You’re My Baby!!
โอ๊ยยยย โมโห หงุดหงิดโว้ยย แม่งเกิดมาไม่เคยมีใครหยามกูขนาดนี้มาก่อน จิ๊ คอยดูนะมึงเลิกเรียนกูจะไปดักหน้าโรงเรียนต่อยแม่งให้ฟันหลุดไปเลย สัตว์เอ้ย ก็จะใครล่ะครับไอ้นักเรียนใหม่กางเกงน้ำเงินหน้าขาวๆนั่นล่ะ เจอมันในห้องน้ำ หน้าตามันนิ่งๆนะแต่แม่งแอบกวนตีน ผมชื่อ เดี๋ยวครับ ไม่ใช่แป๊บเดี๋ยวหรือเดี๋ยวก่อน เดี๋ยวเฉยๆ ใครเรียกไม่ถูกมีอันต้องสังเวยด้วยตีนเพียวๆ โอเคมะ ผมเรียนเก่งครับมากถึงมากๆ แต่ไม่ชอบเข้าเรียน จะเรียนทำไมในเมื่อบางอย่างอาจารย์ยังถามผมเลย แม่งสอบเป็นครูได้ไงวะกะอีแค่โจทย์ง่ายๆเสือกมาถามผม เข้าห้องไปก็มีแต่เพื่อนๆขอลอก ถามเสียงนกเสียงกาบ้าง กูเบื่อบอกตามความจริง อาชีพผมมีนะเว้ยเฮ้ย แม่กูจ้างมาเรียนไง ฮ่าๆๆ เอาน่าๆ ผมไม่ใช่คนเลวอะไรขนาดนั้น เป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียน ไหนจะเป็นตัวแทนไปแข่งทักษะทางวิชาการทุกปี ทั้งที่ไม่อยากไปเลยนะแข่งทักษะวิชาการเพราะหน้าตามันไม่ให้ มีแต่พวกแว่นหนาๆ ชวนไปดูดหรี่ก็ไม่ไป งั่งเอ้ย ไปทีไรหงุดหงิดทุกที พูดจาก็นุ่มนิ่มรำคาญ สรุปง่ายๆผมเป็นนักเลงประจำโรงเรียนแต่ที่ไม่โดนทำโทษก็เพราะผมเก่ง โอเคมะ เก่งแบบว่าหาตัวจับยากครับไม่ได้คุยเว้ย กูเก่งจริง ข้อสอบยากๆกูตีแตกหมด ดูจากรางวัลในห้องไอ้หัวล้าน(ผอ) ก็ของกูทั้งนั้น ทั้งเลข ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ ไหนจะถ้วยฟุตบอลอีก ตั้งแต่ ม. ๑ แล้วเว้ยไม่ใช่เพิ่งจะเก่ง โรงเรียนนี้จึงติดหนี้บุญคุณผมอยู่มาก ประมาณนั้น ฮ่าๆๆ
“สัดเคนเอาบุหรี่มาอีกตัวดิ๊ แม่งหงุดหงิดว่ะ” ผมหันไปตวาดไอ้เคนเพื่อนซี้ครับ
“แม่งสิเรียนแล้วเด้ หว่างฮั่นกะเพิ่งไปมาอีหยังวะ เปลืองของกูเด้มึง” หนอยทำบ่นๆ ทีวิ่งข้ามห้องมาขอลอกการบ้านกูไม่คิดนะสัตว์ ผมตบหัวมันทันทีครับ อ้อ ลืมบอกนี่มันห้อง ทับ ๗ ผม ห้องทับ ๑ ห้องคิงส์นั่นเองครับแต่เด็กห้องผมอย่าให้พูดก็อย่างที่บอกแม่งแว่นหนาๆตาปรือๆเหมือนพวกเรียนหนักมีแต่สมองไม่มีพละกำลัง เหม็นครับเวลานั่งเรียนกูจะอ๊วก
“แม่งบ่น เอามานี่” ผมไม่เคยซื้อครับเรื่องอะไรจะซื้อไถแม่งพวกนี้ล่ะประหยัดดีเดี๋ยวแม่ผมแพ่นกบาลเอา แม่ผมเปิดร้านขายสลัดพะพาย่าอยู่ในตลาดครับขายดีมากๆ พ่อผมก็เป็นโชว์เฟอร์ในตอนเช้าก็ให้แม่ผมนั่นล่ะครับพาไปตลาด โอเคมะ ผมแย่งเอาบุหรี่มาจากไอ้เคนครับแล้วเดินหัวเสียลงไปห้องน้ำอีก พอเดินจะผ่านก็เห็นไอ้หน้าจืดนั่นยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดอยู่ ฮ่าๆ สม ว่าแล้วไปนั่งเยาะเย้ยมันหน่อย แม่งเมื่อกี๊ป้าวัณวิภาก็ด่าผมกระเจิงแล้ว
“บักเล็กเป็นหยังมึงมาคาบไม้บรรทัดวะ บ่อมีหยังกินติ๊” ผมถามไอ้เล็กครับแล้วก็ยักคิ้วขาไขว่ห้างกระดิกเท้าตามแบบของคนมีสไตล์
“ย้อนเพิ่นนี่ล่ะ” ไอ้เล็กมันพูดอู้อี้ครับฟังไม่รู้เรื่อง ส่วนไอ้หน้าจืด แม่งดูมันทำหน้าใส่ผม ลอยหน้าลอยตา เออลืมบอกผมเกิดและโตที่กรุงเทพฯล่ะครับเคยเรียนอยู่โรงเรียนตรงข้ามเมเจอร์เอกมัยจนเมื่อจบ ป.หก แม่ผมตกงานพ่อผมก็เบื่อเราเลยย้ายกลับมาบ้านยาย พ่อผมเป็นคนเพชรบุรีครับปกติเพื่อนๆผมมันจะพูดภาษากลางกับผมล่ะครับแต่ภาษาอีสานผมก็พอพูดได้บ้าง ลิ้นยังไม่แข็ง โอเคมะ
“เพิ่งมากวนตีนซะแล้วนะมึง เมื่อกี๊อีกกระทงนะ ในห้องน้ำอีกกระทง มึงโดนแน่เลิกเรียน” ผมขู่มันครับ ไม่สิไม่ได้ขู่ผมไม่เคยขู่ใครจะทำก็ทำเลย เรื่องต่อยตีผมก็ถนัดนะ มันเป็นวิถีของลูกผู้ชายอย่างผม ไปถามดูเลยตั้งแต่ ม.๑ ถึง ม. ๖ มีใครไม่รู้จัก ไอ้เดี๋ยว วิชพงศ์บ้าง เอาหัวเป็นประกันเลย ก็คนมันดังอ่ะนะช่วยไมได้ ดูมันครับผมยักคิ้วใส่ผมอีก
“บักเล็กเมื่อกี๊มึงปากหมาบอกเจ๊เตาแม่นบ่อ หรือมึงสิเอากะกู” ผมหันไปกัดฟันใส่ไอ้เล็กครับมันสั่นเลย พอได้ทีผมเลยเดินเข้าไปหาไอ้หน้าจืดอีกครั้งหมั่นไส้มาก ไม่ได้ตบหัวมันนี่ผมคงนอนไม่หลับ
“มึงยักคิ้วใส่กูเหรอ” ผมตบบ่ามันแรงๆทีหนึ่งแล้วเอาหน้าพยักไปใกล้ๆมันยักคิ้วคืน มันถอยไปชนผนังห้องครับ
“ไม่รู้จักกูอ่ะดิ มึงเตรียมตัวเลือดปากออกได้เลยไอ้หน้าจืด ลูบคมกูสองกระทง มึงตายแน่ๆ” ผมบีบบ่ามันแรงๆ แต่ทำไมมันไม่สั่นเหมือนไอ้เล็กวะเนี่ย หนอยแน่ไม่กลัวกูเหรอ เอ๊ะหรือว่าผมยังเสียงดุไม่พอ
“สัด” ผมขู่มันอีกครับ
“แปรงฟันป่ะเนี่ย ลืมหรือว่าไง ลืมน่ะก็อย่ามาพูดใกล้คนอื่น จะอ๊วก” ป๊าด มันว่าผมครับ สัตว์ไม่เคยมีใครว่าผมได้ขนาดนี้ผมจับบ่ามันผลักใส่กำแพงทันที
“ปากดีนะมึง เออกูลืม ฮ่า” นี่แน่เป่าใส่หน้ามันเลยสิครับมันก็ย่นหน้าเอามือปิดจมูกไว้ หนอยทำท่าดัดจริตเหลือเกินนะมึง
“ปากดี” ผมบีบคอมันครับ มันก็ดิ้นหมั่นไส้แม่งมันจริงๆนะ
“นายๆ” มันหน้าแดงแล้วครับตัวเท่าลูกหมายังมีหน้ามากล้าลองดีกับกูอีกเป็นไงล่ะ
“อะไร” ผมตวาดใส่มันครับ
“นายอ่ะลืมรูดซิบ เกงในเป็นคราบอ่ะ แหวะทุเรศ” เฮ้ย สัตว์ ผมรีบก้มหน้าดูทันที
“เชี่ย” พอก้มแค่นั้นล่ะครับมันผลักผมเซถอยหลังไปทันที มันสองคนก็วิ่งเข้าห้องไปแล้วครับ หนอยแน่ โว้ย ผมเสียรู้มันเหรอเนี่ย สามกระทง มึงตายๆ ไอ้หน้าจืด มึงตายแน่ กล้ามากๆ โอ๊ยผมหงุดหงิด โมโหเว้ย แม่งไปหาเด็กมาแกล้งเล่นดีกว่า ระบายอารมณ์รอ มึงจำไว้ เย็นนี้ล่ะมึงตายแน่กูจะไม่ให้มึงกล้ามาเรียนอีกเลย คอยดู รู้จักไอ้เดี๋ยวน้อยไปแล้วตั้งแต่มาเรียนที่นี่ไม่เคยมีใครไม่กลัวผมเลยนะ ผมนักเลงครับ นักเลงโตด้วยใครจะทำไม ผมติดนิสัยเกเร เอ้ยใครบอกเกเรแค่ผมแสดงความแมนผิดตรงไหนวะ ก็ผมไม่ชอบให้คนมาข่มเหงรังแกแต่ไปข่มเหงคนอื่นแทน ก๊ากก ใครจะว่าผมนิสัยไม่ดีก็ช่างแม่งก็กูเป็นแบบนี้นี่หว่า พ่อแม่ผมเอือมผมไหม ไม่เลยครับเพราะเวลากลับบ้านผมก็จะบังคับไอ้เพื่อนๆน้องๆนี่ล่ะไปช่วยแม่อุดหนุนส้มตำร้านแม่ผม บังคับให้มันล้างจานด้วยสำหรับใครที่อยากจะลอกการบ้าน เห็นไหมผมเป็นลูกที่ดี เกเรตรงไหน แต่เอาเถอะตอนนี้ผมโมโห ต้องหาที่ระบายออกซะหน่อยแล้ว
“เดี๋ยวๆอาจารย์พรตามหาน่ะ” พอผมเดินลงจากตึกก็เห็นรุ่นพี่เรียกครับ พี่ดาว หึหึ เมียเก่าผมเองล่ะครับไม่อยากจะคุย ก็คนมันหล่ออ่ะนะ ผมไม่ได้มั่วนะเว้ยก็ทำไงได้ก็เขามาเสนอตัวเองนี่นาผมก็แค่ปฏิเสธใครไม่เป็นแค่นั้นเอง อย่าให้ผมเผาเลยนะครับเพราะยังไงผู้หญิงก็เพศแม่ของผม มีตั้งแต่ ม.๑ถึง ม.๖ เลยนะที่มาเสนอตัวให้ผม ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงเขาถึงชอบผู้ชายเลวๆ เอ้ยกูเลวตรงไหนวะเนี่ย เอาเป็นว่าผู้ชายประมาณผมล่ะกันครับ แต่ผมมีคติประจำใจคือจะไม่กินเด็กที่ต่ำกว่า ม. ๓ เป็นไงล่ะผมยังมีคุณธรรมในใจอยู่ล่ะกันไม่ใช่เลวแบบไม่มีแนวทางนะเว้ยเฮ้ย
“ตามไมสิไปขี้” ผมตอบไปครับแต่ยิ้มให้พี่ดาว พี่แกสวยนะเป็นดาวเลยล่ะแต่แกมาชอบผมมากได้กันไม่กี่ทีผมไม่ติดแกครับเพราะอะไร ไม่รู้ดิผมไม่ชอบผู้หญิงที่ภายนอกทำเป็นเรียบร้อยแต่เวลาอยู่กับผมสองต่อสองนี่นะ ไม่อยากจะเผาที่นี่เขาเรียก “จก” ครับคือแกจะล้วงผมเองตลอดเลยนะ ลีลาท่าทางนี่ โอ้โหผมไม่ต้องทำอะไรเลยครับท่าน เป็นไงบอกแล้วอย่าให้ผมเผา ผมยิ่งปากหมาอยู่ด้วย
“คงเรื่องจะไปแข่งวิชาการนั่นล่ะ ไปหาแกหน่อยสิที่ห้องภาษาอังกฤษ”
“ไม่ว่างบอกแล้วจะไปขี้” ผมเดินหนีไปครับพี่แกวิ่งตามมา
“เดี๋ยวสิเดี๋ยว เย็นนี้ไปหาได้ป่ะ” นั่นไงครับ ผมพูดอะไรผิดตรงไหน
“บ่อว่าง สิไปต่อยปากคน”
“จะไปมีเรื่องอีกแล้วเหรอ ดาวขอได้ไหมอย่าไปมีเรื่องกันเลย ดาวเป็นห่วง” ฮ่วย เมียเก่านะไม่ใช่แม่ อย่ามาขอไม่มีให้เว้ย ผมหันหน้ามามองแกแบบรำคาญเต็มทีครับ แสดงตัวเป็นข้าเจ้าของกูจังนะ
“สิไป” ผมตอบออกไปครับ
“ดาวไม่ให้ไปนะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวมาอีกนะ ดาวไปหาดีกว่านะ นะๆเดี๋ยว”
“เป็นเมียบ่อแม่นเหรอ บ่อแม่นแม่นะอย่ามาสั่ง เมียเก่าด้วย” ผมบอกแล้วผมเป็นคนพูดตรงๆไม่เก็บไว้ในใจครับ แกหน้าหงายไปเลย ผมเดินหนีไปแล้ว แม่งเอ้ย อารมณ์เสียว่ะมีเมียมาไม่รู้กี่คนไม่เคยถูกใจเลยสักคน กับคนที่คบอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง แต่ผมคิดว่าเธอดีที่สุดแล้วล่ะครับ ชื่อ เพ็ญ อยู่ห้อง ๕/๙ ครับ ลีลาเด็ดดวงมากขอบอกผมติดใจเธอแต่ก็ไม่มากนัก ท่าทางภายนอกเธอดูแรดๆภายในก็แรด กูชอบว่ะไม่ดัดจริตไม่เหมือนหลายคนที่แอ๊บเป็นเรียบร้อยแต่เอาเข้าจริงแรดกว่าเห็นๆ ผมเดินไปห้องน้ำที่เดิม อ้าวสัตว์เอ้ย มีแต่บุหรี่ไม่มีไฟแช็ก ฮ่วย อะไรของกูวะเนี่ย โว้ย โมโห เพราะไอ้เชี่ยนั่นคนเดียวเลย สี่กระทงจดไว้แล้ว มึงเจอจัดหนักแน่ๆ คอยดูเถอะ กูไม่เลี้ยงไว้แน่ หนอยเด็กใหม่ทำกูแสบได้ถึงสามสี่กระทง
“จารย์พงษ์ยืมไฟแช็กหน่อยเดะ” ผมเดินไปที่ช็อปอุตสาหกรรมครับ เห็นอาจารย์สมพงษ์กำลังสอนเด็ก ม.๓ อยู่
“มึงจะดูดบุหรี่เหรอ” แกตวาดมาครับ
“ไม่ครับ ผมจะเอาไปให้ลุงสมแกจะสุมอันหยังบ่อฮู้” ผมแถไปครับ ลุงสมภารโรงครับ สุมคือเผาอ่ะแปลให้
“อย่ามาโกหก มึงจะเอาไปสูบบุหรี่ล่ะสิ ไม่ให้เว้ย”
“ฮ่วย จารย์ บ่อได้ดูด นั่นไงลุงสมแกกวาดใบไม้อยู่ จะให้ยืมไม่ให้ยืมเนี่ย”
“เออๆ เอามาคืนด้วยนะมึง นี่มึงมายืมหรือมาขู่กูวะไอ้เดี๋ยว” เออนะ แหมก็ยืมดีๆพูดไปซะหลายตลบยื่นให้ก็จบ โอเคมะ พอได้ไฟแช็กมาผมก็แว้บเข้าห้องน้ำล่ะครับ อัดบุหรี่เข้าปอด อืมค่อยยังชั่ว ขี้เกียจเรียนจังเลยวะ ไปโรงอาหารดีกว่าอีกไม่นานก็จะพักเที่ยงแล้วนี่ แต่ไปหาจารย์พรก่อนดีกว่าเผื่อแกจะให้เงินกินหนม อิอิ
“มีหยังครับจารย์” ผมโผล่หน้าเข้าไปในห้องภาษาอังกฤษครับ เขากำลังเรียนกันอยู่นะรู้สึกจะเป็น ม. ๔ สนใจที่ไหนก็ตามผมเองนี่หว่า
“ตอนเที่ยงค่อยมาครูสอนอยู่” ฮ่วย อยากจะเรียกตอนไหนก็เรียกเหรอวะ
“ไม่ว่างครับ ผมต้องไปกินข้าว ไปหาจารย์เอมอรอีก” ผมพูดออกไปลอยหน้าลอยตาแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง เออลืมบอกห้องวิชาการที่นี่เขาจะให้นักเรียนถอดรองเท้าไว้นอกห้องนะครับ แต่ไอ้เดี๋ยวเป็นใครไม่เคยถอด หรือจะให้ถอดกับถุงเท้าที่ไม่เคยซักเลยน่ะ หรือจะดม?
“เออๆ จิ๊ แปบนะคะนักเรียน” เป็นไงครับ ผมบอกแล้วครูที่นี่เขาง้อผมจะตายก็ผมมันเรียนเก่งเทพๆ ตอบปัญหาแข่งทักษะเชี่ยไรไม่เคยได้หรอกนะที่สอง บอกแล้วไปดูโล่ประกาศเกียรติคุณในห้องไอ้หัวล้านไอ้เลยมีแต่ของผมทั้งนั้น
“ก็วันศุกร์นี้จะมีเข้าค่ายภาษอังกฤษที่มุกดาหาร เป็นค่ายของภาคอีสานทั้งหมดเลยนะสามวันกลับวันจันทร์”
“ไม่ไปครับ ไม่อยากไปค้างที่อื่น” ผมตอบไม่คิดเลย ไม่จำเป็นต้องคิดไม่อยากไปคือไม่อยากไป
“ทำไม ครูขอล่ะไปกับพี่ ม.๖ สามคน นะนะเดี๋ยวครูขอล่ะเป็นโอกาสที่ดีนะได้สร้างชื่อ”
“ผมดังพอแล้วครับ ไม่ไปคือไม่ไปแค่นี้เหรอจารย์” ผมเดินออกมาจากห้องทันที
“โว้ย เล่นตัวนักนะกูล่ะเบื่อ จิ๊” เสียงแกอวยพรไล่หลังมาครับ ไม่ต้องอวยพรกูขนาดนั้นเบื่อจะฟัง ก็คนมันไม่อยากไปนี่จะให้ทำยังไงวะ แม่งหาคนอื่นไปดิวะไม่อยากไปค้างที่อื่น เบื่อจะเจอหน้าเบื่อจะคุย เบื่อจะตอบเข้าใจไหม โอเคมะ
“น้าติ๋วเอาเตี๋ยวมาแดกหน่อย เอาพิเศษเด้อ” เป็นไงครับวิธีการสั่งก๋วยเตี๋ยวของผม น้าผมเองล่ะน้องสาวแม่ ตระกูลนี้ขายของกินกันทั้งตระกูลเลยมั้งเนี่ย กินพิเศษน่ะฟรีนะครับท่านอย่าได้หวังว่าจะได้เงินไอ้เดี๋ยว
“อีหยังเที่ยงแล้วติ๊บักเดี๋ยว” น้าผมดีกับผมเสมอครับ ผมพูดไม่เพราะหรือเกเรมีเรื่องแค่ไหนแกก็ไม่เคยว่าพูดเพราะกับผมมาก แปลกใจไหมไม่นะ ผมว่าน้าผมต้องมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวผม ฮ่าๆ
“บ่อเที่ยงแต่หิว เอาลูกชิ้นเยอะๆเด้อ”
“มาเข้ามาเฮ็ดเอง น้าจะเตรียมของขาย” แกบอกครับอ้าวนะ เออๆ ทำเองก็ทำเองวะผมเดินเข้าไปในร้านแกล่ะครับ ลูกชิ้นก็ไม่เยอะหรอกครึ่งถุง เส้นสองกำ ผักไม่กินเพราะมันไม่มีราคา พอทำเสร็จผมก็เดินมานั่งที่อย่างสบายอารมณ์
“ป๊าด บ่อเอาไปเหมิดห่อโลดล่ะบักเดี๋ยว โพดพะโลเนาะหลานเจ้าน่ะเจ๊งพอดี” น้าเต๋าครับผัวน้าติ๋วแกบ่นไปงั้นล่ะครับเพราะแกถือไก่ย่างมาให้ผมอีกจาน ฮ่าๆ ผมรู้ดีครับว่าน้าผมเขารักผม
“ฮ่วยบ่อเจ๊งดอกน่า แค่นี้เอง แล้วสิให้ขายช่อยบ่อน้า” ผมถามแกครับปากก็กินก๋วยเตี๋ยวไป
“บ่อต้องดอก เออ จารย์พรเขามาบอกแล้วบ่อว่าให้ไปเข้าค่าย” จิ๊ วางตะเกียบทันทีครับ
“บอก บ่อไป”
“อ้าวเป็นหยังบ่อไป มีเบี้ยเลี้ยงนำเด้”
“โอ๊ยน้า เบี้ยเลี้ยงร้อยสองร้อยบ่ออยากได้ดอก บ่อไปขี้คร้าน”
“มึงไปคุยกับแม่มึงเองโลด จารย์พรไปบอกแม่มึงแล้ว”
“โอ๊ย” จบครับ แม่ผมน่ะผมเกรงพ่อผมอีก ตายห่านล่ะอะไรวะ ร้ายนักนะจารย์พรเดี๋ยวๆจะเจอหักหน้า แม่งไรวะบอกไม่ไปๆนี่แกเล่นไปบอกแม่ผมก่อนจะมาบอกผมอีก จิ๊ กูเบื่อเว้ย ผมไม่สนใจครับกินก๋วยเตี๋ยวต่อสักพักเสียงออดเที่ยงก็ดัง เด็กนักเรียนกรูกันเข้ามาในโรงอาหาร ไม่อยากจะเล่ามันยั๊วเยี๊ยะเหมือนปลวกหนีน้ำท่วมครับ ผมยืนเป็นนางกวักอยู่หน้าร้านครับ คอยขู่เด็กๆให้มากินก๋วยเตี๋ยว ต้องซื้อเท่านั้น ฮ่าๆๆ กลวิธีการขายเป็นไงใช้ได้มะ
“เอาเส้นหมี่ลูกชิ้นน้ำใสครับ” สำเนียงที่แปลกแตกต่าง เป็นการพูดภาษากลางที่ไม่ได้กระแดะกกลิ้นแข็งเหมือนที่เด็กๆในโรงเรียนพูดกัน ผมหันขวับทันที ป๊าดติโธ่ กล้ามากครับ ไอ้ห่านนี่กล้ามากๆมันมายืนสั่งก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าร้าน ผมมัวแต่หลีสาวเลยไม่ทันมองครับ
“ไม่ขายเว้ย” ผมเดินเข้าประชิดตัวมันทันทีเปล่งเสียงออกไปอย่างดัง เด็กๆแถวนั้นวงแตกฮือ เป็นไงครับอิทธิฤทธิ์ของผม
“หือ ร้านนายเหรอ” ดูมันทำหน้าครับ มันกวนตีนมากๆ หันหน้ามามองผมแล้วยักคิ้วขึ้นเหมือนไม่เชื่อ
“เออร้านกู กูไม่ขาย”
“อีหยังบักเดี๋ยว ขายจ้าหนู เพิ่งย้ายมาเหรอจ๊ะ หน้าตาดีเชียว หล่อนะเรา” อ้าวนะน้าติ๋วพวกบ้าคนหล่อกูล่ะเซ็งจริงๆ หลานก็หล่อเว้ยเฮ้ยไม่เคยชม
“เอาเส้นหมี่” “ไม่ขาย กูไม่ขาย” “กูจะขาย” เป็นสามเสียงครับผมกัดฟันแล้วเดินปรี่จับบ่ามันแล้ว
“นี่นาย ถามหน่อยดิ” มันทำหน้าเซ็งผมครับ โว้ไอ้เชี่ยนี่ไม่เคยมีใครทำหน้าเซ็งใส่กูมาก่อนเลยนะ มึงคนแรกสงสัยวอนจะโดนตีน ห้ากระทงแล้วมึง
“อีหยัง” ผมตะคอกใส่มันครับ
“เหนื่อยป่ะเนี่ย”
“เหนื่อยไร”
“แอ๊บนักเลงเนี่ยเหนื่อยมากป่ะ อยู่นิ่งๆเป็นคนธรรมดาบ้างก็ได้นะ เบื่อจะคุย หิว” ป๊าด ผมนี่จุกไปเลยครับมันทำหน้าแบบว่ากวนส้นตีนมากๆ
“เชี่ย” ผมผลักบ่ามันแรงๆหน้าคะมำไปข้างหน้า
“หยุดนะบักเดี๋ยว มึงบ่อหยุดกูสิบอกแม่มึง ไปหนีไปให้พ้นร้านกู” เอ่อ น้าติ๋วแกออกมายืนขวางไว้ครับ จี๊ด ปวดใจๆ มึงนะมึงผมกัดฟันกรอดเหมือนโดนเหยียบหัวใจ คอยดูๆ กูจัดหนักแน่ๆไอ้หน้าจืด มึงจะหน้าเป็นแผลก็วันนี้ล่ะ โอ๊ย กูเจ็บปวด เชี่ยเอ้ยทำไงดีวะเนี่ย
“เอาพิเศษนะครับ อยากกินทุกวันจังครับน้าแต่น้าบอกคนนั้นอย่ามาอีกได้ป่าวอ่ะ” ป๊าด ผมหยุดกึกทันทีครับ มันทำหน้าแบบว่าไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะครับ ผมนี่จะถอยกลับไปตั้นหน้ามันสักที แต่น้าเต๋าออกมายืนยักคิ้วให้ไป โอยๆ ตายๆกูไม่เคยโดนหยามหน้าขนาดนี้มาก่อน ตายมึงตาย ตายสถานเดียว คอยดูถ้ามึงไม่เละอย่ามาเรียกกูว่าไอ้เดี๋ยว โว้ยย
“บักเดี๋ยว แลงนี้ซ้อมบอลเด้อมึง มื้อฮือโรงเรียนจากยโสฯสิมาแข่ง” อ้าวนะ พอเดินออกมายังไม่พ้นจากโรงอาหารไอ้แบงค์รุ่นพี่ล่ะครับมันก็ร้องมาบอกผม ผมหยุดกึกลงแม่งอะไรกันหนักหนาวะเนี่ย เรื่องเตะบอลคือหัวใจของผมเลยก็ว่าได้รักเข้าเส้น เรื่องเรียนเป็นงานอดิเรกครับ เรียนเก่งเองโดยกรรมพันธุ์ ฮ่าๆ มือฮือก็มะรืนอ่ะแปลให้อีก
“เออๆ” ผมบอกไปแล้วหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมาจากโรงอาหาร แม่งเอ้ย แล้วเรื่องที่จะไปตั้นหน้าไอ้บ้านั่นล่ะ เอาไงดีวะ หรือว่าจะไปดักต่อยหน้ามันก่อนขึ้นเรียน ไม่ดีๆ ผมนักเลงก็จริงแต่ไม่เคยต่อยตีใครในสถานที่เดี๋ยวแม่จะมาเด็ดหัวเอา โอ๊ย แม่งเซ็งว่ะ เอาไงดีวะเนี่ย ไปห้องพยาบาลนอนสักงีบดีกว่าเผื่อจะคิดออก ตอนนี้ไม่มีคนแน่ๆนอนแม่งสักงีบ ว่าแล้วผมก็เดินไปตึกอำนวยการล่ะครับไปห้องพยาบาล
“เราว่านะพี่แบงค์ ม.๖ อ่ะเท่สุด หล่อด้วยแมนมากๆ” เสียงเด็กนักเรียนแรดๆพูดภาษากลางแบบกกลิ้นแข็งๆดังแว่วมาครับผมกำลังนอนอยู่ ไม่สนใจได้ยินทุกวันอยู่แล้ว
“แต่เราชอบพี่เดี๋ยว ม.๕ นะเลว ดิบเถื่อน สเป็ค” อ้าวเชี่ยแล้วมีกูด้วยวะ
“นั่นดิ หล่อนะแต่เลว กร่างมากๆ เห็นอีพรมันบอกว่าใหญ่ด้วยนะเธอ กรี๊ด” เอ่อ แบบนี้เขาเรียกเผากูป่ะวะเนี่ย แต่เอาเถอะเพราะได้ยินท่อนหลังว่าใหญ่ก็โอเคแล้วล่ะและผมก็นอนต่อไปสักพักล่ะครับเสียงเด็กแรดๆพวกนั้นก็ยังดังแว่วๆอยู่
To be Continued[/color]