ตอนนี้จะอ้างอิงถึงถนนบ้างเส้นในกรุงเทพด้วยนะ อิอิตอนพิเศษ 4
ของขวัญ
“ไอ้กรีน”
“หืม”
“มึงรู้สึกเหมือนกูป่ะ??”
“อืม”
“เอาไงวะ??”
“ขับต่อไปเรื่อยๆก่อน เข้าทางลาดพร้าวก็ได้ รถติดดี”
“เออ เอาไงเอากัน โทรบอกไอ้แพทด้วยว่าเราจะไปสาย”
“กูส่งข้อความไปแล้ว” ผมพูดและยิ้มนิดๆ ระหว่าที่ออกมานั้น ไอ้ดีนโทรหาผมด้วย ถ้าพอผมไม่รับโทรศัพท์มันก็เลิกโทร
“....หึหึ มึง.....” ไอ้ภูมิทำหน้าอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มพอใจและคงจะพูดประโยคที่ผมคิดว่าผมรู้แล้ว
“แค่มึงยังไม่เคยเห็น”
“ฮะฮะฮะ ก็จริง”
“ไหวมั้ย??” ถ้าไม่ไหว ผมว่าผมจะขับแทน
“ไม่เป็นไร มือระดับนี้แล้ว”
“เล่นกับพวกมันหน่อยดิ”
“หึ ว่าแต่มึงรู้ป่ะว่าใคร??”
“ไม่แน่ใจ”
“หมายความว่าไงวะ”
“เอาเป็นว่า....ไม่ว่าจะเป็นใคร กูก็ยังไม่พร้อมถูกจับทั้งนั้น”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กูชอบว่ะ ตื่นเต้นดี”
“หึ”
บทสนทนาทั้งหมดนั้นเกิดจากมีคนขับรถตามเรามาครับ ไม่รู้ว่าเป็นใคร ถ้าเป็นคนของคุณฟราน แม้จะถูกจับได้ผมก็ไม่ห่วงอะไร แต่ว่า...ก่อนคุณฟรานไปอิตาลีดูเหมือนเขาจะมีเรื่องอะไรสักอย่างถึงได้เป็นห่วงผมมากมาย แม้เขาจะแสดงออกว่าชิลๆ แต่ถ้าคนที่ตามมาไม่ใช่คนของคุณฟราน ผมก็ไม่อยากเสี่ยง โดยเฉพาะเอาเพื่อนไปเสี่ยงด้วยแล้ว ไม่เอาดีกว่า เลยได้แต่หาทางสะบัดรถคันที่ตามมาให้หลุดเท่านั้น ดีที่มันใช้รถยนต์ ถ้าเป็นรถจักรยานยนต์ก็คงจะลำบากหน่อย
เราเข้าเส้นรถติดแห่งชาติแล้ว ดีที่ไอ้ภูมิขับรถเก่งด้วย จึงใช้วิธีซิกแซกแทรกแซงปาดซ้ายขวาได้อย่างรวดเร็ว แต่คันที่ตามมาก็ใช่ย่อย ตอนนี้มันคงจะรู้ตัวแล้วว่าเรารู้ว่ามันตามมาแล้ว
“หึหึหึ” สายตาไอ้ภูมิเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนมันจะสนุกกับการเป็นหนูเสียจริง
“หึ” ผมขำตาม
เราหันมาสบตากันก่อนจะยิ้มให้กันเล็กน้อย ไอ้ภูมิเพิ่มความเร็วมากขึ้น เราจะออกเส้นรัชดาภิเษกข้างหน้าแล้ว ถ้าไม่รีบเราจะยิ่งช้า ไอ้ภูมิแซงรถอีกสามคันแล้วเลี้ยวเข้ารัชดาภิเษกก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยอะไรไม่รู้ที่เป็นซอยเล็กซอยน้อย
“มึงแน่ใจนะ ว่าจะไม่พากูหลง” ผมประท้วง เส้นทางแถวนี้ไม่เคยเข้ามา เดี๋ยวก็ได้หลงกันพอดี
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่าเชื่อใจคนหล่อได้เลยเพื่อน” ไอ้ภูมิหัวเราะก่อนตอบทีเล่นทีจริง
“ฮ่าๆๆ เออๆ” ผมขำตามก่อนจะส่ายหน้า ผมเชื่อว่ามันรู้
อันที่จริงแค่เราเข้าเส้นลาดพร้าวเราก็เสียเวลาไปมาแล้ว ถ้าไม่รีบสะบัดให้หลุดเสีย วันนี้คงไม่ได้ไปร้านบ้านพี่โก้กันพอดี
“หลุดยังวะ??” ไอ้ภูมิถาม
“อืม ไม่ตามมาแล้ว หึ” ผมที่ทำหน้าที่ดูด้านหลังก็ตอบ
“ฮ่าๆๆๆๆ ฝีมือกูยังไม่ตกเว้ย ว่าแต่....มึง....ไม่กลัวนะ”
“.............” ผมยิ้มๆ ไม่ได้ตอบคำถามนั้น และมันก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว
กว่าเราสองคนจะมาถึงร้านบ้านพี่โก้ ไอ้แพทก็โวยใหญ่แล้ว เพราะพวกผมสายไปกว่าชั่วโมงได้ ผมจึงได้แต่กล่าวขอโทษพี่โก้และเพื่อนแพทขี้โวยวายไปเท่านั้น ถ้าจะให้เล่า ตอนนี้คงต้องขอปฎิเสธละ ไอ้ภูมิจึงต้องกระซิบอะไรบางอย่างให้ไอ้แพท คงไม่พ้นเรื่องที่พึ่งผ่านมา ไอ้แพทขมวดคิ้วทันที
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” พี่โก้หันมาถามผม
“ไม่มีอะไรครับ ฮะฮะฮะ” ผมตอบพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน
พี่โก้ยังทำหน้าไม่เชื่อจนไอ้แพทต้องยิ้มแหะๆว่าไม่มีอะไรด้วย
“งั้นทานข้าวกันก่อนมา”
พี่โก้ชวน พวกผมก็ไม่มีใครปฎิเสธ พี่โก้ให้พนักงานเตรียมอาหารกลางวันแล้วเรียบร้อย พวกเราทานข้าวแล้วก็พูดคุยกันปกติ มีเล่นและกัดกันบ้าง
ทานข้าวเสร็จพักประมาณสิบนาทีให้อาหารลงไปในกระเพาะให้หมด ก่อนจะเริ่มเดินตามพี่โก้ดูเครื่องประดับต่างๆ
.................................................................
..........สวยงามมากกกกก............
ที่เห็นอยู่นี่เป็นเปลือกไข่นกกระจอกเทศที่นำมาทำเป็นเครื่องประดับต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นของประดับตกแต่งหรือของใช้ ตั้งแต่ของประดับตั้งโต๊ะ ไปจนถึงกระเป๋า และอื่นๆอีกมากมาย ตามเปลือกไข่ก็ตกแต่งไปด้วยเพชรพลอย และที่สำคัญมีเปลือกของปีกแมลงทับด้วย บอกได้คำเดียวว่า...
.....สวยงามมากจริงๆ......
ฝีมือคนไทยหรือนี่?? ผมรู้มาว่าที่ศูนย์ศิลปาชีพบางไทรได้นำเอาปีกของแมลงทับมาสานเป็นกระเป๋าด้วย และยังมีการเปิดสอนให้กับผู้ด้อยโอกาสอีก ผลงานที่นั่นสวยงามมากเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่การผลิตกระเป๋ามากกว่า สานเป็นลายต่างๆของไทยเรานี่แหละ
แต่ที่บ้านพี่โก้มีตั้งแต่ชุดชากาแฟไปยังของใช้อีกหลายอย่างที่อยู่ในครัวเลย ที่ตกแต่งด้วยปีกของแมลงทับ และที่สำคัญมีการทำเป็นรูปสัตว์ต่างๆมากมายอีกด้วย โดยเฉพาะมังกรจะหลายแบบมากๆ อ่ะ! มีนกยูงด้วยสวยมากๆเลย ดูไปดูมาแล้วผมจะเอาอะไรเนี่ยยยยยยยย
“ว่าไงครับ? หึหึ” พี่โก้ที่ทำหน้าที่แนะนำ และพาชมเอ่ยถามผมยิ้มๆ
“ผมเริ่มมึนแล้วเนี่ย ผมชอบหมดเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ค่อยๆเลือกครับ”
อย่าว่าแต่ผมเลยสองหล่อก็มีอาการไม่ต่างจากผมเหมือนกัน มันสองคนตัดสินใจจะซื้อไปฝากคนที่บ้านพวกมันด้วย ซึ่งพี่โก้ก็ยินดีมากๆ ถือว่าได้ลูกค้าใหม่ๆไปในตัวด้วย
