ขอบคุณสำหรับเนื้อเพลงด้วยนะคับคุณ myLoveIsYOu
ไว้เน็ตผมดีๆ จะเอามาแปะให้เพื่อนๆ ฟังนะคับ
แวะมาดันให้น้องชาย *ฮึบบบบบ*
ตอนที่ 48 : จากใจ...เอ็ม ....[18 ก.พ. 51]ถึงตอนนี้...ตอนที่ผมดูเหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้คิดมากมาย...มีคนที่รักและคอยห่วงใยอยู่เสมอ...
แต่ในใจผมกลับมีความในซ่อนอยู่ลึกๆ...ผมกลัว...กลัวอนาคต...กลัวในสิ่งที่ยังไม่ได้เกิด...
ผมกลัวว่าจะมีอะไรแย่ๆอีก...เพราะตอนนี้ผมสบายเกินไป...มีความสุขเกินไป...
แม้ว่าผมจะพยายามบอกตัวเองทุกครั้งว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด...ผมห้ามมันไม่ได้...
แต่พอผมลองคิดว่าความสัมพันธ์ของผมกับทีจะเป็นอย่างไรต่อไป...ผมก็หยุดคิดไม่ได้...
ถ้าทีเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นละ....
หรือ....ถ้าผมเป็นคนเปลี่ยนใจ......
ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องเลิกกัน...ผมกลัว....ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น...แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ...
ผมจะทำอย่างไร...ผมคงจะร้องไห้เสียใจ...หรือไม่ก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะหัวใจมันคงจะด้านชาไปแล้ว...
แต่ผมก็ควรจะปล่อยทีไป....ใช่มั้ย...
ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจที....
แต่เพราะเชื่อมาก...จนกลัวว่าความเชื่อมั่นจะกลับมาทำร้าย...เหมือนที่ผมเคยเป็น...ที่เคยเจอ...
ที่ต้องร้องไห้เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้...นอกจากปล่อยเขาไป....รัก....แต่คบกันไม่ได้....ผมยอมรับว่า...ดิว...
มีอิทธิพลต่อความคิดของผมมาก...มันทำให้ผมระวังและกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด...จนอดคิดไม่ได้ว่า...
ถ้าท้ายสุด ต้องเป็นอย่างนั้น...เลิกกันตอนนี้จะดีกว่ามั้ย...
ทีรู้ว่าผมยังกลัว...ทีจึงคอยกระซิบข้างหูว่า"รัก"ให้ฟังอยู่บ่อยๆ...ผมยิ้ม...ตราบใดที่ทียังบอกผม...
ผมก็จะเชื่อว่าเราต่างรักกัน...แล้วผมก็ทำใจละเลยเสียงเล็กๆที่ร้องบอกผมว่า...ตอนนั้นดิวก็บอกว่ารักผม....
รักจนกระทั่งวันที่เลิก...ผมบอกตัวเองเสมอๆ....ทีไม่ใช่ดิว...ผมไม่ควรเอาไปเปรียบกัน...
สิ่งที่ผมเผชิญคงเรียกได้ว่าเป็นการป้องกันตัวเองโดยอัติโนมัติ...เหมือนกับที่เรารู้ว่า....
ถ้ากระโดดจากที่สูงๆลงมาบนพื้นปูน...เราจะเจ็บขา...เมื่อคราวหน้าเราเห็นที่สูงๆอีกแต่ข้างล่างเป็นพื้นหญ้า
เราก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่า ถ้าโดดลงไปแล้วเราจะไม่เจ็บขาเหมือนครั้งที่แล้ว.....
แล้วคุณพร้อมที่จะเสี่ยงหรือเปล่า...
ความวิตกกังวลของผมมีมากขึ้นเรื่อยๆ...จากที่คิดว่าหมดรักเริ่มกลายเป็นตายจากกัน...
ถ้าเกิดทีจากผมไป...แบบที่ไม่กลับมาอีกเลยละ...แล้วตอนนั้นผมจะเป็นยังไง...จะอยู่ต่อไปได้หรือป่าว...
ผมควรจะอยู่ต่อไปได้...จากประโยคที่เคยสอนผมว่า...ก่อนหน้าที่เราจะเจอเขาเราก็อยู่ของเรามาได้
ไม่เห็นเป็นไรแต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ผมจะทำตามที่ได้ยินมาได้หรือป่าว....
แล้วถ้าผมเป็นฝ่ายหมดรักในตัวทีละ...ทีที่รักผมจะเสียใจมั้ย...ผมจะเลิกกับทีแล้วทำให้ทีเสียใจ
เหมือนที่อาร์ทเสียใจหรือเปล่า...หรือทีจะเป็นเหมือนน้องอิ้งค์ที่ถูกดิวบอกเลิกมั้ย...แล้วผมจะกลายเป็นคนเลว
ที่ดูเหมือนเป็นทากดูดเงินมาจากทีตลอดเวลาที่เคยคบกันมั้ย
ทั้งหมดคือสิ่งที่ผมคิด...หลังวัน Valentineมาหนึ่งสัปดาห์..
หลังวันที่ผมยอมให้เป็นวันพิเศษของผมกับที มันไม่ได้มีเหตุผลอะไรในการตัดสินใจ...มันเป็นเพียงแค่ความกลัว
กลัวว่าถ้าผมคบกับทีโดยไม่ยอมมีอะไรด้วยกันเลย...ทีจะเบื่อผมหรือเปล่า...เลิกรักผมหรือเปล่า...หรือ...
ผมจะยังมีค่าอยู่หรือเปล่า....เพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้นเอง...
ทุกครั้งที่ผมคิดเรื่องนี้ ผมจะใช้ปลายนิ้วลูบไปตามเกียร์ที่ห้อยคออยู่
แล้วก็นั่งมองแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างขวา...ใจก็พาลนึกไปถึงเจ้าของที่สวมแหวนอีกวง
และสร้อยคอพร้อมจี้รูปตัว T ที่ผมซื้อให้ไป...ถ้าเขารู้ว่าผมคิดถึงเรื่องแบบนี้เขาจะโกรธมั้ยนะ...
หรืออาจจะไม่ก็ได้...
เพราะมีครั้งนึงผมเคยต้องนั่งรอทีเพราะเขาติดงานคณะ ทีเป็นพระเอกวีทีอาร์ที่คณะถ่าย
เพื่อใช้ในค่ายรับน้องปีหน้า...ผมมองทีแสดงกับนางเอกที่น่ารักมากๆ...
ตอนนั้นผมมองแล้วอดคิดไม่ได้ว่า...ทีน่าจะเหมาะสมกับผู้หญิงอย่างนี้...ผิวขาวตัวเล็กตาโตปากนิดจมูกหน่อย...
ทีมองมาทางผมแล้วแสดงสีหน้าลังเลที่ตอนแรกผมไม่เข้าใจ...แต่พอเริ่มถ่ายทีก็ไม่ได้หันมามองผมอีก...
ตอนที่ถ่ายเป็นฉาก sweet ของนางเอกกับพระเอก...มีฉากเดินกุมมือกัน...
ทีขี่จักรยานแล้วมีนางเอกซ้อนอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้นั่งคร่อมจักรยาน...เธอพิงหัวแนบไปกับหลังของที...
ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัว...รู้แต่ว่าตัวเองมองแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย...ไม่รู้สึกที่ว่านี่คือไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่...
นั่งอยู่ที่ไหน..เสียงรอบข้างก็ไม่ได้ยิน...มีใครตรงไหนบางก็ไม่รู้...
สิ่งที่ผมรับได้มีเพียงอย่างเดียวคือคนสองคนตรงหน้า...ผมงงในอาการตัวเอง...
และผมก็เป็นอย่างนี้ซ้ำอีกครั้งตอนที่ทีกับนางเอกอยู่ในฉากกินข้าว...ทีกุมมือนางเอกที่วางอยู่บนโต๊ะ...
ส่งสายตาหวานให้...พูดอะไรบางอย่างที่ผมนั่งไกลเกินไปเลยไม่ได้ยิน...แล้วเขาก็หัวเราะ...
พร้อมเอื้อมมือไปหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่มุมริมฝีปากออก...แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป...
ผมมารู้สึกตัวอีกทีพร้อมกับยืนอยู่หน้าร้านอาหาร...ผมหอบหายใจ...เจ็บในอก...
มือข้างนึงกำเกียร์ไว้แน่น...ผมรู้แล้วว่าผมเป็นอะไร...ผมยืนนิ่งอีกสักพัก...หายใจเข้าออกลึกๆ..
แล้วหันกลับเพื่อจะเดินเข้าร้าน...แล้วผมก็เห็นทีที่กำลังเกินออกมา...ผมมองหน้าทีด้วยความแปลกใจ....
แล้วทีก็ดึงผมเข้าไปกอด...
"เป็นห่วง...เอ็มคนดีเป็นอะไร...อยู่เฉยๆก็เดินออกมา" ทีถาม...กระชับวงกอดแน่น...
ไม่สนใจสักนิดว่ายืนอยู่หน้าร้านอาหาร...โชคยังดีที่ตอนนั้นคนไม่เยอะ...
แต่เชื่อว่าเพื่อนทีก็คงมองออกมาจากในร้านอยู่ดี...ซึ่งทีคงไม่สนว่าใครจะเห็น
"เปล่า...ทีดูเอ็มอยู่เหรอ" ผมถาม...ไม่คิดว่าตอนทีแสดงอยู่จะเห็นผม...
เพราะผมเห็นว่าเขามองแต่หน้านางเอก
"เห็นสิ....ไม่ต้องใช้ตามองก็เห็น...เอ็มเป็นอะไรหรือป่าว...หรือว่าไม่สบาย" ทีคลายวงกอด
แล้วดันตัวผมออกนิดหน่อยเพื่อดูสีหน้าผม...ผมมองหน้าเขา...ทีเป็นห่วงผม...สีหน้าที่มีให้ผมคนเดียว
ไม่ได้แสดงเหมือนในร้าน
"ไม่มีอะไรหรอก...เอ็มแค่ไม่อยากดูทีแสดงแล้ว...เลยเดินออกมา...ทีไม่โกรธใช่มั้ย" ผมถาม...
ผมไม่แน่ใจว่าที่ผมเดินออกมาอย่างนี้...ไปขัดการถ่ายวีทีอาร์หรือป่าว
"ไม่ๆๆ...ทีจะโกรธเอ็มเรื่องอะไรละ...ทีแค่...เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่อยากให้เอ็มมาดู...หืม?" ใช่....
ตอนนั้นผมดื้อด้านที่จะมาดูเอง...ถ้ารู้อย่างนี้คงไม่มา...
"กลับเข้าไปนั่งต่อเถอะ...เดี๋ยวยุงกัด...แล้วทีถ่ายอีกฉากก็เสร็จแล้ว" ทีพูดแล้วจูงมือผมเดินกลับ...
ผมเห็นเพื่อนทีมองผ่านกระจกประตูออกมา...หนึ่งในนั้นมีนางเอกวีทีอาร์นี้ด้วย
"นางเอกน่ารักดีเนอะ" ผมหลุดปากพูด...ทีชะงัก...หันมามองหน้าผม...ผมมองตอบ..
รู้สึกว่าไม่ควรจะพูดอะไรเมื่อกี้ออกไปเลยสักนิดเดียว...ทีหันหลังให้ประตู...ทำให้ผมโดนบัง..
ผมมองไม่เห็นประตูร้านอีกแล้ว...ซึ่งคนข้างในก็คงมองไม่เห็นผม...แล้วทีก็ก้มลงจูบปากผม...
หลังจากนั้นทีก็เดินพาผมกลับเข้าร้าน...โดยที่ผมไม่กล้ามองหน้าใครอีกเลย...
มีแต่พื้นกับมือตัวเองเท่านั้น...
ผมได้ยินเสียงเพื่อนของทีหลายคนพูดอะไรบางอย่าง...และได้ยินเสียงทีตอบหลายครั้งว่า...
"เงียบไปเหอะ"..."อิจฉาเหรอไง"และก็.."ถ่ายต่อให้จบสิ"...แต่ผมก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใครทั้งนั้น...
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับคำว่าหึงอย่างจริงจัง...ดิวกับอาร์ทไม่เคยทำให้ผมเป็นอย่างนี้...
และวันนั้นผมก็กลัวเหลือเกินว่าทีจะโกรธผม...เพราะว่ามันไร้สาระ...แต่ทีบอกผมว่า...ถ้าเอ็มหึง...
แสดงว่าเอ็มรัก...แล้วทีจะโกรธทำไม...แล้วถ้าคราวนี้ผมบอกเรื่องที่ผมกังวลอยู่...
ทีจะไม่โกรธผมแล้วบอกว่าที่ผมคิดอย่างนั้นเพราะผมรักทีอีกมั้ย
-------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : พิมพ์ไปพิมพ์มามองแต่แป้น...เงยมาอีกที...
เฮ้ย...
ยาวอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
แต่มันยังไม่จบ...
พรุ่งนี้ต้องสอบสัมภาษณ์เข้าเรียน PHD.MD.
ไม่รู้ว่าตัวเองจะผ่านมั้ย...แอบเครียด...เหอๆๆๆ
****************
สอบสัมภาษณ์ไปแล้วใช่ป่ะคับ
ขอให้สอบผ่านนะคับ หมออินเก่งอยู่แล้ว นิ
ตอนที่ 48 แล้วนี่เนอะคับ หมออิน
ขอตอนพิเศษหลายๆ ตอนหน่อยนะคับ
แล้วค่อยขึ้นภาคใหม่ เนอะๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
