บทที่ 8 (ต่อ)
(ตอนนี้เคยโพสไปแล้้วในช่วงเรื่องของผู้กองธงรบชักธงรักครับ)
เสียงร้องครวญครางของชายหนุ่มสองคนดังประสานกัน สลับกับเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียงนอนเป็นจังหวะสัมพันธ์กับการขยับกายของร่างบึกบึนสองร่างที่อยู่บนเตียง แอร์ในห้องเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ร่างแกร่งที่กำลังระเริงรักกันอยู่กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ธงรบสูดปาก ใบหน้าเหยเกเพราะใกล้จะทนไม่ไหว ขยับเอวเป็นจังหวะต้านแรงกระแทกจากเต้ย ดีเจหนุ่มวัยรุ่นชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขย่มกายของเขาดังควบม้าศึกอาระเบียเช้าห้ำหั่นกับศัตรู
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธงรบขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้หนุ่มน้อยหยุดชั่วครู่ พร้อมกล่าวขึ้นด้วยเสียงหอบกระเส่าว่า "เต้ย...พะ...พอก่อน เดี๋ยว...อูย...เดี๋ยวขอพี่รับโทรศัพท์"
"บ้าเหรอผู้กอง กำลังมันส์...ซี๊ดส์... ผมใกล้แล้ว" เต้ยเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน เอวยังขยับเด้งไปมาไม่ยอมหยุด
"น่านะ เดี๋ยวพี่กลับมาทะลวงให้ถึงใจ ขอเวลาเดี๋ยวเดียว"
"ผู้กองอ่ะ ไม่ยอมนะครับ" เต้ยส่ายหน้าอย่างขัดใจ
"อย่าดื้อสิจ๊ะ" ธงรบจับเอวของชายหนุ่ม พลิกตักดีเจตี๋ห้าวลงข้างล่าง กระแทกสุดแรงหนึ่งครั้งจนชายหนุ่มร้องเสียงหลง แล้วจึงถอดถอนท่อนลำของตัวเองออก เต้ยสะดุ้งเฮือก มือใขว่คว้าสิ่งที่เขาหลงไหล
ผู้กองธงรบจับข้อมือของดีเจหนุ่มเพื่อไม่ให้คว้าส่วนนั้นของเขาเอาไว้ รีบโหย่งตัวออกห่าง แล้วก้าวขาลงจากเตียง เดินโทงๆ ไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะชิดผนัง
...เสียงเพลง "ไปน่ารักไกลๆ หน่อย" ที่ธงรบตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าสำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดดังเมื่อเขากดรับสาย ทักทายด้วยเสียงร่าเริง
"สวัสดีครับคุณชายอาทิตย์ มีอะไรจะรับผม เอ๊ยให้ผมรับใช้หรือครับ"
ธงรบได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนหนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตามจีบมาหลายเดือนจะพูดเสียงเนือยๆ ว่า "ผมขอโทษที่โทรมารบกวน"
"ไม่ได้รบกวนหรอกครับ ผมกำลังนั่งสมาธิอยู่ ว่างครับว่าง" ธงรบรีบตอบ
อาทิตย์ทำเสียง "ฮึ" ในลำคอ ราวกับจะให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่เชื่อแม้แต่นิดว่าคนอย่างธงรบนั่นหรือจะนั่งสมาธิ
"ว่าไงอาทิตย์ มีอะไรให้ผู้กองช่วยหรือ อย่าบอกนะว่าที่โทรมานี่มีเหตุผลเพียงอย่างเดียว"
"เหตุผลอะไรครับ" อาทิตย์ลืมตัว พาซื่อถามเพราะอยากรู้จริงๆ
"ก็เหตุผลที่คิดถึงผมจนทนไม่ไหวไงล่ะ" ธงรบพูดเสียงอ้อล้อ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของตนเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจของตี๋หนุ่มที่อยู่ในสาย
"ผมโทรมาถามว่าผู้กองเห็นซองจดหมาย EMS สีขาวส่งมาจากประเทศญี่ปุ่นหรือเปล่า บนซองเป็นตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่นตัวใหญ่ๆ สีดำ เห็นไม๊ครับ เมื่อวานผมเห็นสารวัตรถืออยู่" อาทิตย์ถามเสียงเรียบ ทำเป็นไม่ใส่ใจกับการถูกจีบซึ่งๆ หน้า
"อ้าว ว่าผมเป็นโจรขโมยเอกสารหรือนี่" ธงรบโวยวาย
"ผมไม่ได้ว่า แค่ถาม" อาทิตย์เสียงเข้ม "ก็คิดว่าอาจติดมือผู้กองไปด้วย"
"ติดมือมาก็ไม่ต่างจากผมขโมยหรอกอาทิ๊ตย์" ธงรบลากเสียงสูง "แต่ก็อย่างว่าล่ะ ในสายตาอาทิตย์ ผมคงไม่ค่อยเป็นคนดีเท่าไหร่" นายตำรวจแกล้งทำเสียงน้อยใจ ต่างจากใบหน้าอมยิ้มนัยน์ตาวิบวับ นึกถึงซองจดหมายเมื่อวานที่เขาแอบซ่อนไว้ในห้องทำงานของอาทิตย์เมื่อตอนที่ช่วยยกของเข้าไปให้ห้อง
เมื่อวานเขาไปตื้ออาทิตย์ตั้งแต่เช้าเพราะรู้ว่าชายหนุ่มไปทำงานเช้าวันเสาร์ พอไปถึง อาทิตย์กำลังขนกล่องกระดาษออกจากห้องทำงานมาทิ้งข้างนอก เขาจึงเสนอตัวเข้าช่วย เขาดันทุรังไม่ยอมถอยแม้อาทิตย์จะปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมให้เขาช่วยขนของและช่วยจัดห้องทำงานเสียใหม่ แลกกับการที่นายตำรวจต้องเลิกตื้ออีกสองวัน
...สองวันแห่งสันติที่อาทิตย์บอกว่าอยากได้ความสงบ
"เห็นหรือไม่เห็นครับ ผมหาไม่เจอ" อาทิตย์ถาม ไม่ใส่ใจที่ธงรบยั่วเย้า
"อืม..ขอคิดดูก่อนนะ" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึก "ถ้าคิดว่าผมขโมยแล้วอาทิตย์จะหาเจอได้ยังไงล่ะ"
"ผู้กอง ผมถามดีๆ นะ ไม่ได้กล่าวหาอะไรซักหน่อย ที่โทรมาเพราะผมจำเป็นต้องใช้ ก็นึกว่าจะเห็นบ้าง เมื่อวานก็ช่วยกันจัดของ"
"แล้วลองหาดูหรือยังล่ะ ห้องมันรกๆ อาจจะวางทับๆ กันอยู่" ธงรบแนะนำ
"หาดูหมดแล้ว ผมจัดของเสร็จหมดแล้ว แต่ซองนี้ไม่เจอ" อาทิตย์เริ่มจะมีน้ำเสียงหงุดหงิด
"อืม" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึกอีกแล้ว "ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน เอางี้ดีกว่า ผมจะไปช่วยหานะ...โอย..." ธงรบตอบ ตามด้วยเสียงอุทานเบาๆ เมื่อมีมือซุกซนของคนที่ควรจะรอเขาอยู่บนเตียง สอดแทรกมากลางหว่างขาจากด้านหลังแล้วเกาะกุมสิ่งที่อยู่ตรงกลางลำตัวเบื้องหน้า
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกธงรบเสียงเข้ม
"ครับๆ" ธงรบตอบ ลดมืออีกข้างลงไปปัดป้อง ง้างมือของเต้ยออกจากการเกาะกุมแก่นกายของเขา
"เดี๋ยวสิ" ธงรบเสียงเบา
"เดี๋ยวอะไรครับ" เสียงในโทรศัพท์ถามเพราะคิดว่าพูดกับตัวเอง
"เดี๋ยว...เอ่อ...อูย...เดี๋ยวผมไปช่วย...หา" ธงรบเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะเต้ยไม่ยอมหยุด กลับขยับมือขึ้นลงแรงและเร็วขึ้น ปลายนิ้วเขี่ยส่วนปลายเบาๆ
"ผมต้องใช้ด่วน" อาทิตย์บอก
"จ้า...อีกครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ...เอ๊ย ถึง" ธงรบรีบตัดบทเพราะดีเจหนุ่มมือซนที่เขาบอกให้รอตอนนี้ไม่ยอมรอเสียแล้ว หัวของเต้ยกำลังผงกอยู่กลางลำตัวของเขาเป็นจังหวะ ปากเรียวเม้มรูดดูดดุนท่อนลำของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
นายตำรวจนักรักรีบวางสาย โยนโทรศัพท์ไปบนไว้บนโต๊ะ แล้วดันหน้าของดีเจหนุ่มออกจากการรุกรานของรักของหวงของเขา ธงรบทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ผลักหนุ่มหล่อให้นอนราบกับพื้นห้อง แล้วรีบปฏิบัติการทำโทษคนหัวดื้ออย่างรุนแรงและรวดเร็ว ไม่สนใจคำบ่นกระท่อนกระแท่นของเต้ยว่าเจ็บหลังที่โดนเขากระหน่ำอย่างไม่ปราณี
ธงรบใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จสมอารมณ์หมาย ส่วนเต้ยนั่นพุ่งกระฉูดไปตั้งแต่ในนาทีแรกที่เขากระแทกกระทั้นชายหนุ่ม ผู้กองม้าศึกทิ้งให้เต้ยนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นห้อง ตัวเองรีบถอดกายออก เดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแบบเร่งด่วนสุดชีวิต ดีเจหนุ่มน้อยร่างแกร่งบ่นตามหลังว่า "ทำไมเร็วจัง"
"พี่ต้องไปจับผู้ร้าย" ธงรบตะโกนตอบ
"จับผู้ร้ายอะไรวันอาทิตย์"
"อ้าว ผู้ร้ายไม่ได้เลือกวันหยุดนะจ๊ะเต้ย" ธงรบตอบกลั้วหัวเราะ ปิดประตูห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ในใจนึกถึงใบหน้าบึ้งตึงของอาทิตย์ คุณชายตะวันเข้มของเขาที่เขาชอบพูดล้อเล่น
บ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ อาทิตย์น้อยของเขายังไปทำงาน ธงรบได้แต่ภาวนาว่าขอให้ตี๋หนุ่มของเขาอยู่คนเดียวด้วยเถอะ
...เสร็จตูแน่โว้ย...ธงรบอดกระหยิ่มยิ้มย่องไม่ได้ แต่อีกใจหนึ่งกลับแย้งว่า...เสร็จจริงหรือ...ฝันไปเถอะ นี่ตั้งหลายเดือนแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเมื่อไหร่จะได้แอ้มอาทิตย์ซะที ไอ้คมก็ดูถูกไม่เว้นแต่ละวัน เขาเองต้องคอยแก้ตัวว่า "ยังไงก็ไม่นานเท่าแกก็แล้วกัน"
ธงรบบอกอาทิตย์ว่าจะไปถึงที่ทำงานของชายหนุ่มภายในครึ่งชั่วโมง แต่เขากลับใช้เวลากว่าสี่สิบห้านาที อาทิตยืนหน้ามุ่ยอยู่กลางห้องทำงาน หัวยุ่งดูน่ารัก ร่างสูงใส่เสื้อยืดตัวเล็กสีขาวเผยให้เห็นมัดกล้ามพองาม ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์ตัวเก่ง รองเท้า VonDutch สีน้ำตาลเข้ม
หนุ่มน้อยหน้าตี๋หันมามองนายตำรวจที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นที่เคยเห็นทุกครั้ง อาทิตย์ยกข้อมือขึ้นดูเวลา ธงรบจึงรีบให้เหตุผลว่า "ช้าหน่อยนะจ๊ะ ผมเผอิญเลี้ยวผิดหน่อยเดียว ก็คนมันมาไม่กี่ครั้งเองนี่ แบบนี้ต้องมาบ่อยๆ จะได้ชินทาง รับรองในอนาคต หลับตาขับก็มาถึง"
"ถึงมีสี่ตาก็คงมาถึงยาก" อาทิตย์พึมพำกับตัวเอง พักหลังเริ่มสังเกตเห็นว่าธงรบมีปัญหาเรื่องทิศทาง เขาเองยังเคยสงสัยเลยว่าเวลาไล่จับผู้ร้ายธงรบทำได้อย่างไร
"ได้ยินนะว่าพูดอะไร อย่าให้มันมากนักนะอาทิตย์ เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย" ธงรบขู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
อาทิตย์ไม่ใส่ใจสิ่งที่ธงรบยั่วเย้าอีกแล้ว เขารู้ดีว่าหากตอบโต้นายตำรวจทุกประโยคก็คงเป็นโรคประสาทตายพอดี "ผู้กอง ซองจดหมายอยู่ไหน"
ธงรบเดินส่ายอาดๆ เข้ามาใกล้ตี๋หนุ่ม ตาคมกริบมองตาเรียวเล็กของชายหนุ่มอย่างเปิดเผยความในใจ "แต่ถึงว่าอะไรผม ก็ไม่โกรธหรอก ก็คนมันชอบนี่นา"
"จะหาได้หรือยังครับ" อาทิตย์ไม่เล่นด้วย ถามนายตำรวจจอมเจ้าชู้เสียงเข้ม
"ลองหาใต้โต๊ะหรือยัง ผมคิดว่าเห็นมันหล่นแถวๆ นั้น"
อาทิตย์นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ดูในกล่องพลาสติกใส่เอกสารที่วางอยู่ใต้โต๊ะทำงาน จึงพาซื่อคุกเข่าลง เอื้อมมือเข้าไปดึงกล่องออกมา ส่วนธงรบนั้นย่อตัวลงนั่งไม่ห่าง
กล่องใส่เอกสารจำนวนมากหนักพอสมควร อาทิตย์ออกแรงดึงแรงๆ เอกสารที่กองทับกันอยู่เลื่อนหล่น ธงรบชี้มือ ทำเสียงตื่นเต้น "นั่นไง ใช่ไหมนั่นน่ะ"
"ไหนครับ" อาทิตย์ถาม
"ที่หล่นอยู่ข้างในโน่น มุดเข้าไปดูซิ"
อาทิตย์ไม่ทันได้นึกอะไร เพราะห่วงแต่จะหาเอกสาร ถึงเท้ามือทั้งสองลงกับพื้น ยืดตัวลึกเข้าไปใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ จึงกลายเป็นว่าเขากำลังอยู่ในท่าคลาน และไม่รู้ตัวว่าบั้นท้ายตั้งโด่ง...ล่อสายตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่มองตาเป็นมัน
"หยิบส่งมาซิ เดี๋ยวช่วยดู" ธงรบบอก แต่สายตาจับจ้องอยู่ก้อนเนื้อแน่นๆ สองก้อนที่อยู่ตรงหน้าเขา
...อาทิตย์...สวยเหลือเกิน...เขาผ่านบั้นท้ายใครต่อใครไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่มีของโครคนใหนที่เย้ายวนใจเท่าของอาทิตย์แม้แต่คนเดียว...เขาปราถนาอาทิตย์ยิ่งนัก รู้สึกราวกับว่าในตัวเขามีแรงอัดอยู่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือสองข้างกำจนแน่น ควบคุมนิ้วเอาไว้ ไม่ให้กางออก แล้วเอื้อมออกไปตะปบก้นแน่นของหนุ่มน้อยที่เขาหลงไหลมานานหลายเดือน
"ไม่เห็นมีเลยผู้กอง" อาทิตย์เสียงอู้อี้ พยายามหาเอกสารต่อไป "นี่ก็กระดาษ นี่ก็ไม่ใช่...อาทิตย์ยื่นกระดาษกลับหลังมาให้ธงรบที่รับไปมือสั่นๆ
"นั่นไม่ใช่เหรอ" ธงรบแกล้งต่อ
"ไหนล่ะ"
"นั่นไง" นายตำรวจพูดส่งเดช ก้มตัวลง สองมือวางบนพื้น มุดเข้าไปข้างๆ อาทิตย์
ตี๋หนุ่มที่โดนหลอกสะดุ้ง หันมาเอ็ดนายตำรวจเสียงเบา "จะเข้ามาทำไมผู้กอง"
"มาช่วยหาไง"
"ขยับออกไปก่อน" อาทิตย์สั่ง
"ได้ๆ" ธงรบรับคำอย่างว่าง่าย ขยับตัวเหมือนจะหันหลังกลับ แต่ตัวใหญ่ๆ ของนายตำรวจหนุ่มกินพื้นที่แคบๆ ใต้โต๊ะ ที่สำคัญ เจ้าตัวจงใจ หันตัวจะคลานกลับออกมา จึงชนกับชายหนุ่มที่กำลังขยับตัวจะถอยออกมาเช่นกัน
"โอ๊ะ" ธงรบร้องเบาๆ แอบกระแทกไหล่อาทิตย์จนเสียหลัก นายตำรวจหนุ่มจึงเอื้อมมือไปรั้งตัวไว้ อีกฝ่ายขัดขืนทันที พยายามดิ้นหนีจากสัมผัสของผู้กองหนุ่ม
"ผู้กอง ถอยออกไป" อาทิตย์สั่งอีกแล้ว
"เดี๋ยวสิ"
"ปล่อย" อาทิตย์เสียงเข้ม
"โอ๊ย" ธงรบผงกหัวขึ้นจึงกระแทกกับโต๊ะ "อาทิตย์อย่าผลักซี่"
อาทิตย์ไม่ยอมฟัง พยายามถอยหลังออกมาจากใต้โต๊ะ มือขวาผลักผู้กองธงรบออกไปข้างๆ ชนกับผนังลิ้นชักโต๊ะเสียงดังขลุกขลัก
ในที่สุดอาทิตย์ก็ประสบความสำเร็จ ขยับออกมาจากใต้โต๊ะได้ ทิ้งให้ผู้กองธงรบนอนแผ่อยู่ ตามองขึ้นมายังเขาที่คุกเข่าอยู่ใกล้ๆ
...น่าคว้าปากกาซักด้ามแทงตาวิบวับคู่นั้นจังเลย...เจ้าเล่ห์...อาทิตย์มันเขี้ยว ฉุนธงรบเป็นที่สุด ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาถูกหลอกให้มุดเข้าไปหาซองจดหมาย
เอกสารกระจัดกระจายเต็มพื้นเพราะเมื่อครู่ที่ดิ้นรนถอยออกมาจากใต้โต๊ะทำงานเขายกเข่ากระแทกกล่องจนดันไปกระแทกผนังโต๊ะอีกข้าง ทำให้กระดาษที่กองทับถมอยู่ในกล่องร่วงหล่นลงพื้นเต็มไปหมด
เขารู้สึกได้ว่า เมื่อครู่ขณะที่ชุลมุนกันอยู่ ผู้กองธงรบเอื้อมมือมาจับก้นเขา เกาะกุมเอาไว้เหมือนพยายามจะบีบ ตอนนี้ยังทำท่าไม่สนใจอะไร หนำซ้ำนอนทำหน้าเป็นอยู่ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นมาง่ายๆ
...โว้ย...กวนอารมณ์จริงๆ ชีวิตเขาสงบสุขอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆ จะต้องมีคนมากวนประสาทด้วยนะ...อาทิตย์หน้าบึ้ง ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกห่างโต๊ะ ชายหนุ่มไม่ทันระวังจึงชนกับเก้าอี้โครมใหญ่ เซมาเหยียบขาของธงรบที่อยู่บนพื้น
"โอ๊ยย..." ธงรบแหกปากลั่นเพราะอาทิตย์ก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ "อาทิ๊ตย์" นายตำรวจหนุ่มร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงสูง
อาทิตย์ตกใจ เสียการทรงตัว ล้มโครมลงกับพื้น มือยื่นออกไปคว้าขอบโต๊ะไว้ได้ โชคดีที่หัวไม่กระแทกของแข็ง แต่โชคร้ายที่กระแทกตัวลงบนหน้าขานายตำรวจหนุ่มที่นอนหงายอยู่บนพื้น เฉียดจุดยุทธศาสตร์ของผู้กองเจ้าเล่ห์ไปนิดเดียว
คราวนี้ธงรบร้องดังยิ่งกว่าเดิม แล้วดิ้นตัวงอเพราะความเจ็บ ทำให้อาทิตย์ที่นั่งอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่มไม่ทันระวังที่นายตำรวจขยับตัวกระทันหัน เขาเสียการทรงตัวอีกครั้งหงายหลังผึ่งไปกระแทกแผ่นอกของธงรบ
...แต่คราวนี้ ผู้กองหนุ่มตั้งตัวได้ กางแขนออกกอดรัดอาทิตย์เอาไว้แน่น...
...แผ่นหลังกว้างของอาทิตย์เบียดแน่นกับหน้าอกกำยำของธงรบ...ไอร้อนแผ่ซ่าน...ไฟฟ้าในร่างกายส่งกระแสรุนแรง...ราวกับจะช๊อตสองร่างให้กระตุก
บันท้ายแน่นของตี๋หนุ่มนั่งอยู่บนหน้าหน้าท้องแบนราบของนายตำรวจหนุ่มซึ่งตอนนี้กำลังกอดเขาไม่ยอมปล่อย อาทิตย์นิ่งตะลึงอยู่ชั่วครู่ ครั้งตั้งสติได้จึงขยับตัว แต่หารู้ไม่ว่าการดิ้นกระดุกกระดิกยิ่งเป็นการเพิ่มการเสียดสีกันเพราะคนที่นอนอยู่ข้างล่างยังโอบรัดเขาไว้แน่นไม่มีท่าทางว่าจะคลายวงแขน
...อาทิตย์สะดุ้ง...กายร้อนผ่าวเหมือนใครเอาผ้าห่มที่ดึงออกจากเครื่องอบผ้าร้อนๆ มาคลุมตัวเอาไว้...เมื่อเข้าดิ้น ร่างกายเขาเลื่อนต่ำลง จากที่ก้นอยู่บนหน้าท้องของธงรบ ตอนนี้เขากำลังนอนทับท่อนลำแข็งปั๋งที่วางพาดอยู่ใต้บั้นท้ายของเขา...
ชายหนุ่มเผลอกลั้นหายใจ ตกใจเพราะไม่นึกว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ธงรบเองก็ช่างน่าเกลียดนัก แทนที่จะปล่อยเขาหรืออย่างน้อยอยู่เฉยๆ ก็ยังดี กลับกระดกส่วนนั้นให้เต้นตุบๆ อยู่ใต้ก้นเขา
อาทิตย์รีบเอื้อมมือลงไปง้างแขนของธงรบออก ดิ้นแรงๆ อีกครั้งจนเกือบจะหลุดพ้นพันธนาการ ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ เขาจึงกระแทกศอกลงบนท้องของนายตำรวจเพื่อบีบให้ธงรบปล่อย
"โอ๊ย...จุก" ธงรบร้องเบาๆ ยอมปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระ อาทิตย์พลิกตัวลงจากร่างใหญ่หนาของผู้กองนักฉวยโอกาส คลานเร็วๆ ออกห่างได้ประมาณสองช่วงตัวแล้วจึงยันตัวลุกขึ้น หันมามองธงรบที่กำลังดันตัวลุกขึ้นนั่ง แวบหนึ่งเขาอยากจะยกเท้าขึ้นเหยียบท้องคนเจ้าเล่ห์ให้จุกตายเสียเหลือเกิน แต่ก็คิดได้ว่านั่นอาจจะรุนแรงไปหน่อย อาทิตย์จึงเปลี่ยนใจ รีบเดินหนีออกไปนอกห้อง ตอนนี้เขารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเสียเหลือเกิน ไม่อยากเห็นหน้าธงรบ อยากหายตัวไปสักพัก...
ธงรบยกมือขึ้นกุมท้อง เอนตัวพิงลิ้นชักโต๊ะ มองตามชายหนุ่มที่เดินกระทืบเท้าปังๆ ตรงไปยังประตูห้อง รู้สึกจุกเป็นอย่างยิ่ง แต่เขากลับยิ้มมุมปาก ชอบใจที่เห็นท่าทีเขินอายของอาทิตย์ ใบหน้าขาวสะอาดนั้นแดงซ่านจนแก้มของตี๋หนุ่มเหมือนถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางของผู้หญิง
...แดงน่าจูบ...แดงน่ารัก...น่ารักเป็นที่สุด
...ธงรบเอ๋ย...ขอถามหน่อยสิ...นี่นายกำลังจะตกหลุมรักหรือนี่...
ธงรบถามตัวเอง แล้วผงกหัวขึ้น ก่อนจะกระแทกท้ายทอยของตนเองกับโต๊ะเบาๆ
เดี๋ยวมาโพสต่อนะครับ ขอไปหายาทาก้นก่อน เพราะเจ็บที่โดนคุณโน๊อา จิ้มแต่เช้า
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก