▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓CHAPTER 25: ความรักของนินา!?
ภาพที่ต้นโพสต์ขึ้นเฟสบุ๊คล่าสุดดูจะสะดุดใจสนอยู่ไม่น้อย ดูเผินๆ ก็เหมือนกับภาพการทำงานทั่วไปของต้นที่ทำให้กับชมรมเพื่อนผู้พิการ แต่ภาพที่ต้นถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่สนจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่ในคณะของเขาเองที่จบไปนานแล้ว ก็ทำให้สนเกิดความสงสัยขึ้นมาจนต้องไปเที่ยวเดินถามเพื่อนๆ ในคณะว่ามีใครรู้จักรุ่นพี่คนนี้บ้าง สุดท้ายเพื่อนคนหนึ่งก็ให้ข้อมูลที่น่าสนใจกับสนมา
"รุ่นพี่คนนี้เขาเป็นไบนะเว้ย ระวังเพื่อนมึงด้วย ได้ข่าวว่ารุ่นพี่ก่อนหน้านี้โดนฟันไปหลายคนแล้ว"
"จริงเหรอวะ แล้วไบคืออะไรวะ" สนถามอย่างคนที่ไม่ประสีประสาในวงการนี้เท่าไรนัก
"อ้าว...มึงไม่รู้เหรอ ก็ผู้ชายที่เอาได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิงไง"
นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้สนเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่างที่เขาเห็นในรูปนั้นมากขึ้นแล้ว สายตาของสรกฤษณ์ดูมีแวววูบไหวเวลาที่มองต้น มันไม่ใช่แววตาที่ผู้ชายทั่วไปมองกัน สนจะต้องหาทางเตือนต้นให้ระวังตัวเสียแล้วล่ะ
"ต้น ถ้าเราจะสมัครเข้าชมรมของนาย ต้องทำไงมั่ง"
สนถามขึ้นในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่กินข้าวเย็นกับเพื่อนๆ ที่บ้านพักเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย็นนี้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากกินข้าวแล้วจึงนั่งคุยไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันเพราะที่ผ่านมาต่างคนก็ต่างยุ่งกับการเรียนของตัวเองจนแทบไม่มีเวลาคุยกันเลย ยิ่งปีสุดท้ายแล้วยิ่งต้องเรียนหนักมากขึ้น
"อ้าว...มีเวลาแล้วเหรอ ก็ตอนนั้นเราชวนนายแล้วนายบอกว่ากลัวไม่มีเวลาทำไม่ใช่เหรอ"
คนที่แนะนำให้ต้นมาสมัครช่วยงานที่ชมรมก็คือสนนั่นเอง ช่วงนั้นต้นประสบกับปัญหาด้านจิตใจ มีความรู้สึกเคารพในตัวเองต่ำลงจากการที่โดนเพื่อนล้อเรื่องเป็นเกย์ ถ้าต้นมีกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ทำก็น่าจะช่วยฟื้นฟูความรู้สึกเคารพตัวเองให้กลับมาได้ สนจึงแนะนำให้ต้นลองมาสมัครเป็นสมาชิกชมรมนี้ดูบ้าง นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกทีเดียว เพราะต้นได้รับคำชมมากมายจากอาจารย์และเพื่อนๆ ในชมรมด้วยกัน โดยเฉพาะผลงานการทำวิดีโอประชาสัมพันธ์ความพร้อมของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ในการรับนึกศึกษาพิการเมื่อปีที่แล้ว โครงการนั้นเองที่ทำให้สรกฤษณ์ได้รับความไว้วางใจจากชมรมจนได้เข้ามาช่วยอีกหลายงานปีนี้
"เราพอจัดเวลาได้ เราก็อยากทำประโยชน์ให้กับสังคมบ้างไม่ได้เหรอ ตอนนี้ธุรกิจของเราก็โอเคแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปสมัครนะ" สนรบเร้า
ต้นมองเพื่อนด้วยสีหน้าแปลกใจ ต้นเคยชวนตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมมาทั้งๆ ที่สนเป็นคนแนะนำต้นเองแท้ๆ บอกแต่ว่ามีธุรกิจที่ต้องทำ กลัวทำไม่ไหว เรียนก็หนักอีกต่างหาก ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่เข้าใจได้สำหรับต้น หลังๆ ต้นก็เลยไม่ชวน
"เฮ้ย ไอ้นิก มึงว่าไหม ไอ้สนมันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยว่ะ ดูท่ามันมีพิรุธไงไม่รู้" ปั้นจั่นกระซิบซาบกับนิก สี่คนนี้เวลาอยู่ในบ้านจะแยกนั่งเป็นคู่ๆ ต้นกับสนและนิกกับปั้นจั่น เรียกได้ว่าคู่หูใครคู่หูมัน แต่ความเป็นจริงก็สนิทกันหมดทุกคนนั่นแหละ
"แหม...เอาไมโครโฟนเลยไหมจั่น นินทาเบาจริงๆ นะมึง ไม่ได้ยินเล้ย กูว่าพูดดังกว่านี้อีกหน่อยก็ได้ยินถึงตลาดแล้ว" สนว่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
นิกกับปั้นจั่นหัวเราะชอบใจ
"ก็จริงหรือเปล่าล่ะ กูเห็นไอ้ต้นชวนมึงเข้าไปตั้งหลายรอบมึงก็ไม่สมัครซักที ทำไมคราวนี้ถึงอยากสมัครวะสน ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย" ปั้นจั่นแซวอีก
"อ้าว...ทำไมล่ะ กูก็อยากทำประโยชน์ให้สังคมมั่งไม่ได้เหรอวะ" แล้วก็หันไปรบเร้าต้นอีกคำรบ "นะต้น พรุ่งนี้เราไปสมัครนะ"
เห็นสนอ้อนแบบนั้นต้นก็อดขำไม่ได้
"ก็ไปสมัครสิ ใครเขาห้ามล่ะ นายก็รู้นี่ว่าใครสมัครก็ได้"
สนยิ้มดีใจจนออกนอกหน้า นั่นก็ยิ่งทำให้นิกกับปั้นจั่นสงสัยมากขึ้น
เสียงโทรศัพท์ของสนดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นเพื่อนผู้หญิงที่คณะโทรมาก็แปลกใจ
"ว่าไงน้ำผึ้ง มีอะไรให้ช่วย" สนรับโทรศัพท์แล้วก็เดินแยกตัวไปอีกมุมของห้อง ปล่อยให้เพื่อนสามคนคุยกันไป
"สน เราว่าคู่หมั้นสนนี่ชักไม่ไหวแล้วนะ เมื่อกี้เขาโทรมาว่าเรา บอกให้เราอย่ายุ่งกับคู่หมั้นของเค้า เราก็เลยงงเลย"
"จริงเหรอน้ำผึ้ง แล้วเขาไปเอาเบอร์น้ำผึ้งมาจากไหน" สีหน้าสนดูไม่สบอารมณ์นัก
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"แล้วทำไมนินาเขาถึงสงสัยน้ำผึ้งกับเราล่ะ"
"สงสัยวันนั้นล่ะมั้งที่เรานั่งกินข้าวกลางวันคุยงานกับสน เขาพูดจาไม่ดีเลยนะสน เราเห็นว่าเป็นคู่หมั้นสนหรอกนะก็เลยไม่อยากจะเอาเรื่อง สนไปคุยกับเขาหน่อยนะว่าอย่ามายุ่งกับเราอีก เรามีแฟนอยู่แล้ว เรากับสนไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"
น้ำเสียงของเพื่อนที่ไม่พอใจทำให้สนสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ถ้าเกิดแต่งงานกันขึ้นมาจริงๆ สนก็นึกไม่ออกว่าเขากับนินาจะไปกันรอดไหม ยิ่งนานวันสนยิ่งเห็นนิสัยที่ไม่น่ารักของเธอหลายอย่าง อยู่กันไม่รอดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ช่วงที่อยู่ด้วยกันสนคงจะหาความสุขได้ยากทีเดียว
"ได้ๆ เดี๋ยวเราจัดการให้ ขอโทษด้วยนะน้ำผึ้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ ขอโทษจริงๆ ต่อไปเราจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้อีก"
สนคุยกับเพื่อนสักพักก็เดินหน้าเครียดกลับมานั่งที่เดิม
"เป็นไร หน้าเป็นตูดเชียวนะมึง เมื่อกี้ยังหัวเราะอยู่เลย" ปั้นจั่นคนเดิมอีกแล้ว เขาชอบแซวสนเล่นแบบนี้แหละ
สนถอนหายใจอย่างหัวเสีย "ก็นินาน่ะสิ โทรไปว่าเพื่อนผู้หญิงที่คณะกู หาว่ากูกับเพื่อนคนนั้นมีอะไรกัน บ้าจริงๆ เลย"
"จริงเหรอวะ โห...ผู้หญิงคนนี้ขี้หึงไม่ใช่เล่น ระวังให้ดีนะสน เดี๋ยวโดนเจี๋ยนขึ้นมาล่ะยุ่งเลย"
นิกแซวบ้างหลังจากที่นั่งฟังมาสักพัก แต่พอเห็นสนไม่สนุกด้วยทุกคนก็เลยเงียบตาม
"ทำไมชอบหาเรื่องแบบนี้ แล้วจะอยู่กันได้ไงวะ" สนบ่นอีก
"ลองคุยกับนินาดีๆ ก่อนก็ได้นะสน บางทีเขาอาจจะแค่เข้าใจผิดก็ได้" เห็นสนอารมณ์ไม่ค่อยดี ต้นจึงเลือกที่จะพูดเพื่อให้สนอารมณ์เย็นลง
สนหันไปสบตากับต้น แม้จะรู้สึกหงุดหงิดนินาแต่ก็ซาบซึ้งใจที่ต้นเป็นห่วงความรู้สึกของเขา สนรู้ว่าที่ต้นบอกเขาอย่างนั้นเพราะอยากให้คิดแง่บวก จะได้ไม่เครียดมากเกินไป
"พรุ่งนี้จะลองบอกเขาละกัน แต่ก็ไม่รู้จะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่านะ"
คิดไปสนก็อดสงสารต้นไม่ได้ รักแค่ไหนก็ทำได้แค่รอ ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่นานจนต้นรอไม่ไหวเสียก่อน มันก็เสี่ยงเหมือนกันที่สนบอกให้ต้นรู้บางสิ่งบางอย่างไม่ได้ เมื่อต้นไม่รู้ ต้นก็อาจจะไม่รอ ก็ไม่ใช่ความผิดของต้นหรอก แต่สิ่งที่สนทำก็คงเสียเปล่า แต่สนก็ต้องยอมเสี่ยงเพราะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
"พี่สน"
เสียงใสๆ เรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินมากับเพื่อนให้หยุดชะงัก สนหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นสาวน้อยคนหนึ่งที่สนรู้จักอยู่ตรงทางเดินหน้าคณะ เธอกำลังเดินตรงเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มดีใจ
"อ้าวเต้ย เต้ยเรียนคณะเดียวกับพี่ด้วยเหรอ ไม่รู้มาก่อนเลย"
"ค่ะพี่สน ดีใจจังเลยได้เจอพี่สนอีกครั้งนึง"
"เดี๋ยวพวกกูไปก่อนนะเว้ยสน" เพื่อนๆ ของสนบอกพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้ คงตั้งใจจะหลีกทางให้สนได้คุยกับสาวอย่างสะดวกโยธินนั่นเอง
"เออๆ เดี๋ยวกูตามไปเว้ย"
"เต้ยตามหาพี่สนตั้งหลายวัน เพิ่งได้เจอวันนี้เอง" เต้ยพูดขึ้นเมื่อเพื่อนๆ ของสนเดินไปแล้ว
"เหรอครับ มีอะไรให้พี่ช่วยไหมเต้ย" สนถามไปตามมารยาท แต่ถ้าเต้ยมีเรื่องให้ช่วยจริงๆ สนก็จะปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่สนเชื่อไหมคะว่าแม่ของเต้ยน่ะประทับใจพี่สนม๊ากมาก ถามพี่เต้อยู่บ่อยๆ ว่าเมื่อไหร่พี่สนจะมาที่บ้านอีก แม่อยากให้พี่สนช่วยสอนเต้ยทำอาหาร"
"ก็ได้นะ เดี๋ยวว่างๆ พี่ไปช่วยสอน"
"จริงเหรอคะพี่สน ดีจังเลย เต้ยจะได้บอกแม่ แม่ต้องดีใจมากแน่ๆ เลย"
สีหน้าของเต้ยดูดีใจจนล้นออกหน้า ก็แน่ล่ะ สนคือชายหนุ่มที่เธอใฝ่ฝันอยากอยู่ใกล้ รอมาตั้งหลายปีกว่าจะได้เจอกัน ส่วนสาเหตุที่สนไม่ได้ตามต้นไปบ้านเต้อีก ก็เพราะว่าเคืองเต้ที่ล้อเลียนต้นเรื่องเป็นเกย์นี่แหละ
"วันอาทิตย์นี้พี่ว่าง พี่ไปสอนให้ได้นะ เดี๋ยวพี่พาต้นไปด้วย"
"ดีเลยค่ะ ไม่ได้เจอพี่ต้นนานแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวเต้ยจะปรึกษากับแม่ก่อนนะคะว่าแม่อยากให้เต้ยลองฝึกทำอะไรบ้าง พี่สนจะได้เตรียมตัว อ้อ พี่สนต้องบอกเต้ยด้วยนะคะว่าต้องซื้อะไรบ้าง เต้ยจะพาแม่ไปซื้อมาเตรียมไว้ก่อน"
"ได้ๆ เดี๋ยวยังไงพี่ไปก่อนนะเต้ย พี่จะต้องเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวเจอกันนะเต้ย"
"ค่ะพี่สน ตามสบายค่ะ"
สนเดินไปแล้วแต่เต้ยยังคงยืนยิ้มมองตามชายหนุ่มไปจนลับตา ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาอาฆาตของใครคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านมาเห็นเข้าพอดี
แล้วเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดก็เกิดจนได้ นินาไม่พอใจสนมากทีเดียว คราวที่แล้วสนมาคุยกับเธอว่าไม่ได้มีอะไรพิเศษกับน้ำผึ้งเกินเพื่อน แถมยังมาว่าเธออีกที่โทรไปต่อว่าน้ำผึ้ง ยังไม่ทันไร ผู้หญิงชื่อเต้ยก็เข้ามาอีกคน แถมยังสนิทสนมกันถึงขั้นไปสอนทำอาหารให้ถึงบ้าน อย่างนี้จะให้นินาเข้าใจว่ายังไง สนยิ่งหน้าตาดีเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวแท้สาวเทียมทั้งหลายอยู่ด้วย นินาไว้ใจไม่ได้เลย
