หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[Lonelyนู๋โรนลี่]

น้ำตาลเรียกพี่อีกคู่แล้ววววว
มิหวายมิหวายยยยย น้ำตาลในกระแสเลือดเยอะเกินต้องไป555
อ่านไปก็เขินไป เป็นอีกคู่ที่น่ารักมากๆ

[patchylove]

 

[Nus@nT@R@]

แหม่...good night kiss
ปลอบใจคนขี้น้อยใจใช่ไหมเนี่ย

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง").....พัฒนาการ....

"อคิราห์"

"อาคิระ"

"อากิ"

"อัค"

"จะอะไรก็เรียกเถอะผมไม่มีปัญหาหรอก ขออย่างเดียว "แพท" ช่วยเรียกผมด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ แบบนี้บ่อย ๆ นะ
ฟังแล้วผมจะสำลักความสุขตาย"

"งั้นเหรอ คุณอัค ที่น่ารักของผม ถ้าซาบซึ้งใจพอแล้ว ก็จัดการกับกองเอกสารพวกนี้ซะ ผมไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะมาจ้ำจี้จ้ำไชคุณหรอกนะ งานผมยุ่งมากพอแล้ว"

โธ่ แพท

"อัค ดองงานไว้ให้แพทมาหา งานแค่นี้อัคดูห้านาทีก็เสร็จแล้ว"

งั้นก็ดูซะสิ

"ผมให้เวลาครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่เสร็จ ไม่ต้องคุยกัน"

โหหหหหหห

"ยี่สิบนาทีไม่ได้เหรอ ครึ่งชั่วโมงมันนานไป"

มีการต่อรอง แล้วคุณพิชาญก็จัดการใช้นิ้วดีดไปที่หน้าผากของอคิราห์เบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้ แล้วคนโดนดีดก็ร้องออกมาเสียงหลง และยกมือขึ้นกุมที่หน้าผากตัวเอง

"โอ้ยยยยย แพทใจร้าย"

ก็สมควรร้ายมั้ยล่ะ

"รู้แล้วว่าเก่ง ไม่ต้องโชว์พาวให้มันมากนักก็ได้ ดูให้ละเอียด"

ครับ ทราบแล้วครับ

"ถ้าอัคทำเสร็จแล้ว อ้คไปหาแพทที่ฝ่ายได้มั้ย"

ได้

"ไม่ได้ห้ามนี่"

แพททำไมน่ารักจัง งั้นอัคจะตั้งใจทำงานเดี๋ยวนี้

สำหรับคุณพิชาญ อคิราห์น่ารักเสมอ มีงอแงบ้างเล็กน้อย ในเวลาที่เครียดหรือไม่สบาย นอกจากนั้นคุณอคิราห์ตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี และคุณพิชาญก็รู้สึกดีที่อคิราห์ตั้งใจทำงาน ไม่ทำตัวเหลวไหล หรือทำตัวเป็นเด็กในเวลางาน

แต่ในเวลาอื่น ก็มีบ้างที่อคิราห์จะเผลอกลับมาเป็นเด็กน้อยน่ารักขี้อ้อน ซึ่งคุณพิชาญก็มองว่าเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย
คนที่เด็กกว่า และมีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวในเวลาที่สมควรแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ

"คุณอัค ทำตัวดี ๆ นะแล้วจะพาไปกินขนม"

ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลถึงจะได้ปลื้มกับการกินขนมหรอกนะ

"ผมไม่ใช่เด็ก"

ก็ไม่ได้บอกว่าเด็ก

"ขนมนี่เขาไม่ได้ให้เด็กกิน ผมจะพาไปกินขนมแบบผู้ใหญ่เขากินกัน"

อ่า.....