ปีกของแมลงทับพวกนี้ให้หลายสีสันมากๆครับ มีทั้งเขียว น้ำเงิน ม่วง ฟ้า แต่พี่โก้บอกว่าแมลงทับมีหลายชนิดครับ มีตั้งแต่ปีกที่มีเพียงหนึ่งสีไปถึงห้าสีเลย ห้าสีนี่ หมายถึงมีห้าสีบนปีกมันที่เห็นได้อย่างชัดเจนนะครับ ไม่ใช่เห็นเป็นสีเขียวแล้วก็เปลี่ยนสีได้นะครับ แต่แบบแปลกๆที่ว่ามานั้น หายากครับ จึงไม่นิยมนำมาทำเครื่องประดับ และปีกเหล่านี้ก็เป็นปีกของแมลงทับที่ตายไปแล้วด้วยกันทั้งสิ้นครับ ชาวบ้านเค้าเก็บมาจากพื้นเลย ประเทศไทยเราก็มีมากในแทบภาคอีสานนี่แหละ
“เอ๊ะ!!”
.......อยากได้ชิ้นนี้...........
ชิ้นที่ว่านี้ เป็นรูปไข่ของนกกระจอกเทศ ตกแต่งด้วยเพชรพลอยเล็กน้อย ตั้งอยู่บนที่จัดวางเหมือนเชิงเทียน แต่ทำเป็นที่ใส่ของมีฝาเปิด-ปิดด้วย แต่เปิดโดยการเลื่อนออกข้างๆ แต่ที่โดดเด่นกว่านั้นคือ มันมีตัวมังกรเลื่อยรอบไข่ใบนั้น หัวของมังกรตั้งอยู่บนฝา ที่สำคัญครีบมังกรทำมาจากปีกของแมลงทับทั้งหมด สวยงามมาก เป็นทั้งของใช้และของประดับตกแต่งไปในตัวเลยครับ
“ว่าไงครับน้องกรีน”
“ผมอยากได้ชิ้นนี้อ่ะพี่” ผมชี้บอกพี่โก้ พี่โก้ทำหน้าหนักใจขึ้นมาทันทีเลยครับ ทำไมอ่ะ
“มีอะไรหรอครับ?” ผมจึงตัดสินใจถามด้วยความสงสัย
“อืมมม มันเป็นของที่สั่งทำ พี่.....” พี่โก้บอกอย่างลำบากใจที่ผมถูกใจของที่สั่งทำแบบนี้
อ่า...ชอบชิ้นไหนไม่ชอบ ดันชอบของที่มีเพียงชิ้นเดียวและเป็นของสั่งทำด้วยนี่สิ ถ้าผมสั่งทำขึ้นมาจริงๆก็ต้องใช้เวลานานเป็นเดือนเลย เพราะมีการประดับด้วยอัญมณีด้วย จึงต้องใช้เวลาพอสมควร
“หรอครับ” แย่จัง ผมถูกใจมากๆอยู่แค่ชิ้นเดียวด้วย
สุดท้ายแล้วผมจึงต้องเลือกชิ้นอื่นไป ก็ถูกใจเหมือนกันแต่ไม่เท่าชิ้นแรก เป็นของตกแต่งจากเปลือกไข่นกกระจอกเทศ พี่โก้ให้พนักงานไปจัดใส่กล่องอย่างสวยงามและแข็งแรง สองหล่อเขาได้กระเป๋ามาคนละใบ เห็นว่าจะเอาไปฝากพวกแม่ๆ ผมจึงเลือกกระเป๋ามาเพิ่มอีกหนึ่งใบ จ่ายตังค์เสร็จ สบายกระเป๋าเลย ของไม่ใช่ถูกๆนะครับ
“ขอบคุณมากครับพี่โก้ แถมยังลดให้พวกผมอีก” พวกผมกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรๆ น้องๆทั้งนั้น”
พอได้ของแล้วพวกผมก็กล่าวขอบคุณและกล่าวลาอีกครั้ง ผมให้ไอ้ภูมิมาส่งผมที่คอนโด โดยไอ้แพทขับรถตามมาส่งด้วยความเป็นห่วง ผมยังไม่อยากเอาของไปไว้ที่คฤหาสน์คุณฟราน เพราะเขาจะเห็นก่อนน่ะสิ เลยเอามาเก็บที่นี่ก่อน ระหว่างเก็บของนั้นพี่โก้ก็โทรเข้ามาครับ
“ครับพี่โก้”
“เออ กรีนยังอยากได้ ‘ไข่มังกร’ อยู่หรือเปล่า?” ‘ไข่มังกร’ ก็คือเครื่องประดับที่พ่วงของใช้ไปในตัว ไข่นกกระจอกเทศที่มีมังกรเลื้อยรอบไข่ที่ผมอยากได้นั่นแหละครับ
“อยากได้สิพี่ ทำไมหรอ?”
“คือลูกค้าเค้าเพิ่งสั่งแคนเซิลน่ะ ถ้า....”
“เอาๆพี่ เดี๋ยวผมกลับไปเปลี่ยนเลยนะพี่โก้”
“ฮ่าๆๆๆๆ เออๆ อ่ะ!!ไม่ต้องก็ได้กรีนไม่ได้เอารถมานี่ เดี๋ยวพี่เอาไปให้ที่คอนโดละกัน”
“เฮ้ยไม่เป็นไร ผมเกรงใจ”
“พี่ก็ไม่เป็นไร ดอนโดเรามันทางผ่านไปคอนโดพี่พอดี”
“อ่า....เอางั้นก็ได้ครับ ขอบคุณมากครับพี่” ผมสังเกตไอ้ภูมิแล้ว ดูมันเหนื่อยๆด้วย ผมจึงบอกวางสายพี่โก้แล้วหันมาหาไอ้ภูมิกับไอ้แพท แต่ก่อนที่ผมจะถามมัน มันก็ถามผมก่อนแล้ว
“มีไรวะ??” ไอ้แพทถาม
“คนสั่งไข่มังกรเขาแคนเซิลน่ะ พี่โก้เลยจะเอาของมาเปลี่ยนให้กู” ผมยิ้มบอกสองหล่อ และที่มันสองคนยังอยู่ก็เพราะมันจะรอไปส่งผมที่คฤหาสน์คุณฟรานด้วย
“อืม” อืม แล้วก็กลับดิพวกมึง
“พวกมีงกลับไปก่อนก็ได้ เอางี้.....เดี๋ยวกูให้พี่โก้ไปส่งกูที่บ้านคุณฟรานเอง”
“...............”
ไม่ต้องมาทำหน้างั้นเลย ไอ้ภูมิเล่าเหตุการณ์ระทึกใจให้ไอ้แพทฟังแล้ว มันบอกเสียดายกูน่าจะอยู่ด้วย กูอยากเหยียบตีนผี เชี่ย!! แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ว่าพวกมันสองคนก็เริ่มเป็นห่วงผมแล้ว ผมจึงต้องบอกไปว่าคนที่ตามมาเป็นคนของคุณฟราน
“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก กูก็บอกแล้วไง ว่าเป็นคนของคุณฟรานเขา พวกมึงก็อย่าห่วงเลยน่า ถูกจับตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก ของก็ได้แล้วนี่”
“แน่ใจ??” ไอ้ภูมิพูด แต่ไอ้แพทมองหน้าครับ ไม่รู้ว่าแน่ใจอะไร แต่ผมก็.....
“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีไรหรอกน่า”
“...........” อีกแล้วครับ พวกมันส่งสายตาไม่ไว้ใจมาอีกแล้วครับ
แหมอย่าทำเป็นรู้ดิ เพราะยังไงผมก็ไม่ให้พี่โก้ไปส่งผมที่คฤหาสน์คุณฟรานอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงพวกมันมากกว่า ถ้ามันสองคนเข้ามายุ่งมากไปกว่านี้ เดี๋ยวพวกมันอาจเดือดร้อนไปด้วย ถ้าไม่ใช่คนของคุณฟรานน่ะนะ
“น่า.....มีอะไรกูจะรีบโทรหาพวกมึงทันที นะนะนะ” ผมยิ้มประจบอีกสักหน่อย รีบไปเห้อะะะะะะ
“เออๆ มีอะไรก็โทรมาละกัน อย่าทำไรเสี่ยงๆนะมึง” ห่า...พวกมึงเห็นกูเป็นคนแบบไหนวะ แต่.....
“อืม...ขอบใจ แล้วกูจะโทรหา”
กว่าพวกมันจะไปก็เล่นเอาผมเหนื่อยเลย
ผมรอไม่นานก็.....
‘ติ๊งต่องๆ’
“ครับๆ”
‘แกร็ก’
“หวัดดีอีกครั้งครับพี่โก้ มาเร็วมากอ่ะพี่”
“..(ยิ้ม)...ตอนพี่โทรหาเราพี่ก็จะออกจากร้านแล้วล่ะ”
“อ้อครับ นั่งก่อนครับพี่ พี่จะเอาน้ำไรอ่ะ แต่ผมมีแต่น้ำเปล่านะ ฮะฮะฮะ” ก็ช่วงนี้มิได้อยู่ที่นี่นี่นา
“ฮ่าๆๆๆๆ งั้นก็ไม่ต้องถาม เอามาเลย”
“ครับๆ” ผมเดินไปในส่วนครัว เทน้ำใส่แก้วมาให้ ส่วนของก็ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กกลางห้องอยู่แล้ว
“อ่ะนี่น้ำ แล้วนี่ก็ของ...ว่าแต่ผมต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่าไหร่?”
“ไม่ต้องแล้ว”
“ไม่ได้พี่ อันนี้ผมจะซื้อไปเป็นของขวัญ ถ้าผมได้มันมาก็ไม่มีค่าอะไรสิ”
“อ่ะๆ งั้นเพิ่มอีก........ละกัน”
“ครับ รอเดี๋ยวนะ” ผมเดินเข้าไปหยิบเงินในห้องนอนแล้วก็เอามายื่นให้พี่โก้
“นี่ครับ ขอบคุณมากครับ”
พี่โก้รับเงิน ส่วนผมก็มองไปที่ของที่มาใหม่อย่างดีใจ
“หึ ท่าจะชอบมากนะเราน่ะ”
“ก็นะ ไม่นึกเลยว่าที่บ้านพี่จะผลิตได้ของสวยๆขนาดนี้”
“งั้นก็อย่าลืมโฆษณาให้พี่ด้วยล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ แน่นอนครับ”
“ไปกินข้าวกันมั้ย??”
“อืมมมม” ผมยกนาฬิกามาดู เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ผมน่าจะกลับได้แล้ว
“เอาไว้โอกาสหน้าละกันครับ แต่ผมอยากไปด้วยจริงๆนะ” ผมบอกทั้งสีหน้าด้วย เบี้ยวพี่แกบ่อยเหมือนกัน
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร งั้นพี่กลับก่อนนะ”
พี่โก้ทำหน้าเสียดายเล็กน้อย แต่ก็ไม่คะยั้นคะยออะไร ผมชอบแกตรงนี้แหละ แกเป็นคนเข้าใจง่าย
“อ่ะครับ ผมขอเก็บของก่อน เดี๋ยวผมจะเดินไปส่ง” พี่โก้พยักหน้า
ผมเดินมาเปิดประตูห้องนอนและปิดประตูตามแล้วเอาของเข้าไปเก็บ ต้องเก็บอย่างดีครับ พอเก็บเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำก่อน ปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ เรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมาเปิดประตูห้องนอน ปิดประตูห้องนอน พี่โก้ไม่อยู่ แต่มีเสียงมาจากห้องน้ำอีกห้อง
“พี่โก้ครับ”
“ครับ พี่เรียบร้อยแล้วล่ะ ออกไปก่อนได้เลย” พี่โก้ตอบรับมาจากห้องน้ำ
ผมเดินมายกของและเดินนำมาที่ประตู พอพี่โก้ออกมาจากห้องน้ำ ผมก็ใช้มือข้างที่ว่างอยู่เปิดประตูห้อง เงยหน้าขึ้นมามองออกไปตามทางเดินตามปกติ......
........เฮือก!!!...........
.....ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก......
......มะ มะ....ไม่จริงน่า......
....นะ..ไหนว่า จะ....จะกลับมาถึงตอนสี่ทุ่มไง....
.......ผมรู้สึกว่าขาของตัวเองแข็งขึ้นมาทันที และตาของผมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างคิดไม่ถึงว่า..........
............คะ....คุณฟราน!!.............
......ม....มะ...ไม่จริงใช่มั้ย?? ขะ...เขา.....เหมือนหัวใจของผมจะหล่นยังไงอย่างงั้นเลย
.....ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก......
คุณฟรานกำลังเดินตรงมาทางนี้ แววตาที่คมกริบดุดันคู่นั้น เมื่อเห็นผมก็อ่อนแสงลงเล็กน้อย เขาเห็นผมแล้วและเขาก็กำลังเดินตรงมาที่ตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ ไม่มีรอยยิ้ม สีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะคลายปมระหว่างคิ้วที่กำลังขมวดกันอยู่นั้นลงเล็กน้อย ผมรู้สึกว่า...ขาทั้งสองข้างของตัวเองขยับไม่ได้แล้วตอนนี้ คุณฟรานดูน่ากลัว....
....น่ากลัว.....
เขามาได้ยังไงกัน แล้วรู้ได้ยังไงกันว่าผมอยู่ที่นี่......ผมขมวดคิ้วทันที ทั้งที่กำลังอึ้ง
ชั่วขนาดนั้น ผมรู้สึกอยากปิดประตูห้องแล้วไม่ให้พี่โก้ออกมาจากห้องขึ้นมาทันที
“มีอะไร!!!” เขา....คุณฟรานเดินมาถามผมอย่างรวดเร็ว
ลูกน้องของเขาก็รีบเดินตรงเข้ามาเพื่อจะเปิดประตูทันที แต่มือของผมเหมือนจะยื้อประตูเอาไว้ไม่ยอมให้พวกเขาเปิดมันออก
‘ไม่นะะะะะะะะ!!! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้นะ’ ถึงตอนนี้คุณฟรานขมวดคิ้วมากขึ้นแล้ว เขามองมาที่ผมนิ่งๆ
“ใครอยู่ด้วย?” คุณฟรานถามขึ้นมาอีกครั้ง เขายังคงมองผมนิ่งๆ คิ้วยังขมวดกันอยู่
ผมยืนในตำแหน่งประตูเปิด-ปิดพอดี ผมเปิดประตูแค่ผมยืนได้เท่านั้น จะเดินออกหรือถอยเข้าก็ไม่ได้ ขามันแข็ง จะพูดให้ถูกก็คือ....ตัวของผมแข็งทื่อเกร็งไปทั้งตัวแล้ว เหตุการณ์แบบนี้ในการ์ตูนวายผมก็เคยอ่านเจอ และมันก็เสี่ยงต่อการเข้าใจผิดเป็นบ้า แต่ ณ เวลานี้ ที่ผมเจอกับตัวเองเสียเอง แล้ว...........
“......!!!......” พูดไม่ออกจริงๆ ไม่รู้เสียงหายไปไหน ได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
สักพัก....เขาก็ค่อยๆคลายปมระหว่างคิ้วออก ผมก็คลายบ้าง
......น่ากลัว สายตาแบบนี้ ไม่ใช่สายตาสงสัยอะไร แต่....มันเป็นความเครียด ความกังวลมากกว่า และถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็......
.......อันตราย.......
.........น่ากลัว น่ากลัว.......
เหมือนว่าถ้าผมพูดอะไรออกมาหัวใจของผมก็จะหลุดออกมาด้วย จะให้ผมอธิบายตอนนี้เลยก็คงไม่ได้ ไหนๆก็อุตส่าห์เสี่ยงหนีออกมาได้แล้ว ของขวัญก็ได้มาแล้ว เหลือแค่รอให้ถึงวันสำคัญนั้นเท่านั้น แล้วอย่างนี้จะให้ผมล้มแผนตัวเองหรอ ไม่มีทาง!!!
ผมยกมือข้างที่จับประตูอยู่ขึ้นมาปิดปาก ‘พูดไม่ได้!! ห้ามพูด!!’ ผมจึงได้แต่กระพริบตาปริบๆเพื่อระงับใจตัวเองให้สงบลง จังหวะนั้นพี่โก้ก็เดินมายืนซ้อนด้านหลังของผม และมือข้างหนึ่งของเขาก็จับไปที่ประตูที่ผมเปิดไว้ ตอนนี้จึงกลายเป็นว่า...
.......ผมเหมือนจะยืนให้พี่โก้กอดกลายๆ ยังไงอย่างงั้น!!!........
“มีอะไรครับน้องกรีน” พี่โก้อย่าเสียงหวานสิครับบบบบบ
แวบหนึ่งที่ผมเห็นคิ้วของคุณฟรานกระตุกยังไงก็ไม่รู้ ก่อนที่จะกลายเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่......
‘อ๊ากกกกกกกกกกกกกก.....คุณฟรานหน้าตึงขึ้นมาทันทีเลยด้วยยยยยยย’
ตาย-ตาย-ตาย จากที่นิ่งๆอยู่ แต่เพียงแค่เสี้ยววินาที เขาก็ส่งยิ้มละไมมาให้พี่โก้และผมซะงั้น
....ขนลุกอ่ะ.....
พี่โก้เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่คือใคร เขาก็เปิดประตูออกกว้างขึ้น และมายืนด้านข้างของผม ก่อนกล่าวทักทาย
“สวัสดีครับ” พี่โก้ยกมือไหว้และส่งยิ้มทักทาย พร้อมกล่าวเสริม
“ช่วงนั้นต้องขอบคุณคนของคุณชายมากเลยนะครับ ช่วยพวกผมไว้ได้เยอะเลย” เขาคงหมายถึงช่วงติวก่อนสอบ
“เธอ??.....พี่รหัสของกรีนสินะ” คุณฟรานทำท่านึกนิดหน่อยก่อนถามออกมา
“ฮะฮะฮะ ครับ ดีใจจังคุณชายจำผมได้ด้วย อ้อ...น้องกรีนไม่ต้องไปส่งพี่แล้วนะครับ อยู่ต้อนรับคุณชายก็ละกัน งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ พี่ไปก่อนนะ” พี่โก้ยิ้มกล่าวลา เขายกมือไหว้ลาคุณฟรานแล้วจึงหันมายิ้มลาผมอีกครั้ง
“อ่ะ...อืม” ผมเอามือลงจากปากแล้วและพยายามยิ้มตอบพี่โก้ ก่อนจะส่งของที่ถืออยู่ให้พี่โก้ไปอย่างเก้ๆกังๆ
พี่โก้ส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วจึงรับของไป แล้วยังเอามือมาบีบมือของผมเบาๆเหมือนปลอบยังไงอย่างงั้น ก่อนจะหันไปโค้งน้อยๆให้คุณฟราน จากนั้นจึงเดินแยกออกไป
อ่าาาาา.......หวังว่าเขาคงจะไม่ติดใจอะไรกับเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปนี้หรอกนะ
.........ผม.......ยังยืนอยู่ที่เดิม..........
......รู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาทันที.......
...... ‘ผมไม่ได้คบชู้นะครับ คุณฟรานนนนนนน ฮือออออออ’..........
.....เสียงหัวใจของผมยังคงเต้นรัวเป็นกลองไม่จางหาย.....
......แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็คือ..........
ลับหลังพี่โก้ คุณฟรานก็ยังคงส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอบอุ่นกับรอยยิ้มนั้นสักนิด โทนี่ดีนก็มาด้วย แล้วทำไม? ดีนต้องส่งสายตาเห็นใจมาให้ผมด้วยล่ะ หรือว่า.............
ณ เวลานั้น.....ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า...........
...............ผมได้ทำให้คุณฟรานโกรธเข้าแล้ว............
..............ผม.....ผิดสัญญา..............
......ไม่อย่าคิดในแง่ร้ายเอาเสียเลย.......
.................................................................
จบแค่นี้เหอะ ที่เหลือให้ไปคิดเอาเอง 555555
ทักทายทักทายยยยยยยย 
ขอบอกว่าเป็นตอนที่อยากแต่งมานานแล้ว 55555555 
ถ้าไม่อยากค้างก็เม้นต์เป็นกำลังใจด้วยนะ จะได้มีแรงมาต่อตอนพิเศษอีก 55555 
(มันพิเศษตรงไหนวะ มันต่อเนื่องกันหมดเลย คงคิดแบบนี้ล่ะซี้) 
ว่าแต่จะ ลงโทษ....ไถ่โทษ ยังไงดีหว่า หึหึหึ 
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ 
Uri 
หัวข้อ: ^____^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^____^ จบแล้วแต่อยากมาบอก 28/1/57 (อ่าน 407528 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก