[Part 2]
ขาว.................
น่าฟัด.......
กลิ่นหอมอ่อนๆ น่าขย้ำ.......“เล่นไรอ่ะ ขอดูบ้างดิ”
เด็กเจ้าเล่ห์ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ หมาเด็ก ที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียด หมาเด็กกับเกมส์เด็ก ๆ ที่เหมาะสมกับความเป็นเด็กน้อยเบบี๋ของมัน คิ้วของมันขมวดพันกันยุ่งเหยิง ไม่แพ้เจ้านกสีแดงในเกมส์เลยแม้แต่น้อย น้องเล็กทำเนียน เบียดตัวเข้ากอดก่าย จมูกสูดดมกลิ่นตัวหอมอย่างเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าหมาน้อย
“อย่าดิเบียร์.....อ่า....อะไรของนายเนี่ย”
“เค้าคิดถึงพี่บู้นี่ครับผม อีกสองวันพี่ชายก็จะกลับแล้ว แต่เรายังไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ พี่บู้ไม่อยากคุยกับเบียร์เหรอ”
“นี่ๆ ๆ ๆ ๆ ยิงบอสมันได้แล้วอ่ะเบียร์ พี่นายเก่งแม๊ะ ได้สามดาวด้วยนะ สถิติใหม่เลยดู ๆ ๆ”
“น้อยใจว่ะ ไม่สนใจกันเลย เบียร์ไปดีฝ่า”
“เดี๋ยวสิเบียร์”
ไอ้เด็กแสบแสร้งทำเป็นน้อยใจ แต่ลึก ๆ แล้วมันก็น้อยใจจริง ๆ นั่นแหละ พี่ชายคนโตนั้น กลัวน้องคนรองเสียจนหัวหด ยอมเชื่อฟังทุกอย่าง หากว่าดำศรีสั่งไม่ให้มายุ่งวุ่นวายกับตน ซึ่งเป็นน้องชายต่างแม่ พี่ชายก็จำใจต้องทำสินะ....แล้วถ้าหากไอ้ปิศาจใจร้ายนั้น สั่งให้พี่ชายเกลียดตน เจ้าหมาน้อยมันจะยอมไหมนะ....
เจ้าหมาน้อยรั้งคนขี้น้อยใจเอาไว้ มือเล็ก ๆ ของมันดึงตัวน้องคนเล็กให้ลงมานอนต่อ เพียงเท่านี้ เด็กปิศาจฝึกหัด ก็ฉวยโอกาสกอดรัด พี่ชายถูกคางแข็งๆนั้นซุกไซร้ไปทั่วทั้งร่าง เจ้าหมาน้อยรู้สึกบ้าจี้เสียจนต้องหัวเราะเอิ๊กอ๊าก....แต่แล้ว.......
“รอยพวกนี้คืออะไรงั้นเหรอ?”
คำถามนั้น ถูกเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่ก็ทำเอาผู้ถูกถามสะอึกจนต้องก้มหน้าหนี แขนเสื้อของพี่ชายถูกเลิกขึ้นดู คอเสื้อถูกดึงลงเพื่อดูร่องรอยต่าง ๆ ร่องรอยที่เพิ่งถูกฝากฝังเอาไว้เมื่อคืนก่อนนี้ ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน
“อย่าสิวะ!!!”
“เป็นไรไปครับผม”
“เปล่านิ”
“รอยพวกนี้.....มันคือรอยจูบสินะ....แล้วรอยนี้....เหมือนกับรอยฟันเลย....ใช่มั้ย”
“เบียร์....มันไม่ใช่นะ....แมลงกัดพี่ต่างหาก
“มันทำแบบนั้นกับพี่ชายของเบียร์สินะ ไอ้ปิศาจร้าย มันทำแบบนี้อีกแล้วสินะ”
“นายรู้....”
“เบียร์รู้ แต่เมื่อก่อนเบียร์ยังเด็ก เบียร์ปกป้องพี่ชายไม่ได้ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เบียร์จะไม่ปล่อยให้มันกัดพี่อีก....”
หมาเด็กใจเต้นตึกตัก ความลับที่มันไม่อยากให้ใครรู้ ในที่สุดน้องเล็กก็รู้จนได้ เด็กคนนี้จะต้องโดนอะไรบ้างนะ หมาเด็กไม่อยากนึกภาพเลย ใครก็ตามที่ลุกขึ้นมาต่อต้านดำศรี มันผู้นั้นจะไม่เหลือแม้ซาก
“ช่างมันเถอะเบียร์ พี่ชินแล้ว แล้วบิ๊กมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถ้าพี่ไม่ดื้อกับมัน เบียร์อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเลยนะ”
“ถ้าเป็นเบียร์....เบียร์จะไม่ทำรุนแรงแบบนั้น กับคนที่เบียร์รักหรอก”
ริมฝีปากของเด็กแสบ บดขยี้พี่ชายตัวน้อย หมาเด็กเบิ่งตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ร่างของตนนั้นก็ตกอยู่เบื้องล่าง มันนอนมองน้องชายคนเล็กตาปริบๆ เด็กน้อยน่าสงสารคนนั้น โตขึ้นจากเดิม จนแทบไม่เหลือเค้าเด็กน้อย ที่เคยแอบเล่นด้วยกัน ยามที่น้องคนรองนั้นเผลอ แล้วมันก็ถูกประกบจูบอีก คราวนี้นุ่มนวลกว่าเดิม.....
“นายทำงี้อีกแล้ว”
“เบียร์รักพี่บู้นะ ไม่ได้รักแบบพี่ชาย แต่รักมากกว่านั้น รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน พี่บู้เป็นคนเดียวที่ดีกับเบียร์ นอกจากพ่อกับแม่ คอยปกป้องเบียร์มาตลอด แล้วทุกครั้งที่ปกป้องเบียร์ พี่ก็ต้องถูกมันทำร้าย....”
เด็กน้อยค่อยปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตน และของหมาเด็กออกอย่างช้า ๆ ประตูห้องของฝาแฝดนั้น ถูกล็อคตั้งสามชั้นกันเหนียว เจ้าตัวแสบเล้าโลมพี่ชายคนโตด้วยลีลาที่ชำนาญไม่แพ้ผู้ใหญ่ ผิวขาว ๆ ถูกทำให้เปียกชื้น ยอดอกสีอ่อนถูกสะกิดด้วยปลายลิ้นเบา ๆ ลมหายใจเจ้าหมาน้อยติดขัด มันส่งเสียงครางลึก จนอีกฝ่ายรู้สึกพอใจ
“ทำกับเบียร์นะ ให้โอกาสเบียร์บ้าง นะครับคนดี”
“ไม่เอา....เบียร์หยุดเถอะ เดี๋ยวบิ๊กก็กลับมาแล้ว เบียร์ไม่กลัวเหรอ”
“กลัวสิ แต่ตอนนี้มันไม่อยู่นี่นา.....นี่เป็นโอกาสที่ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ แล้วดูพี่ชายสิ น่าฟัดดีชะมัดเลย หึหึหึ”
ไอ้หนูของหมาน้อย แข็งตัวในโพรงปากอุ่นชื้นของน้องคนเล็ก มันอยากขัดขืน แต่ก็รู้สึกเสียววาบจนไม่สามารถขยับตัวได้ มือของมันจิกขยุ้มผ้าปูแน่น มันอยากขัดขืนใจจะขาด....อยากดิ้นรนให้มากกว่านี้ แต่น้องคนเล็กนั้น เป็นเด็กที่น่าสงสารมาตลอด เด็กน่าสงสารที่ถูกแกล้งสารพัด แล้วหมาน้อยก็ไม่เคยปฏิเสธเด็กคนนี้ได้ลง
แน่นอนว่ามันเป็นผู้ชาย...ไอ้หมาน้อยนั้นเป็นผู้ชายทั้งแท่ง มันไม่ชอบใจนักหรอก ที่ถูกผู้ชายด้วยกันทำเรื่องน่าอายแบบนั้น มันเคยถูกขืนใจอย่างทารุณ ตกนรกทั้งเป็น ถูกทำรักทั้งวันทั้งคืน ถูกขบกัดจนเลือดไหล มันเคยมาแล้ว จนมันนึกอยากตายไปเสีย....
แต่มันก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้หรอก ว่ามันรู้สึกดีไม่น้อย เวลาที่น้องชายคนรองนั้นไม่เกรี้ยวกราดใส่ ลีลาเนิบนาบ ที่ไม่ใช่สักแต่ว่าทำให้จบ ๆ ไป ก็ทำให้มันรู้สึกสุขสมจนหลั่งออกมาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า แต่ความอ่อนโยนของดำศรีนั้น เทียบไม่ได้เลย กับความอ่อนโยนของเด็กคนนี้ เด็กนี้รักมันอย่างหมดหัวใจ น้ำรักของเจ้าหมาน้อยถูกกลืนลงไปถูกหยาดหยด ให้ตายเหอะ นายนี่มันเจ้าเล่ห์แล้วก็เท่ห์ชะมัด ไอ้เด็กน้อยเบียร์เอ๋ย.....ดูนายในตอนนี้สิ ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างผิดตา ไม่ใช่ไรหนวดอ่อน ๆ ที่เพิ่งจะขึ้น ไม่ใช่เสียงที่เริ่มแตกพร่า หรือว่ากล้ามเนื้อพวกนั้น นายดูโตขึ้น เพราะแววตาของนายมันบอกแบบนั้น ไม่ใช่แววตาของเจ้าเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาอีกต่อไป....
“หวานจัง....พี่ชายของเบียร์”
“พอแล้วใช่มั้ย รีบแต่งตัวกันเถอะเบียร์ เดี๋ยวบิ๊กจับได้ พี่ไม่อยากให้นายเดือดร้อน”
“ก็อย่าให้เค้าจับเราได้สิครับผม พี่ชายจะใจร้ายกับเบียร์ลงเหรอ ของเบียร์น่ะมันยังแข็งอยู่เลยนะ....”
“อื้อออออออออ”
“เด็กน้อยของเบียร์ พี่มันเป็นไอ้เด็กน้อยไม่เคยเปลี่ยน แต่พี่รู้ไหมทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเปลี่ยนไปเยอะเสียด้วยสิ เบียร์ไม่ยอมให้มันทำร้ายใครอีก ซักวันเบียร์จะแย่งพี่บู้มาจากมันให้ได้ เบียร์จะปลดปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ....”
ใบหน้าของน้องคนเล็กนั้นดูจริงจัง ไม่แพ้คำพูดที่หนักแน่น เจ้าเด็กน้อยไม่ได้มีทีท่าขี้เล่นซุกซน...อยู่ในแววตามุ่งมั่นคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย มันมองตรงไปข้างหน้า ราวปลดจะปล่อยปล่อยพลังที่อัดแน่นของวัยหนุ่มให้ออกมาจนสิ้น แต่แล้วอึดใจใหญ่ ๆ มันก็มองร่างเปลือยเปล่าของเจ้าหมาเด็ก เหมือนกับมองของหวานอันโอชะ ดวงตามันปลาบอย่างเป็นประกาย ของหวานที่จะถูกมันจัดการในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้....
“พี่ไม่ใช่เด็กน้อยนะ.....จู๋พี่ขนดกกว่านาย ของนายน่ะมันเพิ่งขึ้น นายนั่นแหละไอ้หนูน้อย”
“หึหึหึ”
“หัวเราะไรฟะ เอาไม้บรรทัดมาวัดกันเลยแม๊ะ”
“แต่ก่อนอื่น....เบียร์ต้องทำให้พี่ชายรักเบียร์ให้ได้ก่อนสินะ”
.
.
.
.
.
.
“กลับกันมาแล้วเหรอจ๊ะหนุ่ม ๆ”
“หลีกเซ่ตาแก่!!!!”
“ไม่!!!! แกนั่นแหละหลีกพ่อ ไอ้ดำ!!!!”
ร่างใหญ่ๆของผู้ชายทั้งสอง แย่งกันเบียดตัวเข้ามา ผ่านทางช่องประตูที่ดูคับแคบลงไปถนัดตา ทั้งคุณพ่อและดำศรี ต่างก็ตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ และรอยฟกช้ำ การต่อสู้เล็ก ๆ นั้นเริ่มขึ้นที่หน้าประตูบ้าน แต่แล้วก็จบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าห้องครัว กลิ่นเนื้อย่างหมักเครื่องเทศ ส่งกลิ่นหอมฉุยยั่วยวนน้ำย่อยในกระเพาะ ผู้ชายตัวโตกำลังหิวโซจนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น....แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง....
สวบ.......ข้าวสวยจานใหญ่ถูกสวาปามจนเกลี้ยงในเวลาไม่กี่นาที เนื้อย่างในจานใบเขื่อง ถูกส้อมในมือของทั้งสองยักษ์ใหญ่ ช่วงชิงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่จริงอาหารก็ยังมีอีกเยอะ เพียงแต่ว่ามันยังอยู่บนเตาก็เท่านั้น....หญิงสาวมองภาพตรงหน้า ก่อนจะส่งยิ้มอย่างเอ็นดู ให้แก่เหล่าบรรดาเด็กโข่งทั้งหลายในบ้านนี้
“เอามานะ ชิ้นนี้ผมจองแล้ว คุณน่ะกินไปเยอะแล้วนะ”
“ไหนว่าไม่กินอาหารฝีมือคุณน้าเค้าไง”
“ไม่สนเฟ้ย คนมันหิวนะ เอ้า!!!! เธอน่ะ รีบ ๆมาเติมข้าวสิ เร็วสิเฮ้ย!!!”
“เฮ้ย....ทำไมแกพูดกับน้าเค้าแบบนั้นฟะ พูดจากับผู้ใหญ่ให้มันดี ๆ หน่อยเด้ คุณ....ขอข้าวผมเพิ่มด้วยนะ แล้วเฮ้ย แกน่ะ ส่งเนื้อชิ้นนั้นมานะ ไอ้เด็กดื้อ....”
“เรื่อง!!!.....ย่างเนื้อเก่งเหมือนกันนี่เธอ นึกว่าจะมีดีแค่สวยอย่างเดียวซะอีก แล้วข้าวน่ะ กินวันนี้นะ ทำไมทำอะไรงุ่มง่ามชักช้าจังวะ!!!”
หญิงสาวรีบเติมข้าวให้ลูกเลี้ยงก่อนสามีของตน อย่างรีบร้อน ด้วยมือที่สั่นเทา ทั้งที่ถูกเด็กคนนี้ตวาด แต่มันก็อดดีใจไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่ลูกเลี้ยงเอ่ยชมอาหารที่เธอทำ แถมยังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อย เธอรู้สึกยินดีจนน้ำตาไหลเอ่อท้น...เด็กคนนี้ปากร้าย แต่ก็ไม่เคยทำร้ายเธออย่างที่เคยพูดเอาไว้เลยสักครั้งหนึ่ง แต่ทว่ามันก็เป็นเรื่องยากเหลือเกิน ที่จะทำให้เด็กคนนี้เปิดใจยอมรับ...
“คุณ......ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“ขี้แยว่ะ แก่แล้วนะเธอน่ะ ไม่ใช่เด็ก ๆแล้ว เลิกบีบน้ำตาซะทีเหอะ!!!”
“ไอ้เจ้าบิ๊ก!!!! หน็อย....”
“ทำไม....หรือจะเอา?”
เจ้าหมาน้อยกับน้องเล็กลอบมองหน้ากันอย่างแปลกใจ เท้าของน้องเล็กแอบสะกิดขาพี่ชาย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือใบหน้าที่ดูงุนงง ไม่ต่างกัน หมาเด็กหันไปถามคุณพ่อตัวโต ที่ยังไม่หยุดแย่งอาหารกับลูกคนรอง...
“ป๊ากับบิ๊กไปทำไรกันมา”
“ไปเตะบอลมาไงครับน้องบู้....วันหลังไปบ้างมั้ย สนุกนะ น้องหนูน่ะยิงเข้าตั้งหลายประตู เก่งเหมือนกันนี่แกน่ะ”
“แน่นอน....เพิ่งรู้เหรอว่าผมเก่งน่ะ หมาไม่ต้องไปหรอก จะไปเป็นลูกฟุตบอลให้เค้าเตะรึไง เตี้ยเอ๊ย....”
“ชิส์....พี่นึกว่านายชอบเล่นบาสซะอีก”
“ก็คนมันมีพรสวรรค์ไงหมา.....นี่เธอ เห็นมั้ยว่าเนื้อหมดจานแล้ว”
“จ้ะ ๆ”
“พี่บิ๊กดีกับพ่อแล้วเหรอ”
คำถามเรียบ ๆของน้องเล็ก ทำเอาทั้งโต๊ะนั้นเงียบสงัด ผู้เป็นพ่อกับลูกชายคนรองหันมาสบตากัน ก่อนจะรีบเบือนหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว เพิ่งรู้ว่าคนอย่างดำศรีก็เขินเป็น หน้าดำ ๆนั้นกลายเป็นสีอมม่วงตรงพวงแก้ม บ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้น กำลังสิ้นท่าให้พ่อบังเกิดเกล้า
“พ่อมึงน่ะเซ้าซี้ กูรำคาญน่ะ ก็เลยไปเตะให้มันจบ ๆ”
“เหรอ....คุณลูก”
“เออดิ....ผมไม่ยอมดีกับคุณง่าย ๆ หรอก อย่าคิดว่าทุกอย่างมันได้มาง่าย ๆสิครับคุณธเนศ ถ้าอยากได้อะไร คุณก็ต้องสู้หน่อย เนอะหมาเนอะ”
“อื่อ”
“ว๊า....สรุปว่ายังไม่ดีกันสินะ แม่ครับ ขอข้าวเบียร์บ้างดิ”
คุณพ่อรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาจนแทบไม่อยากกินต่อ(ถ้าไม่ติดว่าท้องหิว) รู้สึกดีใจเหลือเกิน ที่อย่างน้อย ๆ เจ้าเด็กดื้อก็ยอมให้โอกาส ถึงจะแอบ ๆ ให้ก็เถอะ หัวของดำศรีถูกมือใหญ่ขยี้อย่างหมั่นเขี้ยว แต่ก็ถูกไอ้ตัวโตปัดออกอย่างรำคาญ ขณะที่เจ้าเด็กตาร้าย แอบลอบมองพี่คนโตด้วยสายตาที่มีลับลมคมใน เจ้าหมาน้อยหน้าแดงซ่าน มันจึงเลือกที่จะสนใจอาหารตรงหน้า เหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นสดๆ ร้อน ๆ ทำเอามันเขินจนวางตัวไม่ถูก
“ปิดเทอมคราวหน้าพี่บู้มาคนเดียวนะ”
“ฝันไปเถอะมึง ไอ้.......”
“เค้าล้อดำเล่นหรอก เค้าก็รักดำนะ”
ดำศรีเขินอีกแล้วสิ!!!!
.
.
.
.
.
“พี่บิ๊ก”
“มึง.....ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ยังไม่ง่วงครับ แล้วพี่บิ๊กอ่ะ”
“พี่.....เอ่อ....พี่......กูนอนไม่หลับน่ะ ว่าจะลงไปดูทีวีหน่อย ไปด้วยกันมั้ย”
ดำศรีในชุดนอนลายการ์ตูน เอ่ยกับน้องคนเล็ก ที่บังเอิญเปิดประตูห้องนอนออกมาเจอกัน หลังจากถูกขโมยหอมในวันนั้น เจ้าตัวโตก็เหมือนจะไปไม่เป็นทุกครั้งที่เห็นหน้าเด็กคนนี้ แล้วดูเสื้อกล้ามที่มันสวมสิ เห็นไปถึงไหน ๆแล้ว....จะว่าไป ไอ้เด็กนี่มันก็น่าเขมือบเหมือนกันแหละ เสียก็แต่ดำศรีชอบฟัดเด็กน้อยมากกว่า แล้วเด็กคนนี้ก็จะไม่มีวันเป็นเด็กน้อย ก็ดูพัฒนาการทางร่างกายแบบก้าวกระโดดของเจ้าหมอนี่สิ!!! ไม่ช้าเด็กคนนี้ ก็จะกลายมาเป็นคู่แข่งเต็มตัว ถึงวันนั้นค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน
“ผมเล่นเกมส์อยู่ พี่บิ๊กไปเถอะ”
“จะเข้าไปนอน....นอนกับไอ้หมามั้ยล่ะ คิดถึงกันไม่ใช่เหรอ ยังไม่ได้คุยกันเลยไม่ใช่รึไง”
“ไม่ดีกว่า ให้พี่บู้เค้าพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็ยังไม่กลับไม่ใช่เหรอ ค่อยคุยเล่นกันพรุ่งนี้ก็ได้”
“แน่ใจนะ”
“ครับผม”
“เออ ๆ แล้วอย่าติดเกมส์ให้มากนักล่ะ เดี๋ยวจะเสียการเรียน ไปนะ”
“ครับ”
ดำศรีหันหลังให้อีกฝ่าย พยายามที่จะข่มซ่อนความรู้สึกวาบหวามแปลก ๆ ที่ฉายบนสีหน้าของตน เจ้าเด็กตาร้ายได้แต่มองไปยังแผ่นหลังกว้างนั้น มองด้วยสายตาอย่างเป็นต่อจนกระทั่งอีกฝ่ายลับตาไป น้องเล็กเบนสายตาไปยังประตูห้องฝั่งตรงข้ามที่ปิดสนิท และเงียบเชียบ ป่านนี้พี่ชายตัวน้อยคงจะหลับปุ๋ย ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ แล้วเจ้าเด็กน้อยก็กลัวเหลือเกิน ว่าจะอดใจไม่ไหวอีก เขายังไม่อยากให้ทุกอย่างที่อดทนรอมา ต้องสูญสิ้นไปในพริบตา จากความต้องการที่แสนฉาบฉวย จึงเลือกที่จะปฏิเสธโอกาสที่พี่คนรองหยิบยื่นให้
“เรื่องเมื่อเย็นนี้ มันจะเป็นความลับระหว่างเรานะครับ แค่เราเท่านั้นที่รู้ พี่ชายของเบียร์”
หึหึหึหึหึ....
.
.
.
.
END ภาคเยือนบ้าน
อยากแต่งฉากหมาน้อยโดนน้องเล็กเขมือบอยู่เหมือนกัน แต่คิดไปคิดมา ตัดไว้แค่นั้นดีกว่า ให้คนอ่านได้ไปจิ้นกันเอง ว่าระหว่างทั้งคู่นั้น จะมีอะไรลึกซึ้งหรือไม่ ไหนจะอีดำ ที่เกิดใจง่าย คิดอะไรไม่ดีกับน้องเล็กของเราอีก ก็ปล่อยให้ค้างคาและอึมครึมแบบนี้แหละ มันเป็นคอนเสปต์ของเรื่องนี้.....
ตอนต่อไป จะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกรุงเตปนะจ๊ะ ตัวละครจากภาคเก่า จะเข้ามามีบทบาทอีกครั้ง แถมด้วยเรื่องของนายบอมกับนายเมฆ วุ๊ย....คงจะมั่วซั่วดีพิลึกล่ะคุณ...555+
รักทุกคนนะ อ่านแล้วเม้นท์กันนะจ๊ะ ไม่งั้นคนแต่งเสียใจน๊า.....
หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12] (อ่าน 135590 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก