หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[pimkihae]

ในที่สุด คุณพีก็พบทางสว่างแล้ว หึหึ
เมื่อพบทางสว่างแล้ว คุณพีจะทำไงให้จิตรินยอมรับน๊า
ทำไมเค้าถึงติดเรื่องนี้มากมายเนี่ย
ถ้ารวมเล่มจัดมา 1ชุดด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า
รออ่านตอนต่อไปค่า^^

[littleFiNgeR]

ดิ้นๆๆๆๆ เอาลูกแถมน้าไปได้มั้ยอะ สงสารจิตรินที่สุด T^T

[vavacoco]

ปฐพีไม่ได้โง่        จ้า พ่อคนฉลาด 555 

[bow55]

เห้อ...เหลือแต่จิตรินนี่แหละยังไม่รู้

แค่คิดว่าเอิร์ธจะไม่ได้อยู่กะหม่าม้าก็เศร้าแทนแล้ว

อยากอ่านตอนต่อไปจังเลยค่า

[iranen]

ใช้อย่ามีมาม่า
คุณพี่อย่าเอาความเคยชินของตัวเองมาตัดสินสิ
ว่าเรื่องรักชายชายมันจะง่ายแลัไม่ต้องกังวลเหมือนบ้านจอมไตร
เอิร์ธแสดงอิทฤทธิ์ ปาฏิหารเอาหม้าม๊าไปด้วยเลย
แต่คุณพี่ว่าตรินโกหกแล้วตัวเองละก็ไม่บอกความจริงเรื่องฐานะเหมือนกัน 
รักกันเข้าใจกันเร็วๆนะ เดียวต้องมีเรื่องพิสูจน์ใจกันอีก
ถ้าจิตตรากลับมา

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

เพิ่งมาอ่านนน น่ารักจังง
สงสารจิตริน ไอ่ตาปฐพี ก็จัดการเรื่องให้เคลียๆสิ 
 

[Tuszank]

เ็ฮ้อออ ,, จะปากแข็งไปไหนเนี่ยะ


คุณพี ลองจูบสักทีดิ่ แข็งไหม๊ .. อิอิ

[koraorni]

นายพี่ฉลาดขึ้นแล้ว คุณอาๆๆทั้งหลายนี่เห่อหลานชายกันน่าดูเลยนะ
น้องเอิร์ธน่ารักซะขนาดนั้น

[pattybluet]

สงสารน้องตริน(อีกแล้ว)

น้องเอิร์ธแสดงปาฏิหารย์เลยลูก

[mayuree]

เออหนอ ตาสว่าสักที นึกว่าจะมึนไปอีกนานซะอีก

[นนพี]

จอมไตร~~~~~~~ชอบตั้งแต่ไม้กลอนแล้วว
ขอบคุณJUPJIBมากคร่า ชอบๆๆ

[zemicolon]

สนุกมากครับพึ่งมาอ่าน อิอิ น่าติดตามครับ

[A.Miku]

น้องตรินน่ะชอบดราม่าตัวเองงงงงงงงงงงง
อย่าคิดมากสิ!


แก้คำผิดนะคะ

มาทำงานด้วยใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ  ----  เครื่องสำอาง
“ราวกับเป็นคนล่ะคน”  ----  ละ
เงยหน้ามองหมายเลขห้องเพื่อนความแน่ใจ  ----  เพื่อ

[@BUA@]

รู้ช้า ก็ยังดีกว่าไม่รู้เลย
รีบๆ จัดการนะปฐพี เค้าสงสารหม่าม๊า   

[MiSS-U]

 :mc4:ในที่สุดพีก็รู้ซะทีว่าใครเป็นใคร
ก็หวังว่าจะพาจิตรินไปด้วย แต่นะใครจะไปด้วยถ้าไม่รัก
พีจัดการพิสูจน์ตัวเองด้วยนะ

[LalaBam]

คุณพี พาหม่าม้าไปอยู่ด้วยเถอะนะ
ได้โปรด พลีสๆ

[pppp]

น้องตาหวานนนนนน (กอด)

ในที่สุด พระเอกของเราก็กระจ่างขึ้นมาบ้างแล้วววว
อย่าปล่อยให้จิตรินเสียใจนานๆ
ฉุดไปเลี้ยงลูกต่อที่บ้านจอมไตรเล้ยยย

[Heisei]

ไม่อยากให้หม่าม้ากับน้องเอิร์ธแยกกันเลย  ถ้าจับแยกระวังเจอก๊อดซิล่าเอิร์ธนะบ้านจอมไตร
ขอให้ทั้งสองคนลงเอยด้วยดี
ปล. :L2:กอดนักเขียน  เดี๋ยวเค้าย้ายเข้าหอไม่ได้มาอ่านทุกวันแล้ว  คิดถึงจอมไตรแย่เลย

[TanyaPuech]

 


เอาหม่าม้าไปยุด้วยน้า

สงสารเอิร์ธอ่ะ

[Sorso]

รีบๆรักกันเร็วๆน๊า

[JUPJIB]

เพิ่งตื่นค่ะ แหะๆ

ผลการจับสลาก (จากทุกเกมส์รวมกันนะคะ)

คุณ nanahashi เป็นผู้โชคดี รับหนังสือปฐพีไปเลยค่า 1 เล่ม


ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเล่นเกมส์ค่า


ตอนที่ 13

....................

ปฐพีแทบกุมขมับเมื่อกลับมาที่ห้องแล้วเจอน้องชายทั้งสามนั่งเล่นอยู่กับลูกชายตัวเอง

“ก็อยากเห็นหน้าหลานเร็วๆนี่นา”

ปาฏิหาริย์เป็นคนเอ่ยขึ้นมา เพราะเป็นน้องชายคนเล็กและห่างจากพี่ๆมาก แม้จะเป็นลูกบุญธรรมแต่ทุกคนก็รักและถือว่าเป็นคนในครอบครัวจริงๆ รักและตามใจกันมาตั้งแต่เด็กๆ แม้ตัวจะโตไม่ได้น่ารักน่าทะนุถนอมอยางเมื่อก่อน แต่ก็ยังคงตามใจกันอยู่ไม่เปลี่ยน

และพอปาฏิหาริย์เอ่ยปากขึ้นมาแบบนี้ พี่ชายที่ตามใจน้องที่สุดอย่างปฐพีจะไปว่าอะไรได้

ปฐพีรับน้ำเย็นที่จิตรินส่งมาให้แล้วเอ่ยเบาๆว่าขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย จึงได้รอยยิ้มบางๆส่งมาให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร

“อย่างกับคุณพ่อกับคุณปาม”

ธรณินพูดออกมาเบาๆกับปฐวีและปาฏิหาริย์ซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย บรรยากาศระหว่างคนสองคนนี้เองที่ทำให้ปฐวีคิดว่าตัวเองจะอยู่เฉยๆปล่อยให้มันผ่านเลยไปไม่ได้

............................

“ดูเหมือนนายจะยังไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นใคร”

ปฐวีเอ่ยกับฝาแฝดผู้พี่ของตัวเองเมื่อนั่งอยู่ด้วยกัน รอให้จิตรินทำอาหารและน้องชายอีกสองคนกำลังเล่นเกมโดมินโน่กับหลานชาย

“ฉันยังไม่ได้บอก”

“น้าของเอิร์ธเขาว่ามีอะไรให้เขาช่วยเหลือก็บอก ดูเหมือนจะรักและเป็นห่วงหลานมาก”

“อืม ....”

“นายควรจะบอกเขา”

ปฐพีพยักหน้า อันที่จริงอยากจะเอ่ยหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน

“ฉันก็คิดว่าคงต้องบอก เพราะมันอาจทำให้เขาสบายใจขึ้น”

.......................

“ขอโทษด้วยนะที่พวกนั้นมาวุ่นวาย”

ปฐพีเอ่ยเมื่อน้องชายทั้งสามกลับไปแล้วในตอนเย็นเพราะห้องเล็กๆนี้ไม่พอจะให้ผู้ชายตัวโตๆอีกสามคนมานอนพักได้ เด็กชายเล่นมาทั้งวันจนเหนื่อยและทำให้เข้านอนเร็วกว่าที่เคย

“ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่เห็นว่าคนในครอบครัวคุณเอ็นดูเอิร์ธ”

“คุณ มานั่งคุยกันหน่อยได้ไหม”

จิตรินแปลกใจ แม้จะหวั่นใจจนอยากเดินหนีมากกว่านั่งลงคุย แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อข้อมือบางถูกจับยึดไว้พร้อมดึงให้นั่งลงคุยกัน

“คุณรู้ไหมว่าใครเป็นเจ้าของโรงแรมที่คุณเคยทำงาน”

จิตรินพยักหน้า แม้จะไม่เคยเห็นตัวจริง แต่แค่ชื่อนั้นตนเองก็จำได้

“คุณวสุธา จอมไตร”

ตอบแล้วเอียงคอเหมือนสงสัยว่าถามไปทำไม

“อืม นั่นล่ะเขาเป็นพ่อของผมเอง”

เหมือนจะยังเรียบเรียงเรื่องราวได้ไม่ถูก เรื่องในหัวตีกันยุ่งไปหมด จิตรินยังคงจำคำที่พี่สาวเคยบอกได้

“แต่ ... แต่ว่า”

แต่ว่าพี่สาวบอกว่าปฐพีเป็นแค่นักศึกษาจนๆ ไม่มีอนาคต

ปฐพีจับมือของอีกฝ่ายไว้พลางเอ่ยอธิบายต่อ

“ตอนมาฝึกงานเพราะคุณพ่ออยากให้พวกเราได้ทำงานเต็มที่ จึงเปลี่ยนมาใช้นามสกุลคุณแม่ชั่วคราว”

ร่างบางเงียบลงไป เมื่อมาลองนึกดูดีๆ ทั้งรถที่ปฐพีเอามาใช้ ทั้งเครื่องแต่งกาย และข้าวของเครื่องใช้ของอีกฝ่าย ดูเหมือนจะเป็นของมีราคาทั้งสิ้น

“เพราะงั้นผมจะดูแลเอิร์ธอย่างดี สบายใจได้”

ใช่สิ ดีแน่ ต้องดีกว่าที่จิตรินเคยคิดไว้ร้อยเท่าพันเท่าแน่ๆ แม้จิตรินจะไม่ค่อยสนใจโลก ไม่ค่อยสนใจเรื่องราวของคนอื่น ไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครมากนัก แต่จิตรินก็รู้ว่านามสกุลจอมไตรยิ่งใหญ่และมั่งคั่งแค่ไหน

“มิน่าคุณถึงยอมจะเอาเงินให้ผมง่ายๆตั้งสี่ล้าน”

“ใช่ และผมก็พร้อมจะให้ ที่ให้เพราะคุณสมควรจะได้ ไม่ใช่เพราะคิดจะดูถูกคุณ ตอนนี้คุณก็รู้แล้วว่านั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย”

จิตรินส่ายหัวปฏิเสธ เงินมากมายขนาดนั้น ... เอามาแล้วจิตรินจะเอาไปทำอะไร ... หากเป็นเมื่อก่อนจิตรินอาจจะยังอยากได้ เพราะเมื่อมีเงินหลานชายจะได้สบาย หากมีเอิร์ธอยู่ด้วยกันจิตรินคงจะรับเงินโดยไม่ลังเล ... แต่เมื่อต้องอยู่คนเดียว จะมีเงินไปมากมายทำไม

“พี่จิตตาคงตกใจแย่ถ้ารู้เข้า”

จิตรินยิ้มชืดๆ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างคนต้องการสะกดกั้นอารมณ์

เมื่อมาลองย้อนนึกถึงการกระทำของตัวเองต่างๆนาๆตั้งแต่ให้อีกฝ่ายมาอยู่ด้วยกันก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองนัก

โวยวายกับเงินเล็กน้อยของเขา แถมยังลากเอาคนระดับนั้นมาอยู่ในห้องเช่าเล็กๆของตัวเอง เมื่อคิดได้ดังนั้น เสียงแผ่วเบาจึงถามออกไปด้วยรูปประโยคที่คล้ายกับไล่

“คุณ จะอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่ครับ”

หากแต่น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นบอกได้ชัดเจนถึงอารมณ์ของคนพูดว่าไม่ได้คิดถึงเรื่องจะไล่อะไรเลยสักนิด ปฐพีรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังดูถูกตัวของตัวเองอยู่แน่ๆ

“ถ้าคุณถามเรื่องงานคิดว่าอีกไม่น่าจะถึงอาทิตย์ก็คงจะเรียบร้อยแล้ว”

คนถามก้มหน้าต่ำลงมาอีกเมื่อได้ยินคำตอบ

“ถ้าหากคุณจะไปพักที่โรงแรมก็ได้นะครับ”

เพราะคิดว่าปฐพีต้องดูแลเอิร์ธด้วยตัวเองจิตรินจึงอยากให้ทั้งสองคนได้ทำความคุ้นเคยกันไว้มากๆ และคิดว่าอยู่ที่ห้องเช่านี้จะสะดวกกับปฐพีมากกว่า แต่เมื่อได้รู้แล้วว่าปฐพีไม่ใช่คนในระดับธรรมดาเหมือนตน ห้องๆนี้จึงดูไม่มีอะไรคู่ควร ... อันที่จริงมันอาจจะไม่คู่ควรกับเด็กชายด้วย ... ชายหนุ่มไม่สามารถจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ได้อีก เหมือนน้ำตามันจะไหล จิตรินจึงขยับตัวเหมือจะลุกขึ้นเดินหนี แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างใจก็ถูกปฐพีดึงข้อมือเอาไว้ ... ไม่ให้ไปไหน และขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นกว่าเดิม

และเพราะใกล้ขึ้นปฐพีถึงได้รู้ ตัวของคนที่ทำหน้านิ่งๆนั้นสั่นไหวด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลลงมา ริมฝีปากอิ่มด้านล่างถูกกัดแน่นเพราะเจ้าของต้องการสะกดกลั้นอาการอย่างคนจะร้องไห้ไม่ให้แสดงออกมา ปฐพีทอดถอนใจ รู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำอะไรผิดลงไปสักอย่าง แม้จะไม่รู้ตัวว่ามันตรงไหน เขาขยับตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น ถึงจิตรินจะพยายามถอยห่างแต่แขนที่รั้งไว้ก็ทำให้ไม่สามารถทำได้อย่างใจ มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นเกลี่ยริมฝีปากสวยให้คลายออกจากกัน ปฐพีกลัวเหลือเกินว่าริมฝีปากที่ดูบอบบางนี้จะเกิดแผลหากเจ้าตัวยังไม่เลิกกัดมันแบบนั้น แต่พอนิ้วมือได้สัมผัสริมฝีปากอิ่มแดงนั้นแล้ว ปฐพีกลับอยากสัมผัสมันมากขึ้นอีก และเจ้าตัวก็ไม่เคยคิดจะห้ามใจตัวเองสักที

ร่างสูงแนบริมฝีปากเข้าหา ชิมความหวานนุ่มจากริมฝีปากบางนั้นอย่างที่ใจต้องการ คนโดนรุกรานได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ และเมื่อโดนขมเม้มเบาๆบนริมฝีปากราวกับร้องขอจริตรินก็เผลอเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้าครอบครองลิ้มรสความหวานจากเรียวปากตัวเองอย่างเต็มที่ ดวงตาคู่สวยปรือปรอย ฉ่ำน้ำจนแทบมองไม่เห็นว่าอะไรที่อยู่ตรงหน้า เหมือนตัวเองล่องลอยไปในอากาศจนเผลอลืมหายใจ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ตัวเองถูกอีกฝ่ายดันแผ่นหลังลงจนแนบสนิทกับพื้นห้อง น้ำตาที่คลอดวงตาคู่สวยเมื่อครู่ไหลออกมาตามแนวหางตา หากแต่ปฐพีก็รู้ว่ามันไม่ใช่ด้วยเหตุผลเดียวกับก่อนหน้านี้ เขาผละจากริมฝีปากนั้นชั่วคราวเปลี่ยนมาจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนแผ่วเบา

จิตรินหอบหายใจโกยเอาอากาศเข้าปอด ทั้งที่อยากพูดอะไรสักอย่างให้ปฐพีหยุดแต่สมองก็ไม่สามารถประมวลอะไรออกมาเป็นคำพูดได้เลย และปฐพีก็ไม่คิดจะรอให้ร่างบางตั้งสติได้ เขาจูบซับน้ำตาที่หางตาแล้วไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้าเนียน ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาที่กลีบปากอิ่มอีกครั้ง มือที่ผละจากการกอบกุมข้อมืออีกฝ่ายสอดเข้าลูบไล้ทั่วผิวเนียนใต้เสื้อยืดที่อีกฝ่ายสวมใส่ สัมผัสนิ่มมือชวนให้อยากเห็นด้วยตา เขาถอนจูบจากริมฝีปาก แล้วเริ่มชิมความหวานจากมุมปาก ข้างแก้ม งับใบหูนิ่มๆเบาๆให้อีกฝ่ายได้ผวา ก่อนจะกดจูบลงตรงผิวขาวๆที่ลำคอ เรียกเสียงครางประท้วงเบาๆ แต่มันกลับยิ่งกระตุ้นให้อยากทำมากขึ้นไปอีก จากจูบแผ่วเบาเป็นจูบแรงๆให้เกิดรอย รอยสีแดงด้วยฝีมือตนบนผิวขาวๆของอีกฝ่ายทำให้ปฐพีรู้สึกพอใจ ... ไม่เคยต้องการใครมากอย่างนี้ ปฐพีบอกกับตัวเอง แม้ไม่ได้จริงจังกับใครแต่เขาก็ไม่ได้ขาดแคลน แต่ปฐพีไม่เคยรู้สึกต้องการใครมากเท่าร่างบางๆตรงหน้านี้เลย แม้แต่กับจิตตา เขาก็ไม่เคยรู้สึกด้วยมากมายขนาดนี้ ไม่อยากปล่อยมือ ... ปฐพีคิดอย่างนั้นยามกดจูบลงไปบนผิวขาวๆอีกครั้งเพื่อเพิ่มรอย

จิตรินไม่สามารถเรียกสติตัวเองกลับมาได้ ใจที่จะปฏิเสธอีกฝ่ายนั้นไม่มีอยู่เลยสักนิด

คนนึงมึนงงไม่ได้สติ และอีกคนที่มีสติมากกว่าก็ไม่คิดจะห้ามใจตัวเอง

“คุณพ่อ หม่าม้า”

เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาก่อนร่างจ้อยๆจะปรากฏทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกันแทบจะทันที แต่ปฐพีก็ไม่ได้ปล่อยให้จิตรินผละออกไปไหนไกลกว่าแผ่นอกตัวเองเลย

ร่างบางหอบหายใจและพยายามดันตัวออกห่างจากอีกฝ่าย แต่เรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือแบบนี้จะไปทำอะไรได้

“ทำอะไรกันอยู่ฮับ”

เด็กชายตื่นขึ้นมาไม่เจอใคร เมื่อเห็นว่าไฟนอกห้องเปิดอยู่จึงเดินออกมาดู ดวงตาคมไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อหรี่ลงเมื่อเห็นว่าหม่าม้าอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ และดูเหมือนจะมีน้ำตา

“คุณพ่อคงไม่ได้รังแกหม่าม้าหรอกนะฮับ”

“พ่อ.....”

“ไม่ใช่นะครับ”

ถามเสียงเข้มให้ผู้เป็นพ่อได้นึกขำ ปฐพีกำลังจะตอบ แต่จิตรินกลับส่งเสียงชิงตอบเสียก่อน

“พอดีผงเข้าตาหม่าม้า คุณพ่อเลยช่วยเป่าให้หม่าม้าแค่นั้นเอง”

โกหกไปได้ ปฐพีได้แต่อมยิ้มและขำในใจ

“ผงเข้าตา? .......แล้วทำไมไปเป่าที่คอล่ะฮับ”

เด็กชายถามด้วยความสงสัย ความคิดหวาดระแวงว่าคุณพ่อจะรังแกหม่าม้าหมดไปเมื่อหม่าม้าเป็นคนปฏิเสธว่ามันไม่ใช่แบบนั้นด้วยตนเอง ... แต่ก็ตามประสาเด็ก เอิร์ธก็อดถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยไม่ได้ และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อคำถามของตนเองทำเอาหม่าม้าหน้าแดงและคุณพ่อส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆแบบนั้น

“ก็เหมือนเวลาคุณพ่อเล่นกับเอิร์ธไงครับ”

แม้ยังไม่หายสงสัย แต่เด็กชายก็พยักหน้ารับคำ ก็ตอนนี้เอิร์ธง่วงนอนมากกว่าจะถามอะไรเพื่อไขข้อข้องใจของตัวเองน่ะสิ

เพราะคุณพ่อไม่ยอมปล่อยหม่าม้าออกจากอ้อมกอดซักทีเด็กชายเลยเข้าไปแทรกตรงกลางซะเลย เด็กชายหลับตาพิงตัวเองเข้ากับแผ่นอกผู้เป็นพ่อ แต่มือเล็กๆก็จับมือหม่าม้าเอาไว้ ปฐพีโอบกระชับทั้งสองคนให้แน่นขึ้นอีกนิด ...ครอบครัว ... ปฐพียิ้มออกมาเมื่อคิดได้ว่านี่คือครอบครัวของตัวเอง ... หากแต่ร่างสูงจะสังเกตสักนิดคงจะเห็นรอยยิ้มเศร้าของคนหนึ่งในอ้อมกอด

จิตรินยิ้มชืดๆให้กับตัวเอง บอกตัวเองในใจว่าต้องพยายามไม่หลงไปกับความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ ต้องพยายามไม่หวงเจ้าของมือเล็กๆที่จับยึดมือตัวเองอยู่นี้ เพราะทั้งสองคนไม่ใช่คนของตน

แต่จิตรินก็ไม่ได้ใจแข็งพอเลย ร่างบางเอนตัวกอดเด็กชายและจมสู่อ้อมกอดของปฐพีไปอีกคน แม้จะรู้ดีว่าความจริงคืออะไร แต่ช่วงเวลานี้ตัวเองก็ขอเก็บเกี่ยวความสุขเอาไว้ก่อนคงได้ใช่ไหม เก็บไว้คิดถึงให้สุขใจบ้างคงไม่เป็นไรใช่หรือเปล่า .....


...........................

TBC ค่ะ

ขอบคุณ คุณA.Miku เรื่องคำผิดค่า

[pppp]

ฉลาดขึ้นมากกก คุณพี
ทีนี้ก็ต้องมาคิดแล้วสินะว่าทำยังไงจะได้ทั้งลูก และน้าของลูก อิอิ
น้องเอิร์ธน่ารักอ่ะ ฉลาดมากๆ

[numay]

 
 

[yeyong]

สงสารจิตรินจริงๆ

[k00_eng^^]

 

[LalaBam]

หม่าม้า ไม่ต้องใช้สมองคิดให้มันมากนักสิ
แค่ใช้หัวใจก็พอแล้ว

[bow55]

น่ารักอ่ะ ชอบ ยิ่งอ่านยิ่งติด

สงสารจิตรินจังเลย

ชอบจอมไตรซีรี่ย์เพราะพระเอกไม่โง่ อิอิ

[ZaRR]

ชอบๆๆๆ จอมไตรมากๆๆ เลยค่ะ

    

[roseen]

 

[PandP]

หวานจังเลย อย่าให้มีอะไรมาขัดความสุขเลย 5555