"นี่เธอ ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
เต้ยหันไปมองคนที่เดินมาแตะไหล่เธอจากข้างหลังอย่างงงๆ เพื่อนๆ ที่เดินมาด้วยกันอีกสองคนก็งงเช่นกัน
"อะไรเหรอ เรา...รู้จักกันด้วยเหรอ"
"รู้จักสิ" นินากระแทกเสียง แม้จะไม่มากนักแต่ก็พอรู้สึกได้
"เธอมายุ่งกับคู่หมั้นของฉันทำไม" นินาเปิดฉากโดยไม่รอช้า
"คู่หมั้นของเธอ ใครอะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน เธอเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วจะไปยุ่งกับคู่หมั้นของเธอได้ยังไง" เต้ยถามกลับอย่างงงๆ รู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามาทีละน้อยๆ
"ก็พี่สนไงล่ะ พี่สนเป็นคู่หมั้นของฉันเธอไม่รู้เหรอ" นินาตวาดเสียงดัง สีหน้าแสดงอารมณ์โกรธจนเต้ยตกใจกลัว
"อะไรนะ พี่สนน่ะเหรอเป็นคู่หมั้นเธอ"
"ใช่ พี่สนเป็นคู่หมั้นของฉัน เราหมั้นกันมาตั้งนานแล้วเธอไม่รู้เหรอ หรือว่ารู้แล้วแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอชอบพี่สนใช่ไหม"
เต้ยหันไปมองหน้าเพื่อนอีกสองคนอย่างเลิ่กลั่ก
"เต้ยไปดีกว่า อย่าไปยุ่งกับเขาเลย" หนึ่งในเพื่อนของเต้ยบอกด้วยสีหน้ากังวล
"มาทำแบบนี้แล้วคิดว่าฉันจะให้ไปง่ายๆ เหรอ"
"นี่เธอจะทำอะไรน่ะ" เต้ยเริ่มไม่พอใจเมื่อเห็นสีหน้าเอาเรื่องของนินา
"ก็จะสั่งสอนคนที่ไม่มียางอายอย่างเธอไง ไม่มีปัญหาหาผัวเองหรือไงถึงต้องมาแย่งผัวคนอื่นเขาแบบนี้"
นี่ถ้าสนมาได้ยินประโยคนี้ด้วยตัวเองเขาคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน ดีแล้วล่ะที่สนไม่ได้อยู่ตรงนี้
"นี่เธอ ชักจะมากไปแล้วนะ ฉันกับพี่สนยังไม่ได้ทำอะไรเสียหายซะหน่อย มาว่ากันแบบนี้ได้ยังไง" เต้ยขึ้นเสียงบ้าง เพื่อนๆ ต้องคอยจับไว้เพราะกลัวเธอจะลงไม้ลงมือกับนินา
"เต้ย ไปเหอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย"
เพื่อนๆ ของเต้ยเตือนอีกครั้ง แต่เต้ยก็ชักควันออกหูที่อยู่ดีๆ นินาก็มาว่าเธอเสียๆ หายๆ แบบนี้ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหยุดยืนมองกันใหญ่
"ก็มันจริงไหมล่ะ ฉันเห็นนะ ทำเป็นระริกระรี้จะให้พี่สนไปสอนทำอาหารถึงที่บ้าน แล้วถ้าฉันไม่มาดักไว้ซะก่อนจะพากันไปทำอะไรถึงไหนอีกล่ะ อย่านึกว่าฉันดูไม่ออกนะว่าเธอชอบพี่สน เขาเป็นผัวฉัน รู้เอาไว้ซะด้วย"
"ทุเรศ พูดอะไรออกมา ไม่อายหรือไง ไม่นึกเลยว่าพี่สนจะมีคู่หมั้นที่ทุเรศๆ แบบเธอด้วย" เต้ยเองก็แรงไม่แพ้กัน เด็กสมัยใหม่อย่างเธอไม่ใช่นางเอกที่จะทนให้ตัวอิจฉาทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนสมัยก่อนหรอกนะ
"มาว่าฉันทุเรศเหรอ นี่แน่ะ" นินาฟาดมือเข้าที่ใบหน้าของเต้ยอย่างจัง
เต้ยลูบใบหน้าตัวเองจากนั้นก็ปรี่เข้าตบตีกับนินาจนชุลมุนไปหมด เพื่อนๆ ของเต้ยและคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นต้องมาช่วยจับแยกออกจากกัน สภาพของทั้งคู่ดูไม่จืดเลยทีเดียว
"ฝากไว้ก่อนนะมึง อย่าให้กูเจอมึงอีกนะมึง" นินาชี้หน้าอย่างอาฆาต จากนั้นก็สะบัดหน้าเดินหนีไป
"เป็นไงบ้างเต้ย" เพื่อนเต้ยถามอย่างเป็นห่วง
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก คอยดูนะ เดี๋ยวจะให้พี่เต้จัดการ"
เรื่องเก่าจบไปไม่ทันเท่าไหร่ สนก็ต้องเจอเรื่องปวดหัวจากความหึงหวงไม่เข้าเรื่องของนินาอีกแล้ว เต้พาน้องสาวเดินมาหาสนถึงที่คณะในขณะที่สนกำลังกินข้าวกลางวันกับเพื่อนๆ อยู่
"มึงดูนี่ไอ้สน"
เสียงที่โกรธกริ้วของเต้ทำให้สนต้องหยุดกินข้าว พอเห็นเต้ยมีรอยฟกช้ำที่ใบหน้าก็ตกใจ
"อ้าวเต้ย ไปโดนอะไรมา"
"อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้เรื่อง มึงออกมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้เลยไอ้สน" เต้พูดอย่างโมโห แต่ก็นับว่ายังดีที่ยังไว้หน้าสนอยู่บ้างที่พาสนออกไปคุยข้างนอกโรงอาหาร จะได้ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนๆ
สนเดินตามเต้และน้องสาวออกไปอย่างงงๆ สังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน
"เกิดอะไรขึ้นน่ะเต้ย" สนถามเมื่อเดินตามมาจนทัน
"ก็คู่หมั้นของมึงไงไอ้สน ยัยนินาอะไรนั่น อยู่ดีๆ ก็มาตบน้องสาวกู หาว่าน้องสาวกูไปแย่งมึงมา"
ได้ฟังเต้บอกแล้วสนก็ตกใจ สีหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"จริงเหรอเต้ย"
เต้ยพยักหน้าน้อยๆ สีหน้าคล้ายจะร้องไห้
สนทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหัวเสีย แล้วก็ถอนหายใจ
"เฮ้ยเต้ กูขอโทษจริงๆ ว่ะ เดี๋ยวกูจะไปจัดการให้เอง เต้ย...พี่ขอโทษด้วยนะที่เกิดเรื่องแบบนี้"
"เฮ้ยไอ้สน ถ้ามึงรู้ตัวว่ามึงมีเจ้าของแล้วมึงก็ต้องรู้จักระวังมั่งสิวะ กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนต้นหรอกนะกูถึงยังไม่อยากจะเอาเรื่องคู่หมั้นของมึงตอนนี้ แต่ถ้ามีอีกกูไม่ปล่อยไว้แน่ๆ แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะเว้ย" เต้คาดโทษด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ขอโทษจริงๆ ว่ะเต้ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ เดี๋ยวกูจะจัดการให้มึงเอง ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก มึงพาเต้ยไปโรงพยาบาลนะ เดี๋ยวกูรับผิดชอบค่ายาให้เอง" สนบอกเพื่อนด้วยสีหน้าเกรงใจ
"ไม่เป็นไรเว้ย เรื่องนี้กูจัดการของกูเอง มึงไปจัดการคู่หมั้นมึงก่อนเถอะ"
"เฮ้ยเต้ ให้กูรับผิดชอบเถอะว่ะ กูเสียใจจริงๆ นะเว้ย ถ้ามึงไม่ให้กูทำอะไรกูคงรู้สึกแย่ว่ะ นะเต้ เดี๋ยวกูรับผิดชอบค่ายาเอง" สนยืนกราน
"เออๆ เดี๋ยวกูบอกมึงละกันว่าเท่าไหร่ รีบไปจัดการคู่หมั้นมึงเหอะ ไปเต้ย ไปโรงพยาบาลกับพี่"
พอเต้พาเต้ยออกไปแล้วสนก็ถอนหายใจอย่างหนักใจ สงสัยเขากับนินาท่าจะไปกันไม่รอดเสียแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่รอดน่ะดีแล้ว อะไรๆ จะได้ง่ายขึ้น
สนโทรหานินาแล้วก็ตรงดิ่งไปหาเธอทันที นินาดูเหมือนจะรู้ตัวว่าสนน่าจะมาด้วยเรื่องอะไร แต่เธอก็ไม่สามารถหลบหนีได้แล้วนอกจากเผชิญหน้ากับสนอย่างจริงๆ จังๆ เธอเองก็ต้องคุยกับสนให้รู้เรื่องเช่นกัน
พอมาถึงที่ปลอดคนแล้วสนก็เริ่มเรื่องทันที
"เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ เธอไปทำร้ายเต้ยเขาทำไม"
น้ำเสียงและท่าทีที่เกรี้ยวกราดนั้นทำให้นินาตกใจไม่น้อย เธอไม่เคยเห็นสนโกรธเธอขนาดนี้เลย มันน่าน้อยใจไหมล่ะ เธอเองก็โดนเต้ยตบจนหน้าบวมช้ำเหมือนกัน สนกลับไม่เคยถาม ไม่คิดจะเป็นห่วงแม้แต่เพียงนิดเดียว มาถึงก็ว่าเธอใหญ่เลย
"ค่ะ นินาเป็นบ้าค่ะ ก็มันอยากมาทำระริกระรี้กับพี่ทำไมล่ะ"
สนถอนหายใจอย่างหัวเสีย
"นินา เธอพูดรู้เรื่องไหม พี่บอกเธอกี่ครั้งแล้วเรื่องนี้ พี่รู้ตัวนะว่าพี่มีคู่หมั้นแล้ว พี่ก็ไม่ได้คิดจะไปยุ่งกับผู้หญิงที่ไหนอีก ทำไมไม่ไว้ใจกันบ้าง" สนยังคงเกรี้ยวกราดอย่างไม่ลดละ
"แล้วจะให้ไว้ใจได้ยังไงล่ะคะ พี่สนเคยสนใจคู่หมั้นของตัวเองไหมล่ะ ตอนเที่ยงก็ไม่เคยมากินข้าวด้วยกัน โทรหาก็คุยสองสามคำ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ไม่เคยพาไปเที่ยวที่ไหน พาไปครั้งนั้นครั้งเดียวแล้วก็ไม่เคยพาไปอีกเลย แล้วอย่างนี้จะให้นินาไว้ใจพี่ได้ยังไงคะ พี่ไม่เคยทำตัวเหมือนคู่หมั้นของนินาเลย"
นินาอดร้องไห้อีกไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าการพยายามทำให้สนรักเธอมันจะยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้ เธอคิดง่ายเกินไปที่ว่าหลังจากวันนั้นแล้วสนก็จะเป็นของเธอ และคงไม่ใช่เรื่องยากที่เธอจะทำให้สนรักเธอสักวันหนึ่ง
"เพราะพี่ไม่ได้รักเธอไงนินา เธอก็รู้อยู่แล้วนี่ อย่าหาว่าพี่ใจดำเลยนะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เอาเถอะ พี่ไม่ได้จะมาพูดกับเธอเรื่องนี้ พี่จะมาบอกเธอว่าต่อไปห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด ถ้าไม่ไว้ใจกันแบบนี้ เห็นทีพี่จะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ"
"ทำไมคะ พี่สนจะทำอะไร"
"ถ้าเธอพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ พี่จะถอนหมั้นกับเธอ"
น้ำเสียงที่จริงจังของสนทำให้นินาถึงกับสะอึก
"ว่าไงนะคะ พี่สนกล้าทำอย่างนั้นเหรอคะ" นินามองหน้าสนอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากและเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธและความกลัว
"จำได้ไหมนินา พี่เคยบอกเธอว่าพี่มีคนที่รักอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น พี่ก็คงไม่ต้องหมั้นกับเธอหรอก เอาเป็นว่า เธออย่าสร้างเรื่องให้พี่ต้องปวดหัวอีก จำเอาไว้นะนินา พี่มีคนที่รักอยู่แล้ว พี่จะไม่รักใครอีก ผู้หญิงอีกกี่ร้อยคนก็ไม่มีความหมายสำหรับพี่ เธอไม่ต้องระแวง เพราะพี่ไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้ว นอกจากคนๆ นั้นที่พี่รัก"
นินาได้แต่ตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าสนเคยบอกเธอว่ามีคนที่รักอยู่แล้วก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์วันนั้นขึ้น แล้วคนนั้นเป็นใคร นั่นล่ะคือศัตรูตัวจริงของนินา เธอจะต้องรู้ให้ได้
"มันเป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะพี่สน"
"พี่ไม่จำเป็นต้องบอกเธอ เธอไม่มีสิทธิ์จะมาถามพี่ และอย่าให้พี่รู้นะว่าเธอไปทำอะไรกับคนที่พี่รัก เธอจะรู้ว่าเธอคิดผิดอย่างแน่นอน"
สนพูดแล้วก็เดินจากไปทันที นินาได้แต่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะรู้ว่าเธอคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้
"อย่าให้รู้นะว่าอีผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร มึงไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขแน่"
นินากล่าวอาฆาต จากนั้นก็นั่งลงร้องไห้อย่างอดสูใจ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการความรักความเอาใจใส่จากคนที่เธอรัก กว่าสองปีที่รู้จักกับสนมา เธอแทบไม่เคยได้รับสิ่งนั้นจากสนเลย อย่าว่าแต่มีอะไรกันอย่างคนรัก แค่มาให้เห็นหน้าสนก็ไม่อยากมาแล้ว หลายครั้งที่เธอเองก็รู้สึกท้อและอยากจะยอมแพ้ แต่เธอก็เดินมาไกลจนเกินกว่าจะถอยหลังกลับได้ เอาเถอะนะ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง สนจะต้องเป็นของเธออย่างสมบูรณ์แบบทั้งกายและใจ เธอไม่มีวันปล่อยผู้ชายคนนี้ที่เธอรักไปอย่างง่ายดายหรอก ถ้าสนรู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน วันหนึ่งสนก็จะรักเธอเอง เธอจะต้องทำให้สนเห็นความรักของเธอให้ได้ อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ
สนกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ต้องพยายามสลัดเรื่องบ้าๆ เมื่อกลางวันออกไปโดยเร็ว เขาไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้กลับมาทำให้เพื่อนๆ พลอยไม่สบายใจไปด้วย ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้อยู่บ้านหลังนี้ คิดแล้วก็ใจหายที่วันหนึ่งต้องจากไป นิกกับปั้นจั่นเป็นเพื่อนที่ดีที่สนรักเสมอมา สนอยากให้ปีสุดท้ายที่เขาอยู่ที่นี่มีแต่เรื่องราวที่น่าจดจำ
"ต้นยังไม่กลับอีกเหรอวะ เมื่อกี้กูโทรหาต้นบอกว่ามาถึงบ้านแล้ว" สนถามอย่างแปลกใจที่ไม่เห็นต้น มีแต่นิกกับปั้นจั่นที่นั่งคุยกันและเปิดทีวีทิ้งไว้
"ออกไปแล้ว เมื่อกี้นี่แหละ" นิกหันมาบอก
"ไปไหน" สนถามอย่างประหลาดใจเพราะต้นไม่ได้บอกเขาว่าจะออกไปไหนเย็นนี้ เจอเรื่องปวดหัวจากนินาแล้วสนก็อยากคุยกับต้นให้ผ่อนคลายบ้าง
"ไปกับพี่ที่ชื่อกริด คนที่มาช่วยต้นทำวิดีโอไง อ้อ เขาเป็นรุ่นพี่ของมึงนี่หว่า เออ คนนั้นแหละ เขาเพิ่งขับรถมารับต้นออกไปเมื่อกี้นี่เอง" นิกให้รายละเอียดเพิ่มเติม
"เหรอ" สนทำหน้างงและนิ่วหน้า "ไปไหนรู้ไหม"
"ท่าแพมั้ง เห็นต้นมันบอกว่าพี่เขาชวนไปกินข้าวแถวๆ นั้นแหละ" ปั้นจั่นบอกเท่าที่นึกได้เพราะพอต้นมาถึงไม่เท่าไหร่ สรกฤษณ์ก็มารับ ต้นรีบออกไปกับพี่คนนั้นโดยไม่ได้ให้รายละเอียดไว้มากนัก
"เออๆ งั้น...กูไปก่อนนะเว้ย เดี๋ยวเจอกัน"
สนบอกแล้วก็หยิบรองเท้าที่เพิ่งถอดไว้มาใส่อีกครั้ง จากนั้นก็วิ่งผลุนออกไปอย่างรวดเร็ว นิกกันปั้นจั่นมองหน้ากันอย่างสงสัย
"หรือว่า..." นิกพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด
"ก็เรื่องนั้นแหละกูว่า" ปั้นจั่นบอกอย่างรู้ทัน แล้วก็หัวเราะเบาๆ กันสองคนพร้อมกับส่ายหัวไปด้วย
สนมาถึงท่าแพแล้วก็โทรหาต้นทันที ทำทีว่าเขาเองก็มาธุระแถวนี้
"เออต้น เย็นนี้เราว่าจะกลับค่ำๆ หน่อยนะ พอดีเราต้องมาธุระแถวๆ ท่าแพแป๊บนึง"
"อ้าวเหรอ เราก็อยู่ท่าแพเหมือนกัน ออกมากินข้าวกับพี่กริด" ต้นบอก อดสงสัยไม่ได้ว่าสนมีธุระอะไรแถวท่าแพ
"จริงเหรอต้น เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วเราแวะไปหาได้ไหม เรายังไม่ได้กินข้าวเลย ถ้าไปกินด้วยจะเป็นไรไหม"
"ก็มาสิ ไม่เป็นไรหรอก พอดีพี่กริดเขาชวนเรามาคุยงานนิดหน่อย ตอนนี้คุยใกล้จบแล้วล่ะ มาได้ๆ เดี๋ยวเราจะรอนะ"
"ได้ๆ รอเราแป๊บนึงนะต้น เดี๋ยวเราไปหา นายอยู่ร้านอะไรล่ะ"
ต้นบอกชื่อร้านและสถานที่กับสนไป คุยกันสักพักสนก็วางสายแล้วก็ขำตัวเองที่ต้องทำแบบนี้ ก็เขาเป็นห่วงต้นนี่นา จะปล่อยให้ต้นไปกับเสือไบสองต่อสองอย่างนั้นได้ยังไง เกิดหมอนั่นทำอะไรต้นขึ้นมาล่ะ เขายอมไม่ได้เด็ดขาด
ไม่นานนักสนก็โผล่เข้ามาในร้านที่สรกฤษณ์กับต้นกินข้าวกันอยู่
"สน ทางนี้" ต้นลุกขึ้นยืนพร้อมกับโบกมือให้สนที่กำลังมองหาเขาอยู่
สนหันมาเจอต้นแล้วก็เดินมาหาพร้อมกับยิ้มดีใจ
"นี่พี่กริดนะ รุ่นพี่คณะเดียวกับนายไง นายน่าจะเคยเจอ พี่เขามาช่วยเราทำวิดีโอประชาสัมพันธ์กิจกรรมของชมรม นี่สน เพื่อนผมครับพี่กริด"
ต้นแนะนำให้สนกับสรกฤษณ์รู้จักกัน สนยกมือไหว้รุ่นพี่แล้วก็นั่งลงข้างๆ กับต้น
"อ้อ เนื้อคู่ของต้นนี่เอง" สรกฤษณ์พูดอย่างอารมณ์ดี นึกถึงวันนั้นทีไรก็อดขำไม่ได้ที่อยู่ๆ คู่ชาย-ชายก็กลายเป็นเนื้อคู่กัน
สนทำหน้าเหรอหราเมื่อได้ยินสรกฤษณ์พูดอย่างนั้น
"อะไรเหรอครับพี่"
สรกฤษณ์หัวเราะกับผู้มาใหม่เบาๆ แล้วก็เฉลยให้สนฟัง "จำงานแต่งงานอาจารย์บอสไม่ได้เหรอ พี่ไปช่วยถ่ายภาพให้อาจารย์เขาเองแหละ แล้วก็ถ่ายรูปต้นกับสนตอนเล่นเกมส์จับคู่ไว้ด้วย ต้นไม่ได้เอาให้เพื่อนดูเหรอ"
"ยังครับพี่ ผมลืม" ต้นบอกพลางหัวเราะ
พอสนเข้าใจแล้วก็หัวเราะบ้าง จากนั้นก็โอบไหล่ต้นไว้คล้ายๆ กับแสดงความเป็นเจ้าของให้คนตรงหน้ารู้ตัว
"อ๋อ ก็น่าจะจริงนะครับพี่ ผมยังสงสัยเลยว่าผมกับต้นเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ หรือเปล่า คิดดูสิครับ วันนี้ยังบังเอิญมาท่าแพเหมือนกันอีก เรามีอะไรที่เหมือนกันหรือชอบเหมือนกันหลายๆ อย่างครับพี่ จริงไหมต้น" สนพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
ต้นพยักหน้าเออออไปอย่างงงๆ
ได้ผลเสียด้วย สรกฤษณ์มองดูสนอย่างแปลกใจ ความจริงสรกฤษณ์รู้สึกได้ถึงความไม่ธรรมดาของต้นกับสนจากรูปถ่ายที่เขาถ่ายไว้นั่นแหละ แค่เห็นแววตาที่สนมองต้นเขาก็รู้แล้วว่าไม่ใช่แววตาของเพื่อนมองเพื่อน แล้วอาการของสนตอนนี้ สรกฤษณ์เคยเจอบ่อยๆ เวลาที่ใครสักคนต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ที่สำคัญ ไม่มีผู้ชายที่ไหนหรอกที่จะสงสัยว่าตัวเองมีเนื้อคู่เป็นผู้ชายด้วยกัน พูดมาแบบนี้สรกฤษณ์ก็เห็นลิ้นไก่หมดแล้ว
"นายสั่งอาหารก่อนดีกว่า เรากับพี่กริดเพิ่งสั่งไปเพิ่มเมื่อกี้เอง" ต้นรีบตัดบทเพื่อทำลายบรรยากาศที่ดูแปลกไป
สนเอามือลง พยักหน้าแล้วก็หยิบเมนูมาดู จากนั้นก็สั่งอาหารที่ต้องการไป
"เออต้น กินข้าวเสร็จแล้วนายจะไปไหนต่อไหม เราว่าจะชวนนายไปเดินดูอะไรแถวๆ นี้หน่อย"
คราวนี้ต้นเป็นฝ่ายทำหน้าเลิ่กลั่กบ้างเพราะเกรงใจสรกฤษณ์ที่ตั้งใจว่าจะขับรถไปส่งต้นที่บ้าน
"ก็...ว่าจะกลับบ้านเลย พี่กริดจะไปส่ง"
"ต้นไปกับเดินดูของกับสนก็ได้ เดี๋ยวพี่กินข้าวเสร็จพี่ก็จะกลับเลย ไม่เป็นไรหรอก ไว้เจอกันวันหลังก็ได้"
สรกฤษณ์รู้ว่าสนกำลังกันท่าเขากับต้นนั่นเอง แต่เขาก็ยังไม่อยากทำอะไรมาก ความสัมพันธ์ของเขากับต้นก็ยังถือว่าเป็นเพียงพี่กับน้องกัน แต่ถ้าคืบหน้าไปมากกว่านี้สรกฤษณ์คงไม่ยอมให้สนมาทำแบบนี้แน่ๆ
"ได้ๆ งั้น...เดี๋ยวเราไปเดินดูของกับนายละกัน"
สนยิ้มอย่างพอใจ เขาไม่ได้คิดจะมาหวงก้างหรอกนะ แต่พอได้ยินคำว่าเสือไบแล้วสนก็อดเป็นห่วงต้นไม่ได้ ถ้าต้นจะชอบใครคนอื่นจริงๆ ยังไงก็ควรต้องผ่านสนก่อน สนเองก็รักของสนมาตั้งหลายปี ถ้าหากจำเป็นต้องเสียของรักของหวงไปให้ใคร สนก็อยากจะมั่นใจจริงๆ ว่าคนๆ นั้นดูแลของรักของหวงของสนได้
TBCขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
หัวข้อ: ▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - SP6: จากเพื่อนสู่รัก [5.2.2017] ░ ▒ ▓ (อ่าน 194753 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก