หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[iceman555]

  มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกานนะพี่ซัน

[aha_aha]

เอาตรงๆเลยนะกันติชา... เทอแรดมากกกกกก 555

[bpyt]

แก่แต่ฟิตมากนะอวิ๋น ถ้าไม่เอาส่งมา เรารอรับพี่ซันต่อ 555

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Ginny Jinny]

มีผัวแก่ 

[labelle]

ร้าย ร้ายมากกันติชา แบบนี้แล้วซันจะไม่สนบได้ไง
มาเหนือมาก แบบเนียน พี่ซันก็หลงน้องไปเหอะ
จับจองมาตั้งนาน ได้คืนมายิ่งสมใจ จะปล่อยไปไหนได้อีก

ตองอายุแค่นี้แค่คิดใหญ่มากจ้า คิดไปไกลมากแล้ว
สมควรได้อยู่เคียงข้างหยางหวางเนาะ
ความร้ายก็มีสู้ ความรู้ก็เต็มพิกัด จัดเต็มพี่ซัน จนเหวอไปแล้ว

กันติชา เสพติดความเป็นพี่ซันหนักมาก 

[Sky]

กันติชาเธอร้ายมาก

[Pam_ban]

คิดมาตลอดว่าเบื้องหลังพี่ซันร้ายกาจขนาดไหน ทำให้มาเป็นหยางหวางคนปัจจุบันได้ ถ้าหากตองถูกคนอื่นทำร้ายก็คงจะแสดงอำนาจที่มีทั้งหมดให้เห็น แต่ตอนนี้รู้สึกว่าคนร้ายกาจกว่ามากก็คือตองที่เหมือนจะคิดน้อยแต่จริงๆแล้วเป็นคนมีความคิดมากและฉลาดสมเป็นหยาง  ทั้งสองคนต่างรักและหวังดีต่อกันแม้วิธีการจะต่างกัน 



รอตอนต่อไปนะคะ


 

[❣☾月亮☽❣]

ต้นฉบับมูนนี่      

[punthipha]

ตองโตขึ้น ช่างเจรจาขึ้นด้วย

[miikii]

ตองคือแสบมากจริงๆ

[aiyuki]

อวิ๋นจอมแสบ

[moonoi1000]

ร้ายกันทั้งผัวทั้งเมียอะ สุดมากกกกกกกกกกกกกกกก

[bambooiihallo]

Chapter 17 A Pawn

วันที่ผมหวาดกลัวมาถึงในที่สุด ผมรู้ว่ามันก็ผ่านมาสักพักใหญ่ๆ แล้วที่ได้ยินเรื่องนี้แต่ผมก็หวั่นใจอยู่ดี...พี่ซันทำเหมือนไม่มีอะไรตอนบอกว่ารัฐมนตรีหวงกับลิลลี่จะมาทานข้าวที่บ้าน

ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์ที่พี่ซันจะรับแขก เขาโดนกดดันมาอีกที หรือไม่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย บ้านเราเป็นบริเวณที่พี่ซันหวงแหน

เขาทำเหมือนการกินข้าวครั้งนี้มันแสนจะธรรมดา ปกติทั่วไป แต่คนของพี่ซันทำการเคลียร์บ้านครั้งใหญ่ ชิวซีกับคนของพี่ซันจัดการเก็บกวาดอะไรที่ดู 'ร่ำรวยผิดหูผิดตา' อย่างเช่นภาพวาดพู่กันจีนราคาหลายร้อยล้านที่พี่ซันเพิ่งเอามาติด ก็ถูกกรอบภาพที่หาซื้อได้ทั่วไปครอบทับ แจกันราคาแพงถูกยกข้ามสวนไปที่ศาลาพระอาทิตย์ แม้แต่ที่ทับกระดาษ

เครื่องมือเครื่องใช้สลับสับเปลี่ยนไปหลายอย่าง แม้แต่การแต่งตัวของผมก็ได้ใส่ชุดอยู่บ้านแบบตระกูลที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี เสื้อเชิ้ตแขนสั้น เสื้อไหมพรหมแขนกุดและกางเกงแสล็ค ทรงผมถูกเซ็ตเปิดหน้าสะอาดสะอ้าน

คล้ายๆ กับที่พี่ซันใส่ เขารำคาญชุดตัวเองจะตาย เราทำผมทรงเดียวกัน ต่างกันที่พี่ซันใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นอย่างเดียว

“แกล้งจนหน่อยนะอวิ๋น เดี๋ยวเขารู้ว่าเรารวยแล้วจะหมั่นไส้เอา”

ในบรรยากาศเครียดๆ พี่ซันก็ยังมีมุกตลกออกมา ผมโดนดึงไปหอมเหม่งเหมือนเขาปลอบใจผม แต่เปล่า...เขาปลอบใจตัวเอง

สุริยะ หยางเก็บความกังวลไว้สนิทมิดชิด แต่เพราะผมอยู่กับเขามานาน ผมรักเขา ทุกอย่างที่เขารู้สึกผมสัมผัสได้แค่ผมไม่ได้พูดออกไป

“แกล้งยากจังครับ ความรวยมันแปะอยู่บนหน้าเลยอ่ะ”

พี่ซันหัวเราะเบาๆ บรรยากาศอึดอัดดีขึ้นนิดหน่อย ผมหิ้วปั้นชากลับห้องนอนตัวเอง นอกจากจะต้องจัดบ้านใหม่แล้วผมยังต้องจัดการห้องนอนตัวเองให้เหมือนมีคนอยู่จริงๆ

มันก็เหมือนเป็นห้องทำการบ้านผมไปแล้ว บางทีก็ต้องมาขังตัวเองทำการบ้านเงียบๆ บ้างไม่งั้นมีคนแก่งอแงหิ้วกระต่ายมากวนอยู่เรื่อย



รัฐมนตรีหวงมาถึงอาณาจักรพระอาทิตย์ตอนหกโมงครึ่งพร้อมลิลลี่ หวง บอดี้การ์ดของรัฐมนตรีสองสามคนยืนเฝ้าอยู่ตรงหน้าลิฟต์

อาเฟยบอดี้การ์ดของพี่ซันกับลูกน้องสองสามคนก็เดินวนอยู่ในสวนด้านนอก ในบ้านตอนนี้มีเพียงชิวซีในชุดสูทแบบพ่อบ้านจัดการทุกอย่างให้

“มีพ่อบ้านคนเดียวหรอ?”

“ครับพี่ใหญ่ ไล่ไปหมดแล้วกลัวพี่อึดอัด”

“ฮ่าๆ คนกันเองทั้งนั้นน่า อยู่กันสองสามคนเองหรอบนนี้ สะดวกดีนี่”

“ครับ จะย้ายไปไกลๆ ก็ขี้เกียจ ติดบ้านไปแล้วครับ”

สุริยะ หยางกับรอยยิ้มการค้าของเขา พี่ซันเป็นบุคคลที่สามารถหัวเราะได้ดูเป็นธรรมชาติ เขายักคิ้วหลิ่วตาไปกับคำพูดต่างๆ ราวกับมันเป็นตัวเขาจริงๆ

แต่ไม่ใช่เลย...เขาไม่ชอบขี้หน้ารัฐมนตรีหวงสักนิด บางทีการปั้นหน้าเข้าหาลิลลี่ได้แนบเนียนของผมอาจจะซึมซับมาจากสุริยะ หยาง

ลักษณะนิสัยของเขาบางอย่าง ผมเลียนแบบไปโดยไม่รู้ตัว ก็คงไม่แปลกเพราะผมตัวผูกติดกับเขาซะขนาดนี้



“ขอโทษที่มารบกวนนะจ๊ะหยางอวิ๋น”

“ไม่หรอกครับ ไม่รบกวนเลย ผมดีใจที่ลิลลี่มาเที่ยวบ้านผมนะครับ แต่มันค่อนข้างแคบไปหน่อย ขอโทษด้วยนะครับ”

“ไม่เลยจ๊ะ บ้านสวยจังเลย เหมือนกับจีนเก่าๆ ผสมกับสมัยใหม่เลยจ๊ะ”

บ้านพี่ซันถูกออกแบบด้วยการตกแต่งแบบจีนยุคเก่ากลืนไปกับสไตล์โมเดิร์น จริงๆ บริเวณบ้านไม่ได้กว้างเท่าไหร่นัก ออกจะคล้ายทรงกลม แต่ใช้ฉากแบบจีนกับการตีซี่ระแนงกั้นเป็นมุมต่างๆ

“ครับ หยางหวางเขาจัดการหมด ตอนผมมาอยู่ก็เป็นแบบนี้แล้ว”

“ลิลลี่ มานี่หน่อยลูก”

“ค่ะพ่อ”

ผมถูกกันออกจากวงสนทนาอย่างชัดเจน การพยายามจับคู่ลูกสาวตัวเองกับสุริยะ หยางทำให้ผมอยากเบ้ปากแต่ทำได้แค่ยืนยิ้มน้อยๆ หัวเราะไปกับเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย

แต่ถ้าผมจะยอมให้ทุกอย่างมันเป็นดั่งใจเขา อย่ามาเรียกผมว่ากันติชา



บทสนทนาที่ลิลลี่จะมีส่วนร่วมมันไม่ได้เยอะหรอก เขาคุยกันแต่ในเรื่องที่ลิลลี่ไม่เข้าใจ ผมเองก็ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ ลิลลี่เลยหันมาทางผมบ่อยๆ ในจังหวะที่พี่ซันกับรัฐมนตรีหวงไม่เห็นผมก็แค่ดำเนินแผนการตัวเอง

ตีหน้าเศร้า

ลิลลี่แสดงสีหน้าเป็นกังวล เธอคิดว่าระหว่างเรามันเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนมาตั้งนานแล้ว และผมก็ตีหน้าเศร้าเพื่อตอกย้ำให้เธอรู้ว่าผมเสียใจขนาดไหน

และพอผู้ใหญ่หันมาผมก็ปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วเอ่ยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำล้างหน้าทั้งๆ ที่ไม่มีเหตุผลอะไร ก็แค่ทำให้เหมือนกระวนกระวาย

ใบหน้าของคนในกระจกดูมาดมั่นเอาชนะกว่าที่คิด ผมจะต้องระวัง การแสดงสีหน้าแบบนี้ออกไปไม่ส่งผลดีเลย ผมเม้มปากและปรับการยิ้มให้ดูอ่อนโยน

ผมไม่ได้เรียนการแสดงมา แต่แค่แกล้งเศร้าบ้างเล็กน้อยมันก็ไม่แย่เกินไป การแกล้งเศร้าได้ผลดีทั้งในฝั่งลิลลี่ และสุริยะ หยาง

ลิลลี่จะนึกว่าผมเสียใจที่รู้เรื่องการจับคู่ของเธอ พี่ซันจะนึกว่าผมเสียใจที่รู้ว่าพี่ซันกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น ทุกฝ่ายต่างมีแผนการของกันและกัน ผมเองก็มีของผม ทุกคนอาจจะคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าผมกล้างัดข้อกับพวกเขา

เพราะผมเป็นแค่เด็กมัธยมตัวเล็กๆ ที่ทุกคนมองข้าม แต่เบี้ยก็ชนะคิงได้ถ้าแผนการแยบยลพอ หมากกระดานนี้ผมจะไม่แพ้ ผมจะฆ่าคิงด้วยสมองกับสองมือ



ไม่แปลกใจเลยที่ออกจากห้องน้ำมาแล้วจะเจอลิลลี่อยู่ตรงนี้ ผมแกล้งหลบหน้าเธอแล้วเบี่ยงตัวเดินออกมาเล็กน้อย มือเล็กรั้งข้อมือผมไว้

“หยางอวิ๋น คือฉัน...”

“ลิลลี่มาเข้าห้องน้ำหรอ ขอโทษนะที่ผมเข้านานไปหน่อย”

“มะ ไม่ใช่นะ คือฉัน...เรื่องของฉันกับหยางหวาง เธอ...”

“ผมรู้แล้วครับ ผมยินดีกับลิลลี่ด้วยนะ...ทะ ทั้งสองคนเหมาะกันมาก...ผม...ผมยินดีด้วย จริงๆ”

มืออีกข้างจิกเล็บลงกับฝ่ามือตัวเอง กดแรงพอที่จะเรียกม่านน้ำตาจางๆ บนดวงตาของผม ปากเม้มแน้นพยายามกลั้นยิ้มเมื่อลิลลี่เริ่มตาแดงก่ำไม่ต่างกัน

แผนการของผมสำเร็จไปอีกก้าว เขาว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนไหว แล้วการสนิทสนมกับลิลลี่มาหลายปี ผมรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูมองโลกในแง่ดี เรื่องเล็กน้อยที่ผมมองว่าไร้สาระกับเป็นเรื่องสะเทือนใจของเธอได้ง่ายๆ

แล้วผมที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกเธอที่สุดเกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อตรงหน้า...บอกเลยว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้น...เธอก็จะเสียผมไป

สู้สิลิลลี่...สู้เพื่อความรักของตัวเองสิครับ...ไม่อย่างนั้นคนที่คุณรักก็จะโดนแย่งไปนะ...เหมือนที่ผมก็ต้องสู้เพื่อไม่ให้คุณได้หยางหวางของผมไปเหมือนกัน

“หยางอวิ๋นเป็นอะไรตาแดงๆ”

พี่ซันเรียกผมว่าหยางอวิ๋นเหมือนกับที่ผมเรียกเขาว่าหยางหวาง ถ้าเป็นปกติเขาคงเข้ามาจับหน้าผมหันซ้ายขวาแล้วผมก็คงอ้อนเขาเอาอะไรสักอย่าง แต่เพราะเราต้องแสดงท่าทีห่างเหินกันเล็กน้อยผมเลยแค่ยิ้มแล้วปฏิเสธไปแบบสุภาพ

รัฐมนตรีหวงมองผมด้วยสายตาสำรวจเล็กน้อย ผมแกล้งก้มหน้างุดเหมือนเด็กทำความผิด ปกติผมคงไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่ผมต้องการให้เขารู้สึกว่าผมเสียใจอะไรสักอย่าง...และพอลิลลี่ที่ตาแดงๆ เดินตามเข้ามา ทุกคนก็จะเข้าใจเอง

พล็อตโคตรน้ำเน่าเลย เด็กสองคนรักกันแต่ถูกผู้ใหญ่จับแยกให้ฝ่ายหญิงไปแต่งกับพี่ชายของฝ่ายชาย ผมไม่แน่ใจว่าตามสถานะแล้วหยางหวางเป็นอาของผมหรือเปล่า

เขาไม่เคยอยากจะเป็นผู้ปกครองของผมอยู่แล้ว จะอา จะพี่ หรือจะใดๆ ก็ตามเขามองข้ามไปหมด เราเป็นผัวเมียกันนั่นคือความจริง

มื้ออาหารผ่านไปแบบที่แทบจะไม่มีเสียงผมกับลิลลี่ หลังมื้ออาหารสุริยะ หยางพารัฐมนตรีหวงขึ้นไปคุยที่ห้องทำงาน ผมเองก็พาลิลลี่มานั่งที่ริมบ่อปลาคาร์ฟ

“หยางอวิ๋น...ฉัน...ฉันไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้เลย”

“ผมก็ไม่ชอบเหมือนกันครับ...”

“ฉันไม่ได้อยากแต่งงาน...ฉันไม่ได้ชอบเขา ไม่ได้คิดอะไรกับหยางหวางเลย ฉันเจอเขาตั้งแต่ยังเด็ก เขาน่ากลัว”

“หยางหวางเป็นคนดี เขาเป็นคนที่พ่อคุณไว้ใจ มีอาณาจักรใหญ่โต...ผมต่างหากที่ไม่พร้อมอะไรสักอย่าง...ผมอยากให้ ลิลลี่ ได้เจอ...คนที่ดีกว่านะครับ”

เสียงผมสั่นอย่างตั้งใจ มันไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่แต่คนมันสะเทือนใจอยู่ต่อให้ผมเสียงเรียบสนิทเธอก็เชื่อว่าผมเสียใจจริงๆ

“ฉัน...ฉันไม่ได้อยากได้อะไรพวกนี้เลย หยางอวิ๋น...เธอก็รู้ว่า...ว่าฉันรู้สึกยังไง”

รู้สิ...มันถึงเป็นไปตามแผนที่ผมวางทุกอย่างนี่ไง

“ผม....ผมเองก็ไม่ต่างกัน”

เป็นครั้งแรกที่ลิลลี่ยื่นมือมาจับมือผมไว้ แผนของผมได้ผลกว่าที่คิด เธอรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่ออนาคตของเรา โคตรเพ้อฝัน...เหมือนกับที่ผมกำลังเป็น แต่ต่างกันที่เป้าหมายยืนรอผมอยู่ตรงนั้น แต่เธอสู้เพื่อความว่างเปล่า

“ฉันจะคุยกับคุณพ่อ”

“ผมขอโทษนะครับลิลลี่”

ผมเสียใจ...เป็นความเสียใจจริงๆ ผมทำร้ายน้ำใจของลิลลี่ไปแล้ว แต่ผมใจอ่อนไม่ได้ ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าผมอ่อนแอ ผมจะเป็นฝ่ายแพ้ ผมเสียพี่ซันไปไม่ได้จริงๆ



“อ๊า...”

พี่ซันกรุ่นโกรธ...เขาไม่ได้โกรธผมแต่การพูคุยกับรัฐมนตรีหวงทำให้อารมณ์เขารุนแรง ผมเองก็หวาดหวั่นกลัวทุกอย่างจะผิดพลาด ตอนเขาดึงเข้าไปกอดผมเลยตอบรับมันในทันที

เสื้อผ้าเนื้อดีถูกฉีกกระชากอออกไปจนหมด แผ่นหลังถูกผลักลงกับผืนเตียงจนหน้าคว่ำลงไปกับหมอน ผมถลาขึ้นมาปัดป่ายหัวเตียวและฉากรูปลาหยินหยาง ทว่าเอวกับถูกแรงมหาศาลรั้งเข้าไปรองรับความร้อนผ่าว

ไม่มีการโอ้โลม ไม่มีการหยอกเย้า...บทรักของเราผ่านไปด้วยพายุอารมณ์ที่ผมเองก็ต้องการไม่ต่างกัน สองมือจิกลงกับฉากรูปปลา แหงนหน้าครางอย่างควบคุมไม่ได้

แล้วสุดท้ายเจ้าปลาก็ขาดลงเมื่อพี่ซันเอื้อมมือมากระชากมันออก...ฟันคมขบกัดลงบนไหล่ของผมอย่างแรง แรงไม่ต่างกับที่เขากำลังสอดประสานกระแทกกระทั้น

“อวิ๋น...อวิ๋น...”

“พี่ซัน...”

ผมหันหน้าไปจูบเขา จูบสลับกับฟันคมบนเคล้ากับเรียวปากจนได้รสชาติของเลือด...ผมร้องไห้...ไม่ใช่เพราะว่าพี่ซันรุนแรง แต่เพราะผมอัดอั้ดและกังวล...

มันน่ากลัวที่เรากำลังเดิมพันกับอะไรที่เราไม่รู้ว่ามันจะสำเร็จไหม ผมกลัวว่าผมจะพลาด ผมกลัวจะเสียพี่ซันไป เขาเป็นของผมและผมเป็นของเขา

ผมไม่มีอำนาจอะไรในมือเลยสักนิด...จะรั้งเขาไว้กับตัวได้ยังไง จักรพรรดิพระอาทิตย์ที่ว่ายิ่งใหญ่ยังมีคนที่มีอำนาจเหนือกว่า

“พี่ซัน...กอดตองแรงๆ”

“เด็กดี...”

“ตองรักพี่ซัน...รัก”

“พี่รู้...พี่รักตองคนเดียว”

เรากอดกันครั้งแล้วครั้งเล่า พอพี่ซันจะหยุดผมก็เรียกร้องให้เขาทำต่อ เขาเอ่ยปากว่าผมจะไม่ไหว แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรแล้ว ผมแค่อยากให้สัมผัสของพี่ซันอยู่บนตัวผมไปตลอดกาล

แวบหนึ่งผมคิดว่าผมฆ่ารัฐมนตรีหวงได้เลยด้วยซ้ำถ้าเขาจะหายไปจากเราตลอดไป ถ้าเขาจะเลิกทำให้พี่ซันลำบากใจ...เลิกจะยัดเยียดลูกสาวเขามาแย่งคนของผมไป

ผมเริ่มกลัวตัวเอง



หลังจากสภาพห้องพังจนเกินเยียวยา ฉากรูปปลาหล่นลงมาเกือบทับเราสองคน พี่ซันเลยอุ้มผมหนีสงครามที่เราสร้างขึ้นไปนอนในห้องของผม

แล้วผมก็ป่วย ปรากฏว่าบ้านเราเลยได้รับแขกอย่างต่อเนื่องนอกจากจะมีคุณหมอแล้วก็ยังมีสถาปนิกและผู้รับเหมาที่ต้องมาจัดการห้องนอนพังพินาศ

ชิวซีตำหนิพี่ซันอยู่สองสามประโยค แต่พี่ซันกับโบ้ยว่าผมต่างหากทำชิวซีเลยยอมหยุด ผมว่าชิวซีไม่ได้เชื่อพี่ซันหรอกแต่เหนื่อยใจจะเถียงกับคนไม่ยอมรับผิด

สภาพผมนอนพับให้น้ำเกลือขนาดนี้จะมีแรงที่ไหนไปพังห้อง ส่วนอีกคนหน้าตาสดชื่นตื่นมาผิวปากชงชาหอมๆ เล่นมุกอวดร่ำอวดรวยนั่นไม่ผิดเล้ยยย

ผมหยุดเรียนไปสามวันเต็มๆ ส่วนพี่ซันโดนสั่งห้ามเข้าใกล้ผมเพราะผมป่วยหนักกว่าทุกครั้ง เขากลายเป็นคนแก่หิ้วหูกระต่ายขี้หงุดหงิดเลยโดนชิวซีลากไปฝึกกังฟู

ผมถอดน้ำเกลือในวันที่สาม ถูกแม่บ้านจับแต่งตัวเรียบร้อยมีเสื้อคลุมขนสัตว์ตัวใหญ่ตอนผมยืนยันว่าจะไปดูพี่ซันฝึกกังฟู

“ออกมาทำไม แก้มยังแดงอยู่เลย”

ตัวพี่ซันเหงื่อโทรมไปหมด ท่อนบนเปลือยเปล่าเพราะเขาโยนทิ้งไว้กลางสวนโน่น...ซิคแพคของเขายังมีรอยฟันของผมอยู่จางๆ

“ไปให้ใครกัดมาครับ...ไว้ใจไม่ได้เลย”

เขาหัวเราะและหลิ่วตาใส่ผม

“นั่นสิใครไม่รู้ปล้ำพี่ พี่มันคนอ่อนแอทำได้แค่สมยอมตามน้ำไป นี่ก็ว่าดิ้นแล้วนะ ไม่รู้ทำไมไม่หลุดเลย”

“โห พี่ซันน่าสงสารจังเลยครับ”

ผมยกมือบีบแก้มเขาด้วยความหมั่นไส้ พี่ซันหัวเราะชอบใจแล้วก้มหน้ามาจูบผม ก่อนเขาจะกลับไปทะเลาะต่อยตีกับชิวซีและอาเฟยต่อ

ปริศนาควาสสัมพันธ์ที่ผมยังแก้ไม่ออกคือพี่ซัน ชิวซี และอาเฟย ภายนอกเขาเหมือนเจ้านายกับลูกน้อง แต่ผมว่าเหมือนเขาอยู่ด้วยกันด้วยเหตุผลบางอย่าง มีหลายอย่างทีเดียวที่พี่ซันไม่สามารถสั่งชิวซีกับอาเฟยได้

ชิวซีกับอาเฟยก็ดูไม่ใช่พวกเดียวกัน มีอำนาจหลายฝ่ายกลายกลุ่มวนเวียนอยู่ในอาณาจักรพระอาทิตย์ คนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นสุริยะ หยาง เขาต้องอยู่ตรงกลางของพายุอารมณ์ของทุกฝ่าย

แต่พี่ซันก็คงไม่ธรรมดาเหมือนกัน ไม่งั้นเขาคงประสาทกินตายไปแล้ว แต่เขาดูสนุกกับมัน บางทีพี่ซันเองนี่แหละที่เป็นคนเล่นการเมืองตัวจริง

ผมคิดว่าเขารู้วิธีจัดการกับทุกฝ่าย บางเรื่องเขายอม บางเรื่องเขาโต้กลับ แล้วเขาก็ใช้วิธีให้ต่างฝ่ายจัดการกันเองส่วนเขายืนอยู่วงนอก ยังไม่มีหลักฐานสนับสนุนความคิดนี้ของผม แต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นไม่งั้นเขาเครียดตายไปแล้ว

ผมเลิกสนใจการซ้อมกังฟูของพวกเขา แต่หยิบกล่องอาหารปลามาให้ลูกๆ ราคาแพงทั้งหลายของพี่ซัน พวกมันเป็นปลาอ้วนท้วนลายสวยงาม ที่เขาโม้มาตลอดว่าเลือกเองกับมือ ลายปลาตามฮวงจุ้ยนั่นแหละ

อาณาจักรพระอาทิตย์มีซินแสที่สืบทอดวิชามารุ่นสู่รุ่นจากสมัยที่ยังมีกษัตริย์ปกครอง ดวงอาณาจักรถูกเช็คทุกปีในพิธีทำบุญ เครืออาณาจักรพระอาทิตย์สามตึกจะทำบุญใหญ่ในช่วงก่อนเทศกาลวันตรุษ เสริมดวงชะตา การงาน และพลังจากเทพต่างๆ

ตอนอยู่กับเยว่ก็มีงานพวกนี้แต่เทียบไม่ได้กับความอลังการของอาณาจักรหยาง พี่ซันต้องถือศีลกินเจกับทีมผู้บริหารถึงเจ็ดวัน ผมเองก็เช่นกันในฐานะคนของหยางหวาง

ขนาดพี่ซันชอบแหกกฎยังปฏิบัติตามขนบธรรมเนียมอย่างเคร่งครัด เขาให้ความสำคัญกับองค์กร ลูกน้อง และความเชื่อมั่นของพนักงาน

ซินแสมาทำพิธีบนบ้านเราด้วย จำนวนปลาที่พี่ซันเลี้ยงก็เป็นตัวเลขมงคลที่เสริมดวงจักรพรรดิ แต่ซินแสดูจะไม่ค่อยถูกใจผมเท่าไหร่ตอนดูดวงให้

“หยางหวางได้จูเชวี่ยมาอยู่ในมือแล้ว ฉลาด มีไหวพริบ แต่เธอจะไม่อยู่ที่นี่ เธอจะหันหลังให้พระอาทิตย์เพื่อโอบอุ้มพระจันทร์”

จูเชวี่ยคือหงส์สีชาดหนึ่งในสี่เทพพิทักษ์ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องฮวงจุ้ย ผมจะหันหลังให้พี่ซันแล้วกลับไปหาเยว่?

“พระจันทร์ไม่ใช่ของผม ไม่มีวันเป็น ผมอยากอยู่ที่นี่”

ซินแสไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มในแบบที่ผมตีความไม่ออก พี่ซันเอ่ยถามว่าซินแสคุยอะไรกับผม ผมเลือกเล่าแค่ว่าซินแสบอกว่าผมฉลาด

“อวิ๋น เข้าบ้านกินข้าวป่ะ”

ผมหลุดจากภวังค์ตอนพี่ซันเดินเข้ามาหา อยู่ๆ คำทำนายเมื่อต้นปีก็วนเวียนเข้ามาในหัวอย่างไร้สาเหตุ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องดวงชะตาเท่าไหร่ หลังจากที่เยว่เคยใช้คำทำนอยประโคมข่าวเรื่องเจิ้นมีดวงชะตาจักรพรรดิจนเกินจริงไปหมด แต่การลงทุนของเจ้าบ้านเยว่ทำให้ช่อฟ้าหุ้นขึ้นเอาทุกปีๆ

ความงมงายถูกใช้เป็นเครื่องมือเสมอ...ที่นี่เป็นบ้านของผมแล้ว ผมเป็นคนของพี่ซันแล้ว ผมจะกลับไปหาเยว่ได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้เลย



=========================

บางทีจะเห็นกันติชามั่นใจ บางทีก็หวาดกลัว ก็เพราะว่ากันติชายังเป็นเด็กอายุสิบเจ็ดค่ะ อิ้อิ้






ตอนนี้เหนื่อยมาก เขียนมาหลายวัน แก้แล้วแก้อีก 55555555555 ขอกำลังใจหน่อยน้า

[O-RA DUNGPRANG]

 

[aomy20]

อวิ่นฉลาดมากกกกก อยากมอบรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมให้ฝุดๆๆๆๆ 

[arjinn]

ชอบวิธีคิดของกันติชา
นางฉลาด จอมวางแผน เจ้าเล่ห์พอควร ชอบความหวงพี่ซัน ... แต่เชื่อว่านางยังไม่รู้หลายเรื่องหลายเหตุของสุริยะ หยาง ...

รอลุ้นว่าเหตุที่นางต้องกลับเย่ว จริงๆ คืออะไร คงไม่ใช่เพราะพี่ซันต้องแต่งงาน และอยากรอดูว่าพี่ซันจะออกนอกประเทศได้เมื่อไหร่ ... จวนแล้วชิมิ นางกำลังจะสิบแปด อีกไม่นาน นางมีเจ้าจันทร์ตอนยี่สิบ แล้วพี่ซันก็กลับมา ... ลุ้นจริงๆ

อาณาจักรพระอาทิตย์ดูใหญ่กว่าเยว่เยอะ อาจเป็นเพราะไม่ใช่ธุรกิจ แต่เป็นประเทศ ...

รอตอนต่อไปค่ะ

[miikii]

กันติชาฉลาดมากจริงๆ
ปะติดปะต่อได้เกือบหมด 

[iceman555]

 

[Sky]

โอบอุ้มพระจันทร์นี่คือไม่ใช่เยว่นะ แต่เป็นมูนนี่555555555555

[aiyuki]

ซับซ้อนเกินไปแล้ววว พ่อตองจะหนีพี่ซันไปยังไง ฮือออ

[punthipha]

ตองฉลาดเกิน17 

[ืniyataan]

พระจันทร์ที่ไม่ใช่ เย่ว...มูนนี่ ที่รัก   

[valenna yy]

มันเป็นไปแล้วอะน้องตองงงงงง

[aha_aha]

กันติชาเป็นเด็กอายุสิบเจ็ดที่โหดมาก
นี่ถ้าพี่ซันคิดตะหืออือกับนางนะ รับรองแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลย 555

[bambooiihallo]

Chapter 18 The Night

“สตอกชาอันนี้ผมว่าเราเพิ่มได้นะครับพี่ซัน เพราะว่าเราจะทำการตลาดเกี่ยวกับชานมไข่มุก ชาอันนี้คนชอบกินกับไข่มุกอยู่แล้ว ลองกินแล้วกับพวกเยลลี่ก็อร่อย”

สุริยะ หยางมองคนตัวเล็กเจื้อยแจ้วเคี้ยวไข่มุกจนแก้มป่อง กันติชาของเขาอ้วนขึ้นสองกิโลเพราะนั่งกินชาทุกวันเตรียมตัวคิดโปรโมชั่นเทศกาลปิดเทอมของเด็กมัธยม

“อ้วนแล้วตอง”

“อ้วนแล้วรักไหมครับ ถ้ารักห้ามทักว่าอ้วนอีก”

คำพูดคำจาก็ร้ายกาจด้วยนะเดี๋ยวนี้ มีการหันมาเอาปากรสชานมจุ้บปากเขาสองทีแล้วหันไปเขียนบันทึกตัวเองต่อ สุริยะ หยางหัวเราะขำๆ ก่อนจะยกมือโยกหัวคนเก่งเบาๆ

กันติชาเป็นความภูมิใจหลายอย่างของเขา เก่งจังนะตัวแค่เนี้ยะ คิดแล้วก็ทั้งขอบคุณทั้งหมั่นไส้ตระกูลเยว่ที่เลี้ยงกันติชามาซะสมบูรณ์แบบ ไม่รู้เจ้าตัวเขารู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็น Perfectionism ต่างจากเขาที่ชอบทำอะไรลวกๆ ให้ชิวซีจัดการต่อ

การเบี่ยงเบนความสนใจกันติชาไปที่คาเฟ่ชาค่อนข้างได้ผล นอกจากจะได้เปิดสาขาใหม่เพิ่มอีกแห่งแล้วดูกันติชาก็มีความสุข และเขาไม่ต้องกังวลว่าจะโดนเลื่อยเสาเข็มอาณาจักรพระอาทิตย์ด้วย



“อยู่บ้านกินข้าวเยอะๆ ทำตัวเป็นเด็กดี ห้ามดื้อห้ามซน รอพี่กลับมา โทรหาต้องรับ เข้าใจแล้วครับ พี่ซันอวิ๋นไม่ใช่เด็กนะ ย้ำทุกครั้งเลยอ่ะ”

ผมย่นจมูกใส่คนแก่ขี้กังวล ตอนนี้พี่ซันผมดำสนิทหลังจากเขาทนเห็นผมหงอกตัวเองไม่ไหวเรียกช่างมาจัดการย้อมผมให้ มีหงอกสองสามเส้นทำเป็นโลกแตก เป็นคนแก่คิดมากจริงๆ

“ไม่ห่วงเมียพี่จะให้ห่วงใคร? ชิวซีหรือไง ปล่อยมันตายไปเลย ไม่ถีบตกตึกก็ดีแค่ไหนแล้ว”

พาลมากอ่ะ ชิวซีถึงกับส่ายหัวถอนหายใจ อาเฟยเองก็กลั้นขำ ส่วนผมก็โดนดึงเข้าไปกอดในอ้อมแขนแกร่ง ผมว่าทุกคนเอือมระอากับพี่ซันสุดๆ

อาทิตย์นี้พี่ซันมีงานที่ซีอาน ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว งานนี้ชิวซีไปด้วย ผมว่าผมเริ่มจับสังเกตได้แล้ว อะไรที่เป็นงานจริงๆ ชิวซีจะไม่ไป แต่อะไรที่เป็น ‘งานสีเทา ‘ที่เขาไม่บอกผมตรงๆ ชิวซีจะไปด้วย

ชิวซีอยู่ในสถานะคนดูแล คนเฝ้ามอง หรืออะไรสักอย่างที่คอยช่วยงานพี่ซันในเรื่องนี้อย่างเดียว ชิวซีไม่ใช่ผู้ชายรูปลักษณ์หน้าตาดีทั่วไป เขาไม่ได้ดูเข้มแข็งเหมือนพี่ซันกับอาเฟย แต่ว่าค่อนข้างว่องไว เดินไม่ได้ยินเสียงเลย

ผมคิดเอาเองว่าชิวซีอาจจะเหมือนสายลับในหนังแอคชั่นที่เคยดู มันก็ออกจะเวอร์ไปหน่อยแต่ดูจากสภาพแวดล้อมพี่ซันแล้วมีความเป็นไปได้เหมือนกัน

พี่ซันร่ำไรอ้อยอิ่งอยู่กับผมสักพักก็โดนชิวซีแงะออกไป เขาไม่เขินด้วยที่จะทำตัวงอแงกับผม มีแต่ผมที่หน้าบางไปหมดตอนโดนเขาจับจูบต่อหน้าชิวซีกับอาเฟย

กว่าบ้านจะกลับสู่ความสงบ เล่นเอาเหนื่อย



การอยู่บ้านคนเดียวของผมก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมาก ผมไปโรงเรียนทุกวันตามปกติ หลังเลิกเรียนเข้าประชุมสภานักเรียน ผมโดนรุ่นพี่ชักชวนเข้ามาเป็นฝ่ายวิชาการ เอาจริงๆ แล้วผมไม่ได้ชอบการมีตำแหน่งเท่าไหร่ แต่พี่ประธานนักเรียนเป็นลูกชายรัฐมตรีกระทรวงอีกกระทรวงที่ตำแหน่งใหญ่พอกันกับพ่อลิลลี่ แล้วจากการดูข่าวการเมืองพักนี้ เขาน่าจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่

งานเลี้ยงของบ้านลิลลี่ทางบ้านของรุ่นพี่คนนี้ก็ไม่ได้ไป การเมืองในระดับโรงเรียนก็เข้มข้นพอตัว มันดูชัดกว่าพวกผู้ใหญ่เสียอีก กลุ่มนักเรียนแบ่งฝ่ายกันชัดเจน มีท่าทีขัดแย้งกลายๆ แต่ไม่ได้รุนแรงนัก

ลูกหลานนักการเมืองจะค่อนข้างระมัดระวังตัวตากจากกลุ่มทายาทตระกูลนักธุรกิจแบบเอ็ดเวิร์ด หวง คนกลุ่มนี้จะเพื่อนเยอะ ใจกว้าง ผมเองก็เช่นกัน

กับพี่ประธานนักเรียนแรกๆ ก็เป็นความอึดอัดเล็กๆ ตระกูลหยางอยู่ฝ่ายรัฐมนตรีหวงอยู่แล้ว แต่ผ่านไปสักพักผมที่ใช้ชีวิตปกติก็เลยได้รับการยอมรับมากขึ้น

ลู่ชิงอวิ๋นเป็นเด็กวัยรุ่นอายุสิบแปดที่มีเสน่ห์แบบผู้นำมาก ผมคิดว่าถ้าตระกูลลู่ให้ลูกเล่นการเมืองต่อก็คงเหมาะ เสนห์ของความเป็นผู้นำไม่ได้มีกับทุกคน เขาสุขุมกว่าเด็กวัยเดียวกัน รู้จักใช้คำพูด และมีวิถีโน้มน้าวให้คนไม่รู้สึกถูกบังคับ

เป็นเสน่ห์แบบนักการเมือง ต่างจากสุริยะ หยางที่เวลาคุยงานเขาจะเด็ดขาด ห้วน กระชับ...แบบนักเลง...ไม่สิ มาเฟียชัดๆ เขาไม่ได้มีความอดทนกับคนขนาดนั้น

“หยางอวิ๋น เอกสารที่เราจะประชุมเรื่องเปิดบ้านวิชาการ พร้อมไหม ให้ฉันช่วยอะไรตรงไหนหรือเปล่า?”

“เรียบร้อยครับรุ่นพี่ลู่ ว่าจะทำตัวอย่างออกมาหนึ่งชุดให้รุ่นพี่ช่วยดูก่อน มันงานแรกของผม ผมไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลยครับ”

“ไม่หรอก นายเป็นคนมีความสามารถ ถ้าอยากให้ฉันช่วยดูตอนไหนบอกนะ”

“ขอบคุณครับรุ่นพี่”

ในห้องสภานักเรียนเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง หลายคนกลับบ้านไปก่อนแล้วเพราะช่วงนี้ไม่ได้มีงานสำคัญอะไร ส่วนผมต้องเตรียมเอกสารประชุมงานวิชาการก็เลยอยู่เย็นสักหน่อย

ก๊อกๆ ๆ

“ขออนุญาตค่ะ สวัสดีค่ะรุ่นพี่ลู่”

“ลิลลี่”

“หยางอวิ๋นจ๊ะ เย็นแล้วนะกลับบ้านกันเถอะ”

“อ๋อ เสร็จพอดีครับ ผมเก็บเอกสารแปปนึงนะ”

ผมหันหลังทำเป็นสนใจกับกระเป๋าตัวเอง แต่จริงๆ แล้วมันเป็นหนึ่งในแผนการณ์ที่ผมได้มาด้วยความบังเอิญ ตระกูลลู่กับตระกูลหวงยืนอยู่คนละฝั่ง แต่ลู่ชิงอวิ๋นชอบลิลลี่ หวง

มันดูไม่ชัดเท่าไหร่ แต่คนที่มีความรักแบบผมมันดูออก สายตาของลู่ชิงอวิ๋นมันเป็นสายตาเดียวกับที่ผมมองพี่ซัน เวลาที่แอบมองตอนพี่ซันชงชา ตอนพี่ซันฝึกกังฟู หรือตอนเขาให้อาหารเจ้าปลาลูกรัก

ผมอาจจะเล่นบทพ่อสื่อก็ได้ เขาสองคนลงเอยกันมันก็เหมาะดีแต่ที่ผมยังไม่ทำอะไรเพราะผมไม่แน่ใจว่าถ้าแผนการผมสำเร็จขั้วอำนาจสองฝั่งที่พี่ซันยืนอยู่จะหมุนเวียนเปลี่ยนแผนแล้วกลายเป็นพี่ซันที่จะลำบากแทนหรือเปล่า

จนกว่าผมจะแน่ใจ ก็...แอบรักข้างเดียวไปก่อนนะครับรุ่นพี่ลู่



“อันนี้ขนมที่ฉันทำที่ชมรมจ้ะ ลองชิมดูนะ”

“โห ช่วงนี้ผมยิ่งอ้วนๆ”

อ้วนเพราะชานมนะ ส่วนขนมของลิลลี่เอาจริงๆ มันก็รสชาติกลางๆ ที่พี่ซันสั่งมากินจากร้านดังของเซี่ยงไฮ้มันอร่อยกว่าอยู่แล้ว

“ไม่อ้วนหรอกจ๊ะ กินกับชาอร่อยนะ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

เราแยกกันที่หน้าโรงเรียน การเดทกับลิลลี่มีระยะทางแค่ห้องสภานักเรียนมาถึงหน้าประตูโรงเรียน ช่างเป็นเด็กสาวในโลกแห่งความฝัน



“โห แข่งคณิตชนะด้วย? เก่งนี่”

ผมนอนกินแอบเปิ้ลลูกโตอยู่ริมบ่อปลาเป็นตัวขี้เกียจ วันนี้เจ้าอ้วนโทรทางไกลมาอวดว่าแข่งคณิตชนะ ไม่แปลกใจเลยเพราะเจิ้นดีดลูกคิดตั้งแต่เด็กๆ กดเครื่องคิดเล็กก็ผมสอนมากับมือ ทายาทธนาคารถ้าไม่เก่งเลขก็ปิดธนาคารได้เลยนะ

“เมื่อไหร่กลับ”

“ปิดเทอมไง แต่ว่ารอบนี้อาจจะไม่กลับนะ งานยุ่ง”

“ทำไมยุ่ง ต้องกลับสิ”

“แน่ะ คิดถึงหรอ บอกว่าคิดถึงจะกลับ”

“เหอะ...แม่คิดถึง”

ทำมาอ้างพี่จิน เจ้าอ้วนเอ้ย ขนาดเรียนเขียนจดหมายยังส่งจดหมายมาหาถึงที่นี่แถมโทรมาทวงตั้งแต่วันแรกที่ส่งว่าจดหมายมาถึงยัง จำได้ว่าตอนพี่ซันเห็นลายมืออ้วนๆ ตัวเท่าหม้อแกงยังขำ แต่พี่ซันลายมือห่วยแตกกว่าเจิ้นอีก เขามันประเภทพูดไทยได้ แต่อ่านไม่ค่อยจะออก เขียนไม่ค่อยได้

“แล้วจดหมายที่ส่งกลับไปอ่านยัง?”

“อ่านแล้ว ลายมือไม่สวยเลย หวัดๆ”

“มันลายมือแบบผู้ใหญ่เขาใช้กัน เด็กเจ็ดขวบไม่เข้าใจหรอก”

“ถ้าอายุสิบเจ็ดแล้วลายมือไม่สวยแบบนั้น ไม่อยากโตหรอก”

โอ้โหเดี๋ยวนี้เจ้าอ้วนสู้! ผมหลุดขำหลานจนสำลักแอปเปิ้ลไอค่อกแค่ก จริงๆ การกินแอปเปิ้ลทั้งลูกแบบนี้พี่ซันไม่ยอมเด็ดขาด เขาจะต้องกินแบบปลอกเปลือก หั่นพอดีคำตามประสาคนพิถีพิถัน

“โตแล้วจะได้มีแฟนนะ แฟนน่ารักด้วย”

“มีแล้วหรอ?”

“มีแล้ว ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่”

“ก็ไม่หล่อเลยมีแฟนไม่น่ารัก”

แก่แดดจริงๆ

“มีให้น่ารักกว่าดิค่อยมาอวด”

“ได้ จะมีแฟนน่ารักกว่าคอยดูเหอะ”

การมีแฟนของเจิ้น เยว่ไม่ง่ายหรอก ทายาทธนาคารหมื่นล้าน โตมาสงสัยเนื้อหอมเลือกไม่หวาดไม่ไหว นึกไม่ออกเหมือนกันว่าแฟนในอนาคตของหลานชายจะเป็นยังไง คงเป็นผู้หญิงเก่งๆ สักคนล่ะมั้ง? ถ้าไม่เก่งก็ต้องมาแนวแม่บ้านเต็มตัว แต่คนแบบเจิ้นไม่น่าชอบแนวแม่บ้านเท่าไหร่ หลานสะใภ้เขาคงจะเป็น working woman



ผมนอนไม่หลับ เลยตัดสินใจหิ้วปั้นชาลงมาชงชาดื่ม แต่ปรากฏว่าไฟทั้งบ้านดับสนิททั้งๆ ที่ปกติแล้วมันจะมีไฟดวงเล็กๆ เปิดรอบบ้านในยามกลางคืน ต่อให้หลอดมันเสียมันก็ไม่ควรมืดสนิทขนาดนี้

ความกังวลบางอย่างทำให้ผมค่อยๆ ก้าวเท้าลงบันไดช้าๆ ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังมาจากด้านล่าง บนนี้ไม่มีใครทั้งนั้นนอกจากผม ต่อให้พี่ซันไม่อยู่บอดี้การ์ดก็จะอยู่แค่ด้านล่าง ผมมองออกไปนอกหน้าต่างช่างบังเอิญที่วันนี้เป็นคืนเดือนมืด

สัญชาตญาณมันบอกว่าวันนี้ไม่ปกติ มันอาจจะเป็นวันที่ผมแอบคิดคนเดียวมาหลายครั้งว่าพี่ซันกับผมอาจจะโดนลอบฆ่าสักวันถ้าเรายังอยู่ในจุดที่สุ่มเสี่ยงแบบนี้ จุดที่พี่ซันมีศัตรูรอบด้าน

เมื่อเจออันตรายผมต้องตั้งสติ ผมไม่สามารถไปสู้รบตบมือกับใครได้ ผมจะต้องทำตัวเป็นกระต่ายที่หาหลุมหลบภัยเวลาตกใจ เสียงคนเดินเข้าใกล้บันไดเข้ามาทุกที มีเสียงกระซิบแผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยินอะไร

ผมถอยหลังยืนหลบเข้าไปในซอกกำแพงเล่นระดับของบ้าน มันเป็นช่องเล็กๆ ที่ซ่อนอะไรไว้ไม่มิดหรอก แต่มันมืด ความมืดอาจจะทำให้พวกเขาไม่เห็นว่าผมซุกตัวอยู่ตรงนี้ อาศัยผ้าม่านพลิ้วๆ คลุมตัวอีกชั้นหนึ่ง

อีกสองวันถึงจะเป็นวันที่พี่ซันกลับบ้าน ผมหวาดกลัวว่าตัวเองจะโดนฆ่าตาย เสียงฝีเท้าเดินผ่านผมไปยังห้องนอนใหญ่ แม้แต่หายใจผมก็ยังไม่กล้ากลัวเขาจะได้ยิน

คนที่เข้าไปในห้องหายไปสักพักก่อนจะรีบเร่งวิ่งออกมาตะโกนลั่นบ้าน

“ชิวซี! ตองหายไป! ”

พี่ซัน?

เสียงตวาดภาษาจีนดังลั่นบ้านเกี่ยวกับการที่ผมหายไป แล้วไฟทั้งบ้านก็เปิด ผมแหวกม่านพาตัวเองออกมามองความวุ่นวายงงๆ เสียงพี่ซันโวยวายอยู่ด้านล่าง บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งเดินกระจายกันไปรอบบ้าน

ผมกอดปั้นชาแน่นค่อยๆ เดินลงไปช้าๆ ไม่เข้าใจว่าถ้าไฟไม่ได้เสียแล้วพี่ซันจะปิดไฟทำไม? ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเพราะด้านล่างเต็มไปด้วยกระต่าย และกระต่าย! ตุ๊กตาหน้าเหมือนปั้นชานั่งอยู่เต็มไปหมด ชิวซีเดินเร็วๆ ออกมาจากห้องครัวก็มีที่คาดผมกระต่าย! แล้วผมก็เห็นพี่ซันเดินตามออกมาเตะกระต่ายตัวหนึ่งกระเด็น เขาก็มีที่คาดผมกระต่ายเหมือนกัน อาเฟยเดินกลับเข้ามาจากสวนก็มีกระต่าย!

ผู้ชายกลุ่มนี้จะทำเซอไพรส์ผม? แต่ผมดันคิดไปเองว่ามีคนร้ายกำลังจะบุกบ้าน? วันนี้วันอะไรอ่ะทำไมพี่ซันต้องทำเซอไพรส์ด้วย....เอะ? เหมือนจะเป็น...วันที่ผมมาอยู่กับพี่ซันวันแรก อย่างปีที่แล้วพี่ซันก็จัดงานเลี้ยงเล็กๆ ที่มีเราสองคน กินข้าวกันในสวน แต่ปีนี้พี่ซันเล่นใหญ่มาก

“เจอไหม?”

“เจอแล้วครับ อยู่ตรงนี้”

ผมเอ่ยตอบพี่ซันแล้วยกแขนขึ้นรายงานตัว ทุกคนหันมามองผมก่อนพี่ซันจะสบถสามภาษารัวๆ ผมหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะรีบเดินลงไปกอดเขา

“เซอไพรส์จังเลย”

“พี่สิเซอไพรส์ ตองหายไปไหนมาทำไมหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอ?”

“พี่ซันหาไม่ทั่วต่างหากเลยไม่เจอตอง เห็นนะครับว่าเตะกระต่าย อันนี้ของตองหมดเลยใช่ไหม ทำไมมีที่คาดผมด้วยอ่ะ ไม่เห็นน่ารักเหมือนปั้นชาเลย”

บอดี้การ์ดทะยอยกันเดินหลบลงลิฟต์ไป อาเฟยกับชิวซีหยิบกระต่ายที่พี่ซันเตะกระเด็นไปสองสามตัวมาจัดให้เข้าที่แล้วหลบไปยืนไกลๆ

“เห็นไหมชิวซี บอกแล้วว่ามันไม่เวิร์ค”

“สุริยะ หยางคุณเป็นกระต่ายตื่นตูมไปเองต่างหาก”

“เมียหายจะให้ใจเย็นหรอ? เมียหายนะไม่ใช่มึงหาย ถ้ามึงหายกูหัวเราะด้วยชิวซี”

“พี่ซันพูดไม่เพราะเลยครับ ไหนขอดูหน้ากระต่ายเกี้ยวกราดหน่อยครับ”

ผมรีบจัดการเจ้ากระต่ายตื่นตูมของผมก่อน ใบหน้าคมบึ้งสนิทเลยต้องง้อด้วยการเขย่งตัวจุ้บปากคนโมโหหลายทีเขาถึงยอมถอนหายใจแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ผม

อาเฟยขยิบตาให้ผมแล้วหัวเราะไม่มีเสียง ชิวซีเองก็เช่นกัน ผมเลยขยิบตากลับ ส่วนพี่ซันที่โดนทุกคนเอ็นดูปนๆ กับอ่อนอกอ่อนใจก็บ่นผมใหญ่ว่าทำเขาตกใจ หัวใจจะวายนั่นนี่โน่น เวลาแบบนี้กอดพี่ซันอย่างเดียวก็พอ เดี๋ยวเหนื่อยก็เลิกบ่นเอง อย่าไปเถียง เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่

“ก็ตองนึกว่ามีโจรปล้นบ้านอ่ะครับ เลยไปแอบ สมบัติพี่ซันแต่ละอย่างยิ่งแพงๆ”

“บนนี้ปลอดภัยจะมีโจรได้ไง”

“ก็ปลอดภัยไว้ก่อนไงครับ ใครจะรู้ล่ะว่ามีโจรกระต่ายแอบเอากระต่ายมาเต็มไปหมด ไหนว่าจะกลับอีกสองวันนู่น”

“ก็เซอไพรส์ไง คราวหลังไม่เอาแล้วนะเซอไพรส์พี่จะหัวใจวายแทน”

“พี่ซันต้องฝึกอีกเยอะครับเรื่องเซอไพรส์เนี่ย...คราวหน้าเอาใหม่นะ ดูสิตองไม่ต้องทำอะไรเลยเซอไพรส์กว่าเยอะ”

เขาบีบจมูกผมแล้วก็บ่นๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จากนั้นเราถึงได้มาปาร์ตี้น้ำชารอบดึกในดงกระต่าย อันที่จริงคือผมไม่ได้มีความตื่นเต้น ความชอบใจอะไรกับสังคมหูยาวพวกนี้เลย แต่พี่ซันคิดว่ามันเหมาะกับผมก็ไม่อยากจะขัดใจเขา เขามองว่าผมนุ่มนิ่มหิ้วง่ายเหมือนตุ๊กตากระต่าย

ผมไม่ได้เหมือนกระต่าย แต่ผมเล่นบทกระต่ายเพื่อเอาใจเขา ปล่อยให้เขาเอาแต่ใจ ยอมให้เขาจัดการถ้ามันทำให้เขาพอใจ แล้วผมก็ค่อยๆ ตะล่อมเขาให้อยู่ในทิศทางที่ผมต้องการ ผมไม่จำเป็นต้องเป็นช้างเท้าหน้า เขาอยากเป็นผู้นำก็เป็นไป แต่ผมจะเป็นควานช้างที่เขามองไม่เห็น

“แล้วชอบไหม?”

“ชอบสิครับ เจ้าหูยาวน่ารักจัง ขอบคุณนะครับพี่ซัน ตองมีความสุขมากเลย”

เขายิ้มพอใจหยิบขนมป้อนผมแล้วเราก็จูบกัน ทีนี้ปัญหาของพี่ซันจบละ เขาพอใจที่เซอไพรส์เขาถูกใจผม ต่อไปก็เป็นปัญหาของผมว่าจะจัดการเจ้าหูยาวพวกนี้ยังไง ไม่รู้เขาสังเกตไหม ปกติคนที่กอดปั้นชามันเขานะไม่ใช่ผม ใครกันแน่ที่ชอบกระต่าย?

จากรักเราสองคนกับตุ๊กตาหนึ่งตัวและปลาทั้งบ่อ ตอนนี้ก็เพิ่มเป็นรักเราสองคนกระต่ายแฟมิลี่และปลาทั้งบ่อ คู่แข่งผมชักจะเพิ่มขึ้นทุกที

“พี่ซันอยากเลี้ยงอะไรเพิ่มนอกจากปลาอีกไหมครับ”

“แมวดีไหม? ให้มาอยู่เป็นเพื่อนอวิ๋น เอาพันธุ์ขนยาวๆ หน่อยอุ้มไปไหนมาไหนได้ เหมาะมือดี”

“แล้วถ้าแมวอวิ๋นกินปลาพี่ซันล่ะครับ”

“มันกินปลาคาร์ฟเลยหรอ ทำไมแมวอวิ๋นกินของแพง ทำตัวไฮโซไปแล้วนะ”

“ค่อยคิดเรื่องแมวดีไหมครับ ปลาฮวงจุ้ยพี่ซันไม่ได้หาง่ายๆ ตอนนี้เลี้ยงอวิ๋นคนเดียวก่อนเนาะ อุ้มไปไหนมาไหนก็ได้ ขนไม่ยาวเท่าไหร่ เหมาะมือพี่ซันจะตาย”

“แล้วอ้อนเก่งเหมือนแมวไหม”

“เก่งกว่าแมวอีกครับ...มาลองให้อวิ๋นอ้อนสิพี่ซันจะลืมแมวไปเลย”

ลืมไอ้พวกกระต่ายนี่ด้วย เกะกะ!



---------------------

กันติชาไม่ได้ติดกระต่าย ในเรื่อง ในปกครอง เลยไม่ค่อยเห็นพ่อตองมุ้งมิ้งกระต่ายเลย 55555 จะมีแต่ลุงหยางที่เรียกพ่อกระต่ายลูกกระต่าย อิ้อิ้

จับตาลู่ชิงอวิ๋นไว้ให้ดีๆ นะคะ

ปล. มีใครจิ้นอาเฟยชิวซีแบบเราบ้างไหม นี่แต่งเองจิ้นเองอยู่นะ อิ้อิ้

[arjinn]

ลู่ชิงอวิ๋นจะทำไม ... ต้องจับตาดีๆ ชิมิคะ
อืมม น่าสนใจ

อยากรู้จุดเปลี่ยน จุดหักเหแล้วว่าคืออะไรที่ทำให้ตองกลับไทย ไปมีเมีย!!

หนนี้มีเจิ้นด้วย เจิ้นดูฉลาดแต่เล็ก ตองเองก็ฉลาด เห็นมุมความคิดชัดขึ้น ความเชื่อมั่นมีมาก เผื่อใจไว้บ้างหรือเปล่า

[aiyuki]

วุ้ยๆๆๆ พีซันหลงเมียยย

[miikii]

กันติชาทายแฟนเจิ้นต่างไปเยอะเลยนะ 5555555555555
ร้ายมากอ่ะแบบร้ายยยยยย หยางหวางไม่รอดแล้ว 

[ืniyataan]

เซอร์ไพรส์ในดงกระต่าย