนี้สวมเสื้อยืดเก่า ๆ สีน้ำเงินจึงไม่เสียดายถ้ามันจะเลอะแป้งหรือเปียกน้ำแค่ไหน ด้านหลังของเขาคือไอ้เด็กผิวเข้มที่สวมเสื้อลายดอกสีฟ้า ในมือมีปืนฉีดน้ำเด็กโง่ ๆ ที่ไปสอยมาจากเซเว่น และที่ขาดไม่ได้คือมือถือที่ใช้บันทึกภาพ ถูกบรรจุในซองกันน้ำแขวนคอไว้อย่างดี
แต่การผจญภัยเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น พอเหลียวมองย้อนหลังแล้วแสงก็พบว่าเขาเพิ่งออกเดินได้เพียง 1 ใน 4 ของเส้นทางเท่านั้น แถมบริเวณนั้นมีแต่วัยรุ่นพลังล้นเหลือ ยิงปืนฉีดน้ำปิ้ว ๆ ผิวปากแซวสาว หรือแม้แต่หยอกล้อเด็กหนุ่มวัยขบเผาะ แสงล่ะปวดหัวจนอยากถ่ายคลิปส่งไปให้พ่อแม่มันดู
“ขอเสียงคนโสดหน่อย วู้ววววว” เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อข้างทางมีเวทีคอนเสิร์ตไปอีก! จากที่เป็นคลื่นมนุษย์นิ่ง ๆ ก็มีโดดเหยง ๆ เป็นเขียดเผาไฟกันบ้าง แสงรีบหันไปกระซิบสู้กับลำโพง
“ตามหลังฉันมาติด ๆ นะ”
“พูดมันง่าย แต่ผมโดนแทรกหลายทีแล้วเนี่ย” ไอ้เรนบ่นอุบ “เฮียอย่าลืมเบี่ยงไปซ้ายนะ ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว”
“เออ ๆ ตามมาแล้วกัน”
ภารกิจบ้าอะไรวะเนี่ย บุกเข้าฝูงซอมบี้เพื่อรูปถ่ายหมีตัวเดียว ระหว่างก่นด่าเด็กสมัยนี้เสียงเพลงร็อกจากลำโพงก็แผดขึ้นอีกครั้ง นักร้องวัยรุ่นที่แสงไม่รู้จักกำลังตะโกนแหกปากแบบเมทัลใส่ไมค์ ลำพังเอาชีวิตรอดไม่ให้แบนก็ยากแล้วมึงยังจะทรมานทางหูกันอีกเหรอ จะเลือดเย็นเกินไปแล้วโว้ย!
แสงยกมือขึ้นอุดหู เขาต้องออกจากบริเวณหน้าลำโพงนี่ให้เร็วที่สุดก่อนจะหูดับ หนุ่มใหญ่เบี่ยงตัวหลบแก๊งวัยรุ่นชายกลุ่มใหญ่ร่วมสิบคน สาวน้อยนุ่งสั้นคืบเดียวอีกห้า ฝรั่งคึกเหมือนเมายาอีกสาม แล้วปิดท้ายด้วยชายแก่เซียนพระที่เต้นรำวงอย่างบ้าคลั่ง
ฟืดดดดดดด หนุ่มใหญ่สูดหายใจเข้าไปเต็มปอดเมื่อหลุดออกมายังที่ว่างตรงฝั่งซ้ายของถนนได้ แม่งเอ๊ยนึกว่าเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่แล้ว เพราะความดื้อด้านอยากแกล้งแสงของไอ้เรนน่ะสิ
เดี๋ยว....ไอ้เรน..... “เรน...” แสงเผลอพึมพำเรียกกับอากาศ แน่นอนว่าไม่มีการตอบรับ สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงป้าขายปืนฉีดน้ำที่กำลังยิงปิ้ว ๆ มาที่อกเสื้อเขา
เวรแล้วไหมล่ะ..... มือถือก็ไม่ได้เอามาจะส่งโทรจิตทะลุเข้าเครื่องไอ้เรนได้อย่างไร แสงเขย่งเท้าขึ้น แม้จะตัวสูงแต่การหาคนใส่เสื้อลายดอกในงานสงกรานต์ไม่ใช่ของง่าย พอยืนนิ่งก็โดนเบียดกระเด็นไปถึงขอบถนน
“ขอประแป้งหน่อยนะคะ” นั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม แค่บอกเล่า
ปืดดดดดด.... ฝ่ามือนุ่มนิ่มปาดเข้ามาเต็มแก้ม พอนังหนูนั่นถอยออกเห็นเหยื่อถลึงตาใส่ก็ผงกหัวขอโทษแล้วกลืนหายเข้าไปในฝูงชน มันควรจะถามก่อนเล่นไหมวะ ไร้มารยาทจริง ๆ
แสงเช็ดหน้าลงกับไหล่ ไม่มีเวลาสนใจสภาพทุเรศของตัวเอง ที่สำคัญตอนนี้คือต้องหาไอ้เรนให้เจอก่อน คิดได้ดังนั้นก็มุดกลับเข้าไปทิศทางเดิม
ไหล่เบียดไหล่ ผิวเหนอะหนะแนบผ้าเป็นอะไรที่น่ารำคาญสุด ๆ กระนั้นแสงก็ยังแทรกตัวเข้าไปถึงหน้าลำโพง ชะเง้อคอมองหาเส้นผมสีทองไปมา
ตัวเย็นเฉียบ ทว่าในใจกลับร้อนรน มองแล้วมองอีกก็ยังไม่เห็นวี่แววไอ้เด็กซ่งแม้แต่น้อย แสงไม่มีเวลาแม้แต่จะหงุดหงิดคนรอบข้าง สมองคิดแต่เรื่องของนเรนทร์ไม่หยุด
จะเป็นอะไรหรือเปล่า โดนเบียด? หูดับ? หายไปขนาดนี้หรือจะโดนลากไปลวนลาม?
ยิ่งจินตนาการยิ่งแย่ขึ้นทุกที
แสงยกมือป้องปาก ทำอะไรโง่ ๆ อย่างการตะโกนเรียกคนในคอนเสิร์ตเมทัล
“เรน!!” “เฮีย!”
เขาหันขวับ เห็นเสี้ยวหน้าของไอ้หนุ่มผมทองที่กำลังชูมือเรียกเย้ว ๆ วินาทีนั้นแสงทำทุกวิถีทางเพื่อแทรกตัวเข้าไป ทันทีที่เข้าใกล้ในระยะคืบเดียวมือก็คว้าจับ
หมับ! ฝ่ามือสากอันคุ้นเคยอยู่ในมือเขาแล้ว แสงออกแรงดึงเด็กน้อยให้นเรนทร์หลุดพรวดออกมาจากจุดที่เบียดเสียดกัน ค่อย ๆ เบี่ยงตัวออกไปยังพื้นที่ว่างตรงฝั่งซ้ายอีกครั้ง ในที่สุดก็หลุดออกมาจนได้
“เฮ้อ~” ไอ้เรนถอนหายใจเฮือก ทรุดตัววางมือลงบนเข่า “นึกว่าจะตายแล้ว”
“ฉันบอกให้เดินตามมา แกมัวทำอะไรอยู่”
“ก็ผมโดนเหยียบรองเท้าเกือบขาดอะ” ไม่ว่าเปล่ามันยังยกให้ดูหูรองเท้าที่ยืดออก “เผลอก้มลงไปเอาจุกยัดใส่แป๊บเดียว เงยหน้าขึ้นมาเฮียก็หายไปแล้ว อ๊ะ! ปืนฉีดน้ำก็หายไปด้วยอะ”
ได้ยินแบบนี้ก้อนเมฆดำในใจก็พลันสลายออก หัวใจกลับมาทำการตามปกติอีกครั้ง หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจโล่งอก “ฉันนึกว่าแกโดนลากไปล้วงที่ไหนแล้ว”
“โหย~ เฮีย” เด็กซ่งร้องเสียวแหวว “เบียดขนาดนี้อย่าว่าแต่ล้วงเลย โดนขยำผมยังไม่รู้ตัวอะ”
ก็มันเป็นซะอย่างนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง....ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แต่ไอ้นิสัยไม่คิดห่าอะไรเลยนั่นและที่น่าปวดหัว
ตอนที่กำลังด่ามันในใจเหมือนเด็กนรกจะรู้ตัว มันถึงได้จ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ
“เฮียต่างหาก” เรนยิ้มเผล่ “โดนสาวประแป้งมาสิท่า ผมหึงนะเนี่ย”
“เล่นบ้าอะไรไม่รู้” แสงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมเช็ดออกเลยยกมือขึ้นถูหน้าแรง ๆ
“ไม่ต้องเช็ดหรอก เดี๋ยวก็ขาววอกทั้งหน้ากันพอดี” คนแซ่ซ่งพูดไปก็ขำไป ดูสภาพเฮียเข้าสิมีแป้งก้อนเบ้อเร่อเป็นรูปนิ้วมือเกาะอยู่บนแก้ม เหมือนเด็กอนุบาลหลังนอนกลางวันไม่มีผิด “ยังไงก็หล่ออยู่แล้วเนอะ”
“มันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย” หนุ่มใหญ่หลบตาวูบ ดูก็รู้ว่าเขินชัด ๆ สบจังหวะทำแต้มพอดีนเรนทร์จึงกระแซะไหล่เข้าหา
“แล้วมือเนี่ย...”
มือที่ประสานกันเขย่าไปมา
“ไม่ปล่อยเหรอ?”ใบหูที่แดงอยู่แล้วยังเพิ่มเม็ดสีเข้าไปได้อีก ไม่ไหวแล้ว...เฮียแสงเวลาเขินไม่ได้หาดูกันง่าย ๆ นี่นา เจ้าจิ้งจอกแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ...
“ไม่...” “หา?”
แทนคำตอบแสงกระชับเข้ากับฝ่ามือสากให้แน่นขึ้นอีก เขามองตรงไปด้านหน้าออกแรงดึงไอ้เด็กซ่งให้ก้าวตามมาด้วย
“รีบเดินสิ เดี๋ยวก็ไม่ได้ถ่ายรูปสักที”
พ่ายแพ้แล้ว.... นเรนทร์ยกธงขาวด้วยหน้าที่ร้อนวูบวาบแทบไหม้ ไม่ใช่เพราะแดด แต่เพราะแสงอันเจิดจ้าเกินมนุษย์จะรับไหว มือที่เกาะกุมนั้นเปียกชุ่มทว่านเรนทร์อุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
มันงึมงำถาม “ทำไมวันนี้เฮียใจดีจัง”
“ปกตินี่” แสงกัดฟันตอบ มือที่ประสานกันไว้ถูกนเรนทร์แกว่งไปมาเหมือนจูงเด็ก “ความสามารถในการเอาตัวรอดต่ำอย่างแกปล่อยไว้ได้ที่ไหน”
“โหดร้ายอะ!”
“เดินเฉย ๆ รองเท้ายังโดนเหยียบเกือบขาด นี่แกอยู่จนโตเป็นควายขนาดนี้ได้ยังไง”
“แฮะ ๆ ๆ” เรนยิ้มรับคำด่า
“เพราะมีเฮียอยู่ด้วยไง” แสงบีบมืออีกฝ่ายเต็มแรงเป็นการลงโทษ
“โอ๊ย!”
“พูดมาก”
กระนั้นปลายนิ้วก็ยังเกี่ยวกันไว้ไม่ห่าง
ถึงยังไงก็จะจับเอาไว้ ไม่ปล่อยแล้ว…END
แถมภาพหลังจากนั้นค่ะ >>
https://www.facebook.com/IndigosFiction/photos/a.135327619916292.27419.122447377870983/1925859694196400/?type=3&theaterสุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะทุกคน เย้ ๆ ๆ
ต้อนรับปีใหม่ไทยด้วยหัวใจชื่นฉ่ำกับแสงอปป้าและเด็กซ่งนะคะ
กลับมาแบบพระเอกซีรีส์สุดค่ะ ‘ฉะ...ฉันไม่ได้อยากจับมือหรอกนะยัยบ้าเอ๊ย! เพราะเธอเดินช้านั่นแหละ รีบ ๆ ตามมาสิ!’ ประมาณนั้นค่ะ 5555555555
เป็นตอนที่เก็บครบทั้งเล่นน้ำและดำหัวนะคะ เพราะเป็นอาแสงแท้ ๆ เลย
เอาเป็นว่าสวัสดีปีใหม่ไทยด้วยนะคะ ใครไปเล่นน้ำหรือเดินทางไปไหนขอให้ปลอดภัยกันทุกคน
ส่วนใครอยู่บ้านก็นอนให้เต็มที่ค่ะ เราจะนอนไปด้วยกันจนหมดวันหยุด 55555
ป.ล.ใครยังไม่เคยอ่านเรื่องคุณอโณกับหลงเชิญได้ที่หลง(มา)รักค่า (อยู่ ๆ ก็ขายของ 55555)
ป.ล.คิดถึงคนอ่านมาก ๆ นะคะ แต่คงยังไม่ได้เปิดเรื่องใหม่เร็ว ๆ นี้ T T ถ้าเปิดเมื่อไหร่จะรีบมาแจ้งเลยค่ะ ติดตามข้อมูลได้ทางเพจและทวิตเลยจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
