EP24 "เท่านี้พี่ก็พอใจแล้ว"
ถึงแม้ไอ้พี่พฤกษ์จะบอกให้ผมมาเยี่ยมบ้างถ้าว่าง แต่ผมมาหามันทุกวัน บางวันที่มีเรียนแค่ครึ่งเช้าหรือบ่าย ผมก็จะมาช่วงครึ่งที่ไม่มีเรียน และเอาเวลาว่างที่เหลือ(อยู่น้อยนิด)ทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือเตรียมสอบมิดเทอม
รู้ตัวอีกที ไอ้พี่พฤกษ์ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ จากที่ฟังเจ้าตัวกับพี่ชลบอก เห็นว่าซี่โครงเป็นปกติดีแล้ว ส่วนแขนยังต้องใส่เฝือกอ่อนอีกสัก4-5วัน และงดการขยับแขนที่ไม่จำเป็นทุกอย่างจนกว่าจะถอดเฝือก
'ขอโทษนะครับ ช่วงนี้พี่ขับรถไม่ได้ เดี๋ยวหายดีแล้วพี่จะกลับมาส่งเพชรเหมือนเดิมนะ' ไอ้พี่พฤกษ์บอกผมอย่างอ่อนโยน
ผมตื่นตอนเที่ยงพอดิบพอดีในวันเสาร์ คืนก่อนอยู่อ่านหนังสือกับไอ้เจมส์ไอ้นิวที่ร้านกาแฟจนถึงตีสอง ผมอะเลิกอ่านตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว แต่อยู่นั่งเล่นเกมมือถือรอพวกมันสองคนอ่านจบ เย็นวันนี้ก็นัดกินข้าวแล้วอ่านกันต่ออีก
ควานหามือถือบนโต๊ะข้างเตียงอย่างงัวเงียแล้วเจอว่ามี missed call จากไอ้พี่พฤกษ์ครับ
ผมกดโทรไปหามันทันที
(พึ่งตื่นใช่ปะเนี่ย) มันทักทายด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
"เออดิ พี่มีไร"
(วันนี้อยู่คอนโดใช่มั้ยครับ)
"อืม แต่เดี๋ยวเย็นจะออกไปเจอไอ้เจมส์ไอ้นิว"
(เอ่อ พี่ไปหาตอนนี้ได้มั้ยครับ)
"พี่จะมาทำไรอะ"
(ก็...)
"..."
(จะติวสอบให้อะ)
ขนาดไม่เห็นหน้า ผมยังสัมผัสได้จากเสียงว่าไอ้พี่พฤกษ์กำลังเขินหน่อยๆ
"อือ มาดิ"
ดีครับ ผมมีอะไรหลายอย่างอยากถามพี่มันด้วย
"เห้ย ว่าแต่พี่จะมายังไง"
(ไม่ต้องห่วง พี่ชลไปส่ง)
"อ่อ"
(เดี๋ยวเจอกันครับ)
ไอ้พี่พฤกษ์มาถึงในอีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา
"หวัดดีครับพี่" ผมทักทายสองพี่น้อง
"โห คอนโดเพชรกว้างจัง แต่งสวยด้วย...อยู่คนเดียวเหรอ" พี่ชลที่พึ่งมาคอนโดผมครั้งแรกเอ่ยชม
"ครับ อยากแวะมาตอนไหนก็มาได้เลยนะครับ"
"คนรบกวนน่าจะเป็นน้องพี่มากกว่า...งั้นพี่กลับละ พฤกษ์เสร็จแล้วโทรมาหาพี่ละกันนะ"
"อย่าลืมซื้อของให้แม่ล่ะ"
"เออ"
ผมเดินไปส่งพี่ชลที่หน้าลิฟต์ กลับมาก็เห็นไอ้พี่พฤกษ์นั่งอยู่บนโซฟารอแล้ว
"แขนพี่เป็นไงบ้าง"
"ตอนนี้ดีขึ้นเยอะจริงๆแล้วครับ ไม่รู้สึกปวดแล้ว" แน่ะ มีขยับแขนใต้เฝือกโชว์ด้วย "เพชรกินข้าวรึยัง"
"กินแล้ว พี่อะ"
"เรียบร้อย...มาเริ่มอ่านหนังสือกันมั้ย"
"ของีบแปบนึงดิ ง่วงอีกแล้วอะ" ผมลงไปนั่งข้างๆไอ้พี่พฤกษ์
"ไม่ต้องเลย ไม่ทันเริ่มก็ขี้เกียจละ" มันพูดพร้อมดีดหน้าผากผม
"โอ๊ย ก็ง่วงอะ"
"ไม่ให้นอน อ่านเลย"
ผมหน้าบูด หยิบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับแคลคูลัสมากองบนโต๊ะข้างโซฟา อีกสองวันเตรียมโดนเชือด
"เราอ่านถึงไหนแล้ว"
"จบดิป กำลังขึ้นอินทิเกรต"
"ก็ไม่ช้านิ มา ลุยอินทิเกรตเลย..."
วิธีการอ่านหนังสือของผมกับไอ้พี่พฤกษ์คนละเรื่องกันเลยครับ ไม่ต้องถามนะว่าวิธีใครมีประสิทธิภาพมากกว่า มันให้เริ่มตั้งแต่หลักการก่อน พอเข้าใจหลักการแล้วก็ให้ท่องสูตร จำจนแม่นแล้วจึงทำโจทย์ ทำโจทย์จบหนึ่งข้อดูเฉลยทันที ถ้าผิดจะได้รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร และจะได้ไม่ผิดแบบเดียวกันกับโจทย์ข้ออื่นอีก
ไอ้พี่พฤกษ์ผ่านวิชานี้มาสองปีแต่ยังจำแคลคูลัสได้มากกว่าผมที่กำลังเรียนอยู่ทั้งเทอม โลกแม่งไม่ยุติธรรม
ผมวางปากกาและหนังสือลงทันทีที่อ่านมาเกินสามชั่วโมงแล้ว
"เป็นไง พี่สอนรู้เรื่องมั้ย"
"สอนดีกว่าจารย์เพชรอีก"
มันหัวเราะ
"พี่ว่าเราอะไม่ตั้งใจฟังในคลาส ไม่ใช่จารย์เค้าสอนไม่ดีหรอก"
"หลอกด่าปะเนี่ย"
"ด่าตรงๆเลย ก็เรามันขี้เกียจนิ" ไอ้พี่พฤกษ์ว่าจบก็หัวเราะ ผมหน้าบึ้ง "แล้วเริ่มอ่านวิชาอื่นบ้างรึยัง"
"ยัง แคลฯตัวเดียวก็จะอ่านไม่ทันแล้วเนี่ย"
"วันจันทร์สอบแคลเสร็จก็รีบอ่านวิชาอื่นต่อเลยนะ intro to finance เนื้อหาเยอะ ระวังจะไม่ทัน"
"ทำไมรู้จักวิชาของ finance" ผมถาม
"ภาคพี่ก็ต้องเรียนคอร์สนี้เป็นตัวพื้นฐาน จำได้ว่าอ่านเยอะอยู่...แบ่งเวลาดีๆนะเราอะ"
"คร้าบบบบ" ผมลากเสียงล้อเลียนมัน
ผมลุกขึ้นไปหยิบน้ำเปล่ามาดื่ม เอามาเผื่อไอ้พี่พฤกษ์ด้วย
"ขอบคุณครับ"
"พี่พฤกษ์"
"หือ"
"ถามไรหน่อยดิ"
เหมือนไอ้พี่พฤกษ์รู้ว่าผมกำลังจะถามเรื่องสำคัญ เพราะมันดูตั้งใจฟังขึ้นมา
"เอ่อ...พี่ชลเค้ารู้เรื่องที่พี่ชอบเพชรมั้ย"
ไอ้พี่พฤกษ์ชะงักไปเล็กน้อย คงนึกสงสัยว่าผมถามเรื่องนี้ทำไม
"ไม่รู้"
"พี่ไม่ได้บอกอ่อ"
"อืม ไม่ได้บอก"
"แล้วมีใครรู้บ้าง"
"แค่ไอ้ริว ไอ้เกี้ยง กับเรานั่นแหละ"
ผมประหลาดใจนิดหน่อยที่มีคนรู้น้อย ไม่ได้คิดว่าไอ้พี่พฤกษ์จะเอาไปโพนทะนากับคนอื่นนะครับ แค่คิดว่าคนรู้จักพี่แกเยอะ อาจรู้เพราะมันก็ไม่มีทีท่าจะปกปิดเรื่องจีบผม เพียงแต่ไม่พูดเท่านั้นเอง
แต่ก็ดีที่พี่ชลไม่รู้ครับ ไม่งั้นเค้าคงเกลียดผมอีกคนแน่ๆ และถ้าพี่ชลไม่รู้ ผมคิดว่าพ่อแม่ไอ้พี่พฤกษ์ก็คงไม่รู้เหมือนกัน
"ทำไมถึงถามล่ะ"
"แค่อยากรู้น่ะ เอ่อ...แล้วพี่...ทำใจได้แล้วอ่อ"
คราวนี้ไอ้พี่พฤกษ์ถึงกับมองหน้าผมตรงๆ เหมือนจะค้นให้ได้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
ผมอยากรู้ว่าที่พี่มันมาใช้เวลาอยู่กับผม มันทำใจกลับไปเป็นแค่พี่น้องได้จริงๆแล้วหรือ
"ถ้าหมายถึงทำใจเรื่องชอบเรา พี่ทำไม่ได้หรอกครับ แล้วก็ไม่เคยคิดจะทำด้วย..."
ผมอึ้ง
"พี่ไม่อยากพยายามเลิกชอบเรา เพราะใจพี่ก็รู้ดีว่ามันทำไม่ได้ ยิ่งวิ่งหนีก็ยิ่งเจ็บ สู้ให้พี่มาเจอเราทุกวันยังเจ็บน้อยกว่า..."
จริงเหรอ เจ็บน้อยกว่าจริงๆเหรอ
ผมรู้สึกว่างเปล่า
"เพชรคิดว่าแปลกสินะ ใช่ พี่อาจไม่ได้คิดเหมือนคนอื่น...แต่พี่ดีใจที่อย่างน้อยเราก็ไม่ได้รังเกียจพี่ แล้วก็ให้มาคุยมาหาได้เหมือนกับพี่น้องกันปกติ"
ผมจุกจนพูดไม่ออก ผมทำร้ายใจไอ้พี่พฤกษ์มาโดยตลอด
"รู้มั้ย พี่ไม่เคยเข้าใจคำว่ารักจริงๆเลยนะ"
มันยังพูดต่อไปอย่างจริงจังโดยจ้องตาผม
"พี่ไม่เคยคิดเลยว่าความรักแบบไม่หวังครอบครอง ไม่หวังรักตอบแทนมันจะมีจริง...จนมันเกิดกับพี่เอง ทีแรกพี่ก็มีความหวังขึ้นมานิดๆนะ ที่เรายอมให้พี่มาส่งที่คอนโดหลังเลิกเรียน ที่เราไปเฝ้าพี่...แต่พี่รู้แล้วว่าเราคิดกับพี่เหมือนพี่ชายคนนึง...พี่เห็นแค่เรามีความสุข ได้ดูแลเรา เท่านี้พี่ก็พอใจแล้ว"
ผมอยากขอโทษมัน
"พี่พฤกษ์...เพชร...ขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เพชรไม่ได้ผิด"
"ผิด...เพชรมันเห็นแก่ตัว..."
"อย่าโทษตัวเองเลย ถ้าจะมีใครที่เห็นแก่ตัวก็พี่เนี่ยแหละ...พี่เข้ามาวุ่นวายกับเราเอง"
ในแววตาไอ้พี่พฤกษ์บอกความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งรัก เศร้า ทรมาน แต่ทุกความรู้สึกที่เจือปนกันอยู่นั้น ผมสัมผัสได้ว่ามันคือความจริง ไอ้พี่พฤกษ์ไม่ได้โกหกผมสักคำเดียว
"เพชร"
ผมไม่ได้ขานรับ แต่นิ่งรอฟังสิ่งที่พี่มันจะพูดต่อไป
ไอ้พี่พฤกษ์ค่อยๆขยับตัวเข้ามากอดผม
"รังเกียจพี่มั้ยครับ"
"ไม่"
"เมื่อไรที่เราต้องการพี่ เรียกพี่ได้เสมอ...แต่ถ้าไม่อยากให้พี่มายุ่งด้วยแล้ว บอกได้เลยนะ..."
ตอนนี้ผมคิดว่าผมเข้าใจความเจ็บปวดของไอ้พี่พฤกษ์แล้วจริงๆ
ผมยกแขนขึ้นกอดตอบ ไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลย กลับเป็นความรู้สึกดีด้วยซ้ำ
"พี่ขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหม"
"อือ"
"ขอบคุณนะครับ"
ผมรู้สึกได้ว่าไอ้พี่พฤกษ์กำลังยิ้ม
เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้ จนมันคลายกอดผม
ช่วงเวลานี้ทำให้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้
"ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย" ผมเริ่มพูด
"..."
"เจอกันคราวหน้า...เพชรจะทำให้มันชัดเจน จะไม่ให้พี่เจ็บไปมากกว่านี้อีก..."
"...ครับ"
สองอาทิตย์ผ่านไปรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ การสอบมิดเทอมครั้งแรกของผมสิ้นสุดลง อาจจะผ่านไปได้ไม่ค่อยดีนัก แต่อย่างน้อยมันก็ผ่านไปแล้ว
ถ้าผมไม่มีไอ้เจมส์กับไอ้นิวคงจะแย่กว่านี้อีก
วันนี้ผมกับพวกมันชวนกันมาฉลองสอบเสร็จที่ร้านเหล้าเจ้าประจำ แน่นอนว่านัดพวกไอ้พี่พฤกษ์มาด้วย
วันนี้ผมจะทำตามสัญญาที่ให้ไอ้พี่พฤกษ์ไว้ ผมตัดสินใจได้แล้ว
"เชี่ยยย โต๊ะนั้นแม่งรวมนางฟ้าชัดๆ" ไอ้เจมส์กระซิบ ชี้มือไปที่โต๊ะผู้หญิงล้วนสี่คนทางด้านขวา
"จริงด้วยว่ะ" ไอ้นิวหันไปดูตาม
"เข้าไปชนเลยดิวะ" ผมยุ
"ชนเลยอ่อเห้ย" หน้าเพื่อนผมตอนนี้แม่งโคตรโรคจิต
"กูหมายถึงชนแก้วไอ้สัส ไปๆ" ผมเติมเหล้าใส่แก้วให้ไอ้เจมส์แล้วดันหลังมันให้เดินไปที่โต๊ะนั้น
เวลามันเริ่มมึนๆเนี่ย บอกให้ทำอะไรก็ทำ
ผมกับไอ้นิวไม่ได้เดินไปด้วย ยืนดูและหัวเราะอยู่ที่โต๊ะครับ
"ไง"
พี่ริวทัก แกเดินมาพร้อมกับพี่เกี้ยง แต่ไม่เห็นเงาของคนที่ผมอยากคุยด้วยมากที่สุด
"ไอ้พฤกษ์กำลังมา" พี่เกี้ยงตอบ จะว่าไป ตั้งแต่ที่โรงพยาบาลคราวนั้น ผมยังไม่ได้คุยกับพี่เกี้ยงพี่ริวเลย
และที่วันนี้นัดสองคนนี้มาด้วยก็เพราะผมมีเรื่องอยากเคลียร์ครับ
"เดี๋ยวกูไปหาไอ้เจมส์ก่อนนะเว้ย" ไอ้นิวรู้งาน ให้ผมได้คุยกับพี่ทั้งสองคน
"เออ" ผมตบไหล่มัน
"เป็นไงมั่ง" พี่ริวถาม
"ก็ดีพี่"
"ดีจริงอะ" พี่ริวยิ้มน้อยๆ
"ดีดิ"
"เออ...แล้วนัดพวกพี่มาเจอเนี่ย เรื่องไอ้พฤกษ์ใช่มั้ย"
พี่ริวเข้าประเด็นเลย ส่วนพี่เกี้ยงไม่ได้พูดอะไร เอาแต่สำรวจท่าทีผม
"ผมอยากขอโทษพี่อะ...เรื่องพี่พฤกษ์ ผมผิดเอง"
เงียบไปพักหนึ่ง พี่ริวเข้ามากอดคอผม
"เออ พี่ก็ขอโทษมึงด้วยว่ะ วันนั้นพี่ก็ใจร้อนไปหน่อย"
"ขอโทษจริงๆนะพี่ พี่เกี้ยงด้วย"
"คร้าบ"
พี่เกี้ยงตบไหล่ผม
"ผมตัดสินใจแล้ว วันนี้ผมจะคุยกับพี่พฤกษ์ให้รู้เรื่อง...ผมจะไม่ทำร้ายพี่พฤกษ์อีกแล้ว"
"ดีแล้ว...พี่เชื่อว่าแบบนี้ดีกับมันมากกว่าเพชรปล่อยให้ค้างคาอยู่แบบนี้นะ" พี่เกี้ยงว่า
"นั่นไง มันมาละ" พี่ริวควักมือเรียกไอ้พี่พฤกษ์ที่กำลังมองหาโต๊ะพวกเราอยู่
"โทษทีว่ะ รถโคตรติดเลย"
ไอ้พี่พฤกษ์สบตาผม เราแทบไม่ได้คุยกันเลยตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
"วันนี้กูไม่แดกเยอะนะเว้ย" ไอ้พี่พฤกษ์รับแก้วที่พี่ริวชงให้
"อ้อ" พี่ริวมองมาทางผม เข้าใจว่าไอ้พี่พฤกษ์คงอยากไปส่งผมขากลับ
แต่ผมไม่อยากรอที่จะคุยแล้ว
"พี่พฤกษ์"
"ครับ"
"เพชรขอคุยด้วยหน่อยดิ"
มันพยักหน้า และเดินตามผมออกมานอกร้าน พี่ริวกับพี่เกี้ยงมองตามหลังเราทั้งคู่
ผมเดินนำมาหลังร้าน ที่ซึ่งไม่มีใครอยู่ตอนนี้
"เราเป็นไงบ้าง ทำสอบโอเคมั้ยครับ" ไอ้พี่พฤกษ์เริ่มบทสนทนาทันที
"ไม่ดี แต่ก็ไม่แย่ พี่อะ"
"ของพี่หรอ สบาย" ไอ้พี่พฤกษ์ยักไหล่
"แหม่...แล้วเรื่องอุบัติเหตุ หายดีแล้วใช่มั้ย"
"ครับ"
ผมพอทราบจากพี่ชลบ้างว่าไอ้พี่พฤกษ์กลับมาปกติดีทุกอย่างแล้ว แต่ก็อยากถามกับเจ้าตัวให้แน่ใจ
"เอ่อ..."
ผมหยุดรอให้พี่มันพูดก่อน
"ที่เรียกพี่มา จะคุยเรื่องวันนั้นใช่มั้ย"
ผมพยักหน้า
"เราไม่ต้องลำบากใจนะ ถ้าจะบอกให้พี่ไป...หรืออย่างน้อย...ถ้ายังอยากให้พี่อยู่แบบนี้...บอกมาเลยครับ"
สายตาไอ้พี่พฤกษ์สื่ออะไรออกมามากมาย ที่เห็นได้ชัดเจนก็คือ พี่มันทำใจไว้แล้วกับคำตอบของผม
ช่วงเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน ไอ้พี่พฤกษ์มีทั้งเรื่องที่โรงพยาบาล เรื่องสอบ เรื่องแข่งแผนการตลาด ส่วนผมยุ่งอยู่กับหนังสือเพราะไม่เคยแตะเลยทั้งเทอม แต่ก็ได้มีเวลาทบทวนความรู้สึกตัวเองอยู่บ้าง
ผมไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงไม่ผลักไสไอ้พี่พฤกษ์ แต่กลับยอมรับมันเข้ามาอย่างเต็มใจ
ผมไม่รู้ว่าทำไมความโกรธที่ทะเลคืนนั้นถึงได้ระเหยหายไปหมดแล้วในวันนี้
ผมไม่เคยเข้าใจว่าตัวเองก็แค่ตกใจที่ถูกมันบอกรัก ไม่ใช่รังเกียจหรือไม่รู้สึก
ผมไม่เคยรู้ตัวเองว่าไอ้พี่พฤกษ์ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมทีละนิดๆ จนกลายเป็นส่วนสำคัญ
ผมโกรธที่มันเคยทำตัวห่างเหิน และพยายามจะหายไปจากผม
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเร่งรีบไปหาไอ้พี่พฤกษ์ ตอนที่รู้ว่ามันเกิดอุบัติเหตุ
ผมไม่รู้แน่ชัดว่าตัวเองเริ่มคิดถึงแต่พี่มันเมื่อไร และบอกเลิกคุยกับคนอื่นทั้งหมดไปแล้วได้ยังไง
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกต่อไอ้พี่พฤกษ์มันไม่ใช่ฉันท์พี่น้องแล้ว โดยไม่สนใจข้อจำกัดเรื่องที่เราต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
และผมอยากมีมันอยู่ ไม่ใช่ในแบบที่มันเป็นฝ่ายวิ่งตามอย่างเดียว ไม่ใช่ในแบบที่มันเป็นฝ่ายดูแลผม
ผมอยากดูแลมันบ้าง
"ตอนนี้พี่ยังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่มั้ย"
"ครับ..."
"ถ้าสมมติเพชรไม่ปฏิเสธพี่ที่ทริป...พี่จะทำไงต่อ"
ไอ้พี่พฤกษ์เงียบไปเดี๋ยวหนึ่ง
"เอ่อ...พี่ก็คงดูแลเราเหมือนเดิมนั่นแหละ"
"จริงอ่อ"
"ครับ อย่างที่เราให้โอกาสพี่ทำ แม้ว่าจะปฏิเสธไง" ตัดพ้ออีกละ
"ถ้าเพชรขออะไร พี่จะทำให้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย"
"ครับ พี่จะทำให้ทุกอย่าง"
"งั้น..." ผมหน้าแดง "เพชรขอให้พี่ไม่ไปไหน...แล้วก็..."
"..."
"จีบเพชรได้มั้ย"
ตอนนี้ผมรู้แล้วและมั่นใจด้วยว่าตัวเองพร้อมเปิดใจรับไอ้พี่พฤกษ์
TBC
ง่อววว เพชรพูดงี้หมายความว่าไงอะ #กองเชียร์พี่พฤกษ์