V
v
v
[ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ ฉันล็อคห้องทำตัวเงียบๆ ก็ได้] ผมยิ้มกว้างขำ บางทีผมก็นึกเอ็นดูความมึนความดื้อแบบเด็กๆ ของเขา แต่เขาเลือกที่จะแสดงแค่กับผมนะ กับคนอื่นก็หน้านิ่งมาดขรึม บางทีทำหน้าสมฉายายักษ์ไม่มีผิด
“ได้ไงล่ะ ผมรอดูคุณใส่สูทอยู่นะ” เขาขมวดคิ้วก่อนจะว่าเสียงทื่อ
[ไม่เบื่อรึไง ชุดก็ชุดแนวเดิม]
“ไม่เบื่อ เพราะคุณใส่” ผมยิ้มยิงฟันตาหยี วิคเตอร์ยิ้มหล่อ มองผมด้วยสายตามันเขี้ยว
[กลับบ้านไปนายโดนขย้ำแน่] ผมกลั้นยิ้มเขินแล้วแลบลิ้นใส่เขาเร็วๆ หนึ่งที ก่อนจะแกล้งเขาด้วยการเอียงคอไปทางซ้ายน้อยๆ แล้วกะพริบตาปริบๆ ไอ้ยักษ์กรีดยิ้ม แล้วส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอราวกับหงุดหงิดที่ตอนนี้ไม่สามารถฟัดผมตามที่ต้องการได้ทันที
“ไปแต่งตัวสิ ถ่ายรูปส่งมาให้ดูด้วยนะ” เขาส่ายหัว ทำท่าว่าไม่อยากไป ทำเสียงงอแงง๊องแง๊งออดอ้อนให้ผมอยู่หน้าจอ
“ผมต้องกินข้าวกินยานะ ไม่อยากให้ผมหายเหรอ” ผมเลยทำเสียงอ้อนกลับบ้าง ไอ้ยักษ์ถอนหายใจทำหน้ายอมแพ้
[ยังเจ็บแผลในปากอยู่มั้ย] ผมส่ายหัว ช่วงแรกๆ ทรมานตรงกระพุ้งแก้มกับช่วงมุมปากมาก เจ็บยิ่งกว่าเป็นร้อนใน กว่าจะหายก็ทานอาหารลำบากเหลือเกิน
[ดี จะได้อมของฉันได้เต็มปาก อยากให้นายอมให้จะแย่แล้ว] เขาว่าหน้าตาเฉยตามสไตล์เขา แต่ทำเอาผมหน้าร้อนรุมๆ ผมเลยแกล้งเขาด้วยการยกมือขึ้นมาทำท่ากำลูกชายเขาแล้วผงกหัวขึ้นลงเร็วๆ จนวิคเตอร์ตาลุกวาว
“I can’t wait to suck my favorite popsicle. (อดใจไม่ไหวแล้ว อยากอมอมยิ้มแท่งโปรดจะแย่)” ผมยิ้มกริ่ม วิคเตอร์ขบกรามเบาๆ แล้วพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะเลื่อนหน้าจอมือถือลงไปถ่ายลูกชายเขาที่กำลังแข็งตัวเร็วๆ แล้วเลื่อนกลับไปบนหน้าเขาตามเดิม
[Go to bedroom and take off your clothes. (เข้าไปในห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด)] เขาสั่งเสียงแหบพร่า ดวงตาสีน้ำผึ้งข้นเข้มขึ้นด้วยแรงอารมณ์ ผมเม้มปากแล้วยกแม็คบุ๊คขึ้น ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากโซฟา เดินออกจากห้องโถงไปขึ้นบันไดเงียบๆ ระหว่างทางวิคเตอร์ก็นั่งรูดรั้งลูกชายตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าและสายตาเคลิ้ม ผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วล็อคห้อง เดินเอาแม็คบุ๊คไปวางบนเตียง จัดการถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายแล้วไปนั่งแบะเข่าอยู่ตรงหน้าจอ แมทน้อยแข็งตัวชี้หน้าวิคเตอร์ผ่านหน้าจอ
[ขย่มหน่อยที่รัก]
“ผมช่วยตัวเองได้มั้ย” วิคเตอร์ยิ้มมุมปากแล้วส่ายหัว
[No, baby. You have to wait me.] ผมกัดปากล่างแน่นอาการหงุดหงิดและอึดอัดกลับมาตีรวนในอกอีกแล้ว อยากจะทุ่มแม็คบุ๊คทิ้งแล้วนอนช่วยตัวเองเงียบๆ จริงๆ
วิคเตอร์สั่งให้ผมถูตัวไปเรื่อยๆ และทำท่าขย่มแรงๆ ด้วย ผมจินตนาการในหัวว่ากำลังนั่งอยู่บนตักเขาแล้วเป็นคนขับเคลื่อนทั้งหมด กลางลำตัวผมแข็งเต็มที่ มันอัดแน่นจนรู้สึกว่ามันกำลังจะปลดปล่อยตัวมันเองโดยที่ผมยังไม่ได้แตะ
[Don’t cum. Stop it otherwise you will be punished. (อย่าแตกนะ หยุดเลยถ้าจะแตก ไม่งั้นนายจะโดนลงโทษ)]
