สุขสันต์วันวาเลนไทน์ อิอิ
สุดท้ายก็ลงให้จบไม่ทันวันวาเลนไทน์จนได้ แหะ แหะ ติดตามกันต่อไปน๊า
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน นะ นะ อยากจะเป็นคนที่สามารถอ้อนขอเอาแต่ใจได้สักวัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ทำอย่างนั้นออกไป
พับเสื้อสองสามชุดกับกางเกงอีกหนึ่งตัวใส่กระเป๋าใบเล็ก ๆ ให้กับคนที่นอนหนุนตักอยู่
แล้วก็ต้องรีบผลักให้คนที่ทำเหมือนแกล้งหลับรีบตื่นขึ้นมาไว ๆ
"อะไรเล่า คนจะนอน ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย นี่สุดที่รักนะ เข้าใจป่ะ"
เออ เข้าใจ แต่ทำไมถึงต้องนอนอมยิ้มด้วยวะ จะยิ้มทำไม หลับไม่จริงนี่หว่า บางทีก็เห็นว่าแกล้งหรี่ตาขึ้นมามองแล้วก็ยิ้มพอก้มลงไปมอง ก็ทำเป็นแกล้งหลับ หมายความว่าไง ทำแบบนี้หมายความว่าไงฟระไอ้คุณฮวย
"ผลักอีกทีเดียว ลุกขึ้นจับแก้ผ้าแน่ กล้าก็ลองดู"
เปล่า ไม่ใช่ไม่กล้า กล้าอยู่แล้ว แต่ติดตรงที่ว่ากำลังพับผ้าให้ไอ้ฮวยอยู่นี่ไง ทำไมมันไม่ทำเองวะ ของง่าย ๆ แค่นี้ บังคับให้ทำอยู่ได้
มันขู่ว่าถ้าไม่ทำ.....จะกอดให้ตาย
มันขู่ว่าถ้าไม่ทำ.....จะจูบให้ขาดใจตาย
และมันขู่ว่า....ถ้าเผลอเมื่อไหร่....มันจะทำอย่างว่าให้ไม่ได้หลับได้นอนจนตายกันไปข้าง
ข้อแรก ๆ ไม่ค่อยกลัว ไอ้ข้อหลังนี่ชักไม่ไหว เพราะดูเหมือนว่ามันยังคึกไม่หยุดและพร้อมจะโดดเข้าใส่อยู่ตลอดเวลา
ไอ้ที่ว่าชอบมันก็ชอบอยู่
แต่มาก ๆ เข้าก็จะตายเหมือนกัน.....หายใจไม่ทันหอบจนแทบตาย
เรื่องของเรื่องไม่ใช่อะไร
กลัวตาย........ง่า....แค่นั้นแหละ
"เดี๋ยวต้นเดือนหน้ามาหาได้ป่ะ......ถึงไต้หวันเดี๋ยวโทรมา....ใกล้แค่นี้เองแป๊บเดียวแหละ...นะเดียร์นะ"
เออ เอาเหอะ โทรมาไม่โทรมาก็ไม่ว่าอะไรหรอก เรื่องของคุณล่ะคร้าบบบบบบบ ใครจะไปบังคับได้ล่ะค้าบบบคุณ
เปล่า
ไม่ได้พูดอะไรออกไป ก็แค่ทำหน้าเฉย ๆ พับผ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วก็ทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่คุณฮวยพูด
ไม่ได้รู้สึกอะไร
เฉย ๆ
แต่ก็มีบ้างเหมือนกัน แต่แค่นิดเดียว ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก
แค่ก้มหน้าลงมามองหน้าไอ้คนที่ทำหน้าตายิ้มระรื่น แล้วก็พยักหน้าให้แบบเซ็ง ๆ ไปหนึ่งครั้ง
คุณฮวยไม่ได้ทำอะไร มันก็แค่ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง แล้วก็เขย่าแขนไม่เลิก แถมยังพร่ำพูดเพ้อเจ้อไม่ยอมหยุด
"เค้าไปแป๊บเดียวน๊า นะนะนะ นะ น้องนาเดี๋ยวเค้าก็มานะ นะ นะ นะนะ"
เป็นบ้าอะไรของมันวะ เขย่าแขนอยู่ได้ รำคาญเว้ย ดูเด่ะ ผ้ากระจัดกระจายหมดแล้ว มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูกำลังพับผ้าให้มึงอยู่เนี่ย
เห็นบ้างมั้ยล่ะเว้ย
"เฮ้ยยยยยยยยย"
เดียร์คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่ต้องแหกปากโวยวายออกไปเพราะอยู่ดี ๆ คนที่เขย่าแขนไม่ยอมปล่อยก็คว้าร่างเข้ามากอดเอาไว้แน่น แถมยังระดมจูบลงมาหนัก ๆ ที่หน้าผาก และเริ่มลามปามไปถึงแก้ม ชนิดที่จะฟัดกันให้ตาย
"ปล่อยโว้ยยยยยย เป็นห่าอะไรวะ มันพับไม่ได้ ฮื่อออออออออ อะไร อ๊ากกกกไอ้ฮวยหยุด หยุด หยุด"
ห้ามไปก็เท่านั้น ห้ามไปแล้วได้อะไร ในเมื่อคุณฮวยมันไม่ได้หยุดเลยแถมซ้ำยังเริ่มระดมทึ้งเสื้อผ้าให้หลุดลุ่ยออกจากร่างกายซะอีก
"ไม่เอาแล้ว มันเจ็บ เข้าใจมั้ยว่ามันเจ็บ ขืนทำอีกครั้งตายห่าแน่ ๆ เข้าใจมั้ยวะ เข้าใจมั้ย"
โวยวายไปไม่รู้ว่าได้ผลหรือเปล่า แต่เห็นว่าคนตัวโตที่กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หัวเราะดังลั่นแล้วก็ขำไม่ยอมหยุด
ตลกตรงไหน
ตรงไหนที่ตลก
มีตรงไหนที่มันตลกวะ
กูอยากจะรู้จริง ๆ เว้ยยยยยย
"ทำไมอ่ะ ใหญ่ไปเหรอ ช่วยไม่ได้จริง ๆ คนมันเกิดมาหญ่ายยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ตรงไหนที่ว่าขำ
มึงขำตรงไหนของมึง กูอยากจะรู้จริง ๆ เลยเว้ย
"เออ นั่นแหละ ถูก .....ใหญ่นักนะมึงงั้นไปห่าง ๆ เลย สามสิบเมตร เข้ามาอีกทีถีบแน่"
ง่ะ ภรรยางอน
งอนแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย
งอนแล้วทำไมต้องยกหลังมือขึ้นขัดแก้มไปมาแบบนั้นด้วย
งอนแล้วทำไมต้อง.......ทำหน้าน่ารักด้วย.....ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำหน้าตาน่ารักขนาดนั้นด้วย
"คราวหน้าไม่ทำแรง"
สัญญาจริง ๆว่าจะไม่รุนแรง สัญญาจริง ๆ ด้วยเกียรติของลูกเสือสำรอง สัญญาออกไปด้วยความมุ่งมั่น แต่เดียร์กลับเบะหน้าแล้วก็ลุกขึ้นเดินหนีไปซะงั้น
ทำไมอ่ะ ทำไมเหรอ ทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอ ก็สัญญาแล้วนี่ไง ทำไมล่ะ
"โกรธอะไรเปล่า ถ้าพูดไม่ดีขอโทษนะ"
ไม่ต้องขอโทษ แกล้ง ๆ ลืมไปก็ได้ อย่าขอโทษเลย แบบว่า คือมัน มัน ง่า ง่า เอ่อ
"อย่าเข้ามา"
อ้าว ทำไมน้องนาเดียร์ถึงได้ยกมือห้ามแบบนั้นล่ะ แล้วทำไมต้องตะโกนบอกแบบนั้นด้วย หรือว่าจะโกรธหรือไม่ถูกใจจริง ๆ
"ไอ้ฮวยบอกว่าอย่าเพิ่งเข้ามาไงเล่า"
ไม่ได้ ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมต้องห้าม ทำไมถึงได้ห้ามขนาดนี้ หรือว่าเดียร์มันเป็นอะไร เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงได้ห้ามขนาดนี้
ฮวยไม่ได้ฟังแต่ยิ่งเดินเข้าหาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ และพยายามจะเข้าหาคนที่ถอยหนีห่างออกไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนิ่งเฉย
ไม่เข้าใจทำไมน้องนาน่ารักต้องหนี จะหนีทำไมไม่เข้าใจ
แต่เมื่อเข้ามาใกล้และคว้าร่างนั้นเข้ามากอดรัดแน่นแนบชิดถึงได้รู้.........และยิ่งหัวเราะร่าไม่หยุด
"ทำไม มีอะไรน่าขำวะ มีอะไร"
ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำเลยสักนิด แต่แค่ได้รู้ว่าคนที่เรารักมีใจให้กับเรามากขนาดที่ร่างกายยังบ่งบอกออกมา มันก็ดีใจจนบอกไม่ถูก
"ไอ้นี่น่ะมันอะไรเดียร์"
ลากไล้ฝ่ามือไปตามหน้าขาของคนที่ยืนหอบหายใจหนักและยังโวยวายไม่เลิกทั้งที่ร่างกายแนบแน่นอยู่ใกล้กันขนาดนี้
แล้วก็ทำได้แค่ยิ้มกริ่มและจ้องตอบกลับคนที่เอาแต่เบี่ยงหน้าหลบซ่อนใบหน้าแดงก่ำนั้นเอาไว้
ว่าเราจริงนะ เจ็บอย่างนั้นปวดอย่างนี้
แต่อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นเดินหนี
มันน่าสงสัยจนต้องตามมาดูให้รู้แน่และสิ่งที่ได้รู้
"เจ็บจริงอ่ะ." ยิ้มระรื่นและลากไล้ฝ่ามือสอดเข้ามาภายในกางเกงก่อนจะสอดมือเข้าเกาะกุมส่วนที่กำลังโป่งนูนขึ้นของคนที่ผลักไสหนีห่าง
"จริง อ๊า มันเจ็บ ยังเจ็บอยู่ จริง ๆ ไม่ได้แกล้ง"
คนพูดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ยิ่งเป็นการยั่วเย้าให้ฮวยรู้สึกขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงขนาดนี้แล้ว ว่าจะไม่แล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้ทำให้รู้สึก
ไม่อยากห่างไปเลยสักวินาทีเดียวขนาดนี้ ต้องการมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเหมือนความรู้สึกจะหยุดเอาไว้ไม่ได้ แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ยิ่งเห็นปฏิกิริยาหน้าตาท่าทางของเดียร์ยิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังจะหยุดเอาไว้ไม่ได้
"เจ็บอีกครั้งทนไหวมั้ย แต่ไม่ทำแรง ไหวมั้ย"
ขัดเขินที่จะพูดคำนั้น แต่ใจมันหยุดเอาไว้ไม่ไหว ขอโทษจริง ๆ ขอโทษที่ห้ามใจไม่ได้ แต่แค่เดียร์บอกมาว่าไม่ให้ทำแล้ว
แค่นั้นก็จะตบหน้าตัวเองสองสามทีเรียกสติกลับมาแล้วปล่อยเดียร์ไป
ขอแค่นั้น
ขอเพียงแค่นั้น
แค่นั้นที่จะขอ
แค่เพียงสิ่งที่เดียร์ต้องการก็จะทำให้
"ถ้า.....ถ้าเกิดว่า.....ถ้าไม่พิสดารก็คงพอไหว.....ง่ะ อ่ะ ...ได้มั้ยวะฮวย"
คนพูด พูดด้วยความรู้สึกไหนไม่รู้ แต่คนฟัง ฟังแล้วแทบสำลักลมหายใจตัวเอง
ให้ตายกันไปข้างเลยมั้ย
พูดมาได้ไง
พูดแบบนี้มาได้ยังไง
เอาวะ นี่เห็นเป็นเดียร์นะ เอ้อ กล้าขอก็กล้าทำให้วะ ลูกผู้ชายซะอย่าง โอเคครับพ้มน้องเดียร์
.....เสียดายเล็ก ๆ ....แต่ว่า
ไม่พิสดารก็ไม่พิสดาร กลัวเดียร์เจ็บครับไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริง ๆ แค่เสียดายนิด ๆ แค่นั้นเอง
แต่โอกาสหน้าไม่รับรองความปลอดภัยนะคร้าบบบบบบบนาเดียร์
TBC...
ที่เหลือก็ไปจินตนาการกันเองคร๊าบบบบบบ
กระโดดหมุนเกลียวสามรอบหลบออกไปอย่างรวดเร็ว 55555
หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke (อ่าน 416823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก