“มะขาม มะขาม เป็นอะไรหรอ”
“อ๊ะ ปะ เปล่าครับ พอดีกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ”
“อ้อหรอ เมื้อกี้หญิงโทรมาให้เราขึ้นไปดาดฟ้าไปเตรียมตัวเรื่องกล้องเรื่องคิวกันได้แล้วนะ อย่าลืมนะว่าวันนี้เราถ่ายทอดสด”
“ครับผม ได้ครับ”
“โอ้โห” ผมกับพี่โมบายร้องเสียงหลงขึ้นมาพร้อมกันทั้งสองคน เพราะว่าตอนนี้ ดาดฟ้าของโรงเรียนโล่ง ๆ ถูกเปลี่ยนเป็นสถานที่ที่น้องโฟร์จะใช้บอกรักได้อย่างสมบูรณ์แบบ ลังไม้ระเกะระกะถูกยกออกไป และมีกระถางดอกไม้สวย ๆ ประดับตกแต่งอยู่เต็มไปหมด ด้วยฝีมือของไอ้พี่หญิง
วันนี้น้องโฟร์ ซึ่งปกติก็น่ารักอยู่แล้ว ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ ฝีมือไอ้พี่หญิงอีกเช่นเดียวกัน ส่วนไอ้พี่หนุ่มตอนนี้กำลังสาละวนอยู่กับอุปกรณ์ประกอบฉากต่าง ๆ
แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นตอนเย็นแล้วก็ตาม แต่อากาศก็ยังร้อนเปรี้ยงอยู่เลย ทุกคนต้องทำงานแข่งกับเวลา
“โมบายไปเตรียมกล้องนู้น และลองดูนะว่าจะวางตรงไหนดี” พี่หญิงเดินเข้ามาหาพี่โมบาย เพื่อจัดแจงจุดที่จะวางกล้องถ่ายทอดสด เพราะว่างานนี้พลาดไม่ได้แม้แต่น้อย แต่ระหว่างที่ผมยืนมองพี่โมบายเตรียมกล้องอยู่นั้น อยู่ ๆ พี่หญิงก็เดินมาจากไหนไม่ทราบ หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้กับพี่โมบาย ทำเอาพี่โมบายถึงกับสะดุ้งและทำหน้าเลิ่กลั่ก พร้อมมองมาทางผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่หูนี่ผึ่งเชียว เพื่อจะคอยดูว่าเขาทั้งสองคุยอะไรกัน
“ร้อนไหม” พี่หญิงยังคงซับเหงื่อที่ชุ่มให้กับพี่โมบาย แต่หลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้ยินแล้วว่าพี่หญิงคุยอะไรกันกับพี่โมบาย เพราะพี่หญิงเอาปากเข้าไปใกล้ ๆ หูเหมือนจะกระซิบ ทำเอาผมเซ็งไปเหมือนกัน ผมเลยเดินถือสคริปเข้าไปทักยัยน้องโฟร์ ที่ยืนหลบร่มอยู่ แหมๆๆ สบายเชียวนะเมิง
“ตื่นเต้นไหม”
“อืม นิดหน่อยค่ะ” แต่ดูจากท่าทางแล้วคงไม่นิดหน่อยแล้วละมั้ง ตัวสั่นเป็นสันนิบาตลูกนกเลยนะเนี่ย
“แล้วมะขามหละ ตื่นเต้นไหม” มีการมาถามย้อนกรูอีก
“อืม ก็นิดหน่อยอะ แต่ว่าโฟร์แน่ใจนะที่ทำอย่างนี้ ภาพลักษณ์โฟร์จะเสียหายหมดนะ”
“อืม แน่ใจ แต่โฟร์ว่าไม่เห็นเสียหายอะไรเลย แค่เราแสดงความรู้สึกออกไป แค่นั้น” ชิส์ เป็นผู้หญิงยิงเรือ มายืนเช็ดหน้าให้ผู้ชายอยู่ได้ รู้ว่าเป็นแฟนกัน ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้ กรูอิจฉาโว้ยยยยยยยยยย
“แล้วโฟร์ไม่อายหรอ” ผมถามโฟร์ในขณะที่ตาผมยังคงมองไปยังพี่โมบาย ที่ยิ้มแหย ๆ มองผมเป็นระยะ ๆ ในขณะที่พี่หญิงก็ยังพะเน้าพะนออยู่
“ไม่อายหรอก ถ้าอายหรือไม่กล้า เราก็คงไม่ได้บอกความรู้สึกตัวเองออกไปหรอก จริงไหม” อืม ก็จริง ว่าแต่ว่าไอ้พี่หญิง เมิงเป็นผู้กำกับไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ตากล้องนิ
แต่ว่าแว๊บนึงนั้น ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมว่าผมเห็นพี่หญิงปรายหางตามามองผม พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก แต่เมื่อมองอีกที ไอ้พี่หญิงก็หันไปสนอกสนใจอยู่กับกล้องของไอ้พี่โมบาย ท่าทางตาเราจะฝาด
“หญิง ๆ พอดีเครื่องถ่ายทอดสดมีปัญหานิดหน่อยวะ ลงมาช่วยดูหน่อยดิ” เฮ้ยยยย โชคดีนะที่ไอ้พี่หนุ่มมาขัดจังหวะสองคนนั้น
“เออ ได้” แล้วพี่หญิงก็เดินยิ้มตามไอ้พี่หนุ่มลงไปยังห้องถ่ายทอดสด ซึ่งอยู่ถัดลงไปอีกชั้นนึง ตอนนี้ พี่โมบายก็เหลือบมองผมเป็นระยะ ๆ ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“มะขาม เดี๋ยวโฟร์มานะ ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” ผมจะอ้าปากค้านว่าอย่าทิ้งกรู แต่ไม่ทันแล้วววไอ้โฟร์วิ่งปรู๊ดลงไปด้านล่างแล้วว ทำเอาตอนนี้บนด้านฟ้าเหลือเพียงผมกับพี่โมบาย ผมเหลือบตามองพี่โมบาย ก็เห็นมันก้มหน้าก้มตาเช็คกล้องเหมือนไม่เคยเจอกล้องมาก่อน ผมเลยเดินไปที่ระเบียงดาดฟ้า ซึ่งตรงบริเวณดาดฟ้านั้นสามารถที่จะเห็นได้ทั่วโรงเรียน โดยเฉพาะสนามบอล ที่ตอนนี้ไอ้ลิงกำลังแข่งขันอยู่ ผมก็ลืมถามมันว่ามันใส่เสื้อเบอร์อะไร แต่ผมก็เดาได้ถูกว่าไอ้ลิงคือคนไหน คงเป็นคนที่วิ่งเร็วที่สุด วิ่งไปรอบสนาม ชี้โบ๊ชี้เบ๊ หุหุ ดูแล้วขัดกับบุคลิกมันเหลือเกิน
“ไม่ลงไปเชียร์เพื่อนหรอ” เสียงของไอ้พี่โมบายทำเอาผมสะดุ้ง มายืนใกล้ ๆ ก็ไม่บอก
“อยากไปเชียร์เหมือนกัน แต่ว่าทางนี้ก็สำคัญ”
“อืม เชียร์คนไหนหละ” เมิงอย่าใช้สายตาอย่างนี้มองกรู กรูจะละลาย
“คนนั้นไง” ผมชี้ไปยังไอ้ลิง
“อ้อ เล่นเก่งใช้ได้เลยนะน้องลิงเนี่ย”
“ตื่นเต้นไหม” พี่โมบายเปลี่ยนอิริยาบถจากการยืนหันหน้าเข้าระเบียง เป็นหันหลังยืนพิงระเบียง พร้อมกับยกมือขึ้นมาประสานกันบทท้ายทอยในอิริยาบถสบาย ๆ ไม่ได้ทะลึ่งนะ แต่ว่าสายตาของผมดั้นเหลือบไปที่รักแร้ คนอะไรขนรักแร้ดกชะมัด อิอิ
“นิดหน่อยอะ ก็ถ่ายทอดสดนะ มันก็คงจะผิดไม่ได้”
“คนอะไร กล้าชะมัด ถ้าพี่กล้าได้อย่างน้องโฟร์นี้ก็ดีเนอะ”
“ทำไมหรอ” จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไง นี่ขนาดไม่กล้านะเนี่ย ยังมายืนคุยกันกระหนุงกระหนิงกันอย่างหน้าไม่อาย
“หากพี่กล้าขึ้นสักนิด อะไร ๆ มันก็คงจะดีขึ้นกว่านี้” นี่เมิงพูดอะไรวะ กรูงง กรูก็เห็นเมิงกับพี่หญิงรักกันดีนิหว่า
“อะ พี่ให้” อยู่ ๆ พี่โมบายก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิงกล่องอะไรไม่รู้ยืนส่งให้ผม
“เอาไว้เปิดตอนกลับไปถึงบ้านนะ”
ผมรับกล่องนั้นมาอย่างงง ๆ อะไรหว่า
“ขนมปล่าว” ถ้าเป็นขนม จะได้รีบเปิดกินก่อนถึงบ้าน ไม่งั้นเดี๋ยวแม่แย่งกินหมด
“5555 เอาไว้เปิดดูเองก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
ตอนนี้สายตาเราทั้งคู่ประสานกันอย่างไม่ทันรู้ตัว เพราะว่าถ้ารู้ตัว ผมก็คงจะต้องชิงหลบก่อน แต่นี่ มันไม่ทันตั้งตัวจริง ๆ เลยหลบไม่ทัน และยิ่งเป็นสายตาคม ๆ ของไอ้พี่โมบายแล้ว ยิ่งเป็นเหมือนแรงดึงดูด ตอนนี้เสียงเฮในสนามบอลดังลั่น คงมีคนทำประตูได้แล้วมั้ง จะเป็นไอ้ลิงหรือเปล่าที่ทำประตูได้ ช่วงระหว่างรอนี้ผมควรจะวิ่งลงไปแสดงความยินดีกับมันดีหรือเปล่า แต่ว่าก็ได้แต่คิด เพราะผมคงไปจากตรงนี้ไม่ได้ ถ้าตอนนี้ไอ้ลิงทำประตูได้ มันคงวิ่งรอบสนามอย่างดีใจอยู่แน่นอน แต่ต่างกับผมตอนนี้ที่วิ่งไปไหนไม่ได้ เพราะถูกแรงดึงดูดอันมหาศาลของไอ้พี่โมบายที่กำลังจ้องผมอยู่
ตอนนี้เสียงเฮในสนามเงียบไปแล้ว เกมใหม่คงเริ่ม แต่เสียงที่ดังสวนขึ้น คงเป็นเสียงหัวใจของผมที่มันเต้นอยู่ในอก
“ทำอะไรกันอยู่ค่ะ” เสียงของมวลหมู่มาร ทำเอาผมกับไอ้พี่โมบายกระเด้งออกจากกันเหมือนเป็นสปริง ไอ้โฟร์นี่เอง ถ้าทำได้ กรูอยากจะลากเมิงเข้าห้องน้ำและตบ ตบ ตบ ตบ โทษฐานที่มาขัดจังหวะหัวใจ
“เออ....มาเอาสคริปค่ะ กะว่าจะไปหาที่เงียบ ๆ ท่อง” ไอ้น้องโฟร์ชิงตอบก่อนที่คำถามจะขึ้น วิ่งมาคว้าสคริปและวิ่งหายออกไปทางเดิม ทำเอาผมกับพี่โมบายยิ้มอย่างเขิน ๆ
“พี่ว่าเรามาซ้อมกันหน้ากล้องจริง ๆ ดีกว่านะ” ท่าทางไอ้พี่โมบายจะตั้งสติได้ก่อน
“อืม...ดีเหมือนกันครับ” ไอ้กระผมเลยต้องตามน้ำ
“เอ้ นี่เหลือเวลาอีกสิบห้านาที กว่าจะถึงเวลาถ่ายทอดสด น่าจะทันที่เราจะซ้อมกันได้อีกสักเที่ยว เดี๋ยวมะขามยืนตรงนี้นะ แล้วพี่จะยืนตรงนี้ และถ้าพี่ให้สัญญาณเมื่อไร มะขามพูดขึ้นได้ทันทีเลยนะ บลา บลา บลา”
“เอาละ พร้อมยัง” เมื่อผมเดินไปยังจุดที่เตี๋ยมกันไว้แล้ว พร้อมรอสัญญาณมือ
“5 4 3 2” หลังจากเสียงสัญญาณของไอ้พี่โมบายสิ้นสุดลง กล้องก็ทำงานทันที ตอนนี้ สายตาของพี่โมบายจับจ้องอยู่ที่ช่องมองภาพ และมองมาที่เรา...คนเดียว
ตอนนี้แหละ เหมาะสมสุดแล้ว
มะขามพร้อม...
พี่โมบายพร้อม...
กล้องพร้อม...
และ หัวใจ ก็พร้อม...
“สวัสดีครับ ผมมะขาม ผม...เออ...ผมชอบพี่ครับ ผมชอบพี่โมบายครับ ชอบมานานแล้ว แม้จะรู้ว่าพี่มีพี่หญิงเป็นแฟนอยู่แล้ว แต่ก็แค่อยากจะบอกครับ ไม่ต้องการเรียกร้องอะไร ไม่ต้องสนใจ ผมแค่อยากจะบอกความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่แค่นั้น แม้จะรู้ว่าต้องผิดหวัง แม้จะรู้ว่าพี่ไม่เคยรักผมเลยสักนิดเดียว แต่อย่างน้อย ขอแค่ผมได้บอกพี่แค่นั้น ผมก็ดีใจแล้วคับ” ฮู่ๆๆ ทำได้แล้วนะ ไอ้มะขาม ผมยิ้มให้กับตัวเอง เป็นยิ้มที่มีความสุข โดยไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ไอ้พี่โมบายยืนอึ้งอยู่หน้ากล้อง
“เอาหละ ๆๆๆ ทำงาน ทำงาน เสียเวลาไปตั้งเยอะ ว๊า นี่ก็ได้เวลาแล้วนิ งั้นเดี๋ยวผมไปตามโฟร์และพี่หญิงให้นะครับ” ผมทำท่าทีเป็นวุ่นวาย และจะเดินไปตามพวกนั้น แต่
“เดี๋ยวสิ” เสียงเรียกของไอ้พี่โมบายทำเอาผมหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ส่วนพี่โมบาย ค่อย ๆ ละสายตาจากกล้องเดินมาหาผมด้วยหน้าตาที่แดงกล่ำ อย่ามาต่อยกรูนะเว้ย
“อย่าคิดเอง เออเองดิ” กรูเนี่ยนะ คิดไปเอง
“พี่กับพี่หญิงไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย และก็คงเป็นไปไม่ได้ด้วย” พี่โมบายเดินหน้าแดงกล่ำมายืนต่อหน้าผม พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือมากุมมือผมไว้
“พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว” ตอนนี้เหมือนสีจากหน้าพี่โมบาย จะค่อย ๆ ซึมเข้าหน้าผมแล้ว
“แล้วใครหละครับ”
“นี่ไม่รู้จริง ๆ หรอ” พี่โมบายก้มลงมาพยายามจะมองตาผมที่หลบวู๊บไป วู๊บมา
“หลับตาก่อน แล้วพี่จะบอก” ด้วยความอยากรู้ และไม่ประสีประสา (หรอออออออออออออออออออออออออ) ทำเอาผมรีบหลับตา
แต่รอตั้งนาน ก็ไม่ได้ยินเสียงพี่โมบายตอบผมสักที แต่สิ่งที่แทนที่ก็คือ ลมหายใจของอีกฝ่ายที่ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่อะไรไม่รู้ ๆ ชื้น ๆ แฉะ ๆ แต่ให้ความรู้สึกดีค่อย ๆ แตะลงบนริมฝีปากของผม
ใจนึงก็อยากจะประท้วง
อีกใจนึงก็ช้อบ ชอบ
แต่หลังจากที่เก็บรายละเอียดริมฝีปากของพี่โมบายอยู่นั้น พี่โมบายก็ค่อย ๆ ถอนปากออก ผมถึงค่อยลืมตาขึ้นมา
“พี่ก็ชอบน้องมะขามครับ”
+
+
+
+
+
+
+
+
+
“คัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต” เสียงคัตดังลั้น พร้อมเสียงสเรทดังขึ้นหลาย ๆ ฉับ ทำเอาผมกับพี่โมบายสะดุ้ง หันไปยังที่มาของเสียง ก็ได้เห็นไอ้พี่หญิง ยืนถือสเรท ไอ้พี่หนุ่มยืนผิวปาก กระทืบเท้าอยู่ ส่วนไอ้น้องโฟร์ยืนถือป้ายที่เขียนไว้ว่า
“CONGRATULATIONS”
แต่ในขณะที่ยืนงงกันอยู่นั้น เสียงเฮ ที่ออกมาจากห้องเรียนต่าง ๆ ก็ดังขึ้น ตอนแรกก็นึกว่าเสียงเชียร์บอล แต่ด้วยแปลกใจพิกล ผมกับพี่โมบายเลยเดินกันออกไปยืนดูกันตรงระเบียง
เมื่อผมชะโงกหัวลงไป สิ่งที่ผมเห็นยิ่งทำให้ผมกับพี่โมบายงุนงงเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะตอนนี้ มีเหล่าเด็กนักเรียนหลาย ๆ คน เกือบทั้งโรงเรียนก็ว่าได้ ชะโงกหัวออกมาจากห้องเรียนบ้าง บ้างก็วิ่งออกมายังสนาม ทุก ๆ คนต่างร้องออกมาเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง หลายๆ คนตะโกนออกมาว่า “ยินดีด้วยๆๆๆ” อย่างไม่ขาดสาย นี่ นี่ นี่มันอะไรกันนี่
“หญิง ที่มันอะไรกัน กรูงงไปหมดแล้ว” เป็นไอ้พี่โมบายอีกแล้วที่ตั้งสติได้ก่อน
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ แกสองคนจะกล้าบอกรักกันหรือวะ ฉันเห็นแล้วหงุดหงิดแทน ก็เลย ทำอะไรนิดหน่อย”
“อะไร ยังไงอะ งงไปหมดแล้วครับพี่ แล้วโฟร์ละ เขาจะบอกรักแฟนเขาไม่ใช่หรอ” ผมถามไอ้พี่หญิง
“555555 เด็กหนอเด็ก แฟนเฟินที่ไหนกัน ไม่มีหรอก พี่ก็แค่ให้น้องโฟร์ที่อยู่ชมรมการละครมาช่วยนิดหน่อยอะ” นี่ นี่ นี่ แสดงว่า...
“อย่าโกรธโฟร์เลยนะ พอดีพี่หญิงเขาขอให้โฟร์มาช่วยที่จะทำให้มะขามกล้าบอกความรู้สึกที่มีต่อพี่โมบายอะ ตอนแรกโฟร์ก็กลัวว่ามะขามจะโกรธ แต่โฟร์เห็นว่ามันเป็นสิ่งทีดี โฟร์ก็เลยรับอาสาอะ” เมิง ทำไมเมิงเนียนอย่างนี้
“งั้นแสดงว่า ทุกคนรู้เรื่องกันหมดเลยหรอ ยกเว้นเรากับมะขาม” พี่โมบายถามขึ้นบ้าง
“ใช่ ทุกคน ทั้งโรงเรียน ยกเว้นแกกับมะขาม 5555 ยินดีด้วยนะแก ทีหลังจะได้ไม่ต้องมาปรึกษาฉันอีก”
ปรึกษา ปรึกษาอะไรกัน เดี๋ยว ๆ ยังมีอีกประเด็น
“อย่าบอกนะว่าเรื่องที่จะให้โฟร์บอกรักถ่ายทอดสดนั้น ที่แท้ก็คือ จะให้ผมบอกรักพี่โมบายถ่ายทอดสดหรอ” มะ มะจริง บอกกรูหน่อยว่าไม่จริง
“ใช่จ๊ะ น้องมะขามเข้าใจถูกแล้ว สิ่งที่น้องมะขามพูดนั้น ทำเอาพี่เคลิ้มเลยหละ รู้ไหมว่าไอ้โมบายนะมันชอบน้องมะขามมานานแล้ว แต่มันไม่กล้าบอก มันกลัวนู้นกลัวนี่อยู่ได้ พี่ก็บอกมันแล้วว่าน้องมะขามก็ชอบมัน มันก็ไม่เชื่อ พี่ก็เลยวางแผนทำให้มันเชื่ออะจะ” พี่หญิงเดินมาจับมือผมไว้เขย่าแสดงความยินดี ส่วนเสียงเฮ ทั่วโรงเรียนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยุติ
“แล้ว แล้วที่วันนั้นผมเห็นพี่กับพี่โมบาย เออ หน้าชนกัน เอ้ย ผมหมายถึงจูบกันหละ”
“อ้อ วันนั้นพี่เห็นมะขามแล้วหละ ก็เลยอยากจะลองใจนิดหน่อยอะ เพราะว่าตอนนั้นยังไม่มั่นใจ”
“งั้นเมื่อกี้นี้ ก็หมายความว่า...”
“ใช่จะ พี่แค่ลองใจมะขามอะ 55555555”
หมดกันตรู ชีวิตอันเรียบง่ายในโรงเรียนนี้ แต่ทันที่จะคิดอะไรต่อ ไอ้พี่โมบายก็ตะโกนออกมาดังลั่น
“ไอ้บร้าบร้าบร้าบร้าบร้าบร้า เมิงหลอกกรูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พร้อมกับไล่เตะคนนู้นคนนี้ที ส่วนผมก็ยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูก
สักพักพี่โมบายก็วิ่งมาจับมือผม ออกไปจากบริเวณนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน และไม่รู้ว่าเรื่องของเราตอนนี้จะดังกระฉ่อนแค่ไหน แค่มีมือนี้ที่จับผมไว้ ผมก็ไม่กลัวแล้วครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