“ฮื่อออ” ผมครางประท้วงผ่านหน้าจอ สองมือกำแน่น ในอกงุ่นง่าน ผมต้องค่อยๆ ลดอารมณ์ตัวเองลงมาแม้ว่ามันจะยากก็ตาม ผมหยุดทำท่าขย่ม เปลี่ยนเป็นนอนอ้าขา ใช้ศอกสองข้างดันตัวแล้วมองเขานั่งช่วยตัวเองสายตาหยาดเยิ้ม
[Yeah, I miss that hole. (นั่นละ ฉันคิดถึงรูนั้นจริงๆ)] เขาว่าเสียงแหบแห้ง มือขวาเร่งเร้าตัวเองไปเรื่อยๆ ผมนอนหอบน้อยๆ หน้าท้องหดเกร็งตามเขา สายตามองสีหน้าเสียวซ่านของวิคเตอร์แล้วก็ยากที่จะห้ามอารมณ์ สองเท้าผมจิกลงบนผ้านวม รู้สึกทรมานที่ไม่ได้ปลดปล่อยสักที
[Ah!!] วิคเตอร์คำรามเสียงดัง ตัวเกร็งกระตุก น้ำสีขาวพวยพุ่งกระจายเต็มกล้ามท้อง ผมมองภาพนั้นด้วยความเบลอ อารมณ์ทางเพศพลุ่งพล่าน อยากปลดปล่อยแต่ก็โดนสั่งห้าม และผมดันทำตาม
“Please.” ผมอ้อนวอนเขา วิคเตอร์ค่อยๆ ปรับลมหายใจให้ช้าลง อ้าปากยิ้มกวนๆ แล้วส่ายหัวว่าไม่ให้
[ไม่ แต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง หรือถ้าอยากจะอยู่ในห้องนอนก็จะดีมาก] เปลือกตาผมขยับเชื่องช้า มองวิคเตอร์ที่เอาผ้าขนหนูเช็ดทำความสะอาดร่างกายอยู่
“ไอ้ห่า!” ผมสบถเป็นภาษาไทยอย่างโมโห จากหงุดหงิดงุ่นง่านพัฒนาไปเป็นโมโห อยากจะทุบเขาให้สาแก่ใจ แมทน้อยค้างเติ่งไม่ยอมลง กว่าจะลงคงอีกสักพัก แล้วไอ้ยักษ์ยังจะมาห้ามความต้องการของผมอีก ไอ้โรคจิต!
[Ah, you just said that I’m lovely. Huh? (อ่า นายเพิ่งบอกว่าฉันน่ารักใช่มั้ย)] เขาแกล้งหรี่ตาทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจ แต่มันคือการกวนตีนผมนั่นแหละ ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิดผสมเบื่อหน่ายหน่อยๆ
[Come on. I will go back to you next week. (เอาน่า ฉันกลับไปหานายอาทิตย์หน้าแล้ว)] ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง นอนอ้าขาให้วิคเตอร์มองอยู่แบบนั้น
[It’s look like chocolate. (เหมือนช็อคโกแล็ตเลย)] ผมจิ๊ปากหนึ่งทีแล้วหุบขาพร้อมเหวี่ยงเท้าลงจากเตียง ก้มตัวหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วหันไปมองที่หน้าจอ เขายังคงนั่งมองผมอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าสบายอกสบายใจ
“ไปแต่งตัวสิ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” ผมว่างอนๆ แมทน้อยยังไม่สงบดีเลย แต่อีกสักพักคงอ่อนตัวลง อารมณ์วาบหวิวไม่มีละ มีแต่อารมณ์บ่อจอย
[ห้ามดื้อนะแมท] ผมทำหน้าเซ็งหน่อยๆ ก่อนตอบเสียงเบื่อๆ
“รู้แล้ว” วิคเตอร์มองดุเป็นการเตือน ผมเลยต้องปั้นหน้ายิ้มให้เขาเร็วๆ หนึ่งที
[Miss you.] เขาส่งจูบมาให้ ทำให้ผมใจอ่อนไปนิด ผมยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วส่งจูบกลับไป ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายตัดสัญญาณวีดีโอคอลไปเอง
ผมนั่งถอนหายใจ ใบหน้าเซ็งๆ รู้สึกเบื่อๆ หน่ายๆ ในจิตใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกดี งงไปหมด งงตัวเอง ผมคงจะโรคจิตจริงๆ แล้วละ ก็ผมทั้งชอบความรักที่เขาแสดงออก กับความหื่นที่เขามีต่อผม แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากปัดมันให้พ้นๆ ตัว แต่พอปัดไปได้แปบๆ ก็ดึงมันกลับเข้ามาหาตัวอีก
ก๊อกๆ
“คุณแมทครับ อยู่ในนั้นหรือเปล่า” นี่ก็อีกคน ตามติดชีวิตผมทุกย่างก้าวจนจะเป็นผัวอีกคนแล้ว
“ผมอยู่นี่!”
“ห้ามช่วยตัวเองนะครับคุณแมท” ผมขมวดคิ้วอ้าปากหวอมองไปทางประตู บ๊ะ! ไอ้บอดี้ปอด รับคำสั่งมาดีเชียวนะ
“โอ๊ย! รู้แล้ว เดี๋ยวออกไป” ผมตะโกนตอบอย่างหัวเสีย หันไปปิดแม็คบุ๊คแล้วยกมันขึ้นมา ลุกออกจากเตียงก้าวเท้าฉับๆ ไปเปิดประตู ออสตินยืนยิ้มมุมปากอย่างขำๆ อยู่ตรงหน้า ส่วนผมมองอย่างขุ่นเคืองใจ
“คุณเบนให้มาตามด้วยครับ ตอนนี้กำลังฉาย Big Hero อยู่” ผมถอนหายใจหนึ่งที แล้วปิดประตูห้องนอน เดินนำออสตินลงบันไดบ้านไปยังห้องครัว จัดหาอาหารทานเล่นเล็กๆ น้อยๆ ให้สองหนุ่มแล้วก็ยกเข้าไปปาร์ตี้ดูหนังในห้องโฮมเธียเตอร์ โดยที่ผมต้องยิ้มให้เบนเนดิคท์กับอันเดรทั้งที่ในใจยังคันยิบๆ จากอาการค้างอยู่เลย
แต่พอนั่งดูหนังกับพวกคุณเบนไปสักพัก อาการหงุดหงิด อาการคั่งค้างก็เริ่มจะดีขึ้น ค่อยๆ ลดหายไป และพอดูจบเรื่องที่สองผมก็ค่อยๆ เลื้อยลงไปกับโซฟาเรื่อยๆ และสุดท้ายก็หลับอยู่ในห้องโฮมเธียเตอร์กับเบนเนดิคท์และอันเดรไม่รู้ตัว ขัดคำสั่งไอ้ยักษ์แบบไม่ได้ตั้งใจเฉยเลย
มีการยั่วหยอกเมียให้ยากแล้วก็จากไปถึงสองรอบเนาะไอ้ยักษ์ ตัวเองชักได้ชักดี พอเมียอยากทำบ้างกลับห้ามไม่ให้ทำ หนูแมทก็อึดอัดไปดิคะ โดนสั่งห้ามช่วยตัวเองอีก พี่บอดี้ปอดก็คุมเข้มแม้กระทั่งเรื่องช่วยตัวเอง โอ้ย เหน่าะ
ใกล้จบพาร์ท Only You แล้วนะคะ เหลืออีกสาม มีทั้งหมด 43 ตอน พอลงจบแล้ว ตอมจะขอเบรกเรื่องนี้ไว้สักพัก ขอไปโฟกัสที่แม่เรียวกับพี่เขี้ยวก่อน ขอไปปั่นสต็อกบทเรื่องนั้นให้ได้เยอะๆ ก่อนค่ะ ถึงคนอ่านจะไม่ได้มากมายแต่ก็ยังมีคนรออ่านอยู่อะน้อออ ยังไงก็ขออัพให้คนที่ิตดตามอยู่ได้อ่านเนาะะ ขอเขียนเรื่องนั้นเก็บไว้เยอะๆ ก่อนนะคะ จะได้อัพบ่อยๆ ไม่หายไปเป็นเดือนๆ แบบนี้อีก คือฝืนสมองตัวเองมากจริงๆ ค่ะกับการเขียนนิยายสองเรื่องพร้อมๆ กัน เลยจะขอโฟกัสแม่เรียวสักพัก พอได้ตอนเยอะๆ แล้วแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องนี้ ยังไงก็ไม่หนีหายค่ะ เพราะพาร์ทหน้าก็ไฟนอลแล้ว เรื่องราวของยักษ์กับเอเลี่ยนจะสะดุดนานมิด้ายยย
แล้วก็ขอเบรกไปพรูพต้นฉบับ Only You เพื่อทำเป็นรูปเล่มแปบ คือต้นฉบับเขียนเสร็จแล้ว เหลือพรูด รีไรท์บางฉาก แจ้งในเพจไปแล้ว ลองไปตามอ่านได้นะค้าาา ตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆ ค่ะ รีบมากไปเดี๋ยวก็พลาดอีก
เจอคำผิดบอกกันได้เช่นเคยค่าาา
ยังเจอกันตามปกตินะคะ ยังคงลงเนื้อหานิยายจนจบตอนหลักค่ะ
สำหรับการพรีออเดอร์หนังสือ สำหรับใครที่มีคำถาม อ่านคำชี้แจงหรือสอบถามได้ที่เพจนะคะ
ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ เลยค่าาา