สารวัตร จอง ศาลาวัด ไว้ได้เลย 555
โอ๋ย ถึงกับแช่งกันเลยหรือจ๊ะ
ตกลงจะไม่อ่านต่อให้จบเรื่องใช่ไม๊เนี่ย จะเอาแต่ตอนพิเศษ
แต่จะว่าไปตอนพิเศษก็เขียนง่ายดีนะ ไม่ต้องปะติดปะต่อ เขียนทีละตอนๆ สะบายใจดี
งั้นเอา deleted scene อีกอันไปอ่านกันนะครับ เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ีมีัตัดออกไปหลายอันน่ะ เพราะอยากมุ่งความสนใจไปพี่พระเอกกับนายเอกของเรื่อง
- พิเศษ 10 -
อาทิตย์หยุดกึก ถอนหายใจแรง บอกตัวว่าไม่ไหวแล้ว จะให้วิ่งหนีผู้กองธงรบแบบนี้ต่อไปทุกวันเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
...คนอะไรตื้อได้ตื้อดี...ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ...อาทิตย์นึกว่าธงรบในใจแล้วหันหน้ากลับมาเผชิญหน้านายตำรวจนักตื้อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"ว่าไงอาทิตย์ ตกลงไปด้วยกันนะ" ธงรบยักคิ้ว ยิ้มเผล่ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆ
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไงที่วิ่งตามผมอยู่ได้ทุกวัน" อาทิตย์ทำหน้าเซ็ง
"เบื่อแล้วจะตามเหรอ" ธงรบยิ้มกว้าง "อาทิตย์ก็หยุดหนีบ้างสิ รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น เหนื่อยเปล่า"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองผนังสีขาวด้านข้างอยู่ชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วพ่นออกมาช้า ก่อนจะตัดสินใจไปกับธงรบ
...ถ้าไม่ยอมไป ธงรบก็คงไม่ยอมเลิกตาม พรุ่งนี้เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากสำนักงานอีกเช่นเคย อุตส่าห์ออกประตูหลัง ธงรบก็มายืนรออยู่แล้วอย่างรู้ทัน เหมือนรู้เวลา เหมือนมีญาณวิเศษ...
...เอาเถอะ...วันนี้วันเดียว...พรุ่งนี้จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ...คิดได้ดังนั้น อาทิตย์จึงพูดว่า "ไปก็ได้ แต่ผู้กองต้องสัญญาว่าภายในสองสามวันนี้ ห้ามมาวุ่นวายกับผมอีก"
"ได้เลย" ธงรบรีบรับปาก
อาทิตย์มองตากรุ้มกริ่มคู่นั้นอย่างไม่มั่นใจว่าจะเชื่อผู้กองธงรบได้เพียงใด คำสัญญาของคนเจ้าชู้ไม่น่าจะเชื่อได้ แต่ก็เอาเถอะ ลองดูก็ไม่น่าเสียหาย หากธงรบไม่รักษาสัญญาก็ค่อยว่ากันอีกที
อาทิตย์เดินนำธงรบไปที่รถของเขา นายตำรวจหนุ่มเดินผิวปากตามหลังอย่างอารมณ์ดี ตรงข้ามกับตี๋หนุ่มที่ตีหน้าเคร่ง เหมือนนักโทษถูกนำตัวไปแดนประหาร พอถึงหัวมุม ธงรบแตะแขนอาทิตย์เบาๆ แล้วพูดว่า "ทางนี้ครับ"
"รถผมจอดอยู่ตรงโน้น" อาทิตย์แย้ง ชี้นิ้วไปยังเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ไปรถผมดีกว่า"
"ผมไม่ชอบนั่งบีเอ็ม" อาทิตย์ให้เหตุผล
"เบ็นซ์กับบีเอ็มมันต่างกันที่ไหนเล่า"
"บีเอ็มโช๊คแข็งไม่นุ่มเท่าเบ็นซ์ กระเทือน นั่งไม่สบาย" อาทิตย์จงใจกวนธงรบ...เอาคืนที่โดนกวนมานาน...ทีใครทีมัน
"อาทิตย์ครับ ยังจะโยกโย้อะไรอีก งั้นไปแอลติสสีเขียวเหลืองดีไม๊" ธงรบขยับตัวเข้ามาไกล้ ทำท่าราวกับว่าจะจับแขนชายหนุ่มลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่งของลานจอดรถ
"ถ้าจะไปกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องไปรถผม ไม่งั้นผมไม่ไป" อาทิตย์ยื่นคำขาด ชักนึกสนุกที่ได้ 'สู้' กับนายตำรวจหนุ่มจอมตื้อ
ธงรบหรี่ตา ประเมินท่าทีของตี๋เข้มที่เขาตามจีบอยู่เป็นเวลานาน บอกตัวเองว่าคงต้องยอมอาทิตย์ไปก่อน ขอให้จีบติดก่อนเถอะ เขาจะกำราบตี๋น้อยคนนี้ให้อยู่ในโอวาท
...ดื้อนัก...ต้องเจอหนักๆ...
