“เหอะๆๆ อยู่กันพร้อมหน้าเชียว นี่จะรอกินตับกรูหรอวะเนี่ย” หลังจากที่ผมเดินตามพี่หญิงเข้ามายังชมรม ก็เห็นสมาชิกทั้งสองคนนั่นก็คือ พี่หนุ่มกับพี่โมบายนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“โมบาย กล้องพร้อมหรือเปล่า” พี่หญิงหันไปถามพี่โมบาย
“พร้อมตั้งนานแล้ว” พี่โมบายตอบอย่างมั่นใจ
“แล้วหนุ่มละพร้อมไหม”
“โอเชครับ” ไอ้พี่หนุ่มก็พร้อมเหมือนกัน
“แล้วมะขามหละ พร้อมไหม”
“เออ...............” ตอนนี้สายตาทั้งหกคู่พุ่งมายังผม ผมเลยทำหน้าแหยๆๆ ยกนิ้วชูขึ้นสองนิ้ว
“ดีมาก ที่สู้ตาย” พี่หญิงยิ้มอย่างพอใจ เหอะๆๆ ที่กรูยกสองนิ้วไม่ได้สู้ตายสักหน่อย กรูหมายถึงอีกสองชั่วโมงข้างหน้ากรูจะตายต่างหาก เหอะๆๆ
“มะขาม เดี๋ยวครึ่งเช้านี่ไม่ต้องเข้าเรียนนะ พี่ขออาจารย์ให้แล้ว” หา!!!~ นี่เมิงจะไม่ถามกรูก่อนเลยหรอวะเนี่ยยยย
“ปะ มะขาม ไปเตรียมสถานที่กัน” หลังจากนั้น พี่โมบายก็ลากผมไปยังสวนสาธารณะทันที งานนี้ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งอาจารย์ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้พี่หญิงเอาอะไรมาอ้าง ผมถึงไม่ต้องเรียนในครึ่งเช้า แน่จริงๆๆ
หลังจากเซ็ตกล้อง และสถานที่พร้อมแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่รอเวลา ผมเลยควักสคริปที่เขียนไว้ขึ้นมาท่องฆ่าเวลา”
“ไหนๆๆ ขอดูสคริปหน่อยดิ” พี่โมบายเอื้อมมือจะมาแย่งสคริปในมือผม แต่ดีนะที่ผมมือไวกว่า กระชากกลับคืนมาทัน เกือบไปแล้วววว
“โห งกวะ แค่นี้ขอดูไม่ได้”
“ก็...ก็มันอายนิ”
“555 เด็กหนอเด็ก” ไอ้พี่โมบายไม่พูดเปล่ากับเอามือมาขยี้หัวผมซะยุ่งไปหมด
“ตื่นเต้นไหม” พี่โมบายถามผม
“ไม่อะ...ตึก ตึก ตึก”
“จริงอะ”
“อืม จริง ตึก ตึก ตึก”
“แล้วนี่เสียงอะไร” พูดจบมืออันไวของมันก็คว้าหมับเข้าที่หน้าอกผม ตาบร้า นี่ มาจับนมเขา
“ไม่ได้ตื่นเต้นแล้วทำไมหัวใจเต้นแรงขนาดนี้ หา”
“นี่ไอ้หัวใจไม่รักดีมันเต้นดังขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย”
“เออ พี่มีอะไรจะให้” ไอ้พี่โมบายทำท่านึกขึ้นได้ ก่อนจะควักกระจกขึ้นมา มัน...มันเหมือนกับกระจกวิเศษของผมเปี๊ยบเลย
“แต่....เดี๋ยวก่อน” ผมจะคว้ากระจกจากมือไอ้พี่โมบาย แต่ไม่รู้ว่ามันจะชักกลับทำไม จะให้ไม่ใช่หรอ
“ทำไมอะ”
“พี่จะให้ก็ต่อเมื่อน้องมะขามทำงานนี้เสร็จ”
“อ้าววววว” ชิส์ งอน
“แต่อันนี้ พี่ให้จริงๆๆนะ” พอเห็นว่าผมงอน ไอ้พี่โมบายก็เลยควักอะไรบางอย่างออกมายื่นให้ที่หน้าผม
“สโนไวท์ ก็ต้องคู่กับแอ็บเปิลสิจ๊ะ” คิดว่าเอาของกินมาล่อแล้วไอ้มะขามจะหายโกรธหรอ
“มีลูกเดียวหรอ ขออีกลูกดิ แค่นี้ไม่อิ่มหรอก” แต่สำหรับไอ้มะขาม มันได้ผลหละครับบบ
“แหมๆๆ เป็นน้องพลับหรอไง ถึงขอสองตลอดเนี่ย อะ เอาไป พี่ยกของพี่ให้ก็ได้” อิอิ แอ๊ปเปิลสีแด้งแดง น่ากินซะด้วย
ผมเห็นว่ายังมีเวลาอยู่พอสมควร จึงอยากจะลองชิมแอ็ปเปิลของไอ้พี่โมบาย จึงกัดไปคำนึง
“อ๊ะ หนอนนิ”
“ไหนๆๆ” ไอ้พี่โมบายชะโงกหน้าเข้ามาดู ขณะที่ผมใช้นิ้วเขี่ยหนอนออก
“ไม่กลัวหรอ”
“ไม่กลัวอะ กลัวทำไม ก็เขี่ยออกดิ”
“อ๊ะ หนอนอีกแล้ว” หลังจากกัดไปคำที่สองผมก็เจอหนอนอีกแล้ว คราวนี้สองตัวเลย
“โห ลูกนี้หนอนเยอะเนอะ” ไอ้พี่โมบายชะโงกหน้าเข้ามาดูอีก
พอผมกัดไปคำที่สาม ผมก็ต้องร้องลั่นออกมาด้วยความกลัวปนขยะแขยง
“เป็นอะไร มะขาม ร้องซะดังเชี่ยว”
“พี่โมบายครับ หนอน หนอนอะ อี้ หยะแหยง”
“เอ้า แล้วทำไมทีนี้ถึงกลัวหละ เจอเยอะหรอ”
“ไม่เยอะหรอก”
“เอ้า กี่ตัว”
“คะ....ครึ่งตัว”
“เอ้า แค่ครึ่งตัว เมื่อกี้เจอตั้งสองตัวยังไม่ร้องเลย”
“จะบร้าหรอ ผมเจอครึ่งตัว แสดงว่าอีกครึ่งตัวมันต้องอยู่ในปากผมดิ ” ไอ้พี่บร้า ซื่อแอ๊ปเปิลใส้หนอนมาให้หรอไงเนี่ย ยั้วเยี้ยไปหมด
“555555555” เออ เมิงขำเข้าไป เดี๋ยวกรูเอาอีกครึ่งตัวยัดปาดเลย น่าโมโหชะมัด
ช่วงจังหวะนั้น ก็มีคู่รักที่นัดกันมานั้น ทยอยกันมาเรื่อยๆ ทีละคู่ สองคู่ แต่ละคู่ดูร้ากกกันดีเหลือเกิน รักกันซะจนน่าอิจฉา จนครบทั่งหมดสิบคู่ด้วยกัน เอาละสิทีนี้ พอคนเริ่มเยอะ ไอ้เราก็เริ่มตื่นต้น
“ตื่นเต้นละสิ” ไอ้พี่โมบายมาจากไหนไม่รู้ มายืนถามค้ำหัวผมข้างหลัง
“เปล่าซะหน่อย” ขืนบอกว่าตื่นเต้นก็เสียฟอร์มหมดอะดิ
“ไม่ตื่นเต้นแล้วทำไมมือสั่นหละ” อ๊ะ ตายละสิกรู มือผมที่ถือไมค์อยู่สั่นเป็นสันนิบาตลูกนกเลย มือไม่รักดี ไม่ไว้หน้ากรูเลย
“เปล่า แค่หนาว” หยุดดิวะ หยุดสั่นได้แล้ว
“เชื่อไหม” ถามมันให้แน่ใจ แต่ไอ้พี่โมบายสายหน้าอย่างละอายแทน
“เอาละ มะขามดูนิ” เพื่อนเล่นหรอ มากอดคง กอดคอ!!
“มะขามเห็นอะไรไหม มะขามดูดิ ว่าแต่ละคู่เขารักกันขนาดไหน ความรักของเขามันก็เหมือนกับดอกไม้ในสวนสาธารณะแห่งนี้แหละ ความรักของแต่ละคู่เขาก็เบ่งบานเหมือนดอกไม้นี่แหละ มันง่ายมากเลยนะ มะขามก็แค่ทำตัวเหมือนคนเข้ามาเดินเล่นในสวนสาธารณะ เดินดูดอกไม้แต่ละดอกเบ่งบาน ปล่อยตัวตามสบาย ๆ มีความสุขจะตาย” ไอ้พี่โมบายในคมในฝักจริง ๆ แฮะ ดูดิ บาดเข้ามาเลือดแทบไหลหมดตัว
แต่มอง ๆ ไปแล้วก็จริงแหะ มองดูจากสีหน้าแล้ว ดูเขามีความสุข ดู ๆแล้วก็เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างมีความสุข....
แล้วไอ้คนข้าง ๆ จะรู้ไหมว๊า ว่าเราตอนนี้ดอกไม้น้อย ๆ ของผมมันก็ค่อย ๆ แตกตัว ใกล้จะผลิบานเหมือนกันแล้ว...
“สู้ไหม” ไอ้คนข้าง ๆ หันมายิ้มถาม
ผมไม้ตอบ แต่ยกนิ้วสองนิ้วขึ้นมาแทนคำตอบ แต่คราวนี้สู้ตายจริงๆๆครับ ไม่ใช่อีกสองชัวโมงข้างหน้า จะตายเหมือนแต่ก่อนแล้ว...
“ลุยยยยยยยยยยยยยยย!!!
“มะขาม” ไอ้พี่โมบายเรียกผมขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหน้ากล้อง
“ครับ”
“เทค ออฟ เลยนะ”
“ครับ เทค ออฟ” การเทคออฟครั้งนี้ จะเป็นการพิสูจน์ตัวผมเองด้วยครับผม
+
+
+
+
+
+
+
+
และแล้ว...การสัมภาษณ์ครั้งนี้ผ่านไปด้วยดีครับ ผมในฐานะมือสัมภาษณ์ กับตากล้องรูปหล่อ เราเข้าขากันดีครับ น่าแปลกใจที่คราวนี้ ผมได้แสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างน่าแปลกใจ จนกระทั่ง....
“อ้าว !!! คุณน้าก็จะมาสัมภาษณ์ด้วยหรอครับ แล้วไหนแฟนคุณน้าละครับ”
“มะขาม!!!” ผมหันไปตามเสียงก็เห็นไอ้พี่โมบายหน้าถอดสีอยู่ ส่วนคู่รักที่เมื้อกี้กำลังเบ่งบานอยู่ดี ๆๆ กระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง
“อะไรครับ พี่โมบาย มานี่ มานี่ เอากล้องมาด้วย คนนี้เรายังไมได้สัมภาษณ์เลย” อะไรกันไอ้พวกนี้
“นะ...นั่นมันไม่ใช่ มะขาม นั่นมัน อะ..อาจารย์ ชะ..ชะเอม” พูดอะไร ทำไมต้องกระซิบกระซาบด้วยก็ไม่รู้ ชิส์
“อะไร หา มีอะไรหรอ”
“มะขามมมมมมมมม นั่นมัน อาจารย์ชะเอมมมมมมมม”
O_O!! อาจารย์ชะเอม คุ้นๆๆวะ เอ๊ เคยได้ยินที่ไหนว๊า แต่ก่อนที่จะคิดออก ตัวผมก็ถูกกระฉากด้วยแรงดึงมหาศาล ให้วิ่งไปด้วยกันด้วยความเร็วสูง
“ใคร หรอครับพี่ อาจารย์ชะเอม เฮ่อ เฮ่อ” ผมถามไอ้พี่โมบายไป หอบไป เมื่อเราหยุดลงหลังตึกเรียน
“จำไม่ได้หรอ ก็อาจารย์ฝ่ายปกครองอะ”
“อ๊ะ จริงด้วย แล้ว...แล้วจะเป็นไรไหมอะ” ตายจริงๆๆกรู ตายแน่ๆๆ
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวหญิงเขาจัดการเองแหละ ว่าแต่เรานี่ บ๊องจริงๆๆเลย มีการจะไปสัมภาษณ์เขาด้วย5555” พี่โมบายขำกับไอ้การกระทำเมื่อกี้ที่เกือบพาซวยหมู่ซะแล้ว
ก็ใครมันจะไปรู้หละ เน้อะ
และแล้ว รายการพิเศษนั่นก็ได้ถูกออกอากาศภายในเย็นวันนั้นได้ทัน ด้วยฝีมือการล๊อบบี้ ผอ, ของพี่หญิงผู้เก่งกาจสามารถ ทำให้ผอ. ยกโทษให้ เพราะเห็นว่าเป็นฝีมือเด็ก ๆ ทำให้อาจารย์ชะเอมกระฟัดกระเฟียดใหญ่ ส่วนผมนะหรอ อิอิ ก็ดังขึ้นมาอีกนิดแล้วหละครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
