หัวข้อ: พระลักษณ์ [YAOI] 20+ THE END แจ้งเปิดพรี ออเดอร์+ตอนพิเศษ 03/08/2019

[Pam_ban]

สงสารพระลักษณ์ แต่คนที่น่าสงสารไม่ต่างกันก็คงเป็นทศกัณฑ์   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[sanri]

  โธ่ๆ ลักษณ์จ๋า ชีวิตรันทดได้อีกอ่ะ
แต่สู้ต่อไปน๊า สักวันมันคงจะดีขึ้น (มั้ง) 

[cheyp]

เสียน้ำตากับลักษณ์ไปเยอะมาก
อยากให้มีอะไรมาทำให้ทศสำนึก

[0909985781]

รออ่านนะครับ  เริ่มมีอาการเครียดเเลวสิครับ:z3:

[TanYung0209]

พระลักษณ์
Writer : Tan-Yung0209
File : 18









เมื่อคืนกว่าผมต้องทรมานกับอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของผมกว่าจะเข้านอนก็ปาเข้าไปตีสาม ผมไม่คิดจะบอกพี่ทศแต่อย่างใดเพราะบอกไปพี่ทศคงไม่สนใจผม พอผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเข็มนาฬิกาเดินมาเกือบเที่ยงแล้ว ดีที่ว่าพี่ทศไม่ซีเรียสเรื่องนอนตื่นสายแต่วันนี้วันหยุดปกติผมต้องตื่นเช้าทำกับข้าวให้พี่ทศ ความซวยกำลังจะคืบคลานเข้ามาหาผม


"ลักษณ์" เสียงเรียกจากซาตานเล่นเอาผมสะดุ้งโหยง


"ครับ" ผมรีบขานรับในใจก็นึกหวั่น


"ลักษณ์ ลองใส่ชุดนี้ดูว่าใส่ได้ไหม?" พี่ทศเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วยื่นถุงกระดาษใบใหญ่มาให้ผม ผมเปิดถุงแล้วหยิบของที่อยู่ด้านในขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนสีเข้ม


"อย่ามัวแต่นั่งมองรีบไปลองใส่ให้กูดูเดี๋ยวนี้เลย" พี่ทศพูดแกมบังคับจนผมรีบหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ


"จะเข้าไปห้องน้ำทำไมเปลี่ยนในห้องนี่แหละ"


"แต่...." ผมอึกอักอยากจะบอกใจจะขาดว่าผมอายที่จะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าพี่ทศ


"ไม่ต้องอายของมึงกูเห็นมาหมดแล้ว" พี่ทศพูดราวกับว่ารู้ใจผมพร้อมกับมองด้วยสายตาโลมเลียตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมจึงเดินไปที่มุมห้องแล้วเปลี่ยนชุดที่พี่ทศให้มา เสร็จแล้วก็เดินมาหาพี่ทศ


"พอดีไหม? ถ้าไม่ก็บอก" พี่ทศถาม


"พอดีครับ" ผมตอบตามความเป็นจริง รู้สึกแปลกใจที่เสื้อผ้าที่พี่ทศให้มานั้นใส่ได้พอดี


"ไม่เสียแรงที่วัดขนาดตัวมึงทุกคืน" สิ่งที่พี่ทศพูดทำให้ผมสามารถตีความหมายได้อย่างดีเลยว่าพี่ทศหมายถึงอะไร


"แล้วพี่ทศซื้อมาให้ลักษณ์ทำไมครับในตู้ก็มีเสื้อผ้าอยู่เยอะแยะ"


"คืนนี้กูจะพามึงไปงานวันเกิดเพื่อนกู" พี่ทศตอบสั้นๆ


ไปงานวันเกิดอย่างนั้นเหรอ? นี่เท่ากับว่าผมก็จะได้ออกไปข้างนอก ผมดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ในที่สุดผมก็จะได้ก้าวขาออกจากคอนโดพี่ทศถึงจะอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ


"ที่มึงยิ้มนี่ไม่ใช่ว่าจะวางแผนหนีกูหรอกนะ?" พี่ทศเอ่ยขึ้นมา ตามองผมนิ่ง


"เปล่าครับ" ผมรีบปฏิเสธ ผมกลัวเพราะทุกครั้งที่พี่ทศทำหน้านิ่งแบบนี้ผมก็จะเจ็บตัวทุกครั้ง


"แล้วมึงยิ้มทำไม?" พี่ทศถามพร้อมกับกระชากแขนผมอย่างแรง จนผมคิดในใจว่าแค่ยิ้มผมก็ผิดเหรอ


"ลักษณ์ดีใจที่ได้ออกจากคอนโด ได้ไปเที่ยวข้างนอกบ้าง" ผมตอบเสียงแผ่วเบา ใบหน้าก็เหยเกจากแรงบีบที่แขน


"อย่าคิดที่จะหนีเป็นอันขาดไม่อย่างนั้นมึงเจอดีแน่" พี่ทศพูดเน้นทีละคำ ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าเชิงบอกว่าจะไม่คิดหนี


"ดี กูหวังว่ามึงจะไม่หนี อ่อ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินข้าวด้วย กูซื้อกับข้าวรอกกินกับมึง" พี่ทศบอกและปล่อยแขนผม จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป ผมนั่งทรุดลงกับพื้น มือก็กุมอกซ้ายเอาไว้ หัวใจเต้นระรัวเพราะความกลัว..กลัวว่าพี่ทศจะทำอะไรผมอีก บอกตรงๆว่าผมเดาใจพี่ทศไม่ถูก พี่ทศใจร้ายกับผมก็จริงแต่บางครั้งพี่ทศก็เหมือนจะดีกับผมด้วย จนผมวางตัวไม่ถูก


☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆


You took my heart and you held it in your mouth
And with a word all my love came rushing out
And every whisper, it's the worst,
Emptied out by a single word
There is a hollow in me now

So I put my faith in something unknown
I'm living on such sweet nothing
But I'm tired of hope with nothing to hold
I'm living on such sweet nothing

And it's hard to learn
And it's hard to love
When you're giving me such sweet nothing
Sweet nothing, sweet nothing
You're giving me such sweet nothing

(Sweet Nothing - Calvin Harris)


เสียงเพลงดังอึกทึกเข้ามาในโสตประสาทตั้งแต่หน้าบ้านหลังใหญ่ ไม่ต้องบอกนะครับว่าพอผมเข้าไปข้างในเสียงเพลงจะดังก้องขนาดไหน


"ลงมาจากรถได้แล้ว" พี่ทศเอ่ย ผมก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย มือก็ถือกล่องของขวัญใบใหญ่มาแนบไว้กับอก ผมเดินตามพี่ทศเข้าไปในงานตาก็มองบริเวณบ้านที่จัดสวนได้อย่างร่มรื่น ผมรู้สึกดีปนตื่นเต้นที่ได้ออกมาสัมผัสกับโลกภายนอกอีกครั้ง


"ทศ...ทางนี้!!!" สาวสวยคนหนึ่งที่อยู่ในงานเรียกชื่อพี่ทศออกมา ท่าทางคงจะดีใจอยู่ไม่น้อยที่ได้เจอพี่ทศ ผมเห็นพี่ทศยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเดินตรงดิ่งไปหาอย่างรวดเร็วจนผมนั้นต้องเร่งฝีเท้าตามไปด้วย


"สุขสันต์วันเกิดนะแพร" พี่ทศเอ่ยน้ำเสียงสดใสเป็นน้ำเสียงที่ผมไม่เคยจะได้ยินจากพี่ทศ นี่ผมกำลังหวังจะให้พี่ทศพูดดีกับผมอย่างนั้นเหรอ? ผมคิดอะไรของผมกันนะ


"ของขวัญล่ะทศ?" พี่แพรแบมือพร้อมกับรอยยิ้ม พี่ทศจึงหันมาทางผมและหยิบของขวัญส่งให้พี่แพร


"นี่ของขวัญหวังว่าจะถูกใจนะ" พี่ทศเอ่ยและดึงแขนผมให้มายืนอยู่ใกล้ๆ


"ทศซื้ออะไรแพรก็ชอบทั้งนั้นแหละ ว่าแต่น้องคนนี้ใครเหรอ?" พี่แพรถามพี่ทศแล้วหันมามองที่ผม


"พระลักษณ์ครับ เรียกลักษณ์ก็ได้" ผมแนะนำตัวเองให้กับพี่แพรได้รู้จัก พี่แพรยิ้มกว้างจนผมรู้สึกประทับใจกับรอยยิ้มนี้มันคล้ายกับรอยยิ้มของพี่ดาเลย


"หืม? ทำไมพระลักษณ์ถึงมาอยู่กับทศกัณฐ์ได้ ที่จริงพระลักษณ์ต้องอยู่กับพระรามสิ" พี่แพรพูดออกมาเล่นเอาผมจุกอกอยู่ไม่น้อย จนพี่แพรตกใจกับสีหน้าของผมรวมถึงพี่รามที่หันหน้าไปทางอื่น


"แพร ทศกับลักษณ์หิวแล้วพาไปหาอะไรกินหน่อยสิ" พี่ทศรีบเปลี่ยนเรื่อง พี่แพรจึงพาผมกับพี่ทศไปนั่งที่โต๊ะซึ่งก็มีเพื่อนๆของพี่แพร พี่ทศนั่งอยู่ด้วย


"น้องลักษณ์ทำไมถึงมาอยู่กับไอ้ทศได้ล่ะ" พี่เบลเพื่อนของพี่แพรก็ถามผมขึ้นมา


"คือว่าผม..." ผมจะตอบยังไงดีล่ะว่าผมมาอยู่กับพี่ทศได้อย่างไร


"พอดีน้องเขาลำบากเลยพามาอยู่ด้วยกัน" พี่ทศชิงตอบ ทุกคนก็ไม่ถามอะไรต่ออีก จากนั้นพี่ทศก็นั่งคุยกับทุกคนทำให้ผมพอจะรู้ว่าทุกคนในงานเป็นเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมปลายเรียกได้ว่างานวันเกิดพี่แพรก็เหมือนกับงานเลี้ยงรุ่นไปในตัว


"แพรกินกุ้งสิ ทศกินแล้วอร่อยดี" พี่ทศตักกุ้งทอดใส่จานพี่แพร พี่แพรก็ยิ้มเขินตามด้วยเสียงแซวของคนอื่นๆ ผมที่นั่งมองดูอยู่นั้นก็ทำได้เพียงเจ็บจี๊ดอยู่ในอก


"พี่แพรครับ ห้องน้ำไปทางไหนครับ?" ผมถามพี่แพร พี่ทศหันหน้ามามองผมทันที


"ไปทำอะไร" พี่ทศถาม ตาก็มองผมนิ่ง


"ผมปวดฉี่" ผมตอบกลับไป


"เดี๋ยวฉันพาไปเอง" พี่ทศเอ่ยแล้วคว้าแขนผมจะพาไปห้องน้ำ


"ลักษณ์จ๊ะ เข้าไปในบ้านพอผ่านห้องรับแขกก็เลี้ยวขวานะจ๊ะ ส่วนทศนั่งกับแพรก่อน" พี่แพรบอกทางไปห้องน้ำกับผม มือสวยก็จับแขนพี่ทศรั้งเอาไว้ พี่ทศมองหน้าผมกับมองหน้าพี่แพรสลับไปมาก่อนจะนั่งลง


"รีบไป รีบกลับ" พี่ทศพูดกับผมสั้นๆแล้วก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม


ผมเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนพี่ทศเดินลัดเลาะไปยังสวนข้างบ้านที่ประดับไฟเอาไว้ ผมไม่คิดจะไปห้องน้ำตั้งแต่แรกอยู่แล้วแต่ผมตั้งใจจะออกมาจากบรรยากาศชวนอึดอัดนั่น ถึงพวกพี่เขาจะชวนคุยบ้างแต่ผมก็ไม่ได้สนิทกับใครอีกทั้งผมไม่อยากจะเห็นพี่ทศคุยกับพี่แพร...ผมรู้สึกอิจฉาอยู่ลึกๆ เจ็บอยู่ลึกๆ ที่พี่ทศทำดีกับคนอื่น ไหนจะรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั่นที่ผมไม่เคยจะได้เห็นมันและคิดว่าชาตินี้ก็คงจะไม่ได้เห็น


ผมนั่งลงที่เก้าอี้ไม้สีขาวเหม่อมองท้องฟ้ามืดสนิทที่มีดวงดาวกระจายจนทั่วฟ้า ลมพัดเอื่อยชวนให้ใจสงบ พออยู่คนเดียวแล้วผมอดที่จะน้ำตาไหลออกมาไม่ได้


"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวขอพี่นั่งด้วยคนสิ" เสียงทุ้มติดยานคางดังมาจากด้านหลัง ผมจึงรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมองว่าใคร ผมก็พบชายร่างสูงที่มีกลิ่นเหล้าจางๆโชยแตะจมูกผม ผมรีบลุกออกจากเก้าอี้เดินหนีไปเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเมา


"อย่าเพิ่งไปสิ มาคุยกับพี่ก่อน" ผู้ชายคนนั้นกระชากตัวผมแล้วรวบกอด


"ปล่อย!! ปล่อยกู!!" ผมโวยวายดิ้นรนขัดขืน


"มึงทำอะไร เมียกู!!" เสียงตวาดที่เคยดุด่าผมแต่ในสถานการณ์นี้กลับทำให้ผมอบอุ่นยิ่งนัก พี่ทศพุ่งเข้ามาหาแล้วพาผมออกมา


"ไหนบอกว่าไปห้องน้ำแล้วมึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" พอถึงบริเวณสระน้ำพี่ทศหยุดเดินแล้วถามผม ผมเงยหน้ามองพี่ทศที่ผมกระเซอะกระเซิงใบหน้าก็มีเหงื่อซึม ถ้าผมไม่คิดไปเองพี่ทศตามหาผมใช่ไหม?


"คือว่าลักษณ์...ลักษณ์เห็นสวนที่นี่สวยดีก็เลยเข้ามาดูครับ" ผมตอบเสียงแผ่ว


"อยู่ที่นี่นี่เอง มากับพี่ดีกว่าครับ" คนเมาที่เดินในสวยตามผมมาแถมยังกอดผมจากด้านหลังพร้อมกับก้มลงซุกไซร้ซอกคอของผมอย่างรวดเร็ว


"ไอ้เหี้ย!!!" พี่ทศกระชากเสื้อคนที่ลวนลามผม


'ตูม!!!' พี่ทศชกผู้ชายคนนั้นจนตกลงไปในน้ำ ทุกคนในงานก็หันมามองพวกเราทันที กลายเป็นว่าพวกเราเป็นจุดสนใจของคนภายในงาน


"แพร ทศขอโทษด้วยที่มีเรื่องในงานของแพร ยังไงคืนนี้ทศขอตัวกลับก่อน" พี่ทศพูดกับพี่แพรวิ่งมาหา พอพูดจบก็จูงมือของผมเดินแหวกผู้คนที่ห้อมล้อมออกไปจากงาน


"ไอ้ทศ!!! มึงจำไว้ว่ากู 'พระพาย' จะเอาเด็กของมึงมาเป็นเด็กของกูให้ได้" คนเมาตะโกนไล่หลังมา ผมรับรู้ได้ว่าพี่ทศโกรธมากที่ได้ยินประโยคนี้เพราะวัดได้จากแรงบีบที่ข้อมือของผม


'โครม!!!'


พี่ทศปิดประตูรถเสียงดังจนผมที่นั่งอยู่ในรถสะดุ้งโหยง พี่ทศขับรถออกจากบ้านพี่แพรตาก็มองผมสลับกับมองถนน


"ไปอ่อยอีท่าไหนไอ้พายถึงจะเอามึงห๊ะ!!!" พี่ทศตะคอกใส่ผม


"ลักษณ์ไม่ได้อ่อย..ลักษณ์แค่เข้าไปชมสวน" ผมตอบตะกุกตะกัก มือก็จิกต้นขาตัวเอง


"ใครใช้ให้มึงเข้าไป ไหนบอกกูว่าเข้าห้องน้ำไง!!!" พี่ทศจอดรถแล้วจับผมบ่าผมกดลงติดกับเบาะ


"ฮือ...อ...ลักษณ์ขอโทษ.." ผมร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจกลัว


"หรือว่าอยากได้ไอ้พายเป็นผัว? ร่าน!!"


"ลักษณ์ไม่ได้ร่าน..ฮึก..ก..ลักษณ์ไม่ได้อยากได้ผู้ชายคนนั้นเป็นผัว..ฮือ..อ...พี่ทศต้องเชื่อผมนะ" ผมอธิบายให้พี่ทศฟังทั้งน้ำตา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่อยากให้พี่ทศเข้าใจผมผิด พี่ทศนั่งเงียบจ้องมองผมที่นั่งร้องไห้ ผมไม่รู้เลยว่าพี่ทศกำลังคิดจะทำอะไร


"มันทำอะไรมึงบ้าง?" พี่ทศถาม จากที่ฟังจากน้ำเสียงพี่ทศคงจะใจเย็นลงแล้ว


"กอด..ฮือ..แล้วมา..ซุก..ไซร้..คะ..คอ" ผมตอบและพอได้พูดสมองก็ฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับผู้ชายคนนั้นจนผมตัวสั่น


"กูอยู่นี่แล้ว มึงจะกลัวอะไร" พี่ทศดึงผมเข้ามากอดพร้อมกับพูดปลอบ ผมเองก็กอดตอบกลับไปและร้องไห้ตรงอกแกร่งที่วันนี้ผมรู้สึกว่ามันช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน เดี๋ยวสิ...ผมจะมารู้สึกดีกับคนที่ทำร้ายพี่สาว พี่ชายและตัวผมไม่ได้ พอคิดได้อย่างนั้นแล้วผมก็ผละกอดจากพี่ทศ มือทั้งสองขางก็รีบเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ


"ลักษณ์ไม่เป็นอะไรแล้วครับ" ผมตอบ พี่ทศมองผมแต่ก็ไม่พูดอะไร จากนั้นก็ขับรถกลับคอนโดโดยที่ระหว่างทางพวกเราทั้งสองไม่คุยอะไรกัน ผมเองก็มองไปนอกหน้าต่างรถ มือก็ทาบอกซ้ายที่เต้นรัวพร้อมกับความสับสนที่โถมทับเข้ามา










....................................................................
มาแล้วค่ะขอโทษที่ให้รอ ตอนนี้อธิบายไม่ถูกแต่ที่รู้ๆอาจจะทำให้คนค้างได้

ไรท์อาจจะอัพช้าแต่อยากให้ทุกคนรู้ไว้ว่าเรื่องนี้ไม่ดองนานนะคะ คือถ้าไม่ติดงนหรือติดธุระไรท์ก็จะอัพถี่

ขอขอบคุณที่ติดตาม คอมเม้น อ่าน ให้กำลังใจนะคะ

ป.ล. พรุ่งนี้วันเกิดไรท์คนสวย ไม่รู้จะได้ปั่นเพื่ออัพในวันเสาร์หรืออาทิตย์หรือเปล่า

 

[fammi50]

ทศดูอารมณ์แปรปรวน ลักษณ์รีบหนีออกมาเลยลูก สงสาร

[iceman555]

 
สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าครับ. 

[ราตรีสีน้ำเงิน]

[mukmaoY]

  กลัวววว

[cheyp]

อึดอัดจริงๆ

[Laliat]

"ป.ล. พรุ่งนี้วันเกิดไรท์คนสวย ไม่รู้จะได้ปั่นเพื่ออัพในวันเสาร์หรืออาทิตย์หรือเปล่า"

เอาจริงดิ วันเกิดเดียวกันเลย ถ้า HBD. จะเหมือนอวยพรตัวเองมั้ยน้า ฮิๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็น่ะ อย่าเจ็บอย่าจนน่ะคะ
แล้วล่าสุดมันสั้นแบบค้างเติ่งยังไงชอบกล
ยังไงก็ค่อยๆเรียบเรียงลำดับเรื่องออกมา ถึงอยากให้มาอัพบ่อยๆ แต่ก็อยากให้ทำออกมาเต็มที่ ไม่ต้องรีบร้อนลนลาน มันจะได้ลื่นไหลเป็นธรรมชาติ และคุณจะได้ไม่รู้สึกกดดันเกินไป ขัดเกลามันแบบอารมณ์ที่คุณอยากสื่อให้ถึงผู้อ่าน บางทีคุณอาจมีเวลาไม่มาก (คนเราต่างมีภาระต้องรับผิดชอบเนอะ)
การมาเขียนเรื่องเหมือนการมาแบ่งปันสิ่งที่เราชอบด้วยกัน
การไม่มาอัพนานๆก็ทำอารมณ์ขาดตอน แต่ไม่อยากให้กังวลเกินไป
เพราะเดี๋ยวมันจะห้วนเกิน  อยากให้คุณเขียนมาอย่างมั่นใจ
ปล่อยของที่มีให้เห็นเต็มที่ เพราะยังเชื่อในศักยภาพของคุณอยู่ลึกๆว่ามีดี
สังเกตุจากงานบทแรกๆ ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าคุณน่าจะมีเวลาให้มากกว่าตอนหลังๆ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ  รอตามอ่านอยู่น่ะ

[TanYung0209]

ตอบ...

1อิทศดูแปรปรวน อิทศขี้หึง ขี้หึงเกินไป

2อึดอัดอะไรคะ

3ขอบคุณสำหรับคำอวยพร

4 รู้ใจไรท์เลยว่าช่วงนี้กดดันตัวเองจนเขียนออกมาไม่ดี T^T ขอขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ ป.ล. จะมีการรีไรท์ในบางตอนค่ะ อันนี้ตั้งใจไว้ก่อนแล้วรีใส่ส่วนภาษาเขียนนะคะ ส่วนโครงยังคงมีเหมือนเดิมแต่จะเพิ่มเติมเกลาคำและใส่อารมณ์

[Yara]

อยากให้พี่ทศพูดกับลักษณ์ไปตรงๆ ว่าคิดยังไงกับลักษณ์ถึงกักขังไว้อย่างนี้ ขอให้สีดาดลใจให้ลักษณ์ลดทิถิลง จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขขึ้นมาบ้าง

[isuloveU Soly]

สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ 

[boonpa]

  ทศเป็นลมบ้าหมูป่ะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

[mystery Y]

ดูสับสน มึนงงเนาะ

[0909985781]

อารมแปรปวนมากครับเรื่องนี้เศร้าจริงๆ

[TanYung0209]

พระลักษณ์
Writer :TanYung0209
File : 19









[ทศกัณฐ์ Talk]

ไร้คำพูดใดๆที่ออกจากปากของพวกเราสองคน ผมเหลือบมองคนที่นั่งร้องไห้เงียบๆ ทุกหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นมันมีอิทธิพลที่ทำให้ผมเจ็บปวด ผมไม่อยากให้ลักษณ์ร้องไห้แต่ผมก็ต้องทำ ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัวที่อยากให้ร่างบางอยู่กับผม มองแค่ผม เพียงคนเดียว นั่นเท่ากับว่าผมจะต้องทำร้ายลักษณ์และทำร้ายหัวใจตัวเองไปด้วย ตราบใดที่ลักษณ์ยังละเมอหาไอ้ราม ผมก็จะเป็นตัวร้ายที่กักขังลักษณ์เอาไว้ให้กับตัวเอง


ทั้งที่คิดจะกักขังแต่วันนี้ผมอยากพาลักษณ์ออกมาข้างนอก มางานวันเกิดแพร ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนผมจะต้องอยู่ในงานเยอะก็ถือว่าเป็นการให้ทั้งสองฝ่ายได้รู้จักกันแต่การตัดสินใจครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ผิด เมื่อไอ้พายลูกพี่ลูกน้องของแพรและบุคคลที่ผมไม่กินเส้นด้วยมาเจอลักษณ์จนผมหึงหวงหน้ามืดตามัวจนเผลอด่าทำร้ายจิตใจคนรักไป พอใจเย็นก็ดูเหมือนว่าลักษณ์เขาจะไม่สนใจผมเสียแล้ว อาจจะโกรธหรือเกลียดผมไปแล้วก็ได้


"แฮ่ก...ฮึก..แฮ่ก" เสียงหอบจากคนที่นั่งใกล้ๆดังขึ้นมายิ่งในตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรผมก็ยิ่งได้ยินชัดเจน ผมหันไปมองลักษณ์ที่มือกำลังกุมหน้าอกเอาไว้ ใบหน้าสวยที่เริ่มซีดเซียวเชิดขึ้น ปากก็เผยอกอบโกยอากาศ


"ลักษณ์!!! เป็นอะไร" ผมหันไปถามก่อนจะเลี้ยวรถจอดข้างทาง


"หายใจ..ฮึก..มะ..ไม่ออก...อุบ" ลักษณ์เอ่ยแล้วอาเจียนออกมาจนเลอะเต็มเสื้อ ผมรีบตั้งสติก่อนจะขับรถเปลี่ยนเส้นทางจากที่จะกลับคอนโดเปลี่ยนเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแทน


"ลักษณ์ หายใจลึกๆช้าๆนะ อดทนนะเดี๋ยวพี่จะพาไปโรงพยาบาล" ผมบอกกับคนป่วยที่นอนตาปรือพลางหยิบกระดาษทิชชู่ซับปากให้ลักษณ์ไปด้วย ถึงปากจะบอกให้ลักษณ์อดทนแต่ผมกลับไร้ความอดทนขึ้นมาเสียเอง


ในที่สุดก็มาถึงโรงพยาบาล ผมรีบจอดรถและอุ้มลักษณ์ที่ใกล้หลับเต็มทีเข้าไปในตัวอาคาร


"หมอ!!! ช่วยเมียผมด้วย" ผมเรียกหาหมอให้มาช่วยลักษณ์และไม่อายที่จะใช้สรรพนามเรียกคนที่อยู่ในอ้อมแขนว่า 'เมีย' ไม่นานบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงผู้ป่วยเข้ามาผมวางลักษณ์ให้นอนลงไป จากนั้นลักษณ์ก็ถูกนำตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน


'อย่าเป็นอะไรเลยนะลักษณ์' ผมนั่งทรุดอยู่หน้าประตูโดยไม่อายสายตาของคนอื่นที่จ้องมอง ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรนอกจากลักษณ์แล้ว ภาพในรถยังคงติดตา ลักษณ์ทรมานมากขนาดไหนมันถูกแสดงออกทั้งทางแววตาและท่าทาง ถึงตอนนี้ลักษณ์จะถึงมือหมอผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดี


"คุณคะ..คุณเป็นญาติกับคุณพระลักษณ์ใช่ไหมคะ?" พยาบาลสาวเข้ามาถามผมที่กำลังนั่งเหม่อลอย


"ใช่ครับ" ผมตอบกลับไป


"คุณตามดิฉันมานะคะ พอดีว่าคุณหมอมีเรื่องจะคุยด้วย" พยาบาลเอ่ย คำว่าคุณหมอมีเรื่องจะคุยด้วยทำให้หัวใจผมกระตุกวูบแสดงว่าลักษณ์คงจะไม่เป็นไข้ธรรมดาแน่นอน


"คุณคะ ได้ยินไหมคะ?" ด้วยความที่ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ทำให้พยาบาลเรียกอีกรอบผมถึงจะเดินตามหญิงสาวเพื่อไปพบคุณหมอ


"เชิญเข้าไปได้เลยค่ะ" พยาบาลหยุดที่หน้าห้องตรวจห้องหนึ่ง แล้วผายมือพร้อมพูดให้ผมเข้าไปภายในห้อง ซึ่งพอย่างก้าวเข้าไปผมก็เจอกับหมอผู้ชายอายุน่าจะห่างจากผมไม่กี่ปีนั่งดูเอกสาร


"สวัสดีครับคุณหมอ" ผมเป็นฝ่ายทักทายให้อีกฝ่ายที่นั่งดูเอกสารได้รู้ตัวว่าผมนั้นมาภึงแล้ว


"เชิญนั่งครับ" คุณหมอเอ่ย ผมก็นั่งลงตามที่หมอได้บอก คุณหมอจ้องหน้าของผมก่อนจะทำท่าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง


"คุณกับคุณพระลักษณ์เป็นอะไรกันครับ?" คุณหมอถามเล่นเอาผมถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมา ผมไม่คิดว่าหมอจะมาถามเรื่องนี้เพราะมันดูเป็นเรื่องส่วนตัวและไม่เกี่ยวกับอาการป่วยของลักษณ์เลย


"ผัวเมียครับ" ผมตอบออกไปน้ำเสียงเรียบนิ่ง


"อ่อ ครับ แล้วเรื่องบนเตียงนี่รุนแรงใช่ไหมครับ?" คุณหมอถามต่อ คราวนี้คำถามทำให้ผมอึ้งยิ่งกว่าเดิม

   
"นี่คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไร!!!" ผมขึ้นเสียงใส่


"พวกคุณทะเลาะกันบ่อยใช่ไหม?" คุณหมอยังคงถามต่อ ท่าทางไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของผม


"ทำไมผมต้องตอบด้วย" ผมพูดน้ำเสียงติดจะไม่พอใจอีกฝ่าย


"ก็คำตอบของคุณผมจะได้รู้ว่าอาการของคนไข้ตรงกับสิ่งที่ผมคิดหรือเปล่า ยังไงก็ช่วยตอบผมด้วย" คุณหมอเอ่ย ดวงตาผ่านกรอบแว่นหนาก็มองผมไม่กระพริบ


"ครับ ตามที่คุณหมอพูด" พูดจบผมก็ทิ้งตัวนั่งเอนกายไปพิงกับพนักพิงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมเลือกที่จะพูดความจริงออกไปเพราะนั่นเท่ากับว่าจะช่วยลักษณ์


"คนป่วยเป็นโรคเครียดและกำลังจะเข้าสู่ภาวะโรคซึมเศร้า" คุณหมอเอ่ย มือก็ขยับแว่นแล้วจ้องมองผมไม่วางตาราวกับผมเป็นคนร้ายทำคดีร้ายแรงแต่จะว่าไปผมว่าผมก็เลวไม่ต่างจากคนร้ายฆ่าคนหรอกครับ


"จากร่องรอยตามตัวและก็อาการหายใจติดขัดของผู้ป่วยที่เกิดจากความเครียดทำให้ผมคิดว่าคุณคงจะปฏิบัติตัวกับคนป่วยไม่ดีสักเท่าไหร่ ดังนั้นผมขอให้คุณปรับพฤติกรรมหรือทำยังไงก็ได้ให้ผู้ป่วยสบายใจมากที่สุด คุณทำได้ไหม?" พอผมเงียบไม่พูดอะไร หมอก็ร่ายคำพูดออกมายาวเหยียดแล้วไอ้แต่ละประโยคก็ตรงตามที่หมอพูดเสียด้วยแถมยังปิดท้ายให้ผมทำดีกับลักษณ์อีก


"ว่าไงครับ?" หมอถามย้ำ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็ดูเหมือนจะคาดคั้นให้ผมรีบตอบ


"ครับ ผมจะพยายามทำให้เขาสบายใจที่สุด" ผมตอบ


"ดีครับ ถ้าคืนนี้ผู้ป่วยไม่มีไข้หรืออาการอะไรพรุ่งนี้เช้าก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับแล้วก็หมอจะจ่ายยาให้ซึ่งหมอขอบอกเลยว่ายามันรักษาแค่ภายนอกเท่านั้น ถ้าจะรักษาจิตใจคุณจะต้องรักษาคนรักของคุณเอง" คุณหมอพูดกับผม จากคำพูดเหมือนหมอจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับลักษณ์


"คุณกำลังสงสัยว่าหมอใช่ไหม?...หมอก็เคยเป็นฝ่ายเจ็บเหมือนกับคนรักของคุณแต่ยังดีที่สุดท้ายคนรักหมอก็ทำดีกับหมอ" หมอหนุ่มบอกกับผมพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องไป ผมเองก็เดินตามหลังเช่นกัน


"คีร์ เหนื่อยไหม?" ผู้ชายร่างใหญ่ หน้าตาดีและน่าเกรงขามพูดกับหมอที่ออกจากห้อง


"นิดหน่อยครับป๋าวิน" คุณหมอยิ้มให้ชายคนนั้นแล้วพากันเดินออกไป แวบหนึ่งผมเห็นหมอหันหน้ามายิ้มแล้วยักคิ้วส่งสายตาให้ผมเหมือนกับให้ผมรับรู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็คือคนที่หมอพูดถึง ผมมองทั้งคู่จนสุดสายตาท่าทางพวกเขาจะรักกันมากจนผมอิจฉา ผมกับลักษณ์ยังจะมีโอกาสที่จะรักกันแบบนี้ไหม? ในเมื่อผมทำเลวใส่มากมายจนลักษณ์ต้องร้องไห้และเข้าโรงพยาบาลแบบนี้แต่ก่อนที่ผมจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือการไปหาลักษณ์


"ลักษณ์..."


ตอนนี้ผมยืนมองร่างโปร่งที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงท่ามกลางไฟสลัวจากด้านนอกที่ส่องเข้ามา มือข้างหนึ่งของลักษณ์มีสายพลาสติกสีใสเชื่อมโยงกับถุงน้ำเกลือ ผมเข้าไปจับปลายนิ้วสวยอย่างเบามือราวกับว่านี่คือแก้วชั้นดีที่สวยและเปราะบาง


ผมเดินอ้อมไปอีกด้านของเตียงก่อนจะขยับตัวของคนที่หลับตาพริ้มเล็กน้อย จากนั้นผมก็แทรกตัวไปนอนยังที่ว่างที่พอจะมีอยู่บ้าง ผมสอดแขนเข้าไปใต้ศีรษะให้ลักษณ์ได้นอนหนุน แขนที่ว่างอีกข้างก็รั้งกอดเอวบางเอาไว้ ผมนี่เห็นแก่ตัวจริงๆขนาดลักษณ์ป่วยแทนที่จะปล่อยให้พักผ่อนผมกลับมานอนเบียดนอนกอด


"อื้อ" เสียงครางอือดังลอดออกมาจากลำคอของคนนอนหลับ ก่อนที่จะขยับเข้ามาซุกอกกว้างของผม ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วจุมพิตที่หน้าผากเนียนเบาๆ


"พรุ่งนี้และวันต่อๆไปทศกัณฐ์จะรักษาพระลักษณ์เอง"


☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆


"พี่ทศ...ตื่น" เสียงเพราะๆปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา ผมมองไปทางหน้าต่างก็พบว่าตอนนี้ก็ถึงเวลาเช้าวันใหม่ ผมก้มมองลักษณ์ที่กำลังหลบตาผม แก้มขาวเริ่มมีสีแดงจางๆปรากฏขึ้นมาจนผมอดไม่ได้ที่จะ...


'ฟอด'

ผมหอมแก้มลักษณ์ฟอดใหญ่จนลักษณ์ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ตาคู่สวยมองผมเลิกลั่กท่าทางคงจะตกใจไม่น้อย ผมยิ้มกว้างกับปฏิกิริยาของลักษณ์ที่เห็นแล้วอยากจะจับหอมแก้มทั้งวันให้รู้แล้วรู้รอด ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องอดใจเอาไว้และลุกออกจากเตียงก่อนที่หมอหรือพยาบาลจะเข้ามาเห็น


"พะ...พี่ทศ" ลักษณ์คงจะตกใจจริงๆขนาดเรียกชื่อผมก็ยังจะติดอ่าง


"หืม? เรียกทำไมหรือว่ามึงเจ็บตรงไหน ปวดตรงไหน" ผมจับบ่าของลักษณ์ไว้แน่นตามด้วยรัวคำถามใส่


"ลักษณ์ไม่เป็นอะไรครับ คือลักษณ์แค่อยากรู้ว่าลักษณ์เป็นอะไรก็เท่านั้น" ลักษณ์ถามผมพลางเม้มปากตัวเองไปด้วย


"บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่ให้เม้มปาก" พูดจบผมประทับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากนิ่มและผละออกทันที


"ถ้าวันหลังยังจะเม้มปากแบบนี้อีกกูจะจับจูบหนักๆ จูบสูบวิญญาณ มึงอยากโดนไหม?" ผมเอ่ยแล้วแกล้งทำเสียงดุแต่เหมือนคนตรงหน้าจะกลัวถึงได้รีบพยักหน้าตอบรับ


"พี่ทศยังไม่ตอบลักษณ์เลยนะครับว่าลักษณ์เป็นอะไร?" ลักษณ์ทวงถามผมอีกรอบ


"กูจะไม่บอกมึงตอนนี้แต่ที่แน่ๆหมอบอกว่าคนที่จะรักษามึงได้ก็คือกู" ผมตอบ ตาก็มองคนที่นอนทำหน้างงกับคำพูดของผม


"รักษายังไง พี่ทศไม่ได้เป็นหมอ"


"ถึงกูไม่ใช่หมอแต่กูจะรักษามึงหายได้แค่มึงไม่ดื้อไม่ซน กินยาตามที่หมอสั่งก็พอเข้าใจไหม?"


"ครับ" ลักษณ์ตอบรับ ผมถึงกับยิ้มพราวขึ้นมา ในใจก็คิดว่าผมจะใช้เวลาตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปในการที่จะทุ่มเทความรู้สึกที่ผมมีต่อลักษณ์ให้มากที่สุด หวังว่าพระลักษณ์จะรับรู้แล้วเปลี่ยนใจจากรักพระรามมามองและรักทศกัณฐ์ยักษ์แสนร้ายกาจบ้าง


[ทศกัณฐ์ Talk - The End]


เมื่อคืนผมฝันว่าพี่ทศนำดอกไม้มาให้แล้วพูดดีกับผม ทำดีกับผม ไม่คิดเลยว่าตื่นมาความฝันมันจะเป็นจริง พี่ทศดูใจดีกับผมมากถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ไว้วางใจอยู่ดีเพราะพี่ทศเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนผมตามไม่ทัน


"ลักษณ์นั่งไหวไหม?"


"คะ...ครับ อะไรนะครับ?" ผมรีบดึงสติกลับมาพอได้ยินเสียงทุ้ม พี่ทศจะโกรธ จะรำคาญไหม? ที่ผมถามย้ำ


"พี่ถามว่านั่งไหวไหม?" พี่ทศทวนคำถามให้แถมสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองของพี่ทศทำเอาผมแปลกใจ


"ไหวครับ" ผมตอบแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง


"ถอดเสื้อ" พี่ทศเอ่ย


"ถอดทำไมครับ?" ผมพูดพร้อมกับจับเสื้อตัวเองเอาไว้ นี่พี่ทศคิดจะทำอะไรกับผมที่โรงพยาบาลอย่างนั้นเหรอ?


"เช็ดตัวลักษณ์มีไข้แบบนี้จะให้พี่พาไปอาบน้ำหรือไง?" พี่ทศตอบ ผมถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก


"ถอนหายใจแบบนี้แสดงว่าคิดอะไรแปลกๆแน่เลย คิดว่าพี่จะ....กับลักษณ์ที่โรงพยาบาลเหรอ? น่าสนใจดีเหมือนกัน" พี่ทศโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหูของผมแถมคำพูด การเว้นระยะระหว่างคำทำให้ผมอายที่ถูกจับได้ว่าคิดเรื่องลามก


"คือลักษณ์...อื้อ.." ผมพยายามปฏิเสธแต่พี่ทศก็เอามือมาปิดปากของผมเอาไว้


"ไม่ต้องพูดอะไร นั่งเงียบๆรอพี่เอาน้ำเอาผ้ามาเช็ดตัวดีกว่า" พี่ทศเอ่ยตาก็จ้องมองใบหน้าผมที่ห่างกันไม่กี่เซ็น มุมปากของพี่ทศยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่พี่ทศจะขยับตัวออกห่างและเดินพูดอะไรบางอย่างแล้วถ้าผมได้ยินไม่ผิดพี่ทศพูดว่า 'แม่ง..น่ารัก'


"นั่งตัวตรงๆเดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้" พี่ทศออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับอ่างพลาสติกใบเล็กที่ข้างในบรรจุน้ำและมีผ้าขนหนูผืนบางอยู่ด้วย พี่ทศนั่งลงตรงหน้าผม มือหนาบิดผ้าขนหนูชุ่มน้ำให้เปียกพอหมาดๆแล้วเริ่มแตะที่หน้าผากของผม


"พี่ทศ ลักษณ์ว่าเดี๋ยวลักษณ์ทำเองดีกว่าครับ" ผมจับข้อมือพี่ทศเอาไว้ พี่ทศมองหน้าผมนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉยของพี่ทศทำให้ผมนึกกลัว ผมไม่น่าพูดออกไปเลย พี่ทศอุตส่าห์ใจดีกับผมแต่ผมกลับฆ่าตัวเองโดยเรียกยักษ์ร้ายกลับมา


"อย่าดื้อ เข้าใจไหม?" พี่ทศพูดออกมาสั้นๆ น้ำเสียงที่ใช้ก็ไม่ได้ตะคอกหรือแสดงออกถึงความไม่พอใจ ถึงอย่างนั้นผมก็เชื่อฟังและปล่อยข้อมือพี่ทศให้เป็นอิสระ


ผ้าเปียกน้ำค่อยๆซับตามใบหน้าของผมอย่างเบามือ ก่อนที่จะลากผ่านมาที่ซอกคอ บ่าเนียน จนถึงแผ่นอกที่มีรอยสีกุหลาบจางๆกระจายอยู่ทั่ว


"อื้อ.." เสียงครางอือดังลอดออกมาเพราะถูกพี่ทศเช็ดวนบริเวณยอดอก พอผมเงยหน้ามองคนเช็ดตัวก็พบว่าพี่ทศยกยิ้มอยู่ แสดงว่าพี่ทศจงใจแกล้งผม


"พี่ทศอย่าแกล้งลักษณ์" ผมร้องห้าม พี่ทศก็เลยเลื่อนมือออกจากบริเวณอกของผมเป็นหน้าท้องแทน


"เกร็งหน้าท้องทำไม?" พี่ทศถามแต่หน้ายิ้มระรื่น นี่คงจะถามเพื่อให้ผมอายสินะ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าผมเกร็งหน้าท้องเพราะความเสียวซ่าน


"พี่ทศ..ลักษณ์รู้สึกไม่ดีเลยพี่ทศรีบเช็ดได้ไหมครับ?" ผมไม่ตอบ มือก็กุมขมับแสร้งว่าปวดหัว ผมคิดแก้เกมโดยการใช้ความไม่สบายของผมมาใช้ ดูเหมือนจะได้ผลพี่ทศนำผ้าเช็ดตัวใส่ในอ่าง หลังมือที่ว่างก็มาแตะตามหน้าผากและซอกคอของผม จากสีหน้าดูเหมือนพี่ทศจะกังวลอยู่ไม่น้อย


"ตัวก็ร้อนไม่มาก ทำไมถึงปวดหัวขึ้นมาหรือว่าจะร้อนใน" พี่ทศพึมพำ ผมก็แอบขำในใจนานๆทีผมจะเห็นพี่ทศลนลานขนาดนี้


ในระหว่างที่ผมนึกขำอยู่นั้นพี่ทศก็ใช้โอกาสนี้ประกบริมฝีปากของพี่ทศเอาไว้ด้วยกัน ลิ้นหนาสอดเข้ามาในโพรงปากของผมอย่างรวดเร็ว  ทั้งฉกตวัดลิ้นหยอกเหย้ากับลิ้นของผมสลับก็ดูดเม้มริมฝีปากบางจนผมแทบหมดแรงหงายลงนอนบนเตียง ยังดีที่มือของพี่ทศคอยโอบแผ่นหลังเอาไว้ทำให้ผมยังทรงตัวได้


"อืม.." พี่ทศผละริมฝีปาก ตาคมมองใบหน้าของผมด้วยความอ่อนโยน นิ้วโป้งก็เกลี่ยริมฝีปากล่างของผมอย่างเบามือ


"พะ..พี่ทศมาจูบผมทำไม?" ผมเลือกถามคำถามโง่ๆออกไป ทั้งที่รู้ว่าถามไปก็ไม่ได้อะไร ดีไม่ดีอาจได้รับพูดถากถางก็ได้เพราะปกติพี่ทศอยากจะทำอะไรผม พี่ทศก็ทำโดยไม่ถามหรือนึกถึงจิตใจของผมอยู่แล้ว


"พี่แค่ใช้ปรอทวัดไข้..ลักษณ์มีอาการร้อนใน พี่ว่าลักษณ์ต้องทานน้ำเยอะๆนะ" พี่ทศตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้มีชัย


"พี่ทศบ้า" ผมพึมพำเสียงแผ่วเบากลัวว่าคนร่างสูงจะได้ยิน ใครเขาวัดไข้กันแบบนี้ นี่พี่ทศหาเรื่องลวนลามผมสินะ


"ลักษณ์...คิดว่าพี่ไม่ได้ยินเหรอ!" พี่ทศพูดเสียงดุดัน เล่นเอาผมถึงกับสะดุ้งโหยง ผมไม่น่าวางใจเลย พอเห็นพี่ทศใจดีผมก็นึกเล่นนึกหยอกเหมือนที่เคยได้ทำตอนอยู่ที่ร้านเหล้า


"พี่ทศ..คะ..คือ..อุ๊บ!!" ผมที่จะพูดคำขอโทษก็ถูกพี่ทศใช้มือปิดปากเอาไว้


"ถึงพี่จะบ้า..พี่ก็บ้าเพราะลักษณ์(รัก)"











........................................................................................
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาเม้นมาเป็นกำลังใจให้นะคะ

ช่วงนี้อาจจะอัพเป็น เปอร์เซ็นถึงเดือนตุลาคมค่ะ ช่วงตุลาคิดว่าว่างกว่านี้แน่นอน

ไรท์งดมาม่าหันมาบริโภคน้ำตาลแทนค่ะ



 

[Yara]

ถ้ากำลังจะเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าก็น่ากลัวนะ หวังว่าพี่ทศจะดูแลลักษณ์ดีๆนะ

[naya-devil]

 

[cheyp]

ดีให้ตลอดนะทศ

[fammi50]

แอบหวั่นๆกับคำทิ้งท้ายของนักเขียนนะเนี่ยยยยยยย

[ราตรีสีน้ำเงิน]

 

[sanri]

เง้อ นับศพกันเยยหรอคะ ถ้านับกันจริงๆนี่ลักษณ์คงกลายเป็นศพหลายตลบแล้วแหละ 
รอต่อปายยยยยย 

[Pam_ban]

อยากเห็นสงครามทศกัณฑ์กับพระพายซะแล้วสิ พระลักษณ์คงจะได้รู้เสียทีว่าพี่ทศรักน้องขนาดไหน อาการป่วยอาจจะหายได้


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[mystery Y]

นึกว่าลักษณ์ท้องนะเนี่ย อิๆ

[ooomukooo]

ชอบมาก 
รอติดตาตอนต่อไป

[SiHong]

ดูแลน้องดีๆนะพี่ทศ

[mukmaoY]

 

[Yara]

กลัวจริงๆ ว่าความสุขความสบายใขแบบนี้จะอยู่กับลักษณ์ไม่นาน หวังว่า จะไม่มีเรื่องนะ