ธงรบพยักหน้า เดินนำอาทิตย์ไปที่รถเบ็นซ์สีดำคันหรู ไม่วายต่อรองอีกว่า "ผมขับนะ"
"ไม่" อาทิตย์ปฏิเสธทันควัน "ผมไม่ไว้ใจ"
...ไว้ใจได้ยังไง เห็นรอบขูดขีดบนรถธงรบแล้วก็พอเดาออกว่าพ่อคุณขับรถแบบไหน...เขาหวงรถจะตาย ธงรบอย่าได้หวังว่าจะได้แตะรถเขาเลย
นายตำรวจหนุ่มแกล้งถอนหายใจแรงๆ แล้วหยุดยืนรออยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันงาม อาทิตย์เดินตามมาติดๆ ยืนมองธงรบหน้านิ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผู้กอง ถ้ามีปัญหาเรื่องรถนัก ไม่ไปก็ได้นะ"
"ไปสิ" ธงรบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มพราว "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
อาทิตย์ยักไหล่ ไม่ใส่ใจคำพูดของธงรบ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วพยักหน้าเตือนให้คนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ขึ้นรถเสียที คิดในใจว่าอีกหน่อยว่าทำให้เสร็จๆ ไป ไม่นานธงรบก็คงเบื่อเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาหนุ่มคนใหม่หน้าตาสดใสกว่า
คนเจ้าชู้...หยุดอยู่ที่คนเดียวไม่ได้หรอก...พอได้แล้วก็ทิ้ง
...ได้...ธงรบต้องได้เขาหรือ...นี่เขาต้องเสียตัวให้ธงรบก่อนหรือถึงจะโดนทิ้ง...
"อาทิตย์ ไปได้แล้ว" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อาทิตย์สะดุ้ง หันไปทำตาขวางแล้วสตาร์ทรถ ทะยานออกจากช่องจอดอย่างรวดเร็ว
ผู้กองธงรบอุทานเสียงลั่นเพราะยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แรงเหวี่ยงของรถทำให้เขาตัวเอนกระแทกกับกระจก "เฮ้ย เบาๆ สิ" ธงรบหันมาปรามชายหนุ่มหน้าตี๋ "ขับรถไม่นุ่มเลยนะอาทิตย์ แล้วนี่ยังมาว่าผมอีก"
"ไปที่ไหนครับ" อาทิตย์ไม่สนใจสิ่งที่ธงรบพูด ยังขับรถเร็วเหมือนเดิม หมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วหักมุมเลี้ยวเข้าถนนที่โล่งปราศจากรถ
"โอ๊ย" เสียงผู้กองหนุ่มดัง
...แกล้งหรือเจ็บจริง...ถ้าเจ็บจริงก็สมน้ำหน้า...อาทิตย์นึกอยู่ในใจ เร่งความเร็วรถมากขึ้นกว่าเดิม
"อาทิตย์ ไปกินข้าวนะ ไม่ได้ไปยมโลก" ธงรบบ่นเบาๆ
"ตกลงผู้กองจะไม่บอกใช่ไม๊ว่าไปทานที่ไหน" อาทิตย์เสียงเข้ม
"ขอคิดก่อนสิ ขับรถเร็วแบบนี้ใครจะไปคิดออก" ธงรบจงใจกวน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับอาทิตย์นานๆ รู้สึกเริ่มสนุกกับคนหน้าหวานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
...อาทิตย์เอ๊ย...หน้าใสๆ แบบนี้ทำหน้าบึ้งยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...เสียเวลา เมื่อยกล้ามเนื้อบนใบหน้าเปล่าๆ...
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้มมากกว่าเดิม "มัวแต่อมยิ้มอยู่นั่น ถ้าไม่บอกชื่อร้านก่อนถึงทางแยกข้างหน้า ผมจะจอดทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านแรกที่เจอ"
"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้" ธงรบพูดหน้าตาเฉย
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ สองตามองข้างทางเผื่อจะเห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว ชักจะรู้สึกเดือดกับการกวนอารมณ์ของผู้กองธงรบ
...นี่หากธงรบเป็นแฟนเขา คงประสาทกินทุกวันก่อนนอน...
...แล้วนี่จะตื๊อกันนานถึงไหน...
ร้อยตำรวจเอกธงรบลอบมองอาทิตย์ที่ทำหน้าเคร่งขับรถอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มลดความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วอยู่เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด...
...ตื๊ออาทิตย์นี่สนุกจริงๆ...ชายหนุ่มเป็นสีสันชีวิตของเขาที่ไม่เคยได้พบมานาน...ทุกครั้งที่ผ่านมามีแต่หนุ่มรักสนุกที่เขาพบเจอกันไม่ถึงวันก็เสร็จสมอารมณ์หมายได้ไม่ยาก แต่อาทิตย์นี่สิ...สีสันจี๊ดจ๊าดจริงๆ ให้ตายเถอะ...
...เอ...แต่ว่านานนักก็อาจไม่ไหว...ทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางได้น๊า...ธงรบคิดเพลินๆ พลันนึกอะไรได้บางอย่าง...ท้องที่นี้มันท้องที่น้องชายเขานี่หว่า อาทิตย์ก็ขับรถเร็ว อีกหน่อยก็ถึงด่านตรวจ...อย่ากระนั้นเลย...ไหนๆ ก็จีบอาทิตย์แล้ว ลองอะไรเล่นสนุกๆ หน่อยท่าจะดี เมื่อกี้เขาก็บอกอาทิตย์แล้วว่า "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
ธงรบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้กองอัศวิน เพื่อนรุ่นพี่ของน้องชายเขา และเป็นเพื่อนเขาเอง...เจ้าของพื้นที่ที่เกลียดนักซิ่งวัยรุ่นเข้าใส้...
อาทิตย์สบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หันไปมองธงรบก็มัวแต่สนใจกับการกดโทรศัพท์ราวกับพยายามหาตัวสะกดเวลาส่งเอ็สเอ็มเอส
"มอม้าคึกคัก ยอยักษ์เขี้ยวใหญ่ รอเรือพายไป อ้อ...ลอ ลิงอยู่นี่เอง" ธงรบบ่นพึมพำ แล้วทำท่าดีใจที่หาตัวอักษรเจอ
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกเบาๆ หากคนที่ถูกเรียกยังไม่ได้ยิน คงยังท่องพยัญชนะหาตัวอักษรต่อ
"ปอปลาตากลม ฟอฟันสะอาดจัง ฝอฟาอยู่ไหนว่ะ"
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม ตามองไปยังตำรวจในเครื่องแบบที่เดินตรงมาที่รถ "เงยหน้าขึ้นมาดูนี่สิครับ"
ธงรบถอนหายใจ "ผมกำลังส่งเอ็สเอ็มเอ็สอยู่ เดี๋ยวนะ กำลังหาฝอฝา"
"ผู้กองธงรบ ตำรวจมา" อาทิตย์พ่นลมหายใจ แล้วลดกระจกลง "เราถูกตำรวจเรียก"
"อ้าว" ธงรบเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ารถแล้วบ่นว่า "บอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว"
"ผู้กองเคลียร์ด้วยนะ" อาทิตย์สั่ง
"ได้ไง อาทิตย์เป็นคนขับรถเร็ว นี่คงโดนจับติดคุกแหงๆ โทษฐานขับรถหวาดเสียวเกินอัตรากฏหมายกำหนด"
"ผู้กองเป็นตำรวจ" อาทิตย์เสียงแข็ง "ตำรวจก็เคลียร์กับตำรวจ ไม่เห็นจะแปลก"
"ผมไม่ได้เอาตราตำรวจมาด้วยสิ เขาคงเชื่อหรอกว่าเป็นตำรวจ โดนจับแน่ๆ เลยเรา นี่ถ้าให้ผมขับรถตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้ หิวข้าวก็หิว ต้องมาซวยถูกจับกับขาซิ่ง"
อาทิตย์นั่งฟังอย่างอดทน ทั้งที่ในใจอยากจะเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ที่ธงรบกำลังกดอยู่ไม่ยอมหยุดยัดเข้าปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ...อ้าวผู้กองนี่เอง" เสียงตำรวจที่หยุดยืนอยู่ข้างกระจกพูดกับอาทิตย์แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงทันใดเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มน้อยหน้าตี๋
...บ้าเอ๊ย...ธงรบสบถในใจ...เสียเรื่องซะแล้วไหมล่ะ
"จ่า" ธงรบเลี่ยงไม่ได้ จ่าสมัยลูกน้องของหมวดชัชชัยน้องชายของเขายิ้มเผล่ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แสดงท่าทางรู้จักเขาเป็นอย่างดี
"จะรีบไปไหนกันหรือครับ" จ่าสมัยถาม
"ไปกินข้าว" ธงรงตอบสั้นๆ
"หลานชายผู้กองขับรถเร็วมาก คือว่า...เอ่อ..." จ่าสมัยหันไปมองอาทิตย์ที่กลั้นยิ้มทันใด
"แล้วไงจ่า...งั้นก็จับเข้าคุกเลยสิ" ธงรบฉุน...จ่าสมัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบขอโทษขอโพย ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรีบถอยฉากไป
...หลายชาย...พูดออกมาได้...ธงรบหน้าบึ้ง ไม่นึกว่าจ่าสมัยจะตาถั่วขนาดนั้น แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนแกล้งหรือเปล่า...ชัชชัยอาจอยู่แถวนี้ก็ได้ อาจคุมลูกน้องตั้งด่านแล้วเห็นว่าเขานั่งมากับอาทิตย์ แต่เมื่อครู่เขาโทรหาผู้กองอัศวิน คุยกับเป็นโค้ดลับอย่างดี ไม่น่าจะเข้าถึงหูน้องชาย แต่ถ้าชัชชัยรู้เรื่องจริงๆ ก็แสดงว่าอัศวินหักหลังเขา
...รอก่อนเถอะ ไอ้เพื่อนและน้องตัวแสบ...ตั้งใจจะให้จับอาทิตย์ข้อหาขับรถเร็ว เขาจะได้ให้อาทิตย์เสียเวลาอยู่ที่ด่านนานๆ หลังจากนั้นถึงจะแสดงตัว ช่วยเหลือชายหนุ่มให้พ้นข้อหา กลายเป็นพระเอกสมใจนึก แต่จ่าสมัยกลับดันมาทำให้เสียเรื่อง แบบนี้ต้องโดนแตะยกแถว
...แต่ก็เอาเถอะ เมื่อครู่ไม่ได้มีเวลาวางแผนเท่าใดนัก ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้...คราวหน้า อาทิตย์ต้องเจอดีแน่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือจ่าสมหมายเรียกอาทิตย์ว่าเป็นหลานชายเขานี่สิ...พ่อตี๋หนุ่มยังทำหน้าขันอยู่ไม่ยอมหยุด
"ขำมากหรือไงอาทิตย์" ธงรบแกล้งทำหน้าบึ้ง
"ขำเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ้อ...เรื่องนั้นเอง เรื่องที่ตำรวจคนนั้นว่าผมเป็นหลานชายผู้กองใช่ไม๊ครับ"
"จะเรื่องอะไรอีกล่ะ"
"ผมไม่ใส่ใจหรอก ผู้กองก็ไม่ได้ดูแก่ตรงไหนนี่ ดูยังไงก็ไม่เห็นแก่พอจะเป็นลุงผมได้ ดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า"
...เอ๊ะอาทิตย์ชมหรือแดกดันกันนี่...ธงรบขมวดคิ้ว...ชักไม่พอใจ นึกว่าอาทิตย์เป็นหนุ่มน้อยที่ใสซื่อบริสุทธ์ ที่ไหนได้ ปากคอไม่เบา
"ว่าไงครับลุง เอ๊ย ผู้กอง จะทานอาหารที่ร้านไหน" อาทิตย์พูดหน้าเป็น แต่นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นเป็นประกายขัน
...น่ารักจริงๆ...ธงรับหันไปมอง แทนที่จะโกรธเขากลับเห็นว่าน่ารักนัก...
...เอาว่ะ...ชอบเข้าแล้วนี่...โดนล้อซักหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยอาทิตย์ก็คงลืม...
ธงรบบอกอาทิตย์ให้แวะร้านอาหาร ส. กุ้งเผาข้างทาง ชายหนุ่มบ่นอิดออดแต่ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าไป ธงรบรู้ว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอาหารแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากจนแทบทนไม่ไหว
"ผู้กอง อย่าลืมสัญญานะ" อาทิตย์ทวงคำสัญญา หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งจาน
"สัญญาอะไร" ธงรบทำหน้าเหรอหรา เขาจำสัญญานั้นได้ แต่จงใจแกล้งชายหนุ่ม
ได้ผล...อาทิตย์หน้าคว่ำ วางช้อนลงทันใด "นึกอยู่แล๊ว หาอะไรจากคำสัญญาของตำรวจไม่ได้" ตี๋หนุ่มของธงรบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"อ้าว อิ่มแล้วหรืออาทิตย์"
"ทานไม่ลงแล้วครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ ใบหน้าขรึม หันไปมองน้ำพุที่ร้านจัดไว้ประดับตกแต่งสถานที่
หัวใจธงรบกระตุกวูบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เห็นใบหน้าผิดหวังของอาทิตย์แล้วทำให้เขาต้องรีบแก้ตัว "ล้อเล่นน่า จำได้สิ จะไม่มาให้เห็นหน้าเลยสองวันตามคำสัญญา ถ้าเบื่อหน้าผมนัก"
"สามครับ ไม่ใช่สอง"
"อ้าว อาทิตย์พูดว่าสองสามวันนะครับ" ธงรบประท้วง
"ก็สามไหมล่ะผู้กอง สองสามวันก็คือสามวันนั่นล่ะ"
"งั้นก็สองก็ได้ หรือสามก็ได้น่ะสิ" ธงรบแย้ง น้ำเสียงของคู่สนทนาทั้งสองเริ่มแปรเปลี่ยนไปทันใด จากหงอยเหงาเมื่อครู่กลายเป็นตรงกันข้าม
"โอ๊ยปวดหัว" อาทิตย์บ่น แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อยากหายปวดหัว ผมมียาดีให้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มาเป็นแฟนกันเถอะ รับรองว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่จะหายไปเป็นปลิดทิ้ง"
...จะเป็นโรคประสาทน่ะสิ...อาทิตย์เถียงอยู่ในใจ...นึกภาพเป็นแฟนธงรบแล้วเขาขอฆ่าตัวตายหนีไปจากโลกนี้ดีกว่า...
...เขารักอนุภาพ...จะให้มารักธงรบได้อย่างไรกัน...
---แต่อนุภาพเป็นของสารวัตรอธิคมแล้ว...ความหวังเขาหมดสิ้นไปแล้ว...และที่สำคัญ เขาไม่ได้เป็นฝ่ายรับ...จะให้มาเป็นฝ่ายรับของธงรบเขาทำไม่ได้หรอก...ท่าทางผู้กองนักรักคนนี้ไม่ใช่ย่อย...เขามิโดน...??
"คิดอะไรอยู่เหรออาทิตย์" ธงรบถามเสียงนุ่ม
"เปล่า" ชายหนุ่มปฏิเสธ ในใจคิดว่าจะบอกธงรบไปอย่างที่คิดได้อย่างไรกันเล่า...
...บอกว่าเขากลัวโดนธงรบทำ 'แบบนั้น' กับเขา...แบบที่เขาไม่เคยโดนมาก่อน...
"น่าอาทิตย์ ความจริงผมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนเขามองผมหรอกนะ ลองคบกันดูซักหน่อย ถ้าไม่ชอบใจก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธกันสิ ให้โอกาสกันบ้าง ขอให้ผมได้จีบหน่อยจะเป็นไรไป เปิดใจน่ะ เข้าใจไม๊ เปิดใจ โอเพ่นยัวร์ฮาร์ท ไม่ใช่โอเพ่นยัวร์เลกอย่างเดียว"
อาทิตย์ยังก้มหน้ามองพื้นโต๊ะอยู่ ทั้งฉุนทั้งขัน ชายหนุ่มกัดฟันอย่างพยายามสงบอารมณ์ ธงรบนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เมื่อครู่นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่จบลงด้วยความขี้เล่น...
...หากสมมุติว่าเขาตกลงลองคบกับธงรบจริง เขาจะทนความขี้เล่น...ความยียวนกวนประสาท...หรือความเจ้าชู้ของผู้กองธงรบได้ไหมหนอ...
...ที่สำคัญ...เขาจะทนคิดถึงอนุภาพได้หรือไม่...หากเขาจะมีความสัมพันธ์กับใครเขาก็อยากให้มันเป็นไปเพราะความรัก แต่หากจะคบคนนี้แล้วมีภาพของคนอื่นซ้อนอยู่ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
...คนเรา ต้องมีรักเดียวใจเดียวเท่านั้น...
อาทิตย์ไปส่งผู้กองธงรบที่คอนโดทั้งที่เขาบอกว่าจะย้อนกลับไปส่งที่รถก็ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่กลัวรถหาย ดีเสียอีก จะได้ไปหาอาทิตย์อีกครั้ง
"ลืมสัญญาแล้วเหรอผู้กอง สามวันที่สัญญาว่าจะปล่อยให้ผมอยู่อย่างสงบสุข" อาทิตย์รีบทวง
"สองวันครับ ไม่ใช่สามวัน"
"สาม เมื่อกี้เราตกลงกันว่าสาม" อาทิตย์เริ่มเสียงดัง หลังจากที่สงบมาแล้วตั้งแต่จ่ายเงินค่าทานอาหารเย็นที่ธงรบบอกว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยง ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ธงรบทำตัวดีมาตลอด นั่งสงบปากสงบคำ ไม่ก็ชวนเขาคุยเรื่องทั่วๆ ไป จนเขาแปลกใจไม่นึกว่าธงรบจะคุยอะไรเหมือนผู้ใหญ่คุยกันได้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ การถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"งั้น" นายตำรวจหนุ่มทำท่านึก "สองวันครึ่ง พบกันครึ่งทาง นับจากคืนนี้ไปอีกสองวันครึ่ง ผมจะหายหน้าไปไม่ให้อาทิตย์เห็นหน้าหล่อเลยเด็ดขาด วันศุกร์ถึงจะมารับไปกินข้าวกลางวัน"
อาทิตย์ถอนหายใจ...เริ่มจะยอมรับชะตากรรมตัวเอง...
...เอาเถอะ ซื้อเวลาได้สองวันครึ่งก็ยังดี ยอมไปทานอาหารกับผู้กองธงรบหนึ่งครั้ง แลกกับสันติสุขสองวันครึ่ง...
"คราวหน้าผมจ่ายเองก็ได้"
ธงรบทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้ ยกมือขึ้นบายบายอาทิตย์อยู่ข้างรถ ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี รอจนหนุ่มน้อยกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินผิวปากเข้าไปในคอนโด...
อาทิตย์...สีสันของชีวิตเขา...
...สองวันครึ่งเหรอจ๊ะตี๋น้อย...ฝันไปเถอะ...
ร้อยตำรวจเอกธงรบยกโทรศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือขึ้นมาจูบแล้วเอื้อมมือไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก...พรุ่งนี้ล่ะ อาทิตย์ก็จะโทรหาเขาเพื่อตามหาโทรศัพท์ที่เขาแอบฉกมา...
...อาทิตย์...รู้จักธงรบน้อยไปซะแล้ว...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก