Don’t Call Me BaBy!!!อิอิ อายจังถ้าจะบอกว่าที่ปวดท้องน่ะคือว่าท้องเสียอ่ะครับท่าน ก็ผมกินก๋วยเตี๋ยวใส่น้ำส้มสายชูแล้วไอ้ดำมันก็สั่งส้มตำมาลองชิมคำเดียวเองนะไม่อยากจะเชื่อว่ามันมีพิษสงรุนแรงปานนี้ ไปไม่ถึงโรงพยาบาลหรอกครับเพราะขอเข้าข้างทางไม่ไหว เคยเป็นไหมแบบว่าท้องเสียจนจะเป็นลมน่ะ มันมีเหงื่อไหลออกมาตามตัวให้ตายเถอะเกิดมาผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ อายจริงจัง
“แหมเฮาก็นึกว่าปวดท้องโรคกระเพาะเนาะ อีหยังปวดขี้จนจะเป็นลม” ไอ้เล็กดำครับ แหมนะมาลองเป็นเหมือนกูดูไหมล่ะมึง อะไรล่ะก็คนมันไม่เคยกินนี่หว่า เพราะมึงนั่นล่ะเอาส้มตำน้ำดำๆมาให้กินเห็นมะ
“นี่นาย อย่าไปบอกใครนะเรา เอ่อ อาย” ผมบอกมันออกไปมันมาส่งที่บ้านล่ะครับพี่ต้อยก็ต้อนรับมันอย่างดีผมนอนเอนหลังอยู่บนเก้าอี้หวายชั้นล่าง
“เห็นบ่อไปกินหยังบ่อเบิ่งติ๊นี่ขี้แตกขี้แตน” ขอร้องอย่าบ่นคนยิ่งร่างกายขาดน้ำอยู่นะว้อย
“เอื้อยเป็นคนไสครับ” ไอ้ดำมันคุยกับพี่ต้อยล่ะครับ ผมก็นอนหายใจพะงาบๆอยู่
“เอื้อยเป็นคนอุบล คนวารินทร์เคยไปอยู่บ่อ”
“บ่อเคย เคยไปแต่เมืองอุบล”
“ฮ่วยเมืองอุบลกับวารินทร์มันติดกันเด้ แม่นเคยไปอีหลีบ่อหรือขี้ตั๋ว”
“แหะๆ เคยๆ ผมไปสอบเด้เคยไปสอบเข้าเบญฯ แต่บ่อได้”
“ว้าย บ่ออยากจะคุยเอื้อยเป็นศิษย์เก่าเบญฯเด้อค่า สมัยเอื้อยเรียนน่ะบ่อแม่นคือแนวนี้เด้”
“เอ่อ พี่ต้อย อยากกินน้ำอุ่นๆอ่ะ อย่าเม้ากันเยอะได้ป่ะ เวียนหัว ฟังไม่ทัน” ผมขัดจังหวะครับเพราะดูท่าคงจะน้ำไหลไฟดับแน่ๆสองคนนี้
“อย่าฟ้าวเมือเด้อ เอื้อยสิตำบักยมสู่กิน เนี่ยต้นข้างบ้านดกอีหลี” ฟังออกไม่ออกก็พยายามหน่อยนะครับ ผมขี้เกียจจะแปลเพราะปวดปากแทนเหมือนกัน
“บ้านนายน่าอยู่เนาะ” ไอ้ดำมันมองไปรอบๆบ้านครับ หน้าอยู่ตรงไหนวะเนี่ยพูดไปแล้วคิดถึงบ้านที่บางเขนโว้ย ป่านนี้คงกำลังเดินกับโจ้ที่สยามอยู่แน่ๆ เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ว่าแล้วบีบีหาดีกว่า
“ตัวเอง คิดถึง” อิอิ น่านะนิดหน่อยเอง ผมกดโทรศัพท์อยู่ไอ้ดำมันทำท่าสนใจครับ
“โว้ ใช้บีบีด้วย ของเฮายังเป็นโนเกียรุ่นโบราณอยู่เลยนิ ดูหน่อย” มันทำท่าอยากรู้มากครับผมเลยตัดใจ จะมาทำท่าหวงของตอนนี้ก็คงไม่ดี
“แป๊บ” แหมนะคนเขาจะสวีตกับแฟนไอ้นี่มารจริงๆ ที่โรงเรียนยิ่งไม่มีสัญญาณอยู่ด้วย
“คุยกะแฟนติ๊ ไสแฟนนายสวยบ่อ” มันทำท่ายื่นหน้ามาดูครับ
“ไม่ให้ดู นี่นายไม่กลับไปเรียนเหรอ เพิ่งจะบ่ายเองนะ” ผมเปลี่ยนเรื่องครับ เพราะเรื่องส่วนตัวไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายมากนัก ผมไม่ชอบ
“บ่อไปขี้คร้าน สิอยู่กินตำบักยม” เออดี แหมนะผมจะกดบีบีก็ไม่ค่อยถนัดคุณแฟนก็ไม่ยอมตอบเสียที อ้าว หรือว่าเขาเรียนอยู่วะเนี่ย อ่า
“อ่ะดูดิ” ผมเลยจำเป็นต้องยื่นให้มันครับ ไอ้ดำมันก็จับเล่นไปมาผมก็นอนผ่อนลมหายใจ
“เป็นอะไร ไหนเป็นอะไรอุ่นพ่อได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียนว่าอุ่นปวดท้องต้องพาไปโรงบาล ไหนเป็นอะไร” เอ่อ พ่อผมกลับมาครับตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เออลืม ก็บ้านผมอยู่ในละแวกของที่ว่าการอำเภอนี่นะ ก็จวนผู้ว่านั่นล่ะครับทำเป็นลืมไปได้กู
“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ อุ่นแค่ท้องไม่ดี” ผมตอบออกไปไม่อยากจะบอกความจริง ไอ้ดำมันยกมือไหว้พ่อผมครับพ่อผมเองก็ยืมมองมันอยู่
“อุ่นเป็นอะไรเหรอลูก เราเป็นคนพาไปหาหมอเหรอ” พ่อผมนั่งลงแล้วถามมัน แหมนะพอคุยกับไอ้ดำทำเสียงยังกะพระเอกของทีมพากษ์นนทนันประมาณนั้นเวอร์มากคุณพ่อ
“เอ่อครับ แต่ว่าอุ่นเขา” ไอ้ดำมันหันมามองผม อย่านะมึงอย่าบอกนะว่ากูขี้แตก ผมเองก็ถลึงตาใส่มันครับ เงียบไปเลย ผมด่ามันด้วยสายตา เงียบ
“อุ่นทำไมลูก” พ่อผมก็นะสอบสวนเหมือนโคนัน อะไรเนี่ย
“อุ่นไม่ป็นไรหรอกพ่อ แล้วพ่อไม่ทำงานเหรอ” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องครับ
“คุณผู้ซาย กลับมาเฮ็ดหยังคะ น้องอุ่นขี้แตกเฉยๆ ไปกินส้มตำมาค่า บ่อได้เป็นโรค” ผ่าง เจ็บปวดผมที่กำลังจะยันตัวขึ้นจากเก้าอี้หวายล้มลงไปเหมือนเดิมทันทีพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ขี้แตก!!!!” พ่อผมลุกขึ้นยืนในทันทีเสียงพระเอกเมื่อครู่กลายเป็นตัวร้ายขึ้นมาทันที
“พ่อเสียเวลาทำงานนะรู้ไหมอุ่น เนี่ยเพิ่งจะได้รับตำแหน่งใหม่ ขี้แตกก็ลาโรงเรียนเหรอ ทำไมทำแบบนี้” อ่า นี่ผมผิดเหรอเนี่ย อะไรวะก็คนมันท้องเสียแบบรุนแรงอ่ะ ทำไมไม่มีใครเข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องตลกนะท่านผู้ชม เคยเป็นป่ะถามจริงๆ แบบว่าปวดท้องตอนแรกไม่คิดว่าจะปวดท้องห้องน้ำนี่ มันปวดมากๆ ปวดจนเหงื่อแตกหน้ามืดอ่ะ ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะอาหารเป็นพิษ เข้าใจกันบ้างไหมเนี่ย
“เอ่อ แล้วกินยาหรือยังล่ะลูก” อ่านะ เปลี่ยนเสียงโดยทันทีครับ พ่อผมไม่ได้สร้างภาพอะไรหรอกครับเวลาอยู่กับผมน่ะ แต่ด้วยความที่ผมบ่นในใจไม่พูด พ่อผมก็เลยคงคิดได้เองล่ะว่าผม ไม่พอใจ!! ไอ้ดำนี่มันทำท่าเหวอไปเลยครับ ผมไม่ตอบเช่นเคยเมินหน้าหนี เบื่อพี่ต้อยด้วยอะไรไม่รู้
“อุ้ย เคียดเด้ค่านั่นน่ะ คุณผู้ซายไปเฮ็ดงานโลดค่า เดี๋ยวต้อยสิเฮ็ดบัวลอยสู่คุณอุ่นเดี๋ยวกะเซาเคียดค่า” งดแปลนะครับ อ่า ใช้ไม้ตายอีกแล้ว ผมรักบัวลอยไข่หวานมากๆ ชอบเข้าเส้น
“จริงนะพี่ต้อย” ผมพูดออกมาครับแอบทำตาแบบว่าวิ้งๆเต็มที่ หวานปากล่ะวันนี้ อิอิ
“นั่นแน่ เซาเคียดแล้วติ๊ค่า” แหมนะคนยิ่งมีอารมณ์ๆอยู่นะอย่ามายั่วโมโหให้มากนะเดี๋ยวจะจัดหนัก
“เอื้อยไสว่าสิตำบักยม ฮ่วยถ่ากินอยู่เด้นี่” ไอ้ดำครับทวงๆ มีทวงแหมนะส้มตำนรกนั่นมึงยังไม่พอใจอีกเหรอจะกินตำมะยมอีกว่างั้น
“ตำค่าบักยมกะสิตำ บัวลอยกะสิเฮ็ด ไปซ่อยเอื้อยต่อยมาแน่ติ๊ล่ะ” แปลให้ครับเอาท่อนสุดท้ายพอ ผมไม่สบายนะ พี่ต้อยบอกว่าให้ไอ้ดำไปช่วยสอยมะยมให้หน่อยเดี๋ยวจะตำให้กินประมาณนี้ถ้าแกนโลกไม่เคลื่อนเสียก่อนความหมายก็คงไม่คลาดไปจากนี้ แว้กก อ้างไปโน่นเกี่ยวไร เกี่ยวสิก็จะได้แสดงให้รู้ว่าผมน่ะเรียนเก่งแค่ไหน เฮอะ สรุปว่าไอ้ดำมันก็รีบวิ่งไปหลังบ้านกับพี่ต้อยเสียงคุยกันออกรสออกชาติ แหมนะ แล้วกูล่ะ ผมก็จิบชาหิมาลายันไปพลางๆ มีจริงนะชาเนี่ยพ่อผมได้มา ปกติผมไม่กินชาแต่ยกเว้นอันนี้เพราะมันหอมมาก ขอบอกว่ามากๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้รู้แต่ว่าผมหลับไปจะด้วยเพลียหรืออะไรไม่รู้แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เพราะเสียงสองคนนี่ล่ะครับจอแจอยู่ข้างหู
“ตื่นแล้วติ๊คุณอุ่น เป็นจั่งได๋ไคแน่บ่อค่า” พี่ต้อยที่กำลังปั้นแป้งทำบัวลอยถามผมไอ้ดำมันก็ช่วยอยู่ อ้าวไอ้นี่ยังไม่กลับบ้านกลับช่องเหรอเนี่ย เหลวไหลจริงๆ
“อ้าว ตื่นแล้วติ๊ มาๆมาปั้นบัวลอยซ่อยกัน” ไอ้ดำมันพูดครับแหมมึงเห็นกูหลับตาอยู่หรือไงวะ ผมลุกจากเก้าอี้หวายล่ะครับแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้า
“ใกล้เสร็จยังอ่ะพี่ต้อย อยากกินแล้วนะ” พอออกมาผมก็นั่งลงม้านั่งหินอ่อนตรงข้ามกับทั้งสองคนมองดูอยู่เฉยๆ ไม่มีทางหรอกนะที่คนอย่างอุรดิศจะมาทำแบบนี้
“อ้าวไม่ช่วยล่ะจะได้เสร็จไวไว” ไอ้ดำครับ แน้ยังมาเร่งอีกกูไม่ทำเว้ย
“ทำไมนายปั้นลูกใหญ่จังอ่ะ มันก็ไม่สุกง่ายอ่ะดิ มานี่ ทำเป็นป่ะเนี่ย” เอ่อนะ ก็แหมคนมันทนไม่ได้อ่ะเห็นไอ้ดำทำแล้วท่าทางจะเคี้ยวไม่ลงต้มอยู่เป็นวันแน่ๆ มานี่มาต้นตำรับทำให้ดู
“อย่าโสกันเด้อค่าเดี๋ยวพี่ต้อยไปเตรียมทำกับข้าวก่อนเดี๋ยวคุณพ่อกลับมาจะว่าเอา น้องเล็กไปต้มน้ำไว้ลวกติ๊ให้คุณอุ่นเฮ็ดถ่า” ผู้กำกับเดินไปแล้วครับ แหมนะสั่งเอาๆแล้วก็ไป ไอ้ดำมันก็ลุกตามไปทันทีครับ ผมสิ โว้ยยนะ สรุปก็กู เออนะ อยากกินต้องทำเองด้วยเหรอวะเนี่ย ไม่ยุติธรรมเลย
“สวัสดีจ๊ะ พ่ออยู่ไหมจ๊ะ” หือใคร หมายถึงใครถามกูอยู่เหรอ ผมเงยหน้าขึ้นครับหันไปมองรถกระบะที่จอดอยู่หน้าบ้าน ป้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาผม
“เอ่อ สวัสดีครับ พ่อยังไม่กลับครับ” ผมลุกขึ้นไหว้แกล่ะครับ ก็แหมนะบอกแล้วว่าตระกูลผมผู้ดีเก่ามารยาทน่ะมี
“นี่หนูเป็นลูกชายคุณปลัดใช่ไหมจ๊ะ” อ้าวป้า หลานมั้งเนี่ย
“ครับ” “ไอ้เดี๋ยวมานี่เดี๋ยวนี้ นี่ใช่ไหมที่มึงไปทำร้ายน้องเขา มึงไปทำน้องเขาทำไม หน้าตาเขาออกจะผู้ดี มึงนี่มันจัญไรจริงๆ มานี่เดี๋ยวนี้” เอ่อ โอ้ป้า ป้าชมผมเหรอ ชมผมอยู่ใช่ไหมว่าผมดูมีสกุลรุนชาติ แน่นอนเห็นมะผมบอกแล้วว่าผมน่ะมาจากตระกูลผู้ดีเก่า อิอิ แต่เอ๊ะ อะไรเดี๋ยวๆนะ
“ไรอ่ะแม่ ก็ปลัดยังไม่กลับไม่ใช่เหรอ มาขอโทษปลัดนี่ไม่ใช่มัน” เชี่ย ไอ้เลวมาบ้านกูทำไม หนอยแน่ถ้าไม่เห็นแก่แม่มึงนะกูกระโดดเตะแล้วนะ เห็นแก่หน้าแม่มึงนะเนี่ย
“ยังอีก ทำผิดแล้วยังไม่สำนึก มาขอโทษน้องเขาเดี๋ยวนี้” โอ้ป้า ผมรักป้าจังเลย ฮ่าๆ อยากจะตะโกนให้ก้องฟ้า แสดงว่านี่ป้าเห็นว่าผมหน้าเด็กกว่าอายุใช่ไหมเนี่ย อ๊ากก ดีใจ มีความสุข
“น้องไรล่ะแม่ มันอายุเท่ากัน”
“ไม่เท่า” เอ่อ ผมดอดขึ้นครับ มันทำตายักษ์ใส่ผม อ้าวทำไมอ่ะก็พูดเรื่องจริง อย่างน้อยก็หน้ากูเด็กกว่ามึงก็แล้วกันวะ
“มึงเกิดเดือนไร” “ตุลา” อ้าวกูไปตอบมันทำไมเนี่ย
“มึงพี่กู กูเกิด ธันวา เห็นป่าวแม่ มันพี่เดี๋ยวอีกนะ” เอ่อ ไม่น่าเลยกู
“มึงนั่นล่ะขอโทษเพื่อนเขา ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่ปลัดจะมาหรือมึงจะขอโทษเพื่อนเขาต่อหน้าปลัด” คุณป้าแกตะเบ็งเสียงใส่ไอ้บ้านี่เต็มที่ครับ หนอยนะนักเลงโตต่อหน้าแม่นี่หงอยเชียว
“โทษ” มันกระแทกเสียงมาครับ ผมก็เชิดหน้าทำเป็นไม่ได้ยิน แหมนะจะขอโทษกูน่ะขอโทษกูดีๆหน่อยได้มะ ดีๆแบบว่าพอจะหลับหูหลับตาพอให้อภัยได้อ่ะ
“พูดดีๆ” แม่มันกระแทกหลังมันครับ อิอิ มีความสุข ผมรักป้ามากนะ ป้าเข้าใจผมที่สุด
“ไม่ แค่นี้ล่ะพอแล้ว ไรอ่ะแม่ พ่อมันมาเดี๋ยวก็ต้องขอโทษมันอีกอยู่ดี พูดไรหลายรอบปวดปาก” เอ่อ ไอ้เชี่ยนี่
“ไอ้เดี๋ยว” มันเดินหนีออกไปแล้วครับ พอดีเลยพ่อผมขับรถกลับมาแล้ว มึงนะมึงคอยดูกูจะเอาให้หนักเลย ผมรีบลุกขึ้นทำหน้าให้ดูว่าไม่สบายเข้าให้มาก กูดูตอแหลไปไหมเนี่ย ไม่รู้โว้ยหมั่นไส้มัน หนอยแน่ดูมันทำหน้าใส่ผมนะ ไม่มีสำนึกผิดเอาเสียเลย ไอ้เลว!
“สวัสดีค่ะคุณปลัด ดิฉันเป็นแม่ของตาเดี๋ยว วันนี้จะมาขอขมาที่ลูกชายดิฉันไปทำร้ายลูกชายของคุณปลัดน่ะค่ะ ดิฉันเลี้ยงลูกไม่ดีเอง ขอให้คุณปลัดอย่าถือสาหาความเลยนะคะ เพราะตอนนี้ลูกชายดิฉันก็ถูกพักการเรียนแล้วค่ะ” คุณป้าแกเพ้อออกมยาวเหยียดครับ พ่อผมยืนนิ่งอยู่แล้วหันมามองที่ผม
“อ้าวไหนบอกท้อง” “พ่อ” เอ่อ อย่านะอย่ามาเผาลูกตัวเองต่อหน้าสาธารณะชนแบบนี้นะ ไม่ยอมจริงๆด้วย
“ลูกดิฉันมันเลวเองล่ะค่ะ สั่งสอนไม่หลาบไม่จำ กลับบ้านไปดิฉันจะลงโทษให้หนักและสัญญาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ไอ้เดี๋ยวมากราบขอโทษคุณปลัดเดี๋ยวนี้นะ” คุณป้าแกทำหน้าเศร้าเหมือนกำลังดูละครที่แพนเค้กเล่นแล้วแพนเค้กโดนนางอิจฉาตบประมาณนั้นล่ะครับ
“หือ ไม่เป็นไรหรอกครับ มีเรื่องกันเหรออุ่น” อ้าวแทนที่จะถามพวกมันนะ มาถามลูกตัวเองทำไมเนี่ย คุณป้าแกก็บอกปาวๆอยู่ อะไรอ่ะพ่อ
“อ่า มะ มี มะ ไม่ นิดหน่อยอ่ะพ่อ” อ้าวกูดันติดอ่างซะงั้น พอดีกับพี่ต้อยกับไอ้ดำมันเดินออกมาครับ คนที่โดนสอบก็เป็นไอ้ดำไปแทนผมซะนี่ ผมนั่งฟังอยู่ แต่ไม่นานพ่อผมก็ไล่ให้ผมขึ้นห้องไป อ้าวอยากรู้อ่ะ ทำไงดีวะเนี่ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวสืบจากศพ เอ้ย สืบจากพี่ต้อยก็ได้รายนี้มีอะไรถึงผมหมดทุกเรื่องเหมือนกัน ผมรออยู่บนห้องใจเต้นตึกตัก หมั่นไส้ไอ้นั่นก็หมั่นไส้ ตอนที่แม่มันเรียกให้เข้ามาไหว้พ่อผมมันทำหน้าแบบว่าไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลยนะ จองหองที่สุด คอยดูนะมึง
“นายๆ พ่อนายให้มาเอิ้นน่ะ” เสียงไอ้ดำครับมันเคาะห้องผม ผมรีบเปิดประตูออกไปทันที
“อ่า เดี๋ยวนะ เราปวดท้องอีกแล้วอ่ะเล็ก บอกพ่อรอแป๊บนะ เออ พวกนั้นไปหรือยัง” ไม่ได้ปวดหรอกครับแต่ว่าแสดงไปงั้นล่ะให้ผู้ใหญ่เขาเห็นใจ เรยาไปไหมเนี่ยกู
“บ่อทันไป เร็วๆเด้อ มีข่าวดีจะบอก อิอิ”
“หือ ข่าวดีไร บอกมาเร็ว”
“ไสว่าปวดท้อง ไปขี้ก่อนติ๊เดี๋ยวขี้แตกนะ” จิ๊ ไอ้บ้านี่อารมณ์เสียดันมารู้ทันกูอีก หนอยนะแทนที่จะบอกมา ผมทำหน้าหงิกใส่มันแล้วเดินเข้าห้องน้ำตรงทางขึ้นชั้นสอง เข้าไปดูหน้าตัวเองเท่านั้นล่ะครับ จะเอาน้ำสาดใส่หน้าให้ดูเหมือนเหงื่อออกเยอะๆดีไหมเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าจะขยี้ตาให้เหมือนว่าปวดท้องหนักจนร้องไห้ดีไหมนะ ไม่ได้ๆ เราต้องเล่นแบบนี้ให้ไอ้นั่นมันโดนพ่อด่า อิอิ
“น้องอุ่นขา แล้วหรือยังคะ เพิ่นถ่าโดนแล้วเด้” แง่ว พี่ต้อยนะ เออๆ ออกไปก็ได้วะ สรุปก็ไมได้สาดอะไรใส่ตัวเองทั้งนั้นล่ะครับ ได้แต่คิด คิดนานไปไหมเนี่ยกู ฮึ ในที่สุดก็ต้องเดินลงมาแบบหน้างอๆล่ะครับ
“อุ่น พ่อรู้เรื่องแล้วนะ อย่าไปโกรธเพื่อนเขาเลยนะ เพื่อนเขายอมรับผิดแล้ว พอดีพ่อกับคุณแม่ของเพื่อนเขาคิดว่าจะให้ลูกกับ ชื่อไรนะ” “เดี๋ยวค่ะ” “อืมกับนายเดี๋ยวเนี่ย พอดีพ่อโทรไปถามทางโรงเรียนเมื่อกี๊ เห็นเขาบอกว่าจะมีการเข้าค่ายภาษาอังกฤษ ไหนๆอุ่นก็ถนัดอยู่แล้วนี่ เลยจะให้ไปด้วยกัน เผื่อว่าจะได้ปรับความเข้าใจกันได้เป็นเพื่อนกัน เพื่อนเขาอยากจะแก้ตัว” พ่อผมพูดยืดยาวครับผมไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่นักหรอกไม่ใส่ใจ เห็นไหมผมบอกแล้วว่าผมน่ะเรียนเก่ง อิอิ แม้จะเก่งวิชาเดียวก็เถอะไม่อยากจะโม้อ่ะก็เด็กโรงเรียนคริสต์เก่านี่นะ แต่เอ๊ะ ให้ไปไหนนะ แว้กก พ่อ
“ไม่ใช่แก้ตัวค่ะคุณปลัดขา เป็นการทำโทษไถ่โทษมากกว่าค่ะ น้องลูกอุ่นขาถ้าหากว่าไอ้เดี๋ยวมันทำอะไรไม่ดีมาบอกแม่ได้เลยนะคะ แม่จะจัดการมันเอง” “ไรอ่ะแม่ ไม่เอา” “หุบปาก ไม่เอาหรือมึงจะพักการเรียน” อิอิ สม เสือกดีนักผู้ใหญ่เขาคุยกันดันมาทำสู่รู้ ผมยิ้มออกมา ไอ้บ้านั่นมันถลึงตาใส่ผมล่ะครับ แต่ แว้กก พ่ออ่ะไม่เอาแบบนี้นะไม่ไปกับมัน ไม่เอาๆๆ
“ว่าไงอุ่น โอเคไหมเราน่ะ” ไม่ๆ ไม่โอเค ไม่เอาแบบนี้ แบบนี้มันไม่ใช่แนวทางการแก้ปัญหา ถ้าหากว่าไปเข้าค่ายอะไรนั่นแล้วมันทำร้ายผมล่ะ พ่ออ่ะคิดอะไรบ้างไหมเนี่ย คิดบ้างไหม แว้กก โมโห
“อะเค” เอ่อ ตบผมที โมโหตัวเอง พูดอะไรที่มันยาวๆกว่านี้หน่อยได้ไหมเนี่ยอุรดิศ แว้กก ทำไงดีๆ
“งั้นตามนี้นะครับคุณแต๋ว สรุปว่าวันศุกร์นี้ให้ทั้งสองคนเป็นตัวแทนโรงเรียนไปเข้าค่ายภาษอังกฤษ เมื่อกี๊ผอ บอกว่าจะให้อาจารย์พรมาคุยกับผมอีกทีหนึ่ง ไม่ทราบว่าทานข้าวเย็นมาหรือยังครับ ทานข้าวเย็นด้วยกันเลยก็แล้วกันนะครับ เรื่องเด็กมีเรื่องกันนั้นอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะครับ คิดว่าเป็นการเข้าใจผิดกันดีกว่า วัยรุ่นก็แบบนี้ล่ะ หน้าตาอุ่นคงจะไม่เข้าตาเราสินะ นายเดี๋ยว”
“ครับ หน้ามันกวนตีน” “ฮ่าๆๆ ตรงดีนะเราน่ะ” เอ่อ พ่อชมมันทำไมเนี่ย อะไรอ่ะพ่อ โว้ยย โมโห ไหนจะไปชวนมันกินข้าวเย็นอีก ไม่เข้าใจ ไม่มีวันเข้าใจ จะด้วยมีมารยาทหรืออะไรก็ไม่รู้นะ แต่ไม่ชอบ ไม่เอาแบบนี้ พ่อนะพ่อ
เขียนโดย อิ๊กกี้
เพื่อนๆสามารถติดตามข่าวสารของนิยายและความเคลื่อนไหวของกระผม อิอิ ได้ที่
http://www.facebook.com/pages/Eikys-Story/173993032657995
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
