EP18 “ผมขอสั่งให้พี่พฤกษ์…”
“หึหึ อยากแซวพี่ดีนัก” มันแสยะยิ้มก่อนจะโน้มตัวลงมา
ห่า มึงจะทำอะไรกู
แล้วไอ้พี่พฤกษ์ก็จั๊กจี้เอวผม ผมดิ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ปล่อย5555555 ไอ้บ้า555555”
“อยากซ่าก็ต้องเจอแบบนี้แหละ”
“55555 ปล่อยนะเว้ย พะ พอแล้ว55555”
มันไม่สนใจคำขอ เล่นอยู่นานกว่าจะลุกออกไปจากตัวผม
“ห่า ไอ้พี่พฤกษ์”
มันหันมาตีหน้าเข้มใส่ผมอีกเมื่อได้ยินคำด่า
“เดี๋ยวก็โดนอีกทีหรอก”
ผมทำท่าไม่เดือดร้อนอยู่บนเตียง
“ไปอาบน้ำด้วยนะ ไม่ให้นอนสภาพนี้นะเว้ย”
พอไอ้พี่พฤกษ์พูดงี้ผมก็เล่นเลยสิ
“เพชรง่วงแล้วอะ นอนนะ ฝันดีครับพี่”
“นอนไม่ได้ ไปอาบน้ำก่อน”
ผมหลับตา ทำเสียงครางเพื่อความสมจริง
“ขอนอนนะคร้าบ ง่วงแล้วง่ะ”
“ไม่เอาาาา”
ไอ้พี่พฤกษ์ร้องเสียงดัง ผมนึกขัน
“เพชร ไปอาบน้ำ”
มันฉุดแขนผมให้ลุกขึ้น
“โห่ ไรว้า...ทีวันนั้นพี่เมาเป็นหมา น้ำไม่อาบ เพชรยังให้นอนเลย”
ผมแกล้งบ่น เห็นรอยยิ้มเขินจากเจ้าของเตียงก่อนจะยอมลุกขึ้นแล้วออกไปอาบน้ำบ้าง
สรุปว่าวันรุ่งขึ้นไอ้พี่พฤกษ์ปลุกผมตอนเจ็ดโมง(เมื่อคืนก็บังคับให้นอนตั้งแต่เที่ยงคืน) พอผมงัวเงียไม่ยอมขยับ มันก็ลากขาและดึงตัวให้ลุกจากเตียงจนได้
“เป็นอะไรฮะเรา หน้าบูดเชียว” ไอ้เรื่องกวนตีนเนี่ยที่หนึ่งเลยนะเฮีย ก็รู้ว่าบูดเพราะมึงนั่นแหละ
“ยังจะถามอีกอ่อ”
“555555 ก็เพชรเรียนเก้าโมงนิ ไม่ปลุกแล้วจะไปทันมั้ยล่ะ”
“เพชรเคยเข้าทันที่ไหน เรียนเก้าโมง อย่างเร็วเพชรถึงม.ก็สิบโมงละ”
“ไม่ได้ละ...ต่อไปนี้วันไหนเราเรียนเช้า พี่ต้องไปรับที่คอนโดทุกวันล่ะมั้ง”
“ไม่ต้องเลย จะมาทำไม”
“เอ้า ไม่งั้นเราก็สายสิ”
“ยุ่ง พี่เป็นพ่อเพชรรึไง”
“ไอ้เด็กนี่”
“พฤกษ์มึงคุยกับใครวะ”
ผมละสายตาจากหน้ากวนตีนๆของไอ้พี่พฤกษ์ไปหาคนที่กำลังตรงเข้ามาที่โต๊ะอาหาร
“อ้าวพี่ชล นี่เพชร น้องที่คณะ เมื่อคืนมันมานอนกับพฤกษ์”
“หวัดดีครับพี่” ผมยกมือไหว้
“หวัดดีครับ” พี่ชลยิ้มให้ หน้าเหมือนไอ้พี่พฤกษ์ชะมัด “สนิทกับไอ้พฤกษ์อ่อ พลาดละน้อง”
“พี่ชลลล” ไอ้ตัวป่วนลากเสียงยาว ผมหัวเราะ
“เมื่อกี้ทะเลาะอะไรกันวะ เสียงดังไปถึงหลังบ้าน”
“ไอ้นี่มันดื้อพี่ ปลุกไปเรียนแล้วงอแง ต้องจัดการ”
พี่ชลหัวเราะ
“ทำเป็นว่าน้อง บางวันมึงก็ตื่นไปเรียนเช้าไม่ทันไอ้พฤกษ์”
แค่นั้นไอ้พี่พฤกษ์ก็ไปไม่เป็น ผมส่งยิ้มกวนเบื้องล่างให้มัน
หลังจากนั้นพี่ชลก็ถามเรื่องเรียนกับผมนิดหน่อย ก่อนจะรีบกินอาหารเช้าจนเสร็จแล้วขอตัวออกไปทำงาน
“พี่อยากให้เราไปเรียนให้ทันจริงๆนะ รู้มั้ย”
“อือ” ผมพึมพำ น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยนั่นมึงไปหัดมาจากไหนวะพี่
มันขับรถออกมาส่งผม วันนี้รถไม่ติดเลย ถึงม.ก่อนเวลาเข้าเรียนหลายนาที
“แล้วพี่จะไปไหน เรียนบ่ายนิ”
“ไปห้องสมุด”
“ห้องสมุด พี่เนี่ยนะ” ผมแกล้งทำท่าประหลาดใจ
“เออ พี่ไปห้องสมุดไม่ได้รึไง” มันหรี่ตาจ้องผม
“ไม่อยากเชื่อ คนอย่างพี่ไม่น่าไปที่ดีๆแบบนั้นอะ” ผมกวนต่อ “โอ๊ย” โดนโบกหัวเลยกู
“ทำแผนการตลาด งานเยอะโคตร”
“งั้นเพชรไปละ”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก”
“ทำท่ารำคาญพี่อีกละ เดี๋ยวเดินไปส่งที่ห้อง...พี่กลัวเราโดด”
“โห่ ไม่โดดหรอกน่า เดี๋ยวไปเอง”
“ไม่”
ไอ้พี่พฤกษ์ไม่ให้ผมเปิดประตูรถ แถมยังจับข้อมือผมแล้วพาเดินไปด้วย
“ไม่ต้องลากเพชรไปแบบนี้ก็ได้” ผมบ่นหน้ามุ่ย
“ไม่ได้ครับ” มันส่งยิ้มให้อย่างน่าถีบ
เออ แกล้งกูได้ทั้งวันมึงอะ
“ถึงห้องละ จะเข้าไปเรียนด้วยเลยมั้ย”
“ก็ได้นะ จะได้ดูว่าเราตั้งใจเรียนรึเปล่า”
“ไม่ต้องเลยมึง” ผมเผลอหลุดคำว่ามึงไปด้วย
“นี่ พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ เดี๋ยวโดนทำโทษ”
“ทำโทษบ้าไร...แล้วมืออะปล่อยได้ละ จะเข้าห้อง”
เมื่อยังไม่ยอมปล่อย ผมพยายามแกะมือมันออก แต่ดูเหมือนจะถูกรัดแน่นขึ้น
“ตกลงจะให้เพชรเรียนมั้ย”
“เรียนสิครับ...ตั้งใจเรียนล่ะ” ไม่พูดเปล่า ไอ้พี่พฤกษ์ยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบหัวผม
“ยุ่งชิบ” ผมเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องเรียนทันทีที่มันคลายมือ ได้ยินเสียงพึมพำอย่างอารมณ์ดีตามหลังมาอีกว่า
“ไอ้ตัวแสบ”
เย็นวันศุกร์มาถึงเร็วเสียจนคนที่ไม่สนใจโลกอย่างผมยังตกใจ ไม่ได้ตื่นเต้นกับทริปรับน้องอะไรหรอกนะครับ แค่คิดได้ว่าใช้ชีวิตอยู่ที่มหาวิทยาลัยมาครบหนึ่งเดือนแล้วก็เท่านั้น
ผมเอาเสื้อผ้าและรองเท้านิสิตกลับไปเก็บที่คอนโดก่อนแล้วค่อยออกมาที่ม.อีกครั้ง ขี้เกียจแบกไปด้วยครับ กรุ๊ป4ของผมไปรับน้องกันที่พัทยา เดินทางด้วยรถบัสคันใหญ่ทั้งขาไปและกลับ พวกที่พัก อาหารการกิน กิจกรรม แน่นอนว่ารุ่นพี่เป็นคนจัดการทุกอย่าง
“ของมึงน้อยจังวะไอ้เพชร” ไอ้เจมส์ทักทันทีที่เห็นผมเดินมาที่กรุ๊ปตอนทุ่มตรงพร้อมกระเป๋าเป้ใบเดียว
“ไป2คืนนะเว้ย กูไม่ได้ไปอยู่ทั้งเดือนแบบมึง”
“สัส”
ไอ้นิวหัวเราะที่ผมแซะไอ้เจมส์ ก็มันจัดของมาอย่างกับจะไปอยู่นานน่ะครับ
“น้องๆคะ ยกสัมภาระไปขึ้นรถได้เลย อีก15นาทีรถจะออกแล้วค่า” พี่แนทประกาศ ผมกับไอ้นิวช่วยกันถือของไอ้เจมส์ไปด้วย
พอไปถึงที่รถ ก็เจอแก๊งไอ้พี่พฤกษ์ยืนอยู่
“เออ นี่ไง มึงไปนั่งกะน้องมันดิ” พี่ริวพูดแล้วพยักเพยิดมาทางกลุ่มพวกผม
“มีไรอ่อพี่” ไอ้เจมส์ถาม
“พี่จะนั่งกับไอ้เกี้ยง ไอ้พฤกษ์เป็นเศษ เลยจะฝากให้มันไปนั่งกับพวกน้อง เห็นมี3คนเหมือนกัน”
“ได้ดิพี่ งั้นไอ้นิวมานั่งกับกู ให้เชี่ยเพชรนั่งกับพี่พฤกษ์ไป”
“เห้ย” ผมร้อง เห็นไอ้พี่พฤกษ์กำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง “ทำไมกูวะ”
“ก็เราสนิทกันนี่คร้าบ” ไอ้พี่พฤกษ์เดินเข้ามาล็อค เอ้ย โอบคอผมโดยอัตโนมัติ
“ใครสนิทกับพี่วะ” ผมหันไปถามมันทันที
“เออๆ ตามนี้ ฝากไอ้พฤกษ์ด้วยนะน้อง อย่าให้เพื่อนพี่เหงา” พี่ริวแม่งพูดจบแล้วก็ดึงพี่เกี้ยงขึ้นรถไป ส่วนไอ้เจมส์กับไอ้นิวยิ้มยิงฟันใส่ผม ก่อนจะตามพี่เกี้ยงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“สัส จำไว้นะพวกมึง”
ไอ้พี่พฤกษ์หัวเราะ
“ขำไร”
“งอนเพื่อนอ่อ”
“เออ รำคาญพี่ด้วย”
“รำคาญได้ไง งั้น...พี่จะตัวติดเราตลอดทั้งทริปเลย ดีมะ” มันพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“งั้นเพชรกลับบ้านละ”
“จะไปไหนล่ะคร้าบ ไม่อยากเจอพี่ขนาดนั้นเลยรึไง” เสียงอ้อนๆแบบนั้นมึงเก็บไว้ใช้กับหญิงเถอะพี่
ผมไม่ตอบ แต่ขยับตัวออกจากวงแขนมันแล้วปีนขึ้นรถไป
“เพชรรอพี่ด้วยดิคร้าบ ไปหาที่นั่งกัน”
ดูมึงมีความสุขมากเนอะไอ้พี่พฤกษ์
“นี่ไงไอ้พฤกษ์ กูจองให้ละ” พี่เกี้ยงเรียก ชี้ที่นั่งด้านหน้าถัดจากแถวที่พี่แกกับพี่ริวนั่งอยู่
“เออ ขอบใจมึง...น้องเพชรจะนั่งติดหน้าต่างมั้ยครับ”
“อือ” ผมตอบ
“แหม่ พูดกับเพื่อนนี่ไม่เหมือนพูดกับน้องเพชรเลยนะสัส” พี่ริวแซว
“เสือก” ไอ้พี่พฤกษ์ด่า
ผมขยับเข้าไปนั่งที่นั่งติดหน้าต่าง ก่อนมันจะเข้ามานั่งข้างๆพร้อมด้วยยิ้มเหี้ยมน่าถีบ
ผมหันไปมองรอบๆ เห็นว่ามีแต่ปีหนึ่งด้วยกันกับรุ่นพี่ปีสามเท่านั้น
“เค้าให้ปีเพชรนั่งกับปีพี่อ่อ”
“ครับ แล้วปีสองก็ไปนั่งกับปีสี่อีกคัน เพราะต้องคุยเรื่องกิจกรรมที่จะจัดให้พวกน้อง เป็นธรรมเนียม...ถามงี้อยากนั่งกับพี่ทุกปีอะดิ”
“อยากกับผีดิ” ผมหันหน้าหนีไอ้พี่พฤกษ์แล้วมองออกไปนอกรถ
“เดี๋ยวจะโดน” มันพูดกลั้วหัวเราะ
แล้วพี่ปีสามที่ผมไม่รู้จักชื่อก็เดินขึ้นมาเป็นmcประจำรถ พี่แกเดินถือโทรโข่งไปหาทุกคนและให้แนะนำตัว
“แนะนำตัวอีกละ เฮ้อ” ผมพึมพำ
“พี่ว่าเพชรไม่ต้องหรอก ทั้งคันรู้จักเราแน่นอน”
“เออดิพี่”
“แต่เราก็ยังไม่รู้จักพี่ปีสามทุกคนใช่มั้ยล่ะ”
“ใครจะไปจำได้หมด”
“งั้นก็ตั้งใจฟังสิครับ”
พอมาถึงคิวผมกับไอ้พี่พฤกษ์ พี่พิธีกรก็ขยี้เราสองคนทันที
“อ้าว แล้วทำไมตรงนี้เป็นปีสามกับน้องปีหนึ่งล่ะ ฮั่นแน่ สองคนนี้เป็นอะไรกันรึเปล่าน้า”
แล้วเสียงแซวก็ดังลั่นขึ้นมาทั้งคัน
“ยังไงวะพฤกษ์ บอกรักน้องที่กรุ๊ปนี่ไม่ได้เล่นใช่มั้ย”
“สาด ไม่ใช่เว้ย” ไอ้พี่พฤกษ์ตอบปัด แต่หน้าเริ่มเป็นสีแดงแล้ว ห่า มึงจะเขินเพื่อ
“อะๆ ไม่แกล้งละ น้องเพชรคิ้วขมวดเชียว แหะๆ พี่ล้อเล่นนะคะ...มา แนะนำตัวๆ”
“ชื่อพฤกษ์ครับ marketing ปีสาม” หลังไอ้พี่พฤกษ์พูดก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดและโห่ร้องขึ้น
“ชื่อเพชร ปีหนึ่ง finance ครับ” ผมเองก็ได้รับเสียงเชียร์กรี๊ดกร๊าดเช่นกัน
“โอเค ขอให้เดินทางอย่างมีความสุขนะคะบ่าวสาว เอ้ย ม่ายช่ายย”
รถออกไปได้สักพัก ไอ้พี่พฤกษ์ก็หยิบถุงขนมขึ้นมา
“กินขนมกันมั้ยครับ”
ผมพยักหน้า กำลังเอื้อมมือไปจะหยิบเลย์รสโนริสาหร่ายถุงใหญ่ที่ไอ้พี่พฤกษ์แกะเป็นห่อแรก แต่มันก็ขยับถุงหนีมือ
ผมจิ๊ปาก มันหัวเราะเบาๆ
“แน่ะ อยากกินอ่อ”
ผมไม่ตอบ หันหน้าไปทางหน้าต่างอีกครั้ง
“55555 โอ๋ๆ น้องเพชร...นี่ครับ พี่ให้ทั้งถุงเลย”
“ไม่กินละ”
“กินเถอะน่า นะๆ”
ผมหันกลับมาแล้วคว้าถุงเลย์ทั้งห่อไปครองคนเดียว อยากซื้อรสที่กูชอบมานัก จะแดกทั้งห่อคนเดียวเลยคอยดู ง่ำ
“แหม่ ไม่แบ่งพี่เลยนะ” มันพูดยิ้มๆ และผมก็ไม่คิดจะส่งถุงกลับไปให้เจ้าของได้กินด้วย เสือกกวนตีนผมก่อน
แต่พอผมยัดไปได้แค่ครึ่งห่อก็อิ่ม เลยยื่นให้ไอ้พี่พฤกษ์
“อะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่แบ่ง”
“โห่ย อิ่มก็บอกมาเหอะ อย่ามาฟอร์ม5555”
“จะกินไม่กิน”
“กินคร้าบ” มันรับขนมไปจากมือ
สัส รู้ทันกูทุกอย่างนะมึงอะ
ผมกินข้าวเย็นมาค่อนข้างเยอะแล้วยังยัดเลย์เข้าไปอีกครึ่งซอง อิ่มครับ แถมได้แอร์เย็นๆ ที่นั่งสบายๆ ตาก็เริ่มปิด
แล้วก็หลับไปตอนไหนไม่รู้
“เพชร ถึงแล้วนะ…”
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาตอนสามทุ่มครึ่ง รถบัสกำลังเลี้ยวเข้ามาส่งสมาชิกกรุ๊ป4ที่ที่พัก เห็นไอ้คนปลุกก็นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ
“ง่วงเหรอ สงสัยวันนี้ไม่ได้หลับในห้องเรียนล่ะสิ” นั่น เหน็บกูอีก
“ยุ่ง” ผมอ้าปากหาว “หายง่วงแล้ว อยู่ได้ยันสว่าง”
“ปากดี ให้มันจริง”
“แล้วเพชรจะนอนกี่โมงมันเกี่ยวอะไรกับพี่วะ” ผมด่า
“อ้าว ไอ้เด็กนี่”
“555555”
ผมหัวเราะแล้วลุกขึ้นเดินลงจากรถไปเอาสัมภาระที่ชั้นล่าง
“คืนนี้โดนแน่” ไอ้พี่พฤกษ์ตามลงมาอย่างรวดเร็ว นี่มันไม่ได้หายตัวมาใช่มั้ย ไวจนน่ากลัว
“กลัวจัง พี่จะทำอะไรเพชรอ่อ” ผมทำเสียงล้อเลียน
“หึหึ เดี๋ยวก็รู้”
มันขยี้หัวผมก่อนจะลากกระเป๋าตัวเองแล้วเดินออกไป
มีแผนชั่วอะไรกับผมอีกล่ะไอ้พี่พฤกษ์
แน่นอนว่าผมนอนห้องเดียวกับไอ้เจมส์ ไอ้นิว เมื่อเก็บข้าวของเข้าห้องพักแล้ว พี่ๆก็เรียกให้ปีหนึ่งทุกคนมารวมกันที่ห้องจัดกิจกรรมขนาดใหญ่ (ซึ่งก็คือห้องรับรองของที่พัก) พร้อมกับพกสมุดล่ารายชื่อมาด้วย
“กูแอบไปถามพวกรุ่นพี่มา กิจกรรมคืนนี้มีแค่ส่งสมุดล่ารายชื่อกับเฉลยบัดดี้ หลังจากนั้นใครจะทำอะไรก็ทำ” ไอ้เจมส์บอก
“แล้วพรุ่งนี้อะ” ไอ้นิวถาม
“รู้แค่ว่ารับน้องทั้งวันเช้ายันเย็น แต่ไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง”
“มึงไม่รู้ได้ไงวะเจมส์ กาก” ผมด่า
“กูไม่ใช่พี่ปีสองนะเว้ย จะได้รู้ว่ามีกิจกรรมอะไรบ้าง ทีมึงยังไม่รู้ห่าอะไรเลย” มันโวยวาย
“อ้าว กูเห็นมึงขี้เสือก นึกว่าจะรู้”
ไอ้เจมส์ตบหัวผม ไอ้นิวหัวเราะ
ปีหนึ่งต้องส่งสมุดล่ารายชื่อก่อนถึงจะผ่านเข้าไปข้างในห้องกิจกรรมได้ มีรุ่นพี่ปีสองสองคนคอยตรวจจำนวนลายเซ็นที่ประตูหน้า ปรากฏว่าทุกคนได้ลายเซ็นครบหมดครับ เลยไม่มีใครถูกทำโทษ
ผมก็ต้องขอบคุณไอ้เจมส์มันล่ะนะ ที่ช่วยลากผมไปล่าลายเซ็นด้วยบ่อยๆ บางทีก็เอาสมุดผมไปให้รุ่นพี่ที่ใจดีเขียนเลย ไม่ต้องทำ mission
ขอบคุณไอ้พี่พฤกษ์หน่อยๆที่ทำให้ผมได้รายชื่อปีสามเกือบทั้งหมดในคราวเดียว ถึงจะต้องเต้นอุบาทว์ๆต่อหน้าคนเป็นร้อยก็เถอะ- -
และแล้วเวลาเฉลยบัดดี้ที่ผมรอคอยก็มาถึง ไอ้พี่พฤกษ์ไม่รู้แน่นอนว่าเป็นผม เพราะงั้นจะสั่งลงโทษมันให้สาสมเลย
หึหึ ผมคิดไว้แล้วว่าจะให้เฮียแกทำอะไร
ปีหนึ่งถูกเรียกออกไปหน้าเวทีทีละคน พี่ๆนับ1ถึง3เพื่อให้โอกาสรุ่นพี่ที่คิดว่าตัวเองเป็นบัดดี้น้องแสดงตัว
“คนต่อไป น้องต่อค่า…”
ไอ้ต่อออกไปหน้าเวที ยิ้มกริ่ม คงคิดว่าพี่บัดดี้มันต้องไม่รู้แน่ๆ
แต่ยังไม่ทันเริ่มนับ พี่เอ๋ยก็ยืนขึ้น
“พี่เองค่ะ น้องต่อเป็นบัดดี้พี่ใช่มั้ย”
ไอ้ต่ออ้าปากหวอก่อนจะโวยวายว่าพี่เอ๋ยรู้ได้ไง ทุกคนโห่ใส่และหัวเราะเยาะมัน เพราะไอ้นี่เสือกสั่งแกล้งพี่เอ๋ยคนสวยไว้เยอะ
“งี้เอ๋ยก็จะได้สั่งลงโทษน้องต่อนะคะ...เอ๋ยให้ต่อทำอะไรดีคะ” พี่แนทที่รับบท mc ทุกงานถาม
“อืมม...น้องต่อเห็นกล้วยตรงนู้นมั้ยคะ” พี่เอ๋ยชี้ไปที่โต๊ะรวมอุปกรณ์สั่งลงโทษที่พวกพี่ปีสองเตรียมมาโดยเฉพาะ ทุกคนหันไปมองตาม เห็นกล้วยหวีใหญ่2หวีถูกร้อยติดกันด้วยเชือกฟาง “ห้อยคอไว้จนกว่าจะกลับถึงกรุงเทพวันอาทิตย์นะคะ”
จบคำพูดพี่เอ๋ยก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดและปรบมือดังไปทั่วห้องกิจกรรม ไอ้ต่อครวญครางก่อนจะเดินไปหยิบกล้วย2หวีมาสวมไว้ที่คอ
“ต่อไป น้องเพชรสุดหล่อค่าาาา”
ผมเห็นรอยยิ้มแปลกๆของไอ้เจมส์กับไอ้นิวก่อนจะเดินออกไปหน้าเวที
“น้องเพชรคิดว่าพี่บัดดี้รู้มั้ยคะว่าได้น้อง” พี่แนทถาม
“คิดว่าไม่ครับ” ผมอมยิ้ม
“ดูมั่นใจมากเลยน้องรหัสพี่ ดีค่ะดี เอ้า ถ้างั้น พี่คนไหนคิดว่าตัวเองเป็นบัดดี้ของน้องเพชร แสดงตัวเลยค่ะ...หนึ่ง...สอง...สาม…”
ไม่มีใครแสดงตัวออกมา ผมยิ้มกว้าง
“เก่งมากค่าาาน้องเพชร งั้นเฉลยพร้อมสั่งลงโทษพี่บัดดี้ของตัวเองได้เลยค่ะ”
“ผมขอสั่งให้พี่พ…”
“พี่ขอสั่งให้เพชรทำตามที่พี่จะสั่งทุกอย่าง ตลอด3วันนี้ที่ทริปครับ”
ผมตกใจแทบสิ้นสติ ก็ไอ้พี่พฤกษ์มันพูดแทรกเสียงผมที่พูดผ่านไมโครโฟนออกมาอย่างน่าประทับใจ
เชี่ยยยย แม่งรู้ได้ไงวะ
ทุกคนในห้องกิจกรรมอ้าปากค้าง เหมือนไอ้ต่อเมื่อกี้
“...ว่าไงคะน้องเพชร พี่พฤกษ์เป็นบัดดี้น้องรึเปล่าคะ” เสียงพี่แนทเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง
“อะ เอ่อ…”
ผมเห็นมันยิ้มปากจะฉีกถึงหู
“ใช่ครับ”
ผมเกลียดไอ้พี่พฤกษ์ เกลียดสัสๆ เกลียดที่สุดในโลก
โว้ยยยย
TBC
เอ้า จะแกล้งเขา กลับโดนเขาเอาคืนซะงั้น น่าสงสารจริงๆเพชร555 ว่าแต่พี่พฤกษ์รู้ได้ไงเนี่ย
หัวข้อ: โทษทีครับพี่ ผมไม่ได้ง่าย (End) (อ่าน 14405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก