อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๑๑
...หากมีใครทำคนที่เรารักและผูกพันให้ตายจาก มันก็ยากที่จะให้อภัย...
เขาได้แต่มองตามรถรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง...ห่วงใจมึงจริงๆ ฝิ่นเอ้ย
ตัวเขาเองก็ไม่เคยคิดให้อภัยคนที่ทำร้ายเป้งอย่างที่ฝิ่นเข้าใจเลย... ยิ่งคิด ยิ่งอภัยให้ไม่ได้
ใครที่กล้าทำร้ายคนที่เขารัก มันจะต้องได้รับจุดจบที่เลวร้ายยิ่งกว่า นั่นมันสมควรอยู่แล้ว
แต่ไม่ใช่พาลคนรอบข้างอย่างที่ไอ้ฝิ่นทำ มันไร้ประโยชน์จริงๆ
ต้นเหตุคือใคร คนนั้นต้องรับผิดชอบสิถึงจะถูก
จะให้ใครมารับเคราะห์แทน เขาทำไม่ได้ นั่นไม่ใช่วิสัยของลูกผู้ชายที่พึงกระทำ
หากแต่ความเป็นลูกผู้ชายที่เขาสอนน้องไป คือคิดจะทำอะไรแล้ว ต้องทำให้ได้ ยิ่งอยู่สูง จิตใจยิ่งต้อง
แกร่งและแน่วแน่เด็ดเดี่ยว
เมื่อลั่นวาจาออกไปแล้ว ความสำเร็จเท่านั้นที่ต้องได้คืนกลับมา
มึงถึงต้องหาทางลงต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้ใช่ไหม? ฝิ่น
กูเข้าใจ...แต่ไม่ชอบวิธีการของมึงเลย
“โจ้ไปส่งกูบ้านไอ้ฝิ่น” บอกรุ่นน้องอีกคนด้วยความเป็นกังวล
ใจมันอยากจะทำร้ายเขา แต่ที่จริงแล้วใจมันนั่นแหละที่ทำร้ายตัวเอง
ถ้าไอ้ฝิ่นมันยังไม่ยอมถอยและกลับมารอ ความเจ็บปวดที่ผ่านมาแล้วแทนที่จะค่อยๆจางหาย มันก็จะ
กลายเป็นพายุที่พัดพาเอาความเคืองแค้นให้ทับถมตัวเองจนไม่สามารถลุกขึ้นมายืนได้อีก...ถ้ามันใจเย็นสัก
นิด ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์สักหน่อย เรื่องเอาคืนไม่มีคำว่าสายไปหรอก
ถึงหน้าบ้านบอกไอ้โจ้กลับไปได้เลยไม่ต้องรอ แม้เด็กในสายทุกคนจะคุ้นเคยกับเจ้าของบ้านหลังนี้เป็น
อย่างดี แต่มันคงไม่เหมาะที่จะมารบกวนพ่อกับแม่ในเวลาที่ต้องหลับนอนอย่างนี้
หยิบลูกกุญแจที่พ่อฝิ่นให้ไว้ด้วยความไว้ใจให้เป็นหูเป็นตาดูแลน้องๆแทน เผื่อมีอะไรถ้าต้องเข้าบ้านดึกดื่น
จะได้สะดวกอย่างไม่ต้องเกรงใจ ไขกุญแจรั้วเดินเข้าไปไขประตูบ้านต่อมุ่งหน้าสู่ห้องเก็บของใต้บันไดที่คน
ภายนอกรู้แค่นั้น แต่มันกลับเป็นห้องลับอย่างดีที่เขากับน้องสร้างไว้เพื่อการหลบซ่อนตัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก มีเพียงห้องนี้ที่มันล็อกจากข้างในไม้จึงไม่สามารถถือวิสาสะได้
แกร๊ก ฝิ่นเปิดประตูออกมาในชุดผ้าขนหนูพันรอบเอว ทั้งตัวก็ยังเปียกอยู่ สบตากับพี่ด้วยแววตาสั่นระริก
ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างเช่นที่เห็นเวลาอยู่ต่อหน้าเด็กในสายคนอื่นๆ
“ยิ่งพี่แสดงความเห็นใจมันเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากให้มันเจ็บมากขึ้น” เขาไม่ใส่ใจกับคำต่อว่าซึ่งคล้ายกับ
การข่มขู่ตัวประกันของฝิ่น เดินชนไหล่น้องเข้าไปยังห้องนอนทันที
ภายในห้องไร้เงาของอีกคน มีเพียงสายโซ่ที่ลากจากขาเตียงเข้าไปในห้องน้ำที่ยังได้ยินเสียงน้ำไหลจาก
ฝักบัว เท่านั้นที่พอบอกได้ว่า ไอ้เด็กโชคร้ายนั่นอยู่ไหน
หันไปมองหน้าน้องชายเพื่อต้องการคำตอบ ว่าทำไมต้องล่ามโซ่ด้วย ศัตรูก็คนเหมือนกันนะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง
ที่ต้องมาจำกัดอิสรภาพกันถึงขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถาม ไม้ก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมา
เขารีบเดินไปจนถึงหน้าห้องน้ำ ฝิ่นก็ปรี่เข้ามาขวางทาง
“ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่คิด แต่พี่แน่ใจเหรอว่าจะเข้าไปตอนนี้...รอก่อนละกัน” ฝิ่นบอกเชิงห้ามทั้งดันพี่
ให้ถอยห่างจากหน้าห้องน้ำ แล้วเจ้าของห้องที่หยิบเสื้อผ้าติดมือมาด้วยค่อยแง้มประตูเดินเข้าไปข้างใน
ถ้าฝิ่นไม่ได้ทำอย่างที่เขาคิดก็ยังถือว่ามันพอมีสติอยู่บ้าง
เพราะการได้ตัวใครคนหนึ่งมาเป็นของเราไม่ใช่เรื่องยากเลย
แต่ถ้าหากการได้มาโดยที่คนนั้นจำยอมไม่ใช่ด้วยความเต็มใจ
กลับกัน ...คนที่จะตายก็จะกลายเป็นตัวเราเองต่างหาก
ถอยหลังกลับไปที่เตียงนอนหมายจะนั่งรอที่ตรงนั้น แต่สายตาก็มองเห็นสิ่งที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเข้าพอดี นี่มัน...
“อยากได้อะไรก็มาขนเอานะลูก” เสียงพ่อของเป้งบอกเขาทั้งสองในวันสวดศพคืนสุดท้าย
ไม่คิดเลยว่านอกจากของรักของเพื่อนมันแล้ว มันยังเลือกเก็บเสื้อตัวนี้มาด้วย
ไม้หลับตากำสองมือแน่นเพื่อข่มความรู้สึกสั่นไหวที่กำลังปะทุอยู่ข้างใน
...เป้ง...พี่ขอโทษ
.
.
.
“พี่ไม้มา” ไอ้ฝิ่นเดินเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้ง ปิดฝักบัว โยนผ้าเช็ดตัวสีขาวของมันอีกผืนคลุมหัวเขาที่ยังนั่งแหมะอยู่กับพื้น
แก้วที่เหลือแค่กางเกงยีนส์ค่อยๆยันตัวลุกยืนด้วยความรู้สึกที่โหวงเหวงแปลกๆ
มันรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ถูกลิ้นของมันล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปากแล้ว ทั้งยังตอกย้ำด้วยเหตุการณ์เมื่อครู่นี้อีกล่ะ
“มึง...จะทำอะไร?” แก้วคิ้วขมวดถามเมื่อถูกดันตัวไปเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากมันล่ามโซ่เขาเสร็จ
“มึงรักกูรึยัง” แต่ดันถูกถามกลับ
สองมือมันท้าวผนังห้องน้ำให้เขาอยู่ระหว่างกลางแขนมัน ใกล้...ไปไหม?
แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ใกล้กับมันขนาดนี้นี่
เขา...รู้สึกเกร็งๆแปลกๆ หรืออาจเพราะพี่ภูมอมเบียร์ไปหลายแก้วเกิน
ไม่ได้ๆต้องมีสติให้มากกว่านี้
เขาเตือนตัวเองพลางก้มหน้าหลบสายตามัน ยกแขนตัวเอง พยายามดันหน้าอกไอ้ฝิ่นให้ออกห่างจากตัว
ความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากให้มันอยู่ใกล้เลย
“มึงรับปากกูแล้ว กูไม่ยอมมึงง่ายๆหรอกนะ ยังไงๆมึงก็ต้องรักกูเข้าใจไหม” พูดพร้อมกับจับมือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นมาแบดู คิ้วมันขมวดหน้านิ่ว
แก้วหน้ามุ่ย มันจะจับเบาๆไม่ได้เลยรึไง เพราะนอกจากถลอกแล้วมือยังเป็นแผลจากที่โดนหินก้อนเล็กๆจิ้มเข้าไปในฝ่ามืออีก
“เข้า...ใจ” ฮึ่ย แทบอยากตบปากตัวเอง ทำไมต้องตะกุกตะกักด้วยวะ
“ดี เข้าใจว่ารักกูแต่มึงไปจูบกับคนอื่นเนี่ยนะ” คำพูดคล้ายลำเลิกซะอย่างนั้น
“พี่เขาไม่สบายใจ แค่ผู้ชายแตะปากกันธรรมดา กูไม่ได้ทำอะไรผิดคำพูดเลยเหอะ” ถึงพี่ภูจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ด้วยความบริสุทธิ์ใจและสนิทกันอยู่แล้ว เขาก็ไม่เคยคิดอะไรเกินเลย
อีกอย่างยังไงๆก็ต้องพูดว่ารักมันอยู่ดี แล้วจะเซ้าซี้เอาอะไร แก้วค้านต่อในใจ
“หึ กูไม่ได้ให้มึงรักษาคำพูด แต่กูต้องการให้ใจมึงทำ” ฝิ่นใช้อีกมือค่อยๆดึงชายเสื้อเขาให้เลิกสูงขึ้น
“เฮ้ยๆๆ” ตาลีตาเหลือกปัดป่าย แต่ก็ต้องหยุดเมื่อมันจับสองมือเขารวบไว้เหนือหัว
...มันเหมือนกับที่ผับ
แก้วเงียบหยุดดิ้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันพลันรีบหันหน้าหนีเพื่อหลบสายตาฝิ่นด้วยความรู้สึกที่บอก
ไม่ถูก ใกล้กับไอ้พงษ์มากกว่านี้ก็ยังไม่เคยใจสั่นอย่างนี้เลย เป็นบ้าอะไรของมึงไอ้แก้ว!
“เห็นมือมึงเป็นแผลคงจะอาบน้ำไม่สะดวก เดี๋ยวกูจะช่วยมึงอาบเอง” แก้วเงยหน้ามองฝิ่น อ้าปากค้าง ล้อเล่นใช่ไหม?
ฝิ่นดึงตัวแก้วมายืนใต้ฝักบัวพลันเอื้อมมือเปิด สายน้ำไหลกระทบใบหน้ายันร่างกายของทั้งคู่ แทนที่จะสดชื่นขึ้นและหายจากอาการมึนๆเบลอๆที่เจ้าตัวคิดว่ามาจากความเมา แต่กลายเป็นว่าตอนนี้สมองแก้วกลับมึน ตื้อ ยิ่งกว่าเดิมเมื่ออยู่ๆกลับยอมปล่อยให้ไอ้บ้าฝิ่นถอดเสื้อยืดออกจากตัวเขาอย่างง่ายดาย
“ตัวมึงขาวฉิบหาย” เสียงพร่ากระซิบข้างหู แววตาเอาจริงจดจ้องมายังดวงตาเขา แก้วตัวแข็งทื่อก่อนจะสลัดหัวเรียกสติแล้วก้าวเท้าถอยหลังแต่กลับถูกสองแขนแกร่งโอบรอบเอวไว้ซะก่อน
“รักกูไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ เพราะงั้นกูจะช่วยทำให้มันง่ายขึ้นเอง”
“ไม่ ไม่ ไม่!” แก้วปัดมือฝิ่นออก สะบัดตัวดิ้นเพื่อจะออกจากวงแขนแกร่งให้ได้ แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนมันจะชอบใจ ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เผยบนใบหน้าก่อนจะโน้มเข้ามาใกล้เขามากขึ้น จนริมฝีปากทั้งสองประกบชิดสัมผัสกันอีกครั้ง แก้วยืนนิ่งในขณะที่สองมือยังจับแขนฝิ่นค้าง คนตรงข้ามค่อยๆดูดเม้มริมฝีปากแก้วช้าๆอย่างนุ่มนวล ไม่รุนแรงดุดันเหมือนครั้งก่อน
แก้วถูกดันหลังให้ชิดกำแพงอีกรอบ มือหนาค่อยๆดึงเข็มขัดออกพร้อมรูดซิบกางเกงยีนส์เขาอย่างช้าๆไม่รีบร้อนด้วยความย่ามใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาฝิ่นจิ๊ปากด้วยความเสียอารมณ์ก่อนจะถอดเสื้อถอดกางเกงที่เปียกน้ำโยนทิ้งต่อหน้าแก้วเหลือไว้เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวเดินออกไปเปิดประตูห้องต้อนรับคนที่มาเยือน
แก้วทรุดนั่งกับพื้น...ต้องขอบคุณคนที่มาขัดจังหวะจริงๆ เพราะเขาดันเผลอไผลไปกับความอ่อนโยนที่เพิ่งได้รับจากมันเมื่อครู่ไปได้ยังไงก็ไม่รู้
แก้วเดินตามฝิ่นออกจากห้องน้ำ หลังจากมันเอาลูกกุญแจสำหรับไขโซ่ออกจากข้อเท้ายื่นมาให้ เพื่อจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าได้สะดวก แล้วเขาค่อยล็อกเพื่อล่ามตัวเองกลับอีกที เหมือนที่เคยทำ
เขาเดินไปโต๊ะคอม วางลูกกุญแจ แล้วนั่งก้มหน้าหลบสายตาพี่ไม้ที่มองมาและเดินตามอย่างจับพิรุธ
“ฝิ่น ถอดโซ่ออก!” เรียกน้องตัวเองแต่กลับจ้องหน้าเขาไม่เลิก
“กุญแจวางอยู่บนโต๊ะ ตรงหน้ามันนั่นน่ะ” ฝิ่นตะโกนมาจากบนเตียง แก้วทำเป็นไม่ได้ยินที่สองคนพูด
“ทำไมมึงยอมให้มันล่ามโซ่เหมือนหมูเหมือนหมาวะ” เขาไม่รู้จะตอบพี่ไม้ว่ายังไง ไม่ใช่แค่ให้มันล่ามแต่เขายังล่ามโซ่ตัวเองตามความต้องการของมันได้ด้วย เพราะเข้าใจดีว่าฝิ่นมันทำด้วยเหตุผลอะไร เขาจึงยอมมันได้ “ไม่ว่ามึงจะทำยังไง ความผิดของเพื่อนมึงก็ไม่หายไปได้หรอก” แก้วตาโตแหงนมองหน้าพี่ไม้ทันควัน แทนที่จะมีความหวัง นี่มาพูดให้รู้สึกว่าตัวพี่ไม้เองก็เคืองแค้นไอ้พงษ์อยู่ไม่ต่างกัน นี่เขาอดทนมาถึงขนาดนี้แล้วจะกลายเป็นสิ่งสูญเปล่าไม่ได้นะ
ไม้หยิบกุญแจที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นให้แก้ว เขาไม่รับ
“ทำไม?”
“...มันไม่ให้ถอด” ขืนถอดออกโดยที่ยังไม่อนุญาตก็ได้เจ็บตัวอีกหรอก ถ้ามันพอใจจะล่ามเขาไว้ก็ให้มันทำไปเถอะ เขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว
“แต่กูสั่ง” พูดพร้อมหันไปมองคนที่ทำเป็นหูทวนลมบนเตียง
แก้วลังเลเมื่อพี่ไม้ยังยืนกรานจะให้ถอดโซ่ให้ได้ จนพี่เขาต้องย่อตัวนั่งลงต่ำ แก้วจึงละล่ำละลักบอก
“พี่ๆ ไม่ต้อง ผมทำเอง” นั่งลงชันเข่าไขกุญแจปลดโซ่ออกจากข้อเท้า แล้วลุกมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมทำตัวให้วุ่นอย่างไม่ให้เกิดพิรุธด้วยการเปิดปิดลิ้นชักคล้ายหาอะไรสักอย่างแต่ไม่ยอมหยิบขึ้นมา
จนพี่ไม้คงจะรำคาญหรือยังไง แย่งเขาเปิดลิ้นชักหยิบกล่องพยาบาลขึ้นมาวางไว้หน้าแก้ว เขาทำตัวไม่ถูก นั่งนิ่ง
“แบมือ เดี๋ยวกูทำให้” อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องพูดซะเสียงดังลั่นห้องด้วย แล้วก็...แค่แผลถลอกนิดหน่อยไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวมันก็หายเองแหละ แก้วบ่นในใจแต่ก็ยอมแบมือวางไว้บนโต๊ะตามที่พี่ไม้สั่ง พี่คนนี้ไม่ได้มีท่าทางเกรี้ยวกราดอะไรเลย แต่พอพี่เขาพูดอะไรออกมาแต่ละคำมันทำให้แก้วรู้สึกว่าห้ามขัดยังไงอย่างนั้น
ได้ยินเสียงคนลุกจากเตียงก้าวมาทางเขาอย่างเร็ว
“หื๊อ ลุกมาทำไม?” พี่ไม้เอ่ยปากถามมันด้วยน้ำเสียงกวนเบื้องล่าง เห็นไอ้ฝิ่นฟึดฟัดหยิบขวดยา ขวดแอลกอฮอล์ออกมาวางเกลื่อนเต็มโต๊ะแล้วเอาสำลีชุบเบตาดีนมาลูบผ่านฝ่ามือเขา
“ที่ผมต้องทำเองเพราะกลัวพี่ใจอ่อนแค่นั้นแหละ”
“หึ” พี่ไม้ส่งเสียงในลำคอแล้วเดินเก็บโซ่ไปจนถึงขาเตียง
“สำออยนะมึง” ดูมันว่า เขาไม่ได้ร้องขอให้ใครทำอะไรให้สักหน่อย แล้วมันก็หันไปหาพี่ไม้
“พี่จะทำอะไร?”
“เก็บ ...กูไม่ให้ใช้ แค่มึงตีกรอบความผิดให้มัน ก็มากเกินกว่าจะต้องมาล่ามมาขังกันไว้แล้ว”
“แล้วไม่ใช่เพราะมันเหรอ ไอ้เป้งถึงโดนเล่นน่ะ” ฝิ่นพูดพร้อมมืออีกข้างของมันดึงผมเขาจนแก้วต้องเงยหน้าขึ้น เพราะเขา? อะไรกัน?
“อย่ารังแกคนไม่มีทางสู้ต่อหน้ากู” ไอ้ฝิ่นถึงปล่อยมือจากหัวเขาแต่โดยดี
“พี่ก็เป็นซะอย่างนี้ ทำไมพี่ต้องทำเหมือนว่าพวกมันไม่ผิดด้วย”
“ผิดฝิ่น แต่มึงต้องแยกให้ออกคนทำผิดกับคนที่ต้องรับผิดน่ะมันคนละคนกัน” แก้วได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบๆ
“แล้วยังไง? ไอ้เหี้ยนั่นมันอยู่ให้ผมกระทืบไหม? ก็ไม่ เพราะงั้นผมจะจัดการตามวิธีของผม” พร้อมกดสำลีลงกับฝ่ามือเขาอย่างแรง แก้มเม้มปากแน่น
“มึงทำไม่ได้หรอกฝิ่น”
“พี่จะมารู้ดีไปกว่าผมได้ยังไง ถ้าผมจะทำ ต้องมีแต่คำว่าได้ เท่านั้น!”
“เพราะกูรู้จักมึง มากกว่ามึงรู้จักตัวเองยังไงล่ะ”
พี่ไม้ปลดโซ่ออกจากขาเตียงสำเร็จ มองเสื้อตัวที่แขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า
“ถ้ามึงจะโทษไอ้แก้วอย่างนั้น มึงคงมองข้ามความผิดของกูและของเพื่อนมึงไปเหมือนกัน” แล้วหยิบเสื้อออกจากไม้แขวน เสื้อตัวที่ไอ้ฝิ่นมันตั้งใจแขวนไว้ให้เขาเห็นทั้งวันทั้งคืนเพื่อตอกย้ำความเลวของเพื่อนเขา “ถ้าวันนั้น กูไม่ปล่อยให้มันกลับคนเดียว เรื่องนี้ก็คงไม่เกิด” พลางพับเก็บเสื้อตัวที่เป็นร่องรอยของความเจ็บปวดใส่ถุงกระดาษที่พี่เขาเปิดหาได้จากลิ้นชักตู้เสื้อผ้า โดยที่เจ้าของห้องไม่ได้ทักท้วงการกระทำนั้น
.................................................
เพิ่งเสร็จจ้า กริ๊บกริ๊ววว
คุณ →Yakuza★ เลิฟยูทู ไม่รับปากนะคะ นี่ก็อู้งานอู้เล่นเกมส์ปั่นทุกวันเลย เสร็จเมื่อไหร่ก็รีบลงทันทีเลยจ้า^^
คุณ cocoaharry ถ้าโผล่มาต่อจากนี้จะเป็นการค่อยๆเผยปมแล้วค่ะ ไม่มีปมใหม่แล้ว ผูกอีกคนเขียนคงได้กระอักเลือดตายแน่ๆเลย ฮา แก้ไม่ไหวแล้วน๊า งุ๊งงิ๊งๆ ตัวละครที่โผล่มาอย่าไปให้ความสนใจมากค่ะ ฮีๆเป็นเพียงตัวประกอบที่มาเติมเต็มบางอย่างในเรื่องเท่านั้นค่ะ อีกเดี๋ยวคงได้รู้จักภูรักนิดหน่อย แต่ไม่ใช่ตัวสำคัญอะไรมากมาย
คุณ StillLoveThem พี่อย่าถามหนูอย่างนั้นสิ ฮ่าๆๆๆ หนูก็ไม่อยากขุดหลุมฝังตัวเองเหมือนไอ้ฝิ่นนะ แค่นี้ก็โดนจับได้ทุกตอนเลย เอิ๊กๆๆๆ
คุณ เฉาก๊วย ถ้าไม่เบื่อที่จะถาม ถามได้ตลอดเลยค่ะ รวมคนอ่านท่านอื่นๆด้วยนะคะ ยินดีตอบเพื่อไขข้อข้องใจและเพื่อให้เข้าถึงนิยายด้วยความยินดีเป็นที่สุดค่ะ^^ (แต่โน้ตทิ้งท้ายนิดนึงว่าให้เค้าตอบงี้ เพราะเค้าไม่ได้ตอบทุกคอมเม้นท์อะจ้า)
:pig4:ขอบคุณ คุณCapricorn, Little Diamond, TanyaPuech, BeeRY, Jillinv, RAKDEK_KA, naiin, PBOBP , qwank8, Karn12, yunjae55, atommic, Bowbonk, Still_14OC, Crossley, suck_love, j4c9y, ratnalin, roseen, gumrai3, seaweed, i love u {knt}, Chiren, PIKKOJUNG, theduchess, Rhythm, sirikanda28, bulldog17, taroo, malula, sang som, LifeTime, - คราส -,~MiKi~,shoi_toei, Paracetamol,matame กอดๆ จุ๊บ >3
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
