[TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12]  (อ่าน 134743 ครั้ง)

flawless

  • บุคคลทั่วไป
โหยยย...พี่บู้ เป็นอะไรมากหรือเปล่านี่ จบแบบนี้คนอ่านเครียดเลย เป็นห่วงพี่บู้มากมาย
ไอ้ดำน่ะช่างหัวมัน แต่ตอนนี้พี่ปิง น้องเปา และนายบอม(โผล่มาซะตอนจบเลย) ได้ใจ
คนอ่านมาก โดยเฉพาะพี่ปิง ลืมความเอาแต่ได้ของมันเมื่อตอนที่แล้วไปเลย งือออ
อยากเปลี่ยนพระเอก เกลียดไอ้ดำ!!!

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com

a-o-pai

  • บุคคลทั่วไป
ไม่ได้เข้ามานานได้อ่านทีเดียว 3 ตอนรวดเลย

อิอิอิ มาเป็นกำลังใจให้นะครับ

*-*

ออฟไลน์ O_cha

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 248
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-1
บิ๊กแม่งเห็นแก่ตัวว่ะ  ส่วนพี่บู้น่ารัก ตะ-หลอดดดดด


เอ่อ... ใครก็ได้ ก่อนออกไปช่วยหยิบพี่บู้ติดมือไปด้วยนะครับ
เดี๋ยวไอ้บิ๊กมันจะทำพี่บู้ของผมตายก่อน  ยิ่งป่วยๆ อยู่

ออฟไลน์ ott1212

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 242
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
หายไปนาน...กลับมาแล้ว... :mc4:

ได้อ่าน 3 ตอนรวดเลย.....ดีใจๆๆๆๆ...

สงสารเจ้าหมาน้อย................

สมน้ำหน้าเจ้าหมาดำ..............

สงสัยเจ้าแมวน้อยเจ้าเล่ห์....

แล้วยังพี่ชายของเจ้าแมวน้อยอีก..

คิดถึงหนุ่มหล่อบอม.........น่ามาเร็วๆ หน่อย

โดนไล่ไปทั้งหมดแบบนี้ แล้วใครจะดูแลหมาน้อย...

ก็หมาดำบอกสำออย.....จะแกล้งอะไรหมาน้อยอีก..... :angry2:

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
ตอน 8 : Releasing





ครึครึครึ....ไอ้เด็กสำออยพี่ต้องถูกลงโทษ




เจ้าหมาน้อยนั้นตัวร้อนจี๋....ขณะที่ปากก็พร่ำเพ้อเรียกหาแต่แม่ของมัน 



"ฮึก....แม่.....จะหาแม่งิ....ฮึก....ฮึก"



ไม่มี....ไม่มีใครมา  ทุกคนที่มันเรียก  ล้วนไม่มีใครได้ยิน  ร่างของมันถูกจับขึงในสภาพที่เปลือยเปล่า  น้ำเย็น ๆ ในกระป๋องสังกะสี  ถูกใครคนหนึ่งยกขึ้นสาดใส่มัน


“หนาว.....อย่า.....ปล่อยพี่ไป....บุ๊กบิ๊ก”
“ไม่มีวัน  เค้าจะทรมานพี่  รู้ไหม  พี่น่ะมันก็แค่เหยื่อโง่ ๆ เป็นแค่ที่สนองตัณหาของเค้าก็เท่านั้น  พี่น่ะ  มันไม่เคยมีค่าสำหรับเค้าอยู่แล้วไอ้หมาน้อย  กับอีแค่ของเล่น  เค้าหาคนมาแทนพี่ได้อยู่แล้ว  จะหามาเมื่อไหร่ก็ได้  ตอนนี้เลยก็ยังได้  คอยดูก็แล้วกัน....หึหึหึ”


คมของแส้  ตวัดลงบนผิวเนื้อนุ่มนิ่มของหมาเด็ก  ทุกครั้งที่ลงแส้  รอยแผลที่มีเลือดไหลซิบเป็นแนวยาว  ก็จะปรากฏขึ้น  ราวกับจิตรกรตวัดพู่กันบนผืนผ้าใบสีขาว  ผลงานที่ชื่อว่าความเจ็บปวด  มันร้องไห้  ร้องจนแทบขาดใจ  แต่ไม่มีใครได้ยิน  มันขยับไม่ได้  กรีดร้องไม่ได้  ทรมานจนอยากจะตาย  แต่มันก็ตายไม่ได้







“เจ็บงิ......”
“สัดบู้.....มึงเจ็บอะไรเรอะ....ละเมอหรืออะไรของมึงน่ะ”



ที่นี่ที่ไหน.....มีคนมาช่วยเขาแล้วสินะ......
.
.
.
.
.
หมาเด็กกระพริบตาปริบ ๆ  ห้องสีขาวนั้นดูแปลกตา  ขณะที่ความปวดเมื่อยนั้น  ค่อย ๆแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างของมัน  เพดานที่มันกำลังจ้องนั้นต่างไปจากเดิม  ภาพที่เห็นช่างขาวโพลนและพร่าเลือน  แล้วกลิ่นเหม็นจากโรงพยาบาลก็ทำให้มันรู้สึกตัว  ว่ามันไม่ได้นอนอยู่ที่ห้องของมัน


“ฟื้นแล้วเหรอมึง”
“กูเป็นไรวะบอม”
“ไข้ขึ้นสูงน่ะสิ....แล้ว....พี่คนนั้นเค้า...เอ่อ....เป็นใครวะ”


ปัฐวิทย์ไม่กล้าเซ้าซี้คนป่วยมากนัก  หมาเด็กไม่ตอบคำถามของเขา  แต่กลับจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอย


“บอม”
“อะไร”
“มันว่าไงเหรอ”
“ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่”

หมาน้อยหันมายิ้มแฉ่งให้สุดหล่อ  มันยกขาหน้าขึ้นเพื่อจะบิดขี้เกียจ  ก่อนจะรู้สึกว่ามีเข็มแทงเข้าเส้นเลือดมันอยู่  มันมองสายน้ำเกลือระโยงรยางค์ข้าง ๆ เตียงนอน  แล้วหัวเราะแห้ง ๆ

“มาอยู่กับกูมั้ย”
“ไม่เป็นไรบอม  กูอยู่ได้”
“มันไม่สนใจมึง  ขนาดมึงป่วยจะเป็นจะตาย  มันยังทิ้งมึงเอาไว้  แล้วออกไปแดกข้าวกับ.....กับ.....”
“ไม่เป็นไรหรอก  เรื่องนั้นช่างมันเหอะบอม  ก็กูมันเป็นแค่พี่ชายนี่นะ  ส่วนมันจะไปกินข้าวกับใคร  หรือชอบใคร  ก็ไม่เห็นจะแปลกเลย”



‘ถ้าอย่างนั้นมึงนอนกับพี่ชายมึงทำไม  มึงทำให้พี่ของมึงแปดเปื้อน  สนุกมากสินะไอ้คนเห็นแก่ตัว  มึงเปลี่ยนชีวิตคน ๆ นึง  ด้วยความเห็นแก่ตัวของมึง’......ชายหนุ่มอยากพูดในสิ่งที่คิดออกมา  แต่จะมีประโยชน์อะไร  นอกจากจะซ้ำเติมคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงนี้  ให้เจ็บปวดมากขึ้นไปอีก....


“บู้....มาอยู่กับกูเถอะ  กูเพิ่งจะรู้  ว่าบ้านกูมันหลังใหญ่เกินไป  ตอนที่ไม่มีมึงอยู่น่ะ....นะ  มึงปล่อย....”
“แหะ ๆ บอม  เพื่อนหิวน้ำงิ”


ไอ้หมาน้อยนั้นดื้อเงียบ  เอาเถอะ.....ชายหนุ่มนึกปลง  หากว่าเจ้าตัวคิดเปลี่ยนใจ  เขาก็ยินดีอ้าแขนรับมันเสมอ.....เจ้าหมาน้อยเป็นเด็กที่น่าสงสาร  แต่มันคงไม่อยากให้ใครสงสารมัน  มันก็แกร่งในแบบของมันนั่นแหละ....ทางด้านสรีระ  มันอาจจะสู้ใครเขาไม่ได้  แต่ชายหนุ่มกลับนับถือหัวใจลูกผู้ชายของมัน  หัวใจที่กล้าหาญ  และแข็งแกร่ง  แต่ทว่าอีกด้านหนึ่งนั้นกำลังอ่อนแอ  เปราะบาง  และง่ายต่อการถูกทำลายเหลือเกิน


“มาแล้วเด็ก ๆของกู”


เพื่อนตัวโตอีกคนเข้ามาในห้อง  พร้อมกับเสียงดังโครมคราม  เสียงพูดที่ฟังโผงผางจนน่าเวียนหัว  ปัฐวิทย์มองอีกฝ่ายด้วยหางตาอย่างนึกรำคาญ  เขาล่ะเบื่อพวกที่ตัวโตผิดมนุษย์พวกนี้  แต่กลับมีหัวใจที่เล็กจิ๋วเหมือนเด็ก ๆ หาจิตสำนึกกันไม่ค่อยจะเจอ


“ล้างมือด้วยไอ้เมฆ  ตัวมึงแม่งสกปรกชิบ  เสื้อตัวนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
“จ๋าจ้ะ”
“จ๋าจ้ะก็ไปสิ  ไปล้างมือ  ล้างผลไม้  แล้วก็ปลอกใส่จานให้ไอ้บู้มัน ทำตัวให้เป็นประโยชน์  ไม่ใช่มาตากแอร์ฟรี ๆ” 
“ครับผม  ดุนะมึงอ่ะ  จู้จี้สำอางอย่างกะผู้หญิง”
“พ่องดิ”


หมาเด็กหัวเราะชอบใจ  ในบรรยากาศเก่า ๆ ที่แสนจะวุ่นวาย  มันอยากไปอยู่กับเพื่อนบอมของมัน  ไอ้ผู้ชายที่ตัวไม่โตเกินไปจนดูน่ากลัว  แต่กลับอ่อนโยนและอบอุ่น  คนที่ใส่ใจมัน  มากกว่าจะพร่ำคำรักซ้ำ ๆ  โดยไม่เคยเข้าใจความหมาย  ปากก็เอาแต่บอกรักมัน  ทั้งที่คน ๆนั้นกลับคิดถึงแต่ตัวเอง  และไม่ค่อยจะได้ทำอะไรเพื่อพิสูจน์คำพูดของตน  ไม่แน่หรอก  ถ้าน้องชายเบื่อมันแล้วจริง ๆ มันก็อาจจะได้เป็นอิสระ  มันจะรอจนกว่าคน ๆนั้นจะเป็นฝ่ายทิ้งมัน  มันเป็นพี่  มันอยากเสียสละอะไรสักอย่างให้น้องของมันบ้าง....แลกกับที่เด็กคนนั้นดูแลมันมาโดยตลอด  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามที


“ให้กูป้อนนะบอม  ให้กูป้อนไอ้เด็กน้อยนะ”
“ไม่ต้องเสือก  ให้มันหยิบเอง  อ่ะบู้อ่ะ  แอปเปิ้ล....กินเยอะ ๆ  มึงเบื่ออาหารโรง’บาลก็บอกกูนะ  เดี๋ยวกูใช้ไอ้เมฆไปซื้อให้”
“ซะงั้นนะ”
“เสือก  ไปนั่งระเบียงไปไป๊  ตัวเหม็นชิบหายเลยมึงอ่ะ”
“ใจร้าย”


หมาเด็กตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาว  ไข้ของมันกลับมาอีกครั้ง  หลังจากยาหมดฤทธิ์  เพื่อนหน้าหล่อจับมันกรอกน้ำเสียจนต้องลุกไปปัสสาวะหลายครั้ง  เพื่อให้มันได้ขับของเสียออกจากร่างกาย  เขาเช็ดตัวให้มัน  เฝ้าไข้มัน  ประคองมันไปเข้าห้องน้ำ  ไม่มีแม้แต่เงาของคน ๆนั้น  ‘ไอ้คนเห็นแก่ตัวนั่นหายไปไหน?’  ปัฐวิทย์ห่มผ้าให้คนป่วย  รอเวลาว่าเมื่อไหร่จะได้เวลากินยาของมันเสียที  เขาแทบจะทนเห็นไอ้ตัวน้อยทรมานไม่ได้อีกแล้ว
.
.
.
.
.
“จะแต่งตัวไปไหนน่ะไอ้ตัวเล็ก”



ชายหนุ่มตื่นขึ้นมา  ก็พบว่าไอ้แมวน้อยตัวแสบนั้น  กำลังหวีผมจนเรียบแปล้อยู่หน้ากระจก  แมวเด็กผิวปาก  มันสวมเชิ๊ตขาวที่ติดกระดุมจนสุดคอ  กับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลเข้ม  แว่นตาอันโตทำให้มันดูเนิร์ด.....ได้ข่าวว่านายไม่ได้สายตาสั้นไม่ใช่หรือ  บางครั้งพี่ชายก็อดคิดไม่ได้  ว่าเด็กเขานี่มันช่าง.....




แร๊ดแร่ด....


ปิงขยำหัวของตนพร้อมหาวหวอด  ผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนหลับนั้นชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง  แมวเด็กหรี่ตาเล็ก ๆ เหมือนเม็ดก๋วยจี๊ของมัน  มันมองพี่ชายด้วยสายตาดูแคลน จนอีกฝ่ายรู้สึกได้  ก่อนจะเสมองไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวนอน


“อารายเรา....มองพี่งี้หมายความว่าไงวะ”
“สาวคนที่ n ของพี่โทรมาห้าสายแน่ะ....ชิส์  อกหักงั้นเหรอ  หาคนดามอกเร็วเหมือนกันนี่  ความนี้น้องต้นหอมเรอะ”
“นี่เราแอบดูโทรศัพท์ของพี่เหรอ  พี่บอกแล้วใช่มั้ย  ว่าไม่ชอบคนสอดรู้สอดเห็นน่ะ”
“เปาไม่ได้อยากจะดูหรอกนะ  คราวหลังพี่ปิงก็หัดตั้งสั่นดิ  ที่เปาตื่นก็เพราะเสียงมือถือพี่ปิงนั่นแหละ”
“เถียง?”
“เออ”


แมวเด็กเปลี่ยนไป  ชายหนุ่มรู้สึกได้  ว่ามันชักจะทะแม่ง  ความมั่นอกมั่นใจที่มีนั้นลดลงไปแยะ  นับแต่วันที่น้องชายกล้าขึ้นเสียงใส่เขา  ปกติเจ้าหมอนี่ออกจะเจียมตัว  แล้วก็ไม่ได้อารมณ์ร้ายแบบนี้  มันเริ่มเถียงเขา  และไม่เชื่อฟังเหมือนอย่างแต่ก่อน  มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ  ตอนเข้ามหาวิทยาลัย....หรือตอนที่เริ่มสนิทกับสองพี่น้องนั่น


“ไม่น่ารักเลยนะ”
“ก็ไม่น่ารักมาตั้งนานแล้ว  พี่ปิงจะมารู้อะไรวะ”
“แล้วนั่นจะไปไหน  ยังไม่ตอบพี่เลยนะ”
“ไปเยี่ยมพี่บู้”
“ไปกับใคร....ไอ้ดำใจยักษ์นั่นน่ะเหรอ”
“ไปคนเดียวได้  มีขา  มีตังค์จ่ายค่าแท็กซี่  ไม่เห็นต้องง้อใคร”
“ตังค์?.....ตังค์ที่ว่ามันก็คือเงินเดือนของพี่ไม่ใช่เหรอ  หาเงินใช้เองได้แล้วรึไง  นั่งรอพี่อาบน้ำก่อน  แล้วไปโรงพยาบาลด้วยกัน”


น้ำเสียงทรงอำนาจ  แต่อำนาจนั้นกลับถูกบั่นทอนด้วยเสียงจากโทรศัพท์มือถือ  ครั้งที่หกของวันนี้  แมวเด็กยิ้มอย่างผู้ชนะ


“รับสายก่อนเถอะเฮีย เค้าไปล่ะนะ  อยากไปก็ตามมาก็แล้วกัน”


ฮึ่มมมมม!!!!!  ชักจะกำเริบมากไปแล้วนะ  เขาจะตัดมันตั้งแต่ตอนนี้ก็ย่อมได้  แต่ความอยากเอาชนะมันมีมากเหลือเกิน  มากจนต้องกระชากไอ้ตัวเล็กให้หันกลับมา  เพื่อจะลงโทษให้สาสมกับความดื้อของมัน


“พี่ปิงทำไรวะ.....เสื้อน้องยับหมดแล้วนะเฮ้ย”
“ก็ลงโทษเด็กดื้อไง  เสร็จแล้วก็จะได้จับอาบน้ำพร้อมกัน  แล้วแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้  อย่าแรด.....พี่ไม่ชอบ”




แมวเด็กขู่ฟ่อในลำคอ  ขณะที่มันกำลังถูกพ่อสิงโตเจ้าป่า  จัดการเขมือบลงคอ......





อย่างช้า ๆ......
.
.
.
.
.

ในห้องฝั่งตรงข้าม  ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งกำลังสับสน  ดวงตาที่อ่อนล้าจากการอดนอน  จ้องมองใบหน้าซูบซีดของตน  ก่อนที่จะชกเปรี้ยงลงไป  จนกระจกนั้นแตกร้าว.....


เขากำลังรู้สึกผิด......ไม่ใช่แค่กับพี่ชาย  แต่รู้สึกผิดกับทุกสิ่งที่ตนได้ทำลงไป  จนทุกอย่างนั้นสายเกินกว่าจะกลับไปแก้ไข  รู้สึกผิดต่อคำสัญญา ที่ได้มอบไว้ให้แก่ผู้เป็นมารดา  ในวันที่ลมหายใจสุดท้ายของหล่อนถูกพรากไปจากร่าง  ไอ้การทรยศหักหลัง  การผิดสัญญาที่เขาเกลียดเป็นนักหนา  มาบัดนี้  เขาได้ทำมันลงไปแล้วอย่างเลือดเย็น


เขาทิ้งพี่ชายที่กำลังป่วยเอาไว้โดยไม่เหลียวแล  หากเฉลียวใจสักนิด  พี่ชายคงไม่เป็นหนักถึงเพียงนี้  หากเขาไม่เห็นแก่อารมณ์  ความเอาแต่ใจ  ความอยากได้  อยากเอาชนะ  แล้วใส่ใจคนข้างกาย  อย่างที่เคยรับปาก  พี่ชายของเขา  คงไม่ต้องถูกคนอื่นพรากไปจากเขาแบบนี้


“ไอ้หมา......ทำไมไม่บอกเค้า  ทำไมพี่จะต้องมาป่วยเอาตอนนี้ด้วย  รู้มั้ย?  ว่าคนพวกนั้นมองเค้าเหมือนเค้าเป็นฆาตกร  ทั้งที่เค้าก็ห่วงพี่ไม่น้อยกว่าใคร  ห่วงมากกว่าพวกมันด้วยซ้ำ  แต่เค้าไม่รู้ว่าพี่ป่วย  ถ้าเค้ารู้  เค้าจะใจจืดกับพี่ได้ลงยังไง.....”


ทุกคนรีบเผ่นออกจากห้อง  หลังจากที่เขาระเบิดโทสะ  จะมีก็แต่หนุ่มบอมที่ดูจะเดือดไม่แพ้เขา  ร่างของพี่ชายถูกอุ้มพาดบ่า  เขาอยากจะปรี่เข้าไปชกคน ๆนั้นกลับ  ชกให้หน้าหล่อ ๆ ของมันอัปลักษณ์  เสียศูนย์  แต่ทำไม่ได้  เพราะคน ๆนั้นกำลังอุ้มพี่ชายของเขาที่ป่วยหนัก....



‘กูจะพามันไปด้วย  ถ้ายังมีสำนึกก็ควรจะปล่อยมันไปซะ  มึงเหี้ยใส่มันมานานเกินพอแล้ว  มันไม่ใช่เครื่องสนองความอยากของมึง  แต่มันเป็นพี่มึง  มันมีความรู้สึก  ไม่ใช่สิ่งของที่มึงคิดจะใช้งาน หรือทิ้งขว้างยังไงก็ได้’


คำพูด  และน้ำเสียงที่กราดเกรี้ยว  ยังฝังอยู่ในหัวเขา  ยากจะสลัดออกให้หลุด  ชายหนุ่มผิวเข้มชกกระจกซ้ำอีกครั้ง  เศษกระจกร่วงกราวออกจากกรอบ 


“เค้าจะปล่อยพี่ไป.....เค้าจะให้พี่ได้เลือก  เค้าจะไม่บังคับอะไรพี่อีกแล้วคราวนี้”


ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมและแว่นตาดำ  แว่นตาดำเพื่อสำหรับปกปิดร่องรอยจากความอ่อนแอของเขา  เขาร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ แถกดิ้นเหมือนเด็กๆ  ทำลายข้าวของเหมือนเด็ก ๆ  มาตอนนี้  เขาเองควรจะโตจริง ๆเสียที


เขาหันมองห้องของตัวเองกับพี่ชายอีกครั้ง  ก่อนจะตัดสินใจผลุนผันออกไป  ออกไปหาพี่ชายของเขา.....ไปหาเจ้าหมาน้อยของเขา.....





เพื่อจะปลดปล่อยมันให้เป็นอิสระ
.
.
.
.
.
To be con

ว๊ะ  ตอนนี้แอบมาม่า....กว่าดำศรีจะคิดได้  ก็ต้องรอให้เกิดเรื่องร้ายแรงเสียก่อน  นี่ละนะ  เจ้าเด็กน้อยตัวจริงของเรื่อง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-08-2012 00:19:34 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ bebe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 672
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-5
ดราม่า  จิงๆด้วย อยากรู้อิบุ๊กบิ๊กจะทำยังไงต่อไป

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com

ออฟไลน์ fastation

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 632
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-3
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าต่อให้บักดำปล่อยหมาไป สุดท้ายหมาก็คงไม่ไปไหนหรอก
รออ่านต่อจ้า

ออฟไลน์ ๛ナーリバス๛

  • ~~~๛NaaribuS๛~~~ ~ [TBL-081-588]
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +898/-26
    • NaaribuSS
แน่ใจเหรอ? ว่าจะปล่อยบู้ไปได้จริงๆ

แต่พอบิ๊กจะปล่อย บู้มันจะไปหรือเปล่า?

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ott1212

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 242
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
แล้วจะปล่อยได้เหรอ....หมาดำ....

หมาขี้หวง................ :m16:

ออฟไลน์ armchair2535

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +240/-2
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกก
        คนแต่งแต่งเรื่อยๆเลยนะคะ  อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ   ขอบคุณที่บรรจงรังสรรค์มันขึ้นมาให้ได้อ่านค่ะ    :pig4:

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43
เม้นต์ไว้ก่อน

รออ่าน... ให้จบดีก่อน


สารภาพว่า โกรธกระทู้เก่ามาก...


แล้วก็ไม่บอกว่า มีภาค 2 (หรือบอกแต่เราไม่เห็นหว่า ?)


คือ จิตตกมาเลย ที่จบอย่างนั้นหน่ะ จบแบบไม่จบทั้งที่จบได้อ่ะ -*-


แบบว่าพล็อตไม่ดีก็อ่านได้ ออกทะเลยก็อ่านได้ ไม่จบแต่หายไปเฉยๆ ก็ไม่เสียใจ...

แต่ไม่จบแบบกระทู้เดิมนั้น โอ้้ยยยย เครียดจริงๆ


เชื่อเปล่า ... ปกติไม่เคยโกรธคนแต่งเลย... แต่กระทู้เก่า เห้นตอนจบแล้วโกรธมากเลยอ่ะ (ขอโต๊ดดด~ เค้าวัยรุ่น,เดอะ, ใจร้อนนน)


ป.ล. เค้าอ่านแต่เรื่องที่จบแล้ว เลยยังไม่อ่านภาคนี้นะ มาเม้นต์ไว้ก่อนเฉยๆ

กระทู้เก่าไม่เม้นต์นะ ครับ, ทำใจไม่ได้จริงๆ

flawless

  • บุคคลทั่วไป
บอมพระเอกมากเถอ...
เมฆนี่ติ๊งต๊องขึ้นเยอะนะตั้งแต่มีเมียเป็นตัวเป็นตนนี่ แต่ก็ดียอมให้
เมียกดขี่ข่มเหงได้ นี่แหละอนาคตจะเจริญ ต้องแบบนี้ 555+
พี่บู้หายป่วยเร็วๆ นะ แล้วมาป่วนคนอื่นเค้าใหม่ อิดำ กับสองพี่น้องนั่น
ช่างหัวมันไป อิๆ

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
ตอน : U R The Best!!!






“พี่สาว”
“คะ”
“ผมหนาวจัง....ทรมานจังเลยพี่สาว....พี่สาวเช็ดตัวให้ผมหน่อยได้มั้ย....ผมขยับ...ตัวไม่ได้เลย”



พยาบาลสาวมือใหม่...นามว่าออยลี่  ไม่เคยถูกคนไข้ชายออดอ้อนมาก่อน  ในชีวิตการทำงาน (ที่เพิ่งจะ) เริ่มต้นของเธอ  เธอรู้สึกเวทนาจับใจเหลือเกินกับภาพที่เห็น  หนุ่มน้อยบนเตียงคนไข้น้ำตาคลอหน่วยอย่างน่าสงสาร  ตานั้นหรี่แคบ  ลมหายใจติดขัด  ขณะที่ปากก็พร่ำเพ้อละเมอหาแม่ของเขา  แถมตัวยังร้อนจี๋อย่างน่าเป็นห่วง  เธอปลดเชือกชุดผู้ป่วยของเขาออก  แล้วใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาด ๆ ไล้ไปตามแผ่นอกผอม ๆ เธอช่างเป็นนางพยาบาลที่เหมาะจะอยู่ในหนังเอวีมากกว่าในโลกแห่งความเป็นจริง  ดูหน้าอกหน้าใจที่ล้นทะลักออกมานั่นสิ





“ว้ายคนบ้า”


จะอะไรเสียอีกเล่า  ถ้าไม่ใช่หนอนด้นตัวจิ๋วของหมาเด็ก  ที่ตอนนี้พองก๋าและตั้งเด่  แน่ล่ะ  เจ้าหมาเด็กไม่ได้นุ่งกางเกงใน  เจ้าหล่อนเอามือปิดปากอย่างตกใจ  และรู้สึกขวัญเสีย  เมื่อไอ้หื่นในร่างคนป่วย  พยายามจะถอดกางเกงออก


“แม่คับ...ฮึก...ฮึก...อย่าทิ้งบู้นะ  เช็ดตัวให้บู้นะ  เช็ดจูบู้ของบู้ด้วยนะ  มันรู้สึก มะ-ค่อย-ชะ-บายยยย~”
“เหรอครับ....ไอ้กามมมมมมม!!!!”
“แว้กไอ้บอม  ทำไมขึ้นมาเร็วจังงิ  เพื่อนอยากกินกีวีสีชมพู....หาซื้อให้เพื่อนได้แล้วเหรอ  แหะ ๆ”
“ลุกขึ้นดิ๊”
“ทำไมอ่ะ”
“กูบอกให้ลุกขึ้นสัดบู้”


พยาบาลผู้ใสซื่อเผ่นออกจากห้องไปแล้ว  จะเหลือก็แต่คนป่วยกับคนเฝ้าไข้  และแล้วปัฐวิทย์ก็พบว่ายามื้อล่าสุดถูกซุกเอาไว้ใต้หมอน  เขาเองก็ไม่ได้อยู่ดูเสียด้วยสิ  ว่าเพื่อนตัวน้อยกินยาตอนเช้าไปหรือยัง  เพราะต้องรีบออกไปไล่ซื้อของตามลิสต์มาประเคนคนป่วย  เอาล่ะ...ไหน ๆไอ้ตัวแสบมันก็ลงทุนถึงขนาดนี้  เพื่อจะฉวยโอกาสแอ้มหวานพยาบาลสาวคนสวย  จะใจจืดลงโทษมันก็เกินไปหน่อยล่ะ….









โป๊กกกกก!!!!


“อูยยยย  บอมทำเพื่อนทำไมวะ  เพื่อนเจ็บ  เพื่อนป่วยอยู่นะ  ไม่สงสารเพื่อนรึไงฟะ”
"ถ้าจับได้ว่าไม่แดกยาอีก  มึงได้ตายด้วยน้ำมือกูนี่แหละ"
.
.
.
.
.
.
“ดื้อนักก็ต้องเจอแบบนี้แหละไอ้เตี้ย”



ชายหนุ่มกระตุกยิ้มชั่วร้าย  ส่งให้กับคนที่นอนหลับปุ๋ย  ร่างขาว ๆของแมวเด็กถูกจัดการจนอ่อนปวกเปียก....ไม่บ่อยนักที่เขาจะมีเซ็กส์แบบมาราธอนหลายชั่วโมงติด  เสียทั้งเหงื่อ  เสียทั้งน้ำ....ส่วนกลางลำตัวของเขายังปวดตุ่บ ๆ อยู่เลย  นับประสาอะไรกับช่องทางที่แสนบอบบางของเจ้าเด็กน้อย  หยดเลือด  ที่มิใช่เลือดพรหมจรรย์  แต่เป็นเลือดจากการร่วมรักอย่างรุนแรง  หนักหน่วง  เปรอะผ้าปูที่นอนลายการ์ตูนสุดรักของแมวเด็ก


อุปกรณ์วิตถารถูกนำมาวางแผ่เอาไว้บนเตียงสำหรับเลือก  ชายหนุ่มลูบคางอย่างลังเล....โซ่หรือกุญแจมือดีนะ


“ไอ้พี่ปิง....ไอ้คนพาล”
“หึหึหึ”

เจ้าแมวเหมียวตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ  และอย่างอื่นที่ขุ่นข้นและเหนียวหนึบ  มันยังคงหลับอยู่  แต่ปากก็พร่ำสบถไปเรื่อย  ความตั้งใจที่จะไปเยี่ยมเจ้าหมาเด็ก  รุ่นพี่ของมัน  มีอันต้องล้มเลิก  พี่ชายลงโทษมันจนหมดสติ...ทั้งทรมาน...ทั้งสุขสม  ขาผอม ๆ ถูกพันธนาการด้วยโซ่ล่าม  อย่างน้อยมันก็คงจะช่วยเหลือตัวเองได้แหละ  ถ้ามันคิดจะลุกขึ้นมาน่ะนะ  ชายหนุ่มเก็บกุญแจเอาไว้ในกระเป๋า  ก่อนยิ้มเยาะอย่างสาแก่ใจ  พลางจัดเชิ๊ตเรียบหรูของตนให้เข้าที่....


“พี่นำไปก่อนก้าวนึงล่ะนะ....ไอ้หนูน้อย  เชิญหลับให้สบายก็แล้วกัน  หึหึหึ”


เอาล่ะ  ก่อนอื่นต้องแวะร้าน  หากระเช้าไปเยี่ยมคนป่วยก่อน  เพื่อเป็นการเชื่อมสัมพันธ์  และสร้างภาพลักษณ์ให้ดูน่าเชื่อถือ






แข่งกันสักตั้งไหมล่ะ...เจ้าลูกแมวเหมียว?????
.
.
.
.
.
“อ้ามมมมมมมมม”


ผลไม้หลายชนิดถูกจัดใส่จาน  รอการประเคนใส่เจ้าหมาเด็ก  จริงอยู่...ที่สองหนุ่มผลัดเวรกันมาเฝ้าไข้  แต่เผอิญเวลานี้เป็นช่วงรอยต่อ  ระหว่างหนุ่มหล่อบอม  ที่กำลังจะกลับบ้าน  กับนายเมฆที่เพิ่งจะมาถึง  ทั้งคู่ผลัดกันหยิบผลไม้ส่งเข้าเครื่องบดที่มีชีวิต....หมาเด็กเปรมเหลือเกิน  กับการมีคนเอาใจ  มันลำพองตน...เผลอนึกว่าตัวเองนั้นเป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่  หารู้ไม่  ว่าการป้อนผลไม้  ก็เป็นการแก้เซ็งของสองหนุ่มเช่นกัน  ทั้งคู่ต่างก็รู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นคุณพ่อ  แล้วก็แสนภูมิใจเหลือเกิน  ที่เห็นลูกชายกินเอากินเอา....

“ทำดีมากจ้ะหนูจ๋า....น้ำหน่อยจิ  เฮียติดคองิ”
“สาดหมา.....เอาใหญ่นะมึง  พวกกูไม่ใช่อีหนูนะเว้ย  เออ...เชี่ยเมฆ.....กูลืมไปเลย  มึงมึงล้างมือมารึยัง  ก่อนมาป้อนอาหารหมาเนี่ย....”
“ล้างแล้วครับผม  อนามัยจริงนะมึงอ่ะ”


การ์ตูนบู๊ล้างผลาญเล่มแล้วเล่มเล่า  ถูกหยิบขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา  หมาเด็กพยายามจะลืมใครบางคน  คนที่เคยรับปากว่าจะดูแลมัน  พยายามจะไม่คิดถึง  สิ่งมีชีวิตตัวใหญ่  ที่เคยมอบความอบอุ่น  อกแกร่งที่ทำให้มันมั่นใจ  ว่ามันจะปลอดภัย  จากทุกสิ่งในโลก....


แม้ ๆว่าเจ้าของแผงอกนั้น  จะเป็นคนที่ทำร้ายมันอย่างแสนสาหัสก็ตาม....แต่ตราบใดที่มันยังถูกทำร้ายโดยคน ๆนี้  มันก็จะยังปลอดภัยจากสิ่งอื่น ๆ  มันรู้ดี....ว่าน้องชายปกป้องมันได้เสมอ  ไม่เคยมีใครกล้ารังแกมัน  เพราะไม่อยากมีเรื่องกับเด็กป่วย  เด็กป่วยไม่จำเป็นต้องลงมือซึ่ง ๆ หน้า  นั่นน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น


“กูกลับแล้วนะ  เมฆ....กูไว้ใจมึงได้ใช่มั้ย  น้ำเย็นอ่ะ...ห้ามเลยนะมึง  ห้ามใจอ่อน  ให้มันแดกน้ำเปล่าเยอะ ๆ จะได้ฉี่เอาไข้ออกมา....ถ้ามันตัวร้อน  รู้ใช่มั้ยต้องทำไง....ฟาย!!!!  เอาผ้าชุบน้ำโปะตามข้อพับ....ซอกคอ  มีอะไรก็กดปุ่มฉุกเฉินนะ  สัดบู้  มึงค่อยยังชั่วขึ้นมั่งยังเนี่ย”
“สะ-บาย-บรื๋อออออ”
“เดี๋ยวยาหมดฤทธิ์ก็เดี้ยงมึงอ่ะ”


เสียงเอะอะในห้องหยุดลง  เมื่อใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา  ชายหนุ่มผิวเข้ม  ที่ตอนนี้ผิวของเขากลายเป็นสีเหลืองอมเขียว  จากการอดนอน  ริมฝีปากอิ่มเป็นสีม่วงคล้ำและปริแตก  ใบหน้าซีดเซียว  และมือข้างหนึ่งพันผ้าพันแผลเอาไว้


“ไอ้สัตว์  มึงมาทำไม....”
“กูขอคุยกับพี่กูเป็นการส่วนตัว....เมฆ....ช่วยกูที”


สุดหล่อนั้นถูกไอ้ถึกตัวโตล็อคตัวออกไปจากห้อง  ซึ่งกว่าจะสำเร็จก็กินเวลาไปนานโข  ปัฐวิทย์ร่ำ ๆจะเข้ามาชกคนเลือดเย็นสักเปรี้ยง  หากว่าไม่ได้นายเมฆ  ซึ่งมีพละกำลังมากกว่าคอยกันอยู่  เสียงโวยวายนั้นยังคงดังอยู่พักใหญ่  ก่อนจะค่อย ๆ จางลงไป


“พี่....ค่อยยังชั่วรึยัง”


หมาเด็กฉวยผ้าห่มขึ้นคลุมโปรงจนมิด  มันตะแคงตัวไปอีกทาง  มันไม่ได้งอนหรอก  เพราะมันเท่ห์เกินกว่าจะรู้สึกเช่นนั้น  มันก็แค่นึกเกลียดตัวเอง  ที่แสนอ่อนแอเหลือเกิน  ใจของมันไหวยวบ  เมื่อมือของน้องชายวางบนตัวมัน  มือที่เคยอบอุ่น  ตอนนี้ช่างเย็นชืดเหลือเกิน

“คุยกับเค้าเถอะนะ.....เค้าขอโทษ”
“นายกลับไปเถอะ...พี่ไม่อยากคุย”
“แต่เค้าอยากคุยเรื่องของเรา  อิสระของพี่.....พี่ยังต้องการมันอยู่มั้ย”


เจ้าหมาน้อยสลัดผ้าห่มออกจากตัว  มันลุกขึ้นมาจ้องน้องชายตาขวางอย่างมีโทสะ  ก่อนที่ดวงตากลมโตของมันจะเอ่อท้นไปด้วยน้ำตา


“เกิดจะมาปล่อยอะไรตอนนี้วะ  ไอ้หมาบิ๊ก!!!!  ไอ้ลูกหมา!!!!  นายทรมานพี่มาตั้งกี่ปีแล้ว  ตอนนี้นายได้เหยื่อคนใหม่แล้วสิ!!!  นายไม่สงสารเด็กคนนั้นบ้างรึไง  ถ้าอยากจะทำร้ายใคร  นายก็มาทำกับพี่สิวะ  พี่ชินแล้ว....ฮึก....นายก็รู้ว่าพี่นายอึดขนาดไหน...ฮะฮะ....เดี๋ยวพี่ก็หายแล้ว  นายอยากจะเล่นอะไร  พี่จะตามใจนายทุกอย่าง  ปล่อยเด็กคนนั้นไปเถอะ...ฮึก....”


มันทั้งร้อง  ทั้งหัวเราะ  เป็นภาพที่แสนหดหู่  เสียงหัวเราะของมันขาดช่วง  มันเหนื่อยเกินกว่าจะพูดต่อ....


หมานั้นรักเจ้าของ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เจ้าของคนแรกของมัน....แม้ว่ามันจะถูกทำร้ายสารพัด  แต่มันก็ยังสำนึกถึงเศษอาหารที่คนเป็นเจ้าของเคยหยิบยื่นให้มัน  เศษอาหารที่ทำให้มันอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้


“พี่พูดอะไรออกมาน่ะ  พี่ทำเหมือนเค้าเป็นคนชั่วร้ายที่คอยทำร้ายพี่อย่างนั้นแหละ  เค้ารักพี่นะ  เค้าขอโทษที่ไม่ได้ดูแลพี่  ต่อไปนี้เค้าจะไม่ละเลยพี่อีกแล้ว  แต่เค้าอยากให้พี่ได้มีสิทธิ์เลือกบ้าง  ถ้าพี่อยากจะไปอยู่กับไอ้บอม  เค้าก็ไม่ว่าพี่หรอก”
“นายมันเห็นแก่ตัว  นายแค่ไม่อยากให้พี่อยู่ขวางทางนายใช่มั้ยล่ะ  พี่ไม่ไปไหนหรอก  พี่จะอยู่ทรมานนายบ้างล่ะ  นายจะไม่มีวันสมหวังกับเด็กคนนั้น  จำเอาไว้”


หมาเด็กกระตุกยิ้มเหี้ยมอย่างเป็นต่อทั้งน้ำตา  ก่อนจะลงไปนอนคลุมโปรงต่อ  มันกลัวจับใจ  กลัวว่าเด็กคนนี้จะทำร้ายมันอีก  แต่เปล่าเลย  ที่มันได้ยิน  มีเพียงเสียงประตูห้อง  ที่ปิดอย่างเบามือ  น้ำตาของมันไหล  มันคิดถึงน้อง  มันไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป  มันชอบเวลาที่น้องชายอ่อนโยนกับมัน  ชอบเวลาที่มือใหญ่ ๆ ของน้องลูบหัวมัน  อ้อมกอดของน้องทำให้มันหายกลัวได้ชะงัด  ในคืนที่มันฝันร้าย.....


แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว  นับจากนี้ไป  จะเหลือแต่มัน  ในโลกที่โดดเดี่ยว  ไม่มีพ่อ  ไม่มีเบียร์  ไม่มีคุณน้า  แต่จริงสิ  มันยังมีเพื่อนบอมนี่นะ  เพื่อนเมฆก็ด้วย  มันใช่จะตัวคนเดียวเสียเมื่อไหร่  มันพยายามบอกตัวเองทั้งที่รู้....



ไม่มีใครแทนน้องของมันได้หรอก


“พี่.....ลุกขึ้นมากินยาก่อนเถอะ  พยาบาลเค้าเอายามาให้พี่น่ะ.....”


ผ้าที่คลุมตัวมันอยู่ถูกดึงออก  ตอนนี้มันไม่ได้แค่ร้องไห้  แต่ยังสุดน้ำมูกฟิด  มิหนำซ้ำมันยังเป่าลูกโป่งทางจมูก  ตาของมันพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา  เมื่อคน ๆ นั้นจับหน้าของมันให้หันมาอย่างช้า ๆ  ให้ตายเถอะ  มันเสียฟอร์มเป็นที่สุด   


“พี่จ๋า.....อย่าร้องเลยนะ  เค้าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนแล้ว  คืนนี้เค้าจะเฝ้าพี่เอง”
“นายมันบ้า....พี่เกลียดนาย  จำไว้ ฮึกฮึก....พี่เจอสาวคนใหม่เมื่อไหร่  พี่ทิ้งนายแน่ไอ้ชั่ว....ฮืออออออ”
“แน่นอน  คราวนี้เค้าจะไม่รั้งพี่ไว้อีกแล้ว”
“นายมันขี้โกหก  พี่ไม่เชื่อนายแล้ว....”
“เค้ารักตัวนะหมา  เค้าขอโทษ.....ขอโทษ.....ขอโทษ”


หน้าผากของหมาน้อยถูกจูบซ้ำ ๆ ชายหนุ่มหวงพี่....ไม่อยากให้ใครพรากพี่ชายไปจากมันอีกแล้ว  เรื่องเด็กคนนั้น  เขาอาจจะถอยออกมาก่อน  รอให้อะไรมันลงตัวกว่านี้แล้วค่อยเริ่มใหม่  คราวนี้ชายหนุ่มตั้งใจเอาไว้  ต่อให้เขาจะมีใคร  แต่เขาจะไม่ทอดทิ้งหมาน้อยของเขา....
.
.
.
.
.
.
.
“หมดหน้าที่เราแล้วล่ะมั้ง  กลับกันเถอะบอม”

ชายร่างใหญ่และล่ำสัน  เอ่ยกับคนที่ยืนเอาหัวพิงประตูห้องคนป่วย  ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย  หากเป็นครั้งก่อน ๆ อีกฝ่ายคงจะหันมาตะโกนใส่หน้าเขาว่า.....เสือก!!!!

“ไม่....มึงก็รู้ว่าไอ้เหี้ยนี่แม่งตอแหลขนาดไหน  กี่ครั้งแล้วล่ะ  ที่มันทำเรื่องชั่ว ๆ  แล้วยังจะเรื่องนั้นอีก  มึงก็พอรู้ใช่มั้ย  ว่าไอ้บู้น่ะมัน....เหี้ยเอ๊ย!!!!”
“รู้....แต่ถ้าไอ้บู้มันเลือกแล้ว  เราก็ต้องตัดใจนะ  ที่มึงกับกูพอจะทำได้  คือคอยช่วยเวลามันมีปัญหา  แล้วก็ต่อเมื่อเมื่อมันอยากจะให้ช่วยก็เท่านั้น  เหมือนที่กูตัดใจจากไอ้บิ๊กไง”


มือของเมฆที่ตบบ่าเขาเบา ๆ  ทำให้อารมณ์ของคนหล่อเย็นลงมาหน่อยนึง  สุดท้ายปัฐวิทย์ก็ได้แต่ถอดถอนใจ  ก่อนจะยอมถอยออกมาโดยดี
.
.
.
.
.
.
“ไงบู้.....พี่เอากระเช้ามาเยี่ยมน่ะ  เจ้าเปามันก็ป่วยเหมือนกัน  แต่ไม่หนักเท่าเราหรอก  เนี่ย  มันฝากความคิดถึงมาด้วยนะ  มันเป็นห่วงเราน่าดู”


ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ  เขาไม่ได้ดูชื่อผู้ป่วยหน้าห้องเลยด้วยซ้ำ  หากแต่จำหมายเลขห้อง  และตึกผู้ป่วยของเจ้าหมาน้อยได้  ก็เขาเค้นจากเจ้าแมวเหมียวมาแล้วนี่นะ  ตอนที่กำลังร่วมรักกัน  ช่วงนี้แหละ  ที่แมวเด็กเปราะบางที่สุด  อีกอย่าง...เขาไม่รู้ชื่อจริงของไอ้เด็กแสบนี่สักหน่อย  และเดาว่าแมวน้อยของเขาก็คงไม่รู้


นอนคลุมโปรงหลับปุ๋ยเชียว



น่ารัก....






น่าฟัด.....!!!!




น่ากินกว่าไอ้แมวที่ห้องเป็นไหน ๆ!!!! เขาเริ่มเบื่อตาตี่ ๆ กับนิสัยร้ายกาจที่ปิดไม่มิดนั่นแล้วล่ะ  อยากเอาชนะนั่นก็ถูก  แต่เพราะว่าเขาเองก็ชอบเจ้าหมาน้อยตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นเช่นกัน  ชอบตาแป๋ว  ๆ ที่ดูไร้เดียงสานั่น  กับความกวนโอ้ยที่ออกมาจากใจ  แล้วเขาก็จะถือโอกาสนี้สั่งสอนลูกแมวที่เลี้ยงเอาไว้  ให้รู้ว่ามันนั้นอยู่ในสถานะไหน....มันเป็นแค่สัตว์เลี้ยง  อย่าว่าแต่ขัดใจเขาเลย  มันที่ไม่สิทธิ์ที่จะมาพันแข้งพันขาเขา  ไม่มีโดยสิ้นเชิง  แล้วอีกอย่าง....



กล้าดีอย่างไร....มาตั้งตนเป็นคู่แข่งกับเขา  เขาล่ะหมั่นไส้หน้าตารั้น ๆ นั่นเป็นนักหนา



“คุณเป็นใครน่ะ”

ชายหนุ่มหันไปยังต้นเสียง  ขณะที่กำลังจะวางของเยี่ยม  ลงบนชั้นวางที่เต็มไปด้วยกระเช้ามากมายก่อนหน้านั้น  ลงอย่างเก้ ๆ กังๆ  หญิงสาววัยกลางคนที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำ  ดูแปลกใจในการมีอยู่ของเขาในห้องนี้  ถึงตอนนี้  คนป่วยเริ่มขยับตัวแล้ว  เขายกมือขึ้น  ก่อนไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อมที่สุด....



เข้าทางผู้ใหญ่......




....หึ.....ไอ้เหมียว  พี่นำหน้าแกสองก้าวแล้วนะ




“ผมชื่อปิงครับ  เป็น...เอ่อ....คือผมรู้จักบู้เค้าน่ะครับ  พอดีว่าตอนนั้นน้องเค้าป่วย....ฮะ...เฮ้ย.....ไม่ใช่บู้นี่  พวกคุณเป็นใครน่ะ”


ถึงตอนนี้คนป่วยซึ่งเป็นหญิงสาวผมสั้นกุ๊ดรู้สึกตัวแล้ว  เธอจ้องเขาเหมือนเป็นตัวประหลาด  แล้วสองแม่ลูกก็เอ่ยขึ้นมาเป็นเสียงเดียวกัน










“คุณนั่นแหละเป็นใคร”




ไอ้เหมียว  แกเล่นพี่ซะแล้วววววววว!!!!!!
.
.
.
.
.
.
สะใจหมาบิ๊กแล้ว  มาสะใจไอ้เหมียวปิงต่อนะคะ

* แนบรูปน้องหมาบู....เอาไปจินตนาการกันตามสะดวก  น่าร๊ากกกกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  อุกรี๊ดดดดด


[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-09-2012 11:45:36 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
ขอชี้แจงนิดนึงนะคะ  สำหรับคนที่อ่านเวอร์ชั่นเก่า  แล้วเสียความรู้สึกกับตอนจบที่ไม่เป็นตอนจบ  คนแต่งเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่จบแบบนั้น  เหตุผลเพราะหนึ่ง  ตอนนั้นเป็นช่วงน้ำท่วม  ชีวิตตอนนั้นมีปัญหาหลายอย่าง  ส่งผลให้เกิดอาการนอยด์และคิดมากจนไม่สามารถแต่งให้จบอย่างที่ตั้งใจได้  ครั้นจะปล่อยให้เป็นนิยายไม่จบแล้วถูกลบ  ก็เสียดายเนื้อหาและคอมเม้นท์จากคนอ่าน  เลยขอยุติเรื่องราวของเวอร์ชั่นเ้ก่าเอาไว้เพียงแค่นั้น  ถามว่าจบมั้ย  ว่ากันตามหลักมันก็จบแหละเพราะเราแจ้งจบไป(ภาพยนตร์หลายเรื่องก็จบแบบดื้อ ๆ หรือจบแบบงง ๆ  ทั้ง ๆ ที่อะไร ๆ ยังไม่กระจ่าง  ซึ่งเป็นความตั้งใจของผู้สร้าง)  เพียงแต่ในแง่ความรู้สึก  นิยายเรื่องนั้นมันยังไม่จบแค่นั้นเอง....

ก็เลยเอามารีไรท์ใหม่  โดยเปลี่ยนแนวและเนื้อเรื่องทั้งหมด  คาแรคเตอร์ตัวละครก็มีการเปลี่ยน  แต่ที่ยังคงเดิมคือความโรคจิต-ความหื่น-และความเห็นแก่ตัวของบิ๊ก  และความไร้เดียงสาปนกวนตีนของเจ้าหมาเด็ก  ที่อาจจะเพิ่มขึ้นจากเดิมด้วยซ้ำ  และเนื้อหาฉบับรีไรท์ก็ดำเนินมาถึงภาคสอง  ซึ่งเนื้อหาภาคใหม่นี้  ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเวอร์ชั่นเก่าแต่อย่างใด....


หลงเข้ามาก็อ่านและเม้นท์กันเถิดค่ะ  เป็นกำลังใจเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ให้คนแต่งมีเรี่ยวแรงอัพตอนต่อ ๆ ไป  ซึ่ง ณ จุดนี้  คนแต่งไม่ได้เรียกร้องเพียงฝ่ายเดียว  แต่จะพยายาม...ไม่สิ...ตั้งใจไว้แล้ว  ไม่ว่าอย่างไรก็จะจบอย่างที่มันควรจบ  ไม่ให้ค้างคาอารมณ์อย่างเวอร์ชั่นที่แล้วอีก  ถ้าผิดสัญญา  เอาระเบิดมาเขวี้ยงบ้านคนแต่งได้เลย  เดี๋ยวจะลงที่อยู่เอาไว้ให้  5555+

flawless

  • บุคคลทั่วไป
อ้าวๆ ไอ้เชี้ยพี่ปิง (ขออภัยหยาบคายไปหน่อย) ทำงี้ได้ไงอ่ะ?
ชิส์...เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ และไร้หัวใจสุดๆ ไปหน่อยมั้ยล่ะนั่น?
ปล. หมาน้อยน่ารักอ่ะ อิๆ แต่หมาบู้ น่ารักกว่ามากมาย

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43
ขอชี้แจงนิดนึงนะคะ  สำหรับคนที่อ่านเวอร์ชั่นเก่า  แล้วเสียความรู้สึกกับตอนจบที่ไม่เป็นตอนจบ  คนแต่งเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่จบแบบนั้น  เหตุผลเพราะหนึ่ง  ตอนนั้นเป็นช่วงน้ำท่วม  ชีวิตตอนนั้นมีปัญหาหลายอย่าง  ส่งผลให้เกิดอาการนอยด์และคิดมากจนไม่สามารถแต่งให้จบอย่างที่ตั้งใจได้  ครั้นจะปล่อยให้เป็นนิยายไม่จบแล้วถูกลบ  ก็เสียดายเนื้อหาและคอมเม้นท์จากคนอ่าน  เลยขอยุติเรื่องราวของเวอร์ชั่นเ้ก่าเอาไว้เพียงแค่นั้น  ถามว่าจบมั้ย  ว่ากันตามหลักมันก็จบแหละเพราะเราแจ้งจบไป(ภาพยนตร์หลายเรื่องก็จบแบบดื้อ ๆ หรือจบแบบงง ๆ  ทั้ง ๆ ที่อะไร ๆ ยังไม่กระจ่าง  ซึ่งเป็นความตั้งใจของผู้สร้าง)  เพียงแต่ในแง่ความรู้สึก  นิยายเรื่องนั้นมันยังไม่จบแค่นั้นเอง....

ก็เลยเอามารีไรท์ใหม่  โดยเปลี่ยนแนวและเนื้อเรื่องทั้งหมด  คาแรคเตอร์ตัวละครก็มีการเปลี่ยน  แต่ที่ยังคงเดิมคือความโรคจิต-ความหื่น-และความเห็นแก่ตัวของบิ๊ก  และความไร้เดียงสาปนกวนตีนของเจ้าหมาเด็ก  ที่อาจจะเพิ่มขึ้นจากเดิมด้วยซ้ำ  และเนื้อหาฉบับรีไรท์ก็ดำเนินมาถึงภาคสอง  ซึ่งเนื้อหาภาคใหม่นี้  ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเวอร์ชั่นเก่าแต่อย่างใด....


หลงเข้ามาก็อ่านและเม้นท์กันเถิดค่ะ  เป็นกำลังใจเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ให้คนแต่งมีเรี่ยวแรงอัพตอนต่อ ๆ ไป  ซึ่ง ณ จุดนี้  คนแต่งไม่ได้เรียกร้องเพียงฝ่ายเดียว  แต่จะพยายาม...ไม่สิ...ตั้งใจไว้แล้ว  ไม่ว่าอย่างไรก็จะจบอย่างที่มันควรจบ  ไม่ให้ค้างคาอารมณ์อย่างเวอร์ชั่นที่แล้วอีก  ถ้าผิดสัญญา  เอาระเบิดมาเขวี้ยงบ้านคนแต่งได้เลย  เดี๋ยวจะลงที่อยู่เอาไว้ให้  5555+

รับแซบบบบ!!

ออฟไลน์ fastation

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 632
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-3
555 แมวนี่เจ้าเลห์จริงๆนั่นละ
รออ่านต่อจ้า

ออฟไลน์ ott1212

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 242
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
 :เฮ้อ:...........เจ้าหมาน้อยไม่ยอมไป........

เจ้าแมวน้อยก็คงมีสภาพไม่ต่างจากหมาน้อย....

โรคจิตจริงๆ...เลย.....แล้วเจ้าหมาดำก็นะ

ยังจะคิดหาคนใหม่อีก............จะทำอย่างไง

กับหมาดำตัวนี้ดี................ :angry2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






a-o-pai

  • บุคคลทั่วไป
 :fire: :fire: :fire: :fire:

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนนะครับ

ออฟไลน์ bebe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 672
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-5
รักนิยายเรื่องนี้ทุกเวอร์ชั้น ขอบคุณคนแต่งที่เขียนออกมาให้อ่านนะ

ออฟไลน์ kaew203

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 58
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
อ่านทันแล้ว เย่!
หนูเป็นสมาชิกใหม่ของนิยายเรื่องนี้นะคะ :)
ชอบพี่บู้มากๆเลยค่ะ นิสัยน่ารักเป็นตัวของตัวเองสุดๆ
พี่แต่งเรื่องนี้ได้สนุกๆจริงนะคะ ชอบชื่อหมาของบอมมากๆ
5555 ไอ้ฟักกับอีสมทรง

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ  จะเกาะติดเรื่องนี้แบบหนึบๆเลย อิอิ;)


ปล.อยากบอกว่าเกลียดไอ้ดำมากๆ ให้ความรู้สึกเห็นแก่ตัวน่ากลัวบวกน่าเกลียดสุดๆ ขอเรียกร้องให้เปลี่ยนพระเอกเป็นบอมแสนดีดีกว่าน้า บอม+บู้ให้ความรู้สึกเรื่อยๆชิวๆน่ารักๆไปวันๆดี ไม่ต้องหวาดๆเหมือนอยู่กับดำศรี ฝากพี่ไว้พิจารณาด้วยนะค้าา อยากให้หมาอยู่กับคนดีๆอ่าาาา

รอตอนต่อไปค่ะ มาต่อไวๆนะคะ;)

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
Interlude ห้องน้ำ.....




เด็กหนุ่มผู้รักสันโดษ....แท้ที่จริงแล้ว  เขาโหยหาการมีตัวตน  การยอมรับ  และพื้นที่ยืนในสังคม




อ่าห์....~



สายธารจากปลายกระบอกปืน  มุ่งลงสู่แอ่งกักเก็บน้ำชั่วคราว  เจ้าตัวเล็กทำหน้าตาเหยในตอนแรก  ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนคลายลงอย่างช้า ๆ  ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข  และเมื่อสะบัดหยดสุดท้ายออกจากร่างกายได้  เด็กหนุ่มก็เก็บอาวุธประจำกายให้เข้าที่....



ไม่ใช่น้อยเลย....ได้มาเยอะเหมือนกันแฮะ



ทำกระหยิ่มไปงั้น  ทั้งที่พอเอาไปวัดกับคน ๆนั้นแล้ว  ไซส์ต่างกันราวพ่อกับลูก


ตาตี่ ๆของหนุ่มน้อย  กวาดมองไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ข้อความลามกจกเปรต  และรูปภาพสัปดนทำให้เขารู้สึกขำคิก ๆ  มีทั้งภาพอวัยวะเพศชายหญิง  อันรังสรรค์จากปากกาเคมีตราม้า  ภาพการร่วมรักด้วยท่าด๊อกกิ้  ที่ดูแล้วอย่างกับงานศิลปะแนวแอบสแตรก  หญิงสาวมีไอ้จู๋ยาวใหญ่ก็มีให้เห็น  พร้อมทั้งคอมเม้นท์ติชมมากมาย  ที่ผู้ใช้ห้องน้ำคนก่อน ๆ ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเอาไว้  มีบทกวีข้างถนนของคนเกรียน ๆให้เขาได้อ่านฆ่าเวลา  แหม  เขาชักจะติดใจเสียแล้วสิ  รู้ตัวอีกทีเขาก็นั่งลงบนฝาชักโครกเสียแล้ว 




.....โทรมาทำไมคร๊าบ....โทรมาทำไมคร๊าบ....ไม่อยากคุยคร๊าบ.....


“ฮัลโหล”


เสียงโทรศัพท์  ช่างขัดอารมณ์สุนทรีย์เสียจริง  แต่พอเห็นว่าเป็นเบอร์ใครเท่านั้น  ความดีใจมันก็พุ่งขึ้นมาจนแทบอ้วก


“พี่ปิงงงงงงงงงงงงงง”
“ไงเรา  ทำเรื่องที่มหาลัยเรียบร้อยดีใช่มั้ย”
“ครับผม”
“แล้วนี่อยู่ไหน”
“เดินห้างงงงงง~”
“บ๊ะ....บ้านนอกเข้ากรุงเนอะ”
“ชิส์”
“วันนี้พี่กลับดึก  ก่อนกลับห้องก็หาอะไรรองท้องซะรู้มั้ย”
“ครับ”


มีนัดเดทกับสาวล่ะสิ  เฮ๊อะ.....น้อยใจ.....น้อยใจ


“เสาร์นี้ค่อยไปดูหอนะ  แฟนพี่เค้าเคยอยู่แถว มอ.เรา  พอจะหาห้องดี ๆ ให้ได้  แค่นี้ก่อนนะ  พี่ต้องวางละ  เจอกัน ๆ ไอ้ตัวเล็ก”


แฟน....แฟน...แฟน  แฟนคนไหนล่ะ  น่าแกล้งนัดให้สาว ๆ พวกนั้นมาเจอกันดีชะมัด


เด็กหนุ่มไม่มีกระจิตกระใจจะอ่านกลอนต่อแล้วล่ะ  มือเล็ก ๆ ล้วงควานหาสิ่งของในกระเป๋า  ก่อนจะเจอปากกาหมึกซึมสีดำ  เส้นเล็กไปหน่อย  แต่ก็ติดชัวร์....



เขาเขียนด้วยความคับแค้น  เก็บกด  ระบายลงผนังห้องน้ำด้วยฟร้อนท์สุดแนว.....











เปา.....พ่อทุกสถาบัน
 
:m20:
.
.
.
.
.
.

“ปวดฉี่......”




หมาเด็กกระซิบกับแฝดน้องตัวโต  หลังจากทนอั้นมาตั้งแต่ตอนฉายหนังตัวอย่าง  ชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจดูหนังอยู่นั้น  คอยปัดมือและนิ้วของพี่ชายที่สะกิดไหล่เขายิก ๆ สุดท้ายมันก็เลยตัวสินใจยืดคอเพื่อจะกระซิบข้างหู  เจ้ากรรมที่มันดูเหมือนว่าผู้ชายสองคนกำลังจะหอมแก้มกัน  เจ้ากรรมที่คนข้างหลังต่างพากันกระซิบกระซาบ  และเจ้ากรรมที่ดำศรีนั้นหันหน้ามาพอดี  มันจึงไม่ใช่การหอมแก้ม  แต่ปากของทั้งคู่เฉียดกันไปเพียงนิดเดียว  ในตำแหน่งที่หมิ่นเหม่....


แต่อย่าลืมว่าโรงหนังมันมืด  มองอย่างไรมันก็เหมือนคนกำลังจูบกันอยู่ดีนั่นแหละ


“หนังแอ๊คชั่นไซไฟก็ไม่เว้นเนอะคนเรา  มันเกิดอารมณ์ตรงไหนวะ  พระเอกอัดลูกสมุนตัวร้ายจนกรามหลุดเนี่ยนะ!!!!!”
หนึ่งในเสียงจากมุมมืดเอ่ยขึ้นลอย ๆ แต่ก็ดังพอจะทำให้ใครแถวนั้นหัวเราะคิกคัก


ดำศรีอายสุดขีด  จึงผลักหัวเจ้าหมาเด็กแก้เขิน


“ปวดฉี่ก็ไปสิวะ  จะมาบอกเค้าเพื่อ....ไอ้ห่าหมานี่!!!!”



แง่งงงงง!!!!!!


หมาเด็กอยากฆ่าคน  ฆ่าคน  ฆ่าคน  มันก็แค่อยากขอตั๋วในกระเป๋าน้องชาย  เผื่อมีการตรวจ  อีกอย่างมันสวมแว่นสามมิติด้วย  กลัวว่าไปฉี่แล้วกลับมา  เขาจะไม่ให้แว่นตามัน  เพราะมันไม่มีตั๋ว  จะว่าบ้านนอกก็ได้  ก็มันไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนบ่อย ๆ  หนังเรื่องนี้มันเป็นคนรบเร้าน้องอยากจะมาดู  แต่กลายเป็นว่าคนที่ติดหนึบคือไอ้ดำปากห้อยย้อย....แถมดำใหญ่ยังยึดโค้กกับป๊อบคอร์นไปกินคนเดียวอีก....



หงุดหงิดอยากระบาย....แล้วมันก็คิดอะไรออก....ไฟความคิดติดพรึบ  ก่อนจะกระพริบลงอย่างริบหรี่....




ทำไงได้....มันมาดูหนังนะ  ใครจะบ้าพกปากกามาล่ะ  ว่าแล้วหมาเด็กก็ผิวปากพลางเดินล้วงกระเป๋าอย่างช้าเชื่อง  สายตาแหลมคมสอดส่องหาเหยื่อ  คนแล้วคนเล่า  แล้วมันก็เจอไอ้เด็กท่าทางหงอๆเซื่อง ๆคนหนึ่ง  เดินหน้าตูดออกมาจากห้องน้ำ  ทำหน้าตาพิลึกเชียวล่ะ  จะโกรธก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง  มันเลยดูตลก ๆ ปนน่ากรรโชกดีไม่น้อย  มันปรี่เข้าไปประชิดเหยื่อ


“ขอปากกาหน่อยยยยยยยยยยยยย.......เด๊ะ!!!!”
“เอ้าเอาไป!!!!!.............กร๊วก


เฮ้ยง่ายปานนี้เชียว!!!!!  คำหลังนั้นหมาเด็กไม่ได้ยินหรอก  เพราะไอ้หงอเดินหัวผงกพะงกพะเงิบไปโน่นแล้ว  มันหัวเราะคิก ๆ ก่อนจะผลุบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำการแก้แค้น.....

.
.
.
.
.
.
.

“ไปนานนะ  ฉากสำคัญพอดีเลย”
“คนเยอะน่ะบุ๊กบิ๊ก”


มันแอบหัวเราะ  หมาเด็กต้องหยิกตัวเองแก้ขำ  ในไม่ช้าหรอก  การเล่นงานจึงจะสัมฤทธิ์ผล  ดำศรีเอ๋ย....นายคงต้องเหนื่อยรับโทรศัพท์จากพวกโรคจิตวิตถารทั้งวันทั้งคืน  จนนายประสาทเสียไปเลย......



หมาเด็กนึกทึ่งในความอัจฉริยะในการล้างแค้นของตน  ภาพการ์ตูนของชายหนุ่มตัวใหญ่ล่ำ  ที่มีกระบองอันยักษ์เสียบอยู่ที่รูก้นกินพื้นที่เกือบทั้งประตูห้องน้ำ  มีลูกศรโยงไปยังข้อความเชิญชวน-ชวนให้คิดเตลิดไปไหนต่อไหน....












น้องศรี  รับล่ำ ๆ ตรูดฟิต ๆ หาเกย์คิงรูปหล่อใจดีมาเล่นเซ็กส์หมู่กัน  โทรเลยครับ  086-256-XXXX

 :laugh:
.
.
.
.
.
.

end

น่าตีจริงเชียว  ทั้งหมาทั้งแมว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-09-2012 23:48:50 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ bebe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 672
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-5
มาอยู่เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้ออ ตอนล่าสุดน้องหมาน่าโดนฟาดก้นจิงๆแหละ

ออฟไลน์ aloney

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 743
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-4
โว๊ะ!!!

หมาสุดยอด ด ด

นายแน่มาก  ข้านับถือจริงๆ

flawless

  • บุคคลทั่วไป
แหมะ ไม่อยากคิดถ้าอิดำมันเกิดดูหนังจบแล้วปวดฉี่ บังเอิ๊ญ บังเอิญ
ไปเข้าห้องน้ำ ห้องนั้นเข้าพอดีจะเป็นไงนะ ฮาๆ คิดแล้วปวดตับแทน

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43
จริงๆ กดผิด

เลยแอบอ่านไปตอนนึ่ง เอิ๊กๆ


พอๆๆ


รอให้จบก่อน ค่อยลุยอ่าน

ออฟไลน์ kaew203

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 58
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
 :laugh:
5555555
บรรเจิดจริงพี่บู้

แต่ฮาเปามากกว่า เป็นเด็กเก็บกดอ่า~


เป็นกำลังใจให้ค่ะ ติดตามๆ  :really2:

ออฟไลน์ ๛ナーリバス๛

  • ~~~๛NaaribuS๛~~~ ~ [TBL-081-588]
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +898/-26
    • NaaribuSS
หมาเด็กมันหื่นได้ใจจริงจังเว้ยเฮ้ย ส่วนพี่ปิงก็เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว

แต่เปาก็นะ...  แสบใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ แบบนี้ก็เหมาะกันดี อิอิ

 แต่พี่น้องกลับมาดีกันก็ดีแล้วละ

 หมาเด็กตัวแสบ กับเปา เด็กเก็บกด น่ารักแบบกวนๆ ฮ่าๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด