ตอนพิเศษ: พี่นาฏยของเจ้าขากับเจ้าขาของพี่นาฏย (และมอมแมมอีกหนึ่งตัว)
‘คุณอยู่ที่ไหน?’
‘เจ้าขารออยู่หน้าร้านแล้วครับ’
‘เดี๋ยวผมกำลังไปแล้ว’
‘ครับ’
นาฏย ช่วงชัชวาลย์กดปิดการสนทนาทางโทรศัพท์กับคนรักตัวเล็ก ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง เขานัดจันทร์เจ้าเอาไว้ที่ร้านหนังสือในห้างที่เจ้าตัวไปเดินกับเพื่อนแล้วก็โทรมาชนเขาให้ไปเดินเล่นด้วยกัน นาฏยทำรายงานอยู่ที่มหาลัยเลยตัดสินใจพักสายตาและสมองเพราะว่ารายงานในส่วนของเขาใกล้เสร็จแล้ว
“มึงจะไปแแล้ว?” เอ็ดมันด์เงยหน้าถาม
“เออ”
“กูถามไรหน่อยดิ” นัยน์ตาสีอ่อนของฝรั่งมองเพื่อนสนิท คิ้วขมวดเล็กน้อย ยังคงทำท่าเหมือนติดใจอะไรบางอย่าง
คนฟังไม่ได้ตอบอะไร แต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มึงคบกับน้องเจ้ามานานเท่าไรแล้ววะ”
คิ้วเข้มขมวด มันถามอะไรของมันวะ แต่ในใจก็คำนวณวันเวลาในใจ “ก็เกือบสี่เดือน” ก็ตั้งแต่น้องยังอยู่ปีหนึ่งเทอมหนึ่งจนตอนนี้เขาและน้องก็เข้าสู่เทศกาลสอบไฟนอลของปี น้องกำลังกลายเป็นเด็กปีสองในอีกไม่กี่เดือนถัดไป และเขาก็จะกลายเป็นพี่ปีสี่ ปีสุดท้ายในรั้วมหาลัยแห่งนี้
“กูถามอีกอย่างนะ”
เร็วๆเถอะ เสียเวลา
“ทำไมมึงยังผมๆ คุณๆ กับน้องเขาอีกวะ” เอ็ดมันด์เห็นเพื่อนมันพูดแทนตัวเองว่า ผม แล้วเรียกน้องว่า คุณ มาตั้งแต่ก่อนคบกันจนคบกันมาจะครึ่งปีแล้ว มันยังผมๆคุณๆกับน้องอยู่ได้ เด็กตัวเล็กอจจะไม่ได้คิดอะไร แต่เขาคนนี้ขัดหูมาก
จะหาว่าตรูเผือกก็ได้นะ แต่ขอเถอะ ขัดหูจริงๆ
“แล้วทำไม?” ทำหน้ากวนตีนได้หน้านิ่งมาก “เกี่ยวไรกับมึง”
“เกี่ยว! เพราะกูขัดหูมาก นั่นแฟนมึงนะ ไม่ใช่น้องในระเบียบของคณะ” หลายคนอาจจะไม่รู้ นาฏยเคยเป็นพี่ระเบียบตอนปีสอง ตอนแรกพี่เขาจะให้มันเป็นพี่ว๊ากแต่ว่ามันบอกว่ามันไม่โรคจิตมานั่งบิลด์อารมณ์ด่าคนเล่นๆ เขาเลยขอให้มันเป็นพี่ระเบียบแทนเพราะหน้ามันดุน้องเห็นน้องก็กลัว สรุปคือมันต้องใส่ชุดนักศึกษถูกระเบียบตลอดการเข้าเชียร์และรับน้อง
นาฏยพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย หันไปบอกไอ้เตเตว่าให้ดูแลเพื่อนมันด้วย จะได้เลิกเสือกเรื่องชาวบ้านสักที
มือใหญ่หักพวงมาลัยเข้าลาดจอดรถของห้างสรรพสินค้า วนหาที่จอดอยู่พักหนึ่งก็โชคดีมีรถออกพอดี เห็นจันทร์เจ้าไลน์มาบอกเจ้าตัวรออยู่ที่ชั้นร้านหนังสือแล้วให้เขาเข้าไปได้เลย
นาฏยเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปเรื่อยจนมาถึงหน้าร้าน เห็นร่างเล็กหัวยุ่งเล็กน้อยยืนหันหลังอยู่หน้าชั้นหนังสือคู่มือทำอาหาร ที่บ้านก็เปิดร้านอาหารเลยชอบมาซื้อหนังสือสูตรอาหารกลับบ้านไปลองทำ
คนที่เป็นหนูทดลองชิมก็ไม่ใช่อื่น เป็นเขาเอง แต่ก็ยอมรับเลยว่าเจ้าตัวเป็นคนมีพรวรรค์ด้านนี้ บางอย่างหน้าตาอาจะไม่ได้สวยเหมือนรูปต้นแบบแต่รสชาติก็ถือว่าไม่เลวเลย
“โอ๊ะ” จันทร์เจ้าร้องเบาๆเมื่อโดนลูบผมเบาๆ
“เป็นไง?” นัยน์ตาคมมองหนังสืออาหารเมดิเตอเรเนียนในมือ “ได้อะไรไหม?”
จันทร์เจ้ายิ้มตอบพี่ “อื้อ เจ้าขาอยากลองทำอาหารเมดิเตอเรเนียน น่าอร่อยจัง”
นาฏยจุดยิ้มบางๆ “เอาสิ” เขาเคยกินร้านอาหารเมดิเตอเรเนียนครั้งหนึ่ง อร่อยเหมือนกัน เป็นพวกเครื่องเทศแบบหอมสดชื่นไม่ฉุนมาก รู้สึกเหมือนอยู่ในทะเลเมดิเตอเรเนียน
“พี่นาฏยเคยกินหรือยังครับ”
“เคยนะ ไปไหม?” เขาเลยว่าจะพาไปลองกินเลยละกัน เพราะก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว
“วันนี้เลยหรือครับ?” ตากลมโตวาววับ หูตั้งหางกระดิกเลยละ นาฏยลอบยิ้ม กระต่ายแคระล่อง่ายจริงๆ
“อืม”
ใบหน้าขาวพยักหน้าหงึกหงักจนผมกระจาย
พอมาถึงร้าน พนักงานก็จัดแจงลูกค้าให้นั่งโต๊ะ โต๊ะสำหรับสองคน นัยน์ตาคมมองโต๊ะข้างๆเล็กน้อยเป็นชายหญิงคู่หนึ่งที่มานั่งก่อนหน้าเขาอยู่แล้ว
“ตัวเอง เขาตักให้”
“ขอบคุณนะตัวเอง”
นาฏยถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ตัวเองๆ เขาๆ อะไรวะ เขารู้สึกขนลุกเล็กน้อย อยู่ๆก็นึกไปถึงคำพูดของเพื่อนสนิทเข้า นัยน์ตาคมดุลอบมองคนนั่งฝั่งตรงข้ามที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเมนูตรงหน้า
เขาใช้แทนตัวเองว่า ผม และเรียกอีกฝ่ายว่า คุณ จนรู้สึกเป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งไอ้เอ็ดทัก เขาถึงเริ่มฉุกคิดขึ้นมา หรือว่ามันอาจจะทำให้เขาดูห่างเหินกับคนรักจริงๆ?
...เอ็ดมันด์อาจจะพูดถูก…
“เอ่อ...คุณ...อืม...เจ้าขา” กลายเป็นว่าไม่รู้ทำไมนาฏยถึงพูดไม่ออก “เลือกได้ยัง?”
“ครับ? อืม ได้แล้วครับ พี่นาฏยละครับ” รอยยิ้มกว้าง ตากลมโตซื่อมองเขาตอบ
“พ...พี...ผมเรียบร้อยแล้ว”
จันทร์เจ้างุนงงเล็กน้อย ทำไมพี่นาฏยดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย ดูแปลกๆ หรือว่าไม่สบายหรือเปล่า
“พี่นาฏยเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า”
หลังจากนั้นพออาหารมาเสิร์ฟ ความสนใจก็ไปลงที่อาหารทั้งหมด
“อันนี้อร่อย” จันทร์เจ้าตักเคบับเนื้อแกะไปให้ร่างสูง เป็นเรื่องปกติที่เจ้าตัวจะคอยตักนู่นตักนี่ให้พี่ เหมือนเป็นเรื่องปกติที่ทั้งสองคนคอยเอาใจใส่กันและกัน แม้จะไม่มีบทสนทนาสนุกๆเพราะว่านาฏยไม่ใช่คนคุยเก่ง แต่ว่าจันทร์เจ้าก็ไม่เคยเบื่อเลยแถมยังรู้สึกอบอุ่นเวลาพี่คอยใส่ใจเขาอีกด้วย
ผ่านไปได้ครึ่งทาง นาฏยก็ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นโตะคู่รักข้างๆจ่ายเงินแล้วลุกออกไป เขารู้สึกขนลุกกับบทสนทนาหวานเลี่ยนพวกนั้น แต่ดูเหมือนกระต่ายจะเฉยๆ
เขาอยากรู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกน้อยใจหรือแปลกๆบ้างไหมที่เขาแทนตัวเองและบางครั้งก็เรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามอันห่างเหิน
“คุณ...” ไม่สิ “เจ้าขา...” คุณอยากให้ผม เอ่อ พี่...เปลี่ยนมาพูดแบบนี้ไหม? แต่สุดท้ายไม่รู้เขากลับกลืนประโยคหลังกลับเข้าคอไป
นาฏยสบถด่าตัวเองในใจ เขารู้สึกว่าหูเริ่มร้อนๆ
“ครับ?”
“อืม...อร่อยหรือเปล่า?” เปลี่ยนคำถามไป
จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว พี่นาฏยแปลกไปจริงๆด้วย ดูไม่เหมือนพี่นาฏยคนเดิมเลย มีเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่ว่าจันทร์เจ้าก็ตอบคำถาม “อร่อยครับ เดี๋ยวเจ้าขาจะเอาไปทำบ้าง”
นาฏยพยักหน้ารับ จุดยิ้มเล็กน้อย
เขาให้น้องแทนตัวเองว่าเจ้าขา น้องก็ทำตามใจเขาอย่างไม่อิดออด เขารู้สึกว่าได้รับหลายอย่างมาจากอีกฝ่าย แต่เหมือนตัวเองยังให้อีกฝ่ายไม่เท่ากับที่เขาได้รับเลย
“พี่นาฏยไม่สบายหรือเปล่าครับ?” มือเล็กๆจับต้นแขนแกร่งไว้ ไล่มือไปตามต้นแขนและต้นคอเพื่อวัดอุณหภูมิ “หรือว่ามีเรื่องไม่สบายใจครับ?” เมื่อดูแล้วร่างสูงไม่น่าจะไม่สบายก็เลยลองเปลี่ยนคำถาม
นาฏยเห็นแววห่วงใยก็รู้สึกผิด เขากำลังทำให้อีกฝ่ายคิดมากอยู่หรือเปล่า
“ผม...ไม่เป็นอะไร”
จันทร์เจ้าก็ไม่เซ้าซี้ยอมขึ้นไปนั่งบนรถตามปกติ นัยน์ตากลมโตดูว้าวุ่นเมื่อเห็นร่างสูงยังคงยืนอยู่ข้างนอกพักหนึ่งก่อนจะสอดตัวเข้ามาที่นั่งคนขับ นาฏยถอนใจเฮือกใหญ่ แค่รู้สึกทุเรศตัวเองที่เรื่องแค่นี้กลับทำไม่ได้
“พี่นาฏยเป็นอะไรบอกเจ้าขาได้ไหมครับ? เจ้าขาเป็นห่วง” จันทร์เจ้าเริ่มรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย พี่นาฏยไม่เคยถอนหายใจขนาดนี้
“เจ้าขา...” เสียงทุ้มจริงจังขึ้นมา เจ้าของชื่อพลอยเกร็งไปด้วย
“ค...ครับ”
“คุณ...เอ่อ ไม่สิ เจ้าขา...อยากให้ผม...ผม...พี่แทนตัวเองแบบนี้ไหม?”
จันทร์เจ้าขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย “ง่ะ เจ้าขาไม่ค่อยเข้าใจที่พี่นาฏยพูดอะ”
ร่างสูงทำหน้านิ่ว เขาพูดอะไรผิดตรงไหน เจ้ากระต่ายถึงไม่เข้าใจเขากันนะ “ผม...พี่บอกว่า...ผม...คุณ...เจ้าขาอยากให้ผม...เอ่อ...พี่ แทนตัวเองแบบนี้ไหม”
สมองของร่างเล็กค่อยๆประมวลผล
ถ้าลองตัดคำว่าผมๆ คุณๆ ทิ้ง มันก็จะกลายเป็น
พี่บอกว่าเจ้าขาอยากให้พี่แทนตัวเองแบบนี้ไหม?พี่นาฏย...จันทร์เจ้าครางชื่ออีกฝ่ายในใจ
ทำไมพี่นาฏยถึงน่ารักขนาดนี้นะ รอยยิ้มกว้างจนตาหยีทำเอาใบหน้าคมดุเบือนหน้าหนี แต่เห็นนะว่าหูแดงอีกแล้ว พี่นาฏยๆๆๆๆ กรีดร้องชื่ออีกฝ่ายในใจ พี่นาฏยจะน่ารักเกินไปแล้ว
“อย่ายิ้ม...” เสียงเข้มๆดุ แต่ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายหยุดยิ้มหรือกลัวสักนิด
“พี่นาฏย” เอียงตัวสบต้นแขนแกร่ง ถูหน้าเป็นการอ้อนน้อยๆ “พี่นาฏยน่ารัก”
น่ารัก...ไม่ใช่คำที่ใช้กับชายหนุ่มตัวโตเช่นเขาเลยสักนิด
“เจ้าขาเฉยๆนะครับ พี่นาฏยเรียกอย่างที่พี่นาฏยถนัดเถอะ” เอาจริงจันทร์เจ้าไม่ได้คิดอะไรมากกับสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้คุย
“ไม่เป็นไร ผม...พี่จะพูดให้ชินปาก”
รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขาว กลั้นใจขยับตัวขึ้นจุ๊บปลายคางสากเบาๆ ซบหน้าแดงๆดับต้นแขน
นาฏยยิ้มบางๆ หอมกระหม่อมน้อยๆ
เขาเชื่อว่าตอนนี้เขาอาจจะยังไม่ชิน แต่เชามั่นใจว่าอีกไม่นานเขาจะพูดได้ชินปากแน่นอน
น้องยังเรียกตัวเองว่าเจ้าขาได้ ทำไมเขาจะเรียกตัวเองว่าพี่บ้างไม่ได้ละ
“พี่เลิกเย็น เจ้าขามาหาพี่ที่คณะนะ” ร่างสูงใหญ่บอกคนรักตัวเล็กกว่าตรงหน้า จนเห็นน้องเดินลับตาไปเขาถึงหันกลับมาเห็นไอ้ฝรั่งยืนหน้าสลอน
เอ็ดมันด์ที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับหูผึ่ง
เมื่อกี้เพื่อนเขามันพูดว่าอะไรนะ?! ทุกคนช่วยเป็นพยาน โอเอ็มจี!
พี่...เจ้าขา…
ผ่านมาแค่อาทิตย์กว่าๆ ไอ้คุณๆผมๆถูกโยนทิ้งกลางถนนไปแล้วหรือวะ!
“หึๆ เห็นติ๋มๆหงิม ฟาดเรียบนะมึง” ไอ้ฝรั่งยังปากดี ตบไหล่เพื่อน
ร่างสูงใหญ่ไล่เรี่ยกันจ้องดุ “ติ๋มพ่อมึงสิ!”
ไอ้ฝรั่งเฮงซวยนี่
“แหม พัฒนานะมึง มีพี่มีน้อง ผงผมไปไหนหมดละ” เอ็ดมันด์สบายหูขึ้นเยอะเลย ความขัดหูความตาถูกขจัด แฮร่ แฮปปี้ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของกูสักนิด
“เสือก!”
พอเลิกเรียน จันทร์เจ้าก็เดินดุกดิกกลับมาที่คณะประมง อชิระไม่ได้มาด้วย ร่างเล็กตัดสินใจนั่งตรงทางเดินของตึกที่มีชานยื่นมา ห้อยขาแกว่งไปแกว่งมาหยิบไอพอดขึ้นมาเปิดเพลงฟัง
ร่างสูงเดินลงมาจากตึกชั้นบนพร้อมเพื่อนคนอื่นๆในคณะ เห็นกระต่ายแคระนั่งทำปากขมุบขมิบฮัมเพลงหงุงหงิงแล้วก็ยิ้มนิดๆ นัยน์ตาคมดุอ่อนแสงลง
เพื่อนร่วมคณะรู้ดีว่าเดือนคณะปีสามมีแฟนแล้วแถมแฟนเป็นผู้ชายเสียด้วย ตอนแรกมีคนแปลกใจบ้างแต่พอเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็รู้เลยว่ารักกันมาก
ไอ้เอ็ดเคยป่าวประกาศว่าไอ้นาฏยรักแฟนมาก ใครอย่าแหยม แต่สุดท้ายไอ้ฝรั่งโดนเพื่อนสนิทถีบตูดตกเก้าอี้
แต่ก็จริงที่รุ่นน้องบริหารปีหนึ่งคนนี้ก็หน้าตาน่ารักดีใช้ได้ ตากลมๆดูซื่อๆ แก้มป่องน่าดึงยืด กับรอยยิ้มสดใส
“พี่นาฏย” พอเห็นพี่นาฏยเดินลงมา จันทร์เจ้าก็เก็บหูฟังเข้ากระเป๋า
“รอนานไหม?”
“ไม่ครับ”
นาฏยกับจันทร์เจ้าเดินมาเอารถที่ลานจอดรถ แต่ร่างสูงเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
...เมี้ยว…
เสียงแมวร้องแผ่วๆทำให้เขาขมวดคิ้ว จะมีแมวอยู่แถวนี้ได้อย่างไรกัน จันทร์เจ้าก็ได้ยิน
“เสียงแมวหรือเปล่าครับ?” ตากลมๆพยายามสอดส่องสายตาไปรอบๆว่าต้นเสียงมาจากที่ไหน แต่พอลองฟังดีๆมันอยู่ใกล้ๆกับเขานี่เอง
ร่างเล็กๆเลยลองก้มตัวลงไปมองใต้ท้องรถ ก้อนสีขี้เถาขดอยู่ที่ล้อรถด้านหลัง จันทร์เจ้าย่องเข้าไปเบาๆกลัวมันตกใจตื่น
ก้อนขนขมุกขมัวไม่ยอมขยับไปไหนแม้วทาจะมีคนเข้ามาใกล้ นาฏยเดินอ้อมรถเพื่อไปดูสาเหตุที่มาของเสียง มือเล็กๆทำท่าจะเอื้อมเข้าไปจับแต่โดนเสียงทุ้มขัดขึ้นมาก่อน
“อย่าใช้มือจับ เดี๋ยวพี่ไปหาผ้ามาก่อน” กลัวว่าเจ้าก้อนนี่อาจจะแว้งมางับมือก็เป็นได้หรือไม่ก็ข่วนเลือดซิบ
นาฏยเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่เขาใช้เล่นกีฬามาผืนหนึ่งก่อนค่อยๆใช้มันอุ้มก้อนขนมอมแมมนั่นขึ้นมา แต่ดูแล้วเจ้าเหมียวก็ไม่ขยับแต่อย่างใด มีเพียงลมหายใจหอบฟืดฟาดกับเสียงครางแผ่วเบา
“พามันไปคลินิกสัตว์ของมหาลัยก่อนละกัน” คณะสัตวแพทย์น่าจะช่วยดูอาการมันได้
จันทร์เจ้าพยักหน้าเห็นด้วย เขาอาสาอุ้มก้อนเล็กนั่นเอาไว้ก่อนจะขึ้นรถคันหรู
มาถึงคณะสัตวแพทย์ เลยไปถึงคลินิกสัตว์ของคณะ โชคดีว่าคนไม่เยอะรอแค่แป๊บเดียวก็ได้เจอหมอ
“เจ้าตัวเล็กเป็นหวัดนิดหน่อย รวมถึงมีรอยฟัดมา น่าจะโดนเจ้าถิ่นแถวนั้นไล่มานะ” คุณหมอยิ้มบอกให้วางใจ “แต่ไม่เป็นไรนะ ให้น้ำเกลือแล้ว ให้ยาอีกสองสามวันก็ดีขึ้น”
“ครับ ขอบคุณครับ”
สรุปคือ ต้องปล่อยให้แมวนอนพักที่คลินิกไปก่อนจนกว่าจะหายดี พี่นาฏยเดินออกมาจ่ายค่ารักษาเรียบร้อย
สามวันหลังจากนั้น เจ้าแมวที่พวกเขาสองคนช่วยไว้ก็หายดี พอพี่พยาบาลได้เช็ดหน้าเช็ดตามันหน่อยจากก้อนขี้เถาก็ดูดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
“ท่าทางจะมีเชื้อผสมนะ หน้าฝรั่งเชียว” เจ้าแมวสีขี้เถาขนฟูหน้ากลม หางดูเป็นพวง ดูแล้วน่าจะไม่ได้มีแค่เชื้อไทยอย่างเดียว
เจ้าก้อนดูหน้าตาสดชื่นขึ้น ร้องเสียงใสขึ้นมาหน่อย พอเอามือไปเกาคอก็หายใจฟืดฟาดนอนแผ่ให้เล่นด้วยอย่างเต็มใจ
“ยังเด็กอยู่เลยนะเนี่ย สงสัยหลงจากแม่มาแน่เลย” แมวเด็กที่ตัวยังแค่ขนาดฝ่ามือพี่นาฏยเอง
จันทร์เจ้าเอาตะกร้าใบย่อมมีฝาปิดมาด้วยเพื่อเอาใส่เจ้าแมวฝรั่ง หลังจากนาฏยเคลียร์เรื่องยารักษาที่ให้เอากลับบ้านมากิน
“อย่าลืมพามาฉีดวัคซีนตามกำหนดด้วยนะครับ” คุณหมอยังหนุ่มก็นัดแนะให้พาสัตว์เลี้ยงมาฉีดยาด้วย
หลังจากพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถ เปิดเร่งแอร์ให้เย็นคลายความร้อน
“เราจะทำไงต่อ” นาฏยชี้ไปที่ตะกร้าบนตักคนรัก
จันทร์เจ้ากัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด เขาค่อนข้างมีตัวเลือกในใจแล้วแต่ว่าไม่รู้พี่นาฏยจะเห็นด้วยไหม
“เอ่อ...เจ้าขา…” เงียบไปเล็กน้อย
นาฏยมองนัยน์ตากลมโตที่ดูแฝงไว้เ้วยความลำบากใจ เขาคิดว่าเขาเดาความคิดได้หลายส่วนว่าน้องคิดยังไง
“อยากเลี้ยงเขาไว้ใช่ไหม?”
จันทร์เจ้าตาโตเมื่อได้ยินพี่นาฏยพูดแทรกขึ้นมาราวกับเดาใจเขาได้
“ครับ…” แต่ว่าคงไม่ได้หรอก เพราะบ้านเขาทำร้านอาหาร ถ้าเอามันไปเลี้ยงที่บ้านก็จะไม่มีใครอยู่ ป๊าม้าต้องเข้าร้านทุกวัน ยิ่งเอาไปเลี้ยงที่ร้านยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะว่าขนแมวเอย กลิ่นเอย ร้านอาหารไม่เหมาะกับสัตว์เลยสักนิด
“แล้วจะเลี้ยงที่ไหน? ถ้าพาไปที่ร้านละก็ป๊าไม่ยอมแน่”
“อาจจะ...หาคนรับเลี้ยงละครับ” เมื่อเลี้ยงไม่ได้อย่างน้อยก็อยากหาบ้านดีๆอบอุ่นให้เขาอยู่ จะได้ไม่ต้องมาผจญภัยข้างนอกอันตรายอีก
“อืม…”
นาฏยเหล่มองคนนั่งข้างๆ แขนเล็กกอดตะกร้าแน่นทำเสียงหงุงหงิงคุยกับแมวเด็กในตะกร้า ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนจะตีไฟเลี้ยวเพื่อเบี่ยงเข้าเลนใน
“อ้าว พี่นาฏยจะไปไหนครับ?”
“ไปห้าง…”
“พี่นาฏยจะซื้อของหรือครับ?” ไม่เห็นพี่นาฏยบอกเลยอะ
“อือ”
จันทร์เจ้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
พี่นาฏยเป็นคนที่พูดน้อยแต่ทำจริง ทำให้เขายิ้มไม่หุบเลย พวกเขากำลังเดินอยู่ในห้างในโซนขายอาหารสัตว์และสิ่งของเครื่องใช้เพื่อสัตว์เลี้ยง ส่วนเจ้าก้อนขี้เถาก็ยังอยู่ในตะกร้าในรถแต่ว่าพี่นาฏยแง้มกระจกรถทั้งสี่ด้านเอาไว้เพื่อให้มีอากาศถ่ายเท
ตอนแรกจันทร์เจ้าค่อนข้างแปลกใจเมื่อพี่นาฏยจอดรถเสร็จแล้วบอกให้เขาวางเจ้าก้อขี้เถาเอาไว้ที่รถ แต่พอเดินเข้าห้างมาแล้วจันทร์เจ้าต้องอมยิ้มมาตลอดทางเมื่อเห็นพี่นาฏยเลี้ยวเข้าโซนขายของเพื่อสัตว์เลี้ยง ถามหาพนักงานเพื่อขอคำแนะนำเกี่ยวกับข้าวของเครื่องใช้สำหรับแมวเด็ก ซึ่งจากที่ฟังหมอมา แมวเด็กน่าจะอายุประมาณสี่เดือนได้แล้ว
เดินไปเดินมาตามพนักงาน เขาและพี่นาฏยก็ได้ของทั้งหมดมาไว้ในมือ ทั้งกระบะทราย ทรายแมวถุง อาหารเม็ดและอาหารกระป๋องสำหรับแมวเด็ก ที่นอนนุ่มนิ่มสำหรับน้องเหมียวและของเล่นอีกนิดหน่อย
“วันนี้ซื้อไปเท่านี้ก่อนละกัน เอาไว้ขาดเหลืออะไรค่อยมาซื้อเพิ่มเติม” ร่างสูงบอก
พวกเขาสองคนรีบกลับมาที่รถ รีบเปิดแอร์ให้อากาศถ่ายเท พวกเขาใช้เวลาในห้างไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“ว่าไงเจ้าหนู”
...เมี๊ยว…
เจ้าก้อนขี้เถาร้องตอบกลับมา
“พี่นาฏยให้เจ้าขาเลี้ยงเจ้าหนูไว้ใช่ไหมครับ?” หันไปยิ้มตาหยีให้พี่
“อืม...” ไม่ยอมได้หรือ เห็นตากลมๆกับหน้าหงอยๆขนาดนั้น เขาก็ใจอ่อนยวบ “เอาไว้บ้านพี่นี่แหละ” เขาคิดว่าบ้านเขามีคนงานและยายน้อมอยู่ด้วยน่าจะมีคนช่วยดูแลเวลาเขาไม่อยู่บ้าน อีกอย่างจะได้เอาไว้เป็นเพื่อนเล่นกับพวกคนที่บ้านด้วย
“ได้หรือครับ?” ถ้าพี่นากยเอ่ยปากแบบนี้แสดงว่าพี่นาฏยตัดสินใจแน่วแน่
“แต่ต้องมาดูแลเองนะ พี่ไม่รับผิดชอบนะ”
“ครับผม” ทำท่าตะเบ๊ะอย่างทะเล้น
กลับมาถึงบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่ จันทร์เจ้าค่อยๆเปิดตะกร้าจับเจ้าเหมียวตัวเล็กออกมา เจ้าหนูขดตัวขนพองฟูเหมือนระแวดระวังอยู่พักหนึ่ง ค่อยๆเดินดมๆแต่เหมือนอุ้งเท้านุ่มนิ่มจะลื่นตลอดเพราะพื้นหินอ่อนขัดมันทำเอามันยึดเท้าไม่อยู่
ร้องเมี๊ยวๆเมื่อเจ้าตัวขนฟูล้มแผละไปกับพื้น จันทร์เจ้าขำกิกอย่างเอ็นดู
“นี่บ้านใหม่ยังไงละ แต่อย่าซนมากนะ เจ้าของเขาดุน้า” ทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่แมวเด็ก
ร่างสูงยืนมองขำๆ เหมือนนาฏยจะเห็นกระต่ายแคระขนฟูกำลังขอเป็นเพื่อนกับเจ้าแมวเหมียวสีขมุกขมัว
นาฏยจัดพื้นที่ส่วนหนึ่ง เอาแผ่นกั้นที่ซื้อมามากันเอาไว้ก่อนจะเอาข้าวของเครื่องใช้ของแมวเข้าไปวาง จันทร์เจ้าเลยเอาแมวเด็กเข้าไปวางปล่อยให้มันวิ่งสำรวจบ้านใหม่ของมันไปด้วย
“มอมแมม” อยู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้นมา นาฏยหันไปมองคนพูด
“หืม?”
“เจ้าขาตั้งชื่อเจ้าหนูว่ามอมแมม” เพราะว่าตอนที่เจอตัวมันตัวมอมมาก ดีกว่าสีขี้เถาเลยไม่รู้ว่าสรุปที่ขนดำๆนี่ฝุ่นหรือว่าสีธรรมชาติกันแน่
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร แต่ยิ้มบางๆมองคนตั้งชื่อแมวอย่างจริงจัง ตากลมโตฉายแววทะเล้น
...ไม่รู้ว่ากระต่ายแคระหรือแมวเด็กมอมแมม ตัวไหนจะซนกว่ากัน…
...แถม…
“อื้อ มอมแมม จั๊กจี๋น่า อย่าเลียสิ” จันทร์เจ้าครางเสียงอืออา รู้สึกถึงความเปียกชื้นตรงแถวต้นคอ มือเล็กปัดสะเปะสะปะไปทั่วเตียงนุ่มๆ
อือ...เตียงนุ่มๆ ใช่...เตียงนุ๊มนุ่ม
หือ?!!!
เดี๋ยวนะ!
พี่นาฏยไม่อนุญาติให้มอมแมมขึ้นมาชั้นบนนี่ แล้วมอมแมมตัวไหนกันที่ขึ้นมาบนเตียงในห้องกัน
พอลืมตาอย่างยากเย็นเพราะความง่วงงุน เห็นมอมแมมแมวเด็กขนฟูที่รับเลี้ยงมา แต่พอกระพริบตาอีกทีกลับกลายเป็นใบหน้าหล่อเหลาดุดันของคนรัก นัยน์ตาพราวระยับจนเขาต้องหน้าร้อนเห่อ
อ่อยยยยย
นี่ไม่ใช่มอมแมม แต่เป็นพ่อไอ้มอมแมมต่างหาก!
++++++++++++++++++++++++ END ++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีวันอาทิตย์ค่า
วันนี้คนเขียนเอาตอนพิเศษมาฝากกันนนน
คนเขียนว่ามีนักอ่านหลายท่านคงติดใจและขัดใจพี่นาฏยอยู่บางอย่าง ซึ่งเราเลยมาคลายความข้องใจของทุกท่านในตอนนี้กันเลย
ตอนนี้เรามาแสดงความคิดและนิสัยอกหนึ่งอย่างของพี่นาฏย ที่แสดงให้เห็นว่าพี่นาฏยก็ไม่ใช่เพอเฟคแมนไปซะหมด พี่แกก็มีสิ่งที่พี่แกลำบากใจที่จะทำหรือเขินเป็นเหมือนชาวบ้านเหมือนกัน
พี่นาฏยไม่ใช่ยอดมนุษย์เนอะ เพราะฉะนั้นพี่แกไม่ได้เพอเฟคทั้งหมด เราอยากให้ทุกเอ็นดูพี่นาฏยบ้างน้าาาาา อิๆ
ขอบคุณการสนับสนุนอย่างล้นหลามมากจริงๆค่ะ คนเขียนไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเรื่องนี้เยอะขนาดนี้ สำหรับนักเขียนมือสมัครเล่นอย่างเราก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
เยิฟ
ปล. เรายังมีตอนพิเศษมาให้ฟินกันอีกแต่ว่าจะเป็นตอนอะไรนั้นต้องรอลุ้นกันนะค่ะ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
หัวข้อ: รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง รายละเอียดหนังสือรอบไปรฯค่ะ P.57 11/04/18 [END] (อ่าน 534361 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก