{CH 19 Contract}
ไอ้ฝ้ายมีแฟนแล้วนะรู้ยัง เป็นไอ้แก่อายุเยอะกว่าผมเกือบรอบแหนะ ผมน่ะอายุ 17 เดี๋ยวเดือนหน้าก็ 18 แล้วล่ะ ส่วนไอ้หมอนี้อายุอานามเป็นตาแก่โรคจิตตั้ง 29 ปีจะ 30 แล้วเหมือนกัน แถมหมอนั้นยังเป็นเจ้าหนี้ผมด้วย ใจร้าย นิสัยไม่ดี โรคจิตชอบแกล้งคน ไม่รู้สิ แต่ผมก็รักคนแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้ สงสัยผมจะซาดิสซ์พอกันมั่งงงงง เอ๊ะ … อะไรมันกะตุยๆอยู่แถวพุงผมนะ ให้ตายสิคนจะหลับจะนอนกวนอยู่ได้ ฮุ้ยยยย! อ่ะ มัน … เอิ๊ก …
“อื้อ จะทำอะไรอ่ะ!” กรี๊ดดดดดดดดดดด(กรี๊ดแตกเลยลูกแม่)ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้โรคจิตบ้า โอ้ยตายๆวันดีแท้ๆตื่นขึ้นมาเห็นไอ้มนุษย์โรคจิตกำลังมุดอยู่ใต้ผ้าห่มผม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่งบอกรักไปเมื่อคืน เช้ามาจะเชือดกูแล้วหรอ
“ดะ เดี๋ยวๆ เฮ้ย บอกว่าเดี๋ยวไง!!!!”
ผมตะคอกลั่นมือนึงตะกายหาที่จับขาดีดไอ้บ้านั้นออก อีกมือก็ดึงกางเกงตัวเองไว้ ฉิบหายเผลอแวบเดียวถอดกางเกงกูแล้ว มือปลาไหลเกิ๊นนนนนนนนน! ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวหนี ไอ้หนูจอมร้ายก็กระโดดคล่อมลงมาบนตัวผม ผมรีบเอามือยันหน้าอกผ่านเสื้อสียาวบาง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆเลยให้ตายสิพระเจ้า อ๊ากกกกกกกกกกกก อย่ามาจูบนะ!!!!! ฮือออออ ยังไม่พร้อมอ่ะ
“ไม่ไหวแล้ว” ผมสยิวทั้งตัวเมื่อหน้าเศร้าๆท่าทางออดอ้อนกับน้ำเสียงแหบพร่านเซ็กซี่กระชากใจกำลัง กระซิบกระซากจั๊กกะเดียมอยู่ข้างหูผม ไม่พอไม่พอมันฝืนตัวมาลงมาจุ๊บที่ปากแล้ววววว! อ๊ากกกกก จะพี่จะอ่อนแล้วน้อง!!!เอ้ยยยยยยยยย
“รักนะ รักมากๆเลย” เสียงนั้นดังขึ้นข้างหูผมก่อนที่มือเย็นๆจะสะเปะสะปะไปทั่วร่าง … ไอ้ฝ้ายเป็นแค่ตุ๊กตายางให้คนบ้าลูบไล้เพียงฝ่ายเดียว … ดะ ดะ เดี๋ยวนะ ไม่นะ มันพุบหายเข้าไปในผ้าห่มและกำลังเลื่อนต่ำลงไปหาน้องผมแล้วอ่ะ
“ดะ เดี๋ยว!”
ผมร้องห้ามเอื้อมมือลงไปจิกผมไอ้แก่โรคจิตขึ้นมา ไอ้ลำพังถ้าผมจะเสียตัว ผมไม่อะไรอยู่แล้วเพราะยังไงผมก็ไม่ท้อง ผมไม่เสียหาย ถ้าเกิดจะต้องแลกกับที่มันคิดว่าวิธีนี้คือข้อพิสูจน์ความจริงใจที่ผมจะมีให้ก็ตามใจ ผมให้ได้ … ดีซะอีก ไอ้ฝ้ายจะได้ทำให้ไอ้แก่นี้หลงหัวปักหัวปรำเงินทองที่เคยติดไว้เป็นหนี้กองเท่าภูเขาจะได้หายไปสักที … แต่นั้นก็อาจจะทำให้ผมเกิดแผลในใจเป็นความผิดที่ไม่อาจกลับมาแก้ไขก็ได้ผมไม่น่าเกิดมาเป็นคนดีเลยเนอะ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าอาจจะรีบคว้าไว้แล้วแท้ … ไม่แค่ผมหรอกนะ ระดับผมที่ว่าแน่อาจจะโดนเสือร้ายหลอกก็ได้ … หลอกฟันน่ะไม่เท่าไหร่ แต่หลอกให้รักหัวปักหัวปรำกลายเป็นนางบำเรอเมียน้อยเมียเก็บนั้น … ผมไม่เอาได้ไหม ผมเลือกได้ไหม … ให้ผมได้มั่นใจได้ไหม ???
“รักกันจริงๆรึเปล่า ?”
ถ้อยคำนี้มันจริงใจที่สุดแล้วในเวลานั้น แต่ไม่รู้ว่าไอ้แก่หื่นตรงหน้าผมมันจะเข้าใจรึเปล่า มันเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะนอนทาบลงมาเต็มที่ แอ๊ก … กูหนักนะเนี้ย แขนใหญ่ของมันตวัดรัดรอบตัวผมเราสองคนแทบชิดกันมาก เฮ้อ ... อบอุ่นจัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่แขนของผมก็กอดรัดตอบเช่นกัน … ถึงเวลาที่เจ้าฝ้ายคนนี้จะมีผัวเป็นตัวเป็นตนสักทีล่ะมั้ง …
“หึหึ รักเหรอ ฉันเนี้ยนะรักคนอย่างนาย ฝันกลางวันไปรึเปล่า” ผมกัดริมฝีปากแน่น … ดวงตาทั้งคู่ของผมพร่ามัวเหมือนโดนลากไปกระทืบกลางสี่แยกและให้รถสิบล้อทับ มือไม้ผมอ่อนแรงไม่มีแม้แต่แรงจะผลักไอ้บ้านี้ออก …ไม่มีเลย
“ผู้หญิงดีๆมีก็เยอะ ทำไมต้องมาหยุดที่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนายด้วย ไม่เจียมตัว”
ฮึก รู้แล้วน๊า … รู้แล้วจะย่ำทำไมนักหนา … น้ำตาผมไหลพรากออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ ในขณะที่ไอ้คนใจร้ายกำลังสำราญใจอยู่กับซอกคอของผม … ใจร้าย ใจร้ายเกินไปแล้ว ฮึก … ผมหลับตาลง อยากจะทำอะไรก็ทำ จะได้จบๆกันไปสักที
“ฝ้าย” มาเรียกกันทำไม ฮึก คนใจร้าย
“ฝ้ายครับ” ไม่ต้องมาเรียกเลยอยากจะทำอะไรก็ทำไปสิ
“ไอ้เด็กบ้า”
ผมสะดุ้งตื่นตามแรงที่โดนสะกิด ไม่สิ เมื่อกี้ไม่เรียกสะกิดแล้ว โอ้ย ผมเจอที่กลางหลังอ่ะ ใครว่ะ!!!! ผมตะหวัดตาจิก … เอะ ไอ้โรคจิตกำลังทำหน้าเหี้ยมโหดอยู่เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ชุดเมื่อกี้ด้วย อ่ะๆ เสื้อผ้าผมก็อยู่ครบไม่มีอะไรสึกหรอแม้แต่น้อย ผมตะครุบจับที่คอตัวเองที่พึ่งโดยซุกไซไม่กี้ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น … ฝันหรอ เมื่อกี้ผมฝันหรอ … นะ นะ น่าอาย!!!!!!
“เป็นอะไรทำไมหน้าแดงแบบนั้น”
“ยะ อย่านะ อย่าเข้ามาใกล้!!!!” ร่างกายตอบสนองดีดตัวลุกขึ้นไปหลบมุมห้องอัตโนมัติ ไม่เอาคนคนนี้ใจร้าย!!!! ผมปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะมองไปที่ไอ้โรคจิต … ผมรู้ ผมรู้เมื่อกี้แค่ฝัน ตะ แต่ …
“มาคุยกันให้รู้เรื่อง” ผมส่ายหัวไปมาอย่างแรง ไม่เอา ผมไม่อยากคุย ไม่ใช่เวลานี้
“ไม่เอาอย่าเพิ่ง!” บ้าเอ้ย บอกว่าอย่าเพิ่งหูหนวกหรือไงว่ะ!!!! ยังจะเข้ามาอีก เดี๋ยวพ่อก็ศอกสลบซะดีไหม ดื้อด้าน!!!!!
“ถ้าไม่คุยกัน จะรู้เรื่องไหมว่าเป็นอะไร”
“ไม่ใช่เวลานี้!”
“ถ้าไม่ใช่เวลานี้ ไอ้เด็กตรงหน้าก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งอีก หึหึ มานี้มา”ผมถูกรวบเข้าไปกอดไว้แนบอก พยายามฝืนก็ฝืนไม่ได้ กอดแน่นเกินไปแล้วนะ หายใจจะไม่ออก แต่มันก็อบอุ่นจริงๆนั้นแหละ ไม่อยากให้มือใหญ่ๆนี้หยุดลูบปลอบปะโลมผมเลย
“ไหนบอกสิเป็นอะไร นอนอยู่ดีๆก็ร้องไห้”
“ฮึก … ไม่บอก”
“เอ๊า! เด็กบ้า”
“อย่าว่านะ!”
“หึหึ ไม่ว่าก็ได้ ไหนบอกพี่สิ เด็กดีเป็นอะไร”
“ฝัน … ฮึก ฝันว่าไม่รักกัน” ผมกอดคอเจ้าจอมแน่นซุกหน้าลงบ่าหนา ฮึก ไม่เอานะ ต้องรักกันสิ จะไม่รักกันได้ยังไง ก็บอกว่ารักเองเมื่อคืนและเมื่อกี้มันก็เป็นแค่ความฝันด้วย มันไม่ใช่ความจริง
“… หึ ฮ่าๆๆๆๆ”
“หัวเราะอะไรเล่า!!!!”
“หัวเราะเด็กเลอะเทอะนะสิ ฮ่าๆๆๆๆ ฝันหรอ หึหึ ฝันอะไรไร้สาระ ทำไมจะไม่รักล่ะ ฮื้อ!” ว่าแล้วเจ้าจอมก็หอมผมฟอดใหญ่ คนโชยโอกาส!!! ผมดีดตัวเองออกแต่กลับถูกรั้งให้เข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“รักจะตายอยู่แล้ว” หน้าร้อนฉ่า … ไอ้บ้า พูดอะไรเขินนะ
“จะไม่ถามแล้วนะว่าฝันว่าอะไร แต่จะไม่ให้เด็กคนนี้คิดมากไปกว่านี้แล้ว ยอมแล้วทั้งชีวิต”
“ไม่เชื่อหรอก ต้องพิสูจน์นะ”
“จะเอาอะไรหื้อ?”
“เราจะไม่มีอะไรกัน จนกว่าผมจะอายุ 20 ปี บริบูรณ์และต่อจากนี้คุณต้องมีผมคนเดียว … โอเคผมยอมรับว่ายังไงคุณก็เป็นผู้ชาย มีได้ก็ได้ แต่อย่าให้ผมเจอเด็ดขาด ถ้าผมจับได้ เราเลิกกันทันทีนะ และต่อจากนี้ เงินทุกบาททุกสตางค์ผมก็จะหามาใช้คุณให้ได้ตามเดิม สัญญานะ”
“หึหึ สัญญาทุกข้อ ยกเว้นมีกิ๊ก ถ้าไม่มีแต่ … แค่ภายนอก ช่วยกันได้ไหม”
“โรคจิต!!!!!”
บึ๊ก!!!!
ผมทุบหลังไอ้บ้าโรคจิตจนหลังแอ้ ก่อนจะหัวเราะออกมา อิอิ สมควรโดนแล้วพูดอะไรไม่รู้จักคิด ผมน่ะนะ … ถ้าเป็นแบบนั้นได้จะดียิ่งกว่าทำใจว่าไอ้บ้านี้มีกิ๊กซะอีก
“มือหนักชะมัด ว่าแต่ตอนนี้นายอายุเท่าไหร่แล้ว”
“เดือนหน้าจะ 18”
“2 ปี บัดซบดีแท้ชีวิต” ผมหัวเราะเมื่อเจ้าจอมผละออกจากผมไปนั่งกุมขมับที่เตียง ก่อนจะเดินเข้าไปยื่นมือไปลูบไปหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บเบาๆที่แก้มสาก
“สัญญากันแล้วนะ” โดยไม่ทันตั้งตัวแขนใหญ่ก็รัดเกี่ยวผมลงไปแนบอกจอมร้ายก่อนที่ผมจะโดนหมาฟัดยกใหญ่ หึหึ ทำตัวน่ารักๆนะเจ้าหมาตัวใหญ่ …
.
.
.
“ฝ้าย!!!” ทันทีที่เดินเข้าไปในบ้านใหญ่เจ้าสองแฝดก็จู่โจมผมด้วยลูกโหม่งสะท้านฟ้า โอ้ยยยย คิดถึงจังเลยไม่เจอกันตั้งสามวัน
“ไหนๆ มาหอมหน่อย ห้ามจะไปไหนล่ะ”
ผมร้องเมื่อไอ้เด็กแฝดแสบโหม่งผมเสร็จก็เดินเชิดหันหลังกลับไปนั่งดูการ์ตูนที่โซฟาข้างๆคุณหญิง ผมหันไปมองเจ้าจอมที่ยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ ป๊าดดด โดนโกรธแล้วล่ะ แง๊มมมมม แค่หนีไปสวีทวี๊วีกับคุณแฟนมาแค่นี้เอง โกรธกันทำไมอ่าสองแฝด ฮือๆๆๆ
“คุณหญิงสวัสดีครับ” ผมเดินเข้าไปยกมือไหว้คุณหญิงต่างจากไอ้บ้าที่เดินขึ้นห้องไปแล้วไม่ช่วยกันเลยนะไปด้วยกันแท้ๆ
“ต๊ายยย บอกให้เรียกแม่ไงค่ะคุณลูก”
“แหะ ครับคุณแม่ … แฝดเป็นอะไรครับ” ผมลงไปนั่งที่พื้นข้างๆคุณหญิงก่อนจะกระซิบกระซากถามในขณะที่ไอ้สองแฝดกำลังกินคุกกี้อย่างเอาเป็นเอาตาย แก้มนี้บึ้งตึงเชียว อูย วันนี้แต่งชุดเอี้ยมคู่กันด้วย น่ารักเกิ๊น
“งอนน่ะสิ กลับมาไม่ให้เราร้องไห้ใหญ่ พอบอกว่าไปทำงานกับคุณจอมเท่านั้นแหละ เป็นเรื่องเลยจ้า นี้ก็เอาใจกันอยู่ไม่หายสักที ดีแล้วที่กลับมาพอดี เคลียต่อเลยจ้าลูกรัก” ผมพยักหน้าก่อนจะยิ้มแหะๆ ค่อยๆคลานต้วมเตี้ยมไปหาสองแฝด เจ้าขุนทัพมองมาที่ผมเหมือนอยากจะเล่นด้วยแต่เจ้าขุนพลใจแข็งกว่าบีบมือ แฝดน้องแน่น หึหึ ไอ้เด็กน่ารักจริงๆ
“ขุนพล ขุนทัพ ฝ้ายมีของมาฝากด้วยน๊า”
“ไม่สน!!!!/อะไรเหรอ” ผมแอบหัวเราะกิ๊กเมื่อสองแฝดเหมือนกันแต่จิตใจเริ่มไม่เหมือนกัน เจ้าขุนทัพมองไปที่แฝดพี่ตัวเองอย่างกลัวๆ เพราะเจ้าแฝดพี่ตอนนี้ล่ะตาดุเชียว ไม่ขึ้นเลยไอ้น้องเอ้ยยยยยยยย
“เอาน๊า ไม่งอนนะ เดี๋ยวรอบหน้าพาไปทั้งอาทิตย์เลยนะ”
“ไม่ขี้จุ๊นะ/ขี้โกหกอ่ะ เอ๊า ไง้บอกจะงอนให้ถึงที่สุดไงพล” เจ้าขุนทัพหันไปว๊ากพี่ตัวเอง ฮ่าๆๆๆ เตี้ยมกันมาเป็นอย่างดีแล้วสิว่าจะโกรธผม ไอ้แฝดพี่ดริฟกลับลำไม่บอกไม่กล่าวเฉย เจ้าแฝดน้องเลยตามไม่ทัน จี้ จริงๆ ฮ่าๆๆๆ
“ก็พลอยากไปนี้ทัพ!”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ ไม่ทะเลาะกันนะ” ผมรวบเด็กสองคนเข้ามากอด มือเล็กๆจับเสื้อตรงไหล่ผมแน่นซุกลงบ่นหงุงหงิงๆกันสองคน หึหึ ผมหอมเหม่งไปคนล่ะที ก่อนจะเอื้อมไปหยิบของฝากในถุงมาให้สองแฝด สองแฝดรับไปอย่างตื่นเต้นชะเง้อชะแง้มองกันน่าตื่นเต้น
“ไปแกะตรงโน้นนะเด็กน้อย ฝ้ายขอคุณกับคุณหญิงแปปนึงเดี๋ยวตามไปเนอะ”
“รับทราบ!”
แล้วสองแฝดก็พากันวิ่งดุ๊กๆไปที่สนามเด็กเล่นเทียมของตัวเอง ก่อนจะหันไปทางคุณหญิงที่นั่งมองผมยิ้มๆอยู่ วันนี้คุณหญิงแต่งตัวสวยตามเคย ใบหน้าสะอาดหมดจดแต่งแต้มเครื่องสำอางพอดิบพอดีไม่มากไปไม่น้อยไป ผมคลานเข้าไปก่อนจะก้มลงกราบแนบเท้าท่าน คุณหญิงตกใจก่อนจะรีบฉุดผมขึ้นไปนั่งด้านบนทันทีไม่ปล่อยให้ผมพูดอะไร
“ต๊ายยย ฉันตั้งตัวไม่ติดนะหนูฝ้าย อยู่ๆมากราบกันแบบนี้”
“ผมแค่อยากจะขอบคุณน่ะครับ นี้ครับ อาจจะไม่ได้เกี่ยวกับที่ผมไปทะเลนัก แต่ผมน่ะ ซื้อด้วยเงินของตัวเอง เพื่อตอบแทนพระคุณของ คะ คุณแม่ … รับไว้ด้วยนะครับ”
ผมยื่นเครื่องปะทินผิวครบเซต แพงที่สุดเท่าที่ผมเคยซื้อมา เห็นแบบนี้ก็เกือบ 2 หมื่นนะ … แพงก็จริง แต่ผมว่ามันคุ้มกับที่ผมได้รับมา คุณหญิงอาจจะมีเซตเครื่องสำอางที่แพงกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเซต แต่ผมก็มอบสิ่งของตรงนี้ด้วยใจ
“อิอิ ขอบใจนะจ๊ะหนูฝ้าย แม่ชอบมากๆเลย ทำจากสมุนไพรใช่ไหม แหม รู้ใจคนแก่จริงๆนะ” ผมยิ้มแก้มปริก่อนที่ถูกรวบเข้าไปกอด … ในบางทีนะ ผมอาจจะโหยหาสัมผัสมากกว่าใครเลยก็ได้ … ในความโชคร้าย มันยังคงมีความโชคดีอยู่ … ขอให้ความสุขนี้อยู่กับผมไปนานๆ ความจริงที่อยู่เบื้องหลัง ให้มันซ่อนตัวไว้ก่อนจะได้ไหม …
.
.
.
เจ้าจอมเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผมเปียกปอนคุมกายด้วยเสื้อคุมอาบน้ำเค้าเหยีดยยิ้มมองตัวเองในกระจกและนึกตลกที่ไปหลงรักเด็กบ้าเอาแต่ใจ ถือตัวเป็นที่หนึ่งแต่นั้นล่ะความสุขที่ยิ่งใหญ่แต่งเติมชีวิตที่มืดมนของเค้าให้มีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ 3วันที่ได้อยู่ด้วยกันเค้ามีความสุขยิ่งกว่าสิ่งใด ภวานาในใจให้เวลานั้นหยุดนิ่ง แต่ก็นั้นล่ะ มันผ่านมาแล้วและอีกไม่นานมันจะกลับมาอีก หึหึ
เสียงโทรศัพท์มือถือที่แน่นิ่งอยู่บนเตียงก็ดังเตือนข้อความเข้าทำให้เขาต้องเหลือบมองก่อนที่มือหนาจะคว้ามันมาอยู่ในมือในทันที ใบหน้าที่เคยสดใสกลับหมองมนขึ้นในทันที เสียงคำรามในลำคอดังขึ้นอย่างหงุดหงิดใจก่อนที่ซิปโป้ราคาแพงจะถูกจุดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
==============================
มาแล้ววววววววววว ขอโทษที่ช้านะครัช
เจอกันตอนหน้าน๊าาาา
ตอนนี้มุ้งมิ้งน่ารักเนอะ กิกิ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
เพจติดตามจ้า จุ๊บๆ เจอกันค๊า เลิฟเสมอนะ 
หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END} (อ่าน 194953 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก