พระลักษณ์
Writer : Tan-Yung0209
File : 29
"ลักษณ์ ชอบดอกบลูฮาวายไหม?"
"ชะ...ชอบครับ" ผมที่กำลังใจลอยคิดถึงพี่ทศก็ต้องดึงสติมาตอบคำถามของพี่ราม
"ชอบแล้วทำไมถึงหน้าเศร้าล่ะ? อยู่กับพี่ไม่มีความสุขเหรอ?" พี่รามถามผมเสียงเศร้า
"ลักษณ์มีความสุขที่ได้อยู่กับพี่ราม" ผมตอบพร้อมกับแสร้งยิ้มบางๆออกมาเพื่อไม่ให้พี่ชายไม่คิดมาก
'พี่ชาย' คำๆนี้ผมสามารถเรียกพี่รามโดยไม่ตะขิดตะขวงใจเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ความรู้สึกมี่เคยรัก เคยชอบพี่รามยังคงมีอยู่แต่ไม่ใช่ความรู้สึกรักแบบคนรัก มันคือความรักแบบครอบครัว ใจผมไม่เหมือนเดิมแล้ว ใจผมเป็นของพี่ทศไปแล้ว
"แน่ใจเหรอ?" พี่รามถามย้ำ
"แน่ใจสิครับ" ผมตอบ
"ถ้าอย่างนั้นพี่ขอกอดลักษณ์จะได้ไหม?" พี่รามเอ่ยขอ
"ได้สิครับ" ผมตอบตกลง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะใจสั่นทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ
พี่รามดึงผมเข้ามากอด ท่ามกลางสวนดอกบลูฮาวาย คางก็เกยที่บ่าของผม มือหนาลูบไล้ขึ้นลงไปตามแผ่นหลังเนียน ผมเองก็กอดตอบเช่นกัน
"ลักษณ์กลิ่นตัวหอมนะ ใช้น้ำหอมอะไรเหรอ?" พี่รามใช้จมูกซุกไซร้ซอกคอขาวจนผมรู้สึกขนลุกที่อยู่ๆพี่รามมาทำอะไรแบบนี้
"ลักษณ์ไม่ได้ใช้น้ำหอมครับ" ผมบอก มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเคยซื้อพวกน้ำหอมมาดับกลิ่นเหงื่อแต่พี่ทศก็ห้ามไม่ให้ซื้อแล้วบอกว่าผมนั้นตัวหอมอยู่แล้วอีกอย่างพี่ทศไม่อยากให้มีกลิ่นอื่นมากลบกลิ่นกายผมและพี่ทศก็ชอบมาคลอเคลียผมอยู่ทุกวันเพื่อสูดดมกลิ่นกาย
"เหม่ออีกแล้ว คิดถึงไอ้ทศเหรอ?" พี่รามถาม คงจะเห็นว่าผมเงียบไม่พูดออะไร
"ครับ" ผมตอบตามความเป็นจริง
"เอาอย่างนี้ไหม? ช่วงบ่ายเรากลับบ้านของเรากัน พอพรุ่งนี้ก็ไปหาไอ้ทศ" พี่รามเอ่ย
"บ้านของเรา?"
"ใช่ บ้านของเรา บ้านของป้าบัว ของพี่ ของสีดา ของลักษณ์" พี่รามย้ำเพราะเห็นว่าผมพูดทวนคำถาม
"โอเคครับ เอาตามที่พี่รามพูดเลย" ผมตอบตกลง หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น พรุ่งนี้แล้วสินะที่ผมจะได้เจอพี่ทศ
ดังนั้นพอเราวางแผนจะกลับบ้านพี่รามและผมก็เข้าไปพบคุณวายุเจ้าของรีสอร์ทหนุ่มหล่อแสนใจดีเพื่อที่จะบอกลากลับบ้าน
"อะไรกันลักษณ์ มาเที่ยวที่นี่ไม่กี่วันจะกลับแล้วเหรอแถมยังพารามกลับไปอีก" คุณวายุพูดกับผมไม่จริงจังมากนักออกแนวล้อเล่นเสียมากกว่า
"คือลักษณ์จะไปหา..."
"ลักษณ์ต้องกลับไปง้อแฟนน่ะครับคุณวายุ ส่วนผมก็ว่าจะไปส่งน้องแล้วกลับมาที่นี่ต่อ" ผมที่พูดไม่จบก็ถูกพี่รามพูดแทรกบอกคุณวายุเสียก่อน
"น้องลักษณ์มีแฟนแล้วเหรอ? เสียดายพี่ว่าพี่จะแนะนำลักษณ์กับน้องสาวพี่หน่อย อายุคงจะไล่เลี่ยกัน" คุณวายุเอ่ยสีหน้าบ่งบอกว่าเสียดายที่ไม่ได้ผมเป็นน้องเขย
"ครับ ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว" ผมตอบท่าทางขวยเขินจนคุณวายุยิ้มตาม
"แล้วนี่ไปกันยังไง?" คุณวายุถามถึงการเดินทางหลังจากที่คุยเล่นกันก่อนหน้านี้
"ผมกับลักษณ์ว่าจะไปรถโดยสารที่ขนส่งน่ะครับ" พี่รามตอบ
"ไปทำไมรถโดยสาร เอารถพี่ไปก็ได้เดี๋ยวพี่ให้ยืม" คุณวายุเอ่ยแล้วเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน แล้วหยิบกุญแจรถส่งให้พี่ราม
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณวายุ" พี่รามปฏิเสธ
"พวกเราไปกันเองได้ครับ" ผมช่วยพี่รามปฏิเสธอีกเสียง แค่ค่าที่พักที่พี่ทศจ่ายไปล่วงหน้าคุณวายุก็คืนให้ผมหมด อาหารทุกมื้อคุณวายุก็เรียกผมกับพี่รามไปกินด้วยกันอีก เรียกได้ว่าคุณวายุใจดีกับเราสองคนมากจนปมรู้สึกเกรงใจ
"อย่าขัดใจพี่เลยเอารถพี่ไปเถอะ อีกอย่างรามจะได้ชินกับการขับรถ ไหนๆพี่ก็อุตส่าห์สอนจนรามวอบใบขับขี่ผ่านแล้ว" คุณวายุยังคงต้องการให้เราเอารถไปใช้
"แต่...."
"ไม่มีแต่ราม เอาไปเลย" คุณวายุยัดกุญแจใส่มือพี่ราม
"ครับ...ผมขัดใจคุณวายุไม่ได้จริงๆ" สุดท้ายพี่รามก็จำยอมให้คุณวายุมัดมือชกจนได้
หลังจากที่บอกลาพี่วายุแล้ว พี่รามกับผมก็เดินทางออกจากรีสอร์ทมุ่งสู่บ้านของเรา ผมซึ่งปกติจะชอบหลับในรถ วันนี้ผมกลับไม่หลับเพราะความตื่นเต้นที่ผมจะได้กลับบ้านอีกครั้ง อีกทั้งผมจะได้เจอกับพี่ทศในวันพรุ่งนี้
"ดูลักษณ์มีความสุขจังเลยนะ ดีใจที่ได้กลับบ้านหรือเจอไอ้ทศล่ะ?" พี่รามพูดแซวโดยที่ตามองทางไปข้างหน้า มือก็จับพวงมาลัยรถ
"ทั้งสองอย่างครับ" ผมตอบอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าเปื้อนยิ้มด้วยความสุขที่เอ่อล้น
"อิจฉาคนมีแฟนจังเลย" พี่รามเอ่ย มือก็ขยี้ผมของผมจนยุ่งเหยิง
"พี่รามอ่ะ อย่ามาทำผมลักษณ์สิครับมันเสียทรงนะ" ผมทำหน้านิ่วใส่ มือก็ปัดผมให้เป็นระเบียบเหมือนเก่า
"ทำหน้าแบบนี้งอนพี่แน่เลย" พี่รามพูดหยอกล้อผม
"ลักษณ์ไม่พูดกับพี่รามแล้ว" ผมบอกกับอีกคนแล้วเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่าง
'ฟอด~'
"หายงอนพี่นะ" พี่รามหอมแก้มผมตามด้วยพูดขอคืนดี ผมตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆผมก็ถูกหอมแก้ม
"หายงอนแล้วยัง ถ้ายังพี่จะหอมแก้มลักษณ์ให้หายงอน" พี่นามพูดต่อพร้อมทำเป็นยื่นหน้ามาใกล้
"ลักษณ์หายงอนแล้ว พี่รามขับรถไปเลยมัวแต่แกล้งลักษณ์เดี๋ยวขับไปผิดทางหรอก" ผมแสร้งดุ ไม่รู้ตัวเลยว่าแก้มของผมมันแดงขึ้นมาเล็กน้อย
"ครับๆ จะขับรถแล้วนะครับ จะไม่แกล้งน้องลักษณ์แล้วนะครับ"
"ดีมาก ลักษณ์นอนก่อนนะถึงบ้านปลุกลักษณ์ด้วย" ตอนแรกผมคิดว่าผมจะไม่นอนแต่ไปๆมาๆก็รู้สึกง่วง สุดท้ายความง่วงก็ชนะความตื่นเต้น
☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆
"ลักษณ์..ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว" เสียงปลุกและแขนที่ถูกเขย่าทำให้ผมที่นอนหลับต้องตื่นขึ้นมา
"อื้อ..อ..ถึงแล้วเหรอพี่ราม" ผมถามเสียงงัวเงีย เปลือกตาก็ค่อยๆเปิดออกก็พบว่าท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีส้มแล้ว
"ถึงแล้ว รีบลุกออกจากรถเข้าบ้านกันดีกว่า" พี่รามเอ่ย ผมตั้งสติเล็กน้อย มือก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับพี่ราม
บ้านก็ยังคงเป็นบ้านที่พวกเราเคยอยู่ ข้าวของเครื่องใช้ยังคงจัดวางไว้เหมือนเดิม ผมเดินเข้ามาในบ้านก็ย้อนนึกถึงวัยเด็กที่ตัวเองมาที่นี่ครั้งแรกโดยป้าบัวเป็นคนพามาและผมได้เจอกับพี่ดาและพี่รามครั้งแรกที่ห้องโถงแห่งนี้
"ฮึก..ก.."
น้ำตาเม็ดใสเอ่อล้นออกมา ผมคิดถึงพี่ดา...คิดถึงเหลือเกิน นึกถึงช่วงเวลาที่พวกเราเล่นด้วยกัน เติบโตด้วยกัน
"ลักษณ์ ไม่เอาไม่ร้อง" พี่รามที่เห็นผมยืนสะอื้นไห้ก็โผเข้ามากอด
"ครับ...ฮึก.." ผมรีบเช็ดน้ำตาลวกๆ
"ร้องไห้ทำไมลักษณ์?" พี่รามถามแล้วใช้มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่แก้มใส
"ลักษณ์คิดถึงบ้านครับ" ผมตอบอ้อมๆไม่ได้เจาะจงว่าเป็นพี่ดาเพราะกลัวว่าพูดไปพี่รามอาจจะรู้สึกไม่ดี
"นึกว่าร้องไห้ทำไม ตอนนี้อยู่บ้านแล้วนะ หายคิดถึงได้แล้ว" จริงอย่างพี่รามพูดผมจะร้องไห้ไปทำไมตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านก็เท่ากับได้อยู่บ้านพี่ดา
"ลักษณ์เดี๋ยวพี่เอาเสื้อผ้าไปเก็บข้างบน ลักษณ์เอาข้าวกับพวกกับข้าวในกล่องใส่จานพลางๆ"
"ครับ พี่ราม" ผมหยิบกล่องข้าวและกับข้าวในถุงเข้าไปในครัว อาหารทั้งหมดนี้คุณวายุสั่งแม่ครัวที่รีสอร์ทให้ทำไว้สำหรับพวกเรา เรียกได้ว่าดูแลดีสุดๆจนผมไม่รู้จะตอบแทนคุณวายุอย่างไรดี
"เสร็จยัง?" พี่รามที่เดินเข้ามาในครัว ถามผมที่วุ่นกับการเอากับข้าวใส่จาน
"ใกล้แล้วครับ พี่รามเก็บของเร็วจังเลยนะครับ" ผมเอ่ยเพราะผมเพิ่งจะตักกับข้าวใส่จานเป็นกล่องที่สอง
"ก็พี่หิว"
"ใกล้เสร็จแล้วรอหน่อยนะครับ" ผมพูดพลางก้มหน้าก้มตาตักอาหารไปด้วย
"พี่ไม่หิวข้าวแล้ว" พี่รามเอ่ยแล้วเดินมายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
"อ้าว...พี่รามไม่หิวข้าวแล้วพี่รามหิวอะไรครับ?" ผมหยุดจัดจานแล้วเงยหน้าหันไปมองพี่ราม
"พี่หิวลักษณ์" พูดจบพี่รามก็ล็อกเอวผมแน่น
"พี่ราม...พี่รามจะเล่นอะไรเนี่ย!!" ผมร้องออกมา เมื่อโดนพี่รามฉุดลากไปห้องรับแขก ตามด้วยเหวี่ยงผมลงไปนอนบนโซฟา จากนั้นก็คร่อมร่างผมเอาไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะลุกออกจากโซฟา
"ลักษณ์..รักพี่ใช่ไหม?" พี่รามจับข้อมือผมตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว
"ใช่ ผมรักพี่รามแต่รักแบบพี่ชาย" ผมตอบพร้อมขยับตัวดิ้นหนี
"พี่มองออกนะว่าลักษณ์คิดกับพี่แบบอื่น"
"นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ลักษณ์รักพี่ทศ" ผมตอบกลับไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ ให้พี่รามได้รู้ว่าความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไปแล้ว
"ลักษณ์รักคนที่ฆ่าพี่สาวตัวเองอย่างนั้นเหรอ!!!" พี่รามขึ้นเสียงใส่ผมจนผมรู้สึกกลัวแล้วอาการแน่นหน้าอกก็กลับมาอีกครั้ง
"พี่ทศทำไม่ดีกับพี่ดาไว้ก็จริงแต่พี่ทศก็สำนึกผิดแล้ว ก่อนพี่ดาจะตายพี่เองก็บอกให้ลักษณ์ให้อภัยอย่าแก้แค้น...พี่รามให้อภัยพี่ทศเถอะนะ" ผมพูดออกมา หวังว่าคำพูดของผมจะช่วยเตือนสติพี่รามได้
"พี่ให้อภัยมันแน่แต่ต้องหลังจากที่ลักษณ์เป็นของพี่ ไอ้ทศจะได้เจ็บเจียนตายที่เมียมันกลายมาเป็นของพี่" พี่รามพูดเสียงเกรี้ยวกราด
ตาเหยี่ยวมองผมด้วยความเคืองโกรธ มืออีกข้างที่ว่างก็กระชากเสื้อของผมจนกระดุมหลุด ใบหน้าหล่อก็ก้มลงซุกไซร้ที่แผ่นอกขาว
"พี่รามหยุด!! ปล่อยลักษณ์!!!"
..........................
กลับมาแล้ว ตอนนี้เฉื่อยๆทั้งที่ใกล้จบ อ่านเม้นมา(ทั้งเล้าเป็ด ธันวลัย เพจเฟส) หลายคนเชียร์วายุราม คืออะไร 555555 เอาเป็นว่าไรท์ดับฝันคู่จิ้นนี้นะคะ ตอนหน้ามาดูกันว่า จะมี รามลักษณ์ไหม ถึงขั้นไหนดี ขั้นบันไดดีไหม? 555
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาม้นกันนะคะ
:mew2:
หัวข้อ: พระลักษณ์ [YAOI] 20+ THE END แจ้งเปิดพรี ออเดอร์+ตอนพิเศษ 03/08/2019 (อ่าน 160261 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก