บทที่ 13
KIN’S PART
ผมพยายามแล้ว ผมพยายามแล้วจริงๆที่จะควบคุมอารมณ์และเก็บสีหน้าท่าทางของตัวเอง แต่ดูเหมือนผมจะทำได้ไม่ดีนัก เพราะทุกครั้งที่ผมได้ยินซีพูดถึงริน หรือเห็นมันแสดงความเข้าใจ เป็นห่วงเป็นใยริน ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก.....รู้สึก ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ
อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ผมสนใจให้ความสำคัญในชีวิตมันมีไม่มาก ผมจึงยิ่งหวงแหนทุกอย่างที่ผมรัก ซึ่งแน่นอนว่าไอซีเป็นอันดับต้นๆในสิ่งเหล่านั้น
ผมรู้ว่าวันนี้ผมทำตัวเหมือนเด็ก เพียงแค่เพราะเห็นเพื่อนมันแซวเรื่องริน แค่ได้ยินคำพูดของไอซี ที่รู้แม้กระทั่งรินแพ้กุ้ง แค่นั้นใจผมก็เต้นเหมือนใครเอาไฟมาจี้ ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ ทำได้แค่เดินออกไปจากตรงนั้นก่อนเท่านั้น แต่ไอซีก็ยังเป็นไอซีที่ห่วงใยความรู้สึกคนอื่นเสมอ เพราะหลังจากนั้นมันก็พยายามไม่พูดอะไรให้ผมคิดมากอีก หรือจะพูดให้ถูกคือ มันแทบไม่พูดอะไรอีกเลย....
หลังจากที่แยกย้ายกัน ไอซีก็เอาข้าวไปส่งให้รินกับเปิ้ลที่หอ ส่วนผมกลับมานอนคิดต่อที่ห้อง ผมค่อนข้างแปลกใจกับความรู้สึกตัวเองช่วงนี้..... เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ใครอยากนอนกับผม แล้วผมพอใจ ผมก็นอน ใครอยากจบ ผมก็ไม่เคยแม้แต่จะถามหาเหตุผลในการจากลา.... แต่พอเป็นไอซี ผมเหมือนจะไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้เลยซักครั้ง ผมพยายามแล้ว แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น
มันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเสียศูนย์ขนาดนี้ ยิ่งหลังจากที่ผมตัดสินใจสารภาพความรู้สึกออกไป....ยิ่งเหมือนผมปลดล็อคตัวเองด้วยการทำลายกำแพงที่ผมเคยสร้างไว้เป็นเกราะป้องกัน และปล่อยให้ตัวเองทำตามใจต้องการ แต่พอผมทำลายมันลง ความรู้สึกที่ผมมีให้ไอซีก็ท่วมท้นเหมือนเขื่อนแตก มันทั้งรุนแรง เชี่ยวกราก ไร้การควบคุม จนผมกลัว...กลัวว่ามันจะทำลายทุกอย่าง.....
(21.13)- ผมตัดสินใจไลน์หาไอซี
KIN: กูขอโทษ
Z: เรื่องไร?
KIN: ที่กูงี่เง่า ทำให้มึงลำบากใจ
Z: รู้ตัวก็ดี เด็กน้อยสัด 5555
KIN: กูก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก
Z: นี่มึงจริงจัง? อย่าเครียดดิ่ กูไม่ได้โกรธ
KIN: ถ้าเป็นเรื่องมึง
: กูไม่เคยล้อเล่น
Z: ควาย หยอดกูอีก เดี๋ยวกูเขินพอดี
KIN: มึงเขินเป็นก็ดี หน้าด้านสัด กูจีบขนาดนี้ ไม่เขินมั่ง?
Z: มึงเพ้อละ นอนก่อนมั้ย?
KIN: พรุ่งนี้เช้าอยากกินไร?
Z: กูไม่กินข้าวเช้า เตียงกูไม่อนุญาตให้กูตื่นไปกิน
KIN: มึงรอที่ห้อง กูไปกินอยู่แล้ว เดี๋ยวซื้อมาเผื่อ
Z: โห ใจดีเว้ยย
KIN: รู้ก็รีบใจอ่อนได้แล้ว
Z: พ่อง ถ้าไม่เลิกพูดแบบนี้กูไม่คุยละนะ
KIN: ดุหวะ
: ตกลงเอาไร
Z: กูบอกว่ากูจะนอน เช้าๆกูไม่กิน
KIN: งั้นข้าวต้มทะเล มึงไม่ได้ “แพ้กุ้ง”ใช่มั้ย?
Z: ไอควาย มึงลงทุนพิมพ์เครื่องหมายคำพูด เพื่อประชดกูเนี่ยนะ เด็กสัด
: เมื่อไหร่จะเลิกงอน มึงไม่ใช่เด็กสาววัย14นะ
KIN: กูไม่ได้งอนแล้ว
:แต่กูอยากประชด ขอกูนิดนึงก่อนปล่อยผ่าน
Z: เอาที่มึงสบายใจ กูจะไปเล่นเกมส์ละ
KIN: ฝันดี
Z: มึงเอาอีกแล้วนะ กูบอกจะไปเล่นเกมส์ ไม่ใช่นอน
KIN: 55555
ผมว่าผมอาการหนักมากๆแล้วจริงๆ จากที่อารมณ์ไม่ดี เซ็งๆ นอยด์ๆ แค่คุยกับไอซีแค่นี้ ผมก็ยิ้มกับมือถือไม่หยุด อ่านบทสนทนาระหว่างผมกับมันวนๆอยู่อย่างนั้น
มันบอกว่าผมไม่ใช่เด็กผู้หญิงอายุ14 แต่สำหรับผม ถ้าถามตัวเอง คงไม่ต่างกันเท่าไหร่....ผมเพิ่งเคยมีความรักเป็นครั้งแรก มันเป็นคนแรกที่ผมอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา และผมก็รู้ด้วย ว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่อยากอยู่ใกล้ไอซี ซึ่งความจริงข้อนี้ทำให้ผมยิ่งหวงมัน ทั้งๆที่ผมไม่มีสิทธิหวงด้วยซ้ำ
____________________________
ปล. ขอโทษค่าาา หายไปเกือบเดือน กลับมาก็สั้นกุด T^T ช่วงนี้คนเขียนยุ่งมากจริงๆ ในหลายๆเรื่องด้วย ขอโทษจริงๆค่ะ แต่ไม่ทิ้งแน่นอน ยังไงก็จะมาต่อจนจบแน่ๆ เพราะวางพลอตไว้จนจบแล้ว(แค่อาจจะช้าไปบ้าง5555)
*อยากขอบคุณหลายๆเม้น หลายๆคนมากๆเลยค่ะ ที่คอยเม้น คอยให้กำลังใจมาตลอดตั้งแต่ตอนแรกๆ พูดตรงๆว่าพอเห็นคนเข้ามาเม้น เข้ามานึกถึงนิยายเรื่องนี้ตอนที่เราไม่ได้อัพ ทำให้มีกำลังใจมากๆเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
