หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[stormphoenix]

น้องซันเป็นแม่บ้านแม่เรือนดีนะครับ

[barahi]

รอรอรอ

[ordkrub]

เจอโดยบังเอิญ  ดีใจมากที่คุณอิ๊กมาต่อ  ไม่รู้ผ่านตาไปได้ยังไง  ทนไม่ไหวเลยขอมาเมนท์ไว้ก่อน  ขอเข้าไปอ่านก่อนนะครับ

[rellachulla]

กอดน้องซัน 1 ที
มีความสุขไวๆ นะ
น่าสงสารเกิน

[LimousinX9]

สงสารเฮียอะ   เฮียแกคงคิดมากและคงแอบน้อยใจที่ เจ๊นายแกแอบมีใจให้ไอ้ต้อม
เจ๊นายก็นะ  น่าเห็นใจ  ต้อมก็รักผัวก็ัรัก  เฮ้อออออ    แต่ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึงวันที่ต้อมจะเปิดใจรับคนอื่นแต่ ตัวเองดั้นทำใจลำบาก  เฮียคงแอบเห็นเจ๊แกคุยกะไอ้ต้อมบ้างเปล่าไม่รู้
ไอ้ต้อมก็นะ แม่ม  หมั่นไส้!!!!

[eiky]

Scene 13
“ทอมมี่ มีข่าวดีจะบอก”
หลังจากนั้นไม่ถึงอาทิตย์ล่ะครับ งานผมเยอะมากช่วงนี้เกือบทุกวัน ก็งานเปิดตัวสินค้านั่นล่ะครับ หลังจากที่ไปงานวันนั้นก็งานงอกครับ เพราะคนที่ไปในงานอย่างที่ผมบอกว่ามีแต่ไฮโซของที่นี่ เหมือนพวกเขาจะติดต่อให้ผมไปร่วมงาน คิดดูนะแค่งานเลี้ยงต้อนรับลูกค้าของเขา ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับสินค้าหรือผลิตภัณฑ์ที่ผมเป็นแบบให้เลยนะ แต่เขาก็อยากให้ผมไปในงาน ดีเหมือนกันนะ ได้เงินพิเศษเยอะมาก คิดดูนะอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ผมรับเช็คเกือบห้าหมื่นแล้ว โว้ยเฮ้ย
“ครับคุณลิซ”
ผมงัวเงียรับโทรศัพท์เธอล่ะครับ มันสายแล้วแต่ผมกลับมาจากงานดึก ช่วงนี้ไม่ได้อาบน้ำกับเทวดาตัวน้อยของผมเลยนะ นี่ก็คงไปโรงเรียนแล้ว เฮ้อ ถ้างานแบบนี้มันจะทำให้ผมห่างจากครอบครัวผมเริ่มคิดหนักแล้วครับ
“นิตยาสาร เม็นส์ติดต่อมา พี่รับงานให้แล้วนะ”
“อ้าว เหรอครับคุณลิซ”
“แค่ขึ้นปกกับไส้ในไม่กี่แผ่น”
“ครับ”
ผมไม่รู้จะตอบหรือท้วงติงอะไรครับเพราะคิดไม่ออกมันยังสลึมสลืออยู่เลย
“แต่”
“ถอดเสื้อเหรอครับ”
“อิอิ จ๊ะ แต่ สามหมื่นนะทอมมี่”
“หา โอเคครับคุณลิซ เมื่อไหร่ครับ”
แหะๆ คงไม่ว่าผมงกเนอะ ไม่รู้เว้ย ช่วงนี้ผมหาเงินได้ ผมต้องทำให้เยอะที่สุด เรื่องเรียนผมก็ไม่ทิ้ง เพียงแต่ เหอๆ ผมเริ่มจะโทรมแล้วเท่านั้นเอง
“อะไรจ๊ะลูกต้อม”
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อนไปมหาฯลัยผมก็แวะไปที่ร้านล่ะครับ
“ผมให้แม่ครับ”
“หือ อะไรจ๊ะ ใส่ซองมาซะดิบดีเชียว”
คุณแม่เปิดซองออกดูล่ะครับ
“ต้อม ไม่เอาลูก ให้แม่ทำไม นี่มันน้ำพักน้ำแรงของเรา”
“ผมอยากให้คุณแม่ครับ เก็บไว้เถอะครับ”
“ต๊าย นี่เห็นแม่ขัดสนขนาดนั้นเหรอจ๊ะลูก”
คุณแม่ทำเสียงเหมือนจะให้ผมรู้สึกดีขึ้นที่จะไม่รับเช็คไปล่ะครับ แต่ไม่หรอกผมตั้งใจแล้ว