งั้นก็ได้

อมยิ้มน้อย ๆ และอคิราห์ก็ก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคุณพิชาญอีก

อาการเขินแบบน่ารัก ๆ แบบนั้นมันทำให้คุณพิชาญต้องนิ่งมองค้าง และต้องพยายามบอกตัวเองในใจซ้ำ ๆ หลายรอบ
........ตั้งใจทำงานก่อน ตั้งใจทำงาน อย่าเพิ่งออกนอกลู่นอกทาง เป็นผู้ใหญ่กว่า อย่าชวนให้คุณอัคเสียการเสียงาน

ท่องอะไรไปเรื่อย และคุณพิชาญก็ต้องพยายามทำหน้าให้ขรึมที่สุด ก่อนจะเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะหันไปบอกลา

"ผมไปนะ"

แล้วอคิราห์ที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ก็พยักหน้าตอบรับ แต่ทำให้คุณพิชาญแทบอยากเป็นบ้าตาย

"ครับพ้ม"

แค่เนี้ยะ พูดแค่เนี้ยะ แต่ตอนพูดใบหน้าขาว ๆ ขึ้นสีแดงเรื่อ ยิ่งมองยิ่งน่ารักที่สุด เห็นแบบนี้แล้ว คุณพิชาญก็ชักไม่อยากจะกลับฝ่ายเลยจริง ๆ  แต่ก็ต้องกลับ   ขืนอยู่นานกว่านี้  เดี๋ยวจะเผลอแสดงท่าทีแปลก ๆ ออกไป ให้อคิราห์จับได้

ว่าอยากจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกนาน ๆ

ไม่ดี ไม่ดี  อายุมากกว่า  จะมาชวนคุณหนูอัค เสียการเสียงานแบบนี้  ไม่ใช่เรื่องที่ควรเลยจริง ๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

"เก่งใช้ได้เลย  แบบนี้ต้องมีรางวัลนะเด็กน้อย"

เด็กน้อยอะไรล่ะ ไม่ต้องเลย

อคิราห์ ต้องใช้ทักษะขั้นสูงในการหลบการโดนยีหัวจากคุณพิชาญ นี่ผมระดับผู้บริหารนะ คุณทำกับผมแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด อย่าทำกับผมแบบนี้ ถึงจะเป็นเวลาเลิกงานแล้วก็เถอะ  คุณก็ไม่ควรจะทำแบบนี้กับผมนะ

"มานี่"

ไม่มา

เกิดอาการงอน และเบี่ยงหน้าหลบให้พ้นเงื้อมมือของคุณพิชาญ ที่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ไม่ได้อยากแกล้งนะ แต่เพราะหนีแบบนี้ไง มันถึงต้องโดน

"จะชมว่าเก่ง มาให้ยีผมซะดี ๆ"

ไม่

"ผมไม่ใช่เด็กนะ"

งอแง งอน จะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่ อคิราห์ไม่สน สิ่งที่สนคือ ทำไมต้องแกล้งด้วย นี่ผมไม่ได้เด็กขนาดนั้นนะ แพทเห็นผมเป็นอะไร ยังจะยืนยันว่าผมเป็นเด็กให้ได้ใช่มั้ย

"หนูอัค มานี่"

นั่นไง หนูอัคอีก เอาเข้าไป ทำไมถึงเรียกผมแบบนี้

"อย่าให้ต้องพูดหลายรอบได้มั้ยหนูอัค"

ไม่

ยังจะส่ายหน้าอีกเหรอคุณอคิราห์ งั้นต้องเจอแบบนี้

คุณพิชาญเดินอ้อมโต๊ะไปหาและอาศัยจังหวะเผลอจัดการกับไอ้เด็กงอแงที่ไม่ยอมให้ลูบผม เป็นเด็กกว่าแท้ ๆ อย่ามาบังอาจมีปัญหากับคนที่อายุมากกว่า   ไม่งั้นจะโดนแบบ.....................นี้

"อย่าแกล้งผมอีกเลยนะครับแพท"

ไม่ใช่คุณพิชาญที่สามารถจัดการกับอคิราห์ได้ แต่เป็นอคิราห์ที่อาศัยจังหวะที่คุณพิชาญยื่นมือเข้ามาหา จับข้อมือทั้งสองข้างของคุณพิชาญเอาไว้ ไม่ให้คุณพิชาญทำอะไรอย่างใจได้

"ปล่อย"

ไม่ปล่อย

อคิราห์ส่ายหน้า และเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังมีความพยายามจะยื่นมือมายีผมให้ได้

"อย่าแกล้งอัคเลยนะครับ"

พูดย้ำอีกครั้งและเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมจ้องนิ่งตรงมาที่ใบหน้าของคุณพิชาญ
และกลายเป็นคุณพิชาญที่ทำหน้าไม่ถูกและต้องเมินหน้าหนีไปทางอื่น

"แกล้งผม ผมเอาคืนนะ"

อย่าให้มันมากนัก หนูอากิ

"............"

"แกล้งผม ผม "เอา"...คืน..นะ"

พูดจาแปลก ๆ และอคิราห์ก็ลุกจากเก้าอี้ขึ้นมา ทั้งที่ยังจับข้อมือทั้งสองข้างของคุณพิชาญเอาไว้และกลายเป็นคุณพิชาญที่ต้องถอย และรู้สึกหงุดหงิดใจ ที่ไอ้เด็กน้อยตรงหน้า มันกลายร่างเป็นผู้ใหญ่อีกแล้ว

คุณพิชาญเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคมคู่นั้น แล้วก็ทำได้แค่ขมวดคิ้วมุ่น

"เลิกเล่น"

เลิกได้ยังไง ก็แพทเป็นคนเริ่มก่อนนะ

"อัค....หยุด.... บอกว่าเลิกเล่น"

เลิกเล่นได้ยังไง ก็แพทเล่นก่อน แล้วทำไมทีผมเล่นบ้าง แพทต้องทำเหมือนโกรธด้วย

"เล่นอีก...ผมอยากเล่น"

อย่ามาอยากเล่นตอนนี้

อคิราห์เดินเข้าหา และยังจับข้อมือของคุณพิชาญเอาไว้ แต่คุณพิชาญถอยหนีจนแทบจะไม่มีที่ให้ถอยได้อีก

"เล่นอีกนะครับ"

อย่ามาทำเสียงกระเส่าใส่แบบนี้ อย่ามองแบบนี้  อย่าทำสายตาแบบนี้   หยุด....ผมไม่เล่นกับคุณแล้ว...

"พอแล้วอัค"

ก็..........ได้ครับ........
ทำไมแพทต้องทำเสียงดุใส่อัคแบบนั้นด้วย  ทั้งที่เหมือนแพทกำลังเขินอยู่แท้ ๆ

ยอมปล่อยข้อมือของคุณพิชาญแต่โดยดี และคุณพิชาญก็เดินไปหยิบแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือเอาไว้

"ผมเก่งใช่มั้ย"

อย่ามาถาม

"แพทจะชมผมแบบผู้ใหญ่เขาชมกันมั้ย"

ไม่ชง ไ่ม่ชมอะไรทั้งนั้นแหละ

"....เดี๋ยวจะโดน"

คุณพิชาญคาดโทษอคิราห์เอาไว้และทำหน้าจริงจังใส่  ก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้องโดยไม่หันมามองอีก

อคิราห์ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้เงียบ ๆ และดวงตาคมก็ไหวระริก ริมฝีปากขบเม้มเข้ากันแน่น และหัวใจก็เต้นระทึก
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่อยู่ ๆ จะทำตัวรุกไล่แบบนี้  ต้องอาศัยความกล้าขนาดไหนแพทจะรู้บ้างมั้ย

สิ่งที่อคิราห์คิดได้ในเวลานี้

แพทเวลาเขิน และไม่เป็นตัวของตัวเอง มันช่างน่ารักจนเกินที่อคิราห์จะอดทนไหว

แม้จะบอกว่าตัวเองเก่งขนาดไหน  แต่เวลาอยู่คนเดียวแบบนี้  อคิราห์ก็แนบใบหน้าลงกับโต๊ะทำงานและใบก็ร้อนผ่าวขึ้นมา  เมื่อนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง

บ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา  ทั้งที่หัวใจยังเต้นระทึกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้  ที่แค่มองตากัน  ก็เกิดความรู้สึกมากมาย

"แพทครับแพท...เมื่อไหร่แพทจะสอนอัคแสดงความรักแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันสักที"

Fin.

[roseen]

 

[puppyluv]

ความรักแบบผู้ใหญ่
ฮว้ากกกกกก!!!
บวกและเป็ดแทบไม่ทัน
อย่างนี้ต้องมีตอนต่อ
 

[ReiSei]

คุณแพททท ผู้ใหญ่กว่าแล้วไง เด็กมันน่ารักแล้วก็รักคุณแพทจะแย่อยู่แล้วว 

[Noo_Patchy]

 

[Nabee]

เขินกันไปก็เขินกันมา น่ารักจริงๆคู่นี้ ><
ว่าแต่คุณหนูอัคเค้ารอคุณแพทสอนการแสดงความรักแบบผู้ใหญ่อยู่น้าาาาาา
คุณแพทก็รีบๆสอนคุณหนูอัคให้เป็นเร็วๆ คราวนี้จะได้หายเขินกันสักที อิอิ >\\\\\\\\\\\\<

[shijino]

เป็นอีกคู่ที่ชอบมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ คุยกันงุงหงิง แต่ทำไมมันหว๊านหวานมดขึ้นจอขนาดนี้ 

[Lonelyนู๋โรนลี่]

นั่น เมะนิสัยเด็ก น่ารักอ่าาาา แพทจะเผยไต๋ก่อนไหมให้หนูอัคได้รู้แล้วรุกด้วยสัญชาตญาณไม่ต้องให้แพทสอน

[Nus@nT@R@]

คู่นี้นี้ผลัดกันจีบผลัดกันอายเนอะ

[nongrak]

กว่าจะอ่านทันใช้เวลาหลายวันเลย
สนุกค่ะ ชอบคู่นัทกับฟ้าน่ารักมากเลย คู่อื่นก็โอนะ แต่วิโรจน์ไม่ไหวหื่นเกินลิมิต 

[koikoi]

ใครจะรุกใครก่อนนะคู่นี้อย่ามัวแต่เขินสิจ๊ะ

[IöLIKE]

ThankS

[BizcuitO]

น่ารักทุกคู่เลยยยยยยยย ครบรส ร้อนแรง หวานแหวว ใสๆ(???)

แต่กรี๊ดสุดๆๆ กับคู่พี่บาสกับหนูกิ  >//_//<

ปล. รากบุญภาคสอง ที่เพิ่งมาฉาย ดูยังไงก็หามาร์กี้ไม่เจออะ เค้าเจอแต่ "พี่โยกับน้องบัว" อร๊ายยยยยยยยยยย

[magic-moon]

อยากอ่านเรื่องอื่นๆบ้างเเล้วววววววววววววววววว สู้ๆ มาไล่อ่านอีกรอบดีกว่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

[boyslover]

หายไปไหนเอ่ยยย

[mild-dy]

น่ารักทุกคู่อ่ะ

[shijino]

คิดถึงหนูอัคกับพี่แพท คิดถึงน้องนัทกับพี่ฟ้าด้วยค่ะ 

[nongrak]

รออ่านนะค่ะ

[nutty]

คิดถึงคู่ล่าสุด เมื่อไหร่พี่แพทจะมาสอนน้อง 555

ปล เรื่องนี้ขาดช่วง กำลังลุ้นรัก7ปีให้หวานกันบ่อยๆ

[nakayu]

พะ พะ พะ พี่บุ้ง...... (กรีดร้อง) อยากจะจุดพลุฉลองชัย  ลุ้นพี่บุ้งมาตั้งนานบทพี่จะหื่นพี่ก็หื่นได้ใจมากค่ะ
โอย ๆ ๆ สนุกมากอะ  เราไม่มีปัญหากับวิธีการเขียนของไรเตอร์เลยค่ะ  ชอบมากด้วยซ้ำมันเหมือนได้แอบอ่านความคิดของคนอื่นน่ะ

[cowinsend]

คิดถึงความน่ารักของหนูอัคกับเจ้าเป็ดขึ้นทุกที รออยู่น้า

[=นีรนาคา=]

ในที่สุด!!!! ในท่สุดก็ตามอ่านทัน
 
ปาดเหงื่อออ

[aa_mm]

เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ (ภาคพิเศษ) เราทุกคนมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจ  อาจเป็นเพราะเหงา เหงามานาน  ชินชากับความเจ็บปวดมานาน   
สิ่งที่เกิดขึ้นมันตอกย้ำและอยู่ในใจมานานหลายปี
จากที่เจ็บปวดมากที่สุด  จนแทบทนไม่ไหว 
จนกระทั่งผ่านคืนวันเหล่านั้นมาอย่างช้า ๆ  ก้าวข้ามผ่านความเจ็บปวดมาอย่างช้า ๆ

ฟ้าไม่คิดว่าตัวเองจะยิ้มได้อีกครั้ง 
ไม่คิด
ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ
จนถึงวันที่รอยยิ้มค่อย ๆ จุดขึ้นที่มุมปากได้ในวันหนึ่ง   
รอยยิ้มที่ค่อย ๆ กว้างขึ้นในทุกวัน   และสุดท้ายฟ้าเพิ่งรู้  ว่าตัวเองยังหัวเราะได้และยังมีหัวใจ

ไม่มีสักวันที่จะยิ้มหรือหัวเราะได้จากใจจริง ๆ
ไม่มีเลยสักวัน....................จนกระทั่งวันนี้ที่หัวใจกลับมาเต้นแรงได้อีกครั้ง

".............................."   
ก้มหน้าลงมองที่จอคอมพิวเตอร์และรวบรวมเอกสารลงไปในแฟ้ม   
เอกสารสำหรับการประชุมที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

"คุณรัชชานนท์"

เสียงเรียกของใครบางคนที่อยู่ห่างออกไป  ทำให้ฟ้าต้องเงยหน้าขึ้นมามอง และก็พบว่าสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมา

".....เอ่อ.....ดึกแล้วครับ.....คุณรัชชานนท์....จะอาบน้ำเลยมั้ย....ครับ"

คนพูด  ทำสีหน้าจริงจัง  และคนฟังก็พยายามทำสีหน้าให้จริงจังตามไปด้วย
แกล้งเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย  ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ

ใบหน้าขาว ๆ ของคนที่ชวนอาบน้ำขึ้นสีแดงเรื่อ  แต่ก็ยังพยายามจะรักษาฟอร์มของตัวเองต่อไป

".......เอ่อ....คุณรัชชานนท์ครับ  คือแบบว่า.....วันนี้.....สระผมให้ผมด้วยได้หรือเปล่าครับ"

ได้สิ
ทำไมถึงจะไม่ได้ล่ะ   แค่สระผมมันไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอะไรเลย 

พยักหน้ารับตามที่อีกฝ่ายร้องขอ  และก็เห็นว่าคุณนัทขยับกายลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปที่ห้องด้านหลังที่กั้นไว้เป็นห้องพักส่วนตัว   พร้อมกับถือผ้าขนหนูออกมาด้วย

เรายังอยู่ในชุดทำงานด้วยกันทั้งคู่
มันคงเป็นภาพที่แปลกตาน่าดู  ที่เจ้านายและเลขากำลังยืนเผชิญหน้ากัน  และเป็นคุณเลขารัชชานนท์ที่กำลังปลดกระดุมเสื้อและดึงปมเนคไทด์จากคอเสื้อของคุณณัฐพันธ์ประธานบริษัทหน้าเด็ก  ที่กำลังพยายามยืนทำหน้าขรึมอยู่  ทั้งที่ในเวลานี้หัวใจกำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

และท่าทางที่ดูผิดปกติแบบนั้น  ก็ทำให้เลขารัชชานนท์ถึงกับยิ้มออกมา

บางครั้ง  นัทก็ทำตัวน่าเอ็นดูเกินไป
บางครั้ง นัทก็ทำตัวน่ารักเกินไป
บางครั้ง  นัทก็ทำให้พี่  ยิ้มมากเกินไป    เช่นในเวลานี้ที่พี่กำลังยิ้มเพราะสิ่งที่นัททำ
หรือเรียกง่าย ๆ อีกอย่างว่า  "กำลังพยายามหัดทำ"  อยู่  ไม่ต้องพูดให้มากความ  ป้ายประกาศก็แปะหราอยู่ที่กลางหน้าผากของประธานเป็ดน้อยแล้วเรียบร้อย

....................ขออภัย  มือใหม่หัดยั่ว........................

แบบนี้มันก็น่ารักเกินไป

"พี่ฟ้ายิ้มอะไร  ขำหน้านัทอีกแล้วเหรอ"

ไม่ใช่ครับ  ไม่ใช่ยิ้มเพราะขำ  แต่ยิ้มเพราะ...............

"งั้นไม่ยิ้มเพราะขำ  แต่ยิ้มเพราะ  "หื่น"  ได้มั้ยครับ"

ห๊ะ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย  พะ พะ พะ พี่  พี่  ฟ้า............พูดเล่นแบบนี้ก็เป็นด้วยเรอะ

"หะ....หื่น  หื่นอะไร   คุณรัชชานนท์พูดจาแปลก ๆ จนผมงงไปหมดแล้วนะครับ"

นั่นไม่เรียกว่างง    เขาเรียกว่าเขินต่างหากล่ะ

"ไม่หื่นก็ได้ครับ"

พูดอย่าง  แต่ทำอีกอย่าง
เสื้อเชิตสีขาวถูกถอดออกเรียบร้อยและวางอยู่บนโต๊ะทำงาน  แต่ไม่สำคัญเท่ากับการที่ยอดอกทั้งสองข้างของท่านประธานเป็ดน้อยถูกปลายนิ้วร้อน ๆ เกลี่ยไล้เล่นและคลึงเคล้าเบา ๆ จนทำให้นัทถึงกับทำอะไรไม่ถูก

"อะ...เอ่อ  ผะ ผม  ว่า  .....เอ่อ...."

ยังไงล่ะนัท
อยากพูดอะไร

"ครับ ว่ายังไง"

ไม่ว่ายังไงหรอกพี่ฟ้า   นัทจะไปว่ายังไงล่ะ  ก็............แบบว่า.....อย่าง....อย่างนั้น
มะ....มั้ง.....มั้งครับ เอ่อ...........ก็แบบว่า......

ไม่รู้จะพูดอะไรดี
สุดท้ายนัทก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น  ทั้งที่ความร้อนภายในร่างกายแล่นพล่านไปทั่วร่างแล้ว  จากใบหน้าไล่ลงมาที่คอขาว ๆ และกำลังจะลามไปทั้งตัวเพราะสายตาร้อนแรงที่จ้องมองมาแบบนิ่ง  ๆ พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่ส่งผ่านมาพร้อมกับสายตาคม ๆ ร้อนแรงคู่นั้น

"ร้อนมั้ยครับนัท"

ร้อนมากครับ

พยักหน้ารับและฝ่ามือก็ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่รอบลำคอของคนที่เอ่ยถาม 
ดวงตากลมโตไหวระริก  ลำคอแห้งผาก  และใบหน้าก็ร้อนวูบวาบไปหมด

ต้านทานไม่ไหว
ห้ามใจตัวเองไม่ไหวจนต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นและแนบริมฝีปากแตะสัมผัสกับริมฝีปากนุ่มร้อนคู่นั้น ที่ค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมาทีละน้อย

จูบแบบที่ถูกสอน
สัมผัสอย่างที่อีกฝ่ายเคยสัมผัส
สอดปลายลิ้นแทรกเข้าไปภายในโพรงปากร้อน และพยายามจะดูดกลืนปลายลิ้นที่หลบหลีกหนีห่าง

"อือ  พี่ฟ้า.....ทำไมหนี"

ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อถูกแกล้งให้ต้องสอดแทรกปลายลิ้นควานเข้าไปค้นหาความร้อนรุ่มภายในโพรงปากของอีกฝ่าย

"แล้วนัทคิดอะไรอยู่......."

คิดเหรอ
คิดอะไรอยู่เหรอ  คิด...............ใช่......คิด
คิดมากด้วย  ยอมรับเหอะวะว่าคิด
คิดมากด้วย 

"กำลังกลัวอะไรอยู่หรือเปล่านัท"

กลัวเหรอ
กลัว
ใช่..........กำลังกลัว

บางอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ครอบครอง   
สิ่งที่เคยอยู่แค่ในความฝันแล้ววันหนึ่งก็กลับกลายเป็นจริง   บางครั้งมันก็ทำให้คิดว่า  ที่จริงแล้ว เวลานี้กำลังฝันอยู่หรือเปล่า

กลัว และกังวล ว่าที่จริงแล้ว ความสุขที่ได้รับในเวลานี้  เป็นเพียงความฝันหรือเปล่า
และถ้าหากมันเป็นแค่ความฝัน   ก็ไม่อยากจะตื่นจากฝันดีแบบนี้เลยตลอดชีวิต

"คนเรามีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน  พี่มีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน  นัทเองก็กำลังอยู่กับปัจจุบัน  พี่ไม่รู้เรื่องของอนาคต  สิ่งที่พี่เห็นก็คือเรื่องในอดีต"

ใช่
นัทรู้
ที่พี่ฟ้าพูดมาทั้งหมดนั่น  นัทก็รู้

"พี่ผ่านอดีตเพื่อเรียนรู้ เพื่อรัก  เพื่อพลัดพราก เพื่อเจ็บปวด เพื่อเก็บความทรงจำทั้งดีและร้ายเอาไว้  เพื่อมาเจอกับปัจจุบัน  และมาทำให้ปัจจุบันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด"

ปัจจุบัน............เหรอพี่ฟ้า
ปัจจุบัน.............

"และนัทคือ  ปัจจุบันของพี่"

เงยหน้าขึ้นมองหน้าของคนที่พูดบางอย่างให้ได้ฟัง
ฟังทั้งหมดทุกคำพูด

ฟังทั้งหมดอย่างตั้งใจ

"คนที่ใช่ในเวลาที่ไม่ใช่  สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ แม้จะพยายามให้ตายก็เท่านั้น"

......................

"แต่คนที่ใช่  ในเวลาที่ใช่..............ในเวลาที่เหมาะสม  ในวันที่พี่มีแรง  ในวันที่นัทพร้อม  ในวันที่เราเรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อมาเจอกัน  เพื่อมาเป็นคนที่ใช่ของกันและกัน.............แล้วยังจะมีอะไรให้นัทต้องกังวลอีกล่ะ"

นั่นสินะ
มีอะไรให้กังวลอีก

ยังต้องกังวลอะไรอีก

"จริง........ นัทเองก็ไม่รู้เรื่องอนาคตเหมือนกันพี่ฟ้า   กังวลแล้วได้อะไร  นอกจากจะทำให้ตัวเองรู้สึกแย่............ตอนนี้นัทอยู่กับปัจจุบัน..........พี่ฟ้าอยู่กับปัจจุบัน เราอยู่กับปัจจุบันด้วยกันทั้งคู่อย่างที่พี่ฟ้าว่าจริง ๆ นั่นแหละ"

ใช่
เราอยู่กับปัจจุบัน
เราให้ความสำคัญกับปัจจุบัน
ครั้งหนึ่งเมื่อเคยวาดอนาคตไว้อย่างสวยหรูแล้วต้องพังครืนลงมาไม่เป็นท่า 
สุดท้ายต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับความเจ็บปวด  เพราะอยู่บนความหวังที่มากเกินไป
หวังมาก   พยายามไขว่คว้ามากทั้งที่ไม่ใช่เวลาของตัวเอง

สุดท้ายต้องอยู่กับความเจ็บปวด   ต้องร้องไห้มากแค่ไหน ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน  กว่าจะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

หวังแค่พอดี
อยู่กับความพอดี
อยู่กับสิ่งที่พอดี  อยู่กับสิ่งที่ใช่  คนที่ใช่

"พี่อยู่กับปัจจุบัน  และปัจจุบันของพี่วันนี้ก็ดูจะร้อนแรงเป็นพิเศษกว่าทุกวัน"

ร้อนแรงเป็นพิเศษนั่นมันก็............ไม่เถียงหรอกพี่ฟ้า 
กลับมาเรื่องปัจจุบันแล้วเหรอ   ร้อนแรงมั้ย  นัทก็ว่าร้อนแรงใช้ได้เลยล่ะ

"ก็.....ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก.....ครับ"

ใช่
ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก  ก็แค่...................แสดงออกให้เห็นว่าต้องการมากกว่าทุกวันก็แค่นั้น

"ให้พี่สระผมให้ใช่มั้ยครับวันนี้"

ครับ
สระผมครับ

สระผมให้นัทหน่อยนะครับ

พยักหน้ารับจนคอแทบจะหลุด  และกลายเป็นคุณเลขารัชชานนท์ที่หัวเราะออกมาเพราะความเอ็นดูท่านประธานเป็ดน้อยที่ชอบทำตัวน่ารักน่าใคร่  น่ารังแกอยู่บ่อย ๆ

"แล้วนัทสระผมให้พี่ฟ้าด้วยได้มั้ยครับ"

ได้ ได้

พยักหน้ารับอีกรอบและคุณเลขารัชชานนท์ก็ได้แต่หัวเราะด้วยความขำกับสิ่งที่คนที่อยู่ตรงหน้าทำ

"นัทเป็ดน้อยเอ้ยยยยยยยย"

จะมานัทเป็นน้งเป็ดน้อยอะไรล่ะ   ทีเมื่อกี้ยังทำหน้าจริงจังอยู่เลย  มาเรียกว่านัทเป็ดน้อยอีกแล้ว  บอกตรง ๆ ว่าเคืองเหอะวะ

"พี่ฟ้าเก็กเอ้ยยยยยยยยยย"

เอาบ้าง
ล้อเลียนอีกฝ่ายบ้าง
และคราวนี้ยิ่งเรียกรอยยิ้มให้คนฟังได้อีกไม่น้อย

ยิ้มได้
หัวเราะได้

และคุณเลขารัชชานนท์รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีความสุข

สุขมาก ๆ กับปัจจุบัน
มีความสุขที่สุดกับปัจจุบันจนอยากจะให้ปัจจุบันเชื่อมต่อไปถึงอนาคต

"นัทเป็นปัจจุบันของพี่และพี่จะทำให้ปัจจุบันกลายเป็นอนาคตของพี่ด้วย"

พูดบางอย่างให้คนที่กำลังล้อเลียนได้เข้าใจ  และนัทก็เข้าใจ  เข้าใจทุกอย่างดี

"นัทไม่เป็นหรอกนะอนาคตของพี่ฟ้าน่ะ"

ไม่เป็น............อนาคตเหรอ
ไม่เป็น......................
ทำไมถึงไม่เป็นล่ะ

"อนาคตอยู่ตรงไหนนัทไม่เห็นสนเลย   เพราะนัทคือปัจจุบัน  และนัทจะเป็นปัจจุบันของพี่ฟ้าทุก ๆ วัน ทุก ๆ นาที  ทุก ๆ วินาที  ไปทุก ๆ ปีทุก ๆ วัน...............นัทอ่ะ  คือปัจจุบันของพี่ฟ้าตลอดไป"

Fin.

[วัวพันปี]

  คิดถึงนะ

ฟินไปสามโลก เป็ดน้อย มือใหม่หัดยั่ว

[~มือวางอันดับ1~]

ฟิน ตัวเท่าโลก น้องนัทเป็ดน้อยของพี่ฟ้ามาแล้ว...

[ReiSei]

 คู่นี้เนี่ยนะ แบบว่า