ตอนที่ 39
ผมกับบพี่พีชยังคงเที่ยวเล่นในนิวซีแลนด์ครับ วันนี้พ่อกับแม่พาพวกผมไปเที่ยวล่ะ พ่อเป็นคนขับ เพราะดูจะดีกว่าให้ไอ้พี่พีชขับครับ เราเที่ยวเล่นไปเรื่อย ใช้เวลาหมด วันแล้ววันเล่า พอตกเย็นมา ถ้ากลับมาทัน พี่พีชก็จะไปเล่นบอลกับพวกเด็กวัยรุ่นเป็นประจำครับ ทุกคนทำตัวปกติกับพี่พีช แต่เวลามองผมทุกคนจะทำหน้าตาแบบ ‘เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ…’
ผมจะชอบนั่งชันเข่า กินขนม ดูพี่ชายเตะบอลกับเพื่อนๆด้วยสีหน้าและแววตาที่น่าสงสาร เหมือนอยากเข้าไปเล่นด้วยแต่ร่างกายอ่อนแอ แถม(หน้าตา)มีปมด้อย บางคนก็ซื้อนม ซื้อขนมมาให้ผมนั่งกินเวลาที่พวกมันเตะฟุตบอลกันครับ=_=!!!
พวกเรามารู้ทีหลังว่า พวกนี้เป็นเด็กไฮสคูลที่พวกผมแอบเข้าไปล้างมือนั่นเองครับ
พรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับกันแล้วล่ะ แต่เป็นช่วงเย็นๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมกับพี่พีชก็คงจะออกจากที่นี่เร็วหน่อยเพราะไม่ชัวร์ในการขับรถตอนกลางคืนเท่าไหร่เลยครับ แล้วถ้าไปถึงเร็วก็อาจเที่ยวแถวนั้นด้วย
แล้วพอพวกนั้นเตะบอลเสร็จก็มายืนสุมหัวคุยกันครับ ผมก็นั่งมองอย่างเคย สักพักไอ้พี่พีชวิ่งมาหาผม
“เฮ้ยลิง คืนนี้มีปาร์ตี้แฟนซีที่โรงเรียนเว้ย ไปกันไหม”
“ไปได้เหรอวะ เดียวก็ถูกจับได้หรอก”
“เออน่า เสียเงินเข้า ไม่มีใครรู้หรอก เขาอาจคิดว่าเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนก็ได้ คืนสุดท้ายแล้วมึง เอาสักหน่อยน่า”
ผมคิดก่อนนิดนึงแล้วตอบตกลงไปครับ แล้วไอ้พี่พีชก็ตะโกนไปบอกพวกนั้นว่า ตกลงจะไป เจอกันตอน สองทุ่มครับ
พอแยกย้ายกันเสร็จ เราก็กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งเราก็ไม่มีอะไรที่เป็นแฟนซีเลย=_=
ตกลงว่าแต่งแบบธรรมดาไปกันนั่นแหละครับ เราเตรียมตัวกันเรียบร้อยตอน ทุ่มครึ่ง พ่อก็ขับออกไปส่งที่โรงเรียน พอเดินเข้าไปก็มีคนมองครับ อารมณ์คงจะแบบ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ใครวะ แต่พอเดินๆไปก็เจอกลุ่มที่เล่นบอลกับพี่พีชครับ แต่ล่ะคนจัดเต็มมาก-0-!!
คนนึงใส่ชุดมาสคอตหมีพูห์ อีกคนใส่ชุดนักอวกาศ อีกคนเป็นผีดูดเลือด เยอะอ่ะ!!!!! พอพวกนั้นเห็นพวกผมก็โบกมือเรียกครับ เราก็เดินเข้าไปหา
“โหย แต่งอะไรเนี่ย แต่งเป็นคนธรรมดาเหรอ”คนที่เป็นผีดูดเลือดตีหลังไอ้พี่พีชแล้วพูดครับ ซึ่งแปลว่า???
“ก็ไม่คิดว่าจะได้มางานแบบนี้นี่หว่า”ไอ้พี่พีชพูดตอบกลับไปยิ้มๆครับ ผมนี่ ยืนยิ้มแบบ เฮ้ย พวกมึงคุยอะไรกัน ช่วยทำซับให้กูหน่อยได้ไหม
“นี่น้องชาย ทำตัวให้สนุกนะ เรื่องอะไรแย่ๆก็ลืมมันไปซะ”เพื่อนมันอีกคนตบบ่าผมแล้วพูดด้วยครับ ผมก็ยังยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น…..
“แน่นอน!”ไอ้พี่พีชตอบแทนผมแล้วลูบหัวผมครับ ซึ่งมันไม่ได้บอกผมก่อนว่ามันแปลว่าอะไร มันอาจแปลว่า เออแกน่ะ หน้าตาทุเรศอย่างหมาเลยนะ ก็ได้=_=
เรายืนคุยกันนิดหน่อยจนเพื่อนมันมาครบแล้วเราก็เข้าไปในงาน งานจัดอยู่ในห้องประชุมโรงเรียน ขนาดไม่ใหญ่มากเท่าไหร่ครับ พวกเราจ่ายเงินแล้วเดินเข้าไปข้างใน มีแต่เสียงเพลงดังมาก เด็กนักเรียนแต่งตัวแปลกๆเต้นกันสนุกสนานเลยครับ แสงสีเสียง ตรึม!!
เหมือนผับเล็กๆในโรงเรียน มีเครื่องดื่มเป็นน้ำส้ม กับโคล่าครับ วางอยู่ที่บาร์ด้านข้าง ผมก็เดินไปหยิบมาแก้วหนึ่ง จิบน้ำส้มไป โยกไปตามเสียงเพลงเบาๆครับ แหม่ โคตรแบ๊ว ที่ถ้าโรงเรียนเก่าผมทำคงเปิดเพลงมาร์ชโรงเรียนให้เต้นกันแน่ๆ แต่เพื่อนๆไอ้พี่พีชนี่ โดดขึ้นเวทีไปหมดแล้วครับ
“เป็นไงบ้าง”พี่พีชเดินมาคุยยกับผมครับ
“สนุกดีนะ ไม่คิดเลยว่ามาเที่ยวแค่อาทิตย์เดียวก็เนียนมาปาร์ตี้ที่โรงเรียนเข้าได้เฉยเลย”
“ชนแก้วกันหน่อย”พี่พีชยื่นแก้วมันมาครับ ผมเลยชนแก้วกับมันไปทีนึง เราสองคนยืนดูเด็กๆพวกนี้เต้นกันอย่างสนุกสนาน ดูแล้วก็อดคิดถึง พวกนั้นไมได้ครับ ถ้ามาด้วยล่ะก็นะ วุ่นวายน่าดูเลยล่ะ
“เป็นพี่น้องที่รักกันดีจังเลยน๊า นี่น้องชาย ขึ้นไปเต้นกันไหม ยืนอยู่เฉยๆแบบนี้น่าเบื่อตายเลย”ไอ้คนที่ใส่ชุดนักอวกาศเดินมาพูดกับผมครับ ผมไม่เข้าใจเลยมองหน้าไอ้พี่พีช ไอ้พี่พีชบอกให้ผมตอบว่า โอเค ครับ
“โอะ โอเค”พอผมพูดจบ ไอ้นั่นมันก็ลากผมพุ่งไปหน้าเวทีเลยครับ เดียวก่อนสิเฮ้ย!!!! ไอ้พี่พีชไม่ได้ช่วยอะไรครับ ยืนถ่ายคลิปอยู่นั่นแหละ
เอาก็เอาวะ ยังไงซะพอกูกลับมาที่นี่อีกที พวกมึงก็คงจำกูไม่ได้แล้ว! ผมสะบัดมือมันนออกแล้ว โดด ขึ้นเวทีเองเลยครับ
ไม่รู้ว่าเต้นท่าไหน รู้สึกว่าตัวเองบ้ามากๆครับ บ้าแต่ก็สนุกมากๆ ยิ่งเสียงเพลงดังเท่าไหร่ ยิ่งสนุกเท่านั้น ผมกระโดดๆๆ สะบัดหัว หัวเราะเสียงดัง พอรู้ตัวอีกที ไอ้พี่พีชก็มายืนข้างๆแล้ว มันจับมือผมแล้วเราก็เต้นแบบ บ้าๆไปด้วยกัน พร้อมๆกับกลุ่มวัยรุ่นพวกนี้ครับ
เราเต้นกันไม่หยุด จนกระทั่งเพลงหยุดลง และคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็น ผอ ก็ขึ้นมากล่าวอะไรสักอย่าง พอพูดเสร็จนักเรียนก็ปรบมือ ผิวปาก โห่ร้องดีใจกันครับ ไอ้พี่พีชเลยก้มมากระซิบบอกผมว่า ผอ บอกว่า ปิดเทอมแล้ว ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันพักผ่อน และขอบคุณที่เข้าร่วมปาร์ตี้ในค่ำคืนนี้
หลังจากนั้นเราก็เต้นกันต่ออีก สองเพลง และ ปาร์ตี้ก็สิ้นสุดลงครับ ทุกคนดูมีความสุข ผมเองก็เช่นกัน ผมที่เซ็ทมานี่แบบ กระจายครับ กระจาย!!! ผมกับไอ้พี่พีชเดินออกมา กึ่งๆเหมือนคนเมาน้ำส้ม เดินกอดคอกับพวกเพื่อนออกมายืนหล่ออยู่หน้าโรงเรียน ตอนนี้ก็ประมาณ สี่ทุ่มนิดๆ
“เฮ้ พรุ่งเดียวฉันจะกลับแล้วนะ เล่นบอลกับพวกนายสนุกมาก แล้วก็ขอบใจที่ชวนมาปาร์ตี้ด้วย”ไอ้พี่พีชพูด ส่วนผมมีหน้าที่ยืนทำหน้าเหมือนเด็กมีปมด้อยแล้วยิ้มอย่างเดียว
“แน่นอน เพื่อน แล้วก็น้องชายของนายก็ไม่เลวนี่ ใช้ได้เลยนะ” พี่ดำคนหนึ่งในกลุ่มพูดแล้วตบหลังผมครับ
“สงสัยเก็บกดน่ะ ฮ่าๆๆ”ไอ้พี่พีชพูดแล้วหัวเราะกันครับ ผมเลยหัวเราะด้วยไปกับเขาด้วยครับ
ก่อนกลับ พวกพี่พีชก็มีกอดลากันครับ แต่พอพวกนั้นจะเข้ามากอดผม ไอ้พี่พีชก็ทำท่าห้ามซะนี่ หึหึ หึงกูล่ะซี่
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องกอดก็ได้ มันเป็นคนเอเชียที่ไม่คุ้นกับเรื่องแบบนี้น่ะ”ผมยืนฟังทำตาแป๋วเลยครับ
“โห้ นายน่าจะสอนน้องไว้หน่อยนะ งั้นแค่จับมือก็คงได้ โชคดีนะไอ้น้องชาย” พี่ดำจับมือผมครับ แล้วผู้ชายก็เดินมาจับมือผมพร้อมตบบ่า บอกให้ผม สู้ๆ
“แต๊งกิ้วๆ”ผมพูดครับ ไอ้พี่พีชทำหน้าดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ครับ แอบสะใจ พวกเราสองคนตัดสินใจเดินกลับบ้านแทนการโทรให้พ่อมารับครับ เพราะเดินไปก็แปปเดียวเอง
หลังจากที่พวกเราล่ำลากันเสร็จ ก็โบกมือลาครับ บางคนก็เดินกลับ แต่ไปกันคนละทาง บางคนพ่อกับแม่ก็มารับ
พอพวกนั้นไปกันหมด ผมกับพี่พีชก็เดินกลับบ้างครับ
“พวกนั้นเรียกมึงว่า น้องๆ แต่ไม่ได้รู้เลยว่ามึงแก่กว่าฮ่าๆๆ”พี่พีชพูดขึ้นมา
“คราวหน้าพวกนั้นพูดอะไรก็หัดแปลให้ฟังบ้างนะเว้ย”
“มึงนั่นแหละที่ต้องไปเรียนเพิ่ม!! เดียวกลับไปกูจองคอร์สเรียนภาษาอังกฤษให้”
“เรียนเชี่ยอะไรอีก แค่นี้ก็จะตายแล้ว”
“งั้นเรียนกันที่บ้านก็ได้ครับ เดียวพี่สอน จุ๊บ!”
ไอ้พี่พีชใช้ช่วงเวลาระหว่างเดินที่มืดและไม่ค่อยมีคน ก้มมาหอมแก้มผมอย่างไว
“ทำอะไรไม่ระวังเลยพี่พีช!”ผมตีมันแล้วมองซ้ายขวา
“กูไม่ได้จูบ ไม่ได้จับมาจะเกือบอาทิตย์แล้ว แล้วตอนนี้ก็ไม่มีคนด้วย มีอะไรกันตรงพุ่มไม้ข้างทางก็ไม่มีคนรู้หรอก”ผมเตะก้นมันไปเต็มแรงที่นึงให้กับความคิดที่แสนจะอัปมงคลของมัน
ผมกับพี่พีชย่องเข้าบ้านกันเงียบๆครับ กลัวว่าพ่อกับแม่จะหลับกันแล้ว เพราะไฟในบ้านมืดไปหมด ผมกับพี่พีชเข้าไปในบ้าน เราสองคนไม่อาบน้ำ เข้าห้องนอนแล้วหลับ ด้วยความเพลียกันทั้งคู่….
------------------------------------------
ตื่นมาสายๆเกือบจะเที่ยงอีกแล้วครับ=_= ผมกับพี่พีชก็รีบเก็บของ เพราะเมื่อคืนมาถึงก็หลับเก็บแรงไว้ขับรถน่ะครับ วันนี้แม่อยู่บ้านช่วยเก็บของด้วย มันไม่มีอะไรมากหรอก ผมก็ยัดๆของฝากใส่กระเป๋า แม่ก็ทำแซนวิชไว้ให้ไปกินระหว่างทางครับ ส่วนคุณพ่อออกไปทำงานแต่เช้าแล้ว น่าเสียดายจริงๆครับ T^T
“เก็บของเรียบร้อยหรือยังเด็กๆ เช็คดีดีด้วยนะ เสื้อผ้าไม่ต้องเอากลับก็ได้นะ หนักเปล่าๆ” แม่เดินมาดูพวกผมจัดกระเป๋าครับ ของผมนี่ ล้อหักไปแล้วครับ น้ำตาจิไหล T^T
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมขนกลับได้ เอาไว้นี่เดียวรกเปล่าๆ” พีพี่ชพูดแล้วรูปซิปกระเป๋าตัวเองครับ ของมันเก็บเรียบร้อยแล้ว!!
“พี่พีชช่วยกันต์ด้วยดิ T^T”ผมขอให้มันช่วยครับ
“เห็นไหม บอกแล้ว ยัดๆเข้าไปเลย”พี่พีชพูดแล้วเดินเข้ามาช่วยผมจัดครับ กว่าจะเสร็จผมนี่ต้องยืนดูเฉยๆ พี่พีชจัดการให้หมดเลยครับ พอเรียบร้อยผมกับพี่พีชก็ขนของขึ้นรถกันก่อน แล้วเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกทีครับ ยังพอมีเวลากันนิดหน่อย
“เจ็ดวันแปปเดียวเอง เห็นไหมแม่บอกแล้ว”แม่ผมพูดครับ
“กันต์ไม่อยากกลับแล้วอ่ะ T^T”ผมงอแงเข้าไปกอดแม่ครับ
“ทำเป็นมาอ้อน ไม่ต้องเลย”แม่พูดแบบนั้นแต่ก็กอดผมครับ ส่วนไอ้พี่พีชเดินไปเช็คของในห้องว่าลืมอะไรหรือเปล่า
พอเรียบร้อยมันก็เดินออกมาหาพวกผมที่ยังกอดกันกลมดิ๊กอยู่เลยครับ
“กอดผมด้วยครับแม่”ไอ้พี่พีชอ้อนด้วยครับ แม่ก็ไม่กอดผม แล้วไปกอดมันแทน=[]=!!! ไอ้พี่พีชกอดแล้วหอมแม่ผมด้วยล่ะ
ก็ดูน่ารักดีนะครับ….
“ขับรถกันดีดีนะลูก ถึงสนามบินแล้วโทรหาแม่ด้วย เดินทางกันดีดีนะ”
แม่จับมือผมกับพี่พีชคนล่ะข้างแล้วบอกกำชับพวกผม ผมเห็นแม่น้ำตาคลอหน่อยๆด้วยครับ
“ครับแม่..”ผมกับพี่พีชพูดพร้อมกัน
“ดูแลกันดีดีนะลูก เอาใจใส่กันด้วย ถ้าทะเลาะกันก็รีบปรับความเข้าใจกัน รักกันนานๆนะลูก…”แม่ลูบแก้มผมกับไอ้พี่พีชแล้วน้ำตาไหลลงมาครับ
“แน่นอนครับแม่….แล้วพวกผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ..”พี่พีชยิ้มแล้วพูด ส่วนผมนี่ ปากสั่นแล้วครับ
“แม่อ่ะ อย่าร้องไห้ดิ T^T”ผมเอามือไปเช็ดน้ำตาแม่
“มาให้แม่คิดถึงทำไมกันล่ะ หึ”แม่พูด
“ก็กันต์คิดถึงแม่นี่ ToT!!!”
“จ๊ะ จ๊ะ เฮ้อออ เอาล่ะ เด็กๆ เดินทางกันดีดีนะ” แม่บอกพวกผมแล้วยื่นถุงแซนวิชที่ทำให้ พร้อมกับน้ำขวดหนึ่งครับ เรารับมาแล้วยกมือไหว้ลาแม่
“แม่ไม่ออกไปส่งนะ ขับรถกันดีดี กันต์ก็ห้ามหลับเข้าใจไหม อยู่เป็นเพื่อนพี่เขา”แม่บอกย้ำผมอีกครั้ง
“รับทราบแล้วครับ!!!”
“ไปก่อนนะครับแม่ ขอบคุณมากครับ”พี่พีชไหว้อีกรอบแล้วเดินขึ้นรถไป ผมก็มองหน้าแม่แปปนึงแล้วเดินขึ้นรถไปเหมือนกันครับ พอพวกผมขึ้นรถไปแล้ว แม่ก็เข้าบ้านปิดประตูเลย ไม่ยืนส่งพวกผม
เราขับรถกันไปแบบเงียบๆ…….
เงียบจนไปถึงครึ่งทาง ผมก็นั่งเหม่อมองวิวรอบกระจก สักพักได้ยินเสียง
ฟืดดด….
พอหันไป ไอ้พี่พีชกำลังเช็ดน้ำมูกน้ำตาตัวเองครับ
“ร้องทำไมเนี่ย!!!”
“กูไม่ได้ร้อง ลมตีหน้ากูเฉยๆ”
“ลมเชี่ยอะไร ไม่ได้เปิดหน้าต่าง!!!”
“ก็คิดถึงแม่นี่หว่า….แถมแม่ก็อวยพรให้เรารักกันนานๆด้วย…ดีใจเว้ย! เราต้องรักกันนานๆนะกันต์ รักไปตลอดชีวิตเลยนะ”
“มองถนนยสิเฮ้ย!”ผมบอกมัน มันก็รีบกลับไปมองถนนครับ ผมเลยเอามือไปจับมือมันไว้
“กันต์ไม่รู้ทางข้างหน้านะพี่พีช แต่ตอนนี้กันต์อยากอยู่กับพี่ไปชั่วชีวิตเลย”
“พี่ก็เหมือนกัน…”
จบคำพูดเราก็เงียบ ผมก็จับมือพี่เขาอยู่อย่างนั้น แล้วเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ครับ
แต่ที่รู้คือ ผมตื่นเพราะแรงกระแทกที่หัว…..
“ตื่นโว้ย!!!!ถึงแล้ว!!! นี่มึงไม่ได้นอนมาสามชาติรึไง!!!”ไอ้พี่พีชเขกหัวผมเต็มที่เลยครับ รู้สึก จี๊ดๆ ผมตื่นมาเบลอๆ รู้สึกได้ถึงน้ำลายที่เปื้อนมุมปากตัวเอง ผมใช้มือปาดๆออก มองซ้ายมองขวา แบบมึนๆ
“มาขนลองลง พนักงานจะมาเช็ครถ ”ไอ้พี่พีชบอกผม ผมเลยมองดูในรถว่ามีอะไรบ้างที่ผมต้องเอาลง พอเช็คเสร็จผมก็เดินลงจากรถ ก็เห็นกระเป๋ากองอยู่ที่พื้นแล้ว ไอ้พี่พีชก็ยืนดูรถกับ พนักงานครับ หลังจากที่คืนรถแล้วเราก็เข้าไปนั่งจับเจ่ากันอยู่ในสนามบิน ผมนั่งซบไหล่พี่พีชครับ ส่วนมันก็เอาซบหัวผมอีกที
“เหนื่อยไหม”ผมถามมัน
“เหนื่อยสิวะ!! แม่บอกให้มึงอยู่เป็นเพื่อนห้ามหลับ ขับไปชั่วโมงเดียวมึงก็หลับแล้ว กูหิวแซนวิชจะตายห่า ไม่มีคนแกะให้ กูต้องจอดรถแล้วแกะเอง จะปลุกมึงก็น่าสงสาร น้ำลายนี่ไหลยืดดด มือก็ไม่ยอมปล่อยกู”ไอ้พีพี่ชพูดไปมันก็เอาหัวมันโขกกับหัวผมเบาๆไปทีนึงครับ
“ก็มันง่วงนี่หว่า พี่พีชก็นอนสิ นอนตักกันต์ก็ได้”
“ไม่เอา จะรอขึ้นไปนอนบนเครื่อง”
ปากมันพูดไปงั้นแหละ สุดท้ายก็หลับครับ เวลาเหลือเฟือมากกันการที่ต้องมานั่งเล่นในสนามบิน ผมชวนพี่พีชออกไปเดินเล่นในเมือง แต่มันบอกกลัวกลับมาไม่ทัน เล่นในนี้แหละ แล้วมันก็หลับต่อ
พอตื่นขึ้นมา เราก็เดินเที่ยวกันในสนามบิน ซื้อของไปฝากเพื่อนๆ โดยที่พวกผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไร เลยซื้อตุ๊กตาแกะไปฝากพวกมันคนล่ะตัวครับ น่ารักมุ้งมิ้งมาก=_=
หลังจากที่ซื้อของเสร็จพวกเราก็เช็คอิน นั่งรอ แล้วก็ขึ้นเครื่องบินลัดฟ้ากลับบ้านครับ……..
-----------------------------
หลังจากที่ถึงไทยแล้ว ไอ้พี่พีชก็หยิบมือถือขึ้นมาอัพเฟสบุ๊คครับ อัพแค่แปปเดียวเท่านั้นแหละ มือถือนี่ดังไม่หยุดเลย
ทั้งของผม ทั้งของไอ้พี่พีช
สรุปว่า เพื่อนๆโทรมาด่าว่า ไปไม่ชวน ไปไม่บอกครับ งอนกันเป็นแถวเลย กลับไปนี่คือต้องไปเลี้ยงไถ่โทษ หลังจากที่ลงเครื่องถึงไทย เราก็นั่งไปต่อที่ เชียงใหม่ครับ
และก็ตามคาด พอเดินออกมาเท่านั้นแหละ เพื่อนๆยืนกอดอกทำหน้าสลอน พอเห็นพวกผมเดินออกมานี่แบบ ชี้หน้า วิ่งเข้ามาหาเลยครับ คนอื่นดูอาจจะรู้สึกเหมือน แก๊งเด็กแว๊น กำลังวิ่งเข้าใส่คู่อริ
“เห็นพวกกูเป็นเพื่อนบ้างไหมห๊า!”พี่ชินโดดขี่หลังไอ้พี่พีชครับ
“อยากไปกันสองคนบอกพวกกูก็ได้ พวกกูไม่ไปด้วยก็ได้ แต่มึงอย่าไปเงียบๆแบบนี้ดิวะ”พี่ย้งพูด
“รู้จักกันมากี่ปี ทำไมมึงไม่บอกไม่ชวนกูบ้าง กูว่างจะตายห่า” ไอ้คุณทำหน้ามุ่ยใส่ผม
“ของฝาก!!เอาของฝากมาไถ่โทษพวกกูเลย!” พี่ธัญโวยวายกับเขาด้วยครับ
“อะไรของพวกมึงเนี่ย!!! เอ้า อยากได้ก็เอาไป นี่ของฝาก แล้วไม่ต้องแย่งกันนะ กูซื้อมาให้ทุกคน”
ไอ้พี่พีชพูดแล้วเอาตุ๊กตาแกะ บี้ไปหน้าพี่ธัญครับ พี่ธัญก็รับมาแล้วมองหน้าไอ้พี่พีช
“ตุ๊กตา!!!!!!!!!!!!??????”
“เออ ก็นิวซีแลนด์มีแกะ กูก็เลยซื้อมา เนอะกันต์”
“ช่าย ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรมาฝากนี่หว่า เอ้านี่ของมึง คุณ ฝากไปให้ไอ้เต้กับไอ้ทอมด้วย”ผมยื่นถุงให้ไอ้คุณไปครับ มันก็รับจากมือผมไปบ่นๆๆๆว่า ซื้ออะไรมาเหมือนเด็ก พอผมบอกว่า งั้นมึงก็คืนมา มันก็ไม่ให้ผมคืนนะ เอาไปซ่อนไว้ด้านหลังซะงั้นน่ะ
พอกอดกันหายคิดถึง พี่ย้งก็ไปส่งพวกผมที่บ้านครับ พี่ๆคนอื่นแยกย้ายกัน เพราะพี่ธัญ กับพี่ชินยังหางานไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆ
คือ มันก็มีที่เขารับ แต่สองคนนี้เรื่องมากกันเองครับ อารมณ์แบบ จะเลือก! หล่อเลือกได้
พอผมขึ้นรถไป ไอ้คุณก็ถามใหญ่เลยครับว่าเป็นไงบ้าง ขอดูรูป พี่พีชเลยยื่นกล้องให้มันไปดู มันก็ดูไปแล้วบ่นว่าอยากไปๆ อยากไปกับพี่ย้งบ้าง แต่พี่ย้งบอกว่า รอไปอีกสิบปี ขอเวลาเก็บเงินก่อนครับ ไอ้คุณโวยวายใหญ่เลยล่ะว่า นานไป!
เราพูดคุยกันระหว่างที่ขับมาที่บ้าน พอถึงบ้าน ไอ้คุณกับพี่ย้งก็ขอตัวไปทำธุระต่อ เหลือแต่ผมกับไอ้พี่พีช
เราสองคนช่วนกันขนกระเป๋าเข้าบ้านครับ บ้านก็ดูเงียบๆ มีฝุ่น เพราะเราไม่ได้อยู่มาอาทิตย์หนึ่ง
“หู้ววว สงสัยต้องทำความสอาดกันสักหน่อยแล้วล่ะ”พี่พีชเท้าเอวมองฝุ่นในบ้านครับ ผมนี่ตอนนี้คืออยากจะนอนก่อน=[]=!!
“พรุ่งนี้ได้ไหม….”
“ไม่ได้!!! เอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปลงเครื่องซักผ้าซะ แยกด้วยล่ะมึง!!!” ไอ้พี่พีชออกคำสั่งพร้อมชี้นิ้ว ผมได้แต่บ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ทำตามที่มันสั่งครับ ส่วนให้พี่พีชก็รวบผมขึ้นมัดจุก จัดการกวาดบ้าน ถูบ้าน
พอผมเห็นว่าไอ้พี่พีชไม่ค่อยได้มอง ผมก็แอบไปอู้ แต่สุดท้ายมันก็ขึ้นมาด่าแล้วลากผมลงไปทำงานอีกจนได้ครับ
เราทำงานจนถึงเย็น บ้านถึงเข้าสู่สภาวะปกติ แต่ผมว่ามันสะอาดกว่าปกตินะ
“ร้อนโว้ยยยยย!!”ผมบ่นแล้วทิ้งตัวลงที่พื้นห้องรับแขก ไอ้พี่พีชเดินผ่านมามันก็เอาตีนมาเหยียบท้องผมเบาๆ
“ไอ้ตัวขี้เกียจ”ไอ้พี่พีชพูด แล้วออกแรงเหยียบท้องผม แต่มันก็แรงพอที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก=[]=!!
“อ๊อก!! เอาออกไปนะ!”ผมบอกแล้วตีขามัน มันก็เหยียบแช่ไว้แบบนั้นแหละ แต่แปปนึงพอเห็นผมใกล้ตายมันก็ยกออก=_=
“คิดจะฆ่ากันหรือไงวะ!!”
“แค่หยอกเล่นเอง ทำเวอร์ไปได้”มันพูดแล้วก็นอนลงข้างๆผม แล้วจู่ๆมันก็จับมือผมซะงั้นน่ะ จับแน่นซะด้วย
“จับทำไม เหนียวตัวจะตายห่า”
“กูอยากจับเฉยๆ ไมได้หรือไง”
“ถ้าไม่ได้ก็สลัดทิ้งไปแล้วล่ะครับ”
“เออ ก็แค่นั้นแหละ”
“……….”
จบคำพูดไอ้พี่พีช ผมก็เงียบ มันก็เงียบ เราสองคนนอนมองเพดานห้องกันเงียบๆ โดยที่ไม่มมีใครพูดออกมาเลย ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน แล้วมือมันก็บีบผมแรงขึ้น
“ทำไมกูถึงชอบมึงขนาดนี้วะ…”จู่ๆมันก็พูดขึ้นมา ผมเลยหันไปมอง แต่มันก็เอาแต่มองเพดาน ผมเลยหันหน้ากลับขึ้นไปมอง
เพดานเหมือนเดิม
“จะไปรู้เรอะ”ผมตอบ
“แล้วทำไมมึงถึงชอบกูวะ”
“ไม่รู้เว้ย จะรู้ไปทำไม” ผมก็ยังตอบอย่างเคย
“ เหมือนเวลามันเพิ่งผ่านไปแปปเดียว แต่กูว่ากูอยู่กับมึงมาก็นานแล้วนะ”
“ทำไม? ไม่อยากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้เหรอ”
“เปล่า กูแค่รู้สึกว่า ทำไมกูถึงอยู่แบบนี้ได้”
“ยังไง?”
“มึงขี้เกียจ ซกมก ชอบแอบกินเหล้า หลายๆอย่างมั้ง ที่กูไม่ชอบ แต่กูต้องอดทนแบบนี้ทุกวันเลย แอบหงุดหงิดเหมือนกันนะ”
“ก็วัยรุ่นนี่………แต่จะพยายามเปลี่ยนนิสัยแล้วกัน”
“อย่างมึงเขาเรียกสันดาร..” ดูมันพูดสิครับ แถมพูดกลับมาด้วยเสียงเรียบๆ
“แล้วมีอะไรที่มึงไม่ชอบกูไหม…”มันพูดต่อ ผมเงียบคิดสักพักหนึ่ง….
“หล่อไป สูงไป เวลาเดินด้วยแล้วรู้สึกมีปมด้อย…”ผมบอกมัน
“….มึงคงมีปมด้อยไปตลอดชีวิตนั่นแหละ …นี่กูถามดีดี ตอบดีดีหน่อย”มันบีบมือผมหน่อยนึง ผมยิ้มนิดนึงแล้วบอกมันไปอีกที
“บางทีก็ทำตัวซาดิสม์ แล้วจู่ๆก็อ่อนโยน ชอบเอาหัวกันต์โขกกับกระจกรถ มันเจ็บนะพี่รู้ไหม? แต่ข้อเสียหลักๆเลย เวลาที่พี่โมโห พี่น่ากลัวมาก กันต์โคตรไม่ชอบเลย อารมณ์ก็แปรปรวนง่ายอย่างกับผู้หญิงเป็นเมนส์”
“ก็ที่กูโมโหก็เพราะมึงเป็นสาเหตุทั้งนั้นแหละน่า แต่พักนี้กูก็ดีขึ้นไม่ใช่เหรอ?”
“อื้ม ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่อยากให้ดีกว่านี้นะ แล้วก็ไม่ต้องงอ่อนโยนมากก็ได้ กันต์ขนลุก โอ้ย!”พอพูดจบ มันก็เอาหัวมันมาโขกกับหัวผมทีนึง ผมเลยหันไปมองหน้ามัน
“อ่อนโยนครึ่งหนึ่ง ซาดิสม์ครึ่งหนึ่ง”มันหันมาพูด
“ไม่เอาแบบนี้โว้ย!!”ผมถีบสีข้างมันไปทีหนึ่ง แล้วมันก็ถีบผมกลับ เราถีบกันไปมาจนดูเหมือนว่า ใกล้จะลุกขึ้นตีกันจริงๆแล้วล่ะครับ แต่มันก็ยังไม่ปล่อยมือ แต่ในที่สุดเราก็หยุดครับ ระบมไปตามๆกัน
“มึงถีบกูก่อนนะ”
“แต่มึงเอาหัวโขกหัวกูก่อน”
“งั้นหายกัน”
“หายเชี่ยไร!! นี่มึงถีบมาเต็มแรงเลยนะ”ผมพูดใส่อารมณ์ แต่มันกลับหัวเราะครับ
“ครับๆ ขอโทษๆ เผลอไปหน่อย”ไอ้พี่พีชเอามืออีกข้างมาขยี้หัวผม
“กันต์มีลูกไม่ได้นะ…”ผมพูดขึ้นมา
“นี่มึงคิดว่ากูโง่ขนาดไม่รู้ว่าผู้ชายมันไม่มีมดลูกเลยเหรอว่ะ”
“เปล่าเว้ย แค่อยากบอก ว่าถ้าเกิดอนคตพี่อยากจะอุ้มลูก กันต์ก็มีให้พี่ไม่ได้นะ”
“เรื่องแค่นั้นกูรู้ กูอุ้มมึงแทนก็ได้”
“ไม่ใช่ว่า จู่ๆอยากมีลูกแล้วทิ้งกันต์ไปหาสาวนะ”
“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ถ้ากูอยากอุ้ม กูจะรออุ้มลูกไอ้คุณกับไอ้ย้งนั่นแหละ”
“ไอ้คุณก็ท้องไม่ได้นะ”
“กูว่าเพื่อนมึงน่าจะรับเด็กมาเลี้ยงแน่ๆในอนาคตน่ะ”
“เออว่ะ ถ้าเป็นไอ้คุณล่ะก็ไม่แน่นะ”
“ฮ่าๆ กูว่า แน่ๆเลยล่ะ หาวววววววว กูว่า กูเริ่มง่วงแล้วล่ะ…”พี่พีชพูดขึ้นมาแล้วเอื้อมมือไปหยิบหมอนที่อยู่บนโซฟาลงมาหนุน
“อะไร จะนอนเลยเหรอ ไม่อาบน้ำเหรอ=[]=?”
“ไม่อาบ วันนี้กูยอมซกมกเป็นเพื่อนมึงวันนึง”ผมหันไปมองตอนนี้มันหลับตาไปแล้วครับ
“ใจดีจังเลยนะ”ผมพูดแล้วขยับๆเข้าไปหนุนหมอนใบเดียวกันกับมัน มันยิ้มหน่อยๆทั้งๆที่หลับตา
“ขอจับมือทั้งคืนนะวันนี้….”มันพูด
“อืม…อย่าเผลอปล่อยมือล่ะ”ผมพูดแล้วเปลี่ยนท่าจับมือเป็นสอดประสานมือกับไอ้พี่พีช
มันยิ้มอีกครั้งตอนที่รู้ว่าตอนนี้เราจับมือสอดประสานกันอยู่
“ฝันดีนะ..”ผมพูดเสียงเบาแล้วหลับตา
“ฝันดีครับ…”
-----------
ต่อด้านล่าง