อ่า . . . . เอาไงดี
ฉายตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้มั้ยครับ . .
**************************************
“อย่าฐิทิ ไอ้สัสอาร์มอาร์ม คุยกับกูดี ๆ ใช้สมองคิด เอาล่ะ ตอนนี้กูบอกมึงว่ามันรักมึง งั้นลองมาคุยเล่น ๆ ทีละข้อ ๆ กูถามมึงเป็นข้อ ๆ แล้วมึงลองคิดเอาเองว่าคำตอบมันคืออะไร”
มันยิ้มแบบคนที่ถือแต้มต่อในมือ . . .
แบบนี้กูตายสถานเดียว มันสองคน แถมเตรียมการณ์มาไว้ด้วยเป็นอย่างดี แล้วกูไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ จะทำไงได้
“ผมกับพี่โอ๋ ทำเพื่อนพี่นะพี่อาร์ม เราไม่อยากเห็นพี่เจ็บอีก ไม่อยากเห็นพี่ต้องหนีไปตลอดทั้งชีวิต เพราะอย่างไรเสีย มันก็หนีกันไม่พ้นนะพี่อาร์ม พี่อาจจะเลิกรักมันได้ แต่ความผูกพันที่มีกับมัน พี่ลบไม่ได้ พี่ลบตรงนั้นไม่ได้หรอก”
. . . . . . . . . . .
“ไอ้อาร์ม กูยืนยันนะโว้ย ไอ้โกมันรักมึง”
“รักแบบพี่เหรอ . . . กูรู้มานานแร่ะ”
“ถ้าไม่ใช่แบบที่มึงรู้ล่ะ”
ผมเลิกคิ้ว มองหน้ามัน “. . . ไม่มีทาง”
“จริง”
“คนรักกัน เขาไม่หยิบยื่นความเจ็บปวดให้กันหรอก ในเวลาที่คนที่เรารักเจ็บปวดที่สุด เราไม่ซ้ำเติมคนที่เรารักหรอกเพื่อน แค่เราเห็นเขาเจ็บปวด เราก็เจ็บปวดเจียนตายแล้ว ไม่มีใครที่ไหนซ้ำเติมคนที่เรารักหรอกไอ้โอ๋ ที่กูพูด กูเจอมาแล้ว เจ็บแทบตาย” ผมมองหน้ามัน
ตอนนี้ . . . สมองผมเริ่มตึง ๆ อีกแล้ว
“มึงรักมันหวงมัน จนมึงลืมนึกถึงหัวใจมัน บางที ไม่ใช่แค่มันที่ทำร้ายมึง อาจเป็นมึงที่ทำร้ายมันเจียนตายก็ได้ มึงไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ มันในเวลาที่มันเจ็บปวด แต่มึงกลับทำร้ายมันซ้ำลงไปอีกก็ได้” มันมองหน้าผมนิ่ง . . .
มันกำลังจะบอกอะไรผม . . .
ความรู้สึกเครียดมันเริ่มเข้ามาหาผม ผมมองหน้ามันนิ่งคล้ายขอคำตอบ ไอ้เพื่อนรักเอื้อมมือมาแตะที่หลังมือผมเบา ๆ สัมผัสนี้ ผมแปลได้ว่า ต่อจากนี้ ผมจะต้องฟังมัน และยอมรับให้ได้ว่าสิ่งที่มันจะบอกผมต่อจากนี้ ผมจะต้องหยุดฟังและยอมรับในสิ่งที่ไอ้เพื่อนรักมันบอก
ปล. ไปแร่ะ เดี๋ยวจืดหมด . . .
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