“คุณแม่รับไว้เถอะนะครับ ผมอยู่นี่เพราะบุญบารมีของคุณแม่กับคุณพ่อถึงอยู่อย่างสบาย ผมหาเงินได้ผมก็อยากให้คุณแม่ใช้”
“เราไม่ส่งไปให้แม่กับพ่อเราทางเมืองไทยล่ะลูก”
“ผมส่งแล้วครับ นี่เป็นอีกส่วนที่ผมตั้งใจจะให้คุณแม่”
“ต้อมลูก”
“คุณแม่อย่าปฎิเสธเลยนะครับ ผมขอร้อง คุณแม่เป็นแม่อีกคนของผม เวลาผมได้เงินมา หรือได้อะไรดีๆมาผมก็อยากให้แม่ของผมได้ชื่นชมกับมันบ้าง”
คุณแม่เงียบไปครับ ไม่ได้หรอกนะ รุกต่อ
“ถ้าคุณแม่ไม่ใช้เองก็เก็บไว้ให้พี่ปริ๊นกับพี่เจคก็ได้ครับ ถือว่าเป็นค่าขนมให้น้อง”
“ค่าขนมตั้งหกหมื่นเนี่ยนะลูก มันเยอะไป เยอะกว่ากำไรที่แม่ทำร้านอาหารอีกนะ”
“คุณแม่รับไว้เถอะครับ ได้โปรด”
ผมยกมือขึ้นไหว้แล้วครับ ท่าทางไม่ยอมง่ายๆ เสียงคุณแม่ถอนหายใจ ผมรู้ว่าฐานะของคุณแม่ไม่ได้ลำบากอะไรเลย เลี้ยงดูทุกคนที่มาพึ่งบารมีได้เป็นอย่างดีทุกๆคน แต่ก็นั่นล่ะครับ เก็บไว้อีกสักหกหมื่นมันคงไม่เป็นไร
“เรานี่เหมือนกันกับลูกชายตัวดีของแม่ยังกับกะแกะ ดื้อจริงๆ”
“ผมรักคุณแม่นะครับ วันหลังผมจะพาไปช็อปปิ้งที่ซานฟรานฯนะครับ ผมได้สิทธิ์ซื้อของลดราคามาเยอะมากๆ”
“จ๊ะ ตามใจเราก็แล้วกัน ขอบใจมากนะจ๊ะลูก ต้อมเป็นคนดี รักษาความดีของเราไว้นะ อยู่ที่ไหนก็จะไม่จม”
คุณแม่อวยพรให้ครับ ผมคงโชคดีทั้งวันล่ะวันนี้
“แล้วไอ้ซันล่ะครับแม่ไปเรียนแล้วเหรอ”
ผมมองหามันล่ะครับ ถ้ามีเรียนจะได้ไปด้วยกันเลย
“ยังจ๊ะ เห็นบอกมีเรียนตอนบ่าย ตอนนี้กำลังจัดจาน นี่รู้ไหมลูก ซันน่ะเขาเก่งมากนะ คิดทำเทียนอบให้แม่ด้วย ขนมที่ทำหอมน่ากินมาก ลองไปดูในครัวสิ อยู่กับแมวโน่นน่ะ”
ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัวล่ะครับ
“ต๊าย น้องซัน เริ่ดมากค่ะ นี่ดอกเบญจมาศเหรอคะ บรรเจิดที่สุด”
เสียงพี่แมวครับ ผมเลยย่องเข้าไปเงียบๆ
“ใช้หัวไชเท้าทำเหรอจ๊ะ สวยมาก เผือกนี่ก็แกะสลัก โหเรานี่เก่งมากเนอะ”
“เป็นตัวอะไรเหรอพี่แมว ร้องเสียงดังเชียว”
ผมโผล่หน้าออกไปครับ มันกับพี่แมวหันมา
“เป็นรูปดอกกล้วยไม้จ๊ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะพ่อนายแบบดัง แหมวันก่อนพี่ไปซุปเปอร์มา รูปเรามีติดอยู่ทุกที่เลยนะ พี่เลยขอเขามาแผ่นนึง เนี่ยเซนให้หน่อยสิจ๊ะ อิอิ”
“ฮ่าๆ เห็นหน้าทุกวันยังจะอยากได้ลายเซนผมอีกเหรอพี่แมว”
“ไม่ได้หรอกจ๊ะต้อม เผื่อพี่เอาไปขายให้อีพวกครัวญี่ปุ่นติดกัน”
“อ่าฮะ หัวการค้านะเนี่ย”
มันยังเงียบอยู่ครับ
“ว่าไงมึง มีเรียนบ่ายเหรอ”
“อืม”
อ้าวนะ ไม่มองหน้าอีกเดี๋ยวเถอะ
“รายงานกูจวนเสร็จยัง”
“เสร็จเล่มนึงแล้ว เหลือวิทยาศาสตร์การกีฬา”
“อ้อ แล้วมึงจะไปมหาฯลัยกี่โมง”
“คงเที่ยงๆน่ะ”
เริ่มรำคาญแล้วครับ ถามคำตอบคำ
“ไหนคุณแม่บอกว่ามึงทำเทียนอบอะไรนะ เอามาลองชิมหน่อยสิ”
“อบควันเทียนจ๊ะน้องต้อม หอมมาก กลิ่นไม่เทียนธรรมดา น้องซันเอาดอกมะลิลงไปลอยก่อน หอมชื่นใจมาก นี่ค่ะ ทับทิมกรอบเดี๋ยวพี่ตักให้ชิม”
พี่แมวเดินไปยังที่เก็บของหวานล่ะครับ
“เป็นไรวะ ไม่ค่อยพูด”
ผมถามมันครับ
“ไม่มีไรนี่”
“นั่น เป็นแบบนี้อีกแล้ว ตามใจนะเว้ย กูสนใจแล้วนะ อย่ามาหาว่าไม่มีใครสนใจมึงล่ะ”
มันทำหน้าจ๋อยลงครับ ผมเดินออกไปข้างนอกดีกว่า เบื่อหน้ามัน
“เดี๋ยวสิ มึงมีเรียนกี่โมง”
“๑๑ โมง”
ผมตอบเสียงห้วนๆครับ ให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจในกริยาอาการของมัน
“อ้อ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอมึงเลยนะ”
“ทำไม มึงคิดถึงกูเหรอ”
“อ๊ะ ไอ้บ้า ก็ไม่เจอก็ถามถึงนี่”
อ้าวนะ อายหน้าแดงอีกแล้ว ไหนบอกไม่เกย์ ท่าที่มึงอายเนี่ยล่ะเขาเรียกเกย์แตกสาวล่ะเว้ยไอ้ซัน ฮ่าๆ
“เออ เย็นนี้กูจะเล่นบอลนะ มึงรอกลับพร้อมกูก็ได้”
“เอ่อ แล้วตอนไปล่ะ จะไปยังไง”
“อ้าว ก็ไปตอนนี้เลยดิ มึงว่างก็ไปทำรายงานให้กูก่อน”
“เอ่อ”
“ไปเถอะจะ น้องซัน ทางนี้พี่จัดการเอง เตรียมทุกอย่างไว้ให้พี่หมดแล้วนี่จ๊ะ สบายมาก”
“เอ่อ”
“อย่ามัวแต่เอ่อ กูให้เวลา ๑๐ นาทีไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ผมออกคำสั่งครับ แล้วเดินไปรับถ้วยขนมหวานมาจากมือพี่แมว มันทำหน้าเหมือนโดนบังคับ เออ ก็กูนั่นล่ะบังคับมึงอยู่เนี่ย ยังอีก
“พูดไรบ้างดิมึง จะเงียบอีกนานไหมเนี่ย”
พอขึ้นมาบนรถก็เงียบได้อีก ผมร้องเพลงแหกปากจนเสียงเริ่มจะแหบแล้วนะเนี่ย มันยังเงียบได้อีก ไอ้นี่มันยังไงของมันนะ
“ก็มึงร้องเพลงนี่ กูไม่อยากจะขัด”
“อ้าว ก็มึงเงียบไงกูเลยร้อง คุยมาดิ กูอึดอัดนะ”
“มึง เอ่อ มึงสบายดีเหรอ”
ผมหันขวับครับ ไอ้ควายเอ้ย ผมปล่อยก๊ากออกมา
“ไม่ถามล่ะว่าว่าวหรือยัง”
“ไอ้บ้า”
อายอีกแล้วครับ เออดี อายเยอะๆกูจะได้แกล้งให้หน้าแดงระเบิดออกมาเลยมึง
“ยังไม่ว่าวว่ะ อาทิตย์นี้ยุ่งชิบหาย มึงจะช่วยเหรอ”
“มึงนี่ ใครจะช่วย”
หน้ามันแดงจัดเลยครับ แหมนะ
“ซันเน่”
“อะไร”
ผมก็ทำเสียงกระเส่าออกไปล่ะครับ มองมันให้ตาเป็นประกาย
“สาวไปไหมเราน่ะ”
“ไอ้บ้า มึงสิแตกสาว ใครสาวกูไม่สาวนะ”
“ฮ่าๆๆ แหมทีบอกว่าสาวนะไม่ยอมรับนะมึง แล้วอายกูทำไมเนี่ย อย่าบอกนะว่ามึงชอบกูอีกคน”
อ้าว มันเงียบเลยครับ หันมามองผมเหมือนจะถามว่ามึงรู้ได้ยังไง
“ใครจะชอบมึง ปากหมาจะตาย”
“อ้าว ปากหมาๆแบบนี้ล่ะมีคนบอกชอบแล้วนะเว้ย”
“ใคร”
“ไม่บอก ปล่อยให้งง เออ เย็นนี้ไปกินข้าวกับกูไหม คุณลิซเขาให้บัตรกินฟรีมา อาหารทะเลตรงโกลเด้นเกทส์น่ะ”
ผมเปลี่ยนเรื่องครับ เดี๋ยวมันจะจุกตายเสียก่อน
“อืม”
“อืมนี่ไปหรือไม่ไป”
“ไปได้”
“อะไรวะ ไปได้ ตอบดีๆดิ”
“ไปคร้าบ คุณทอมมี่”
“เออ แค่นั้นล่ะ แต่ชุดมึงนี่ไม่ไหวมั้งเนี่ย เดี๋ยวกูพาไปซื้อใหม่”
“อะไร ร้านหรูขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมบอกชื่อร้านมันไปล่ะครับ มันนี่อ้าปากเลยนะ
“ไม่ไปดีกว่า มันหรูเกินไป”
“ไม่ได้ เปลี่ยนใจไม่ได้ ไม่งั้นกูชวนไอ้เบนไปแทนนะ”
“เออ ตามใจ”
“ไม่ได้ มึงนี่ยังไง ทำไมไปกับกูมันน่ารังเกียจมากเลยเหรอ”
“ปะ เปล่า”
“แล้วทำไมวะ”
“มันดูดีเกินไป มันไม่ควรเป็นกู”
เสียงมันนี่เศร้าได้อีก น่าเบื่อแล้วไอ้นี่ แหมไอ้ควายกูก็จนมาก่อน ตอนนี้กูก็ไม่ได้รวย แค่เป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ทำไมต้องคอยกักกันโอกาสของตัวเองด้วยนะผมไม่เข้าใจ ผมใช้ชีวิตแบบไม่ได้หวังจะรวย หรือทำตัวกระแดะไฮโซอะไรนะครับ แต่ผมไม่ชอบจริงๆเลยนะคนที่ชอบดูถูกตัวเองอย่างมันเนี่ย
“แล้วมึงคิดว่าใครดูดีเหรอในสายตามึงน่ะ คิดเองเออเองทั้งนั้น คนที่เขาหล่อเขาสวย เขารวยเพราะสังคมเป็นคนกำหนดทั้งนั้น มองดีๆก็คนเหมือนกัน เผลอๆคนที่มึงบอกว่าไฮโซนั่นน่ะ ค่าความเป็นคนน้อยกว่าคนที่บอกว่าไม่คู่ควรอย่างมึงเสียด้วยซ้ำ”
โมโหครับ ผมด่ามันเลย
“อ๊ะ”
“ไม่ต้องมาอ๊ะ ทำไมมึงต้องมองว่าตัวเองไม่มีค่า หรือมีค่าไม่พอด้วยวะ ทำไม ปมเยอะนักเหรอในใจมึงน่ะ คนอื่นเขาก็มีปม ไม่มีใครด้อยกว่าใครหรอกนะไอ้ซัน กูก็มาจากที่ที่มึงรู้ดี มึงยังเคยว่ากูเลยนี่ว่าเป็นแค่เด็กทุน แล้วยังไง กูไม่อาย กูภูมิใจในสิ่งที่กูเป็น กูไม่อาย แล้วนี่มาตั้งกฎเกณฑ์อะไรให้มันวุ่นวายวะ กูไม่เข้าใจ”
“กู ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม มึงไม่ต้องมาขอโทษกูหรอกนะ ขอโทษตัวมึงเองจะดีกว่า ที่มึงตีค่าตั้งราคาให้มันน้อยจนเกินไปน่ะ”
“มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้ต้อม”
“เออ กูไม่เข้าใจ แล้วมึงคิดว่ามึงเข้าใจตัวเองดีแล้วเหรอ สิ่งที่มึงเจอมากูพอรู้ กูเสียใจและคิดว่าถ้ากูเป็นมึงกูก็คงคิดว่ามันเป็นปมด้อยเหมือนกันนั่นล่ะ แต่กูคงไม่ทำเหมือนมึง เพราะกูจะคิดว่าอย่างน้อยกูก็มีแม่ที่รัก มีเพื่อนที่ดีอย่างกู ฮ่าๆ”
อ้าว หลุดครับหลุด เผลอชมตัวเอง หัวเราะออกมาเลยผม
“ไอ้บ้า”
“ตกลงไปกับกู ทำตามที่กูบอกเข้าใจไหม อ๊ะๆ อย่าพูดอะไร กูไม่อยากฟัง”
ผมบังคับมันล่ะครับ เฮ้อนะ ทำไมคิดว่าตัวเองมีปมอยู่คนเดียวด้วยวะ คนแบบนี้ก็มีด้วย ปมมันคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว มันจะติดอยู่ในใจก็ตามเถอะ เรากำลังอยู่กับชีวิตปัจจุบันอยู่นะ ไม่ได้เอาอดีตมาขี่คอให้มันหนัก ผมเชื่อเสมอว่าวันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน เชื่อผมเถอะ

*****
“รอกูแป๊บนะ เด่ยวกูไปอาบน้ำก่อน”
ซันมานั่งรอต้อมที่ข้างๆสนามฟุตซอลในโรงยิม อากาศภายนอกนับวันยิ่งเลวร้ายลงทุกที ความหนาวเย็นมันแผ่ปกคลุมไปทุกตารางนิ้ว แต่กระนั้นต้อมเองก็วิ่งมาบอกด้วยร่างที่เปียกโชกไปทั้งตัวด้วยเหงื่อ วันเองนั่งคิดทบทวนเกี่ยวกับคำพูดของต้อมทั้งครึ่งค่อนวัน จริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง ที่ผ่านมามัวแต่คิดว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่า จะมองหน้าเขาก็ไม่กล้ามองเต็มตา ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เอาแต่แหย่คนอื่นอย่างต้อมจะมีความคิดแบบนี้ด้วย
“อ่ะ ไปเลือกเอา”
ต้อมจอดรถในซานฟรานฯแล้วพาซันเดินเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ที่ตัวเองเป็นแบบแม้จะเป็นแบบให้กับผลิตภัณฑ์ดูแลผิวก็ตามที
“อะ ทอมมี่ นี่ทอมมี่นี่ ตายแล้ว”
เสียงหนักงานที่พอเจอหน้าของต้อมก็ร้องออกมาเสียงหลง
“สวัสดีครับ ผมมาซื้อเสื้อผ้าครับ พาเพื่อนมาซื้อ”
“ยินดีค่ะ เชิญเลยค่ะ ทางนี้คอลเล็กชั่นออกใหม่นะคะ”
ต้อมโดนรุมขอลายเซนซันเองเดินเลี่ยงออกมา หน้าตาดูจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด
“ลองตัวนี้ดิมึง สีหวานๆดีนะ น่าจะเหมาะกับมึง”
ต้อมเองคอยมองอยู่ตลอดเวลา เพราะเข้าใจดีว่าเขาคงจะประหม่าที่มากับเขา
“บ้าเหรอ สีเหลืองมะนาวเนี่ยนะ มึงสิใส่”
“เอาไปลอง”
ต้อมออกคำสั่ง ทำตากวนๆใส่
“ไม่เอา”
“นะนะซัเน่ ลองหน่อย ซันเน่ใส่แล้วน่าร้ากแน่ๆเลยน้า”
ท่าทางของต้อมทำให้ซันเผลอยิ้มออกมา ยอมจับเสื้อที่เขายื่นให้ไปลอง
“พอแล้วล่ะ เสื้อสองตัวแล้ว”
“กางเกงล่ะ รองเท้าด้วย ผ้าใบเขาไม่ให้เข้านะเว้ยมึง”
ซันทำหน้าตาเกรงใจ แต่ต้อมเองยักคิ้วให้
“คุณครับ รบกวนหน่อยครับ เขาเลือกเสื้อผ้าไม่เป็น คือเราจะไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารทะเล”
ต้อมบอกชื่อร้านไป พนักงานสาวก็ยิ้มฟังอย่างตั้งใจ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวจัดการให้ ทางนี้เลยค่ะ”
เธอพาซันเดินตามเข้าไปด้านใน ส่วนต้อมก็แจกลายเซนอยู่บริเวณหน้าร้าน ตอนแรกคนที่เข้ามาเดินในร้านมีไม่มากนัก แต่พอรู้ว่ามีนายแบบมาอยู่ที่นี่ก็กรูกันเข้ามา
“อ้าว มาขอแต่ลายเซนแล้วไม่ซื้อเหรอวะเนี่ย”
ต้อมรำพึงออกมาเพราะดูๆแล้วไม่มีใครซื้ออะไรเลยจากร้าน
“อ้อ ขอโทษนะครับ เอาแบบนี้ ใครอยากจะได้ลายเซนพร้อมถ่ายรูปคู่กับผม เสื้อผ้าคอลเล็กชั่นนี้ ผมจะเป็นแบบให้นะครับ”
“ว้ายจริงเหรอคะทอมมี่”
สิ้นเสียงของต้อมสาวๆหนุ่มๆแท้เทียมก็วิ่งกรูไปแย่งกันเลือกเสื้อผ้า ชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ สรุปว่าของเกือบเกลี้ยงร้าน เขากุเรื่องขึ้นมาเพื่อหลอกล่อคนให้ซื้อของนั่นเอง
“เร็วๆเลยมึง กูเหนื่อย”
พอปลีกตัวออกมาได้ต้อมก็รีบไปคว้าข้อมือของซันให้เดินไปที่จอดรถ
“ไม่ต้องจ่ายเงินเหรอ”
“ไม่ต้อง ของฟรี”
“หา”
“ไอ้นี่ กูเป็นแบบให้ร้านเขานะมึง เขาให้ใฟรี โน่นไงกูทำยอดให้เขาของหมดร้านเลยนั่นมึงไม่เห็นเหรอ”
“อ้อๆ”
ทำหน้างงๆ แต่ของที่ใส่อยู่กับตัว ถ้าให้ซื้อเองคงไม่มีทาง เพราะมันแพงมาก เงินจำนวนที่จะซื้อเอาไปทำอย่างอื่นได้ตั้งหลายอย่าง ตอนเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯไม่เคยเห็นค่าของเงิน อยากได้อะไรซื้อเอาตามใจ ของอะไรออกใหม่ต้องเป็นเจ้าของ ทั้งที่เรียนแค่มัธยม?
“โห หรูว่ะมึง”
พอต้อมจอดรถหน้าร้านซันก็เอ่ยออกมาทำตาโต
“มึงก็ดูดี คุณดูดีมากคร้าบคุณซันเน่”
ต้อมลากเสียงยาวล้อเลียน ซันเขินหน้าแดงอีกครั้ง เขาใส่กางเกงยีนส์คอลเล็กชั่นล่าสุดของทางร้าน เสื้อยืดสีเหลืองมะนาวทับด้วยแจ็กเก็ตสีดำมันเป็นเงา ผมทางร้านเขาก็ใส่แว็กทำทรงมาให้เรียบร้อย ส่วนต้อมใส่เสื้อยืดสีเขียวเข้ม ทับด้วยแจ็กเก็ตสีเทาเข้มๆ กางเกงยีนส์สีซีดๆของนายพลที่ให้แมวแก้เอวให้ เพราะนายพลเอวเล็กกว่าต้อมหลายนิ้วนัก รองเท้าของทั้งคู่เป็นรองเท้าหนังใหม่จากทางร้าน
“เป็นไงพอไหวไหม”
ต้อมเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งลงริมหน้าต่าง โต๊ะที่เขาจองไว้เป็นโต๊ะริมสุด ไม่มีหลังคาเปิดโล่งมองเห็นอ่าวซานฟรานฯได้อย่างเต็มตา สะพานสีแดงอิฐนั้นทอดยาวอยู่แค่เอื้อม แสงไฟระยิบระยับสะท้อนกับผืนน้ำที่กระเพื่อมขึ้นลงงามวิจิตร บนโต๊ะก็มีแก้วใส่เทียนป้องกันแรงลมแสงเทียนนั้นระยิบวามวับอยู่สะท้อนรอยยิ้มของคนทั้งสองออกมาดังภาพวาดของจิตรกรเอก
“เหมือนกูกับมึงนัดเดทกันเลยเนอะ ฮ่าๆ”
พูดออกมาเล่นๆ แต่อีกฝ่ายยิ้มพึงใจ
“ขอบใจนะ”
“หือ เรื่องอะไร”
“ก็ที่พามาวันนี้น่ะ”
“ฮ่าๆ ถ้ากูไม่มีบัตรฟรี กูคงพามึงไปกินหมี่จีนร้านอาฮงนั่นล่ะวะ ฮ่าๆ”
“นั่นล่ะ ขอบใจที่ดีกับกูนะมึง”
เสียงจริงจังมากจนทำให้ต้อมลดเสียงหัวเราะลง
“คร้าบคุณซันเน่ เป็นเกียรติของผมคร้าบ”
รอยยิ้มของต้อมทำให้อากาศที่มันขมุกขมัวแจ่มใสขึ้นมา ในใจของซันมันกำลังเบิกบาน พออาหารมาส่งทั้งปูทั้งกุ้งตัวใหญ่ๆ ทั้งสองก็จ้วงกันแบบสนุกสนาน
“ไม่ต้องกั๊กนะเว้ย แดกเหมือนอยู่เมืองไทย ฮ่าๆ”
ต้อมใช้มือจับขาปูขึ้นแทะ ซันเห็นแล้วก็ยิ้ม ไม่ต้องเกร็งจับมีดจับส้อมให้เสียจริต เขาทำตามที่ต้อมทำทันที

****
“ทอมมี่เหรอ เป็นไงบ้าง”
กำลังกินอยู่เลยครับ มิเชลเธอโทรเข้ามา ดีนะที่โทรศัพท์มันเป็นแบบสัมผัส ผมเอานิ้วก้อยเลื่อนรับสายล่ะครับ เพราะเป็นนิ้วเดียวที่ไม่เปื้อน ฮ่าๆ
“อ้อ มิเชลเหรอ ก็ดี เรากินข้าวอยู่กับซันเน่”
“กับซันเหรอ”
เธอทำเสียงแปลกๆครับ
“อืม เธอล่ะ ทำไรอยู่”
“เรามีเรื่องจะบอกทอมมี่”
“อืม ว่าไงมิเชล ข่าวดีอีกเหรอ”
ฟังเรื่งตื่นเต้นจากเธอจนรู้สึกว่ามันธรรมดาไปแล้วครับ
“เราได้เป็นแบบให้ห้องเสื้อ”
“เฮ้ย จริงดิ”
เธอบอกชื่อของห้องเสื้อที่มาจากฝรั่งเศสออกมาล่ะครับ แบรนด์นี้ดังมากนะทั่วโลก โหนี่เธอก้าวหน้าไปไกลขนาดนี้เชียว
“จริงๆทอมมี่ เราดีใจมาก เขาติดต่อมาเมื่อเช้า นี่เราเข้าไปเซนสัญญามาแล้วนะ ดีใจที่สุดเลย”
“ดีใจด้วยนะมิเชล เธอสวยจริงๆ แล้วออกเมื่อไหร่”
“น่าจะสิ้นเดือนนะทอมมี่ อยากกอดทอมมี่จังเลย เราดีใจมาก”
“อื้ม”
ไม่รู้จะว่ายังไงนะ ฮ่าๆ ยังจำได้ เธอจูบผมในรถ ตื่นเต้นแทบบ้า พอคิดไปแล้วก็เคลิ้มเลยกู
“เออ  ทอมมี่ วันนี่เขาบอกอะไรทอมมี่หรือเปล่า”
“หือ บอกไร”
ผมหันหน้าไปมองไอ้ซันครับ มันทำหน้าแปลกๆ ตึงๆยังไงไม่รู้
“อ้อ ไม่มีอะไร เรื่องงานเป็นไงบ้าง”
เธอก็ถามนั่นถามนี่ล่ะครับ นานพอสมควรกว่าจะวางสาย ถามว่าจะคุยกับไอ้ซันไหมก็ไม่คุย ก็เลยไม่รบเร้าเธอล่ะครับ
“มิเชลบอกว่ามึงจะบอกอะไรกูเหรอ”
ตอนขับรถกลับครับผมถามมัน ไอ้นี่นะสะดุ้งเลยนะ
“บอกอะไร บ้าเหรอ ไม่มีอะไรต้องบอก”
“อ้าวนะ พวกมึงนี่อะไรวะ เล่นอะไรกันอยู่วะ”
“บ้าเหรอ คงเรื่องรายงานล่ะมั้ง กูคิดว่าจะทำให้มึงไม่ทัน”
“อ้อ อ้าว ไหนบอกว่าเหลือเล่มเดียวไงวะ ไอ้นี่ ตกลงเอาไง”
“ก็คืนนี้ไง กูจะไปเร่งทำให้เสร็จเหลือไม่กี่สรุปก็เสร็จแล้ว”
“อ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย เป็นไง วันนี้อิ่มไหมวะ คิดถึงร้านอาหารทะเลข้างถนนแถวสีลมเนอะ”
ผมก็เล่าย้อนความหลังล่ะครับ
“ร้านที่มึงชอบไปกินน่ะเหรอ ไม่เห็นอร่อย แพงด้วย”
“มันมีให้เลือกที่ไหนวะ ก็ส่วนมากไอ้อูมันเลี้ยง บ้านมันรวย ใกล้รถไฟที่สุดแล้ว เอ๊ะ แล้วมึงรู้ได้ไงว่าร้านไหน”
อ้าวนะผม ลอยละลิ่วไปกับมัน ลืมสงสัยไปเลย
“อ๊ะ ไม่รู้ก็เดาเอา มันมีอยู่ร้านเดียวนี่ละแวกนั้นน่ะ”
“ใครบอก สองร้านต่างหาก”
“นั่นล่ะ คงเป็นร้านใดร้านหนึ่งนั่นล่ะ มึงนี่อะไร กูจะไปรู้ได้ยังไงวะ”
“นึกว่ามีฌานวิเศษ ฮ่าๆ”
ถึงบ้านก็สามทุ่มกว่าครับ ร้านยังไม่ปิดผมก็เข้าไปช่วยคุณแม่ล่ะครับ เชื่อไหมร้านคนแน่นทุกวันเลยนะ ของขายหมดเกลี้ยงจริงๆ
“ว้าย นายแบบมาเสิร์ฟเองเลย ขอลายเซนหน่อยค่ะ”
นี่ล่ะครับ ไม่ได้โม้นะ แต่การเป็นนายแบบนี่ก็ดีแบบนี้ล่ะ อย่างน้อยผมก็ช่วยร้านคุณแม่ให้ดังที่สุดในเมืองนี้ ตอนนี้นะ ต่อไปก็ไม่รู้ แหะๆ


Written by eiky

ps. คิดว่าเรื่องนี้จะเขียนให้มันเบาบางที่สุดเพื่อนๆจะได้ไม่เครียด ไม่เศร้านะครับ รับประกัน แต่อาจจะมีคันๆหน่อยๆ ก็เรื่องของความรักนี่นาเนอะ มันก็ต้องมีหวานปนๆไปกับขม อะไรประมาณน้าน แหะๆๆๆ

อ้อ อีกอย่าง ตอนนี้ ผมเขียนให้โปรเจกต์ของ Rainbow นะคร้าบ ได้สีที่อ่อนที่สุด เขียนในแนวที่ไม่เคยเขียน อิอิ ว่างๆก็ลองไปสุ่มๆอ่านเดาเอาน้า รักกันจริงต้องเดาออกล่ะน่า หุหุ

ขอให้มีความสุขในวันเสาร์ครับ H a p p y  S a t u r d a y !!!

[Wordslinger]

^
^
^
เป็นปลื้ม ได้จิ้มคุณอิ๊ก

ตอนนี้เหมือนต้อมกับซันจะสวีทกันนะคะ อิอิ ได้อ่านเบาๆ ก็ดีแล้วค่ะ ไม่อยากเครียดมาก แต่ว่าต้อมกับซันจะได้คู่กันใช่ไหมคะ? มันเป็นเรื่องของต้อมกับซันใช่ไหมคะ? (ยังคงสงสัยค่ะ  )

จูจุ๊บคนอิ๊ก

[i-love-you]

มิเชลแอบหึงต้อทหรอ


 

[DraCo_SLa13]

หรือมิเชลจะดีแตก

[nunamicky]

+1 ค่ะ
เมื่อไหร่ต้อมเค้าจะมองซันมากกว่าเพื่อนนะ

[roseen]

 

[yayee2]

ตื่นมาสายๆ(เป็นยัยแ...ขี้เกียจ) มาเจอนายต้อมขอน้องอิ๊ก
ตื่นมาได้อ่านเรื่องโปรดพอดี วันนี้ต้องเป็นBeautiful Saturday แน่เลย อิ อิ
น้องซัน..เมื่อไรจะเลิกคิดเลิกกดให้ตัวเองลงต่ำฮึ คนรายรอบน้อง
เค้าต่างก็เห็นคุณค่าในตัวน้องทั้งนั้น
แล้วถ้าน้องเองไม่ตระหนักในคุณค่าของตัวเอง
ไม่พยายามยกระดับตัวเอง น้องก็จะจมอยู่กับปมมืดๆเศร้าๆแบบนี้ไปตลอดแหละ
เป็นกำลังใจให้น้องซัเหมือนเดิมจ้ะ

[kyoya11]

ซันน่ารักอีกแล้ววววว
เมื่อไหร่ความรักจะมีแต่รสหวานน้า หวานปนขมนี่...เฮ้อ!

[som]

ทั้งคู่เริ่มมีใจให้กันมั่งยังน๊า  อยากให้ตะวันไปเป็นนายแบบมั่ง
พี่อิ๊กค๊าบ  หลอกอะไรกันหรือเปล่านี่ครับ  ในสายรุ้งได้สีที่อ่อนที่สุด  แต้วก็แต่งในเรื่องที่ไม่เคยแต่งหรอ   หึหึหึ  น่ารักเนาะพี่ใครนี่ขอจุ๊บพี่อิ๊กที

[lovely1714]

วันน่ารักอีกแล้วววววว      

[stormphoenix]

เมื่อไหร่ต้อมเค้าจะมองซันมากกว่าเพื่อนนะ

ผมว่าคงอีกนาน หรือไม่ก้อไม่มองซันมากกว่าเพื่อนไปเลย


เห็นด้วยกับรีที่ว่า หือมิเชลจะดีแตก



อยากให้ซันเน่มีความสุขอย่างแท้จริงสักที

[tamako]

  กรี๊ด   นายแบบต้อม อิอิ  อยากเห็นตัวเป็นๆจังเลย
  ซันนี่น่าสงสารมากอ่ะ  เทใจมาทางซันทันที  สู้ๆนะ
  อุ๊ๆ  อยากให้ทั้งสองคนก้าวหน้าเร็วๆจังเลย  อยากให้หวานบ้าง  กล้าๆหน่อยซันจร้า

[sukie_moo]

ซันมั่นใจกว่านี้  ร่าเริงกว่านี้เมื่อไหร่นะ อิตาต้อมไปไหนไม่รอดหรอกเชื่อดิ

[คนริมคลอง]

เอาใจช่วยน้องซันครับ ดูจากหน้าที่การงาน ต้อมกับมิเชล จะต้องโคจรมาพบกันบ่อยๆไม๊เนี่ย

ปล. คิดถึงพี่ปริ๊น นะครับ

[Fanun]

เป็นกำลังใจให้น้องซัน เมื่อไหร่เค้าจะรักกันนา อยากเห็นซันนี่มีความสุข

ตอนนี้มิเชลไม่น่าไว้ใจ ชิส์

[rellachulla]

ซันเน่
สู้เค้านะลูกกก

[taroni]

ความสุขของต้อมคือได้แกล้งน้องซันเน่

[Natavishi]

 
เมื่อไร  ซันเน่  จะ  บอก รัก  พ่อนายแบบ สักที่ .....

[namngern]

แว้กก หมั่นไส้มิเชลลงตับ
ซันเน่สู้ตายยยยยย อยากเห็นซันเน่ในชุดสีเหลืองมะนาวจังเลย
ใกล้ชิดกันแบบนี้คงมีโอกาสนะ  ไม่ชอบให้มิเชลมายุ่งกับต้อมเลย 
ขอให้ไม่เศร้าอย่างที่คุณอิกกี้บอกเถ๊อะะ สาธุ!
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
+1 จุ๊บบๆๆๆ

[なおみ™]

มาให้กำลังคนเขียนค่ะ

รอตอนต่อไป   

[Chinnosuke]

ซันเน่สุ้เค้านะลูก
พี่อิ๊กคับ พี่บอกว่าได้รับสีออน่สุด
ไม่ใช่สีแดงแรงเทียนหรอกเหรอ
ยังไงแถลงทีซิคับนอนไม่หลับเลย

[sang som]

ซันเน่อิเจ๊เชียร์อยู่น้าาาา

[ZuuZuu]

ซันเน่น่ารักง่ะ

แล้วต้อมหัวการค้ามากเลยนะจ๊ะ คิคิคิ

[eiky]

ซันเน่สุ้เค้านะลูก
พี่อิ๊กคับ พี่บอกว่าได้รับสีออน่สุด
ไม่ใช่สีแดงแรงเทียนหรอกเหรอ
ยังไงแถลงทีซิคับนอนไม่หลับเลยquote/]



อารายชิน ใครว่าพี่เขียนแรงๆ ไม่น้า ออกจะเบาๆ หวานๆ อิอิ ปอร์เจกต์นั้นต้องไปเดาเอาเองน้า อิอิ เขามะให้บอก ฟามลับๆๆๆ แฟนกันจริงต้องจำกันได้สิน่า อุอิอุอิ

[CminLmin]

หนูมิเชล ได้ดีแล้วก็ไปไกลๆ  อย่าพยายามมาวนเวียนใกล้ต้อมเลย สงสารซัน
เหมือนซันจะดีขึ้นนิดหนึ่ง นิดหนึ่งจริงๆ ยิ่งต้อมดังเท่าไรดูเหมือนซันจะยิ่งน่าสงสารเท่านั้น 
พ่อคิวปิดตัวน้อย รีบออกโรงช่วยพี่ซันเน่ด่วน ฮิๆ คิดถึงพี่ปริ๊นซ์