มาต่อให้แล้วครับ
ไปอ่านกันเลย
ตอนนี้หวานแหวว 555
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 11 ขอให้เหมือนเดิม
“โป้งรอกูด้วย โป้งๆ” ผมรีบวิ่งตามโป้งไป แต่ด้วยร่างกายไม่อำนวย ผมตามโป้งไปไม่ทันโป้ง เพื่อนที่ผมรักมากที่สุดหนีผมไปแล้ว ผมนั่งทรุดลงกับบันได น้ำตาไหลออกมา ทำไมวะทำไมกูต้องกลายมาเป็นคนอ่อนแอ ผมควรมีชีวิตที่มีความสุขไม่ใช่หรอ ทำไมๆ ต้องเกิดเรื่องบ้าๆนี่กับผม เพราะมึงไอ้โชว์ ผมรีบวิ่งกลับขึ้นไป
“ทำไมๆ มึงต้องทำอย่างนี้กับกูทำไม” ผมด่ามันเมื่อเจอหน้ามัน ผมร้องไห้อีกแล้ว ผมร้องไห้ต่อหน้ามัน ผมเข้มแข็งอีกไม่ไหวแล้ว ขาผมยืนอยู่ไม่ไหวแล้ว
“ตุลย์” มันรีบเค้ามาประคองผม ผมผลักมันออกแต่ไม่มีแรง มันกระชับผมเข้าไว้ในอ้อมกอดของมัน อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ผมคิดถึงแม่ผมอยากให้คนที่อยู่ตรงนี้คือแม่ไม่ใช่มัน ผมร้องไห้ไม่หยุด จนสติผมเลือนรางไป ตื่นขึ้นมาอีกที่ผมนอนอยู่บนเตียงโดยที่มีไอ้กร่างกำลังเช็ดตัวให้กับผม
“ตื่นแล้วหรอ หิวไหม”
“มึงยังอยู่ที่นี่อีกหรอ”
“เอ้า กูก็ต้องดูแลมึงดิ”
“กลับไปเหอะไอ้โชว์ เลิกยุ่งกับกูเหอะ”
“มึงจำไว้นะตุลย์ คนอย่างกูไม่มีวันยอมแพ้” แล้วมันก็เดินออกไปเลย นี่มึงคิดว่ามึงแข่งขันอะไรอยู่วะ อะไรของมึงวะไอ้กร่าง พอมันไปผมก็นึกขึ้นได้ ใช่ๆ กูต้องโทรหาโป้ง ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหามัน
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่รับอ่ะ ผมต่อสายอยู่สามสี่ครั้ง โป้งไม่รับสายผมครับ เลยส่งข้อความไป
“โป้งรับสายกูหน่อย” ไม่มีการตอบรับหรือส่งกลับมาแต่อย่างใด ผมเลยต้องจำใจต้องถ่อสังขารไปหามันที่หอเลยครับ
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
“โป้งเปิดประตูให้กูหน่อย” ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“โป้งๆๆ เปิดประตูให้กูหน่อย” มันไม่ยอมมาเปิด ประตูไม่ได้ล็อก ผมเปิดเข้าไปเลย
“เฮ้ย!! โป้งทำไมเป็นงี้วะ” สภาพโป้งนอนกอดขวดเหล้า ขวดเหล้าเต็มไปหมด
“เป็นเพราะอะไรงั้นหรอ ตุลย์ก็รู้ว่าเรารักตุลย์มากแค่ไหน”
“กูรู้ ล้วจะให้กูทำไง”
“ตุลย์จะทำไรมันก็เป็นสิทธิ์ของตุลย์ เราไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว แต่เราก็ยังจะรักตุลย์ตลอดไป”
“โป้ง กูขอโทษ”
“เราไม่เคยโกรธตุลย์เลย ตุลย์ไม่ต้องขอโทษเราหรอก” โป้งทำไมมึงถึงได้ดีกับกูถึงขนาดนี่วะ ไม่เคยมีใครดีเท่ากูขนาดนี้เลย
“โป้ง กูขอเหอะมึงกลับมาเป็นคนเดิมนะ”
“จะเป็นคนไหนเราก็รักตุลย์”
“เลิกกินนะไอ้เหล้าเนี้ยะ เชื่อกูเหอะ”
“ได้ๆๆ กูจะเชื่อมึงกูจะเชื่อมึงทุกอย่าง ขอให้มึงบอกกู”
“โป้งมึงไม่ต้องเชื่อกูทุกอย่างก็ได้ กูขชอแค่ให้มึงกลับมาเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เราเป็นเพื่อนกัน กิน เล่นด้วยกัน”
“อืม ตุลย์เราจะเป็นเหมือนเดิม”
“เริ่มจากมึงกูเหมือนเดิม” ผมชี้ที่มันละตัวผมสลับกัน
“ได้ กูเชื่อมึง 55 เป็นไงกูเหมือนเดิมแล้ว” มันบอกผมแต่สายตามันผมเห็นถึงความเจ็บปวด โป้งกูขอโทษ ทำไมวะโป้งทำไมกูถึงต้องแคร์มึงมากขนาดนี้วะ ใช่ ก็เพราะว่ามึงเป็นเพื่อนสนิทกู แต่เพื่อนคนอื่นกูก็ไม่ได้แคร์ขนาดนี้ ทำไมๆๆ
“ตุลย์ มึงหิวยังเดี๋ยวกูพาไปกินข้าว”
“อืมก็ดี แต่กูว่ามึงไปอาบน้ำก่อนเหอะ เหม็นเหล้าชะมัด”
“555 เออจริงด้วยวะ งั้นรอกูแป็บนะ” มันก็ไปอาบน้ำครับ ระหว่างรอมันผมก็จัดการเก็บขวดเก็บกวาดห้องให้มัน เฮออ ไอ้เพื่อนคนนี้กูรักมึงจริงๆ ไอ้ข้าวมันโทรเข้ามาครับ
“ว่าไง ไอ้ข้าว”
“เออ พรุ่งนี้มึงมาเรียนป่าว ขาดหลายวันแล้ว เป็นไรมากป่าวะ”
“เออกูไม่แป็นไรแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไป มีงานไรป่าววะ”
“มีงานกลุ่ม มึงอยู่กลุ่มเดียวกับกู”
“เออๆ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
“เออ” แล้วกดตัดสายไป
“ตุลย์เสร็จแล้ว จะกินไรดีวะ”
“ตามใจมึงดิ”
“อือ งั้นไปกินชาบูชิกัน อยากกิน 555”
“ตามใจ แต่ไม่ต้องเลี้ยงกูนะ”
“ไหงงั้นอ่ะ เลี้ยงเพื่อนคนเดียวทำไมจะไมได้ อะๆ อย่าปฏิเสธ กูเลี้ยงมึงเอง ไปกันเลย” เฮอ ตามใจมึงละกัน อะไรที่มึงสบายใจมึงทำไปเลย กูไม่อยากขัด แถมประหยัดเงินในกระเป๋า 555
“โป้ง มึงรักกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมตัดสินใจถามมัน หลังจากออกมาจากหอ
“กูไม่รู้ รู้แต่ว่ากูรักมึงไปแล้ว” เหอะๆๆ เขิล ทำไมพูดงี้วะ
“แล้วทำไมถึงรักกูอะ”
“ก็เพราะมึงน่ารักไง มึงทำให้กูมีความสุข ทำให้หัวใจกูพองโต มึงเป็นคนสำคัญในชีวิตกู มึงอย่าคิดว่ามันคือความผูกพัน กูไม่ปฏิเสธเพราะมันคือส่วนหนึ่ง แต่นี้มันคือความรัก ความรักที่กูมีให้กับมึง ตุลย์กูรักมึงนะ” เขิลครับ หน้าแดงเลย มึงพูดซะกูเป็นพระเจ้าเลย
“ขนาดนั้นเลยหรอ”
“มันวัดไม่ได้หรอกนะ แต่กูจะทำให้มึงรู้เองว่าความรักที่กูมีให้กับมึงมันมากขนาดไหน” อืมกูนับถือมึงจริงๆ โป้ง ไม่นานก็มาถึง กินครับกิน หิวจะตายอยู่แล้ว กินอย่างเดียวไม่พูดไมจาครับ ของฟรี เดี๋ยวไม่คุ้ม 55 ไม่ได้งกนะครับ แต่มันคือโอกาสที่เข้ามาในชีวิต อิอิ
“ตุลย์เดินดูไรก่อนมะ” มันถามหลังจากออกจากร้าน
“ก็ดีเหมือนกัน อยากได้กางเกงสักตัว”
“อืมได้เลย” เดินดูของสักพัก ก็จะกลับครับ
“จะให้กูส่งที่ไหน ไปหอกูหรือกลับหอมึง”
“กูขอไปนอนกับมึงนะ ชุดนิสิตก็มีเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนด้วย ขาดหลายวัน”
“ได้สิ เต็มใจครับคุณผู้ชาย”
“คร้าบบบบ คนขับรถ” ผมแหย่มันกลับไป เห็นหน้ามันมีความสุข ผมก็มีความสุขครับ กลับมาถึงห้องก็อาบน้ำนอนปกติ แต่เอ๊ะไอ้ที่นอนไม่ปกตินี่มันคืออะไร คิดกันเองนะ 555 ตื่นเช้าก็กำลังจะลุกเตรียมอาบน้ำไปเรียน แต่เอ๊ะ ใครนอนกอดกูวะ ไอ้โป้งนี่เอง ไอ้นี่ลักหลับกูหรอ(กอด)
“โป้งปล่อย กูจะไปอาบน้ำ”
“กะๆ กูขอโทษ” มันตะกุกตะกักพูด
“มึงทำผิดอะไร คราวหลังอย่าลักหลับกูขอกูดีๆ” ผมพูดแค่นั้นก็ว่งเข้าห้องน้ำไปเลย อาบจนเสร็จอ้าวกูลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามา ผมเปิดประตูโผล่หัวออกไป
“โป้งหยิบผ้าเช็ดตัวให้กูหน่อย”
“เออ” สักพักมันก็เดินมา แต่ทว่ามันไม่ยอมยืนผ้าเช็ดตัวให้ผม มันดันประตูเข้ามาเลย
“เฮ้ยย!!!!มึงจะเข้ามาทำไมวะ” ผมรีบเอามือปิดไปหมด
“ขออาบน้ำด้วย เดี๋ยวไปส่ง อายหรือไงผู้ชายเหมือนกัน” มันพูดแค่นนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออก ไม่ได้อายผมเลย ผมล่ะอายแทน
“กูอาบเสร็จแล้ว เดี๋ยวกูไปรอข้างนอกนะ” ผมตัดบทหนีออกไปข้างนอก แต่ขณะกำลังจะออก โป้งก็มากอดผมจากด้านหลัง
“ขอกอดหน่อยนะ”
“ปะๆโป้ง”
**************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1193836 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก