-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า Airin_and_Arpo (เป็นนักเขียนคู่หูดูโอ้สุมหัวช่วยกันเขียน ความจริงแล้วสิงอยู่ในเล้ามาหลายปีมากแล้วค่า)
วันนี้เอานิยายที่เขียนทิ้งไว้สักพักแล้วมาลงให้ทุกคนอ่านกัน เขียนเก็บไว้แล้วก็ไม่มีโอกาสได้มาเขียนต่อสักที ช่วงนี้พอมีเวลาเลยถือโอกาสหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นเสียหน่อย ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้กับทุกคนด้วยนะคะ ^^
อ่านแล้วชอบ ถูกใจ ก็อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนกันด้วยน้าา >3<
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพิ่งจะเริ่มอ่านได้ไม่กี่ตอนค่ะ เรื่องน่ารักหวานแบบเจ้าของไร่อ้อยมาเอง
ขออนุญาตทำสารบัญให้นะคะจะได้ตามอ่านสะดวก
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448364#msg3448364)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448523#msg3448523) ♡ บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3449124#msg3449124) ♡ บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450074#msg3450074) ♡ บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450837#msg3450837)
บทที่ 5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3451557#msg3451557) ♡ บทที่ 5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452145#msg3452145) ♡ บทที่ 6.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452761#msg3452761) ♡ บทที่ 6.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3453436#msg3453436)
บทที่ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3454179#msg3454179) ♡ บทที่ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3455802#msg3455802) ♡ บทที่ 8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3460978#msg3460978) ♡ บทที่ 8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3463841#msg3463841)
บทที่ 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3464410#msg3464410) ♡ บทที่ 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3465290#msg3465290) ♡ บทที่ 10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3467568#msg3467568) ♡ บทที่ 10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3468419#msg3468419)
บทที่ 11.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3469224#msg3469224) ♡ บทที่ 11.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3471533#msg3471533) ♡ บทที่ 12.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3479593#msg3479593) ♡ บทที่ 12.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3481658#msg3481658)
บทที่ 13.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3486684#msg3486684) ♡ บทที่ 13.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3492870#msg3492870) ♡ บทที่ 14.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3501035#msg3501035) ♡ บทที่ 14.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3517838#msg3517838)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3537386#msg3537386) ♡ บทที่ 16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3547260#msg3547260) ♡ บทที่ 16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3560526#msg3560526) ♡ บทที่ 17.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3567344#msg3567344)
บทที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3569806#msg3569806) ♡ บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3584503#msg3584503) ♡ บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3585903#msg3585903) ♡ บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3587350#msg3587350)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3588550#msg3588550) ♡ บทที่ 22.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3592437#msg3592437) ♡ บทที่ 22.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3593259#msg3593259) ♡ บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3594278#msg3594278)
To be continued...
อีกเรื่องที่กำลัง On Air แนวจีนโบราณระหว่างท่านอ๋องเจ็ดและขอทาน เอ๊ยย วณิพกน้อย ๆ
流浪表演 วณิพกพเนจร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0) :oni1:
ขอขอบคุณคุณนักอ่านผู้ใจดี คุณ Basanti ที่ใจดีทำสารบัญให้คนเขียน (คนเขียนทำไม่เป็นนนนนน แงงง ใครมาอนหน่อยได้มั้ยครับบบบ)
ขอบคุณจากใจจริงๆนะค่า ที่สละเวลามาทำให้ ขอให้ทุกท่านอ่านให้สนุกค่า
-------------- นิยายเรื่องอื่นๆ -----------------
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]<สนพ. HERMIT Books> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500)
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0)
รักรสนม (จืด) [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60880.0)
[ซีรีย์เรื่องสั้น] Shades of Lust [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60745.0)
------------------ เข้ามาพูดคุยกันได้ค่ะ -------------------
Facebook Page (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
Twitter (https://twitter.com/Arpo_Novel)
-
บทนำ
‘อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ
อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ
ตั้งแต่วันแรกเจอก็เผลอเอาไปคิดละเมอ’
(ไม่บอกเธอ-Bedroom Audio)
…คุณเคยมีอาการแบบนี้บ้างไหมครับ?...
...อยากอยู่ใกล้ๆเขาตลอดเวลา…
...อยากคุย อยากได้ยินเสียงทุกวัน…
...ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงเขาตลอดเวลา…
...อยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน ทำอะไรอยู่…
...หัวใจเต้นตึกๆเวลาที่เห็นเขา แม้จะแค่เดินผ่านก็ตาม…
...ถ้าคุณมีอาการเหล่านี้ละก็…
...ผม…
...วินิจฉัยว่า…
...คุณกำลังเป็นโรคครับ…
...โรคแอบรัก…
...เหมือนผม…
-
สวัสดีค่า
วันนี้ไอรินแอนด์อาร์โปเอาน้องจันทร์เจ้าและพี่นาฏยตอนแรกมาฝากทุกคนค่า
เรื่องนี้เขียนเอาไว้ได้พักใหญ่แล้ว เอามาปัดฝุ่นเสียหน่อย
ขอฝากเรื่องรักตามสั่งด้วยนะค่า
ปล. เข้าไปเยี่ยมชมบ้านหลังน้อยๆได้ที่เฟสบุ้คได้เลยนะค่าาาา
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทที่1
“...เจ้า…”
“...เจ้า…”
“ไอ้เจ้า!!”
...ผลั๊วะ!!...
“โอ๊ย!!!” เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายสะดุ้งพรวดขึ้นมาหลังจากโดนเพื่อนข้างตัวตบกระโหลกเข้าให้ ก่อนเขาจะหันไปโวยวายกับอีกฝ่าย
“อะไรของมึงเนี่ย!!”
“กูเรียกมึงนานละ” อีกฝ่ายยักไหล่ ไม่ได้สนใจสายตาเขียวปั้ดของเพื่อนที่หันไปมอง
“เออ...มีอะไรล่ะ” คนที่เพิ่งเรียกสติกลับมาได้ยกมือขยี้หัวตัวเอง
“มึงไม่เข้าเรียนหรือไง...เอาแต่มอง‘เขา’ตาลอยอยู่ได้ เขาเดินไปถึงไหนต่อต่อไหนละ”
‘เขา’ ที่อีกฝ่ายพูดถึงคือคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าหรือ‘จันทร์เจ้า ธนชาติกุล’แอบมองมาตลอดสองปี
‘เขา’คนที่ว่าเป็นรุ่นพี่ของจันทร์เจ้าสองปี อีกฝ่ายเรียนอยู่คณะประมง เป็นคณะที่ไม่ค่อยจะได้ยินเท่าไร ถ้าเป็นคนอื่นคงเลือกเรียนพวกวิศวะ แพทย์ หรือไม่ก็พวกเศรษฐศาสตร์ แต่พี่เขากลับเลือกเรียนคณะประมงเพราะว่าที่บ้านพี่เขาเป็นเจ้าของธุรกิจประมงอันดับต้นๆของจังหวัดทางภาคใต้ ถึงจะบอกว่าเป็นคนใต้ก็เถอะ แต่พี่เขาดันเป็นเชื้อสายจีนที่บรรพบุรุษอพยพไปอยู่ทางใต้ ทำให้พี่เขาเป็นคนผิวขาว รูปร่างสูงใหญ่
ล่าสุดเหมือนที่ได้ยินมา พี่เขาสูงขึ้นอีกสองเซนติเมตร จาก 185เซนติเมตรเป็น187เซนติเมตร หน้าได้รูป คิ้วคม ตาเฉี่ยว จมูกที่โด่งได้รูปพอดี ไม่ได้โด่งเหมือนศัลยกรรมซิลิโคลนแม้แต่น้อย ปากกระจับสวยมีรอยยิ้มบางๆแต้มเป็นบางครั้งคราว
รวมแล้วเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีเลยทีเดียว แถมเป็นคนดังของมหา’ลัยอีกต่างหาก เป็นทั้งเดือนคณะประมงสมัยปีหนึ่งและยังได้อันดับที่สามของการประกวดดาวเดือนของมหา’ลัยอีกด้วย
“ไปๆๆขึ้นเรียน พี่นาฏยของมึงเขาขึ้นไปละ” ไอ้เพื่อนขี้บ่นโบกมือ
พี่นาฏย(นาด-ตะ-ยะ) หรือชื่อเล่นว่าพี่นาฏย(นาด) ไม่ว่าจะชื่อเล่นหรือชื่อจริงก็เขียนแบบเดียวกัน ที่จันทร์เจ้ามองตาละห้อยหายลับไปกับช่วงตึกชั้น
“เออๆไปดิ ไม่เห็นต้องบ่น”
“มึงแม่งช้า ถ้าโดนเจ๊เขี้ยวด่าอีก กูด่ามึงแน่”
เพื่อนสนิทของจันทร์เจ้าชื่อว่า...นายทำไมเพื่อนตัวเองถึงได้ขี้บ่นอย่างนี้นะ แม่งไม่รู้ว่าตอนประกวดเดือน มันไปโชว์ความ
สามารถบ่นไฟแลบหรือเปล่ามันถึงได้ตำแหน่งชนะเลิศมาน่ะ
จันทร์เจ้าหน้าย่นรีบเดินตามเพื่อนร่างสูงไป
“เฮ้ยยย!! ใครเอาไรเข้ามากินวะ หอมสัส” เสียงโหวกเหวกของเพื่อนที่นั่งถัดไปทางซ้ายมือของจันทร์เจ้า ทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง รีบกอดถุงในอ้อมแขนไว้แน่น
“ไอ้เจ้า มึงทำเมนูอะไรมาวันนี้?” มีคนเดียวที่รู้ว่าต้นตอของกลิ่นมาจากไหน
“พี่เขาบอกอยากกินกะเพรารวมมิตรเผ็ดๆ” จันทร์เจ้าตอบเสียงค่อย
เมื่อวานเขาได้รับโพสอิสสีฟ้าอ่อนติดมาพร้อมกับกล่องข้าวที่ไม่มีเหลือแม้กระทั่งเศษข้าว มีตัวหนังสือเขียนอย่างเป็นระเบียบ ไม่เหมือนลายมือผู้ชายสักนิด
...ขอบใจมากนะ สำหรับข้าวผัดอร่อยๆ พรุ่งนี้ขอเป็นกะเพรารวมมิตรพริกเยอะๆนะครับ…
กระดาษโพสอิสแนบมาพร้อมกับชอกโกแลตคิทแคทและนมกล่องหนึ่ง
ช่วงแรกๆที่เขาทำข้าวกล่องให้พี่นาฏย มีแต่เขาฝ่ายเดียวที่แนบโพสอิสไปให้ ไม่ได้เขียนหาในเชิงชู้สาว ส่วนใหญ่เป็นข้อความสั้นๆให้กำลังเรื่องการเรียนมากกว่า
พี่นาฏยจะฝากกล่องข้าวเปล่าๆ พร้อมกับโพสอิส เขียนข้อความสั้นๆ อย่างเช่น ขอบคุณมากครับ อร่อยมากครับ มาให้เพื่อนของพี่เขา มาคืนให้คนในคณะของเขาโดยบอกผ่านว่าฝากคืนเปเป เพื่อนสาวในคณะของจันทร์เจ้าแต่คนละสาขาที่คอยช่วยเหลือเป็นตัวกลางให้อีกที
แต่หลังจากนั้นไม่นานกล่องข้าวจะมาพร้อมโพสอิสและขนมนมเนย น้ำดื่ม ครั้งแรกที่ได้รับมา จันทร์เจ้าคืนขนมกลับไปเพราะคิดว่าพี่เขาคงเผลอใส่ขนมทิ้งไว้ในถุง แต่พอวันถัดไป ขนมที่มาด้วยกลับเพิ่มเป็นเท่าตัว พร้อมกับข้อความที่ว่า
...ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ แต่ผมขอไม่รับอีก ถ้าคุณไม่รับของจากผมเช่นกัน ผมได้รับของจากคุณ คุณรับของจากผม...
หลังจากนั้นจันทร์เจ้าก็ได้แต่เก็บขนมทุกอย่างที่ติดมาทุกครั้งไม่กล้าคืนอีก
เปเปถามตลอดว่าทำไมถึงเอาแต่มองอยู่ห่างๆ ทำข้าวกล่องส่งให้พี่เขา จันทร์เจ้าตอบได้เพียง...เขามีความสุขเพียงพอแล้วสำหรับการทำแบบนี้
...ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนจากความรักครั้งนี้ แค่อยากส่งความรู้สึกดีๆให้อีกฝ่ายได้รับรู้…
“รีบๆปิดถุงเร็ว เดี๋ยวโดนพวกมันแย่งกินหมด” เพื่อนสนิทที่สุดเตือน
จันทร์เจ้ารีบปิดถุงก่อนใส่ลงกระเป๋าให้เรียบร้อย
“ลืมไป กลิ่นมันแรง”
โชคดีที่อาจารย์เดินเข้าห้องมาพอดี ทำให้เหล่านิสิตรีบกลับที่นั่งอย่างรวมเร็ว
ร่างสูงโปร่งเป่าปากอย่างโล่งอก
“เปเปมายัง?” เพื่อนสนิทของจันทร์เจ้า นายอชิระ หรืออัช เพื่อนที่ไปเจอกันตอนเรียนกวดวิชา พอมาเจอกันที่คณะเลยยิ่งเข้าหากันง่ายขึ้นจนกลายมาเป็นสนิทจนถึงตอนนี้
คิ้วเรียวขมวดมุ่น “ยังเลย” ยกนาฬิกาขึ้นมาดู เลยเที่ยงมาได้20นาทีแล้ว “กลัวไม่ทันพี่นาฏยจัง”
ใบหน้าขาวเป็นกังวล แต่ไม่ทันไรก็เห็นร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมของพะรุงพะรัง
“แฮ่กๆๆ” เปเปที่พูดถึงหอบแฮ่กอยู่ตรงหน้า “โอย แปปนะแก ขอหายใจก่อน”
จันทร์เจ้าลูบไหล่เพื่อนสาวเบาๆ “ใจเย็นๆ”
“เออ...พี่นาฏย วันนี้ไม่ได้อยู่โรงอาหารกลางนะเว้ย พี่เขาไปเล่นบาสกับเพื่อนที่ยิม พวกพี่เขาเลยจะกินข้าวกันที่ยิม เลยต้องมาซื้อข้าวกล่องให้พวกพี่เขา”
“อ้าวเหรอ?”
“อือ พี่เตเพิ่งบอก”
“อ่า...งั้นฝากข้าวกล่องไปให้ด้วยดิ” มือขาวยื่นถุงผ้าไปให้อีกฝ่าย แต่แทนที่จะรับกลับดันมือกลับ
“คราวนี้ไปให้ด้วยกันสิ ฉันซื้อข้าวกล่องมาเกินจำนวนคนด้วย มากินด้วยกันสิ”
“ไม่เอา!! ขืนไปด้วยกันพี่เขาก็รู้หมดสิ”
“ก็เดี๋ยวเราถือให้แต่นายต้องไปกับเราด้วย”
นัยน์ตากลมโตมีแววลังเล “แต่…” อุตส่าห์มีโอกาสเข้าใกล้พี่นาฏยสักครั้ง แต่กลับไม่มีความกล้าสักนิด
“เอาน่ามึง ลองไปดู” จันทร์เจ้าหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท
“เอางั้นเหรอมึง?” ความกลัวทำให้เขาไม่มีความกล้า
เพื่อนร่างสูงใหญ่เกาหัวยิก “เออ! ไปเถอะมึง ไม่ต้องลังเลละ ไปๆ!”
แขนถูกไอ้เพื่อนอัชลากดุ่มๆไปทางโรงยิม
ทั้งสามคนเข้ามาถึงโรงยิมที่มีเสียงจอแจไม่น้อย พอมองเข้าไปมีคนอยู่เยอะพอสมควร แต่ที่เยอะนี่ไม่ใช่แค่คนเล่นบาสนะ แต่เป็นกองเชียร์ที่เสียมากกว่า
ดูแล้วส่วนใหญ่ก็คือแฟนคลับของกลุ่มนาฏยละมั้ง เพราะกลุ่มของชายหนุ่มมีชื่อเสียงพอสมควรในมหา’ลัย มีสมาชิกหลักๆอยู่6-7คน ที่ส่วนใหญ่เป็นพวกหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีแรง ขึ้นเพจเฟสบุ้คของมหา’ลัยด้วย
จันทร์เจ้าใจเต้นตึกๆเมื่อเห็นร่างสูงๆสี่ห้าคนกำลังฟัดกับลูกสีส้มที่กระเด้งกระดอนบนพื้น สายตาเขาเห็นร่างสูงใหญ่ของคนคนหนึ่งเด่นอยู่คนเดียว
ร่างสูงใหญ่ ผิวขาวทว่าคล้ำแดดน้อยๆ มีเหงื่อผุดประปราย ใบหน้าคมสันขึ้นสีเรื่อเพราะความร้อนจากทั้งความอบอ้าวในโรงยิมและการออกกำลังกาย
จันทร์เจ้าแทบจะละสายตาไม่ได้เลย
“ไปนั่งรอตรงนั้นกัน” หญิงสาวชี้มือไปที่เก้าอี้ม้านั่งข้างสนามที่มีรุ่นพี่คนอื่นจับจองอยู่สามสี่คน
เขารีบยัดถุงผ้าใส่มือของเปเป “เราไม่ไปดีกว่า ฝากนี่ให้พี่เขาด้วย” เกิดปอดแหกขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ไม่ได้! มาถึงขนาดนี้ละ” เปเปไม่ยอม พลางดึงข้อมือขาวตามมาด้วย
“พี่เต…” เปเปทักชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งดูอยู่ข้างสนาม
“อ้าวมาแล้วหรอ ไหนน้ำอะ” สายตาสอดส่องหาของที่ฝากซื้อ
“เอ้านี่ หนักมาก วันหลังเปไม่ไปซื้อให้ล่ะ” แลบลิ้นใส่อีกฝ่าย จนอีกคนอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมน้องสาวตัวเองเบาๆ
“แค่นี้บ่นนะ” ชายหนุ่มหัวเราะน้องสาวที่ทำหน้ายุ่ง ก่อนจะทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นคนอีกสองคนที่ตามมาด้วย “เพื่อนเปหรอ?”
จันทร์เจ้ากับอชิระรีบยกมือไหว้ “สวัสดีครับ” การเคารพรุ่นพี่ถือเป็นเรื่องสำคัญที่นี่
“อ่า...ใช่ เพื่อนที่คณะน่ะ พอดีเห็นว่างๆเลยชวนมาด้วย” เปเปบอก “เจ้า อัช นี่พี่ชายเราชื่อ เตเต เรียกพี่เตก็ได้ พี่เตส่วนนี่เจ้ากับอัช”
เอาจริงๆไม่มีใครไม่รู้จักเตเต เพราะชายหนุ่มได้ลงเพจคิ้วบอยของมหา’ลัยบ่อยครั้ง
“อ้อ...อัช? เดือนมหา’ลัยปีหนึ่งใช่มั้ย?” เขาพอได้ยินชื่อมาบ้าง
“ครับ” ร่างสูงใหญ่ของเจ้าของชื่อตอบ
หลังจากหาที่นั่งได้ลงตัว เพียงไม่นานการแข่งบาสๆเล็กก็จบลง
แต่ละคนเดินออกมาด้วยความเหนื่อยแต่รอยยิ้มเต็มหน้าบ่งบอกว่าทุกคนสนุกสนานเต็มที่
จันทร์เจ้านั่งเกร็งเหมือนคนมีชนักติดหลัง นัยน์ตากลมโตเหล่มองร่างสูงใหญ่ที่เดินทิ้งท้ายสุด
“โอย มีไรกินบ้างวะ” หนึ่งในกลุ่มนั้นที่ดูท่าทางทะเล้นสุดปาดเข้ามาตรงม้านั่ง
“ไอ้เอ็ด มึงไปล้างหน้าล้างมือเลยไป” อีกคนที่ตามมาทีหลังลากคอไปอีกฝั่ง
เปเปเริ่มจัดแจงแกะฝากล่องข้าวต่างๆที่ซื้อมา เขาเลยรีบเข้าไปช่วย ส่วนไอ้อัชหายหัวออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก
“โห…น่ากินจัง” ทุกคนที่ล้างหน้าล้างมือเรียบร้อยเดินกลับมาที่ม้านั่ง “น้องเปน่ารักจริงๆ”
“มึงอย่ามาหัวงูแถวนี้ นี่น้องนุ่ง” พี่เตตบหลังเพื่อน
“ไอ้คนหวงน้อง!” ตบตีกันเสร็จก็หันมาเห็นคนแปลกหน้านั่งอยู่ “โอ๊ะๆ นี่ใครเอ่ย…”
จันทร์เจ้านั่งนิ่งเมื่อทุกสายตามองมาที่ตัวเอง
“เพื่อนเป ชื่อเจ้า” พี่เตตอบแทน
คนถูกจ้องรีบยกมือไหว้ “สวัสดีครับ ชื่อเจ้าครับ”
“ดีๆ น้อง พี่ชื่อเอ็ด” คนแนะนำตัวเองว่าเอ็ด หรือจริงๆชื่อเอ็ดมัน หนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ที่หน้าตากระเดียดมาทางเอเชียเสียมากกว่า แต่สายเลือดยุโรปทำให้มีจมูกโด่งเป็นสันเขื่อน สูงใหญ่ และดูเหมือนจะสูงกว่าทุกคนในกลุ่มเลย
ขนาดนาฏยที่สูงเฉียด190เซนติเมตรอยู่รอมร่อ เอ็ดมันยังสูงกว่าเห็นๆ
“เอ้า พี่เอ็ดข้าวผัดของพี่” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มส่งกล่องข้าวให้
ระหว่างนั้นเหล่าบรรดาแฟนคลับก็ทยอยเข้ามาให้น้ำให้ขนมไม่หยุดหย่อน จนกว่าจะแจกของให้ครบเล่นเอาเหนื่อยเพราะพ่อคุณแต่ละคนรับของมือเป็นระวิง
“ส่วนนี่ของพี่นาฏยเหมือนเดิม”
ถุงผ้าคุ้นตาถูกส่งให้ร่างสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆรุ่นน้องแปลกหน้า จนคนข้างเกร็งตัวขึ้นมา
“แม่ง!! ทำไมไอ้นาฏยได้กินของดีอีกละ” เอ็ดมันส์บ่นอุบ เขาต้องกินข้าวกล่องร้านสะดวกซื้อประทังชีวิต แต่ไอ้นาฏยกลับได้กินของอร่อย ปิ่นโตเจ้าประจำ ที่รู้ว่าอร่อยเพราะเคยแย่งมันชิม แต่ส่วนใหญ่แม่งหวงมาก ไม่ให้ใครกิน
“หึ…”
ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อเมื่อได้ยินเสียงดังในลำคอของคนข้างๆใกล้ๆ
“พี่นาฏย นี่เพื่อนเป ชื่อเจ้า”
นาฏยละสายตาจากถุงผ้ามาหาคนข้างตัว
หนุ่มรุ่นน้องก้มหน้างุด ลำคอขาวขึ้นสีจาง เขาคิดว่าคงเพราะอากาศร้อนอบอ้าวในโรงยิม ตัวไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่เลยเมื่อเทียบกับเขา แถมนั่งชิดขอบม้านั่งจนแทบจะตกเก้าอี้ เอ...หรือเพราะเขาตัวใหญ่ไป
“เขยิบเข้ามาหน่อยก็ได้”
จันทร์เจ้าสะดุ้งโหยง พี่นาฏยพูดกะเขา!!!! ส่วนร่างสูงแอบขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูลนลานจนเกินไป
“ค...ครับ” ตอบรับแต่ขยับก้นเข้ามาแค่นิดเดียวเท่านั้น
นัยน์ตาคมเสมองลงที่ข้าวกล่องแทน แอบลุ้นหน้าตาของอาหารกล่องแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เป็นเมนูอะไรเพราะเขาเป็นคนสั่งเอง
“เปิดเร็วๆดิวะ ไอ้นาฏย แม่งลีลา” หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีบ่นอุบ เอื้อมมือจะคว้าฝากล่อง แต่อีกคนไวกว่า ตะปบไว้ได้ทัน
“ยุ่งน่าไอ้เอ็ด ข้าวกู” นาฏยดุเสียงเข้ม แต่อีกฝ่ายหัวเราะพร้อมยักไหล่
“ก็มึงลีลา…เห้ยยยย อะไรเนี่ย น่ากินโคตรๆ หอมมาก” เอ็ดมันส์ตาโต
“กะเพรารวมมิตร” เจ้าของกล่องข้าวอมยิ้มนิดๆ พร้อมลงมือตักข้าวเข้าปาก
จันทร์เจ้าได้แต่นั่งลุ้นใจระทึก เมื่อเห็นชายหนุ่มเคี้ยวข้าวคำโตช้าๆ แม้จะมั่นใจว่าฝีมือตัวเองไม่ได้แย่แต่ก็อดกลัวไม่ได้
“อ...อร่อยไหมครับ?” ถามเสร็จแทบกัดลิ้น
ไม่น่าถามเลยเพราะร่างสูงสบตาแฝงด้วยความแปลกใจ แต่ก็ตอบ
“อร่อยมาก...ชอบที่สุด…”
...ชอบที่สุด…
...ชอบที่สุด…
...ชอบที่สุด…
ไม่รู้ทำไมประโยคนี้ถึงเอาแต่วนซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้าขาวใสขึ้นสีจนเจ้าตัวยังรู้สึกร้อนไปหมด
“ลองชิมไหม?” คนพูดไม่ว่าเปล่า ส่งกล่องข้าวให้
จันทร์เจ้าสั่นหน้าจนผมกระจาย “ม...ไม่เป็นไรครับ” ก้มหน้างุดกับกล่องข้าวของตัวเอง “แค่พี่ชอบก็ดีแล้วครับ” พึมพำเบาๆกับตัวเอง
“น้องเจ้าไม่กินแต่กูกิน” เสียงทะเล้นมาพร้อมกับมือยาวๆที่จ้วงไปคำโต
“มึงก็แม่งชอบแย่งของมัน” เตเตบ่น
“ไปไกลกูไอ้เอ็ด นี่กล่องข้าวกู”
จันทร์เจ้าแอบอมยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายชอบสิ่งที่ตนทำมาให้ และดูเหมือนจะหวงมากๆด้วย
ปึก!!
ระหว่างกินไปได้ครึ่งกล่อง อชิระที่หายตัวไปสูบบุหรี่ก็กลับมา ร่างสูงกระแทกตัวลงบนเก้าอี้ม้านั่งข้างๆกัน
“ไปไหนมา?” จันทร์เจ้าหันไปถาม
“คุยธุระนิดหน่อย หิวชิบหาย ขอกินก่อน” มือใหญ่คว้ากล่องข้าวที่เพื่อนวางไว้ให้มากิน
จันทร์เจ้ากินส่วนของตัวเอง แต่ว่าเพราะอะไรไม่รู้ ข้าวที่กำลังอร่อยๆดันติดคอซะงั้น
“แค่กๆๆ…อัช น้ำๆ” เจ้าตัวไอค่อกแค่กจนคนอื่นหันมามอง มือขาวคว้าขวดน้ำที่ส่งมาให้อย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ดูว่าของใคร
“เห้ย ใจเย็นไอ้เจ้า” มือใหญ่ของเพื่อนรักที่ตบหลังด้วยความหวังดี แต่เหมือนประสงค์ร้ายเพราะดันทำให้เขาสำลักน้ำพร้อมกัน
ด้วย
“อย่าตบๆ ลูบเบาๆพอ” เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นข้างๆหู แรงตบที่หลังเปลี่ยนเป็นลูบขึ้นลงเบาๆ
“แค่กๆๆ”
“ดีขึ้นไหม?”
น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด แสบคออีกต่างหาก จันทร์เจ้าดื่มน้ำเข้าไปอีกอึกใหญ่ก่อนจะเงยหน้า
คราวนี้คนทั้งกลุ่มมองมาที่เขาคนเดียวเลย แถมคนที่คอยลูบหลังให้ยังเป็นคนที่ทำให้เขาหน้าแดงง่ายๆ
“ผม...ดีขึ้นแล้วครับ”
“แน่นะ” เสียงทุ้มข้างๆทำเอาขนลุก “วันหลังค่อยๆกินสิ”
พูดเสียงดุ จนอดยู่ปากไม่ได้
“ผมไม่ได้รีบสักหน่อย” เอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดอย่างลืมตัว
นาฏยเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
ใบหน้าขาวหันหนี หัวใจเต้นตึกๆ “อะ ขอบใจไอ้อัช”
ส่งขวดน้ำคืนไปโดยไม่ได้ดู
“ของกูที่ไหนละ”
อ้าว “แล้ว…”
“ของผมต่างหาก ไม่ใช่ของเพื่อนคุณ” มีมือมาคว้าขวดกลับไป จันทร์เจ้าเพิ่งสังเกตุว่าขวดน้ำไม่ใช่ขวดพลาสติกธรรมดาแต่เป็น
ขวดน้ำสำหรับนักกีฬา
แต่ที่แล้วใหญ่คือ เจ้าของขวดไม่ใช่ใครอื่น...พี่นาฏย!
“เอ่อ…ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไร” นาฏยกระดกน้ำที่เหลือเข้าปากโดยไม่ได้นำพาว่าให้รุ่นน้องดื่มลงไปก่อน
จันทร์เจ้านิ่งค้างจนเพื่อนต้องตบหลังเบาๆ “มึง จ้องนานไปละ” กระซิบบอก
“อ...เออ” มือขาวจับริมฝีปากตัวเอง
...ไม่ไหวละ…
...หัวใจทำงานหนักเกินไป…
“เสร็จยังมึง” เอ็ดมันสะกิดถามเพื่อน ขณะที่คนถูกเรียกก้มหน้าเขียนยุกยิกในกระดาษสีใบเล็ก
“เออ...แป๊บ” พอเขียนเสร็จก็แนบไปกับกล่องข้าวและใส่กลับเข้าไปในถุงผ้าพร้อมกับกล่องขนมที่เห็นก็รู้เลยว่าเป็นขนมสัญชาติญี่ปุ่นที่หาไม่ค่อยได้ในเมืองไทย ก่อนส่งให้เตเต “ฝากไปให้เปเปด้วย”
“ถามจริงไอ้นาฏย มึงไม่อยากรู้หรอวะว่าใครเป็นคนทำข้าวกล่องให้มึง” รับถุงผ้ามาพร้อมถาม
“อืม…ตอนแรกก็อยากนะ แต่ตอนนี้เฉยๆละ ถ้าเขาอยากบอกเมื่อไร เขาก็เผยตัวออกมาเองนั่นแหละ” ชายหนุ่มยักไหล่พูดอย่างอารมณ์ดี
“ไอ้เปก็ปิดปากเงียบไม่ยอมบอกว่าใคร” พี่ชายบ่นน้องตัวเองอย่างไม่จริงจังนัก
“เอาน่า เดี๋ยวถึงเวลาก็ได้รู้เอง แล้วนี่พวกมึงไปไหนกันต่อเนี่ย เสร็จจากตรงนี้ไป”
“กูกลับบ้านอาบน้ำ เหนียวตัวมาก” หนุ่มลูกครึ่งร่างยักษ์บ่น อากาศเมืองไทยร้อนเป็นบ้า
“เออเหมือนกัน” นาฏยก็จะกลับเช่นกัน วันนี้พวกเขาไม่มีเรียนแล้ว
“กูคงไปรอเปเปเรียนบ่ายนะ จะเอานี่ไปให้มันด้วย” เจ้าตัวชูถุงผ้า
เกือบเดือนครึ่งแล้วที่นาฏยจะได้รับถุงผ้าทุกวันพร้อมกับโพสอิสที่มีข้อความเช่น สู้ๆนะครับ ตั้งใจนะครับ เป็นต้น
ตอนแรกเขาคิดว่าคงได้ครั้งสองครั้งแต่มันไม่ใช่เพราะเขาได้รับกล่องข้าวทุกวัน แถมแต่ละวันยังมีกับข้าวไม่ซ้ำกัน รสชาติอร่อย ปริมาณก็เยอะพอสำหรับคนตัวใหญ่อย่างเขากินอิ่ม ตอนแรกเขาคิดจะตามหาเจ้าของกล่องข้าวว่าใครส่งมา แต่น้องเปเปบอกเพียงว่า…
‘พี่นาฏยไม่ต้องหาหรอกค่ะ แค่ชอบที่เขาทำให้ เจ้าตัวก็ดีใจแล้ว’
หลังจากนั้นเขาเลยเริ่มเฉยๆไม่ได้อยากตามหา เพราะคิดว่าถ้าเจ้าตัวอยากให้รู้เขาก็คงจะบอกเอง แต่พอหลายวันเข้าหน่อย ร่างสูงคิดว่าการได้รับมาเฉยๆโดยไม่มีอะไรตอบแทนมันดูจะแย่ไปหน่อย หลังจากนั้นเขาก็ใส่ขนมต่างๆ น้ำ นม ตามที่เขามีกลับไปให้ด้วย
จนตอนนี้ที่ห้องเขาจากที่ไม่ค่อยของกินเล่นพวกนี้ กลายเป็นมีอยู่เต็มตู้ไปหมด บางครั้งพี่สาวเขาที่ชอบบินไปเที่ยวญี่ปุ่นบ่อยๆ เขาจึงฝากซื้อขนมกลับมา
ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อนึกไปว่าพรุ่งนี้เขาจะใส่ขนมอะไรไปในถุงผ้าดี
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามค่า จุ๊บบบบบบ :mew1:
-
:ling3: :ling3: :ling3:
-
น่ารักหวานๆอ่ะ
อ่านแล้วละมุนละไมหัวใจ
แอบรักได้น่ารักมากกก :o8: :o8: :-[ :-[
-
จันทร์นี่เปิดร้านอาหารตามพี่นาฏยสั่งเหรอ
พี่นาฏยน่าจะเขียนโพสต์อิสขอเจอคนทำอาหารนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
มีความน่ารัก
-
โอ๊ยน่ารัก เขินตาม พร้อมกับหิวกะเพราด้วย อยากกินบ้าง
-
หิวข้าว....//เกี่ยวกับเรื่องมั้ยเนี่ย ฮาาา
-
ชอบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
ทำ ตามสั่ง :katai2-1:
แล้วก็ กิน ตามสั่ง ด้วย :katai2-1:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้ท่าทางจะสนุก อย่าทิ้งช่วงนานนะคะ รอติดตามค่ะ :mew1:
-
สวัสดีวันอังคารค่า
วันนี้เอาตอนใหม่มาฝากทุกคนค่า
ฝากพี่นาฏยและน้องเจ้าไว้ด้วยนะค่าาาา
จุ๊บบบบบบบ :mew1:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทที่2
...กระเพรารวมมิตรอร่อยมาก ขอบคุณมากครับ
ปล. ผมหวังว่าคุณจะชอบขนม กินให้อร่อยนะ
...นาฏย…
นัยน์ตาคู่โตอ่านโพสอิส ในถุงผ้ามีกล่องขนมขนาดกลางๆอยู่ เป็นขนมที่เขารู้ว่าเป็นของญี่ปุ่นที่ไม่ค่อยมีขายในเมืองไทย จันทร์เจ้าไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังฉีกยิ้มกว้างแค่ไหน
แค่พี่นาฏยรับของที่เขาให้ มีโพสอิสเขียนกลับมาให้เขาก็ดีใจจะแย่แล้ว แต่พี่เขาใส่ใจถึงขนาดสรรหาขนมต่างๆให้มาอีก
...ดีใจ จนยิ้มไม่หุบ…
“เฮ้ย ไอ้เจ้า ยิ้มอะไรของมึงวะ ปากจะฉีกถึงหูแล้ว” เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนสนิทดังขึ้นทำให้จันทร์เจ้ารีบยัดโพสอิทในมือลงใส่ถุงอย่างรวดเร็วผิดปกติ ทำเอาคนที่เพิ่งก้าวเท้ามาหาเลิกคิ้วอย่างฉงน “ตกใจอะไรของมึง ไหน แล้วคราวนี้มึงได้อะไรเป็นการตอบแทนล่ะ อ้อ ขนมนี่เอง ขนมญี่ปุ่นซะด้วยนะเนี่ย แบบนี้ไม่แบ่งไม่ได้แล้วมั้ง”
“ยุ่งน่า ไอ้อัช” พูดพลางรวบถุงในมือเข้ามาแนบกับตัวอย่างหวงแหน เรียกเสียงหัวเราะใสให้กับอชิระได้อย่างไม่ยากเย็น “ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มดี นี่ของกู”
“เออๆ ไม่แย่งก็ได้ ไอ้ขี้งก” คนตัวสูงกว่ายักไหล่เป็นเชิงว่าบอกว่าไม่แคร์ “แล้วนี่จะกลับบ้านเลยเปล่า?”
“ยังอ่ะ จะไปหอสมุดกลางก่อนน่ะ จะเอาหนังสือไปคืน”
“เออๆ เดี๋ยวกูไปส่งละกัน ฝนทำท่าจะตกละ” อชิระพึมพำพลางมองขึ้นฟ้า จากที่อากาศดูแจ่มใส ตอนนี้ปกคลุมด้วยกลุ่มเมฆขมุกขมัว
“โอเค”
รถยนต์สัญชาติยุโรปคันงามของเพื่อนสนิทขับเลาะมาจนถึงหอสมุดกลาง พร้อมฝนที่กำลังตั้งเค้าเลยทีเดียว
“มึงกลับไปก่อนเหอะ เดี๋ยวกูคงจะอ่านหนังสือต่อเลยดีกว่า” จันทร์เจ้าไม่อยากให้เพื่อนรอ
“เอางั้นหรอ? กูไปส่งมึงที่บ้านดีกว่าไหม?”
ร่างโปร่งส่ายหน้า บ้านเขากับบ้านอชิระเรียกได้ว่าแทบจะคนละมุมเมืองเลยทีเดียว “ไม่เป็นไร มึงกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวรถติด”
“โอเคๆๆ งั้นถึงบ้านแล้วไลน์บอกกูนะ”
จันทร์เจ้าพยักหน้า ก่อนจะวิ่งลงจากรถเข้าไปในหอสมุด เด็กหนุ่มหามุมเหมาะๆนั่งอ่านหนังสืออยู่พักหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะคิดผิด
ไปหน่อย เขาควรจะกลับบ้านตั้งแต่แรก เพราะฝนที่มีเค้าลางว่าจะตกในตอนแรกกลับกลายเป็นเทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา
“โอย…” จันทร์เจ้าโอด มองนาฬิกา มันเย็นมากแล้ว และเขาก็ไม่ได้พกร่มมาด้วย ทำไงดี
ลองตัดสินใจเดินออกมาด้านนอกตึกดู แล้วได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ทีนี้จะกลับบ้านยังไงดีล่ะ?!!!
จันทร์เจ้ากระเถิบเข้ามาใต้กันสาดมากขึ้นเมื่อฝนพัดละอองเข้ามาจนรู้สึกว่าเสื้อเริ่มชื้นๆ มือขาวกระชับกระเป๋าแน่นตัดสินใจจะวิ่งฝ่าออกไป แต่ยังไม่ทันที่ขาจะได้ก้าว แขนก็ถูกกระชาก
“จะไปไหน?” เสียงทุ้มนุ่มที่ทำเอาจันทร์เจ้าชะงักค้าง
...พี่นาฏย!!!!!...
“คร...ครับ?”
คิ้วเข้มขมวด ใบหน้าดุยิ่งดูดุเข้าไปใหญ่ “คุณจะทำอะไร?” เขาเห็นหนุ่มรุ่นน้องที่เพิ่งจะได้รู้จักวันนี้เมื่อตอนกลางวัน ร่างโปร่งที่กำลังตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนตกหนักออกไปทำให้เขาตัดสินใจดึงเจ้าตัวกลับมา
เอ้า! จะกลับบ้านสิ! “เอ่อ...กลับบ้านครับ”
“ตอนนี้?”
“ครับ…” ไม่กลับตอนนี้จะให้กลับตอนไหน ยิ่งกลับดึกรถยิ่งติด แถมฝนตกยิ่งติดระเบิดใหญ่
“ผมว่าคุณรอให้ฝนซาอีกหน่อยดีกว่า”
จันทร์เจ้าหนักใจ ไอ้อยากรอก็อยาก แต่ความอยากกลับบ้านมันก็เยอะ “คือเดี๋ยวรถตู้คิวยาวน่ะครับ”
“แต่ไปตอนนี้คงฝ่าไปถึงวินรถตู้หรอก”
จันทร์เจ้าเผลอเบ้ปากใส่อีกฝ่าย แล้วก็ได้แต่หน้าเจื่อนเมื่อรู้สึกตัวทำกริยาไม่เหมาะสมออกไป แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ว่าอะไร
“แต่ผมรอไม่ไหวหรอกครับ”
นาฏยถอนหายใจเฮือกกับความรั้น “ บ้านคุณอยู่แถวไหน?”
หา? “ครับ?”
“ผมถามว่าบ้านคุณอยู่แถวไหน?”
ไม่รู้ทำไมจันทร์เจ้าถึงตื่นเต้นขนาดตอบไม่ค่อยถูก “เอ่อ...แถวๆ…” ชื่อถนนที่แม้จะไม่ใช่ย่านใจกลางเมืองอย่าง แต่ก็เป็นเขต
ใกล้เคียง
“มีรถไฟฟ้าผ่านใช่ไหม?”
“ก็มีครับ”
“งั้นเอางี้...รอฝนซากว่านี้ผมจะไปส่งคุณที่สถานีรถไฟฟ้า...”
จันทร์เจ้ากระพริบตาปริบๆ ยังไม่ได้ทันได้ตอบอะไร ข้อศอกก็ถูกดึงเข้าไปในตัวอาคาร ความเย็นของด้านในตึกทำเอาร่างโปร่งขนลุกเพราะละอองฝนทำเอาตัวเขาชื้นอยู่ไม่น้อย ถูกอีกฝ่ายดึงเข้ามานั่งที่โต๊ะ
เขาห่อไหล่ด้วยความหนาว ขดตัวลงบนเก้าอี้กอดกระเป๋าแน่น
“หนาวหรือ?”
จันทร์เจ้าพยักหน้าช้าๆ แต่เพียงไม่นานก็รู้สึกถึงความอุ่นผ่านแผ่นหลัง
เสื้อช็อปคณะสีน้ำเงินเข้มตัวใหญ่ มีชื่อภาษาอังกฤษของเจ้าของปักอยู่ที่แขนเสื้อด้านซ้ายถูกคลุมลงมา “เอานี่คลุมไปก่อนล่ะกัน เหม็นเหงื่อนิดหน่อย ไม่รังเกียจนะ?”
จันทร์เจ้าสะบัดผมกระจาย จะรังเกียจได้ไง เสื้อคลุมไม่เห็นมีกลิ่นเหม็นสักนิด มีแต่กลิ่นโคโลนจ์อ่อนๆไม่ฉุนจมูก มือขาวๆกระชับเสื้อแน่น ความอุ่นแผ่ออกมาก
รอยยิ้มบางๆแต้มอยู่บนริมฝีปาก
...ทั้งอุ่นกายและอุ่นใจ…
“...ค...คุณ…” แรงเขย่าเบาๆที่ไหล่ทำให้จันทร์เจ้ารู้สึกตัว “ใกล้ถึงสถานีแล้ว”
คนเพิ่งตื่นแอบยิ้มเก้อๆ เขาเผลอหลับไปในขณะที่อีกฝ่ายขับรถได้ไง “เอ่อ...ขอโทษครับ ผมเผลอหลับไป…”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณคงเหนื่อย…”
เขาคงเหนื่อยจริงๆนั่นละ นอนดึกติดกันมาหลายวัน นัยน์ตากลมโตจ้องมองละอองน้ำปรอยๆที่ถูกที่ปัดน้ำฝนปัดไปมา รถค่อยๆเคลื่อนตัวมาถึงทางขึ้นสถานีพอดี
จันทร์เจ้ายังแอบอยากให้ถนนมันยาวกว่านี้อีกสักหน่อย
...จะได้อยู่บนรถนานขึ้น…
“ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์มาส่ง” ถอดเสื้อคลุมคืนให้อีกฝ่าย แต่มือใหญ่กลับดันคืนกลับมา
“คุณใส่ไว้เถอะ ฝนยังตกปรอยๆ เอาเสื้อคลุมไว้ดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ” ยื่นคืน
นัยน์ตาคมดุมองนิ่งๆ “ผมบอกให้ใส่” เสียงเข้มทำเอาคนฟังย่นจมูก
เขาไม่ใช่ลูกชายนะ! ดุอย่างกับเด็กสามขวบ “ก็ได้ครับ” แต่ก็ยอม “แล้วผมจะซักมาคืนครับ”
“โอเค…”
จันทร์เจ้ารีบผงกศีรษะขอบคุณอีกครั้งก่อนจะวิ่งลงจากรถไป
ร่างโปร่งถึงบ้านในอีกหนึ่งชั่วโมงถัดมาจนได้ หลังจากฟาดฟันกับความแออัดบนรถไฟฟ้า
ชีวิตคนกรุงนี่ช่างลำบากเหลือเกิน
“อ้าว...เจ้าขา...กลับมาแล้วหรือ?” เสียงทักจากหน้าบ้านที่เป็นตึกแถวสี่ชั้น
“อืม…” จันทร์เจ้าตอบรับ
จันทร์เจ้าหรือที่เพื่อนๆเรียกว่าเจ้านั้น จริงๆแล้วชื่อเล่นเต็มคือ เจ้าขา แต่เจ้าตัวคิดว่ามันเหมือนผู้หญิงเกินไปเลยย่อให้เหลือแค่เจ้าเฉยๆ มีเพียงคนในบ้านเท่านั้นที่เรียกเจ้าขา
จริงๆ อชิระก็รู้แต่เจ้าตัวก็สมัครใจจะเรียกแค่เจ้าเหมือนกัน
“แล้วนี่ป๊ากับม้าไปไหน?” เขาถาม “เจ้าเอย ทำไมกลับบ้านเร็วจัง”
จันทร์เจ้าถามอีกฝ่าย เงยหน้ามองเงาสะท้อนตัวเองที่แทบจะเรียกได้ว่าคนเดียวกัน
พี่ชายฝาแฝดของเขาที่เกิดห่างกันแค่5นาที ชื่อว่าจันทร์เอ๋ย และชื่อเล่นใกล้เคียงกับของเขาว่า เจ้าเอย
สองแฝดที่เรียกได้ว่าตัวติดกันตลอดเวลายกเว้นตอนเรียน จันทร์เอ๋ยและจันทร์เจ้า หรือ เจ้าเอยและเจ้าขา สมัยเด็กๆพวกเขาโดนเข้าใจผิดตลอดว่าเป็นแฝดหญิงมากกว่าแฝดชายเพราะชื่อสุดจะเกินบรรยาย มีใครที่ไหนตั้งชื่อลูกเป็นกลอนกล่อมเด็กทารกบ้าง ถามจริง!
โดนเพื่อนล้อจนโกรธจนเลิกโกรธล่ะ เลยตัดสินใจย่อชื่อตัวเองกัน เขาชื่อเจ้า ส่วนฝาแฝดชื่อเอยแทน
ตอนนี้แฝดพี่เขาเรียนอยู่คนละมหา’ลัย ตัวเลยไม่ค่อยติดกันแล้ว เลยไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเขามีฝาแฝดอยู่
ความแตกต่างของจันทร์เจ้าและเจ้าเอ๋ยเห็นทีจะมีแค่ไฝใต้ตาซ้ายที่แฝดพี่มีแต่แฝดน้องไม่มี คนอื่นแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ยกเว้นคนที่บ้าน ขนาดนิสัยยังคล้ายๆกันเลย
“ยังอยู่ที่ร้านเลย” จันทร์เอ๋ยตอบ
ร้านที่พูดถึงคือ ร้านอาหารตามสั่งขนาดสามห้องแถวที่อยู่ถัดไปอีกหนึ่งซอย เป็นกิจการของบ้านเขาเอง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจันทร์เจ้าชอบทำข้าวกล่องไปฝากพี่นาฏยเสมอ
เขาคิดว่าฝีมือการทำกับข้าวของเขาก็พอใช้ได้อยู่นะ ถึงกล้าทำไปฝาก
“อ่อ...โอเค” จันทร์เจ้ารีบเข้าบ้าน ว่าจะรีบอาบน้ำสระผมเพราะเหนียวตัวมาก
แต่สายตาของพี่ชายฝาแฝดทำเอาชะงัก “อะไร?”
“เอาเสื้อใครมาใส่?”
เผลอจับเสื้อคลุมโดยไม่รู้ตัว “เอ่อ...ของพี่นาฏย…”
แฝดเขาคิ้วขมวดพักหนึ่ง “นาฏย? อ้อ...นายข้าวกล่อง?”
โค้ดเนมลับของเขาสองคนที่ใช้เรียกพี่นาฏยคือ นายข้าวกล่อง
“ใช่…”
“หึๆๆ ในที่สุดไอ้เจ้าขาก็พัฒนากับเขาแล้วเว้ย” เพราะที่ผ่านมาเอาแต่กลัวหัวหด ไม่กล้าบอก ไม่กล้าเผยตัว ได้แต่แอบมอง แอบชอบเขา
“เหอะ…พี่เขาเห็นว่าฝนตกเลยแค่มาส่งที่บีทีเอสแล้วก็ให้เสื้อมาคลุมกันฝน”
“เดี๋ยวนี้มีมาส่งด้วยวุ้ย”
ใบหน้าขาวๆของแฝดน้องขึ้นสีจาง “หยุดเลย ไอ้เอย” ชี้หน้าหน่อยเถอะ ลอยหน้าลอยตาเหลือเกิน
“ไหนๆ วันนี้เขาให้ขนมไรมา ขอดูหน่อย”
“นี่อะ…” ขนมที่พี่นาฏยถูกยื่นให้ดู
“โห น่าอร่อย ดังด้วย ขอกินด้วยดิ”
แฝดน้องส่ายหน้าหวือ “ไม่! นี่ของเขา ตัวห้ามกินนะ”
“งก!”
แน่นอน ของที่พี่นาฏยให้มาเขาหวงยิ่งกว่าอะไร
กล่องขนมถูกวางไว้ข้างๆกล่องใบย่อมที่ข้างในมีกระดาษโพสอิสจากชายหนุ่มร่างสูงอยู่ทั้งหมด
“เจ้าจ้า~ มาแล้วจ้า” คนส่งสารร้องทักมาแต่ไกล เปเปยิ้มร่า ขอถุงผ้าประจำจากเพื่อน
“อะ...ฝากด้วยนะ” ยื่นถุงผ้าให้ ก่อนจะยื่นกล่องคุกกี้ทำเองอีกกล่องให้ตามไปด้วย “ส่วนนี้ของเปเป เราทำเองนะ”
เด็กสาวยิ้มกว้าง “ขนมของเจ้าอร่อยที่สุด อย่างนี้ยอมดิลิเวอรี่ข้าวกล่องให้ตลอดไป555”
ร่างโปร่งอมยิ้ม “วันนี้พี่นาฏยเขาไปกินข้าวที่โรงอาหารตามปกติไหม?”
“ใช่จ้า”
“งั้น...เดี๋ยวเราไปด้วยละกัน” เขายังต้องเอาเสื้อคลุมที่ได้มาเมื่อวันก่อนไปคืน เขาซักและรีดให้อย่างดี
เพิ่งมาเห็นชัดๆว่าพี่นาฏยตัวใหญ่กว่าเขามาก น่าจะใส่เสื้อใหญ่กว่าเขาถึงสองไซด์ ตอนที่รีดนี่ไอ้เอยเอาแต่ยิ้มล้อเลียนจนอยากเอาเตารีดทาบหน้า
“ไปสิ” สีหน้าของหญิงสาวแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
พวกเขารออชิระมาถึงแล้วจึงเดินไปด้วยกัน
โรงอาหารกลางของมหา’ลัยคร่ำคร่าไปด้วยเหล่านิสิตที่เดินกันให้ขวัก
“นั่นไงพวกพี่เขานั่งอยู่แถวนั้น” เปเปชี้ไปทางขวามือ เป็นอันรู้กันว่าจันทร์เจ้าจะนั่งแถวนั้นแต่จะไม่ใกล้โต๊ะพี่นาฏยมากเกินไป
อชิระโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ว่างๆแถวนั้น ทิ้งตัวสูงๆลงบนเก้าอี้
“มึงไปซื้อก่อนไป กูเฝ้าโต๊ะให้”
เพื่อนสนิทตัวเล็กส่ายหน้า “ไม่เป็นไร วันนี้เอาข้าวมากิน” วันไหนที่เขาไม่อยากซื้อข้าวโรงอาหารกิน เขาก็จะทำมากินเอง ไหนๆก็ทำให้พี่นาฏยละ ทำเผื่อตัวเองอีกกล่องก็ไม่มีปัญหา
“แล้วของนู่นละ” อชิระบุ้ยปากไปที่อีกโต๊ะ
“ฝากให้เปเปไปแล้ว” จันทร์เจ้าพูดตอบ“วันนี้ทำข้าวผัด”
“ข้าวผัดเหรอ ดีจังนะ พอมึงพูดก็ชักหิว” ไม่พูดเปล่า เปิดกล่องดูหน้าตาอาหารของเพื่อนสนิท “ว่าแต่นี่อะไร?”
‘นี่’ ที่อีกฝ่ายว่าคือ เสื้อช้อปสีน้ำเงินเข้มที่ถูกพับไว้อย่างดีในเป้
“เอาคืนมาน่า ยุ่ง” เพื่อนตัวเล็กยู่ปาก
ร่างสูงแค่เห็นก็พอเดาได้ละว่าเสื้อช้อปของคณะอะไรเพราะลวดลายบนด้านหลังของเสื้อ
“ของใคร?”
“ของ...เอ่อ…”
“พี่นาฏย?”
เพื่อนก้มหน้างุดเข้าไปอีก
“ว่าแต่ไปอยู่ที่มึงได้ไง”
โอย...จะมาซักไซ้อะไรเล่า “เออน่า”
ร่างสูงยักไหล่ แต่นัยน์ตากับปากนี่แพรวพราวเหลือเกิน “หลังจากหดอยู่ในกระดองมานาน เริ่มโผล่หัวมาได้สักทีนะมึง” พูดเสร็จมีการผลักหัวทุยของร่างโปร่ง
จันทร์เจ้ารอเพื่อนกลับมานั่งที่โต๊ะ แล้วเจ้าตัวก็หยิบเสื้อคลุมมากอดไว้ ก่อนจะเดินไปอีกโต๊ะไม่ไกลนัก
ขาสั่นขึ้นมาเล็กน้อย กอดกระชับเสื้อแน่นราวกับมันเป็นที่พึ่งของเขา จันทร์เจ้านึกอยากจะวิ่งกลับไปโต๊ะตัวเองซะเฉยๆ เมื่อพี่เอ็ดมันส์ที่นั่งอยู่เงยหน้ามาเห็นเขาพอดี ก่อนจะโบกมือ
“อ้าว น้องเจ้า…”
ทุกคนในโต๊ะหันมามองไม่เว้นแม้แต่พี่นาฏย
นัยน์ตาคมดุมองรุ่นน้องเมื่อวันก่อนที่เขาขับรถไปส่งที่รถไฟฟ้า
“เอ่อ...พี่นาฏยครับ…” มือขาวๆยื่นเสื้อคืนให้ “วันนั้นขอบคุณมากครับที่ให้ยืม”
มือใหญ่ๆรับเสื้อคืนไป “ไม่เป็นไร”
เขาค้อมหัวลงให้นิดหน่อยก่อนจะรีบวิ่งออกมา ราวกับกลัวว่าคนอื่นอาจจะได้ยินเสียงหัวใจที่จะกระดอนออกมาข้างนอกก็เป็นได้
นัยน์ตาดุของนาฏยมองร่างเล็กที่วิ่งไปอย่างกับกระต่ายตื่นตูมแล้วอมยิ้มที่มุมปาก
“นั่นแน่~” ลืมไปเลยว่ามีพวกสัมภเวสีอยู่ด้วย “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะมึง”
ร่างสูงใหญ่จ้องเพื่อนปากดีอย่างดุๆ “เงียบน่ามึง”
“อะไรกันมึง ทำไมน้องเขาถึงมีเสื้อช้อปมึง?” เพื่อนในกลุ่มที่ชื่ออาร์คถาม
“วันนั้นฝนตก กูไปส่งเขาที่บีทีเอส เลยให้ยืมไป” เขาตอบตามความจริง แต่รู้สึกหงุดหงิดกับสายตาวิบวับของเพื่อนแต่ละคน
จริงๆ “เลิกถาม!”
“แหม มึง มีทั้งน้องข้าวกล่อง แล้วยังจะมีน้องเสื้อช้อปอีกน่ะ” เอ็ดมันส์ยังคงปากดี
นาฏยยกช้อนขึ้นขู่ เพื่อนตัวใหญ่ไล่เลี่ยกันหัวเราะเสียงดัง
แม่งเอ๊ย! ใครมันจะไปนึกล่ะว่าคนอย่างไอ้นายหัวน้อยนาฏยจะให้คนอื่นยืมเสื้อช้อป เพราะมันเป็นที่ไม่ใช้ของร่วมกับใครเท่าไรนัก แต่นี่กลับให้เด็กรุ่นน้องที่เพิ่งจะรู้กจักไม่กี่วันยืมเสื้อไปใส่ซะแล้ว
ท่าทางจะไม่ธรรมดา!!!
...ต้องดูกันต่อไป!...
“มึงเย็นนี้ไปเดินตลาดรถไฟกันไหม?” อาร์คถามหลังเห็นเพื่อนกินข้าวเสร็จ
นาฏยที่กำลังเขียนโพสอิสใบเล็กเงยหน้าขึ้นมา “ก็ได้นะ” ยังไงเขาก็ว่างตอนเย็นอยู่แล้ว
“เออ...ดีๆๆ กูอยากปลดปล่อย” หนุ่มลูกครึ่งโอดครวญ
“มึงล่ะไปไหมไอ้เต?”
“กูอาจจะนะ เพราะวันนี้กูต้องกลับกับเปเป”
“ก็ชวนน้องมึงมาด้วยสิ้นเรื่อง”
“เออๆเดี๋ยวกูถามมันก่อนล่ะกัน” เตเตแบ่งรับแบ่งสู้พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาน้องสาว
“ฮัลโหล...อือ พี่เอง เย็นนี้ไปตลาดรถไฟไหม?...แปปนะ” คนคุยโทรศัพท์หันมาทางกลุ่มเพื่อนตัวเอง “มึงๆๆ น้องกูถามว่ามันชวนเพื่อนไปด้วยได้ไหม?”
“เอาดิ” เมื่อเอ็ดมันส์ตอบแทนเพื่อนทั้งกลุ่ม ชายหนุ่มจึงคุยกับน้องสาวอีกครู่หนึ่งก่อนจะวางสาย
“เดี๋ยวน้องเจ้ากับไอ้อัชไปด้วย” ชื่อรุ่นน้องสองคนที่เคยเจอกันเมื่อตอนเล่นบาสครั้งก่อนถูกพูดออกมา
“อุ้ย...มีน้องเสื้อช้อปด้วย หึๆ” นัยน์ตาสวยของหนุ่มลูกครึ่งวาววับ จนนาฏยอยากจะจิ้มลูกตาเข้าให้
นัยน์ตาคมดุจ้องมองเพื่อนนิ่งๆจนอีกฝ่ายยกมือเป็นเชิงว่ายอมแพ้
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เขามีคลุมเสื้อให้กันด้วยละ กรี้ดดด ใจดีอบอุ่นแบบขรึมๆแบบพี่นาฏยหาได้อีกจากที่ไหนนนนนน
น้องเจ้าเขินแล้วเขินอีก พี่นาฏยก็ใจดี๊ใจดี :hao6:
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม ทุกคอมเม้น เม้นติชมมาเยอะๆเลยนะค่า
คนเขียนชอบอ่านคอมเม้น เป็นกำลังใจเขียนอย่างดีเลยละฮับบบบบ :mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฏยจะรู้มั้ยนะ
ว่าน้องข้าวกล่องกับน้องเสื้อช็อปเป็นคนเดียวกัน
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น้องเจ้ามีแฝดด้วย ต่อไปจะอีรุงตุงนังกันมั้ยอ่ะ
-
แอร๊ยยย อ่านแล้วอมยิ้มปากจะฉีก เสน่ห์ปลายจวักมาก น่ารักกกกกก
-
ติดตามค่ะ ^^ :กอด1:
-
พี่นาฏยน้องข้าวกล่องกับน้องเสื้อช้อปน่ะคนเดียวกัน
แต่จะไม่คนเดียวกันถ้าพี่คิดว่า เอยเป็นน้องข้าวกล่อง แล้วเจ้าเป็นน้องเสื้อช้อป
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฏย เจ้า :mew1: :mew1: :mew1:
พี่เอ็ดมันด์ อัช
โอกาสที่แฝดจะสลับตัวไปเรียนคนละมอ เป็นไปได้ไหม
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: มีความสนุก ละมุนๆ
-
น้องเจ้าสู้ ๆ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
:L2: :L2:
-
Hello Wednesday
แฮปปี้วันพุธค่า
วันนี้เอาน้องเจ้าและพี่นาฏยมาวิ่งเล่นเหมือนเดิมค่า
(ช่วงนี้มีไฟ เขียนมันทั้งวัน) ขอฝากเจ้าขาและพี่นาฏยด้วยค่า :mew1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทที่3
“แก...พี่เตบอกว่าพวกพี่นาฏยจะไปตลาดรถไฟ ไปปะ?”
จันทร์เจ้านิ่งไปสักพัก ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ดีกว่า” ใครมันจะกล้าไปล่ะ สนิทก็ไม่สนิท แถมยังถ้าไปเจอบ่อยๆ เขาเกิดสงสัยขึ้นมาทำไง
“อ้าว ทำไมล่ะ” เพื่อนสาวสงสัย
“อย่าเลย ไม่ได้สนิทกัน ไปแล้วจะกร่อยเปล่าๆ” ใจหนึ่งมันก็อยากไปแต่ก็กลัว
เขาเดินหนีเข้าห้องไปเพื่อตัดบท ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะใจอ่อนเอ่ยปากขอตามไปด้วยแน่นอน
หลังจากหมดพลังชีวิตไปกับเลคเชอที่ผ่าน เขาแทบคลานออกจากห้อง
“มึง...เย็นนี้ไปห้าง...ไหม?” ไอ้อัชที่เดินมาด้วยกันถาม
ใจจริงจันทร์เจ้าอยากตอบว่าอยากไปตลาดรถไฟมากกว่า “ก็ได้” ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว แถมวันนี้ศุกร์ด้วย
เขาสองคนเดินไปที่รถของเพื่อนสนิท หลังพาร่างขึ้นมานั่งตากแอร์เย็นๆบนรถ รถยนต์ก็เคลื่อนตัวออกจากมหา’ลัย
จันทร์เจ้าเสียบสายไอโฟนเข้ากับวิทยุเปิดเพลงฟัง
“อ้าว มึง...ห้างมันต้องเลี้ยวทางนี้นะ มึงขับเลยมาแล้วนะเว้ย” เขาหันไปโวยเพื่อนเมื่อมันขับรถเลยมา
“มึง กูเปลี่ยนใจล่ะ กูอยากไปตลาดรถไฟมากกว่า” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ได้สนใจเพื่อนที่โดยสารมาข้างๆ อ้าปากค้างไปแล้วเรียบร้อยแล้ว
“ห้ะ!?” มึงอยากจะเปลี่ยนใจก็เปลี่ยนกันง่ายๆอย่างนี้เลยเนี่ยนะ มีถามกูก่อนไหมมมม?! “มึงมาเปลี่ยนใจง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ!” นั่งหัวโด่อยู่นี้ ถามสิถาม
“โทษทีมึง กูอยากเดินชิคๆ”
ไปชิคบ้านมึงไป ไอ้เวร เขากระฟัดกระเฟียดในใจ
ริมฝีปากบางเม้มสนิท นัยน์ตากลมโตถลึงใส่คนขับรถ อชิระผิวปากอารมณ์ดี
จันทร์เจ้าเริ่มจะปอดแหกเมื่อรถยนต์ของเพื่อนหาที่จอดแถวๆนั้นได้เรียบร้อย ขณะที่เจ้าตัวก็คุยโทรศัพท์นัดแนะกับเปเปไปด้วย
“เออ...มาถึงแล้ว แกอยู่ไหน?” อชิระกระดิกนิ้วให้เพื่อนตัวเตี้ยกว่าออกจากรถ
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ จันทร์เจ้าก็ได้แต่จำใจลงจากรถ เดินเอื่อยๆตามเพื่อนสนิทที่เดินมาถึงจุดนัด
คนกลุ่มหนึ่งยืนออกันอยู่ แถมดูจะเป็นที่สนใจของ ไม่เด่นคงไม่ได้เพราะว่าแต่ละคนดีกรีไม่น้อยหน้ากันเลย สาวเดินเหลียวหลังแล้วเหลียวหลังอีก
“ดีครับ” เพื่อนเขาผงกศีรษะให้กับรุ่นพี่ทั้งกลุ่ม เขาเลยต้องทำตามบ้าง
“สวัสดีครับ”
“ไปหาไรกินก่อนไหม? แล้วค่อยเดินเล่น” เอ็ดมันส์เสนอ
กลิ่นอาหารที่ลอยมาจากที่ต่างๆทำเอาพยาธิเริ่มประท้วง คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย
เดินไปเดินมาหาร้านที่ทุกคนถูกใจ จนเอ็ดมันส์เสนอร้านแฮมเบอร์เกอร์ทรักฟู้ดร้านหนึ่ง ทุกคนลงความเห็นว่าน่าจะกินได้ทุกคนและน่าอร่อย
“เฮ้ย ได้ยังวะ ช้าชิบ” อชิระรู้นิสัยเพื่อนดีเลยว่าเป็นคนที่เลือกของยากมาก เลือกนาน เลือกเยอะ
จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว “ก็แม่งมันน่าอร่อยทุกแบบเลยนี่หว่า กูเลือกไม่ถูก”
“มึงก็เลือกๆมาสักอันสิวะ เร็ว คนต่อแถวรอแล้วมึง”
พอเพื่อนกระตุ้น กลัวคนข้างหลังว่าเอาเลยจะหลับหูหลับตจิ้มมาสักเมนูละกัน
“อันนี้สิ อร่อยนะ” เสียงทุ้มข้างหลังแต่ในระยะประชิดทำเอาเขาสะดุ้ง เขาหันควับไปมอง
ร่างสูงของนาฏยยืนค้ำศีรษะเขาอยู่ กลิ่นโคโลนจ์อ่อนลอยเข้าจมูก มือใหญ่ชี้ไปที่เมนูหนึ่งที่อยู่ลิสต์ที่เขาอยากลองเช่นกัน
“เอ่อ...อร่อยหรอครับ?”
“อืม...เคยลองกินแล้ว อร่อยดี”
“งั้นเอาอันนี้ก็ได้ครับ” เขาหันไปบอกคนขายที่ยืนยิ้มอยู่ พอจ่ายเงินเสร็จเขาจึงไปสมทบกับคนอื่นที่ยืนรออยู่
“สั่งจนได้นะมึง” เพื่อนสนิทยิ้ม แต่เกลียดรอยยิ้มล้อเลียนแบบนี้ของมันที่สุด “แหมตอนที่กูบอกให้เลือกๆไปไม่เลือก แต่พอมีคน
มาเลือกให้นี่เอาเลยนะ มึงใจง่ายชิบหาย”
เขาถึงกับต้องรีบกระทุ้งท้องไอ้เพื่อนตัวดีที่ปากสว่าง เดี๋ยวเขาก็ได้รู้กันหมด!
รอสักพักหนึ่ง แฮมเบอร์เกอร์ที่สั่งกันก็มาเสิร์ฟในตระกร้าสานใบย่อม ดูน่ากิน ทั้งตัวแฮมเบอร์เกอร์และเครื่องเคียงถูกจัดวางอย่างดี
“อร่อย...” เขาเลิกคิ้วเมื่อกัดเข้าไปคำโต
เขาแอบเงยหน้ามองร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตากัดของตัวเองเข้าไปคำโต เขาแอบทึ่งที่พี่นาฏยสามารถกินได้คำใหญ่ขนาดนั้น แถมไม่มีหกเลอะเทอะ ผิดกับเขาแค่คำแรกซอสก็ไหลเยิ้มจนเกือบถึงมืออยู่แล้ว
“เป็นไงเด็กๆ กินได้ไหม?” เอ็ดมันส์ที่เป็นคนเสนอร้านนี้ขึ้นมาถาม เจ้าตัวฟาดแฮมเบอร์เกอร์จนเหลือแค่หนึ่งในสี่เท่านั้น
“อร่อยมากค่า” เปเปยิ้มร่า
เขาก็พยักหน้าหงึกหงัก ยิ่งเมนูที่พี่นาฏยเลือกให้ยิ่งอร่อยเข้าไปใหญ่
“น้องเจ้ากินอะไรๆ?” พี่เอ็ดหันมาถาม
เขาชูให้ดู เอาตามจริงเขาก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรเหมือนกัน
“อ้อ...นี่มันเมนูโปรดไอ้นาฏยนี่”
เขาถึงกับหันไปมองคนชอบเมนูอย่างช่วยไม่ได้ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มมุมปากให้เล็กๆเท่านั้นก่อนจะก้มลงไปกิน
ของตัวเองต่อ แต่เขาคนนี้สิ กลับรู้สึกว่าอากาศร้อนขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ
“กินยังไงเนี่ยคุณ เลอะไปถึงไหนแล้ว” กระดาษทิชชู่ถูกยื่นมาข้างหน้า
จันทร์เจ้ายิ้มแหย มือที่ถูกแฮมเบอร์เกอร์เยิ้มไปด้วยซอสหมดแล้ว รับทิชชู่มาเช็ดมือพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ
“รีบกินให้หมดแล้วเดี๋ยวค่อยล้างมือทีเดียว” เสียงทุ้มสำทับมาอีกระลอก
หลังจากที่ใช้เวลาไม่นานจัดการอาหารจนหมด ทุกคนลงความเห็นว่าขอนั่งพักท้องสุกครู่ จันทร์เจ้าหันรีหันขวาหาห้องน้ำเพื่อไปล้างคราบซอสที่เหนียวมือ
“ไหวไหมมึง แถวนี้หาห้องน้ำยากหน่อยวะ” อชิระถาม
เขาจำต้องพยักหน้า ก็จริงอย่างที่ว่าตลาดนัดแบบนี้ห้องน้ำไม่ได้มีทุกจุด
“ไอ้เอ็ด ไอ้โจ้ มึงรอแถวนี้แป๊ป เดี๋ยวกูมา” ยังไม่ทันที่คนอื่นจะได้ถามอะไร นาฏยก็เดินไปแล้ว
“อะไรของมันวะ” โจ้ หนุ่มหน้าตี๋ บ่นขึ้นมา
“กูก็งง ไอ้ห่า”
แต่เพียงไม่นานร่างสูงเฉียดร้อยเก้าสิบออกจะเด่นท่ามกลางประชากรไทยที่ค่าเฉลี่ยความสูงอยู่ที่ร้อยเจ็ดสิบกว่าก็กลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าขวดหนึ่งในมือ
“อะ...” มาถึงก็ยื่นขวดน้ำที่มีไอน้ำผุดประปรายให้กับร่างเล็กกว่า
จันทร์เจ้าเผลอขมวดคิ้วทำหน้างงงวยใส่อีกต่างหาก เอาขวดน้ำมาให้เขาทำไมกัน?
“ครับ?”
“เอาไว้ล้างมือไง แบมือสิ” แต่เหมือนอีกฝ่ายก็ยังคงยืนนิ่ง นาฏยเลยเปิดฝาออก พลางสั่ง “เอ้า งงไรคุณ แบมือออกมา”
มือเล็กถูกฝ่ามือใหญ่กว่ามากคว้าขึ้นมาก่อนจะราดน้ำเย็นๆใส่ “ถูสิ จะได้หายเหนียว”
จันทร์เจ้าทำตามทุกอย่างอย่างว่าง่าย
“ขอบคุณครับ” ก้มหน้างุด แต่ในใจเต้นตึกตักอย่างดีใจ ทั้งเขินทั้งอาย
“อืม...” นาฏยโยนขวดน้ำที่เหลือไม่มากลงถังขยะแถวนั้น ก่อนหันมาหาเพื่อนตัวเอง “มองห่าไรกันพวกมึง เดินสิวะ”
เอ็ดมันส์ โจ้และคนอื่นๆอมยิ้มเจ้าเล่ห์ จนนัยน์ตาดุถลึงตามอง
“เออ..เดินก็เดินสิ อยู่ตรงนี้กูรู้สึกคันไปหมด” หนุ่มขี้เล่นยิ้ม คิ้วยักจึกๆ
“ทำไมวะไอ้เอ็ด” ลูกคู่ผสมโรง
“แม่งมดขึ้นตาสิ ไอ้สัส ถามมาได้” ก่อนจะหัวเราะดังลั่น แล้วต้องร้องโอดเมื่อเจอฝ่าเท้าใหญ่ๆถีบเข้าที่น่องจนได้ “โอ๊ยยย ไอ้
เชี่ยนาฏย ถีบกูทำไมวะ” ดูเหมือนจะไม่รู้ด้วยว่าทำไรไว้
“สัส!” นาฏยถวายพระพรเพื่อนสนิทไปหนึ่งคำ แล้วก็เดินนำออกไป
ยังไม่วายได้ยินเสียงนกเสียงกาตามหลังไม่หยุดหย่อน
“หุบยิ้มบ้างก็ได้นะมึง หน้านี่กระด้งเรียกพี่” อชิระกระทุ้งสีข้างเบาๆ ทำเอาคนที่ยิ้มอยู่ถึงกับสะดุ้ง
“อะไรของมึงวะ” จันทร์เจ้าหันไปถลึงตาใส่ นานๆทีจะได้ฟินใกล้ๆขนาดนี้ ขอบ้างอะไรบ้างดิวะ
“หน้ามึงอ่ะ ออกนอกหน้าไปแล้ว เดี๋ยวเขาหันมาทำไง” มันคงไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามองพี่นาฏยของมันตาเยิ้มขนาดไหน
“อือ รู้แล้วน้า” ใบหน้าขาวขึ้นสีจางๆ นี่เขาออกชัดขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย
เฮ้อ...ดีนะ ไอ้อัชเตือนก่อน
“เฮ้ย มึงรอแป๊ปดิ กูอยากดูสร้อยข้อมือ” อชิระเรียก เจ้าตัวตะโกนบอกกลุ่มรุ่นพี่ข้างหน้าด้วย “พี่ครับ ผมกับไอ้เจ้าขอแวะร้าน
สร้อยแป๊ปนึงครับ พี่เดินไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพวกผมตามไป”
“มึงจะซื้อไปทำไมวะ” เขาอดถามมันไม่ได้เพราะว่าปกติเห็นไม่ค่อยใส่อะไรให้รกข้อมือ
“พอดีกูเคยเดินผ่าน เห็นสวยดีเลยว่าจะมาดู”
ร้านขายเครื่องประดับที่ส่วนใหญ่ดูแล้วทำจากเงิน ให้ความรู้สึกเรียบง่ายแต่หรูอยู่ในที ไอ้อัชยืนเลือกสร้อยข้อมือของมันไปส่วนเขาก็มองซ้ายทีขวาที เห็นร้านขายเสื้อยืดสกรีนลายสวยๆอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“มึง เดี๋ยวกูไปดูเสื้อร้านนั้นแป๊ปนะ” เขาชี้ไปที่ร้านเสื้อที่ไม่ไกลจากร้านเครื่องประดับ อชิระพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเอามือทำเป็นรูปโทรศัพท์เป็นเชิงว่าเดี๋ยวเสร็จแล้วจะโทรไป
เสื้อที่แขวนอยู่หน้าร้านสองตัวเป็นสิ่งที่ดึงให้จันทร์เจ้าเดินเข้าไปหา เสื้อสีดำสนิทสีดำสกรีนรูปพระจันทร์สีขาวและตัวหนังสือคำว่า “Night” ส่วนอีกตัวข้างๆกันเป็นเสื้อสีขาวล้วนตรงกลางสกรีนลายพระอาทิตย์สีดำและมีตัวหนังสือคำตรงกันข้ามกัน “Day” ถูกสกรีนเอาไว้บนเสื้อ
“สนใจไหมน้อง เหลือคู่สุดท้ายแล้ว” เจ้าของร้านวัยกลางคนเดินออกมาถาม
จันทร์เจ้ายิ้ม “เอ่อ...มีแบบขายแยกไหมครับ” ความจริงเขาอยากได้แค่ตัวสีดำเท่านั้น
“รุ่นนี้เป็นเสื้อคู่ ไม่ทำขายแยกน่ะน้อง”
แอบเสียดายนิดหน่อยแต่เขาไม่มีความจำเป็นต้องซื้อสองตัว
“อ่า…”
“พี่ลดให้เหลือคู่ละสี่ร้อย พี่เหลือลายนี้คู่สุดท้ายแล้ว”
สองตัวสี่ร้อยก็น่าสนใจ แต่ซื้อมาแล้วจะเอาไปใครใส่อีกตัวละ ไอ้อัช? วุ้ย ไม่เอา แม่งเดี๋ยวคนล้อ แค่นี้ก็นึกว่าเป็นแฟนกันอยู่ละ
ระหว่างที่เขาลังเลอยู่ เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลัง
“งั้นผมขอซื้อครับ”
จันทร์เจ้าเกือบจะหงุดหงิดแล้ว มีที่ไหนคนอื่นกำลังคุยอยู่มาตัดหน้าแย่งซื้อไปเฉยเลย แต่เพราะเสียงทุ้มคุ้นหู รวมถึงกลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆลอยมาแตะจมูก เลยต้องรีบหันหน้ากลับไป ด้วยความที่ไม่ได้ดูให้ดีๆทำให้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้แค่ไหนเลยทำให้จมูกรั้นๆกระแทกกับไหล่กว้างดังปัก คนตัวเล็กกว่าร้องโอดโอย รู้สึกแสบจมูกเหมือนหายใจไม่ออก
“โอยย”
“ทำไมคุณไม่ระวังเลย” เสียงดุดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามืออุ่นใหญ่นั่นลูบบนจมูกรั้นๆเบาๆ
นัยน์ตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อย อ้าปากค้างๆพะงาบๆ
จนนาฏยแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเก่า
หน้าตาเหมือนปลาทองตาโตทำปากพะงาบๆในน้ำ
“เอ่อ…”
“400ใช่ไหมครับพี่ นี่ครับ” คนสูงใหญ่ยื่นเงินให้คนขาย ซึ่งคนขายรีบพับเสื้อสองตัวใส่ถุงให้เรียบร้อย
“ทั้งสองตัวเป็นฟรีไซส์นะครับ ใส่ได้ไม่ต้องห่วง”
นาฏยพยักหน้าขอบคุณ ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กกว่าดึงให้เดินออกมาจากร้าน
“เอ่อ...พี่ครับ” จันทร์เจ้าละล้าละลังไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดี
ร่างสูงหยุดอยู่ตรงที่ว่างแถวๆนั้น ปล่อยข้อมือที่จูงมา ก่อนจะหยิบเสื้อสีขาวสกรีนลายสีดำออกมา
ผลุบ!
จันทร์เจ้ารู้สึกถึงความมืดมิดขึ้นเนื่องจากเสื้อถูกคลุมลงมาบนหน้าตัวเอง “อะไรครับเนี่ย”
“หึ” คนถูกถามไม่ตอบกลับส่งเสียงในลำคอเบาๆ
ใบหน้าขาวมุ่ยลง ปากสีอ่อนเบ้คว่ำจนคนเห็นอยากจะดีดขึ้นมาอย่างหมั่นเขี้ยว “อยากได้ไม่ใช่หรือไง”
“ครับ?” มือขาวดึงเสื้อลงมามอง สีขาวสกรีนลายดำ แต่เขาเล็งไว้คือสีดำต่างหาก
“ก็เห็นอยากได้นี่” เสียงทุ้มบอก ที่จริงเขาเดินมาตามรุ่นน้องสองคนที่เดินแยกออกมา เพราะคนอื่นบอกว่าอยากไปเดินต่อที่
เยาวราช จนพอมาเจอรุ่นน้องร่างสูงใหญ่พอๆกันยืนเลือกเครื่องเงินอยู่ แต่ไม่เห็นร่างเล็กๆอีกคน จนได้คำตอบว่าเจ้าตัวเดินแยกมาร้านขายเสื้อ จึงเดินตามมา พอมาก็เจอเด็กน้อยยืนหน้าเครียด นัยน์ตากลมโตจ้องเสื้อที่แขวนโชว์ตาไม่กระพริบ
“ผม ผมไม่ได้อยากได้สีขาว” จันทร์เจ้าอ้อมแอ้ม ใครมันจะไปกล้าพูดดัง เขายื่นเสื้อคืนให้ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับไป
คิ้วคมเลิกขึ้น “อยากได้สีดำ?”
ครับ อยากได้สีดำ จันทร์เจ้าเอ่ยในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป ได้แต่พยักหน้า
“หึ สีดำของผม คุณใส่สีขาวล่ะดีแล้ว เหมาะดี”
สีดำของพี่นาฏย??
เขาเบิกตากว้าง “อ้าว งั้นผมซื้อต่อสองตัวเลยครับ”
“ไม่ขาย ผมซื้อมาก่อน”
“แต่ผมมายืนดูก่อนนะครับ” มีที่ไหนมาตัดหน้าซื้อจ่ายเงินแล้วยังมาขี่ตู่อีก
“แต่ตอนนี้มันเป็นของผม”
ปากเล็กยู่เป็นวงกลม จ้องรุ่นพี่คณะประมงด้วยตากลมๆ
“หึยย” เมื่อสู้ไม่ได้ก็ได้แต่ฮึดฮัด
ร่างสูงลอบยิ้ม ไม่เคยคิดว่าผู้ชายจะทำท่าได้น่าหมั่นเขี้ยวขนาดนี้ ถ้าเป็นเอ็ดทำ เขาคงถีบตูดมันไปแล้ว
“ไปเถอะ คนอื่นรออยู่”
“เดี๋ยวครับ” จันทร์เจ้าเรียกไว้ “เงินครับ 200บาท” ในเมื่อไม่ได้สีดำ สีขาวก็ได้
นัยน์ตาคมมองธนบัตรสีแดงสองใบในมืออีกฝ่ายแล้วส่งตาดุๆไปให้ “ผมไม่รับ”
“ไม่ได้ครับ” แต่รุ่นน้องก็ไม่ยอม
“พี่ซื้อของให้น้องเป็นเรื่องธรรมดา”
แต่ไม่ใช่น้องนอกคอกต่างคณะแน่นอน อันนี้จันทร์เจ้ามั่นใจ “แต่…”
“เอาไว้คุณค่อยเลี้ยงข้าวผมก็ได้ ถ้าคุณไม่สะดวกใจ”
จันทร์เจ้าครุ่นคิด เสื้อหนึ่งตัวกับข้าวหนึ่งมื้อ แถมยังได้ไปกับพี่ที่แอบชอบแล้ว อาจจะดีก็ได้มั้ง
...แค่กินข้าวเท่านั้น…
ใช่! แค่เลี้ยงข้าวเท่านั้น
“ก็ได้ครับ พี่นาฏยอยากทานอะไรรีเควสมาได้เลยครับ”
ใบหน้าคมดุแต้มรอยยิ้มบางๆ “อืม...ไว้ผมจะบอก”
“มากันแล้ว” เสียงของเอ็ดมันเมื่อเห็นร่างของเพื่อนสนิทมาพร้อมกับรุ่นน้องสองคน “ได้อะไรกันมา”
หนุ่มลูกครึ่งอารมณ์ดีเห็นเพื่อนสนิทถือถุงพลาสติกมาด้วย
แต่ดูเหมือนเพื่อนจะไม่ดีด้วย “เสือกจริงไอ้เอ็ด”
คนอื่นได้แต่หัวเราะ ไอ้สองคนนี้ชอบกวนตีนกันไปมา ฝ่ายหนึ่งก็กวนตีนหน้าตาย ส่วนอีกคนก็ชอบแหย่ชอบกวนประสาท เห็นพวกมันตีกันตายเกือบทุกวันแต่ก็เป็นเพื่อนรักกันมาก
“มึงก็เลิกแหย่มันน่า มึงก็รู้ว่ามันเป็นคนยังไงก็ยังชอบกวนตีนมัน” พอมีคนมาห้ามทัพ เอ็ดมันก็เลิกตอแย
“ไปเยาวราชต่อกันมึง” หนุ่มลูกครึ่งหัวโจกใหญ่ลากทั้งกลุ่มกลับไปขึ้นรถ
จันทร์เจ้าแอบทำหน้าคิดหนัก เพราะเขาอยากกลับบ้านแล้ว เวลาหัวค่ำไปจนถึงดึกจะเป็นช่วงที่ร้านอาหารตามสั่งของที่บ้านจะยุ่งเป็นพิเศษ ทุกทีจะมีคนงานอยู่ช่วยก็ตาม แต่พอคนมาเยอะมากมันก็ทำไม่ทันจริงๆ มือขาวล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากเบอร์ฝาแฝดตัวเอง
“เจ้าเอย...กลับไปช่วยที่ร้านหรือเปล่า?”
[กลับสิ กำลังรอรถ ทำไม?]
“เรายังอยู่ข้างนอกอยู่เลย” จันทร์เจ้าสะกิดอัช พูดเสียงเบา “มึงกูว่ากูต้องกลับบ้านก่อนวะ ที่ร้านท่าจะยุ่ง”
อชิระพยักหน้า “ไปดิ เดี๋ยวกูไปส่ง” เพื่อนสนิทรู้ดีว่ากิจการร้านอาหารตามสั่งของเพื่อนตัวเล็กขายดิบขายดี
“อืม โอเค” ร่างโปร่งตอบรับ ก่อนจะป้องปากคุยโทรศัพท์กับฝาแฝดจนวางสายไป
“เอ่อ...พี่ครับ” จันทร์เจ้าเรียกรุ่นพี่ทั้งกลุ่ม “พอดีผมต้องกลับไปบ้านก่อนนะครับ คงไปเยาวราชต่อไม่ได้” นัยน์ตากลมแอบมอง
รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่ที่จ้องทองมาเช่นกัน
“อ้าวงั้นหรือ แล้วกลับไง”
จันทร์เจ้าตอบเอ็ดมันกลับว่า “เดี๋ยวไอ้อัชไปส่งครับ”
“อ่อ โอเค งั้นกลับดีๆนะ” จันทร์เจ้าและอชิระสวัสดีรุ่นพี่ล่ำลาเพื่อนร่วมชั้นปีก่อนจะแยกไปที่รถของเพื่อนสนิท
แต่พอกำลังจะเดิน มือใหญ่ก็แตะเบาๆที่ข้อศอก นาฏยสบตากลมโตที่มองมาด้วยความงุนงง ยิ้มมุมปากบางๆ
“มีไลน์ไหม?”
ครับ?!
“...” จันทร์เจ้านิ่งชะงัก พี่นาฏยขอไลน์เขาไปทำไมกัน
“อย่าบอกคุณจะเบี้ยวเลี้ยงข้าวผม?” คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย
อ้อ เลี้ยงข้าว! “เอ่อ...TheMoonChanchao ครับ”
นาฏยหยิบไอโฟนขึ้นมา ทำหน้าขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมก่อนจะส่งมันมาให้คนตัวเล็ก “อะ พิมพ์เอง ชื่อยาวเกิน” มือขาวๆเงอะงะรับเครื่องมาถือ ใบหน้าร้อนขึ้น ทุกทีพี่นาฏยค่อยข้างหวงตัว หวงของ ไม่ค่อยชอบให้คนที่ไม่สนิทมายุ่งวุ่นวายกับของของตัวเองเท่าไร แต่ว่านี่กลับยื่นให้เขาเฉยเลย
พอกดชื่อตัวเองเสร็จก็ยื่นโทรศัทพ์คืนเจ้าของไป ร่างสูงรับไอโฟนของตัวเองกลับไป
“แล้วผมจะทักไป”
ใบหน้าขาวพยักหน้าเร็วๆก่อนจะรีบขึ้นรถของเพื่อนสนิทไป ริมฝีปากบางแอบอมยิ้ม คงบอกได้แค่ว่าตอนนี้เขา...ดีใจสุดๆเลยละ
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่มีซื้อเสื้อให้น้อง มีการขอแลกไลน์ มีการล้างมือให้
โอยยยย...พี่นาฏย ไม่ชอบอย่ามาให้ความหวังสิค่า น้องเขินหมด ฮ่วยยยยยย :z2:
ฮ่าๆๆ หวังว่าจะถูกใจนะค่า สำหรับตอนนี้
บวกเป็ดกับทุกคคอมเม้น ขอบคุณสำหรับกำลังใจน่ารักๆจากทุกท่านนนน :mew1:
-
พี่นาฏยคิดอะไรกับน้องป่าวเนี๊ยะ
:mew1: :mew1:
-
พี่นาฏยลงทุนซื้อเสื้อคู่ คือพี่อยากซื้อให้น้องเพราะเขาไม่ขายแยก
หรือเพราะอยากซื้อเพื่อใส่คู่กับน้องกันแน่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฎยนี่อ่อยสุดๆเลยนี่~~ :hao7:
-
:o8:
คืนนี้ฝันดีแล้วววววววววววววว
-
จริงพี่นาฏยก็ชอบเจ้าขาใช่ม้าล้าาาาา
ทำเป็นอ่อย ซื้อเสื้อขอไลน์ จีบเค้าก็บอกสิ :hao7:
-
น่าติดตามมาก ชอบแนวๆนี้
บอกตรงๆ พออ่านถึงตอนที่ส่งข้าวกล่องให้พี่เขา คือแบบพี่เขาไม่รู้ว่าใครส่ง
และมีการคุยผ่านโพสอิท ผมนี่บุ๊คมาร์คไวเลย 555+
เขียนได้น่าติดตามมากๆ
-
อ่อยระดับ10
-
จีบน้องใช่ไหม บอกกกกก
-
ฟีลกู้ดมักมัก
-
บทที่ 4
“เจ้าขา ไปซื้อของกับเราหน่อยสิ” วันนี้วันหยุดสุดสัปดาห์ เสียงเรียกจากฝาแฝดตัวเองทำให้ร่างที่นอนคดอยู่ในผ้าห่มพึมพำ
“ก็ได้ กี่โมง” ที่จริงจันทร์เจ้าตื่นนานแล้วแต่ว่าขี้เกียจลุก เลยนอนกกอยู่ในผ้านวมนุ่มๆ
“สักเที่ยงๆก็ได้ จะได้ไปหาไรกินด้วย” จันทร์เอ๋ย ฝาแฝดบอก
“แล้วใครอยู่ช่วยร้าน” เขาลุกขึ้นมานั่งพลางหาวหวอด
“มีพี่จอยอยู่ช่วย ไม่น่าจะเป็นอะไร” พี่จอยคือพี่คนงานที่ทำงานที่ร้านอาหารตามสั่งของบ้านเขามาได้หลายปีแล้ว
“โอเค ได้ ขอเราอาบน้ำก่อน”
พอพี่ชายฝาแฝดเดินออกไป จันทร์เจ้าก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว พลางคิดว่าไหนๆก็ไปเดินห้างแล้ว ว่าจะไปซื้อข้าวกล่องอันใหม่อยู่พอดี
ข้าวกล่องใส่กับข้าวสำหรับพี่นาฏย
เวลาเที่ยงวันของวันเสาร์ แดดร้อนเปรี้ยงกลางศีรษะพอดิบพอดี ทำเอาฝาแฝดสองคนเหงื่อไหล ทั้งที่นั่งบีทีเอสตากแอร์มาถึงสถานีสยามก็เถอะ
แต่ให้ตาย...แอร์ในบีทีเอสนี่เสียหรือไง มันถึงแรงเท่ากับลมตด
พอรถไฟฟ้านิ่งจอดเปิดประตูให้ผู้โดยสาร เหล่าชาวกรุง นักท่องเที่ยวทั้งหลายก็แห่กันลง ผู้คนหลั่งไหลเข้าไปในตัวห้างจนดูแน่นไปหมด
“ไม่ชอบมาสยามวันเสาร์เลย” จันทร์เจ้าบ่น เขาเกลียดการมาเดินแถวนี้ในวันหยุดมากที่สุด ไหนจะนักท่องเที่ยว ไหนจะเด็กเรีย
พิเศษ ไหนจะคู่รัก ไหนจะครอบครัว โอย...เยอะแยะไปหมด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามาแทบทุกอาทิตย์
“เอาน่า อย่าบ่น” ฝาแฝดเขาพูด “ไปกินไรก่อนแล้วกัน”
ร้านที่เขาสองคนมาหยุดก็คือร้านประจำที่ไม่ว่ามากี่ทีก็ต้องกินตลอด ก็คือร้านปิ้งย่างๆที่มีไดโนเสาร์ตัวเขียวเป็นมาสคอตพรีเซนเตอร์ของร้าน พี่พนักงานหน้าร้านอมยิ้มกับเขาสองคน
“ฝาแฝดหรือคะ” เขาสองคนยิ้มรับ
เป็นปกติที่โดนทักบ่อยๆ ด้วยหน้าตาที่เหมือนกันจนแยกไม่ค่อยออกและรูปร่างที่คล้ายๆกัน ภายนอกที่ไม่เหมือนกันเพียงอย่างเดียวก็คือ จันทร์เอ๋ยจะมีไฝที่ใต้ตาซ้าย ส่วนเขาไม่มี พอได้โต๊ะเรียบร้อย สั่งอาหารเรียบร้อย ทีนี้ก็แค่รออาหารมาเสิร์ฟ
“เจ้าเอย เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เขาลุกไปเขาห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกไม่ไกลจากร้าน
จันทร์เอ๋ยที่นั่งดูดน้ำเปล่าในแก้วไปพลางๆ มองดูนอกร้านไปพลางๆ เห็นกลุ่มคนกลุ่มย่อมๆเดินเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับตัวเองแต่ว่าความสูงของแต่ละคนนี่กินขาด คือสูงไม่รู้จะสูงไปไหน
“สามคนครับ” เสียงทุ้มฟังดูขี้เล่นของหนึ่งในนั้นทำให้จันทร์เอ๋ยเพ่งมองอีกครั้ง
ชายหนุ่มดูแล้วเป็นลูกครึ่งเพราะหน้าตาที่ไม่เหมือนคนเอเชียทีเดียวแต่ก็ไม่ใช่ชาวตะวันตก กับเพื่อนหน้านิ่งดูขรึมๆ น่าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นจากที่ไหน ระหว่างที่กำลังนั่งคิดเพลินๆ เสียงจากคนกลุ่มนั้นก็ดังขึ้น
“อ้าวน้องเสื้อช้อป...เอ้ย...น้องเจ้า” จันทร์เอ๋ยขววดคิ้วเมื่อเห็นหนุ่มลูกครึ่ง(ละมั้ง) โบกไม้โบกมือให้เขา ก่อนจะหันไปประจบพนักงานร้าน “พี่ครับผมขอโต๊ะข้างรุ่นน้องก็ได้ครับ” พูดเสร็จก็เดินเข้ามาทางเขา
จันทร์เอ๋ยหันไปมองโต๊ะที่ว่างข้างๆโต๊ะตัวเอง แล้วลอบถอนหายใจ
...คนกลุ่มนี้…
...เป็นใครวะ?...
“ไงเจ้า” เสียงผู้ชายอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า ทักขึ้น เขาเลยได้แต่ผงกหัวให้ มีหลายครั้งที่เขาและน้องชายฝาแฝดถูกทักผิดบ่อยๆ แต่พวกเขาสองคนก็ไม่ได้ปฏิเสธเวลาโดนทักผิดเพราะว่าบางทีมันรู้สึกเหมือนไปหักหน้าคนทักอย่างไรก็ไม่รู้ ถ้าแค่ทักทายแล้วผ่านไปก็ดีไป แต่นี่เล่นมานั่งโต๊ะข้างๆ แถมชวนคุยแบบนี้คงต้องบอกไปตรงๆ
“เอ่อ...”
“เอ้าพวกมึงนั่งๆ สั่งเร็วกูหิว” พอกำลังจะพูด คนร่างสูงใหญ่เหมือนยักษ์อารมณ์ดีก็เรียกให้เพื่อนนั่ง “น้องเจ้าสั่งหรือยัง”
จันทร์เอ๋ยแอบขมวดคิ้วยุ่ง คนอะไรไม่ฟังคนอื่นเลย “สั่งแล้วครับ” ตอบเสียงนิ่งๆกลับไป
...โอย…
เมื่อไรเจ้าขามันจะกลับมาสักทีเนี่ย คนรู้จักของมันกำลังนั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ได้ยินไหมมมม
ระหว่างที่รอเพื่อนสั่ง นาฏยเหลือบมองไปที่รุ่นน้องตัวเล็กโต๊ะติดกันพลางขมวดคิ้ว ทำไมเขารู้สึกว่าคนนี้ไม่ใช่รุ่นน้องที่เคยยังไงก็ไม่รู้ ความรู้สึกของเขาบอกมาแบบนั้น
“เจ้าๆ ไม่ได้มากับไอ้อัชหรอ” เสียงไอ้เตทำให้รุ่นน้องหันมามอง
“เปล่าครับ” จันทร์เอ๋ยรู้จักเพื่อนสนิทของแฝดตัวเอง เคยเจอกันบ่อยๆ
“แล้วนี่มากับใคร?” เตเตเห็นฝั่งตรงข้ามมีจานชามช้อนอีกชุดวางอยู่เลยคิดว่าน่าจะมากับอีกคน
“อ่อ...มากับ...” ยังไม่ทันรุ่นน้องตอบอะไร นาฏยก็ขัดขึ้นมา
“มึงจะไปยุ่งเรื่องน้องเขาทำไม”
“แหม...แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ” เอ็ดมันกวนตีนเพื่อนตัวเอง
แต่นาฏยไม่สนใจกลับมองนัยน์ตากลมโตที่กำลังจ้องมาที่เขาไม่มีหลบ
...ไม่ใช่…
...ไม่เหมือน…
ถึงหน้าตาจะเหมือน แต่ดวงตาที่มองมา รวมถึงความรู้สึกบอกว่า คนนี้ไม่ใช่จันทร์เจ้า
“น้องคือเจ้าหรือ?” คำถามที่หลุดออกมาจากปากทำให้นัยน์ตากลมที่มองสบฉายแววแปลกใจ ก่อนจะลอบยิ้มบางๆ
...ไม่ค่อยมีใครแยกเขาสองคนออกเท่าไร…
...แต่ดูเหมือนจะมีคนแยกออกเพิ่มมาอีกคนแล้ว…
“มึงถามไรแปลกๆ นี่เจ้าก็เห็นกันชัดๆ” หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีมองเพื่อนสนิทดวยายตาเหมือนมองคนบ้า โดนนัยน์ตาคมกริบ
มองกลับเช่นกัน
“เอ่อ...จริงๆแล้ว...” จันทร์เอ๋ยกำลังจะสงบศึกนี้ แต่เสียงที่คล้ายกันๆดังขึ้นมา
“เจ้าเอยอาหารมายัง” เสียงของน้องชายฝาแฝดมาก่อนตัว พร้อมกับร่างโปร่งเหมือนกับเขาเดินเข้ามา แต่ว่าต้องหยุดชะงักกึก
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ
จันทร์เจ้าคิดว่าถ้าเขาโดนสาปให้แข็งเป็นหิน คงเป็นความรู้สึกเดียวกับที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้เพราะว่าส่งที่เขาเห็นมันน่าตกใจไม่ต่างอะไรกับการเจอแฮรี่ พอตเตอร์ขี่ไม้กวาดผ่านหน้าบ้านไป
...ทำไม…
พี่นาฏยและผองเพื่อนถึงได้มาอยู่ที่นี่ แถมยังมากินโต๊ะข้างๆเขาอีก
“เฮ้ย!!!!” เสียงพี่เอ็ดมันร้องตกใจ
อย่าว่าแต่พี่เอ็ดมันตกใจเลย เขายังอยากร้องตกใจเป็นภาษาอุซเบกเลย
“ทำไมมีน้องเจ้าสองคน?” ควายเอ๊ยยยยย คำถามอะไรของมึงเนี่ย เอ็ดมัน
“เอ่อ...ง่า...” คนที่เพิ่งไปห้องน้ำมาทำปากพะงาบๆ ไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเขามีฝาแฝดเพราะว่าเรียนอยู่คนละที่กัน
“ผมชื่อเอยเป็นแฝดของเจ้า” จันทร์เอ๋ยพูดขึ้นก่อน จันทร์เจ้าไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อเล่นตัวเองว่าเจ้าขา เขาเองก็เช่นกัน...ไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเล่นเต็มๆของตัวเอง จากเจ้าเอยเหลือแค่...เอย
“แฝด!” กลุ่มรุ่นพี่พูดพร้อมกัน ยกเว้นร่างสูงตาคมกริบที่มองจันทรเจ้าเขม็ง จนเจ้าตัวยิ้มแห้งหลุบตาต่ำลง
“ครับ ผมไม่ค่อยบอกใครว่ามีฝาแฝดน่ะครับเพราะยังไงก็เรียนคนละที่ด้วย เลยไม่ค่อยมีใครรู้ บางทีโดนทักผิดบ่อยนะครับ เลยชิน” จันทร์เจ้ายิ้มแหยพลางนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง
“โห...เป็นแฝดที่หน้าเหมือนกันมากอะ แยกไม่ออกเลย” เตเตยิ้มๆ บางทีการมีฝาแฝดก็ดูเป็นเรื่องมหัศจรรย์ดีเหมือนกัน
“แต่ก็มีคนแยกออกไม่ใช่หรือไงวะ” เอ็ดมันพูดยิ้มๆ
“หึ...นั่นสินะ” เตเตหัวเราะตาม
นัยน์ตากลมแอบมองร่างสูงใหญ่ของคนที่นั่งปิ้งหมูเงียบๆ ตาคมดุสบตากลมๆ จนอีกฝ่ายสะดุ้งหลบตาทำเป็นย่างนู่นนี่ไม่รู้ไม่ชี้ นาฏยหัวเราะเบาๆในใจ
ก็เด็กที่เขารู้จักน่ะ
...ชอบทำท่าเหมือนกระต่ายขี้ตกใจ…
“น้องเอยเรียนที่ไหน?” เอ็ดมัน(ฉายาขี้เสือก) ถามไปเรื่อย
มือที่คีบตะเกียบชะงัก “ที่...” ชื่อมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศ เอ็ดมันพยักหน้า
“อ่อ...แล้วอยู่หอหรือ?”
“ครับ เสาร์อาทิตย์ถ้าว่างก็กลับบ้าน” จันทร์เอ๋ยตอบนิ่งๆ ถ้ารู้จักดีๆ คนจะรู้ว่าจันทร์เอ๋ยจะเงียบๆนิ่งๆกว่าแฝดคนน้อง แฝดน้องจะยิ้มง่ายกว่านิดหน่อย
“แต่แบบหน้าเหมือนกันมากอะ ถามจริงคนที่บ้านแยกออกได้ไง” เอ็ดมันที่มือก็คีบ ปากก็ถาม
นาฏยทำหน้าเบื่อ สันดานเพื่อนสนิท ถ้าอยากรู้จะถามไม่หยุด จนเขารำคาญ
“มึงรีบๆแดกเลย เสือกเรื่องน้องอยู่ได้ เดี๋ยวจะไปซื้อรองเท้าอีกไง”
“เออๆ ไอ้สัส” ถวายพระพรเพื่อนไปอย่างไม่สำนึกแล้วลงมือกินต่อแต่ยังไม่วาย “แล้วแยกออกยังไงอะ อยากรู้”
“คิกๆ” จันทร์เจ้าแอบขำกิก เพราะเห็นหน้าแฝดตัวเองที่หน้าเหม็นเบื่อรุ่นพี่ตัวใหญ่ข้างๆเหลือทน ก่อนจะตอบแทน “ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครแยกออก แต่ถ้าสังเกตุดีๆ เอยจะมีไฝใต้ตาซ้ายแต่ผมไม่มี” มือขาวๆชี้ที่ใตต้าตัวเองที่ไม่มีรอยไฝทั้งสิ้น
เอ็ดมันพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปกินต่อ หลังจากที่กินเสร็จเรียบร้อย จันทร์เจ้าต้องซูฮกรุ่นพี่สามคนที่สามารถกินได้เยอะขนาดนี้ เพราะมาสามคนแต่เล่นสั่งเหมือนมาเยอะกว่านั้น โดยเฉพาะพี่นาฏยที่เขาแอบเห็นว่าสั่งข้าวผัดกระเทียมสามชาม
หรือว่าเขาควรเพิ่มปริมาณอาหารกล่องกันนะ กลัวพี่เขากินไม่อิ่ม ทั้งที่ก็คิดว่าเขาทำเยอะให้เป็นพิเศษแล้วนะ แต่เห็นพี่เขากินแบบนี้ยิ่งตกใจ แต่ก็ว่าสมกับตัวพี่นาฏยแล้วละ พี่เขาสูงเกือบร้อยเก้าสิบ ไม่ค่อยมีคนไทยสูงขนาดนี้เลยนอกจากนักกีฬา
“กินน้อยจัง” เอ็ดมันที่ก็เล่นซัดอาหารไปไม่น้อยถามจันทร์เอ๋ยที่นั่งดื่มน้ำปิดท้าย
“ครับ ใครจะกินเยอะแบบพวกพี่กัน” แม้จะดูนิ่งๆ และเพิ่งจะเจอหน้ากัน แต่บอกเลยว่าจันทร์เอ๋ยสามารถกัดคนหน้านิ่งได้เช่นกัน
ไม่ค่อยสนใจด้วยว่าสนิทหรือไม่สนิท
“ฮ่าๆๆ แฝดเราน่ารักดีนะ” เอ็ดมันหัวเราะเสียงดัง หันไปพูดกับรุ่นน้องขำๆ รู้สึกว่าฝาแฝดคนพี่น่าาแกล้งไม่หยอก
เห็นนิ่งๆ เงียบๆ แต่ยั่วขึ้นไม่หยอก อย่างนี้สิ...น่าสนุก
“ไปไหนกันต่อหรือเปล่านี่” รุ่นพี่คณะประมงถามหลังจากพวกเขาเดินออกมาจากร้านอาหาร
“คือเอยอยากซื้อของน่ะครับ” จันทร์เจ้าตอบแทนฝาแฝด
“อ่อ...งั้นแยกกันตรงนี้เนอะ” เอ็ดมันบอก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นผมไปนะครับ” พอรุ่นพี่บอกจะแยกไปเดินดูรองเท้า จันทร์เจ้าก็ตกลงกับแฝดว่าจะไปดูหนังสือเป็นเพื่อนแฝดตัวเอง
“ไปนะเจ้า ไปนะน้องเอย...” เอ็ดมันพูดยิ้มๆ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่ากำลังล้อเลียนอีกคนอยู่ยังไงก็ไม่รู้สิ
จันทร์เอ๋ยแอบเบ้หน้ากับความกวนตีนของอีกฝ่าย ก่อนจะรีบล่ำลา แล้วลากแขนแฝดน้องไปอีกทาง โดยที่ไม่สนใจร่างสูงใหญ่ยักษ์ของหนุ่มลูกครึ่งอารมณ์นั่นอีก
“คนนั้นใช่ไหม?” จันทร์เจ้าหันไปมองอีกคนที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อะไร?”
“ก็...นายข้าวกล่อง” จันทร์เอ๋ยแอบยักคิ้วให้ “คนที่ตัวสูงๆใหญ่ๆพอๆพี่พูดมากๆ”
จันทร์เจ้ายิ้มเขินๆ “อื้อ พี่นาฏย” เกาแก้มตัวเองที่รู้สึกว่าร้อนขึ้นมานิดหน่อย ทุกทีเจ้าเอยรู้ว่าเขาส่งข้าวกล่องให้กับพี่นาฏยแต่ไม่
ค่อยมายุ่งเท่าไร คอยจับตาดู ล้อเลียนอยู่ห่างๆมากกว่า
“ดูเป็นคนเงียบๆนะ ไม่น่ามาคบกับอีกคนได้เลย” จันทร์เอ๋ยแอบแขวะหนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดี ที่ดูก็รู้แล้วว่าเอาแต่จะคอยกวนประสาทเขาอยู่เนืองๆ
จันทร์เจ้าแอบอมยิ้ม ก็เป็นอย่างที่ว่านั่นละ พี่นาฏยค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ ไม่รู้ยังไงถึงมาคบกับพี่เอ็ดมันได้เลย อาจจะเป็นเพราะถึงพี่นาฏยจะเป็นคนเงียบๆ แต่ก็เข้าร่วมกิจกรรมหลายอย่างเลยละ ไม่ใช่เงียบแล้วหยิ่ง
เขาเดินลากขากับแฝดมาที่ร้านหนังสือบนห้างใหญ่แห่งนี้ รสนิยมการอ่านหนังสือของเขาทั้งคู่ก็คล้ายๆกัน คือชอบอ่านนิยาย วรรณกรรมแปลของต่างชาติ เลยชอบมาซื้อหนังสือที่นี่เพราะมีตัวเลือกให้เยอะมาก เขาทั้งสองสามารถอยู่ที่นี่ได้เป็นวันๆเลยละ
หลังจากเดินดูหนังสือเรื่อยเปื่อย เขาก็ได้หนังสือนิยายแปลแนวสอบสวนเล่มใหม่ที่ติดตามมาได้สักพัก ดูเหมือนแฝดเขาก็ได้ของตัวเองเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
“ไปซื้อไอติมกันมะ” แฝดเขาชี้ไปที่ร้านไอศกรีมที่ชอบคว่ำถ้วยเวลาสั่งเสร็จ
“เอาสิ”
ไปถึงหน้าร้านแฝดเขาก็สั่งรสที่ตัวเองชอบเรียบร้อยไปยืนรอจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่เขาที่ติดนิสัยเลือกของยาก คืออันที่เจ้าเอยมันกินเขาชอบแต่ว่ารสใหม่ที่เพิ่งออกก็น่าลองไม่แพ้กัน เจ้าเอยมันรู้อยู่แล้วว่าเขาเลือกยากเลยไปนั่งแทะไอติมรอที่โต๊ะเล็กๆของร้านเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้เขายืนขมวดคิ้วมองซ้ายทีขวาที
...กินอะไรดีละเนี่ย น่าอร่อยไปหมด…
“เลือกสักอันเถอะ” จันทร์เอ๋ยบอกเสียงเนือย มองแฝดน้องที่ทำหน้ายุ่งเหมือนกำลังตัดสินเรื่องคอขาดบาดตาย
“งืม...ก็เราเลือกไม่ถูก” คนนั่งแทะจนจะหมดเลยได้แต่ปล่อย
“อันนี้สองครับ แก้วกลางนะครับ” เสียงคนสั่งจากด้านข้าง ทำให้ร่างโปร่งเขยิบออกมาหน่อยจะได้ไม่บังคนอื่น
...แต่…
...เอ๊ะ…
ทำไมเสียงมันถึงคุ้นหูแบบนี้นะ แถมเหตุการณ์ยังเหมือนเคยเจอมาก่อนด้วย
ใบหน้าขาวรีบหันไปมอง ก่อนจะร้องในใจ
...พี่นาฏย (อีกแล้ว)...
ซื้อหวยให้มันถูกแบบนี้บ้างสิ แจ๊กพอตบ่อยไปไหม
“เลือกยากเหมือนเดิมนะคุณ” เสียงทุ้มเอ่ยนิ่ง แต่ดวงตาคมกริบแฝงไปด้วยความขบขันจางๆ มือใหญ่รับของที่สั่งมาไว้ในมือ
ก่อนจะยื่นให้เจ้ากระต่ายขี้ตกใจ “อ่ะ เอาไป ผมเลี้ยง เห็นคุณเลือกช้ามาก”
ดูทำหน้าเขาสิ ตากลมๆจะโตไปถึงไหน นาฏยแอบขำในใจ
จันทร์เจ้าตาค้าง แต่มือถูกยัดด้วยถ้วยไอติมเย็นทำเอาสติกลับมา “ง่า...ขอบคุณครับ นี่เงินครับ” จะควักเงินคืนให้ แต่โดนมือใหญ่โบกห้าม
“ไว้ค่อยเลี้ยงรวบยอดทีเดียวก็ได้”
หัวกลมๆพยักหงึกหงักๆ ก้มหน้างุดตักไอติมเย็นเข้าปาก เป็นรสที่ไม่เคยสั่งเลย แต่พอกินก็ต้องบอกเลยว่าอร่อยกว่าที่คิด “อร่อย”
มือใหญ่ตบปุๆลงบนผมนุ่ม “เอาไว้ถ้าเลือกไม่ได้อีก สั่งรสนี้นะ อร่อย ผมรับรอง”
...บึ้ม!...
ถ้าใครได้ยินเสียงระเบิดดังละก็ บอกเลยว่าเป็นหน้าเขาเองละไม่ใช่ใครที่ไหน
“โอย...ปวดขา” จันทร์เจ้าบ่น ทุบขาเบาๆหลังจากวางของลงบนโต๊ะ หลังจากพี่นาฏยมาเลี้ยงไอศกรีมอีกรอบ เชาก็รีบแวบไปซื้อกล่องข้าวที่แผนกเครื่องครัว แฝดเขาแขวะเสียงล้อเลียนว่าหน้าบานแข่งกับกะทะที่แขวนอยู่ สุดท้ายเขาก็ได้กล่องข้าวสีเทาเรียบๆแต่มีช่องให้ใส่กับข้าวแยกกันเป็นอย่างดี แถมเก็บความร้อนได้ดีกว่าอันเดิมด้วย
“ว่าแต่...ไอติมรสนั้นอร่อยไหม?” เสียงถามล้อเลียนไม่เลิกจากฝาแฝด จนจันทร์เจ้าต้องตวัดตามอง
“ยุ่ง”
จันทร์เอ๋ยหัวเราะเบาๆกับท่าทีของอีกฝ่าย
“ไว้รอบหน้าเราลองสั่งบ้างดีกว่า” ทิ้งท้ายยิ้มๆแล้วทิ้งให้แฝดคาดโทษไว้ในใจ
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อะไร ไหนพี่นาฏยอ้อยน้อง ไหนพี่ชอบน้อง ไม่มี๊ไม่มี (นาฏย： จุ๊ๆ เบาหน่อยสิ เดี๋ยวไก่ตื่นหมด)
ฮ่าๆๆๆ พี่เป็นคนขรึมๆนะค่า ไม่มีอ้อย ไม่มีอ่อย แต่นางเป็นคนจริง ทำจริงค่า ฮ่าๆๆ
น้องเจ้าก็เขินได้เขินดี อิๆ
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม บวกเป็นให้ทุกท่านที่น่ารักกกกก :katai2-1:
แวะเวียนมาทักทายพวกเราได้ที่บ้านหลังน้อยได้ที่นี่เลยค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
รักทุกคนนนน เยิฟฟฟฟ ส่งจุ๊บรัวๆใฟ้คนอ่าน แล้วเจอกันตอนหน้าค่า :hao7:
-
พี่นาฏยอ่อยแรง
-
พี่นาฏยช่างสังเกตุจริงน้อออออออออออ กับคนอื่นตาดีขนาดนี้ป่ะคะเนี่ย เซนส์แรงจริงๆ :hao3:
-
ขอพี่เอ็ดมันคู่กับจันทร์เอ๋ย ด้วยนะคะ
:mew3: :mew3:
-
หูย พี่เก่งมากแยกแฝดออกแสดงว่าสังเกตุน้องอยู่บ่อยๆสินะ น่าร้ากกก
-
จีบเค้าแบบเนียนๆใช่ม้าพี่นาฏย :pig4:
-
ไม่อ้อยค่ะ ไม่อ้อย.....พี่คะๆ อ้อยร่วงแล้ว เก็บด้วย :hao7:
-
พี่นาฏยความรู้สึกเกี่ยวกับน้องนี่แม่นนะรู้ด้วยว่าไม่ใช่น้องจันทร์เจ้า
พี่เอ็ดมันกับจันทร์เอ๋ยไหมคนหนึ่งชอบแหย่อีกคนก็ขึ้นง่ายโดยเฉพาะคนแหย่คือพี่เอ็ดมัน :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทุกคนน่าร้ากจังอ่ะ
โดยเฉพาะเจ้าขา กับ พี่นาฏย
ฮึ้ยยยยย ถ้ารู้ว่าเจ้าขาคือน้องข้าวกล่องจะทำไงนะ
:hao5: :hao5:
อีกคู่ก็แอบลุ้นเหมือนกัน o13
-
ละมุนดี ทำข้าวกล้องให้
อารมณ์สาวน้อยมากน้องเจ้า
-
บทที่ 5 (5.1)
...เมนูวันนี้ขอนำเสนอ! ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่สูตรเด็ด มีของหวานแถมให้เป็นวุ้นมะพร้าว (ลองทำครั้งแรก อร่อยไม่อร่อยบอกด้วยนะ)...
ร่างสูงที่รับข้าวกล่องมา ก้มลงอ่านโพสอิสสีฟ้าใบเล็กที่แนบมาด้วย ก่อนจะอมยิ้มบางๆ ก๋วยเตี๋ยวสูตรเด็ดอีกต่างหาก
“มึง พรุ่งนี้เย็นว่างไหม” เตเต เพื่อนสนิทในกลุ่มถาม
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม “ทำไม?”
“ไอ้โอที่อยู่ชมรมอาสาฯอ่ะ ฝากมาบอกว่าอยากให้พวกดาวเดือนไปช่วยโปรโมทโครงการค่ายอาสาอ่ะ มันจะเรี่ยรายไปออกค่ายที่ต่างจังหวัด”
“อะไร กูพี่ปีสามแก่ขนาดนี้แล้ว ให้เด็กๆมันไปทำสิวะ” นาฏยตอบเสียงขรึม เขาก็ปีสามแล้ว ให้เด็กๆรุ่นน้องทำดีกว่าไหม
“ก็มันบอกว่าไปช่วยๆกันหน่อย คนยิ่งเยอะยิ่งดี”
“เออๆ” และก็อีกเช่นเคยที่นาฏยไม่ค่อยปฏิเสธ อะไรที่เขาคิดว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ช่วยได้เขาก็ยินดี
“ดีมาก เชิญมึงแดกข้าวกล่องสุดที่รักของมึงตามสบาย กูไปซื้อข้าวบ้างละ” นาฏยพยักหน้าไล่เพื่อนให้ไปๆซื้อข้าวเสียที เขาจะได้กินข้าวบ้าง หิวจะตาย
จะว่าไปแล้ว วุ้นมะพร้าวหวานกำลังดีเลยละ
“สวัสดีคร้าบบบบบ พวกเราชมรมอาสาพัฒนาชุมชน ใครอยากร่วมเป็นส่วนหนึ่งของโครงการค่ายอาสา ร่วมบริจาคสิ่งของเช่นหนังสือ หรือแบบเรียนที่ไม่ได้ใช้แล้วได้นะครับ เราจะนำไปให้น้องๆในพื้นที่ห่างไกล อนาคตของน้องๆเริ่มต้นที่พวกคุณ...” เสียงประกาศโทรโข่งบริเวณพื้นที่ใต้สถานีรถไฟฟ้า
นาฏย เอ็ดมัน เตเต และโจ้ที่รู้จักมักจี่กับประธานชมรมอย่างไอ้โอเป็นอย่างดีเลยถูกลากมาให้ช่วยกันโปรโมท ไอ้โอมันขอความช่วยเหลือจากดาวเดือนรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายที่มันรู้จักมักจี่ของมันมาร่วมด้วยกัน เห็นอย่างนี้ไอ้โอมันก็เป็นหนึ่งในผู้เข้าประกวดดาวเดือนมหาลัยรุ่นเดียวกับเขา แม้มันจะไม่ได้ตำแหน่งอะไรมาครอง แต่มันก็ทำให้มันรู้จักวงการดาวเดือนหลายคนอยู่ มีเครือข่ายเยอะใช้ได้
“พวกเรามีของที่ระลึกเล็กๆ น้อยมาเป็นของสัมมานาคุณด้วย เป็นพวกกุญแจช้างน่ารักๆ ทำมือจากพวกเราด้วยนะคร้าบบบบ” พวกกุญแจทำมือห่อเล็กๆ ถูกแจกกระจายไปให้กับทุกคนที่มาชวยกันเพื่อแจกให้กับคนที่มาร่วมบริจาค
“นี่ครับ รับไปเลยพวงกุญแจสองอัน สำหรับสาวน้อย” ไอ้โอจอมขี้หลี มันไปเต๊าะเด็กมอปลายโรงเรียนหญิงล้วนแล้วละครับ “และนี่สำหรับหนุ่มน้อย” กระเทยเด็ก ตุ๊ดน่ารัก ไอ้นี่ก็ไม่เว้น มันม่อไปเรื่อย
พวกเขาก็ยืนยิ้ม ช่วยกันโปรโมทกันเต็มที่
“เออ...อยากถ่ายรูปกับพี่เขาได้ไหมคะ?” มีน้องนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่แอบเขินๆ ขอมาถ่ายรูปกับไอ้เอ็ดมันที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่ อาจจะด้วยความที่มันเป็นลูกครึ่ง หน้าตาดี เลยทำให้สาวๆ อยากถ่ายด้วย
ไอ้เอ็ดมันก็ไม่ปฏิเสธ ฉีกยิ้มกว้าง กวักมือเรียนน้องมาถ่ายด้วย พอคนอื่นเห็น ทีนี้นอกจากแถมช้างแล้วยังได้ถ่ายรูปหนุ่มหล่อสาวสวยด้วย จะมีอะไรน่าสนใจไปมากกว่านี้อีก
ไอ้โอเห็นช่องทางการโปรโมทของมันเลยยิ่งใส่ไฟ “ใครใคร่อยากถ่ายรูปหนุ่มหล่อสาวสวยของเรา เชิญได้เลยนะครับ แต่ละคนดีกรีดาวเดือน คิ้วท์บอย คิ้วท์เกิร์ลทั้งนั้นเลยนะครับ เชิญได้เลยครับ”
ไอ้สันขวานโอ มึงทำพวกกูลำบากปั้นหน้ายิ้มหรือไงวะ
“โทษๆครับพี่ที่มาช้า พอดีเพิ่งเลิก” เสียงร้อนรนของใครบางคนทำให้ไอ้โอหันไปมอง
“กว่าจะมานะไอ้อัช ไม่มาพรุ่งนี้เลยละมึง”
อชิระที่ดูรีบเร่ง เหงื่อไหลโซมเพราะอากาศที่อบอ้าวพูด “โทษทีพี่ พอดีเพิ่งเลิก นี่รีบมาสุดๆ แล้วเนี่ย”
นัยน์ตาคมกริบเห็นร่างสูงของรุ่นน้อง แต่ไม่ยักเห็นร่างเล็กๆ ของกระต่ายขี้ตกใจ ทั้งที่ปกติตัวค่อนข้างติดกันเป็นปาท่องโก๋ แต่เขาก็ต้องยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่างของใครอีกคนที่วิ่งดุกดิกมา
“ไอ้อัช ไอ้เชี่ยวิ่งเร็วสัส ไม่รอกู” มาถึงก็บ่นเพื่อนที่วิ่งนำมาก่อน แก้มกลมๆ แดงเพราะอากาศ ปากเล็กๆ ที่ขยับไม่หยุด
นั่นทำให้เขายิ้มไม่รู้ตัว ทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรเลย
...คงเหมือนกระต่ายตัวกลมที่ดูน่าเอ็นดูละมั้ง…
จันทร์เจ้าหอบแฮกเพราะวิ่งตามเพื่อนสนิทพร้อมกับของพะรุงพะรัง อยู่ๆ ตอนเลิก ไอ้อัชเพื่อนตัวดีก็บอกว่าต้องไปช่วยงานชมรมอาสาที่แถวรถไฟฟ้า แถมเร่งให้เขาตามมาด้วย จันทร์เจ้าที่กำลังมึนๆ กับเลคเชอร์โดนลากแถดๆ ขึ้นรถเพื่อนมาด้วย พอมาถึงมันก็รีบลงจากรถวิ่งมา จนเขาต้องวิ่งตาม
...โห นี่มันรวมพลดาวเดือนเลยนี่นา…
ทั้งเดือนคณะบริหาร ดาวเศรษฐศาสตร์ คิ้วท์บอยประจำคณะนิติฯ แล้วยังมี…
พี่เอ็ดมัน? พี่เตเต? พี่โจ้ แล้วก็…
...พี่นาฏย?...
ไหงมาอยู่ตรงนี้ได้นี่?
คราวนี้นาฏยหลุดขำออกมาจริงๆ เมื่อตากลมๆ มองเขาไม่กระพริบ มันให้ความรู้สึกเหมือนกระต่ายหูตั้งที่น่าฟัด
“ไงเรา ตามมาเฝ้าผัวหรอ” พี่โอเริ่มปล่อยหมาในปากอีกแล้ว
คนโดนทักว่าตามมาเฝ้าย่นจมูก “เหอะ เพื่อนพอพี่”
“มากับไอ้อัชหรอ” เอ็ดมันตบบ่ารุ่นน้องต่างคณะที่ช่วงนี้ดูจะเจอบ่อยเหลือเกิน
แต่ว่า...ดูแล้วมีคนดีใจนะ หึ
นัยน์ตาคมกริบเหล่มองกระต่ายตัวเล็ก ตากลมๆ ของกระต่ายก็เหล่มองเช่นกัน
“สวัสดีครับ” พึมพำเสียงค่อยเชียว
นาฏยยิ้มตามแบบฉบับเจ้าตัว “ไง”
“อ้าวรู้จักกันหรอ” นายโอหัวหน้าชมรมอาสาฯถาม
“อือ ก็เจ้ากับอัชเป็นเพื่อนเปเปน้องสาวกูเองน่ะ” พี่เตตอบแทน
คนฟังพยักหน้าหงึกหงัก “เออดีๆ ไอ้เจ้ามาช่วยกันทำมาหากินด้วย” ใช้งานคนอื่นละงานถนัดของหัวหน้าชมรมเลยละ
จันทร์เจ้าเลยถูกลากมาช่วยยืนแจกพวงกุญแจเป็นว่าเล่น ร้อนแต่ก็สนุกดี เขาไม่ได้เข้าขมรมแต่ว่าก็มาช่วยบ้างเพราะไอ้อัชรู้จักกับพี่โอ เขาเลยรู้จักไปด้วย
“หิวน้ำวะ” อชิระที่เพิ่งถูกสาวๆปล่อยตัวจากการถ่ายรูป ยืนหอบแฮกอยู่ด้านข้าง
“เดี๋ยวกูไปซื้อเซเว่นให้” จันทร์เจ้ายื่นพวงกุญแจอีกไม่กี่อันที่เหลือให้เพื่อนไปแจกต่อ ส่วนเจ้าตัวเดินเลี่ยงไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกล
ร่างโปร่งกลับมาที่จุดเดิมอีกครั้งพร้อมกับถุงใส่น้ำเปล่าหลายขวด รวมถึงของกินเล่นจุกจิกเล็กน้อย
“อะพี่โอ น้ำเย็น” จันทร์เจ้าส่งให้กับโอ
“ดีๆ เดี๋ยวเอาบิลมาเบิกกับชมรมเลย” อีกฝ่ายรับถุงน้ำไป
จันทร์เจ้าเดินถือถุงอีกใบแยกมาอีกฝั่ง มีน้ำเปล่าอยู่สามขวดและถุงไส้กรอกร้อนๆที่เขาอยากกินเป็นการส่วนตัว
“เอาไปมึง” อชิระรับขวดน้ำไปก่อนเปิดดื่ม “พี่ๆ ครับน้ำครับ” เขายังเผื่อแผ่ไปให้กับพวกพี่นาฏยด้วย
“อ้าวแล้วของเจ้าละ” เอ็ดมันที่ถือน้ำสองขวดในมือถาม
ร่างเล็กยิ้ม “อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยหิว”
“เดี๋ยวมันกินกับผมนี่ละ” อชิระชูขวดน้ำที่เหลืออยู่ครึ่งขวด โบกไปมา
เอ็ดมันพยักหน้า ยื่นขวดน้ำให้เพื่อน เตเตเปิดดื่มก่อนจะส่งคืนให้เพื่อนบูกครึ่ง ส่วนนาฏยรับอีกขวดมาถือเงียบๆ
“มีหลอดไหม?” เสียงทุ้มถามคนตัวเล็กที่ยืนจิ้มไส้กรอกเข้าปากหนุบหนับ
จันทร์เจ้าเงยหน้าจากถุงไส้กรอกทั้งที่ไม้คาปาก “ง่า...มีครับ แปปนะครับ” มือความหาหลอดที่แถมมาด้วย พอเจอก็ส่งให้อีกฝ่าย
นาฏยรับหลอดมาใส่ลงขวดน้ำก่อนจะดูดน้ำอึกใหญ่
“ไออัชเอาน้ำมากินสิ” คนตัวเล็กที่กินไส้กรอกไปครึ่งถุงถามหาน้ำจากเพื่อนสนิท
“อ้าว ไอ้ห่าไม่รีบบอก กูแดกหมดละ” อชิระชูขวดน้ำเปล่าๆให้เพื่อนดู
“วุ้ย แดกหรือสูบ” แก้มกลมๆ พองนิดๆ บ่นเพื่อนที่ไม่เหลือน้ำให้ตัวเอง
“ดื่มนี่สิ” ขณะกำลังแง่งใส่เพื่อน ขวดน้ำพร้อมหลอดก็มาจ่อถึงปาก ทำให้ปากเล็กหุบฉับอย่างตกใจ หันไปมองคนตัวโตที่ยื่นขวดน้ำมาให้
“แปปนะครับ ผมไม่มีมือ”มือหนึ่งถือไส้กรอก อีกมือยังมีถุงคามืออยู่ กำลังจะเก็บถุงไส้กรอกลงถุงพลาสติกให้เรียบร้อย
ใบหน้าคร้ามแดดเล็กน้อยทำหน้าคิ้วขมวด “ก็ผมถือให้อยู่นี่ไง ดื่มเลย”
ตากลมๆมองหลอดที่แกว่งอยู่ในขวดน้ำ ใจเขามันเลยดูแกว่งๆ ไปด้วยเลย
“หรือว่ารังเกียจ?”
จันทร์เจ้าส่ายหน้า ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย ทีเขายังเคยกินน้ำจากขวดของพี่นาฏยแล้วพี่เอาไปกินต่อเฉยเลย
“ขอบคุณครับ” ขอบคุณพี่นาฏยหลังจากดูดไปสองอึกใหญ่ ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าก่อนจะเอาไปดูดจนหมดขวด
พี่นาฏยรู้ตัวไหมเนี่ยว่าทำคนเขาเขินไปถึงไหนแล้ว
จันทร์เจ้ารู้สึกว่าหน้าเห่อจนต้องเสลงไปจิ้มไส้กรอกในถุงมากินแก้เขิน
“อร่อยไหม?” เสียงทุ้มของคนตัวโตถาม
เขายิ้ม “ครับ” ไส้กรอกเซเว่นถ้าไม่อะไรมากก็กินได้นะ
พี่เขาถามแบบนี้ เราควรจะแบ่งเขากินเป็นมารยาทหรือเปล่าเนี่ย สุดท้ายก็หลุดปาก “ทานไหมครับ?” เขายื่นไม้จิ้มอีกอันที่ไม่ได้ใช้ให้อีกฝ่าย
“หึ…” พี่นาฏยหัวเราะในลำคอ “ไม่เป็นไร”
อ่า พี่เขาเป็นคนไม่ค่อยชอบทานร่วมกับคนที่ไม่สนิทสินะ แค่ให้เขากินน้ำด้วยคงเป็นเพราะเขาเป็นคนไปซื้อละมั้ง เลยยอมๆ
เฮ้อ...จะนอยส์ทำไมเนี่ย พี่นาฏยเป็นคนนิสัยนี้อยู่แล้ว แอบชอบมาสักพักใหญ่แล้วทำไมเขาจะไม่รู้
ร่างเล็กๆคิดหงอยๆก่อนจะกินต่อ
พรึบ!
ลมวูบที่ผ่านหน้าเขาไปวูบหนึ่ง พอมองอีกทีไส้กรอกชิ้นสุดท้ายที่เขาจิ้มหายไปต่อหน้าต่อตา ตากลมๆมองใบหน้าคมที่เคี้ยวพร้อมยิ้มมุมปาก
“จะว่าไปก็อร่อยดีนะ” เสียงกระซิบข้างๆหูทำเอาเขาแทบทรุด
อึ้ยยย อะไรแย่งเขากินแล้วยังมาทำให้จะเป็นลมอีก
...คนอะไร…
...ร้ายกาจเกินไปแล้ว…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่าาาา วันศุกร์สุขสุดๆ แต่ไม่สุขสำหรับคนเขียน
คนเขียนวันนี้ยุ่งมากถึงมากที่สุด จนคิดว่าจะมาอัพไม่ไหวแล้ว แต่ด้วยความอยากอัพ ทำให้แข็งใจ
ต่อการโดนเตียงดูด แอร์เย็นๆมาอัพ
วันนี้เอาพี่นาฏยกับน้องเจ้าขามาให้ครึ่งตอนก่อนนะค่า (แม้จะแค่ครึ่งตอน) ความฟิน ความจิกหมอนมีเหมือนเดิม
วันนี้มาดูกันดีกว่าพี่นาฏยนางคว่ำรถอ้อยที่ไหนบ้าง น้องเจ้าขาโดนน้ำอ้อยท่วมแล้วนะบอกเลอ ฮ่าๆๆ
อิอิ ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม คอมเม้น บวกเป็ด บวกเป็ดคืนสำหรับทุกท่าน รักคนอ่านมากมาย
วันนี้สวัสดีค่าาา จุ๊บบบบบบบบ :mew1:
ปล. แวะวเียนมาเยี่ยมเยียนได้ที่บ้านหลังน้อยที่นี่เลยค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังไงกันเนี่ย พี่นาฏย ถูกใจเจ้าแล้วสิ
เลือกแฮมเบอเกอร์เมนูสุดโปรดให้
พอเจ้ากินเลอะ ไปซื้อน้ำแถมเทน้ำล้างมือให้อีก
แล้วยังตามไปร้านเสื้อซื้อเสื้อคู่ให้อีก อะจ๊ากกก.....
เอ่อ.....ขอไลน์ อีกด้วย ฟินนนน :mew1: :mew1: :mew1:
ดีไม่ดี พี่เขารู้แล้วว่า เป็นเจ้าเองที่ทำอาหารมาให้
อาจจะดูจากที่เป็นเพื่อนสนิทเปเปก็ได้
เปเป จะรับถือกล่องข้าวจากเพื่อนไม่สนิทไปให้เขาได้ยังไง
แล้วพี่นาฏย อาจถูกใจที่เจ้าไม่ตามตอแย ไม่มาทำตัวสนิทสนม
เลยเกิดความเอ็นดู ถูกใจ ชอบ ในการรักษาระยะห่างของเจ้า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่จะไม่กินเพราะไม้อันนั้นน้องเจ้ายังไม่ได้อมใช่มั้ยยยย?~~ :hao7:
-
พี่นาฏย o13 o13 o13 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม ตอนแรกน้องชวนให้กินแล้วไม่กินนะ อิอิ
พี่นาฎยทำแบบนี้ มันไม่ดีต่อหัวใจน้องนะรู้ไหม 5555+
ถ้าวันหนึ่งรู้ว่าน้องข้าวกล่องเป็นใครนี่จะเป็นไงนี่ รอลุ้นๆ
-
โอ้ยยยย อย่ามาทำให้ใจรอนๆ มุ้งมิ่งไม่เกรงใจคนอื่นเลยน้า
-
ทำไมรู้สึกอิจเจ้าจังเลย :laugh:
-
พี่นาฏยอ่อยแรง
จิกหมอนแทบขาด
:mew1: :mew1:
-
บทที่ 5 (5.2)
...ซ่อกแซ่ก…
จันทร์เจ้าเดินกระชับกระเป๋าแน่น วันนี้เขามีเรียนสายเลยเพิ่งเข้ามหาลัย แต่ทำไมถึงรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นรอบๆตัวแบบนี้ละ
เขาใส่เสื้อกลับด้านหรอ?
ลิมรูดซิปกางเกงหรอ?
มีเขางอกหรอ?
ไม่ใช่มั้ง เขามั่นใจว่าเขากลับเสื้อแล้ว กางเกงก็เชคดีแล้ว ส่วนเรื่องเขางอกนี่ไม่น่าเป็นไปได้
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?!
“ไอ้เจ้าาาา มึงมาแล้วววว” เสียงเรียกแหกปากจากเพื่อนในคณะที่นั่งสุมหัวอยู่บนม้านั่งหน้าตึกเรียน
เขาทำหน้างงใส่มัน อะไรจะตื่นเต้นขนาดนั้น เฮ้ย คงไม่ใช่เขาเขางอกจริงๆหรอกนะ
“อะไรของมึงวะ” เขาขมวดคิ้ว กวาดสายตาไปรอบๆ
ทำไมเหมือนมีสายตาอยากรู้อยากเห็น อ่า...ง่ายๆเลยสายตาขี้เสือกมันทะลุทะลวงขนาดนี้ เขายิ่งกอดกระเป๋าแน่นจนรับรู้ถึงความร้อนจากกล่องข้าวที่ทำเมื่อเช้า
“แหมๆ มาทำไก๋ๆ” แพร สาวห้าวแต่หน้าตาอย่างสวยพูด ยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาขนลุก
เจ๊แพร ขาใหญ่ของคณะ (แต่เอาจริงขาเจ๊แกเล็กอย่างกับไม้เสียบผี555 ไอ้อัชบอกมานะ) กดไอโฟนจึกๆแล้วยื่นมาให้เขาดู
‘ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยกันโปรโมทค่ายอาสาฯ’ #ชมรมอาสา #ค่ายอาสา
สิ่งที่เห็นคือสเตเสัสเฟสบุ้คพร้อมกับอัลบั้มรูปที่วันก่อนเขากับอชิระไปด้วยกัน
“แล้ว…?” งงอ่ะ อะไรวะ ไม่เข้าใจ แค่อัลบั้มรูปโปรโมทค่าย แล้วทำไมวะ
“ฮ่วย ไอ้เจ้า ฉันให้แกเลื่อนลงไปดู” เจ๊แพรพูดเอง เลื่อนเองเลยครับ ไม่ต้องให้จันทร์เจ้าจับไรทั้งสิ้น “อะนี่ๆ ดูๆ”
รูปที่ถูกกระแทกหน้าเข้ามาใหม่ เห็นแวบๆด้านล่างว่ามีคนไลค์เยอะพอสมควร
‘น้ำเปล่า เย็นชื่นใจ’
347 likes 48 comments
ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่
เฮ้ย!
เฮ้ย!!
เฮ้ย!!!
อะไรวะเนี่ย!!!!
ทำไมมันถึงเป็นรูปที่เขากำลังก้มลงดูดน้ำจากขวดที่พี่นาฏยถือ แถมพี่นาฏยยังก้มลงมาจนจะแนบหัวเขาอยู่แล้ว
ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าพี่นาฏยทำอะไรเพราะมัวแต่ก้มดูดหลอด แต่ภาพนี้บอกหมด
จันทร์เจ้าอ้าปากค้าง ใบหน้าร้อนเห่อ นี่คงไม่ใช่มีคนเห็นไปเยอะแล้วหรอกนะ
55 shares
โอเค ชีวิต แชร์ไปถึงโลกหน้าละครับ
“รูปนี้มีคนแชร์ลงเพจมหาลัยด้วย คราวนี้ดังเลยเพื่อนเรา” เจ๊แพรยิ้มกริ่ม
หึ...ไอ้เจ้า ไม่ใช่ว่าไม่มีคนรู้จัก มันเป็นเพื่อนกับอชิระที่เป็นถึงเดือนมหาลัย แถมตอนนี้ยังมีเคสพี่นาฏยเพิ่มมาอีก
“ตายห่า” จบกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่รอให้มันเงียบซาไปเอง
“หึๆ พอฉันเจอรูปนี้ รีบแคปลงไลน์รุ่นเราเลย555 น้องเจ้าผู้น่ารักกับพี่นาฏยเดือนประมงปีสามสุดขรึม”
หน้าเขาร้อนมากจนถึงมากที่สุด “แม่งเลิกๆ ไปๆๆขึ้นเรียน” ใครเป็นคนถ่ายวะเนี่ย ไอ้พี่โอมาให้จัดการหน่อยสิ
หลังจากนั้นจันทร์เจ้าถูกเพื่อนในเอกเดินมาถามบ่อยเรื่องรูป เขาก็ตอบตามตรงว่าไม่มีอะไรทั้งสิ้น
พอพักกลางวันรีบแจ้นลงมาหาเปเปที่รออยู่แล้ว ยื่นถุงผ้าที่ยังอุ่นๆไปให้
“เจ้าเห็นรูปยัง”
นั่นไงมาอีกแล้ว “อ่า เห็นละ”
“555น่ารักดี ฟินอะดิ” เปเปแหย่
ตอบอะไรได้ มันก็ฟินแหละ แต่ “พี่นาฏยเห็นแล้วจะว่าไรไหมเนี่ย” พี่นาฏยอาจจะไม่พอใจก็ได้ ทางที่ดีเขาไปบอกให้พี่โอลบรูปทิ้งดีกว่า
“พี่นาฏยก็เห็นนะ แต่ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
จันทร์เจ้ายิ้มแหย ก็ขอให้พี่เขาไม่รังเกียจหรือแสดงกริยาว่าไม่ชอบแล้วกัน ไม่งั้นเขาคงเจ็บพิลึก “งั้นก็แล้วไป”
“วันนี้ทำอะไรมาละ” เปเปแอบเหล่กล่องข้าวในถุง
แผ่นโพสอิสสีเหลืองอ่อนแปะอยู่บนกล่อง
...คะน้าหมูกรอบ กินผักเยอะๆจะได้แข็งแรง
ปล. ของหวานวันนี้ไม่มี ทำไม่ทัน T_T ขอโทษน้า แล้วจะทำมาแก้ตัวให้วันหลัง…
ตอนเขียนก็แอบยิ้มไป นึกถึงแผ่นโพสอิสสีฟ้าของตามสไตล์ของพี่นาฏย
...คั่วไก่อร่อยมาก หอมกะทะไหม้ด้วย ทำกับข้าวเก่งนะเนี่ยเราน่ะ
ปล. ถ้ามีวุ้นมะพร้าวเป็นของหวานอีกน่าจะดีนะ...
นาฏย
จันทร์เจ้าแอบอมยิ้ม อดซูฮกฝีมือการทำอาหารของตัวเองไม่ได้ ขนาดวุ้นมะพร้าวทำครั้งแรก พี่นาฏยยังเอ่ยปากขอให้ทำอีก แต่วันนี้เขาตื่นมาช้า เลยทำไม่ทัน เอาไว้วันหลังค่อยทำมาให้ใหม่
“ยิ้มไรน่ะ” โดนแซวเลย
“เปล่าสักหน่อย” หุบยิ้มแล้วรีบไล่เพื่อนเอาข้าวไปส่งได้แล้ว เดี๋ยวหมดเวลาพักซะก่อน
หลังจากเรียนรอบบ่ายเสร็จ จันทร์เจ้าตัดสินใจไปร้านเครื่องเขียนในมหาลัยเพื่อซื้อของ
ก็...โพสอิสใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวไม่มีมาเขียนแปะกล่องข้าวไง
เดินวนๆรอบร้านเครื่องเขียนเล็กๆ ได้ปากกามาสองแท่ง ไส้ดินสอสองหลอด กำลังจะไปหยิบโพสอิส เห็บแวบๆว่าเหลืออันสุดท้าย
...หมับ!...
มือขาวๆปะทะกับมือใหญ่คร้ามแดดจนเจ้าของตัวเล็กชักมือกลับก่อน
“ขอโทษครับ” อะไรวะ โพสอิสยังจะมีคนแย่งซื้ออีกหรอเนี่ย ฮ่วย หงุดหงิดแล้วนะ
มือใหญ่นั่นหยิบโพสอิสออกมาจากราวแขวน ยื่นให้คนตัวเล็กกว่า ทำไมดูคุ้นๆจังมือนี้ ไล่มองตามขึ้นถึงเจ้าของมือ
ชัดเลย!
“เอาไปสิ” แง่ง พี่นาฏยมาได้ไงวะ
“ไม่เป็นไรครับพี่...พี่นาฏยเอาไปเถอะครับ” หัวใจทำงานหนักอีกละ
“เอาไปเถอะ ผมไปซื้อวันอื่นได้ ว่าแต่คุณชอบใช้โพสอิสหรอ”
จะบอกได้ไงล่ะครับว่าจะเอาไปเขียนแปะกล่องข้าวพี่น่ะ “ครับ พอดีพกไว้จดไรสะดวกดีครับ”
“นั่นสินะ ผมก็ชอบใช้โพสอิสจดโน้ตสั้นๆ” มิน่าถึงมีโพสอิสแปะกลับมาทุกวัน
“ผมว่าจดลงกระดาษดีกว่าใช้โทรศัพท์อีกนะครับ” เขายิ้มให้คนตัวโต
ใบหน้าคมเลยยิ้มบางๆตอบกลับ “ผมว่ามันดูมีคุณค่านะ ตัวอักษรแต่ละตัวในกระดาษ”
จันทร์เจ้าพยักหน้าเห็นด้วย แอบอมยิ้มให้อีกฝ่าย
...ไม่รู้ทำไม…
...เขาถึงรู้สึกว่าได้เข้าใกล้คนคนนี้อีกหนึ่งก้าว…
...อาจจะเป็นเพราะ…
...ชอบเขียนโพสอิสละมั้ง...
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วค่าาาาาา วันเสาร์แห่งชาติแห่งปี มีใครไปเที่ยวไหนมาบ้างมั้ยค่าาาาา :z2:
ถ้าใครว่างๆ อยู่บ้าน มาตามดูพี่นาฏยขายอ้อยกันนะค่าาา เราว่านางขายได้หลายคันรถบรรทุกละค่าา
ใครโดนอ้อยทับก็ไม่ว่ากันนะค่าาาาา จุ๊บบบ
โดนอ้อยทับแรงก็น้องเจ้าขานี่ละค่า พี่นาฏยนางไม่รู้ตัวหรอกค่าว่าขายอ้อยอยู่ นางเป็นคนคิดอะไรก็ทำ(แต่ไม่รู้หรอกว่าที่ทำอยู่มีเด็กหวั่นไหวน้าาาาาา)
บวกเป็ดให้ทุกคนนน รักที่สุด (พี่นาฏยรักทุกคนนนนนนนน)
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่า
-
:-[ :-[ :-[
-
หิวววว ขื้นมาเลย
ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ไหม้กระทะ หน่อยๆ
วุ้นกะทิมะพร้าวน้ำหอม ก็สุดยอด
อิจฉาพี่เขาแล้ว ได้กินของอร่อยๆ ตลอด
ดวงสมพงศ์กันมาก
ไปไหนก็เจอ เนื้อคู่ใช่เลย
พี่นาฏย ชอบจันทร์เจ้าแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8: :-[ :o8: :-[
-
ชอบ !!!! น้องเจ้าน่ารัก :mew1: :mew1:
-
:o8:
พี่นาฎยะปลูกสวนอ้อยเหรอคะ มีเป็นรถบรรทุกขนาดนี้ :impress2:
-
พี่นาฏย์ชอบน้องเจ้าบ้างหรือยัง
หรือแค่เอ็นดูน้องเฉยๆ
อย่ามาให้ความหวังน้องเล่นๆนะ
:L2: :L2:
-
โง้ยยยยชอบบบบ
นี่ไปอยู่ไหนมาทำไมพึ่งได้อ่านนน
-
ทำไมสั้นจัง :mew2:
งื้ออออ
แค่โพสอิทก็ทำให้เขินได้ :-[
-
:hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
อ่านไปก็ยิ้มไป ฟินแทนน้องเจ้า :-[ :-[
-
บังเอิญเจอกันตลอดเลยนะสองคนนี้ เขิลแทน
นี่ผมแอบสงสัยว่าพี่นาฎยจะรู้รึยังว่าน้องเจ้าเป็นคนเดียวกับน้องข้าวกล่อง หุหุ
รอลุ้นๆ เหมือนกัน ถ้าเปิดเผยตัวจะเป็นยังไง
รอตอนต่อไปนะ
-
:mew1: น่ารักดี พี่ก็ช่างขายอ้อยจริงๆ
-
เนื้อคู่แน่ๆเลยค่ะคุณ เจอกันทุกที่เลย :hao7:
-
บทที่ 6 (6.1)
“สนใจไปกินนมปั่นไหม?” ไม่รู้อะไรดลใจให้นาฏย ช่วงชัชวาลย์ เอ่ยปากถามอีกฝ่าย
อาจจะเป็นเพราะกลิ่นขนมปังปิ้งเนยราดนมหอม หรือแก้วนมปั่นที่ลูกค้าร้านข้างๆร้านเครื่องเขียนเดินถือออกมาก็ได้ละมั้ง
ตากลมๆเหมือนกระต่ายมองเขา หน้ากลมเล็กทำท่าดูคิดหนัก เหล่มองเขาแล้วหลบลงแล้วก็ก็เหล่ขึ้นมาใหม่
เหมือน… กระต่ายกำลังคิดหนัก
“สน...ครับ” จันทร์เจ้าที่สุดท้ายต้องแพ้ใจตัวเอง เขารู้แค่ว่าอยากอยู่ต่อให้นานขึ้น
ดวงตาคมกริบฉายแววเอ็นดู “ไปสิ ผมเลี้ยง”
เฮ้ย เดี๋ยวก่อน แล้วที่เคยจะให้เขาเลี้ยงตอบแทนค่าเสื้อล่ะ ว่าไง ยังไม่ได้เลี้ยงเลย
“พี่นาฏย ผมเลี้ยงเองครับ ตอบแทนค่าเสื้อวันนั้น” เขาวิ่งตามเจ้าของขายาวๆที่เดินไปร้านนมปั่นข้างๆ
ร่างสูงไม่ตอบเดินผลักประตูเข้าไปอย่างอารมณ์ดี (แต่ไม่มีใครรู้เพราะเจ้าตัวยังทำหน้าเรียบเฉย) ร้านนมปั่นถูกแต่งร้านด้วยโทนสีอ่อนๆ ดูไม่ค่อยเขากับร่างสูงหน้าคมดุอย่างไรก็ไม่รู้ จันทร์เจ้าแอบยิ้ม
พี่นาฏยดูไม่น่าเข้ากับร้านเท่าไรเลย แต่ร่างสูงเดินดุ่มๆไปที่หน้าเคาเตอร์เสียแล้ว ทำให้ต้องเดินตามหลังต้อยๆเข้าไป มีสาวๆรวมถึงคนอื่นที่นั่งอยู่แบบมองและซุบซิบยิ้มๆประปราย
“กินไรสั่งสิ” คนตัวโตหันมากระตุ้นให้คนตัวเล็กสั่งบ้าง
“งั้นเอา…” เงยหน้ามองเมนูของร้านที่ทีเยอะแยะไปหมด ทั้งนมปั่น น้ำผลไม้ ขนมปังปิ้ง เค้กหน้าต่างๆเรียงรายในตู้ ยืนมองไปมอง นิสัยเก่าก็กลับมา นั่นคือ...เลือกยากเหมือนเดิม “แหะๆ เลือกไม่ถูกอะครับ อยากกินหลายอย่าง” เกาแก้มเขิน พี่นาฏยคงรู้แล้วละครับว่าเป็นยังไง
พี่เขาแอบขำน้อยๆ “เดี๋ยวผมสั่งให้ คุณไปนั่งรอที่โต๊ะไป”
เขาพนักหน้าหงึกหงัก ก่อนเดินไปหาโต๊ะริมหน้าต่างนั่ง แปปเดียวพี่นาฏยก็เดินกลับมาพร้อมใบเสร็จ
...ว่าแล้วว่าลืมอะไร…
...ลืมจ่ายเงินเลี้ยงพี่นาฏย…
คิดได้เลยคว้ามบเสร็จที่อีกฝ่ายวางลงบนโต๊ะมาดู รายการขนมและน้ำสี่ห้าอย่าง ราคาเกินสองร้อยทำให้เขาควักแบงค์ออกมาสามใบ
“นี่ครับพี่นาฏย ตามสัญญา เลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อ” ยื่นเงินให้คนฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ยอมรับสักที
“หึ นี่ขนม…”
???
เขาทำหน้างงใส่ ขนมอะไร? “ครับ?”
“ก็นี่ขนม ไม่ใช่ข้าว ไว้คุณค่อยเลี้ยงข้าวผมสิ” เออมีงี้ด้วยวุ้ย แบ่งประเภทการเลี้ยง
“อ่าว งั้นพี่นาฏยอยากกินอะไรครับ มีร้านที่อยากกินไหม?” เขาเอ่ยปากถามทั้งที่ใจสั่นๆ
“อืม…” คิ้วเข้มขมวดๆนิดๆ ก่อนจะโยนภาระโครมใหญ่มาให้อีกฝ่าย “คุณมีร้านที่ชอบไหมล่ะ?”
จันทร์เจ้าขี้นิ้วมาที่ตัวเอง “ผม?” คนฝั่งตรงข้ามพยักหน้าให้ “อืม...ผมชอบ…” สมองประมวลอย่างรวดเร็ว หลายร้านผุดขึ้นมาให้หัว
เนื้อย่างไดโนเสาร์ตัวเขียนเจ้าประจำ อาหารเกาหลี ญี่ปุ่น ชาบู ไก่ทอด หม้อไฟเกาหลี บุฟเฟ่
เยอะแหะ...เลือกไม่ถูก
“หึ...อย่าบอกนะ มีเยอะจนเลือกไม่ได้อีกน่ะ”
ถูกเผง “แหะๆ ครับ”
นาฏยส่ายหัวยิ้มๆ “งั้นเลือกที่ชอบมาสามอย่าง แล้วผมจะเอาไปเลือกดู”
“งั้นมีเนื้อย่าง ชาบู แล้วก็หม้อไฟเกาหลี”
นาฏยอมยิ้ม กระต่ายดูท่าจะชอบกินเหมือนกันแหะ หน้าตอนนึกถึงของกินสิ ดูแก้มกลมๆยิ้มแป้น “โอเค ผมจะไปเลือกดู แล้วจะบอก”
หัวกลมๆพยักขึ้นลงจนผมกระจาย ฉีกยิ้มกว้างไปให้
การสนทนาถูกขัดด้วยขนมปังปิ้งร้อนๆสี่แผ่น รวมถึงโกโก้บานาน่าปั่นถ้วยโต กับกาแฟเย็น
นาฏยผลักถ้วยโกโก้ปั่นมาให้ “ชิมสิ อร่อยนะ”
มือขาวๆหยิบมา พึมพำขอบคุณเบาๆ ลองตักเข้าปาก แล้วก็พบว่ามันอร่อยจริงๆ “อร่อยยยย”
“บอกแล้ว” นิ้วชี้ใหญ่จิ้มเบาๆลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาสองครั้ง แล้วกลับไปกินกาแฟของตัวเอง
...งุยยยย…
…พี่นาฏย…
...อย่ามาทำตัวใจดีแถวนี้ได้ไหม…
มีคนเขินนะ รู้ไหม?
~ไลน์~
เสียงโทรศัพท์ที่ดังบนโต๊ะทำให้จันทร์เจ้าลุกไปดู
Nathya: ชาบูไหม?
พี่นาฏยไลน์มาจริงๆด้วย งุยยยยยย จันทร์เจ้ารู้สึกว่าแก้มจะแตก
TheMoonChanchao: ได้ครับ สะดวกวันไหนครับ
พิมพ์ไปก็ใจเต้นไป เคยมีโมเม้นแบบคนที่แอบปลื้ม แอบชอบไลน์มาหาไหมครับ แบบเขินไปพิมพ์ไป ฟีลนั้นเลย
Nathya: วันเสาร์ได้ไหม? ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่าง
วันไหนก็ได้ครับ ได้หมดเลย
TheMoonChanChao: ได้ครับ
Nathya: 11:00 หน้ารถไฟฟ้านะ
เป็นสนทนาสั้นๆที่ทำให้กล้ามเนื้อข้างแก้มรู้สึกเมื่อย เหมือนเส้นกระตุกตลอดเวลา ทำให้หุบยิ้มไม่ได้เลย พี่นาฏยไม่ใช่คนชอบเล่นโซเชี่ยล(จากที่เดาและแอบสอดส่อง) ร่างสูงไม่มีแม้แต่คำว่าฝันดีหรือสวัสดี มาถึงคือเข้าประเด็น นิสัยขรึมๆของพี่นาฏยคงทำให้เจ้าตัวเป็นคนแบบนี้
บางคนบอกพี่นาฏยเป็นคนแข็งๆ หน้าไม่ค่อยยิ้ม
...แต่…
...เป็นคนแข็งๆที่แอบใจดี…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่นาฏยนางอยากควบสองอาชีพนะค่าาา ทำประมงน้ำเค็มควบคู่กับปลูกไร่อ้อยขายเป็นคนรถค่า
ขายอ้อยแถมเจ้าของไร่ด้วยนะค่าา ขายขาดพร้อมเจ้าของเท่านั้น ไม่แยกขายค่า ใครสนใจติดต่อได้นะค่า อิ :katai5:
ไม่รับพ่อค้าคนกลาง ขายตรงลูกเดียวค่า ไม่ขายปลีก ขายแนกนะเออ :katai5: ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณทุกการติดตาม บวกเป็ดทุกคน เยิฟฟฟฟฟยูวววววว
ปล.ขอฝากอีกเรื่องไว้ด้วยค่า (เป็นเรื่องเก่าเล่าใหม่ เคยลงในเล้าไว้นานมากแล้ว) เรื่องวณิพกพเนจรค่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล. สอง ฝากบ้านหลังน้อยไว้ไปเยี่ยมเยียน พูดคุุย กดไลค์ สับตระไคร้(ไม่มีเว้ย) ได้เลยนะค่าาา
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
-
พี่นาฏย
:ling2:
ขนมไม่ใช่ข้าว แหม่ๆๆๆๆ แต่ก็จริงของเขาเนอะ
หวังว่าไปกินที่ร้านนี่จะไม่พาคนอื่นไปด้วยเนอะ :กอด1:
-
:hao7: :hao7:
-
สนุกอ่ะ อิอิ
-
ฟินนนนน
-
พี่นาฏยก็ นี่คือวิธีจีบเจ้าแบบพี่สินะ :laugh:
-
มีแยกแยะขนมกับข้าว
นะคะพี่นาฏย์
อยากเจอน้องบ่อยๆชิมิ
:mew3: :mew3:
-
:L2: :pig4:
น่ารักอ่าาาาา สั่งรักบ้างงงงง รอ^^
-
อยากเจอน้องบ่อยๆใช่ไหมพี่นาฏย :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากกินชาบูขึ้นมาเลย 5555+
อยากรู้ไปกินกันสองคนหรือเพื่อนๆไปด้วยนี่ อิอิ
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
-
บทที่ 6 (6.2)
“ไปได้แล้วมั้งมัวแต่ส่งกระจก ชาติจะถึงไหมน่ะ” เสียงล้อเลียนขำๆทำเอาร่างที่ยืนส่องกระจกสะดุ้ง
“มาไม่ให้สุ่มเสียง ตกใจหมด” แอบเขินแฝดตัวเองเล็กๆ
“แค่เลี้ยงตอบแทนไม่ใช่หรอ ทำอย่างกับไปเดท” บอกแล้วว่าจันทร์เอ๋ยเป็นคนล้อคนอื่นได้หน้าตายมาก
“ไม่มีอะไรสักหน่อย แค่เลี้ยงตอบแทน” ยึดคำว่า ‘เลี้ยงตอบแทน’ เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ไม่ให้คิดลึกเกินกว่านี้
“อือ แล้วไป” แฝดตบบ่า พูดเสียงขรึมลงเล็กน้อย “ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ แต่ถ้าวันไหนมันไม่มีความสุขก็หยุดซะนะ”
การแอบรักอาจจะไม่ได้มาซึ่งความสมหวัง แต่อย่างน้อยก็ได้รัก อย่างดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
...แอบรัก…
...ยังดีกว่า…
...ไม่ได้ลงมือทำอะไรสักอย่าง…
“อื้ม เรายังโอเค เราแค่อยากทำอะไรบ้าง” ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่อย่างน้อยพี่นาฏยก็ได้รับรู้บ้างๆว่ามีคนหวังดีอยู่เสมอ
“อือ...ไปเถอะ เดี๋ยวสายพี่เขาไม่รอนะ” พี่ชายมองน้องชายฝาแฝดแล้วยิ้มบางๆ
ขอให้น้องชายเขามีความสุข แม้จะแค่แอบรักก็ตามแต่
จันทร์เจ้าฝ่าความเบียดเสียดของการโดยสารรถไฟฟ้าของเมืองกรุงในวันเสาร์ตอนสายๆ บอกแล้วว่าไม่ชอบมาเที่ยววันเสาร์เพราะคนเยอะแยะ แต่ก็นั่นละ อย่างที่เคยบอก มาสยามมันทุกอาทิตย์นั่นละ มายืนรอตามที่นัดนาฏยไว้ ยืนพิงเสาหลบมุมเล็กน้อยเพราะหลบแดดจ้าๆที่ส่องมา
...แปะ…
อยู่ๆเหมือนโลกมืดลงเพราะมีบางสิ่งคลุมลงบนหัว...หมวก?
พอเปิดปีกหมวกขึ้นมาก็เห็นร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทากางเกงขายาวเข้ารูปรองเท้าหนังสีน้ำตาล ดูไม่ธรรมดาแต่พอมาอยู่บนตัวพี่นาฏยแล้วเหมือนนายแบบละมั้ง เครื่องประดับชิ้นเดียวที่เห็นคือนาฬิกาข้อมือ อ้อ มีอีกอย่างสร้อยพระที่คล้องคอประจำ
“ไม่ร้อนหรือไง แดดส่องหัวขนาดนี้”
ร้อนแหละแต่อยากเจอนี่นา “แหะๆ” ขยับถอดหมวกจะคืนให้อีกฝ่ายแต่โดนกดลงมาใหม่
พร้อมเสียงสำทับ “ใส่ไว้นั่นแหละ”
วันนี้ก็ใจดีอีกละ ใจเต้นนะรู้ไหม
จันทร์เจ้าขยับปีกหมวกลงต่ำกว่าเดิมเพราะกลัวอีกฝ่ายจะจับได้ แต่ต้องร้องเสียงหลง “หวา…”
“ใส่อย่างนั้นแล้วจะเห็นทางไหม” มือใหญ่ๆหมุนปีกหมวกไปด้านหลัง ดูทะมัดทะแมงกว่าเดิม “ไป เดิน” มือใหญ่ยังจับข้อศอกเขาเป็นเชิงให้เดิน
...รู้สึกว่าเสียงหัวใจจะดังพอกับจังหวะการก้าวเดินเลย…
“หยิบจานนั้นให้หน่อยสิ” จันทร์เจ้าที่กำลังกวาดเนื้อลงหม้อเงยหน้ามองคนพูด มองตามมือใหญ่ที่ชี้ไป จานปลาที่กำลังไหลผ่านหน้าผมไป เลยเอื้อมมือไปหยิบให้พี่นาฏย
เรามานั่งอยู่ที่ร้านชาบูชื่อดังเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ เลือกนั่งเป็นหม้อคนเดียวเดี่ยวๆ ร่างเล็กเล็งของกินไว้หลายอย่างแล้วครับ ระหว่างคีบๆไปเรื่อยๆ ตากลมๆก็มองไปรอบร้านอย่างสนใจ วันเสาร์แบบนี้คนเยอะเหมือนเดิม แอบเห็นแถวที่รออยู่หน้าร้านเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ พอหันมองมาที่โต๊ะเห็นป้ายที่วางอยู่ที่โต๊ะเลยหยิบขึ้นมาดู ป้ายส่วนลดราคาของร้าน กติกาก็แค่ถ่ายรูปแล้วก็เช็คอินร้านโพสลงเฟสบุ๊ค จะได้ส่วนลดสิบเปอร์เซ็น
“อะไรน่ะ”
“อ้อ...ส่วนลดของร้านนะครับ แค่ถ่ายรูปแล้วก็เช็คอิน” ตากลมมีประกาย จนนาฏยแอบหัวเราะ เหมือนกระต่ายเห็นผักบุ้ง
“อือ เอาสิ จะได้ไม่เปลืองเงินเด็กแถวนี้” ใบหน้าคมตอบหน้าตาย แต่นัยน์ตาดุที่สั่นระริกราวกับหัวเราะนั้นทำเอาใบหน้าขาวๆขึ้นสีจางๆ ปากเล็กบ่นอุบ
“ผมก็แค่เห็นว่ามันลด” อายเข้าไหมเนี่ย
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย โพสเลยสิ”
มือขาวๆกำลังจะถ่ายหม้อชาบู แต่โดนขัดก่อน
“แล้วเขาจะรู้ไหมใครมากิน ถ่ายหน้าสิคุณ” อ้อ เซลฟี้ตัวเองก็ได้ “อ้าว คุณจะเซลฟี้แต่ตัวเองได้ยังไง แล้วผมล่ะ?”
???
ห้ะ????
“ครับ?” จันทร์เจ้าชะงักมือที่ถือกล้องจะถ่ายตัวเอง
“พาผมมาเลี้ยงก็ถ่ายคนด้วยสิ ถ่ายแต่หม้อได้ไง” ไม่ว่าเปล่า ใบหน้าขรึมๆติดดุยังขยับเข้ามาในเฟรมกล้องจนเต็มเหยียด หน้าเขาแทบชนใบหูพี่นาฏย
มือสั่นไปหมด จนกล้องไม่โฟกัสเลยครับ ทำไงดี แงง สุดท้ายกลั้นใจกดชัตเตอร์ไป รูปที่ออกมาดูพิลึกกึกกือดีชะมัด
ใบหน้าคมของร่างสูงที่อยู่ข้างๆ มีรอยยิ้มบางๆหันมามองทางเขานิดหน่อย ส่วนหน้าตัวเองนั้นไม่ต้องพูดถึง ทุเรศได้อีก แก้มขึ้นสีนิดๆป่องออกมาเล็กน้อย ตาหลับปี๋ไม่เห็นลูกตาเลย ดูโคตรตลกอะ
ร่างใหญ่เบียดเข้ามาราวจะขอดูด้วยคน “ส่งไลน์มาให้ผมหน่อย ตลกดี” ใช่สิ ตลกไปไหนวะเนี่ย โธ่เอ็ยยย ชีวิตจันทร์เจ้าขา ชื่อจริงชื่อเล่นตอนนี้จับมายำรวมกันหมดละ
“ไม่กล้าลงอะ หน้าตลก” ไม่เอาแล้วก็ได้ไอ้ส่วนลดอะ ยอมจ่ายเต็มราคาก็ได้ ไม่ใช่แค่หน้าตัวเองตลกน่ะ ใครมันจะไปกล้าลงรูปกับคนที่ชอบวะ อายจะตาย ถึงจะไม่มีใครรู้ก็เถอะ แถมดูไม่ได้เข้ากันเลย
“ลงไปเถอะคุณ เดี๋ยวไม่ได้ส่วนลด” หน้านิ่งแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกความขบขันอยู่ในน้ำเสียงนั่นนะ
จันทร์เจ้าลังเล จนคนตัวโตเอามือถือของตัวเองขึ้นมาแทน
“ผมลงให้ก็ได้นะ”
เฮ้ยยยยย โนเวย์สเตชั่น ไม่มีทาง ไม่มีวัน คนอย่างพี่นาฏยนี่นะ จะโพสเรื่องไร้สาระแบบนี้ ใครๆก็รู้ดีว่าพี่นาฏยไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยล ส่วนมากก็โดนแท็คมา ไม่ก็โพสหรือแชร์เรื่องงาน มีประโยชน์ ไม่ค่อยลงรูปตัวเองหรือโพสอะไรทั้งนั้น
ทำไมถึงรู้หรือครับ ก็แอบตามานานแล้วไง ฮ่วยยยย
“ผ...ผมลงเองก็ได้ครับ” แง อยากลงหม้อต้ม ไม่ได้อยากลงหน้าตัวเองแถมคนข้างๆแบบนี้
...มันอันตรายต่อหัวใจ แง…
TheMoon_Chanchao has checked in at ShabuXXX
เขาเช็คอินไปมือสั่นไป รูปที่อัพลงไปพร้อมกันค่อยๆขึ้นภาพเบลอๆจนชัดขึ้นมา ตอนจะจ่ายเงินเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้พนักงาน พนักงานยิ้มๆมองรูป มองหน้าเขา แล้วก็เลยถัดไปที่ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำเอาหน้าอยากจะมุดกลับไปในหม้อ
“โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่า”
พอเถอะไม่ไหวโอกาสหน้ามาอีกเขาต้องต้มตัวเองลงไปในหม้อแน่นอนเพราะแค่นี้หน้าเขาก็สุกพอแล้ว พลังทำลายล้างสูงมากเลยนะ คนตัวโตข้างๆน่ะ
“ขอบใจนะ อร่อยมาก” พี่นาฏยยิ้มๆตามสไตล์
“ตอบแทนค่าเสื้อครับ ผมยินดี” เขายิ้มเขินๆกลับไป กร่นด่าตัวเองในใจ พี่นาฏยเขาเอ่ยตามมารยาท พี่เขาเลี้ยงมา เราก็ตอบแทนกลับ ไม่มีไรมากกว่านั้น
...แค่นี้ก็ดีใจจะแย่ ที่ได้มากับพี่นาฏย…
“ไปไหนต่อไหม?” ร่างสูงเอ่ยปาก
อยากไปน่ะอยากไป แต่ว่าพี่นาฏยจะอยากเดินเที่ยวกับรุ่นน้องหน้าเฉิ่มๆหรอ แถมเป็นผู้ชายอีก กลัวคนอื่นมองพี่นาฏยไม่ดี
“เอ่อ...แล้วแต่พี่นาฏยเลยครับ”
“งั้น...ผมไปดูของนะ”
อ่า สงสัยถึงเวลาที่นางซินจะต้องกลับบ้านหลังจากอยู่ในงานเลี้ยงเต้นรำกับเจ้าชายมา แอบเจ็บใจนิดๆ พอหมดเรื่องเลี้ยงตอบแทนแล้ว ต่อจากนี้คงไม่มีเรื่องอะไรจะไปคุย ไปเจอพี่เขาอีก แค่คิดว่าต้องกลับไปเป็นแค่รุ่นน้องที่แอบส่งข้าวกล่องเหมือนเดิมก็เศร้านะ แต่เอาเถอะได้แค่นี้ก็ดีเท่าไรแล้ว ได้กินข้าวกับพี่นาฏย พี่นาฏยซื้อเสื้อให้ เขาจะเก็บมันไว้อย่างเลยล่ะ เป็นที่ระลึก
“ครับ งั้นผมลาเลย...นะครับ” ขอบตาแอบร้อนๆ แต่เฮ้ยยมึงจะมาสำออยไรตอนนี้ ประสาท
“อ้าว...คุณไม่ไปกับผมหรอ?”
ร่างเล็กๆกระพริบตาปริบ ไล่ความหน่วงๆในใจออกไป “ครับ?”
“อ้าว คุณบอกว่าไปไหนก็ได้แล้วแต่ผม แต่คุณจะทิ้งผมซะงั้นน่ะ” เสียงบ่นขำๆเบาๆ
“อ้าว ผมนึกว่าพี่นาฏยอยากเดินคนเดียว”
“ผมก็ชวนคุณไปด้วยนั่นแหละ” นิ้วเรียวยาวจิ้มหน้าผากเบา “กระต่ายตัวนี้คิดอะไรอยู่เนี่ย”
ห้ะ?? กระต่าย??
“กระต่าย?” งงสิ
“หึ ไปเถอะ” คนพูดน้อยก็ยังพูดน้อยเหมือนเดิม ขายาวๆก้าวนำร่างเล็กๆไป “เดินสิคุณ จะให้อุ้มหรือ?”
อุ้ยยย เดินเถอะครับพี่ ดีต่อใจเขากว่าเยอะ
พี่นาฏยถึงจะเป็นคนไม่แต่งตัวจัด แต่พี่นาฏยชองรองเท้ามาก ไม่ค่อยใส่ซ้ำกันเท่าไร เปลี่ยนไปเรื่อยยๆตามอารมณ์และสภาพดินฟ้าอากาศ แต่ส่วนใหญ่พี่นาฏยจะชอบใส่ผ่าใบสีเรียบๆถ้าไปเรียนนะ
“คุณว่าสีไหน?” พี่นาฏยชูรองเท้าสีน้ำเงินเข้มกับสีขาวขึ้นมาให้เขาดู
อืม...สีขาวก็สวยดี ใส่ได้กับทุกแนว แต่สีน้ำเงินก็เข้ากับพี่นาฏยเหมือนกัน แต่...เขาชอบสีขาว
“สี...” ร่างเล็กๆชะงัก “พี่ พี่นาฏยเลือกเองดีกว่าครับ มาถามผมได้ยังไงกัน”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณเลือกสิ ผมเอาตามที่คุณเลือก” ทุกทีเขาเป็นคนที่ตัดสินใจเองไม่สนใจความคิดเห็นของคนอื่น แต่ว่า...วันนี้อยากลองฟังที่คนอื่นคิดบ้างจะเป็นอะไรไป
“งั้น...สีขาวครับ” จันทร์เจ้าพูดเร็วๆ ใจเต้นตึกตัก พี่นาฏยถามเขาเหมือนเขามีส่วนร่วมในการตัดสินด้วยอย่างนั้นแหละ
“สีขาวครับ เบอร์สี่สิบห้านะครับ” นาฏยหันกลับไปคุยกับพนักงาน มุมปากมีรอยยิ้มราวกับได้ของที่ถูกใจ
...ก็เพราะสีที่เขาเล็งไว้มันดันตรงกับที่เจ้ากระต่ายเลือกนะสิ…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า วันจันทร์แรกของสัปดาห์ ไปทำงาน ไปโรงเรียน เป็นอย่างไรบ้างค่า ท่านใดใช้บริการรถไฟฟ้านั่งเบื่อๆ เอาน้องเจ้าและ
พี่นาฏยมาอ่านแก้เบื่อได้นะค่าาา ใครพักกินข้าวกลางวันเบื่อๆรสชาติอาหาร เอาพี่นาฏยน้องเจ้ามาอ่านเปลี่ยนรสชาติได้นะค่าาาา
คราวนี้พี่นาฏยมากินข้าวกับน้องสองคนนะค่า เน้นย้ำว่าสองคนนนนนนนน ไม่มีคนอื่นนน :hao7:
น้องอยากเลี้ยง พี่นาฏยนางก็สนองนะค่า เลี้ยงมาเลี้ยงกลับไม่โกงคร้าบบบบบบบ เลี้ยงวันนี้แถมฟรีเลี้ยงตลอดชีพนะค่าาาา :hao7:
อ่านแล้วยิ้มตาม จิกหมอน มีความฟิน บวกเป็ด คอมเม้นโลดเลยค่าาาา
รักคนอ่านทุกคนนน ขอบคุณทุกการติดตามค่าาาา เยิฟ :mew1:
-
มุ้งมิ้ง~ :mew3:
-
แกล้งกระต่ายสนุกมั้ยค๊าาา
-
เจ้าเขินน่ารัก 555
-
แล้วถ้าไม่ตรงกับที่เลือก จะเอาไหมคะพี่นาฏย
:mew3: :mew3: :o8: :-[
-
:L2: :pig4: :L1:
ชอบพี่ นาฏย อะ
-
:really2:
พี่นาฎยแกล้งกระต่ายอีกแล้วอ่า โด่วววววววววววววววววววววววววววววววววว
งดข้าวกล่องเลยดีไหม?
-
ระดับความอ่อยของพี่นาฏย์
แรงขึ้นทุกที
:L2: :L2:
-
น่ารัก
-
บทที่ 7 (7.1)
...ไลน์...
เสียงไอโฟนทำให้จันทร์เจ้ายกขึ้นมาดู เป็นเพื่อนสนิทเขาเอง อชิระ… ส่งมาว่า
AchiraAch: ไอ้เจ้า มึงเสือกลงรูปอะไรของมึงงงงง
เขาขมวดคิ้วก่อนจะตอบกลับไป
TheMoonChanchao: รูปไรของมึงกูงง
AchiraAch：แล้ววันนี้มึงไปไหนมาละครับคุณเพื่อน รูปมึงกับพี่นาฏยไงไอ้หอก
เขาเบิกตากว้าง รีบไถเฟสบุ๊คเปิดขึ้นมาดู ตัวแดงๆตรงรูปโลกทำให้เขารีบกด มีแต่เพื่อนๆในเฟสเข้ามาคอมเม้นบนรูปเขาทั้งนั้น แถมต้องตาถลนเข้าไปใหญ่เมื่อไอ้อัชมันดันแคปรูปจากเพจมหาลัยมาให้ บอกว่ามีคนเอาไปแชร์แล้วก็ลงในเพจของมหาลัย
โอยยย ตายๆๆ เรื่องเก่ายังไม่ทันหาย เรื่องใหม่เข้ามาแทรกอีกละ
จันทร์เจ้ายืนปากสั่นอยู่ จนร่างสูงเห็นคิ้วที่ขมวกมุ่นของอีกฝ่ายทำให้ถามขึ้นมา
“เป็นอะไร?”
กระต่ายกลับมาตื่นตูมอีกครั้ง “เอ่อ...เอ่อ...คือ”
นาฏยขมวดคิ้ว “เป็นอะไรคุณ”
ร่างเล็กๆหลับตาปี๋ ในใจคิดว่าโดนโกรธแน่นอน แต่ก็พูด “คือ...รูปที่วันนี้ผม มีคนเอาไปลงในเพจมหาลัยด้วยละครับ” ใบหน้าเล็กแก้มป่องทำท่าจะร้องไห้ ดูเหมือนร่างเล็กจะกลัวเขาโกรธมาก
กลัว...กลัวพี่นาฏยโกรธ กลัวโดนเกลียดมาก รู้งี้ไม่น่าลงเลย
ร่างสูงนิ่งเงียบไปจนอีกฝ่ายใจเสียยิ่งกว่าเดิม
“ขอโทษจริงๆครับ” ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา
เสียงถอนใจจากร่างสูงใหญ่ทำให้ยิ่งกลั้นหายใจ “เงยหน้า...”
เสียงนิ่งไม่รู้ว่าพี่นาฏยคิดอะไรอยู่
“เจ้า...ผมบอกให้เงยหน้าขึ้น” มืออุ่นๆจับแก้มกลมๆแล้วดันขึ้นมา “คุณคิดว่าผมจะโกรธ?”
หน้าขาวแดงเล็กน้อย ตากลมๆเหมือนกระต่ายมีน้ำคลอเล็กน้อย จนนาฏยอยากจะถอนหายใจอีกรอบ แต่สุดท้ายก็ยิ้มมุมปาก
“เรื่องแค่นี้ผมจะโกรธทำไม ไม่มีอะไรเสียหายนี่”
“แต่ยังมีเรื่องรูปที่ตอนไปโปรโมทค่าย”
“เอาเป็นว่าผมไม่คิดมาก เราไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แต่ว่าคนเขาจะมองพี่นาฏย...เอ่อ...ไม่ดีหรือเปล่าครับ” จันทร์เจ้าไม่อยากให้คนที่เขาชอบต้องมาโดนมองด้วยสายตา
แปลกๆ
“แล้วคุณกลัวคนอื่นมองแบบนั้นหรือ?” เขาส่ายหัวจนผมกระจาย ไม่หรอก เขาไม่กลัว
“งั้นผมจะกลัวทำไม” จันทร์เจ้าเห็นรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าดุแล้วอดยิ้มตอบไม่ได้ “ไม่ร้องสิ”
กระต่ายแก้มกลมส่ายหน้า “ไม่ได้ร้อง” แค่ตาร้อนๆเฉย
“หึ ไม่ร้องก็ไม่ร้องสิ เจ้ากระต่ายตื่นตูม” โดนดีดหน้าผากดังป๊อก “ไปเถอะ กลับกัน”
...ใช่…
...กลับบ้าน…
แต่เฮ้ย...เขาต้องกลับบ้านด้วยรถไฟฟ้าสิ ไม่ใช่มานั่งหน้าสลอนอยู่บนรถยนต์คันหรูเช่นนี้
...มันไม่ถูกต้อง…
แต่ปฏิเสธไม่ทันแล้ว หลวมตัวขึ้นมาเพราะเสียงนิ่งๆสะกดจิตเขาแน่นอน
“นั่งเงียบเชียว ยังเครียดเรื่องเดิมอีกหรอ?” คนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยถาม
“เปล่าครับ” ใครจะกล้าบอกว่าตื่นเต้นที่ได้นั่งรถพี่นาฏยกันละ ไม่เคยคิดฝันจะได้มานั่งน่ะ
“บ้านคุณอยู่...ใช่ไหม?” พี่นาฏยบอก เพราะเคยมาส่งเขาที่รถไฟฟ้า
“ครับ...”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะไปสนใจการขับรถต่อ ภายในห้องโดยสารเงียบงันมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างทีประสิทธิภาพและเสียงเพลงคลาสิกจากแผ่นคลอเบาๆ
ไม่ต้องพูดอะไรกัน แต่มันก็ทำให้จันทร์เจ้ายิ้มได้
นั่งเงียบๆไม่รบกวนการขับรถของอีกฝ่าย จนเสียงโทรศัพท์ของคนขับดังขึ้น ร่างสูงหยิบบลูธูทเสียบเข้าหู
“ครับ...ว่าไงน่ะ?...เข้าใจแล้ว...” เสียงทุ้มยังคงนิ่งๆแต่จันทร์เจ้าจับได้ว่าแฝงไปด้วยความหงุดหงิดบางส่วน
ตากลมๆมองอีกฝ่ายที่ถอดใจเฮือก สะดุ้งน้อยเมื่อๆนาฏยหันมามองตัวเอง
“คือ...ผมต้องไปรับแม่ผมที่สนามบินก่อนน่ะ ท่านขึ้นมาจากทางใต้น่ะ”
“งั้นพี่นาฏยส่งผมแถวนี้ก็ได้ครับ” เขาไม่กล้านั่งไปต่อหรอก
ร่างสูงนิ่งไปสักพัก “คุณมีธุระต่อหรือเปล่า?”
จันทร์เจ้าส่ายหน้า ก็ไม่ได้ไปไหนแล้ว
“งั้น...คุณไปรับท่านกับผมแล้วเดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านทีหลังได้ไหม”
ไม่ได้ ไม่ได้ “ส่งผมตรงแยกหน้าก็ได้ครับ ผมหารถกลับได้ครับ”
“ไปกับผมนั่นแหละ เดี๋ยวผมไปส่ง” คนขรึมตัดบทฉับ พออ้าปากจะค้านก็โดนขัด “อย่าดื้อนะ ผมไม่ชอบเด็กดื้อ”
หา...ดื้อ? เขานี่นะ? “ไม่ดื้อสักหน่อย” บ่นอุบ
“ไม่ดื้อ ก็นั่งเป็นเด็กดีหน่อย อย่าซน” ยังจะมาพูดอีก
ฮ่วย เขาไม่ใช่อนุบาลหมีน้อยนะ พูดเหมือนเขาสามขวบ
สุดท้ายทำอะไรไม่ได้ก็ต้องนั่งเกร็งบนรถต่อไปอีกสักพักจนถึงสนามบิน
“ผมถึงแล้ว แม่เดินออกมาทางออกที่...” พอรถยนต์คันสวยจอดนิ่งสนิทอยู่ที่อาคารผู้โดยสารขาเข้าเรียบร้อย ร่างสูงก็กด
โทรศัพท์ พลางเปิดประตูออกไปยืนข้างนอก แต่ไม่ได้ปิดประตู
“ผมไปนั่งข้างหลังนะครับ” เขาบอก จะเปิดประตูลงไปนั่งด้านหลัง
“อือ ได้” เขาเปิดประตู ออกมายืนละล้าละลังอยู่ด้านนอก ยังไม่กล้าเข้าไปในรถ
จนเขาเห็นร่างของหญิงสูงวัยกลางคนท่าทางกระชับกระเฉงเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ นาฏยเดินเข้าไปหา
คุณหญิงของเกาะธุรกิจประมงรายใหญ่ของภาคใต้ ยังไม่รวมถึงบริษัทนำเข้าส่งออกอาหารทะเลแช่แข็งอันดับต้นๆของ
ประเทศ รูปร่างที่น่าจะสูงไม่เกินหนึ่งร้อยหกสิบ ทำให้พอยืนข้างลูกชายแล้วสูงประมาณไหล่กว้างเท่านั้นเอง ใบหน้าที่ล่วงเลยตามวัยแต่ดูก็รู้ว่ายังสุขภาพดีมีรอยยิ้มกว้าง ดูเป็นคนอ่อนโยนและใจดี
“แม่...” ร่างสูงเข้าไปหายกมือไหว้สวัสดี “ทำไมมาไม่บอกล่วงหน้าละ”
“อ้าว แม่มาไม่ได้หรอ?” มารดาเขาถามยิ้มๆ ดูก็รู้ว่าล้อเลียนและถูกใจที่มาเซอไพรส์เขาถึงกรุงเทพฯ
“เปล่า แต่ว่าน่าจะบอกก่อน” ร่างสูงรับกระเป๋าเดินทางใบเล็กมาถือไว้ในมือ
“อุ้ย พาใครมาด้วยหรือ?” คุณหญิงเหลือบมองไปเห็นร่างเล็กๆที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ที่ประตูรถ นัยน์ตากลมโตที่เหมือกระต่ายน้อยขนฟู น่าเอ็นดู
“อ่อ...น้องที่มหาลัย ชื่อจันทร์เจ้า” นาฏยเป็นคนแนะนำแทน “เจ้านี่แม่ผมเอง”
จันทร์เจ้ายกมือก้มศีรษะอย่างอ่อนน้อม “สวัสดีครับคุณป้า” ท่าทางกริยาน่ารักถูกใจคุณหญิงมาก เรียกรอยยิ้มเอ็นดูได้มากโข
“สวัสดีจ้าลูก เรียกแม่ก็ได้เหมือนพี่นาฏยเขานั่นแหละ” เขามาลูบหัวทุยๆอย่างเอ็นดูจนเจ้าของชะงักเล็กน้อย “น้องน่ารักจัง เหมือนตุ๊กตาเลย”
ห้ะ?
ตุ๊กตา?
ไม่น่าจะเป็นชื่อเรียกของนักศึกษาหนุ่มอายุจะยี่สิบเลยสักนิด
จันทร์เจ้ายิ้มแหยๆ “แหะๆ”
“น่ารัก แม่ขอกอดหน่อยนะ เจ้าลูกชายแม่สูงอย่างกับยักษ์ปักหลั่น แม่กอดไม่ถนัด” เข้าสวมกอดหมับร่างเล็กๆ ความอบอุ่น
ทำให้จันทร์เจ้าไม่กล้าสะบัดออกแม้จะตกใจนิดหน่อย
“แม่พอแล้ว น้องตกใจหมด” นาฏยส่ายหน้าระอา แม่เขาเป็นประเภทแพ้ของน่ารักๆ ยิ่งเหมือนกระต่ายขนฟูแบบนี้ยิ่งชอบ ที่
บ้านเขามีพี่ชายอีกสองคนที่ตัวใหญ่พอกับเขาเพราะพ่อเป็นคนสูงใหญ่ ทำให้เขาสามพี่น้องตัวใหญ่เหมือนพ่อ แม่เลยชอบคนตัวเล็กๆน่ารักๆ ยิ้งจิ้มลิ้มๆ แก้มป่องๆละก็นะ เสร็จทุกราย
จันทร์เจ้าใจเต้นตึกๆ เป็นครั้งแรกที่พี่นาฏยเรียก ‘น้อง’ เพราะทุกทีมีแต่ ‘คุณ’ กับ ‘ผม’ พอมาโดนเรียกแบบนี้ทำเอาหน้าร้อนขึ้นมาง่ายๆ
“แค่นี้ทำหวง” คุณหญิงตีไหล่กว้างล้อเลียน
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวต้องไปส่งน้องที่บ้านอีก” ลูกชายส่ายหน้า ทำเสียงขรึมขึ้น
“จ้าๆ พ่อลูกชาย” คุณหญิงแห่งเกาะยอมล่าถอยไปขึ้นรถ
นาฏยหันมายิ้มอ่อนๆให้คนตัวเล็ก “ไปขึ้นรถเถอะ”
จันทร์เจ้าที่ยังมึนๆกับการแอคแทคของคุณหญิงได้แต่เดินต้อยๆไปขึ้นรถที่จอดรอ
“แม่จะมาอยู่นานเท่าไร บอกป๋าหรือยัง?” นาฏยถาม สายตายังจ้องมองที่ถนนขาเข้าเมืองที่ไม่ยอมขยับไปไหนไกลเกินสามเมตร
...ให้ตายสิ…
....เบื่อถนนในกรุงเทพฯเหลือเกิน…
“รู้สิ แม่บอกป๋าแล้ว”
“แล้วเฮียนโมกับเฮียเนตรละ” นาฏยหมายถึงพี่ชายคนโตของเขาสองคน
เฮียนโมหรือ นายนโม ช่วงชัชวาลย์ และ เฮียเนตรหรือ นายเนตร ช่วงชัชวาลย์ บ้านเขาชื่อจริงหรือชื่อเล่นก็เขียนเหมือนกัน
“หึ ก็งมหอยงมกุ้งตามประสา” นาฏยหัวเราะเบาๆ คุณหญิงท่านประชดเพราะพี่ชายเขาสองคนก็เป็นเสาหลักของธุรกิจครอบ
ครัวเหมือนกัน
“มาคุยกับน้องดีกว่า แม่เบื่อเจ้ายักษ์พวกนั้น” คุณหญิงหันตะแคงข้างมาด้านหลังอย่างกระฉับกระเฉง จนดูไม่เหมือนคนอายุห้าสิบปลายๆเลยสักนิด
“แม่...” ชายหนุ่มปรามแม่เบาๆ
“น้องเจ้าอยู่ปีไหนแล้วลูก”
จันทร์เจ้ายิ้มแต้ “ปีหนึ่งครับ”
“เด็กกว่านาฏยตั้งสองปี แล้วเรียนคณะประมงหรือลูก”
คนตัวเล็กส่ายหน้า “เรียนบริหารครับ”
“เรียนบริหาร...สนใจมาบริหารบริษัทแม่ไหม?” หา? บริหารอะไรนะ?
“ครับ?” นัยน์ตากลมๆฉายแววงงวงย
เสียงกระแอมดังมาจากคนขับ “แม่เลิกแกล้งน้อง ผมจะขึ้นทางด่วนแล้ว นั่งดีๆครับ” ว่าเสียงขรึม ไม่สนใจเสียงหัวเราะจากแม่ตัวเอง
“จ้าๆ”
จันทร์เจ้าแอบอมยิ้มให้กับความน่ารักของสองแม่ลูก
...ดีแล้วที่นั่งมาด้วย…
...ได้เห็นพี่นาฏยในแบบที่คนอื่นคงไม่ได้เห็น…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เปิดตัวละครจัวใหม่ เป็นผู้หญิงน้าาา อิๆๆ แถมเป็นคนสำคัญของพี่นาฏยด้วยยยยย
อิอิ ตอนนี้พี่นาฏพาน้องไปเปิดตัวหราาา อุ๊ยย ผิดๆๆๆ พาไปรับแม่ด้วยต่างหาก ไม่ได้เปิดตัว :z2:
อย่าเข้าใจผิด พีนาฏยนางไม่ได้จีบ นางไม่ได้อ้อย อะไรทั้งสิ้นนะ :hao3: อิอิ
ปล. พรุ่งนี้เป็นต้นไป คนเขียนไปโตเกียวววววนะครับบบบ กว่าจะกลับต้นเดือนกันยานู่น ไม่ได้เอาคอมไป ไม่รู้ว่าจะอัพในมือถือสะดวกมั้ย แต่จะพยายามอัพให้ได้ (แม้การอัพในมือถือจะทำให้อยากปามือถือทิ้งก็เถอะ แต่เพื่อพี่นาฏยเพื่อน้อง และเพื่อทุกคนนนน เค้าจะพยายามมมมมม)
ปล. สอง. ฝากติดตามนิยายเรื่องเก่าเล่าใหม่ เรื่อง วณิพกพเนจร(แนวจีนโบราณระหว่างท่านอ๋องเจ็ดและขอทาน เอ๊ยย วณิพกน้อยๆ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล.สาม. แวะเวียนไปกดไลค์ เยี่ยมเยียน พูดคุยกันได้ที่บ้านหลังน้อย
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
-
เที่ยวโตเกียวให้สนุกนะคะ ^^ น้องเจ้าเจอคุณแม่อย่างรวดเร็ว แถมรูปโดนแคปงานนี้ฮอต ออฟ เดอะ ยูนิเวอร์ซิตี้แน่
-
ท่าทางคุณแม่จะถูกใจว่าที่ลูกสะใภ้นะ
-
:ling3:
ฝากหิ้วหนุ่มน่ารักกลับบ้านด้วยเจ้าข้าาาาาาาาาาา :hao7:
-
เที่ยวให้สนุกนะคะ
เดินทางปลอดภัยค่ะ
ถ้าเปลี่ยนจากน้องเป็นแฟน
คุณแม่คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะ
:mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วฟิน
คุณแม่ผ่านแล้วนะคะพี่นาฏย
เมื่อไหร่จะรุกจีบอย่างจริงจังซะทีล่ะ
คิดไรกับน้องป่าวววววววววว :hao6:
-
พี่นาฏย ชอบเจ้าแล้ว ไม่ยอมให้ลงจากรถ
แถมพาไปรับแม่ แล้วค่อยพาไปส่งบ้าน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ท่าทางแม่ จะรู้ว่าพี่นาฏย ชอบกระต่ายตากลมขนฟู :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเจ้าเข้าตาขุ่นแม่ อย่างนี้ฉลุยยย~~ :katai2-1: :hao7:
-
พี่นาฎยคงเอ็นดูน้องเฉยๆ สินะ อิอิ
น่ารัก คุณแม่พี่นาฎยก็น่ารักดี
-
มีการพบปะกับคุณแม่ด้วย คึคึ
-
พี่นาฏยไม่ได้ตั้งใจเปิดตัวน้องกับคุณแม่เลยเนาะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เดินทางปลอดภัยนะ :mew1: :mew1:
-
คุณถูกใจใหญ่เลยนะ 5555
-
:L2: :L1: :pig4:
เดินทางปลอดภัยนะ
-
เมื่อไหร่พี่นาฏยจะได้รู้หนอ
-
น่าร้ากกกกกกกก อยากได้ข้าวกล่องงี้บ้าง
-
มารอนะ วันนี้ๆๆๆๆๆ
-
สวัสดีค่า ไอริณและอาร์โปปปเองงงครัชชชล
วันนี้ขออภัยทุกท่านนนน ที่ต้องบอกว่าต้องขอให้รอก่อนนะค่า
วันนี้เพิ่งถึงที่พักในโตเกียว เลยขอผลัดไปก่อนนะค่า ขอโทษจริงๆๆ
:mew6:
ขอบคุณทุกการสนับสนุน
รักทุกคน จุ๊บบบบบ
-
มารอครับ คิดถึงน้องเจ้ากับพี่นาฎย
-
มารอนะๆๆๆๆๆ
-
บทที่ 7 (7.2)
“คุณ...ใช่ซอยนี้ใช่ไหม?” ร่างสูงถามจันทร์เจ้า หลังจากที่บอกทางคนขับมาสักระยะ รถยนต์คันหรูมาหยุดที่หน้าปากซอยในแถบกลางกรุงอีกครั้ง
“ครับ พี่นาฏยจอดหน้าปากซอยก็ได้ครับ” เห็นเซเว่นหน้าปากซอยแล้วแอบอยากซื้อขนมก่อนเข้าบ้าน
“งั้นผมจอดตรงนี้นะ” รถมาหยุดตรงที่หน้าทางเท้าพอดี
“ขอบคุณครับ เอ่อ คุณแม่ครับผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” จันทร์เจ้าไหว้ลาผู้อาวุโสกว่า ก่อนจะหันไปขอบคุณรุ่นพี่ที่มาส่ง “พี่นาฏยขอบคุณที่มาส่งครับ”
“ไว้ไปกินข้าวกับแม่นะลูก เดี๋ยวแม่ให้พี่นาฏยไปรับ” คุณหญิงยิ้มถูกใจ ชวนอย่าเป็นกันเอง
“อ่าครับ...” แบ่งรับแบ่งสู้ ไม่กล้ารับปาก เขากับพี่นาฏยไม่ได้สนิทอะไรถึขนาดนั้น เขาไม่กล้าคิดเข้าข้าตัวเองหรอกว่าพี่นาฏยจะมารับเขาตามที่แม่บอก
“แล้วเจอกันนะลูก” เขาค้อมหัวอีกครั้ง
“เดินดีๆละคุณ”
เดินน่ะเดินดีแน่ครับ แต่ที่ไม่ดีนะ หัวใจเขาเอง...มันแกว่งๆเหมือนคนเดินเซไปเซมา
“ดังใหญ่ละนะมึง” เสียงกวนประสาททำเอาขาจะกระตุกของเพื่อนสนิท
“อะไรอีก” จันทร์เจ้าบ่น อากาศร้อนอบอ้าวก็หงุดหงิดพอแล้ว
“ไปกินชาบูไรวะ ไม่ชวนกูสักนิด” ร่างสูงของเพื่อนสนิทวางกระเป๋าแฟ้มไว้บนโต๊ะ
“กูเลี้ยงข้าวคืนพี่นาฏยเฉยๆ” ปากเล็กขมุบขมิบ
“จ้ะ เลี้ยงข้าว” จันทร์เจ้าถลึงตามองเพื่อนก่อนจะเสหันไปค้นกระเป๋าตัวเอง จนรู้สึกถึงการสั่นๆสิงครั้งในกระเป๋าตัวเอง ไอโฟนถูกหยิบขึ้นมา
ตากลมๆมองโนติฟิเคชั่นของแอพลิเคชั่นสีเขียวที่ขึ้นเตือน
Nathya: มะรืนนี้ว่างไหม?
พี่นาฏย!
ใบหน้าขาวๆขึ้นสีนิด มองทางเพื่อนสนิทที่ไม่ได้สนใจตัวเองแล้วรีบพิมพ์ยุกยิก
TheMoonChanchao: มีเรียนถึงสี่โมงครับ
Nathya: แม่ผมชวนไปกินข้าวตามที่บอกคุณไว้ ไปได้หรือเปล่า?
กินข้าว? อ้อ! ที่แม่พี่นาฏยเคยเกริ่นไว้ๆ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจริงจัง นึกว่าพูดตามมารยาท
Nathya: โอเค
ส่งตอบกลับมาแค่นั้นแล้วก็หายไปเลยครับ ทำเอาจันทร์เจ้าเกาจมูก งงอ่ะ พอส่งเครื่องหมายคำถามกลับไปอีกฝ่ายก็ไม่ตอบ เลยคิดว่าคงเข้าเรียนไปแล้ว ไม่ได้ส่งอะไรไปอีก
แล้วที่ว่าโอเคนี่คือยังไงเนี่ย ขอคำจำกัดความที่มากกว่านี้หน่อยสิ
พอเลิกเรียน ไอ้คำว่าโอเคทำเอาจันทร์เจ้าต้องคิ้วขมวดมุ่น ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าพี่นาฏยจะมา!
มาไม่ธรรมดาด้วย!
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปของคณะเด่นสะดุดตายืนพิงรถยนต์คันหรูของตัวเองที่จอดเด่นอยู่หน้าคณะ ใบหน้าคมดุก้มมองโทรศัพท์ ไม่ได้สนใจเสียงซุบซิบหรือสายตาที่เรียกได้ว่าทิ่มแทงเลยทีเดียว
จันทร์เจ้าชะงักกึกเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ ขายาวๆก้าวเข้ามาใต้ตึกคณะ นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กที่ยืนทื่อจนต้องหัวเราะในใจ
“ไปยัง?”
“...” สงสัยจิตหลุดไปเรียบร้อย
“เป็นอะไรคุณ ผมมารับไง”
มารับ! มารับ! มารับ
ฮอลลลล ได้ยินไหมพี่น้องชาวคณะทุกท่านพี่นาฏยเขามารับๆ
“มารับ?” หุบปากฉับถามกลับงงๆ
คิ้วเข้มเลิกขึ้น “ก็ที่แม่ผมชวนไปกินข้าวไง ผมมารับนี่”
อ้อ ใช่ เกือบลืม! แต่พี่ไม่ได้บอกสักคำว่าจะมารับ เล่นบุกมาถึงคณะแบบนี้! ชีวิตเขาจะเหลืออะไร โดนฟันเละแน่ หมายถึงโดนถามโดนแซวแน่
...คิดแล้ว…
...หัวใจหวั่นไหวนะพี่นาฏย…
ร่างสูงสะกิดคนจิตลอยอีกครั้ง “ไปคุณ”
ครับ ตอนนี้พี่จะลากไปลงนรก จันทร์เจ้าพร้อมไปลงกะทะทองแดงด้วยแล้วครับ “งั้น อัชกูไปก่อนนะ”
อชิระได้แต่โบกมือเป็นนางงามร้อยเวทีโบกมือลาเพื่อนราวกับโดนคัดออกท่ามกลางสายตาคนดูหลายสิบคู่
...เฮ้อ…
เพื่อนเขาดังกระฉ่อน เดือนประมงปีสามสุดขรึมมารับถึงหน้าคณะ! ชีวิตเพื่อนจะกลายเป็นเซเลปทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย
จันทร์เจ้าย้ายร่างตัวเองขึ้นมานั่งบนนรถอย่างงงๆ ทั้งประหม่าทั้งเขินไปหมด
“เราจะไปไหนกันครับ?” ถามเสียงสั่น ไม่กลัวพี่นาฏยเอาไปขายหรอก แต่กลัวใจตัวเองมากกว่า
“หึ ไม่พาไปขายชายแดนหรอกคุณไม่ต้องร้อง” เห็นร่างเล็กๆกล้าๆกลัวเหมือนกระต่ายตื่นตูมแล้วอดสงสารไม่ได้
“ฮื้อ” เสียงเล็กร้อง หน้าขาวๆขึ้นสีเรื่อจางๆ “นั่นละครับจะไปไหน”
“ไปบ้านผมสิ แม่ผมรออยู่” อ้อ บอกตั้งแต่แรกก็จบ
แต่…?! อะไรนะ?!
บ้าน?!
บ้านใคร?!
“บ้าน?” หน้าเขาคงเหวอไปหน่อยพี่นาฏยถึงยิ้มขนาดนั้น “บ้านใครนะครับ?”
“อ้าว ถามอะไรตลก บ้านผมสิคุณ” บ้านพี่ยาฏยไม่ใช่อยู่ทางใต้หรอ?
“อ้าว บ้านพี่นาฏยอยู่ใต้นี่ครับ?” ถามอย่างลืมตัว
นาฏยเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้ปิดบังว่าเขาเป็นจีนที่บรรพบุรุษอพยพไปอยู่ทางใต้ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจถึงรู้เรื่องของเขาด้วย “คุณรู้ว่าบ้านผมอยู่ไหน?”
เฮือก! ตายละ เผลอจนได้ “ก็...ก็เคยได้ยินคนอื่นพูดๆกันนะครับ”
“อือ หรอ” นาฏยพึมพำไม่ได้ติดใจอะไร
เกือบไปแล้วไหมล่ะ จันทร์เจ้า!
พอรถเลยเขตเมืองเล็กน้อย นาฏยก็เร่งความเร็ว นาฏยตบไฟเลี้ยวเข้าหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เป็นบ้านสไตล์ยุโรปที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไร หลังหนึ่งคงไม่ต่ำกว่าหลักสิบล้านไปจนถึงร้อยล้านได้
จันทร์เจ้าตาโตเมื่อรถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบ้านหลังใหญ่ “ใหญ่จัง”
“อือ บ้านพี่ซื้อไว้ ใครมากรุงเทพฯก็มานอนบ้านนี้” นาฏยลงจากรถหลังจากเอาเข้ามาจอดในโรงจอด ยังมีรถยนต์สัญชาติยุโรปคันหรูและรถสปอร์ตสีดำเงาวับจอดเรียงอยู่
จันทร์เจ้าพยักหน้า “โห รถสวยจัง” เขาเป็นเพียงคนฐานะปานกลางไม่ได้ไม่มีเงินจนไม่มีกินแต่ก็ไม่รวยถึงขนาดซื้อรถหรูๆมาจอดประดับบ้านได้ ที่บ้านเขาใช้แค่รถญี่ปุ่นเจ็ดที่นั่งเท่านั้นเอง
“รถพี่ชายผมน่ะ ของผมมีแค่คันที่ผมขับ” มือใหญ่ชี้ไปที่รถตัวเอง “เข้าบ้านเถอะคุณ”
พอเดินผ่านเข้าประตูบ้านมา แอร์เย็นฉ่ำปอดก็ปะทะหน้า จนอดยิ้มไม่ได้
“มาแล้วหรือคะ” เสียงฟังดูว่าเป็นหญิงเกินวัยกลางคนดังขึ้นพร้อมกับร่างท้วมๆของหญิงท่านหนึ่งเดินออกมา รอยยิ้มแย้มใจดีพร้อมกับรอยเหี่ยวย่นแต่ไม่ได้ลดความใจดีบนใบหน้าลงสักนิด “คุณนาฏยมาช้าจริง คุณหญิงท่านรอสักพักแล้ว”
คนโดนเอ็ดยิ้มบางๆยกมือไหว้ แล้วเข้าไปกอดร่างท้วมเบาๆ “รถติดนะครับยายน้อม ผมรีบขับแล้วนะ” เสียงทุ้มติดออดอ้อนทำเอาจันทร์เจ้าแอบอมยิ้ม
ไม่รู้ว่าพี่นาฏยก็มีมุมเด็กน้อยเหมือนกัน แม้จะไม่ค่อยเข้ากับหน้าเท่าไรนัก แต่มันทำให้ใบหน้าคมดุดูอ่อนโยนลงด้วย
“พาน้องมาแล้วหรือคะ” ยายน้อมยิ้มมองร่างเล็กตากลมๆอย่างสนใจ คนโดนมองรีบยกมือไหว้นอบน้อม
“สวัสดีครับ”
“นี่ยายน้อมพี่เลี้ยงสุดสวยของผมเอง” แม้เสียงจะขรึมๆตามประสา หน้าก็นิ่งๆ แต่ดวงตาแอบระริก หญิงสูงวัยตีไหล่กว้างเบาๆ
“ล้อยายน้อมหรือคะ”
“เปล่านะ ผมพูดจริง ยายน้อม นี่จันทร์เจ้ารุ่นน้องผมเอง”
พี่เลี้ยงวัยสาว(เหลือน้อย)ของนาฏยกวักมือเรียกคนตัวเล็ก “มาเถอะค่ะ คุณหญิงรออยู่”
ผ่านโถงเข้าบ้านมาก็เป็นห้องนั่งเล่นขนาดกว้างตกแต่งสวยงาม คุณหญิงของบ้านนั่งยิ้มอยู่
“มาแล้วหรือลูก” นาฏยเลิกคิ้ว เมื่อคุณหญิงเข้ามาจับแขนจับหัวคนตัวเล็กที่ยกมือไหว้สวยงาม
...สงสัย ‘ลูก’ ที่ว่า จะไม่ได้หมายถึงเขาสักนิด…
“สวัสดีครับคุณป้า”
“แม่สิลูก น้องของนาฏยก็เหมือนลูกแม่” จันทร์เจ้ายิ้มรับ
“ครับ”
“มาๆ แม่จะโชว์ฝีมือเองวันนี้ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?” คุณหญิงจูงคนตัวเล็กเข้าไปในครัว นาฏยเห็นแล้วจึงเดินเลี่ยงขึ้นไปที่ห้องตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุด
ลงมาอีกครั้งในชุดไปรเวทสบายๆเสื้อยืดคอวี กางเกงสามส่วน ดูบ้านๆแต่ไม้แขวนนี่ระดับนายแบบ ตาคมดุเห็นรุ่นน้องหนุ่มก้มหน้าก้มตาตำอะไรบางอย่างในครก
“คุณทำอะไร?”
จันทร์เจ้าเกือบทำสากหลุดมือ “อ้อ ผมช่วยแม่ตำพริกแกง แม่บอกจะทำผัดสะตอ”
นาฏยพยักหน้า ผัดสะตอเป็นหนึ่งในอาหารที่เขาชอบรวมถึงอาหารใต้อย่างอื่นเพราะเขาเป็นคนชอบกินเผ็ด รสจัด
“คุณทำอาหารเป็นด้วยหรือ”
จันทร์เจ้าสะดุ้งโหยง เหงื่อไหลเล็กน้อย กลัวความลับที่ตัวเองส่งข้าวกล่องให้อีกฝ่ายทุกวันจะแตก “ก็พอได้ครับ อาหารง่ายๆ” ตอบเลี่ยงๆไปก่อน ใครจะบอกว่าบ้านเปิดร้านอาหารตามสั่งละ
“อือ” ร่างสูงๆเดินเข้ามาใกล้ขึ้น จนใกล้จันทร์เจ้ามากที่สุด ร่างเล็กก็ตำไปก้มหน้างุดๆไป พี่ก็ยืนมองไปจ้องไป “หอมดี”
มาทิ้งระเบิดให้คนอื่นขาดใจตายเพราะความเขินก่อนจะเดินเลี่ยงไปนอกครัวแทน
...พี่นาฏย…
...เอาอีกแล้วนะ…
มาพูดนิ่งๆแล้วก็เดินหายไป
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า เราจะทำตามสัญญา~ ร้องเพลงมาเลยค่า มาลงให้ตามสัญญาแล้วค่า
บอกก่อนเลยว่าลงในมือถือแทบจะทำให้ความดัยขึ้นตาค่า ตัวเล็กมาก จัดหน้าก็ยาก ถ้าวันนี้
การจัดหน้าแปลกอ่านไม่สะดวกขออภัยล่วงหน้านะค่า เดี๋ยวกลับจากโตเกียวแล้วจะมาแกให้ค่า
ตอนนี้พี่นาฏยพาน้องเข้าบ้านนน เอ้ยย ไปกินข้าวที่บ้านน้า ไม่มีใดๆในกอใผ่ทั้งสิ้นทั้งปวง
พี่นาฏยนางไม่ได้อ่อย ไม่อ้อย ไม่ได้จีบนะ แม่ชวนมากินข้าวเฉยๆนะ บอกให้ทุกคนรู้ไว้ อิๆ
ขอบคุณทุกการติดตาม บวกเป็ดตามให้ทุกคนทีหลังค่า
ขออภัยหากมีคำผิดประปราย มาแก้มาบอกได่ คนเขียนไม่กัดน้า อิๆๆ
ปล.1 วณิพกพเนจรอาจจะมาช้าหน่อย เพราะยาวกว่าพี่นาฏยแถมจัดหน้ายาก ต้องรวบรวมลมปราณแรงกล้าในการเพ่งจนตาจะทะลุ
ปล.2 พี่นาฏย น้องเจ้าอาจจะมาช้าเหมือนกันเพราะ แหะๆๆ จะบอกว่าที่พิมพ์ไว้หมดสต้อก (พิมพ์ในมือถือลำบากมาก) และคนเขียนเพลิดเพลินกับความร้อนระอุในโตเกียว เที่ยวไม่เพลินนะ ร้อนตับแตก กลับบ้านมาสลบเพราะร้อนเกิน เลยไม่ได้พิมพ์นิยายเลย ขอโทษชั้นสุด ขอความเห็นใจ :ling3:
ปล.3 แวะเวียนไปเยี่ยม พูดคุยได้ที่บ้านหลังน้อย เพจเฟสบุ้ค(วันนี้ไม่ได้แปะลิ้งเพราะแปะลำบาก ขอฝากไปดูลิ้งได้ที่รีพลายก่อนหน้า)
ขอบคุณอีกครั้งค่า น้อมรับทุกความผิดที่มาช้าและจะมาช้าอีกเนืองๆเพราะยังอยู่โตเกียว
เยิฟฟฟฟฟ จุ้บ
-
คุณแม่ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณแม่ต้องมีเซนส์นะคะ รับรุ้ได้ว่าน้องกระต่ายชอบลูกตัวเองน่ะ นะคะคุณแม่ :D เรารุ้กันโน๊ะ :hao7:
-
มีความเขิน
:o8: :o8: :o8:
-
อุ่ยยยย สากเกือบหลุดมือ
น่ารักกกกก :mew1:
-
เฝ้านับวันรอพี่นาฏยรู้ว่าจันทร์เจ้าเป็นเจ้าของข้าวกล่องที่กินอยู่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พาเข้าบ้าน เข้าครัว ทำกับข้าวกับขุ่นแม่ อั้ยยะะะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้วๆ เข้าบ้านกันแล้ว ไปกินข้าวที่บ้านพี่นาฎยด้วย หุหุ
พี่นาฎยไม่ได้อ่อยน้องเลยเนอะ แค่ทำตามสั่งแม่ให้ชวนน้องกินข้าว อิอิ
ตอนท้ายก็ไม่อ้อยเนอะ อะไรหอมก็ไม่รู้ แต่น้องเจ้าใจสั่นไปละ 5555+ น่ารักมากๆ
ปล.ชอบเรื่องนี้อีกอย่างคือตรงสอดแทรกเรื่องอาหารเนี่ยแหละ อ่านทีไรหิวอะ 555+
-
:L2: :pig4: :L1:
เขิลลลล ความลับเรื่องกับข้าวจะแตกไหม
-
ดังแล้ว เดือนประมงมารับถึงคณะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก อ่านแล้วเขินตามเลย
พี่นาฏยเมื่อไหร่จะรู้ความจริง :-[
-
สถานะไม่ชัดเจน
ความรู้สึก..ก็ไม่ชัดเจน
พี่นาฏยยยยย :z3:
-
อ่านแล้วเขินแทนน้องเจ้า~ รออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว
-
สงสารจันทร์เจ้าอ่ะ
พี่นาฏย์ยังไม่ชัดเจนเลยว่าจะจีบ
แต่เหมือนให้ความหวังน้อง
:mew2: :mew2:
-
แม่ได้ลูกคนใหม่ละ
-
ยิ่งรู้ว่าน้องทำกับข้าวได้ คุณแม่ยิ่งจะหลงเลยทีนี้ :hao7:
ว่าแต่มายาวๆเลยได้มั้ยคะ ยิ่งอ่านยิ่งเหมือนสั้นลงๆ
-
พี่นาฏยทำอะไรน้องจันทร์เจ้าครับเนี่ย ... เรียกว่าเปิดตัวได้ไหม? ฮ่าๆ
-
เดทแล้ว เจอเพื่อนแล้ว เจอแม่แล้ว ต่อไปก็เป็นแฟนได้แล้วมั้ง
-
พี่นาฏย ชิมฝีมือแล้วจำรสมือให้ได้นะคะ
-
คิดถึงน้องเจ้ากับพี่นาฏแล้ว ติดตามต่อไปยาวๆจ้า :z2:
-
น่ารักมากๆเลยอะ
-
ขอสารภาพว่ายังพอมพ์ตอนที่8ไม่เสร็จ หมดสต้อกรุนแรงมาก
ขออภัยอย่างสุดซึ้ง โตเกียวนี่ช่างดูดพลัง ดูดสมองมาก :ling1:
พยายามจะมาให้เร็วที่สุด (ร้องไห้กระซิก จะบอกว่าจะไม่คอมไปถึงวันที่3 กันยา เพราะว่าจากโตเกียวแย้ว
เก๊าต้องไปนาโกย่าต่อ ช่วงนี้ชีพจรลงเท้ามาก อยากให้ชีพจรลงมือและสมองมาก ณ จุดนี้)
วันนี้ขออภัยหาท่านใดรอ ขออดใจรออีกสักพัก :ling3:
ปล.1 แอบส่องคอมเม้น เห็นมีคนบอกสงสารน้องเพราะพี่นาฏยไม่ค่อยเคลียร์ อยากให้ลองอ่านไปเรื่อยๆ
ทุกอย่างที่ทุกตัวละครทำ มีเหตุมีผล มีที่มาที่ไปนะค่า อดใจรอก่อง ลองลุ้นไปกับคนเขียนด้วยกัน
ปล.2 ออกตัวแรงว่าไม่ชอบดราม่า เพราะฉะนั้นนิยายของเราจะเป็นแนวอบอุ่น น่ารัก สบายๆ เพราะเราอิงจาก
ชีวิตตัวเอง เรารู้ว่าการเรียน การทำงาน การใช้ชีวิตในสังคม บางทีก็เครียดมากพอแล้ว (อย่างเราตอนนี้เป็นต้น ไม่นับการเที่ยวนะ การหางานให้ได้ทำเอาเราสมองฝ่อไปพักใหญ่) เพราะงั้น นิยายที่เราอยากเขียนอยากเขียนให้มีความสุข เพราะงั้น
เราก็อยากให้คนอ่านมีความสุข มีรอยยิ้ม อยากให้เอานิยายเราเป็นตัวคลายเครียด ยิ้มออก เราหวังแค่นี้ อิๆ
ปล.3 ตอนนี้ในหัวมีโปรเจคนิยายใหม่เข้ามาเรื่อยๆ 5555 ขอฝากตัวฝากนิยายไปเรื่อยๆเลย
เยิฟ ทุกคน จุ๊บบงบบ
-
มารอนะ
-
สวัสดีค่า ไอริณแอนด์อาร์โป รายงานตัวค่า
วันนี้มาแจ้งความคืบหน้าของการลงตอนถัดไป
ตอนนี้เนื่องจากเราใช้โทรศัพท์พิมพ์ เพราะฉะนั้นนับจำนวนหน้าไม่ค่อยถูก เลยไม่รู้ว่ายาวพอจะลงนิยายหรือยัง
คาดว่าจะลงได้ภายในวันพรุ่งนี้หรือวันมะรืนนี้ค่า ไม่ต้องกลัวว่าคนเขียนจะหายไป แค่แวบไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์มาค่า
(แอบขออภัยที่ไม่ได้ลงนิยายเลยมัวแต่เที่ยว5555) และเดี๋ยวอีกสองวันจะต้องไปนาโกย่าต่อ เลยอาจจะไม่ได้มาลงติดๆกัน
แต่จะพยายามมาให้เร็วที่สุด
รักทุกคน จุ๊บบบบบบ บวกเป็ดค่า
ปล. วณิพกพเนจรไม่ทิ้งแน่นอนค่า แต่อาจจะมาช้ากว่ารักตามสั่ง
ปล.2 แวะเวียนไปพูดคุย ทวงนิยาย จิกตามได้เลยค่า ที่เพจเฟสบุ้คเลยค่า (ดูลิ้งเพจได้จากนิยายตอนก่อนหน้า)
ขอบคุณทุกกำลังใจค่า
-
:katai2-1: :katai2-1:รอ
-
บทที่ 8 (8.1)
“เจ้าชอบกินอะไร?” เสียงนิ่มของคุณหญิงถามอย่างใจดี ขณะที่เขากำลังช่วยหั่นผักเคียง ส่วนยายน้อมและพี่กิ๊งที่เขาเพิ่งเจอ ซึ่งเป็นแม่บ้านอีกคนของที่บ้านกำลังจัดจานเตรียมลำเรียงออกไปตั้งโต๊ะ
วันนี้คุณหญิงทำเกือบทั้งหมด ทั้งกุ้งผักสะตอ แกงเหลืองมะละกอ มีแค่ไข่เจียวหมูสับและผัดผักที่เขามีส่วนร่วมในการช่วยผัดเท่านั้น ส่วนการปรุงนั้นยกเป็หน้าที่ของคุณหญิงไป
จันทร์เจ้านิ่งไปนิด “ก็คงกระเพรามั้งครับ” อาหารสิ้นคิดแต่รสชาติไม่สิ้นคิดตามนะ อย่าดูถูก ไม่งั้นไม่ติดอันดับอาหารยอดฮิตของคนไทยหรอก
“หรอ แล้วชอบกินเผ็ดไหม?” แม่ถามต่อ ขณะที่มือก็คนแกงเหลืองมะละกอในหม้อไปด้วย
“ก็พอได้ครับ แต่ถ้าเผ็ดมากก็ไม่ไหวครับ”
“ไม่เหมือนพี่นาฏยเลยเนอะ รายนั้นนะ ยิ่งเผ็ดยิ่งชอบ ยิ่งอาหารใต้เผ็ดท้องทะลุนี่ของโปรด ทั้งที่บ้านก็คนจีน แต่ดันไม่ชอบอาหารจีน บอกมันๆเลี่ยนๆ” คุณหญิงหัวเราะเบาๆเมื่อพูดถึงลูกชายคนเล็กหน้านิ่ง
จันทร์เจ้าหัวเราะเบาๆ เห็นจะจริงที่พี่นาฏยชอบกินเผ็ดเพราะถ้าเป็นเมนูข้าวกล่องที่ใส่พริกละก็ พี่นาฏยชแบบเผ็ดๆพริกเยอะๆ
“ไม่แสบท้องหรือไงนั่น” พึมพำเบาๆ
“เสร็จแล้ว” คุณหญิงคนคนแกง “ยายน้อมฝากตักใส่ชามด้วยจ้า”
ยายน้อมรีบย้ายร่างท้วมๆมายืนหน้าเตาแทน หลังจากร่างสมส่วนของคุณหญิงบอกให้จันทร์เจ้าล้างไม้ล้างมือ เตรียมกินข้าว
คุณหญิงและจันทร์เจ้าเดินมามี่โต๊ะอาหาร แต่ไม่เห็นร่างสูงใหญ่ของนาฏยเลย
“สงสัยดูหนังอยู่ห้องนั่งเล่น เจ้าไปตามพี่เขาให้แม่หน่อยได้ไหม?”
คนตัวเล็กพยักหน้า เดินไปที่ห้องนั่งเล่นแทน ตากลมโต้ห็นร่างสูงใหญ่นอนถอดไปกับความยาวของโซฟา ดวงหน้าเข้มห้นข้างจ้องมองไปที่โทรทัศน์ฝังผนัง เสียงข่าวช่วงเย็นๆของช่องโทรทัศน์ดังลอดออกมา
จันทร์เจ้าเผลอจ้องมองนานไปหน่อยจนต้องดึงสติตัวเองกลับมา ใครจะไปคิดว่าจะมีโอกาศมาได้เห็นคนที่ปลื้มที่ชอบถึงในบ้านของเจ้าตัวกัน ไม่เคยคิดว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้ ถึงแม้จะเป็นในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องก็ตาม
...ขอบคุณนะครับพี่นาฏย…
“เอ่อ…” เสียงทุ้มนุ่มของคนตัวเล็กเอ่ยเบาๆ นาฏยหันมามองตามต้นเสียง
ร่างเล็กยืนเกาะขอบวงกบกั้นห้องนั่งเล่น “ว่าไง เสร็จแล้วหรือ?” นาฏยถาม เขาเข้าไปดูความวุ่นวายในครัวแล้วรอบหนึ่ง แต่ว่าดูไม่มีใครอยากได้ความช่วยเหลือจากเขาเท่าไร เลยตัดสินใจมานั่งรอดูโทรทัศน์แทนเพื่อฆ่าเวลาทั้งที่ท้องเริ่มร้องประท้วงบ้าง
“ครับ เอ่อ...คุณแม่...ให้มาตามไปกินข้าวครับ” ใจเต้นตึกตัก ปากสั่นน้อยๆ นี่มันเหมือนในละครเวลาภรรยามาตามสามีไปกินข้าวอย่างไรอย่างนั้น
...ปัญญาอ่อนล่ะ หยุดคิดเรื่องไร้สาระ!”
จันทร์เจ้าบ่นตัวเองในใจ ไม่ให้คิดเรื่องเพ้อเจ้ออะไรอีก
“ไปสิ” ร่างสูงปิดโทรทัศน์ ผุดลุกขึ้นยืนบิดคลายความเมื่อยล้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหาร
โต๊ะอาหารสำหรับแปดคนนั่งตัวยาวมีจานอาหารหน้าตาน่ากินอยู่ กลิ่นหอมๆของเครื่องเทศและวัตถุดิบฟุ้งไปทั่ว นัยน์ตาคมเห็นแล้วว่ามีอาหารที่เขาชอบอยู่สองอย่าง
“นั่งเลยลูก” คุณหญิงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเรียก นาฏยนั่งลงฝั่งขวามือแม่ตัวเอง แต่จันทร์เจ้าแอบละล้าละลังเพราะว่าจานเปล่าที่วางเตรียมไว้สำหรับเขานั้นถูกว่าอยู่ข้างๆนาฏยพอดี
...งุย…
ได้นั่งข้างพี่นาฏยด้วย แต่...อย่างนี้เขาว่าเขาไม่ได้กินข้าวแน่นอนเพราะมัวแต่ตื่นเต้นแน่ๆ
สุดท้ายในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆคนตัวใหญ่ แม้จะไม่ได้เบียดแต่ด้วยความที่พี่นาฏยค่อนข้างตัวโตเลยทำให้แขนแกร่งเลยมาทางเขาบ้างบางครั้ง
“ลงมือเลยลูก เดี๋ยวอาหารเย็นหมด” เมื่อคุณหญิงเปิดงาน นาฏยก็เริ่มตักอาหารให้มารดาก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะหันมาบริการแขกตัวเล็กที่นั่งข้างๆ
ถ้วยแกงเหลืองมะละกอขนาดพอดีวางลงตรงหน้าเขาพอดิบพอดี “ชิมนี่สิคุณ แม่ผมทำอร่อยนะ”
“ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้ายิ้มให้ ในใจเต้นแรงด้วยความดีใจ
เสียงช้อนซ้อมกระทบกันระหว่างมื้ออาหาร เสียงสนทนาระหว่างคุณหญิงและลูกชายดังคลอไปด้วย
“น้องเจ้าไหวไหมลูก ปากแดงเชียว” คึณหญิงทัก เมื่อใบหน้าขาวๆขึ้นสีเรื่อ ริมฝีปากเล็กๆแดงเจ่อ
“แหะๆ...เผ็ด...นิดหน่อยครับ” แกงเหลืองมะละกอเผ็ดกว่าที่เขาคาดไว้เยอะเลย ขนาดกินผัดผักสลับกันแล้วยังไม่ค่อยช่วยเลย เขาเห็นพี่นาฏยตักเอาๆ คนนี้ๆท้องไส้ไม่ทะลุหรือไงกันนะ
“โธ่ ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะลูก นาฏยตักไข่เจียวให้น้องหน่อย”
มือใหญ่ตักไข่เจียวพอดีคำวางลงบนจานข้าวของคนข้างๆ “ไหวไหมคุณ?”
เสียงทุ้มรื่นหูทำให้ร่างเล็กพยักหน้า “ครับ” ปากเล็กแสบนิดหน่อยเลยเผลอซี้ดปาก
“กินนมไหม ลดเผ็ด” คนตัวโตไม่รอคำตอบ ลุกขึ้นไปทางห้องครัว สักพักหนึ่งกลับออกมาพร้อมนมจืดหนึ่งถ้วย “ดื่มซะ จะได้หายเผ็ด”
จันทร์เจ้าพยักหน้าขอบคุณงุดๆ ก้มหน้ารับแก้วมาถือไว้ก่อนจะดื่มช้าๆ
คุณหญิงยิ้มๆกับคนตัวเล็กที่เหมือนเด็กๆแอบกินของเผ็ด “วันหลังกินไม่ไหวอย่าฝืนนะลูก”
“ครับ ถึงเผ็ดแต่ก็อร่อยมากๆเลยครับ” เขาไม่ได้ยอแต่เพราะอร่อยจริงๆเลยไม่ได้สนใจความเผ็ดสักนิด
พอผ่านพ้นมื้ออาหาร ของหวานเป็นผลไม้สดล้างปากก็เรียบร้อยแล้ว นั่งคุยเล่นกับคุณหญิงอีกเล็กน้อย จันทร์เจ้าถึงได้เวลากลับบ้าน
“แล้วมาใหม่นะลูก” มือนุ่มนิ่มลูบไหล่เขาเบาๆ
มือขาวยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนอย่างนอบน้อม “ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆครับ สวัสดีครับคุณแม่”
หลังจากล่ำลาเรียบร้อย รถยนต์คันสวยก็แล่นออกจากบ้านโดยมีคนขับเป็นนาฏยและคนนั่งก็เป็นจันทร์เจ้าเหมือนเดิม
“วันนี้ขอบคุณนะครับ” จันทร์เจ้านึกได้ว่ายังไม่ได้ขอบคุณรุ่นพี่
“อืม ไม่เป็นไร”
หลังจากนั้นก็ไม่มีสนทนาใดอีกนอกจากเสียงเพลงคลาสสิกแผ่นเดิมเปิดเล่นวนไปมา จนผ่านไปพักใหญ่รถยนต์ก็มาจอดถึงหน้าปากซอยบ้านเขาเหมือนเดิม
จันทร์เจ้ากำลังยุ่งกับการปลดสายรัดเข็มขัด อยู่ๆปากก็โดนบางสิ่งกระแทกเบาๆ
“ถ้ายังเผ็ดอยู่เอานี่ไปอมสิ” ของในมือนาฏยคือลูกอมจูปาจุ๊บรสโคล่าสีน้ำเงิน
“อ้ะ!” ลูกอมรสอร่อยตีปากเล็กๆเบาจนเจ้าของตกใจ
“เอาไปสิ” รอยยิ้มมุมปากกับนัยน์ตาคมดุทำเอาร่างเล็กใจสั่น มือขาวถือจูปาจุ๊บไว้แน่นราวกับจะช่วยให้คลายความตื่นเต้น
“ข...ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้าตะกุกตะกัก รู้สึกเหมือนเลือดจะสูบฉีดแรงไปหน่อย หน้าเขาถึงได้รู้สึกร้อนขนาดนี้
“กินแล้วอย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนนะ” พูดเสร็จเจ้าของรถก็ค่อยๆขับออกไป ปล่อยให้จันทร์เจ้าอ้าปากค้างกับจูปาจุ๊บรสโคล่าอยู่หน้าปากซอยคนเดียว
“เล่ามา” เสียงเซ้าซี้ของเพื่อนสนิททำเอาจันทร์เจ้าเดินหนี
“อะไร” ขาเล็กก้าวถี่ๆแต่ก็สู้เพื่อนขายาวไม่ได้อยู่แล้ว เสียเปรียบเห็นๆ
“วันนั้นทำไมพี่นาฏยมารับมึง” ใครๆในคณะก็เป็นพยานได้ว่าเห็นเดือนประมงถ่อมารับเพื่อนเขาถึงหน้าคณะ
“ไม่มีอะไร คุณแม่พี่นาฏยชวนไปกินข้าวเฉยๆ” เขาทำปากขมุบขมิบ
อชิระขมวดคิ้ว เพื่อนเขามันไปสนิทกับพี่นาฏยของมันได้ยังไงจนถึงขั้นไปกินข้าวกับแม่อีกฝ่ายได้ ทุกทีเห็นแต่หดหัวในกระดองไม่กล้าทำความรู้จัก พอรู้จักทีไปไกลกว่าที่เขาคาดไว้อีก แต่เรื่องแบบนี้จะมองแค่ฝ่ายเพื่อนเขาไม่ได้ ถ้าพี่นาฏยไม่เล่นด้วยก็จบ แต่นี่อะไรพี่นาฏยพาตัวเองเขามาหาเพื่อนเขาตลอดเวลา
...มันต้องมีอะไรแน่ๆ…
“พี่เขาจีบมึงหรอ?” ถามเพื่อนเสัยงเรียบๆ
จันทร์เจ้าสะดุ้งโหยง ส่ายหน้าเป็นพัลวัน “ไม่มีทาง มึงอย่าพูดบ้าๆ” ไม่มีทางหรอก อย่าให้เขาถลำลึกไปมากกว่านี้
“แล้วมึงสนิทกับเขาถึงขั้นไหนถึงได้ไปกินข้าวกับแม่เขาน่ะ กูถาม”
จันทร์เจ้านิ่งไปนิด “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละมึง เลิกคุยเถอะจะเข้าเรียนแล้ว” ร่างเล็กตัดบทโดยการเดินหนีขึ้นไปเรียน มันไม่ใช่แค่ตัดบทเพื่อนสนิทแต่…
...เป็นการตัดใจไม่ได้คิดไปเองด้วย…
นัยน์ตาของอชิระมองตามร่างเล็กของเพื่อนที่จ้ำพรวดๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้อะไรๆยังไม่ชัดเจน เขาได้แต่หวังว่ามันจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆนะ
“งั้นกูไปก่อนนะ” อชิระบอกลาเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนอ่านโพสอิสติดข้าวกล่องที่เพิ่งได้มาใหม่
...ขอบคุณนะครับ วันนี้ผมซื้อขนมถังแตกมาให้ ไม่หวานมากอร่อยกำลังดี…
นาฏย
เขาเดินเอื่อยๆไปตามริมทางเท้าของถนนในมหาลัย ตาก็ส่องลงไปดูในถุงผ้า มีถุงขนมถังแตกอย่างที่เขียนไว้จริงๆ ใบหน้าขาวยิ้มเต็มจนแก้มป่อง ตาหยี ขากำลังจะข้ามไปอีกฝั่งของถนน
“เฮ้ยยย หลบๆๆๆๆ!!!” แต่เสียงจากทางด้านหลังทำให้จันทร์เจ้าสะดุ้ง หันกลับไปเห็นรถมอเตอร์ไซด์กำลังพุ่งมาทางเขา ตัวรถตวัดไปมาเพราะคนขับพยายามบังคับไว้
ร่างเล็กๆตกใจก่อนจะรีบถอยหลังแต่ดันสะดุดฟุธบาทล้มลงไปกองกับพื้น ข้อมือเจ็บแปลบเพราะเอายันตัวไว้ไม่ให้หน้าทิ่มลงไป แต่ด้วยความแรงและน้ำหนักตัวทำให้รู้สึกว่าข้อมือขวาจี้ดขึ้นมา
“โอ๊ยยย!”
ตุบ!
เสียงมอเตอร์ไซด์ล้มลงไปกองกับพื้น ส่วนตัวคนขับเอียงกะเท่เร่ เจ้าตัวรีบลุกขึ้นจับรถตั้งขึ้นก่อนจะดับเครื่อง รีบเดินเข้ามาหาคนที่ล้มกองอยู่กับพื้น
“เฮ้ย! เป็นอะไรเปล่า เราขอโทษ” คนใส่หมวกกันน๊อคถอดทิ้ง ร่างสูงชื้นเหงื่อขอโทษขอโพย ใบหน้าขาวตี๋อินเทรนแบบบอยแบนด์เกาหลี ถ้าสาวๆเจอคงเรียกโอปป้ามีแววเครียดขมึง “พอดีรถเบรคมันไม่ค่อยดี เลยบังคับหยุดไม่ค่อยได้”
จันทร์เจ้าค่อยพยุงตัวขึ้นโดยมีอีกฝ่ายช่วยดึงขึ้นมา ข้อมือขวาเจ็บแปล๊บตลอดเวลาที่ขยับมือ
“โอย…” ครางเสียงแผ่ว ไม่แคล้วว่าข้อมืออาจจะซ้นหรือไม่ก็เคล็ด
“ไปให้หมอตรวจไหม?” อีกฝ่ายมีแววสำนึกผิด
“คิดว่าไม่เป็นไรครับ” จันทร์เจ้าเก็บกระเป๋าขึ้นมามส่ายหน้า ยิ้มแหยๆ
“เอาเป็นว่าไปตรวจหน่อยเถอะ เราจะได้สบายใจ” คนผิดเป็นเดือดเป็นร้อนแทน ใครจะไปคิดว่ารถมอเตอร์ไซด์เขามันจะเกินเยียวยาขนาดนี้ นี่กำลังว่าจะเอาไปอู่พอดี ดันซวยมาเกิดเรื่องก่อน
“ก็ได้” คนตัวเล็กพยักหน้า อย่างน้อยไปให้หมอดูก็ดี
สรุปแล้วพอมาถึงโรงพยาบาลด้วยรถแท็กซี่ ส่วนมอเตอร์ไซด์เจ้าปัญหา เจ้าของหน้าตี๋จอดทิ้งเอาไว้แถวนั้น หมอสรุปว่าข้อมือเขาแค่ซ้นเท่านั้นไม่ได้ร้ายแรงอะไร แค่พันข้อมือไว้ อย่าใช้ข้อมือหนักๆช่วงนี้ อีกสักอาทิตย์ก็คงหาย จันทร์เจ้าเดินออกมาหน้าโรงพยาบาลพร้อมกับหนุ่มหน้าตี๋
“เจ้าอยู่คณะไรหรอ?” หลังจากที่บอกชื่ออีกฝ่ายไป เขาสองคนก็เริ่มทำความรู้จักกัน ไหนๆก็อุตส่าห์มีน้ำใจพามาโรงพยาบาล
“เราหรอ อยู่บริหารน่ะ”
“ปีไหน?”
“ปีหนึ่งน่ะ” จันทร์เจ้าตอบและถามกลับ “อาร์ทล่ะ”
“ปีสอง สถาปัตย์น่ะ” หนุ่มหน้าตี๋เทรนเกาหลีที่ชื่ออาร์ทเป็นรุ่นพี่เขานี่เอง
“พี่อาร์ท…” เมื่อเป็นรุ่นพี่ก็ควรจะให้ความเคารพอีกฝ่าย
“เรียกอาร์ทเฉยๆก็ได้ ไม่ซีเรียส” เจ้าของชื่อยิ้มๆ
“ไม่ได้หรอก” ส่ายหน้าปฏิเสธ
“แล้วเดี๋ยวกลับไง? ให้พี่นั่งแท็กซี่ไปส่งไหม?” อาร์ทถามพลางจะเรียกให้ รปภ ของโรงพยาบาลเรียกรถให้ แต่จันทร์เจ้าส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมกลับเองได้” เขานั่งรถไฟฟ้าจะสะดวกกว่า
“งั้นพี่ไปก่อนนะ จะกลับไปเอารถไปซ่อม แล้วก็ขอโทษจริงเรื่องอุบัติเหตุ” อีกฝ่ายขอโทษขอโพยใหญ่
ร่างเล็กส่ายหน้าโบกมือปากบอกไม่เป็นไร ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย
หลังจากแยกกัน จันทร์เจ้าฝ่าความแน่นของรถไฟฟ้าจนถึงบ้านได้ แม้จะทุลักทุเลไปหน่อยเพราะต้องระวังไม่ให้แขนโดนคนอื่นเบียดก็ตาม
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า มาตามสัญญาแล้วค่า เอาพี่นาฏยกับน้องเจ้ามาวิ่งเล่นให้ทุกท่านได้อ่าน
หวังว่าจะทำให้ทุกคนยิ้มได้นะค่า วันนี้วันแรกของเดือนขอให้ทุกคนโชคดี ถูกหวยรวยกันถ้วนหน้า5555 :hao7: :hao7:
ตอนนี้พี่นาฏยออกน้อย(นางค่าตัวแพงค่าช่วงนี้5555) น้องเจ้าเด่นนะค่าตอนนี้ แม่ยกน้องเจ้าอย่าลืมเชียร์
มีตัวละครใหม่โผล่มา แต่จะเด่นหรือไม่เด่นนั้น อยากให้ติดตามต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณทุกหารสนับสนุนทั้งคอมเม้นและบวกเป็ด ทำให้เรามีกำลังใจ อยากเขียนมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ความรู้สึกว่ายังมีคนเอ็นดูพี่นาฏยแบะน้องเจ้าอยู่เสมอ
ปล.1 ยังคงพิมพ์ในมือถือ เพราะฉะนั้นขออภัยหากมีคำผิดหรือการจัดหน้าไม่เรียบร้อย (บอกได้ ติได แก้ได้นะค่าถ้าเจอ เรายินดีมากๆ)
ปล.2 เรายังอยู่นาโกย่าและอยู่ในสภาพไร้คอมพิวเตอร์ไปอีกสองสามวัน พอกลับบ้านแล้วมีคอม จะมาแก้ให้ทีหลังค่า
ปล.3 แวะเวียนไปพูดคุย ติชม เม้ามอยได้ที่เพจเฟสบุ้ค (ลิ้งเพจอยู่ในตอนที่7.2และตอนก่อนหน้าค่า)
ขอบคุณจากใจอีกครั้งหนึ่ง แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่า
-
หนุ่มถาปัตย์จะเป็นตัวแปรสำคัญที่จะทำให้พี่นาฏยตื่นตัวรึเปล่านะ
-
พี่นาฏมีคู่แข่งปะเนี่ยยยยย
-
คู่แข่งพี่นาฏย์หรือเปล่านะ
:กอด1: :กอด1:
-
อยากกินจูปาจุ้บบ้างจังเลย :haun5:
-
wait... :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงมากกกกกน้องเจ้ามากๆ ได้อ่านซะที 555+
แกงเหลืองมะละกอเผ็ดจริง แต่แซ่บมาก เคยกินอยู่พวกแกงใต้
พี่นาฎยนี่ดูแลน้องดีจริงๆ มีให้ลูกอมด้วยแฮะ อิอิ
พี่อาร์ทนี่ตัวละครใหม่หรอนี่
-
มีหนุ่มโผล่มาอีกแล้ว หนุ่มคนนี้จะมาทำให้พี่นายฏรู้สึกอะไรกับน้องเจ้ามากกว่าน้องไหม
-
อุ๊ย มีคุ่แข่งล่ะ จะจีบน้องไหมคะ น้องน่ารักน้าาา
-
พี่อาร์ทอาจเป็นตัวเร่งความรู้สึกพี่นาฏยที่มีต่อเจ้าก็เป็นได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบเรื่องนี้จัง :katai2-1:
-
:L2: :pig2:
มีคนมาเพิ่ม อื้มม
-
:pig4:
-
จะรอความชัดเจนของพี่นาฏย~
-
หูยอยากกินทุกอย่างที่กล่าวมา..... หิวเล้ยยยย
-
o13 :katai2-1:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ฮัลโหล่ววววววววว ทุกคนนนนนนนนนน
กลับมารายงานตัวค่าาาา กลับมาจากการเที่ยวโตเกียวและนาโกย่าแล่วค่าาาาาา :hao7:
มีคอมใช้แล้ว ได้ลงนิยายแล้วววว ดีจายยยยยย (อยากลงนิยายแต่ยังไม่พร้อมให้ลงง :mew4:)
จะมาแจ้งข่าวด้วยหนึ่งเรื่องว่า ช่วงนี้หางานอย่างหนักหน่วงเลยพิมพ์นิยายได้วันละนิดวันละหน่อย ที่พิมพ์เก็บไว้หมดแล้ววว
แง แต่ว่ามาบ่อยๆ มาเร็วๆแน่นอน ไม่อยากให้ทุกท่านต้องรอ
ส่วนตอนที่แปดอีกครึ่งหนึ่ง พรุ่งนี้มาแน่นอนค่า พี่นาฏยจะขายโปรโมชั่นอ้อยยังไงต่อไปก็ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ หรือว่าจะมีพ่อค่าขายอ้อยคนใหม่มาเป็นคู่แข่งนี่ก็ต้องดูกันไปยาวๆค่า ฮ่าๆๆๆ
รักพี่นาฏยบวกเป็ด ชอบน้องเจ้าคอมเม้นโลดเลยค่าาาา จุ๊บบบบบบบ :mew1:
ปล. ลงนิยายพีเรียดจีนเรื่อง วณิพกพเนจร ใครชอบแนวนี้ก็ขอฝากติดตาม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.msg3463282;topicseen#msg3463282 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.msg3463282;topicseen#msg3463282)
ปล.สอง. ฝากบ้านหลังน้อย เข้าไปเยี่ยมเยียนพูดคุยได้ทีนี่เลยค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
-
คิดถึงน้องเจ้ากับอาหารต่างๆ แล้วก็พี่นาฎยขายอ้อย 555+
พรุ่งนี้มาจริงๆ นะครับ
รออออออ~
-
หรือว่าจะเป็น..คู่แข่งปรากฎตัว?
-
บทที่ 8 (8.2)
กำลังเกิดปัญหาใหญ่ในชีวิตของนายจันทร์เจ้าขาคนนี้ มันดูเหมือนจะไม่มีปัญหาแต่ว่า...ตอนนี้เขาไม่สามารถใช้มือขวาที่กำลังซ้นได้อย่างคล่องแคล่วเหมือนเดิม เขาถนัดขวาและเป็นเรื่องลำบากทีเดียวกับการที่ต้องเปลี่ยนมาใช้มือซ้ายแทน ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากโดดหลบมอเตอร์ไซด์เบรคมือพังของพี่อาร์ทสถาปัตย์ ชีวิตเขายังอยู่ดีมีสุขยกเว้น ข้อมมือขวาที่ใช้ไม่ได้อย่างเคย
ตอนนี้มันทำให้เขาทำอาหารได้ไม่คล่องเหมือนเดิม หยิบจับอะไรไม่สะดวกเลย ข้อมือเจ็บแปล๊บบางครั้งเวลายกะทะหรือตะหลิวผัดนานๆ
“ไม่ไหวหรอกมั้ง ฝืนทำไปไม่อร่อย นายข้าวกล่องเขากินไม่ลง ทำไง”
นอกจากเจ็บตัวแล้ว ยังต้องมาเจ็บกระดองใจจากคำพูดของแฝดอีกหรือเนี่ย
จันทร์เอ๋ยยืนมองแฝดน้องหน้านิ่งๆ แต่น้ำเสียงกวนตีนจนจันทร์เจ้าเท้ากระตุกหลายครั้ง
“เงียบน่าเจ้าเอย ตัวยืนดูเฉยๆไม่มีใครว่านะ” คนยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดหน้าเตาบ่น
...ทำไมกะอีแค่หั่นผัก หั่นเนื้อ จะทำหมูผัดพริกเผามันถึงได้ยากเย็นแบบนี้นะ!...
หัวหอมหันแว่นที่ใหญ่เล็กไม่เท่ากัน หมูเดี๋ยวบางเดี๋ยวหนา
โงยยยยงุยยยยย ไม่ได้ดั่งใจจันทร์เจ้าขาเลยวุ้ย
“บอกแล้ว เราช่วยก็ไม่เชื่อ” แฝดยังยืนกระดิกเท้าดูอยู่ข้างๆ
จันทร์เอ๋ยก็ทำกับข้าวเป็น อร่อยเหมือนๆกัน แต่เรื่องอะไรล่ะ เขาจะทำให้พี่นาฏย ต้องทำด้วยตัวเองสิ ทั้งที่เขาก็ทำได้ อร่อยกว่าด้วย
คนที่ชอบพี่นากฏยไม่ใช่เจ้าเอยหนิ เขาต่างหากล่ะ
“เลิกแกล้งเลิกแซว แล้วไปนั่งเฉยๆเลย” จันทร์เจ้าชี้ตะหลิวไปด้านนอกห้องครัว
จันทร์เอ๋ยไหวไหล่เล็กน้อย “มีไรให้ช่วยก็บอก” พูดเหมือนจะหวังดีแต่ประโยคถัดมานี่สิ “แต่เราว่าเราทำอร่อยกว่าตัวนะ”
ออกไปเลย!
กระฟัดกระเฟียดเล็กน้อยแต่หันกลับมาสนใจกะทะดีกว่าตอนนี้เหมือนหัวหอมกำลังจะไหม้ยังไงก็ไม่รู้
สรุปหมูผัดพริกเผาออกมาดูดีกว่าที่คิด รสชาติก็ตามมาตราฐาน แต่ข้อมือรู้สึกปวดๆจนอยากหาอะไรมาทุบๆ มันเหมือนปวดกระดูก จี๊ดๆตลอดเวลา
“เราว่าช่วงนี้หยุดทำกับข้าวก่อนเถอะ เลิกใช้งานข้อมือหนักๆ” กำลังจะปิดฝากล่องข้าว แฝดก็มายืนกระดิกเท้าอีกแล้ว
จันทร์เจ้าทำปากขมุบขมิบแฝดตัวเอง แต่ก็หยุดคิดตามคำพูดของอีกฝ่าย เขาคงต้องพักการใช้ข้อมือจริงๆ เพราะไม่ใช่แค่ทำกับข้าว แต่เขายังต้องใช้เขียน ใช้ทำอะไรในชีวิตประจำวันอีก ถ้าใช้หนักก็จะหายช้า
“อือ คงหยุดจนกว่าจะหาย” เขาตัดสินใจ และก็จะเขียนบอกพี่นาฏยลงในโพสอิสด้วย
...วันนี้เป็นเมนูหมูผัดน้ำพริกเผานะ แล้วก็จะบอกว่าขอหยุดส่งข้างกล่องสักหนึ่งอาทิตย์ พอดีมีเรื่องจำเป็นนิดหน่อย
กินให้อร่อยนะ…
แปะแผ่นโพสอิสลงบนข้าวกล่องเรียบร้อยก็เอาใส่ถุงผ้าอย่างดี ก่อนจะเตรียมตัวไปเรียนบ้าง ส่วนแฝดเขาวันนี้ไม่มีเรียน ไม่อยากอยู่หอ เลยหาเรื่องกลับบ้านมานอนตีพุงสบายเฉิบ
จันทร์เจ้าปาดเหงื่อขณะกำลังเดินจากสถานีรถไฟฟ้าเข้าตัวมหาลัย จะรีบเอาถุงข้าวกล่องไปฝากไว้ที่เปเปเหมือนเดิม มือขาวข้างซ้ายขวักมือถือขึ้นมากดจิ้มทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะไม่ถนัด ส่วนมือขวาใส่ที่ซัพพอร์ดเอาไว้
“เป เราใกล้ถึงหน้าตึกละ มาเอาของที่เดิมนะ”
เดินไปจนถึงหน้าตึกก็เห็นร่างสมส่วนของเพื่อนสาวยืนกวักมือเรียก จันนทร์เจ้าหลบมุมเข้าตึกด้านข้าง ก่อนจะยื่นของให้อีกฝ่าย
“เดี๋ยวอิฉันจะดิลิเวอรี่ถึงที่เลยค่า”
“ขอบใจนะ ฝากด้วย” ยื่นของให้ด้วยมือซ้าย แต่เพื่อนก็สังเกตุได้ว่ามือขวาของคนตัวเท่าๆกันใส่ที่ซัพพอร์ดไว้
“มือเป็นอะไรน่ะ”
“อ้อ ล้มน่ะ ข้อมือซ้น” ยกขึ้นมาให้อีกฝ่ายมองชัดๆ
“โหย มือขวาด้วย หายไวๆละ” เปเปลูบเบาๆ จันทร์เจ้ายิ้มๆ
“ข้อมือมึงเป็นอะไร?” อชิระถามขึ้นหลังจากที่จันทร์เจ้าแยกกับเปเป
“ล้มน่ะมึง”
“ไปทำอีท่าไหนวะ” เพื่อนเขาคงไม่โง่ล้มท่ายากๆหรอมั้ง
“ท่าง่ายๆนี่ละมึง” ว้ะ! ดูความกวนตีนของจันทร์เจ้าขา หยักคิ้วสองจึกให้เพื่อนจนโดนดีดเหม่งคืน
“สัส ถามดีๆ ตอบ!”
จันทร์เจ้าขำ “เออ ก็พอดีเจอมอ’ไซด์พุ่งเข้ามาเลยโดดหลบแล้วล้มพอดี”
ใบหน้าหล่อเหลามีแววตกใจ “ชนแล้วหนีปะวะ ทำไมไม่ยอมบอกกู” ถ้าชนแล้วหนี นี่เขาเอาเรื่องแน่
“เปล่าหนีเว้ย พี่อาร์ทเขาพาไปหาหมอด้วย”
“อาร์ทไหนวะ”
จันทร์เจ้าอธิบายต่อ “อาร์ท’ถาปัตย์ พี่เขาพากูไปโรง’บาลมาแล้ว”
“เออแล้วไป แล้วหนักไหมวะ?”
“แค่ซ้นนะมึง อย่าซีเรียส” ว่าเสร็จก็หันไปสนใจเลคเชอร์ต่อ อชิระเห็นเพื่อนไม่ได้เป็นอะไรมากก็เลยปล่อยวางไม่ได้ว่าอะไรอีก
“แดกโรงกลางนะ อยากกินสุกี้” ร่างสูงไม่รอเพื่อนตอบรับเดินดุ่มๆออกจากตึกทันที จันทร์เจ้าเดินตาม พอหาที่นั่งได้อชิระก็ให้
เพื่อนตัวเล็กนั่งรอที่โต๊ะส่วนตัวเองไปซื้อข้าวให้
ก็ดีนะ เขาไม่ต้องไปเบียดกับคนให้แขนโดนกระแทกเล่น ระหว่างที่นั่งกดมือถือเรื่อยเปื่อย เสียงทักที่เรียนกเขาทำให้ต้องเงยหน้ามามอง
“อ้าวพี่อาร์ท หวัดดีครับ” พี่อาร์ทสถาปัตย์เจ้าของรถมอไซด์เบรคมือสำปะรังเคนั่น ฮ่าๆ
“เป็นไงบ้างข้อมือ ดีขึ้นไหม?” ตาของอีกฝ่ายมองที่ข้อมือขวาเขา
จันทร์เจ้าส่ายหน้ายิ้มๆ “ก็ดีขึ้นนะครับ คิดว่า”
“มึง ข้าวมาแล้ว” เสียงเพื่อนสนิทพร้อมจานถูกวางลง อชิระมองคนมาใหม่
“ไอ้อัชนี่พี่อาร์ท” จันทร์เจ้าพูดขึ้นมา “พี่อาร์ทนี่เพื่อนผมเอง ชื่ออัช”
อ้อ...อาร์ท...สถาปัตย์ คนนี้น่ะนะ...อชิระก้มหน้าให้ ส่วนรุ่นพี่หนุ่มก็ยกมือขึ้นเล็กน้อย
“เดี๋ยวพอครบหนึ่งอาทิตย์พี่พาเรากลับไปให้หมอดูอีกทีไหม?” อาร์ทหันกลับมาคุยกับคนตัวเล็กหลังจากที่อชิระนั่งลง
“อ้อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองได้” เขาว่าพอครบกำหนดจะกลับไปให้หมอดูอีกรอบเหมือนกัน
“เอาน่า เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” อีกฝ่ายก็ดูจะไม่ยอมท่าเดียว
จันทร์เจ้าไม่รู้จะตอบยังไงดี
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฮัลโหล่วววววว วันนี้ขอออกตัวก่อนเลยว่า ตอนนี้มันสั้นๆ ฮ่าๆ ไม่มีข้อแก้ตัวค่า ยอมรับทุกข้อกล่าวหา
เหตุเกิดจากว่า ช่วงที่ไปโตเกียวและนาโกย่าไม่ได้เอาคอมไปเลยพิมพ์มือถือ แล้วทีนี้จัดหน้าไม่ค่อยถูก ทำให้ไม่รู้ว่าที่
พิมพ์ๆอยู่กี่หน้าแล้ว เลยทำให้การแบ่งหน้า แบ่งบรรทัดค่อนข้างแปลกๆ ขออภัยอย่างสุดซึ้ง :hao5: :ling3:
ตอนนี้ไม่มีพี่นาฏยออกมาชายอ้อยเท่าไร วันนี้ปิดร้านนะค่า แต่ว่ามีร้านอ้อยร้านใหม่มาเปิดแทน (ใช่เร้าะะะะะ) ฮ่าๆๆ ร้านอ้อยร้านใหม่จะไปรอดไหม ต้องรอดูกันไปเรื่อยๆค่า
ตอนใหม่จะรีบเอามาลงให้ไวที่สุด คาดว่าจะลงได้วันพรุ่งนีนะครับบบ อดใจรอได้เลย (แม่ยกพี่นาฏยก็เตรียมพวงมาลัยได้เลยนะค่า ตอนนี้ไม่มา ตอนหน้านางมาแน่นอนค่าา อิๆๆ)
ขอบคุณทุกการติดตามจริงๆ ไม่คิดว่าพี่นาฏยกับน้องเจ้าขาจะทำให้คนมีความสุข เราขอแค่อ่านพี่นาฏยน้องเจ้าแล้วมีความสุขเราก็ดีใจละ ฮ่าๆ :mew2: :mew3:
ชอบพี่นาฏยบวกเป็ด รักน้องเจ้าขาคอมเม้นโลดเลยค่า อิๆๆ รักคนเขียนมากระโดดจุ๊บหน้าบ้านได้น้า อิๆ รออยู่
ปล. ช่วงนี้น้องเจ้าแอบกระซิบมาว่าเริ่มไม่รู้จะทำเมนูอะไรให้พี่นาฏยดี (เอาจริงคนเขียนนี่ละไม่รู้จะเลือกเมนูอะไรดี) ใครมีเมนูเด็ดๆ เมนูประจำ เมนูสิ้นคิดแต่สั่งทุกรอบ คอมเม้นบอกได้นะค่า แล้วน้องเจ้าจะทำเมนูของคุณไปดิลิเวอรี่ให้พี่นาฏย อิๆๆ
ปล.สอง. คนเขียนมีข่าวจะมาบอกว่า เราจิไปนาโกย่าอีกรอบวันพฤหัสนี้ และข่าวร้ายคือ ไม่ได้เอาคอมไปเหมือนเดิม อาจจะมาช้าหรือไม่มาช่วงนั้นก็ต้องขออภัยล่วงหน้าจริงๆค่า (คนเขียนไม่ใช่มีเงินเที่ยวบ่อยนะค่า ฮ่าๆ แต่ว่าพอดีเรียนหนังสืออยู่ที่ญี่ปุ่น)
ปล.สาม. แวะเวียนไปเยี่ยมเยียนกันได้ที่บ้านหลังเดิม ที่นี่เลยค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
ปล.สี่. ลงนิยายเรื่อง วณิพกพเนจร เป็นแนวจีนโบราณ ใครชอบหรือกำลังหาอะไรอ่านลองไปติดตามกันได้นะค่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0http://
วันนี้ปล.เยอะเหลือเกิน ฮ่าๆ รักทุกคนนนนน
-
พี่อาร์ทสนใจขายอ้อยอชิระไหมคะ ฮุๆ
-
มัวแต่อ้อยอิ่งนะพี่นาฏย์
น้องจะโดนคนอื่นคาบไปกินแล้ว
:L2: :L2:
-
พี่นาฏยอย่าช้า เดี๋ยวพี่อาร์ทนางแซงทางโค้ง
-
มีคู่แข่งซะแล้ว อิอิ
-
มาอ่อยแบบสั้นๆ :z3:
ทำไมสั้นเว่อ :ling1: :ling1: :ling1:
-
คราวนี้ล่ะโดนจับได้แน่ๆ
-
:L2: :L1: :pig4:
ทำไรมาเรากินหมอ เลี้ยงง่าย
-
พี่นาฏยระวังไร่อ้อยที่ทำอยู่จะเจอพี่อาร์ทมาแรงแซงทางโค้ง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอ ตามต่อ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฏยของเราคงจะกินข้าวไม่ได้ไปหลายวัน จงติดรสมือน้องซะะ คาดหวังมาก ฮ่าๆๆๆๆ
-
:ling1:จะเอาอีก
-
ปักป้ายติดตาม น่ารักกกกก
-
แน่ะพี่อาร์ท !!!
-
ไม่อยากบอกว่าสั้นนนนนอ่ะ ไม่ใช่อะไร ยังไม่หายคิดถึงน้องเลย อิอิ
น้องงดส่งข้าวให้พี่นาฎยตั้งหนึ่งอาทิตย์ พี่นาฎยอดกินฝีมือน้องเลย
อยากรู้จังพี่นาฎยจะตอบโน๊ตกลับมาว่าไง หุหุ
ส่วนคนขายอ้อยใหม่ จะเป็นยังไง ต้องรอดูยาวๆ 555+
-
รออยู่นะ
-
ขอเสนอเมนู น้องเจ้าโรยน้ำผึ้ง น้องเจ้าชุบแป้งทอด ผัดน้องเจ้า แซนด์วิชน้องเจ้า :hao7:
-
บทที่ 9 (9.1)
“ยู้วหู้ว เด็กๆ” เสียงทุ้มร่าเริงของใครบางดังขึ้นใกล้โต๊ะ เรียกความสนใจจากคนทั้งโต๊ะเป็นอย่างดี “นั่งด้วยสิ”
“พี่เอ็ด” อชิระทักทาย
เอ็ดมันไม่ได้มาคนเดียวพ่วงท้ายด้วยเพื่อนสนิทหน้านิ่งๆอย่างพี่นาฏยมาด้วย ใบหน้าคมดุฉายแววนิ่งเฉยเช่นทุกที ในมือใหญ่ถือแก้วกาแฟและถุงผ้าเจ้าประจำที่จันทร์เจ้าจำได้ขึ้นใจ
เอ็ดมันไม่รอให้ใครเชิญนั่งเจ้าตัวก็ขยับร่างกายใหญ่หาที่นั่งจนได้พร้อมๆด้วยเพื่อนสูงไล่เลี่ยกัน แต่นั่งยังไงไม่นั่ง ร่างสูงใหญ่ของนาฏยดันนั่งลงข้างๆเขาพอดี ไอ้อัชนั่งตรงข้าม พี่เอ็ดนั่งข้างไอ้อัช ส่วนพี่อาร์ทยืนหัวโต๊ะ
นัยน์ตากลมเหล่มองร่างสูงข้างๆที่วางถุงผ้าลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมอ่อนๆของอาฟเตอร์เชฟผสมกับกลิ่นเหงื่อจางๆ จนทำให้ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไร พี่นาฏยทำให้สมองเขารวนได้เสมอจนมันส่งผลต่อร่างกายทั้งหมด
“สวัสดีครับพี่เอ็ด พี่นาฏย” จันทร์เจ้าทักทาย
ฝ่ายอาร์ทที่ยังยืนอยู่จึงขอตัวด้วยการบอกรุ่นน้องว่า “งั้นเจอกันนะเจ้า เดี๋ยวพี่ไปหาหมอเป็นเพื่อน ขอไลน์ไว้หน่อยสิ” ควักโทรศัพท์ขึ้นมาส่งให้อีกฝ่าย แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรก็โดนขัดเสียก่อน
“เป็นอะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ นาฏยขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าหมอ สายตาคมลอบมองคนที่นั่งข้างๆ เห็นความผิดปกติอย่างเดียวคือข้อมือขวาที่มีซัพพอร์ทรัดเอาไว้ “เป็นอะไร?”
“คือ…” คนโดนถามยังงงๆเหมือนตั้งตัวไม่ทัน “ผมล้มน่ะครับ”
“อ้าว ไปล้มยังไงละ” เอ็กมันที่นั่งตรงข้ามถาม หนุ่มลูกครึ่งดูจะสนใจไม่แพ้กัน
“พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ผมเลยจะรับผิดชอบเอง” เสียงของหนุ่มสถาปัตย์แทรกขึ้นมา แม้จะไม่รู้จักอีกสองคนที่มาใหม่แต่เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะทำความรู้จักเท่าไร เรื่องที่เขาสนใจมีเพียงเรื่องหนุ่มรุ่นน้องที่มอเตอร์ไซด์เขาพุ่งชนมากกว่า
“อ่าครับ” จันทร์เจ้าพยักหน้า
นาฏยจ้องคนที่ยืนอยู่หัวโต๊ะแล้วกลับมามองที่เจ้ากระต่ายข้อมือเจ็บอีกหน
“เดี๋ยวผมพาไปหาหมอเอง” พูดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาคนทั้งโต๊ะเกิดอาการงง
“ห้ะ?”
“ผมพาไปเอง ไม่ลำบากคุณหรอก” นาฏยพูดเสียงเรียบแล้วก็ไม่ได้สนใจอาร์ทอีก เปิดถุงผ้าอุ่นๆขึ้นมาหยิบข้าวกล่องประจำตัวโดยไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งสิ้น ไม่สนว่าอีกฝ่ายทำหน้าอย่างไร
“แต่…” หนุ่มสถาปัตถ์เริ่มไม่ค่อยชอบใจอีกฝ่ายเท่าไร
อะไรวะ? หยิ่งชิบหาย! แต่เรื่องอะไรจะให้อีกฝ่ายพาเจ้าไปหมอ เขาทำ เขารับผิดชอบเองได้
“เอ่อ...พี่นาฏยครับผมไปเองได้” จันทร์เจ้าเอ่ยเบาๆ เขาไม่ใช่เด็กที่ต้องมีคนพาไปหาหมอ เขาไปเองได้
นาฏยไม่สนใจคนพูดกลับพูดทับขึ้นมา “อย่าดื้อ ผมไม่ชอบ!” แล้วจ้องอีกคนด้วยสายตาคมกริบ “คุณกลับไปเถอะ”
อาร์ทรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่โดนไล่กันโต้งๆ จันทร์เจ้าถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก เขารู้ว่าพี่นาฏยเป็คนตรงๆ ขนาดไม่ได้โดนเองยังเจื่อนขนาดนี้ ถ้าเขาเป็นพี่อาร์ทคงอายน่าดู
สุดท้ายหนุ่มสถาปัตย์ได้แต่สบถในใจก่อนจะขอตัวออกไป บรรยากาศกูกลับมาสบายๆเหมือนเดิม โดยร่างเล็กตักข้าวเข้าปากสลับกับเหล่คนข้างๆที่เปิดข้าวกล่องกินคำโตแล้วต้องลอบยิ้ม
ฝั่งอชิระเหล่มองเอ็ดมันที่อมยิ้มเหมือนดูละครหลังข่าวเรื่องสนุก สลับกับมองสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง ท่าทางละครเรื่องดูจะสนุกไม่น้อย น่าลงสนามไปเป็นผู้กินกับ ถุย เอ้ย ผู้กำกับ
เขาเคยมองเรื่องของเพื่อนสนิทและพี่นาฏยด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยชัดเจน แต่รู้สึกวันนี้จะชัดเจนขึ้นมานิดหน่อย
...อย่างน้อยเขาก็รู้สึกเพื่อนเขาอาจจะไม่ได้คิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้…
แต่ยังไงก็ต้องดูกันต่อไป!
“ไหน ไอ้นาฏย วันนี้คนส่งข้าวกล่องของมึงเอาอะไรมาให้” หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีแต่นิสัยไม่เห็นผู้ดีสมชื่อ ฉกฝากล่องข้าวที่มีโพสอิสอยู่ขึ้นมาอ่าน
จันทร์เจ้าถึงกับสูดหายใจอย่างตกใจ ใจเต้นตึกๆ
“เสือก” เจริญพรเพื่อนสนิทรอบที่อินฟินิตี้ก็ไม่เห็นมันจะเคยจำ ยังคงทำสันดานเหมือนเดิม เรียกได้ว่าด่าไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ
แม่งไม่รู้ว่าคบมันเป็นเพื่อนได้ไง ถ้าย้อนเวลาได้จะไม่คบแม่งชีวิตจะเป็นสุขที่สุด แต่บ่นไปก็คงไม่ทันละ เจอปลิงควายเกาะแข้งเกาะขาตลอดปีตลอดชาติละมั้ง
“ไหน น้องเขียนอะไร วันนี้เป็นเมนูหมูผัดน้ำพริกเผานะ แล้วก็จะบอกว่าขอหยุดส่งข้างกล่องสักหนึ่งอาทิตย์ พอดีมีเรื่องจำเป็นนิดหน่อย กินให้อร่อยนะ… รักพี่นาฏยที่สุด จุ๊บสองที”
เฮ้ยยยยย ไอ้สองประโยคหลังเขาไม่เคยเขียนเถอะ พี่เอ็ดแม่งมั่วชัดๆ จันทร์เจ้าเดี๋ยวหน้าซีดสลับหน้าเห่อร้อน ในใจบ่นรุ่นพี่จอมทะเล้น ปากขมุบขมิบไปด้วย
“สัส เอาคืนมา” คนหน้านิ่งดึงฝาคืน
“แล้วน้องเขาเป็นอะไรวะ ถึงขอหยุดส่งข้าว”
เฮือก... ร่างเล็กๆถึงกับเริ่มเหงื่อตก แง ไม่น่ามานั่งตรงนี้เลย ไอ้อัชเพื่อนยากช่วยกูด้วยยยย นัยน์ตากลมโตเหลือบมองเพื่อนร่างสูงฝั่งตรงข้ามที่ก็ลอบมากลับมาเช่นกัน จันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนเป็นวัวสันหลังวะอย่างไรไม่รู้
“ไม่รู้สิ” นาฏยตอบ นัยนฺตาคมดุดูเฉยชาไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
จันทร์เจ้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เห็นอีกฝ่ายไม่ได้ติดใจอะไร แอบตกอกปุๆ เกือบไปแล้วไหมละ
“ลองไปถามน้องเปไหม?” เอ็ดมันเสนอ
โอ้ ไม่ดีอย่างยิ่งเลยครับ ไม่ดีๆ
“ไม่ต้องหรอก เจ้าตัวเขาไม่อยากบอกก็ไม่เป็นอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ
จันทร์เจ้าเผลอเหล่มองร่างสูงที่นั่งด้านข้าง แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะพอมองขึ้นไป นัยน์ตาคมดุก็มองมาที่ตัวเขาอยู่แล้ว ตายแน่ๆ ทำไมพี่นาฏยต้องจ้องขนาดนั้น แถมยังลอบมองที่ข้อมือของเขาอีกต่างหาก จนต้องแอบเอามือไปซ่อนข้างๆหลังอย่างเนียนๆ เสตักข้าวในจานเพื่อเลี่ยงอีกฝ่าย
“เออ มึงนี่ดีวุ้ย เขาไม่อยากให้รู้ก็ไม่คิดจะตามหา” เอ็ดมันบ่นเพื่อน เห็นมันได้รับข้าวกล่องเจ้าประจำมาสักพักใหญ่ละ แต่ไม่มีวี่แววว่าคนส่งจะปรากฏตัว เลวร้ายกว่านั้นคือเพื่อนเขาไม่คิดที่จะออกตามหาเท่าไร
ถ้าไม่ชอบก็น่าจะบอกเขาไปตรงๆ แต่เห็นมันก็ยังรับข้าวกล่องประจำไม่ได้มีท่าทีรังเกียจหรืออะไรทั้งสิ้น
“หึ...” นาฏยไม่ได้พูดอะไรต่อ กลับจัดการอาหารตรงหน้าให้หมด
“คุณจะไปเมื่อไร?” หลังจากกินข้าวเสร็จก็นั่งย่อย รอขึ้นเรียนภาคบ่าย ด้านฝั่งสองหนุ่มคณะประมงก็ยังปักหลักอยู่โรงอาหารเช่นกันเพราะเอ็ดมันดันอยากกินกล้วยทอดเลยต้องรอหนุ่มลูกครึ่งที่กำลังต่อแถวซื้อ
“ครับ?” กระต่ายนอกจากข้อมือเจ็บแล้วเหมือนหูจะตกด้วย ได้ยินไม่ค่อยชัดเลย
“ผมถามว่าจะไปหาหมอเมื่อไร?”
อ้อ...ไปหาหมอนี่เอง “จริงๆผมแค่จะให้หมอตรวจเฉยๆน่ะครับ”
“นั่นแหละ ไปเมื่อไรก็บอก เดี๋ยวพาไป”
ปฏิเสธไม่ได้เลยสินะ ดูหน้าพี่แกสิ ดุอยู่แล้วดูยิ่งดุเข้าไปใหญ่เลย จันทร์เจ้าสะบัดข้อมือเล่นไปมาอย่างลืมตัว เอาตามจริงมันดีขึ้นกว่าวันแรกๆเยอะ
“อย่าซน เดี๋ยวเจ็บตัวขึ้นมาอีก จะซ้ำให้” เสียงดุๆจนคนฟังย่นคอ หูย เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องดุกันเลย ทำไมต้องมาทำเป็นห่วงเขาด้วยเนี่ย มันทำให้เขายิ่งถลำลึกยิ่งขึ้น พอถึงตอนนั้นคนที่จะเดือดร้อนไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ถ้ามันต้องทำให้อีกฝ่ายลำบากใจไปด้วย เขาไม่ควรจะอยู่ใกล้คนคนนี้อีก แต่...มันจะทำได้หรือ เมื่ออีกฝ่ายชอบหยิบยื่นน้ำใจและความช่วยเหลือมาตลอดแบบนี้
...พี่นาฏย…
...ทำแบบนี้เขาจะตัดใจลงได้ยังไง…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยู้หู้ววววววว เรามาแล้วววว ไม่ได้มาคนเดียว กลับมาพร้อมกับเจ้าของไร่อ้อยรายใหญ่ พี่นาฏยนางกลับมาขายอ้อยแล้วนะค่า
แอบเห็นมีคนบอกว่ามีคนขายอ้อยรายใหม่จะแซงนำหห้าพี่นาฏย แต่พี่นาฏยนางมาบอกเลยว่า กิจการไร่อ้อยนางไม่มีวันเจ๊งแน่นอนจ้า พี่นาฏยนางมีรายร้อยไร่พร้อมขาย ฮ่าๆ :hao7: เพราะงั้นไม่ต้องใครจะมาทำยอดขายแซงหน้าพี่นาฏย อาจจะยากหน่อย :z2:
เห็นมีคนไล่พี่อาร์ทให้ไปขายอ้อยน้องอัช ฮ่าๆ อืม ความจริงการลงทุนอันนี้ก็น่าสนใจ ฮ่าๆๆๆ :katai3: แต่ของแบบนี้ต้องรอดูกันต่อไป
รักพี่นาฏยบวกเป็ด ปลื้มน้องเจ้าขาคอมเม้นโลดค่าาา อิๆ :mc4:
ปล. วันนี้เอาเรื่อง วณิพกพเนจร มาลงเช่นกัน ใครติดตามอยู่ก็แวะไปอ่านได้ค่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล.สอง. แวะเวียนไปหากันได้ที่เพจเลยค่า มาคอมเม้น มาพูดคุยกันได้นะค่า (ยังอยากได้เมนูอาหารอยู่น้า ฮ่าๆ น้องเจ้าขาคิดเมนูไม่ออกแล้ว คนอ่านมาช่วยแนะนำได้เลย)
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
เยิฟฟฟฟฟฟฟ :mew1:
-
ดุจริงพ่อคุณ
-
หนุ่มขายอ้อย
ตั้งกะเปิดตัวยันตอนนี้ ขายอ้อยได้กี่ตันละคะ แหม่ๆ
-
ไม่ต้องตัดใจหรอกน้องเจ้าขาาาาา พี่นาฏยขายอ้อยให้ขนาดนี้ตัดใจไม่ทันแล้วจ้า :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่นาฏยน่าจะรู้แล้วแน่ๆ
-
มันต้องแบบนี้ซิพี่นาฎย์
อย่าปล่อยให้คนอื่นมาทำคะแนนได้
แอบสงสัยว่า พี่นาฎย์ต้องรู้ตัวคนทำ
ข้าวกล่องแล้ว
:mew1: :mew1:
-
งูยยย
-
เจ่ มีความรู้สึกว่า ..พี่นาฏย… น่าจะรู้ว่าน้องเจ้าเป็นคนส่งข้าวกล่องให้
:hao3: :hao3:
-
รอชมละครเรื่องสนุกเรื่องนี้ด้วย
-
พี่นาฎยดุจัง 555+
เป็นห่วงน้องละสิ ยิ่งมาทำแบบนี้น้องเจ้าเราก็ยิ่งถลำลึกอ่ะสิ อิอิ
แอบสงสัยนะ ว่าพี่มันรู้ยังว่าคนทำข้าวกล่องเป็นใคร
ดูมีอะไรแปลกๆ 555+
-
อิพี่นางฉลาด นางรู้วววแล้วแน่นวลลลลลลลลลล
ขอเสนอเมนู ข้าวผัดต้มยำทะเลไข่ดาวกรอบ อยากกินพอดี อิอิ
-
พี่นาฏย พ่อหนุ่มขายอ้อย พอเป็นกับเจ้าได้ สงสัยจากขายอ้อย คงแปรรูปเป็นโรงงานน้ำตาล
-
ดีงามมม น้องก็น่ารัก อิพี่ก็ออกตัวแรงงงงง :katai2-1:
-
แล้วจะตัดใจทำไมละค๊า กระต่ายน้อยยย
-
สกัดดาวรุ่งแรงมาก 555 พี่เขารีบตีปีกป้องเลยพอเห็นว่ามีคนจะมาทำไร่อ้อยซ้อนทับในพื้นที่
โอ๊ย แค่นี้เด็กมันก็รักก็หลงจนไปไหนไม่รอดแล้วข่า อาร์ทถาปัตย์เนี่ยไม่ได้บุกรุกเข้าพื้นที่น้องมันหรอกคุณ!
เราว่านาฏยรู้แหละว่าใครคือคนส่งข้าว แต่นนี่พยายามอ่านซ้ำจับความรู้สึกว่านางรู้ตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็จับไม่ได้สักที รู้แค่ว่ามันน่าจะตั้งแต่ต้นเรื่องอะ
-
เนื้อเรื่องน่ารัก มากๆ ค่ะ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
พี่นาฏยชอบอาหารเผ็ดๆ งั้นขอข้าวผัดน้ำพริกลงเรือแล้วกันค่ะ
-
มาทีละครึ่งแบบสั้นๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
แต่มาอย่างต่อเนื่อง
อะฮึกๆ
ชอบเรื่องนี้จัง
เหมือนพี่นาฏยจะแอบรู้แล้วไหมนะ ว่าใครเป็นคนทำข้าวกล่อง
แต่ใครจะเดาเก่งขนาดนั้น :katai1:
-
ก็ไม่ต้องตัดใจไงจ๊ะ
-
พี่นาฏยรู้รึยังเนี่ย
-
ถึงจะนิ่งๆ แต่ในดวงตาคู่นั้น
มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ยพี่นาฏย
:hao3:
-
ไม่ต้องตัดใจ ลุยต่อเลยเถอะจันทร์เจ้า
เสียง หึ พี่นาฏยนี่ทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าพี่นาฏยรู้ว่าใครทำข้าวกล่องให้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 9 (9.2)
...ขนมปังไส้ครีมไม่หวานมากกับน้ำส้ม
ตั้งใจเรียนละคุณ...
โพสอิสหนึ่งใบติดมากับถุงกระดาษใบย่อมๆ ข้างในมีขนมปังไสครีมของร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่งพร้อมกับกล่องน้ำส้มกล่องหนึ่ง เขาเอาถุงเก็บลงกระเป๋าเรียนของตัวเอง เขาเคยบอกตัวเองตลอดว่าจะไม่เอาขนมหรืออะไรก็ตามที่ได้จากพี่นาฏยมากินหรือถือในมหาลัย เพราะมันอาจจะเจอแจ็คพอตได้ตลอดเวลา
ถุงนี้เขาได้รับมาจากเปเปที่บอกว่ามีคนฝากมาให้ ไม่บอกก็รู้ว่าใคร พี่นาฏยยังอุตส่าห์เอาขนมนมเนยมาฝากเขาแม้ว่าจะไม่ได้ทำข้าวกล่องให้พี่เขามาจนเกือบอาทิตย์ละ และวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เขาว่าจะไปหาหมอด้วย
พี่นาฏยเคยพูดว่าจะพาเขาไป แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะโทรไปบอกพี่นาฏยสัดนิด เลยกะว่าจะทำเป็นเนียนๆเฉยๆ ไปหาหมอเองคนเดียวแล้วค่อยไปขอโทษอีกฝ่ายทีหลัง แม้จะรู้สึกผิดที่ไม่รับความหวังดีของพี่นาฏยแต่ก็ดีกว่าต้องมานั่งห้ามใจไม่ให้ถลำลึกเข้าไปอีก
แม้ว่าจะไม่สามารถทำใจแข็งตัดใจได้อย่างที่อยากทำ แต่อย่างน้อยก็ไม่ให้ความรู้สึกที่มีมันมากขึ้นไปกว่านี้ ควรจะพอใจในสิ่งที่มี แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ มนุษย์ไม่เคยพอในสิ่งที่ตัวเองมี มีแต่จะขวนขวายหามาอีก บางทีนีคงเป็นสิ่งที่เขาเรียกกันว่า ความทุกข์ก็เป็นได้
ไม่พอใจในสิ่งตนมีก็เป็นทุกข์ เพราะงั้นควรจะพอใจในสิ่งที่เขาได้รับจากพี่นาฏยก็พอ
...ความหวังดีในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง…
“มึงมั่นใจว่าจะไม่ให้กูไปเป็นเพื่อนพรุ่งนี้” อชิระถามขึ้น เขาส่ายหน้าเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้เพื่อนมันไม่ว่าง “แล้วมึงจะไม่บอกพี่นาฏย?”
จันทร์เจ้านิ่งไปนิด “กูเกรงใจพี่เขา” เขาแกว่งขาแก้เมื่อยขณะนั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียน มีต้นไม้ใหญ่คอยบังแดดให้ความร่มรื่น ลมยังพอมีพัดให้คลายร้อนบ้าง ก็สบายดี
อชิระยักไหล่ “แล้วแต่มึง” เขาไม่ก้าวก่ายเรื่องเพื่อนสนิทเท่าไร คอยมองดูอยู่ห่างๆมากกว่า
แต่ท่าทางดูเหมือนว่าเขาคงไม่ต้องดูแล้วก็ได้มั้ง นัยน์ตาคมของอชิระเห็นร่างสูงใหญ่กว่าตัวเองเล็กน้อยกำลังเดินมาทางโต๊ะ แต่จันทร์เจ้าไม่เห็นเพราะว่าอีกฝ่ายนั่งหันหลังให้
เพื่อนตัวเล็กยังคงเอาคางเกยกับโต๊ะจนแก้มป่องแนบไปกับโต๊ะ ท่าทางดูเกียจคร้านเหมือนกระต่ายขี้เบื่อ
“โต๊ะสกปรกเอาหน้าไปแนบทำไม?” จากกระต่ายขี้เบื่อสะดุ้งหูตั้งขึ้นมา ตากลมๆเบิกกว้างเมื่อหันไปเจอเจ้าของเสียง
มาวันไหนไม่มา มาวันนี้ และดูเหมือนว่าช่วงนี้จะเจอบ่อยเสียด้วย ทำไมจันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนเด็กอนุบาลกำลังจะแอบแม่ออกไปซื้อลูกอมด้วยนะ หรือเพราะเขากำลังจะแอบพี่นาฏยไปหาหมอคนเดียวกันนะ
“พี่นาฏยสวัสดีครับ” อชิระเป็นฝ่ายทักทายก่อน รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่พยักหน้า นาฏยยังคงยืนอยู่ไม่ได้นั่งลงแต่อย่างใด
“พี่นาฏย...” จันทร์เจ้ากลืนน้ำลายเอือก
“ผมจะมาบอกว่าพรุ่งนี้ผมว่าง เดี๋ยวผมพาไปหาหมอตามที่บอกไว้” ให้ตายสิ ซื้อหวยให้ถูกแบบนี้บ้างสิ “ผมไลน์มา แต่เห็นคุณไม่อ่าน ผ่านมาพอดีเลยมาบอก”
“อ่า...” หมดสิทธิ์แอบหนีไปคนเดียวเลย “ครับ”
และเพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไง วันถัดไปเขาถึงต้องมากับพี่นาฏยอย่างช่วยไม่ได้ เขาบอกโรงพยาบาลที่เขามาหาก่อนหน้านี้ พี่นาฏยก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่ขับรถไปตามเส้นทางของโรงพยาบาล
“ความจริงผมมาเองก็ได้นะครับ” เขาเอ่ยทำลายความเงียบในรถ
คนขับไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เหล่มามองนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ยอมเปิดปาก “อืม ไม่เป็นไรหรอก ยังไงผมก็ว่าง”
ความจริงเขาอยากจะถามมาหลายครั้งแล้วว่า...เพราะอะไรพี่นาฏยถึงทำแบบนี้? เขารู้ว่าพี่นาฏยเป็นคนใจดีเสียแต่เข้ากับคนยาก เขารู้สึกตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น แต่สุดท้ายอะไรบางอย่างก็บอกให้เขาอย่าคิดไปเอง หัวใจที่เคยฟูฟ่องก็ค่อยๆแฟบลงเหมือนโดนเจาะลม
เขาไม่กล้าถามเหตุผลด้วยว่าทำไม...แต่ถ้าขอแค่นี้ ก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม?
พอมาถึงโรงพยาบาล เขาที่เคยทำประวัติไว้แล้วก็ไม่ต้องทำไรมาก บอกเคาน์เตอร์ว่ามาพบหมอคนไหน รอไม่นานก็ได้เข้า
ตรวจ หมอบอกว่าก็ดีขึ้นมาก เอาจริงๆคือเกือบหายสนิท ก็ไม่เป็นอะไรมาก ไม่นานหมอก็ปล่อยกลับบ้าน
จันทร์เจ้าเดินออกมาจากโรงพยาบาลกับนาฏย คนตัวเล็กไม่รู้จะพูดอะไร ใจจริงอยากจะชวนอีกฝ่ายไปหาอะไรกินก่อนกลับ กะว่าจะเลี้ยงข้าวรุ่นพี่ด้วยที่อุตส่าห์พามา แต่ปากหนักไม่กล้าพูด
“อืม...ไปเขาดินไหม?” แต่ขณะที่กำลังทะเลาะกับตัวเองในใจว่าจะเอายังไง เสียงทุ้มก็เรียกความสนใจของเขา
...เขาดิน?...
รู้สึกว่าจะไม่ได้ไปสวนสัตว์มานานแค่ไหนแล้วนะ? สี่ห้าปีหรืออาจจะมากกว่านั้น ครั้งล่าสุดที่ไปนี่คงเป็นช่วงมอต้นละมั้ง อีกอย่างไม่คิดว่าคนอย่างพี่นาฏยจะชวนไปเที่ยวที่แบบนี้
“ผมไม่มีปัญหา ยังไงก็ได้ครับ” แอบอมยิ้มนิดๆ คนสมัยนี้มีแต่ชวนไปดูหนัง กินข้าว เดินห้าง ไม่ค่อยมีใครชวนไปเที่ยวสวนสัตว์แล้วมั้ง ฮ่าๆ เขานึกว่าคนที่ไปสวนสัตว์เดี๋ยวนี้คงมีแต่โรงเรียนพานักเรียนไปทัศนศึกษาละมั้ง
สวนสัตว์ดุสิตหรือเขาดินตั้งอยู่บนถนนพระราม5 รถยนต์แล่นผ่านลานพระบรมรูปทรงม้า ไม่ได้มาแถวนี้นานมากๆแล้ว รถก็ยังแอบติดเหมือนเดิม นัยน์ตากลมโตเห็นรั้วสวนสัตว์ด็เริ่มตื่นเต้น เกาะขอบประตูไม่ห่างเหมือนอยากจะลงเดี๋ยวนั้น
“คุณดูตื่นเต้นนะ” เสียงคนขับทำให้คนถูกทักหันไปมอง ยิ้มแหะๆให้
“ผมไม่ได้มาเขาดินนานมากแล้ว เลยตื่นเต้นไปหน่อย” กลับมานั่งเจี๋ยมเจี๋ยมอยู่กับเบาะดีๆ
“หึ ผมมาครั้งล่าสุดนู่น สมัยป.6มั้ง” โห นานมากเลยน่ะนั่น
“ทำไมถึงอยู่ๆก็อยากมาละครับ”
“ไม่รู้สิ” นาฏยก็ตอบไม่ถูก คิดว่าทุกคนคงเคยเป็นที่อยู่ๆอยากจะไปเที่ยวย้อนวัยเด็กบ้าง บางทีห้างหรูๆ โรงหนังก็อาจจะน่าเบื่อแล้ว เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีไม่น้อย
วนหาที่จอดอยู่พักหนึ่งพอได้ที่จอดเสร็จก็เดินมาทางหน้าประตูขายบัตร ซื้อบัตรราคาผู้ใหญ่สองใบได้เรียบร้อย แม้ตอนแรกเสียเวลาเพราะแย่งกันจ่ายเงิน สุดท้ายพี่นาฏยก็ชิงยื่นเงินก่อน ทิ้งให้คนตัวเล็กกว่ายืนถือเงินเอ๋ออยู่คนเดียว
“เข้าไหม?” ร่างสูงใหญ่ยืนหน้านิ่งๆรออยู่หน้าทางเข้า โบกกระดาษตั๋วใบมา
ทำไมจันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนกำลังโดนกวนตีนอยู่แหะ ยืนกระทืบเท้าปึกๆก่อนจะวิ่งตามไป
“พี่นาฏยจ่ายอีกแล้ว” เขาไม่ยอม
“เหอะน่าคุณ ผมชวนมาผมจ่าย” สั้นๆตามแบบฉบับนายหัวน้อยนาฏย
เออดี อยากจ่ายก็ให้จ่ายเลย คราวนี้ไม่เลี้ยงคืนด้วย เขาย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้าง
พอเข้ามาความร่มรื่นของบรรดาต้นไม้ก็ช่วยบังแดดได้อย่างดี มีลมเย็นๆพัดผ่านบ้างบางครั้ง แต่โดยรวมแล้วก็ยังร้อนอยู่ดี ยังมีกลิ่นสาบของสัตว์ลอยมาแตะจมูกเป็นครั้งคราว เป็นอารมณ์เดินสวนสัตว์จริงๆ โซนแรกที่เข้าไปดูก็คือพวกยีราฟและม้าลาย ยีราฟคอยาวส่ายคอไปมา จันทร์เจ้าถึงกับเกาะราวสะพานโค้งตัวลงไปมองด้านล่าง มีนกกระจอกเทศอยู่ด้วย
“ซนอีก ตกลงไปไม่ช่วยนะ” เสียงดุๆดังจากร่างสูงไม่ได้ทำใหคนตัวเล็กเลิกเกาะสะพานแต่อย่างเดียว ได้ยินเสียงแจ้วๆพูด
“ไม่ตกครับ ไม่ตก” หัวเราะชอบใจ “เหวอ...” ก่อนจะต้องร้องดังเมื่อตกใจ เพราะเจอยีราฟเข้ามา แม้จะไม่ใกล้มากเพราะมีที่กั้นแต่ก็ทำให้สะดุ้งเหมือนกัน เกือบล่วงลงไปแหนะ
“หึ” แล้วพี่นาฏยก็ไม่ช่วยตามที่บอกด้วย เอาแต่ยืนมองเฉย มีหัวเราะในลำคอแถมให้ด้วย
ฮึ้ย...มีใครบอกหน่อยสิพี่นาฏยโดนอะไรสิง ทำไมถึงได้กวนตีนขนาดนี้นะ ดูท่ายืนกอดอกเลิกคิ้วมองนั่นอีก มีใครบอกไหม? ฮึ้ยยย...ว่า...หล่อนะเว้ย ปากเล็กๆอุบอิบ แก้มขาวแดงเรื่อเพราะแดดเลียป่องเล็กน้อย
หลังจากผ่านโซนนั้น ทั้งสองคนก็เดินผ่านโซนกรงนกต่างๆ ลิงค่างเอย หมีขอหมีควายมาหมด
“เพื่อนคุณเปล่า?” มือใหญ่ชี้ไปที่กรงลิงหรือค่างนี่ละ ถามหน้าตาย
จันทร์เจ้าหน้าเหวอ ใครจะไปคิดว่าพี่นาฏยจะถามกวนตีนหน้าตายขนาดนี้ วันนี้เขาโดนมากี่ดอกแล้วเนี่ย “เพื่อนพี่มั้งครับ ผมว่า”
เพราะอะไรไม่รู้ถึงทำให้เขากล้าตอกกลับขนาดนี้ เพราะปกติเขาจะค่อนข้างเกร็ง ไม่กล้าคุยเล่นด้วย แต่ไม่รู้ทำไมถึงกล้ามากขึ้น อาจจะเป็นเพราะ...ความใจดีของพี่นาฏยในอีกมุมที่เขาไม่เคยสัมผัสก็ได้มั้ง
จันทร์เจ้าตะครุบปากปิดเมื่อเห็นร่างสูงมอง นัยน์ตาคมดุเป็นกระกายวับ
“อืม คงใช่ หน้าเหมือนไอ้เอ็ดเลยละ” แล้วก็หัวเราะออกมา เอ็ดมันคงจะจามอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้มั้ง
จันทร์เจ้าขำพรืดออกมา มีใครที่ไหนยอมรับด้วยว่ามีเพื่อนเป็นลิงเป็นค่าง เขายิ้มกว้างๆขำสุดเสียง นาฏยก็หัวเราะผสมไปด้วย คนเดินผ่านไปผ่านมาไม่รู้ว่าสองคนนี้หัวเราะเรื่องอะไร แต่ว่า...ทั้งสองคนดูสนุกสนาน
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้ว กิ๊บกิ๊วววววววว :hao5: กรี๊ดร้องงงงกับตอนเน้ ดูสกิลการขายของพี่นาฏยเสียก่อน พี่เขาพาไปเขาดินละตัวได้ยินไหมมมมมม
ดูนางขายของงงงงสิ น้องเจ้าไปไม่เป็นเลยยยย พ่อค้าแซ่บขนาดนี้ไม่ซื้อคงไม่ได้ ชิมิๆๆๆ อิ :katai3:
แอบเห็นมีคนแนะนำเมนูมา แต่ละเมนูน่ากินทั้งนั้น ทั้งน้องเจ้าราดน้ำผึ้ง น้องเจ้าชุบแป้งทอด (สงสัยน่ากินสำหรับพี่นาฏยคนเดียวละมั้ง ฮ่าๆๆๆ)
รักพี่นาฏยบวกเป็ด ชอบน้องเจ้าขาคอมเม้นโลดค่าาาาา อิอิ :hao7:
อ้อ แถมท้ายเล็กน้อย พี่่นาฏยนางฝากมาบอกว่า ชื่อนางไม่ต้องมีการันต์ที่ ย นะค่าาา นางชื่อ นาฏย เลยค่า
ปล. พรุ่งนี้จะไปนาโกย่าแล่วววววว มารอดูกันว่าจะได้ลงนิยายไหมมม ฮ่าๆๆๆ แต่จะพยายามมาให้ได้ค่า :katai5:
ปล.สอง. ลง วณิพกพเนจร ด้วย ไปตามกันได้ค่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล.สาม. ไปทักทาย พูดคุยได้ที่เพจเฟสบุ้คเลยค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
ปล.สี่. แอบเปลี่ยนสีทิ้งท้าย ฮ่าๆๆ
-
อ่อย ณ เขาดิน
โด่ว
พี่นาฎยรู้ความลับแล้วแหงๆเลย
-
:L2: :L1: :pig4:
-
คู่นี้น่ารักไม่เบาเลยทีเดียว
-
พี่นาฏยกวนตีนอ่ะ555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่นาฏย นางจีบแบบเนียนๆ นะ
-
มีพากระต่ายไปเดทนะพี่นาฏ คึคึ
-
พี่นาฏยนี่ชักจะยังไงๆ
-
จีบกันในสวนสัตว์อ่ะ :katai2-1:
หวานแหวว :o8: :-[
-
ผู้ชายวัยรุ่นสองคนไปเที่ยวสวนสัตว์ไม่เคยเห็นเลย
-
มีความมุ้งมิ้งเ็ล็กๆ คิคิ
:hao7: :o8:
-
เริ่มผ่อนคลาย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่นาฏยขายของตลอดๆ แบบนี้น้องจันทร์เจ้าจะไปไหนรอดครับเนี่ย บอกน้องไปได้แล้วมั้งครับ เดี๋ยวนายอาร์ทนั่นมาตัดหน้านะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน ชอบๆๆๆ :mew1:
-
:pig4:
-
พาไปเดทที่สวนสัตว์ด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่อยน้องเยอะๆนะพี่นาฎย
ปล.ที่ผ่านมาใส่การันต์ในชื่อพี่นาฎยมาตลอดเลย
อายจัง :mew2: :mew2:
-
ฟันธงว่าพี่แกรู้ใครเป็นเจ้าของกล่องข้าวแหง
-
:pig4:
-
สวัสดีค่าาาา
วันนี้พี่นาฏยนางหนีไปตัดอ้อย เลยมาบอกว่ามาไม่ทันนะค่าาา รวมถึงคนเขียนมาอยู่นาโกย่า
โรงแรมเนตเน่ามากกกกก ตอนนี้ใช้สี่จีในมือถือ ง่องแง่งงมากเลยยยยยย :เฮ้อ:
กราบขออภัยที่ทำให้ต้องรอไปอีกวัน
ขอบคุณทุกกำลังใจและการติดตามค่า
รักพี่นาฏยบวกเป็ด อ่อยน้องเจ้าคอมเม้นเลยค่า
เยิฟฟฟฟ
-
อ้อยแรงนะคะพี่นาฏย ชอบก็จีบน้องเนอะ มาเนียนๆกับน้องอยู่ได้ ฮิๆๆ
-
ช่วงจีบกันเนี่ยแหละน่ารักที่สุด :mew4:
-
ให้เช่าสวนอ้อย 500 ไร่ ติดต่อ 081xxx xxxx
:p
-
:mew1: :mew1: :-[ พี่นาฏยคะ จะอ้อยไปไหยยย :impress2:
-
วันนี้จะมาไหมน๊อออ~
-
ฮัลโหล่ววววววว
พี่นาฏยฝากมากระซิบบอกว่า นางตัดอ้อยเสร็จแล้ว คืนนี้นางมาแน่จ้าาา
รอพี่นาฏยกับน้องเจ้าได้เลยจ้า
ปล. มาพร้อมกับท่านอ๋องเจ็ดและน้องเปาๆด้วยจ้า สักหนึ่งทุ่มกว่าๆที่ไทยน้า
Airin_and_Arpo
-
มารอนะ
-
บทที่ 10 (10.1)
“พี่นาฏย มีโชว์แมวน้ำด้วย” จันทร์เจ้าเห็นป้ายบอก “ไปดูได้ไหมครับ?” เงยหน้าขึ้นมาถามร่างสูงที่กำลังมองป้ายเช่นกัน
“อืม ไปสิ” นาฏยพยักหน้า ก่อนจะเดินไปซื้อบัตรเข้าชมการแสดง ผู้ใหญ่ยี่สิบบาท ถือว่าไม่แพงเลย
เดินเข้ามาในโซนการแสดง แอบเขินเหมือนกันเพราะมีแต่ครอบครัวพาเด็กๆมาดูเสียส่วนใหญ่ ลำพังจันทร์เจ้ายังไม่เท่าไร แต่ว่าพี่นาฏยนี่สิ ตัวสูงใหญ่เด่นขนาดนั้นแถมหน้าตาที่การันตีด้วยอันดับสามจากการประกวดเดือนมหาลัยก็เห็นทีจะเรียกสายตาจากคนอื่นได้ไม่ยากเลย
ป้ายตรงโซนการแสดงเขียนว่า...สำรวจโลกแมวน้ำ… จันทร์เจ้าหัวเราะคิก น่ารักดีนะ บนเวทีการแสดงมีห่วงเอาไว้แสดงแขวนอยู่หลายห่วงรวมถึงแท่นรูปทรงต่างๆที่คงเอาไว้ให้แมวน้ำขึ้นไปยืนละมั้ง เดินหาที่นั่งที่เป็นที่พอใจเรียบร้อย นั่งแกว่งขาเล่นรอเวลาการแสดงเท่านั้น
ด้านหน้าเวทีเป็นบ่อน้ำที่เอาไว้ให้แมวน้ำว่าย ตากลมๆจ้องลงไปอย่างสนอกสนใจราวกับเห็นแมวน้ำว่ายอยู่ในนั้น
“แมวน้ำยังไม่ออกมาหรอก จ้องไปก็ไม่เจอ” เสียงทุ้มเอ่ยกลั้วหัวเราะ เหมือนพาเด็กน้อยมาเที่ยวเลย อยากรู้อยากเห็นไปหมด
จันทร์เจ้ายิ้มเก้อ ก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเอกของการโชว์ยังไม่ออกมาแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะมองลงไป เผื่ออาจจะเจอว่ายเล่นสักสองสามตัวก็ได้ โธ่ พี่นาฏยนะพี่นาฏย ขัดตลอดดดด
“พี่นาฏยครับ ถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?” คนตัวเล็กสูดลมหายใจ แล้วถามออกไป เอาจริงมันตื่นเต้นพอตัวเลยละ ที่ถามไม่ใช่อะไรหรอก พอนึกแมวน้ำเลยนึกถึงสัตว์ทะเลขึ้นมา
นัยน์ตาคมมองคนถามนิดหน่อยแล้วพยักหน้า “ว่า...”
“ทำไมถึงเลือกเรียนประมงละครับ?” คณะที่ไม่ค่อยได้ยินเท่าไร บางคนอาจจะไม่รู้เลยก็ได้มั้งว่ามีคณะนี้เปิดสอนอยู่ ค่านิยมส่วนใหญ่ของคนไทยก็ไม่พ้นหมอ วิศวะ จะมีสักกี่คนที่เลือกเรียนคณะแบบนี้ บางคนฟังแล้วอาจจะเกิดคำถามว่าเรียนแล้วเอาไปทำอะไรได้ แต่ก็นะ...ต่างคนก็ต่างจุดหมาย คนที่เลือกเรียนเขาคงมีเป้าหมายอยู่แล้วละ ไม่งั้นคงไม่เลือกมาเรียน
...เลือกเรียนตามสิ่งที่ตัวเองชอบหรือเลือกเรียนตามสิ่งที่คนอื่นเขาชอบ…
“อืม...ก็คงเป็นเพราะที่บ้านทำธุรกิจประมงละมั้ง” อย่างที่รู้กันว่าบ้านของเขาเป็นเจ้าของธุรกิจประมงนำเค็มและนำเข้าส่งออกสินค้าทางทะเลอยู่แล้ว ทำให้ตอนเลือกคณะ คณะประมงก็เลยเป็นตัวเลือกของเขาละมั้ง
“อ่า...นั่นสินะ”
“ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก”
“แล้วเรียนสนุกไหมครับ?”
“อือ ก็ดีนะ” นาฏยยิ้มเล็กๆ “แล้วคุณละ ทำไมเลือกเรียนบริหาร?” ถามมาถามกลับ
“ก็คง...ไม่รู้สิครับ ฮ่าๆ เผื่อจะกลับไปช่วยที่บ้านละมั้งครับ...” ร้านอาหารตามสั่งก็ถือเป็นธุรกิจอย่างหนึ่ง ไม่ใช่ทำอาหารขายๆอย่างเดียว ยังต้องรู้จักบริหารร้านให้อยู่รอดด้วย เลยเลือกเรียนคณะนี้ละมั้ง
“บ้านคุณทำอะไรล่ะ?” นาฏยถาม
จันทร์เจ้าสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ชิบหาย...จะบอกได้ไงว่าทำร้านอาหารตามสั่ง เกิดเรื่องที่ส่งข้าวกล่องให้พี่เขาแตกขึ้นมา มีหวังจบสิ้นแน่นอน
“เอ่อ...ก็ขายของทั่วไปแหละครับ” ตอบเลี่ยงๆไปก่อน ขายของกับขายข้าวก็เหมือนๆกันละมั้ง “อ้ะ เริ่มแล้ว” จันทร์เจ้าตัดบทเมื่อเห็นว่าการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้นทำให้ทั้งสองคนหันไปสนใจโชว์ตรงหน้าแทน
...เกือบปล่อยไก่แล้วไหมละ ไอ้เจ้าขา…
“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์พาไปหาหมอแล้วก็เขาดิน” จันทร์เจ้าพูดกับคนขับรถยนต์จอด
“อืม ไม่เป็นไร” เจ้าของรถเคาะพวงมาลัยเบาๆ
“ขับรถดีๆนะครับ” เขาพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะเปิดประตู รถยนต์คันสวยแล่นออกไป จันทร์เจ้าเลยเดินเข้าซอยบ้านไป
TheMoon_Chanchao added a new photo
‘เจอแฝดที่พลัดพราก’
แคปชั่นพร้อมรูปภาพที่จันทร์เจ้าถ่ายคู่กับกรงหมีโคล่า เขาลงรูปที่ถ่ายมาจากเขาดินในหน้าเฟสบุ้คตัวเอง
Chanoei_Chaooei หน้าเหมือนเราตรงไหน
แฝดเขามาคอมเม้นคนแรก ฮ่าๆ คนในเฟสบุ้คก็ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกว่านี่แฝดเขาเพราะว่าเจ้าเอยมันใช้รูปโปรไฟล์เป็นรูปวิวธรรมดา ส่วนหน้าไทม์ไลน์ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากแชร์นู้นนี่บ้าบอของมัน รูปมีแต่วิว ของกิน เรื่ยเปื่อย จิปาถะสุด ฮ่าๆ อีกอย่างคนส่วนใหญ่ถ้าไม่รู้จักกันก็ไม่ได้สนใจคอมเม้นคนอื่นเท่าไรหรอก
TheMoon_Chanchao อ้าวหรอ เราว่าเหมือนนะ
เขาตอกกลับไปบนเฟสบุ้ค วันนี้เจ้าเอยไม่ได้กลับบ้านเพราะเหมือนจะมีงานเลยนอนหอ หลังจากลงไปได้สักพัก ก็มีคนไลค์มาบ้างประปราย คอมเม้นไม่เยอะ ส่วนใหญ่มาจากเพื่อนๆกันนี่แหละ เขาไม่ซีเรียสกับพวกยอดไลค์หรือคอมเม้น ที่ลงรูปเพราะอยากลงเล่น สนุกๆเท่านั้น
มีคอมเม้นของไอ้อัชประมานว่าไปไม่ชวน ฮ่าๆ ไปถามคนชวนนู้นไป ไม่ใช่เขาสักหน่อยที่ชวนไป เขาผละออกจากมือถือไปอาบน้ำบ้าง เหนียวตัวมาทั้งวัน อายเสร็จก็มานั่งไถๆมือถือต่อ กะว่าจะไถอีกพักหนึ่งแล้วจะไปนอนแล้ว
มือขวาที่ไม่ได้ซับพอร์ทแล้ว อาการก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ทำอะไรก็สะดวกขึ้น แต่ว่าจู่ๆมือก็ชะงัก ตากลมๆเบิกกว้าง
ไม่จริงน่า…
Nathya C. sent you a friend request
พี่นาฏยมาแอดขอเป็นเพื่อนในเฟสบุ้ค เขาไม่เคยเป็นเพื่อนบนเฟสกับอีกฝ่าย ทุกทีถ้าแอบส่องก็จะไปขอส่งในเครื่องของเปเปแทน แต่ตอนนี้พี่นาฏยมาขอเป็นเพื่อน จันทร์เจ้ายิ้มกว้างจนตาหยีก่อนจะรีบกดรับคำขอ
หลังจากนั้นก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อเจอแบบนี้
Nathya C. ก็หน้าเหมือนอยู่
พี่นาฏยคนนั้นที่ไม่ค่อยอัพเดทชีวิตหรือเล่นเฟสบุ้คเท่าไรมาคอมเม้นใต้รูปที่เขาลง พระเจ้ากล้วยแขกจะทอดจะปิ้งก็ตามแต่ พี่นาฏยคนนั้นที่ไม่เคยอัพเดทชีวิตอะไรเลย
จันทร์เจ้าอมยิ้มกับมือถือ อมยิ้มกับคอมเม้นพี่นาฏย อมยิ้มกับโคมไฟข้างเตียง อมยิ้มกับผ้าห่ม อมยิ้มนอนหลับฝันดี
“ไม่ไปได้ไหม?” ร่างสมส่วนหน้าเบ้ บอกเพื่อนสนิทเสียงอ่อย
“แต่พวกปีสองเขาชวนไปเลี้ยงกันนะเว้ย”
เรื่องของเรื่องคืออชิระมาชวนไปกินร้านแถวมหาลัยตอนค่ำๆหลังเลิก พวกพี่ปีสองชวนเพื่อนๆน้องๆในคณะที่รู้จักกันไปด้วย ไอ้อัชมันโดนชวนมาเลยมาชวนเขาไปด้วย แต่เขาทำหน้าแหยนึกถึงตอนเลี้ยงรับน้องเมื่อหลายเดือนก่อน ทวดปู่ทวดย่าลุงปัาน้าอารุ่นพี่สายรหัสเอยสายโคเอยเมาเละเทะเลยครับ
ไอ้อัชก็เมาเยี่ยงหมา5555 อย่าไปบอกมันนะ มันเลื้อยลงนอนกองกับพื้นด้วย สกปรกมาก สุดท้ายก็เป็นเขานี่ละที่ลากมันกลับบ้านมันจนได้ กลับไปแม่อัชมาเปิดประตู มันโดนดึงหูยานเลย โดนด่ายับทั้งๆที่ยังเมาหลับนั่นละครับ ส่วนเขาก็ต้องนอนบ้านเพื่อนสนิทเพราะดึกมากแล้ว
ที่เลวร้ายกว่านั้นคือมันดันอ้วกออกมาบนโซฟาที่บ้านมันเอง ไม่มีใครแบกมันขึ้นไปนอนบนห้อง เดือดร้อนพี่คนงานที่บ้านต้องทำความสะอาดตอนตีสามกลายๆ คราวนี้แม่องค์ลงเลยครับ สรุปตอนเช้ามานอกจากแฮงค์แล้วมันต้องฟังแม่บ่นไปอีกนาน
“มึงจำได้ไหมตอนมึงเมาตอนเลี้ยงรับน้อง” เขาเตือนสติ
“มึงจะพูดทำไมวะ แม่กูยังด่ากูจนถึงทุกวันนี้” แน่นอนสิ ไปอ้วกใส่โซฟาของเขานี่ แม่ไม่ด่าสิแปลก
“เออ กูไม่ไป ขึ้เกียจเก็บศพมึงอีก” เขาเขี่ยข้าวในจานไปมา เริ่มอิ่มแล้ว แต่รู้สึกวันนี้ข้าวราดแกงสามสิบบาทไม่อร่อยเหมือนเดิมแหะ 555
“แล้ววันนี้มึงไม่ได้ทำอะไรมาให้พี่นาฏยหรอวะ ครบอาทิตย์ละนี่” วันนี้ยังไม่เห็นมันหอบหิ้วถุงผ้าสุดที่รักและโพสอิสของมันเลยสักนิด ทำตัวเป็นสาวน้อยตาหวานคิขุจริงเพื่อนเขา ส่งข้าวกล่องเนี่ยนะ ตอนมันเริ่มทำใหม่ๆเขายังคิดอยู่เลยว่ามันจะไปรอดเหรอ
“หยุดอีกสักวัน พรุ่งนี้ค่อยเริ่ม เดี๋ยวพี่นาฏยสงสัย กูเพิ่งไปหาหมอกับเขามา” ถึงข้อมือเขาจะหายแล้วแต่ว่าก็ยังไม่ได้เริ่มทำข้าวกล่องเพราะว่ากลัวพี่นาฏยจะจับสังเกตุได้
“เออๆๆ” ปล่อยทำตัวสาวน้อยต่อไป “สรุปมึงไปนะ”
“ห้ะ?!”
“ไปเป็นเพื่อนกูนี่ละ จบ” ร่างสูงใหญ่ยักไหล่ก่อนตักข้าวเข้าปากต่อ
ไอ้อัชเลวววว เขาไม่ได้ตอบรับสักหน่อย แม่งมั่วนิ่มตลอด
“ทางนี้ๆไอ้เจ้า ไอ้อัช” เสียงเรียกจากเพื่อนๆด้วย กวักมือเรียกให้เขาสองคนไปนั่งด้วย
“ไอ้แพน ไอ้เอก” อชิระเดินเข้าไปก่อน
แพนกับเอกเป็นเพื่อนในสาขาเดียวกัน ถือว่าสนิทรองๆจากไอ้อัชเลยทีเดียว แต่เพราะพวกมันสองคนอยู่หอ เขากับอชิระไปกลับบ้านเลยไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนกัน เพราะพอเลิกเรียนเขาก็ต้องรีบกลับบ้าน
“แหมไอ้พวกลูกแหง่ พวกมึงแม่งชอบหนีกลับบ้านก่อนตลอด” เรื่องไปเลี้ยงเหล้าเลี่ยงได้เขาก็เลี่ยงเพราะว่าไปทีไรมันเลยเถิดดึกทุกที พอดึกเขากลับบ้านลำบาก ไม่เหมือนพวกที่นอนหอกลับบาย
“แล้วเมื่อไรพวกพี่เจจะมากันวะ” อชิระถามถึงกลุ่มพี่ปีสองที่นัดกินเหล้าเป็นชีวิตจิตใจ เห็นกินกันแล้วบางทีเขาก็อยากถามว่าทำประกันสุขภาพก่อนตายกันยัง ตับน่าจะไม่อ่อนอีกแล้ว
“นู่นไงมาแล้ว” เอกพยักเพยิดไป
กลุ่มคนประมานเจ็ดแปดคนกำลังเดินมาทางพวกเขา ประกอบด้วยผู้ชายสามคนนอกนั้นผู้หญิงทั้งนั้น บอกเลยว่าผู้หญิงที่นี่สายแข็งทั้งนั้น ผู้ชายอย่ามาแหยม ตายเรียบครับ
“โทษๆๆ อาจารย์เพิ่งปล่อย” พี่เจที่บอกคือพี่ปีสองหน้าตาตี๋ๆเพราะเป็นลูกเถ้าแก่ร้านขายทองแถวเยาวราช ยิ้มร่าโชว์รีเทนเนอร์ทั้งบนทั้งล่าง
“รอแพรแปปนึงได้ไหมครับพี่ เจ๊มันกลับไปเอาของ”
จันทร์เจ้าเพิ่งรู้ว่าเจ๊แพรขาใหญ่แต่ทรงขาเยี่ยงตะเกียบของคณะจะไปด้วย แต่ก็นะเจ๊แพรไม่เคยพลาดของแบบนี้ ยิ่งคนไปเยอะๆแบบนี้ของชอบเจ๊แกเลย ไม่ใช่เพราะคนไปเยอะมันสนุกนะ แต่เพราะคนหารยิ่งเยอะค่าเหล้ายิ่งถูก
สักพักเจ๊แพรวิ่งแจ้นมาเลย ตลอดทางที่เดินต้อกแต้กมาตามทาง เจ๊แกก็เจ้ากี้เจ้าการถามเขาถึงเรื่องเขากับพี่นาฏยตลอด ตั้งแต่วันไปโปรโมทค่ายอาสา เจ๊แกก็คอยมากระแซะตลอดเวลา บอกว่าไม่มีอะไรก็สวนกลับมาว่าต้องมีอะไร
เอ้า...ก็ไม่มีอะไร จะให้มีอะไรละเนี่ย
...จันทร์เจ้าละปวดใจ…
...ก็มันไม่มีอะไรจริงๆนี่…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่าาาาาา คนเขียนกลับมาจากนาโกย่าแล้วค่า ส่วนพี่นาฏยนางก็ตัดอ้อยเสร็จแล้ว นางออกจากไร่มาแล้วน้าาา อิอิ :hao7:
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากกราบขออภัยที่หายไปสองวันปล่อยให้คนอ่านรอพี่นาฏย :mew4:
อ่านให้สนุกน้าค่า ขอบคุณทุกการติดตาม
รักพี่นาฏยบวกเป็ด เอ็นดูน้องเจ้าคอมเม้นโลดค่าาาา
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
-
จันทร์เจ้าลูก ไม่มีอะไรกันจริงหรอ หืม?
-
พี่นาฎยไปตัดอ้อย ได้กลับมาแค่นี้เองรึ!!! น้อยมากกกกกกกกกกกกกก
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:hao3: มเป็นกำลังใจให้จ้าจีบพี่นาฎเลยพี่เขารออยู่555
-
กลับมาปลูกอ้อยต่อด้วยค่ะพี่นาฏย
:mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
:L2: :pig4: :L1:
-
:pig4:
-
ตอนนี้เรื่อยๆแฮะ 55
ติดตามรอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
เอาที่จันทร์เจ้าสบายใจในเมื่อจันทร์เจ้าบอกไม่มีอะไรเราก็เชื่อว่าไม่มีอะไรจริงจริ๊ง :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จันทร์เจ้าไม่มีอะไรแต่พี่นาฏยอาจจะมี อิอิ
-
คนไม่มีอะไนไม่ไปสวนสัตว์กันสองต่อสองหรอกนะคะจันทร์เจ้าา
-
พี่นาฏย ติดใจจันทร์เจ้า คนน่ารักแล้ว
ทั้งพาไปหาหมอ พาไปเที่ยวเขาดืน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งตามมาอ่าน จบถึงปัจจุบัน สนุกมากเลยจ้า
อทรมณ์แบบแอบรัก
แต่ พี่ข้าวกล่องรู้แล้วมั้งว่าใคร
-
พี่นาฏเริ่มรุกน้องแล้วปะเนี่ย
-
ตามมาจาก Dek-d คร้า พึ่งเหนว่าลงในนี้ด้วย ^^
เลยตามมาอ่านในนี้ดีกว่า
-
บทที่ 10 (10.2)
สรุปพอมาถึงร้าน ไม่ได้มาเมาอย่างเดียวเอาจริงๆก็มากินข้าวด้วยนั่นแหละ สั่งอาหารหลักๆก่อนพวกข้าวผัดจานใหญ่ กับข้าวบ้างพวกไก่ทอด คอหมูย่าง ผัดผัก ยำวุ้นเส้นอะไรพวกนี้ สั่งเบียร์มากรึบๆพอเป็นกระสัยก่อน จันทร์เจ้าที่ไม่ชอบของมึนเมาเพราะยังไม่อยากวิวัฒนาการตับของตัวเองแต่ก็ไม่ได้คออ่อนถึงกับกินไม่ได้ยังสั่งเบียร์วุ้นมากินด้วย
“ไอ้เจ้ากับไอ้อัชนี่กว่าจะมาได้” พี่เจและพี่ปอ สองในสามชายหนุ่มชายหนุ่มของปีสองที่มาวันนี้ยกแก้วเบียร์มาชนกับเขาเลยไปถึงไอ้อัช
“แล้วพี่ภพละครับ” จันทร์เจ้าหมายถึงพี่รหัสตัวเอง
“มันไม่รู้ว่าเจ้าจะมาด้วย มันเลยไม่ได้มา แต่เดี๋ยวโทรไปตามดีกว่า” พี่ปอควักโทรศัพท์มาโทรออก จันทร์เจ้าได้ยินอีกฝ่ายกรอกเสียงเข้าไป ได้ความว่าพี่รหัสของเขาจะขี่มอเตอร์ไซค์มาสมทบ
พออาหารพร่องไปครึ่งหนึ่ง คราวนี้เริ่มเปิดฉากของจริงแล้วครับ มาหมดเลยครับสุราเมรัย ยี่ห้ออะไรต่อมิอะไร ผสมน้ำเย็น น้ำร้อน หรือจะออนเดอะร็อค จันทร์เจ้าต้องจำใจรับน้ำอัดลมผสมอะไรสักอย่างมาไว้ในมือ แต่ไม่ได้ดื่มพรวด ใช้วิธีค่อยจิบค่อยดื่ม
กำลังจะเริ่มออกลายแต่ละคน ธีรภพ พี่รหัสของเขาก็มาพอดี เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดตราห่านคู่ กางเกงขาสั้น คีบแตะ
“มาแล้วๆ” แทรกตัวเข้ามาถึงโต๊ะเขาได้ ทรุดตัวลงนั่งที่ว่าง “น้องเจ้าของพี่ภพ”
พอพี่รหัสมาทีไรจันทร์เจ้าต้องกลายเป็นน้องเจ้าของพี่ภพตลอดเลย
“ไอ้แห้ง มึงอย่ามาเล่นเบี้ยนกับน้องนุ่ง” เสียงของพี่เจขัดขึ้นมา ทุกคนหัวเราะขำ ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ คือพี่ภพเนี่ยหน้าตาน่ารักมาก คือเป็นผู้ชายหน้าตาน่ารักเลยละ แต่พี่เขาไม่ได้เป็นเกย์หรือตุ๊ดนะครับ ผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็น ตัวก็ผอมๆ สูงกว่าเขานิดเดียวเท่านั้น เพื่อนเลยเรียกไอ้แห้งๆ ตลกดีครับ เห็นพี่ภพกำลังแยกเขี้ยวใส่พี่เจ
“หุบตูดมึงไปไอ้เจ” พี่ภพแกเป็นคนน่ารัก นิสัยดีเลย แต่อย่าให้พี่แกด่านะ พ่นมาแต่ละอย่างแสลงหูมาก
เขานั่งหัวเราะมองรุ่นพี่และเพื่อนนั่งเมากัน ไอ้อัชกำลังเริ่มกรึ่มๆ มันเริ่มเคาะตะเกียบกับแก้วเหล้ามัน ส่วนเจ๊แพรกำลังกระแซะพี่ปอเลยครับ ไม่รู้ทำไมรู้สึกสงสารพี่ปอตงิดๆ
พอกับข้าวหมดเพราะพี่ภพมาสวาปามไปเกลี้ยง ก็เริ่มมีกับแกล้มมาประปราย ถั่วทอดเอย เอ็นข้อไก่เอย ของแกล้มเหล้าดีๆนี่เอง บางคนเริ่มเลื้อยแล้วครับ
จันทร์เจ้ายกแก้วตัวเองขึ้นมาจิบๆเหมือนเดิม แต่โดนพี่หรัสตัวแห้งมาคว้าไป
“อะไรกันไอ้เจ้า มาทั้งทีนั่งกินโค้กผสม ไม่ได้ดั่งใจเลย ต้องนี่” พอเริ่มเมาจากน้องดีๆ กลายเป็นไอ้เจ้าแล้ว “น้องแพรคนสวย จัดมาๆ ขอเด็ดๆให้น้องรหัสพี่หน่อย”
“ไม่เอาได้ไหมพี่ภพ ผมต้องกลับบ้านอีก” พยายามจะปฏิเสธแต่เหมือนรุ่นพี่ไม่ฟังเลย
“ไม่เป็นไรน้อง ไปนอนกับพี่ภพสุดหล่อได้จ้า” ได้จ้า...อะไรละเนี่ย พี่ภพเริ่มไปแล้วละมั้งเนี่ย พูดจาเลอะเทอะมาก
“มาแล้วค่าพี่ภพ” เจ๊แพรขาใหญ่แห่งปีหนึ่งส่งแก้วมาให้
จันทร์เจ้าต้องรับมาถือเสียไม่ได้ โดนสายตาของทั้งพี่หรัสและเพื่อนสาวกดดันจนต้องกลั้นใจยกดื่มอึกใหญ่ รสขมปร่าไหลลงมาคอ เขารู้สึกร้อนคอไปหมด เบ้หน้าเพราะความขมปี๋นั่น
“อึกเดียวได้ไง น้องพี่ภพต้องหมดแก้วเลย” เสียงเชียร์หมดแก้วๆ ทำให้คนตัวเล็กเบ้ปาก จำใจยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด คราวนี้คอแทบไหม้เลย
หลังจากนั้นเขารู้สึกว่าโดนยุให้ดื่มแก้วที่สองและสามตาม รู้สึกอีกที ทำไมเริ่มรู้สึกตาเยิ้มๆไปหมด ในหัวมีเสียงวิ๊งๆตลอดเวลา
“ไอ้เจ้า...มึงเมาแล้วหรอวะ” เสียงคุ้นๆเหมือนจะเป็นไอ้อัชมั้ง เดินมาถาม
“กูเปล่า...กูยังไหว” จันทร์เจ้ายิ้มตาเยิ้ม คว้าแก้วโค้กผสมของตัวเองมาดื่มต่อ
อชิระส่ายหน้า เขากรึ่มๆได้ที่แต่ยังพอมีสติอยู่ เห็นไอ้เพื่อนสนิทนั่งยิ้มหวานตานี่เยิ้มหยดย้อยมาก แถมเริ่มๆจะเลื้อยๆแล้วด้วย ไม่ค่อยเห็นมันเมาเท่าไร แต่ดูท่าจะเป็นพวกเมาแล้วเรื้อนนะเนี่ย เพราะหัวแม่งเริ่มเอนไปพิงพี่หรัสตัวแห้งของมันแล้ว
“มันไหวไหมวะ ให้มันมานอนหอกูก็ได้นะ” เอกบอกอชิระเมื่อเห็นจันทร์เจ้าเริ่มประคองตัวไม่อยู่
“เออ คงงั้น” อชิระไหวไหล่ เขาก็คงนอนหอเพื่อนพวกนี้เหมือนกัน เพราะเห็นทีท่ากลับบ้านไม่แคล้วอาจจะได้กลับบ้านเก่าไม่ก็โดนพ่อเป่าเข้าไปอยู่ในซังเตก็ได้
นัยน์ตาคมดุของนายนาฏย ช่วงชัชวาลย์กำลังวาววับ เขาจ้องไปยังอะไรบางอย่างที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะตัวเอง มือใหญ่ยกแก้วในมือขึ้นมาดื่มช้าๆ
“มึงจ้องอะไรวะไอ้นาฏย” เอ็ดมันเห็นเพื่อนนั่งคอแข็งหน้าตรงมองไปทางเดิมๆมาสักพักละ พอมองตามไปบ้างก็ขมวดคิ้ว
...ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่หว่า พวกเด็กบริหารมานั่งกินเท่านั้น…
แต่พอลองเพ่งดีๆอีกครั้งก็เหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง ร่างเล็กๆสมส่วนของรุ่นน้องบริหารที่เขารู้จักกำลัง...อืม...น่าจะเรียกว่าเลื้อยไปกับไหล่ของคนที่นั่งพิงข้างๆ หนุ่มลูกครึ่งลอบมองเพื่อนที่นั่งหน้านิ่ง ปกติก็นิ่งนะ แต่วันนี้รู้สึกว่าจะปล่อยไอเย็นๆแปลกๆออกมาด้วย มิน่ารู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้แหะ
“หึ...เป็นเด็กเป็นเล็ก...” เสียงทุ้มเอ่ยนิ่งๆ ยังไม่ละสายตาจากภาพตรงหน้า
นายหัวน้อยนาฏยแห่งซีซีกรุ๊ป บริษัทนำเข้าส่งออกอาหารทะเลยักษ์ใหญ่แห่งภาคใต้กับเพื่อนในคณะประมงเลือกมากินข้าวเย็นร้านนี้ด้วยเหตุผลว่าอยู่ใกล้มหาลัยและใกล้หอพวกแม่ง แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอกระต่ายจอมซนที่ก็เหมือนจะมากินข้าวที่นี่เหมือนกัน
“ฮ่าๆๆ นั่นน้องเจ้ากับพวกไอ้อัชนี่ มาได้ไงวะ” เอ็ดมันรู้แล้วละว่าทำไมเพื่อนเขาถึงเอาแต่นั่งนิ่งเป็นนายหัวน้อยน้ำแข็งขนาดนี้ อย่างมันไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งหรอ เป็นคนธรรมดาพอแล้ว
ร่างสูงใหญ่ไม่ได้พูดโต้อะไรเพื่อนลูกครึ่ง โยนถั่วเข้าปากตามด้วยน้ำสีอำพันเข้มในมือ
“เอาอะไรเพิ่มไหม?” เตเตถามพลางดูเมนู โจ้ที่นั่งชงเหล้าก็ตะโกนกลับมา
“เอาปลาหมึกทอดให้กูหน่อย”
“เออ...ไอ้นาฏย กูถามหน่อย ช่วงนี้ไม่เห็นมึงได้ข้าวกล่อง เขาเลิกส่งแล้วหรอวะ” เตเตที่ช่วงนี้ไม่เห็นน้องสาวตัวเองมาดิลิเวอรี่ข้าวกล่องเลยอดถามไม่ได้ หรือว่า...น้องข้าวกล่องนั่น...จะเลิกชอบไอ้นาฏยไปแล้ว?
“อืม...เดี๋ยวก็คงมา...” นาฏยไม่ได้ขยายความอะไรต่อ
“น้องเขาโคตรแปลกเลยวะ กูว่า” มีที่ไหนทำข้าวกล่องมาให้แต่ไม่อยากให้รู้ว่าเป็นใคร “ทำไมน้องเขาไม่กล้ามาสารภาพกับมึงไปเลยวะ ทำแบบนี้ถ้าไอ้นาฏยไม่ชอบเขาตอบ เขาไม่เสียใจตายเลยหรอวะ แบบที่ทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร” มันจะมีจริงๆหรือที่ทำอะไรให้คนที่แอบชอบโดยไม่หวังอะไรตอบแทนจริงๆน่ะ? คนที่ไม่เห็นแก่ตัวแบบนั้นยังมีอยู่จริงหรือ
“อืม...” นาฏยก็ยังไม่ตอบอะไรให้เพื่อนหายข้องใจอยู่ดี เออช่างมัน ชีวิตมันมันคงรู้ต้องทำอะไร อีกอย่างโตๆกันแล้วเพื่อนเขาคงคิดอะไรได้ละ
“แล้วกูขอถามอีกอย่าง มึงสนใจน้องเจ้าเหรอวะ” เอ็ดมันถาม เริ่มได้กลิ่นแปลกๆมาสักพักละ วันก่อนก็เห็นไอ้นาฏยที่ไม่ค่อยจะไปคอมเม้นใครในเฟสยังอุตส่าห์ไปตามเม้นให้น้องจันทร์เจ้าอีกน่ะ
นัยน์ตาคมดุหันมามองเพื่อนที่นั่งข้างๆ “นั่นสินะ” กวนตีนเพื่อนกลับไปอีกหนึ่งดอก
เห็นหน้านิ่งๆ ขรึมๆ โดนหลอกทั้งนั้นครับพี่น้อง นายหัวน้อยนาฏยกวนตีนชาวบ้าน(หน้าตาย)เป็นที่หนึ่งเลยละ แรกๆก็ไม่รู้ว่ามันเป็นคนยังไงเพราะค่อนข้างจะเงียบๆแต่พอมาสนิทกันแล้วต้องบอกเลยว่าสกิลการกวนตีนของมันแปรผกผันกับหน้าตาดุๆของมันมากที่สุด
เอ็ดมันขยับปากบ่นเบาๆ เตเตหัวเราะเพราะเขาจับใจความว่า ‘สัส’ ส่วนคนกวนตีนเพื่อนหน้าตายก็อมยิ้มมุมปากยกแก้วตัวเองมาดื่มจนหมด ยกนาฬิกาเรือนข้อมือมาดู
...22:15…
...ถึงเวลานอนของเด็กๆล่ะ…
ร่างสูงใหญ่วางแก้วที่ว่างเปล่าลง “กูไปละ...”
“อ้าว มึงจะรีบกลับไปไหนวะ ไอ้ห่า เพิ่งสี่ทุ่มกว่า ทำตัวเป็นเด็กอนามัยไปได้ ไอ้ห่า” หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีบ่น เพิ่งจะมาได้ไม่ถึงสามชั่วโมง ไอ้เพื่อนมันจะรีบกลับไปไหนวะ อย่าบอกนะว่าคุณหญิงแม่มันจะด่าถ้ามันไม่รีบกลับบ้าน
“ถึงเวลานอนของเด็กน้อยแล้ว...” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปทางฝั่งตรงข้าม
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยนาฏย มึงกลับมาหารค่าเหล้าก่อนไอ้สาดดดด” เมื่อเพื่อนเดินออกไปแล้ว เอ็ดมันถึงเพิ่งรู้ตัว
...ไอ้สัสนาฏย…
...รวยเสียเปล่า…
...แดกฟรีแล้วชิ่งนะมึง…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่าาาาาา
เอาพี่นาฏยกับน้องเจ้าขามาวิ่งเล่นให้ทุกท่านฟินจิกหมอนขาดไปเลยค่าาาา
ขออภัยที่มันดูสั้นๆ เพราะว่าเราพิมพ์ตอนต่อตอน (ความจริงคือพิมพ์ไม่ค่อยทัน เพราะว่าสายตาไม่ค่อยดีค่า ปวดตาบ่อยๆ) แต่เพราะไม่อยากให้คนอ่านรอเลยพยายามเอามาลงทันทีหลังจากที่พิมพ์เสร็จ ต้องขออภัยหากท่านใดอ่านแล้วชัดใจเพราะมันสั้นกุด จะรอให้ลงเต็มตอนค่อยมาอ่านทีเดียวก็ได้ค่า ไม่ว่ากัน :mew3:
รักพี่นาฏยบวกเป็ด เอ็นดูน้องเจ้าคอมเม้นโลดค่าาาา
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
ขอบคุณจากใจที่เอ็นดูพี่นาฏยและน้องเจ้ามาเสมอค่า รักกกก จุ๊บบบบบ
-
ขำพี่นาฏ จะไปพาเด็กน้อยเข้านอนหรอคะ
อยากรู้จังว่าเวลาเมาๆ กระตาายน้อยจะกลายร่างไหม คึคึ
-
สั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เป็นน้ำชโลมใจ ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นนะ :-[
-
:hao3: หวงละซิ
-
:hao7: รีบไปรับเด็กพาเข้านอน
-
น่อววววว ต่ายน้อยโดนหิ้วกลับบ้านพี่นาฏยแน่
:hao6: :hao6:
-
:pig4:
-
อู้ววววว พี่นาฏย นี่ไม่ใช่เล่นๆ
-
น่ารักกกกกจังเลยคู่นี้ พี่นาฏย จะรู้มั้ย น้องต่ายเป็นน้องข้างกล่อง
-
เอ่อ
คืนนี้เด็กจะนอนบ้านใครคะ?? ถ้านอนบ้านพี่ก็โทรบอกแม่น้องเขาก่อนน้า
-
พี่นาฏย พาเด็กน้อยกลับเลยค่าาา
-
พี่นาฏย เป็นนายหัวน้อยน้ำแข็งแล้ว
กินเหล้าอย่างไม่มีความสุข
ก้เพราะเด็กน้อยจันทร์เจ้า ตาเยิ้ม เลื้อยแล้ว
เถลไถลนอกบ้านจนเลยเวลานอน
พี่นาฏย เลยจะพาไปส่งนอน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฎยพูดเหมือนรู้แล้วเลยว่าใครคอยส่งข้าว
-
พาน้องจันทร์เจ้ากลับบ้านดีๆ นะครับพี่นาฎย
-
พี่นาฏยก็ไม่ได้ขายอ้อยอย่างเดียวนะ พี่นาฏยเริ่มจู่โจมบ้างแล้ว55
-
ยังไงๆๆ พี่นาฎย แอบหวง ห่วงปะนี่ อิอิ พาเด็กน้อยเข้านอนด้วย
ส่วนเรื่องข้าวกล่องนี่เหมือนพี่นาฎยรู้อะไรเลยแฮะ
-
รออ่านงับบบ
-
มาตามอ่านรวดเดียวเลย สนุกกกกกกมากค่ะ
-
ฮาตรง รวยชิ่งนี่แหละ โถววววว
-
ส่งเด็กน้อยเข้านอนดีๆนะคะพี่นาฏย :mew3:
-
:L2: :L1: :pig4:
จะพาเด็กกลับบ้าน หรอ? หลังไหนละ?
-
ตามด้วยยย
-
:pig4:
-
หืมมม หวงน้องออกนอกหน้านะคะพี่นาฏย~ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่าา
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
พี่นาฏยจะพาเด็กน้อยไปเข้านอนที่ไหนยังไงคะ? ท่าทางเด็กน้อยจะไม่รอดมัย้?
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่นาฎยไม่ได้รวยแล้วชิ่งแต่พอดีได้เวลานอนของเด็ก
พี่เขาเลยต้องรีบพาเด็กเข้านอน :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 11
เสียงคุยเซ็งแซ่ของเด็กบริหารค่อยๆเบาลงเมื่อเห็นความผิดปกติกำลังเข้ามาใกล้ ความผิดปกติที่ว่าไม่ใช่อะไรเลย
พี่นาฏย เดือนประมงฯปีสาม หนุ่มหน้าขรึมที่เคยมาจอดรถรอใครบางคนถึงหน้าคณะบริหาร จนใครต่อใครมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
...ก็ต้องอยากรู้สิ…
...ว่าคนอย่างพี่นาฏย…
...มารอรับใคร…
แล้วก็รู้ว่าคนที่อีกฝ่ายมารอนั้นเป็นเด็กปีหนึ่งของคณะ…
คราวนี้เสียงพูดคุยเงียบกริบเมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามายืนหยุดอยู่หน้าโต๊ะพอดิบพอดี ธีรภพที่จ้อมันส์ต้องนิ่งไปเมื่อเห็นนัยน์ตาดุมองเขา บอกไม่ถูกว่ามองแบบไหนแต่ก็รู้สึกว่าเหมือนจะโดคนเขม่นอย่างไรก็ไม่รู้ เขาไม่ได้รู้จักกับคนตรงหน้าเป็นกรส่วนตัวเท่าไร เลยไม่รู้ว่าต้องการอะไรกันแน่
“เอ่อ...พี่นาฏย มีอะไรหรือเปล่า?” อชิระเป็นคนเดียวที่เปิดปากถาม บรรยากาศเริ่มจะแปลกๆ
“อืม...มารับเด็กกลับบ้านน่ะ”
เด็กไหนวะ? อชิระแปลกใจ แต่ก็ต้องพอเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา “อ่อครับ...มันหลับไปแล้วครับ”
นาฏยพยักหน้าก่อนจะเข้าไปหาคนที่นอนหลับคอพับไปกับไหล่ของรพี่รหัสตัวแห้ง “คุณ...ตื่น...” สะกิดร่างที่นอนครางฮือเพราะนอนไม่ค่อยสบายตัว หน้าขาวๆซุกลงไปบนไหล่ของพี่รหัสมากขึ้นเมื่อรู้สึกโดนกวน
“เอ่อ...พี่จะทำอะไรครับ” ธีรภพถาม อีกฝ่ายเป็นถึงรุ่นพี่ปีสามทำอะไรคงต้องเกรงใจกันบ้าง ไม่งั้นผิดใจกันไปแล้วมันจะเกิดปัญหา
“ผมจะพาเด็กกลับบ้าน ออกมาซน น่าจับตีก้นให้เข็ด” เย้ยย พูดเหมือนน้องรหัสเป็นเด็กประถามแอบหนีพ่อมาเล่นรถแข่งอย่างนั้นแหละ
“อ่อ ครับ” คงต้องช่วยปลุกด้วยละมั้ง เมาหลับไปขนาดนั้น “เจ้าตื่น มีคนมารับแล้ว”
“อือ...ไม่อาววววว” ธีรภพอยากจะร้องไห้ ไอ้เจ้า ไอ้น้องเวร หลับได้แต่อย่าเอามือมากอด พ่อมึงจะแดกหัวแล้ว
“เจ้า ตื่น” เสียงเข้มๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่น เจ้ากระต่ายจอมซนตัวนี้ยังจะดื้ออีก
หลังจากสะกิดอยู่ไม่นาน เปลือกตาบางๆก็เปิดช้า ตากลมกระพริบตาถี่ๆอย่างมึน เห็นชัดเลยว่าเมาแน่นอน เพราะดูเหมือนตายังลอยๆ มองเห็นอะไรลางๆไปหมด “อืม...ง่วง...” บ่นเสียงงุ้งงิ้ง ทำท่าจะหาที่นอนใหม่ เลื้อยยลงไปกองกับเก้าอี้ นาฏยเข้ามาจับไหล่เอาไว้
“กลับไปนอนบ้านนะ” เสียงทุ้มเข้มบอก มือใหญ่ลูบผมนุ่มๆเบา
“อืม...เอย...เราง่วง...” ยังคงมึนๆบ่นหงุงหงิง คงนึกว่าอยู่บ้าน
“รู้แล้ว ลุกสิ จะได้กลับบ้านนอน” นาฏยพูดเสียงเรียบ แต่นัยน์ตามองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
“ขี้เกียจ ลุก” ทำปากเบ้ แก้มพองจนน่าหมั่นเขี้ยว “ขอขี่หลังหน่อย ไอ้อัช...” สาบานนี่ว่าเมาจริงๆ เมื่อกี้ยังพูดกับแฝดที่บ้าน ตอนนี้นึกว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทไปแล้ว
“อืม...” นาฏยหันหลังนั่งย่อลง “คุณจับเขาขึ้นหลังผมหน่อย” ไม่วายหันไปบอกพี่รหัสที่มองตาปริบๆ ธีรภพรีบกุลีกุจอจับร่างน้องรหัสเมาๆนั่นขึ้นไปอยู่บนแผ่นหลังกว้างได้สำเร็จ
จันทร์เจ้าถูกจับแขนให้คล้องคอแกร่งเอาไว้ มือใหญ่ช้อนเข้าที่ข้อพับกระชับให้เรียวขาเกี่ยวเอวเขาให้แน่นกันตก ร่างเล็กพอรู้สึกถึงความอบอุ่นของหลังกว้างครางฮืออย่างสบายอารมณ์ ฝังหน้าลงกับซอกคอแกร่ง ขยับนิดหน่อยเพื่อหามุมสบายแล้วหลับไปอีกรอบ
“อัช ถือกระเป๋าเพื่อนคุณตามผมมาที่รถหน่อย” อชิระหยิบกระเป๋าเรียนของเพื่อนตัวเล็กแล้วเดินตามร่างสูงใหญ่ของรุ่นพี่คณะประมงฯเดินออกไปจากร้าน
พอลับร่างของอีกฝ่ายไป เหล่าเด็กบริหารก็หันมามองหน้ามองตากันปริบๆ ไอ้ที่เมาหลับก็ไม่รู้เรื่องอะไร แต่ไอ้ที่เมาตื่นอยู่ถึงกับสร่างเมา นี่พวกเขาตาไม่ฝาดใช่ไหม? เห็นไอ้จันทร์เจ้าคนนั้นโดนเดือนประมงปีสามสุดหล่อหิ้วออกไปแล้ว...โอ้ มาย บุดด้า ขอปูเสื่อรอเผือกแรงมากจริงๆ
“พี่นาฏย พี่กำลังทำอะไร? พี่รู้ตัวไหมกำลังทำอะไร” เสียงของอชิระหยุดขายาวๆของนาฏยเอาไว้ขณะกำลังจะเดินถึงลานจอดรถ
“ผมทำอะไรผมรู้ตัว...”
“งั้น...ผมเชื่อใจพี่ได้แค่ไหน่าพี่จะไม่ทำให้เพื่อนผมเสียใจ” สิ่งเดียวที่เขากังวลมาตลอดคือการที่เพื่อนตัวเล็กจะต้องเสียใจกับการกระทำทั้งของตัวเองและของฝ่ายตรงข้าม
“ผมคงบอกคุณไม่ได้ว่าผมน่าเชื่อถือแค่ไหน...แต่ว่าผมให้การกระทำของผมเป็นเครื่องพิสูจน์ความไว้ใจของคุณ”
อชิระนิ่งไปสักพัก งั้นเขาจะลองจับตามองการกระทำของฝ่ายไปอีกสักพักละกัน “ผมหวังว่ามันจะทำให้ผมเชื่อพี่ได้นะครับ”
นาฏยไม่ตอบ มือใหญ่ข้างซ้ายกระชับสะโพกเล็กๆไว้มั่น มืออีกข้างเอื้อมขยับมาหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกง กดรีโมทเปิดประตูเสร็จก็ค่อยๆจับร่างบนหลังเข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับดีๆ
คนเมาพอได้นอนบนอะไรนิ่มๆก็ขดซุกตัวนอนสบาย ลมหายใจดังฟี้ๆ
นัยน์ตาคมกริบมองอีกฝ่ายที่ส่งกระเป๋ามาให้เขา อชิระไม่รู้สึกว่ากดดันเพราะสายตาจริงจังคู่นั่นแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขารู้สึกถึงความมั่นคงที่อีกฝ่ายส่งมาให้เขา
สุดท้ายอชิระสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วปล่อยออกมาช้า “ผม...ฝากเพื่อนผมด้วยนะครับ”
...ไม่ใช่แค่ฝากส่งเพื่อนเขาให้ถึงบ้าน...แต่รวมถึง...หลังจากนี้ด้วยต่างหาก…
เขาก็แค่หวังว่าความไว้วางใจที่เขาเดิมพันในตัวอีกฝ่าย...จะไม่ทำให้เขาต้องผิดหวังและรวมถึงไม่ทำให้เพื่อนสนิทของเขาต้องเสียใจ
“ผมยินดี” ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากกระจับสวยนั่นอีก ร่างสูงใหญ่สอดตัวเข้าไปให้ที่นั่งคนขับ ก่อนที่รถยนต์คันสวยจะเคลื่อนตัวออกไป
ระหว่างที่รถยนต์กำลังเคลื่อนตัวไปตามทาง กรุงเทพฯยามค่ำคืนพร้อมกับแสงไฟดวงเล็กๆกับตามตึกรามบ้านช่องก็ทำให้ดูเป็นเมืองที่มีเสน่ห์ไปในตัว เสียงสั่นครืดๆในกระเป๋าด้านหลังรถทำให้เจ้าของรถหันกลับไปมอง
“คุณๆ...โทรศัพท์” ปลุกเจ้ากระต่ายที่กลายเป็นกระต่ายดื้อไปเรียบร้อยแล้ว แถมไม่ยอมตื่นพลิกตัวหนีเขาอีก
สุดท้ายนาฏยตัดสินใจตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางก่อนจะเอื้อมไปกระเป๋ามา
สายเข้า Chaooei
น่าจะเป็นฝาแฝดตัวเท่าๆกันของอีกฝ่าย สุดท้ายชั่งใจอยู่พักหนึ่งถึงตัดสินใจกดรับ
“ครับ?”
[ฮัลโหล จะกลับบ้านกี่โมงเนี่ย] เสียงที่ฟังเผินคล้ายๆกับคนที่นอนอยู่เบาะข้างคนขับดังลอดออกม
“กำลังกลับ...”
[หืม...ใครอะ อัชหรอ?] เพราะเสียงไม่ค่อยคุ้นหูทำให้ค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝากของโทรศัพท์ไม่ใช่น้องชายฝาแฝด
“ผมนาฏย”
...นาฏย??...
นายข้าวกล่องนั้น? ทำไมถึงมารับโทรศัพท์ของไอ้เจ้าขาได้ละเนี่ย
[พี่นาฏย? ที่เคยเจอที่ร้าน...] ก็เคยเจอกันที่ร้านปิ้งย่างคราวนู่น
“ใช่ ผมกำลังพาเจ้ากลับบ้าน เดี๋ยวใกล้ถึงแล้วผมจะโทรไปใหม่”
[ได้ครับ] แม้จะแปลกใจว่าทำไมน้องชายถึงไม่รับโทรศัพท์และอีกฝ่ายถึงกับต้องมาส่ง มันเกิดอะไรกับน้องเขาเปล่าเนี่ย [แล้ว
เจ้ามันอยู่หรือครับ?]
“เจ้าเมาหลับไปแล้วน่ะ ผมกำลังขับรถกลับไปบ้านคุณ แล้วใกล้ถึงผมจะโทรไป”
[อ่อ ครับ รบกวนด้วยครับ]
นาฏยวางสายไปแล้วกลับมาขับรถยนต์เหมือนเดิม
“ขอบคุณมากนะครับที่มาส่งไอ้เจ้า” จันทร์เอ๋ยยกมือไหว้ร่างสูงที่เปิดประตูลงมา หลังจากรถยนต์มาจอดอยู่ที่หน้าปากซอยเหมือนเดิม จันทร์เอ๋ยที่ได้รับโทรศัพท์ว่าจะถึงหน้าปากซอยในอีกห้านาทีทำให้ต้องรีบออกมา โดยบอกพ่อแม่ไว้ว่าจะไปรับไอ้เจ้าขา รอไม่เกินห้านาทีก็เห็นรถยนต์แล่นเข้ามาจอดเทียบ เปิดออกมาก็เป็นพี่นาฏยนี่ละ
“เขาหลับไปแล้ว คุณปลุกเขาเถอะ” ร่างสูงเท่ากันของแฝดพี่เดินไปอีกฝั่งที่มีร่างของแฝดตัวเองนอนอยู่
“เจ้า ตื่นๆๆ เข้าบ้านกัน” ตีไหล่แฝดด้วยแรงที่ไม่เบาเท่าไรนัก จนเจ้าของรำคาญยอมสะลึมสะลือขึ้นมา แต่ด้วยความที่รู้สึกเวียนหัว คลื่นไส้ทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
“อืม...จะอ้วกอะ”
“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆค่อยไปอ้วกที่บ้านนะ ลุกเร็ว” จันทร์เอ๋ยเห็นท่าเริ่มไม่ดีเลยรีบฉุดร่างของแฝดออกมาจากรถ จันทร์เจ้าออกมายืนโซเซข้างรถ ตายังลืมไม่ขึ้น
“เอย...เราคลื่นไส้” ไอ้แฝดตัวดี ซัดไปเท่าไรละเนี่ยถึงเมาจะอ้วกขนาดนี้
“เออ รีบๆเดินๆ” เข้าไปหยุงร่างของแฝดตัวเอง แต่ว่าร่างสูงใหญ่ก็ตัดสินใจล็อครถและเข้ามาพยุงอีกข้าง
“เดี๋ยวผมช่วย” จันทร์เจ้าไม่ได้ว่าอะไร ดีอีก มีคนตัวใหญ่มาช่วยๆ เขาที่ตัวเท่าๆกันจะไม่ไหวนะสิ
แต่พอเดินๆ สิ่งที่กินเข้าไปก็เริ่มจะเคลื่อนไหวไปตามร่างกายจนเหมือนมันจะจุกรวมอยู่ที่คอแล้วละสิ
“จะอ้วก ไม่ไหวววว” เสียงยานคางอ้อแอ้ หน้าตาขมวดคิ้วมุ่นเพราะรู้สึกพะอืดพะอม
“เฮ้ยยยยย!!!!” จันทร์เอ๋ยต้องร้องออกมาอย่างตกใจเพราะว่าไอ้แฝดน้องมันปล่อยของเก่าออกมาหมดเลย แต่ประเด็นคือไม่ปล่อยลงมาพื้นดีๆเสียด้วย ดันไปปล่อยใส่เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวของอีกคนอย่างเต็มที่ จนเสื้อขาวๆเลอะไปด้วยคราบ จันทร์เอ๋ยเห็นยังต้องยี่หน้าหนี ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายเลยว่าจะทำหน้ายังไง
...ไอ้เวรเจ้าขาเอ๋ยยยย…
...แอบชอบเขาแล้วก็ว่าเศร้าแล้ว…
...ที่เศร้ากว่าคือ…
...มึงอ้วกใส่เขานี่ละ...
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งุยยยยยย สวัสดีค่าาาาาา อิๆๆๆ :hao7:
พี่นาฏยมารับเด็กกลับบ้านแล้วนะค่าาาา แต่เห็นมั้ยพี่นาฏยนางเปนคนดีแค่ไหน นางพาเด็กมาส่งถึงบ้านนะค่า ถึงมือผู้ปกครองเลยด้วยยยย :hao6:
รักพี่นาฏยบวกเป็ด เอ็นดูน้องเจ้าขาคอมเม้นโลดค่า
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0)
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
พี่นาฏยคงต้องค้างที่บ้านน้องจันทร์เจ้าแล้วละนะ
-
เราต้องมีการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อค้างบ้านน้องนะคะ //อุ้ย อ้อยหล่น
-
เด็กดื้อเอ้ยยยยยย
พอสร่างมาจะทำหน้าไงเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
จะสร่างเมามั้ยเจ้า
-
พี่นาฎยต้องขอเปลี่ยนเสื้อที่บ้านแล้วล่ะ ค้างบ้านน้องด้วยก็ดี :D
-
ประเดนคือจะได้ข้าบ้านแล้ว
-
เจ้าาา ทำไมทำแบบนี้ สงสารพี่นาฏย5555
-
อ้วกเฉย 555555
-
กลิ่นอ้วก ขึ้นจมูกมาเลย
-
ชอบบบ พี่นาฏย ให้จันทร์เจ้าขี่หลังด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จันทร์เจ้า จะทำหน้าไงนะ
หลังตื่นมาแล้ว รู้วีรกรรมของตัวเอง
ที่อ๊วกใส่คนที่ตัวเองชอบ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แทบรอตอนเจ้าสร่างเมาไม่ไหวเลย
555
-
นอนค้างบ้านน้องๆๆๆๆ ^0^
-
รับผิดชอบด้วยการเป็นแฟน
:impress2:
-
:L2: :pig4: :pig2:
เนียนๆเลย มีเหตุให้ค้างบ้านแล้ว
-
ถ้าสร่างเมาต้องโดนพี่นาฏยห้ามดื่มเหล้าอีกแน่
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รับไปเต็มๆ
-
ตลกกกน้องเจ้า และน่ารักกก พี่นาฏยตอนนี้แอบน่าสงสาร 5555555
-
โถ่น้องเจ้าทำไมทำกับพี่เขาแบบนี้ล่ะ 555
-
ได้ค้างแน่เลยพี่นาฎย555
-
เจ้าขาฝากของรักให้พี่นาฏย 555+
-
โถ จะเลี้ยงกระต่ายต้องดูไม่ให้เฉามือด้วยน๊าาา
-
มารอๆๆๆๆๆ
-
สวัสดีค่า
วันนี้จะแอบมาบอกว่าวันนี้พี่นาฏยกับน้องเจ้าไม่มานะค่า
ขออภัยสำหรับท่านที่รอจริงๆ วันนี้คนเขียนไปทำงานเป็นล่ามที่เมืองอื่นมา :hao5:
ขออภัยเป็นอย่างสูงจริงๆ :z6:
พี่นาฏยตกถังอ้วกจะเป็นไงต่อไปติดตามตอนต่อไปค่า 5555
รักพี่นาฏยบวกเป็ด เอ็นดูน้องเจ้าคอมเม้นโลดค่า
-
พลาดอย่างแรงที่ไม่ได้อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ตอนแรกๆนี่เขินจิกหมอน หลังๆเริ่มลุ้นให้พี่นาฏยรู้ตัวเจ้าของกล่องข้าวเสียที (รึรู้อยู่แล้ว) แต่หวังว่าอย่าทำน้องมันเสียใจพอ น้องยิ่งน่ารักๆอยู่
-
พี่นาฎยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านน้องเลย
ถ้าเข้าบ้านน้องได้ ต้องรู้ไรเพิ่มแน่ๆ 5555
-
บทที่ 11 (11.2)
“ตายแล้ว” เสียงอุทานของหญิงวัยกลางคนที่มาเปิดประตูบ้าน
ภาพที่เห็นคือลูกชายคนโตเดินหน้าแหยๆข้างหนึ่งพยุงน้องชายฝาแฝดที่หน้าเหมือนกันเปี๊ยบมาด้วย มองเลยไปอีกหน่อยก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนหน้านิ่งอยู่ แต่ที่ต้องเบิกตากว้างกว่าเดิมก็เพราะคราบเปราะเปื้อนบนเสื้อ รวมไปถึงกลิ่นเปรี้ยวจางๆของน้ำย่อยลอยมากระทบจมูก
“ม้า ไอ้เจ้าเมาแล้วอ้วกใส่พี่เขา ม้ามาช่วยกันหน่อย” คุณนัยนา ธนชาติกุล เจ้าของร้านอาหารตามสั่งขนาดกลางๆที่ชื่อว่า ‘ขอข้าวขอแกง’ รีบขยับมาพยุงร่างของลูกชายคนเล็ก “รีบเข้าบ้านก่อนเถอะเจ้าเอย เข้ามาล้างตัวในบ้านก่อนนะจ้ะพ่อหนุ่ม” ประโยคหลังหันมาพูดกับนายหัวน้อยเปื้อนอ้วก
“ป๊า มาช่วยกันหน่อย” เสียงของหม่าม้าเรียกป๊าที่นั่งดูรายการโทรทัศน์รอบดึกอยู่ให้ออกมาช่วยพยุงร่างลูกชายคนเล็ก
คุณนที ธนชาติกุล พ่อครัวใหญ่แห่งร้านอาหารตามมสั่ง แม้ตอนนี้จะผันตัวมาคอยคุมอยู่เฉยๆไม่ได้ลงมือทำทีเดียวเพราะมีผู้ช่วยมือดีอยู่ แต่ก็ยังไว้ลายฝีมือพ่อครัวหัวป่าก์ไม่น้อย จนร้านรถเข็นเล็กๆเติบโดเป็นร้านห้องแถว ลูกค้าที่ติดใจรสชาติก็แวะเวียนมาอุดหนุนเรื่อยๆ
“โอ้โห ไอ้เจ้าขาเอ๊ยยย เมาเละเทะเลย” ป๊าบ่น
“แต่ไม่เละเทะเท่าคนที่อุตส่าห์มาส่งหรอกนะป๊า” ม้าพยักเพยิดไปที่ร่างสูงใหญ่ที่เดินตามเข้ามา คุณนทีถึงกับผงะเพราะได้กลิ่นเปรี้ยวๆจางๆ หนุ่มใหญ่ยิ้มแห้ง
“เจ้าเอยมาเอาน้องไปล้างหน้าล้างตา ส่วนพ่อหนุ่มไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” เถ้าแก้เนี๊ยร้านขอข้าวขอแกงกำชับลูกชายคนโต ส่วนตัวเองพารุ่นพี่ร่างสูงใหญ่มาอีกทาง
“รบกวนด้วยครับ” นาฏยค้อมศีรษะอย่างเกรงใจ หญิงวัยกลางคนยิ้มให้อย่างใจ ดวงตากลมโตที่คงถ่ายทอดให้ลูกชายทั้งสอง มองแล้วคล้ายกันมาก
“เดี๋ยวม้าหาเสื้อผ้ามาให้นะ พ่อหนุ่มเข้าไปอาบเลย ผ้าเช็ดตัวอยู่นี่จ้ะ” ผ้าเช็ดตัวที่พับเก็บในตู้เก็บถูกส่งมาให้
นาฏยใช้เวลาอยู่ในห้องไม่นานมาก ร่างสูงใหญ่มีหยุดน้ำเกาะประปราย เสื้อถอดซักน้ำระหว่างอาบน้ำไปแล้ว ส่วนด้านล่างเจ้าตัวใส่กางเกงขายาวตามเดิม พาดผ้าเช็ดตัวไว้บนไหล่หนา ค่อยแง้มประตูออกมาเห็นเสื้อยืดสีเทาตัวหนึ่งแขวนไว้ที่หน้าประตูห้องน้ำ เสื้อยืดตัวนี้ดูแล้วน่าจะพอใส่ได้ อาจจะสั้นไปสักหน่อยแต่ก็ดีกว่าเปลือยท่อนบน
เขาถือเสื้อเชิ้ตเปียกหมาดๆออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัว คุณนัยนาก็เปิดประตูออกออกมาจากห้องลูกชายคนเล็กพอดี
“เสร็จแล้วหรือจ๊ะ”
“ครับ งั้นผมขอตัวกลับเลยละกันนะครับ” เขาเกรงใจไม่อยากรบกวนในเวลาดึกแบบนี้
“รบกวนอะไรกัน อุตส่าห์มาส่งน้อง ม้าขอบคุณมาก” แถมยังโดนลูกชายเธอจัดของดีใส่เข้าให้ “แล้วก็ขอโทษแทนน้องด้วยนะจ๊ะ”
ร่างสูงใหญ่ยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรครับ”
“ใช้ๆ ม้ายังไม่ได้ถามชื่อเราเลย” ตั้งแต่เข้าบ้านมาจนถึงตอนนี้ยังไม่มีโอกาสถามชื่อรุ่นพี่ลูกชายเธอเลย
“ผมชื่อนาฏยครับ”
“ชื่อเพราะดีนะลูก เรียนบริหารเหมือนเจ้าหรือจ๊ะ”
“เปล่าครับ ผมเรียนประมงฯครับ”
“หรือจ๊ะ ม้าไม่ค่อยเห็นคนเรียนคณะนี้เลย”
เป็นธรรมดาที่คนอื่นจะแปลกใจกับคณะของเขา
พอลงมาด้านล่างหม่าม้าก็ยืนยันจะเอาเสื้อเขาไปซักให็และจะฝากจันทร์เจ้าไปคืนที่มหาลัยวันหลัง ตอนแรกเขาปฏิเสธแต่เมื่อ
เห็นความหวังดีและความจริงใจของอีกฝ่ายจึงได้แต่ปล่อยเสื้อเชิ้ตสีขาวให้คุณนัยนาไป
ด้านคุณนทีอาสาเดินออกมาส่งเขาถึงหน้าปากซอยที่จอดรถ
“ขอบใจนาฏยอีกทีที่อุตส่าห์มาส่งถึงบ้าน” คุณนทีก็พูดขึ้นอีกครั้งในขณะที่กำลังเดินออกมาถึงหน้าปากซอย
“ครับ” คนถูกขอบคุณค้อมศีรษะให้
แต่พอเดินมาถึงหน้าปากซอย นาฏยและคุณนทีต้องอึ้งไปพักใหญ่ เพราะว่า…
...รถยนต์คันหรูของชายหนุ่ม…
...ถูกล็อคล้อ…
ความจริงนาฏยรู้อยู่แล้วว่าเขาจอดรถในที่ห้ามจอดเพราะว่าเป็นทางเท้าเส้นขาวแดง คิดว่าจะแค่รีบพยุงร่างของรุ่นน้องไปส่งหน้าบ้านแล้วจะรีบกลับออกมา แต่ไม่คิดว่าจะเจอแจ๊คพอตขนาดที่ต้องเสียเวลาอยู่บ้านของอีกฝ่ายนานขึ้น
แหม! ทำงานดีคุ้มค่าภาษีประชาชนจริงๆนะครับคุณตำรวจ มาเร็วเคลมเร็วได้มากจริงๆ
“อืม งั้นเอาอย่างนี้ไหม นาฏยนอนที่ค้างที่นี่สักคืนก่อน แล้วพรุ่งนี้ไปสถานีตำรวจกับป๊าตอนเช้า ไปเรียกตำรวจมาปลดล้อ”
นาฏยไม่ค่อยเห็นด้วยเพราะเขาค่อนข้างเกรงใจ แต่ว่าวิธีที่คุณนทีเสนอดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เนื่องจากตอนนี้ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านเท่าไรแล้ว นาฬิกาก็ชี้เข็มบอกเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว จริงๆถ้าเขาดึงดันที่จะอยู่ทำเรื่องที่สถานีตำรวจก็ได้หรอก แต่เชื่อว่าตุณนทีต้องอยู่ช่วยด้วยแน่ๆ เขาจึงไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมานั่งลำบากไปกับเขาด้วย
“งั้นผม...รบกวนด้วยนะครับ”
สุดท้ายก็ต้องเดินย้อนกลับไปทางเก่า ตึกห้องแถวหลังเดิมที่เพิ่งเดินออกมา
คืนนั้นนายนาฏย ช่วงชัชวาลย์จึงได้นอนห้องนอนของฝาแใดคนพี่อย่างจันทร์เอ๋ยที่สละห้องตัวเองให้ แล้วเจ้าตัวระเห็ดไปนอนห้องน้องชายแทนเพราะไม่อยากลากคนเมาที่นอนหลับปุ๋ยไปแล้วไปนอนห้องอื่นอีก
...ไอ้เจ้าขา…
...เมาแล้วลำบากคนอื่นแท้ๆ…
“อืม...” จันทร์เจ้ารู้สึกว่าเหมือนโดนค้อนทุบหัวอย่างจัง ทำไมมันถึงปวดตุบๆอย่างนี้นะ ร่างกายก็รู้สึกไม่ค่อยมีแรงเลย รู้สึกตัวหนักๆไปหมด ไม่อยากลุกจากเตียงเลยสักนิด แต่ว่าเสียงปลุกจากโทรศัพท์ทำให้ต้องลุกขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
ควานๆหาต้นตอของเสียงร้องที่ตามปกติก็ฟังดูน่ารักดีแต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนมันแผดเสียงน่ารำคาญมากกว่าปกติ พอเจอก็กดทิ้ง ตากลมๆที่เปิดหรี่ๆแค่ครึ่งเดียวมองเวลา
แปดโมง? ใครตั้งให้มันเช้าขนาดนีเนี่ย พอส่องไปที่วันที่ที่ขึ้นอยู่บนจอ วันนี้เขามีเรียนบ่ายนี่ ก็ใช่สินะ เมื่อวานเพื่อนๆมันถึงได้ชวนไปเมากันได้ไงละ
เออใช่...พูดถึงเมา เขาอยากจะตบหัวใครสักคนจริงๆ บอกแล้วว่าไม่กินเหล้ายังโดนยัดเยียด เป็นไงละถึงนั่งปวดหัวอย่างนี้ไงละ พอยันตัวลุกขึ้นมาได้ก็สะบัดศีรษะไล่ความมึนงง
นี่เขากลับมานอนห้องได้ไง? หรือจะเป็นไอ้อัชพากลับมา? แต่ช่างเถอะ ใบหน้าขาวๆทำจมูกฟุิดฟิดดมเสื้อตัวเอง กลิ่นแอลกอฮอลจางๆจากเมื่อคืนยังคงเหลือค้างบ้าง รู้สึกลำคอแห้งผากด้วย หิวน้ำชะมัด
ร่างสมส่วนโซซัดโซเซลงมาข้างล่าง พูดเสียงยานคาง “ม้าค้าบบบ เจ้าขาหิวน้ำ” เป็นปกติที่ถ้าอยู่บ้านแล้วสรรพนามชื่อเล่นของตัวเองจะถูกนำมาใช้
“ตื่นแล้วหรือเจ้าตัวดี มานี่เลย”
จันทร์เจ้าเดินเตอะแตะเข้าาไปในห้องนั่งเล่นที่ฝากหนึ่งถูกกั้นง่ายๆวางโต๊ะกินข้าว ขาเล็กที่กำลังก้าวเป๋ๆมีอันต้องชะงักกึกจนร่างกายแทบเสียการทรงตัว
ก็สิ่งที่ทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง ตาถลนอยู่นี่ก็คือ
...พี่นาฏย…
ไม่ใช่พี่นาฏยธรรมดานะ
...พี่นาฏยกำลังนั่งกินข้าวต้มอยู่บ้านเขาน่ะสิ…
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่าาาาา กลับมาแล้วค่าาาาาา :hao5: ขออภัยที่หายไปสองวันกว่าๆ
คนเขียนหลังเดาะมาค่า ฮ่าๆ ทำให้นั่งพิมพ์นานๆไม่ได้ ปวดหลังมาก เลยพิมพ์ต้อกแต้กนิดหน่อยๆ
ตอนนี้สั้นๆ ต้องขออภัยรอบที่ล้าน ฮ่าๆ ลงเองยังรู้สึกเลยว่ามันกุดๆ ฮ่าๆ :mew5:
ถ้ายังไงกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าควบด้วยเพื่อความต่อเนื่องและความฟินก็ไดนะค่าาาา
ตอนนี้พี่นาฏยนางเคราะห์ซ้ำกรรมซัดมากๆๆฮ่าๆๆ โดนอ้วกแล้วยังมาโดนล็อคล้อ อิๆๆ จริงๆนางอยากกลับไปนอนบ้านนางนะค่า เพราะนางเกรงใจเจ้าของบ้าน แต่ว่าอิฉันไม่ยอมมม ใครจะยอมให้พระเอกชั้นเข้าบ้านแล้วจากไปง่ายๆ อย่างนี้มันต้องปิดประตูตีแมวเลยค่าาาา อิอิ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
“ชื่อเพราะดีนะลูก เรียนบริหารเหมือนนาฏยหรือจ๊ะ” << ต้องใส่ชื่อน้องเจ้าป่ะคะ?
-
น้องเจ้าขาาา เมาเละ 5555
-
:pig4:
-
“ชื่อเพราะดีนะลูก เรียนบริหารเหมือนนาฏยหรือจ๊ะ” << ต้องใส่ชื่อน้องเจ้าป่ะคะ?
กรี๊ดดด ขอบคุณมากค่า ผิดมหันห์ แก้เดี๋ยวนี้ค่า
ขอบคุณมากค่า :hao5:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อึ้งไปเลยซิเจ้าขา
:laugh: :laugh:
-
พี่นาฏยจะทันได้ยินชื่อเจ้าขาไหมนะ
-
โถ่ หนูเจ้า 5555
-
:L2: :pig4:
ยังงง ๆ
-
55555 ลูกเขยเข้าบ้านว่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้องจันทร์เจ้าแทบหายเมาเลยทีเดียว เห็นพี่นาฏยแต่เช้าแบบนี้ ฮ่าๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
แหม นึกว่าจะได้นอนด้วยกัน
:z1:
-
:mc4:
-
พี่นาฏยมีความไว ได้เข้าบ้านน้องเจ้าแล้ว เตรียมฝากฝังตัวเลยดีไหมคะ :hao3:
แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้เรื่องนะว่าก่อเหตุอะไรไว้เมื่อคืน 55555
-
ความจะแตกไหม เจ้าขา?
-
โดนน้องอ้วกใส่ไม่พอยังโดนคุณตำรวจที่โคตรขยันในการทำหน้าทีล็อคล้ออีกต่างหาก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความจะแตกมั้ยน้อ มาถึงบ้านขนาดนี้ แถมได้กินข้าวต้มด้วย อิอิ :katai2-1:
-
เค้าจะรู้ความจริงยัง
-
หึหึ เส้ดแน่
-
ท่าทางช๊อค ฮ่าๆๆๆ
-
สวัสดีค่า
วันนี้ขอเลื่อนลงนิยายนะค่า พี่นาฏยนางหนีไปปลูกอ้อย ตอนนี้ผลผลิตหมดไร่
ต้องปลูกเพิ่ม555 (จริงๆคือคนเขียนยังปวดหลังอยู่ ไม่หายเลย นั่งพิมพ์นานๆไม่ไหว)
ขออภัยจริงๆค่าที่ต้องทำให้รอนานอีกแล้ว
จะรีบทำให้หายปวดหลังแล้วจะรีบมาต่อค่า :katai4:
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า เยิฟฟฟฟ
-
พักผ่อนก่อนนะคะ หายเร็วๆค่า :mew1:
-
ลุ้นมาก ว่าความจะแตกตอนไหน พี่นาฎยเล่นเข้าบ้านมาแบบนี้ 555+
-
พี่นาฎย กลับในห้องนอน อ้อยหมดไร่แล้วมั่ง :mew2: :mew2:
-
หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
สนุกมากๆๆๆเลยจ้า อ่านไปยิ้มไป
-
สวัสดีค่า
คลานมาแจ้งข่าวว่าพี่นาฏยนางปลูกอ้อยสปีดเต่าคลาน และหลังคนเขียนก็ยังเดาะไม่หายดี
เลยขอเลื่อนไปอีก (ตอนนี้แต่งไปได้แค่สามหน้านิดๆ :katai4: ปั่นไม่ทันเลย แง) ขออภัยอย่างยิ่ง
รักพี่นาฏย รักน้องเจ้าแวะเวียนมาพูดคุยกันได้ค่า
เยืฟฟฟ
-
ขอให้หายไวๆ นะครับคนเขียน
ยังรอเสมอ อิอิ
-
หายไวๆนะคะ
-
สั้นจุง รอตอนต่อไปน้า~~
-
หายไวๆนะคะ
:L2: :L2:
-
กรี๊ดดด ตามทันเเล้ว มันละมุนละไมน่ารักสุดๆ
-
บทที่ 12 (12.1)
“ท...ทำไมพี่นาฏยมาอยู่ที่นี่ได้” เขารู้สึกว่าเหมือนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ
หม่าม้าเดินหน้ายักษ์เข้ามาหา “เมื่อคืนไปทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนน่ะสิ”
จันทร์เจ้าทำหน้างง รีบส่ายหน้าพัลวัน “อะไรอ่ะ ม้า เจ้าไม่ได้ทำอะไรนี่” ก็เขาจำได้ว่าไปกินข้าวกับพวกเพื่อนแล้วก็รุ่นพี่ที่คณะเฉยๆนี่ ประเด็นคือพี่นาฏยครับ พี่มาจากไหนครับเนี่ย มาถึงบ้านเลยด้วย แงง ม้า...หนูทำหน้าไม่ถูก
“ง่า” คุณนทีที่นั่งอยู่หัวเราะเบาๆ ส่วนไอ้แฝดขำเสียงดังมาก หม่าม้าคนสวยยืนทำหน้ายักษ์อยู่หน้าเขา
“มานี่มา มาขอโทษพี่เขาเลยมา” เขาถูกลกแถดเข้าไปยืนอยู่ข้างๆร่างสูงใหญ่ที่นั่งเก้าอี้ตัวเสริมของโต๊ะกินข้าวเพราะทุกทีมีแค่สี่ตัว คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาคมดุมองหน้าเขาแต่รู้สึกเหมือนล้อเลียนทางสายตาอย่างไรก็ไม่รู้ รวมถึงรอยยิ้มมุมปากที่ทำเอาหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
...รอยยิ้มร้ายกาจที่สุด…
“อ่า...เจ้าทำทำอะไรหรอครับ” จันทร์เจ้าหันไปถามม้าตัวเอง
โดดเขกหัวมาหนึ่งที “เราน่ะ เมาเละเทะแล้วอ้วกใส่พี่เขาเต็มเลยนะสิ”
อ้อ ก็เรื่องแค่นี้อะม้า ทำเป็นตื่นเต้น แต่ว่า...อะไรนะ!!!!! อ้วกเหรอออออ แงง ไม่จริง บอกสิว่าไม่จริง เขาหันไปมองไอ้แฝดตัวเท่ากันๆ ทำหน้าแหยๆใส่ จันทร์เอ๋ยพยักหน้าเป็นการซ้ำเติมว่าสิ่งที่คุณนัยนาพูดมาเป็นความจริงทุกอย่าง
“ใช่ ตัวอ้วกใส่พี่เขาเต็มไปหมด”
หมดกัน! หมดกัน! หมดกัน! หมดกันยกกำลังล้านๆๆครั้ง
นี่เขาอ้วกใส่พี่นาฏย! ลำพังแค่แอบชอบทำได้แต่ส่งข้าวก็อาภัพพอละ นี่ยังเพิ่มความเกลียดให้อีกฝ่ายโดยการอาเจียนใส่นี่นะ!
พอกันที! ใครชวนไปเลี้ยงเหล้าอีกจะไม่ไปอีกแล้ว
ใบหน้าขาวเดี๋ยวก็ซีด เดี๋ยวก็แดง กลับมาหน้าเขียวเหมือนโมโหใครมา นาฏยลอบยิ้มกับตัวเอง
ดูเหมือนกระต่ายจะสติแตกไปเรียบร้อยแล้ว ทำไมดูแล้วมันตลกอย่างนี้
“คือ...คือ…” กระต่ายยังสติเตลิดต่อไป
“คืออะไรละ ขอโทษพี่เขาซะ แล้วก็กินข้าวเสร็จแล้วพาพี่เขาไปสถานีตำรวจด้วย”
“ทำไมต้องไปสถานี?” กระต่ายงง แค่อ้วกต้องไปหาตำรวจกันเลยหรอเนี่ย
“นายจันทร์เจ้าขา” คุณนายของร้านขอข้าวขอแกงยืนเท้าสะเอว “เมื่อคืนเพราะคุณนั่นแหละครับ รถพี่เขาถึงล็อคล้อ” เง้ออออ ไม่จริง เมาเละ อ้วกแตก รถโดนล็อคล้อ ถ้าตัวเขาเป็นพี่นาฏยนี่กูต้องสงสารตัวเองมากแค่ไหนกันนะ ฮือๆ
“ขอ...ขอโทษจริงๆครับ” หัวทุยๆก้มปลกๆหลายครั้งติดๆ
“หึๆ ไม่เป็นไรๆ” พี่นาฏยแอบขำเบาๆ โบกมือไปมา
“เดี๋ยวม้าให้น้องพาไปสถานีนะจ๊ะ” คุณนายรีบกุลีกุจอรินน้ำผลไม้สดเพิ่มให้กับร่างสูงหน้าคมดุ “เจ้าขาไปตักข้าวมากินเร็วๆ”
นาฏยสะดุดเล็กน้อยกับชื่อเรียก “เจ้าขา?”
“ม้า!” เจ้าของชื่อร้องเสียงหลง หม่าม้าจะมาเรียกชื่อเล่นเต็มๆทำไม!
“อ้าว เจ้าขาจะร้องทำไม” หันไปเอ็ดลูกชายก่อนจะหันมาตอบรุ่นพี่ยิ้มๆ ชี้มาทางร่างเล็กที่ยืนนิ่ง “นี่ละชื่อเจ้าขา แต่ม้าชอบเรียกจันทร์เจ้าขา”
นี่มันไม่ใช่เวลามาภูมิใจกับชื่อลูกชายแล้ว จบกัน! เขาไม่เห็นอยากจะให้ม้าเรียกแบบนี้สักหน่อย ม้านะม้า เจ้าขาอยากโกรธแรง
“จันทร์เจ้าขา?” เสียงทุ้มกลั้วเสียงขำในลำคอ ใบหน้าคมดุแฝงไปด้วยความแปลกใจระคนขบขัน
ชื่อจันทร์เจ้าก็เพราะดีอยู่ แต่พอมันกลายเป็นจันทร์เจ้าขาแล้วทำให้เขารู้สึกเหมือนอีกฝ่ายเป็นเด็กตัวเล็กๆมากกว่า
“พี่นาฏย!” เสียงแหวดังใส่คนที่นั่งไหล่สั่นเบาๆ จันทร์เจ้าลืมตัวใส่น้ำแง่งอนที่ชอบใช้กับที่บ้านอย่างเอาแต่ใจ
โดนหม่าม้าตีแขนเพี้ยะ “ไปเรียกพี่เขาเสียงดังได้ไง”
“ก็…” ฮึ้ย! สู้ไม่ได้ หมดกัน! พี่นาฏยรู้ความลับเรื่องชื่อของเขาหมดละ
สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคุณนัยนายืนมองตาเขียวปั๊ด สั่งให้นั่งกินข้าวต้มเร็วๆแล้วพาพี่นาฏยไปสถานีตำรวจ นั่งเข่นเขี้ยวตากลมโตถลึงตามองร่างสูงฝั่งตรงข้ามที่เอาแต่มองเขาตาระยับ ทั้งที่หน้าก็นิ่งเป็นหุ่นแต่ทำไมดวงตาคมคู่นั้นถึงได้แพรวพราวขนาดนี้
แต่ดูเถอะ!
ความหงุดหงิดที่โดนสายตาล้อเลียนทำเอา...จันทร์เจ้าขาคนนี้ลืมเขินพี่นาฏยกันเลยทีเดียว
“ข้าวต้มบ้านคุณอร่อยนะ” อยู่ๆคนที่เดินตามออกมาจากโต๊ะอาหารก็พูดขึ้น
จันทร์เจ้าตัวแข็งค้าง เขาลืมไปสนิทเลยว่าเขาทำอาหารกล่องไปให้พี่นาฏย แถมรสชาติมันคงคล้ายๆกับที่เขาทำเพราพว่าเขาก็ดู ลองทำมาจากการสอนของป๊าม้าเจ้าของร้านขอข้าวขอแกงนี่ละ
อย่าบอกนะว่าพี่นาฏยจะพอจำรสชาติได้?! ไม่จริงน่า
“อ่อ ครับ…” คนมีชนักติดหลังเลือกที่จะเงียบเอาไว้ ไม่ต่อความยาวสาวความยืดอะไรอีก แม้ในใจจะเต้นตึกกลัวอีกฝ่ายจะจับได้เหลือเกิน
ถ้าความแตกตรงนี้ เขาจะโดนมองด้วยสายตาแปลกไหม? จะโดนพี่นาฏยรังเกียจไหม? โอยไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
ร่างเล็กรีบก้าวยาวๆมาที่ประตูเพื่อเป็นการปิดสนทนา ในใจแอบโล่งอกเล็กๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก
“เชิญครับ” เสียงเล็กๆบอก เจ้าตัวเปิดประตูบ้านให้
จันทร์เจ้าที่แต่งตัวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยกับร่างสูงของนาฏยที่ก็อยู่ในชุดนักศึกษาเช่นกัน เสื้อที่โดนคราบอาเจียนเมื่อคืนถูกคุณนัยนาซักแห้งและรีดให้จนเรียบกริบ ไม่เหลือคราบจากเมื่อวานเลยสักนิด
“นำไปสิ” คนพูดน้อยแต่ต่อยหนัก ไม่ใช่ต่อยหนักธรรมดานะ ชอบฮุกหมัดเข้าใต้เข็มขัดตลอดเลย ผายมือให้อีกฝ่ายเดินนำไปก่อน
ร่างเล็กเผลอถลึงตามองก่อนจะปิดประตูบ้าน เดินนำลิ่วไปที่จักรยานแม่บ้านคันหนึ่งที่จอดพิงกำแพงรั้วเอาไว้ เป็นจักรยานที่มีเบาะซ้อนท้าย ด้านหน้าเป็นตะกร้าใส่ของ แต่ดูแล้วยังไงก็ดูเป็นจักรยานที่นาฏยกำลังคิดหนักว่าถ้านั่งลงไปแล้วยางจะไม่แบน ยิ่งซ้อนท้ายแล้วคนขับตัวเล็กหน้างอนั่นจะไม่เสียหลักพากันร่วงลงไปกองข้างทางทั้งคู่
คราวนี้ละโรงพักไม่ได้ไป ไปเซย์ไฮโรงพยาบาลแทนละมั้ง
“ผมว่าคุณซ้อนแล้วผมขับดีกว่า”
จันทร์เจ้ามองคนพูดเล็กน้อย “พี่นาฏยขี่ได้หรือครับ”
นาฏยจับถึงความประชดในประโยคนั่นไม่ได้เลย มันมีแต่ความงงงวย
เขาก็คนนะ เคยเป็นเด็กผ่านพ้นช่วงเวลาหัดขี่จักรยานมาแล้ว ทำไมกระต่ายแคระตัวนี้ถึงคิดว่าเขาขี่ไม่ได้กัน
“คุณจันทร์เจ้าขา” พอโดนเรียกแบบนี้ เจ้าของหันมามองตาเขียว “ผมขี่เป็น” นาฏยรู้สึกตัวเองไม่ได้อารมณ์แบบนี้มาสักพักละ บางทีแหย่เจ้ากระต่ายแคระก็เพลินดี “ลงมาคุณ ผมไม่มั่นใจว่าซ้อนท้ายคุณแล้วคุณจะพาผมไปสวัสดีพื้นข้างทางเมื่อไร”
ใครกัน! ใครมันกล้าเอาพี่นาฏยคนขรึมไป เหลือแต่คนชอบล้อลเลียนหน้าตายคนนี้ ไปเอาคนเดิมกลับมาคืนจะนทร์เจ้าด้วยก่อนที่เขาจะระเบิดตัวเองตายเพราะโดนล้อตลอดเวลา
ร่างเล็กหน้ายิ่งบูดแต่ก็ยอมวาดขาลงมาจากพาหนะ ร่างสูงใหญ่ก็แทรกตัวเข้าไปแทนที่ ยืนคร่อมจักรยานรออีกฝ่ายกำลังปีนคร่อมเบาะซ้อนด้านหลังอย่างเก้ๆกังๆ พอเห็นว่าคนข้างหลังนั่งเข้าที่เข้าทางแล้วก็ออกรถ
จันทร์เจ้าเกาะเบาะท้ายแน่นเพราะกลัวตก เขาไม่ได้นั่งซ้อนท้ายใครมาตั้งแต่ขี่จักรยานเป็นตอนประถม
“ไปทางไหนคุณ?” คนขี่ถามขณะขี่โต้ลมเบาๆเบ็นสบาย
“เลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลยครับ” โชคดีว่าซอยบ้านเขากับสถานีตำรวจไม่ได้ไกลกันมาก ห่างถัดไปไม่มาก
ใช้เวลาไม่นานมากสองหนุ่มก็พาพาหนะไร้มลพิษมาถึงหน้าสถานีตำรวจพอดี หาที่จอดหลบแดดตอนเช้า ล้อคล้อเรียบร้อยก็เดินขึ้นสถานีตำรวจไป
หลังจากคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเรียบร้อย จ่ายค่าปรับเสร็จสรรพ นาฏยก็ถูกพาไปทางด้านหลังที่มีรถยกและรถยนต์คันหรูของเขาจอดอยู่
“ผมขอโทษอีกครั้งครับที่ทำให้เดือดร้อน” จันทร์เจ้ารู้สึกแย่จริงๆที่ทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อนขนาดนี้
นาฏยมองคนรู้สึกผิดด้วยสายตานิ่งก่อนจะเคาะหน้าผากได้รูปเบาๆ “จ๋อยเชียว” แล้วก็หัวเราะเบาๆ
จันทร์เจ้าเงยหน้ามองร่างสูงที่มีรอยยิ้มติดอยู่ ใจดวงเล็กๆกำลังเต้นตึกตัก เขาคิดว่าเขากำลังจะแย่เอาถ้ายังเจอพี่นาฏยยิ้มอย่างนี้ต่อไป
“ง...งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ลาพี่เขาเสียงอึกอักก่อนจะรีบวิ่งแจ้นไปที่จักรยานที่จอดอยู่
นาฏยส่ายหน้า กระต่ายวิ่งหนีไปเสียแล้ว ร่างสูงยิ้มก่อนจะปลดล็อครถแล้วสอดตัวเข้าไป รถยนต์คันหรูค่อยๆขับตามตูดรถจักรยานแม่บ้านของเจ้าหระต่ายที่กำลังบังคับพาหนะไปตามทาง
จันทร์เจ้าถึงกับต้องหยุดรถแล้วหันมา “พี่นาฏยตามมาทำไมครับ?”
นาฏยไม่ยอมเปิดกระจกรถ ทำเพียงแค่ชี้นิ้วให้อีกฝ่ายขับจักรยานไปข้างหน้าต่อไป จันทร์เจ้าไม่ยอมขยับรถ พี่นาฏยก็แกล้งทำเป็นเฉยไม่ยอมขยับรถไปไหนเช่นกัน
และแล้ว...จักรยานแม่บ้านคันหนึ่งที่คนขี่หน้าบูดเคลื่อนที่ไปตามทางอย่างระมัดระวังโดยมีรถยนต์คันหรูขับตามช้าๆโดยไม่แซงหน้าแต่อย่างใด
“เฮ้ย! เจ้าเอยเมื่อคืนเขานอนกับพี่นาฏยหรอ?” มีคนเพิ่งนึกขึ้นได้ร้องถามอย่างตกใจขณะที่กำลังจอดจักรยานพิงกำแพง หลังจากที่รถยนต์คันหรูและเจ้าของขับออกไปแล้ว
“บ้าหรอไง ตัวนอนกับเขา ส่วนพี่นาฏยน่ะนอนห้องเราคนเดียว”
คนฟังตบอกตัวเองปุๆอย่างโล่งใจและยิ่งโล่งใจเมื่อรู้ว่าพี่นาฏยไม่ได้เข้าไปให้ห้องตัวเอง
ขืนเข้าไป ความลับเขาแตก ใครจะรับผิดชอบ!
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาแล้วค่าาาาาา มาพร้อมกับพี่นาฏยและน้องเจ้าขาด้วย :hao7:
แล้วก็หลังเดาะหายแล้วด้วย ฮ่าๆๆ นั่งปวดหลังอยู่หลายวัน :mew5:
พี่นาฏยนางจะเพิ่มสกิลการอ้อยขนาดไหน น้องเจ้าขาจะเขินแรงแค่ไหน ตามไปส่องได้เลยค่า
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
น่ารัก
-
เด๋ยวถางไร่อ้อยให้พี่นาฎยทั้งหมดเลย ต้องมาบ้านเด็กบ่อยๆนะ ข้าวต้มอร่อยใช่ไม๊ล่าาาาาาาาาาาา :hao7:
-
อยากฝัดจันทร์เจ้าขาอ่ะ งื้อออออออออ :-[
พี่นาฏยจะเริ่มหลงเสน่ห์น้องจันทร์เจ้าขาหรือยังคะเนี่ยยยย
-
จันทร์เจ้าขา ชื่อน่ารักจริงๆ
:mew1: :mew1:
-
อ่านไปยิ้มไป
-
ความลับจะแตกแล้ว ?
-
ถ้าพี่นาฏยได้มากินข้าวที่บ้านจันทร์เจ้าขาบ่อยๆ ก็ต้องรู้แหละว่าข้าวกล่องที่ได้มาจากบ้านเจ้าขา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
555555 ความลับแยะนะ
-
ขำความเงิบของเจ้าขา คึคึ
-
จีบเลยๆ
:z2:
-
จันทร์เจ้า ได้ใกล้ชิดพี่นาฏย อย่างไม่คาดคิด
พี่นาฏย หลงกระต่ายตาแป๋วตัวน้อยไปแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หึหึ
-
อยากจะรู้ว่าในห้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่ 55
-
ฮ่าๆ สติแตกกันเลยทีเดียว
-
อ้อยท่วมบ้านน้องเจ้าแล้วค่า
-
พี่นาฏย นี่ล้อน้องรัวๆเลยอ่ะ 555555
งี้แหล่ะเนอะ เด็กมันน่ารักน่าแกล้ง
-
พี่นาฎยเหมือนกำลังสนุก 555
-
มีความสุขที่น้องโดนแกล้ง 5555
-
บทที่ 12 (12.2)
...ความลับ…
ที่วางอยู่เงียบๆภายในห้องนอนของเขา
จันทร์เจ้าหยิบกล่องไม้ใบกลางๆขึ้นมาจากใต้เตียงหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยกำลังจะเตรียมไปมหาลัย เขาไม่ลืมที่จะเตรียมข้าวกล่องไว้เรียบร้อยแล้วด้วย จะเอาไปให้เปเปตอนเที่ยงๆก่อนเข้าเรียนบ่าย
มือเล็กเปิดฝากล่องไม้ออกมา ข้างในไม่ใช่เงินหรือของมีค่าใดๆทั้งสิ้น
...โพสอิสหลายสิบใบ…
ถูกแปะไว้ทั่วกล่องจนเต็มเหยียดไม่เห็นเนื้อไม้ของตัวกล่องเลย เป็นโพสอิสที่ได้มาพร้อมๆกับข้าวกล่องที่ว่างเปล่าทุกวัน
ไล่ไปตั้งแต่โพสอิสใบแรก…
...สวัสดี คุณคือใคร? แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ…
โพสอิสใบแรกที่ได้รับมาครั้งแรกมันทำให้เขาหุบยิ้มแทบไม่ได้เลยเหมือนกล้ามเนื้อมันค้างอยู่อย่างนั้น
...ขนมโตเกียวบานาน่า หวังว่าคุณจะชอบ…
โพสอิสใบต่อๆมาเป็นโพสอิสที่แนบมาพร้อมขนมอร่อยๆ บางอย่างเขาไม่เคยกินด้วยซ้ำ ตอนแรกเขาไม่ได้กินขนมเพราะนึกว่าพี่เขาลืมเอาไว้เฉยๆแต่พอวันต่อมาเขาก็ได้ขนมเพิ่มขึ้นเยอะกว่าเดิม บางครั้งมีทั้งน้ำผลไม้เอย นมเอย
แม้พี่นาฏยจะแค่ให้เพราะตอบแทนอาหารกล่องที่เขาทำให้แต่มันทำให้เขายิ้มได้ตลอดเลย
จากแค่แผ่นเดียวกลายมาเป็นหลายสิบแผ่นแปะเรียงอยู่ในกล่องอย่างเรียบร้อย
...ความสุขเล็กๆของคนแอบรัก…
สุดท้ายจันทร์เจ้าปิดกล่องไม้ใบนั้นลงก่อนจะดันกลับเข้าไปใต้เตียง
...ให้ความลับของเขานอนสงบเงียบอยู่ใต้นี้ต่อไป…
“มึงพวกไอ้เอกมันชวนไปสวนน้ำที่...ไปมั้ย?” อชิระที่นั่งดูดน้ำปั่นในมือถามขึ้นขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่หน้าโรงอาหารกลางของมหาลัย
“อืม ดูก่อนนะ อาจจะต้องช่วยที่บ้าน” จันทร์เจ้าไม่แน่ใจ
ตอนนี้กำลังนั่งรอเปเปสาวดิลิเวอรี่ข้าวกล่องมารับของไปส่งให้พี่นาฏย
“อือ ยังไงก็บอกกูละกัน” อชิระยักไหล่ “เมื่อไรเปจะมาละเนี่ย”
จันทร์เจ้าขมวดคิ้วตาม วันนี้เพื่อนสาวออกจะมาช้ากว่าปกติ ทุกทีไม่เคยรอนานขนาดนี้ เขากลัวว่าเวลาพักของพี่นาฏยจะหมดก่อนที่จะได้กินข้าวเที่ยง เมื่อเช้าคนตัวโตมีแค่ข้าวต้มอ่อนๆรองท้องเท่านั้น แถมพี่นาฏยกินจุตามขนาดตัว แค่ข้าวต้มสองชามไม่น่าจะทำให้อยู่ท้องหรอก
เขาเลยทำข้าวผัดน้ำพริกลงเรือแกล้มด้วยไข่เค็มและหมูทอด จริงๆอยากทำหมูหวานแต่เพราะพาพี่นาฏยไปสถานีตำรวจทำให้เขาทำไม่ทัน เลยจัดการทอดหมูที่หมักไว้ในตู้เย็นมาแก้ขัดไปก่อน
เสียงโทรศัพท์ดังทำให้จันทร์เจ้าละความสนใจมามอง สายเข้าจากเพื่อนสาสที่กำลังถูกพูดถึงอยู่พอดี
“ว่าไงเป อยู่ไหนแล้ว”
[เจ้า โทษที แกเอาของมาให้ที่ตึก...หน่อยได้ไหม?”
“ได้ๆ” เขาตอบรับก่อนวางหูไป
เปเปให้เขาเอาของไปให้ที่อีกตึกหนึ่งซึ่งไกลจากตรงนี้พอสมควร แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็เดินไปได้
“เจ้า มาแล้วๆ” เสียงของเพื่อนต่างสาขาดังมาก่อน เห็นร่างเล็กกว่านิดหน่อยวิ่งเข้ามาหา
“ใจเย็นๆ”
“โทษที วันนี้ติดธุระนิดหน่อย” เปเปหอบแฮ่ก เอื้อมมือไปรับกระเป๋าผ้าใบประจำมาถือไว้ “วันนี้พวกพี่เตน่าจะอยู่ที่โรงอาหารคณะ เดี๋ยวเราเอาไปให้”
“รบกวนด้วยนะ”
“เจ้า เราถามไรหน่อย” เสียงจริงจังของอีกฝ่ายทำให้จันทร์เจ้ามองใบหน้าเพื่อนตัวเอง
เขาพยักหน้า
“เจ้าจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไร?” เธอเห็นเพื่อนทำแบบนี้มาได้หลายเดือนแล้ว แต่ยังไม่มีท่าทีส่าจะถอดใจหรือใจกล้าไปสารภาพบอกพี่นาฏยเสียที
ดวงตากลมโตหลุบตาลง รู้สึกสะท้อนในใจเหมือนกัน...นั่นสิ...เขาจะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ… เมื่อไรถึงจะกล้าที่จะบอกอีกฝ่ายกัน
“เราขอเวลาอีกหน่อยนะ” รู้แต่ว่ายังอยากยืดเวลาไปอีกสักพัก ถึงพี่นาฏยจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่อย่างน้อยก็อยากให้พี่นาฏยได้นึกถึงคนทำข้าวกล่องส่งบ้างก็ยังดี
“เราอยากให้เจ้าลองกล้าบอกพี่เขาดูนะ” เปเปไม่ได้รังเกียจความรักของเพื่อนสักนิด แม้จะเพื่อนจะชอบผู้ชายก็เถอะ และต่อให้พี่นาฏยอาจจะไม่ได้คิดเหมือนจันทร์เจ้าแต่เธอมั่นใจว่าคนอย่างพี่นาฏยก็ไม่ได้รังเกียจจันทร์เจ้าเช่นกัน
“อือ แล้วเราจะลองดู” แต่ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันล่ะ ว่าจะกล้าบอกเมื่อไร บางทีเขาอาจจะปล่อยมันเป็นแบบนี้ต่อไปจนอีกฝ่ายเรียนจบออกไปเลยก็ได้มั้ง
“งั้นเดี๋ยวเราไปส่งก่อนนะ เดี๋ยวหมดพักกลางวัน” เปเปชูถุงผ้าพร้อมกับยิ้ม เขาพยักหน้าขอบคุณ
“ทำอะไรกันน่ะ?!”
!!
จันทร์เจ้าและเปเปสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำถามเสียงเข้ม ยิ่งจันทร์เจ้าขนลุกเฮือก! เขาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
ค่อยหันไปเผชิญหน้ากับความจริงที่มาเร็วกว่าที่เขาคาดคิดไว้
...บางทีเรื่องทั้งหมด…
...อาจจะจบลงตรงนี้ก็เป็นได้...
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใครกันๆ คนนั้นคือครายยยยยยยย มาทายกันเถอะะะะะ ใครทายถูกกกก เขาไม่มีของให้ ฮ่าๆๆๆ แต่อยากให้มาทายกันเยอะๆเลย
(ตอนนี้สั้น ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นค่า :mew6:)
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
:a5:
-
แก๊งพี่นาฏยแหงเลย แต่ไม่รุ้ว่ามีเจ้าตัวในกลุ่มไหม~
-
:hao5:
-
อุ้ต้ะ!!
-
เสียงใครกัน
จันทร์เจ้าจะโดนจับได้แล้วหรอ
:mew2: :mew2:
-
แล่วๆๆๆๆๆ :hao7:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ต้องเป็นเพื่อนพี่นาฏยแน่ๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสียงใครนะ อยากรู้ๆ
-
ไม่นะ พี่นาฏยหรือเปล่า น้องเจ้าจะแย่ไหมเนี่ย
-
ไม่ได้เข้ามานานมากกกก
คิดถึงพี่นาฏยและน้องเจ้าขาโคตรๆ
ทำไมตอนนี้สั้นจัง :ling1: :ling1:
คิดถึงคนเขียนด้วยค่ะ :o8:
-
หูยยยย แจ๊ดพอตแตกแหง
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กำลังซักผ้ากันอยู่ค่ะ ผ้าขาว ถามพี่เขาสิคะว่าจะซักด้วยกันไหม
555
-
มีความรู้สึกว่าอาจจะเป็นพี่เอ็ดมันรึเปล่านะ
-
ความแตกแน่ แค่พี่นาฏจะแกล้งไม่รู้หรือเปล่า
-
โอ๊ะโอ ใครกัน??
-
อะไรๆอาจไม่เปนอย่างที่คิดนินู๋จันทร์ ^0^
-
หืออออ...เพื่อนพี่นาฎยแน่ๆ ทักมาแบบนี้
มาได้จังหวะเลย 555+
-
สั้นแบบโดนตัดจบ เหมือน ที่จะถามว่าใครฆ่านานะ 5555
เกี่ยวไหม. ใครหว่าาา
-
ความลุ้นนี้ ทำไมทิ้งให้ค้างแบบนี้ล่ะ :ling1:
-
บทที่13 (13.1)
“ทำอะไรกันน่ะ?!” เสียงเข้มๆที่ถามขึ้นทำให้จันทร์เจ้าใจตกไปอยู่ตาตุ่ม
มีคนมาเจอแล้ว!
พี่นาฏย!
ไม่จริงน่า!
“เฮียเต…” เสียงเพื่อนสาวครางเสียงอ่อย ก่อนเจ้าตัวจะถอนหายใจเฮือก “นึกว่า…”
“นึกว่าใคร?” เตเตที่เดินเข้ามามองหน้าจันทร์เจ้าสลับกับน้องสาวตัวเอง ก่อนจะก้มมองในมือของน้องสาวที่มีถุงผ้าหน้าตาคุ้นๆอยู่
มันเหมือน...ถุงผ้ากล่องข้าวของเพื่อนเขา
“อย่าบอกนะว่า…” ชายหนุ่มแปลกใจระคนตกใจเล็กน้อย หากเขาเดาไม่ผิด “คนที่ส่งข้าวกล่องให้ไอ้นาฏยผ่านเปคือ…” เขาไม่ได้เอ่ยออกมา แต่แค่นี้ก็คิดว่าเขาเดาถูกต้องทั้งหมด
ใบหน้าของรุ่นน้องหนุ่มคนละคณะที่ฉายแววตกใจระคนกลัวๆกันไปทำให้เตเตยิ้มอ่อนๆ
“พี่เต...ผม…” คนถูกจับได้ไปต่อไม่ถูก กลัว...กลัวว่าอีกฝ่ายจะเอาไปบอกเพื่อนสนิทตัวเอง กลัว...กลัวว่าอีกฝ่ายจะรังเกียจเรื่องที่เขาแอบชอบพี่นาฏย
เตเตมองรุ่นน้องที่ดูตื่นตระหนก “ใจเย็นๆเจ้า พี่ไม่ได้ว่าอะไร” เขาไม่ได้ไม่พอใจหรือรังเกียจรุ่นน้องคนนี้ มีแปลกใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายคือคนที่มาแอบชอบเพื่อนของเขา
“พี่เต ผมขอร้อง...อย่าเพิ่งบอกพี่นาฏยได้ไหมครับ?” เขาจะร้องไห้ ขอบตาร้อนผ่าว หากพี่นาฏยจะรู้ความจริง เขาอยากจะเป็นคนไปสารภาพด้วยตัวเอง ไม่อยากให้รู้จากคนอื่น
“ได้สิ”
จันทร์เจ้าค่อยๆคายกังวลเมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นมั่นเป็นเหมาะ “ขอบคุณมากครับ”
“พี่เอาใจช่วย” เขาไม่ได้รังเกียจเรื่องแบบนี้ แต่เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคน เขาแค่เพียงมองอยู่ห่างๆเท่านั้น
จันทร์เจ้าพ่นลมหายใจออกทางปาก เหมือนว่าจะโล่งใจ แต่ความหนักอึ้งในใจก็ไม่ได้จางหาย
เปเปบีบไหล่เพื่อนเบาๆ เธอทั้งตกใจทั้งตื่นตระหนกพอๆกับเพื่อนชายนั่นแหละ แต่พอรู้ว่าเป็นพี่ชายตัวเองที่มาเจอก็โล่งใจไป
“วันนี้อยู่ที่โรงอาหารคณะ ไปสิ” รุ่นพี่คณะประมงยิ้ม น้องสาวเจ้าตัวรีบเดินตีคู่ไปด้วย
จันทร์เจ้าจ้องมองทั้งสองคนเดินลับหายไปด้วยความรู้ที่บอกไม่ถูก บอกได้แค่ว่าเขายังไม่สบายใจอยู่ดี มันทำให้รู้สึกว่าเขาเข้าหน้าพี่ชายของเพื่อนไม่ค่อยติดอย่างไรก็ไม่รู้สิ
“เฮ้อ~”
อชิระมองเพื่อนสนิทที่นั่งเหม่อ เอาแต่ถอนหายใจมาได้สักพักหลังจากกลับมานั่งที่เดิม
“เป็นห่าอะไรวะ ทำหน้าเป็นหมาหงอยไปได้”
จันทร์เจ้าไม่ได้ใส่ใจคำพูดถากถางของอีกฝ่ายเท่าไร ไม่มีกะจิตกะใจจะมาตอบอะไรทั้งนั้นแหละ
“เอ้า ไอ้นี่ ถามไม่ตอบ” อชิระขมวดคิ้ว มันไปเจออะไรมาถึงได้ทำหน้าเป็นไอ้บุญหลง หมาจรของคณะข้างๆไปได้ หรือว่า…
“เมื่อกี้มึงไปส่งข้าวมา พอกลับมาก็ทำหน้าเป็นบุญหลงโดนยาเบื่อ” อย่าบอกว่าสิ่งที่เขากำลังเดาและจะพูดต่อไปนี้เป็นความจริง
“พี่นาฏมาเห็นมึงพอดี”
ต่อไปนี้ชาวบ้านไม่ต้องกราบไหว้สิ่งศักดิ์ ของแปลก ของเด็ด เจ็ดย่านน้ำแล้วละ มากราบไหว้ไอ้อัชนี่ละ ถูกหวยตอลดชาติชัว
“อืม~” เสียงเล็กพึมพำยานคาง
นัยน์ตาคมของร่างสูงฉายแววงงงวย แล้วทำไมไอ้เจ้าทันถึงได้หงอยขนาดนี้ หรือว่ามันโดนพี่นาฏยด่าอะไรมา แต่จากที่เขาเคยคุยด้วย พี่นาฏยไม่น่าจะทำแบบนี้กับเพื่อนเขา
“เฮ้ย มึงเอาดีๆ พี่นาฏยมาเห็นหรอ”
“ไม่ใช่พี่นาฏย”
“งั้นคนอื่น?” อชิระเลิกคิ้ว
หน้าขาวแก้มกลมพยักหน้าเนือยๆ “พี่เตมาเจอน่ะ”
อชิระนึกไปถึงรุ่นพี่คณะเดียวกับนาฏย เป็นพี่ชายของเพื่อนที่อยู่คนละสาขา “แล้วพี่เขาว่าอะไรมั้ย?”
คนโดนถามส่ายหน้า “ไม่ได้พูดอะไร พี่เขาสัญญาว่าจะไม่บอกพี่นาฏยตอนนี้”
อชิระพรูลมหายใจออกจากปาก อย่างน้อยเพื่อนเขาก็ยังไม่ถูกจับได้ เขาคันปากอยากจะบอกว่าความจริงแล้วนาฏยอาจจะคิดตรงกันกับเพื่อนตัวเล็กของเขาอยู่ก็ได้ แต่ที่ยังไม่พูดเพราะว่าไม่อยากให้เพื่อนคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว หากสุดท้ายแล้วเรื่องทั้งหมดไม่เป็นอย่างที่คิด คนที่จะเจ็บที่สุด...ก็ไม่พ้น...เพื่อนของเขาเอง
แล้วอย่างนี้จะให้เขาพูดออกไปแล้วทันย้อนกลับมาทำร้ายเพื่อนตัวเองละก็ เขาเลือกที่จะอยู่เงียบๆ ปล่อยให้มันเป็นไปตามครรลองของมันเถอะ
...แต่…
เขาก็หวังว่าพี่นาฏยจะเป็นคนรักษาสัญญาพอที่จะทำตามในสิ่งที่เคยพูดกับเขาไว้
วันนั้นทั้งวันจันทร์เจ้าดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไร เรียนเลคเชอร์ก็ไม่ค่อยจะเข้าสมอง เพื่อนเรียกก็เหม่อบ้างบางครั้งจนอชิระต้องตบหัวเรียกสติอยู่หลายครั้ง
...ผลุบ…
เสียงกดบ่าหนักๆข้างขวาทำให้เจ้าของไหล่สะดุ้ง หันไปมองข้างหลัง
“ฮัลโหลว” หน้าตาก็ฝรั่งจ้า แต่สำเนียงเซย์ฮัลโหลวนี่มันไม่ได้เสี้ยวของฝรั่งสักนิด
“พี่เอ็ด…” จันทร์เจ้าครางในลำคอเบาๆ เหลือบมองไปก็ต้องกลืนน้ำลายเพราะว่าถัดไปก็เห็นคนที่ยังไม่อยากเจอหน้าอีก ทั้งพี่นาฏยและพี่เตเต
มันบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนไมีกล้าสู้หน้าอย่างไรก็ไม่รู้
นาฏยส่งสายตาคมดุไปให้แต่กลับเห็นเจ้ากระต่ายแคระหลุบตากลมๆลงไปไม่ยอมมองตอบ ทั้งใบหน้าที่ดูไม่สดใสทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว
กระต่ายแคระเป็นอะไร?
หรือยังแฮงค์ไม่เลิก?
“เป็นอะไร?” เสียงทุ้มติดดุดังบนศีรษะทำให้จันทร์เจ้าต้องเงยหน้าไปมอง “ยังปวดหัวเพราะแฮงค์อยู่หรือ”
คนโดนทักพูดไม่ออก นัยน์ตากลมโตเหลือบมองร่างสูงไล่เลี่ยกันของรุ่นพี่ซึ่งเป็นพี่ชายของเพื่อนตัวเอง ฝ่ายนั้นยังคงนิ่งเฉยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา พี่นาฏยก็ดูปกติไม่ได้แปลกไปแต่อย่างใด
แสดงว่า...พี่เตเตไม่ได้บอกพี่นาฏยจริงๆตามที่พูดเอาไว้ จันทร์เจ้าผงกหัวน้อยๆให้กับอีกฝ่ายเป็นเชิงขอบคุณ
...ขอบคุณที่ยังทำให้เขายังอยู่ใกล้พี่นาฏยได้อีกสักพัก…
“ไง ไม่ตอบ” นิ้วแข็งแรงจิ้มหน้าผากมนเบาๆ
“ไม่ได้แฮงค์สักหน่อยครับ” พอรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย ก็มีอารมณ์ตอบโต้คนรอบข้างตามปกติ
“หึ” มาอีกแล้วไอ้ ‘หึ’ เนี่ย อยากจะขอซื้อต่อจริงๆ
“หยุดสวีทกันก่อนคร้าบบบบ” เสียงแซวยานคางดังมาจากหนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีคนเดิม
จันทร์เจ้ารีบเขยิบออกห่างร่างสูงที่ยืนค้ำอยู่อย่างรวดเร็ว ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา นาฏยเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเพียงแค่ส่งสายตาดุไปให้เพื่อนสนิทตัวเองเท่านั้น
“เออ ไอ้อัช อาทิตย์หน้าว่างไหม ไอ้โอชวนไปเลี้ยงที่ไปช่วยโปรโมทค่ายอาสาของมันน่ะ” เตเตบอกจุดประสงค์
ยังพอจำพี่โอแห่งค่ายค่ายอาสาที่พวกเขาเคยไปช่วยทำอยู่ได้ไหมครับ
“วันไหนพี่”
“วันเสาร์”
อชิระขมวดคิ้วเล็กน้อย “อืม...เสาร์หรอพี่ ผมนัดกับพวกเพื่อนไว้จะไปสวนน้ำกันน่ะครับ แต่ยังไม่รู้ยังไง รอไอ้เจ้าตัดสินใจเนี่ยว่ามันจะไปไหม”
“อ้าวหรอ สวนน้ำหรอวะ…” เอ็ดมันด์ตบเข่าฉาด “เชี่ย! น่าสนใจกว่าไปดวลเหล้ากับไอ้โอเป็นไหนๆ” แน่นอนว่าสำหรับผู้ชายวัยอย่างเขาแล้ว การไปดื่มด่ำกับสาวๆชุดว่ายน้ำ เอ๊ย การว่ายน้ำดูกระฉุ่มกระชวยมากกว่าการไปหมกตัวอยู่ในร้านเหล้าแน่นอน
“ไปไหมพี่?” อชิระลองชวน พวกเพื่อนเขาก็พอเห็นหน้ากลุ่มเอ็ดมันด์มาบ้าง ชวนไปด้วยคงไม่เสียหาย อีกอย่างผู้ชายไม่คิดอะไรมากกันหรอก เดี๋ยวแปปๆก็สนิทกันไปเองแหละ
“กูสนนะ” หันไปพยักเพยิดกับเพื่อน “พวกมึงละ ไปไหม?”
“แล้วแต่ กูยังไงก็ได้” เตเตหยักไหล่ เขายังไงก็ได้อยู่แล้ว
“มึงละไอ้นาฏย”
นาฏยยืนเงียบ เขาไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนสนิท แต่กลับไปถามอีกคนแทน “คุณไปหรือเปล่า?”
จันทร์เจ้าเกิดอาการงงงวย พี่นาฏยถามเขาทำไม “ทำไมครับ?”
“ไปหรือเปล่าละ สวนน้ำ…”
“อ่อ ผมดูก่อนนะครับเพราะอาจจะไม่ว่าง”
“อืม…”
“เจ้าขาตื่นๆ” เสียงปลุกพร้อมแรงเขย่าทำให้จันทร์เจ้าที่นอนขดอยู่บนเตียงต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ หน้าตางัวเงีย ผมยังยุ่งเหยิงไปหมด
“อะไร?” เขาถามเสียงยานคาง มาปลุกอะไรตอนนี้เนี่ย นาฬิกาก็ยังไม่ปลุกสักหน่อย
“ตัวจะไปสวนน้ำนี่” จันทร์เอ๋ยเตือนสติ เมื่อสองสามวันก่อน ฝาแฝดมาขอกับที่บ้านว่าจะไปเที่ยวสวนน้ำซึ่งป๊าม้าก็ไม่ได้ว่าอะไร โดยเจ้าตัวบอกว่าอชิระกับเพื่อนในคณะจะมารับโดยเอารถยนต์ไปคันเดียว
ซึ่งตอนนี้คนมารับก็มาถึงบ้านแล้ว แต่ประเด็นคือไอ้แฝดยังนอนหลับอุตุอยู่
“ช่าย...แต่ไอ้อัชมันนัด9โมงนี่ นี่เพิ่ง8โมงกว่าจะรีบมาปลุกทำไม” เขาใช้เวลาอาบน้ำแปปเดียวเองก็เสร็จ ทำไมเจ้าเอยต้องรีบมาปลุกด้วย
“เออ ไม่รู้แหละ คนเขามารอข้างล่างแล้ว”
จันทร์เอ๋ยลากแฝดน้องตัวเท่าๆกันลุกออกจากเตียงไปทางห้องน้ำ ตลอดทางมีเสียงบ่นงุ้งงิ้งของคนยังไม่ตื่นดีดังตลอดทาง
อาบน้ำเสร็จออกมาก็ไม่เห็นวี่แววของพี่ชายฝาแฝดแล้ว มือขาวๆปิดปากหาวหวอดคว้ากระเป๋าเป้ที่ใส่ของเตรียมไว้เรียบร้อยทั้งกางเกงว่ายน้ำขาสั้น ครีมกันแดด ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ว่าการใช้ครีมบ้างก็ไม่แปลก เขาไม่อยากเป็นมะเร็งผิวหนังเพราะรังสียูวีจากแดดประเทศไทย มีเสื้อผ้าเปลี่ยนอีกชุด นอกนั้นก็ของเล็กๆน้อยๆ
“ม้าทำแซนวิชไว้ด้วย เดี๋ยวเอาไปกินด้วยสิ”
เสียงหม่าม้าดังขึ้นมาระหว่างที่ขาเล็กกำลังก้าวลงบันไดขั้นสุดท้าย แต่เสียงที่ดังผสมขึ้นมาทำให้ต้องขมวดคิ้ว
...เสียงไอ้อัช?...
...ทำไมฟังดูแปลกๆ…
ไม่เหมือนเสียงไอ้อัช ฟังดูเหมือนเสียง...ใครอีกคนมากกว่า แต่ไม่กล้าฟันธง คนคนนั้นจะมาอยู่บ้านเขาตอนแปดโมงกว่าๆได้ไง ไม่มีทาง!
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีคนมารับน้องเจ้าขาาาาแล้วจ้าาาาา :hao6:
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
สงสัยพี่นาฏมารับแน่ๆ
-
><
รุกจีบ รุกจีบ น้องจะหนีไปไหนพ้นน หื้มมม
-
พี่นาฏยก็เงียบ เจ้าขาก็ไม่กล้าบอก แล้วเค้าจะเป็นแฟนกันตอนไหนเนี่ย ลุ้น 55
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ลุ้นตามไปช้าๆ :katai2-1:
-
:pig4:
-
มารับถึงที่
-
พี่นาฏยมารอรับน้องใช่ไหม กลัวน้องเจ้าไม่ไปล่ะสิ
-
พี่นาฏยน่าจะรู้แล้วมั้ง
-
ที่พี่นาฏยถามน้องว่าจะไปสวนน้ำไหมก็เพราะพี่จะมารับน้องเจ้าขาซินะ :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โธ่น้องเจ้าขากังวลไปหมดแล้ว
-
เจ้าขาแม่มน่ารัก ขอฟัด1ทรได้มั้ยพี่นาฏย อิอิ o18
ไปสวนน้ำคราวนี้มันต้องเนื้อถึงเนื้อบ้างละ 5555555555 :hao7:
-
กรี๊ดดดดดด มีมาร้งมารับกันถึงบ้านอ่ะเทอออออ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
พี่นาฏแอบมารับโดยไม่บอกน้องล่ะสิ
ทำไมทำแบบเน้ :o8:
ทำดีมากค่าาาา //ตบบ่าพี่นาฏ ปุปุ
:katai2-1: :katai2-1:
-
หึ
-
นี่คือพี่เขาชอบน้องเหมือนกันใช่ม่ายยย :-[
-
:pig4: :pig4:
-
พี่แกต้องรู้แล้วแน่ๆ เดาได้จากเสียง หึ
-
พี่นาฏยต้องรู้แน่ๆๆเลยว่าใครเป็นเจ้าของข้าวกล่อง
-
น่าสนุกค่ะ น้องเจ้าน่ารัก :mew1:
-
เจ้าขาาาา มาอยู่กะเจ้เนอะ !!!!
เด็กไรไม่รู้ น่ารัก
-
หูยยยยยยย :heaven :heaven
-
พี่นาฏยมารับน้องเองเลยหรอคะ
:mew1: :mew1:
-
อันแน่ะ ตกลงยังไงเนี่ย
มีแอบถามว่าไปไหม ถ้าไม่ไป ผมไม่ไปรึเปล่าาา :o8: :impress2: :-[
-
ชักสงสัยละ พี่นาฎยคิดไรกับน้องปะนี่
มีมารับถึงบ้านด้วย กลัวน้องไม่ไปใช่ไหม ตอบ 5555+
-
อ่านทันแล้ว เจ้าขาน่ารักจังกระต่ายน้อย ขอฟัดที :กอด1:
พี่นาฏยมีใจให้น้องแล้วเดินหน้าจีบเลยนะ แล้วพี่นาฏยน่าจะรู้ตัวคนทำข้าวกล่องแล้วแน่ๆเลย
-
น้องจันน่ารัก :mew1: :mew1:
-
พี่นาฏยบุกน้องนิ่งๆนะคะ จันทร์เจ้าก็น่ารัก ไม่รู้ตัวสักที :mew1:
-
มาต่อไวไว อยากเห็นความน่ารักของน้องจัน :hao7: :hao7: :hao7:
-
รีบๆ บอก ลุ้นๆๆ
-
หายไปนานจัง :hao5:
-
น่ารัก น่าหยิก~~~ :mew1: :mew1:
-
ส่งเสด็จสู่สวรรคาลัย
น้อมรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณและร่วมถวายความอาลัย
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุยเดช
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทที่ 13 （13.2）
“ตื่นแล้วหรือ? น่าตีจริงเจ้าเด็กคนนี้ ให้พี่เขารอนานแล้ว” เสียงหม่าม้าบ่นแต่เหมือนจะทะลุหูขวาเข้าหูซ้าย ยูเทิร์นในสมองครู่หนึ่ง
รู้สึกคุ้นๆว่าภาพนี้ เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นแล้ว เหมือนเขากำลังมีอาการที่เขาเรียกกันว่า เดจาวู
“พี่มาได้ไงครับ?” กว่าเขาจะหาเสียงเจอก็เล่นตัวเขาเองลุ้นจนเหนื่อย
“คุณจะไปสวนน้ำนี่” นาฏยเลิกคิ้ว “ผมก็ไป”
“อ้าว แล้วไอ้อัชหายไปไหนครับ?” ไอ้เพื่อนเวรที่บอกจะมารับแล้วทำชิ่ง ทิ้งกูให้เผชิญกับโรคหัวใจ
“เพื่อนคุณเขาไปกับรถอีกคัน”
อ้าวไอ้อัช ไอ้เพื่อนเนรคุณ
“ส่วนคุณ...ไปกับผม” มือใหญ่ชี้ไปที่คนตัวเล็กกว่าแล้วชี้กลับมาที่ตัวเอง
“หา!” นี่เขาไม่ตกลงตอนไหนเนี่ย ใครก็ได้บอกหน่อย จันทร์เจ้าขาโคตรงงอะ
“พร้อมยัง?” ร่างสูงถามหน้านิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวแอบขำกระต่ายแคระไปหลายทีแล้ว
ดูทำหน้าสิ ตั้งแต่ลงมาจากข้างบน พอเห็นเขาอยู่ในบ้านก็ทำหน้าเหมือนเจอขโมยอยางนั้นแหละ แถมตอนนี้ก็ยืนตากลมไม่ตอบคำถามอีกต่างหาก วิญญาณกระต่ายแคระหลุดลอยไปไหนแล้วล่ะ
“ไปๆ เดี๋ยวจะสายกัน” คุณนัยนายื่นกล่องแซนวิช นมจืดสองกล่องและน้ำเปล่าในถุงผ้ามาให้ลูกชาย “อันนี้เอาไปกินระหว่างทางได้นะลูก เผื่อหิว”
จันทร์เจ้ารับของมาอย่างงงๆ เดินไปขึ้นรถยังงงๆเลย รถยนต์คันเดิมที่เริ่มนั่งบ่อยขึ้นค่อยเคลื่อนตัวออกจากซอยไป
ร่างเล็กกอดกล่องแซนวิชแน่น ใจหนึ่งแอบหิวแต่ไม่กล้ากินบนรถคนอื่น ยิ่งไม่กล้าเอ่ยปากขอไปใหญ่
นาฏยสังเกตุได้ว่าคนตัวเล็กยังเกร็งเขาอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าจะเจอกันหลายครั้ง “คุณ ถ้าหิวก็กินสิ” ดูแล้วคงท่าทางจะหิว ปล่อยให้หระต่ายแคระอดข้าวเช้าเดี๋ยวจะยิ่งแคระเข้าไปใหญ่
“อ่า ขอบคุณครับ…” พอเจ้าของรถอนุญาติ จันทร์เจ้าก็ค่อยๆแกะกล่อง
แซนวิชสองสามไส้ถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำเหมาะแก่การถือกิน มีทั้งไส้แฮมชีส ทูน่า และปูอัด รวมถึงยังมีขนมปังสองแบบคือแบบปกติแบบโฮลวีทแถมมาด้วย
มือเล็กๆเลือกไส้ที่ตัวเองอยากกินขึ้นมากัด กินไปสองสามชิ้นสลับกับดูดนมในกล่องที่เพิ่งเจาะหลอด จันทร์เจ้าค่อยๆรู้สึกตัวว่าเขาอาจจะเสียมารยาทไปหน่อยเพราะความหิว เขายังไม่ได้ชวนอีกฝ่ายกินด้วยกันทั้งที่อุตส่าห์ถ่อมารับ พี่นาฏยก็คงยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกันละมั้ง
“เอ่อ…ทานไหมครับ?” เขายื่นกล่องแซนวิชทั้งกล่องไปให้อีกฝ่าย นัยน์ตาคมก้มมองกล่องเหนือหน้าตักก่อนจะเงยหน้ามองถนนราวกับไม่สนใจ จนคนถือเริ่มใจแป้วค่อยๆหดมือกลับ แต่มีเสียงสำทับมาว่า
“ผมขับรถอยู่ กินเองไม่ถนัด” คนขับยังพูดนิ่งๆต่อ “ผมไม่อยากมือเลอะด้วย”
“อ่า…” แล้วจะให้เขาทำไงละเนี่ย รีบควานหาทิชชู่ในเป้เผื่อติดมาด้วย
“ทำอะไรน่ะคุณ”
“หาทิชชู่เตรียมไว้ให้น่ะครับ”
นาฏยเผลอขมวดคิ้ว “ไม่ต้องหรอก คุณถือให้ผมหน่อยละกัน ง่ายดี”
“ถือ?”
“ก็หยิบแซนวิชให้ผมแทนนะสิ”
ตรงๆเลยพี่นาฏยจะให้เขาป้อนแซนวิชให้ระหว่างขับรถเนี่ยนะ?!
มันจะไม่ดูมุ้งมิ้งไปหน่อยเหรอครับ?
แต่ว่าคนขับก็ไม่ได้สนใจจะหยิบแซนวิชมากินเองสักนิด เป็นตัวเขาเองที่ต้องรวบรวมความกล้าอย่างสูงสุดในการหยิบแซนวิชชิ้นหนึ่งยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากได้รูป
นาฏยเหล่ตามองคนนั่งข้างๆที่เอาแต่ก้มหน้างุด รอยยิ้มเหน็บมุมปากอย่างขบขันนิดๆแต่นัยน์ตาคมดูเอ็นดูอีกฝ่ายไม่น้อย ยอมเปิดปากรับขนมปังชิ้นเล็กพอดีคำเข้าปาก รู้สึกว่ารสชาติถูกปากเขาทีเดียวทั้งที่เป็นแค่แซนวิชปกติ
ร่างสูงส่งสายตามาที่ร่างเล็กกว่าเหมือนจะบอกว่าขอเพิ่ม จันทร์เจ้าจึงกลายเป็นคนที่ต้องคอยยื่นแซนวิชเข้าปากอีกฝ่ายสลับกับถือกล่องนมให้อีกฝ่ายดื่มเพื่อให้คล่องคอ จนหมดกล่องนั่นแหละ รถยนต์คันหรูก็เกือบๆจะมาถึงที่หมายปลายทาง พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงกระเป๋าแขวนหน้ารถยนต์
“รับสิ” เจ้าของโทรศัพท์บอก
จันทร์เจ้าค่อยๆคว้าเครื่องมือสื่อสารสีดำสนิทขึ้นมาแต่ยังไม่กล้ารับ ปล่อยให้มันดังต่อไป
...ก็แน่ละ…
...ใครจะไปกล้ารับโทรศัพท์แทนเจ้าของ…
“เออ...พี่นาฏยคุยเองดีกว่าครับ…” ยื่นคืนไปให้คนขับ แต่โดนบ่นกลับนิ่งๆ
“ผมขับรถอยู่ คุณรับไปเถอะ”
จันทรเจ้ามองรายชื่อคนโทรเข้า
...Edmand…
กดปุ่มเขียวๆบนหน้าจอด้วยมื่อสั่นๆ แต่ยังไม่ทันกรอกเสียงลงไปก็มีเสียงจากคนในสายดังลอดออกมา
[มึงถึงไหนล่ะไอ้ห่า!]
“เอ่อ…” จันทร์เจ้าก็บอกไม่ค่อยถูกเหมือนกันว่าอยู่ตรงไหน จนคนขับบอกให้ “อ้อ อยู่แถว...ครับ”
[อ้าว! นั่นเจ้าหรอ นึกว่าไอ้นาฏย] เอ็ดมันด์ค่อนข้างแปลกใจเพราะปกติเพื่อนสนิทเขาค่อนข้างหวงของ ไม่ชอบให้ใครมายุ่ง
วุ่นวาย
“อ่าครับ พี่นาฏยคงขับรถอยู่ครับ”
[งั้นบอกมันด้วยว่าเดี๋ยวแวะปั๊ม...กินข้าวก่อน แล้วค่อยเข้าสวนน้ำ] เอ็ดมันด์เอ่ยถึงปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่ที่มีบริการครบครันทั้งเติมน้ำมัน ร้านอาหาร
“ครับได้ครับ” ตอบรับคนในสายแล้วกดวางไป “พี่นาฏยครับพี่เอ็ดบอกว่าแวะปั๊ม...ก่อนครับ”
นาฏยพยักหน้า ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางซ้ายก่อนจะเบี่ยงเข้าเลนในเพื่อเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันที่เห็นป้ายอยู่ลิบๆ ขับเข้ามาภายในปั๊มก็วนหาที่จอดในแถบโซนร้านอาหาร มีทั้งอาหารฟาสฟู้ดชื่อดังไปจนถึงร้านข้าวแกงธรรมดา
ดูเหมือนพวกเพื่อนๆคนอื่นจะเลือกกินอาหารจานด่วนง่ายๆราคาน่าคบคือร้านขายข้าวแกง ในตัวร้านเห็นมีคนกลุ่มใหญ่นั่งซัดข้าวอยู่
จันทร์เจ้ารีบสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนตัวสูง สะกิดมันขึ้นมา “มึงมานี่สิ”
“อะไรวะ”
“ทำไมมึงทิ้งกูวะ” เขากระซิบเสียงเข้ม ไอ้เพื่อนนิสัยโคตรดีทิ้งเขาไปเฉยๆ
“อะไร?” อชิระเลิกคิ้ว เขาพอดูออกว่าเพื่อนงอแงเรื่องอะไร แต่ในเมื่ออีกคนบอกเขาเองว่าผ่านทางนั้นเลยจะไปรับด้วยเลย เขาไม่รู้หรอกบ้านพี่นาฏยอยู่ไหน แต่ถ้าลองเจ้าตัวบอกเป็นทางผ่าน เขาก็ต้อง (หลับหูหลับตา) เชื่อว่าผ่าน
“อย่ามาเฉไฉ พี่นาฏยโผล่มาบ้านกูตอนแปดโมงเช้า” ทำเอาเขาอยากจะกลับไปนอนคลุมโปงต่อ
“เออน่า มึงก็มาถึงนี่นา อย่าบ่นเลย” อชิระแคะหู ทำหน้ากวนบาทาเพื่อนสนิทมาก “ไปๆแดกข้าว” รุนหลังเล็กให้เดินไปซื้อข้าว
จันทร์เจ้าอิดออดเพราะเขากินแซนวิชบนรถมาบ้างแล้วทำให้ไม่ค่อยหิว “มึงกินแบ่งกับกูไหม? กูไม่หิวมาก”
คนฟังส่ายหน้า เขาเพิ่งกินเหมือนกัน
“งั้นกูไม่กินดีกว่า”
“สั่งสิ”
!!!
เอาอีกแล้ว! คนคนนี้เป็นผีหรือไง เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ วันดีคืนดีมาหลอกหลอนถึงบ้าน
“กินอะไรสั่งสิคุณ” นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กกว่านิ่งๆ เห็ยกระต่ายแคระยังยืนไม่ยอมสั่งอะไร
“ผมไม่ค่อยหิว กินไม่หมดหรอกครับ”
“เดี๋ยวผมกินด้วย” เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร นาฏยเลยหันไปสั่งข้าวราดแกงมาสองอย่าง เป็นไข่พะโล้ในถ้วยเล็ก จานข้าวมีผัด
เผ็ดราดมา จันทร์เจ้าเบ้หน้า เห็นก็แสบท้องแล้ว กินเผ็ดแต่เช้า “หยิบช้อนส้อมมาด้วยสองคู่” พยักเหยิดไปให้อีกฝ่ายหยิบช้อนส้อม ร่างสูงเดินนำไปที่โต๊ะก่อน
จันทร์เจ้าจึงได้แต่มองหน้าเพื่อน อชิระยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ร่างเล็กถอนหายใจ เอาช้อนส้อมจุ่มในน้ำร้อนสักครู่ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ
แต่ว่า...เขาคงจะกินลงหรอก…
ทุกคนกินเสร็จหมดแล้ว เหลือแต่เขากับพี่นาฏย แถมยังเหมือนโดนจ้องตลอดเวลา โดยเฉพาะพี่เอ็ดมันด์ที่มองพี่นาฏยตาถลน
เขาโดนนัยน์ตาดุมองบังคับให้นั่งลงฝั่งตรงข้าม รอบล้อมไปด้วยผองเพื่อนรุ่นพี่ผู้น่ารัก เคยมีใครบอกไหมเนี่ยว่าอย่าจ้องคนอื่นตอนกินข้าวน่ะ!
จานข้าวที่มีข้าวสวยขาวๆไม่ถูกราดทับด้วยผัดเผ็ดถูกเลื่อนมาไว้ฝั่งเขามากกว่าพร้อมด้วยถ้วยไข่พะโล้ ส่วนฝั่งผัดเผ็ดนั้นเป็นของอีกฝ่ายไป
“กินเร็ว จะได้ไปต่อ” เมื่อโดนกระตุ้น จันทร์เจ้าต้องตักไข่พะโล้เข้าปากตาม
อชิระยิ้มนิดๆ มองหน้ารุ่นพี่ลูกครึ่งตัวสูงใหญ่ที่มองเรื่องนี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์ชั้นยอด
...แม่งพะโล้อร่อยไหมไม่รู้…
...แต่ที่รู้ๆคือ…
...ผัดเผ็ดแม่งน้ำตาลหก (มั้ง)...
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขออภัยที่ทำให้รอนานนะค่าาาาา ขอบคุณจริงๆสำหรับทุกการติดตามค่า
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. วณิพกพเนจรก็มานะค่า ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
พี่นาฎยจะได้เห็นขาอ่อนน้องแล้ว คราวนี้หลงหนักกว่าเดิมแน่
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แหม่ๆๆๆ เอาใหญ่เลยนัพี่นาฏย
-
หวานไม่อายสื่อ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบแนวนี้อ่า เรื่อย ๆ แต่มีอารมณ์จิกหมอน
-
หวานๆ :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
จีบแรง จีบต่อเนื่อง 5555555
#รักพ่อ
-
ฟิน :z3: :z3: :z3: :z3:
ช่วงจีบหวานๆให้จิกหมอนนี่แหละ
ชอบที่สุด :heaven :heaven
เมื่อไหร่จะได้เป็นแฟน
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:L2: :L1: :pig4:
รอกระต่ายเปียกน้ำ
-
นาฏยนี่รุกจนคนรอบข้างตะลึง ส่วนเจ้านี่ออกแนวกลัวนะ 5555 กลัวที่โดนรุก
-
ขอบคุณค่ะ
-
พี่นาฏยนี่ชัดเจนนะคะ น้องเจ้ารู้ตัวหน่อย~
-
จ้าาาาาา
-
ตอนเล่นน้ำนี่อาจจะมีอะไรดีๆ ให้ได้เห็น คึคึ
o3 o8
-
เนียนกว่าบีบีก็พี่นาฏยนี่ละค่ะ
:impress2: :impress2:
-
กระต่ายแคระน่ารัก :กอด1:
พี่นาฏยนี่ไม่คิดจะบอกน้องเลยเรอะว่าคิดยังไง :hao7:
-
พี่นาฏยนี่เข้าประชิดน้องเจ้าแบบที่เจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องเลยนะครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ติดตามจ้า
-
อ๋อยยย น่ารักง้ะะะ เวลานายเอกทุกเรื่องที่ถูกเปรียบว่าเป็นกระต่าย ทำให้เรารู้สึกอยากอุ้มขึ้นมาแล้วฟัดแรงๆมากเลยค่ะ :man1:
เรื่องนี้ก็เช่นกัน รู้ตัวเร็วๆนะคะน้องกระต่ายแคระของพี่นาฏย พี่เขาดูแล ทั้งหวงทั้งห่วงขนาดนี้
ไม่มีนกแน่ลูกเอ๊ยยย ไม่ต้องกังวลเลย แค่ทำแก้มป่องๆอ้อนนิดๆพี่เขาก็ไปไหนไม่รอดแล้วลูก
-
พี่รุกหนักแต่ตัวน้องอ่ะรู้ตัวยังเนี่ย
-
:katai2-1:t
-
ทั้งเขินทั้งลุ้น หวังว่ากลับจากสวนน้ำสองคนนี้จะคืบหน้านะคะ รออออออ
-
น้องเจ้าขาจะน่ารักไปไหน กระต่ายน้อยของพี่นาฏย :hao3:
-
พริกคงหวานนนนนกว่าน้ำตาลลลลล :impress2: :impress2:
-
หายยยยยยยยยย
-
เราไปอยู่ไหนมา ทำไมเราเพิ่งมาเจอเรื่องนี้
ดีต่อใจมากจริงๆ น่ารักทุกตัวละครเลย :katai2-1:
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
มาต่อเถอะค่ะะ อยากอ่านมาก ชอบเรื่องนี้มากอะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
พี่นาฏยคะ ชัดเจนเกินนนนน
แต่ทำขนานนี้ น้องเจ้ายังไม่รู้ตัว ^^
-
บทที่ 14
บอกเลยว่าแอบจุกไข่พะโล้ ข้าวแกงจานนั้นรวมถึงไข่พะโล้อีกครึ่งลูกพี่นาฏยเป็นคนรับไปเหมาทั้งหมด
เดินท้องอืด...หืม? ไม่ใช่ๆ เดินเอื่อยลากเท้าตามกลุ่มใหญ่ไป คนที่ดูตื่นเต้นที่สุดน่าจะเป็นพี่เอ็กมันด์และคนที่ดูไม่เอ็นจอยที่สุด
คือ...เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเพื่อนสนิทของชายหนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดี...นายหัวน้อย…
ร่างสูงเดินหน้านิ่งตามหลังจันทร์เจ้าอยู่ท้ายสุดของกลุ่ม แอบเหล่มองนิดหน่อย พี่นาฏยใส่เสื้อเชิ้ตสีเทา ด้านในเป็นเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงผ้าสามส่วนสีตุ่นๆ คีบรองเท้าแตะสีเข้ม แต่จากที่เคยได้ยินพี่นาฏยชอบรองเท้าแตะของเฟอรากาโม่แต่ตอนนี้เห็นลองเปลี่ยนมาใส่รองเท้าแตะสัญชาติเยอรมันอย่างเบอเกนสตอกด้วย
ดูเป็นการแต่งตัวที่ถ้าอยู่บนร่างกายคนอื่นๆอาจจะดูธรรมดาแต่พอมาอยู่ร่างสูงเฉียดร้อยเก้าสิบของอีกฝ่ายแล้วดูเหมาะดีทีเดียว
ข้างในสวนน้ำกับข้างนอกนี่อย่างกับคนละโลกเลย ข้างในมีสไลเดอร์สีสันฉูดฉาดเยอะมากทั้งสูงทั้งคดเป็นวงๆหลายอัน มีอันเตี้ยๆประปราย จันทร์เจ้าเห็นกลุ่มเด็กเล็กวิ่งไปกรี๊ดไปให้พ่อแม่ตามจับ
เห็นแล้วนึกถึงตอนเป็นเด็ก มาที่นี่ก็เหมือนย้อนวัยละมั้ง สนุกไปอีกแบบ
เอ็ดมันด์เดินนำกลุ่มมาถึงล็อกเกอร์เก็บของ แต่ละคนเริ่มเปลี่ยนเสื้อกัน ฝั่งเอก อชิระและเพื่อนๆใส่กางเกงว่ายน้ำมาพร้อมอยู่แล้วเลยแค่ถอดเสื้อผ้าออกก็พร้อมเล่น
จันทร์เจ้าที่ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลี่ยงไปทางห้องน้ำพร้อมกระเป๋า นาฏยและเตเตก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน
จันทร์เจ้าเปิดกระเป๋าเป้หยิบกางเกงขาสั้นสีเทาเข้มออกมาเปลี่ยน เปลี่ยนครู่เดียวก็เสร็จเดินสะพายเป้ไว้ข้างหนึ่งขณะที่กำลังกางผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่เอาไว้
ออกมาแล้วเหมือนคิดผิดจริงๆ นัยน์ตากลมมองรุ่นพี่คณะประมงที่ดูเหมือนจะเรียกสายตาคนได้เป็นอย่างดี
เตเตพี่ชายเพื่อนคณะเดียวกันกับพี่นาฏยที่ใส่แค่กางเกงขาสั้นสีเข้ม ช่วงบนเปลือยเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างแน่นตึง หน้าท้องมีลอนสวย ต้นแขนที่มีกล้ามเนื้อสวยไม่ได้ดูกล้ามปูน่าเกลียด ร่างสูงเหมือนหลุดมาจากนิตยสารชุดว่ายน้ำชาย ยกเว้นที่กางเกงขาสั้นไม่ได้รัดรึงจนเห็นอะไรมากมาย
แต่แค่นี้ก็ทำเอาคนอื่นน้ำลายย้อยแล้ว...กระต่ายแคระกลืนน้ำลายเอือก ใจเต้นรัว เหล่มองร่างกายแน่นตึงด้วยกล้ามเนื้อนั่นหลายครั้ง แล้วกลับมามองของตัวเอง ดูแล้วเหมือนคนผอมกะหร่องมาก
นัยน์ตาคมกริบมองไปยังร่างเล็กกว่านิ่งๆ สาวเท้าเข้าไปหาพร้อมเพื่อนสนิท
“ไปเลยไหม?” เตเตถามยิ้มๆ
จันทร์เจ้าพยักหน้าจะเดินตามแต่กลับถูกรั้งไว้ก่อน ตากลมๆมองฝ่ามือใหญ่ที่กำอยู่รอบต้นแขนเขาเกือบมิด
“ครับ?”
ผลุบ!
เสื้อยืดสีเข้มตัวใหญ่ถูกพาดลงบนศีรษะ “ใส่เสื้อ”
มือเล็กๆดึงเสื้อลงมาถือ หน้าขาวฉายแววงงงวยอย่างเห็นได้ชัด ใส่เสื้อทำไม?
“ห้ะ?!” เขามองหน้าคนตรงหน้า หันไปมองพี่เตเตอีกคนที่ยืนอยู่
เตเตยิ้มๆ พยักหน้าเป็นเชิงให้ทำตาม
“ใส่ซะ” เสียงเข้มๆกำชับมาอีกระลอก ทำให้ร่างเล็กต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้
กล้ามเนื้อหน้าอกด้านซ้ายค่อนข้างทำงานหนักจนเขารู้สึกได้ชัดเจน กลิ่นโคโลนจ์อ่อนๆตามแบบฉบับของอีกฝ่าย เสื้อยืดสีเข้มเนื้อนิ่ม แค่กะจากตาก็รู้แล้วว่าตัวใหญ่กว่าเขาสองเบอร์ได้ ปกติเขาใส่ไซด์เอมแต่ตัวนี้ดูแล้วอย่างน้อยน่าจะเอ็กซ์เอลได้ ปกติของอีกฝ่ายแล้วละเพราะคนสูงใหญ่ขนาดนั้น
“ผมเอาเสื้อของผมก็ได้ครับ” ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงยอมทำตามโดยไม่ถามเหตุผล อาจจะเป็นเพราะสายดุๆคู่นั้นก็ได้
“ใส่นี่ละ ผมเอามาสองตัว”
“เอ่อ...ขอถามได้ไหมครับ ทำไมต้องใส่…” เขาไม่อยากจะกวนตีนนะแต่อยากรู้
“บอกให้ใส่คือใส่ ไม่ต้องดื้อ” เย้ย พี่นาฏยครับ...เขาจะยี่สิบละนะครับไม่ใช่สองขวบ ไม่เคยดื้อเถอะ...พูดมาได้
จมูกเล็กๆย่นจนหน้าขึ้นรอย แต่คนหน้าดุไม่ได้สนใจยังยืนกดดัน จนมือเล็กต้องเอาเสื้อขึ้นมาใส่อย่างเสียไม่ได้
เป็นอย่างที่คาดเสื้อตัวใหญ่ของอีกฝ่ายใหญ่เกินไปหน่อย แขนเสื้อเกือบตกมาถึงไหล่ ชายเสื้อยาวเลยกางเกงขาสั้นเขาไปอีกปิดเกือบถึงเข่า
นัยน์ตาคมดุดูพอใจขึ้นมาหน่อย นิ้วชี้ใหญ่ชี้ไปทางเดินสั่งให้คนตัวเล็กกว่าเดินไปได้แล้ว
“เฮ้ย! ไอ้เจ้า มึงขโมยเสื้อพ่อมาใส่หรอจ๊ะ” เสียงกวนตีนยียวนอย่างนี้มีคนเดียว
“พ่อคนไหนวะไอ้อัช” มีหนุ่มลูกครึ่งเป็นลูกคู่อีกระลอก
“นั่นดิ ป๊ามันมั้ง”
“พ่อทูนหัวมากกว่ามั้ง” เอ็กมันด์ผิวปากอารมณ์ดีแล้วต้องร้องโอดโอยเมื่อโดนฝ่ามือหนาตีลงกลางหัวเข้าให้
แม่งเอย...ไอ้พ่อเวรตะไล! มือหนักฉิบหาย ตีมาได้ สมองหลุดหมด
“เร็วๆเลยมึง” เอกเร่งเพื่อนที่เดินตามข้างหลังให้ขึ้นบันไดตามมา
“มึงจะรีบไปไหนวะ” อชิระบ่น ระริกระรี้เหมือนเด็กพ่อแม่พามาสวนน้ำครั้งแรก
จันทร์เจ้าเดินไต่ๆบันไดตามขึ้นไป แอบเดินยากเพราะว่าเสื้อยืดสีเข้มแม้จะบางไม่หนามากแต่พอโดนน้ำก็ทำให้หนักขึ้นมาได้เหมือนกัน พอจะถอดออกก็โดนคนตาดุมองจนใจแป้ว จำใจต้องใส่ต่อไป
เลยลองถามเหตุผล...คราวนี้คนร่างสูงเลยตอบว่า…
...อยากผิวลอกหรือไง…
แดดแรงก็จริงแต่เขาไม่ได้บอบบางขนาดโดนแดดไม่ได้สักหน่อย แต่เจอสำทับมาอีกเหมือนเดิม
...อย่าดื้อ…
ครับ ไม่เคยดื้อเลยครับ
เท้าไต่ขึ้นมาจนอยู่บนสุดพร้อมจะไหลลงไปในรูสไลเดอร์ เอาเข้าจริงๆรู้สึกว่ารุ่นพี่คณะประมงไม่ได้เล่นสักเท่าไร พี่เอ็ดมันด์นั่ง
อมยิ้มฮัมเพลงเหล่สาวไปทั่ว ส่วนพี่นาฏยกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ข้างสระใต้ร่มสนามคันใหญ่ ใบหน้าคมมีแว่นตากันแดดสวมอยู่เลยดูไม่ออกว่าหลับหรือตื่นกันแน่ มีแค่พี่เตที่ขึ้นมาเล่นกับพวกเขาบ้างบางรอบ พอเหนื่อยก็ไปนั่งกับเพื่อนแทน
เล่นอันนู่น ขึ้นอันนี้ เปลี่ยนอันไปเรื่อยๆสลับๆกันไปแก้เบื่อ เปลี่ยนรสชาติ ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาเล่นสไลเดอร์อันที่มีเหมือนห่วงยางให้นั่งไหลลงซึ่งนั่งได้สองคน เขาตกลงว่าจะนั่งกับอชิระส่วนเพื่อนคนอื่นๆในคณะเดียวกันแบ่งๆกันนั่งไป
“มึงกูนั่งหน้านะ” จันทร์เจ้าบอก เขาอยากนั่งหน้ามันมองเห็นทัศนียภาพมากกว่า ขืนนั่งหลังมีหวังไอ้อัชบังมิดมองอะไรๆม่เห็นสักอย่าง
อชิระเออออเพื่อนไป เขายังไงก็ได้อยู่แล้ว
พอถึงคิวที่ได้เล่น ร่างเล็กๆก็ขึ้นไปนั่งบนเบาะยางก่อน สายตามองไปข้างล่างตามท่อไหลอย่างตื่นเต้น รู้สึกถึงความยวบของเบาะยางเมื่อมีร่างของอีกคนตามลงนั่งด้วย เมื่อคนดูแลให้สัญญาณ มือขาวๆจับที่เกาะไว้ พร้อมกับเบาะยางถูกปล่อยไหลลงตามแรงโน้มถ่วง จนเรือเบาะยางไหลลงมาตามท่อจนลงสระที่รออยู่ด้านล่าง ด้วยความหนักของเรือทำให้น้ำแตกกระจานเป็นวง
จันทร์เจ้าร้องเบาๆอย่างตื่นเต้น ใครบอกของเล่นพวกนี้สำหรับเด็กๆ มันทำให้ผู้ใหญ่ผ่อนคลายเหมือนกลับมาเป็นเด็กอีกครั้งเหมือนกันนะ แอบเสียดายที่พงกรุ่นพี่เอาแต่นอนอาบแดดเหมือนร่างกายหมดพลังอย่างไรก็ไม่รู้ ทำให้พูดขึ้นมาอย่างน่าเสียดาย
“พวกพี่นาฏยน่าจะมาเล่นเนอะ ออกจะสนุก เสียดายเงินออก เข้ามานอนเป็นหมีจำศีลเลย” ถ้าพี่นาฏยไม่ได้อยู่ใกล้หรือคุยกับอีกฝ่าย จันทร์เจ้าก็จะเริ่มกลายเป็นคนพูดเยอะได้เหมือนกัน
เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากด้านหลัง แต่ไม่ได้ยินเสียงเพื่อนตอบกลับมาเลยหันไปมอง
...พจชกขป…
พระเจ้าช่วย! กล้วยแขกปิ้ง! แต่ตอนนี้ใครจะปิ้งกล้วยไม่สำคัญล่ะ!
แม่ง มีความอยากจะคว่ำเรือเบาะยางนี่ให้จมแล้วฝั่งตัวเองลงกับตระไคร้น้ำใต้พื้นสระจริงๆ
“ผมเหมือนหมีจำศีล?” ตายๆๆๆ ตายยกกำลังสิบซ้อนกำลังล้าน
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขออภัยที่ทำให้รอนานนะค่าาาาา ขอบคุณจริงๆสำหรับทุกการติดตามค่
หมีที่ไหนหล่อขนาดเดือนประมงปีะสามคะคุณพี่ของน้อง(เจ้าขา) แต่เท่าที่รู้หมีไม่กินอ้อยนะค่าาาาา
พี่แกเล่นคว่ำรถอ้อยกลางสวนน้ำ แล้วน้องจะอยู่ต่อทำไมครับ ระเบิดตัวตายเถอะ :z2:
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
แก้ไขข้อความ
-
พี่นาฏยมันร้ายยยยยย o18
เหลือจันทร์เจ้าคนเดียวรึป่าวที่ยังไม่รู้สึกว่าพี่มันสนใจอยู่ :hao6:
-
มาต่อบ่อยๆๆๆๆๆ นะ :katai4: :katai4:
-
น้องจันทร์เจ้าขาบางทีที่พี่นาฏยใส่แว่นเพราะอำพรางสายตาที่คอยมองน้องจันทร์เจ้าขาอยู่ก็ได้
น้องเห็นว่านอนอยู่แท้ๆ ยังรีบมาเล่นกับน้องเลย :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตัลล๊าคคคคคคคค
-
:m20:
-
:hao6:
-
ตายละ นินทา ไม่ได้เลออออ 55555 เจ้าตัวรู้และะะ
-
:hao3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
นินทาไม่เนียนเลยนะจันทร์เจ้า :hao3:
-
น่ารักกกก
-
:L2: :L1: :pig4:
-
น่ารักกกกก ชอบก็บอกเค้าไปพี่นาฏย :-[
-
:L2: :L1: :pig4:
-
สั้นจัง :hao5:
รอนานมากเลยนะ :m15:
-
พ่อหมีหรา 555555
-
น่ารักดีค่ะ รอตอนต่อไปน๊าาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m3: :m3: :m3:
-
พี่นาฎยมาทำหวงน้องแฟนเค้ารึก็ไม่ใช่ ข้ามขั้นไปนะพี่
-
แปะรอวันที่น้องเจ้ากล้าสารภาพความจริงกับพี่นาฏยน้า ไม่เป็นแฟนกันยังหวานขนาดนี้ คบกันขึ้นมาจะขนาดไหนน้อ
-
น่ารักพี่นาฏย หุหุ จันทร์เจ้าฟินตัวแตก แอบนินทาพี่เค้าอีก 555
-
ฮั่นแน่ แอบหวงน้องใช่ป่าว คิคิ
-
พี่หมีหวงน้องกระต่าย :-[ เขินแรง
น่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณคนแต่งด้วยนะคะ
-
:pig4:
-
น่ารักกก :o8: :o8:
-
555555555555555
พี่นาฏย หมีจำศีล
-
อ้าวพี่หมี(เฒ่า) อ้อยน้องอีกแล้วนะคะ
หมีกินนํ้าผึ้งนะคะพี่ ไม่ใช่อ้อย ต้องขนาดนี้ไหม
-
55555มาไม่บอกเลสพี่นาฎทตกใจหมด
-
ทำดุ :hao3:
-
ห่วงและหวงน้องเจ้าขา คริคริ
-
แอบมานั่งกับน้องสินะ ^^
-
มีความหวงต้องให้ใส่เสื้อคลุม คือพี่เขาตามมาคุมหนูไม่ได้กะมาเล่นไงลูก
แก้ตัวปากสั่นพั่บๆๆ แน่น้องเจ้า ขอให้รอดนะลูก 555
ขอบคุณค่ะ
-
ตามทันแล้ว
รอตอนต่อไปนะ
-
โธ่พ่อหมี
-
มีหวงไม่ให้น้องถอดเสื้อนะคะพี่นาฏย
:laugh: :laugh:
-
พี่ดูจะเจ้าเล่ห์นะ
-
โอ้ยย น้องเจ้าโดนหวงออกนอกหน้าขนาดนี้ยังไม่รู้หรอลูก
พี่นาฏยชอบก็บอกน้องตรงๆซี่ รอลุ้นให้เขารู้ใจกันสักที
-
นายข้าวกล่อง กับ น้องกระต่าย น่ารักอะ
เดาว่าพี่นาฎยคงจะรู้แแล้วแต่ว่า เจ้าขาเป็นคนทำข้าวกล่องให้
อยากอ่านในมุมพี่นาฎยบ้าน ท่าทางจะมีอะไรๆแอบซ่อนอยู่แน่ๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:z13:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ๊ย อ่านจบ หัวใจจะวายตามเจ้าขา เป็นเราคงอึ้ง พูดไม่ออก แบบว่า ห๊ะ ห๊ะ อะไรนะ ห๊ะ แบบนี้ น่ารักอะ
-
โอ้ยยยยยย เจ้าทำไมน่ารักกกกกก อ่านรวดเดียว ฟินมากกกกกกกก
-
อยากอ่านต่อแล้ว T T
-
สวัสดีค่า
คนเขียนไม่ได้หนีไปไหนน้าาา ตอนนี้งานรัดตัว :ling1:
ขออภัยที่หายไปนาน
มาต่อแน่นอน ภายในอาทิตย์ค่า อดใจรอกันได้เลย
รอพี่หมีกับน้องกระต่ายแคระได้นะค่า
เยิฟ
-
มานั่งรอหนูกระต่ายแคระค่าาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
จ้าาา รออยู่น้าาาา :katai2-1:
-
รอตามส่งค่ะ
-
เขารออยู่นะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
จารอเสมอออออออออ :mew1:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
มารอนะครับ อยากอ่านทุกวันแบบช่วงแรกๆ
แต่ก็เข้าใจคนเขียนติดงาน :)
-
บทที่ 14.2
“ผมเหมือนหมีจำศีล?” ตายๆๆๆ ตายยกกำลังสิบซ้อนกำลังล้าน
นาฏยเลิกคิ้วเหมือนเป็นเชิงถาม ใบหน้าคมดุแต้มรอยยิ้มนิดๆที่มุมปาก
นั่งๆนอนๆนานๆเขาเริ่มเมื่อย เลยลองเดินขึ้นมาเล่นตามคนอื่นๆมาบ้าง เห็นรุ่นน้องบริหารกำลังจะลงเล่นเบาะยาง เห็นน่าสนใจเลยมาลองดูบ้าง
พอเห็นเขาขึ้นตามมา อชิระจึงยิ้มแล้วบอกว่าจะไปนั่งกับเพื่อนแทนเพราะเห็นเขาไม่ได้สนิทมากเท่าไรแล้วให้เขาย้ายมานั่งกับจันทร์เจ้าแทน แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กกว่าจะไม่ได้สนใจเท่าไรว่าใครมาต่อหลัง คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเคยเลยพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด
มาบอกเขาเหมือนหมีจำศีล ได้ยินแล้วอยากจะดีดเหม่งสองสามที
“ง่า…” ไม่รู้จะตอบอะไรออกไป “เง้อ...ก็”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม
“ก็...ผมเสียดายเงินแทนนี่ครับ เห็นพี่นาฏยกับพี่เอ็ดนอนเล่นอาบแดดอย่างเดียว” นี่เขากำลังปกป้องสิทธิ์ของผู้บริโภคเพื่อให้ได้รับการบริการอย่างเต็มที่ นี่อะไร มาสวนน้ำแต่ไม่แตะน้ำสักนิด
“หึ…”
ขอซื้อเถอะไอ้เสียง ‘หึ’ เนี่ย
“ขอโทษครับ…” จันทร์เจ้าหลับตาปี๋ เอ่ยคำขอโทษออกไป กลัวว่าพี่นาฏยอาจจะไม่พอใจก็เป็นได้
“ผมไม่ได้ว่าอะไร” ร่างสูงทำแค่พูดนิ่งๆ “งั้นเอางี้สิ คุณก็ช่วยแนะนำผมละกัน...ว่าคนมาสวนน้ำเขาต้องเล่นอะไร จะได้ไม่นอนเป็นหมีเหมือนผม”
กรี๊ด!
ทำไมรู้สึกถึงความล้อเลียนในน้ำเสียงนั้น
จันทร์เจ้าเผลอย่นจมูก ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อมือใหญ่จับจมูกเล็กบีบอย่างหมั่นเขี้ยว เจ้าของจมูกร้องโอดจับจมูกชมพูของตัวเอง
ฝ่ามือใหญ่ชื้นน้ำจับต้นแขนเล็กกว่าดันให้ออกเดิน จันทร์เจ้าที่ถูกคนตัวโตจับให้เดินตามก้าวเท้าอย่างเสียไม่ได้
“เดี๋ยวครับ รอพวกอัชก่อน” เพื่อนที่นั่งอีกเบาะกำลังปีนตัวขึ้นจากสระมาพอดี “เร็วๆมึง ทางนี้”
อัช เอก และคนอื่นๆมองหน้ากันเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนยืนอยู่กับเดือนประมงปีสาม จันทร์เจ้าเห็นเพื่อนทำหน้าแปลกใจเลยชี้ไปที่อีกเครื่องเล่นแล้วถามว่าไม่ไปหรอ อัชเลยยิ้มแล้วชวนกลุ่มไป โดยมีเดือนอีกคณะเดินทอดน่องตามไป
“มานั่งซ้อนกันแล้วไหลลงไปไหม?” อชิระเสนอความคิดเห็น เมื่อทุกคนสนใจ เจ้าตัวเลยเดินไปขอกับเจ้าหน้าที่เอาไว้ก่อน
“ไปๆมึงอะไปบนสุด ตัวก็แค่นี้อยู่ด้านล่าง เดี๋ยวโดนพวกกูทับตาย”
จันทร์เจ้าขมุบขมิบปากด่าเพื่อน แต่อชิระโบกมือไล่ให้ไปอยูข้างหลัง
ไปอยู่ข้างหลังก็โดนไอ้พวกนี้มันบังหมด ถ้าอยู่หน้าก็คงโดนพวกมันทับแบนอยู่ใต้น้ำแน่นอน แต่คิดค่าความเสี่ยงกับการโดนพวกแม่งทับจมน้ำตายกับยอมมองอะไรไม่ค่อยเห็น เขาเลือกอย่างหลังดีกว่า
“เออๆ ก็ได้ แม่ง” เขาบ่นพึมพำยอมเดินไปต่อหลังพวกมัน แต่สายตาก็สอดส่องไปที่ร่างสูงของรุ่นพี่คณะประมงที่ยังยืนนิ่งๆอย่ด้านหลังเขา สงสัยพี่นาฏยคงไม่อยากเล่นแบบนี้
“พร้อมนะ...”
ขณะที่ร่างเล็กสมส่วนกำลังจับไหล่เพื่อนคนข้างหน้าเขาก็รู้สึกถึงความอุ่นที่แนบลงมาที่หลัง ฝ่ามือใหญ่เย็นเปียกน้ำกอดรอบเอวเขาพอดิบพอดี
“ไม่ต้องกลัวจมหรอก...เดี๋ยวผมฉุดขึ้นมา” เสียงทุ้มข้างหูทำให้ขนลุกซู่ยิ่งกว่าน้ำเย็นๆอีก
จันทร์เจ้าไม่ทันได้ตอบโต้อะไร...ขบวนของเขาก็ไหลลงสู่ด้านล่างพอดี แรงดึงดูดของโลกทำให้เสียววูบเล็กน้อย แรงกระชับที่เอวยิ่งแน่นขึ้นจนรู้สึกว่าคนข้างหลังจะเข้ามาแนบกว่าเดิม
นัยน์ตากลมหลับปี๋ตอนที่ไหลลงน้ำ ด้วยน้ำหนักตัวของแต่ละคนทำให้น้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง ร่างเล็กที่รู้สึกถึงน้ำหนักตัวของคนด้านหลังที่ตามลงมาด้วย เสื้อยืดที่ใส่อยู่ทำให้หนักเพิ่มขึ้นไปอีก
แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นเพราะหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกถึงอ้อมแขนแข็งราวคีบหนีบเข้าที่เอวอีกครั้งก่อนจะลากร่างเขาขึ้นอยู่สู่ผิวน้ำ
“ฮ้า…” พอขึ้นมาได้ ร่างเล็กรีบสูดหายใจเข้าปอด “อะ…”
รีบหันหลังกลับไป จมูกก็ชนกับอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่งกว่าที่เขาคิด
...แผ่นอกแกร่งของพี่นาฏย…
ใบหน้าขาวที่เริ่มซีดเพราะอยู่เล่นน้ำเริ่มกลับมามีสีอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าคมสันยังคงนิ่งๆแต่เหน็บรอยยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำประจำ “บอกแล้วว่าไม่จม”
“ข...ขอบคุณครับ” รู้สึกตัวก็รีบขยับยึกๆออกจากรัศมีทำลายล้างสุดอันตรายของอีกฝ่าย แต่คีมมือมนุษย์ยังหนีบติดที่เอวไม่ยอมปล่อย “อ...เออ ปล่อยหน่อยครับ”
จันทร์เจ้าสาบานว่าจะไม่ยอมระเบิดหน้าตัวเองให้ขายหน้าเพื่อนคนอื่นแน่นอน
นาฏยพยักหน้าก่อนจะค่อยๆปลดมือตัวเองออก พลางชี้ไปที่กลุ่มเพื่อนที่พากับขึ้นไปรออยู่นอกสระ พอหลุดออกมาจากพื้นที่เสี่ยงอันตรายตรงนั้นได้แล้ว ร่างเล็กสมส่วนรีบวิ่งปรู๊ดไปทางเพื่อนตัวเองไม่ยอมหันกลับมามองคนด้านหลังเลย
“เฮ้ออออ เหนื่อย…” ร่างสูงของอชิระทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ที่กลุ่มเขาวางของไว้โดยมีเตเตที่ตอนหลังเริ่มล้าเลยขอตัวมานั่งเฝ้าของให้แทนเพราะไอ้เอ็ดมันลอยไปจีบสาวที่ไหนไม่รู้
ตอนนี้เวลาบ่ายแก่ๆกระเพาะเริ่มประท้วงกันเบาๆ เลยตัดสินใจกันว่าจะออกไปหาร้านอร่อยกินข้างนอก จะให้กินในสวนน้ำเห็นจะไม่ไหว อาหารกล่องธรรมดาราคาเป็นร้อยแถมดูท่าจะกินไม่อิ่มด้วย
สรุปแล้วเลยตกลงกันได้ว่าจะไปร้านอาหารทะเลที่เอกรู้จักเพราะเคยมากินเวลาผ่านมาทางนี้ พอได้ร้านเรียบร้อยก็นัดแนะเวลาออกรถให้เรียบร้อย ให้เวลาอาบน้ำสระผมเปลี่ยนเสื้อผ้า
ทุกคนทยอยกันไปอาบน้ำ จันทร์เจ้าก็รีบอาบน้ำบ้าง เสื้อยืดตัวใหญ่ก็ซักสบู่ธรรมดาแล้วบิดให้หมาด ตั้งใจว่ายังไงก็จะเอากลับไปซักเครื่องที่บ้านอยู่แล้ว
“พี่นาฏยครับ ขอบคุณสำหรับเสื้อนะครับ เดี๋ยวผมจะซักมาคืนให้” เขาสะกิดพูดกับอีกฝ่ายเสียงค่อย
“อืม ไม่เป็นไร”
“เฮ้ย ไอ้นาฏยกูไปด้วย” ร่างสูงของหนุ่มลูกครึ่งดูท่าจะอยากกวนบาทาเพื่อนสนิทอย่างหนักเลยเดินตีคู่ขึ้นมาคล้องไหล่กว้าง ยิ้มแฉ่งจนคนมองอยากจะถีบให้
ขามาเอ็ดมันด์มากับเตเตที่ขับรถยนต์ของตัวเองมา มีแต่ไอ้ยักษ์ทำตัวเป็นเหาฉลามตามเกาะติดชาวบ้านเขาไปเรื่อย นาฏยที่สลัดเห็บไม่ออกเลยต้องปล่อยเลยตามเลย
เอ็ดมันด์ยักคิ้วใส่เพื่อนก่อนจะพาร่างสูงใหญ่ของตัวเองขึ้นไปนั่งด้านหลัง
นาฏยทำหน้าเบื่อหน่าย จันทร์เจ้าแอบขำในใจ พี่นาฏยดูยังไงก็นิสัยคนละเรื่องกับเพื่อนสนิทเลย แต่ไม่รู้ทำไมถึงมาสนิทกันได้นะ อยากรู้จริงๆ
รถยนต์คันสวยขับชะลอตามหลังรถยนต์คันข้างหน้าสองคัน คันหนึ่งเป็นรถของพี่เตเตที่ขับมาคนเดียว ส่วนอีกคันเป็นของเพื่อนในคณะของเขาซึ่งก็คือเอกมากับไอ้อัชและไอ้แพน แล้วก็เพื่อนอีกสองคน ที่กำลังจะเลี้ยวเข้าร้านสวนอาหารขนาดใหญ่ บรรดาคนจากรถคันข้างหน้าเฮโลกันลงจากรถเข้าไปจองที่ในร้านกันก่อน คันข้างหน้ามีคนมาทั้งหมดห้าคน พี่เตเตเป็นหก ในรถเขาอีกสามคนก็เป็นเก้า
“นั่งเลยครับ” แพนกวักมือเรียกเอ็ดมันด์
แต่พอตอนสั่งอาหารเท่านั้นแหละความโกลาหลก็มาอีก เพราะแต่ละคนอยากกินกันคนละอย่าง สุดท้ายก็สรุปได้ว่าสั่งอาหารมาเจ็ดอย่างและกุ้งเผาสองกิโลกรัมปูเผาอีกหนึ่งกิโลกรัม ข้าวสองโถใหญ่
รอครู่ใหญ่อาหารค่อยๆทยอยมาเสิร์ฟ มีทั้งไข่เจียวหอยนางรม ผัดผักรวมมิตร ผัดเผ็ดหอยลาย และอื่นๆที่เป็นของทอด รวมถึงกุ้งเผาปูเผาที่เอามาวางถึงโต๊ะเรียบร้อย
“ดูแต่ละอย่าง มึงอดแดกแน่ไอ้เจ้า” เสียงไอ้อัชที่นั่งอยู่ข้างขวาหัวเราะใส่
จันทร์เจ้าอยากจะด่ามันจริงๆ คือจริงๆแล้วเขาเหมือนจะเป็นคนกินง่ายแต่ก็ไม่ง่าย คือเอาง่ายๆเลยอย่างของกินบนโต๊ะนี้ เขาไม่ค่อยกินเผ็ด กุ้งเผาปูเผาเขาไม่แตะ ไม่ใช่เพราะแพ้หรืออะไรนะครับแต่เพราะเขาเป็นคนที่ขี้เกียจแกะเปลือกมาก เพราะงั้นส่วนใหญ่ถ้ามากินข้าวกับที่บ้าน จะไม่ค่อยสั่งปู กุ้งที่มาเป็นตัวๆ ส่วนใหญ่จะชอบสั่งที่มันแกะมาให้แล้ว ที่กินได้ตอนนี้ก็มีแค่พวกไข่เจียว ผัดผักแล้วก็พวกทอดมันกุ้งเท่านั้น ซึ่งเขาไม่ได้อะไรมาก ถ้าไม่ต้องมานั่งมือเลอะเขาโอเคหมดนั้นแหละ
“ไอ้เอ็ดเลื่อนจากนั้นมาหน่อยดิ” เสียงทุ้มบอกเพื่อนตัวเอง
พี่นาฏยนั่งฝั่งตรงข้ามเขาบอกเพื่อนตัวเองที่นั่งข้างๆ
“เอ้า มึงก็ตักเองดิ” หนุ่มร่างสูงใหญ่ของหนุ่มลูกครึ่งทำท่าทำทางกวนตีน ยึกยักไม่ยอมส่งให้ นัยน์ตาคมดุจ้องมองเพื่อนี่ยังนั่งลอยหน้าลอยตาต่อไป
มือเล็กเลยค่อยๆเลื่อนจานเข้าไปให้แทน “นี่ครับ”
นัยน์ตาคมดุมองคนฝั่งตรงข้ามก่อนจะพยักหน้าให้ ใบหน้าเล็กผงกหน้าให้เหมือนกันก่อนจะก้มลงตักข้าวต่อ
“มึงไม่กินกุ้งหรอวะ” เอกเห็นเพื่อนตัวเล็กกว่าไม่ได้แตะเลยสักตัว
“ไม่อะ กูขี้เกียจแกะ”
“ไอ้นี่แม่งมันคุณหนูน้อย มันไม่ชอบแกะหรอก ถ้าจะกินมันชอบแบบแกะมาแล้ว” อชิระที่รู้ถึงนิสัยเพื่อนสนิทดี ที่พูดไปนี่ผสมความหมั่นไส้ส่วนตัวลงไปด้วยนิดหน่อย
คนโดนว่าถลึงตามองแตะหน้าแข้งเพื่อน แต่ทำไม...มันไม่เห็นสะดุ้งอะไรสักนิดเลยวะ
“คุณแตะผมทำไมหรือ?”
แว๊กกกก ฉิบหาย
นี่กูแตะใครไปวะ
ใบหน้าขาวยิ้มแหย หัวเราะแหะๆให้กับพี่นาฏยที่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ขอโทษครับ ผมเผลอไปโดน” ฉิบหายเอ้ยยย อยากจะเอาหน้ามุดลงโต๊ะไปเลย หูได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆมาจากคนอีกฝั่ง ขายหน้าชะมัด
มือขาวกำลังจะเอื้อมไปตักอาหารแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือใหญ่วางกุ้งตัวอวบอ้วนแกะเปลือกเรียบร้อยวางลงบนจานเขาแทน
ตากลมกระพริบปริบๆมองใบหน้านิ่ง
“ไม่อยากแกะเองนี่ กินสิ”
จันทร์เจ้าก้มหน้างุดๆ เสียงสั่นๆเอ่ยขอบคุณก่อนจะเอาส้อมจิ้มเนื้อกุ้งเข้าปากโดยไม่ได้จิ้มน้ำจิ้ม ความหวานของกุ้งกระจายจนยิ้มไม่หุบ รู้สึกว่ามันอร่อยกว่าปกติด้วย
พอหลังจากนั้นกุ้งตัวที่สองที่สามและอีกหลายตัวก็ตามมาเรื่อยๆจนกินแทบไม่ทัน แถมด้วยเนื้อปูขาวๆเป็นก้อนวางตามมาด้วย
“อร่อยไหม?”
แก้มกลมป่องเพราะกุ้งตัวโต แต่นัยน์ตากลมวาววับอย่างดีใจ พยักหน้าจนผมกระจาย
“แกะให้กูบ้างสิ”
นาฏยเหล่มองไอ้เพื่อนลูกครึ่ง ก่อนจะโยนเศษเปลือก ขาปูโถมใส่ชามเพื่อนแบบรักสุดๆ
“อะ แดกเข้าไปสิ”
ไอ้ห่า...นาฏย...รักกูเกินไปละ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วค่าาา พี่นาฏยคนขายอ้อยมาแล้ววววว
ต้องขออภัยจริงๆ คนเขียนยุ่งมาก เริ่มทำงานประจำมา มีการปรับตัวหลายอย่างจนไม่ค่อยได้พิมพิ์นิยายเลย
แต่ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนจ้า
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
โอ๊ย ระเบิดตัวเอง 5555 ความเขิลนี้ ทำไมพี่เขาทำร้ายกันเยี่ยงนี้ เขิลอะ มีกอดเอว แอร๊ย ถามใจคนโดน ว่าฟินไหมเจ้า มีแกะกุ้ง โอ๊ย อิจแรงส์
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟินมากๆๆๆ
-
แกะให้ด้วย
:-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากกินกุ้งงงงงงง หาคนแกะแบบพี่นาฏได้ที่ไหนมั่ง ฮ่าๆๆๆๆ
-
ดีใจ น้องจันทร์มาแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่นาฎยชั่งเอาใจเก่งจริงๆ
-
โอ้ยยยยย น้องเจ้าาาา สมหวัง100%ลูก พี่เค้าเทคแคร์หนูดี๊ดียยยยย์ จากแค่ที่แอบปลื้มอ่ะ ดูดิ มานั่งแกะกุ้งแกะปูให้ ว้อยยยยยยย อิจฉาๆๆๆๆๆๆ
ปล.1 นิยายฟีลกู้ดนี่แหละชอบ :katai2-1:
ปล.2 รอตอนต่อไปนะจ้ะ อิอิ :katai3:
-
มีความปลื้มปลิ่มมาก
-
กุ้งหวานเชียว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ค่อยๆอ้อยให้ติดกับ แต่อยากจะบอกน้องติดมานานแล้ว :hao7:
-
แบบนี้เรียกจีบน้องหรือยังคะพี่นาฏย :o8:
-
ดูแลดีทุกอย่าง :mew1:
-
เค้าอยากได้คนแกะปูบ้างอะ
-
พี่นาฏยลำเอียง
ให้น้องกินเนื้อ
แแต่ให้เพื่อนกินเปลือก
:m20: :m20:
อยากได้แบบนี้บ้าง
-
เอาคืนเอ็ดมันสินะ
-
อือออ.....พี่นาฏย เนียนกอด ตลอดเลย
แกะกุ้งให้ด้วย น่ารัก หวาน อบอุ่น :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฎยสุภาพบุรุษ
มีความฟิน
:ling1: :katai5:
-
ฮื้ออออออตามอ่านล่ะยิ้มแก้มจะแตกอยุ่แล้วค่าาา ดีต่อใจจังเลอออ
-
ดูแลกันขนาดนี้เป็นแฟนกันเถอะ :hao3:
-
คบกันเลยๆ
-
น่ารักดีค่ะ
-
ได้หมดถ้าสดชื้นนนน ><
-
หืยยย น่ารัก คนอย่างพี่นาฏยใช่จะมาแะกุ้งให้คนอืานกินง่ายๆ ถ้าไม่ใช่น้องไม่มีจะทำให้หรอก
อิอิ ได้ของถูกใจยิ้มแก้มตุ่ยเลย น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
ดีต่อใจ 555
-
หวานๆ หวานๆ อุ้ย เบาหวานขึ้นแล้ว 55555555 น่ารักดี
-
พี่นาฏย ... ตกลงว่าจีบน้องเจ้าแล้วยังครับ
-
อ่อยด้วยกุ้งงงง
-
ฟินค่ะฟิน
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากๆเลย จันทร์เจ้าขาน่ารัก
-
บทที่ 15
[/b]
“ไม่ไหวแล้ว” เสียงอ่อย ตัวเริ่มเลื้อยลงไปนอนกับเตียงของเพื่อนที่เป็นเจ้าของห้อง ส่วนเจ้าห้องนั้นนั่งพิงเก้าอี้แต่ร่างใหญ่ไถลงไปกับพนักเก้าอี้
ห้องคอนโดขนาดกลางๆที่สามารถอยู่อาศัยได้1-2คน ห้องนอน1ห้องใหญ่และ1ห้องเล็ก ห้องนั่งเล่นขนาดย่อมมีโซนกั้นเป็นห้องครัวเล็กๆแต่เหมือนเจ้าของห้องจะไม่ค่อยได้แตะต้องมันเท่าไรเลยดูใหม่เอี่ยม แต่ที่ที่ควรจะสะอาดกว่าห้องครัวอย่างห้องนอนกลับไม่เป็นอย่างนั้น
จันทร์เจ้ากำลังนอนไหลไปกับเตียงขนาดควีนไซด์ที่หมอนไปทาง ผ้าห่มไปทาง แถมยังมีเสื้อยืดพาดอยู่สองตัว
ยี้...เสื้อใส่แล้วยังวะ สกปรก
แต่เขาก็ยังนอนลงไปได้ ตากลมเหล่มองไปบนโต๊ะที่แม่งนั่งอยู่ ทั้งกองเอกสารอะไรต่อมิอะไรวางเต็มไปหมด
“กูกลัวพาร์ทเขียนมากที่สุดเลยว่ะ” เสียงเพื่อนบ่นทำให้ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง
อีกไม่ถึงอาทิตย์จะก้าวเข้าสู่ฤดูการสอบซึ่งเขากำลังเริ่มๆอ่านหนังสือ ถึงแม้จะเป็นแค่เด็กปีหนึ่งวิชายังไม่ได้ยากอะไร แต่ก็เตรียมพร้อมไว้ก่อน
ตอนนี้กำลังเริ่มอ่านวิชาอังกฤษพื้นฐานที่ทุกคณะต้องเรียน ได้ยินมาจากพวกรุ่นพี่ว่ามีพาร์ทการเขียนด้วยเลยค่อนข้างกังวล อีกอย่างคือจันทร์เจ้าไม่ค่อยเก่งวิชานี้อีกด้วย คืออยากจะเก่งนะแต่หัวมันไม่ไปง่ะ
“อืม ต้องเตรียมคำตอบไปดีๆ เดี๋ยวกูว่าไปถามพวกพี่ปีสองดีกว่าว่ะว่าออกเรื่องอะไรบ้างเมื่อปีที่แล้ จะได้ลองเอามาดู”
“เออได้” ร่างเล็กลุกขึ้นมาอย่างเบื่อๆ “หิวอะ ไปหาอะไรกินไหม?” ตอนนี้ข้าวที่กินมาจากที่บ้านย่อยไปหมดแล้ว
“เข้าไปกินในมอได้เปล่า กูจะเอาไปหาพวกไอ้เอกหน่อย” อชิระบอกพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
จันทร์เจ้าโอเคได้หมด ห้องคอนโดของไอ้อัชไม่ไกลจากมอมากเท่าไร มันเลือกในระแวกใกล้ๆเพื่อความสะดวกทั้งที่มันก็คนกรุงเทพฯไม่จำเป็นต้องนอนคอนโดแต่มันก็ขี้เกียจขับรถไปมา ผิดกับเขาที่นั่งรถไปกลับตลอด
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเขาสองคนก็มาถึงมหาลัย รถยนต์ของเพื่อนสนิทเลี้ยวเขาที่จอด
“มึงไปหาที่นั่งก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูไปหาพวกไอ้เอกแล้วชวนมันมากินด้วย” ร่างสูงเดินเลี่ยงไปทางตึกเรียนส่วนจันทร์เจ้าไปทางโรงอาหารกลาง
วันนี้ภาคเขาไม่มีเรียนเลยถือโอกาสอ่านหนังสือ แต่พวกเพื่อนบางคนก็ขอมาสิงอยู่ที่ตึกคณะเพราะมานั่งอ่านใช้น้ำไฟฟรี 555
โรงอาหารวันนี้ก็คนประปรายเพราะเลยเวลาพักเที่ยงมาแล้ว ร้านอาหารก็เริ่มปิดบ้าง บางร้านก็อาหารขายหมดแล้ว จันทร์เจ้าจองโต๊ะยาวเผื่อไว้ว่าพวกเพื่อนมาเพิ่มกัน
เสียงพูดคุยค่อนข้างดังเข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้น เลยเงยหน้าขึ้นมองเห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่พอสมควรกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร นัยน์ตากลมหรี่ตามองเห็นเจ้าของเสียงเป็นรุ่นพี่ปีสาม ลูกครึ่งเมืองผู้ดีที่พูดภาษาไทยเก่งกว่าคนไทยบางคน เอาตามจริงคือพี่เอ็ดมันด์พูดมากกว่าคนอื่นเท่านั้น ฮ่าๆ
เมื่อเห็นพี่เอ็ดมันด์ นัยน์ตากลมๆก็กวาดมองคนอื่นในกลุ่มซึ่งไม่สงสัยเลยว่าเขาจะโฟกัสไปทีร่างสูงใหญ่พอๆกับหนุ่มลูกครึ่ง
พี่นาฏย...ดวงหน้าคมขรึมติดดุ บุคคลิกนิ่งเงียบผิดกับเพื่อนสนิทในกลุ่ม
วันนี้สงสัยหนุ่มๆคณะประมงคงมีเรียนเพราะเห็นใส่เสื้อช็อปกันมาทั้งหมด จันทร์เจ้านั่งหนีบตัวเองเข้ากับกองกระเป๋าเรียนของตัว
เองพลางก้มหน้างุดเข้ากับหนังสือ จะบอกว่าเขินที่จะทักก็คงจะใช่
อชิระเดินเข้ามาในโรงอาหารกลางพร้อมกับเอกแค่สองคน มือใหญ่วางลงบนไหล่เล็กของเพื่อน แต่อีกฝ่ายสะดุ้ง
“เป็นอะไรว่ะ”
“ป...เปล่าเว้ย” แม่งใจไม่ค่อยอยู่กับตัวเลย เหมือนลอยไปหาอีกคนแล้วมั้ง
อชิระเห็นแล้วว่าร่างสูงของรุ่นพี่หนุ่มที่เพื่อนแอบชอบเดินเข้ามาในโรงอาหารก่อนเขาเพียงเล็กน้อย จันทร์เจ้าพอเห็นเพื่อนมาแล้วจึงเดินไปต่อแถวซื้อข้าวบ้าง
ร้านเหลืออยู่ไม่มาก เห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่อยู่ในสายตามาตลอดเดินไปต่อแถวที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวน้ำ สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าช้าๆเข้าไปต่อร่างสูงเจ้าของแผ่นหลังกว้างใต้เสื้อช็อปตัวใหญ่ ใบหน้าเล็กพองลองลมเข้าปากจนกลมแล้วก็พ่นออก ขมวดคิ้วเหมือนกำลังลังเลอะไรบางอย่าง ในที่สุดเหมือนเจ้าตัวจะตัดสินใจได้ มือเล็กๆค่อยยกขึ้น จิ้มหลังกว้างๆจึกๆสองที
คนโดนจิ้มจึกๆรู้สึกตัวเลยหันมามองข้างหลังตัวเอง เห็นร่างเล็กที่ยังไม่เกินไหล่ตัวเองยืนอยู่ด้านหลัง ปากเล็กส่งยิ้มเหมือนจะแหยๆพร้อมเสียงหัวเราะแหะๆ นาฏยแอบยิ้มในใจแต่ใบหน้าคมยังคงนิ่งๆจนเห็นน้องเริ่มหน้าแหยลงไปอีก รู้สึกว่าอยากจะยิ้มอยากขำขึ้นมา
“ไง...” มือใหญ่ดีดหน้าผากเหม่งๆ
“อูย...” ริมฝีปากเล็กร้องโอดเบาๆ มือเล็กจับหน้าผากทที่โดนดีด “ดีดทำไมครับ?”
“หมั่นเขี้ยว”
“งือ...”
นาฏยยิ้มบางๆ ก่อนจะขยับเข้าไปสั่งป้าเจ้าของร้านที่ยิ้มถาม “เส้นเล็กต้มยำ เผ็ดๆนะครับ”
จันทร์เจ้าเบ้ปาก ต้มยำดูเผ็ด เป็นเขาจะสั่งเส้นใหญ่น้ำธรรมดา
“กินอะไรสั่งสิ” ร่างสูงรับชามของตัวเองมาวางไว้ด้านข้างพวงเครื่องปรุงที่วางไว้บริการเผื่อปรุงเพิ่มเติม มือใหญ่ตักพริกป่นสาดลงไปอีกช้อนใหญ่
“เอาเส้นใหญ่น้ำครับ ไม่ใส่ถั่วงอกนะครับ”
รอไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวสีจืดสนิทเมื่อเทียบกับชามต้มยำของพี่นาฏย
“นี่ครับ...” ยื่นเงินให้ป้าเขาไป
“อ้อ พี่เขาจ่ายให้แล้วจ้า” ป้าเจ้าของร้านยิ้ม พลางถามคนด้านหลังถัดจากเขาไป
จันทร์เจ้าหันขวับไปมองคนข้างๆที่เมื่อกี้ยืนสาดพริกป่่นอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้...เอ๊ะๆๆๆๆ...ถือชามเดินออกไปแล้ว
พี่นาฏยนะพี่นาฏย…
ปากเล็กยู่เป็นวง เดินถือชามกลับมาที่โต๊ะตัวเอง วางชามเรียบร้อยก่อนจะเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ไม้ไกลนัก
“พี่นาฏย...” คือจะเขินก็เขินนะ ไม่ต้องหันมามองเขาทั้งโต๊ะอย่างนั้นก็ได้มั้ง เขาเรียกคนเดียวไม่ได้เรียกทั้งกลุ่ม แต่ว่าจันทร์เจ้าก็ยกมือไหว้รุ่นพี่ปีสามทั้งหมดอยู่แล้ว
คนโดนเรียกไม่พูดอะไรแต่คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม จันทร์เจ้ารู้สึกคันยุบยิบอยากจะตีไหล่หนาบ้างนะ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเหมือนโดนแกล้งตลอดเลยเนี่ย คนแกล้งหน้าตายด้วยนะ
“ว่าไงครับน้องเจ้า”
“มึงชื่อนาฏยหรอวะไอ้เอ็ด เสือกตลอด” พี่คนหนึ่งในกลุ่มพูด จันทร์เจ้าไม่รู้จักชื่อแต่ก็เคยพอเห็นมาบ้าง
“อ้าว กูอยากคุยกับน้องกูก็ทัก ไม่เหมือนบางคนมัวแต่เก๊ก กวนตีนเขาเรื่อยๆเดี๋ยวน้องเบื่อแล้วจะรู้สึก โอ๊ย...สัส” อยู่พี่เอ็ดก็ร้อง
ลั่น จันทร์เจ้าขมวดคิ้วเมื่อกี้พี่เขาพูดอะไรสักอย่างแต่เขาไม่เห็นเข้าใจตรงไหน
“ว่า...” เสียงทุ้มพูดขึ้นมาดุๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทำให้เขาหงอไม่กล้าคุยด้วยเพราะกลัว แต่พอเจอบ่อยๆก็รู้ว่ามันเป็นบุคลิกของอีกฝ่าย ตอนนี้ชินแล้วเลยไม่กลัวล่ะ
“นี่ครับ...” มือขาวส่งเงินจำนวนพอดีกับค่าอาหารเมื่อกี้
ตาคมมองตามแล้วพูด “ไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ครับ” เขาไม่อยากจะให้มาออกเงินให้
“...” แต่เหมือนว่าจะมีคนหัวแข็งกว่าแหะ เพราะอีกฝ่ายทำเป็นเลิกสนใจเขาไปเลย ก้มหน้าคีบเส้นเข้าปาก
จันทร์เจ้าอยากจะกระทืบเท้าปึกเป็นเด็กเวลาไม่ได้ดั่งใจจริงๆ ทำไม...ถึงโดนพี่นาฏยกวนตลอดเลยเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ
“พี่นาฏย...”
“กลับไปกินข้าวได้แล้ว” ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการเลยสักนิด
“แต่...”
“ไปกินข้าวแล้วถ้าเชื่อฟังเป็นเด็กดีจะพาไปซื้อขนม” คนอื่นที่ฟังขำพรืด
ใบหน้าเล็กพองลมป่อง หน้างอง้ำจนนาฏยลอบยิ้ม
...เมื่อก่อนไม่ค่อยจะกล้าทำแบบนี้ แต่เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเยอะ…
สุดท้ายเมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ จันทร์เจ้าก็ได้แต่ถอยทัพกลับไปตั้งหลักพักหัวใจ (เพราะทำงานหนักเกิน) ที่โต๊ะของตัวเอง เส้นใหญ่ที่อยู่ในชามอืดขึ้นเล็กน้อย
...เพราะพี่นาฏยคนเดียวเลย ก๋วยเตี๋ยวเย็นหมด…
มีการโทษคนหน้าดุเข้าไปอีก
“ไม่ใช่สิวะ มันเป็นอดีตมึงต้องใส่อีดี” เสียงทุ้มของเพื่อนสนิทเริ่มแฝงความหงุดหงิด
“อ้าว แล้วกูจะรู้เหรอวะ” อย่างที่รู้กันถ้าจันทร์เจ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าพี่นาฏยแล้วมันก็กลายเป็นพูดมากและกวนตีนได้เหมือนกัน
“มึงไม่รู้ไม่ได้เว้ย มึงเรียนมาตั้งแต่ประถม” อชิระเริ่มอยากรู้ว่ามันสอบผ่านวิชาภาษาอังกฤษมาได้ไงวะเนี่ย
“เออน่า” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ แม่งแค่ผันเวิร์บผิดแค่นิดหน่อย แม่งทำมาโมโห เขียนกดลงบนกระดาษเหมือนอยากจะให้มันทะลุกระดาษเข้าสมองตัวเองไปเลย
“อันนี้ผันผิด ต้องเป็นตัวนี้” เสียงทุ้มติดดุดังขึ้นบนศีรษะทำเอาจันทร์เจ้าหยุดเขียนแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
ตาแป๋วๆสบนัยน์ตาคมดุที่ก้มมองลงมานิ่งๆ ยิ้มแหะเหมือนเด็กมีความผิดจนคนมองอยากจะยีผมนุ่มๆให้หายหมั่นเขี้ยว
“นี่ติวอิ๊งพื้นกันอยู่หรอ?” พี่เตเตที่เดินตามเข้ามามองกองหนังสือ ชีท กระดาษจดวางสุมๆกันบนโต๊ะ
อย่างที่บอกว่าวิชานี้เป็นวิชาที่ปี1ทุกคณะต้องเรียน พวกเขาก็เคยผ่านมาตอนปี1เหมือนกัน รู้สึกคนที่ท๊อปของมหาลัยนั้น…
“เออใช่ พี่เอ็ดช่วยติวให้พวกผมหน่อยได้ไหมครับ?” เอกได้ไอเดียขึ้นมา
เอ็ดมันด์ หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีชี้มาที่ตัวเอง ใบหน้าคมสันหัวเราะลั่น “ให้กูติวหรอ ได้ๆ” เนื่องจากสนิทกันในระดับหนึ่ง เอ็ดมันด์เลยเป็นกันเอง
“ไม่น่ารอด” เตเตพึมพำ คนอื่นที่ได้ยินขำ
จะให้ไอ้เอ็ดติวน่ะนะ?! เชื้อฝรั่งบ้านมันไม่ได้มีผลต่อต่อมภาษาอังกฤษมันจริงๆ
“ไอ้เอ็ดมันสอนไม่ได้หรอก” เตเตขยายความ “มันพูดเป็น พูดปร๋อ แต่มันไม่รู้เรื่องว่าเทนส์นู่นต้องใช้อะไร เทนส์นี้ต้องใช้อะไร คะแนนมันยังห่วยพอๆกับคนอื่นเลย ฮ่าๆ”
คราวนี้รุ่นน้องทำหน้างงงวย สรุปคือ...แม้แต่เจ้าของภาษายังเอาตัวไม่รอดแล้วพวกเขาจะเอาอะไรไปรอดกับเขา
“ถ้าจะติวต้องนี่เลย...แท่นแท๊น! พี่นาฏยคนเก่งทั้งแกรมม่า คำศัพท์ สำเนียงเป๊ะกว่ากู” เอ็ดมันด์ผายมือไปทางเพื่อนสนิทหน้านิ่ง
จันทร์เจ้าเหลือบมองใบหน้าคมดุแล้วหลุบตาลงเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองกลับลงมาที่ตัวเอง เลยไปถึงกระดาษจดที่มีตัวเขียนยึกยือเต็มไปหมด
มือใหญ่เอื้อมมาจิ้มที่กระดาษใบเดิม “ไม่ไหว”
อะไรคือความหมายของคำว่า…ไม่ไหว...ครับ ช่วยขยายตวามสักนิดครับ
“ตัวนี้ผันผิด”
ฉึก!
“นี่ผิดเทนส์”
ฉึก ฉึก!!
“นี่ความหมายไม่รู้เรื่อง”
ฉึก ฉึก ฉึก!!!
เก็บศพกูด้วยครับ เผาได้เลยครับ
ถ้าพี่นาฏยจะพูดแทงจึกๆขนาดนี้
“เจ้า ผมถามหน่อย…”
“จันทร์เจ้ามองหน้าคมดุ “ครับ?”
“คุณสอบอังกฤษผ่านมาได้ไง?!”
กรี๊ด!!!!
ตายเถอะ!
‘วันเสาร์นี้ผมจะติวให้ ที่โรงอาหารนี่แหละ’
‘พวกผมด้วยได้ไหมครับ?’
‘ได้’
‘เตรียมตัวมาละ’
จันทร์เจ้าจับหน้าผากที่โดดเคาะเหม่ง คือไม่เข้าใจว่าต้องโดนดีดเหม่งตลอดเลย
นึกไปถึงนัดติวที่พี่นาฏยจะมาช่วยติวให้
...นั่งไทม์แมชชีนไปวันเสาร์เลยได้ไหม?!...
“หน้าสลอนแต่เช้า” เสียงหระแหนะกระแหนจากเพื่อนร่างสูงทำให้จันทร์เจ้าเบ้หน้าใส่
มาเช้าแต่เจอหน้าไอ้อัชเพื่อนรักก็รู้สึกว่าชีวิตจะไม่สดใสเท่าไร เฮ้อ~
ถอนหายใจแรงมาก
“หลบๆนั่งด้วย” เข้ามาคว้ากระเป๋าเป๋ที่วางไว้แล้วหย่อนตัวลงนั่งแทน
หลังจากนั้นไม่นานเอกก็ตามมาสมทบอีกคน เจ้าตัวมาพร้อมกับอาหารเช้าของเด็กวัยรุ่นประกอบด้วยมาม่าถ้วยและไส้กรอกที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อที่แม่งสะดวกจนมีอยู่ทุกหัวมุมถนน จันทร์เจ้าเห็นแล้วหิวตามเพราะว่าก่อนออกมากินแค่นมกล่องเท่านั้น
“มึงมานั่งข้างกูมาไอ้อัช” เอกไม่ค่อยสนิทกับรุ่นพี่หน้าดุเลยรู้สึกอึดอัด
จันทร์เจ้ามองเพื่อนที่นั่งข้างๆ อีกฝ่ายยักไหล่ก่อนจะลุกไปนั่งกับเพื่อนอีกฝั่ง ซึ่งก็หมายความว่า...ที่นั่งข้างๆเขาจะตกเป็นของพี่นาฏยอย่างไม่ต้องสงสัย
จะว่าดีมันก็ดีนะ...แต่ถ้าต้องติวไปด้วยนั่งเขินหน้าระเบิดไปด้วยนี่ เห็นทีจะไม่น่าจะเวิร์คสำหรับเขาเท่าไร
แต่คงจะย้ายที่ไม่ทันล่ะเพราะร่างสูงมาถึงโต๊ะพอดี นาฏนนั่งลงข้างๆที่ที่ยังว่าง ร่างสูงอยู่ในชุดลำลองเสื้อโปโลสีเข้ม กางเกงขาเดฟสีดำแต่ไม่ได้รัดจนน่าเกลียด รองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อดัง กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆ
ถุงพลาสติกสองถุงถูกวางลงบนโต๊ะ “กินข้าวกันยัง?”
เอกส่ายหน้าชูถุงข้าวตัวเองให้อีกฝ่ายดู อชิระส่ายหน้าเขาไม่กินเหมือนกัน
มีแต่ตากลมๆที่เหล่มอง “คุณล่ะ กินอะไรไหม?”
ศีรษะกลมส่ายหน้า แต่ประเด็นที่ขายหน้าคือท้องเจ้ากรรมดันร้องโครก ขายหน้าฉิบหาย
นัยน์ตาคมดุเบิกกว้างเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มที่ขยับ “กินสิ”
ตากลมมองแซนวิชไส้ปูอัดกับไมโลกล่อง “พี่นาฏยล่ะครับ กินหรือยัง?”
“ผมเรียบร้อยแล้วคุณกินเถอะ” พูดพลางผลักอาหารไปตรงหน้าเด็กข้างๆ
“เริ่มเลยไหม?” หลังจากจัดการแซนวิชและนมหมดกล่อง คนติวก็เห็นว่าควรจะเริ่มติวได้
นาฏยเริ่มแจกกระดาษที่เจ้าตัวนั่งคิดขึ้นโดยเก็งจากข้อสอบจากประสบการณ์ เขาไม่รู้หรอกว่าจะออกอะไร แต่ก็ไม่เกินจากที่เรียน
“โห สุดยอด!” เอกพึมพำ ตาถลนมองกระดาษอย่างตื่นตา
ร่างสูงค่อยๆอธิบายตั้งแต่พื้นฐานจำเป็น เขาไม่ได้เรียนจบจากโรงเรียนอินเตอร์หรืออะไรทั้งนั้น อาศัยว่าที่บ้านส่งไปเรียนซัมเมอร์บ่อยๆ ก็ตั้งใจเรียนด้วย เหมือนไปเที่ยวไปเจอเพื่อนใหม่ๆก็เรียนรู้จากพวกนั้น อาศัยเลียนสำเนียง ส่วนในโรงเรียนก็เรียนแกรมม่า การอ่านตามที่โรงเรียนไทยทั่วๆไปสอน
เขายอมรับว่าเรียนท่องเป็นนกแก้วนกขุนทองแต่ไม่เข้าใจพื้นฐานก็จะทำให้ไม่เข้าอยู่อย่างนั้น
การเรียนภาษา...ถ้าสักแต่ท่องแต่ไม่มาปรับใช้...ก็จะไม่ช่วยให้พัฒนา
เขาก็เริ่มจากการดูหนัง ภาพยนต์ต่างชาติ แรกก็มีซับไตเติล หลังๆก็ไม่ต้องมี พอหูเริ่มชินหลังจากนั้นก็จะฝึกง่ายขึ้น
แต่นาฏยรู้สึกว่ายังมีเด็กน้อยคนข้างๆที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ตากลมจ้องมองกระดาษตรงหน้าสลับกับมองเพื่อนฝั่งตรงข้ามแล้วก็ยิ้งทำปากขมุบขมิบน่าดึงให้ยืดออก
เขาเลยเอาปากกาตีหัวเบาๆ เด็กข้างๆสะดุ้งเฮือกเหมือนเด็กโกงข้อสอบถูกจับได้
“เหม่ออะไร?”
“ผม...ไม่เข้าใจ แหะ”
ยังมาแหะใส่เขาอีก “ไหน ไม่เข้าใจตรงไหน บอกผม”
คนตัวเล็กจิ้มปากกาไปจุดที่ไม่เข้าใจก่อนจะลากไปอีกจุดและอีกจุด นาฏยดูแล้วเขาว่ามันน่าจะทั้งหน้าเลยมากกว่า
“วันนี้ไปไหนไหม?”
จันทร์เจ้าจ้องอีกฝ่ายงงๆ แต่ก็ตอบไป “เปล่าครับ” ก็คิดว่าว่างทั้งวันไม่ได้ไปไหน เอาความจริงคือเขาทำตัวให้ว่างมากที่สุดต่างหาก
“งั้นไปติวที่บ้านผมต่อละกัน” ตอนแรกเห็นว่ามาติวแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงไม่น่ามีปัญหาแต่เห็นทีจะไม่ใช่
น้องยังต้องติวเข้มพื้นฐานอีกเยอะ ซึ่งเขามีธุระต้องกลับไปที่บ้านเพราะจะมีคนมาตัดแต่งสวน เขาต้องไปดูสักหน่อย
“หา!” ตากลมถลนออกมา “ถ้าพี่นาฏยไม่สะดวก เอาเท่าที่ได้ก็พอครับ” ใครจะไปบ้านพี่นาฏยอีกรอบกัน เดี๋ยวเป็นโรคหัวใจกันพอดี
“ไม่เป็นไร คุณยังพื้นฐานไม่แน่น ผมรับปากจะติวผมต้องติวให้จบ” เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ “คุณสองคนก็ไปด้วยได้นะ”
“แต่…”
“อย่าดื้อ ผมเคยบอกแล้วไงว่าไม่ชอบเด็กดื้อ”
จ จอ บ บอ จบจบจบ
คือไปต่อไม่ถูกจริงๆ
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วค่าาา พี่นาฏยคนขายอ้อยมาแล้ววววว วันนี้มาแบบเต็มตอนไม่มีการตัดครึ่งอะไรทั้งนั้น
พี่หมีจะอ้อยแค่ไหน น้องต่ายแคระจะเขินตัวบิดแค่ไหน มาดูันค่า :hao7:
ต้องขออภัยจริงๆ คนเขียนยุ่งมาก เริ่มทำงานประจำมา มีการปรับตัวหลายอย่างจนไม่ค่อยได้พิมพิ์นิยายเลย
แต่ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนจ้า
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
:pig4:
-
กลับมาอัพแล้ววววว ปลาบปลื้มมมมมมมม
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
คิดถึงน้อง♡♡♡♡ อยากจิพาน้องภาม(นิยายตัวเอง)มานั่งติวสอบด้วยจริงๆน่าจะมุ้งมิ้ง เจ้าน่ารักเสมอค่ะ 555ดูงุนงงในการเรียนอยากดึงแก้ม
-
มาแล้วๆ
-
อ่อยแรง
:laugh:
-
อ๊ากกกกกกก
ไม่ชอบเด็กดื้อออออออ :-[
-
จันทร์เจ้าไม่ได้ดื้อแต่เขินนนนนนนนนนน :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คือพี่เขาออกแนวปลูกไปแจกไป คือจะไม่มีวันหมดเลยใช่ไหมคะเนี่ย?
ดูน้องตามไม่ทัน ฮาาาาา
-
พี่นาฏยมาแล้ว อ่อยน้องเจ้าแรงมากเลย ชวนน้องไปติวที่บ้านด้วยแหละ คือดี ^^
-
แหม่ มีความรับผิดชอบ
-
จะพาน้องเข้าบ้านเลยเหรอคะพี่!! ร้ายกาจ!
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่นาฏยน่ารักเกินไปละ มีการต้องช่วยติวให้ถึงที่สุดงี้ 555555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มาแล้ว ๆ
-
มีชวนไปติวที่บ้านด้วย เป็นพี่ที่ใจดีมากๆๆ 555+
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลยยย น่ารักดี
-
:L1:
-
พี่มันร้ายไม่เบา
-
ทำเป็นเข้มมมม ทีจริงแสนจะเอ็นดู น่ารักอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:t3:
-
นี่นั่งอ่านจนเบาหวานขึ้นละเนี่ย ไร่อ้อยพี่นาฏยนี่มันขายดิบขายดีจริงๆ ความน่ารักน่าหยิกของจันทร์เจ้าขาก็ไม่ย่อหย่อนไปกว่ากันเลย แหมๆ ไปติวกันที่บ้านเนี่ย อย่างเเกล้งน้องนะ ....อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วมันยิ้มหุบไม่ลงเลย ให้ฟีลเหมือนแอบส่องเฟสติดตามชาวบ้านดีจัง เลิฟเลิฟ นี่แอบเชียร์เอ็ดมันด์กับเจ้าเอ๋ย
-
ชวนน้องเข้าบ้านอีกแล้วนะพี่นาฏย
:mew1: :mew1:
-
น้องเจ้าโดนแน่
-
จ้าาาาาาา
-
มาติวให้เราด้วยยยย :hao7:
-
พี่เขาแจกอ้อยขนาดนี้ทำไมน้องเจ้ายังไม่รู้เนี่ย :laugh:
-
มาแว้วววววววว
-
พี่นาฏยนอกจากทำประมงแล้ว ยังทำไร่อ้อยด้วยนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ผมชอบเด็กดื้อครับ
-
พี่นาฏยเริ่มรุกแล้วนะ
-
รอตอนต่อไป~
-
น่ารักอ่ะ น้องกระต่ายน้อยกับคุณพี่หมี
เหมือนนาฏยจะรู้ว่าใครเป็นน้องข้าวกล่องเลย ตอนน้องเจ็บมือ
-
ถ้าจะขายอ้อย แบบฮาร์ดเซลขนาดเน้
-
แหม มีการไปติวต่อที่บ้านอีก ใจดีจริงๆ
เอ๊ะหรืออยากใกล้ชิดน้อง อิอิ
ปล.พี่นาฎยนี่กินเผ็ดจริงๆ แฮะ สั่งเล็กต้มยำเผ็ดๆ
ตอนปรุงยังเติมพริกอีกช้อนใหญ่อีก
นึกออกเลยในชามคงแดงมากๆ 555+
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อิอิ ตามมาจากกระทู้แนะนำ
เจ้าขากับพี่นาฏยน่ารักมากเลยยยยย :hao5:
ชอบนิยายฟีลกู้ดค่ะ อ่านรวดเดียวเลย o13
-
มีความมุ้งมิ้งเป็นห่วงน้องนะพี่นาฏย
-
บทที่ 16.1
“เอ่อ ผมว่าผมกลับไปอ่านต่อเองก็ได้ครับ” เสียงกล้าๆกลัวๆดังมาจากข้างคนขับ นาฏยหันไปมองนิดหน่อยแต่ไม่ได้ตอบอะไร
จันทร์เจ้าทำปากขมุบขมิบ ไอ้เพื่อนตัวดีทิ้งเขาไปตั้งแต่ตอนแรกเลยด้วยซ้ำ เขาถูกจับให้มานั้งรถพี่นาฏยแต่ไอ้อัชบอกจะไปกับไอ้เอก สรุปคือพอขับมาได้สักพักพวกมันโทรมาบอกเขาว่าไม่กล้าไปแล้วเกรงใจ
แล้วพวกมันเคยถามเขาไหม?????
ว่าเขาอยากไปไหม?
เขาจะต้องกลับไปเคลียร์บัญชีหนังหมากับไอ้สองตัวนั้นแน่นอน พี่นาฏยไม่ได้ว่าอะไรที่สองคนไม่มาเพราะสองคนนั้นดูเอาตัวรอดได้อยู่ แต่พี่นาฏยบอกว่ากรณีเขาต้องติวเข้มเพราะพื้นฐานไม่แน่น โฮ…
“พี่นาฏยครับ...”
แต่ไม่ได้คำตอบอะไร เลยต้องนั้งหน้าตูมจนรถยนต์เคลื่อนเข้าสู่หมู่บ้านที่เขาเคยมาครั้งหนึ่งตอนที่แม่พี่นาฏยชวนมากินข้าวที่บ้าน บ้านหลังใหญ่หลังเดิม จันทร์เจ้ายังอดตะลึงกับความใหญ่ไม่ได้อยู่ดี เวลาเย็นๆอากาศไม่ร้อนระอุ จันทร์เจ้ามองสวนสวยขนาดใหญ่พอสมควรที่กำลังมีคนถอนหญ้า ตัดแต่งกิ่งดูวุ่นไปหมด
“คุณเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมคุยกับคนสวนแป๊ปนึง”
นาฏยชี้เข้าไปในตัวบ้าน จันทร์เจ้าเลยเดินเตาะแตะสะพายกระเป๋าเข้าไปในตัวบ้าน
นัยน์ตากลมเห็นหญิงชราใจคนเดิมที่เคยเจอเมื่อครั้งก่อนที่เคยมาที่นี่ “สวัสดีครับยายน้อม” เขาบกมือไหว้
ร่างเล็กรู้สึกถึงความอบอุ่นและความนุ่มนิ่มของยายน้อมเข้าสวมกอดเข้าแน่น
“หิวหรือยังคะน้องเจ้า?”
“ยังครับ”
รอยยิ้มใจดีของหญิงชราทำให้เขายิ้มตอบกว้างๆ
“งั้นกินขนมก่อนไหมคะ? ยานน้อมทำบัวลอยไข่หวานเอาไว้ ไม่หวานมากเพราะพี่เขาไม่ชอบหวาน”
‘พี่’ ที่ยายน้อมว่าคงหมายถึงร่างสูงใหญ่ที่ยังอยู่ด้านนอก ร่างเล็กยิ้มเขินๆเดินตามแรงจูงมือเข้าไปในครัว กลิ่นกะทิต้มอยู่ในหม้อทองเหลืองส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนน้ำลายจะไหล
“หอมจัง”
ยายน้อมตักบัวลอยไข่หวานชามย่อมส่งมาให้ เม็ดบัวลอยสามสีลอยฟ่องอยู่ด้านบน
“ทานรองท้องก่อนนะคะ เดี๋ยวมือเย็นมีของอร่อยกว่านี้” คุณหนูของบ้านโทรมาบอกหล่อนว่าให้ทำอาหารเผื่อรุ่นน้องอีกหนึ่งที่และกำชับว่าขอให้มีอาหารรสจืดอย่างน้อยสองอย่าง เพราะปกติจะมีเมนูรสจัดสำหรับคนกระเพาะเหล็กอย่างนายหัวน้อย
จันทร์เจ้าตักขนมเคี้ยวตุ้ย ยิ้มแต้ใส่ยายน้อม “อร่อยจังครับ” ตักเข้าปากเพิ่มอีกคำเป็นการยืนยัน
“อ้าวคุณนาฏย รับสักชามไหมคะ?”
นาฏยเดินเข้ามาในครัว เห็นกระต่ายแคระคุยจ้อสลับกับเคี้ยวขนมตุ้ยๆ
“ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงเดินมาเคาะหัวทุยเบาๆ “พร้อมติวยัง?”
“ครับ...ขอกินให้หมดก่อนนะครับ” จันทร์เจ้าพยักหน้าหงึกหงักพลางตักบัวลอยเข้าปากอีกคำใหญ่ แต่ไม่กล้ามูมมามมาก กลัวพี่นาฏยจะไม่ชอบใจ
“ไม่ต้องรีบ ค่อยๆกิน” มือใหญ่ตบหัวปุๆ
ร่างสูงหยิบน้ำจากตู้เย็นมารินดื่มเอง “ยกตัวอย่าง present simple tenseมาสามประโยค”
มือเล็กชะงัก “หา…”
“ตอบผิดจะอดกิน” นัยน์ตากลมมองมือใหญ่ที่มาคว้าถ้วยบัวลอยหอมๆไปไว้กับตัวเอง
ปากเล็กเบ้ออกเล็กน้อย “งือ…”
“อย่าแกล้งน้องสิคะคุณนาฏย” ยายตีไหล่หนาเบาๆแต่แอบอมยิ้มเอ็นดูเด็กหนุ่มตัวเล็ก
“ไม่ได้ครับยายน้อม น้องมาติวหนังสือ”
คำว่า ‘น้อง’ ทำให้ใบหน้าขาวรู้สึกเห่อร้อนขึ้นมา
“เอ้า ตอบเร็ว” เสียงกระตุ้นทำให้ร่างเล็กเริ่มงุ้นง้าน ขนมก็โดนแย่งไปแถมโดนกดดันอีก สายตาคมดุจ้องมองนิ่งๆ จันทร์เจ้าหัน
ไปมองหญิงชราเพียงหนึ่งเดียวในห้องครัว ยายน้อมยกมือนุ่มนิ่มบอกให้เขาสู้ๆ
ร่างเล็กค่อยๆตอบคำถามตามที่ตัวเองคิด พอตอบเสร็จ นาฏยพยักหน้านิดๆแต่ใบหน้ายังคงนิ่งตามเหมือนเดิม
“ถูกไหมครับ?”
ร่างสูงไม่ตอบแต่ดันถ้วยขนมกลับมาให้ร่างเล็ก หน้าขาวๆยิ้มกว้าง
“เย้” ดีใจเป็นเด็กเล็กๆจนนาฏยหัวเราะเบาๆ
“กินเสร็จแล้วตามผมไปที่ห้องนั่งเล่น”
จันทร์เจ้ารีบตักบัวลอยเข้าปากก่อนจะตามร่างสูงออกไปที่ห้องนั่งเล่น
นัยน์ตากลมมองมือใหญ่ที่หยิบหนังสือออกมาจากกล่องใส่ของ กองเอกสารของจันทร์เจ้าก็ถูกหยิบขึ้นมาบ้าง กระดาษแบบฝึกหัด
ติวเตอร์ตัวโตสั่งนักเรียนตัวเล็กให้ทำแบบฝึกหัดแบบจับเวลา
จันทร์เจ้าตั้งใจว่าจะต้องเก็บความรู้ทุกเม็ดให้ได้มากที่สุด
“เฮ้อ…” เสียงผ่อนลมหายใจของคนตัวเล็กหลังจากวางปากกาในมือ ชุดคำถามชุดที่สามที่นาฏยทำมาให้ลองข้อสอบถูกมือใหญ่เก็บกลับไป
“ไปกินข้าวเย็นก่อน แล้วเดี๋ยวผมมาตรวจให้ กลับสักสามทุ่มได้ไหม?”
ตอนนี้เวลาประมานเกือบหกโมงเย็น เป็นเวลาอาหารเย็นพอดิบพอดี เริ่มรู้สึกว่าท้องเริ่มจะประท้วงมากขึ้นเรื่อยๆ สงสัยบัวลอยที่กินไปจะย่อยไปหมดแล้ว นาฏยเดินนำร่างเล็กไปทางห้องอาหาร
ยายน้อมกับเด็กรับใช้อีกคนกำลังลำเลียงอาหารขึ้นโต๊ะ กลิ่นหอมจนน้ำลายหก ตากลมมองกับข้าวบนโต๊ะ ส่วนหนึ่งเป็นกับข้าวสีสันจืดชืดเช่น หมูทอดและผัดผัก แต่อีกด้านเป็นอาหารใต้รสจัดตามสไตล์เจ้าของบ้าน
พอนั่งได้ที่ มือใหญ่ก็ตักข้าวในโถให้แขกตัวเล็กของบ้าน พร้อมกับหมูทอดหอมๆถูกตักมาวางให้ด้วย จันทร์เจ้าขอบคุณอีกฝ่ายก่อนจะลงมือเมื่อเจ้าของบ้านให้สัญญาณ
“ไอ้โซ้ยตี๋...”
เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านนอกห้องอาหารทำให้ร่างสูงชะงักเล็กน้อย คิ้วเข้มทั้งสองข้างขมวดขึ้นเล็กน้อย
...มาได้ไงว่ะ?!...
นาฏยสบถในใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกหนึ่งเบาๆ “ยายน้อมครับ…”
หญิงชราแย้มยิ้ม เธอได้ยินเสียงเรียกแล้ว มีไม่กี่คนที่กล้าเรียกนายหัวน้อยว่า ‘โซ้ยตี๋’ เท่าไรนัก เห็นทีคนที่มาจะเป็น…
“โซ้ยตี๋…” เสียงดังมาถึงหน้าห้องอาหารพร้อมร่างสูงใหญ่ทะทึนทึงมายืนอยู่ตรงหน้ากรอบประตูพอดิบพอดี
จันทร์เจ้าเบิกตามองคนมาใหม่อย่างตกใจเล็กน้อย
...พี่นาฏย?!...
...ไม่ใช่สิ…
...แฝดพี่นาฏย?!...
เฮ้ย! จะบ้าตาย ใช่ที่ไหน พี่นาฏยไม่มีแฝดสักหน่อย ร่างเล็กอยากจะเขกหัวตัวเอง แต่ไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนที่เหมือนพี่นาฏยอย่างกับแกะขนาดนี้
“อะไรเฮีย” คนโดนเรียกทำเสียงเหม็นเบื่อใส่
“ก็เรียกแล้วไม่ตอบวะ” อีกคนตอบ
“แล้วเฮียมาได้ไง?”
“ก็อยากมา”
“แล้วป๋ากับแม่รู้เปล่า”
“รู้มั้ง”
“มั้ง? คือไม่รู้?”
“โว๊ะ จะซักเฮียทำไมไอ้ตี๋เล็ก”
จันทร์เจ้ามองพี่นาฏยสองคนยืนคุยโต้กันไปมา
“ยายน้อมสวัสดีครับ…” ร่างสูงที่มาใหม่เข้าไปสวัสดีหญิงชราที่ยิ้มกว้างพลางสวมกอดร่างแกร่งแน่น
“มาได้ไงคะคุณนโม…”
“ผมลอยตามกลิ่นกับข้าวยานน้อมมาครับ เมื่อไรยายน้อมจะกลับไปทำให้ผมกินบ้าง ทิ้งไอ้โซ่ยตี๋ให้มันอยู่คนเดียวเถอะครับ ผม
กับเฮียเนตรคิดถึงยายน้อม” เสียงทุ้มนุ่มแต่ฟังดูฉ้อเลาะประหลาด
หน้าตาเหมือนพี่นาฏยแต่นิสัยคนละเรื่องเลย นัยน์ตากลมลอบมองอีกฝ่าย แต่นัยน์ตาคมหันกลับมาจ้องมองเขาแทน ร่างเล็กเกร็งขึ้นรู้สึกเหมือนโดนสแกนร่างกายยังไงไม่รู้
นาฏยเลยเอ่ยขึ้นก่อน “เจ้า นี่พี่ชายคนที่สองของผมชื่อนโม ส่วนนี่รุ่นน้องที่มหาลัยชื่อเจ้า”
“สวัสดีครับ” จันทร์เจ้ายกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า พอมาลองดูดีๆ คนตรงหน้าดูแล้วจะดูมีอายุเยอะกว่าพี่นาฏยอยู่สักหน่อย
“อ่า...สวัสดีครับ” นโม ช่วงชัชวาลย์มองร่างเล็กตรงหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก
“คุณนโมกินข้าวไหมคะ” ยายน้อมถามแต่ว่ารีบบริการตักข้าวสวยร้อนๆใส่จานข้าวของชายหนุ่มทันที นโมรัจานข่าวพูนๆมาก่อนจะ
นั่งลงข้างๆร่างสูงใหญ่ของน้องชายที่อายุห่างกันประมานสามปี ส่วนเฮียเนตรพี่ชายคนโตสุดนั้นอายุห่างจากเขาประมานห้าปี
“น้องเจ้าเป็นรุ่นน้องคณะประมงของไอ้ตี๋เล็กหรอ?”
ตี๋เล็ก?
หมายถึงพี่นาฏยใช่ไหมนะ?
“อ่า เปล่าครับ ผมเรียนคณะบริหารครับ” จันทร์เจ้าตอบ
“แล้วรู้จักกับตี๋เล็กได้ยังไง?” นโมถามต่อ
ร่างเล็กลอบยิ้มเล็กน้อย คำที่ชายหนุ่มใช้เรียกน้องชายตัวเองฟังดูน่ารักพิลึก เหมือนพี่นาฏยยังเป็นเด็กชายอายุสามขวบอย่างไรอย่างนั้น
ตี๋เล็ก...แต่เดี๋ยวตัวคงไม่เล็กแล้วมั้ง สุงอย่างกับตึกขนาดนี้
“อ่อ...เอ่อ...” นั้นสิ เขาไปรู้จักกับพี่นาฏยได้ยังไง สงสัยเพราะเจอตามสถานการณ์บ่อยๆละมั้ง
“เฮียเลิกถามน้อง กินข้าว” เสียงนิ่งๆตัดบท นโมยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม ก่อนจะยักไหล่
สงสัย...ตี๋เล็กจะไม่ชอบให้ยุ่งกับรุ่นน้องคนนี้เท่าไร
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า วันสุดท้ายของปี 2016 ขอบคุณทุกการสนับสนุนนิยายมาโดยตลอด
ปี 2016 เป็นปีที่ดีสำหรับทุกคน แต่วันพรุ่งแห่งปีใหม่จะต้องเป็นปีที่ดีกว่าแน่นอน
พี่นาฏยก็จะยังคงขายอ้อยข้ามปีเช่นกัน ปีหน้าไร่พี่อ้อยก็ยังคงคุณภาพเยี่ยมดังเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
น้องต่ายแคระก็คงความน่ารักน่ากอดไว้เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแน่
สุดท้ายนี้ขอวาระมงคลวันขึ้นปีใหม่ ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุขความเจริญในปีใหม่นี้
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
สนิทกันจนลืมแล้วเหรอว่ามาสนิทกันได้ไง ฮา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จะเกิดปัญหาอะไรกันไหมเนี่ย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
ตี๋เล็กออกแนวหวงน้องเลยไม่อยากให้พี่นโมยุ่งอ่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องน่ารักมากค่ะ ฟิน ฟิน
-
ชอบที่พี่เรียกน้องว่าน้อง เอาขนมมาล่อ น้องนี่ตั้งใจเรียน
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ชายโผล่มาซะงั้น
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ชอบมากเวลาพี่นาฏยเรียกจันทร์เจ้าว่าน้องอ่ะ แลละมุนละไมละม่อมมาก น่ารักอ่ะ :impress2:
-
เฮียนโม แค่สงสัยพอนะเฮีย อย่าจีบนะ555
-
มีความหวง o18
-
ตี๋เล็ก อิอิ สวัสดีปีใหม่ค่าาา
-
อิอิ น่ารักมากน้องเจ้ากับพี่นาฏย วณิพกก็รอตามอยู่นะอย่าทิ้งเปาเปาน๊าาา
-
สวัสดีปีใหม่ทุกคนค่ะ
รอชมพี่นาฎยแจกอ้อยให้น้อง
:mew1: :mew1:
-
พี่น้องบ้านนี้เรียกกันน่ารักเชียว
อิอิ
สวัสดีปีใหม่นะคะ
:mew1:
-
น่าย้าก :o8: :-[
แต่เดี๋ยวนะ มีพี่ ห่างกันสามปี
แต่หน้าเหมือนกันเด๊ะ คือไร
นาฏยแก่ไป หรือ นโมเด็กไป :hao6:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ้อยคุณภาพ ต้องอ้อยไรพี่นาฎยเท่านั้น!!!! :katai2-1: :katai2-1:
-
จริงด้วย!!! ลืมไปเลยว่าพวกนายสนิทกันได้ยังไง
-
เอาแค่สงสัยพอนะพี่ชาย อย่าขัดขวางความรักของน้อง
-
อุ้ยยยย อยากได้
-
:katai5:
-
สวัสดีปีใหม่
เฮียนโมฉลาด รู้ด้วยว่า ตี๋เล็กไม่ชอบให้ยุ่งกับรุ่นน้องคนนี้ 5555
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งใจและกายนะคร้าบบบบบ
-
เฮียพี่นาฎยเรียกพี่นาฎยน่ารักอะ ตี๋เล็ก 555+
พี่ชายโผล่มาแบบนี้ต้องเป็นอีกบทตัวละครที่สำคัญใช่ไหม หุหุ
-
น่ารักก :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆชอบน้องเจ้าน้องน่ารักๆๆๆ
-
:katai5:
-
ตี๋เล็ก ช่างต่างกันเหลือเกิน :ling1:
-
น้องน่ารักกก
-
มาต่อเถอะนะ คิดถึง
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
บทที่ 16.2
“คนนี้ใช่ไหมที่แม่เล่า?” ร่างสูงใหญ่เท่ากับน้องชายนั่งลงข้างโซฟาเดี่ยวที่ร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กันนั่งดูทีวีอยู่
“แม่ไปเล่าอะไร?”
“บ๊ะ ไอ้นี่ ก็ที่แม่ขึ้นมากรุงเทพแล้วบอกว่าเจอน้องตัวเล็กๆคนหนึ่ง”
นัยน์ตาคมของนาฏยทำเพียงมองพี่ชายเท่านั้น เขาพอรู้อยู่แล้วว่าแม่จะต้องเล่าอะไรไปบ้างแล้วล่ะ
“แล้ว?” เขาเลิกคิ้วถาม
“แกจริงจัง?”
น้องชายคนสุดท้องเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ บางครั้งก็เดายากว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ที่แน่ๆคนเป็นพี่ชายอย่างเขายังไม่เคยเห็นน้อง
ชายชอบยุ่งเกี่ยวกับใครมากนัก ยิ่งพามาที่บ้านนี่ยิ่งไม่มีเลย จึงถือว่าเป็นเรื่องแปลกมาก
“...” นาฏยไม่ได้ตอบคำถามพี่ชาย
นโมมองท่าทางของน้องชายแล้วถอนหายใจเฮือก “เอาเถอะ เฮียแค่ถามไม่ได้ก้าวก่ายอะไร”
ตบมือหนักๆบนไหล่กว้างก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำนอนเพราะเดินทางมาจากใต้ตั้งแต่บ่าย ความจริงเขาขึ้นมาไม่ได้จะมากวนน้องชายอะไรหรอก เขาต้องขึ้นมาดูลูกค้าทางกรุงเทพฯทุกเดือนอยู่แล้ว
นาฏยเลยเลี่ยงไปอาบน้ำบ้าง
จันทร์เจ้านอนยิ้มท่ามกลางความืดสลัวภายในหห้องของตัวเอง ในหัวคิดถึงเมนูอาหารที่จะทำให้พี่นาฏย อยากจะทำเยอะขึ้นเล็กน้อยเป็นการขอบคุณเล็กๆน้อยที่อุตส่าห์เสียเวลามาติวหนังสือให้เขา
ถ้าทำยำทะเลรวมมิตรแล้วก็ข้าวผัดน่าจะเข้ากันนะ ยำทะเลเผ็ดนำตามสไตล์ที่อีกฝ่ายชอบกับข้าวผัดรสกลมกล่อม พอคิดเมนูได้ก็คิดคำนวณสัดส่วนต่างๆของส่วนผสม จดเอาไว้ในสมองก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
เช้าวันจันทร์กับจันทร์เจ้าที่กำลังยืนซื้อกล้วยทอดอยู่หน้ามหาลัย ในมือถือถุงผ้าที่ใส่ข้าวกล่องของใตรบางคนเอาไว้เรียบร้อย นัยน์ตากลมโตมองป้าคนขายที่กำลังทอดกล้วยในกะทะใบใหญ่
ปริ๊นๆ
เสียงแตรรถยนต์ที่ดังจากด้านหลังทำให้ร่างเล็กหันไปมอง รถยนต์คันหรูคุ้นตาดีในระยะนี้จอดอยู่ เปิดไปกระพริบเป็นสัญญาณบอก ดีว่าช่วงเช้าวันจันทร์ยังไม่ค่อยมีรถเท่าไรนักเลยจอดได้ไม่มีใครมาว่า กระจกรถด้านฝั่งคนขับเปิดลงจนเห็นใบหน้าคมดุในชุดเสื้อช็อปของคณะประมงนั่งอยู่หลังพวงมาลัย
นัยน์ตาคมดุมองร่างเล็กที่เขาเห็นเจ้าตัวกำลังยืนอยู่ร้านหน้าปากทางเข้าของมหาลัย จันทร์เจ้าสะดุ้งเล็กน้อยเพราะลืมไปว่าตัวเองกำลังถือถุงช้าวกล่องประจำของปีกฝ่ายเอาไว้ในมือ จันทร์เจ้าค่อยๆใช้ตัวเองบังถุงที่ว่านั่น อีกฝ่ายยังไม่ได้ว่าอะไรออกมาแสดงว่าอาจจะยังไม่สังเกตุ
“กินข้าวเช้าแล้วหรือถึงมาซื้อขนม?” เสียงทุ้มติดดุเหมือนอีกฝ่ายเป็นเด็กตัวเล็กที่ไม่ยอมกินข้าวแล้วมาหาขนมกิน
ร่างเล็กทำปากยู่เล็กน้อย “ยังครับ แต่ไม่ค่อยหิว” เขากะว่าจะซื้อกล้วยทอดแล้วจะไปซื้อนมกล่องมากินด้วยกัน
“เป็นเด็กหรือไงไม่กินเช้า” นาฏยส่ายหน้า
“ง่ะ”
นาฏยตบไฟเลี้ยวเอารถเข้าไปจอดข้างทาง ก่อนลงจากรถตรงมายังร้าน จันทร์เจ้ายิ้มแหย เหงื่อตก ต้องรีบเอาถุงผ้าเก็บใส่กระเป๋าก่อนไม่งั้นโดนจับได้แน่ หันหลังรีบเอาถุงยัดกระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไร?”
แว๊ก!
ใครสอนให้มากระซิบข้างหลังแบบนี้ มันเขิน เอ๊ยยย มันหลอนนะพี่นาฏย
“ป...เปล่าครับ”
อย่ายื่นหน้าเข้ามาสิ เดี๋ยวเขาก็ระเบิดตัวเองหรอก แงๆ
“หึ...เด็กเลี้ยงแกะ...”
“ใครเด็กเลี้ยงแกะ?” ใบหน้าเล็กซีด ใบหน้าแฝงด้วยความตื่นตระหนก ในใจเต้นระรัว
...หรือพี่นาฏยจะเห็น?!...
“ได้แล้วจ้ากล้วยทอด” เสียงป้าช่วยขัดความหวาน? ไม่สิ ช่วยทำให้เขารอดพ้นจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี่ไปได้
จันทร์เจ้าส่งเงินเท่ากับราคากล้วยทอดไปให้ แต่ว่ายังไม่ทันที่จะเอื้อมไปรับถุงกลับมามือดีกว่าเอื้อมไปรับแทน
“พี่นาฏย...” เสียงเด็กร้องเรียกแต่ร่างสูงไม่สนใจ เดินแกว่งถุงไปขึ้นรถตัวเอง
คนโดนขโมยกล้วยต่อหน้าต่อตากระทืบปึกๆอย่างเด็กเอาแต่ใจ นัยน์ตากลมมองร่างสูงในรถอย่างอารมณ์บูด
“กินข้าวก่อนค่อยกินขนม” ใบหน้าหล่อคมมองร่างเล็กผ่านกระจกรถที่ลดลงครึ่งหนึ่ง
“นั่นข้าวเช้าผม”
“ขึ้นรถ”คนละเรื่องละครับ เอากล้วยคืนมานะพี่นาฏย!
แก้มกลมป่องขึ้นดูเหมือนกระต่ายแคระกำลังไม่สบอารมณ์ ดูหงุดหงิดงุ่นง่านแต่นาฏยกลับอมยิ้มในท่าทางของน้อง จนทำอะไรไม่ได้ ร่างเล็กจึงต้องจำใจเดินอ้อมไปอีกฝั่ง หลังพาตัวเองมานั่งอยู่บนเบาะนุ่มแอร์เย็นฉ่ำ ใบหน้างอง้ำก็พูดขึ้น
“ผมอยากกินกล้วยทอด”
“เดี๋ยวให้กินแต่กินข้าวก่อน”
รถยนต์คันหรูขับเข้าประตูไปจอดที่โรงอาหารกลางของมหาลัย
“แต่ผมไม่หิวนี่ครับ” แง...ทำไมจะกินกล้วยทอดมันยากเย็นขนาดนี้
“ลงมาเร็ว” ร่างสูงลงมายืนนอกรถ นัยน์ตาคมมองเด็กที่กำลังทำท่าเหมือนอยากจะตีโพยตีพาย ปากเล็กขมุบขมิบจนน่าขัน เลย
แกว่งถุงกล้วยทอดอมน้ำมันเยิ้มเป็นเชิงเร่งอีกฝ่าย “ไม่ลงก็ไม่ได้กินนะ ไอ้กล้วยน่ะ”
ลงก็ได้! เชอะ!!
ตะบึงตะบอนเดินเตะฝุ่นเข้าไปในโรงอาหาร ตากลมมองร้านที่ยังเปิดไม่หมดเพราะเป็นช่วงเช้า จนมาหยุดที่ร้านโจ๊กร้อนๆ
“กินโจ๊กไหม?” นาฏยเห็นอีกฝ่ายจ้องมองร้านไม่ไปไหนเลยคิดว่าเจ้าตัวคงตัดสินใจจะกินร้านนี้
“ครับ” ปากยู่ใส่เขาอีก มือใหญ่ดันหลังเล็กๆให้เดินนำไปยังจุดหมาย
“โจ๊กหมูใส่ไข่สองครับ” นาฏยสั่งในส่วนของตัวเองและส่วนของเด็กข้างๆด้วย นาฏยบอกให้เด็กข้างๆยืนรอโจ๊กส่วนเจ้าตัวเดิน
เลี่ยงไปร้านขายข้าวแกงอีกสองร้านถัดไป ยืนสั่งอยู่ครู่เดียวก็เดินกลับมาพร้อมกับข้าวราดแกงหนึ่งจาน โจ๊กสองชามร้อนๆก็เสร็จพอดี นาฏยรับโจ๊กมาถืออีกชามส่วนจันทร์เจ้าถือของตัวเอง
“กินไม่หมด…” วางช้อนโจ๊กลง ตากลมๆมองกล้วยทอดตาละห้อย จากร้อนๆเริ่มจะเย็นชืดล่ะ
นาฏยเลยส่งถุงไปให้ ตากลมวาววับเหมือนได้แครอท เคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างเอร็ดอร่อย
“กินไหมครับ?” ส่งถุงกลับมาให้เขา เลยหยิบมาชิมชิ้นหนึ่ง ก็ไม่เลวเท่าไรนัก
“อ๊ะ...ผมต้องรีบเข้าห้องแล้วอาจารย์เช็คชื่อด้วย”
นาฏยพยักหน้าให้อีกฝ่ายที่กำลังค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าด้วยความรีบร้อน เหมือนเจ้าตัวกำลังหาแฟ้มงานอยู่ พอเจอก็รีบลา
เขาก่อนจะลุกไป
“คุณ…” นัยน์ตาคมมองเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆล่วงจากกระเป๋าที่ปิดไม่สนิทขณะที่เจ้าตัวรีบก้าวเท้าไปทางตึก เขากำลังจะเรียก
ให้กลับมา
นาฏยมองกระดาษใบเล็กมือก่อนจะพับเก็บลงกระเป๋ากางเกงไป
จันทร์เจ้าขมวดคิ้วเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นครืดๆหลายที เลยควักออกมาดู สายเรียกเข้าเป็นฝาแฝดของเขา
“ว่าไงเจ้าเอย”
[เจ้าขา ตัวเอาข้าวกล่องเราไปหรือเปล่า]
คิ้วขมวดเล็กน้อย ฝาแฝดเขาบางครั้งก็เอาข้าวกล่องไปกินเองที่มหาลัยเหมือนกันเพราะว่าเจ้าตัวบอกว่าทำเองอร่อยกว่า
“หืม…?” เขาพลันนึกไปถึงข้าวกล่องที่เอามาให้พี่นาฏย “เราหยิบผิดหรอ?” แต่เมื่อเช้าตอนที่ออกมาเขาว่าเขาก็ไม่น่าจะหยิบผิด
นะ
[หม่าม้าบอกว่ามาเอาของในครัวตอนที่เจ้าขาไปอาบน้ำแล้วเลยเอามาคู่กับของเราน่ะ วันนี้เราใช้ีเดียวกับของเจ้าขามันเลยปนกัน
คงหยิบไปผิด] จันทร์เอ๋ยกำลังจะออกจากบ้านแต่รู้สึกว่าข้าวกล่องตัวเองน้ำหนักเยอะผิดปกติเลยลองเปิดดู กลายเป็นยำสีแดง
เถือกเห็นแล้วยังเสียวกระเพาะกับข้าวผัด แทนที่จะเป็นข้าวไข่เจียวกุ้งสับของตัวเอง
“อ้าวหรอ...” งั้นสงสัยวันนี้คงต้องงดไปก่อน ไม่ได้ให้พี่นาฏย “ขอโทษทีนะเจ้าเอย”
[ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเอาไปให้ที่มหาลัยละกัน]
“เอ้ย...ไม่เป็นไร วันนี้งดไปก่อน”
[ไม่เป็นอะไรเราออกมาแล้ว เดี๋ยวใกล้ถึงมหาลัยตัว แล้วเราจะบอกนะ]
หลังจากวางสายฝาแฝดตัวเองไป ร่างเล็กก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่สะเพร่าไม่เช็คให้ดีก่อนออกจากบ้าน
“นั่นมัน...” ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลอง หน้าตาหล่อคมคล้ายน้องชายจนเหมือนเป็นแฝดกันเนืองๆเพียงแค่หน้าตาของเจ้าตัวดูมีอายุมากกว่าเท่านั้น นอกนั้นทั้งความสูง ความหนาค่อนข้างใกล้เคียงกัน
นัยน์ตาคมดุเห็นร่างเล็กๆหน้าตาคุ้นๆเหมือนเพิ่งจะเจอที่ห้องน้องชายตัวเองเมื่อวันก่อนเอง เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษากำลังเดินแกมวิ่งข้ามถนนมาทางเขา
“น้องเจ้า...” เขาเรียกอีกฝ่าย
คนที่ถูกเรียกชะงักเล็กน้อย ใบหน้าเล็กฉายแววงงงวย มั่นใจว่าตนไม่เคยเจอหรือรู้จักกับคนตรงหน้ามาก่อนแน่นอน แต่พอมองดีๆก็มีเหมือนจะเคยเจอที่ไหนหรือเปล่า
“ครับ?”
คนตัวใหญ่ยิ้มขำ “อะไรกัน? ลืมพี่แล้วหรือ พี่เป็นพี่ชายของนาฏย เราเพิ่งเจอกันเองนะ”
จันทร์เอ๋ยกระพริบตาปริบๆ ไอ้แฝดเขามันไปรู้จักมักจี่กับญาติโกโหติกาของพี่ข้าวกล่องของมันตั้งแต่ตอนไหนวะ “อ่า ครับ...” แต่ด้วยความที่เขาเฉยๆเวลาคนมาทักผิด คือก็จะไม่พูดอะไรปล่อยให้ทักให้คุยไป ไม่บอกด้วยว่าเขาไม่ใช่น้องชายซึ่งจันทร์เจ้าก็ทำเหมือนกัน
“จะเข้ามหาลัยสินะ เดี๋ยวพี่ไปด้วยสิ”
จันทร์เอ๋ยลอบสังเกตุอีกฝ่ายอย่างละเอียด ดูแล้วพี่ชายของคนที่น้องเขาแอบชอบนี่จะดูมีมนุษยสัมพันธ์ดีกว่าน้องชายตัวเองเล็กน้อย ดูอารมณ์ดีกว่า แต่นอกนั้นตัวใหญ่เป็นยักษ์เหมือนกันเลย
“เรียนบริหารใช่ไหม?” ถ้าแฝดน้องเขาล่ะก็ใช่
นัยน์ตากลมโตมองไปทางร่างสูงข้างด้วยความระแวงเล็กน้อย
...โอย…
จะเดินตามไปถึงไหนเนี่ย...เขาไม่รู้จักด้วยสักหน่อย
“ถึงแล้ว...เออ...กำลังเดินอยู่ มากับน้องด้วย” ร่างสูงกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ “ก็น้องตัวเล็กไง อะไรของแก ก็เดินมาด้วยกันนี่ไงวะ”
นโมขมวดคิ้วเข้ม ไม่เข้าใจว่าน้องชายจะงงอะไร
“แล้วเรียนกี่โมง”
“อ่า...ไม่มีเรียนครับ” เขาไม่มีเรียนแค่จะเข้ามหาลัยเฉยๆ
จันทร์เอ๋ยกดไลน์ยิกๆบอกน้องชายว่าไปเจอกันที่ไหน สรุปคือให้ไปเจอที่โรงอาหารกลาง ดูเหมือนร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่ายก็จะไปทางเดียวกัน นัยน์ตากลมเหล่มองอีกฝ่าย นี่มันโคลนนิ่งนายข้าวกล่องชัดๆ
...พลั่ก!!!...
“เฮ้ยย!!” ร่างเล็กร้อง ตัวหงายหลังจากบันไดแต่โชคดีว่ามีร่างสูงใหญ่ของนโมรับไว้พอดิบพอดี ชาวบ้านหลับตาด้วยความ
หวาดเสียว
“เดินยังไงเนี่ย” เสียงทุ้มดุดันดังลั่น ใบหน้าติดดุยิ่งดูน่ากลัว คนที่เดินชนรีบก้มหัวขอโทษยกใหญ่ แต่เหมือนว่าจะไม่ทำให้ร่างสูงพอใจสักเท่าไรนัก นี่ถ้าเขารับไม่ทันน้องหงายล้มตกบันไดโรงอาหารแน่ๆแม้จะไม่กี่ขั้นก็เถอะ “ยืนไหวไห?” ร่างเล็กในอ้อมกอดพยักหน้า ค่อยๆพยุงตัวขึ้นมา
จันทร์เอ๋ยเบ้ปากเล็กน้อย ยกมือลูบหัวตัวเอง แต่ว่า...เฮ้ย!…
...ฉิบหายล่ะ!!…
กล่องข้าวน้องชายกูไปไหนวะ???
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นข้าวกล่องกระเด็นออกมานอกถุงผ้า ฝากล่องถูกกระแทกจนเปิดออกทำให้ข้าวข้างในหกเละเทะหมด
โอย...ซวยจริง!…
“เฮีย! เกิดอะไรขึ้น...” เสียงทุ้มไม่ค่อยต่งจากพี่ชายดังขึ้น จันทร์เอ๋ยหันไปมองคนที่มาใหม่
คราวนี้...ซวยบรรลัย…
นายข้าวกล่องของไอ้เจ้าขา!!!
TBC
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่หายไปครึ่งเดือนกว่าๆ
รู้สึกเหมือนลงนิยายรายเดือน
คนเขียนชีวิตสับสนมากค่าตอนนี้ ทำงานประจำมีความสุขดีจัง แฮ่ๆๆๆๆ (ไม่มึความจริงสักนิด)
เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ ตัวละครใหม่เริ่มมีบทบาท (แม้จะไม่มาก ฮ่าๆ)
ช่วยกันติดตามต่อไปด้วยนะครับบบบบ รับรองตื้นเต้ลลลลลลล ฮ่าๆ
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
ความจริงจะเปิดเผยแล้วใช่มะ
-
เอาล่ะซิทีนี้พี่นาฏยจะคิดว่าเจ้าเอยเป็นคนทำข้าวกล่องมาให้ตัวเองไม่ใช่เจ้าขาทำหรือเปล่าหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ใช่แค่กล่องข้างแตกโพล๊ะ
แต่ความลับทางท่าจะแตกด้วยนะ
-
:pig4: :pig4:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ความลับแตกโพล๊ะ !!!
-
อยากรู้ว่าคนนิ่งไม่ค่อยแสดงออกอย่างพี่นาฎย จะทำอย่างไรเมื่อความลับน้องข้าวกล่องเปิดเผย
ปล.ถ้าช่วงเวลานึงเราสับสน บางครั้งเราลองหยุดพักดู เผื่อจะมองอะไรได้ชัดขึ้น
งานทุกอย่างมันก็จะมีเครียดบ้างสนุกบ้าง เราล้วนถูกขังไว้ในกล่อง...
-
คนพี่จะรู้ความจริงแล้วใช่ไหม
-
ทำงัยต่อดีเจ้าขา
-
งานเข้า!!
-
:pig4: :pig4:
-
จะเอาอีกกกก
-
อย่าเข้าใจผิดกันนะครับ ได้โปรด ... สงสารน้องเจ้า
-
ง่าาาาาาา
-
ต้องเจอกันหมดแน่
-
:pig4:
-
จะแตกไม่แตกกับความลับของจันทร์เจ้าขา
-
คิดถึงที่สุดดดดด :katai2-1:
-
ความลับจะแตกเนี่ย
+1และเป็ดนะ
-
ลุ้น :ling1: :ling1: :ling1:
-
เราว่าพี่นาฏยรู้แล้วแหละ
-
พี่นาฎยจะได้รู้ความจริงแล้ว
:mew3: :mew3:
-
ความจริงเปิดซักที :mew4: :mew4: :mew4:
-
เจ้าเอยซวยแว๊ววว 55+
-
ความลับแตก ไม่เท่ากับกลัวจะเข้าใจผิด
-
เราชอบเรื่อยๆแบบนี้ เราไม่ชอบมาม่า :a5:
-
เราว่าพี่นาฏยต้องดูออกอะ ไม่น่าจะเข้าใจผิด หรือจะเข้าใจผิด 555555 ลุ้นๆๆๆ
ผล.รายอาทิตย์ก็ดีนะคะ รายเดือนนี่ใจจะขาดจริงๆ :hao5:
-
ความข้าวหก โถ อุตส่าห์ถือมาให้โนะจันทร์เอ๋ย
เปิดเผยตัวเถอะ ถ้าจะพิรุธขนาดนี้ 5555
ขอบคุณค่ะ
-
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย เห็นผ่านๆตามาหลายครั้งแต่ยังไม่ได้เข้ามาอ่านสักที พอเข้ามาอ่านก็เพลินเลยค่ะ อ่านรวดเดียวทั้งวันเลย ติดมาก เนื้อเรื่องสนุกมาก เขินพี่ด้วย คนอะไรจะอ้อยหนักขนาดนี้ 55555 น้องเจ้าก็น่ารักมาก อยากจับมากอดมาฟัดให้หายมันเขี้ยวจริงๆ
คราวนี้ความจะแตกไหมละเนี่ย จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ :L2:
-
พี่นาฏฉลาดออกดูไม่ผิดแน่นอน :katai1:
-
2 คู่เลย
:hao6:
-
ความลับแตกแน่ เริ่มพีคขึ้นเรื่อยๆ ล่ะ
รอตอนหน้าครับ มาไวๆ นะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
คิดว่าพี่ข้าวกล่องน่าจะพอรู้ว่ากระต่ายเป็นผู้อยู่เบื้องหลังข้าวกลางวันแสนอร่อย
-
ตายๆๆๆๆ ความลับจะบิดเบือนมั้ยนี่
เปิดเผยน่ะอยากอยู่ แต่บิดเบือนนี่แย่แน่
-
ตอนหน้าพี่นาฏยจะรู้มั้ยเนี่ยว่าสรุปแล้ว
น้องเจ้าก็คือเจ้าของกล่องข้าว
แหมจริงๆเหมือนพี่เขาทำท่าจะรู้อยู่แล้วล่ะนะ :z3:
-
ความแตกแน่ๆ แต่น่าจะเข้าใจผิดว่าเจ้าเอ๋ยเป็นน้องข้าวกล่อง รอๆๆๆๆ
-
รีบๆมาต่อน้าาาาค้างมากกกกกก :hao5: :hao5:
-
โอยยยยยยยย ตัดฉับได้ปวดใจมาก
-
บทที่ 17.1
นัยน์ตาคมของนาฏยมองพี่ชายคนที่สอง มองร่างเล็กที่ยืนหน้าเบ้อยู่ ใบหน้าที่เหมือนเด็กที่เขาเพิ่งพาไปกินข้าวเช้ามาอย่างกับแกะ นาฏยรู้ว่าร่างเล็กที่เขาเจอนี่ไม่ใช่รุ่นน้องมหาลัยเขาแน่นอน
“ไม่มีอะไรหรอก” นโมโบกมือ หันไปจ้องมองหนุ่มหน้าซีดเผือดหลังจากเห็นหน้าดุของเขา บอกเสียงเรียบว่าวันหลังให้ระวังๆหน่อย
จันทร์เอ๋ยหน้าซีดลงเมื่อเห็นร่างสูงของนายข้าวกล่องเดินไปเก็บกล่องข้าวขึ้นมา ใบหน้าคมดุขมวดคิ้วหันมามองเขาด้วยสายตานิ่งๆ จันทร์เอ๋ยใจเต้นรัว เขามั่นใจพี่นาฏยคงจำกล่องได้เพราะแฝดเขาใช้เป็นประจำ
“อธิบายหน่อยได้ไหมว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?” เสียงทุ้มติดดุถามร่างเล็กที่ยืนหน้าซีด นัยน์ตากลมดูตื่นกลัวเหมือนทำเรื่องอะไรผิดมา นาฏยหยิบกระดาษใบเล็กขึ้นมา
...ข้าวผัดกับยำรวมมิตร กินให้อร่อยนะ…
...ไอ้เจ้าขา…
...เราขอโทษษษษษษ…
เขาจำโพสอิสกับลายมือนั่นได้ ลายมือตัวเล็กๆเป็นระเบียบอยู่บนกระดาษในมือใหญ่
จันทร์เอ๋ยร่ำไห้ในใจ เขากำลังทำให้ชีวิตน้องชายฝาแฝดพังพินาศ แค่แอบรัก เขาก็สงสารแฝดตัวเองอยู่แล้ว อีกฝ่ายเป็นผู้ชายแท้ไหนเลยจะมาชอบผู้ชาย แค่นี้ก็ทำให้น้องชายเขาได้แต่เก็บความรู้สึกตัวเองไม่กล้าบอก ถ้าเป็นผู้หญิงมันอาจจะพอทำอะไรได้บ้าง แต่นี่หมดสิทธิ์ตั้งแต่แรกเลย ทำได้แค่ส่งความรู้สึกดีๆให้อีกฝ่ายผ่านตัวแทนอย่าง...ข้าวกล่อง...ที่แค่อยากเห็นอีกฝ่ายได้รับความรู้สึกดีๆ ได้กินอาหารอร่อยๆ
แต่นี่เขากำลังทำทุกอย่างพัง
ความพยายามที่น้องชายเขาทำมาตลอดหลายเดือนกำลังจะหายไป
มันจะถึงขั้นที่พี่นาฏยอาจจะไม่ชอบใจ รังเกียจ และอาจจะเลิกคุยไปเลยหรือเปล่า...อันนี้จันทร์เอ๋ยได้แต่สะท้อนใจ
หากพี่นาฏยไม่ได้ชอบจันทร์เจ้า จันทร์เอ๋ยก็ขอแค่ร่างสูงจะไม่รังเกียจฝาแฝดเขาก็พอแล้ว
...เท่านี้แหละที่เขาต้องการ…
...ครืดๆ…
จัทน์เจ้ารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในกระเป๋า เลยหยิบขึ้นมากดใต้โต๊ะ
Chanoei_Chaooei: มาหาเราที่โรงอาหารกลางนะ เราถึงแล้ว
TheMoonChanchao: รอแป๊ปนึงนะ เราเรียนอยู่ เดี๋ยวไป
Chanoei_Chaooei: มาตอนนี้เลย…
TheMoonChanchao: อ่า…
คิ้วเล็กๆขมวดมุ่น รู้สึกไม่สบายใจอะไรบางอย่าง...ทำไมเจ้าเอยก็รีบให้ไปหาด้วยนะ เขาารู้ดีว่าแฝดตัวเองไม่ใช่คนเซ้าซี้หรือเอาแต่ใจตัวเอง ค่อนข้างเป็นคนใจเย็น นิ่งๆ ถ้าเขาบอกขอเวลา จันทร์เอ๋ยจะไม่เร่งอะไรอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนหรือเรื่องใหญ่
...มีเรื่องอะไรหรือเปล่าน่ะ?...
ร่างเล็กเดินเร็วๆแกมวิ่งมาถึงหน้าโรงอาหารหลังจากบอกเพื่อนสนิทว่าออกไปข้างนอกแป๊บนึง ฝากจดเลคเชอร์ด้วย
ตอนแรกอชิระจะตามออกมาด้วยแต่เขาห้ามไว้
“เจ้า…” เสียงคุ้นหูที่เหมือนกับเสียงตัวเองดังจากทางซ้าย
ร่างเล็กหมุนตัวจะไปทางต้นทางของเสียง
แต่ทว่า...ขามันเหมือนขยับไม่ออกราวกับถูกสตัฟฟ์เอาไว้
...ไม่จริง?!!...
ร่างสูงใหญ่คุ้นตานั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน ข้างๆกันมีร่างใหญ่โตไม่แพ้กันของพี่ชายเจ้าตัวนั่งอยู่เช่นกัน
หน้าแฝดพี่ของเขาหน้าซีดเผือด นัยน์ตากลมโตมองเขาก่อนจะทำตาละห้อยใส่
มันทำให้จันทร์เจ้าไม่อยากเดินเข้าไปเลย ความกดดันนี่มันคืออะไรกัน
“อ่า...สวัสดีครับ…”
นโมกับนาฏยรับไหว้รุ่นน้องที่มาใหม่ จันทร์เจ้านั่งลงข้างๆคนหน้าเหมือนตัวเอง
นโม ช่วงชัชวาลย์เบิกตากว้างอย่างตกใจ “เอ่อ...เหมือนจริงๆ” เขาเพิ่งรับเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ตอนที่ร่างเล็กบอกว่ากับน้องชายคนสุดท้องว่าเดี๋ยวเรียกจันทร์เจ้าลงมาหา ตอนนั้นเขาขมวดคิ้ว จันทร์เจ้าอะไรว่ะ?...ก็เห็นว่ายืนอยู่นี่นี่หว่า
สุดท้ายถึงได้รู้ว่าเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งช่วยเอาไว้เป็นคนอีกคน ไม่ใช่คนที่เขาเจอที่บ้านตัวเอง
ปล่อยไก่ไปกี่ตัวแล้ววะกู…
มือเล็กชื้นเหงื่อจับชายเสื้อแฝดตัวเองขยำแน่น สบดวงตาคมดุฝั่งตรงข้าม
นาฏยมองร่างเล็กที่เหลือบมองเขาก่อนจะเสหลบไป
“งั้นผมถามตรงๆเลยละกัน” เสียงทุ้มติดดุเหมือนทุกที แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้มันถึงได้ฟังดูเย็นชาจนคนฟังสั่นสะท้าน “นี่คืออะไร?”
กล่องข้าวคุ้นหน้าคุ้นตาถูกวางลงบนโต๊ะ ใบหน้าขาวซีดเผือด เขาเพิ่งเข้าใจถึงคำว่าใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มก็วันนี้ มันเป็นความรู้สึกที่
วูบโหวง จันทร์เจ้ารู้ว่าอย่างไรฏ้ตามวันนี้ก็ต้องมาถึงสักวัน...วันที่พี่นาฏยรู้ความจริง ความลับไม่มีในโลก แค่ความลับมันรอวันที่จะเปิดเผยต่างหาก
เรื่องนี้ก็เช่นกัน...แต่แค่ไม่คิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้...อุตส่าห์รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดกับพี่นาฏยมากกว่าเดิม ทั้งที่เมื่อก่อนไม่แม้แต่จะมีโอกาศเข้าใกล้หรือได้คุย ต้องขอบคุณวันนั้น...วันที่เปเปชวนเขาไปหาพี่นาฏยที่โรงยิมด้วยกัน
ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าจนสุดเหมือนเรียกขวัญและกำลังใจกลับมา เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว...เขาก็คงไม่มีเหตุผลที่จะปิดอีกต่อไป ถึงจะเสียดายโอกาศต่อไปๆ
“ผม...”
“ผมเป็นคนฝากจันทร์เจ้ามาให้พี่เองครับ” จันทร์เอ๋ยคิดว่าไหนๆเรื่องก็มาถึงนาดนี้แล้ว ให้เขาเป็นคนที่พี่นาฏยเกลียดดีกว่าจะ
ต้องให้น้องชายฝาแฝดต้องทนทุกข์อยู่กับสายตารังเกียจของอีกฝ่าย แค่นี้เขาก็รู้สึกผิดจะแย่
จันทร์เจ้าหันไปมองร่างเล็กเท่ากับตัวเองข้างๆ จันทร์เอ๋ยคิดจะทำอะไรทำไมเขาจะไม่รู้ เจ้าตัวกำลังจะรับว่าตัวเองเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดขึ้นมา
“ไม่จริงนะครับ ผมเองครับพี่นาฏย” คราวนี้เสียงของแฝดน้องดังขึ้นบ้าง
นัยน์ตาคมดุฉายแววเรียบเฉยจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่จ้องมองร่างเล็กๆทั้งสองร่าง เขารู้สึกไม่พอใจอยู่หลายส่วนที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูละครน้ำเน่าหลังข่าวหรือไรกัน
“พอที!” เสียงทุ้มติดดุดังขึ้นจนเกือบจะเป็นเสียงตวาด ใบหน้าหล่อคมดุดันจนคนมองได้แต่สะท้าน
พี่นาฏย...กำลังโกรธ...ไม่พอใจ
จันทร์เจ้ารู้สึกว่าหัวตาร้อนผ่าว ต่อไปนี้แม้แต่ความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของเขากับพี่นาฏยก็อาจจะไม่มีเหลืออีกต่อไป เขากัดริมฝีปากแน่น
“พี่นาฏยครับ ผมขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?” พูดออกไปแต่รู้สึกว่าลำคอแห้งผากจนเหมือนอยู่กลางทะเลทราย รู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องไปหมด
เจ้าของชื่อไม่ตอบอะไรแต่ลุกขึ้นเดินนำไปอีกทาง จันทร์เจ้าชะงักเล็กน้อยเมื่อมือของแฝดเอื้อมมาบีบแน่น เขาพยักหน้าให้เป็นเชิงไม่เป็นอะไร
...ถ้ามันจะจบ…
...ก็ขอให้มันจบวันนี้ล่ะ…
พอลับร่างของแฝดไป จันทร์เอ๋ยก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วสะดุ้งเมื่อเจอสายตาคมดุอีกคู่จ้องมา
“เฮ้อ...เราก็ได้แต่รอให้เขาเคลียร์กันล่ะนะ...” นโมแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนัก แต่ก็พอเดาอะไรบ้าง ตอนนี้เป็นหน้าที่ของน้องชายเขาที่ต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร
คนฟังพยักหน้า “ครับ...”
“คงจะอีกสักพัก...เราหิวไหม? ไปหาอะไรกินกัน” พูดจบก็ลุกมาคว้าข้อแขนคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามให้เดินตามตัวเองไป
เฮ้ย...จันทร์เอ๋ยร้องลั่นในใจ
...เดี๋ยวก๊อนนนนน!!...
้เรื่อน้องชายเขายังไม่จบ เขาจะอารมณ์ไปกินได้ไง
...อีกอย่างนะ...
เราสองคนไม่ได้รู้จักมักจี่กันขนาดน้านนน...ไม่ต้องมาชวนไปกินข้าวววววว
“ว่ามา...” เสียงเย็นชากับสายตาคมดุทำให้คนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงข้ามยิ่งต้องกัดริมฝีปากไม่ให้เสียงสะอื้นร้องออกมา ทั้งที่น้ำตาคลออยู่บางๆ
“ผม...เป็นคนทำข้าวกล่องให้พี่นาฏยเองครับ” เขาพูดออกไปแล้ว ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย กลัวว่าจะเจอสายตารังเกียจของอีกฝ่าย
“ทำไมถึงทำแบบนี้?” ร่างสูงกดดัน
ริมฝีปากบางเม้มแน่น “ผม…” คำว่า ‘ชอบ’ มันติดอยู่ในลำคอ ไม่อยากพูดเพราะพูดแล้วทุกอย่างต้องเปลี่ยนไป ไม่มีทางกลับมา
เป็นเหมือนเดิมอีก “ผม...ช...ชอบ...พี่ครับ” สิ้นเสียงน้ำตาหยดเล็กคลอดวงตากลมจนไหลลงช้าๆ มันเจ็บข้างใน เสียดหน้าอก
...ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่า…
…การบอกชอบใครสักคน…
...มันจะเจ็บปวดแบบนี้…
“คุณทำแบบนี้เพราะคุณแอบชอบผมใช่ไหม?”
เขาพยักหน้า
“ผมขอบคุณมากที่คุณชอบผม”
พยักหน้ารับ อย่างน้อยพี่นาฏยก็ยังใจดี
“แต่...ผมอยากให้คุณเลิกทำแบบนี้สักที”
เขารู้อยู่แล้วว่ามันต้องมาถึง ตอนนี้แม้แต่ข้าวกล่องพี่นาฏยก็ไม่อยากรับอีกต่อไป
“ฮึก...ครับ” มันฟังดูเจ็บปวด เป็นการตอบรับที่พูดไม่ออกจริงๆ “ผม...ขอโทษ...จะไม่ทำอีกแล้ว” ต่อไปนี้เขาคงได้แต่มองอีกฝ่ายห่างๆ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย
...มีแต่ต้องตัดใจ…
ตัดใจจากอีกฝ่าย...เหมือนคนตายที่ยังมีลมหายใจ
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่หมีรู้ความจริงแล้ววววว จากพี่หมีสายอ้อย นางกลายร่างเป็นหมีกรีซลี่ขี่โมโหไปแล้ววว
กระต่ายแคระยิ่งหูลู่หางตกเลยยยยยยย :mew6: ตอนต่อไปจะเป็อย่างไร เอาใจช่วยต่ายแคระกันด้วยนะค่าาาา
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
พี่แกล้งน้องใช่ไหม โอ๊ยยย สงสารน้องอ่ะ :ling1: :ling1:
-
พี่นาฏยยังพูดไม่จบสินะ คนเขียนอย่าตัดเอาตอนนี้สิคะ เราว่ามันยังมีประโยคต่อไปนะ
-
พี่นาฏยอย่ามาแกล้งน้องงง
-
สงสารน้อง อย่าแกล้งน้องได้ไหม
นโมกับเจ้าเอ๋ยเหรอ จะดีเหรอ แล้วพี่ฝรั่งล่ะ
-
พี่นาฏยต้องมีประโยคต่อจากนี้แน่ๆเลย :ling1:
-
พี่นาฏยอย่าแกล้งน้องสิสงสารน้อง
-
มันต้องมีต่อเซ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใช่ไหมพี่นาฏยต้องพูดอะไรต่ออยู่แล้วววว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เลิกทำเพราะคุณจีบติดเเล้วใช่มะ //มโน 555
-
ไม่อยากกินข้าวฝีมือน้องหรือไงง :z3:
-
พี่นาฏยอยากโดนโบกเหรอคะ :katai1:
-
จะบอกว่าไม่ต้องแอบส่ง แต่ให้เอามาให้ตัวเลยใช่ไหม :sad4:
-
เลิกแกล้งน้องเถอะ
-
พี่นาฏยอย่าทำน้องใจเสีย น้องร้องไห้แล้วเห็นบ่อ เบิ่งแหน่ :katai4:
กราบวอนขอไอรีนแอ่นอาโป ได้โปรดมาต่อตอนต่อไปให้โดยไว ใจจิขาด :hao5:
-
พี่นาฏยอย่าใจร้ายกับน้องเลย น้องร้องไห้แล้วเนี่ย รีบโอ๋น้องเลยนะ
-
เราว่าพี่หมีแกล้งอ่ะ เพราะนางน่าจะรู้เรื่องความจริงนานแล้ว
นางเหมือนแค่หลอกถามอ่ะ ว่า จันทร์เจ้าคิดเหมือนที่ตัวเองคิดไหม แล้วก็เฉลย
ไม่น่ามีดราม่าอะไร
-
สงสัยคู่พี่จะมีลุ้น
-
อ้าว อิพี่หมี ทำน้องร้องระวังโดนน้องงอนนะโว้ยยย
-
สงสารน้องเจ้า พี่นาฏยอย่าใจร้ายกับน้องนะครับ T^T
ป.ล.ระหว่างที่คู่หลักกำลังเคลียร์กัน ดูคู่รองนี่ยังไงๆ อยู่นะครับ //แอบเชียร์พี่นโมกับจันทร์เอ๋ยนะเนี่ย ^^
-
:pig4: :pig4:
-
พี่นาฏยคงกลัวน้องเหนื่อยยย
-
พี่นาฏย แค่จะบอกว่าไม่ต้องทำข้าวกล่องให้พี่แล้ว
ที่จันทร์เจ้า ทำนั้นเป็นเพราะแอบชอบ
แต่ตอนนี้พี่ชอบจันทร์เจ้าแล้วไง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาให้แค่เนี้ย คนเขียนจะโดนรุม :serius2:
พี่นาฏแกล้งนอน ระวังน้องจะงอน :hao3:
-
พูดค้างคานะตาพี่หมี
จะบอกให้เลิกให้แอบให้... แล้วมาให้กับตัวเองตรงๆใช่ม่ะ o18
ีขี้เก็กจริง
-
พี่นาฏยอย่าแกล้งน้อง~
-
สั้นจรุง
-
ให้เลิกหลบๆซ่อนๆรึเปล่าคะ
อยากให้ก็เอามาให้ตรงๆนี่แหละ ผมจะได้ไม่ต้องรอกิน ฮ่าๆๆ
-
มีประโยคถัดไปไหมพี่นาฏย เปลี่ยนเป็นมากินข้าวด้วยกันทุกวันไรงี้
อย่าใจร้ายกับน้องนะะะะะ
ขอบคุณค่ะ
-
แกล้งขรึมเค้นความจริงอ่ะดิ จริงๆแล้วพี่นาฎยต้องแอบดีใจ
-
แง้ น้ำตาไหลตามน้องเจ้าด้วยคน
-
แล้วกระต่ายแคระก็วิ่งหนีไป มาแบบหน่วงสุด ๆ
-
ขออีกนิดได้ไหม :katai1:
-
ให้เลิกแอบชอบ แล้วมาชอบกันเลยจริงใข่ไหม
-
สงสารน้องเจ้า :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารน้องจังงงงงงง
-
พี่จะอำน้องทำมายยยยยย
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารเลยยยย :sad4:
-
นาฏยยยยยยยยยยย
เรารู้ว่านายต้องมีประโยคต่อ
อย่าตัดจบแบบนี้สิ
อย่าทำให้เจ้าขาเจ็บปวดดดดดดดดดดด
พูดต่อแล้วต้องพูดให้จบนะะะะะ :hao5:
-
พี่นาฎยจะแกล้งอะไรน้อง
ยังพูดไม่จบใช่มั๊ย
แค่นี้น้องก็ใจเสียพอแล้วนะ
:m15: :m15:
-
ตัดแค่นี้เราใจจะขาด ค้างง พี่นาฏยยังพูดไม่จบใช่มะต้องบอกให้น้องทำแบบเปิดเผยไม่ต้องแอบทำดิ :katai1:
-
:ling1: ทำไมต้องแกล้งน้องด้วย ฮรือออ
-
งื้อออออออ ทำไมพี่นาฏยทำกับน้องจันทร์เจ้าแบบนี้
สงสารน้องอ่ะ ใจเสียน่าดู :mew6: :mew6:
-
อ๋อ พี่นาฎย เค้าคงจะบอกว่า ไม่ต้องแอบทำข้าวกล่องมาส่งแล้วนะ (อยากรู้ความรู้สึกในใจของพี่นาฎยมาก ณ จุดนี้)
ให้ไปทำให้พี่กินที่บ้านเลยดีกว่า เนอะๆ เอาใจช่วยน้องเจ้าขา
-
รออีกครึ่ง
-
อย่าแกล้งน้องสิ :z6:
-
ไรเตอร์อย่ามาตัดบท เรารู้เราดูออก(มั้ง) :katai1:
-
คุณพี่คะ ทำแบบนี้เดี๋ยวตีเลย
แกล้งน้องทำไม ใช้ม่ายล่ายๆ 555
#ทีมหนูต่าย#ถ้าพี่นาฏยไม่เอาเราขอ#โดนถีบ ><
-
:a5:
-
ทำไมค้างแบบนี้ !!!
สงสารน้องเลย พี่นาฎยแกล้งน้องใช่ไหม เนียนเกินไปแล้ว
-
โถ่ๆ
-
บทที่ 17.2
Nathya’ Feeling
“ครับ?” เขาส่งสายตาเป็นคำถามให้ เห็นน้องสาวของไอ้เตที่เพิ่งเข้ามาปีหนึ่งมหาลัยเดียวกันยื่นถุงผ้าใบไม่ใหญ่มากมาให้
“มีคนฝากมาให้พี่นาฏยค่ะ”
ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้คิดว่าตัวเองโด่งดังอะไรขนาดนั้น อีกอย่างเขาค่อนข้างจะเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใครเท่าไรนักถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทจริงๆ
มันก็พอมีคนเอาขนมเอาของมาให้ประปรายบ้างแต่ส่วนใหญ่เขาก็จะเอาไปแบ่งๆเพื่อนที่คณะบ้าง
ถุงผ้าที่เขารับมาพอจับดูรู้สึกอุ่นๆ “ข้าวกล่อง?” เปิดดูข้างในเป็นกล่องข้าวขนาดพอดี
“คนที่ทำมาเขาอยากให้พี่นาฏยได้กินของอร่อยๆน่ะค่ะ” น้องเปเปบบอกต่อ
เขากำลังคิดว่ามันยังมีคนที่ทำข้าวให้คนที่ชอบหรืออะไรทำนองตามแบบในหนังการ์ตูนอีกหรือ?
“ผมคงถามไม่ได้สินะว่าใคร”
“พี่นาฏยไม่ต้องหาหรอกค่ะ แค่ชอบที่เขาทำให้ เจ้าตัวก็ดีใจแล้ว” เสียงจริงจังของเปเปทำให้เขานิ่งไปสักพัก
“เข้าใจแล้ว” ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยากให้เขารู้ก็ไม่เป็นอะไร
เขาเปิดกล่องข้าวออกมา ครั้งแรกนั้นเป็นสปาเกตตีขี้เมาทะเล
ตอนแรกเขาก็ว่าจะเอาไปแบ่งเพื่อนๆกินแต่ว่าอะไรไม่รู้ทำให้เขาตัดสินใจลองตักชิม ซึ่งรสชติต้องทำให้เขาขมวดคิ้ว...เพราะว่ามันค่อนข้างถูกปากเขาทีเดียว
เขาเป็นคนกินไม่ยากแต่ถ้ารสชาติไม่ถูกปากแล้วก็จะไม่กินเลย แต่ว่าสปาเกตตีรสชาติค่อนข้างถูกใจเลย เขาเป็นคนกินเผ็ดจัด แม้ว่านี่จะยังไม่เผ็ดในระดับที่กินแต่โดยรวมแล้วก็โอเค
มารู้อีกทีคือตอนที่ตักคำสุดท้ายเข้าปาก
“เฮ้ย...อะไรวะ มึงเอาข้าวกล่องมาแดกหรอวะ เด็กน้อยสัส” เสียงแมงหวี่ดังหึ่งจนเขารำคาญ บางทีก็อยากจะกระทืบให้ตายแต่แม่งทนทายาทยิ่งกว่าแมลงสาบร้อยล้านปี
“สัส” ไอ้เอ็ดมันด์ท่าทางจะนอนไม่หลับถ้าในหนึ่งวันมันไม่โดนเขาด่าอะไรสักอย่าง
“มึงทำเองหรอวะ” มันก็ถามอะไรไม่คิดเท่าไร
“มีคนทำมาให้” ตอบเสียงเย็น
“ห้ะ...ทุกทีมึงไม่กินของที่มีคนเอามาให้นี่หว่า”
ถ้าเป็นปกติก็เป็นตามที่ไอ้เอ็ดมันพูดละครับ “เออน่า เสือกจัง ไปๆ” โบกมือไล่มันไปซื้อข้าว
มันทำหน้าล้อเลียน หลิ่วตาใส่จนเขาเกือบจะประเคนตีนให้มันอีกหนึ่งดอกมันถึงเดินหัวเราะกอดคอไอ้เตไปซื้ออะไรกิน
ตอนบ่ายๆเขาเจอน้องเปเปเลยฝากกล่องข้าวเปล่าๆไปคืน ฝากบอกอีกฝ่ายที่ไม่เคยเจอกันว่า อร่อยมาก ขอบใจสำหรับอาหารอร่อยๆ น้องเปเปยิ้มกว้าง บอกว่าคนที่ทำจะต้องดีใจมากที่เขากินหมด
แต่ว่า พอวันต่อมาเขาก็ได้ข้าวกล่องในถุงผ้าใบเดิมพร้อมด้วยโพสอิสใบเล็กๆ
“พี่นาฏยก็รับไว้อีกเถอะนะคะ เจ้าตัวเขาดีใจมากที่พี่นาฏยยอมกิน แถมกินจนหมดด้วย”
เขายิ้มนิดๆก่อนจะรับมาเหมือนเดิม “ขอบคุณครับ”
วันนั้นมีขนมบัมกุเฮนที่ญาติซื้อมาฝากจากญี่ปุ่นว่าจะเอามาให้พวกไอ้เอ็ดมันกินเพราะมันบนโหยหวนขอส่วนบุญว่าอยากกิน แต่ว่าสงสัยไอ้เอ็ดคงต้องโหยหวนต่อไปเพราะเขาหย่อนขนมเค้กกลมๆมีรูตรงกลางนั่นใส่ลงไปในถุงผ้านั่นแทน
วันต่อมาเขาก็ต้องขมวดคิ้วอีกรอบเพราะขนมบัมกุเฮนยังอยู่ในนั้นไม่ไปไหน แถมเขียนโพสอิสกลับมาว่าเขาลืมขนมเอาไว้อีกต่างหาก เขาทั้งฉุนทั้งขำ คนอะไรใจดีเขียนโพสอิสบอกด้วยว่าลืมของไว้ ทั้งที่คนอื่นเขาตั้งใจจะให้แท้ๆ
เลยตัดสินใจซื้อโพสอิสมาเขียนแปะกลับไป กลังจากนั้นกลายเป็นว่าเขาติดการเขียนโพสอิสไปเลย ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเมื่อไร แต่แค่รู้อีกทีก็จะต้องมีโพสอิสกับขนมเล็กๆน้อยๆติดกระเป๋าหรือรถยนต์เสมอ
จะเรียกว่า...กลายเป็นความเคยชินก็เป็นได้ละมั้ง
“น้องเป…” เขาว่ากำลังจะเอาถุงผ้าไปคืน เห็นน้องเปเปเดินผ่านเข้าโรงอาหารกลางไป ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะติดเสาตัวหนึ่ง เห็นมีคนนั่งอยู่ น่าจะเป็นเด็กหนุ่มแต่ทำไมถึงตัวเล็กขนาดนั้นนะ สูงกว่าเปเปไม่กี่เซนติเมตรเองนะนั่น
อะไรดลใจให้เขาเดินตามไปนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างเสาอีกฝั่งหนึ่งแทน ภาพตอนนี้คือเขากำลังนั่งอยู่ฝั่งซ้ายโดยมีเสาขั้นกลาง และทางขวาเป็นโต๊ะที่เปเปเพิ่งนั่งลงไป
“วันนี้เป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มฟังดูรู้ว่าเป็นผู้ชายถามขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ก็เอาไปให้เหมือนเดิม พี่นาฏยก็รับไปปกติ”
“ดีจัง”
“แล้วเมื่อไรเจ้าจะเอาไปให้เองบ้าง”
เขาไม่ได้รังเกียจเพศที่สามหรือความรักระหว่างเพศเดียวกัน แต่ก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเขารู้สึกอย่างไรตอนนี้ เขาไม่ได้เบี่ยงเบน ไม่เคยคิดชอบผู้ชายมาก่อน
“ไม่เอาหรอก”
“ทำไมล่ะ พี่นาฏยเขาไม่รังเกียจหรอก”
“งื้อ...เราพอใจแบบนี้ดีกว่า เราไม่หวังให้พี่นาฏยมาชอบผู้ชายหรอก ให้พี่นาฏยเป็นพี่นาฏยแบบนี้ละดีแล้ว พี่นาฏยเหมาะกับสังคมที่เพรียบพร้อมไม่ควรจะต้องมาเจอคำครหาว่ามีผู้ชายมาชอบหรืออะไรพวกนี้หรอก”
เสียงทุ่มนุ่มรื่นหูเอ่ย เขายังลอบระบายยิ้มบางๆกับคำพูดอีกฝ่าย ประโยคที่ไม่ได้แฝงไปด้วยความเห็นแก่ตัวที่จะทำให้เขารับรู้ความสึก เจ้าตัวมีเพียงความรู้สึกดีๆให้เขาจริงๆ
ความรู้สึกเขาตอนนี้คือ...เด็กคนนี้น่ารัก ใจดี เข้าใจคนอื่น
...ทำให้เขา…
...อยากจะลองรู้จักขึ้นมา…
ความร้อนในโรงยิมทำให้เขาค่อนข้างหงุดหงิดพอสมควร ไม่รู้ทำไมพวกไอ้เอ็ดมันด์มันถึงอยากเล่นบาสอะไรตอนกลางวันขึ้นมา เสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นโรงยิม เขาเทคตัวขึ้นรีบาวน์ลูกบาสสีส้มแข่งกับไอ้เอ็ดมันด์ ในกลุ่มทุกคนตัวไล่เลี่ยกัน เอ็ดมันด์ตัวใหญ่สุดด้วยความที่มันเป็นลูกครึ่ง รองลงมาที่ไล่กับมันคือตัวเขาเองที่ก็สูงเฉียดๆร้อยเก้าสิบ ที่เหลือก็เป็นไอ้เตเตและคนอื่นๆ
ระหว่างที่กำลังฟัดกับลูกบาสในสนาม นัยน์ตาคมเหลือบไปเห็นร่างสามร่างที่กำลังเดินเข้ามา พอเห็นชัดในระดับสายตามองเห็น ร่างเล็กๆที่สูงกว่าน้องสาวเพื่อนสนิทเขาไม่เท่าไร เขาลอบยิ้มกับใบหน้าตื่นๆของอีกฝ่ายไม่ได้ เจ้าตัวดูเหมือนกระต่ายแคระขี้ตื่น
นากยไม่เคยมองผู้ชายหรือชอบผู้ชายมาก่อน แต่เขาคิดว่าใบหน้าขาวๆแก้มยุ้ยๆเหมือนกระต่ายก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน รวมถึงตากลมโตสุกใสคู่นั้นก็ดึงดูดสายตาเขาไม่น้อย โดยรวมแล้วเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้หน้าตาดีมากจนคนมองเหลียวหลังแต่ก็จัดว่าดูได้ไม่เบื่อ
เมื่อกระต่ายแคระเดินหาถึงที่ขนาดนี้...เห็นที...เขาคงต้องเคลื่อนไหวอะไรบ้าง
....เดี๋ยวคนอื่นเขาจะหาว่า สิงห์ใต้ อย่างเขาไร้น้ำยา…[/i]
นาฏยยืนนิ่งๆ จนร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าเริ่มสะอื้นเบาๆ เขาลอบหายใจเฮือกใหญ่ จันทร์เจ้ายิ่งใจเสีย
“ผมขอโทษจริงๆครับ จะไม่ทำอีกแล้ว” เขากล่าวซ้ำ “ผมขอตัวครับ” รู้แค่ว่าถ้าก้าวขาออกไป ทุกอย่างที่ผ่านมาจะเป็น
เพียงแค่ความทรงจำดีๆที่เขาขอเก็บเอาไว้ หลังจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว พี่นาฏยคงไม่พูดกับเขาอีก
...หมับ…
ฝ่ามือใหญ่คว้าเข้่าที่ต้นแขนเล็กๆ ใบหน้าเล็กๆเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย “ยังไม่จบ”
อะไรกัน...แค่นี้ยังใจเขายังเจ็บไม่พอใช่ไหม?? เขาจะรับไม่ไหวแล้ว ปล่อยเขาไปเถอะ ขอเวลาให้เขาได้รักษาหัวใจตัวเองบ้าง
“ฮึก...” เขากัดฟันแน่น
“ทำมาเพิ่มอีกกล่องสิ” เสียงทุ้มนิ่งๆ พูดข้างหู ลมหายใจร้อนที่เป่ารดทำให้ขนลุกซู๋
ใบหน้าขาวสะบัดหน้าแดงก่ำ นัยน์ตากลมแดงช้ำขึ้นมองพี่ “ว...ว่าไงนะครับ”
“เฮ้อ...ผมบอกว่าวันหลังทำข้าวกล่องเพิ่มอีกกล่องสิ ใจคอคุณจะให้ผมกินคนเดียวหรือไง?”
“หา...”
โดนดีดหน้าผากดังเป๊าะ มือใหญ่อุ่นจัดจับแก้มกลมๆพลางปาดน้ำตาออกจากแก้มใสอย่างเบามือ “ร้องทำไม?”
“เปล่าครับ” ก็เห็นว่าร้องยอยู่เห็นๆ “แต่...พี่นาฏยให้ผมเลิกทำแบบนี้นี่ครับ”
นาฏยอมยิ้มบางๆ “ใช่ให้เลิกทำมากล่องเดียวไง เปลี่ยนมาทำสองกล่องไง” รู้สึกว่าใจเต้นตุบเหมือนกลับมามีชีวิตใหม่
หมายความว่า…
“ทำไมถึงเข้าใจยากจัง ผมชวนคุณมากินด้วยกันทุกกลางวันไง” พูดเสียงขรึม รู้สึกหูร้อนๆขึ้นมายังไงไม่รู้ ทำไมกระต่ายแคระตัวนี้ถึงเข้าใจอะไรยากเสียจริง ต้องพูดหลายรอบๆ
ร่างเล็กหน้าร้อนเห่อ ก้มหน้างุด ใจเต้นระรัวจนเหมือนจะกระเด็นออกมาข้างนอก “งืออออ” เมื่อกี้เหมือนโดนผลักลงเหวแล้วก็มีมือใหญ่ฉุดขึ้นมา ความดีใจจนปวดแก้มเพราะกลั้นยิ้มแบบนี้คืออะไรกัน
“ขี้แย”
จันทร์เจ้าย่นจมูกแดงๆที่ผ่านการร้องไห้มาใส่อีกฝ่าย “พี่นาฏยใจร้าย”
“หึ” ใครบอกว่าเขาใจดีล่ะ
“ไปกินข้าวได้แล้ว”
มือเล็กๆคว้าเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ นาฏยมองใบหน้าเล็กเจี๋ยมๆขนต้องอมยิ้ม นัยน์ตากลมกลอกไปมาเหมือนคนไม่มั่นใจ
“พี่นาฏยไม่ได้รังเกียจผมใช่ไหม?”
กระต่ายแคระตัวนี้ยังไม่เก็ทอีกนะ
“คุณคิดว่าไงล่ะ”
“ผม...ชอบพี่นาฏยต่อไปได้หรือครับ?” เขากัดฟันถามออกไป
“แล้ว...” ลุ้นอีกล่ะ “ผมบอกให้คุณเลิกชอบผมตอนไหนล่ะ”
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีพี่มันอ้อย คว่ำรถอ้อยใส่น้อง ไม่บอกว่าชอบหรือไม่ชอบแต่ยังมีน่าไปชวนเขากินข้าวด้วยกันอีกแนะ
อีหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมี //เชิญตบอีพี่หมีได้เลยค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
แกล้งน้องอะ งื้ออออ ตบอิพี่หมี :-[
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบมาก หวานดีจัง :mew4: :mew4:
-
อิพี่นาฏยมันกั๊กค่ะ!!
-
แกอิหมี แกรู้แต่ต้นแล้วนี้หว่า นิสัยไม่ดี แกล้งน้องกระต่าย
-
โป้งพี่นาฏ คนขี้แกล้ง
o13 o13
-
สั้นจัง. มาต่ออีกไวไวนะคะ. อยากให้มีหนุ่มมาจีบน้อง. ให้พี่หมีมันหึง. ไม่มาม่าเอาแค่นิดๆ หน่อยๆ. อยากรู้พี่หมีจะขรึมอยู่ได้อีกมั้ย. ปากหนักจริงๆ. พี่หมีขี้เก๊ก
-
โห พี่นาฏย เนียนจัดชัดจริง
นี่ถ้าไม่ชนกับจันเอ๋ย แล้วเรื่องจำเป็นต้องเปิดเผย
พีนาฏยจะเลิกทำเนียน แล้วบอกกระต่ายแคระเมื่อไรคะ
-
หมั่นไส้พี่นาฏ ขอมือที่สามมาจีบน้องด่วน อยากให้หึงจนเลิกเก๊ก เลิกกั๊กเสียที
-
แกล้งกลับเลยๆๆ
-
อิพี่มันตอแหล หลอกน้องให้ใจเสีย ร้องไห้ นี่มันตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ ชิ๊ๆๆ
-
ถ้าช้า เดี๋ยวต่ายน้อยจะโดนคนอื่นงาบนะคะพี่
-
ต๊ายยยย นางรู้มาแต่แรกแล้วนินา
-
พี่นาฏยกลั่นแกล้งน้องงงงงงงง >๐<
แต่คือนางรู้มาตั้งแต่แรกๆแล้วจิงๆด้วย ถึงได้อ้อยหนักขนาดนี้ 5555555
-
ชอบจังงงง
:L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
ที่ใต้ปูนอ้อยด้วยเหรอคะเนี่ย อ้อยสุดๆ พี่นาฎย
-
แกล้งจนน้องใจเสียหมด
-
อื้อหือออออ ขอข่วนสักทีเหอะ แกล้งจนน้องร้องเลยเห็นไหมเนี่ย
หมั่นไส้จริงๆเชียว
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
อย่าแกล้งน้องนักซี่~ :hao5:
-
อิพี่อ้อยมากกกกกกก
-
พี่นาฏยกั๊กน้องเจ้านะแบบนี้ต้องมีคู่แข่ง อิพี่ปากแข็ง
-
ฮรือออ บอกว่าอย่าแกล้งน้องไง เดะแย้งซะเลย มัวแต่อ้อยยุนั่น
-
พี่นาฏยช่างร้ายกาจ แกล้งน้องเจ้า
-
ไม่มีดราม่าละดีเลยยย
หาเรื่องใสๆไม่ดราม่ายากเกิน
บางเรื่องชื่อโครตน่ารักน่าอบอุ่น
มุดท้ายดราม่าน้ำตาแตก
ชอบเรื่องนี้ :mew1:
-
อิพี่นาฏยร้ายกาจ อย่าให้ถึงทีน้องบ้างละกัน ต่อให้สิงห์ใต้จะคร่ำครวญ เราก็จะไม่สงสาร เชอะ
-
งื้อออ รถอ้อยคว่ำเทกระจาด อิพี่มันร้ายยยยย
-
อีพี่นาฏยจะแกล้งน้องไปถึงไหน
กระต่ายแคระใจเสียไปเยอะเลย
อ้อยดีนักนะ
:L2: :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่นาฏย ชอบน้องล่ะซิ
-
อีพี่นาฏยทำเอาใจหายใจคว่ำหมด
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค่าาาาา อิพี่นี่น่าตบ เกือบจิว้ากล่ะ ทำเด็กน้อยงอแง
-
จ้าาาา พ่อคนหล่อของน้อง
มาทำให้น้องใจหายใจคว่ำตลอดดดดด
-
อิพี่มันร้ายค่า :hao6:
-
อย่าให้ถึงทีน้องบ้างล่ะกัน!!!!
-
ใจร้ายยย แกล้งน้องงง :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่นาฏยนอกจะที่บ้านจะทำประมงแล้วยังทำไรอ้อยด้วยสินะ อ่อยหนักมากจริงๆ :laugh3:
-
อีพี่นาฏย ร้ายนะะะะะ
-
ชอบน้อง ก็บอกน้องสิ นี่นาฏย :mew1: :mew1: :mew1:
-
คือพี่นาฏยรู้อยู่แล้วว่าเป็นน้องเจ้าขา
ที่ใกล้ชิด สนิทด้วยคือสนใจ
โอ้ย ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก
ชอบแกล้งน้อง
-
พี่นาฏยแกล้งน้องเจ้าหรอร้ายกาจนักรู้นานแล้วนี่ว่าน้องเป็นคนทำข้าวมาให้อะ
-
พี่หมีมันร้ายยยย
-
แกล้งน้องทำม้ายยยยยยยยยย
-
พี่นาฏยที่ก็เจ้าเล่ไม่เบาเลยนะ
-
เกลียดดดดด อิจอะ
-
o13
-
แกล้งน้องง
-
อ่านทันแบ้ววว สนุกมากๆครับ พี่นาฏย น่ารักกก!!!
-
โอ้ยยยยย น่ารัก รอติดตามมม
-
ตกใจแทนเจ้าขาเลยย
-
สงสารคนแอบรัก
-
พี่มันขี้แกล้ง ทำจจร้องไห้ ชอบสินะแบบนั้น
มีอีกคู่ป้ะๆ คู่พี่
-
งือออออออ เขินนนนนน :o8: :o8::กอด1:
-
รู้มาตั้งนาน ทำมาเนียนนะ
-
อิจฉาคนขี้แกล้ง :hao7: :hao7: :hao7:
-
รู้ตั้งแต่แรกแล้วนี่เอง
-
คิดถึงงงงงงงงงงง
-
บทที่ 18
“มองไร?” นัยน์ตาคมดุจ้องไปฝั่งตรงข้าม คนที่หน้าคล้ายตัวเองอย่างกับฝาแฝดนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่
ส่วนจันทร์เอ๋ยฝาแฝดคนพี่ของคนตัวเล็กนั้นเผ่นกลับไปแล้ว ไม่ใช่เพราะกลัวแฝดน้องจะมาว่าอะไรหรอกแต่นาฏยคิดว่าเพราะอีกฝ่ายรำคาญพี่ชายเขามากกว่า
“เปล่าเว้ย” นโมแยกเขี้ยวใส่น้องชาย “สรุปคือ...เข้าใจกันแล้ว?”
นาฏยไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยักคิ้วให้อีกฝ่าย นโมรู้สึกว่าแม่งดูน่าหมั่นไส้ชิบหาย
“งั้นผมไปเรียนบ่ายก่อนนะครับ” เขาโดดคาบเช้ามา นี่ก็เลยพักกลางวันแล้ว เขายังมีเรียนบ่ายต่ออีก อีกอย่างเขานั่งให้ตัวเองเป็น
ระเบิดเวลาที่พร้อมจะบิึ้มตัวเองเมื่อไรก็ได้ต่อไปอีกไม่ได้
“อืม...” แต่ก่อนที่ร่างเล็กๆจะลุกเดินออกไป มือใหญ่ก็คว้าข้อมทอเล็กเอาไว้ก่อน จันทร์เจ้ามองคนที่จับเขาไว้ด้วยสายตางงงวย
“ครับ?”
“...กิน...”
“อะไรนะครับ?”
“พรุ่งนี้...อยากกินข้าวผัดต้มยำทะเล” เสยงทุ้มพูดแข็งๆ นาฏยเกาหน้าตัวเอง รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไร บางทีก็รู้สึกว่ากระต่ายแคระตัวนี้ร้ายกาจชอบทำให้เขาสูญเสียการควบคุมอยู่เหมือนกัน
ใบหน้าขาวๆขึ้นสีเรื่อ ก่อนจะอ้อมแอ้มรับคำ วิ่งดุ๊กดิ๊กหนีไปก่อนที่ร่างสูงจะได้พูดอะไรต่อ
“เป็นอะไรวะ” จันทร์เจ้าสะดุ้งเมื่ออชิระกระทุ้งแขนเบาๆ นัยน์ตาคมเห็นเพื่อยสนิทร่างเล็กนั่งเหม่อตั้งแต่เข้าเรียนช่วงบ่าย ทั้งที่ปกติออกจะตั้งใจเรียนตั้งใจจดเนื้อหา แต่วันนี้เห็นหมุนปากกาเล่น ไม่ได้ตั้งใจเรียนอย่างเคย
“มึง...พี่นาฏย...จับได้แล้ววะ”
เรื่องที่ความแตกแล้ว เขาไลน์ไปบอกเปเปเรียบร้อยแล้วว่าโดนจับได้แล้ว ซึ่งเพื่อนสาวถึงกับรีบคอลไลน์มาคุยอย่างรวดเร็ว เขาก็ได้แต่เล่าไปตามความจริงว่าเกิดเรื่องอะไรบ้าง ก่อนจะปิดท้ายแค่ว่า...ยินดีด้วย ความพยายามทั้งหมดที่ทำมากำลังจะเห็นผล
“เออ...ก็แค่นี้...เฮ้ยยยยยย!!! อะไรนะ!!!” อชิระคิดว่าตัวเองกำลังหูฝาด บางทีเพื่อนเขาอาจจะพูดคำว่าเฮ้ย ไอ้อัช ทำไมตีนเหม็นจัง อะไรประมาณนี้มากกว่า
“เออก็ตามนั้นแหละ”
“แล้วพี่เขาว่าอะไรเปล่าวะ” ไม่ใช่ว่าพี่นาฏยจะว่าเพื่อนเขาจนมันช็อกไปแล้วนะ แต่คงไม่ใช่ ถ้ายังจำที่เขาเคยคุยกับพี่นาฏยได้ อีกฝ่ายน่าจะคิดไปในทางเดียวกับเพื่อนเขานั่นแหละ พี่นาฏยก็ดูสนใจไอ้เจ้าไม่น้อย
จันทร์เจ้าสะบัดหัว “เปล่า...” แต่พอคิดไปถึงประโยคสุดท้ายของอีกฝ่ายแล้วก็รู้สึกว่าหน้าจะเริ่มร้อนขึ้นมาเฉยๆ
อชริะทำหน้าเหมือนจะเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...ไอ้เจ้ามันจะหน้าแดงไปทำไมวะครับ
เรื่องมันก็ดูไม่มีอะไรใช่ไหม?
แต่เหมือนจันทร์เจ้าเหมือนจะคิดผิด เขารู้ว่าพี่นาฏยเป็นคนจริง
เพราะว่าเขากำลังมึนตึบ อยู่ๆพอเลิกเรียนออกมาพักกลางวันก็เจอร่างสูงใหญ่ยืนพิงเสารออยู่ จันทร์เจ้าเบิกตาโต เดินถอยหลบหลังเพื่อนสนิทเหมือนกำลังหนีเจ้าหนี้ยังไงไม่รู้
ฮือ...พี่นาฏยมาทำมายยยย
รอบที่สองแล้วที่เขาโดนเพื่อนปีเดียวกันมองแล้วมองอีก ยิ่งตอนนี้เด็กปี1เลิกเรียนกันมาหมด ทีนี้อะไรๆก็ปิดอยู่ละ คนเห็นไปทั่วละ
“หวัดดีครับพี่” อชิระเพื่อนยากเกิดเป็นคนมีมารยาทขึ้นมา ปรี่เข้าไปสวัสดีพี่เขาทำไมมมม ตอนนี้จันทร์เจ้าแทบยากจะทำตัว
มารยาทไม่มี เดินหนีไปเฉยๆตอนนี้เลย
ร่างสูงพยักหน้าให้คนทัก ร่างเล็กเหมือนกระต่ายโผล่หัวกลมๆจากหลังเพื่อนออกมามองเขา พอเห็นเขาจ้องอยู่ก็สะดุ้งยิ้มแหะแล้วหดหัวกลับไปมุดหลังเพื่อน
“เจ้า…”
เจ้าของชื่อเม้มปากแน่น “ครับ…” ตอบเสียงอ่อย คนก็มองกันเข้าไปสิ ไม่เคยเจอเดือนคณะกับอดีตอันดับสามเดือนมหาลัยควบตำแหน่งเดือนคณะปีสามยืนคุยกันหรือไง
“ไหนข้าวผม?”
จันทร์เจ้าบีบมือแน่น ข้าวกล่องสองกล่องที่นอนกลิ้งอยู่ในกระเป๋าถูกกระชับ เขาก็บ้าจี้ทำมาสองกล่องจริงๆ
“ไป…” มือใหญ่ชี้ไปด้านทางไปโรงอาหาร อชิระเดินนำลิ่วไปก่อนทิ้งกระต่ายแคระยืนตื่นตูมอยู่ตัวเดียว นาฏยกระดิกนิ้วเรียกร่างเล็กกว่า จันทร์เจ้าเลยจำใจเดินตามอีกฝ่ายไป
“เอาน้ำอะไรไหม?” นัยน์ตากลมมองหน้าคนถาม เขาเห็นพวกพี่เอ็ดมันด์นั่งอยู่แล้ว อชิระก็เดินไปวางกระเป๋าแล้วด้วย
“ไม่เป็นอะไรครับ” ส่ายหน้าจนผมกระจาย นาฏยดีดเหม่งน้อยๆ
“ไปที่โต๊ะไป” แล้วเจ้าตัวก็เดินไปทางร้านขายน้ำ ปากเล็กยู่ใส่หลังอีกฝ่าย
“ไหนข้าวผม” ร่างสูงถามทันทีหลังจากที่กลับมาถึงโต๊ะพร้อมน้ำเปล่าขวดหนึ่งกับโอวัลตินเย็นหนึ่งแก้ว
กระต่ายแคระเบิกตากว้างเล็กน้อย คนในโต๊ะทั้งหมดก็หันมามองเขาสองคน ไอ้นาฏยมันบ้าหรือเปล่าเนี่ย อยู่ๆก็ถาม
“เอ่อ...”
“วันนี้น้องเปเปไม่มาส่งข้าวหรือไงวะ” เอ็ดมันด์ถาม เพราะทุกทีจะมีน้องสาวของเพื่อนสนิทเอาข้าวกล่องมาส่งให้ตลอด
“วันนี้เปลี่ยนคนส่งแล้ว...” เอ็ดมันด์ทำหน้าสงสัย เปลี่ยนตอนไหนวะ
เมื่อโดนนัยน์ตาคมดุจ้องมองเหมือนกดดนเล็กๆ จันทร์เจ้าจำใจหยิบกล่องข้าวออกมาจากกระเป๋าผ้า หนุ่มลูกครึ่งตกใจเมื่อเห็นว่าวันนี้คนส่งเป็นรุ่นน้องตัวเล็ก ส่วนเตเตมองอย่างแปลกใจ เขามองจันทร์เจ้าซึ่งอีกฝ่ายยิ้มแหยๆให้เขาแทนเลยส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้
...ดูจากท่าทางแล้ว…
...ความลับที่เขาเคยรู้ คงจะไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป…
แต่เขาคิดว่า...มันเป็นไปในทางที่ดีแน่นอน
“อ้าว น้องเจ้ามาส่งแทนหรือเนี่ย แสดงว่าคนส่งจะต้องเป็นเพื่อนเราแน่เลย บอกหน่อยว่าใครอะ” หนุ่มลูกครึ่งดูอยากเผือกเรื่องชาวบ้านขึ้นมาอีกแล้ว
จันทร์เจ้าหน้าเหวอ คนอื่นๆขำเบาๆ นาฏยยิ้มมุมปากแต่ไม่ช่วยตอบอะไร ร่างเล็กโดนรุ่นพี่ร่างยักษ์ขะยั้นขะยอให้บอก
ไม่มีทาง ให้พี่เอ็ดมันด์เข้าใจผิดแบบนั้นไปแหละ เรื่องไรจะบอกว่าเขาเป็นคนทำล่ะ
“แล้วของคุณละ”
“ครับ?”
“ผมว่าผมบอกแล้วนะ” นัยน์ตาคมพราวระยับ “ว่าผมให้ทำมาสองกล่อง”
นัยน์ตาสีสวยของหนุ่มลูกครึ่งฉายแววงงงวย ไอ้นาฏยมันกำลังพูดเรื่องอะไรของมันว่ะ ส่วนอชิระกำลังยิ้มหัวเราะเหมือนดูละครซิมคอมตอนบ่ายอยู่
“อ่าครับ” มือเล็กจำใจต้องหยิบข้าวกล่องอีกกล่องขึ้นมาแต่มีขนาดเล็กกว่าอีกกล่อง
“ทำไมน้องเจ้าก็มีอะ” ทำไมวันนี้ไอ้ฝรั่งมันไม่ค่อยฉลาดเลยแหะ
“เอ่อ...” เขาก็ไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายแบบไหนดี
“อย่าถามมาก ให้น้องกินข้าว” เสียงทุ้มเข้มขัดเพื่อน ตาสีสวยของหนุ่มลูกครึ่งวาววับ เมื่อกี้เขาได้ยินว่าอะไรนะ มีใครได้ยินแบบเขาไหม?
มีให้น้งให้น้องกินข้าว นี่เพื่อนเขาคงไม่ได้โดนอะไรตีหัวมาหรอกนะ
“แล้วสรุปคือ...ใครเป็นคนทำมาอะน้องเจ้า” ไอ้นี่แม่งยังไม่เลิก มีคนส่ายหัวปลง กุมขมับด้วย
“แดก!” คำสั่งฟ้าผ่าลั่นทำให้เอ็ดมันด์หุปปากฉับ
...สงสัยนอกจากมันจะโดนดักตีหัวมาแล้ว มันคงยังแดกรังแตนที่ไหนมาอีกแน่นอน…
“เจ้าขาเก็บตังโต๊ะในหน่อย” เสียงเรียกของฝาแฝดที่กำลังเดินเข้าไปด้านหลังที่เป็นส่วนของห้องครัวทำให้ร่างเล็กที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่เงยหน้ามาขานรับ
“ได้”
วันนี้วันเสาร์ เขากับพี่ชายฝาแฝดเลยมาช่วยงานร้านอาหารตามสั่งของที่บ้านเพราะว่าวันนี้คนเยอะ วันเสาร์ใครๆก็ออกมากินข้าว
นอกบ้านกับเพื่อนกับครอบครัว ทำให้ร้านอาหารของเขายุ่งๆเกือบทั้งวัน เขาสองคนก็หัวหมุนเหมือนกัน พี่ที่ช่วยงานในร้านก็มือเป็นระวิง วันนี้ป่าป๊าเขาลงครัวด้วยเอง มีผู้ช่วยกุ๊กอีกหนึ่งคน ส่วยหม่าม้าก็เก็บเงินมือเป็นระวิงเช่นกัน
“น้องๆ สั่งอาหารหน่อย” เสียงลูกค้าทักทำให้จันทร์เจ้ารีบส่งเงินทอนให้ลูกค้าอีกโต๊ะก่อนจะผละไปรับออเดอร์อย่างรวดเร็ว
“สวัสดีค่า กี่ท่านค่า” เสียงพี่จอยถาม ร่างเล็กที่กำลังง่วนกับการเก็บกวาดโต๊ะเลยไม่ได้หันไปมอง แต่ก็ขานเรียกลูกค้าเช่นกัน
“ร้านขอข้าวขอแกงยินดีต้อนรับครับ” ส่งเสียงออกไปตามความเคยชิน เจ้าตัวมัวแต่เช็ดโต๊ะ เลยไม่ได้สังเกตุว่าจานที่ถืออยู่ในมืออีกข้างกำลังเอียงกะเท่เร่จะหล่นลงมา
“จานจะตกแล้ว...” เสียงทุ้มต่ำแต่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลัง
“เฮ้ย!” เขาตกใจจริงๆจนมือไม้อ่อน จานเกือบจะหล่นจริงๆ โชคดีว่ามีมือใหญ่ๆอีกข้างมารองเอาไวได้ทัน
“ซุ่มซ่าม”
จันทร์เจ้ามั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่คนซุ่มซ่าม แต่ใครใช้ให้พี่นาฏยมาแบบเงียบๆแบบนี้อีกแล้วล่ะ เห็นเขาขี้ตื่นหน่อยชอบมาทำให้ตกใจอยู่เรื่อย นี่ไม่ใช่หัวร้อนละ ตอนนี้คือหูร้อนไปหมด
แต่เดี๋ยวก่อน...นั่นมันยังไม่ใช่ประเด็น ปนะเด็นมันอยู่ที่ว่าพี่นาฏยมาถึงร้านอาหารตามสั่งของบ้านเขาได้อย่างไร นี่คือประเด็นหลักที่น่าาสนใจกว่า
“อ...เอ่อ...” เหลือบมองไปข้างหลังเห็นกลุ่มย่อมคุ้นหน้าคุ้นตากันดีมาก มาหมดเลยทั้งไอ้อัช พี่เอ็ดมันด์ พี่เตเต
“พอดีกูหิว เลยนึกถึงข้าวบ้านมึงพอดี เลยชวนพี่เขามา” ไอ้อัชไอ้เพื่อนทรยศ อยากจะถีบมันให้เลิกยิ้มกวนตีนแบบนั่นสักที
“อ้าวพี่นาฏย มาๆลูกมานั่งก่อนมา อัชด้วยลูก” เสียงหม่าม้าที่เห็นเพื่อนสนิทลูกชายและรุ่นพี่หนุ่มที่เคยมานอนค้างที่บ้านครั้งหนึ่ง หม่าม้ายิ้มแย้มรับไหว้ทุกคนในกลุ่ม ก่อนจะจัดแจงพาไปนั่งโต๊ะที่ด้านในสุดของร้าน ไม่วายหันมาบอกเขากับจันทร์เอ๋ยว่า “เสริฟน้ำให้พี่ๆเขาด้วยนะ” แล้วหม่าม้าก็ไปลัลล้ากับกลุ่มหนุ่มหล่อๆ
เขาอ้าปากค้างน้อยๆ แต่ก็ทำตาม น้ำใบเตยหอมๆกับน้ำแข็งเปล่าครบจำนวน “พวกพี่มากันได้ยังไงครับ”
“อ้อ...พอดีเจอไอ้อัชมันอยู่มหาลัยว่าจะไปหาอะไรกินอยู่พอดี มันเลวนมาบ้านน้องเจ้าซะเลย” เอ็ดมันด์เฉลย ก็ได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ เพื่อนเขานี่หวังดีเหลือเกิน
“อ่าครับ” เขาควักปากขึ้นมาจะจดออเดอร์อย่างเคยชิน “งั้นรับอะไรดีครับ?”
“หม่าม้ามีอะไรแนะนำไหมครับ?” เสียงทุ้มถามขึ้นหลังจากนิ่งมาสักพัก
สายตาคนในโต๊ะมองมาที่เจ้าตัวทุกคู่ เอ็ดมันด์มองเพื่อนที่เดี๋ยวนี้เริ่มทำตัวมุ้งมิ้งอย่างบอกไม่ถก แต่ไม่ได้ทำให้สะเทือนเท่าไร มีแต่ร่างเล็กของกระต่ายแคระที่แข็งค้างไปแล้ว
...พี่นาฏยเรียกหม่าม้า…
...ฟังแล้วน่ารักชะมัด…
“พี่นาฏยชอบกินรสไหน?” หม่าม้าถาม
“พี่นาฏยชอบกินเผ็ด” จันทร์เจ้ารู้ จันทร์เจ้าตอบแทนได้
“งั้นเป็น...ผัดกะเพราทะเลดีไหม แล้วก็ต้มโคล้งปลากรอบไหม? ร้านม้าขึ้นชื่อน้า” นี่หม่าม้าฮาร์ดเซลล์มาก
“งั้นเอาตามที่หม่าม้าแนะนำก็ได้ครับ” พี่นาฏยยิ้มน้อยๆ หม่าม้าถึงกับเคลิ้ม
คนอื่นกระพริบบตาปริบๆ ไอ้นาฏยมันมารู้จักมักจี่กับบ้านนี้ตั้งแต่เมือไร
“เจ้าขาปูผดผงกะหรี่โต๊ะห้าเสร็จแล้ว” จนทร์เอ๋ยที่เข้ไปช่วยในครัวเดินถือจานออกมา
“หวัดดีเอย...” อชิระที่รู้จักแฝดเขาเป็นอย่างดีโบกมือ นัยน์ตากลมโตมองเพื่อนสนิทของฝาแฝดตัวเองพร้อมด้วยเหล่ารุ่นพี่ที่พอจะคุ้นหน้าคุ้นตากันดีโดยเฉพาะคนตาดุทำเอาเขาขวัญหายทีทำเสียเรื่องเรื่องข้าวกล่อง
“อ่า...หวัดดีครับ” จันทร์เอ๋ยผงกหัวให้คนทั้งโต๊ะ ตะนกมือไหว้ก็ติดตรงที่ถือจานอาหารอยู่ พอเห็นว่าจันทร์เจ้ากำลังจดเมนูอยู่ เลยเดินไปส่งที่โต๊ะลูกค้าเองแทน ดูยังไงๆ ฝาแฝดสองคนนี้ก็เหมือนกันจริงๆ
“เอาเท่านี้ละ” เอ็ดมันด์ปิดฉากการสั่งอาหาร สั่งมาห้าหกอย่างปิดท้ายด้วยข้าวเปล่าสองโถ มาแค่สี่คนแต่สั่งเหมือนเลี้ยงทั้งซอยขนาดนี้ ช่วยไม่ได้...พวกเขามันชายฉกรรจ์วัยกำลังเจริญพันธุ์ 555
คนตัวเล็กจดลงกระดาษเสร็จก็ทำท่าจะผละออกไป แต่โดนมือใหญ่รั้งข้อมือไว้ “เหนื่อยไหม?”
หัวใจกระตุกเบาๆ สายตาของคนทั้งโต๊ะมองมาที่เขาเป็นตาเดียว แถมยังยิ้มล้อเลียนพวกนั้นอีก “ก...ก็ไม่เท่าไรครับ”
“ได้กินอะไรหรือยัง?”
“ยังครับ”
“งั้นขอหม่าม้ามากินข้าวสิ”
อ่อยยยยย...พี่นาฏยตอนนี้มีพลังทำลายร้างสูงมาก
“อ่า...ครับ...” เดินเหมือนคนมึนๆส่งใบที่จดให้จันทร์เอ๋ย แล้วก็เดินไปบอกหม่าม้าว่าขอไปนั่งกับเพื่อนและรุ่นพี่แปปนึง หม่าม้าก็
ไม่ได้ว่าอะไร
สุดท้ายคือมานั่งจุ้มปุ้กอยู่ตรงโต๊ะ มองจานอาหารที่กำลังลำเลียงมาเสิร์ฟและข้าวอีกสองโถ
“อืม...” มือใหญ่ตักเมนูแนะนำอย่างผัดกะเพราทะเลแล้วก็เลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะว่ารสชาติเดียวกับที่เขากินบ่อยๆตอนได้ข้าวกล่อง รสมือไม่ได้ต่างกัน สงสัยว่ากระต่ายแคระคงเรียนรู้มาจากร้านอาหารบ้านตัวเองสินะนี่
แต่สุดท้ายเพราะคนที่เยอะขึ้นเรื่อยๆเนื่องจากเป็นช่วงหัวค่ำ ทำให้ร่างเล็กนั่งอยู่นานไม่ได้เพราะต้องกลับไปช่วยงานในร้าน ลูกค้ากิตติมศักดิ์สี่คนเลยรีบกินเพื่อโต๊ะจะได้ว่างให้ลูกค้าคนอื่นได้มาใช้บริการบ้าง
ส่วนพวกเขาทั้งสี่ก็ผันตัวเองมาเป็นเด็กเสิร์ฟจำเป็น คราวนี้ล่ะ พอเหล่าอดีตเดือนคณะ เดือนมหาลัย หนุ่มลูกครึ่งรอยยิ้มขี้เล่น ชายหนุ่มผู้สุภาพยิ้ม มารวมตัวกันโดยนัดหมายมาก่อนแล้ว ร้านขอข้าวขอแกงเลยคนแน่นร้านจนต้องต่อคิว ไม่รู้ว่าลูกค้ามาจากไหน เห็นว่าบางคนมากินแล้วก็โทรเรียกเพื่อนมาอีกกลุ่มใหญ่ ส่วนใหญ่ลูกค้านี่เป็นทั้งคนแถวนี้ สาวๆวัยรุ่นๆที่เพื่อนโทรเรียกมา
หม่าม้านี่ยิ้มแก้มไม่หุบเพราะอุปโลกว่าชายหนุ่มทั้งสี่คนเป็นลูกหลานตัวเอง พอใครถามก็บอกว่าพี่นาฏย พี่เอ็ด พี่เตเป็นลูกชายคนใหม่ ยังมีอัชลูกชายหัวแก้วหัวแหวน แล้วสรุปคือเขากับจันทร์เอ๋ยนี่คืออะไร?...เด็กข้างบ้านใช่ไหม? บอกที...จนเหล่าแม่บ้านแถวซอยเดียวกันเริ่มอิจฉาตาร้อนกันใหญ่
คนเสิร์ฟดีกรีดีแต่ละคนก็บริการลูกค้าไปรัวๆ ลูกค้าก็ได้รับความฟินกันถ้วนหน้า แต่ที่แน่ๆตอนนี้คือหม่าม้ากับพี่จอยนี่ฟินกว่าใครเพื่อน ฮ่าๆ เพราะเดี๋ยวพอพี่จอยจะเอาไปเสิร์ฟก็มีพี่เตกับรอยยิ้มสุภาพบุรุษมาช่วยไปเสิร์ฟแทน พอหม่าม้าจะเก็บเงินก็มีพ่นาฏยตาคมดุวางเงินที่เก็บมาให้ถึงโต๊ะทอนเงิน
โอย...ไม่รู้จะเรียกว่าฟินไปถึงไหนกันดี
“เด็กๆมากินของว่างก่อนมาๆ” หม่าม้ากวักมือเรียกทุกคนไปนั่งรวมกันที่หลังครัว คุณนทีหรือป๊า พ่อครัวใหญ่ของร้านขอข้าวขอแกงยังใจดีทอดของกินเล่นมาให้อีกตะกร้าใหญ่ ทั้งปอเปี๊ยะกุ้ง ฟองเต้าหู้ทอดเอย เฟรนฟรายเอย ร่างสูงใหญ่ทั้งสี่ซัดเข้าไปจนเกือบหมดตะกร้า
ด้านหลังของร้านอาหารตามสั่งเป็นส่วนหย่อมเล็กๆแต่ก็ร่มรื่น ยิ่งตอนนี้มืดแล้ว ลมเย็นๆโกรกสบาย จนแต่ละคนทิ้งตัวนั่งลงตรงสนามหญ้าเลย
“ขอโทษจริงๆนะเด็กๆที่ต้องมาอยู่ช่วย” คุณนทีก็ไม่คิดว่าเพื่อนและรุ่นพี่ของลูกชายจะอุตส่าห์อยู่ช่วยงานจนดึก
“ไม่เป็นอะไรครับ” เอ็ดมันด์ยิ้ม
“อาหารวันนี้ป๊าเลี้ยงนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ไม่เป็นอะไรครับ...”
“เอาน่า ผู้ใหญ่ให้ต้องรับไว้สิ” ชายหนุ่มขอบคุณคุณนทียกใหญ่
“วันนี้ขอบคุณมากนะครับ” อชิระพูดขึ้นมาพร้อมยกมือไหว้ รุ่นพี่อีกสามก็เช่นกัน
“จ้า แล้วมาอีกนะ” หม่าม้ารับไหว้
“ไปละนะ” ไอ้อัชมาโบกมือให้เขา จันทร์เจ้ายกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสาม
“กลับดีๆนะครับ” วันนี้ยุ่งสุดๆ แถมไม่ค่อยได้คุยกับพี่นาฏยเลยด้วย
ทั้งกลุ่มเริ่มสลายตัวกลับ จันทร์เจ้าที่ยืนส่งอยู่หน้าร้าน ร่างสูงใหญ่พยักหน้าเป็นเชิงเรียกอีกฝ่ายเข้าไปหา น้องเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะยอมทำตาม
“ครับ?”
ร่างเล็กตัวแข็งทื่อเมื่อพี่นาฏยก้มตัวลงมาในระดับเดียวกัน
“อาหารอร่อยดีนะ”
“...” กลั้นลมหายใจ
“แต่ว่า…”
“...”
“ผมชอบที่คุณมากกว่า...”
...บอกได้คำเดียวว่า…
...ละลายกองไปกับพื้นเรียบร้อย...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีพี่มันอ้อย คว่ำรถอ้อยใส่น้อง
อีหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมี //เชิญตบอีพี่หมีได้เลยค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
ฟินลื๊มมมมมม
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
อ้อยกว่าคนพี่นี่ไม่มีอีกแล้วนะคะ
ชอบจริง อ่านเพลินเลย
เราชอบนิยายฟีลกู๊ดแบบนี้ล่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้ยิ้มได้เวลาเหนื่อยๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่า
ปล.เดี๋ยวฝากน้ำมันตับปลาให้พี่เอ็ดขวดนึงนะจ้ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่นาฏยมีความอ่อยน้องมากๆ
-
โอ้ยยยยยย พี่นาฎยคะ มันต้องอ้อยกันเบอร์นี้เลยหรือคะ? นี่อ่านไปเขินแทนน้องไปแล้วเนี่ย
-
อ่อยยย!! ดี
-
ถึงกับตามมาอ้อยถึงบ้าน ร้ายจริงๆ
-
อิพี่รุกหนักเหลือเกิน ไม่กลัวกระต่ายจะหัวใจวายตายรึไง อ้อยมีเท่าไหร่ขนออกมาใช้หมด :o8:
-
พี่นาฏย กับผองเพื่อน น่ารัก
มาช่วยเสิร์ฟร้านอาหารของจันทร์เจ้า
จนขายดี มีลูกค้ามากมาย เพราะหนุ่มหล่อบริการ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้านนี้อยู่ไหน
เค้าจะไปกินบ้างงงงงงงง
อ้อยคว่ำทั้งไร่เลยค๊าคุ๊ณ...........
:impress2: :impress2:
-
สนุกค่าบบ พี่นาฏยหวานเบอร์แรงมากกก!!
-
หมั่นอีพี่เนาะอ้อยมาทั้งไร่ละ :z2:
-
:-[
-
ทำไมตอนนี้บางคำพิมพ์ผิดพิมพ์หล่นเยอะจัง ตอนก่อน ๆ เหมือนจะไม่ใช่แบบนี้นะคะ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
แหม :-[
-
อ่านแล้วหิว55555555
-
ตามมาอ่อยถึงที่ร้านเลยนะคะ :hao6:
-
พี่นาฏย :z3: พอรู้นี้ออกตัวแรง
-
โอ้ยยยย เบาหวานขึ้นตา อิจจจจจ
-
มาอ้อยถึงที่เลยนะพี่นาฏย อิอิ
-
รถอ้อยคว่ำ ดีนะที่อาหารในร้านวันนี้ไม่หวานผิดปกติ
ปล. รอบนี้คำผิดเยอะมากนะครับ
-
คร้า อ้อยเช้าสายบ่ายเย็น ไม่เว้นวันหยุดกันเลยที่เดียว 5555555
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ไหนว่าพี่นาฏยชอบอาหารรสจัดแล้วทำไมพี่อ้อยอย่างงี้ล่ะคะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อื้อหือ กะเพราทะเลวันนี้หวานเชียว คึคึ :katai2-1: :-[
-
แอร๊ย แบบนี้เรียกว่า มาทั้งโรงน้ำตาลละค่ะ คุณพี่นาฎย
บทจะบอกก็บอกไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยนะคะ
หลังจากนี้สถานการณ์ของน้องกระต่ายกับพี่หมี จะหวานไปทางไหนดีคะ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
คำพูดนิ่งๆแต่หวานจับใจ :katai1:
-
ตอนนี้เหมือนคว่ำรถอ้อยใส่น้องสี่คันรวด :hao6:
-
ถ้าจะอ้อยให้น้องเขินขนาดนี้ :hao7:
-
น่ารัก พี่นาฏยอ้อยหนักมาก!!
-
พี่นาฏยปลูกอ้อยกี่เอเคอร์ค่ะ!!!
เนื้อเรื่องเรื่อยๆ ไม่ซับซ้อนดีแล้วค่ะ อ่านสบายๆ คลายเครียดดี ชอบค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
อ่อยยยยย เขินพี่มาก :m3:
-
อ้อยเรี่ยราดเลยนะน้องจะตามเก็บไหวไหมเนี่ย ฮ่า ๆ
-
โอ้ยยยยย อ้อยหมดสวนยังเพ่
-
นึกว่าพี่นโมจะมากินด้วยซะอีก ว้าาาา
-
พี่มันร้าย :laugh:
-
พี่นาฏย รุกฆาต
-
พี่นาฏย ขี้อ่อยแถมทำรถอ้อยคว่ำ
:hao7: :-[ :-[
-
รถอ้อยคว่ำใส่พี่นาฏย
-
พี่นาฏยไม่ได้ชอบกินเผ็ดหรอกกก นางชอบกินหวานนนนน
-
พี่นาฏย คนเจ้าเล่ห์ ขี้อ่อย
:katai2-1: :katai2-1:
-
โอยยยย ใจบางเลยมั้ยจันทร์เจ้า :impress2:
พี่นาฐยทำกระเพราทะเลหวานมดขึ้นหมดละคะ ฮือออ เป็นแฟนเร็วๆๆๆๆๆ :hao7:
-
อ้อยเป็นไร่เลย
-
ตอนนี้อ่านแล้วฮา น้องเจ้างอนหม่าม๊าอวยคนหล่อ เจ้าขากับเจ้าเอ๋ย กลายเป็นเด็กข้างบ้านสะงั้น 555
-
อ้อยหวานมากกก
-
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
กระต่ายแคระระเบิดตูม :mc4: :mc4: :mc4:
-
บทที่ 19
Nathya: อยู่โรงยิม
นัยน์ตากลมโตมองแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ พี่นาฏยส่งข้อความมาบอก มือเล็กตื่นเต้นจนเกือบจิ้มผิดจิ้มถูก
TheMoonChanchao: ครับ กำลังเดินไปครับ
กำลังเดินไปเอากล่องข้าวคืนนะ
จะบอกว่านี่เขินไหมคือเขิน เขาไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไรเหมือนกัน พี่นาฏยไม่ได้พูดอะไรและเขาก็ไม่กล้าพอที่จะถามออกไปด้วย กลัวว่าคำตอบที่ออกมามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่หวังไว้
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัว..ใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
(เพลง ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน โดย ดา เอ็นโดรฟิน)
[/i]
อยู่เพลงนี้มันก็ผุดขึ้นมาในหัวโดยอัตโนมัติ...นั่นสินะ ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เป็นแบบไหน แต่...เขาก็ยังพอใจที่จะได้ทำแบบนี้ ยังได้อยู่ข้างๆพี่นาฏย
เหมือนประโยคที่ว่า...เพียงแค่เราเข้าใจ...ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้…
ก่อนจะไปโรงยิม เขาแวะร้านสะดวกซื้อในมหาลัยซื้อน้ำเปล่าไปห้าหกขวดและน้ำเกลือแร่อีกหลายขวด พอขามาหยุดอยู่หน้าโรงยิมพลันคิดไปถึงวันแรกที่เขาเจอพี่นาฏยใกล้ๆ ก็ที่โรงยิมนี้ คุยกับพี่เขาครั้งแรกก็ที่นี่ จากตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบสามเดือนแล้ว จะบอกว่านานก็นาน ไม่นานก็ไม่นานเลยนะเนี่ย
หัวกลมๆโผล่เข้าไปมองด้านใน โรงยิมฝั่งหนึ่งถูกยึดโดยคนกลุ่มหนึ่งอยู่ ส่วนอัฒจรรย์ก็มีคนมานั่งดูประปราย ซึ่งไม่แปลกเพราะว่าถ้าวันไหนดาวเด่นคณะประมงมาเล่นบาสกันก็จะมีอัพเดทข้อมูลลงเพจมหาลัย สักพักเดียวก็จะมีคนมาตามมาดู นี่ทำให้เขานึกถึงตามซีรี่ย์ต่างประเทศนะ ที่ตัวเอกจะฮอตสุดๆ แฟนคลับตามเป็นขบวนไรงี้
แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่กล้าเดินเข้าไปอยู่ดี จะให้เดินไปหาท่ามกลางสายตาเป็นสิบคู่นี่ทำไม่ได้จริงๆ ไม่สตรองขนาดนั้น แถมพี่เอ็ดมันด์คอยเอาแต่จ้องจะล้อเลียนตลอดเวลา หลังจากเมื่อสองวันก่อนเจ้าตัวเพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นคนทำข้าวกล่องส่งให้พี่นาฏยตลอด
ตอนแรกอีกฝ่ายดูตกใจมากเพราะไม่คิดว่าคนที่จะส่งข้าวกล่องให้พี่นาฏยจะเป็นผู้ชายและเป็นเขา แต่หลังจากนั้นเขารู้ซึ้งเลยว่าถ้ามีความลับอะไรอย่าบอกพี่เอ็ดมันด์เด็ดขาดไม่งั้นอาจจะโดนล้อยันลูกบวช นี่ขนาดมีพี่นาฏยคอยส่งสายตาคมกริบ ฝ่ามือหนักๆ ฝ่าเท้าใหญ่ๆแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่เห็นจะสะดุ้งสะเทือนตรงไหน
หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดี ถ้าจะให้จันทร์เจ้าเปรียบก็เหมือนคนโรคจิตชอบความรุนแรงนะ เพราะพอเห็นพี่นาฏยเริ่มอารมณ์ไม่ดีก็ไม่ยักจะหยุด มีแต่แหย่ให้หงุดหงิดเพิ่มจนคนอื่นต้องส่ายหน้าแทน
นัยน์ตาคมเห็นแล้วว่ามีหัวกลมๆผลุบๆโผล่ๆอยู่ตรงหน้าโรงยิม แต่ไม่ยอมเดินเข้ามาสักที เหมือนกระต่ายแคระจะตื่นสถานที่ ดูแล้วอยากจะจับมาดึงแก้มป่องๆนั่นให้ยืดเป็นโมจิ พอเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะไม่กล้าเข้ามาจริงๆ ร่างสูงในชุดเสื้อยืด กางเกงบาสสีดำก็เดินไปทางประตูโรงยิมแทน
กระต่ายแคระเห็นร่างสูงเดินมาเลยหลบผลุบหายไปหลังบานประตูโรงยิม ก่อนจะโผล่หน้าพร้อมแก้มกลมๆออกมาใหม่ สะดุ้งโหยงเพราะร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าพอดี
“แหะ...” ยิ้มแห้งส่งไปให้
“ทำไมไม่เข้าไป”
ทำปากหมุบหมิบ “คนเยอะอะ กลัว...” ก็กลัวจริงๆนะ
“หึ ไปเถอะ” โดนดีดจมูกไปหนึ่งที มือใหญ่มาคว้าถุงไปถือไว้เอง คนโดนแย่งของไปมองตาปริบๆ แต่ก็ต้องเดินตามเข้าไป
ร่างเล็กยิ่งอยากจะทำตัวให้เล็กลงไปอีกเพราะสายตาหลายคู่มองมาที่ตัวเอง เสียงรองเท้าสีกับพื้นกับเสียงคุยโหวกเหวกเริ่มเงียบลง
ฮือ...เชิญเสียงดังต่อเถอะครับ ไม่ต้องมาสนใจเขาเลย ขอร้อง
“มาๆๆนั่งๆน้องเจ้า” ขอร้องอีกอย่าง เอาพี่เอ็ดมันด์ไปเก็บหรือไม่ก็คืนสู่ธรรมชาติไปเถอะ
พี่นาฏยชี้ไปที่เก้าอี้นั่งข้างสนาม กองข้าวของระเกะระกะไปหมด ทั้งกระเป็าเรียน กระเป๋าใส่ของสำหรับนักกีฬา ขวดน้ำ กระติกน้ำแข็งเอย เขาเลยเลือกนั่งตรงที่ว่างๆที่เหลือเพียงเล็กน้อย ร่างสูงวางถุงขวดน้ำลงข้างเก้าอี้
“นั่งรอก่อน เหลือควอเตอร์สุดท้ายละ”
นาฏยบอกก่อนจะวิ่งกลับไปในสนามที่มีเพื่อนๆยืนพักขาอยู่ ร่างเล็กเกร็งเพราะได้ยินเสียงซุบซิบดังขึ้นไม่เบาจากด้านหลัง
“นั่นไง น้องเจ้าที่เคยลงในเพจมหาลัยอะ”
“เพื่อนน้องอัช เดือนมหาลัยปีนี้ใช่ไหม”
“ใช่ๆ มีช่วงหนึ่งเห็นลงเพจคิ้วบอยกับพี่นาฏยบ่อยมาก”
“กรี๊ดด เขามีซัมติงรองอะไรกันใช่ไหม?”
“แต่พี่นาฏยไม่เคยมาสายนี้นะ ถึงจะไม่ค่อยมีข่าวกับผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยมีข่าวกบัผู้ชายเลย มีน้องตัวเล็กคนนี้คนแรกแหละที่เห็นโพสลงเพจ”
เอเมน และอื่นๆอีกมากมาย
จันทร์เจ้ารู้ว่าเขาอาจจะโดนถ่ายรูปด้วยมั้งเพราะนั่งไม่ถึงสิบนาทีก็เห็นโพสเด้งขึ้นในเพจมหาลัยที่เขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องไม่น้อย
‘กำลังใจข้างสนาม’ *รูปร่างเล็กที่เก้าอี้ข้างสนาม*
389 likes 112 comments
‘กรี๊ดดดด อะไรยังไง’
‘สรุปคู่นี้คือเรียล เห็นกระแสซาๆไปช่วงหนึ่ง’
‘คู่นี้น่าจะมาจริงคะ เพราะว่าเห็นด้วยกันบ่อยๆ เสียดายที่พี่นาฏยไม่ค่อยเล่นโซเชียล เลยดูเงียบๆ’
‘พี่นาฏยมาสายนี้จริงๆใช่มั้ย ตอบบบบบ #สาววายตายอย่างสงบค่ะ’
‘#พี่นาฏยน้องเจ้า #ฟินตายไปข้าง’
หลังจากนั้นแฮชแทค #พี่นาฏยน้องเจ้า มีแทบทุกคอมเม้น
จันทร์เจ้าถลึงตามองโพสที่กำลังมีคนกดไลค์ กดแชร์ มีแม้กระทั่ง ไลฟ์สดที่เห็นสภาพทั่วไปของโรงยิม ผู้ชายตัวใหญ่แย่งลูกบาสกันลามมาถึงเขาที่นั่งเอ๋ออยู่ข้างสนาม จนต้องหันไปมองรอบๆตัว มีคนถือโทรศัพท์เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าใครถ่าย
“กรี๊ดดดด”
ภาพที่เห็นคือพี่เอ็ดมันด์เขวี้ยงบอลผ่านเพื่อนอีกทีมไป พี่นาฏยรับมาด้วยความแม่นยำก่อนจะเท็คตัวขึ้นดังค์กับแป้น ลูกบอลสีส้ทถูกยัดลงห่วงอย่างแม่นยำ
ปัง!
เสียงปากห่วงกระทบแป้นจนแป้นบาสสั่น ร่างสูงใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนไทยสูงเไล่เลี่ยหนุ่มลูกครึ่งห้อยตัวอยู่บนแป้นก่อนกระโดดลงพื้นอย่างสวยงาม
“เฮ...” เสียงเฮดังลั่น เห็นพี่นาฏยแท็คมือกับพี่เอ็ดมันด์เมื่อเป็นฝ่ายชนะด้วยคะแนนเฉียดฉิว แต่เป็นการแข่งเล่นๆระหว่างเพื่อนด้วยกัน
“แม่ง ไอ้นาฏย พอมีกำลังใจมานั่งข้างสนามมึงก็โชว์เหนือเลยนะ” เพื่อนในคณะหมั่นไส้ ตอนแรกเห็นเล่นๆ แต่พอกลับมาควอเตอร์สุดท้ายเสือกเอาจริง จนตั้งรับกันไม่อยู่ ยิ่งมันเล่นเข้าขากับไอ้เอ็ดมันด์อยู่แล้ว รวมทั้งไอ้เตเตอีก ทีนี้ก็ไม่มีฉุดมันได้อีก
“นี่ครับ” เขาส่งถุงขวกน้ำเปล่า น้ำเกลือแร่ที่ซื้อมาถุงใหญ่
“เท่าไร?” พี่นาฏยถาม
“ไม่เป็นอะไรครับ...”
ร่างสูงไม่ตอบอะไรอีก แต่กลับส่งกระเป๋าเงินทำจากหนังสีน้ำตาลเข้มมาให้ “เท่าไรก็หยิบไปเลย”
โบกมือเป็นพัลวันใครจะกล้าเปิดกระเป๋าเงินของอีกฝ่าย แต่พี่นาฏยกลับปล่อยตุบลงบนตักของเขาแล้วหันไปสนใจขวดน้ำแทน ทำให้ต้องจำใจหยิบขึ้นมาถือไว้ในมือแต่ไม่ได้เปิดหยิบเงินแต่อย่างใด
“กรี๊ดดดด มีการให้น้องถือกระเป๋าเงินให้ด้วย” เสียงมาอีกแล้ว จะจ้องจับผิดอะไรขนาดนั้น นั่งอยู่ข้างบนยังเห็นอีกแนะว่าถืออะไร
“พี่นาฏยปกติหวงของมากเลยนะ ใครไม่สนิทไม่ให้จับเลย แล้วนี่อะไร ถึงขนาดให้ถือ” สาววายตายสงบละ
จันทร์เจ้าได้แต่นั่งก้มหน้า แต่รู้สึกปวดแก้มเพราะอมยิ้มจนแก้มตุ่ย ลูกบาสกลมๆกลิ้งมาที่ใต้โต๊ะ ทำให้ร่างเล็กก้มตัวลงไปหยิบขึ้นมาถือไว้ด้วยมืออีกข้าง
“ลองเล่นไหม?” พี่เตเตชี้ไปที่แป้นบาส
อยากเล่นก็อยากแต่ไม่อยากโชว์กากให้คนอื่นเห็นเลย ตั้งแต่สมัยมัธยมละ คะแนนวิชาพละนี่คาบเว้นไม่ก็ตกทุกที เรื่องภาคทฤษฏีอะโอเคนะ แต่พอภาคปฏิบัติทีไรนี่ร่วงกราวเลย ขนาดเคยเรียนวอลเล่ย์ตอนมอห้า เขาให้อันเดอร์ลูกร้อยครั้ง กว่าจครบร้อยนี่ต้องสอบซ่อมอยู่หลายครั้ง จนที่ผ่านมาไม่ได้ไม่รู้ว่าเพราะทำได้หรืออาจารย์สงสารเลยปล่อยๆผ่านไปก็ไม่รู้
“ไปลองชู้ตดูสิ” พอเห็นลูกยุของอีกฝ่ายเลยพยักหน้า
เลยต้องส่งกระเป๋าเงินคืนเจ้าของ คราวนี้รับกลับไปโดยดี ไม่วาบสำทับ “อย่าชู๊ตหวืดละ” ดูถูกจริงๆ ริมฝีปากได้รูปอมยิ้มมุมปากดูเจ้าเล่ห์จนคนมองใจเต้นเกือบปล่อยลูกบาสหล่นพื้น
พอเห็นรุ่นน้องร่างเล็กเดินไปที่สนาม พวกพี่ๆเลยวางของตามลงไปด้วย ทำให้ยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ แต่ก็ยกลูกขึ้นตั้งท่าชู๊ตดีๆก่อนจะเท็คตัวขึ้นเล็กน้อย ดันลูกออกจากมือ
สวบ!
ลูกลงห่วงสวบสวยงาม ถึงจะฟลุ๊คก็เถอะ
“เย้” ส่งเสียงดีใจเป็นเด็กๆ
“ท่าดีนี่นา ไหนชู้ตอีกสิ” เอ็ดมันด์เริ่มสนุกเหมือนกำลังเล่นบาสกับเด็ก
จันทร์เจ้ารับลูกมาอีกครั้งก่อนจะชู้ต แต่คราวนี้ไม่ลง พอลูกกระทบแป้นแล้วเด้งออกมาสู่พื้น อยู่เหมือนมีลมโฉบผ่านจากด้านหลัง รู้ตัวอีกทีก็เห็นพี่นาฏยคว้าลูกนั้นมาแล้วรีบาวน์ขึ้นไปจนเข้าห่วง จันทร์เจ้าตบมือแปะๆ
ไม่ได้ชู๊ตเองแต่ก็ดีใจอะ ยกกำปั้นของตัวเองขึ้นมาให้อีกฝ่ายก่อนจะยิ้มกว้าง นาฏยเลิกคิ้วมองเจ้ากระต่ายแคระแก้มป่องก่อนจะเอากำปั้นตัวเองไปชนเบาๆ
“เย้ สองแต้ม”
“หึ” นาฏยขำในลำคอเบาๆ
“เหวยๆๆ มีการเแท๊คทีม อย่างนี้มาแข่งกันหน่อยไหม?” เอ็ดมันด์รู้สึกหมั่นไส้เพื่อนหน้าตาย ทีตอนเล่นกับเขาแยกเขี้ยวใส่ ทีกับน้องนี่มุ้งมิ้งชิบหาย “กูกับไอ้เต มึงกับน้องเจ้า”
ไอ้ห่านาฏย!
ด่ามันในใจแล้วหัวเราะสะใจคนเดียว
“ไม่เอาอะ พี่เอ็ดมันด์ขี้โกง” เห็นๆอยู่ว่ายังไงเขาก็ทำให้พี่นาฏยแพ้เปล่าๆ
“มาดิ” แต่คราวนี้นาฏยเห็นเป็นเรื่องสนุก กระดิกนิ้วท้าทาย
“ได้” หนุ่มลูกครึ่งแสยะยิ้ม รับลูกที่อีกฝ่ายเขวี้ยงมาอย่างแรง
หม่าม้าป่าป๊าาาา ม่ายอาวววว หนูกลัวววว ฮือออออออ
“ผมไม่เล่นได้ไหมครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่” ฝ่ามือใหญ่วางลงบนหัวเขาพอดี ความอบอุ่นผ่านเข้ามาจนใจชื้นขึ้นมา มันอบอุ่นและใจดี
“เลิกสวีทๆๆ มาๆ” นี่ก็เหมือนเป็นมารขัดขวางไปเรื่อยเลยวุ้ย
พอแข่งแบบสองต่อสองเพื่อนคนอื่นๆจึงเลี่ยงไปนั่งที่ม้านั่งแทน
“เห้ย ไอ้ปิง เป็นกรรมการกับจับเวลาให้หน่อย” คนถูกเรียกพยักหน้า
“เออ พร้อมเมื่อไรบอก กูจะจับเวลาให้”
“ไม่ต้องเกร็งคุณมีหน้าที่ชู๊ตอย่างเดียวพอ ผมจะส่งลูกให้” เมื่อร่างสูงว่าอย่างนั้น จันทร์เจ้าก็พยักหน้า
เหล่าปีสามคณะประมงก็ส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ เหล่าคนดูที่นั่งบนอัฒจรรย์ที่ตอนแรกกำลังจะลุกออกไปกันก็กลับมานั่งกันใหม่
“เริ่มได้!” ลูกบาสถูกปล่อยขึ้นกลางอากาศ ร่างสูงใหญ่ของนาฏยกับเตเตปะทะกันแต่นาฏยอาศัยความแข็งแรงกว่าคว้าลูกมาอยู่ในมือตัวเอง
เลี้ยงหลบเอ็ดมันด์ที่มาบังเอาไว้ก่อนจะส่งให้ร่างเล็กที่วิ่งขึ้นไปทางแป้นบาส จันทร์เจ้ารับมาก่อนจะรีบชู๊ตขึ้นไปเพราะกลัวเตเตจะมาบังไว้
“น้องเจ้าสู้ๆ!”
เขาชูมือร้องเย้เมื่อลูกลงห่วงไปอย่างน่าหวาดเสียว ก่อนจะหันไปชูสองนิ้วให้เพื่อนร่วมทีมอย่างดีใจ “สองแต้มมมมม”
นาฏยยกนิ้วโป้งกลับมาให้
ทั้งสองทีมผลัดกันรุกรับอย่างสนุก ตอนแรกจากที่เกร็งๆจันทร์เจ้าก็ปล่อยตัวตามสบายเล่นง่ายขึ้น เอาตามความจริงนะ เขารู้อยู่แล้วว่าพวกพี่เอ็ดกับพี่เตก็ไม่ได้เล่นจริงจัง เหมือนเล่นสนุกๆ บางทีก็แกล้งมาพันแข้งพันขาดักหน้าดักหลังเล่นๆไปอย่างนั้น เพราะไม่ได้เข้ามาแย่งลูกเขาจริงจังเลย เขาเลยแกล้งยื่นลูกให้เฉยๆยังไม่ยอมมาเอาลูกเลย มีการชี้ไปที่แป้นแล้วทำปากขมุบขมิบว่าชู๊ตเลยๆ
ฮ่าๆ ตลกดี แต่พอลูกอยู่กับพี่นาฏยนี่ไล่บี้เอาจริงเอาจังมาก ส่วนเขายืนขำอยู่วงนอก คนเชียร์ก็เชียร์ไป
พอได้ขยับร่างกายบ้าง ความร้อน ความอบอ้าวก็ทำให้แก้มป่องของกระต่ายแคระขึ้นสีเรื่อ รวมถึงเพราะไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเหมือนคนอื่นๆเลยทำให้เหนื่อยง่าย ตอนนี้คือชู๊ตเป๋ไปเป๋มาเพราะว่าแรงหมด
“อ่อย...” เหนื่อยแล้วอะ
“เอ้า เร็วชู๊ตให้เข้าสิ” มีอย่างที่ไหนทีมฝั่งตรงข้ามบืนตบมือเชียร์ให้อีกฝั่งชู๊ตให้ลงอะ คือพี่เอ็ดมันด์มายืนตบมือแปะๆเหมือนล่อเด็กให้เล่นบาสอะ
คือเขาก็บ้าจี้นะ กล้ามายืนยุให้ชู๊ตเขาก็ยืนชู๊ตมันอยู่นั่นแหละ
“มาดูนี่” เอ็ดมันด์กระดิกนิ้วขอบอล นี่คือ??
พวกเอ็งเลิกแข่งกันแล้วใช่ไหม? ถามมมมม
ส่งลูกไปให้ ร่างสูงใหญ่วิ่งจากเส้นสามแต้มไปที่กลางสนาม ก่อนจะวิ่งเลี้ยงลูกด้วยความรวดเร็วจนกระโดดดังค์ลูกกับแป้นเสียงดัง
“กรี๊ดดดดด”
“ถ้าชู๊ตเข้าสวยๆแบบนี้ เดี๋ยวพี่เอ็ดจะพาไปเลี้ยงบุฟเฟ่เย็นนี้เลย”
ฮึ้ยยยยยย ไอ้พี่เอ็ดบ้า รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีแรงจะชู๊ตแล้วจะให้โยนลูกเข้าห่วงได้ไง
“แต่ถ้าน้องเจ้าดังค์ถึงละก็พี่เอ็ดจะเลี้ยงบุฟเฟ่ทั้งเดือนเลย เอาไหม”
ไม่เอาเว้ยยยยย!
ฮือออออ หนูโดนแกล้งอะ แงงง
ทำหน้าเบ้ใส่พี่มัน หัวเราะไปเถอะ หึ อย่าให้เขาสูงบ้างนะ ยืนกระฟัดหระเฟียดอยู่ตรงนั้น คนอื่นๆมองก็ยิ้มๆ ยิ้งพี่นาฏยนี่ ถึงปากไม่ยิ้มแต่ตานี่ระริกเชียว
“อึ้ยยยย” ส่งเสียงขัดใจออกไป
“ไอ้ห่า มึงอย่าแกล้งน้อง” เสียงเพื่อนที่นั่งข้างสนามตะโกน
“สู้ๆ ทำได้ๆ” เสียงคนเชียร์จากข้างสนามทำให้ฮึกเหิม แต่ประเด็นคือมันชู๊ตไม่ไหวแล้ว
“มึงพูดเองนะ ถ้าชู๊ตได้มึงจะเลี้ยงทั้งเดือน” เสียงทุ้มติดดุของร่างสูงใหญ่ถามขึ้น
เอ็ดมันด์ยักคิ้ว “ช่าย ถ้าน้องเจ้าชู๊ตแบบดังค์ลงนะ”
ใบหน้าเล็กหันไปทำหน้ายู่ให้พี่นาฏยดูเป็นเชิงบอกว่าโดนแกล้งอะ นาฏยยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้น้องที่ยืนหน้างออยู่
“เหวอ”
“กรี๊ดดดดดด”
จันทร์เจ้าร้องเสียงหลงพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องจากข้างสนาม
เขากำลังถูกพี่นาฏยอุ้มขึ้นมา โดยพี่นาฏยจับเอวเขายกตัวลอยขึ้นมาจนเกือบถึงแป้น “ชู๊ตเลย” พอเอี้ยวมองคนที่อุ้ม อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาอยู่แล้ว พยักหน้าให้ทำตาม
“เฮ้ยยย ไอ้นาฏยมึงแม่งโกงนี่หว่า” คนแกล้งชาวบ้านก่อนเริ่มร้อนรน
“ฮึบ” จันทร์เจ้าไม่สนใจเสียงของอีกฝ่ายที่แกล้งเขาก่อน ข่มความอายแล้วยืดมือยัดลูกบาสลงห่วงอย่างสวยงาม “เย้...”
พอเห็นลูกบาสสีส้มลงห่วง ร่างสูงก็ค่อยๆลดมือที่อุ้มลงจนจมูกโด่งเป็นสันอยู่ในระดับคอของอีกฝ่ายพอดี อีกฝ่ายดันหัวเราะกิกกัก
“อยากดังค์อีกรอบอะ” เสียงเล็กๆดูชอบใจ ตบมือแปะๆเหมือนเด็ก “เป็นงายยยย ตามสัญญา เลี้ยงบุฟทั้งเดือนน้าพี่เอ็ด” สะใจมากอะบอกเลย เผลอตัวจับวงแขนแกร่งที่รวบเอวตัวเองอยู่ “พี่นาฏยๆอยากดังค์อีกครับ” เหมือนได้ของเล่นถูกใจ
นาฏยขำเบาๆในลำคอ มองดูเด็กที่สนุกใหญ่ เมื่อเห็นว่าเตเตส่งลูกมาให้แล้วก็ยกร่างเล็กๆขึ้นสูงอีก
คราวนี้เหล่าแฟนคลับ สาววงสาววายอะไรนั่นไม่พลาดที่จะเก็บช็อตเด็ดในครั้งนี้ รัวกล้องกันใหญ่
จันทร์เจ้ายัดลูกลงห่วงอีก ชูมือขึ้นชอบใจ
พอร่างสูงปล่อยลงก็มายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้าเอ็ดมันด์
“วันนี้เลยน้าครับบ บุฟเฟ่” แล้ววิ่งไปหาพี่นาฏย ปล่อยให้เอ็ดมันด์ยืนเข่นเขี้ยว “พี่นาฏย พี่เอ็ดจะเลี้ยงแหละ กินอะไรดีครับ?”
“ไอ้นาฏย…” โดนเด็กกับผู้ปกครองเด็กมันเล่นเข้าให้แล้ว
“คุณเลือกเลย” ไม่เคยอารมณ์ดีอย่างนี้มาก่อน “เอาแพงหน่อยก็ดีนะ”
“งั้นบาร์บีกอนนะครับ” พอพูดถึงของกินก็ตาวาว
พูดถึงร้านมังกรเขียวที่ตอนนี้มีโปรโมชั่นรีฟีลพอดี มีคนเลี้ยงแบบนี้ก็ไม่ต้องเกรงใจเงินในกระเป๋าตัวเอง
“ไป” ดันหลังเล็กกลับไปทางข้างสนาม นาฏยเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนตบไหล่ตบมือกันตุบตับ ทุกคนสะใจกับชัยชนะครั้งนี้
จันทร์เจ้ายิ้มแผล้เมื่อเอ็ดมันด์เดินหน้าบูดเข้ามา “ขี้โกงมาก”
“ก็พี่เอ็ดไม่ได้บอกนี่ว่าห้ามให้คนอื่นช่วย”
“ไปเว้ย ไอ้เอ็ดเลี้ยง” เพื่อนในกลุ่มตบไหล่
โวยวายกลับไป “กูเลี้ยงน้องคนเดียว”
“เลี้ยงทั้งเดือนด้วย” นาฏยเตือนถึงเงื่อนไขที่เคยคุยกันไว้
“มึงอะตัวดีไอห่า เดี๋ยวมึงเจอ” ชี้หน้าเพื่อนไป
ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่สนใจ เก็บข้าวของพร้อมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกินฟรีดีกว่า
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อื้อหือ นี่มันซีนทำลายล้างสำหรับสาววายโดยเฉพาะเชียว
-
:katai5:น่ารักไปไหนคู่นี้ มาต่อบ่อยๆๆๆๆๆๆนะ
-
:m20: o13
-
อื้อหือออออออ
ช็อตนี้ตายยยยยยย
แบบว่าาาาา โอ่ยยยยยเขินอ่ะ
:mew2:
-
โอ๊ยไม่ไหวแล้วฟินมากเลยฮือออออ
น่ารักมากจริงๆค่ะ
อยากไปอยู่ข้างสนามให้มันรู้แล้วรู้รอด!
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
เกาะขอบจอรอตอนต่อไปจ้า
-
:pig4: :pig4:
-
หูยยยยย น่ารักกกกกก o13
-
ต้องขอบคุณความขี้แกล้งของพี่เอ็ดที่ทำให้ได้ฉากพี่นาฏยอุ้มน้องชู้ตบาส
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
ถ้าจะมุ้งมิ้งขนาดนี้้
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย น่ารักกกก ขโมยจันท์เจ้าจาก ผู้ปกครองได้มั้ย เด็กไร น่ารักสุดดดดด ฮืออออ
-
โหยย อิจฉาา :hao7:
-
โอยยยยยย ถ้าอยู่ข้างสนามนี่คงตายอย่างสงบอยู่ตรงนั้นด้วย
โอ๊ยยยยย ดีต่อใจจริงๆค่ะ
-
อานุภาพทำลายล้างรุนแรงมากอะตอนนี้ สาววายอยู่ข้างสนามคงตายเกลื่อน
-
นอกจากข้าวกล่องตอนเที่ยง ยังได้ทานข้าวเย็น(ฟรี) พร้อมกันอีก :mew1:
-
เขินแทนน้องเลยอ่ะ โอยยยย
ซีนนี้คือข้างสนามตายยยยยย
-
ในเพจต้องคึกคักกว่าเดิมแน่ๆ เลย ^^
-
o13
-
ฟินสุดๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
อ่านไปก็ทั้งฟิน ทั้งเขิน ทั้งยิ้มตาม ไปด้วย
อ้อยหมดไร่แล้วค่ะ
:mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
สาวายตายห่าทั้งสนามบาส อิพี่ทำรถอ้อยคว่ำทั้งไร่
-
อยากไปนั่งข้างสนามจังค่ะ :-[
-
แหมหวานทีนี่สาววายตายเรียบ :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยยย ฟิน!!! >\\\\\\<
ทำไมมีความอุ้มน้องดังค์ แบบนี้ก้อเปนแฟรกันไปเล๊ย ไม่ต้องจงต้องจีบกันแล้ว ฮ่อลลลลลล
-
อยากนั่งอยู่ขอบสนาม
-
:laugh:
-
อย่าว่าแต่สาววายข้างสนามเลย เราก็ฟินเหมือนกัน
-
อ่านไปยิ้มไป รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
น่ารักอ่ะ หวานเบาๆๆ :mew4:
-
:mew1:
-
น่าร้ากกกก
-
I feel good!!! :L1:
-
สาววายตายอย่างสงบจริงๆ :-[ น้องน่ารักจัง พี่นาฏยได้อุ้มน้องด้วย
-
อยากจะเข้าไปนั่งข้างสนามเลย
-
อย่างนี้สาววายตายเรียบค่ะ ฟินแลนด์แดนสยาม
:m2: :m2: :m2:
-
โชว์สวีทแบบเนียนๆ
5555555555
-
:impress2: อิจจ ความหวีดของสองคนนี้จริงจริ๊งงงงง
-
โอ๊ย เขาน่ารักจังงง
-
ฟินกันเลยทีเดียว
-
ขอบคุณ :)
-
น้องเจ้าน่ารักปกก :L2:
-
:o8: :o8: :o8:
พี่นาฏยและน้องเจ้าขา น่ารักมาก
:-[ :-[ :-[
-
หวานเรี่ยราดเลยนะ
-
โอ๊ยยยย จะน่ารักอะไรขนาดนี้ อยากได้กระต่ายตัวนี้มาเลี้ยงเสียจริง
-
บทที่ 20
“ไปอาบน้ำสิ เล่นจนเหงื่อชุ่ม เหนียวตัว” พี่นาฏยบอก ระหว่างที่พวกหนุ่มประมงเดินไปทางหลังโรงยิมที่ทำเป็นห้องอาบน้ำสำหรับพวกนักกีฬา
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่มีชุดเปลี่ยน” ความจริงก็แอบเครียดว่าหรือพวกพี่เขาจะเหม็นถ้าเกิดเขาไม่อาบขึ้นมา
“เอานี่ไป”
เสื้อยืดตัวใหญ่ตัวหนึ่งพร้อมกางเกงขาสั้นแบบยางยืดตัวใหม่ถูกยื่นมาให้พร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก นาฏยเป็นคนที่พกเสื้อผ้าเผื่อเอาไว้ในกระเป๋ากี่ฬาอยู่แล้วอย่างน้อยสองชุด เลยทำให้มีชุดสำรองให้อีกฝ่ายยืม แม้จะรู้อยู่แล้วว่าไซด์ต่างกันมาก แต่คิดว่าก็ดีกว่าปล่อยให้น้องใส่ชุดตัวเดิม ทำให้เหนียวๆตัวได้
กระพริบตามองปริบๆ
“ไม่เป็นอะไรครับ”
“รับไป” ยัดใส่มือเลย “แล้วรีบไปอาบน้ำสิ” ดันหลังเล็กไปทางห้องอาบน้ำด้านในสุด
จมูกเล็กๆได้กลิ่นหอมๆจากเสื้อผ้าของพี่นาฏย มันคือกลื่นประจำ จมูกเล็กแอบฟุดฟิดไปตามเสื้อยืดเนื้อนุ่ม หูได้ยินเสียงแว่วจากข้างนอก คงเป็นพวกพี่เอ็ดพี่เตที่มาอาบน้ำ
อาบไม่นานมาก (แต่มั่นใจว่าสะอาดนะเออ) ก็เดินออกมาในชุดเสื้อตัวหลวมยาวเลยเอวไปอีก กางเกงยืดขนาดตามตัว แต่ว่าความยาวนี่เหมือนฮิปฮอป แร๊พโย่วมากเพราะมันเลยเขาลงไปถึงแข้ง โอย สภาพแม่งไม่ไหวเลย เหมือนขโมยเสื้อผ้าพ่อมาใส่
“อุบ...” เอ็ดมันด์ถึงกับหลุดหัวเราะ คนอื่นๆอมยิ้มกันใหญ่ แม้แต่คนหน้านิ่งยังแอบลอบยิ้ม
คือมันไม่ได้น่าเกลียดเลย เหมือนเด็กฮิปฮอปดูดีไปอีกแบบ ถ้ามีหมวกแก๊ปหน่อยนะคงเหมือนพวกที่ชอบมาซ้อมเต้นตามถนนคนเดิน
“Ready Hip Hop boy?” ถึงเกรดอิ้งพื้นจะร่อแร่ แต่ก็ฟังออกนะเฟ้ยย มาบงมาบอยอะไรงะ
“พร้อมเสมอ” เรื่องกินฟรีละขอให้บอกนะ
“กล่องข้าวอยู่นี่นะ” นาฏยชี้ไปที่หลังรถ ขณะสายตายังคงจ้องถนนตรงหน้า จันทร์เจ้ามองไปข้างตัวเองก็เห็นถุงผ้าอยู่
“พรุ่งนี้ทำให้พี่บ้างสิ” จันทร์เจ้าย่นจมูกใส่คนที่นั่งเบาะหน้า
“ไม่อาวววว”
“อะไรๆ เดี๋ยวนี้กล้าปฏิเสธ เมื่อก่อนหงิมๆนะ”
ใครบอกว่าเขาหงิมล่ะ “ว่าใครครับเนี่ย”
โดนค่อนแคะเล็กน้อยระหว่างทางไปห้างสรรพสินค้าที่เด็กมหาลัยเขาไปประจำ ส่วนรถพี่เตเตขนเพื่อนอีกสามคนมาด้วย
“ไปลง” คนขับรถไล่ลงละ “ไปจองที่ก่อนไป เดี๋ยวกูไปหาที่จอด”
เอ็ดมันด์เดินนำคนตัวเล็กมาถึงหน้าร้านพร้อมกับจิ้มโทรศัพท์นัดแนะกับรถอีกกลุ่มไปด้วยว่าถึงร้านแล้วกำลังจองคิวร้าน
“เจ็ดครับ” บอกพนักงานหน้าร้านไป ได้รับบัตรคิว
อีก20คิว
แม่เจ้า กลับบ้านกินเถอะ รอนานขนาดนี้
แต่ก็อย่างว่าแหละ โปรนี้ปีหนึ่งมีครั้งหนึ่ง คนถึงแห่มากิน ยิ่งพอมีการตลาดใหม่เปลี่ยนรูปแบบเตาย่างแล้วดว้ยนะ อือหืออออ
บอกเลยว่าทำการตลาดดีมาก
พอพี่นาฏย พี่เตเตมาและคนอื่นๆมา คราวนี้คนในร้านคนที่ยืนรอนอกร้านมองตามกันเป็นแถว ส่วนใหญ่ก็เด็กมหาลัยเขาทั้งนั้นแหละไม่ใช่คนอื่นคนไกล
อีกอย่างคงมองเขาที่แต่งตัวแปลก อายก็อายแต่ไม่รู้จะทำไง เลยยืนตัวลีบอยู่ข้างกระจกแทน
“อ่า น้องเจ้ายังไม่รู้จักพวกนี้สินะ” พี่เตเตชี้ไปทางเพื่อนอีกสามคน “นี่ท็อป นิว เอ็ม”
จันทร์เจ้ายกมือสวัสดีอีกฝ่าย แม้จะพอคุ้นหน้าคุ้นตาบ้างแต่ก็ยังไม่เคยคุยจริงจังเพราะพี่นาฏยส่วนใหญ่อยู่กับแค่พี่เอ็ดกับพี่เตเต
“ดีครับๆ”
“คนนี้ใช่ไหม?” เสียงพี่นิวเย้าแหย่เพื่อนหน้าตาย กระทุ้งสีข้างร่างสูงที่ยืนทำหน้านิ่ง แต่สุดท้ายก็ต้องล่าถอยเพราะว่าพี่นาฏยยืน
นิ่งมองอย่างเดียว ไม่หือไม่อืออะไรเลย แต่เพื่อนๆก็ยังชอบแกล้งแหย่พี่นาฏยนะ
อยากรู้ว่าบรรดาเพื่อนๆพี่เขานี่ มีใครปกติเหมือนพี่เตเตสักคนไหม อยากรู้
รออยู่นานเกือบสี่สิบห้านาทีก็ถึงคิว แต่ไม่รู้พวกพี่เขาไปหิวมาจากไหนไม่รู้เพราะกว่าจะถึงคิวเล่นเอาแฮมเบอร์เกอร์ที่เดินไปซื้อมายืนกินกันหมดถุงไปแล้ว คือกินแล้วแต่ยังสามารถกินต่อได้อีก แต่ละคนกระเพาะน่ากลัวมาก
ได้โต๊ะก็จัดแจงที่นั่งเรียบร้อย ร่างเล็กโดนให้นั่งมุมในสุดเพราะไม่มีใครอยากนั่ง ทุกคนอยากนั่งข้างนอกมันไม่อึดอัด เขานั่งเสร็จ ตามมาด้วยร่างใหญ่ของพี่นาฏย ตามมาด้วยพี่ท็อป อีกฝั่งก็ผู้ชายสสามคนเบียดกันหน่อย พี่เอ็ดมันด์ขอนั่งหัวโต๊ะคนเดียวเพราะตัวใหญ่สุด
จันทร์เจ้าจิ้มโทรศัพท์บอกเพื่อนผ่านแอพพลิเคชั่นสีเขียวว่ากำลังกินข้าวเย็นอยู่ที่ห้าง วันนี้อชิระต้องไปทำธุระกับทางบ้านเลยไม่ได้มาด้วย มันโอดใหญ่ว่าอยากกินฟรี พอบอกเอ็ดมันด์ อีกฝ่ายเลยขอโทรศัพท์เขาไปแล้วพิมพ์ด่าไอ้อัชมันในนั้นเลย เสร็จแล้วก็คืนกลับมา
“มาดูนี่ดิ” เตเตส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนดู
‘สองแต้ม!’ #มุ้งมิ้งกว่านี้มีอีกไหม #พี่นาฏยน้องเจ้าคือเรียล #สาววายตายอย่างสงบ #พี่ก็อุ้มน้องก็ชู๊ต *ภาพพี่นาฏยอุ้มเขาดังค์แป้น*
496 likes 243 comments
‘โอยยยย พลาดแรงมาก ทำไมฉันไม่ไปโรงยิม’
‘อยู่ในเหตุการณ์ค่า บอกเลยว่าน่ารักมาก พี่นาฏยอยู่ก็อุ้มน้องขึ้นไปเลย’
‘น้องโดนพี่เอ็ดแกล้งก่อนค่า พี่นาฏยคงทนไม่ได้ต้องมาช่วยเลย’
‘น้องน่ารักมาก’ *รูปน้องถูกพี่อุ้มเอว น้องยิ้มกว้างตบมือแปะๆ*
‘กี๊ซซซซซซซ พ่นไฟๆ อยากไป’
‘ประมงปีสามนี่ไม่ธรรมดา’ *รูปกลุ่มตอนกำลังหัวเราะกัน*
“พวกมึงนี่คือเรียล?” ท็อปยักคิ้ว
ร่างสูงใหญ่ยิ้มมุมปาก “แล้ว?”
ใบหน้าเล็กหันขวับไปมอง พี่นาฏยหมายความว่าไง?
“เฮ้ย จริงจัง?”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องของกูกับน้องว่ะ”
จบ!
จันทร์เจ้าอ้าปากค้างเรียบร้อย ความร้อนวิ่งแล่นขึ้นมาบนใบหน้า ก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาล้อเลียนของคนอื่นในโต๊ะเลย
รู้สึกว่า...ดีใจ…คนที่เขามีความสุขเขามีความรู้สึกเหมือนตอนนี้ที่เขากำลังรู้สึกอยู่ไหมนะ
ใจชื้นที่ว่าพี่นาฏยไม่ได้รังเกียจเขาและไม่รังเกียจความรู้สึกที่เขามีให้
“น...นี่ครับ…” ร่างเล็กรวบรวมความกล้าคีบหมูชิ้นโตที่ย่างแล้ววางลงจานของอีกฝ่าย
นาฏยชะงักเล็กน้อยก่อนยิ้มจางๆให้ มือใหญ่คีบเข้าปาก ทำให้น้องยิ้มเขิน
“อร่อย”
พี่นาฏย...จันทร์เจ้าครางชื่ออีกฝ่ายในใจ
คนเราจะตกหลุมรักคนคนเดิมได้กี่ครั้งกันนะ?
“งั้นกินเยอะๆนะครับ” มือเล็กคีบมาเติมในจานของอีกฝ่ายเพิ่มอีก
หลังจากนั้นภาพที่ออกมาคือร่างเล็กๆจะคอยคีบของอร่อยไปวางในจานอีกฝ่ายเรื่อยๆไม่มีขาด แถมยังเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นๆที่นั่งอยู่ในโต๊ะเพื่อไม่ให้โดนล้อมากไปกว่านี้
แค่นี้ก็ไม่รู้แล้วว่า…
ระหว่างกะทะทำแบบใใหม่ของร้านกับหน้าเขา...อันไหนจะร้อนกว่ากัน!
“เฮ้ย ไปไหมวะ” อชิระเพื่อนรักส่งไอโฟนที่มีหน้าเพจเฟสบุ๊ครีวิวอะไรสักอย่าง
“ตามรอยพระบาท เที่ยวเขื่อนของพ่อ” จันทร์เจ้าพูดออกเสียง
เคยเห็นมาเหมือนกันที่มีให้นั่งรถไฟไปเที่ยวเขื่อป่าสักฯแล้วก็แลนด์มาร์กสำคัญคือรางรถไฟกลางน้ำที่คนไปถ่ายรูปกันเยอะ เห็นคนแชร์มาก็เยอะ
“วันไหนล่ะ” จะว่าไปก็น่าสนใจอยู่เหมือนกัน
รถไฟไทย...ไม่ได้นั่งนานแค่ไหนแล้วนะ?
นั่งครั้งล่าสุดคงต้องย้อนไปหลายปีก่อนตอนนั่งไปเที่ยวอยุธยาละมั้ง แต่ก็จำไม่ค่อยได้ละ
“เสาร์” เพื่อนเปิดปฏทินชี้ให้ดู “สนไหม?”
“เออ ก็ได้” ยังไงก็ว่างอยู่แล้ว “ชวนใครไปบ้างวะ”
“มึงอยากให้ใครไปล่ะ?”
อชิระโดนเพื่อนตัวเล็กเตะตัดขาเข้าให้ มันแกล้งร้องโอดโอยจนน่าเตะซ้ำแรงๆอีกรอบ
“ไอ้ห่า”
“เอ้า ก็มึงถามกูก็ตอบ”
ทำหน้าเหนื่อยใจใส่มัน “ขอดีๆ”
“ยังไม่รู้ เพิ่งมาชวนมึงคนแรก” เห็นเป็นเพื่อนสนิทเลยมาชวนก่อนคนแรกเลยนะเนี่ย
จันทร์เจ้าเบ้ปาก ควรจะซึ้งกับมันดีไหมเนี่ยอยากรู้
“ชวนพวกแพนไหม? เปเปด้วย”
“เอาดิ” อชิระอะไรก็ได้อยู่แล้วง่ายๆ
จันทร์เจ้าเห็นเพื่อนโอเคเลยไลน์ไปหาเพื่อนแต่ละคน หลังจากนั้นไม่เกินสามชั่วโมงก็มีคนตอบมา
แพนกับเอกอยากไปแต่ยังไม่แน่ใจ ส่วนเปเปไปแน่นอน อชิระพยักหน้าส่งๆไปหลังจากเพื่อนตัวเล็กบอกมา
Nathya: หนีเที่ยว?
ใครหนีเที่ยว?
คิ้วเล็กขมวดเล็กน้อยตอบกลับไป เดี๋ยวนี้มันเหมือนเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ทุกวันๆจะมีแอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งขึ้นบนหน้าจอบาง
เวลาจากอีกฝ่าย
บางครั้งก็มาช่วงเที่ยงๆ ไปกินข้าวหรือไม่ก็รออยู่โรงอาหารเป็นต้น ถ้ามาช่วงเย็นๆก็จะมีพวกเลิกกี่โมง อยู่ที่ไหน ถ้าดึกๆก็แบบนอนหรือยัง ไปนอนได้แล้วดึกแล้ว
มาสั้นๆไม่ได้มาบ่อยๆแต่ว่าทำให้เขายิ้มทุกเวลา
TheMoonChanChao: ครับ? *สติกเกอร์แมวหน้างง*
Nathya: วันเสาร์จะไปไหน? เห็นไอ้เตบอก
TheMoonChanChao: อ่าครับ ใช่ ไอ้อัชชวนนั่งรถไฟไปเขื่อนป่าสักครับ
Nathya: ตามรอยในหลวงรัชกาลที่9นะหรอ?
TheMoonChanChao: ใช่ครับ พี่นาฏย
เอ่อ...อยากชวนไปแต่ไม่กล้าพิมพ์ นิ้วๆพิมพ์ๆลบๆ สุดท้ายก็ยังไม่กล้ากดส่งไปสักที จนเพื่อนร่างสูงที่นั่งอยู่มองด้วยสายตาระอา
“มา กูพิมพ์ให้”
“เฮ้ย!” ไอ้เชี่ยอัช ไอ้ส้นตีน เอาโทรศัพท์มา
มือใหญ่ดันไหล่เพื่อนตัวเล็กไม่ให้เข้ามาใกล้ ส่วนตัวเองกดหน้าจอด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย พอกดส่งเสร็จก็ส่งคืนให้พร้อมหัวเราะ
ใบหน้าเล็กบูดบึ้งใส่เพื่อน เบิกตากว้างเมื่อเห็นข้อความที่ไอ้เพื่อนตัวดีมันพิมพ์ไป
TheMoonChanChao: ไปด้วยกันไหมครับ?
เชี่ย! จะแก้อะไรก็ไม่ทันแล้ว ขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้วด้วย โฮฮฮฮฮ
Nathya: อยากให้ไป?
กรี๊ดดดดด ใครสอนให้พี่นาฏยตอบแบบนี้ จันทร์เจ้าอยากจะทึ้งผมตัวเองด้วยความเขินทั้งหมดที่มี จะให้ตอบยังไงล่ะว่า...อยากให้ไปด้วยกัน
TheMoonChanChao: แล้วแต่พี่นาฏยเลยครับ
ตอบเลี่ยงๆเอาไว้ เหลือพื้นที่ให้เขาเลิกเขินบ้าง
Nathya: ตอบมาแค่ว่า...อยากให้ไป...หรือ...ไม่อยากให้ไป
ไม่ตอบได้ไหมครับ นิ้วเล็กๆไม่กล้ากดพิมพ์อะไรลงไปต่อเลย ในใจอยากจะพิมพ์ลงไปค่สี่ตัวอักษรเท่านั้น…
อ -ย - า - ก
สุดท้ายรวบรวมความกล้าทั้งหมด กลั้นใจพิมพ์ตอบอีกฝ่ายลงไป
TheMoonChanChao: อยากครับ
เช้าตรู่ของวันเสาร์วันหนึ่งที่มันควรจะเป็นวันที่ได้นอนพักผ่อนสบายใจ แต่ร่างเล็กๆของนายจันทร์เจ้าขาต้องรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะว่าวันนี้ไอ้อัชเพื่อนตัวดีชวนไปเที่ยวเขื่อนป่าสักฯ
ลงมาจากข้างบนก็เห็นป่าป๊าหม่าม้าตื่นแล้วเพื่อมาเตรียมตัวเตรียมของที่จะเปิดร้านอาหารตามสั่งเป็ปกติอยู่แล้ว เขาทักทายบุพการีทั้งสองที่ เดินเร็วๆไปที่ครัวเพื่อหยิบของ
หมูทอดร้อนๆที่หม่าม้าตื่นมาทอดเผื่อไว้ให้ ยังมีหมูฝอยเจ้าอร่อยที่บ้านเขาเป็นลูกค้าประจำ เดินไปดูหน้าเตาก็เห็นซึ้งนึ่งข้าวเหนียวใบย่อมมีข้าวเหนียวหุงสุกอุ่นๆอยู่ข้างใน จันทร์เจ้าจัดแจงจัดหมูทอด หมูฝอยและข้าวเหนียวเป็นชุดๆตามจำนวนคน
จากทริปที่ว่าจะไปกันเองกลายเป็นทริปใหญ่กว่าที่คิดเพราะว่ามีทั้ง เขา ไอ้อัช ไอ้แพน ไอ้เอก เปเป พี่นาฏย พี่เอ็ด พี่เตเต พี่ท็อป พี่นิว รวมสิบคนพอดี แถมไอ้เอกมันไปอ่านตามรีวิวมาเขาบอกว่ารถไฟนำเที่ยวขบวนนี้ไม่มีตู้เสบียงเลยจะไม่มีอะไรขายระหว่างทางเพราะฉะนั้นเลยต้องเตรียมของกินไปกินระหว่างเอง
เขาเลยตัดสินใจทำข้าวเหียวหมูเอาไว้ให้ครบจำนวนเผื่อหิวกลางทางและเผื่อใครที่ยังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วย ส่วนอาหารกลางวันค่อยไปกินเอาที่เขื่อนป่าสักเลยทีเดียว
จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว นาฬิกาบอกเวลาหกโมงสิบห้าพอดี เสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นที่หน้าบ้าน
รถยนต์คันสวยของนายหัวน้อยแห่งซีซีกรุ๊ปมาจอดหน้าบ้านของจันทรเจ้าตามเวลาที่เจ้าตัวบอกไว้พอดี จันทร์เจ้าวิ่งออกไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย
“สวัสดีครับ” ยกมือไหว้พี่ที่เปิดกระจกออกมา
“ป๊าม้าคุณตื่นยัง?”
“ตื่นแล้วครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมลงไปสวัสดีหน่อย”
จอดรถไปสักพัก แล้วเดินตามลูกชายเจ้าของบ้านเข้าไปสวัสดีบุพากรีอีกฝ่ายพร้อมบอกว่าจะพาน้องไปเที่ยวกับเพื่อนๆและตอนเย็นจะพากลับมาส่งที่บ้านให้ คุณนทีและคุณนัยนาก็ยิ้มรับอย่างยินดี บอกให้เที่ยวให้สนุก
มือใหญ่ช่วยยกกระเป๋าผ้าสองใบที่ข้างในเป็นกล่องพลาสติกใส่ข้าวเหนียวหมูไว้เป็นชุดๆขึ้นรถตัวเอง จันทร์เจ้าปิดประตูบ้านก่อนจะพาร่างตัวเองขึ้นนั่งข้างคนขับ
“กินอะไรมายังครับ?” ถามคนขับหน้าดุ
“ยัง แต่ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวค่อยไปกินบนรถไฟทีเดียว”
พี่นาฏยตั้งใจว่าจะเอารถไปจอดที่จอดรถของสถานีรถไฟกรุงเทพ หรือ ชาวบ้านทั่วไปเรียกว่าหัวลำโพง
ตอนเช้ารถไม่ค่อยติดแต่มันยังรู้สึกง่วงอยู่เลย เผลอหาวเบาๆระหว่างที่รถเคลื่อนตัวอยู่ตรงที่จ่ายค่าผ่านทางของทางด่วน
“ง่วงก็นอนก่อน” ผ้าห่มผืนบางที่อยู่ด้านหลังถูกส่งมาให้คนนั่ง
หัวกลมๆส่ายจนผมกระจาย
“อื้อ ไม่เป็นอะไรครับ นั่งเป็นเพื่อนพี่นาฏย”
นาฏยหัวเราะในลำคอมองกระต่ายแคระแก้มป่อง ไม่ง่วงอะไรละนั่น ตาปรอยเชียว
สุดท้ายเห็นทีเด็กแก้มป่องจะไม่ได้นั่งอยู่เป็นเพื่อนอย่างที่ตั้งใจไว้ เพราะว่าพอรถขึ้นทางด่วนมาได้ไม่เท่าไร เจ้าตัวก็หลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว
ปล่อยให้คนขับขับรถชิลๆท่ามกลางกลิ่นหอมอ่อนๆของข้าวเหนียวหมูทอดคนเดียว
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วค่ามาแล้ววววว พี่นาฏยน้องเจ้าขามาแล้วววว
ตอนนี่ยังมุ้งมิ้งๆเอื่อยๆอยู่ ตอนหน้าเราจะพานั่งรถไฟไปเที่ยวเขื่อป่าสักกันค่า
แอบเม้าหน่อย...มีใครไปมาแล้วบ้างคะ? คนเขียนเพื่งมีโอกาสไปมาเลย
ตามรอยในหลวงรัชกาลที่เก้า นั่งรถไฟไปเที่ยวเขื่อนของพ่อมาค่า สวยมากๆ เลยอยากจะพาพี่นาฏยน้องเจ้า บรรดาผองเพื่อนและคนอ่านทุกท่านไปเที่ยวด้วยกันเลย
ตอนหน้าอย่าพลาดนะค่า นอกจากพาเที่ยวแล้วยังมีทีเด็ดอยู่อีก แต่ขออุบไว้ก่อน ต้องติดตามกันตอนหน้านะครัชชชช
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
:pig4: :pig4:
-
โอยยย ฟินกันตัวแตก
-
:-[
-
พี่นาฎยออกตัวแรงแล้ว
-
อยากฟินฉากพี่ป้อนข้าวน้องบ้างอ่ะค่ะ :o8:
-
:-[ :-[
-
พี่นาฏยก็ขยันอ้อยตลอด น้องก็เขินตลอดแบบไม่ได้หยุดพักเลยเนี่ย
แต่เราอ่ะ ฟินนนนน ฮาาาาาา
-
พี่นาฏย โชคดีมีน้องบริการอาหารอร่อยทำเอง
ไปเที่ยวก็ได้ ข้าวเหนียวหมูทอดเป็นเสบียงอีก สุดยอด
พี่นาฏย จันทร์เจ้า :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ละมุนนีอีกแย้ววววว พี่นาฏยอ๊าาาาาาา ฮืออออ อยากได้แบบนี้ซักคน ชักอิจฉาจันทร์เจ้าละนะ 555555 :laugh:
-
น่ารักฟินมากค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากให้ไป? แหม ทำมาถาม ถ้าไปไม่ชวนนี่สิต้องมีงานเคือง
ตอนเล่นบาสน่าร๊ากกกก โคตรเรียล รุกอีกสิคะพี่รุกอีก
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:impress2:
-
อดไปค่ะ จองตั๋วไม่ทัน ขนาดเพิ่มรอบมีเดือนกุมภาด้วย ยังไม่ทันเลยค่ะ
เห็นคนรีวิวว่าสวยมาก เสียดายเลย :mew2: :mew2:
-
รอติดตาม รอน้องเจ้าพาเที่ยว
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านละหิวเลย
-
อ๋อยยยย หวานน่ารัก นี่ขนาดยังไม่คบกันจริงๆจังๆนะ ยังขนาดนี้
ถ้าคบกันนี่ สาววายตายหมดแน่ๆ
-
อยากกินข้าวเหนียวหมูเลย อิอิ :pig4:
-
ารุปว่าเรียลสินะ 5555 ฟินตามแฟนคลับ
-
น้องน่ารักเกินนน
อยากแย่งมาจากพี่นาฏเลย ><
-
:pig4:
-
เอ้า ไปนั่งรถไฟเที่ยวกันค่ะ เค้าจะขอกันเป็นแฟนไหมคะ
พี่นาฎยจะขอยังไง คุณๆเป็นแฟนกับผมไหม?
อ่านดึกๆอย่างงี้ หิวค่ะ ได้กลิ่นข้าวเหนียวหมูทอดน้องเจ้า
-
สนุ๊กมากค่ะ อ่านไปอมยิ้มไปจนแก้มจะแตก
ปล.แอบอยากอ่านเรื่องของเจ้าเอย จะมีโอกาสได้อ่านมั้ยคะ
-
ฟินยาวๆเลยจ้า
-
มีความละมุนนน
-
ก็ยังน่าร้ากกกก
-
:mc4: :mc4: :mc4:
อุ๊ย!!!!!!!!!เขาจะเที่ยวกัน
ขอแบบหวานๆเอาแบบรถอ้อยเทกระจาดเลยนะค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟินกันทั่วหน้า
-
น่ารักมากจริงๆ คือดีย์
พี่นาฏยนี่ซึนๆแต่อยู่ด้วยแล้วบรรยากาศอบอวลไปหมดเลยนะ
น้องเจ้าสู้เค้า
ใครแซวมาอย่าลืมแซวคืนนะลูก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
ถ้าจะฟินขนาดนี้
ก็ตายอย่างสงบแล้วค๊าาาาาาาาา
:o8: :o8:
-
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมาก
-
อยากินข้าวเหนียวหมูทอดฝีมือหม่าม้า รอหวานๆ ตอนหน้า
-
มุ้งมิ้งมากอ่ะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก กไก่ล้านตัว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เขาไปเที่ยวกันด้วยแหละ 5555
-
พี่นาฏยขยันอ้อยจริง ฟินนนนน อยากกินข้าวเหนียวหมูทอด หมูฝอยเลยอ่ะ ท้องร้องเลย
-
ฟินแลนนนนนน
-
อยากรู้จังว่าทีเด็ดที่ไรท์บอกจะเป็นอะไร จะรออ่านนะคะ สู้ๆค่ะ :katai2-1:
-
งืออออออออ น่ารัก
-
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
บทที่ 21
สถานีกรุงเทพ หรือสถานีรถไฟหัวลำโพง ต้นสายของปลายทางรถไฟทั่วทุกจังหวัดในประเทศไทย ช่วงเช้าตรู่แบบวันเสาร์ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษ คนจากทั่วสารทิศทั้งผู้ที่เดินทางเข้ามากรุงเทพฯหรือจากกรุงเทพฯออกสู่ต่างจังหวัด
นอกจากรถไฟที่จอดรอหรือจอดส่งผู้โดยสารแล้ว บรรดารถราอื่นๆอย่างรถโดยสารสาธารณะก็จอดเรียงรายรอรับผู้โดยสารเช่นกัน
นาฏยและจันทร์เจ้าลงจากรถยนต์ส่วนตัวที่จอดเอาไว้ในลานจอดรถ เจ้ากระต่ายแคระขยี้ตาหนุบหนับ พอลืมตาขึ้นมาก็ยิ้มแหะๆใส่ร่างสูง
เพราะที่บอกไว้ดิบดีว่าจะนั่งเป็นเพื่อน สรุปคือหลับยาวมาจนถึงหัวลำโพงนี่แหละ
เสียราคาคุยชะมัด
พี่ก็ส่ายหน้าแต่ยิ้มมุมปาก จัดแจงล็อครถให้เรียบร้อย เดินหิ้วถุงผ้าเข้าไปด้านใน
จันทร์เจ้าเห็นคนกลถ่มใหญ่ยืนออกันที่จุดนัดเรียบร้อยแล้ว แต่พอเดินเข้าไปก็โดนโห่
“วี้ดวิ้ว เขามาด้วยกันละเทอว์” น้ำเสียงกระแหนะกระแหนจากไอ้ลูกครึ่ง คนอื่นหัวเราะผสมโรงไปด้วย
นาฏยรับไหว้รุ่นน้องบางคน ไอ้พวกเพื่อนเวรทั้งหลายยืนหน้าสลอนจนอยากจะเตะพวกแม่งไปหลายที
“กลิ่นไรวะ โคตรหอม” ไอ้เอกหันซ้านหัวขวา
“ข้าวเหนียวหมูทอด แล้วก็มีหมูฝอยด้วย กูทำมา” จันทร์เจ้าเฉลย
เด็กปีหนึ่งผู้หิวโหยแทบจะกราบกรานเพื่อนตัวเล็ก พวกเขากำลังร่ำๆจะไปซื้อของกินมารองท้องอยู่พอดี พระมาโปรดชัด
“กินได้เลยไหมวะ?” ไอ้แพนถาม
“ได้ แต่ไปกินบนรถนะ” จันทร์เจ้าไม่อยากให้มาเปิดกินแถวนี้เดี๋ยวจะวุ่นวายแล้วขึ้นรถไม่ทัน
“ได้เลยครับแม่” ปากแบบนี้แม่งไม่น่าให้กินเลย
แพนรีบเสนอตัวถือถุงผ้าให้แทน นาฏยก็ไม่ได้ว่าอะไรยกให้อีกฝ่ายถือแต่โดยดี พลางสะกิดคนตัวเล็ก
“คุณพวกฝากของหน่อยสิ” นาฏยส่งกระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือพร้อมกุญแจรถให้
ตากลมๆมองของที่อยู่ในมือใหญ่ ปลดเป้ใบย่อมๆตัวเองออกจากหลังเปิดซิปแล้วให้อีกฝ่ายใส่ของลงมา แต่พอตอนที่จะสะพาย
ขึ้นไหล่ตัวเอง มือใหญ่ก็มาคว้าไปสะพายแทน
“อ๊ะ...”
“ผมถือเอง” บอกเสียงนิ่งๆ
จันทร์เจ้าอมยิ้มเขินๆ ในใจอุ่นวาบเพราะการกระทำที่ใส่ใจทุกอย่างของอีกฝ่าย แม้จะไม่ค่อยพูดแต่การกระทำที่แสดงออกหลาย
อย่างทำให้เขายิ้มได้ตลอด
ยอมปล่อยกระเป๋าเป้ใบย่อมที่ให้อีกฝ่ายไป
“เอาหมวกมาหรือเปล่า?” อากาศช่วงนี้ค่อนข้างร้อนขึ้นเรื่อยๆ พี่นาฏยเลยกำชับตั้งแต่เมื่อวานให้เอาหมวกมาด้วย
“เอามาครับ เอามาเผื่อพี่นาฏยด้วยครับ” เขายิ้มชี้ไปที่กระเป๋าบนหลังอีกฝ่าย
เห็นพี่ท็อป พี่นิวเดินออกไปร้านมินิมาร์ทในสถานีเพื่อซื้อน้ำเปล่า ไอ้อัชต้นคิดของทริปรถไฟนี้ก็เอาตั๋วที่มันอุตส่าห์ดั้นด้นไปจองมาฉีกแจกทุกคนคนละใบ
...ขบวนที่สาม…
ที่นั่งก็เรียงๆติดๆกัน เขาได้เลขที่ 61
รถไฟนำเที่ยวขบวนนี้เป็นที่นั่งสี่ที่หันหน้าเข้าหากัน พวกเขามีกันสิบคนเพราะฉะนั้นจะมีสี่คนนั่งเข้าหากัน ฝั่งตรงข้ามก็จะมีอีกสี่คน ส่วนอีกสองคนต้องไปกับคนอื่นแต่ก็อยู่ติดๆกัน
สุดท้ายพี่เตเตกับเปเปสละจะไปนั่งที่สองคนให้ เด็กปีหนึ่งบริหารก็นั่งด้วยกัน ส่วนปีสามคณะประมงก็นั่งอีกฝั่งแทน
เวลา 7:05 พวกเขาก็ทยอยเดินขึ้นรถไฟกัน
พี่เอ็ดมันด์ขึ้นไปปุ๊ปก็นั่งตามเลขของตัวเองแต่กลับโดนพี่นิวตบไหล่ๆหนักๆ
“ไอ้ฝรั่ง มึงแหกตาดูยังว่านี่ใช่ขบวนมึงที่ไหน นี่มันเพิ่งสิบสี่ ของเราขบวนที่สาม” คนในขบวนนั้นหันมามองตามกลุ่มเกือบทุกคน
อาจจะเพราะด้วยหน้าตาแต่ละคนที่โดดเด่นไม่น้อย รวมถึงความสูงความใหญ่ที่เดินทีหัวเกือบชนพัดลมเพดานกัน เห็นทีคนที่ตัวเตี้ยสุดจะเป็นพี่นิว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังถือว่าอยู่เกณฑ์สูงอยู่ดี
จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว คงมีแต่เขานี่แหละที่ความสูงไม่ได้กระเตื้องไปไหน มีที่ไหนสูงกว่าเปเปที่เป็นผู้หญิงนิดเดียวเอง เฮ้อ อนาจจิตแท้
แต่พวกพี่นาฏยก็เด่นจริงๆ เพราะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองตาม ยิ่งวันนี้วันหยุดคนเต็มขบวนรถไฟตั้งแต่สถานีต้นทาง พอเดิน
มาถึงขบวนที่สามก็เห็นที่ว่างที่น่าจะเป็นของพวกเขานี่แหละ
แต่พอเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ๆนั่งเบียดกันก็อดขำไม่ได้ คือพี่นาฏยนั่งกับพี่ท็อปนะแต่ดันหันหน้าเข้าหาพี่เอ็ดมันด์ ทั้งสองคนเลยมีแตะขากันไปแตะขากันมาเพราะว่าไม่มีที่วางขากัน ขายาวเกินไปนั่นเอง
“ไอ้ห่า ขามึงเกินมาละ” เสียงฝรั่งโวยวาย
“สัส” พี่นาฏยไม่ค่อยพูด แต่พูดทีก็ไม่ไว้หน้า
“พวกมึ๊งงง ไม่ต้องทะเลาะกันนนนน” พี่นิวขำไปห้ามไป
จันทร์เจ้านั่งกับอชิระเพราะว่าตัวใหญ่ ส่วนตัวเขาเล็กๆเลยไม่ค่อยเบียดเท่าไร หลังจากรถไฟผ่านสถานีบางซื่อไป ผู้ร่วมทริปหิวโหยทั้งหลายก็ร้องขอข้าวเช้ากันใหญ่ ไอ้แพนที่รับผิดชอบกระเป๋าผ้าใส่อาหารก็เอาออกมาแจกจ่ายให้ทุกคนกิน
“อร่อยวะ” นิวกับท็อปตาโต
“น้องเจ้าทำกับข้าวอร่อยมาก” พอมีคนชมก็เกาแก้มเขินๆ
“บ้านไอ้เจ้ามันเปิดร้านอาหารด้วยนะพี่” ไอ้อัชเสริมต่อ ขณะกัดข้าวเหนียวคำใหญ่
“เออดีๆ ไว้ไปอุดหนุน”
ดูเหมือนว่าข้าวเหนียวหมูทอดจะไม่คณามือของผู้หิวโหยพวกนี้เพราะเพียงไม่นานก็ทยอยลงท้องแต่ละคนไปอย่างรวดเร็ว
พอท้องอิ่มบางคนก็ขอหลับงีบเอาแรง บางคนก็ยังคุยกันเบาๆ ส่วนจันทร์เจ้านั้นขอหลับเอาแรงดีกว่า โชคดีว่าไอ้อัชเพื่อนรักให้
เขานั่งติดริมหน้าต่างเลยเอาหัวพิงกับตัวรถไฟไป ลมโกรกระหว่างที่รถไฟกำลังทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย
“อืม...” เสียงรถไฟฉึกฉักๆค่อยๆเบาลง ทำให้ร่างเล็กค่อยรู้สึกตัว นัยน์ตากลมๆปรือขึ้น ค่อยปรับโฟกัส ไอ้เอกกับไอ้แพนหลับหัวชนกันไปเรียบร้อยแล้ว
จากที่นอนเอียงไปทางขวาพิงกับตัวรถ เขารู้สึกว่าน่าจะเปลี่ยนข้างเอาหัวมาพิงกับไหล่คนข้างๆแทน
“อัชขอน้ำหน่อย” พึมพำเสียงค่อยกับเพื่อนสนิท
ขวดน้ำที่คลายความเย็นไปบ้างถูกส่งมาตรงหน้า มือรับมาทั้งที่ใบหน้าเล็กๆยังคงพิงกับไหล่อีกฝ่าย ตอนยกดื่มก็ไม่ยักจะเอาหัวขึ้นมาด้วย สรุปคือกินน้ำทั้งๆที่ซบไหล่เพื่อนนั่นแหละ
“อยู่ไหนแล้ว”
“อยุธยา” พยักหน้าหงึกหงึกกับไหล่ หลับตาลงอีกครั้ง
“ถึงแล้วปลุกด้วย” นอนไหล่เพื่อนไม่ต้องมีคำว่าเกรงใจหรอก เดี๋ยวถ้ามันเมื่อยมันก็ผลักหัวเขาไปวางไว้อีกฝั่งเองนั่นแหละ
“เฮ้ย! เอาอะไรไหมวะ เขาจอดสถานีนี้แปปนึง มีคนเอาของขึ้นมาขายบนรถ” แอบปรือมามองคนพูด
ไอ้อัชแม่งเสียงดัง จะกินอะไรก็ซื้อสิวะ มายืนถามปาวๆ
แต่...รู้สึกว่า…
มันมีอะไรไม่ค่อยถูกต้องแหะ?
เมื่อกี้คือไอ้อัชที่มายืนถามปาวๆ อ้าว…
...แล้วไอ้อัชที่เขานอนพิงไหล่อยู่นี่มันไอ้อัชไหนวะ?!...
ฉิบหาย!
ขอดูหน้าหน่อยสิว่าเป็นไอ้อัชแน่หรือเปล่า...เมื่อกำลังมึนๆอาจจะมองผิดก็ได้
“รีบลุกขึ้นมาทำไม?”
พราก...น้ำตาไหลพราก...ไอ้อัชที่นอนซบนี่ไม่ใช่ไอ้อัช
ทำไมถึงเป็น...พี่นาฏยไปได้ละ ฮืออออ
“ง่า...” ลูบหน้าลูบตา หัวเหอเผ้าผมให้มันกลับมาเป็นผู้เป็นคนก่อนค่อยว่ากัน
“ไม่นอนแล้วหรือ?”
คงจะกล้านอนลงอีกอะ ทีนี้เขาตื่นเต็มตาเลย ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงเด่ว เห็นไอ้เพื่อนตัวดีมันย้ายไปนั่งอีกฝั่งแทน อยากจะถามว่ามึงย้ายไปนั่งทำไมตรงนู้น แล้วพี่นาฏยมานั่งตรงนี้ได้ยังไง? ตอบบบบบบ
“อ่าครับ...” ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆในลำคอ “แล้ว...พี่นาฏยมานั่งตรงนี้ได้ไงครับ?”
“ขี้เกียจทะเลาะกับมัน” มือใหญ่ชี้ไปที่เพื่อนลูกครึ่งฝรั่งที่นอนกรนไปล่ะ จันทร์เจ้ายิ้มตาม พี่เอ็ดกับพี่นาฏยนี่ทะเลาะกันได้ทุกเรื่องจริงๆ
แต่ยิ่งตีกัน ลูกยิ่งดก???
ผิดๆๆๆ
เห็นไอ้อัชกลับขึ้นมาบนรถไฟพร้อมแก้วน้ำอัดลมมีหูหิ้วห้าแก้ว มันเรี่ยแจกให้กับคนที่ยังตื่นอยู่
พี่นาฏยรับมาก่อนยื่นให้เขา ส่ายหน้าแล้วบอกให้พี่นาฏยกินก่อน
พี่นาฏยดูดไปสองสามอึกแล้วส่งต่อให้เขา หลังจากดื่มไปเกือบครึ่งแก้วเพราะหิวน้ำมาก
ช่วงสายๆอากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกถึงไอร้อนที่มากับลม
“พี่นาฏยครับขอกระเป๋าหน่อยครับ”
พี่ส่งเป้ไปให้อีกฝ่าย จันทร์เจ้าล้วงหยิบกระดาษทิชชู่เปียกห่อเล็กขึ้นมา
“นี่ครับ” ท่าทางพี่นาฏยขี้ร้อนพอสมควรเพราะนั่งมาไม่นานเหงื่อซึมตามไรผมเต็มไปหมด รวมทั้งเสื้อยืดชื้นเหงื่อ
มือใหญ่รับไปเช็ดหน้าเช็ดตา เขาร้อนมากแต่ไม่ได้บ่นอะไรมาก
นั่งตากลมได้สักพักกระต่ายแคระแก้มป่องก็เริ่มหาวหวอดอีกครั้ง
“อ๊ะ!” ตกใจเล็กน้อยเพราะว่าโดนมือใหญ่รั้งต้นคอเบาๆให้ไปพิงกับไหล่แข็งๆ
“ชู่ว...นอนซะ” นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างแต่สัมผัสอุ่นๆตรงขมับทำให้เริ่มผ่อนคลาย มือใหญ่ๆลูบหัวทุยๆเบาๆคล้ายกับกล่องเด็กนอน จนเด็กแก้มป่องค่อยๆหลับตาลง
ริมฝีปากอุ่นๆหอมลงบนกลุ่มผมนุ่มสลวย แต่เสียดาย...กระต่ายแคระหลับไปเสียแล้ว
ถึงแล้ววววว!
หลังจากนั่งรถไฟนานกว่าสามชั่วโมง นั่งจนเมื่อยอะ รถไฟนำเที่ยวจอดเทียบชานชะลาสถานีเขื่อนป่าสักฯเรียบร้อยแล้ว
แต่ว่าเรายังไม่ลงสถานีนี้เพราะว่าถ้าจะไปชมวิวรางรถไฟกลางน้ำยังต้องนั่งต่อไปอีกสถานี ผู้โดยสารตอนนี้ไม่มีอยู่กับที่ละ ใครมี
กล้องกยิบกล้อง ใครมีไอโฟนหยิบขึ้นมา ใครไม่มีก็ยื่นหัวออกไปดู (อันตรายน้า อย่าทำตามเด็ดขาด)
ทั้งสองฝั่งรางรถไฟเป็นสายน้ำสีฟ้าอมเขียว พอโดนแสงเป็นประกายระยิบระยับสะท้อนขึ้นมา แม้จะร้อนแต่พอเห็นความสวยนี้ก็
ลืมไปหมด
กระต่ายแคระแก้มป่องซ่าอยากท้าลมร้อนเลยยื่นหน้าออกไปมองด้านนอกอย่างตื่นตาตื่นใจ แต่เอาหัวออกไปได้ไม่นานก็โดนท่อนแขนแข็งแรงคว้าเอวดึงกลับเข้ามา
“เอาหัวออกไปทำไม” ว่าเสียงดุ
ร่างเล็กถูกกระชับแน่นเกือบจะนั่งเกยตักของอีกฝ่าย พอรู้สึกว่าตัวเองนั่งอยู่ในท่าแบบไหนก็อดหน้าร้อนไม่ได้ แต่พี่นาฏยไม่ได้สนใจสายตาล้อเลียนทั้งหลายสักนิด กลับก้มหน้าเอาตาดุๆมาจ้องอีก แค่นี้ก็กลัวจะแย่แล้ว
“ก็อยากเห็นชัดๆนี่ครับ” ตอบเสียงอู้อี้ กลัวพี่จะว่าอีกเลยทำหน้าอ้อนๆอย่างไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวรถไฟก็จอดแล้ว รอก่อนสิ”
“คร้าบบบ” ตอบเสียงยานคางจนโดนดีดเหม่งเข้าให้ ขยับตัวกลับมานั่งดีๆ แต่เจอสายตากรุ้มกริ่มของเพื่อนฝั่งตรงข้าม
“มองเชี่ยไร”
“พูดดีๆ”
อุ๊ย...หลุด
ลืมไปเลยว่าพี่นาฏยนั่งอยู่ด้วย
ไอ้เอกกับไอ้แพนหัวเราะ มีการหันไปพยักเพยิดกับไอ้อัชอีกด้วย
เสียงฉึกฉักเบาเรื่อยๆพร้อมกับรถไฟที่หยุดพอดิบพอดี เสียงประกาศบอกว่าให้เวลาสามสิบนาที บรรดาผู้คนก็แห่กันลงไปหมด
“ไปๆๆลงๆๆ” เอ็ดมันด์ที่นอนมาตลอดทางกระปรี่กระเปร่าลงจากรถไปคนแรก ตามด้วยขบวนเพื่อนๆตามไปเป็นพัลวัน
“พี่นาฏยไม่ลงหรอ?” กระต่ายแคระแก้มป่องถาม
ไอ้พี่หมีก็พยักหน้า “ลง แต่เดี๋ยวก่อน คนยังอออยู่เห็นไหม?” ด้านนอกคนยังทยอยลงไม่หมดเลยทำให้ติดขัดเดินไปไหนไม่ได้
“ไอ้เจ้า เอาหัวออกมาหน่อย” ไอ้แพนที่ควักกล้องโปรขึ้นมาตะโดนเรียกเพื่อน
จันทร์เจ้าโผล่หน้าออกไปทางหน้าต่างรถไฟแล้วยิ้มแฉ่ง กดชัตเตอร์เรียบร้อยได้มาสองสามรูป
“ไอ้เชี่ยนาฏยเมื่อไรจะลง” เสียงหนุ่มลูกครึ่งตะโกนเรียกเพื่อนรักเช่นกัน
ร่างเล็กตัวแข็งเมื่อร่างสูงใหญ่ขยับมาที่หน้าต่างพลางโผล่หน้าออกมาคู่กัน “เมื่อนั้นแหละมึง” ใครบอกหน้านิ่งๆ นี่สุดยอดของความกวนตีนครับขอบอก
“ถ่ายรูปหน่อยๆ” ตากล้องจำเป็นยกกล้องขึ้นมาอีกครั้ง จันทร์เจ้าขยับตัวจะหลบออกจากหน้าต่างแต่ว่ากลับโดนแขนแกร่งกระชับเอวให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม ใบหน้าคมขยับเข้ามาชิดจนคนตัวเล็กใจเต้นระรัว
จันทร์เจ้าสาบานกับตัวเองว่าจะต้องไปเขย่าคอไอ้แพนเพื่อนเอารูปคู่พี่นาฏยมาให้ได้โดยเร็ว
“เหวอ!” แต่พอตอนกำลังจะดึงตัวกลับเข้ามาดันไปชนกับไหล่กว้างเลยเสียหลักเกือบจะล้ม แต่ว่าโชคดีที่พี่นาฏยไหวตัวทันจับร่างเล็กเอาไว้ได้พอดี
...แต่ว่า...
แก้มป่องๆของกระต่ายแคระดันไปปะเข้ากับริมฝีปากได้รูปของพี่นาฏยพอดิบพอดี ตากลมๆเบิกกว้างขึ้นอีกรีบดึงแก้มตัวเองกลับ
มา ร่างสูงยังคงทำหน้านิ่งแต่สายตาพราวระยับจนคนมองตาพร่า กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนเด็กของอีกฝ่ายทำให้นาฏยรู้สึกอยากจะฝังจมูกลงไปอีกรอบ แก้มป่องนุ่มเหมือนขนมโมจิ
“พี่นา..ฏย เอ่อ ขอโทษครับ” ก้มหน้างุด ไม่ต้องบอกตอนนี้ก็รู้ว่าใบหน้าเขาร้อนทะลุจุดเดือดไปแล้ว ตากลมๆล่อกแล่ก กลัวว่าจะมีคนเห็น แต่โชคดีที่ตอนนี้ทุกคนลงไปข้างล่างกันหมด
รีบลุกจะหนีลงไปข้างล่างแต่ว่ากลับโดนข้อมือใหญ่กระตุกให้นั่งลงบนตักเสียก่อน
“พี่นาฏย!” ร้องเสียงหลง
“ชู่ว เบาหน่อย” ใบหน้าคมดุแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่สุด
ไม่คิดว่าหน้าดุๆแบบนี้จะเป็นคนแบบนี้
เขินก็เขินอายก็อาย “พี่นาฏย” พูดสียงอ่อย “ปล่อยผมเถอะครับ”
“เจ้าขา...” อยู่ก็พูดขึ้นมา แถมเรียกชื่อที่ไม่มีใครนอกจากครอบครัวเรียกอีกด้วย
“หา?”
“แทนตัวเองว่าเจ้าขาสิ”
หัวทุยๆส่ายหน้ายิก แต่กลับโดนอ้อมแขนกระชับเข้าที่เอว
“งั้นก็นั่งอย่างนี้แหละ” พี่นาฏยคนดุหายไปไหนแล้ว กลับมาเข้าร่างด่วน
ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด ปสกเล็กๆอ้อมแอ้ม “พี่นาฏย...ปล่อยเจ้าขานะ...” ใจกล้า กัดฟันแถมตาอ้อนๆไปอีกที
นาฏยรู้สึกว่าเขากำลังยิ้มกว้างทั้งที่ไม่ใช่นิสัยเขาเท่าไร แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่ากระต่ายแคระตัวนี้ทำให้เขายิ้มได้ตลอดเวลา ใบหน้าเวลาหัวเราะ เขิน หรือโมโห ก็น่ารัก เขาไม่ใช่คนที่ชอบสนิทกับใครง่ายๆแต่ว่าพอเป็นกระต่ายแคระตัวนี้แล้วอยากจะทำยิ่งกว่าสนิทอีก
เขาโตพอที่จะแยกแยะได้ว่าความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองคืออะไร ช่วงแรกๆแปลกใจกับตัวเองว่าทำไมถึงชอบมองหากระต่ายแคระ ไม่คิดว่าจะมีความรู้สึกกับเพศเดียวกันท้ังที่เมื่อก่อนก็ยังคุยกับผู้หญิงเป็นปกติแต่ไมได้เจ้าชู้ เขาชอบและสนิทกับคนยากเพราะฉะนั้นการที่จะสนิทกับใครจนถึงขั้นชอบหรือรักนั้นมีน้อยมาก
เขามั่นใจว่าความรู้สึกของเขาตอนนี้มีมากกว่าคำว่าอยากจะสนิทด้วย
“คบกันไหม?”
TBL.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่หมีขี่อ้อยตัวพ่อนางเปิดเกมส์แล้วน้าาาา เล่นเอาน้องตั้งตัวไม่ทันเลยยยยย
นางเป็นคนจริงทำจริงนะจ้าาาาา หุๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
กรี้ดดดดดด เขาขอคบกันแล้วค่ะคู้ณณณณณณ
-
กรี๊ดดดเขินแทนน้องเจ้าขาาาาา
เขาขอคบกันแล้วว พี่มันร้าย
-
:haun4:
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านจบแล้วตายยยยยยคะ :z3:
-
แทบจะฟัดน้องจริงจัง
-
:heaven
-
โอ้ยยยยยยยยย
เขิลหนักมากๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดพีนาฏยขอคบกับน้องด้วยน้องเจ้าตกลงเลย
-
โอ๊ย พี่นาฏยจะทำเรายิ้มแก้มแตกแบบนี้ไม่ได้
ชอบพี่นาฏยบอกให้น้องเรียกแทนตัวว่าเจ้าขา พอน้องเรียกทีนี่จะละลาย :m3: :m3: :m1: :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยยย เขินแทนเจ้าขา เสมือนโดนขอคบเอง ฮ่าา
-
ขอคบแล้ว ขอคบแล้ว ขอคบแล้ว ขอคบแล้ว ขอคบแล้ว
กรี้ดดดดดดดดดดดด
-
พี่นาฎยขา ตรง ๆ แบบนี้เลยหรอคะ
แต่แบบนี้ล่ะคะ น้องชอบ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
พี่นาฏยขอคบแล้ววววว
เจ้าขาเขินเลยสิเนี่ยย
:mew1: :impress2:
-
โถถภถถ พ่อคุณ บทจะขอคบ็ขอกันดื้อๆงี้อะนะ เจ๋ง
-
ต้องติดแท็ก พี่นาฏยคนจริง 555+ เจ้าขาระเบิดตัวเองแน่ ๆ ฝันเป็นจริง
-
ไม่มีการเกริ่นเลยคุณพี่
-
พี่นาฏบาจะรุกก็เร็วมากค่ะ
เขาจะคบกันแล้วววว
-
พี่นาฏย ขี้อ่อยอ่ะ
-
พี่นาฏย ไม่กลัวเจ้าขาเป็นลมเล้ยยยย
-
โอ๊ยพี่คะ มันต้องอ้อยกันขนาดนี้ไหมคะ?
เขินแทนน้องแล้วเนี่ย ฮาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิพี่นาฏยมาแรงมากกกกกกก
ขอลูกเค้าคบเฉย
โอ๊ยหมั่นไส้คนพี่ค่ะ555
ชอบจัง เป็นกำลังใจที่ดีในการทำงานของเราเลย
อ่านแล้วเหมือนได้พัก
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
-
น่ารักจัง คบเลย คบเลย เจ้าขาสมหวังแล้ว :hao3:
-
:mew1: :hao7:
:pig4: :pig4:
-
เจ้าขา สมยอมเลยเป็นแฟนกัน :hao7: :hao7: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
เจ้าขาโดนรุกแรงมากลูกกกกก
ฮื่ออออ คบกันไหมมมม คบลยๆๆ
:mew1:
-
:L2: :pig4: :L1:
เจ้าขา เสร็จแน่
-
พี่นาฏย คนขรึม นิ่งๆ พูดน้อย หายไปแล้ว
เมื่ออยู่กับจันทร์เจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ๊ายยยยยยยยยย คบเลยๆๆ :hao7:
-
น่ารักมากกกก
-
ว๊ายๆๆ เขาขอคบกันแล้ว
-
:o8: :o8: :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย เขินไปอีก
:hao7: :-[ :-[
-
งู้ยยยย มีความเขินแรงมาก :-[ :-[ :o8: :impress2: :impress2:
-
โอ้ยยยย ถ้าเป็นน้องเจ้านะ จะกระโดดลงน้ำให้รู้แล้วรู้รอดเลย งึ่ยยยยย
-
หลังจากพี่นาฏยบอกว่าคบกันกันมั้ย เหมือนได้ยินเสียงพลุดังปุ้งปั้งๆๆ ฮือออ กรี้ดอ่ะ เจ้าขาเซย์เยสซิลูกกกกกก อย่าช้าาาาาาา :hao7:
-
พี่นาฏยต้องบอกชอบน้องก่อนดิ ข้ามขั้นได้ไง
-
ตายค่าาาาาาาาาาาา
พี่เล่นถามแบบนี้ กะให้น้องระเบิดตัวเองเลยหรอคะ อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
คบกันไหม ....เขินแทนน้อง
-
คบค่ะ คบกันเลยค่ะ :hao7:
-
โอย....
:heaven
-
:heaven
-
โอ้ย หวานกันมากเลยค่ะคุณขาาาา :katai2-1: :katai2-1:
พี่หมีขอคบแล้ว เขินมาก น้องกระต่ายรีบๆตกลงนะ
-
มีความรุกกกกก คบกันไหม คบเลยลูก ถ้าพี่เขาจะออกตัวมาขนาดนี้ น้องน่ารักขี้อ้อนด้วย
คนพี่ก็ดูแลดีเหลือเกิน ซบกันมาตลอดทางโอ้ยๆๆๆ คนพี่อ่อนโยนมากกับน้องคนเดียว
ปอลอ เขียนชื่อพี่ไม่ถูกขอแทนว่าคนพี่นะคะนะ 5555
ขอบคุณค่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ้ยต้ะ
-
อ่านแล้วเขินแทนเจ้ามากกกกก พี่หมีสายอ้อย
-
กรี๊ดดดดดดด น้องไม่ช็อคไปแล้วหราเจอคำนี้ #สาววายตายอย่างสงบ
-
ขอคบบนรถไฟ :o8:
-
ขอคบแบบปุ๊บปั๊บมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ตัดจบได้ฉับมาก :hao7: :hao7:
น้องเจ้าขาหัวใจวายไปหรือยังคะ คนอ่านไม่รอดค่า สติหลุดแล้ว ฮอลลลล
-
โอ้ยยยย พอรุกทีนี่ ไม่ใช่หมีจำศีลล้าวววววว มันกร๊าวววว มากค่ะ นาฏย
-
คบกับคบกันคบกัน :L2:
-
โอ๊ยยยย หวานนนนนนน :m1: :m1: :m1:
-
คู่นี้น่ารักกก ชอบเวลาพี่เขาหยองน้อง คือดี ////^////
ต้องการคนแบบพี่นาฎย หาได้ที่ไหนคะ 5555
คนจริงมาก ขอน้องคบแล้วววว
-
เอาเลยหรอพี่ ของเป็นแฟนกันตรงนี้เลยหรอคะพี่นาฏย~~~~~
พยานเยอะนะบอกเลยยยยย 555555555
-
เราจินตนาการต่อ เห็นหน้าน้องระเบิดเต็มไปด้วยสีแดง 55
โอ๊ยยยยย น่ารัก มีความจิกหมอน
-
โอ้ยๆพี่นาฏยจัดหนักจัดเต็มมาก เจ้าขาตั้งตัวไม่ทันเลย เขินอ่ะ >///<
-
พี่หมีอยู่ๆ มาขอคบ กระต่ายแคระไม่ตกใจสติหลุดไปแล้วเรอะ
-
อ่อยน้องแรงมาก
-
เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ ฮืออ ชอบบบ :impress2:
-
โง้ยยพี่แกพอจะรุกก็รุกแรงจัง ชุ้นตามไม่ทันแล้วนะพี่บัวลอย :hao7:
-
เพิ่งตามอ่านทัน น่ารักมากเลยค่ะ :hao7:
-
โอยยย เขินเบอร์แรง :o8: :o8:
-
คบค่า
อยากจะตอบแทนเจ้าขาอ่า
ดีต่อใจเหลือเกินค่ะ
-
พี่เค้าขอคบเจ้าขาจปะหัวใจวายตายก่อนจะตอบมั้ยน่ะ ช่วงนี้หัวใจทำงานหนักสุดๆ
-
ติดตามค่าาา น่ารักๆ
-
บทที่ 22 (22.1)
“คบกันไหม?” จบประโยคร่างเล็กที่ยุกยิกอยู่บนตักก็นิ่งค้าง
จันทร์เจ้าใจเกือบหยุดเต้นก่อนจะเต้นระรัวจนรู้สึกเจ็บหน้าอก ไม่รู้จะบรรยายยังไงออกมาดี มันดีใจแต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้จากปากอีกฝ่าย
เข้าไม่ได้หวังอะไรเลยจากพี่นาฏย แค่คิดว่าอีกฝ่ายไม่รังเกียจไม่ไล่ให้ไปไกลๆก็พอแล้ว เขาขอแค่นั้น นี่มันยิ่งกว่าฝันเพราะมันคือความจริงที่เขาเจอกับตัว
“พี่นาฏย...” ได้แต่พูดชื่ออีกฝ่าย
“ว่าไง?” โอย ขอระเบิดตัวตายตรงนี้ พี่นาฏยเลิกคิ้วถามด้วย
ใบหน้าเล็กๆขึ้นสีเรื่อจนน่าเอ็นดู “ผม...ผม...ผม” กลายเป็นคนติดอ่างไปแล้ว
“ว่าไง?”
“ทำไมครับ?” ดีใจแต่ก็ไม่แน่ใจ “พี่นาฏยรู้สึกยังไงกับผมกันแน่ครับ”
นาฏยยิ้มบางๆ เขาไม่เคยพูดก็จริงแต่เขาก็มั่นใจว่าการกระทำของเขาค่อนข้างชัดเจนนะ
“คุณเห็นผมเล่นไลน์กับใครไหม?” ถ้าไม่ใช่พวกพี่เอ็ดก็ไม่มีเลย
“คุณเห็นผมไปรับไปส่งใครไหม?” ไม่เคยเห็นพี่นาฏยปรากฏตัวที่ไหนเลยนอกจากคณะประมง โรงอาหาร และคณะบริหาร
“คุณว่าผมใจดีกับคนอื่นไหม?” พี่นาฏยไม่ใช่คนใจร้ายหรอก แต่แค่ไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร
“คุณว่าที่ผมทำทั้งหมดมันไม่มีความหมายอะไรสำหรับคุณหรือ?”
“เปล่าครับ” นัยน์ตากลมๆรื่นน้ำใสๆ เคยมีคนบอกว่าบางครั้งคนเราก็ดีใจจนนำตาไหลได้เหมือนกัน “ผมแค่ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง”
“งั้นก็คิดเข้าข้างตัวเองบ้างนะ” นาฏยอยากให้อีกฝ่ายมั่นใจตัวเองและมั่นใจในความรู้สึกของเขา
“ครับ...” มือเล็กๆวางลงไปบนแขนแกร่งที่โอบเอวอยู่ “ผม...ชอบพี่นาฏยครับ...”
“ขอบคุณครับ...ผมก็...ชอบ...” เสียงทุ้มติดดุตามแบบฉบับแต่ว่าฟังตอนนี้ดูอ่อนโยน ละมุนละไม “คุณ”
ริมฝีกปากร้อนๆประทับเบาลงบนหลังลำคอขาว เจ้าของสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆ มือใหญ่จับใบหน้าเล็กๆให้หันมา เกลี่ยริม
ฝีปากบางๆเบาๆก่อนประทับริมฝีปากตัวเองลงไปแผ่วเบาก่อนจะปล่อยออก จันทร์เจ้าเคยคิดว่าความรู้สึกวูบในช่องท้องมันเป็นยังไง ก็คงเป็นเหมือนที่เขารู้สึกตอนนนี้เลย
พอพี่ถอนปากออกมาก็มองหน้าอีกฝ่าย นัยน์ตาคมดุแต่วาววับจนต้องก้มหน้าหนี ไม่กล้าแม้แต่จะมองอีกฝ่าย มันเขิน เขินจนอยากจะระเหยเป็นไอไปเลย
“งั้นเป็นอันว่าตกลงนะ”
“ตกลง?”
โดนมือใหญ่ขยี้ผมเบาๆ “เมื่อกี้ผมถามอะไรไปละ?”
...คบกันไหม?...
“งื้อ”
“ไม่งื้อ”
ถ้าเป็นคำถามนี้ละก็...จันทร์เจ้าก็มีคำตอบเพียงคำตอบเดียว
“ครับ...”
“เพื่อนครับ สรุปมึงมาทำซากอะไรครับ” เอ็ดมันด์ถามอย่างหมั่นไส้ เพราะสุดท้ายเพื่อนสนิทและรุ่นน้องคนสนิท?ของอีกฝ่ายก็ไม่
ได้ลงจากรถไฟไปถ่ายรูป ทั้งที่อุตส่าห์นั่งรถไฟมาถึงแล้ว จนหมดเวลาที่เขากำหนดก็ไม่เห็นหัวเพื่อนและจันทร์เจ้าเลย
พอขึ้นมาก็เห็นไอ้นาฏยนั่งกดโทรศัพท์ แต่ร่างเล็กๆที่นั่งข้างๆกลับหน้าแดงก่ำจนกลัวว่าเป็นไข้แดดหรือเปล่าเพราะอากาศตอน
เที่ยงๆนี่ร้อนมาก พอถามเจ้าตัวก็โบกมือโบกไม้ว่าไม่ได้เป็นอะไร
พอรถไฟย้อนกลับมาจอดที่สถานีเขื่อนป่าสักฯอีกครั้งก็ปล่อยให้นักท่องเที่ยวได้เดินเล่นพักผ่อนสามชั่วโมงก่อนจะกลับมามาขึ้นรถก่อนเวลาบ่ายสามเพราะรถไฟนำเที่ยวจะมีกำหนดกลับเข้ากรุงเทพฯเวลานั้นพอดี
อชิระไม่พูดอะไรออกมา แค่เห็นหน้าเพื่อนตัวเล็กก็พอเดาอะไรได้บ้าง พอคนแห่กันลง เขาก็ไม่พูดพร่ำรีบคว้าไหล่เพื่อนสนิทให้เดือนไปอีกทางพร้อมบอกคนอื่นว่าให้เดินไปก่อน
คราวนี้แม้แต่นาฏยก็ไม่พูดอะไร เขารู้ดีว่ารุ่นน้องทั้งสองคนมีเรื่องที่ต้องคุยกันจึงเดินนำคนอื่นๆไปอีกทางแทน
“ว่าไง?” อชิระกอดอก
“อะไรของมึง?” มันจะพาเขามาตรงนี้ทำไม ร้อนจะตาย
“มึงมีอะไรจะบอกกูไหม?”
จันทร์เจ้ากัดปาก เขาเดาว่าเพื่อนสนิทคงเดาอะไรได้บ้าง ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่มันยังเขินๆแล้วก็เรื่องมันเพิ่งผ่านมาเมื่อกี้นี่เองจะให้พูดออกไปว่าเขาคบกับพี่นาฏยก็ทำไมได้อะ
“ก็...ฮื้อ...” ทำเสียงไม่พอใจไนลำคอเพราะเขิน
“ฮื้ออะไรไอ้เจ้า บอกมา”
“ก็ตามนั้นแหละ”
“อะไร?” ยังคาดคั้น
“กับพี่นาฏย...คบกัน...” ทำไมดูแล้วไวยกรณ์ผิดหลักภาษามั่วซั่วอย่างนี้ละ
ร่างสูงถอนหายใจเฮือก แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมา “จนได้สินะ ไอ้เจ้า” ขยี้หัวทุยๆ “ดีใจด้วยมึง” คงไม่มีอะไรที่เขาต้องกังวลอีกแล้ว
พี่นาฏยก็ค่อนข้างจะจริงจังมาสักพักแล้ว มีแต่ไอ้เตี้ยซื้อบื้อเท่านั้นแหละที่ไม่ยอมเข้าใจแถมยังชอบดูถูกตัวเองอีกด้วย
เขาเป็นห่วงมันตลอด กลัวมันเสียใจ กลัวมันร้องไห้ แต่เขาเห็นแล้วว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขาก็วางใจ ดีใจกับมันที่ความพยายามมาทั้งหมดมันก็ไม่ได้สูญเปล่า
“ไปๆกินข้าว” คล้องคอเพื่อนแล้วออกแรงเดินไปทางร้านอาหารที่พวกคนอื่นเดินไปรอออยู่ที่นั่นแล้ว
“มาๆพวกมึง” ไอ้เอกที่กำลังวางจานส้มตำสีจี๊ดจ๊าดลงบนโต๊ะ ไอ้แพนตามมาด้วยจานไก่ย่างสองจานกับข้าวเหนียวหลายห่อ
“ไอ้คุณหนูน้อยมึงแดกได้ไหม?” ไอ้อัชถามกวนตีนหลังจากเห็นเมนูที่วางบนโต๊ะ จันทร์เจ้าเบ้ปากใส่ ถึงจะไม่ชอบกินเผ็ดและไม่
กินส้มตำแต่ว่าไก่ย่างข้าวเหนียวมันอาหารเด็กอนุบาลนะเว้ย เขาควรจะกินเป็นไหม?
“ได้เว้ย”
พอเขานั่งลงเก้าอี้ตัวที่ว่าง แต่คนข้างๆที่นั่งลงมากลับไม่ใช่ไอ้อัชแต่เป็นร่างสูงใหญ่ของคนที่เพิ่งจะทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ไอ้นาฏยครับ ช่วยแถลงด้วยครับ” เอ็ดมันด์ยิ้มกริ่ม รู้สึกเพื่อนออกตัวแรงกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา แสดงว่ามันต้องมีอะไรคืบหน้าแน่นอน
คนถูกถามไม่ตอบมีการเลิกคิ้วกวนตีนอีกฝ่ายด้วย
“คบกันยังครับเนี่ย” คราวนี้มาเป็นเตเตที่เข้ามาถามบ้าง
“เออ!” ถามมากจริง
จันทร์เจ้าหน้าเริ่มขึ้นสีจางเมื่อพี่นาฏยยอมรับเต็มปากเต็มคำ เจอสายตาล้อเลียนของเพื่อนเข้าไปก็ได้แต่ถลึงตาใส่พวกมัน แม่งทำหน้าทำตาน่าแตะเรียงตัวมาก
เขาผละลุกจากเก้าอี้เพื่อไปซื้อข้าว ความจริงเขาไม่ได้ไม่อยากกินไก่ย่างข้าวเหนียวนะ แต่ว่าความอยากกินผัดซีอิ๊วมันมีมากกว่าเท่านั้นเอง
“ไปไหน?” คนข้างๆถาม
“อยากกินผัดซีอิ๊วครับ” ชี้ไปที่ร้านอาหารตามสั่ง
นาฏยพยักหน้า ก่อนจะส่งแบงค์ร้อยให้อีกฝ่าย จันทร์เจ้าส่ายหน้าไม่รับมา อีกแล้ว...พี่นาฏยชอบจ่ายอยู่เรื่อยๆ
“เอาไป” ยัดใส่มือเล็กๆ พอยื่นคืนก็ไม่รับ พอจะวางบนโต๊ะก็ทำหน้าดุใส่อีก จนต้องจำใจถือเงินไปด้วย
“อ๊ะ!” จันทร์เจ้ามองไก่ที่ตัวเองทำกระเด็นออกน้องจานอย่างเสียดาย ผัดซีอิ๊วเหลืออีกนิดหน่อย เลยตักไก่ชิ้นเล็กมากิน ตอนนี้อดกินแล้ววววว
นัยน์ตากลมมองไก่ละห้อย แต่อยู่ๆก็เจอไก่ชิ้นพอดีคำวางบนข้าวเหนียวก้อนเล็กตรงหน้า
“อ้าปาก” มือใหญ่มีไก่ย่างซูชิ พี่นาฏยจะป้อนท่ามกลางสายตาเพื่อนๆก็ได้เหรอ???
เขาหลับหูหลับตาอ้าปากงับไก่ย่างข้าวเหนียวเข้าปากแต่ด้วยความร้อนลนทำให้เผลองับนิ้วของอีกฝ่ายไปนิดหน่อย
“เอาอีกไหม?” ร่างสูงใหญ่ฉีกไก่เป็นคำเล็กๆก่อนจะส่งเข้าปากน้อง น้องก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจเลยอ้าปากงับอีกครั้ง แก้มป่องๆเคี้ยวตุ้ยๆ พอกินหมดก็ยิ้มเขินใส่พี่ ปากเล็กๆมันแผล่บ พี่นาฏยเลยจัดแจงหยิบทิชชู่ให้
การกระทำสุดมุ้งมิ้งของไอ้นาฏย นายหัวน้อยหน้าดุอย่างกับแดกรังแตนมาทำให้เพื่อนอ้าปากค้าง ไอ้เอ็ดถึงขนาดทำซุปหน่อไม้หกเรี่ยราดเพราะเผลอจ้องเพื่อนนานไปหน่อย
กินเสร็จน้องก็ยื่นกระดาษทิชชูเปียกที่พกมาให้คนพี่เช็ดมือ เฮ้อ! มันจะไม่มุ้งมิ้งเกินหน้าเกินตาไปหน่อยหรอ?
“ไปๆๆกลับบ้านเถอะ” ท็อปทนไม่ไหวแล้ว ควรจะไปกระโดดเขื่อนให้รู้ๆแล้วรู้รอด
คนอื่นหัวเราะขำ หลังจากเข้าห้องน้ำกันเรียบร้อยก็ตัดสินใจกันไปเดินพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำกันต่อ โชคดีว่ามีแอร์เย็นฉ่ำจนเทียบจะขอนอนกันในนั้น
“ปลากระเบน ตัวใหญ่มากกกก” กระต่ายแคระเริงร่าที่สุดเพราะว่าชอบดูสัตว์ ขนาดตอนนั้นพี่นาฏยพาไปเขาดินยังชอบเลย
ตากลมๆจ้องเหล่าปลาหลายชนิดแหวกว่ายอยู่ในตู้ขนาดใหญ่ มีสัตว์น้ำจืดหลายขนิด
“เขาเรียกราหูหรือเปล่ามึง” อชิระเดินมาแขวะข้างๆ
จันทร์เจ้ายักไหล่ วิ่งไปดูตู้อื่นๆ เกาะขอบที่กั้นพลางยืดตัวไปมองตู้กระจกใกล้ๆ จากในเงาสะท้อนร่างสูงใหญ่ที่เดินตามมาข้างหลัง
หันไปยิ้มแฉ่ง “พี่นาฏยดูสิๆ เขาติดว่ามันนอนอยู่ล่ะ” ชี้ไปที่ป้ายบอกใกล้ๆตู้ๆ
ร่างสูงใหญ่ยิ้มบางๆ ก่อนจะโน้มตัวผ่านคนข้างหน้าไปดูด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้จันทร์เจ้าเหมือนกำลังเกาะขอบเอนไปข้างหน้าโดยมีพี่โน้มร่างสูงใหญ่ทาบทับอยู่ด้านบน
ลมหายใจร้อนจนต้องย่นคอหลบ
“อื้อ...พี่นาฏย” เรียกเสียงอ่อย ถึงตรงนี้คนจะไม่เยอะมากเพราะส่วนใหญ่สนใจตู้ปลาใหญ่ๆอีกด้าน แต่ก็ยังมีเด็กๆวิ่งโฉบไปโฉบมาอยู่ใกล้ๆนะ
กลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มนุ่มๆทำให้นาฏยอยากจะก้มลงไปฟัดให้แก้มยุบแต่ติดว่ายังอยู่ข้างนอก ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งจะเริ่มอยากหอมอยากกอดร่างเล็กๆ แต่ว่าหากยังไม่ได้พูดอะไรออกไปอย่างเป็นทางการเขาไม่อยากทำรุ่มร่ามากนัก เขาอยากให้เกียรติอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน
แต่ว่าวันนี้น้องกับเขาเปลี่ยนสถานะใหม่แล้ว เขาก็ทำอะไรในขอบเขตที่กว้างขึ้นได้
“ถ่ายรูปกันไหมครับ?” เขาก้มลงไปสบตากลมๆที่มองช้อนขึ้นมา จันทร์เจ้ากัดปากด้วยความเขินเมื่อพี่นาฏยขยับหน้าเข้ามาขนแนบแก้มตัวเอง
เอ่อ...ไม่ได้ต้องการใกล้ขนาดนี้
แต่ก็ยกไอโฟนขึ้นมากดเซลฟี่
ภาพใบหน้าเล็กแก้มป่องแนบชิดกับหน้าคมดุของอีกฝ่าย คนน้องยิ้มกว้างแต่ดูเขินๆ ส่วนคนพี่หน้ายังนิ่งๆแต่มุมปากจุดยิ้มขึ้นมา
เล็กน้อย แสงสีฟ้าในตู้ปลาต่างๆทำให้ดูเหมือนอยู่ใต้ท้องทะเลสีคราม
‘มึความไปเที่ยวด้วยกันล่ะ มีความไปฮันนีมูน’ *รูปนาฏยกับจันทร์เจ้าในสถานีรถไฟ*
456 likes 167 comments
‘เกร้ดดดดดด เขาไปไหนกันเนี่ยทำไมฉันพลาดดดดดด โฮฮฮฮฮฮ’
‘กลุ่มพี่นาฏยกับกลุ่มน้องไปเที่ยวกันค่า ปล. มีคนไปแถวหัวลำโพงส่องเจอ งานดีกันทั้งกลุ่ม’
‘ฉันขอโหนรถไฟไปด้วย ฮือออออ’
‘หวานขนากพาเที่ยว เมื่อไรจะออกสื่อเป็นทางการ’
‘เขาคบกันใช่ไหมมม ฮือออ บอกฉันที’
‘หวีดดดดดดด ตอนไหน อะไร ยังไง ขยายความค่า’
“พี่นาฏย...” จันทร์เจ้าส่งโทรศัพท์ไปให้อีกฝ่ายดูขณะที่กำลังนั่งแกว่งขาเล่นริมเขื่อนป่าสักฯ ส่วนคนอื่นๆมีทั้งไปซื้อน้ำ เข้าห้องน้ำ ซื้อของกิน ถ่ายรูป จิปาถะ เหลือเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาของเที่ยวขบวนรถไฟกลับกรุงเทพฯแล้ว
ข่าวบนโลกออนไลน์มักไปไว้เสมอจนไม่ได้ตั้งตัว เขาไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร แค่บางอย่างที่มันค่อนข้างส่วนตัวเขาก็ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องสาธารณะไป อีกอย่างพี่นาฏยเป็นคนไม่ชอบเล่นพวกนี้เพราะฉะนั้นอาจจะไม่พอใจเรื่องที่โดนเอาไปลงต่างๆนานา
“ทำไม?” นาฏยรับมาดู
“ไม่พอใจหรือเปล่าครับ ที่ขนาดมาเที่ยวยังโดนถ่าย” อยู่ในมหาลัยยังว่าไปอย่าง แต่นี่ขนาดวันเสาร์ยังเหมือนโดนตาม
“อืมไม่หรอก..แต่.ทำไมถึงตามกันมาถูกนะ ว่าไปไหน ทำอะไร” จะว่าไม่พอใจก็ไม่ใช่ มันก้ำกึ่ง เขารู้ดีว่าเดี๋ยวนี้โลกโซเชี่ยลมันไปไกลเกินกว่าที่มนุษย์จะควบคุมได้ อะไรที่ลามเร็วกว่าไฟไหม้ก็น่าจะเป็นโซเชี่ยลเนตเวิร์กนี่แหละ
“พี่นาฏยโดนสตอล์กอยู่หรือเปล่า?” ทำตาโตตกใจใส่
โดนหยิกแก้มป่องๆจนร้องอู้อี้ “งื้ออออ เจ็บน้า”
“ผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก” คืนโทรศัพท์ให้อีกฝ่าย
จันทร์เจ้านั่งนวดแก้มตัวเองเพราะโดนพี่หยิกจนย้วยไปหมด แก้มนุ่มนิ่มขึ้นรอยแดงจางๆ นาฏยขำกระต่ายนั่งนวดแก้มตัวเอง
“ไปเถอะ จะถึงเวลากลับแล้ว” ร่างสูงใหญ่ผละตัวออกจากเก้าอี้ม้านั่ง จันทร์เจ้าเก็บสัมภารกตัวเองใส่กระเป๋า มือใหญ่ก็ยังคงคว้าเป้มาสะพายด้วยตัวเอง
จันทร์เจ้ารู้สึกปวดแก้มขึ้นไปอีกเพราะต้องกลั้นยิ้มเมื่อนิ้วก้อยเล็กๆของตัวเองถูกนิ้วใหญ่เกี่ยวไว้เบาๆแล้วเดินไปพร้อมกัน
TBC.
+++++++++++++++++++ 50%++++++++++++++++
มาแล้วจ้ามาแล้วววววว ตอนนี้พี่มันอ้อยระดับแม็กซ์ น้องระเหิดตัวเองหายไปในอากาศเลยจ้า ตอนนี้
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านจริงๆที่เอ็นดูน้องต่ายแคระและหมั่นไส้อีหมีไปพร้อมกับเรา
ขอบคุณทุกการแนะนำในคอมเม้นจริงๆ ทั้งเรื่องคำผิดหรืออื่นๆ เราจะทำการแก้หลังจากเราเขียนเสร็จทั้งหมดค่า
ขอบคุณทุกท่านจริงๆที่รักเรื่องนี้จนอยากให้มีการรวมเล่มเกิดขึ้น
อีพี่หมีและต่ายแคระอยากให้ทุกคนอ่านเรื่องรักตามสั่งแล้วยิ้มตามไปด้วยกันนะค่า เพราะฉะนั้นอยู่กับเราไปนานๆเนอะ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
o18 :o8: :-[ โหหหหหหหห มาสักที เข้ามาดูทุกชั่วโมงเลย #พี่หมีกระต่ายแคระ
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มตามเลย
-
อื้อหือ เพื่อนร่วมทริปคงหมั่นมาก
-
สั้นเกินไป. มาต่ออีก. อีพี่มันเจ้าของไร่อ้อย. อีกไม่นานกระต่ายน้อยต้องถูกกินแน่ๆ ขอบคุณมากค่ะ
-
เค้าคบกันแล้ว อะฮิ้ว น่ารักอ่ะ พี่นาฎยแมนมาก ๆ
-
อยากไปด้วย 55555 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เป็นแฟนกันแล้ว อิจฉา :hao7:
-
สุดๆ อ่ะคู่นี้ เขินแทนคนรอบข้าง 5555
-
คุณพี่นี่เอะอะจะฟัดน้องอย่างเดียวเลยนะ อิจฉา อยากฟัดมั่ง :katai4: :katai4:
-
ชอบที่พี่นาฏยบอกว่า ไม่งื้อ 555555 คือห้ามปฏิเสธใช่ไหมอีพี่หมี
-
ว๊ากกก โดดค่ะ ดิฉันเขิลจนจะโดดบงเขื่อนแล้วววว
-
ชอบมากเลยยยยยยยยย
อยากจิคราย ขอบคุณมากเลยค่ะ
เรายิ้มตลอดเลย คือแบบดีย์อ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
อ้อยหนักมาก เขิลหนักมากเช่นกัน
-
:o8:ปวดแก้ม
-
น้ำตาลหกเรี่ยราดแล้วววว มดขึ้นเต็มเลยยยยย :hao3:
:impress2: :-[
-
อื้อหืออออ มีเดินเกี่ยวก้อยกัน อื้อหือออออ
นี่ก็ปวดแก้มไปกับน้องแล้วเนี่ย
-
ไม่เป็นไรค่ะ เนื้อเรื่องเรื่อยๆเอื่อยๆ แต่พี่นาฏยไร่อ้อยกว้างมาก
ไร่อ้อยนี่อีกหนึ่งธุรกิจในครอบครัวรึเปล่าค่ะ พี่นาฏย :katai2-1: :katai2-1:
-
ตายค่ะตาย
เจอความหวานของพี่นาฏยเข้าไป
ตายเรียบกันเลยค๊าาาาาาา
:-[ :-[
-
หวานนนน
-
หวานเข้าไป หวานกันเข้าไป คนโสดอย่างนี่ นั่งเหงาเลย :ling2:
-
ฮู้ยยยยยยย เขินแทนหนักมากกก
-
เขาคบกันแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
มีความหวานนน
-
:a11: :a11: :a11:
-
:-[ :m1: :m3: :m17: คบกันแล้วหวานมากกกกกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮืออออ ฟินนน :-[
-
โอ้ยยย พี่ก็อ่อยหนักมาก เขินมากค่ะ :m3:
-
เขินและฟินไปพร้อมกัน งื้อ~
-
เสมือนพี่นาฏยเอาน้ำอ้อยมาสาดดดด :impress2: :impress2:
-
พี่นาฏตคนดุพอหวานก็หวานมากกกกก มากๆๆๆ คนน้องก็เขินไปสิ เขินเข้าไป๊
คนอ่านก็ด้วย อรั้ยยยย
ขอบคุณค่ะ
-
หวานไม่เกรงใจเพื่อนเลยนะ :-[
-
อร๋ายยยยย คบกันแล้ว
-
ฟินนนน จิกหมอนแทบขาด :-[
-
:pig4: :pig4:
-
หูยยยยย
เขินนนนนน
คนพี่คืออ้อยคว่ำระเนระนาดอ่ะ
:mew1:
:กอด1:
-
ตอนนี้หวาน มดจะขึ้น
-
:-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จ้าาาา อิจไปอีก
-
ขยับสถานะ เพื่อขยายขอบเขต แผนพี่นาฏยนี้น่ารัก เนอะ~
-
น้ำตาลเกาะจอ กันไปจ้า
-
:-[ :o8: :-[ :-[
-
ขอบคุณ :)
-
คบแล้วววววววววววว :mew1: :mew1: :mew1:
-
กระต่ายแคระ น่ารัก
ดีมากไม่คิดอะไรเข้าข้างตัวเอง
พี่นาฏย ยืนยัน ขอคบเป็นแฟนแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
บทที่ 22.2
“รถไฟขบวนพิเศษที่...ถึงชานชะลาสถานีกรุงเทพฯ...” เสียงประกาศจากนายสถานีพร้อมกับรถไฟที่ลดความเร็วลงเรื่อยๆ จนจอดสนิทเทียบชานชะลาพอดิบพอดี
ผู้โดนสารบนรถค่อยๆทยอยเก็บของเพื่อลงจากรถไฟ พวกจันทร์เจ้าก็ตื่นกันหมด บิดขี้เกียจแก้เมื่อย ความร้อนจากอากาศและความเมื่อยล้าจากการนั่งรถไฟนานทำให้พวกเขาดูเหนื่อยอ่อนกว่าปกติ
ยิ่งพี่นาฏยที่ดูก็รู้ว่าขี้ร้อนเพราะว่าแผ่นหลังชุ่มไปด้วยเหงื่อจนแนบไปกับเนื้อ
“โอยยยย ล้ามาก” เอ็ดมันด์บิดต้นคอ ยืดแขนจนได้ยินเสียงกระดูกดังกรอบแกรบ ตัวสูงใหญ่ของเขาไม่เหมาะกับการนั่งที่แคบๆนานๆ ยิ่งต้องมาแบ่งเก้าอี้คนละครึ่งแล้วยิ่งไปกันใหญ่
“กูลาละวันนี้ ไม่ไหวละ” หนุ่มลูกครึ่งพูดด้วยเสียงยานคาง เตเตส่ายหน้ามองมันอย่างอ่อนใจ คนที่ต้องลำบอกไปส่งมันที่บ้านมันก็คือเขาอีกนั่นแหละเพราะว่าไอ้ฝรั่งขี้นกมันไม่ชอบขับรถในเมือง มันบอกว่ามันเป็นฝรั่งมันไม่ชินกับรถติดๆในบ้านเรา
ถรุยยยย ไอ้ตอแหล
จันทร์เจ้าขยี้ตาหนุบหนับเพราะว่านอนมาเกือบตลอดทางขากลับ
“ไอ้เจ้ากลับไง?” ไอ้อัชถาม เขาไม่เอารถมาและว่าจะนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปต่อไฟฟ้าลอยฟ้าเอา แต่ดูเหมือนว่าคงไม่ต้องรอคำตอบจากเพื่อนแล้วมั้ง
“ผมไปส่งเอง” ออกตัวแรงกว่านี้มีใครอีกไหมครับพี่
อชิระสบตาคมกริบของรุ่นพี่ประมง แววตาสุขุมลึกทำให้เขามั่นใจว่าเจ้าตัวจริงจังกับเรื่องของเพื่อนเขามากแค่ไหน
...เขาวางใจ…
ที่จะฝากเพื่อนเขาไว้ในความดูแลของอีกฝ่ายสักที
แยกย้ายกันกลับบ้านคนละทาง ใครมากับใครก็กลับกับคนนั้น จันทร์เจ้าเดินต้อยๆตามร่างสูงใหญ่ไปขึ้นรถที่จอดทิ้งไว้ที่ลานจอดรถตั้งแต่เมื่อเช้า พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าในอีกไม่นาน สถานีกรุงเทพฯยามเย็นแต่ไม่ได้ลดความคึกคักไปแม้แต่น้อย
รถยนต์คันหรูจอดทิ้งอยู่มุมหนึ่ง นาฏยปลดล็อคก่อนจะเอากระเป๋าเป้วางไว้ด้านหลัง เปิดแอร์เบอร์แรงสุดเพื่อให้รถมีอากาศถ่าเทเนื่องจากจอดตากแดดมาทั้งวัน
“ง่วงก็หลับไป” เห็นกระต่ายแคระอ้าปากหาวหวอดๆ ตากลมๆจะปิดๆหลังเจอแอร์เย็นฉ่ำเข้าไป กอดหมอนอิงในมือแน่น แก้มกลมๆขึ้นสีจาง “ตัวรุมๆหรือเปล่า?”
ฝ่ามือใหญ่แตะที่หน้าผากมน ความอุ่นที่สูงขึ้นเล็กน้อย นาฏยขมวดคิ้ว เพราะวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนจัดและตากแดดเลยอาจจะเป็นไข้แดดหรือเปล่า
“อืม...น่าจะอะครับ ครั่นเนื้อครั่นตัว” เขารู้สึกเป็นมาสักพักแล้วระหว่างขากลับ เขาป่วยง่ายตอนที่โดดแดดหรืออากาศร้อนจัด มันจะเป็นไข้แดดตลอดเลย เลยไม่ค่อยชอบตากแดดเท่าไร สงสัยกลับไปต้องอัดพาราสักเม็ด
“หลับซะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วผมปลุก” นาฏยลูบกลุ่มนุ่มเบาๆเหมือนกล่อมเด็ก พอเห็นลมหายใจสม่ำเสมอของอีกฝ่ายเป็นสัญญาณว่าหลับเรียบร้อยจึงค่อยๆออกรถ
“คุณตื่น” เขย่าร่างเล็กที่นอนมาตลอดทาง ดูท่าคงเพลียมาก
นัยน์ตากลมลืมขึ้นตามแรงเขย่าเบาๆ รถยนต์มาจอดที่หน้าบ้านเขาพอดิบพอดี เขาขอบคุณพี่นาฏยที่มาส่ง
“พี่นาฏยจะดื่มอะไรก่อนมั้ยครับ?”
“ไม่เป็นอะไร ฝากสวัสดีที่บ้านคุณด้วย” มือใหญ่ลูบหัวทุย ยิ้มจางๆ จันทร์เจ้ายิ้มตอบให้
“ไปละครับ” เปิดประตูลงจากรถเดินไปที่ประตู หันมาโบกมือให้คนขับด้วย
นาฏยเปิดกระจก กวักมือเรียก จันทร์เจ้าก้มหน้าเข้าไปใกล้ งุนงงว่าพี่นาฏยลืมอะไรหรือเปล่า
“ครับ?”
“เอาไว้คราวหน้าผมค่อยมาสวัสดีบ้านคุณใหม่...” ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “แต่ไม่ใช่ในฐานะรุ่นพี่”
จบประโยค เจ้าตัวก็ดึงแก้มป่องๆอีกครั้งแล้วออกรถไป กระต่ายแคระยืนเอ๋ออยู่สักพัก จนหน้าขาวๆขึ้นสีจัดเมื่อเข้าใจหมายอีกฝ่ายว่าหมายถึงอะไร
“พี่นาฏย...บ้า” บ่นอุบอิบแต่แก้มกลมๆแดงจนสุก
หลังจากทริปรถไฟวันนั้นเขากับพี่นาฏยก็ยังเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลง พี่นาฏยมารับบ้างถ้าเจ้าตัวว่าง ไปกินข้าวที่โรงอาหารบ้างซึ่งแน่นอนว่าจันทร์เจ้าทำข้าวกล่องให้อีกฝ่ายเหมือนเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ...คนรอบข้างต่างหาก
บางครั้งจันทร์เจ้าก็เจอกลุ่มรุ่นพี่ผู้หญิงเอาขนมนมเนยมาฝาก มีการบอกว่าเอาไปฝากเผื่อพี่นาฏยด้วย บางทีก็มีคนมาขอถ่ายรูป
ด้วยบ้าง บางกลุ่มก็เข้ามาถามว่าไม่ได้อยู่กับพี่นาฏยหรอ แล้วพี่นาฏยไปไหน เขาก็ได้แต่ตอบว่าพี่นาฏยอยู่คณะเรียนอยู่
ที่เพิ่มขึ้นเรือยๆคือจำนวนขนมนมเนยต่อวันที่รู้สึกจะเริ่มเยอะจนกินคนเดียวไม่ไหว แบ่งแจกจ่ายเพื่อนๆในคณะบ้าง
ที่ไม่เหมือนเดิมอีกอย่างคือ…
‘NathyaChanchao_FC’
เพจเฟสบุ๊คที่เปเปส่งมาให้ดู บอกว่าเป็นเพจที่กำลังบูมมากในโลกออนไลน์ คนกดไลค์เพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ มีการเอาไปแชร์วนในเพจมหาลัยด้วย คือมันก็มีเพจของคนอื่นๆด้วยแต่ว่าเพจนี้กำลังมาแรงสุด
“เอ่อ...ถ้าฝากให้พี่นาฏยเอาไปให้เจ้าตัวเลยไม่ดีกว่าหรือครับ?” เขาถามตาปริบๆระหว่างที่เจอคนกลุ่มหนึ่งดักหน้า แต่ละคนถือขนมใส่ถุงน่ารักคนละถุงสองถุง
“ก็ให้น้องเจ้ากับพี่นาฏยพี่ละจ้า” สาวแว่นคนหนึ่งตอบ คงเป็นรุ่นพี่ปีสองละมั้ง
“พี่นาฏยหน้าดุ ไม่กล้าให้ ให้น้องเจ้านี่แหละ”
จันทร์เจ้าหัวเราะตาม จริงๆก็หน้าดุนั่นแหละ คนอื่นๆถึงกลัวอยู่เนี่ย
“พี่นาฏยใจดีครับ” เขายิ้มแก้มตุ่ย พี่นาฏยใจดีที่สุด
“กรี๊ดดด เขาแก้ตัวแทนกัน” เสียงสาวๆในกลุ่มนั้นกรีดร้องขึ้นมา แต่ละคนมองเขาด้วยสายตา...เอ่อ...ที่ดูจะเรียกว่า...ฟิน?...
“ทำไมมายืนตรงนี้?” เขาสะดุ้งเมื่อเสียงมีเสียงทัก
“กรี็ดดดดดด พี่นาฏย”
กลุ่มเธอตายสงบแล้ว พี่นาฏยมาค่ะ พี่นาฏยตัวเป็นๆมาถึงที่เลย
“พี่นาฏย?” น้องทักทาย ยิ้มจนแก้มกลมๆตุ่ย ความเขินยังมีอยู่แต่ก็ลดลงมาบ้าง
“มาทำอะไรกันตรงนี้?” นาฏยเห็นเด็กตัวเล็กโดนล้อมไปด้วยกลุ่มผู้หญิงอยู่นานสองนาน ตอนแรกนึกว่าคุยกันไม่นานเลยไม่ได้
เดินมา แต่ว่าเห็นทีจะไม่ใช่
“พวกเราเอาขนมมาให้น้องค่ะ” คือกลัวก็กลัวนะ แต่ตัวจริงมาอยู่ตรงหน้าทั้งที ขอหน่อยเถอะ “มีฝากพี่นาฏยด้วยนะคะ”
นาฏยพยักหน้าให้ทั้งที่ยังทำหน้านิ่ง เป็นปกติสำหรับคนที่ไม่ได้สนิทด้วย “ขอบใจนะ” เลยได้แต่เอ่ยคำสั้นไปให้แทน
เขารู้ดีว่าคนพวกนี้ไม่ได้มีอะไร แค่เหมือนแฟนคลับตามดาราซึ่งถ้าไม่ได้เกินขอบแขตอะไรมากมายเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้าเมื่อไรที่มันเกินกว่าที่เขารับได้เขาคงไม่อยู่เฉยแน่นอน
“พี่นาฏย” มือเล็กกระตุกแขนเสื้อ จันทร์เจ้าทำปากขมุบขมิบ
“อย่าทำหน้าบึ้งสิครับ” ถึงพี่นาฏยจะใจดีแค่หน้าดุ แต่ก็มีคนไม่น้อยที่ชอบบอกว่าพี่นาฏยหยิ่งยะโส แต่เขาว่ามันเป็นนิสัยของพี่
นาฏยมากกว่าเพราะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยจะพูดอะไรทำให้คนอื่นลือไปต่างนานา จันทร์ไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าพี่นาฏยเป็นคนแบบนั้น
นาฏยทำห้านิ่งตาดุเหมือนเดิม แต่เหมือนกระต่ายจะอัพเลเวลเล็กน้อยเพราะนอกจากไม่ค่อยจะกลัวแล้วยังย่นจมูกใส่อีก
“งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะค่า ไม่รบกวนแล้วค่า” สาวๆที่รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มเป็นส่วนเกินแถวๆนี้เลยจะขอหลบฉากออกไปดีกว่า
คนตัวเล็กยิ้ม ขอบคุณอีกหลายครั้งที่อุตส่าห์เอาขนมมาฝาก รับปากว่าจะทานให้หมดรวมถึงจะแบ่งพี่นาฏยด้วย
พอคนกลุ่มใหญ่หลบฉากไป นัยน์ตาคมดุก็มองกระต่ายแคระที่หอบถุงขนมเอาไว้เต็มมือ
“กินหมดหรือ?”
“เจ้าขากินหมดนะ” พี่นาฏยสั่งให้แทนตัวเองแบบนี้ พอเขาลืมหรือไม่ได้พูดล่ะก็...จะโดนทำโทษทุกครั้งเลย ไม่เห็นยุติธรรมเลย
....แต่ว่าทำโทษอะไรนั้นขอไม่บอกนะครับ…
“อ้วนนะ” จริงๆกระต่ายไม่ได้อ้วนอะไรหรอก เป็นเด็กที่มีเนื้อหนังกำลังพอดี ไม่อ้วนไม่ผอมเกินไป แต่ว่าช่วงนี้เห็นจะเริ่มกินเยอะ
ขึ้นเพราะมีคนเอาขนมมาฝากเกือบทุกวัน บางครั้งกินจนแก้มนุ่มนิ่มย้วยไปหมดเพราะขนมเต็มปากเห็นแล้วอยากดึงในยืด
“ฮื้อ ไม่อ้วนสิ พี่นาฏยชอบว่าเจ้าขา” เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าพี่นาฏยปากร้ายอะ ชอบว่าว่าเดี๋ยวอ้วน เดี๋ยวแก้มย้วย จนกลัวเลยว่าหรือเขาอ้วนขึ้นจริงๆ แต่ช่วยไม่ได้นี่นาเพราะว่าขนมมาแต่ละทีอร่อยๆทั้งนั้น
อย่างวันนี้มีทาร์ตไข่ร้านที่เขาชอบด้วย ไม่รู้ว่าพวกพี่รู้ได้ไงว่าเขาชอบกินอะไร ส่วนของพี่นาฏยเขาแอบส่องๆดูละ เป็นเมล็ดกาแฟคั่วจากร้านนางเงือกสีเขียวชื่อดัง พี่นาฏยไม่ได้ชอบกินกาแฟแต่เขาเดาว่าคนซื้อไม่รู้จะซื้ออะไรให้มั้ง ฮ่าๆ
“นี่ครับของพี่นาฏย” ยื่นถุงให้เจ้าของ
นาฏยเอื้อมไปรับ คว้าถุงทั้งหมดมาถือเอาไว้ พยักเพยิดให้กระต่ายไปเอากระเป๋ามาได้แล้ว จันทร์เจ้าววิ่งดุกดิกกลับไปเอาสัมภาระตัวเอง
“วันศุกร์ตอนเย็นว่างไหม?”
จันทร์เจ้าหันไปมองคนถาม “ก็ว่างครับ ไม่ได้ไปไหน”
คนขับรถพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
พอรถคันหรูมาจอดที่ห้างสรรพสินค้าแถวมหาลัย คือวันนี้ที่มาก็คือจันทร์เจ้าอยากได้หนังสือนิยายเล่มใหม่ แต่ว่าหาซื้อแถวบ้านไม่ได้เลยต้องถ่อมาถึงห้าง
“พี่นาฏย วันศุกร์ทำไมหรือครับ?” เขายังสงสัย
“ผมจะพาไปฟิตเนท” นาฏยดึงแก้มกลมๆจนย้วยออกมาข้างหนึ่ง
หา!!!
จันทร์เจ้าจับแก้มตัวเองทำตาโตอ้าปากใส่แผ่นหลังที่เดินนำหน้าไปแล้ว
เดี๋ยวก่อนนะ!!!
อ้าว เฮ้ย!
ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า…
พี่นาฏยกลับมาอธิบายก่อนเลยนะว่าเจ้าขาอ้วนถึงขนาดต้องไปลดพุง กระชับหน้าท้องแล้วหรออออออ
โฮฮฮฮฮ เจ้าขาไม่ได้อ้วนน้าาาาาาาาาาาาาาา
TBC.
+++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++
มาแล้วจ้ามาแล้วววววว อีกครึ่งตอนที่เหลือมาแล้วจ้าาา
ตอนนี้พี่มันอ้อยระดับแม็กซ์ น้องระเหิดตัวเองหายไปในอากาศเลยจ้า ตอนนี้
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านจริงๆที่เอ็นดูน้องต่ายแคระและหมั่นไส้อีหมีไปพร้อมกับเรา
ขอบคุณทุกการแนะนำในคอมเม้นจริงๆ ทั้งเรื่องคำผิดหรืออื่นๆ เราจะทำการแก้หลังจากเราเขียนเสร็จทั้งหมดค่า
ขอบคุณทุกท่านจริงๆที่รักเรื่องนี้จนอยากให้มีการรวมเล่มเกิดขึ้น
อีพี่หมีและต่ายแคระอยากให้ทุกคนอ่านเรื่องรักตามสั่งแล้วยิ้มตามไปด้วยกันนะค่า เพราะฉะนั้นอยู่กับเราไปนานๆเนอะ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
เจ้าขา น่ารักอ่ะ
:mew1:
-
เจ้าขาจะโดนพี่นาฏยจับออกกำลังกายแล้ววววว555
-
พี่นาฏยทำลายความฟินทุกอย่างของน้องเจ้าขา โดยการพาไปออกกำลังกาย ฮ่าาาาาา
-
คุณนาฏยไม่รู้อะไร อวบๆสิิฟัดหนุกดีี
-
โถ่ พี่นาฏยจะลากน้องไปออกกำลังกายซะละ แต่อย่าให้แก้มน้องหายนะ ขอแก้มป่องๆของน้องไว้
-
มีแฟนดี ขี้เป็นห่วงก็งี้แหละ กินเยอะก็ต้องออกกำลังกายเยอะนะจ้ะ ห้า ๆ
-
งื้อออออ เจ้าขา น่ารักสุด อิจฉา พี่นาฏย อ่ะเห้ยยย
-
#พี่นาฏยคนจริง
แล้วอะไรคือมัดมือชกอ่ะพี่นาฏย น้องหยุ่นๆ น่ารักกำลังดีเหอะ
-
น่ารักกกกกกกกก
-
มีความหวาน ละุมุน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกดีคะ
ติดตามจ้า :L2:
-
ทำโทษอะไรกันน่ะ :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆเจ้าขาา
-
น่ารักมุ้งมิ้งกันมาก
-
พี่นาฎยอ่อยระดับสุดยอด
:-[ :-[
-
เจ้าขาไม่ได้อ้วน เจ้าขาแค่ไม่อยากให้คนที่ให้ขนมมาเสียใจเท่านั้นเอง
พี่นาฏย ไม่เข้าใจเจ้าขาเลย *ทำตากระพริบ ปิ๊บๆ ใส่พี่นาฏย* :mew3:
-
น่าสงสารกระต่ายแคระ 5555555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
ทำร้ายพุงน้องหนักมาก พาไปฟิตเนตเลยหรอ
-
พี่นาฏตลก 5555
-
ดูทำกะเจ้าขาสิ อ้วนแระผิดไง้ ห๊าาาาา!!
-
น่ารัก น้องเจ้าขาไม่อ้วนนะะะะ มีแฟนคลับด้วยไรด้วย ก็น่ารักขนาดนี้
แทนตัวน่าเอ็นดูมาก พี่นาฏตก็โคตรจะละมุน
ขอบคุณค่ะ
-
ตัวพี่นาฏยเองก็อยากหยิกแก้มน้องยังจะพาน้องไปฟิตเนสอีกเหรอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจังเจ้าขาาาาาาาาาาา งือออออออออออออ
น้องนุ่มนิ่มน่ากอดดีนะพี่ อิอิ
-
รอน้า
-
อ่านไปเขินไปคือร่ะ ตอบบบบบบบบ ประหนึ่งว่าชื่อเจ้าขา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักสุดพลัง
-
กระต่ายแคระยิ่งกลมๆ อวบๆก็ยิ่งน่ารักนะพี่นาฏย นุ่มนิ่ม น่ารัก น่าฟัดสุดๆ
-
พี่นาฏยนี่มันพี่นาฏยจริงๆ ยอมค่ะ!
ปล. กระต่ายแคระสู้เค้านะลูก อย่าแพ้ไปซะทุกทางนะ
-
ฟินนนน~
-
โอ๊ยไม่ไหวแล้วน้องเจ้าน่ารักไปไหนอย่างนี้พี่นาฏยไม่หลงให้มันรู้ไป :-[ :impress2:+1กับเป็ดนะคะ
-
มีความแทนตัวเองว่าเจ้าขา น่ารักมากมาย
พี่นาฏยให้แต่น้องแทนว่าเจ้าขา
เมื่อไรตัวเองจะเลิกใช้ผมแล้วใช้พี่แทนล่ะ
-
โอ้ยยยยย น่ารักมากครับ
ชอบเรื่องนี้อะ เรื่อยๆน่ารักดี ฟินนนนน
-
ตัวนิ่ม ๆ ก็น่ารักดีนาาา
-
:m1: :m1: :m1:
-
อ่านแล้วรู้สึก หิวววววว
-
บทที่ 23
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว” นาฏยชี้ไปที่ห้องน้ำของโรงยิม
จันทร์เจ้าเบ้หน้า
หนีไม่พ้นครับ…
วันศุกร์ตอนเย็นตามที่บอกไว้ไม่ขาดไม่เกินสักนิด พอเลิกเรียนปุ๊บ ร่างสูงใหญ่ของนาฏยแห่งคณะประมงปีสามก็ยืนพิงเสาอยู่ใต้ตึกคณะบริหารพอดี ทุกคนแถวนั้นเริ่มชินตาเสียแล้วกับการที่มีคนดังของมหาลัยมายืนรอแฟนที่ใต้ตึก
แรกๆก็มีคนให้ความสนใจรุ่นพี่หน้าหล่อแต่ดุดันคนนี้ มีเสียงซุบซิบให้ได้ยินบ้าง แต่ทุกคนก็ต่องอดยอมรับไม่ได้ว่าอิจฉาเด็กปีหนึ่งหน้าขาวแก้มย้วยที่ได้พี่นาฏยไปครอง
นาฏยผันตัวมาเป็นแขกประจำของคณะบริหารจนไอ้อัชล้อเลียนว่าเป็นเขยคณะไปเรียบร้อยแล้ว ไอ้เพื่อนเขาก็เหมือนกันตอนแรกมีคนแซวมันก็ทำหน้าดุ ถลึงตามองเพราะว่าเขินแต่พอนานๆเข้าหน่อยสงสัยเริ่มจะมีภูมิคุ้มกันเลยไม่ค่อยจะเขินแล้ว
นัยน์ตากลมๆโตมองไปรอบๆโรงยิมที่เดิมที่พี่นาฏยเคยมาเล่นบาสกับเพื่อนๆ แล้วไหนบอกจะพาไปฟิตเนทไงอะ พามาโรงยิมทำไม?
“อ่าว ไม่ได้ไปฟิตเนทหรือครับ?”
“ที่นี่แหละ” นาฏยชี้ “ผมไม่ชอบเข้าฟิตเนทพวกนั้นเท่าไร” เขารู้สึกว่าการออกกำลังกายบางทีไม่จำเป็นต้องเสียเงินขนาดนั้น อีกอย่างเขาชอบเล่นกีฬามากกว่าการไปยกดัมเบลอะไรเถือกนั้น
“มาเล่นบาสหรือครับ?” แต่เท่าที่เห็นไม่น่าใช่เลยเพราะว่าแป้นบาสถูกเก็บพับขึ้นไปอยู่ สนามก็มีคนมากกว่าจะมาตั้งทีมบาสด้วย มีคนถูกพื้นสนามอยู่
“วันนี้สนามเป็นของชมรมคาราเต้ แต่เขาให้คนนอกซ้อมได้ด้วย ทีมชาติก็ซ้อมไป แต่ว่าเขาก็มีคนสอนสำหรับคนที่สนใจ”
คาราเต้? เคยได้ยินนะที่เหมือนๆกับเทควันโดอะไรหรือเปล่า?
“ที่เหมือนเทควันโดหรือครับ”
“อืม ก็เป็นศิลปะป้องกันตัวเหมือนกัน แต่เทควันโดเป็นของเกาหลีแต่คาราเต้นี่ของญี่ปุ่น”
ตอนนี้เริ่มเห็นคนเข้ามาเพิ่มเรื่อยๆ บางคนใส่ชุดขาวทั้งตัวที่เอวมีสายคาดสีต่างกัน ชุดดูไปดูมาคล้ายเทควันโดที่เคยเห็นแต่ดูแล้วผ้าจะหนากว่าหน่อย
“ไปเปลี่ยนชุด”
เมื่อวานพี่นาฏยสั่งให้เขาเตรียมกางเกงวอร์มขายาวและเสื้อยืดมา ยังสงสัยเลยว่าทำไมต้องขายาว
เขาเข้าไปห้องน้ำไม่นานเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาเห็นพี่นาฏยใส่ชุดสีขาวทั้งตัวอย่างที่เห็นข้างนอก ตัวเสื้อเป็นเชือกผูกกันเลยทำให้เวลาขยับเห็นรอยแหวกตรงกลาง แผ่นอกแกร่งกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบ
จันทร์เจ้ารู้สึกตัวเองเลือดลมเดินดีขึ้นมาทันที จมูกเริ่มร้อนๆ คงไม่ใช่ว่าเลือดกำเดาไหลหรอกนะ ทุเรศตายชักเลย
พอออกมาจากห้องน้ำ สายตาของคนในโรงยิมก็มองมาที่พวกเขา ก้มหน้างุดเดินตามหลังพี่ต้อยๆ มีเสียงกรี๊ดเบาๆจากสาวๆคณะต่างๆที่มาลองซ้อมาคาราเต้ด้วย ไม่ได้มีแต่หนุ่มถึกๆนะครับ แต่สาวๆบางคนก็ยอมมาซ้อมเล่นเพราะจะแอบมาส่องหนุ่มในชุดคาราเต้กันมากกว่า ฮ่าๆ
จันทร์เจ้าทำตาโตเมื่อเห็นพี่นาฏยหยิบสายคาดเอวขึ้นมา
“โห สายดำ” ถึงจะไม่เคยเรียนแต่ก็พอรู้มาบ้างว่าขั้นสูงสุดคือสายดำและขั้นแรกเลยคือสายขาว
จากที่ลองมองๆในสนามแล้วมีคนคาดสายดำไม่มากแล้วก็มีสายเหลือง สายเขียว สายฟ้าคละๆกันไป สายขาวเห็นทีจะเยอะสุดและก็คนที่ไม่มีสายอย่างเขาในชุดวอร์มทั่วไป
พวกสายดำที่เห็นมีธงชาติไทยติดอยู่ตรงหน้าอกด้วย สงสัยจะเป็นพวกทีมชาติที่พี่นาฏยบอก พี่นาฏยพาเขาวอร์มอัพด้วยการยืดเส้นยืดสาย
“กว่าจะโผล่หัวมานะไอ้นาฏย” ชายหนุ่มรูปร่างเตี้ยกว่าพี่นาฏยแต่หุ่นบึกกว่าเดินมาตบไหล่ คนนี้คงเป็นทีมชาติเพราะว่ามีธงชาติไทยติดอยู่
“เออ กูไม่ได้เป็นทีมชาติอย่างพวกมึง” นาฏยตอบนิ่งๆ
“ไอ้ห่า กูเสียดายฝีมือมึงมาก อย่างมึงนี่ติดทีมชาติสบายๆเลยนะเว้ย” บ่นเสียดายเพราะว่านาฏยเข้ามาซ้อมตั้งแต่ปีหนึ่งพร้อมๆกัน ฝีมือดีจนโค้ชเรียกให้ไปเก็บตัว แต่เจ้าตัวกลับปฏิเสธบอกว่ามาซ้อมเพราะว่าอยากออกกำลังกายเฉยๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์สอบเลื่อนสายจนได้สายดำพร้อมๆกับพวกทีมชาติรุ่นเดียวกัน
“พาใครมาด้วยวะ?” วันนี้มันไม่ได้มาคนเดียวเว้ย
“นี่จันทร์เจ้า” ตอบสั้นๆ ไม่ได้ขยายความอะไรต่อ
รุ่นพี่หุ่นล่ำหรี่ตาลงเหมือนกำลังใช้ความคิด “จันทร์เจ้า...น้องที่มีข่าวกับมึงบ่อยอะนะ”
จันทร์เจ้าสวัสดีคนมาใหม่
“ดีๆ พี่ชื่อโอ๊ต ปีสาม เรียนอยู่วิทย์กีฬา”
มิน่าถึงชอบเล่นกีฬา
นาฏยยักคิ้วใส่เพื่อน
“พาไปเปิดตัวหน่อยดิวะ” ทีมชาติพยักเพยิดไปที่กลุ่มทีมชาติที่กำลังวอร์มอัพกันอยู่
ร่างสูงใหญ่โดนเพื่อนลากไปจนได้ จันทร์เจ้าเลยต้องเดินตามอย่างช่วยไม่ได้ พอมาอยู่ในดงทีมชาติรู้สึกตัวเองเป็นเด็กน้อยเลย แต่ละคนรูปร่างบึกทั้งนั้น ขนาดผู้หญิงสองสามคนยังดูเฟิร์มแข็งแรงกว่าเขาอีก
“มาแล้วๆ”
“ไงนาฏย” หนึ่งในนั้นทัก ร่างกายกำยำของอีกฝ่ายเริ่มมีเหงื่อ
“ดีครับพี่เก่ง” เก่งเป็นรุ่นพี่ปีห้าของชมรมและเป็นผู้นำทีมชาติในมหาลัยเขาไปแข่งตามรายการข้างนอก
“เออๆ สนใจมาลงแข่งคาตะ*รุ่นใหญ่ไหม? กำลังขาดคนพอดี ที่ซ้อมอยู่ตอนนี้ยังไม่เข้าขั้นสักคน” ที่พี่เก่งพูดถึงก็คือการแข่งขันคาตะ หรือ ท่าเพลงมวย ที่มีตั้งแต่ท่าเพลงมวยพื้นฐานไปจนถึงระดับสูง ตอนมาใหม่จะได้เรียนท่าเพลงมวยขั้นพื้นฐานพอสอบเลื่อนขั้นสูงขึ้นก็จะได้เรียนท่าเพลงที่ยากขึ้นไป
(*Kata (型 คาตะ) เป็นท่าเพลงมวย ในคาราเต้ คาตะมีความสำคัญมาก คาตะสามารถบ่งบอกถึงลักษณะเด่นของในคาราเต้แต่ละสำนักได้ว่า สำนักนั้น ๆมีจุดเด่นในการต่อสู้อย่างไร) (Soure: Google)
“หึ ก็ได้นะพี่ แต่ว่าไม่ได้เป็นทีมชาติเขาให้ลงหรอ?” จันทร์เจ้าตาโตเมื่อเห็นพี่นาฏยตกลง
“ได้ดิวะ ไม่ได้กูก็จะให้ได้อะ แต่มึงพูดจริงเปล่าวะ” เก่งถาม ไอ้รุ่นน้องจอมหยิ่งนี่เรียกให้ลงแข่งกี่ทีไม่เคยลง แต่ครั้งนี้ลองถามเล่นๆแต่มันเสือกเอาจริง “งั้นลงคูมิเต้**ให้ด้วยดิวะ จะได้ครบเซ็ท”
(**Kumite (組手 คุมิเต้) เป็นการต่อสู้) (Source: Google)
“อืม” นาฏยตอบเฉื่อยๆ เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มฝืดๆเลยอยากจะลองเข้าแข่งดูบ้าง อีกอย่างอยากวัดฝีมือตัวเองอยู่เหมือนกัน อยากลองหาประสบการณ์ดู โลกภายนอกยังมีอีกหลายคนที่เก่งกว่าเขา
“ดีเว้ย ไอ้โอ๊ตมึงจดชื่อไอ้นาฏยลงไปเลย” คนในทีมดูดีใจมากที่จะได้นาฏยไปร่วมทัพแข่งขันอีกคน “งั้นมึงมาบ่อยๆหน่อยๆจะได้ฝึกหนักๆ ไปแข่งจะได้ไม่ขายขี้หน้าเขา”
นาฏยพยักหน้ารับ ระหว่างนั้นก็วอร์มร่างกายไปด้วยสลับกับสอนกระต่ายแคระตาโตให้ทำตามแต่ดูเหมือนเด็กแคระจะหลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของคนในกลุ่มมากกว่า เดี๋ยวก็โดนผู้หญิงจับแขนจับแก้ม กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ แก้มป่องแดงๆเพราะเขิน มีแต่คนมองคนแกล้ง
“นาฏย ฉันขอฟัดน้องได้ไหมมมม” พี่สาวสายดำคนหนึ่งยิ้มกว้าง “น้องน่ารักมาก ฮืออออ ฉันเป็นผู้หญิงยังยอมแพ้”
“ฟ่าง อย่างเธอยังนับอีกหรอ” แล้วคนพูดก็โดนพี่ฟ่างเตะตูดเต็มๆ ยิ่งเป็นคาราเต้ด้วยแรงใส่แรงไม่ยั้งอีกต่างหาก
ระหว่างที่กำลังจะวอร์มเสร็จ หูกฌได้ยินเสียงคนร้องโดยหวนจนน่าตกใจ จันทร์เจ้าหันไปมองตามต้นเสียง
เห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มแต่หน้าตาไม่เหมือนคนไทย ออกเป็นชาวตะวันออกกลางกำลังดัดหลังคนที่นั่งอยู่บนพื้นให้ก้มลงไป คนนั้นอยู่ในชุดคาราเต้สีขาวคาดสายดำเหมือนพี่นาฏย คนร้องโอดโอยเป็นหนุ่มร่างตุ้ยนุ้ยในชุดวอร์ม เอ่อ น่าจะเรียกได้ว่าอ้วนเลยมากกว่าเพราะกลมซะขนาดนั้น คือเห็นแล้วแอบยิ้ม
“โอ็ยยย ไอ้เชี่ย เบาๆๆๆ เบาๆหน่อย กูเจ็บบบบบ” พี่ตุ้ยนุ้ยแก้มกลมสีแดงเรื่อเพราะร้อน โดนจับกางขาดันหลังให้ลงไปราบกับพื้น
“ยืดลงไป” เสียงทุ้มเข้มแต่ฟังดูเปร่งๆเหมือนยังพูดไม่ชัด
“ไม่ไหวววแล้วววว ปล่อยกูๆๆๆ ฮืออออ ไอ้ฟาโรห์ปล่อยๆๆๆๆ” หนุ่มร่างตุ้ยนุ้ยร้องลั่น คนอื่นมองด้วยความขำ เป็นภาพที่เห็นจนชินตาถ้าอยู่ในชมรม
“ไอ้ชะรีฟมันแกล้งเพื่อนมันทุกครั้งเลยว่ะ” พี่เก่งขำไปพูดไป
นาฏยก็พอรู้จักอีกฝ่ายเหมือนกัน เป็นหนุ่มลูกครึ่งอียิปต์ชื่อชะรีฟ เข้ามาปีหนึ่งก็สามารถข้ามขั้นมาฝึกกับพวกทีมชาติได้เพราะว่ามันเคยเรียนจากข้างนอกมาก่อน ขึ้นปีสองก็เข้าร่วมทีมชาติกับชมรม เป็นรุ่นน้องที่ฝีมือดีเข้าขั้นทีเดียว
ที่เห็นบ่อยๆคือ ชะรีฟจะมากับเพื่อนรูปร่างอ้วนกลมเนื้อหนังหนุบหนับ หลายคนชอบเรียกว่าพะยูนบ้าง เด็กสมบูรณ์บ้าง หยั่นหว่อหยุ่นบ้าง
“ฮืออออ พี่ฟ่างช่วยพุกด้วย” หนุ่มตุ้ยนุ้ยวิ่งตุบตับมากอดพี่สาวสายดำ
“ไอ้ชะรีฟไปแกล้งหนูพุกทำไม” หนุ่มหนาคมเข้มยักไหล่ขำๆ โดนเพื่อนชี้หน้าคาดโทษ
จันทร์เจ้าขำกับภาพตรงหน้าจนไหล่กระเพื่อม “พี่นาฏยๆ พี่เขาตลกดีเนอะ” มองด้วยความสนใจ ลูกครึ่งฝรั่งหัวทองก็พอมีให้เห็น แต่ลูกครึ่งแขกอาหรับนี่ไม่ค่อยเจอแหะ
“ไปๆ พวกมึงเอาแต่เล่นกัน ไอ้ชะรีฟมึงไปนำวอร์มใหญ่เลยไป” วอร์มใหญ่คือการที่ทุกคนมายืนเป็นวงกลมแล้ววอร์มตามคนนำ ไปจนถึงการทำท่าพื้นฐานของคาราเต้
จันทร์เจ้าตั้งใจวอร์มตามที่คนนำบอก จนเริ่มรู้สึกว่าเหงื่อออกเครื่องร้อนพอดี ผ่านไปสิบหน้านาทีการวอร์มก็จบลง คราวนี้พี่เก่งแยกกันตามลำดับสาย คนที่มาใหม่ทั้งหลายถูกจัดไปอยู่กลุ่มเดียวกัน ส่วนคนอื่นๆที่พอเป็นอยู่แล้วก็ฝึกด้วยกัน ทีมชาติก็มีกลุ่มของตัวเองเพื่อฝึก
“ไอ้นาฏย วันนี้มึงฝึกกับทีมชาติเลย ไอ้ชะรีฟด้วย จะแข่งแล้ว” สองหนุ่มถูกดึงตัวออกไป คนมองตามตาละห้อย บางคนที่เข้ามาเรียนก็เพราะว่าจะได้มาส่องหนุ่มนี่ละ แถมวันนี้ไม่เสียเที่ยวเจอพี่นาฏย หนุ่มหล่อดีกรีดังจากประมง
จันทร์เจ้าที่ถูกแยกมาปะเข้ากับพี่ตุ้ยนุ้ยแก้มแดงเลยยิ้มให้ พี่เขาก็ยิ้มกลับ
“มาวันแรกหรอ?”
“ครับ”
“ดีเลยๆ เราชื่อหนูพุก ปีสองนายล่ะ”
“ผมชื่อเจ้า ปีหนึ่งครับ” ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เรียบร้อยก็ดีกว่าเล่นคนเดียวอะนะ ย่นจมูกใส่พี่นาฏยที่ยืนอยู่ไกลๆสองที ชวนมาแล้วก็ทิ้งเขาไปเฉยๆเลยๆ งอนมาก
“ย่ะ!!” เสียงทุ้มเปล่งเสียงดัง เสียงพั่บๆขอเสื้อและกางเกงสีกันจนทำให้ต้องหันไปมอง
นาฏยและชะรีฟกำลังยืนประจันหน้ากันโดยที่ตั้งการ์ดเตรียมพร้อมต่อสู้ มีทีมชาติยืนมองรอบๆ พี่เก่งเป็นกรรมการถือนกหวีดไว้
สัญญาณดังขึ้น ทั้งสองคนก็เริ่มฟุตเวิร์กกันขณะตั้งการ์ดเหมือนกำลังหยั่งเชิงอยู่ คนมองแทบลืมหายใจเมื่อร่างสูงใหญ่ของหนุ่มอาหรับก็พุ่งเข้าหารุ่นพี่ก่อน เจ้าตัวส่งหมัดหนักๆไปกลางลิ้นปี่แต่นาฏยเบี่ยงตัวหลบพร้อมปัดหมัดออกก่อนจะแย็บหมัดสวนเข้าไปในจังหวะที่อีกฝ่ายเปิดช่องว่าง
“อิปปง***” พี่เก่งผายมือไปทางนาฏย นาฏยโค้งให้กรรมการเป็นมารยาท พอมีฝ่ายหนึ่งได้คะแนนแล้วก็ต้องมาตั้งต้นเริ่มสู้กันใหม่
(***อิปปง (Ippon) เป็นการขานคะแนนในเวลาการแข่งขัน ซึ่งมีความหมายว่า 1 คะแนน)
หลังจากนั้นชะรีฟก็ได้คะแนนจากการแตะสูงเข้าที่ศีรษะของอีกฝ่ายซึ่งเป็นคะแนนสามแต้ม แต่นาฏยก็สวนกลับด้วยการแตะเข้าที่ลำตัวซึ่งนับเป็นสองคะแนน
ตอนนี้ไม่มีใครมีกำลังจะซ้อมกันอีก คนฝึกทิ้งหน้าที่ คนซ้อมก็อยากดู คือมานั่งมายืนดูการต่อสู้นี้อย่างกับการแข่งขันจริง อาจจะเพราะความจริงจังของนักสู้ทั้งสองและบรรยากาศที่พาไปทำให้ทุกคนลุ้นตัวโก่ง
เริ่มมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก พอนาฏยได้แต้มก็มีคนเฮ พอชะรีฟได้แต้มก็มีคนเชียร์ ผลัดกันรุกรับจนในที่สุดกรรมการเป่าหมดเวลา
ทุกคนปรบมือให้กับการแข่งขัน (เอาจริงๆคือแค่ซ้อม) ทั้งคู่ต่างเหงื่อโซม ผลก็คือนาฏยชนะไปอย่างเฉียวฉิวด้วยคะแนนหกต่อสี่ นาฏยตบไหล่รุ่นน้องชาวอาหรับ
“เหนื่อยไหมครับ?” จันทร์เจ้ายื่นขวดน้ำไปให้ นาฏยยืนพักอยู่ข้างสนามในระหว่างที่ชมรมพักเบรค
“อืม นิดหน่อย ไอ้ชะรีฟเตะหนักเป็นบ้า” นาฏยสบถในคอ รู้สึกปวดตุบๆตรงที่โดนแตะ เป็นเพราะเขาไม่ระวังทั้งเอง ความจริงเวลาซ้อมต่อสู้พวกเขาค่อนข้างยั้งแรงเพราะไม่ต้องการให้เกิดอาการบาดเจ็บ แต่เขาพลาดถลาเข้าไปขณะที่อีกฝ่ายออกลูกเตะมาพอดีเลยทำให้โดนเต็มๆ
ชะรีฟก็คงรู้ตัวเพราะเจ้าตัวเดินมาขอโทษทันทีหลังซ้อมเสร็จ
“ทายาไหมครับ” นาฏยมียาสามัญ ยานวดทิ้งไว้ในรถอยู่แล้วเพราะเจ้าตัวเล่นกีฬาบ่อย
“เดี๋ยวกลับไปทาทีเดียว ไม่เป็นอะไร”
หลังจากนั้นพี่นาฏยก็ต้องกลับไปซ้อมต่ออีกสักพักชมรมก็เลิกพอดี ร่างสูงใหญ่ให้ร่างเล็กไปล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พรุ่งนี้วันเสาร์มีไปไหนหรือเปล่า?”
“เปล่าครับ”
“ไปตลาดน้ำไหม?”
นี่คือชวนไปเดทใช่ไหม??? จันทร์เจ้าตาโต เผยอปากมองพี่นาฏยจนโดนดึงปากเบาๆ
“ว่าไง?”
แอบเห็นหูพี่นาฏยแดงๆ แถมเกาแก้มไม่ยอมหันมามองอีกด้วย เขากระพริบตาปริบๆ นี่พี่นาฏยหกำลังเขินใช่ไหม? ทำไมเขารู้ว่าอีกฝ่ายน่ารักท้ังที่ๆคำนี้ไม่น่าจะเหมาะกับคนสูงใหญ่ยักษ์ของอีกฝ่ายเลยสักนิด
“คิกๆ” พอเห็นอย่างนี้ก็ขำอะ ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ประหม่าแต่พี่นาฏยก็คงไม่ต่างกัน แค่เก็บเก่งกว่าก็เท่านั้น
“ขำอะไร?” โดนดุด้วยแหนะ แต่หยุดยิ้มไม่ได้เลย
“เปล่าครับ” ปิดเบาหันหน้าหนี แต่แก้มตุ่ยขึ้นเพราะกลั้นยิ้มสุดกำลัง จนโดนดึงแก้มย้วยเลย แก้มนี่โดนตลอดอะ ยืดหมดแล้ว
“ไปไม่ไป?” เสียงดุด้วย
“ไปครับ” จันทร์เจ้าหันไปยิ้มกว้างจนคนพี่ชะงัก กระต่ายแคระยิ้มน่ารักจนเขาเสียศูนย์เล็กน้อย
รถยนต์คันหรูมาจอดที่หน้าบ้านเขาเหมือนเดิม เวลานี้ป่าป๊าหม่าม้ายังคงอยู่ที่ร้านแน่เลย พี่นาฏยอยากจะลงมาสวัสดี แต่วันนี้เห็นทีจะพลาดอีกเหมือนเคยเพราะว่าไม่มีใครอยู่
“ขอบคุณครับที่มาส่ง” เขายิ้มกับคนขับที่เปิดกระจกลงมา พี่นาฏยยิ้มให้ก่อนจะเรียก
“มานี่สิ”
“ครับ?”
“พรุ่งนี้ผมมารับ” นิ้วยาวเรียวเกลี่ยแก้มกลมไปมาอย่างอ่อนโยนจนเจ้าของแก้มเขินจัด เชยคางมนเข้าไปใกล้แล้วจุ๊บเบาๆที่ปลาย
จมูกเล็ก
จันทร์เจ้ายิ้มเขิน พี่นาฏยไม่ค่อยรุ่มร่ามเท่าไรแต่ว่าพอมาทีเล่นเอาเขาจะระเบิดตัวตาย
“เจ้าขา!!!!”
?!
ร่างเล็กสะดุ้งหันไปมองหน้าประตูบ้านตามต้นเสียง
ป่าป๊า!!!!
TBC.
++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++++
มาแล้วจ้ามาแล้วววววว อีกครึ่งตอนที่เหลือมาแล้วจ้าาา
ตอนนี้พี่มันอ้อยระดับแม็กซ์ น้องระเหิดตัวเองหายไปในอากาศเลยจ้า ตอนนี้
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านจริงๆที่เอ็นดูน้องต่ายแคระและหมั่นไส้อีหมีไปพร้อมกับเรา
ขอบคุณทุกการแนะนำในคอมเม้นจริงๆ ทั้งเรื่องคำผิดหรืออื่นๆ เราจะทำการแก้หลังจากเราเขียนเสร็จทั้งหมดค่า
ขอบคุณทุกท่านจริงๆที่รักเรื่องนี้จนอยากให้มีการรวมเล่มเกิดขึ้น
อีพี่หมีและต่ายแคระอยากให้ทุกคนอ่านเรื่องรักตามสั่งแล้วยิ้มตามไปด้วยกันนะค่า เพราะฉะนั้นอยู่กับเราไปนานๆเนอะ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
:pig4: :mew1:
-
:L2: :pig4:
ฟินอย่างต่อเนื่อง
-
เอาละสิ ปะป๊าจะว่ายังไงล่ะทีนี้
-
ป๊ะป๋า เห็นแล้ว
พี่นาฎยรีบเปิดตัวด่วน
:L2: :L2:
-
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:impress2:
-
นึกว่าจะได้ฟิลแบบพี่นาฏยเป็นคู่ซ้อมให้น้อง ที่ไหนได้ไปโดนชารีฟเตะให้เคล็ดขัดยอกซะงั้น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ป๊าเห็นแล้วอะ ได้เวลาเปิดตัวเขยแล้วสินะ
-
พี่นาฎยเปิดตัวด่วนๆ เข้าตามตรอกออกตามประตูเนอะ
ต่อไปไม่ได้มาในฐานะรุ่นพี่แล้วเนอะ โฮะๆๆๆ
-
ตกใจเสียงป๊าแทนเจ้าขาเลย ฮ่าา
หนูพุก กับชะรีฟ ใช่ป่าวคะนี่
-
ขอบคุณค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
จะโดนป่าป๊า มาม๊า ว่าไรไหมนี่
-
ขอบคุณ :)
-
อ้าวเฮ้ย ป๊า มาได้ไง พี่นาฏย เอาตัวรอดได้อยู่แล้วเนอะ ยังไงหม่าม๊าก็ชอบพี่นาฏย
-
อ้าว...
-
โป๊ะแตกปะป๊าเห็นเต็มๆ!!
-
ทำไมรู้สึกจิ้น หนูพุกกับชะรีฟจัง :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มุ้งมิ้งมาตลอดจนประโยคสุดท้ายนี่ล่ะ!
ยังไงคะพี่นาฏย ยังไงดี คราวนี้ต้องลงมาสวัสดีพร้อมแนะนำสถานะใหม่แล้วล่ะ
-
จะอดไปตลาดน้ำหรือเปล่านะ เจ้าขา
-
:ling1: ตัดฉึบ!! คืออะไร!?
-
เอาละไง ป๊ามา :ling3: :ling3: :ling3:
-
:pig4:
-
อย่าดราม่าน้าาา
-
จันทร์เจ้า น่ารัก แก้มป่องโดนดึงแก้มซ้า
พี่นาฏย แอบเขินจันทร์เจ้าด้วย
เอาละสิ....ปะป๊า เห้นฉากสวีท
พี่นาฏยจุ๊บจมูกน้องด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาแล้ว ป่าป๊าออกอาการหวงลูกเลย55555
-
ขุ่นพ่อมาาาา ต้องยกขันหมากมาขอลูกเขาป่ะเนี่ย มาจุ๊บหมูกหน้าบ้านงี้
น้องเจ้าน่ารักที่สุด
ขอบคุณค่ะ
-
สะดุ้งเลยสิ ป่าป๊ามาแล่ง้ววว
เปิดตัวเลยยย :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าดราม่าครอบครัวเลยน๊า
-
คนน้องงานจะเข้าไหมนั้น อย่าน้าาาาา :hao5:
-
น่ารักอ่าาาาาา จันทร์เจ้าแก้มตุ่ยยยย
จบค้างมากก ไม่ดราม่าน้าาา สงสารกระต่าย
-
คิดซะว่าคุณพ่อแค่ทักทาย สบายใจ 5555
-
เปิดตัวลูกเขยเลยค่าาาา
-
เป็นแฟนกันแล้วยิ่งหวานกว่าเดิม พี่นาฏไปขอพ่อแม่เลย จุ้บให้เห็นขนาดนี้
-
ว้ายๆๆๆๆ พอพี่นาฏยเลือกรุ่มร่ามก็เจอแจ็คพ็อตเลย
-
ป๊ะป๋าจะดุป่าว หวงลูกมากมั๊ยนะ พี่นาฏยฝากตัวด่วนๆๆ
-
อุ้ย ป๊ามาาา
-
อ่านชื่อเจ้าขาทีไรจะเผลอ เจ้าฮะ ในหัวทุกทีเลยค่ะ555
-
ป๊าจะดุไหมมมมมม :katai5:
-
ทำไงละทีนี้
-
:hao7: ว๊ายยย โดนแน่ อิพี่
-
แก๊!! เขาน่ารักกันมากเลย งื้อๆๆๆ
คบกันแล้วน่ารักเว่ออออร์ คุณป๊าอย่าใจร้ายกะน้องนะคะะะ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
น่ารัก
-
เพิ่งจะเริ่มอ่านได้ไม่กี่ตอนค่ะ เรื่องน่ารักหวานแบบเจ้าของไร่อ้อยมาเอง
ขออนุญาตทำสารบัญให้นะคะจะได้ตามอ่านสะดวก
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448364#msg3448364)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448523#msg3448523) ♡ บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3449124#msg3449124) ♡ บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450074#msg3450074) ♡ บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450837#msg3450837)
บทที่ 5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3451557#msg3451557) ♡ บทที่ 5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452145#msg3452145) ♡ บทที่ 6.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452761#msg3452761) ♡ บทที่ 6.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3453436#msg3453436)
บทที่ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3454179#msg3454179) ♡ บทที่ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3455802#msg3455802) ♡ บทที่ 8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3460978#msg3460978) ♡ บทที่ 8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3463841#msg3463841)
บทที่ 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3464410#msg3464410) ♡ บทที่ 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3465290#msg3465290) ♡ บทที่ 10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3467568#msg3467568) ♡ บทที่ 10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3468419#msg3468419)
บทที่ 11.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3469224#msg3469224) ♡ บทที่ 11.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3471533#msg3471533) ♡ บทที่ 12.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3479593#msg3479593) ♡ บทที่ 12.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3481658#msg3481658)
บทที่ 13.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3486684#msg3486684) ♡ บทที่ 13.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3492870#msg3492870) ♡ บทที่ 14.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3501035#msg3501035) ♡ บทที่ 14.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3517838#msg3517838)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3537386#msg3537386) ♡ บทที่ 16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3547260#msg3547260) ♡ บทที่ 16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3560526#msg3560526) ♡ บทที่ 17.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3567344#msg3567344)
บทที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3569806#msg3569806) ♡ บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3584503#msg3584503) ♡ บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3585903#msg3585903) ♡ บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3587350#msg3587350)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3588550#msg3588550) ♡ บทที่ 22.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3592437#msg3592437) ♡ บทที่ 22.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3593259#msg3593259) ♡ บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3594278#msg3594278)
To be continued...
อีกเรื่องที่กำลัง On Air แนวจีนโบราณระหว่างท่านอ๋องเจ็ดและขอทาน เอ๊ยย วณิพกน้อย ๆ
流浪表演 วณิพกพเนจร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0) :oni1:
-
:pig4: :3123:
-
ป่าป๊าออกโรงแว้วว
-
บทที่ 24
“เจ้าขา!!!”
เฮือก!!
จันทร์เจ้าสะดุ้งเฮือกตกใจ หันไปมองตามเจ้าของเสียง ร่างสมส่วนของหนุ่มวัยกลางคนยืนอยู่หน้าบ้าน ใบหน้าของคุณนทีไม่แสดงสีหน้าใดๆแต่สายตาทำให้ร่างเล็กสั่นเบาๆ
นาฏยเปิดประตูลงมายืนข้างๆกระต่ายตัวเล็ก ร่างสูงใหญ่ไม่มีท่าทีเกรงกลัวแต่กลับให้ความเคารพผู้อาวุโสกว่า
“สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้คนสูงวัยกว่า นาฏยไม่มีความกลังหรือตื่นเต้นใดๆ เขามั่นคงและจริงจัง คิดไว้อยู่แล้วยังไงเขาก็ต้องบอกให้บ้านของจันทร์เจ้าทราบเรื่องอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นโดนมาเห็นเสียก่อนเท่านั้น
ผิดที่เขาเองที่รุ่มร่ามข้างนอก แต่ก็ดีเหมือนกัน เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าจะหาเวลาเข้ามาสวัสดีครอบครัวอีกฝ่ายอยู่แล้ว และก็คิดจะขออนุญาติพาน้องลงใต้ไปหาครอบครัวเขาเหมือนกัน
“สวัสดีครับ” นาฏยเห็นกระต่ายตัวสั่นเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตฉายแววตระหนกเหมือนทำอะไรไม่ถูก
คุณนทีไม่ได้ยิ้มแต่ก็ยังรับไหว้ผู้น้อย ชายหนุ่มร่างสันทัดมองลูกชายตัวเองที่กำลังยืนก้มหน้าเหมือนเด็กทำความผิด เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เจ้าขา...” เจ้าของชื่อสะดุ้ง เงยหน้ามองบิดาอย่างผวา
จันทร์เจ้าเสียใจที่ตัวเองไม่เหมือนผู้ชายปกติอีกแล้ว เขาชอบผู้ชายและเขาก็ไม่คิดว่าป๊าจะยอมรับมันได้ด้วยซ้ำ
“เข้าบ้านแล้วขึ้นไปอยู่บนห้อง ป๊าขอคุยกับพี่เขาหน่อย” คุณนทีพูดขรึมทั้งที่ทุกทีใจดีเป็นนิจ
ปากเล็กๆอยากจะค้านแต่พูดไม่ออก นาฏยส่งสายให้น้องเป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง โดนป่าป๊ากดดันทางสายตาเลยต้องยอมเดินเข้าไปบ้านตามที่บิดาสั่ง แม้ว่าจะไม่อยากไปเลยก็ตาม เขาอยากรู้ว่าป่าป๊าจะว่าอะไรพี่นาฏยหรือเปล่า
ขาเล็กๆเดินเป็นหนูติดจั่นภายในห้องนอนของตัวเอง ทั้งเปิดประตูออกไปฟังแต่ดันไม่ได้ยินอะไรเลย ไม่ใช่ว่าป่าป๊าไล่พี่นาฏยกลับบ้านไปแล้วนะ
จันทร์เจ้ากัดปากตัวเอง มือชื้นเหงื่อเพราะความร้อนลน
...ก๊อกๆ…
ร่างเล็กรีบลุกพรึบวิ่งไปที่ประตู
“ป่าป๊า...” คุณนทีเดินเข้ามาในห้องลูกชายคนเล็ก เจ้าของห้องชะเง้อชะแง้ออกไปนอกห้องเลยโดยพ่อครัวใหญ่แห่งร้านขอข้าวขอแกงจ้องเขม็งจนหงอไป
“มานั่งนี่สิ” คุณนทีตบเตียงปุๆ ร่างเล็กเดินไปนั่งบนเตียงฝั่งที่ยังว่าง
“ป่าป๊า เจ้าขา...” จันทร์เจ้ากลั้นใจเปิดกระเด็นก่อน “เจ้าขาขอโทษครับ”
คำขอโทษคำนี้มันหมายถึงขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่าง เขาไม่สามารถทำหน้าที่ลูกชายที่ดี
ป่าป๊าไม่ได้พูดอะไรแต่มืออุ่นๆที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เกิดลูบหัวเขาอย่งาแผ่วเบา ความอ่อนโยนทำเอาเขาน้ำตาคลอ ไม่มีคำพูดปลอบโยนแต่มันทำให้เารู้สึกสงบลงได้
“ป๊าขอถามคำถามเดียว”
จันทร์เจ้าสบตาบิดา ดวงตาคล้ายกับเขาฉายแววอ่อนโยน ไม่เหมือนคนกำลังโกรธหรืออะไรทั้งสิ้น
“เจ้าขามั่นใจแล้วใช่ไหม?”
มั่นใจ?
ความหมายของป่าป๊าคือ เขามั่นใจในทางเลือกของตัวเองหรือเปล่า
“มันอาจจะลำบาก มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดไว้นะ” มันก็ไม่ใช่ว่าจะยอมรับได้ทีเดียวแต่ก็คุณนทีรู้ดีว่าลูกก็เลี้ยงเขาได้แต่ตัว ขอแค่เป็นคนดีของสังคม ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แค่นั้นเขาก็พอใจแล้ว
เขาแค่อยากมั่นใจว่าลูกชายเขาแข็งแกร่งพอสำหรับเรื่องต่างๆหากจะต้องเจอในอนาคตข้างหน้า เขาอยากจะมั่นใจว่าลูกชายเขาก้าวขาได้อย่างมั่นคงในเส้นทางที่เจ้าตัวเลือก แม้บางครั้งอาจจะมีสะดุดแต่เขาก็หวังว่าคนร่วมทางอีกคนจะประคับประคองให้ทั้งคู่ก้าวผ่านไปพร้อมกัน
และเขาก็คิดว่าใครอีกก็แข็งแกร่งและมั่นคงพอที่จะเดินไปด้วยกัน เขารู้จักอีกฝ่ายไม่นานแต่คิดว่าเขาดูคนไม่ผิด นัยน์ตาคมดุแฝงแววจริงจังมุ่งมั่นทำให้เขาเชื่อใจ
“เจ้าขามั่นใจครับ” เสียงหนักแน่นทำให้คุณนทีรู้แล้วว่าลูกชายเขาตัดสินใจแล้ว
ลูกชายโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กชายจันทร์เจ้าเดินตามเขาต้อยๆอีกแล้ว
ฝ่ามือชายวัยกลางคน มีริ้วรอยเหี่ยวย่นเล็กตามกาลเวลาลูบผมนุ่มๆอีกครั้ง รอยยิ้มของบุพการีทำให้จันทร์เจ้าน้ำตาคลอแต่ริมฝีปากกลับแย้มยิ้ม
ร่างเล็กนกมือขึ้นกราบลงบนตักของป่าป๊าแล้วสวมกอดเอวของอีกฝ่ายทำเหมือนเขายังเป็นเด็กตัวน้อย
“ขอบคุณครับป๊า”
คำขอบคุณอาจจะยังไม่เพียงพอกับความใจกว้างและการยอมรับจากบิดาแต่คงมีแค่คำๆนี้ที่จะสื่อความรู้สึกทั้งหมดที่เขามีออกมาได้สมบูรณ์ที่สุด
...ขอบคุณจริงๆครับ…
จันทร์เจ้ากำลังคิดว่าตัวเองมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรตรงนี้กันแน่นะ นั่งแหมะอยู่บนเก้าอี้โซฟาเดี่ยว
ตากลมโตมองไปทางซ้ายเจอป่าป๊านั่งคุยออกรส หันไปมองคู่สนทนาทางขวา คนตัวโตใหญ่เหมือนชาวยุโรปนั่งหัวเราะเบาเป็นลูกคู่
พี่นาฏยครับ...บอกเจ้าขาหน่อยว่ามาได้ยังไงอีกแล้ว
หลังจากเมื่อวานที่คุยและทำความเข้าใจกับป่าป๊าแล้ว มันก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันโล่งใจสบายใจ ช่วงสายๆกำลังกลิ้งเกลือกไปมา ว่าจะไลน์ไปหาพี่นาฏยแต่ก็ได้ยินเสียงหม่าม้าเรียกลงไปข้างล่าง
ลงมาก็เห็นคนตัวสูงในชุดลำลองถือถุงกระดาษพิมพ์ลายสวยจากร้านขนมเค้กชื่อดังอยู่ข้างล่าง เขาถึงกับทำหน้าไม่ถูก ไม่คิดว่าพี่นาฏยจะกล้ามาที่บ้านหลังจากที่เมื่อวานคุยป่าป๊าแล้วกลับไปก่อน มีเพียงไลน์มาบอกว่ากลับแล้วนะ เขาส่งกลับไปถามว่าคุยอะไรกับป่าป๊าก็ไม่บอก เงียบหายไปเฉยๆ พี่นาฏยไม่มช่คนติดโซเชียลเขารู้ แต่เรื่องสำคัญขยาดนี้ก็บอกกันบ้างสิๆ ปล่อยให้คนกระวนกระวายไปได้
เจ้าขาโกรธแล้วนะ!
“ฮ่าๆ ป๊าว่าฟาร์มเลี้ยงกุ้งดูจะรายได้ดีนะ”
นาฏยยิ้มนิดๆ “ครับ ก็ไปได้สวยทีเดียว”
เหมือนว่ากำลังคุยกันถึงกิจการหลักของครอบครัวนาฏยกันอยู่ หม่าม้าถือจานใส่เค้กที่ร่างสูงซื้อเข้ามา มาวางบนโต๊ะพร้อมน้ำส้มสดเย็นชื่นใจ
“หม่าม้า พี่นาฏยมาได้ไงอะ” เข้าจับชายเสื้อมารดาเอาไว้
“เอ้า พี่เขาก็ขับรถมาสิ” จันทร์เจ้าเบ้หน้า โดนหม่าม้ากวนอะ
“พี่นาฏยเอากาแฟไหม?” หม่าม้าถามหลังจากป่าป๊าขอกาแฟร้อน
“ครับ รบกวนด้วยครับ”
จันทร์เจ้าเข้าไปในครัวกับหม่าม้าเพื่อช่วยชงกาแฟ ไม่นานกาแฟร้อนสองถ้วยก็เสร็จ
“เจ้าขาไปนั่งข้างพี่เขาไป” อยู่ๆป๊าก็พูดหลังจากที่เขาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ร่างเล็กชะงักเล็กน้อย มองหน้าป่าป๊าหม่าม้าที่ลงมานั่งข้างๆ
บรรยากาศดูตึงขึ้นมาเล็กน้อยจนรู้สึกเกร็ง เขาค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างสูงใหญ่ตามที่ป่าป๊าบอก
“ป๊าม้ารับรู้เรื่องของเราสองคนแล้ว” จันทร์เจ้าตัวแข็ง
คุณนทีพูดคุยกับคุณนัยนาเมื่อคืน เขาปรึกษากันเรื่องนี้ ตอนที่คุณนัยนาฟังจบก็ตกใจเหมือนกันแต่ก็พอจะจับอะไรได้อยู่แล้ว ความเป็นแม่ถ้าลูกเปลี่ยนแปลงอะไรไปบ้างเธอก็รับรู้ได้ ลูกชายเล็กที่ช่วงหลังๆทำข้าวกล่องไปมหาลัยบ่อยๆ ตอนแรกนึกว่าทำไปกินเองแต่เหมือนจะไม่ใช่เพราะบางอย่างเป็นอาหารรสเผ็ดที่เจ้าตัวไม่กิน เลยคิดว่าอาจจะทำไปให้ใคร หลังจากนั้นอยู่ๆก็มีรุ่นพี่ร่างสูงใหญ่มาที่บ้านเป็นครั้งคราว แต่เธอรู้สึกได้ว่าสายตาของอีกฝ่ายดูจริงจังประหลาด บางครั้งดูดุแต่บางครั้งเธอเห็นความเอ็นดูแฝงอยู่บนนัยน์ตาคมคู่นั้นยามจ้องมองลูกชายคนเล็ก
“หม่าม้า…” จันทร์เจ้าครางเสียงอ่อน เขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอีก
คุณนัยนายิ้มอ่อนโยน “หม่าม้าไม่ว่าอะไรหรอกนะ” หันไปหานาฏย “หม่าม้าฝากน้องด้วยนะพี่นาฏย”
“ป๊าก็เหมือนกัน ฝากดูแลน้องด้วยนะนาฏย เจ้าขาก็อย่าดื้อกับพี่เขานะ ถ้าดื้อมากๆป๊าให้พี่เขาตีได้เลย”
คุณนทีเอื้อมไปจับไหล่หนาไว้ก่อนจะลูบหัวลูบแก้มป่องของลูกชายที่กำลังน้ำตาคลอ ร่างเล็กสะอื้นเบาๆ พี่นาฏยลูบไหล่เล็กเบาเป็นเชิงปลอบก่อนจะทรุดลงจากเก้าอี้คุกเข่า
“ผมสัญญาจะดูแลน้องอย่างดีที่สุดครับ ขอบคุณที่ไว้ใจผม” เขาพนมมือไหว้บุพการีของร่างเล็กอย่างนอบน้อม จันทร์เจ้าลงมาคุกเข่าข้างๆกันก้มกราบที่ตักขอบท่านทั้งสองอย่างซาบซึ้ง
“ขอบคุณครับป่าป๊าหม่าม้า”
แค่ครอบครัวเข้าใจกันและกัน ชีวิตของคนเราก็ดำเนินไปด้วยความสุขและราบรื่น
ขอบคุณน้ำใจของบิดามารดาที่ยิ่งใหญ่กว่ามหาสมุทร
ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรก็ตาม แค่เป็นคนดี พ่อแม่ก็สุขใจ
“พี่นาฏยยยยย” กระต่ายแก้มป่องแต่ตาตุ่ยๆเพราะร้องไห้มาเยอะเรียกเสียงยานคาง เหมือนจะอ้อนนะ
นัยน์ตาคมมองคนเรียก ร่างเล็กนั่งฮัมเพลงหงุงหงิงตามวิทยุในรถยนต์
หลังจากคุยกันเรียบร้อย นาฏยขออนุญาติพาน้องไปเที่ยวตลาดน้ำตามที่เคยชวนไว้ รถยนต์คันสวยกำลังเคลื่อนตัวผ่านเข้ามหาชัยมาได้สักพัก
“พี่นาฏยยยยย…” เรียกซ้ำเพราะไม่มีเสียงตอบ
“ว่าไงล่ะ พูดสิ”
“เมื่อวานพี่นาฏยคุยอะไรกับป่าป๊าหรอครับ?” จันทร์เจ้าสงสัย เขาอยากรู้จริงๆว่าเมื่อวานป่าป๊าเรียกพี่นาฏยไปคุยอะไรกันแน่
“อืม…” นาฏยทำท่าคิด คนตัวเล็กยิ่งตื่นเต้น ตากลมๆจ้องมองพี่ไม่กระพริบ ยืดตัวไปทางคนขับมากขึ้น นาฏยมองกระต่ายยืดคอยาวเข้ามาใกล้ เห็นแล้วอยากจะฟัดให้จมเขี้ยว พอติดไฟแดงเลยเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ
จันทร์เจ้าผงะเล็กน้อย ใบหน้าขาวขึ้นสี พี่นาฏยเอาหน้ามาทำไมมมม?!
ริมฝีปากได้รูปยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์จนโดนกระต่ายค้อนตาคว่ำ
“งื้อออออ” จะบอกไม่บอกอะ เจ้าขาลุ้นนะ
“หึ...ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อย” โดนดีดเหม่งอีกด้วยแนะ “นั่งดีๆไฟเขียวแล้ว”
ร่างเล็กพ่นลมหายใจเฮือกเหมือนโดนขัดใจ บ่นงุ้งงิ้งใส่พี่อีกหลายกระบุง
ออกจากกรุงเทพมาไม่นานก็มาถึงตลาดน้ำอัมพวา วันเสาร์คนเยอะเป็นปกติ จนหาที่จอดได้ก็เสียเวลาไปเกือบยี่สิบนาที กระต่ายแก้มป่องแทบถลาออกจากรถไปแต่โดนพี่นาฏยดึงไว้ก่อน
“หมวก…” หมวกสานใบย่อมถูกแปะลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“แหะๆ เจ้าขาลืม ขอบคุณครับ” ยิ้มแผล่ใส่ ร่างสูงส่ายหน้า
มือใหญ่จับข้อมือเล็กไว้แน่น จันทร์เจ้ามองคนจับแล้วมองที่มือ “เดี๋ยวหลง”
ไม่รู้ทำไมแค่ประโยคสั้นๆกับการกระทำน่ารักๆของพี่นาฏยทำให้เขาเดินอมยิ้มตลอดทาง
“พี่นาฏยๆ เจ้าขาอยากกินไอติมกะทิ” ข้อมือใหญ่ถูกเขย่ารัวๆ ร่างเล็กกว่าดึงคนตัวโตเดินเข้าไปที่ร้านแผงลอยริมคลอง มีคิวก่อนหน้าสองสามคิว
“คนเยอะจัง” จันทร์เจ้าหยีตามองไปรอบๆ คนเดินสวนไปสวนมาจนตาลาย อากาศที่พุ่งสูงขึ้นเพราะเป็นตอนกลางวันทำให้เหงื่อซึม
“ร้อนหรือเปล่า?” คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนถาม แล้วยิ้มแผล่
“นิดหน่อยครับ แต่สนุกดี”
วันนี้เป็นวันดีสำหรับจันทร์เจ้ามากที่สุด ป่าป๊าหม่าม้าเข้าใจเรื่องที่เขาคบกับพี่นาฏย แถมพี่นาฏยยังพามาเที่ยวด้วย
ชีวิตคนเรามันก็ดำเนินไปตามปกตินะ ตื่นนอนตอนเช้า ไปเรียนไปทำงาน กลับบ้านตอนเย็น เข้านอน แล้ววันใหม่ก็ผลัดเปลี่ยนเวียนวนไปเรื่อยๆ
ถ้าเปรียบชีวิตคนเรานะ จันทร์เจ้ารู้สึกว่ามันก็คล้ายๆกับการเขียนโปรแกรมอย่างหนึ่งที่ถูกเขียนมาให้วนลูปต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าถามแล้วก็เป็นอะไรที่สนุกดีเหมือนกัน
แต่บางทีบางครั้งโปรแกรมมันก็เหมือนติดบัคนะ มันต้องรันโปรแกรมไม่ผ่านบ้างล่ะ เหมือนเขาในตอนนี้
“เฮ้อ…”
“อะไรหนักหนาวะ”
จันทร์เจ้าถอนหายใจเฮือก เท้าคางอย่างไม่สบอารมณ์
“ใจเย็นนะมึง” อชิระตบบ่าเพื่อนเบาๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนกลางวันวันจันทร์ของอาทิตย์ใหม่ ณ โรงอาหารกลางของมหาลัย
พอจันทร์เจ้าและอชิระเฉียดเข้ามาถึงทางเข้าเสียงเซ็งแซ่ก็เริ่มเบาลง สายตาหลายคู่ด้อมๆมองๆเขาเหมือนตัวประหลาดจนน่าหงุดหงิด
เดินเฉียดไปอีกนิดก็ได้ยินว่า
“นี่หรือเปล่าคนนี้”
“น่าจะใช่ เห็นว่ามีรูปด้วย”
“สรุปว่าเขาไม่ได้คบกับพี่นาฏยหรอกหรอ เห็นเคยได้ยินว่างั้น”
พอจันทร์เจ้าตสัดสายตาไปมองก็หุบปากฉับ คิ้วเล็กขมวดมุ่น นี่เหมือนเขากำลังโดนนินทาอะไรอยู่หรือเปล่านะเนี่ย เหมือนจะไม่ได้ไปเองคนเดียวเพราะว่าอชิระยังต้องเอ่ยปากถามเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
คนตัวเล็กส่ายหน้า เขาคิดว่าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็ใช้ชีวิตตามปกตินะ
เดินไปทางไหนก็มีคนมองตามจนต้องเดินไปกระแทกตัวนั่งหลบมุมหลังเสาไกลผู้คนหน่อยไม่งั้นโดนจ้องจนพรุนแน่
“เจ้า!” จันทร์เจ้าเห็นเปเปวิ่งเข้ามาหาที่โต๊ะก่อนจะยกโทรศัพท์ให้ดู “เจ้าเห็นโพสนี้ยัง?”
โพส? โพสอะไร?
‘สรุปคบซ้อน????’
679 Likes 45 Comments
‘เฮ้ยยย ทำไมน้องทำแบบนี้ล่ะ ไม่ใช่ว่าคบกับพี่นาฏยหรอ???’
‘เป็นไงล่ะ แฟนคลับก็อวยกันเข้าไป หึ #คนดีๆเขาไม่ทำกันแบบนี้นะ’
‘ยี้ เลวมาก เอาพี่นาฏยคืนมานะ’
‘ทำแบบนี้ได้ยังงงไงงงง’
[/i]
รูปที่เห็นคือภาพเขากำลังเดินหัวเราะกับผู้หญิงคนหนึ่ง ภาพไม่ค่อยชัดมาก แต่ก็ดูออกว่าเป็นจันทร์เจ้าอยู่ดี ภาพถูกโพสลงกรุ๊ปข่าวต่างๆของมหาลัยเขา แต่เอาจริงนะ จันทร์เจ้าไม่ได้ตามเพจนี้เท่าไรเพราะว่ามันเป็นเหมือนเพจเม้าซุบซิบเรื่องของคนในมหาลัย ดูไร้สาระที่สุด คนเลิกกันก็เอามาลง คนคบกันก็ป่าวประกาศ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะ ว่ามนุษย์ชอบเรื่องของคนอื่นมากที่สุด เรื่องตัวเองเก็บเอาไว้ แต่ถาเป็นเรื่องชาวบ้านแล้วล่ะก็สนุกปากเลย
มีทั้งคอมเม้นด่าเขารวมไปถึงให้กำลังใจพี่นาฏยว่าโดนเขาสวมเขาและอีกสารพัด บางคอมเม้นนี่แรงมากจนเขาหงุดหงิด
บางคนไม่รู้จักกันยังด่ากันได้ขนาดนี้ มนุษย์บางทีก็น่ากลัวเหมือนกัน
“นี่ใช่แกหรอวะ” อชิระดึงไปดูบ้าง มองมุมไหนก็เหมือนเพื่อนเขา แต่ถ้ารูปนี้ไม่ใช่จันทร์เจ้าล่ะก็… “ไอ้เอยใช่ไหมเนี่ย?”
จันทร์เจ้าพยักหน้า ผู้หญิงในรูปนั่นก็คือวาวเพื่อนที่คณะของเจ้าเอยที่เขาก็เคยเจออยู่เหมือนกัน แต่มันก็ตลกนะที่คนเอาไปคิดไปพูดกันเป็นตุเป็นตะ
“เจ้าขา!!” เสียงทุ้มเข้มดุดันจนเขาสะดุ้ง
ร่างสุงใหญ่ยืนค้ำหัวโต๊ะที่เขานั่งอยู่
“พี่นาฏย...” เข้ารู้สึกว่าตัวเองหนาวสะท้านขึ้นมา
ใบหน้าคมดุที่ดูถมึงทึงข้าไปอีก คงไม่ใช่ว่าพี่นาฏยเห็นโพสนี้แล้วหรอกใช่ไหม?
++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++
สวัสดีค่าาาาา ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษที่หายไปนานเกือบเดือนเลยนะค่า
วันนี้กลับมาพร้อมกับตอนใหม่เลยยยยย ป่าป๊าหม่าม้ารู้เรื่องพี่นาฏยแล้วเนอะ แต่ดราม่าไม่แรงเพราะว่าเราไม่ใช่สายนั้น ฮ่าๆ
สำหรับเรื่องรักตามสั่งก็ดำเนินมาจนใกล้จุดหมายแล้ว ตามพลอตที่เราวางไว้อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วเพราะฉะนั้นอยากให้อยู่เป็นกำลังใจกันจนกว่าจะถึงตอนนั้นด้วยกัน
หลังจากเนื้อเรื่องหลักจบ คิดว่าจะมีตอนพิเศษอีกหลายตอนอยู่เหมือนกันเพราะงั้นอยู่กันไปนานนะค่าาาาา อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนน
ส่วนเรื่องการตีพิมพ์เรื่องรักตามสั่งมีแน่นอนค่า (แอบอยากรู้ว่าจะมีคนซื้อบ้างไหมเนี่ย ฮ่าๆ) บอกเค้าหน่อยน้าาาว่าใครอยากซื้อบ้าง (แอบบอกว่ามีการคุยกับ สนพ ไว้แล้ว แต่รายละเอียดว่าพิมพ์กับ สนพ อะไรนั้นขอคุยกับทาง สนพ ให้เรียบร้อยก่อนแล้วจะเอามาบอกค่า)
เป็นกำลังใจพี่นาฏยน้องเจ้าขาด้วยนะค่า คอมเม้นโลดดดดดดดด คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นนนน
ปล. ตามไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะค่า เราจะแจ้งข่าวในเฟสบุ้คซะส่วนใหญ่ เพราะงั้นเราไม่ได้หายไปไหนน้า ไปตามหาเราได้ในเฟสสสสสสสสส
เยิฟฟฟฟฟ
ขอบคุณมากค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
แก้ไขข้อความ
-
มาแล้ว ๆ คิดถึงน้องเจ้า
แต่คนเรานี้ก็นะ มีปากไว้ทิ่มแทงคนอื่นจริง ๆ พวกรู้ทุกอย่างแต่ไม่ใช่เรื่องจริง
-
เฮ้อ...เคลียได้อีกด่านแต่ไปเจออีกด่านแระ สู้ๆ บางครั้งก็เบื่อพวกที่ไม่รู้ความจริง เห็นแค่นั้นก็ด่ากันขนาดนี้
แล้วก็แชร์ จริงไม่จริงตรูไม่รู้เก๊าะกระแสด่าไว้ก่อน :fire:
-
พ่อกับแม่รับได้ดีจังเลย
พี่นาฏยไม่เข้าใจผิดหรอกมั้งงง
-
พี่นาฏยน่าจะรู้นะเค้าว่า :hao5:
-
ดักตีหัวแอดมินเพจ ใครเอารูปมาลงค๊า :z6:
-
ครอบครัวยอมรับ โอ้ย ดีต่อใจ
แต่เรื่องรูปนั้นมันอะไร!!!
นิสัยคนเราก็แบบนี้แหละ
ยังไม่รู้เรื่องราวเป็นอะไรยังไง
เรื่องจริงแค่ไหน ก็ด่าก่อนเลย
-
โอ๊ยน่ารักมุ้งมิ้งมาก
และเราคิดว่าพี่นาฏยไม่โกรธ
พี่นาฏยต้องรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่น้อง~
เอาใจช่วยทุกคนเลยนะคะ
ขอบคุณคุณคนเขียนนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี
-
จะแก้ปัญหานี้ยังไงหนอ :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผ่านด่านผู้ปกครองแล้ว
เหลือด่านสังคม มีข่าวเม้าเจ้าขาอีกแล้ว
พี่นาฏยแกล้งอำน้องแน่ๆ ฮ่าๆ
-
ก็ไม่มีใครรู้ว่าน้องมีแฝดนี่น่าาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เจ้าขางานเข้า
-
:katai5: รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนจบเจ้าขาสะดุ้งตลอด
-
ผ่านฉลุย คุณพ่อคุณแม่เจ้าขาน่ารักสุดๆ ว่าที่ลูกเขยมาหล่อมาจริงจังขนาดนี้ ต้องยอมใจ
พี่นาฏยใจเยนนน อย่าเพิ่งหึงค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เวย เวย ถ้าพี่นาฏยมาดุน้องนี่มีการเทพระเอกเกิดขึ้นจริงนะเนี่ย รู้จักแฝดน้องด้วยนะตัวพี่น่ะ
-
พี่นาฎย อย่าแกล้งน้อง
ระดับพี่นาฏย ไม่เชื่อข่าวอยู่แล้วแหละ
แต่หาเรื่องแกล้งน้องอ่ะดิ
แต่น้องหน้าบู้ๆ คงน่ารักดี ยอมให้แกล้งนิดนึง
-
พี่นาฏยน่าจะรู้นะว่าไม่ใช่อะ
ขนาดตอนแรกๆที่ไม่รู้ว่ามีแฝด
แต่ไปเจอเจ้าเอยที่ร้านอาหารยังรู้ว่าไม่ใช่เจ้าขาเลย
-
อย่ามาทำตัวงี่เง่านะพี่นาฏย
เพราะพี่นาฎยแยกน้องออกตั้งแต่ยังไม่รู้
ว่ามีแฝดด้วยซ้ำ
:m16: :m16:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่คงไม่งี่เง่า จนหน้ามืดเนาะ 5555
-
เดี๋ยวพี่นาฎก็จัดการเรื่องนี้ได้ เราเชื่อ!!!
-
ใครมาโพสต์อะไรอีกกก พี่นาฏยต้องจัดการน้าาา :katai1:
-
โอ้ยยย นิยายฟีลกู้ดมากกกก
ชอบมากกกก
-
น่าร้ากกกกกกกก
เราเชื่อว่าพี่นาฎยรู้ว่าไม่ใช่น้องนะ พี่ไม่โกรธหนูหรอกกระต่ายน้อย
ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยน้า ชอบความมุ้งมิ้งคู่นี้
ขอบคุณมากค่า
-
พี่นาฏยห้ามดุน้อง!
-
เดี๋ยวพาเจ้าเอยมาหน่อยนะ อยากเห็น
-
งานเข้าแล้วเจ้าขา!!
-
:pig4:
-
งานเข้าเจ้าขาแล้ววววว
-
งานเข้าเจ้าขาซะแล้ว
-
นี่เป็นข้อเสียของแฝด แฮ่....
คนไม่รูู้ก็เม้าท์มอย ตีสีใส่ไข่ไป
พี่นาฏย ก็น่าจะรู้นะ กระต่ายตัวนี้เป็นอย่างไร
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฏยก็ดุเป็นปกติอยู่แล้ว
เรื่องโพสน์คงไม่ใช่ประเด็นมั้ง
เพราะพี่นาฏยก็รู้ว่าเจ้าขามีแฝด
-
ทำไมเขินเวลาสองคนนี้คุยกัน
น่ารักจังเลยเจ้าค่ะ
-
เมื่อมีแฟนคลับ ฟ้าย่อมส่งแฟนขัด มาทันที
เป็นโรค เผือก รักษาไม่หาย น่าฟาดแอดมินเพจ #อินแรงมากกก
-
พี่นาฏยจัดการเลย
-
ไม่ได้รู้ดีอะไร แต่ว่าเค้าซะขนาดนั้น โลกโซเชี่ยลนี่นะ
พี่นาฏยยังแยกไม่ออกหรือยังไงหว่า เอ๊ะ หรือโมโหคนอื่นมา
รอจ้าาา :mew1:
-
ข้อเของการมีแฝดหรอ 5555
-
:pig4:
-
มุเงมิ้งมากกกกกกกก
ฟิลกู้ดไปอีกค่ะ ชอบคาแรคเตอร์พี่นาฏยมาก
แบบไม่ต้แงให้พูดเยอะนะหนู
พี่นาฏยแยกน้แงออกอยุ่แล้วเนาะ ไม่ต้แงห่วงดราม่าเนอะ
-
:pig4: :pig4:
-
บทที่ 25
“มันไม่ใช่เรื่องจริงนะครับพี่นาฏย...” จันทร์เจ้าเลิ่กลั่ก รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นมา อชิระจับไหล่เพื่อนให้ใจเย็นๆ ผู้คนเริ่มหันมามองด้วยความสนใจมากขึ้น
เรื่องอะไรจะไม่น่าสนใจล่ะ ฝ่ายหนึ่งคือนาฏยแห่งคณะประมงเลยนะ เรื่องแบบนี้ใครๆก็ชอบ
“ชู่วว...เงียบนะเด็กดี” มือใหญ่ลูบแก้มป่องๆเบาๆ “ผมรู้ๆ ไม่ต้องกังวล” นาฏยมั่นใจว่าคนในรูปไม่ใช่อีกฝ่ายแน่นอน คงเป็นฝาแฝดของเจ้าตัว แต่ที่เขาเดือดที่สุดคือ คนที่เอาภาพมาลงและคอมเม้นทุเรศๆพวกนั้นต่างหาก
เขาไม่เคยสนใจเรื่องประสาทๆพวกนี้ ถ้าเพื่อนในคณะมันไม่มาถามเขาก็ไม่รู้ แต่พอเห็นแล้วเขาแทบอยากจะตามไปบีบคนทำเหลือเกิน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเกลียดพวกนังเลงโซเชี่ยล หลบตัวอยู่หลังคอมพ์เอาแต่ทำร้ายคนอื่น มันทำให้เขาไม่อยากยุ่ง ไม่อยากเล่นพวกนี้เท่าไร
เขาเคยบอกน้องว่าเขาไม่สนใจพวกที่ถ่ายรูปไปลง แต่ถ้าเจอแบบนี้เขาคงอยู่เฉยไม่ได้
“พี่นาฏย...เจ้าขาขอโทษ” จันทร์เจ้าสะอื้นเบาๆ เขาทำให้พี่นาฏยเหมือนเป็นคนโง่ที่มาคบกับเขา
“ไม่ร้องนะ ผมจัดการเรื่องนี้เอง” เห็นตากลมๆคลอน้ำใสๆเขาก็ยิ่งอยากจะตั้นหน้าคนทำ
ร่างสูงนั่งลงข้างๆเด็กขี้แย กดหัวทุยลงบนไหล่กว้างเป็นการปลอบ กระต่ายดูเสียขวัญไม่ใช่น้อย ยิ่งเจ้าตัวคิดเสมอว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขายิ่งทำให้กำลังใจลดลงพอมาเจอเรื่องนี้ยิ่งไปกันใหญ่
นัยน์ตาคมดุมองกราดไปรอบๆคนอื่นรีบหลบตากันไปแถว เหมือนกำลังโดนสายตาทิ่มแทงอยู่ นาฏยเหมือนแผ่ไอเย็นให้คนอื่นหนาวยะเยือก
“เจ้าขา สรุปคนนี้คือ? ฉันงงไปหมดแล้ว” เปเปเริ่มไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไรกัน ได้ยินตอนที่อชิระคุยกับจันทร์เจ้า เธอได้ยินชื่ออีกชื่อที่ไม่น่าจะใช่เพื่อนเธอ
เปเปเป็นอีกคนที่ไม่รู้ว่าเขามีฝาแฝด คนที่รู้ก็มีแค่อชิระ พวกพี่นาฏย พี่เอ็ดมันด์ พี่เตเตที่เคยไปเจอเขากับฝาแฝดโดยบังเอิญในร้านอาหาร นอกนั้นเพื่อนในมหาลัยเขาไม่น่าจะมีใครรู้อีก
“ก็ไอ้คนในรูปนี่มันใช่ไอ้เจ้าที่ไหนล่ะ มันคือแฝดมันต่างหากชื่อไอ้เอย มันเรียนอยู่ที่...” อชิระเป็นคนที่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังแทน จันทร์เจ้าตอนนี่่รู้สึกเหนื่อยหน่ายกว่าจะพูดอะไร เจ้าตัวซุกหน้ากับไหล่แข็งไม่ยอมเงยหน้า ทั้งที่ปกติจันทร์เจ้าขี้เขินกับพี่นาฏยจะตาย
“หา แฝด?!” เพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องนี้ก็วันนี้ละ ไม่คิดว่าเพื่อนของเธอจะมีฝาแฝดที่หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะขนาดนี้ “เหมือนมากอะ”
“ไม่ค่อยมีใครแยกออกหรอก” อชิระเสริม
เปเปหันไปหาเพื่อนตัวเล็ก “นี่เรื่องจริงใช่ไหม?”
กระต่ายแก้มป่องพยักหน้ากับไหล่กว้างเป็นเชิงตอบรับ ยังไม่อยากเงยหน้าไปเจอสายตาของคนรอบข้างที่เหมือนสัตว์กำลังจ้องเหยื่อและพร้อมจะขย้ำเขาให้พรุน
“เฮ้ย อย่างนี้คนที่เอามาลงแม่งก็คิดไปเองดิวะ” เปเปเริ่มโมโหแทนเพื่อนตัวเองมากขึ้นไปอีก “อย่างนี้ไม่โอเคเลยอะ”
อชิระสะกิดให้เพื่อนสาวเงียบเสียงลง นาฏยส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้
“กลับบ้านไหม?” เสียงเข้มติดดุถามคนข้างๆ
หัวกลมๆขยับขึ้นมองเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตเหมือนกระต่ายแดงแถมบวมตุ่ยๆ นาฏยได้แต่ลุบแก้มกลมๆเบาๆ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด
“ครับ...” ตอนนี้จันทร์เจ้าไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ขอกลับไปนอนเอาแรงแล้วค่อยมาสู้ใหม่ดีกว่า
“ไป ผมพากลับ” กระต่าแคระทำตามอย่างว่าง่าย ซึ่งเพือนทั้งสองคนก็รับปากว่าจะช่วยจดเลคเชอร์ช่วงบ่ายให้แทน
นาฏยคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ใจเย็นพอสมควร คือเอาเข้าจริงเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครและไม่ชอบใครมายุ่งเรื่องของเขา
แต่…
หากมันล้ำเส้นกว่าที่เขาขีดไว้ล่ะก็…
มันก็ไม่แน่อีกต่อไป
ยามเย็นโพล้เพล้เวลาห้าโมงกว่าๆ คนก็ทยอยกลับบ้าน ไปชมรม ไปเล่นกีฬา ไปทำธุระจิปาถะ ตึกเรียนก็เลยพลอยเงียบไปด้วย แต่ก็เห็นกลุ่มคนย่อมๆยืนตะคุ่มๆอยู่
...ผลัก!...
ร่างหนึ่งถูกผลักลงให้นั่งบนเก้าอี้ ข้างๆกันมีร่างของหญิงสาวอีกสองคนที่นั่งตัวสั่นงกๆพร้อมเสียงสะอื้น
“อะ พวกนี้แหละคือแอดมินเพจปัญญาอ่อนนั่น” เสียงเอ็ดมันด์ที่ไม่ดังมากแตก็กังวานไปตามทางเดิน
ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งมองทั้งสามคนที่นั่งก้มหน้างุด ตัวสั่นเพราะความกลัว เอ็ดมันด์เวยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด เขากับไอ้นาฏยตามหาไอ้แอดมินเพจเวรตะไลนี่ มันหาไม่ยากหรอกแต่ระงับอารมณ์ไม่ให้กระทืบก่อนนี่สิยากกว่า ยิ่งมีผู้หญิงอยู่ด้วย
ต้องบอกว่าอิทธพลของตระกูลช่วงชัชชวาลย์ไม่ใช่เล่นๆ เพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนาฏย ช่วงชัชวาลย์เอ่ยปาก สิ่งที่เขาอยากได้ไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้
นาฏยไม่ใช่คนเบ่งอำนาจแต่เขาแค่จัดสรรอำนาจในมือให้เกิดประโยชน์ แต่ถึงอิทธิพลของช่วงชัชวาลย์จะไม่ได้ผล
ตระกูลแอนเดอร์สันและพิทักษ์ชัยของเอ็ดมันด์และเตเตก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าช่วยเสมอ
นาฏยไม่ใช่แค่สิงห์ใต้เพียงคนเดียวแต่หากเมื่อเขาสามคนอยู่ด้วยกัน
...สามราชสีห์…
พวกเขาก็พร้อมจะร่วมมือกันทุกเมื่อ
“มึงให้กูจัดการแทนไหม?” ถ้าให้ไอ้นาฏยงมือเอง เตเตก็ไม่มั่นใจว่าสามคนที่อยู่ตรงนี้จะรอดกลับไปแบบไม่เสียขวัญหรือเปล่าเพราะยังไงๆสามคนนี้ก็เป็นเด็กมหาลัยเดียวกัน
“ไม่ต้อง!” เมื่อเพื่อนเสียงแข็ง เตเตก็ล่าถอย
อย่างที่บอกนาฏยเป็นใจเย็นแต่ดุเอาเรื่อง ยิ่งเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคนรักด้วยแล้ว เห็นทีจะไม่ได้ตายดี
ก็ดันเล่นกับใครไม่เล่น!
“ใครเป็นคนถ่ายรูป?”
“เอ...อ่อ” ผู้ชายตัวผอมแห้ง ผมเผ้ารุงรังตะกุกตะกัก ตาเลิ่กลั่ก ปากสั่น เหมือนกำลังถูกพิพากษาหน้าขุมนรก
“ตอบ!” นาฏยแถบจะคำรามลั่น นัยน์ตาคมดุจ้องเขม็งจนคนมองสะท้านเยือก
นาฏยในตอนนี้แม้แต่เอ็ดมันด์และเตเตเองก็ไม่คิดจะต่อกรด้วยเด็ดขาด
“ไม่ใช่ผมครับ! ผมแค่เอามาลง”
“ไอ้กอล์ฟ!” เสียงเพื่อนสาวสองคนร้องดังเมื่อเห็นเพื่อนโยนความผิด
นาฏยแสยะยิ้ม
มนุษย์ก็เป็นซะแบบนี้ เอาดีเข้าตัว พอชั่วก็โยนให้คนอื่นแม่ง เกี่ยงกันยอมรับความผิด เห็นแล้วโคตรทุเรศ
ทั้งสามคนก้มหน้ามองกันไปมา ความแค้นเคืองมี่เพื่อนทิ้งกันถูกแสดงออกมาให้เห็น คนพูดกัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนผู้หญิงสองคนนี้เกิดคะนองปากเพราะเห็นรุ่นน้องหนุ่มคนนั้นที่ได้ข่าวว่าคบกับนาฏยเดินอยู่กับหญิงสาวที่ไหนไม่รู้แต่ไม่ใช่คนในมอเดียวกัน
เป็นเพราะความคะนองแท้ๆถึงได้ใจกล้าถ่ายรูปมาลงในเพจเพียงเพราะความสนุก เรื่องพวกเนี่ยมันมีคนสนใจเยอะ ยิ่งนาฏยเป็นคนดังเพราะงั้นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าตัวต้องมีคนสนใจแน่นอน ครางนี้ไม่ใช่แค่ได้เม้าข่าวฉาวแต่ยังได้คนกดไลค์เพจ คนติดตามเพิ่มขึ้นด้วย
คงลืมนึกไปเลยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร นาฏยไม่ใช่ดังแค่หน้าตา เดี๋ยวนี้มันกินไม่ได้หรอก แต่มันยังมีอะไรที่มากกว่านั้น
“ฮึก…” เสียงสะอึกสะอื้นจนาฏยรำคาญ
“ที่ตอนทำไม่คิด พอเกิดเรื่องมาร้องไห้” นาฏยกำหมัดแน่น เขาฆ่าคนแน่ถ้าไม่ระงับอารมณ์ “พวกคุณละเมิดสิทธิส่วนบุคคล เอามาลงเพจสาธารณะ ผมฟ้องได้เลยนะ”
หญิงสาวน้ำตานองหน้า ยกมือไหว้ปะลกๆ “พี่นาฏยหนูขอโทษอย่าเอาเรื่องพวกเราเลย”
“อย่ามาหงายการ์ดรู้เท่าไม่ถึงการณ์นะ” เฮ้ยย ไอ้ฝรั่ง! เอ็งรู้จักคำนี้ด้วยหรอ!
เตเตสะกิดให้เอ็ดมันด์เลิกพูด เดี๋ยวจากเครียดๆจะฮาไปซะหมด
“แล้วพวกคุณนึกถึงคนอื่นบ้างหรือเปล่า?! นึกถึงคนที่ถูกด่าถูกว่าเทสาดเทเสียทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดหรือเปล่า!” นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดเวลาชายหนุ่มพูดกับคนไม่รู้จักเลยก็ได้ละมั้ง
“ขอโทษค่า ขอโทษจริงๆ” นาฏยพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย เบื่อคำขอโทษพล่อยๆของคนแบบนี้
“พวกน้องแย่มากนะที่เขียนไปแบบนั้น” เตเตเห็นเพื่อนยืนหันหลัง นัยน์ตาคมเริ่มแดงเพราะโมโหมากเกินไป “แล้วคนที่น้องถ่ายก็ไม่ใช่น้องเจ้า แต่เป็นฝาแฝดเขาต่างหาก”
สามคนผิดหน้าเสียทันที แฝด?! ใครจะไปคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้
“เต พอเถอะ” นาฏยคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งบอกประวัติส่วนตัวของน้องกับใคร ใครจะมีพี่มีน้องอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา แต่ที่แน่ๆไม่ต้องมีคนเสือกเป็นพอ
“ลบเพจของคุณไปซะ ก่อนจะเป็นพวกคุณนี่ละที่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ” ไม่ใช่ว่านาฏยใหญ่มาจากไหน แต่ก็พร้อมจะบีบคนพวกนี้ให้ออกได้เหมือนกัน
“ค่ะๆ ได้ค่ะ” ปาดน้ำตาตอบรับโดยเร็ว
“ไปเถอะ” เตเตโลกมือไล่
ทั้งสามรนรับกุลีกุจอยกมือไหว้ขอโทษคนหน้ายักษ์
“เดี๋ยว! คุณขอโทษคนที่ควรจะขอโทษหรือยัง?” เสียงเข้มหยุดขาพวกนั้นเอาไว้
“ค...ครับ เราจะไปขอโทษจันทร์เจ้าครับ”
ลับร่างทั้งสาม นาฏยกำหมัดแน่นก่อนจะคลายออก ถอนหายใจเฮือก
“ดีแล้วที่มึงไม่ทำอะไรเขา” เตเตตบไหล่เพื่อนเบาๆ เอ็ดมันด์ที่บ่นว่าไม่เห็นสนุกเลย เขานึกว่าจะได้ออกแรงมากกว่านี้จนโดนสายตาคมกริบมองดุๆ
วันรุ่งขึ้นเพจปัญญาอ่อนนั้นก็หายไปจากโลกเฟสบุ๊คจนหลายๆคนที่ตามข่าวไม่ทันร้องเสียดาย แต่ว่าเสียงคุยนินทา คนพูดปากมากนู่นนี่ก็ยังไม่ได้จางหายไปไหน
เรื่องจันทร์เจ้าสวมเขาพี่นาฏยก็ยังเป็นประเด็นร้อนเม้าสนุกของชาวไทยในมหาลัยนี้อยู่ดี
จันทร์เจ้าแทบไม่อยากเดินเข้ามหาลัยเลย โดยเฉพาะโรงอาหาร ในห้องเรียนเขาก็โดนมองบ้างแต่ว่าไอ้อัชก็ด่าเพื่อนพวกนั้นเปิง
“เฮ้อ~” ยืนทำใจอยู่
“ไม่ถอนหายใจสิ” เสียงทุ้มติดดุบอก
“พี่นาฏย” เสียงเล็กๆครางเบาๆ ตากลมๆยังตุ่ยไม่หาย
นาฏยไปรับเจ้าตัวที่บ้านพามามหาลัย ร่างใหญ่จูงมือเล็กเข้าไป จันทร์เจ้าพยายามขืนตัวเอาไว้ คนอื่นมองตามกัน เขาไม่ชอบสายตาพวกนี้แต่ก็จะไม่ยอมเลิกกับพี่นาฏยหรอก หมดยุคสมัยที่ทำตัวเป็นนายเอกน้ำเน่าหนีพระเอกแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ก็แค่เจ็บใจ รู้สึกแย่ก็แค่นั้น
แต่เชื่อเถอะคนไทยลืมง่ายเรื่องขี้ปากเม้าชาวบ้านผ่านพ้นอาทิตย์ไปเรื่องก็ซาแล้ว เห็นได้ง่ายๆตามข่าวท้องตลาดทั่วไป ขับรถชนคนตายเป็นข่าวดังแป๊ปนึง ผ่านไปก็เงียบ สรุปคือไม่รู้เลยว่าโดนจับเข้าคุกหรือเปล่า เฮ้ออออ
ยังไม่ทันนั่งเรียบร้อยก็มีชายหนึ่งหญิงสองเดินเข้ามาหา ร่างเล็กถึงกับผงะเพราะกลัวว่าจะป็นพวกมาหาเรื่องหรือเปล่า
“พวกเราขอโทษนะ” เสียงตะโกนของหนึ่งในนั้นเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี
นาฏยจ้องนิ่งๆจนคนโดนมองเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง คราวหลังไม่เอาอีกแล้ว ก่อนจะเล่นกับใครต้องดูให้ดีก่อน แต่ที่แน่ๆต้องไม่ใช่คนของนาฏย ช่วงชัชวาลย์แน่นอน
“พวกเราเป็นคนลงรูปนั้นเอง”
ชั่วแวบหนึ่งจันทร์เจ้าโกรธมาก เขาอยากด่าเทสาดเทเสียเหมือนที่เขาโดนบ้าง แต่พอได้ลองใจเย็นมองอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น เขาก็นับถือคนทำที่กล้ามาขอโทษเขาต่อหน้าคนหมู่มาก
ร่างเล็กสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
“เจ้า!”
ฮือฮา!
จันทร์เจ้าหันไปตามเจ้าของเสียง เห็นร่างคุ้นหน้าคุ้นตากำลังเดินดุ่มๆเข้ามา คนมาใหม่หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะ
เหล่านักศึกษาที่อยู่แถวนั้นถึงกับจ้องตาไม่กระพริบ บางคนถึงกับขยี้ตาเพราะ่าเหมือนเห็ภาพหลอนเห็นจันทร์เจ้าสองคน หระพริบตาปริบๆสามที มองทางซ้ายก็มี มองอีกฝั่งก็ยังมีคนยืน ฮอลลลลล
“นั่นใครอะ? หน้าเหมือนกันมากอะ”
“อีเชี่ย เหมือนกันจนน่ากลัว จะแยกออกไหมเนี่ยใครเป็นใคร”
จันทร์เอ๋ยเดินมายืนข้างๆแฝดตัวเอง ยิ่งทำให้คนตาถลนเข้าไปใหญ่ เอ็ดมันด์เป็นคนไปรอเขาที่หน้ามหาลัยแล้วพาเข้ามาที่นี่
นาฏยขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนหน้าเหมือนคนรักตัวเองมาพร้อมเพื่อนสนิท เอ็ดมันด์ทำอะไรโดยพลการอีกแล้ว แต่อย่างนี้ก็ดีจะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
“พวกนี้เหรอที่แอบถ่ายรูปเราแล้วเอาไปลงเฟส” จันทร์เอ๋ยถามโพล่งขึ้นมา เมื่อวานอยู่ๆเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดมันด์คนรักหมาดๆของแฝดน้อง พอได้ฟังเรื่องว่าเขาโดนแอบถ่ายแล้วไปโพทนาว่าเป็นจันทร์เจ้าเดินกับผู้หญิงเขาก็ยิ่งโมโห วันนี้เลยต้องมาโชว์ตัวสักหน่อย เอาให้พวกปากดีหน้าหงาย
“เอ่อ…” หนึ่งในนั้นพูดไม่ออก
จันทร์เอ๋ยกวาดสายตารอบ “เราบอกตรงนี้เลยนะ เราเป็นฝาแฝดของจันทร์เจ้าและ คนในรูปคือเราและก็เพื่อนที่มหาลัยเรา ถ้าเอาไปแชร์กรืออะไรก็ตามเราจะฟ้องนะ เพราะถือว่าละเมิดสิทธิส่วนบุคคล” เหล่าขาเม้าไทยมุงเริ่มทำหน้าเก้อ บางคนหลบหน้าหลบตาเหมือนไม่กล้าสู้หน้า
“พวกเราขอโทษจริงๆนะ เราจะไม่ทำอีก”
จันทร์เอ๋ยไม่สนใจแม้อีกฝ่ายจะขอโทษ เป็นจันทร์เจ้าที่เข้ามาพูด
“เราขอให้เรื่องนี้มันจบไปเถอะ แล้วก็อย่าไปทำกับใครอีกนะ เราอยู่ของเรา ไม่ได้ทำอะไรให้คนอื่นเดือดร้อน”
สามคนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรีบขอตัวออกไป สถานการณ์เริ่มกลับมาเข้าสู่สภาวะปกติ ไทยมุงย่อมๆสลายตัวพร้อมบางคนที่ดูเหมือนจะหน้าแตกไปตามๆกัน
“ตัวมาได้ไง?” จันทร์เจ้าถาม ตอนนี้จันทร์เอ๋ยควรจะอยู่หอมหาลัยตัวเอง
“พี่เอ็ดโทรไปบอก เลยรีบมา” บุ้ยปากไปที่ฝรั่งตัวใหญ่ “เราอยากจะแตะคนทำจริงๆ” เหมือนเขาเป็นตัวการที่ทำให้จันทร์เจ้าต้องมาโดนด่าเลย
“ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้าซึ้งใจที่ัยงมีคนเข้าใจเขาอยู่ โดยเฉพาะพี่นาฏย คนที่ไม่เคยทิ้งเขาให้เผชิญหน้าอยู่คนเดียว
“ขอบคุณจริงๆนะครับพี่นาฏย” เขาหันไปกระชับมือใหญ่ “ผม...รัก..พี่นาฏย” กระซิบความรู้สึกที่ออกมาจากใจพร้อมรอยยิ้มกว้าง
นาฏยยิ้มบางๆ “ครับ ผมก็รักคุณ”
TBC.
+++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++
นี่มันใช่เวลามาบอกรักกันมั้ยยยย ฮ่าๆๆ ต่ายน้อยไม่แคร์สื่อ อีพี่หมีก็หาได้แค่ร์ไม่ ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องรักตามสั่งก็ก้าวเข้าสู่การนับถอยหลังอย่างจริงจังแล้วนะค่าาาาาาาา ถึงเวลาที่พี่หมีและต่ายน้อยจะเกษียณตัวเองไปเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เอ้ยยยยย ผิดๆๆ ฮ่าๆ
ใกล้ถึงเเวลาที่ตัวละครอีกหลายตัวจะออมกาโผล่หน้าทักทายคนอ่านบ้างแล้ววววววววว
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมานานนะคร้าบบบบ เรามานับถอยหลังไปพร้อมๆกันนะค่า
เยิฟฟฟฟฟฟ
เป็นกำลังใจพี่นาฏยน้องเจ้าขาด้วยนะค่า คอมเม้นโลดดดดดดดด คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นนนน
ปล. ตามไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะค่า เราจะแจ้งข่าวในเฟสบุ้คซะส่วนใหญ่ เพราะงั้นเราไม่ได้หายไปไหนน้า ไปตามหาเราได้ในเฟสสสสสสสสส
เยิฟฟฟฟฟ
ขอบคุณมากค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
ค่อยยังชั่วหน่อยยย ร้ากกก
-
ก็นะ...
-
เมื่อวานอยู่ๆเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดมันด์คนรักหมาดๆของแฝดน้อง
แฝดน้องนี้ไม่ใช่ น้องเจ้า เหรอครับ?
-
ถ้าจะบอกรักกันกลางที่สาธารณะ ไม่สนใจใครแบบนี้!!!!! โอ๊ยยยยย ดีงาม ดีที่แฝดมาปรากฏตัว ตอกหน้าคนที่ด่าให้มันหน้าหงายกันไปให้หมด 5555555 //ได้ยินเสียงเพล้งงงงงงงงงง รัวเป็นกระสุนเลย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จะบอกรักกันก็ขอที่ๆ โรแมนติกกว่านี้หน่อยสิคะน้องเจ้าขา ฮ่าๆๅ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอ้ออออ เงิบกันไปเลยขาเมาท์
-
“พวกนี้เหรอที่แอบถ่ายรูปเราแล้วเอาไปลงเฟส” จันทร์เอ๋ยถามโพล่งขึ้นมา เมื่อวานอยู่ๆเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดมันด์คนรักหมาดๆของแฝดน้อง "
พี่เอ็ดมันด์ไม่ใช่แฟนน้องเจ้านะ
-
พี่นาฎยสุดยอดที่สุด
พี่นาฎยจะจำน้องไม่ได้ ได้ยังไงกัน
:กอด1: :กอด1:
-
พี่นาฏยเท่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดูแลน้องกระต่ายดีๆนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่า :pig4:
-
:-[ จบเรื่องก็กลายเป็นว่าโลกนี้มีเพียงสองเรา :impress2:
-
พี่นาฏยของเราต้องออกโรงปกป้องน้องแบบนี้แหละค่าาาาาา เป็นไงล่ๆ พงกปากหอยปากปู ชิชิ
-
:pig4: :pig4:
-
บอกรักท่ามกลางฝูงชนนน
บอกรักเสร็จ ก็จะเป็นกระต่ายขี้อายนะ 55 :hao3: :กอด1:
-
มาม่าจบแล้วถูกม้ายยยยย
-
ง่อออ พี่นาฏยไม่เชื่อข่าวหรอกใช่ป่ะ
-
พวกนี้ควรโดนลงโทษซะบ้าง ดีแต่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น
-
ความสุภาพและอบอุ่นของคนพี่
เราชอบบบบบบบบ :katai2-1:
-
หวานอ่าาาาาาาาา
-
แหมๆพี่นาฏยถือโอกาสบอกเลยนะ
บอกตอนนี้กระต่ายแคระก็เขินไม่ออกเลยดิ
-
เมื่อวานอยู่ๆเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดมันด์คนรักหมาดๆของแฝดน้อง
ที่ถูกต้องเป็น
เมื่อวานอยู่ๆเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดมันด์ เพื่อนของคนรักหมาดๆของแฝดน้อง
หรือเปล่า
แต่ดีเล้วที่แฝดของจันทร์เจ้า จันทร์เอ๋ยมา ชัดๆไปเลย ว่าเมาท์ผิดคน
จริงๆก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งเมาท์ ทั้งลงภาพ ด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบตอนน้องอ้อนพี่ที่สุดเลยยยยย ยิ่งอ้อนแบบไม่รู้ตัวแบบนี้
โอยยยยย ยอมแล้ว จะเอาอะไรให้หมดเลยเนี่ย
-
จั๋นทร์เอ๋ยกับพี่เอ็ดเนี่ยยังไงงงงงงงงง
จะว่าไปแต่งเป็นซีรี่ส์เลยก็ดีนะตัว
ต่อไปเป็นคู่พี่เอ็ดกับพี่เตเตงี้~
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
:-[
-
:L1: :pig4: :L2:
-
แหมโกรธอยู่แต่ก็หวานได้ คู่นี้น้ำตาลหกเรี่ยราด
-
เอิ่บบบ เจอท้ายตอน ทำเอาเรื่องเครียดกลายเป็นสีชมพูกันเลยทีเดียว
-
ดี้ดี
-
ขอบคุณ :)
-
ต้องแบบนี้สิ
-
ดีใจที่เรื่องนี้คลี่คลายไป ขวัญเอ้ยขวัญมานะเจ้าขา ร้องไห้ตาบวมไปหมดแล้ว โอ๋ๆ อยากเข้าไปกอดปลอบจัง ว่าแต่พี่เอ็ดมันกับเจ้าเอยนี่ยังไงๆกันคะ อิอิ
ปัจจุบันคนอย่างแอดมินเพจ3คนนั้นมีเยอะมากอ่ะ การกระทำที่อยากให้มันเป็นกระแส อยากเรียกยอดไลค์ เพิ่มฟอลโล่วของตัวเอง เอาข้อมูล เอารูปของคนอื่นมาโพสโดยไม่สนใจว่าข้อเท็จจริงมันคืออะไร แบบนี้มันเป็น Cyberbullying ที่หลายๆคนมองข้ามมันไปจนทำร้ายคนมานักต่อนักแล้ว
-
น้องเจ้าน่ารัก :impress2:
-
จริงๆ มันใช่เวลาบอกรักกันหรออออ 5555
-
เป็นไงล่ะ พวกขาเม้าเงียบกริบ
-
จัดการไม่สนุกเลยอย่าที่พี่เอ็ดว่า 5555
น่าจะฟ้องหรืออะไรสักหน่อย พวกสนุกปากชอบเอาเรื่องคนอื่นไปทำให้เขาเสียหาย ทั้งๆที่ไม่รู้อะไรจริง
-
พี่นาฏยเคลียร์เรียบ ว่าแต่พี่เอ็ดกับเจ้าเอ๋ยเป็นแฟนกัน??
-
หมั่นน้องเจ้าขาแล้วค่ะ บอกรักกันงี้เลยเนอะ :o8:
-
วุ้ยยยยย
ตั้งแต่เผยใจกันก็บอกรักกันตลอดดดด
-
หวานไปอีกกกกกกกกก :mew3:
-
หวานกว่านี้มีอีกไหม :mew1: :mew1: :mew1:
-
บอกรักออกสื่อเลยค่ะ พี่นาฏย กับน้องเจ้า พี่ชูป้ายไฟเชียร์ค่ะ
-
สมน้ำหน้าพวกนักเลงคีย์บอร์ดและขาเม้าส์ทั้งหลาย เงิบบบบบบบ :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่นาฏย สุดยอด
-
บทที่ 26
นาฏย ช่วงชัชวาลย์คิดว่าตัวเองเคยใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาตลอด เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครและก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเกี่ยว
แต่เห็นทีจะใช้ทฤษฏีไม่ได้กับคุณหญิงแห่งบ้านช่วงชัชวาลย์ มนุษย์แม่ยังไงก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่คิดจะต่อกรด้วยและไม่เคยคิดว่าจะได้รับชัยชนะ
‘ตี๋เล็กปิดเทอมเมื่อไร?’
ก็อีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี่ละ เขากำลังหัวหมุนกับโปรเจครายงานการเพาะพันธุ์กุ้ง
‘ปิดเทอมแล้วกลับบ้านหน่อยนะ’
นาฏย ช่วงชัชวาลย์ขมวดคิ้ว ปกติแม่เขาไม่ได้มาเจ้ากี้เจ้าการให้กลับบ้านเท่าไรนัก ได้แต่ถามเหตุผลว่าทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า
‘กลับมาแล้ว พาน้องมาเที่ยวด้วยนะ’
ห้ะ? พาน้องไปด้วย? เขาก็คิดว่าจะพาน้องไปทักทายครอบครัวเขาเช่นกัน แต่ว่าอยากให้น้องทำคามคุ้นเคยกับเขาให้มากกว่านี้ก่อน เพราะตอนนี้ยังเป็นกระต่ายตื่นตูมทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ถ้ามากกกว่านี้ไม่เตลิดหนีไปเลยหรอ
‘ไม่รู้แหละ โซ้ยตี๋ต้องเอาน้องลงใต้มาด้วยให้ได้ ไม่งั้นแม่จะยกสมบัติให้เฮียๆหมด’
เดี๋ยวแม่ๆๆ!!!
นาฏยถือโทรศัพท์ค้างเติ้ง ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้อะไรขนาดนี้มาก่อน
“ครับ?” จันทร์เจ้าคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาด
“ไปเที่ยวบ้านผมไหม?”
จันทร์เจ้าทำตาโตแก้มกลมป่องจนน่าหยิก
นาฏยนั่งกดช่องทีวีไปเรื่อยๆ ส่วนกระต่ายนั่งขดตัวกอดหมอนจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ จนต้องเอื้อมไปบีบจมูกเล็กนั่น
“มองอะไรขนาดนั้น” จันทร์เจ้าสาบานว่าเขาแอบเห็นใบหูแดงจางๆ คนตัวเล็กขำคิกคัก เขารู้พี่นาฏน่ะใจดีแต่บางครั้งก็มีหลุดมุมน่ารักๆออกมาบ้าง
“คิกๆ” คนตัวเล็กแอบก้มหน้าหัวเราะ จนเจ้าของบ้านเริ่มอยากจะฟัดอีกฝ่ายขึ้นมาอีก
จันทร์เจ้ามานั่งเล่นบ้านพี่นาฏยตามโอกาสจะอำนวย มานั่งเล่นให้ยายน้อมสอนทำอาหารไทยโบราณและขนมไทยอร่อยๆ คนทีเป็นหนูทดลองฝีมือเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือร่างสูงใหญ่คนนี้ที่เป็นเจ้าของบ้านที่ดีโดยการนั่งรอเงียบๆ อ่านหนังสือหรือดูหนังไปจนกว่าเขาจะไปเรียก
นี่ก็กำลังนั่งเล่นรอขนมอบเสร็จ วันนี้ไม่ได้ทำขนมไทยแต่เป็นขนมเลม่อนทาร์ตรสเปรี้ยวอมหวานที่เขาอุตส่าห์นวดแป้งพายและเคี่ยวซอสเลม่อนอยู่นาน
กลิ่นหอมๆของขนมอบที่กำลังสุกเริ่มส่งกลิ่นหอมๆ พอได้ยินติ๊งของเครื่องอบจันทร์เจ้าก็กุลีกุจอลุกไปดู
เขามาบ้านพี่นาฏยครั้งนี้เป็นครั้งที่หกหรือเจ็ดนะแล้ว เริ่มชินกับที่ทางอะไรหลายๆอย่างแล้ว เขามาในฐานะรุ่นน้องสามครั้งและมาในฐานะแฟนอีกสองครั้ง
ตากลมๆมองเลม่อนทาร์ตตกแต่งหน้าด้วยเลม่อนฝานบางๆปิดท้ายก็ตัดเป็นชิ้นๆพร้อมเสิร์ฟ ทาร์ตสามเหลี่ยมอยู่ในจานสองจานที่เหลือเขาแบ่งไว้ให้ยายน้อมและพี่ๆคนงาน ส่วนที่เหลืออีกสองชิ้นเขาเอาไว้ให้พี่หมีที่นอนเอื่อยอยู่ที่โซฟาไว้กินเวลาอื่น ส่วนตอนนี้ยายน้อมและพี่ๆคนอื่นไปทำความสะอาดชั้นสองเลยไม่มีใครอยู่ที่ครัว
“มาแล้วครับ”
นาฏยขยับตัวนั่งดีๆ หลังจากที่นอนเอนลงพิงพนักอยู่นาน จันทร์เจ้ามาพร้อมกับถาดขนมและน้ำชาร้อนๆดื่มแล้วสดชื่นเข้ากับขนมได้ดี วางถาดลงบนโต๊ะแล้วยื่นจานหนึ่งให้พี่
นาฏยรับไปถือก่อนจะตักเข้าปากคำเล็ก ความเปรี้ยวปนหวานแผ่ซ่าน เป็นรสที่ไม่ได้หวานมากแบบแสบคอ กำลังกินเลย
“ใช้ได้” เขาตักคำที่สองเข้าปาก
แต่รู้สึกจะมีเด็กยืดอกรับคำชมด้วยรอยยิ้มกว้าง ตบอกตัวเองปักๆ “แน่นอนครับ นี่ใครทำครับ” ทะเล้นนักนะ
จันทร์เจ้าตักเข้าปากบบ้างแต่เหมือนจะคำใหญ่ไปหน่อยเลยติดปากเลอะเทอะไปหมด
“เอ้า หกหมด”
“แหะๆ” ควานหาทิชชู่ แต่โดนจับหน้าไปเผชิญกับใบหน้าคม “อื้อ!”
ริมฝีปากร้อนโฉบเข้ามาที่ปากเล็กๆเล็มไปที่มุมปากที่มีขนมติด พอปล่อยก็จอแก้มกลมแดงก่ำ ตาเบิกกว้าง จนอดไม่ได้ที่จะประทับจูบไปอีกหนึ่งครั้ง
“พี่นาฏย!” โดนฝ่ามือเล็กตีเข้าให้ “เดี๋ยวใครมาเห็นทำไง”
“ก็ไม่ต้องทำไง” ยายน้อมไม่น่าจะทำความสะอาดเสร็จในตอนนี้หรอกคงอีกสักพักใหญ่เลยละ
อย่ามาทำหน้านิ่งใส่นะ! เจ้าขาเขินจริงๆด้วย!
“ฮึ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว” นั่งหันหลังตักขนมเข้าปากคำโต หูได้ยินเสียงแว่วหัวเราะต่ำๆในลำคอของอีกฝ่ายด้วย
เอาพี่นาฏยหน้าดุคนนั้นกลับมาเถอะ เอาพีนาฏยขี้แกล้งหน้าตายคนนี้ไปที!
เคยบอกแล้วว่าพี่นาฏยน่ะคนจริง พูดจริงทำจริงเพราะว่าช่วงวันท้ายๆของการสอบพี่นาฏยที่ฝากตัวเป็นเขยบ้านเขาแล้ว(อ้าวนึกว่าสะใภ้) ก็มาขออนุญาติพาจันทร์เจ้าไปเที่ยวที่บ้านทางภาคใต้นั่นคือภูเก็ต พี่นาฏยยังใจดีเผื่อแผ่ถึงจันทร์เอ๋ยให้ไปด้วยกัน และยังมีแก๊งพี่นาฏยอีกทั้งพี่เอ็ดมันด์ พี่เตเต พี่เอม พี่นิว พี่ท็อป อ่าใช่ขาดไม่ได้คือเพื่อนจันทร์เจ้าอย่างอชิระ
เจ้าบ้านร่างสูงใหญ่ตัดสินว่าจะนั่งเครื่องไปลงภูเก็ตแทนที่จะขับรถไปเองเพราะว่ามันสะดวกและเร็วกว่า เครื่องบินภายในประเทศที่นั่งมีแ่สองฝั่งและมีทางเดินตรงกลาง จันทร์เจ้านั่งตรงหลาง คนที่นั่งติดริมหน้าต่างเป็นพี่นาฏยและคนที่ริมทางเดินของเขาเป็นจันทร์เอ๋ยแฝดเขาเองที่ตอนนี้เอาผ้าปิดตาขึ้นมาปิดเรียบร้อยเตรียมนอนแล้ว
พี่นาฏยก็เหมือนหมีกว่าเดิมอีกเพราะว่าพอขึ้นเครื่องยังไม่ทันจะออกตัวเลยก็หลับแล้ว จันทร์เจ้าเลยแอบใจกล้าขอถ่ายรูปตัวเองกับพี่นาฏย (ที่กำลังหลับ) ไว้เป็นที่ระลึกหน่อย รวมถึงถ่ายพี่ชายตัวเองเก็บเอาไว้ จะเอาไปส่งไลน์ให้ป๊าม้าดูด้วย
เอ็ดมันด์ เตเต และคนอื่นๆนั่งอยู่แถวหลังถัดลงไป ที่จันทร์เอ๋ยเอาผ้ามาปิดตาไม่ใช่อะไรหรอกแค่กันไอ้พี่ฝรั่งขี้นกพูดมากมากวนตีนก็แค่นั้น
“ไม่แอบถ่ายคนอื่นสิ” เสียงทุ้มติดดุพูดลอยๆขึ้นมาเบาๆ ทำเอากระต่ายตื่นตูมเกือบทำมือถือตกใส่หน้าตัวเอง
“อ่า ไม้ได้หลับหรอครับ?”
นาฏยแค่พักสายตาแต่ได้ยินเสียงยุกยิกจากคนข้างๆทำให้ต้องหรี่ตาขึ้นมามองเห็นเจ้าตัวยิ้มแก้มป่องกดถ่ายชาวบ้านไปเรื่อยนั่นแหละ เป็นกระต่ายที่ซนอยู่ไม่สุกจริงๆ น่าตีก้นให้เข็ด
“เปล่าแค่พักสายตา” กระต่ายหดหูหดหางเก็บโทรศัพท์กลับมานั่งเจี๋ยมๆดีๆเพราะนาฏยส่งสายตาดุมาให้ระหว่างที่กัปตันประกาศ “อย่าซน เป็นเด็กดีหน่อย” นาฏยคว้ามือเล็กๆมาจับเอาไว้เขย่าเบาๆเหมือนคุยกับเด็ก
เจ้าของมือขาวชะงักพยายามจะดึงออกแต่เหมือนจะเหนียวหนึบติดกาวไปแล้ว เลยได้แต่นั่งแก้มแดงปล่อยให้มือตกในอุ้งมือใหญ่อุ่นนั่น ย่นจมูกใส่ด้วยที่หนึ่ง ใบหน้าคมลอบยิ้มมุมปากบางๆโดยอีกฝ่ายไม่เห็น
...แค่นี้ก็เลิกซนแล้ว…
สนามบินภูเก็ตเนืองแน่นด้วยนักท่องเที่ยวทั้งต่างชาติและคนไทย กลุ่มชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ยืนรอกระเป๋าที่โหลดมาด้วย
“เมื่อยสัส” เอ็ดมันด์ยืดแขนขา แม่งบอกให้ไอ้นาฏยจองที่ขายาวๆมันเสือกทำหน้าตายแล้วบอกไม่มี อยากได้ไปเพิ่มตังค์เอาเอง ไอ้ห่าเอ๊ยยย รวยเปล่าขี้เหนียวได้อีก “หลับสบายไหมน้องเจ้าเอย?” จันทร์เอ๋ยรีบกระเถิบตัวหนี ไม่ได้อยากสนิทด้วยไม่ต้องมาชวนคุย ฝรั่งหัวเราะเบาๆกับท่าทางของอีกฝ่าย
หลังจากเรื่องราววันนั้นที่เขาโดนถ่ายรูปแล้วมีคนเอาไปโพสว่าเป็นน้องชาย เขาถึงกับต้องบุกไปมหาลัยเพื่อแสดงตัว คนที่มหาลัยจันทร์เจ้าเลยพอรู้ว่าเจ้าตัวมีฝาแฝด รวมทั้งเพื่อนำี่นาฏยคนอื่นๆที่เขาไม่เคยเจอด้วย ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า...โคลนนิ่งกันมาชัดๆ ตอนนี้ถ้าไม่ได้แต่งตัวคนละสีคนละแบบก็ไม่มีแยกออกเท่าไร
“ใครมารับวะ?” ท็อปถามเพราะรู้ว่านาฏยให้คนที่บ้านเอารถตู้คันใหญ่มารับ
“น่าจะลุงแม้นมั้ง” นาฤยพูดถึงคนเก่าแก่ที่ทำงานกับบ้านเขามาหลายสิบปีตั้งแต่เขาเด็กๆ ลุงแม้นเป็นคนขับรถให้พ่อเขาแต่ตอนนี้ผันตัวมาขับให้เฮียเนตรด้วยเหมือนกัน
พอได้กระเป๋าครบเรียบร้อยก็ค่อยเคลื่อนพลออกมายืนรอที่หน้าสนามบิน รอเพียงไม่นานก็เห็นรถตู้สีดำคันใหญ่มาจอดเทียบใกล้ๆที่พวกเขายืนอยู่
ตอนแรกคนที่นาฏยคิดว่าจะเป็นคนขับรถก็คือลุงแม้นแต่ว่าพอเห็นคนที่ลงมาแล้วก็ขมวดคิ้ว
...เฮียนโม?...
“ไง” นโม ช่วงชัชวาลย์เป็นคนที่ที่กระโดดลงมาจากฝั่งคนขับ พวกชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า
“เฮียมาได้ไง?”
นโมยักไหล่ “พอดีมาทำธุระในเมืองเลยอาสามารับ”
นาฏยพยักหน้า เฮียคงมาเก็บเงินกับลูกค้าในตลาด
“เป็นไงพวกเอ็งสบายดีไหม?” เอ็ดมันด์ เตเตและเพื่อนคนอื่นๆเคยมาบ้านนาฏยบ้างแล้วเลยคุ้นเคยกับพี่ชายของเพื่อนสนิท พวกเขาก็จับมือชกหมัดทักทายตามประสา ต้อนเด็กขึ้นรถเก็บของเรียบร้อย นาฏยก็หนตัวเองขึ้นไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับ ข้างหลังก็เตรียมพร้อม นั่งกันเรียบร้อย รถตู้คันใหญ่ก็ออกจากสนามบินภูเก็ต
นั่งมาประมาณสี่สิบนาที รถตู้ก็ขับเข้ามาจอดในรั้วบ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง จันทร์เจ้าแทบแหงนคอดูหลังคาบ้านเพราะว่ามันใหญ่กว่าบ้านพี่นาฏยที่กรุงเทพฯเสียอีก จันทร์เอ๋ยเป็นอีกคนที่ไม่เคยมาเลยดูตื่นตาตื่นใจมาก ส่วนคนอื่นๆนั้นเฉยๆ
“พี่ชมผมฝากรถไปเก็บด้วยครับ” พี่ชมเป็นคนสวนที่เพิ่งมางานได้ไม่กี่ปีแต่ก็ทำได้ดีทีเดียว
“ได้เลยครับ คุณนาฏยจะให้ผมยกของด้วยไหมครับ?” ประโยคหลังชมหันมาพูดกับคุณชายคนเล็ก
“ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมยกกันเองครับ ขอบคุณครับ”
จันทร์เจ้าและจันทร์เอ๋ยกระโดดตุ้บลงมายืนหน้าบ้าน สองพี่น้องตาโตเป็นเด็กๆ จันทร์เจ้าเดินไปหาคนรักที่กวักมือไปหลังรถปล่อยให้พี่ชายยืนคนเดียว
“ไง” นโมโบกมือ เขาคิดว่าเด็กนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนี้น่าจะไมใช่แฟนน้องชายแน่นอน เขาเคยเจอตอนเด็กหนุ่มตอนที่เจ้าตัวมาหาน้องชายฝาแฝดที่มหาลัยและเป็นคนทำเรื่องยุ่งเหยิงจนเขาอดขำในใจไม่ได้ แต่ก็ดีแล้ว มันช่วยให้ไอ้นาฏยมันได้แฟนเลย
“ครับ” จันทร์เอ๋ยผงกหัวให้กับพี่ชายของแฟนน้องชาย เคยเจอกัยเครั้งหนึ่งแต่ไม่ค่อยจะเป็นการพบที่ดีเท่าไร
“น้องมาแล้วหรอหยี่ตี๋” เสียงคุณนายดังจากในตัวบ้าน ร่างท้มเล็กน้อยดูนุ่มนิ่มเดินเร็วๆออกมา “น้องเจ้า ขอแม่กอดที” มาถึงไม่พูดอะไร หญิงวัยหกสิบกว่ากอดหมับเข้าที่ร่างเล็กๆที่ยืนอยู่อยู่ข้างนโม
นโมขมวดคิ้ว แม่เขารู้จักเด็กตัวเล็กนี่เมื่อไรกันถึงมากอดใหญ่เลย สงสัยจำคนผิดแน่ๆ เพราะแม่เขาไม่รู้ว่าจันทร์เจ้ามีฝาแฝดแน่นอน
“แม่...” นาฏย ช่วงชัชวาลย์ถอนหายใจ แม่เขากอดผิดคนแล้ว
จันทร์เอ๋ยเก้กังๆ รู้สึกแปลกๆที่มีคนมากอดแต่ก็ไม่ได้ผลักออกไป จนคนกอดพอใจนั่นแหละถึงได้ผละออกมามองหน้ามองตา
“เด็กๆสบายดีไหมลูก” คุณหญิงของบ้านถามคนอื่นๆที่ยืมยิ้มๆอยู่
“เอ่อ สวัสดีครับ” จันทร์เอ๋ยยกมือไหว้ มั่นใจว่าคุณหญิงคงจำผิด คิดว่าเขาเป็นจันทร์เจ้า แต่ว่าอย่างที่เคยบอกไว้ เขาและน้องชายฝาแฝดจะไม่พูดขัดว่าตัวเองไม่ใช่นะ
“ไปๆเข้าบ้านกันลูก” คุณหญิงจูงมือจันทร์เอ๋ยเข้าไป ความจริงคุณหญิงชอบเด็กตัวเล็กๆแต่อย่างที่บอกว่าลูกชายหล่อนสูงใหญ่ยักษ์ทุกคนแถมเพื่อนแต่ละคนก็ไซด์ไม่ต่างกัน
“นั่นแม่จะพาน้องไปไหน?” นาฏยถามขึ้น เหล่มองกระต่ายตัวเล็กที่ยืนหลบหลังรถพร้อมรอยยิ้มแก้มป่อง
“เอ้าก็พาเข้าบ้านสิ ให้น้องเจ้ามายืนตากแดดทำไม โซ้ยตี๋แบกประเป๋าลงจากรถด้วย เป็นเจ้าบ้านอย่าให้แขกทำ” นาฏยกรอกตา มนุษย์แม่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่อยากต่อกรด้วยจริงๆ
...แล้วที่จูงมือนั้นน่ะ ถูกคนไหม?...
“จูงผิดคนเปล่าครับแม่” เอ็ดมันด์แทบจะขำก๊ากออกมาแต่ยังกลั้นเอาไว้ได้
คุณหญิงหันกลับมาตอบ “จะผิดได้ยังไง นี่ลูกสะใภ้ช่วงชัชวาลย์นะ”
สะใภ้ตัวจริงถึงกับหน้าเห่อร้อน เดี๋ยวนะ คุณแม่พูดอะไรน่ะ? ต่อหน้าทุกคน จันทร์เจ้ารู้สึกว่าตัวเองจะระเบิดเป็นจุล นัยน์ตาคมๆที่มองมาอีก จะให้เขาไม่มีที่ยืนเลยหรือไงกัน เขินไปหมดแล้ว
นาฏยรู้สึกว่าเป็นคำพูดที่ถูกใจมากทีเดียว ยิ่งเห็นหน้าขาวขึ้นสีจัด ตากลมๆมองเขาอย่างเขินๆแล้วมันยิ่งอยากจะยิ้มกว้างๆจริงๆ
“แม่หมายถึงคนนี้หรือเปล่า?” นาฏยดึงข้อมือเล็กให้ออกมาจากที่ซ่อน
“ตาเถร!” คุณหญิงถึงกับลมตัวอุทาน หล่อนหันหน้าไปมองคนที่จูงอยู่ จันทร์เอ๋ยยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย แล้วคุณหญิงก็หันกลับไปมองคนที่ลูกชายกำลังจับมืออยู่
โอยยย...คนแก่จะเป็นลม
...ทำไมมีน้องเจ้าสองคน!...
“ทำไมโซ้ยตี๋ไม่บอกแม่นะว่าน้องเจ้ามีแฝด” คุณหญิงบ่นลูกชายที่เอาแต่หน้านิ่งแต่ตานี่ดูพราวระยับราวกับตลกขบขัน
สองแฝดแอบกระทุ้งศอกใส่กันแต่แก้มป่องๆอูมจนเหมือนกระต่ายแก้มกลม
“คนนี้น้องเจ้าแล้วคนนี้ล่ะ?” คุณหญิงรู้แล้วว่าน้องเจ้าใส่เสื้อยืดสีฟ้าแต่อีกคนใส่เสื้อยืดสีขาว
“พี่ชายฝาแฝดผมเองครับชื่อเจ้าเอย”
คุณหญิงยิ้ม “หน้าเหมือนกันมากเลย แม่ขอโทษเลยเข้าใจผิด”
สองพี่น้องจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้ายิ้มกว้าง
“พ่อกับเฮียเนตรล่ะ?” นาฏยถาม
“ไปข้างนอกเดี๋ยวกลับมาเย็นๆ” นโมตอบ
“ไปเด็กๆ เอาของไปเก็บแล้วพักผ่อนได้นะจ๊ะ เย็นๆค่อยลงมากินข้าวเย็น” คุณหญิงเอ่ยอย่างใจดี
สรุปคือลูกชายเจ้าของบ้านอย่างนาฏยนอนห้องตัวเอง สองแฝดนอนด้วยกันเพราะจันทร์เอ๋ยยังไม่ค่อยสนิทกับใคร เอ็ดมันด์ เตเต อชิระและคนอื่นๆนอนห้องละสามคน
“โห วิวดีมาก” จันทร์เอ๋ยเดินไปเกาะหน้าต่าง ห้องนอนแขกของบ้านนี้ติดสวนด้านหลัง
“ตัวจะนอนก่อนไหม?”
“ของีบแป๊บนึงนะ”
เดินทางก็ล้านิดหน่อย จันทร์เอ๋ยทิ้งตัวลงบนเตียงควีนไซด์ จันทร์เจ้าเลยเปิดกระเป๋าตัวเองหยิบของออกมา
...ก๊อกๆ…
“ครับ?” ไอ้อัชหรอ? อชิระนอนอยู่ห้องถัดไปกับพวกพี่เอ็ด “พี่นาฏย?”
ร่างสูงใหญ่ของคนรักยืนอยู่หน้าห้อง
“นอนได้ไหม?”
“สบายมากเลยครับ” กระต่ายยิ้มกว้าง คุณแม่จัดห้องให้อย่างดีเลย
“ถามกูนี่สิว่านอนได้ไหม?” เอ็ดมันด์ยืนกระดิกเท้าหน้าประตูเพราะยังไม่ได้ปิดเลยได้ยินเสียงเพื่อนสนิทมาหาแฟนถึงห้อง
“ไปนอนเหอะไป มึงอะ” ไล่เพื่อนอย่างไม่ใยดี
“มานี่หน่อยสิ” นาฏยชวนน้อง
คนตัวเล็กมองไปด้านในห้องเห็นพี่ชายนอนหลับไปแล้วเลยค่อยๆปิดประตูเสียงเบา
“จะพาน้องไปไหน?” ไอ้ฝรั่ง! มึงยังไม่ไปอีก!
“เสือก!” นี่ก็เจริญพรเพื่อนตลอด
จันทร์เจ้ายิ้มกับความกวนตีนของพี่เอ็ดมันด์ขณะเดินตามร่างสูงไป
มาหยุดที่อีกด้านหนึ่งของชั้นสอง ประตูห้องแขวนด้วยแผ่นไม้เขียนด้วยตัวอักษรโย้เย้เหมือนเด็กประถม
...ห้องน้องนาฏย…
น้องนาฏย?!
ปากเล็กอมยิ้ม ตัวขนาดนี้ไม่น้องแล้วมั้ง
“ยิ้มอะไร?” นาฏยก็รู้สึกเก้อ อยากจะเอาป้ายไปเก็บเดี๋ยวนี้
“เปล่าครับ” แต่ยังอมยิ้มแก้มตุ่ย “ห้องของพี่นาฏย?”
“ใช่” เปิดประตูเข้าไป “เข้ามาก่อนสิ”
จันทร์เจ้านิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าตามเจ้าของห้องเข้าไป
...ครั้งแรกกับห้องนอนของพี่นาฏย…
+++++++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า พี่หมีกับต่านแคระมาแล้ววววววววววว
พี่หมีกับต่านน้อยเหลืออีก4ตอนก็น่าจะจบแล้วค่า จากที่วางโครงเอาไว้นะค่า เพราะงั้นมานับถอยหลังด้วยกันค่า
ในตอนหน้า คนเขียนจะลงเรื่องรักตามสั่งควบไปกับเรื่องใหม่ด้วย เพราะงั้นขอฝากฝังเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมกอดทุกท่านด้วยยย
ส่วนเรื่องเจ้าเอยนั้น ตามที่เคยแจ้งไปยังเป็นเพียงแผนการเขียนในอนาคตเพราะงั้นตอนนี้ขอให้อดใจรอไปก่อนนะค่า (แต่จากการอ่านคอมเม้นแล้วกระแสเจ้าเอยมาแรงมากกกกกจนคนเขียนตกใจ5555 คอมเม้นถล่มทลายยิ่งกว่าคอมเม้นตอนนิยายอีก55555)
ขอบคุณทุกท่านมากๆที่ให้ความเอ็นดูน้องเอยขนาดนี้ แล้วก็ติดตามพี่นาฏยกับเจ้าขามาตลอด คนเขียนก็ใจหายนิดๆที่พี่หมีกับน้องต่ายกำลังจะจบลง แต่ก็ดีใจที่พาพี่หมีและต่ายน้อยมาได้ไกลขนาดนี้ ต้องขอบคุณแรงสนับสนุนจากนักอ่านทุกคนจริงๆค่า
เยิฟ
-
หาเรื่องคนของนาฏย ก็เหมือนหาเรื่องตายแล้ว 555
-
:pig4: :pig4:
-
พาลูกสะใภ้เข้าบ้านน
-
มาวันแรกก็ชวนน้องเข้าห้ิองเลยเหรอพี่นาฏย อิอิ
-
แหมะมีลางมโนเอาเองว่าจะได้ 2 สะใภ้เข้าบ้านแหละ :impress2:
-
คุณแม่คะ ลูกสะใภ้เขินตัวจะแตกละค่ะ
-
ตาเถร :hao7:
-
วรั้ย พี่หมีชวนน้องเข้าห้อง :mew3:
-
นอกจากพาเข้าบ้านแล้ว ยังมีความพาเข้าห้องด้วยนะคะคุณพี่
ปล. หรือคุณแม่จะเหมาสะใภ้สองคนเลยดีคะ?
-
o13 :กอด1:
-
พี่นาฏยแพ้มนุษย์แม่ :laugh:
โอ๊ยๆ จันทร์เจ้าาา มีความเขินนนน :-[ :mew1:
-
หึหึ
-
:pig4: :pig4:
-
พี่นาฏยชวนน้องเข้าห้องทำไมคะ
:mew1: :mew1:
-
อ่าวเฮ้ย ชวนน้องเข้าห้องล่ะเท๊อออออ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณแม่น่ารักกกกกกกกก
รอเลยๆ ทำไมลุ้นเจ้าเอยกว่าเจ้าขาล่ะเนี่ย
น่ารักมากเลยลูกบ้านนี้
สู้เค้านะคุณนักเขียน ติดตามตลอดนะจ๊ะ
-
ชอบบรรยากาศแบบนี้จริงๆๆ
-
เต็มปากเต็มคำ
-
ขอบคุณ :)
-
เขิน...น่ารัก
-
พี่นาฏยพาน้องเข้าห้องวะแล้ววววววววววว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หลอกหล่อน้องไปทำอะไรในห้องน่ะ
-
พาเข้าบ้านแล้ว!
-
ทำไมเดินตามพี่เค้าเข้าห้องง่ายๆอย่างนะละลู๊กกกกกกกกกก~~~~~
ไม่รู้พี่นาฎยจะหลอกไปทำอะไร 55555555
-
ชอบตอนอยู่ด้วยกัน น่ารักดี กระต่ายแก้มกลม :กอด1:
-
พี่นาฏยคงห่วงน้องใช่ไหมถึงได้ทำหน้สถมึงทึงนะ
-
ชวนน้องเข้าไปทำอะไรน่ะพี่นาฏย
-
โดนล่อลวงเข้าห้องแล้ว
-
พาสะใภ้เข้าบ้าน แถมยังล่อล่วงเข้าห้องอีก :hao7:
-
คุณแม่เอ็นดูน้องจันทร์เจ้ามากกกกก มีความเป็นลูกสะะใภ้สูงมากกกกกกกกก :o8:
-
แหมๆๆๆๆๆ อิพี่นาฏยหลอกกระต่ายเข้าห้องเหรอคะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
สะใภ้เล็กกับว่าที่สะใภ้หรือเปล่าคะคุณแม่ 5555555
นี่ชิปคู่นโมเจ้าเอยไปแล้วเรียบร้อย มีมั้ยไม่รู้แต่อยากให้เขาคู่กัน
-
ยังไงๆพี่นาฏยชวนน้องเข้าห้องอ่ะ
-
น่ารักๆๆๆๆๆ
-
น้องนาฏย น่ารักเชียว 5555
-
:L1: :pig4: :L2:
-
เปิดตัวลูกสะใภ้ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสัยคุณแม่จะได้ลูกสะใภ้ฝาแฝด (หรือเปล่า) คึคึ
:hao3: :hao3: :z1: :z1:
-
แม่สามีดูท่าจะชอบมากกกกกกก ยังไงก็ได้เป็นสะใภ้แน่ๆ
-
กระต่ายจะโดนจับขังกรงหมีแล้ว
-
:pig4:
-
ชวนเข้าไปทำไรอ่ะ แอบส่องช่องผ่านประตู
-
มุ้งมิ้ง ดีต่อใจมาก
-
ใกล้จบแล้วหรือครับ เสียดายเหมือนกัน สนุกมากเลย
-
น่ารักมากกก. ติดตามค่ะ
-
บทที่ 27
แอร์เย็นฉ่ำปะทะหน้าขาวๆ กลิ่นในห้องนี้เป็นกลิ่นของพี่นาฏยที่เขาคุ้นชิน ห้องขนาดใหญ่เหมือนห้องเขาสองห้องรวมกัน เตียงหลังใหญ่กลางห้อง มีตู้กระจกและชั้นกระจกตกแต่งสวยงาม
จันทร์เจ้าเดินเข้าไปดู มันเป็นหุ่นยนต์ที่ต่อเสร็จเรียบร้อยวางเรียงอยู่ อีกด้านเป็นรถถัง เครื่องบินโมเดล
“พี่นาฏยเล่นพวกกันดั้มด้วยหรือครับ?”
“เอ้าคุณผมก็เคยเป็นเด็กนะครับ” คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นเหมือนจะกวน
“เจ้าขาก็นึกว่าเกิดแล้วแก่เลย ฮ่าๆ” ย่นจมูก ยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงใส
นาฏยดึงจมูกเล็กๆนั่นเบาๆ ว่าใครแก่เนี่ยเจ้ากระต่ายแคระ!
ตากลมยังกวาดตาไปมองรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ ก็มันเป็นห้องของพี่นาฏย ห้องที่เด็กชายนาฏยเติบโตมาเป็นนายนาฏยอย่างทุกวันนี้
จันทร์เจ้าเห็นอัลบั้มรูปวางอยู่บนชั้นสามเล่ม “พี่นาฏยครับ เจ้าขาดูรูปหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ” มือใหญ่หยิบลงมาให้
จันทร์เจ้ายิ้มตาหยีเปิดดู มีตั้งแต่รูปเด็กชายนาฏยตอนยังเป็เด็กทารก ไล่มาเรื่อยๆจนคลานต้วมเตี้ยม หัวเหม่ง ยิ้มแฉ่งใส่กล้อง จนมาอยู่อนุบาล ประถม มัธยม ภาพก็มีถึงประมาณชั้นมัธยมเท่านั้น
แต่ที่จันรทร์เจ้าถึงกับหัวเราะคือภาพที่เด็กชายนาฏยตัวจิ๋วยืนถือผ้าอ้อมข้างหนึ่ง ปากก็ดูดขวดนม แต่ประเด็นคือใส่แต่เสื้อไม่ใส่กางเกงเห็นอะไรต่อมิอะไรหมดเลย
“ฮ่าๆ รูปนี้พี่นาฏยน่ารักจัง” เขาเอาให้พี่ดู
นาฏยถึงกับหูร้อนเพราะว่าสภาพเขานี่ดูไม่ได้ “พอเถอะ”
“อะไรกันน่ารักออก มีแค่นี้เอง” เดี๋ยวนี้เป็นกระต่ายใจกล้า(แต่ไม่เต็มร้อย) ชูนิ้วทำท่าว่าแค่นี๊เองแล้วหัวเราะร่า
นาฏยเข่นเขี้ยวในใจ หึ! กระต่ายแคระชักเอาใหญ่แล้ว
“หึ! อยากเห็นของจริงก็ไม่บอก” ร่างสูงใหญ่โน้มตัวมาหาร่างเล็กที่นั่งอยู่ริมเตียงนุ่ม ยกยิ้มร้ายกาจไปให้
คนขำชะงักกึก เริ่มจะเหงื่อตก พี่นาฏยจะทำอะไรรรร!
“เอ่อ...พี่นาฏย” คราวนี้เริ่ทเสียงอ่อย หัวเราะไม่ออก
“หึ ว่าไง อยากเห็นของจริงไหม” นาฏยไล่สายตาลงต่ำ จันทร์เจ้ามองตามลงไปก่อนจะสะบัดหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงก่ำ มือใหญ่จับมือเล็กๆแกล้งดึงลงไปช้าๆ “ว่าไง” เสียงทุ้มชิดใบหูจนเจ้าของสะท้าน หดคอหนี
“ไม่เอา...แล้ว” ฮือ! พี่นาฏยแกล้งเจ้าขาอีกแล้ว
“ทำไมล่ะ ในรูปนั่นมันเด็กๆ อยากเห็นของจริงจะให้ดูไง” พี่นาฏยลามกจกเปรต จะมาชงมาโชว์อะไร ไม่อยากดูววววววว
“งื้อ ไม่อาววว” พยายามจะเขยิบตัวหนี ล่นถอยขึ้นเตียงไป
นาฏยขึ้นมาคร่อมทับตาม จันทร์เจ้าหลับตาปี๋ รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ซอกคอ ร่างเล็กตัวแข็งเมื่อริมฝีปากหนาประทับลงบนคอขาวๆพร้อมเม้มเบาๆ
ร่างเล็กกำมือแน่น ใบหน้าเห่อร้อนจัด
“อื้อ…” เสียงเล็กร้องแผ่วเมื่อโดนริมฝีปากหนาดูดดุนเนื้ออ่อนๆบนผิว “พ...พี่นาฏย…”
นาฏยไล่ริมฝีปากขึ้นถึงปากเล็กก่อนจะพรมจูบลงไป ลิ้นร้อนๆค่อยๆไล้ริมฝีปากน้องเหมือนขอให้เปิด ลิ้นร้อนไล้ไปตามไรฟันเล็กๆ จันทร์เจ้ากำเสื้อของอีกฝ่านแน่น
ใจเหมือนจะกระดอนหลุดโลก เป็นครั้งแรกที่พี่นาฏยจูบเขาแบบนี้เพราะทุกทีแค่แตะๆ
นาฏยครางต่ำๆในลำคอเมื่อเขากระหวัดลิ้นเล็กๆดูดดุนเบาๆ แล้วค่อยๆถอนออก น้ำใสๆไหลเยิ้มจนนาฏยต้องค่อยๆเช็ดออกจากหน้าขาว
ก็ไม่ขาวแล้วเพราะตอนนี้แดงก่ำจนเหมือนลูกมะเขือเทศ ปากเล็กบวมเจ่อจนนาฏยก้มลงไปดูดเบาๆอีกครั้งจนเกิดเสียงจุ๊บ
จันทร์เจ้าค่อยลืมตาขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเงียบหายไปเฉยๆ แต่พอลืมไปก็ต้องหลับลงอีกครั้งเพราะว่าใบหน้าคมเข้มยังอยู่ติดเขาไม่ยอมห่างไปไหน นัยน์ตาคมดุแพรวพราว มีรอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ฮื้อ...” มือเล็กๆดันหน้าอกแกร่งออกไป แต่เหมือนเอามือดันหินเพราะว่ามันไม่ขยับไปไหนเลย
“ง่วงไหม?” นาฏยตัดสินใจว่าจะเลิกแกล้งกระต่ายแคระเพราะกลัวว่าจะระเหิดหายไปในอากาศเสียหมด
ร่างเล็กๆรีบหันหนีคลานตัวเองไปที่อีกทางแต่กลับโดนแขนแข็งแกร่งรวบเอาไว้ทั้งตัว นาฏยรั้งร่างเล็กลงงมานอนด้วยกัน
“อื้อ พี่นาฏย”
“หึๆ” ปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระ
จันทร์เจ้าลุกขึ้นมาจับผมเผ้าตัวเองที่ยุ่งเหยิงไปหมด “ผมเจ้าขายุ่งหมดเลย”
“โอ๋ มาๆ” มือใหญ่ลูบๆให้เข้าที่ “พักผ่อนหน่อยไหม? เย็นๆค่อยตื่น”
“ครับ” ร่างเล็กถูกมือใหญ่ดึงลงไปนอนเกยแขนแกร่ง โดยมีมืออีกข้างพาดอยู่บนเอว ร่างเล็กๆจมลงไปกับอ้อมแขนใหญ่และอบอุ่น ฝ่ามือใหญ่ตบบนต้นแขนเล็ก พร้อมจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม เพียงไม่นานตากลมๆก็ปรือจนปิดสนิท นาฏยก็เริ่มจะเพลียเลยหลับไปเช่นกัน
“ครับ...เดี๋ยวผมปลุกน้องแล้วลงไป”
จันทร์เจ้าได้ยินเสียงแว่วแต่ก็ไม่ได้สนใจกลับคลุมโปงหันหนีไปอีกทาง ร่างสูงเดินกลับมาที่เตียง กระต่ายแคระยังนอนคลุมโปงไม่ยอมตื่น แต่ว่ายังไงก็ต้องปลุกเพราะว่าใกล้เวลาข้าวเย็นแล้ว
“เจ้าขาตื่น...” นาฏยเขย่ากองผ้านวม เห็นหัวกลมๆดุกดิกๆออกมาจากกองผ้านวม ผมยุ่งฟูเหมือนรังนก
“อื้อ...” ค่อยกระเถิบๆมาวางหัวแหมะบนตักแข็งๆของพี่อย่างลืมตัว
“ตื่น” นาฏยขำเบาๆ กระต่ายแคระไม่ยอมลืมตา
“คร้าบบบ” ตอบเสียงยานคางค่อยลุกขึ้นมา ขยี้ตาหนุบหนับ
นาฏยรอให้เด็กตัวเล็กตื่นเต็มตาแล้วค่อยพาลงไปด้านล่าง จันทร์เจ้าได้ยินเสียงพูดคุยดังมากจากห้องนั่งเล่น ทุกคนมานั่งเล่นรอกันหมดแล้ว
“ตื่นแล้วหรอ?” จันทร์เอ๋ยถามน้องชายที่อยู่ทิ้งเขาหายไปนอนห้องแฟนจนได้
“อื้อ” จันทร์เจ้าลูบผมตัวเองเก้อๆ
“ไปเด็กๆกินข้าวจ้า” คุณหญิงมาเรียกเหล่าทโมนทั้งหลายไปนั่งรอที่ห้องอาหาร
เพียงครู่เดียวประมุขของบ้านอย่างคุณนพ ช่วงชัชวาลย์และเนตร ช่วงชัชวาลย์ก็กลับมาถึงบ้าน จันทร์เจ้าลงความเห็นเลยว่าพี่นาฏยได้พ่อมาเต็มๆทั้งรูปร่าง ใบหน้า ดวงตาหรือแม้กระทั่งท่วงท่าการเดิน
ร่างเล็กอดเกร็งไม่ได้เมื่อคุณพนและเฮียเนตรนั่งลงตรงที่ประจำ
“พ่อสวัสดีครับ เฮียเนตรสวัสดีครับ” เหล่าชายหนุ่มเพื่อนของนาฏยที่เคยมาแล้วทักทายอย่างคุ้นเคย จะมีก็เพัยงแต่จันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้าและอชิระที่ทำความเคารพอย่างเงอะงะ
“เป็นไงเดินทางเหนื่อยไหม?” คุณนพถาม
“ไม่เท่าไรครับ” เตเตตอบแทนเพื่อนทั้งหมด
คุณนพพนักหน้า ก่อนสายตาจะไปหยุดที่ร่างเล็กๆที่นั่งอยู่ข้างลูกชายคนเล็ก
...เด็กคนนี้?...
หรือว่าจะเป็น…
“เจ้าขาครับพ่อ” นาฏยเปิดขึ้นมาก่อนเพราะสายตาของบิดาที่จ้องร่างเล็กไม่หยุด
“คนนี้น่ะหรือ?” เขารับรู้เรื่องราวคนรักของลูกชายมาตลอด ช่วงแรกก็มีตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย ก็นะไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกชายเป็นเกยห์หรอก แต่หลังจากที่นาฏยแสดงความตั้งใจว่าเขาขอเลือกเดินเส้นทางนี้ คนเป็นพ่ออย่างเขาก็ไม่อยากจะค้านเพราะเขาเชื่อว่าลูกชายเขาคิดมาดีแล้วเจ้าตัวถึงมั่นใจมาก
“สวัสดีครับ ผมชื่อเจ้าครับ”
“อ้าว ไม่ใช่เจ้าขาหรือ?” คุณนพได้ยินว่าชื่อเจ้าขานะ ใบหน้าของชายชราวัยหกสิบกว่าเคร่งขรึมแต่น้ำเสียงแฝงด้วยความล้อเลียน
“เอ่อ...” เจ้าของชื่อยิ้มเก้อ “ครับ ชื่อเต็มๆว่าเจ้าขาครับคุณลุง”
“ไม่ลุงสิ ฉันคงไม่แก่ขนาดนั้น” ยังขอความเป็นวัยรุ่นหน่อย คนฟังคนอื่นๆยิ้มตามกับประโยคนี้ “เรียกพ่อเหมือนพี่เขานั่นแหละ”
จันทร์เจ้าหน้าแดงเพราะเขิน มันเหมือนพ่อของพี่นาฏยก็ยอมรับเขาแล้วเหมือนกัน เอาจริงๆเขาก็ตื่นเต้นและกลัว...กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมรับเขา แต่ตอนนี้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย…
...พี่นาฏยเหมือนพ่อร้อยเปอร์เซ็น…
เป็นคนหน้าดุแต่ว่าใจดีมากๆ
ส่วนเฮียเนตรก็เป็นพี่นาฏยกับเฮียนโมเวอร์ชั่นเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อย
พอคุณนพเปิดสำรับกับข้าวเด็กอย่างพวดเขาก็ลงมือได้
“เผ็ด!” จันทร์เอ๋ยร้องเบาๆ จันทร์เจ้าที่นั่งข้างๆเลยต้องรีบยกมาแก้วน้ำเข้ามาใกล้ๆ
“น้องเอยก็ไม่กินเผ็ดเหมือนน้องเจ้าเลย” คุณหญิงรีบเลื่อนจานอาหารรสอ่อนไปแทน
“เผ็ดแต่อร่อยครับ”
“กินไม่ไหวอย่าฝืน”
“เห็นทีเด็กแถวนี้ก็คงกินไม่ไหวเหมือนกัน” นาฏยพูดลอยๆ เด็กแถวนี้เลยตีแปะเบาๆ
“พี่นาฏยอะ” ย่นจมูกใส่ ก่อนจะยิ้มขอบคุณเมื่อมือใหญ่ตักแกงจืดใส่ถ้วยเล็กๆมาให้และยังเผื่อแผ่ไปถึงพี่ชายฝาแฝดของคนรักด้วย
หลังจากจบมื้ออาหารนาฏยก็ต้อนเพื่อนๆไปนั่งเล่นริมสระน้ำด้านหลังบ้าน เอ็ดมันด์ถึงกับขอว่ายน้ำเลย เจ้าตัวหลายผลุบไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาด้วยชุดกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียว โดดตูมลงไปจนน้ำกระเซ็นใส่คนอื่น
คนอื่นเลยเอาบ้างรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากระโดดลงน้ำทั้งนั้น นาฏยเลยเดินไปบอกแม่ครัวให้ช่วยเตรียมอาหารว่างเผื่อไว้เดี๋ยวพวกนั้นขึ้นมาคงหิวอีก
“เดี๋ยวเจ้าขาไปให้ครับ” จันทร์เจ้าเสนอตัวเมื่อเห็นพี่เตเตเรียกร่างสูงไปคุย
นาฏนพยักหน้าปล่อยให้คนรักไปแทน
“อ๊ะ!” แต่พอจันทร์เจ้าเลี้ยวออกจากสนามก็เจอคุณนพยืนอยู่ตรงชานบ้าน
“คุณพ่อ…” ไม่รู้จะคุยอะไรทำตัวไม่ถูกเลย
คุณนพเห็นร่างเล็กยังเกร็งๆ ริมฝีปากเม้มเข้าออกเหมือนคนตื่นเต้น มือก็เกี่ยวไปเกี่ยวมาอยู่ไม่สุก
“คบกันนานหรือยัง?” สุดท้ายผู้ใหญ่เลยเปิดประเด็นก่อน
“เอ่อ...ก็ไม่นานนี้เองครับ” นับจากวันที่พี่นาฏยขอคบบนรถไฟก็ผ่านมาไม่นานเอง
“ชอบนาฏยมานานหรือยัง?”
“ก็...ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งใหม่ๆครับ”
คุณนพพยักหน้ารับ เขาหันไปเท้าแขนกับระเบียงชานบ้าน “ความจริงตอนที่นาฏยมาบอกชอบผู้ชาย ฉันก็ช็อคไปเหมือนกัน”
จันทร์เจ้านิ่งงัน มันก็คงจริง รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก
“แต่สุดท้ายฉันก็ยอม” คุณนพหันมามองเด็กตัวเล็กที่กล้าเปลี่ยนลูกชายเขา “ฉันรู้ว่านาฏยเป็นคนเงียบๆแต่เวลาที่เขาเล่าถึงเธอแววตาเขาดูอ่อนโยนแล้วก็มีความสุข” เขายังจำสายตาที่ลูกชายเล่าเรื่องเด็กคนนี้ให้ฟัง
คนฟังถึงกับหน้าร้อนเหมือนมีนัยน์ตาคมดุมามองอย่างออนโยนตรงหน้าเขา
“พ่อขอฝากพี่นาฏยด้วยเช่นกันนะ”
...พ่อ…
จันทร์เจ้าน้ำตารื่นเมื่ออีกฝ่ายพูดเสียงนุ่ม เขารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยของบิดามารดาที่จะเสียสละและใจกว้างถึงจนาดนี้
“ขอบคุณครับ ผมจะดูแลพี่นาฏยให้ดีที่สุด” เมื่อพี่นาฏยเคยสัญญากับป๊าม้าแล้ว คราวนี้ถึงเวลาที่เขาให้สัญญาเช่นกันว่า…
เราสองคนจะดูแลกันและกันตลอดไป
“ขอบคุณครับพ่อ” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมแรงกระชับไหล่เล็กเข้าหาตัว
นาฏยยืนฟังการสนทนามาสักพัก เขาขอบคุณความรักของพ่อแม่ที่ยิ่งใหญ่ราวมหาสมุทร ความสุขของเขาคือสิ่งที่พ่อแม่ให้ได้เสมอ รวมถึงคำสัญญาจากปากเล็กๆที่หนักแน่นลึกลงไปในใจเขา
“พี่นาฏย…” เสียงเล็กพึมพำ จันทร์เจ้ายกมือพนมอีกครั้งเมื่อคุณนพลูบหัวทุยเบาๆ
“ยินดีต้อนรับสู่ช่วงชัชวาลย์นะลูก”
“หมั่นไส้” อชิระแขวะขึ้นมา “แหมหน้าบานอย่างนี้ พ่อแม่พี่นาฏยรับมึงเป็นลูกสะใภ้เต็มตัวแล้วใช่มั้ย”
จันทร์เจ้าวักน้ำใส่หน้าเพื่อนข้อหาพูดจาไม่เข้าหู “บ้าบอ”
แต่ก็แอบอมยิ้มไม่ได้
ร่างเล็กๆตีขาแปะในน้ำ พลางมองไปในสระ พี่นาฏยกำลังว่ายแข่งกับพวกพี่ท็อป จันทร์เอ๋ยนอนพิงเก้าอี้ดูดน้ำสบายใจเฉิบ ส่วนไอ้อัชก็เป็นสัมภเวสีลอยไปลอยมาเดี๋ยวก็ลอยมาแขวะเขาบ้างล่ะ
“ยิ้มอะไร” ร่างเล็กสะดุ้งมองคนที่โผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำมาจับข้อเท้าเขาไว้
นาฏยเสยผมขึ้น จันทร์เจ้าไม่รู้ว่าทำไมพี่นาฏนเหมือนนายแบบอย่างนี้นะ
ชมแฟนตัวเองคงไม่ผิดใช่ไหม?
นาฏยแทรกตัวเข้าระหว่างขาน้องที่นั่งแช่ขาในน้ำก่อนจะเอามือสอดรอบเอว กระต่ายเลิ่กลั่กหันซ้ายหันขวากลัวคนล้อ ทำไม
เดี๋ยวนี้พี่นาฏยชอบทำเขาเป็นระเบิดเวลาทุกทีเลย
นัยน์ตาคมถูกหยดน้ำบนบังจนจันทร์เจ้าอดไม่ได้ที่จะลูบออกให้
“โอยยยย สระน้ำหวานหมดแล้วเว้ย” เมื่อบรรยากาศดีต้องถูกทำลายตลอด
เอ็ดมันด์แท็คมือกับไอ้เอมที่หัวเราะร่า นาฏยไม่สนใจพวกมัน มีแต่พวกติงต๊อง
“ไม่ว่ายหรือ?”
จันทร์เจ้าส่ายหน้า “ไม่ดีกว่าครับ รอเล่นทะเลพรุ่งนี้เลย” พรุ่งนี้พี่นาฏยบอกว่าจะพาไปเที่ยวเกาะ
“ไอ้นาฏยหยุดสวีท มาแข่งกันหน่อย” เอ็ดมันด์หึกเหิม เรียกทุกคนในสระมาว่ายแข่งกัน จันทร์เจ้าที่นั่งอยู่ริมขอบสระถูกไหว้วานให้เป็นกรรมการ
ชายหนุ่มหกคนของเหล่าคณะประมงปีสามจับขอบสระเตรียมพร้อมจะออกตัว
“พร้อมนะครับ” มือเล็กยกขึ้นแล้วก็ตีแปะจนน้ำกระจาย “สตาร์ท”
สิ้นเสียงทั้งหกคนก็พุ่งไปเหมือนฉลาม ร่างเล็กลุกพรวดขึ้นมายืนริมขอบสระเพื่อให้มองเห็น แต่ละคนรีบสปีดตัวเองว่ายเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไอ้อัชเดินดูตามขอบสระ จันทร์เอ๋ยถึงกับทิ้งหนังสืออ่านเล่นลุกขึ้นมาดู
“พี่นาฏยสู้ๆ” ร่างเล็กเริ่มตื่นเต้นแทนเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ม้วนตัวกลับจากอีกฝั่งของสระ เตเตกำลังนำ ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวสูงใหญ่อย่างเอ็ดมันด์จะว่ายช้ากว่าคนอื่น เรียงลำดับมาคือเตเต พี่ท็อป พี่นาฏย พี่เอม พี่นิว พี่เอ็ด แต่ก็ห่างกันแค่ช่วงจมูกเองมั้ง คือไล่บี้กันมาติดๆ
สุดท้ายคนที่เข้าเส้นชัยก่อนก็เป็นตามคาดคือพี่เตเต ตามมาด้วยพี่นาฏยที่ไล่พี่ท็อปในระยะสุดท้าย และนอกนั้นก็มาตามลำดับ
คนชวนแข่งถึงกับกระฟัดกระเฟียด “โว๊ะ!” ตบน้ำใส่หน้าเพื่อน “มึงนี่ว่ายเร็วตลอด”
“ก็มึงช้าไงไอ้ยักษ์ฝรั่ง” เตเตตอกกลับอย่างสะใจ
ทุกคนหัวเราะ คนในกลุ่มรู้ดีอยู่แล้วว่าเตเตว่ายเร็วที่สุดเพราะว่าเด็กๆมันเป็นนักกีฬา
จันทร์เจ้าเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาคิดว่าพี่นาฏยเก่งไปหมด ไม่คิดว่าก็ยังมีอะไรที่ไม่ถนัดกับเขาอยู่เหมือนกัน ก็อย่างว่าไม่มีใครเพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง
“งุยยยย แพ้เยยยยยย” แต่ก็ขอหน่อยเถอะ อยากล้อมานานล่ะ
“หึ...” นาฏยส่ายหัว รู้ว่ากระต่ายแคระต้องการจะล้อเลียน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นเขามาเป็นที่สอง เลยแกล้งกวักน้ำใส่กระต่าย
พอกระต่ายแคระขนเปียกก็โวยวาย “ฮื้อออ พี่นาฏยยยยยย อย่าแกล้งเจ้าขานะ” รีบตีน้ำคืนใส่พี่
“ล้อผมจะโดนไม่ใช่น้อย” โดนคาดโทษเอาไว้ แต่กระต่ายทำเป็นมองไปทางอื่นไม่รู้ไม่ชี้ รีบลุกหนีขึ้นจากริมสระเพื่อไม่ให้มือยาวของอีกฝ่ายจับตัวได้ทัน จันทร์เจ้ารีบหนีมานั่งอยู่ข้างเก้าอี้ริมสระกับฝาแฝดตัวเอง จันทร์เอ๋ยเลยซ้ำเติมสมน้ำหน้าว่าอยากไปแกล้งล้อเข้าก่อนพอสู้ไม่ได้ก็หนีหางกระเจิง
จันทร์เจ้าเลยงุ้งงิ้งใส่แฝด นี่น้องนะต้องเข้าข้างกันสิ ห้ามเข้าข้างคนอื่น
หลังจากที่เล่นน้ำกันมาเกือบสามชั่วโมงเหล่าหนุ่มประมงก็ขึ้นจากสระกันเพราว่าจะเก็บแรงไว้ไปดำน้ำที่ทะเลกัน แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าแต่ละคนแข็งแรงมาก ไม่มีอาการเหนือยล้าให้เห็นเลย
ร่างเล็กเดินตีคู่มากับแฝดที่ตัวเท่าๆตัวเองมาที่ห้องนอน แต่ร่างสูงของนาฏยก็เดินตามมาด้วย
“ห้องน้องนาฏยอยู่ทางนู้นไม่ใช่หรอวะ” เอ็ดมันด์จำได้ว่าหน้าห้องไอ้นาฏยมันมีป้ายแขวนเอาไว้ “ทางนี้ห้องนอนแขกนะจ๊ะ”
“น้องเอยมานอนกับพี่เอ็ดไหม ปล่อยให้พี่นาฏยเขานอนกับแฟนสุดที่รัก” เล่นไม่เลิกนะ
สุดท้ายเอ็ดมันด์ร้องโอดโอยเพราะโดนฝ่ามือเล็กสองมือซัดเข้าที่ต้นแขนคนละข้าง
“พี่เอ็ดปากมอม!” เจ้าขาด่าที
“กวนคนอื่นไปถึงไหนกันครับ” เจ้าเอยขอซ้ำอีกที
“สม!” นาฏยยืนยักคิ้วให้ ใจจริงอยากถีบมันเข้าห้องไปเลย
พอสถานการณ์คลี่คลาย ต่างคนต่างเข้าห้อง
“ฝันดีน้าพี่นาฏย” จันทร์เจ้ายืนยิ้มอยู่หน้าห้อง นาฏยไม่ได้ล้ำเข้าไปให้ห้องเพราะเกรงใจฝาแฝดของคนรัก
“อืม ฝันดี” ตบผมนุ่มปุๆ เจ้ากระต่ายแคระถูหัวทุยๆกับมือใหญ่อย่างเคยชิน
TBC.
++++++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า พี่นาฏยและน้องเจ้าขามาตามที่สัญญาเอาไว้เมื่อวาน
ใครบอกว่าอีพี่หมีจะได้กินกระต่ายแคระ ฮ่าๆ จะมีไหมต้องลองอ่านตอนนี้
อีกแค่สามตอนเท่านั้น เรื่อง รักตามสั่ง ก็จะจบลงแล้วค่า ตอนนี้กำลังจะเขียนตอนจบตามพลอตที่วางไว้แล้ว
แอบใจหายเหมือนกันเพราะพี่นาฏยและเจ้าขาอยู่กับเรามานานเหมือนกัน ต้องแอบคิดถึงสองคนนี้และผองเพื่อนก๊วนมหาลัย
อย่างไรก็ตามต้องขอบคุณทุกท่านมากจริงๆที่ติดตามและเอ็นดูเจ้าขากับพี่นาฏยมาตลอด
ปล. เราขอฝากเรื่องใหม่เอาไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เรื่อง HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก เป็นเรื่องราวของหนูพุกตุ้ยนุ้ยและเพื่อนของขางนะจ้าาา ใครจำหนูพุกไม่ได้ ย้อนกลับไปอ่าน รักตามสั่งตอนที่ 23ได้จ้า หนูพุกออกมาแจมนะจ้า
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตาม อ่านจบแล้ว ถ้าฟินจิกหมอนแค่ไหนคอมเม้นมาเล่าสู่กันฟังได้จ้า คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นน้าาา เพราะงั้นเม้นกันมาเยอะๆเลยน้าาาาา
เยิฟฟฟฟฟฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
เขินแทนนน
-
จำได้คร่า น้องน่ารัก แต่เรื่องนี้กำลังจะจบแล้วอะ
กำลังหวานเจี๊ยบ ฟินเลย :impress2:
-
:-[ หวานนนนนนนน
-
เรื่องนีใส ๆ นาฏยกับเจ้าขามีมุมน่ารักหวานๆแค่นี้ก็พอกรุบกริบๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
:impress2: :impress2:
-
อยากติดตามชีวิตพี่เอ็ดกับเจ้าเอยด้วยอ่ะ อิอิ
-
><
-
:impress2:
-
งุย น่ารักกก
-
เวลาเจ้าขาแทนตัวเองว่าเจ้าขานี่ดูน่ารักจังเลย
-
:pig4:
-
หวานสุดๆฉุดไม่อยู่แล้วววว
ล้อมากๆพี่นาฏยจัดหนักนะเจ้าขา :hao3:
-
:L2: :pig4: :L1:
-
เขิลแรง ได้จูบหนักๆแล้ว :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮืออ ใกล้จะจบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย :ling1:
-
อะโหยยยย พี่นาฏยรุกจูบน้องงงงง
ใจหายใจคว่ำเหมิอนลูกกำลังโต 55555
-
:pig4:
-
น่ารักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความเนียนของพี่นาฏย
เจ้าขาสู้เค้านะลูกกกก #แม่ยกเจ้าขา
ชอบเรื่องนี้ตรงที่อ่านแล้วอุ่นหัวใจนี่ล่ะ
คือก็ไม่ได้หวานมาก
แต่มันดูเป็นครอบครัว เป็นเพื่อนพ้อง
เจ้าเอยนี่เป็นบุคลิกที่เราชอบมากเลย
คือมานิ่งๆแต่จริงๆน่ารักมาก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
:กอด1:
-
จิกหมอนกระจุย โอ้ยทั้งฟินทั้งเขิน >///<
-
เขินตอนที่ว่ายน้ำแล้วเข้ามากอดเอวเจ้าขามาก โคตรแฟน น่ารักมากกก
-
ขอบคุณ :)
-
:-[ :-[ :-[ :-[
เขินแทนน้องเจ้าได้ไหมมมมมมม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คำเดียวเลยค่ะ น่ารัก
เจ้าขามีความบ๊อง น่ารัก น่าฟัด
นาฏยถูกใจความยุ้ยแน่เลยค่ะ เห็นแล้วก็อยากแต่จะจับฟัดน่ะ
ไม่ได้หวัง แต่ก็สมหวังสักทีนะเจ้าขา ทำพี่นาฏยยอมใจขนาดนี้
ทีมเพื่อนพระนายแซวหนักมาก ชอบค่ะ ต้องใส่ใจ สนิทมาก ถึงดูออกว่าเปลี่ยนไป ดีงาม
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
อ่านละฟิน อินจนรู้สึกเหมื่อยแก้มเพราะความเขิน
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอย เขินนนน
-
:-[ เรื่องนี้มีความน่ารัก ตะมุตะมิ งุ้งงิ้งกิงก่องแก้วมากเลยค่ะ น่ารักจนตัวบิดม้วน :-[
-
อยากได้กระต่ายแคระกลับบ้านบ้าง
-
น่ารัก~~~
-
น่ารักจริงจังมาก
รอวันพี่นาฏยแทนตัวเองว่าพี่กับเจ้าขา
-
เขินนนน
-
สวีทหวานมาก อิจฉา :mew4: :mew4: :mew4:
-
เฮียนโมหายยยยยย
-
เขิลแทนน้อง
-
บทที่ 28
“ฮูเร่...”
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นเมื่อเรือจอดเทียบท่าเรือทำจากไม้แผ่นๆ น้ำทะเลใสแจ๋วจนเห็นทรายสีขาวข้างล่าง โชคดีที่วันนี้แดดก็ดีท้องฟ้าแจ่มใส ไม่มีเมฆฝนตั้งเค้าเลยสักนิด
“โหหห น้ำใสมาก” ร่างเล็กชะโงกตัวลงไปมองข้างล่างแล้ววิ่งกลับไปหาพี่นาฏย วันนี้นายหัวน้อยของซีซีกรุ๊ปทำหน้าที่ขับเรือพาเพื่อนๆมาเที่ยว เรือที่เอามาเป็นเรือของบ้านเขาเอง จอดทิ้งเอาไว้ที่ท่าเรือประมงของครอบครัวอยู่แล้ว เมื่อวานให้เขามาเช็คเครื่องอะไรเรียบร้อย
“เหนื่อยไหมครับ?” การบังคับเรือน่าจะกินแรงพี่นาฏยเหมือนกัน นาฏยผูกเรือตามที่สถานที่เขาจัดไว้ มีเรือลำอื่นอยู่สองสามลำก่อนหน้าเขามาจอดไว้
“อืม นิดหน่อย ไม่ได้ขับนานเลยไม่ค่อยชิน” เขาเอาหมวกสานวางแปะลงบนหัวทุยก่อนจะจูงมือน้องลงจากเรือ
เกาะที่เขามาดำน้ำกันไม่ใช่เกาะท่องเที่ยวเท่าไร และยิ่งวันนี้เป็นวันธรรมดาทำให้ไม่ค่อยมีคนอย่างที่กลัวไว้ พอหาที่ร่มๆใต้ต้นไม้ได้ต่างคนต่างกุลีกุจอเอาเสื่อออกมาปูกันใหญ่ รอยยี้ขนกันมาเต็มที่ทั้งของกินของว่าง น้ำดื่มน้ำเมา จริงๆก็แค่เบียน์กระป๋องธรรมดาๆ ขนมคบเคี้ยว
“ใครหิวกินก่อนเลยครับ” จันทร์เอ๋ยกับจันทร์เจ้าภูมิใจนำเสนออาหารมือนี้มากเป็นข้าวห่อสาหร่ายขนาดพอดีคำเพื่อง่ายต่อการหยิบกินได้เลย เครื่องเคียงก็เป็นพวกไก่ทอด ไม่รู้ว่าสองแฝดเขาไปนัดแนะกับแม่ครัวที่บ้านตอนไหนเพราะพอตื่นเช้ามาก็เห็นสองพี่น้องวุ่นวายอยู่ในครัวที่บ้านโดยมีเหล่าแม่ครัวและพี่คนงานอีกสองคนกำลังฝึกทำกันใหญ่
บางอันก็สวยบางอันก็เบี้ยวๆแต่โดยรวมคือน่ากิน อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละตอนนี้เพราะว่าพวกนาฏยไม่มีใครทำกับข้าวเป็นทั้งนั้นแหละ มีหน้าที่แค่ยกของตามที่สั่งเท่านั้น
“โหยยย น้องเอยน้องเจ้าทำกับข้าวเก่งมาก” ท็อปร้องว้าว หยิบข้าวห่อสาหร่ายเข้าปาก “อร่อยด้วย” ร้องชมออกมา
“กินเยอะๆนะครับ มีเยอะมาก” จันทร์เจ้ายิ้มแก้มป่อง เขาทำมาสองกล่องใหญ่ๆ ไก่ทอดอีกครึ่งกิโลได้มั้ง
ความจริงคือเมื่อวานเขากับเจ้าเอยไปบอกคุณแม่ไว้ว่าจะทำอาหารมาระหว่างมาเที่ยวทะเลเอง คุณแม่เลยบอกว่าถ้าต้องการอะไรให้บอกแม่ครัวได้เลย
“พี่นาฏยกินข้าวก่อนครับ” นิ้วเล็กๆสะกิดคนรัก
“อืม...” นาฏยหยิบเข้าปากดูบ้าง เห็นตากลมๆมองอย่างใจจดใจจ่อ เลยแกล้งเคี้ยวช้าๆ พอเห็นใบหน้าขาวเริ่มหงอยๆ เลยยักคิ้วให้ “อร่อยดี”
เท่านั้นแหละ แก้มป่องๆอูมขึ้นมา “พี่นาฏยอะ เจ้าขานึกว่าไม่อร่อย...” พี่นาฏยชอบอาหารเผ็ดๆ พวกอาหารญี่ปุ่นนี่กินได้แต่ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย ความจริงอยากทำอย่างอื่นมาด้วยแต่ว่ากลัวจะเลอะเทอะเปล่าๆ
“กินสิ” มือใหญ่หยิบอีกชิ้นขึ้นมาจ่อที่ปากเล็กๆ จันทร์เจ้าชะงักเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากงับก้อนข้าวเข้าปาก แก้มป่องขึ้นเพราะอมข้าวไว้เต็มปากก่อนจะเคี้ยวช้าๆ นาฏยแอบยิ้มบางๆ เหมือนกระต่ายกำลังเคี้ยวแครอทหนุบหนับๆ
ระหว่างกินข้าวไปเอ็ดมันด์ก็เปิดเบียร์กระป๋องแจกเพื่อนๆ ไก่ทอดมันต้องกินกับเบียร์สิถึงจะอร่อยเหาะ นาฏยรับมาหนึ่งกระป๋องมาถือเอาไว้ดื่อเข้าไปอึกใหญ่ กระต่ายมองกระป๋องตาไม่กระพริบ
“อยากกินหรอ?” นาฏยยื่นกระป๋องไปใกล้ๆ
กระต่ายพยักหน้าหงึกหงัก “อยากกินครับ” เขาไม่ได้น้อมแน้มจนกินไม่เป็น เขาก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป มีกินเหล้ากินเบียร์บ้างตามโอกาสแต่ไม่ได้ชอบหรือติดใจอะไรขนาดนั้น
“กินเป็น?” เหมือนจะรู้สึกว่าโดนแกล้งอีกแล้ว
“เป็นสิ” พอพี่ยื่นมาให้มาเลยเอาจิบๆ รสขมอ่อนกับฟองเบียร์เย็นๆชื่นใจชะมัด อากาศร้อนๆกับเบียร์เย็นก็ดีเหมือนกัน
แต่จันทร์เจ้าก็ไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นเขาขอแบ่งจิบกับพี่นาฏยจากกระป๋องเดียวกัน พอหมดพี่นาฏยก็เอากระป๋องที่สองมาเปิด แต่คราวนี้เขาไม่เอาแล้ว หันไปหยิบเลย์เข้าปาก
พอพักให้อาหารย่อย แดดก็ร่มๆพอจะเล่นได้แล้ว หนุ่มๆก็ลุกขึ้นถอดเสื้อพรึบๆ พอเดินเข้าไปใกล้หาดให้น้ำ มีกลุ่มคนย่อยๆที่เมียงมองมา แกล้งทำเป็นเดินโฉบไปโฉบมาใกล้ๆด้วย มีสาวต่างชาติด้วยรู้สึกเหมือนเป็นชาวญี่ปุ่น เอ็ดมันด์ใช้หน้าตาลูกครึ่งฝรั่งผมทองให้เป็นประโยชน์ ยิ้มเท่ละลายใจส่งไปก่อนแล้วทักทายเป็นภาษาอังกฤษง่ายๆ
และแน่นอนเป็นเรื่องปกติของชาวเอเชียที่เจอหนุ่มหน้าตาดีหุ่นงาม ผมทองบลอนด์ทอประกายกับแสงอาทิตย์แบบนี้ก็ทักทายตอบอย่างเขินอาย
“ฝรั่งขี้นกชะมัด” จันทร์เอ๋ยเบ้หน้า
“ไปเล่นน้ำกัน” จันทร์เจ้าถือลูกบอลยางที่เอามาด้วย พี่เตเตอุตส่าห์ใจดีเป่าลมให้ด้วย ถึงแม้ร่างเล็กโดนบังคับให้ใส่เสื้อยืดเล่นน้ำแต่พอกำลังจะกระโจนออกไปกลับโดนเสียงเข้มๆรั้งเอาไว้ก่อน
“เจ้าขา” เสียงเข้มๆมาพร้อมกับมิอใหญ่ที่หิ้วคอเสื้อเหมือนลูกแมวเหมียว “ทาครีมยัง?”
คนโดนดึงยู่ปาก “ต้องทาด้วยหรอครับ เจ้าขาไม่ชอบมันเหนียว” ครีมกันแดด50++เหนียวหนึบขนาดนั้น
“ต้องทา…” ส่ายหน้ายิกๆ “งั้นไม่ต้องไปเล่น”
กึก!
ไม่ได้สิ ต้องได้เล่นน้าาาา
“ทาก็ได้” ร่างเล็กยอมจำนนรับขวดครีมมาบีบ ความหนึบหนับบนแขนทำเอาเบ้หน้ารีบๆทาให้เสร็จอยากลวกๆ “เสร็จแย้วววว”
“ยังไปไม่ได้” นาฏยส่ายหน้าเจ้ากระต่ายแคระดื้อมาก ไม่ยอมทาดีๆอีกต่างหาก
“งื้อ” โดนมือใหญ่คว้าเข้าไปในอก นาฏยดึงน้องให้นั่งบนเสื่อส่วนตัวเองนั่งด้านหลัง จับกระต่ายมาทาตัวให้ทั่ว “พี่นาฏยไม่เอาแล้วววว เจ้าขาเหนียวตัว”
“ไม่ดื้อนะ” เสียงเข้มเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนๆ ทำเอากระต่ายจอมดื้ออยู่เฉยๆทันที “เด็กดี…” นาฏยหอมขมับเบาๆเป็นการปลอบ จันทร์เจ้ายอมเป็นเด็กดีตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างเต็มใจ
พอทาเสร็จกระต่ายแคระก็ถูกปล่อยไปให้วิ่งเล่น ร่างสูงหันมาหาครีมให้ตัวเองบ้าง ไม่ใช่ว่าเขากลัวดำหรืออะไรแต่ว่าแดดประเทศไทยทำเอาเป็นมะเร็งผิวหนังได้ง่ายๆ ไม่ก็โดนแดดเผาจนแสบผิว
“พี่นาฏยมาเร็วๆครับ มาเล่นบอลชายหาดกัน” เห็นเพื่อนถือบอลเล่นอยู่ริมหาด
พวกเขาแบ่งฝั่งเป็นสองฝั่งเอากิ่งไม้แถวนั้นมาขีดเส้นแบ่งฝั่ง กติกาก็เหมือนวอลเล่บอลแค่ตีไปตีมาไม่ให้ตกฝั่งตัวเองเป็นพอ
แต่แต่ละคนนี่ความสามารถเยอะเหลือเกินเพราะไม่ใช้มือตีอย่างเดียวมีการเอาเท้ามาเดาะลูกอีกต่างหาก แต่คนที่เล่นแย่ที่สุดน่าจะเป็นเขานีแหละ
“อ๊า~” เขาตีบอลเฉียงตกน้ำป๋อมแป๋มอีกแล้ว พี่นาฏยขยี้หัวแล้วหัวเราะก่อนไปเก็บมาให้
เล่นสักพักจนเหนื่อยพอแล้วก็เลิก พวกพี่เอ็ดมันด์บ้าพลังมากลงไปแข่งกันว่ายน้ำต่ออีก
เขากับเจ้าเอยหนีขึ้นมาพักอยู่บนหาด มีเรือพานักท่องเที่ยวมาอีกกลุ่มคราวนี้เป็นคนไทยเพราะได้ยินเสียงตะโกนคุยกัน มาปูเสื้อใกล้ๆกันด้วย แฝดเขาหันไปยิ้มให้เล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายขอใช้พื้นที่ข้างๆ
เป็นกลุ่มผู้หญิงรุ่นๆเดียวกันสี่คนกับผู้ชายอีกสามคน ขณะนั่งมองเรื่อยเปื่อยหูได้ยินเสียงกลุ่มข้างๆคุยกัน
“แก๊ กลุ่มนั้นงานดีมาก!” จันทร์เจ้าแอบเหล่มองตามที่เขากรี๊ดกัน
พวกพี่นาฏยนี่นา?
แล้วพวกเธอก็ลุกพรึบไปลงทะเลกันหมด เห็นเข้าไปเลียบๆเคียงๆเล่นใกล้ๆกับพวกพี่เขา จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว อย่างนี้ก็ได้หรอ ยิ่งอ้าปากเมื่อเห็นคนหนึ่งใจกล้าเข้าไปพูดคุยกับพี่ท็อปพี่นิว แค่พวกพี่เขาก็เหมือนไม่ได้อะไรมาก ยิ้มทักทายตามประสาแต่เหมือนพวกเธอรุกมากขึ้นมีการชวนเล่นบอลหรืออะไรทำนองนั้น เพราะเขาเห็นถือบอลมาลูกหนึ่ง
ตากลมๆจ้องมองนิ่งๆ เมื่อเห็นร่างสูงของพี่นาฏยกับพี่เตเตเดินกลับมา
“อ้าวไม่เล่นแล้วหรอครับ”
“ไม่ละ ให้เขาเล่นฝั่งละสี่ๆ” ไอ้อัชก็แยกเดินกลับมาเหมือนกัน
“นั่งๆ” จันทร์เจ้ากวักมือเรียกเพื่อนมานั่งที่เสื่อ จันทร์เอ๋ยส่งกระป๋องน้ำอัดลมไปให้อชิระตามที่เจ้าตัวขอ
ร่างสูงนั่งลงข้างๆจันทร์เจ้ารับผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมเปียกชื้นของตัวเอง
“มาเที่ยวกันหรือครับ?” เสียงของผู้ชายกลุ่มข้างๆถาม
“ครับ” อชิระตอบแทน
“โอย เหนื่อย” เสียงบ่นของผู้หญิงในกลุ่มนั้นมาพร้อมกับตัว
“ขนาดพวกท็อปออมมือให้แล้วยังแพ้เลย” คนผมสั้นบ๊อบเทดูเก๋ไก๋บอกยิ้มๆ
จันทร์เจ้าจะไม่อะไรเลยถ้าหนึ่งในกลุ่มนั้นจ้องมองไม่ละสายตาไปไหน ไม่ได้มองเขาด้วยแต่เหมือนมองคนข้างๆเขามากกว่า เธอดูเป็นคนมั่นใจตัวเองถ้าเขาดูไม่ผิด
“คนอื่นๆไม่ไปเล่นด้วยกันหรือคะ?” จันทร์เจ้าได้ยินคนอื่นเรียกว่ามะปรางนะ
ได้ความจะพวกพี่เอ็ดมันด์ว่าคนกลุ่มข้างๆเรียนอยู่มหาลัยในกรุงเทพฯเหมือนกันปีเดียวกับพวกพี่เอ็ด
“ไม่เป็นอะไรครับ” เตเตตอบ เขาพอจะดูออกว่าเธอดูจะสนใจเพื่อนหน้านิ่งเป็นพิเศษเพราะมองตลอด
“แล้วนี่ชื่ออะไรหรือคะ?”
“เตครับ” มะปรางพยักหน้าแต่ยังคงเหมือนรั้งรอคำตอบอย่างอื่นด้วย ตามมารยาทเตเตเลยต้องแนะนำต่อ “นี่อัช นาฏย เจ้า แล้วก็เอยครับ”
“สวัสดีค่ะ”
แต่ว่าทุกคนรู้นิสัยนาฏยดี ผู้หญิงแบบนี้เจ้าตัวเจอมาค่อนข้างเยอะ แต่ก็ไม่สนใจเลย คือใช้ความนิ่งเข้าใส่จนพวกเธอล่าถอยไปเองไม่รู้เพราะความนิ่งเงียบหรือนัยน์ตาคมดุคู่นี้
“พี่นาฏยไปไหนหรือครับ?” จันทร์เจ้าถามร่างสูงที่ลุกขึ้นยืน
“ผมไปดูเรือหน่อย เดี๋ยวเราก็กลับได้แล้วล่ะ” วันนี้ตอนเย็นเขาว่าจะจัดปาร์ตี้ปิ้งย่างที่สวนหลังบ้านอยู่แล้วเพราะงั้นกลับเร็วหน่อยก็ดี
พอร่างสูงลุกไปสักพัก ทุกคนก็เฮฮาตามปกติ แต่ว่าร่างของมะปรางก็ไม่ได้นั่งอยู่ด้วย
“คุณมีอะไรหรือเปล่า?” เสียงเข้มแฝงด้วยความหงุดหงิดแต่หน้ายังนิ่ง
มะปรางลูบแขน เธอค่อนข้างถูกใจกับหน้าตาของอีกฝ่ายพอสมควรเสียแต่ว่าเข้าถึงยากไปหน่อย พอเห็นอีกฝ่ายลุกออกมาเลยเดินตามออกมาขณะที่คนอื่นไม่ได้สังเกตุ
“เอ่อ...เราอยากจะขอไลน์ได้ไหม?”
นาฏยลอบถอนหายใจ เขาเข้าใจยุคปัจจุบันดีและไม่คิดว่าผู้หญิงที่กล้ามาขอเบอร์หรือไลน์ผู้ชายจะน่าเกลียดอะไรขนาดนั้น แต่เขาไม่สนใจมากกว่า บางคนก็ดีคุยง่ายพอไม่ให้ก็ไม่ตื้อแต่มันก็มีอีกประเภทที่ค่อนข้างน่ารำคาญไม่ให้แต่ก็ไม่ยอมไปสักที
“โทษที…” นาฏยพูดแค่ประโยคเดียว นัยน์ตาคมเช็คเรือว่าปกติไม่ได้มีปัญหาอะไร เห็นร่างเล็กของกระต่ายแคระลุกขึ้นแล้วก็นั่งลงคอยชะเง้อชะแง้มองมาที่ท่าเรือ
นาฏยคิดว่าเจ้าตัวก็อาจจะไม่สบายใจกับสายตาของหญิงสาว เขารู้สึกอยู่แล้วว่าโดนมองแต่ไม่ได้สนใจและไม่อยากพูดอะไร คนอื่นๆก็เช่นกันเพราะไม่อยากให้งานกร่อย
“มีแฟนแล้วหรอ?”
และนาฏยก็ไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องมาบอกคนอื่นว่าเขามีแฟนหรือไม่
“ถ้ายังก็ลองคุยได้ไหม?”
ร่างสูงจ้องมองเธอนิ่งๆ มะปรางรู้สึกเกร็ง แต่ก็ยังลองอีกตั้ง
“ไม่ได้หรอ?”
สุดท้ายนาฏยก็ไม่ตอบแต่เดินผ่านมะปรางกลับไปที่เดิม
กลับมาเจอสายตากลมโตที่มองมาอย่างกังวล จันทร์เจ้ามั่นใจว่าพี่นาฏยเป็นคนยังไง เขาเชื่อใจ แต่เขาไม่รู้นิสัยใจคอคนอื่น ยิ่งเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามสนใจคนรักของเขาอย่างออกนอกหน้าขนาดนี้
“เป็นอะไร หืม?” นาฏยพอเดาได้ว่ากระต่ายแคระซึมเพราะอะไร แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้าเบาๆก่อนจะกัดริมฝีปากก้มหน้าลง
“เปล่าครับ…” เขาเชื่อใจพี่นาฏย
“เจ้าขา…” มือใหญ่สะกิดร่างเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะจูงให้เดินตามไปอีกด้าน
มะปรางเห็นว่าร่างสูงเดินจูงมือเด็กหนุ่มตัวเล็กไปก็ขมวดคิ้ว
“นาฏยเขาสนิทกับเจ้าหรอ?” ถามอชิระ
อชิระยักไหล่ แต่ไม่ได้บอกความสัมพันธ์ของเพื่อนให้คนรับรู้เพราะไม่ใช่เรื่องจำเป็น “ครับ…”
“ว่าไงเจ้าขา เป็นอะไร?” นาฏยเริ่มสนทนาเมื่อเห็นว่าเดินมาไกลพอสมควร
“คือ…” ความรู้สึกชั่วแวบหนึ่งเขาแค่ไม่ชอบใจผู้หญิงคนนั้น
“ไม่ค่อยชอบมะปรางใช่ไหม?” นาฏยจี้จุด
ร่างเล็กนิ่งแต่สุดท้ายก็ยอมตอบ “แค่นิดหนึ่งครับ เจ้าขาขอโทษ เจ้าขางี่เง่าเองครับ”
“ชู่วๆนิ่งซะ” มือใหญ่ลูบแก้มนิ่มเบาๆ เกลี่ยริมฝีปากที่ขบกันอยู่ในคลายออก “เราเชื่อใจกันใช่ไหม?”
เชื่อใจ…
“ครับ…”
“คุณเชื่อใจผมและผมก็เชื่อใจคุณ คนอื่นก็เป็นแค่คนอื่น อย่าไปใส่ใจเขา” ตากลมมองใบหน้าคมดุ รอยยิ้มอ่อนโยนที่เห็นได้ยากถูกส่งมาจนเขาใจเต้น อดยิ้มตอบไม่ได้
“ผมเชื่อพี่นาฏยครับ”
นั่นสิเนอะ ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน บุคคลอื่นเป็นปัจจัยภายนอกขึ้นอยู่กับว่าเราจะเอาเขามาเกี่ยวข้องด้วยไหม ถ้าแค่เลิกสนใจเลิกยุ่งกับเขา คนอื่นก็เข้ามาแทรกไม่ได้
“ดีมาก” นาฏยยืดแก้มป่องออกด้านข้างจนเจ้าของร้องโอดโอย แต่ก็กลับมายิ้มแก้มป่องได้เหมือนเดิม “เจ้าขาของผมต้องเข้มแข็งไม่ขี้แยนะ”
เจ้าขาของผม!
เจ้าขาของผม!!
เจ้าขาของผม!!!
โอ้ เอ็ม จี๊ ร้องเสียงสูง
พี่นาฏยจะทำให้เจ้าขาโดนทรายดูดเลยไหมเนี่ย
“พี่นาฏย…” เสียงเล็กๆครางชื่อเขาทั้งที่หน้าแดงก่ำ
++++++++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า คนเขียนมาตามสัญญาที่บอกไว้ในเฟสบุ้คว่าจะมา อิๆๆ
ตอนที่28แล้ว อีกแค่สองตอนเท่านั้นแล้ววววววว พี่หมีกับต่ายแคระจะได้กลับบ้านเลี้ยงลูกซะที
น้องมาความหวงเล็กๆ แต่ว่าไม่ถึงกับงี่เง่า เราบอกเลยว่าเราไม่ค่อยชอบเคะหวงงี่เง่า และพี่นาฏยนางก็คนจริง
คือน้องไม่พอใจคือถามตรงๆ ไม่เก็บไม่อมพะนำ เพราะงั้นดราม่าเลยไม่มีน้าาาา 555 อีกแค่สองตอนไม่อยากม่าแล้ว
อยู่กันจบจนเลยน้าาา อย่าเพิ่งทิ้งกันนนนนนน
เยิฟๆๆๆๆๆ
-
:m16:ชะนีห้าด้านไปไกลๆเลย. :z6:
-
น้องเจ้าขาของป้าเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ แง้
:pig4:
-
นี่ก็ขยันเต๊าะน้องเหลือเกิน
-
:pig4: :pig4:
-
จูบโชว์เลยพี่นาฏตยยยยยย
-
เจ้าขาของผม!!!!!!!! :heaven
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ :o8:
-
ตบชะนี
-
โอยยย เขินด้วยยยย
เจ้าขาของพี่นาฏย :impress2:
-
เจ้าขาของพี่นาฏย เขินนน
-
ขอบคุณ :)
-
:3123: :pig4: :L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทะเลหวานไปแล้ววววว
เห็นใจคนโสดอย่างเราหน่อยยยยย
-
:L1: :L1: :L1:
-
ชอบคำว่า"ไม่ดื้อนะ"มากเลยอ่ะ
ชอบมากจริงๆๆๆๆ อบอุ่นไรขนาดนี้อ่ะ :katai3:
-
ชะนีหลบไปค่ะ ชิ่วๆ
-
ทะเลหวานนนนนนไปเลย55555
-
ดีเกินไป ดีเกินไปแล้ววว
-
เจ้าขาของผม!! น่ารักมาก กระต่ายน้อยพี่นาฏยไม่สนใจชะนีหรอกจ้าพี่เค้ารักกระต่าย :laugh: ปล่อยชะนีอยู่หาผัวต่อไปอย่าไปสนใจ
-
"เจ้าขาของผม" ประโยคนี้คนอ่านตายไปเลยจร้าาาา
-
อยากไปเป็นพื้นดิน เม็ดทราย ต้นมะพร้าวแถวนั้นจุง เขินแรง อร๊ายยยยย
:impress2:
-
ขอได้ไหมเนี่ย พี่นาฏยเนี่ย /โดนกระต่ายกัด :hao7:
-
หวานจนทะเลจืดเลยจ้า
เอาชะนีไปไกลๆ
:L2: :L2:
-
พี่นาฏยคนจริง 2017 o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่อ่านๆมาทั้งตอนลืมไปหมดเลยเมื่อเจอคำว่า
"เจ้าขาของผม"
//Me ขอยาดมทีอิแม่ฟินลื้มมมมมม
-
เจ้าขาเขินแก้มแตกไปเลย
มะปรางก็ไม่ผิดนะ ก็สนใจคนหล่อเป็นธรรมดา
ยิ่งเป็นคนมั่นใจในตัวเอง จะจีบก่อนก็ไม่ได้ผิด
-
พี่นาฏย เจ้าขา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักกัน ต้องเชื่อใจกัน :mew1:
รออ่านคู่ของเจ้าเอย :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินตลอดๆๆ
-
เจ้าขาน่ารัก แล้วเจ้าเอยจะคู่กับใครดี :mew3: :mew3:
-
น้องหวง น่าร้ากกกกกกก
-
เจ้าขาของผม โอ๊ยยยย ชะนีไปไกลๆเลยค่ะ คนพี่ไม่สนใจหรอกจ๊ะ
-
ชอบแบบพี่นาฎยมากๆ ชัดเจนดี
-
จะหวานไปไหน น่ารักมากกกกกกกกกกก :mew1:
-
ขอบที่เจ้าขาเป็นคนที่สงสัย ถาม ไม่ได้บอกว่าไม่มีอะไรแล้วเอาไปคิดเอง เลิฟฟฟ
-
พี่นาฏยสุดยอดมาก อยากได้
-
โอ้ยยย หวานกันจริง
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เจ้าขาของพี่นาฏยต้องสตรองงงง
-
พี่นาฏยอ่อยมาก เดี๋ยวน้องเจ้าเขินตัวแตกหรอก :o8: :-[
-
ชะนีถอยค่ะ :katai4:
-
ชอบมาดนิ่ง แต่ดูแล ใส่ใจดีเวอร์ เจ้าขาของพี่นาฏยก็ลอยไปสิ
เจ้าขาน่ารัก มีความงอแงและความอ้อนระดับแปดสิบ
เจ้าเอยเขม่นพี่เอ็ดหรอ 5555
ทีมนี้เค้ามีดีนะ รู้ใจกัน
-
้เจ้าขาของผมอะ เจ้าขาของโผมมมมมม แง้ ความแฟนของพี่นาฏย
-
บทที่ 29.1
หลังจากนั้นพวกนาฏยก็ขอตัวกลับก่อน ก่อนจะไปเห็นมะปรางหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเขาจูงมือเล็กแน่นไม่ปล่อย เจ้าตัวเม้มปากก่อนจะหันหน้าหนี
นาฏยคิดว่าเธอคงเดาอะไรเป็นอะไรได้บ้างแล้ว จันทร์เจ้าเห็นหญิงสาวไม่มองมาที่เขาอีก เขาก็คิดว่าอาจจะโดนเกลียดก็ได้ แต่ว่าอย่างนี้ดีแล้วเรื่องมันจะได้จบไป
พี่นาฏยเป็นคยเงียบๆทุกคนรู้ และเจ้าขาก็รู้ดีว่าพี่นาฏยเป็นคนทำจริงยิ่งกว่าใคร
เรือของซีซีกรุ๊ปแล่นกลับเข้ามาเทียบฝั่งเรียบร้อย ร่างสูงใหญ่ที่ขับเรือมานวดไหล่ตัวเองคลายความเมื่อย
รถตู้ที่เมื่อขามาจอดทิ้งเอาไว้ที่จอดรถแถวๆท่าเรือ
“คุณนาฏยจะเอารถกลับเลยไหมครับ?” คนงานดูแลท่าเรือถาม
ท่าเรือแถวนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นกิจการของที่บ้านบางส่วน ทั้งเรือท่องเที่ยวและเรือประมง ช่วงแรกๆก็มีแค่เรือประมงแต่ว่าพอการท่องเที่ยวที่เริ่มคึกคักในหลายสิบปีมานี้ รุ่นปู่และพ่อเขาก็เริ่มพัฒนาเรือท่องเที่ยวควบคู่กันไป
ตอนนี้กิจการเรือท่องเที่ยวก็ทีเฮียเนตรดูแล ส่วนเฮียนโมจะรับผิดชอบงานทางด้านการประมงมากกว่าเพราะจบจากคณะเดียวกับเขามา
“อูย แสบ” เสียงเล็กร้องเมื่อเพื่อนสนิทจับแขนแดงๆของตัวเอง
“มึงนี่ผิวบอบบางจริงๆ” อชิระบอก “บางไม่เหมือนหน้าเลย”
คนฟังขมวดคิ้ว ฟังดูทะแม่งๆ
“อ้าว ไอ้ห่า ด่ากูทำไม” คุยกับไอ้อัชต้องสถุลเข้าสู้ครับ ไม่งั้นแพ้
ร่างสูงของอชิระหัวเราะเสียงดังเมื่อกวนเพื่อนตัวเองได้
“หึ…” พี่นาฏยก็หัวเราะเขา อยากจะงอนอะ
“งื้อ” ทำปากเบ้ใส่
นาฏยพาเพื่อนกลับมาเดินตลาดเล่นๆแล้วค่อยเข้าบ้านตอนเย็นไปปิ้งบาร์บีคิวทีเดียว ตอนนี้ให้เดินหาอะไรรองท้องพอหอมปากหอมคอ ส่วนใหญ่เลยซื้อพวกขนมกินเล่น
“แดกไหม?” อชิระถือลูกชิ้นปิ้งมาให้หนึ่งไม้ เขาอ้าปากงับมาสองลูกเพราะลูกเล็ก ไอ้อัชเอาที่เหลือไปกินจนหมดไม้
“พี่นาฏยกินลูกชิ้นไหมครับ เจ้าขาไปซื้อให้” เขาหันไปบอก แต่ร่างสูงพยักหน้าให้ดูพี่เอ็ดกับพี่นิวเหมือนไปเหมาร้านลูกชิ้นมาเลย
“ทำไมซื้อมาเยอะแยะวะ” พี่เตเตพึมพำ ไอ้เอ็ดมันเอาหน้าฝรั่งๆแต่พูดไทยปร๋อของมันไปหลอกแม่ค้ามาเขาเลยแถมให้มาเยอะ
“พี่นาฏย…” จันทร์เจ้าเรียกชื่อคนรักแต่ดันมีเสียงทักดังๆแทรกขึ้นมา
“เฮ้ย ไอ้นาฏย!” ชายหนุ่มรูปร่างใกล้เคียงกับนาฏยตบบ่าแข็งสองที
“อ้าว ไอ้บี…” นัยน์ตาคมดุฉายแววแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนเรียก
ไอ้บี ไอ้จอม ไอ้แมท สามคนมันเป็นเพื่อนเขาในโรงเรียน เขาเรียนที่นี่จนชั้นมัธยมปลายก่อนจะย้ายเข้ากรุงเทพฯไปเรียนมหาลัย
ไอ้บีกับไอ้จอมไปเรียนเชียงใหม่ ส่วนไอ้แมทไปเรียนที่อเมริกา พวกมันถือเป็นกลุ่มเดียวกันสมัยเรียน เพียงแต่เขาไม่ค่อยได้เล่นโซเชียลเท่าไรนักเลยไม่ค่อยได้คยเท่าไร แต่ก็ยังทักพวกมันไปบ้างตามโอกาส ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเท่านั้น ล่าสุดที่เคยคุยกันนน่าจะหลายเดือนก่อนเพราะต่างคนก็ต่างยุ่งกับการเรียนของตัวเอง
“แม่ง หายไปนานเลยนะเว้ย” ไอ้แมทเขามาทำมือทำไม้อย่างที่พวกเขาเคยทำกันสมัยเรียน “What’s up dude?”
“I am good Man!” นาฏยตีมือกลับพร้อมตอบด้วยสำเนียงชัดเจน ด้วยความที่พวกเขาบางครั้งไปซัมเมอร์ต่างประเทศด้วยกันเลยชอบจะพูดภาษาอังกฤษด้วยกันเพื่อเป็นการฝึกภาษาจนติดมาจนทุกวันนี้
“เป็นไงบ้างวะ กลับบ้านมาเที่ยวหรอ?” ไอ้จอมถาม เขาพยักหน้าให้ พวกมันก็คงกลับบ้านเหมือนกัน
“ว่าแต่...” บีเหล่ตาไปที่ร่างเล็กๆที่ยืนหลบอยู่หลังแผ่นหลังกว้าง นัยน์ตากลมโตมองเขาตาไม่กระพริบพอเขาจ้องกลับก็สะดุ้งแล้วหลบหลังเพื่อนเขาต่อ
“Who is with you?” ไอ้จอมถามขำๆ สมัยเรียนอยู่ไอ้นาฏยค่อนข้างป๊ปปูล่าในบรรดาเหล่าผู้หญิงในโรงเรียน ทั้งชั้นเดียวกันและรุ่นพี่รุ่นน้อง รวมถึงยังมีพวกผู้ชายที่มาให้ความนใจเช่นกัน แต่ว่ามันกลับไม่สนใจใครทั้งสิ้น บอกว่าไม่อยากสร้างภาระให้ตัวเอง “your boyfriend?”
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไร จันทร์เจ้ากลั้นหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอคนมาถามโต้งๆว่าเป็นแฟนกับพี่นาฏยหรือเปล่า พวกเขาไม่ได้คบกับแบบปิดบังแต่ก็ไม่ได้ป่าวประกาศให้คนรับรู้
ร่างเล็กเหลือบตามองร่างสูง เขาก็แอบอยากรู้ว่าพี่นาฏยจะตอบคนอื่นอย่างไรว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นคืออะไร ใจเล็กๆเต้นตึกๆอย่างตื่นเต้น เจ้าตัวค่อยๆทำใจให้สงบก่อนจะก้มลงมองมือใหญ่ค่อยๆกระชับมือเขาแล้วดึงให้มายืนข้างกัน
“อืม...” เสียงตอบสั้นๆแต่หนักแน่น มันฝังไปถึงใจเล็กๆของคนฟัง ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อ มือเล็กๆกระชับมือใหญ่ก่อนจะช้อนตามองร่างสูงที่ยิ้มบางๆให้เขา พี่นาฏยเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดแต่เขาใช้การกระทำเป็นตัวบอกทุกอย่าง
“ว้าว เซอร์ไพรซ์สุดๆ” จอมยักคิ้ว “พี่ชื่อจอมนะ นี่ไอ้บี กับแมท” เขาแนะนำตัวเองเผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนอีกสองคนด้วย
กระต่ายแคระก้มหัวให้อย่างนอบน้อมไม่ได้ไหว้เนื่องจากมือยังโดนกุมเอาไว้ “ผมชื่อเจ้าครับ”
“คบกันมานานยัง?”
“ไม่กลัวไอ้นาฏยหรอ ไอ้นี่นะ ตอนเรียนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ หน้าดุอย่างกับหมา”
“แล้วนี่...ได้กันยังอะ”
ฮื้ออออออ เจ้าขาจะบ้า คำถามอะไรเนี่ย ใบหน้าเล็กๆกัดริมฝีปาก หนีไปหลบข้างหลังคนพี่เหมือนเดิม
“พอ!” เสียงเข้มดัง “ถามเชี่ยอะไรของพวกมึงวะ” นาฏยสบถเบาๆในลำคอ ไอ้เพื่อนพวกนี้นิสัยแม่งปากไม่มีหูรูดเหมือนเดิม สันดานเหมือนไอ้เอ็ดไม่มีผิด เอ็ดมันด์อยู่เฉยๆก็ผิดได้นะบอกเลอ
“แล้วนี่เพื่อนมึง?” จอมพยักเพยิดไปที่กลุ่มคนด้านหลัง
“เออ เพื่อนกูที่มหาลัย” นาฏยค่อยๆแนะนำเรียงคนไป
“ดีๆ” ผู้ชายไม่ต้องพืธีรีตองอะไรมาก โบกมือโบกไม้สองสามทีก็เป็นเพื่อนกันได้ละ
สุดท้ายเพื่อนสมัยเรียนของชายหนุ่มก็ติดสอยห้อยตามกลุ่มกลับบ้านไปด้วยเพราะว่าเจ้าของบ้านชวนไปปาร์ตี้ด้วยกัน แน่นอนว่าปิ้งย่างและเครื่องดื่มมึนเมาใครก็ปฏิเสธไม่ลง
“คุณนาย...สวัสดีครับบบบบบ” ไอ้สามตัวนั่นมันประจบสอพลอแม่เขาใหญ่
“อ้าว...บี ไม่ใช่หรือเนี่ย จอมกับแมทด้วย” คุณหญิงของบ้านตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของลูกชายที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน เมื่อก่อนสามหนุ่มาเที่ยวเล่นที่บ้านบ่อยๆ
“คิดถึงคุณนายมากเลยครับ” พอพวกมันมาทีไรก็ชอบฉอเลาะแม่เขาทุกที แม่ก็ปลื้มมาก
“ไม่แวะมาเที่ยวบ้างเลยนะ” คุณหญิงบ่นเล็กน้อย
“เอาไว้จะมาหาบ่อยๆครับ”
คุณหญิงไล่ต้อนเด็กๆให้เข้าบ้านไปอาบน้ำล้างตัวอีกรอบหลังจากไปเล่นทะเลกันมา
“อูย...” ผิวขาวๆของจันทร์เจ้าเริ่มทำพิษเพราะว่ามันโดนแดดเผาจนแสบไปหมด
“แสบหรือ?” นัยน์ตาคมมองรอยแดงขึ้นเป็นปื้นบนแขนขาวๆ “มานี่มา” จูงมือร่างเล็กแยกไปที่ฝั่งห้องนอนของตัวเอง
“ฮือ แสบ...” เสียงเล็กร้องครางเบาๆ
“ไปอาบน้ำก่อนนะ อาบน้ำอุ่นๆอย่าให้ร้อนเกินนะ เดี๋ยวจะยิ่งแสบ” ยื่นผ้าขนหนูผืนใหญ่พับเก็บเรียบร้อยไปให้
“แต่เสื้อผ้าเจ้าขาอยู่ห้องนู่น” เขาไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วยนี่นา
“ไม่เป็นอะไรใส่ของผมไปก่อน” มือใหญ่เผิดตู้ ไม่สิ ห้องเสื้อผ้าเลยดีกว่าก่อนจะหยิบกางเกงผ้ายืดเนื้อนิ่มสีเทาขาวจั๊มพ์กับเสื้อยืดออกมาให้ “แสบแค่แขนใช่ไหม?”
“ครับ...” โชคดีว่าใส่เสื้อเล่นเลยมีแค่แขนที่โดนแดดเผา
“ไป อาบน้ำเดี๋ยวออกมาค่อยทาครีม”
จันทร์เจ้าพยักหน้าแล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่อิดออด ภายในห้องน้ำใหญ่แบ่งโซนที่อาบน้ำกับห้องน้ำอย่างเรียบร้อย บนเคาเตอร์อ่างน้ำมีแปรงสีฟันสีน้ำเงินวางอยู่ในแก้ว ถัดไปมีที่วางที่โกนหนวดและครีม รวมถึงเจลใส่ผมและสเปรย์ แก้มกลมๆป่องเพราะอมยิ้ม
...นี่คือข้างของเครื่องใช้ของพี่นาฏย...
ยังมีขวดสบู่และแชมพูกลื่นประจำที่เขาได้กลิ่นจนชิน พี่นาฏยใช้แบรนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย เป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
ร่างเล็กๆทำธุระส่วนตัว หลีกเลี่ยงการสัมผัสโดนช่วงแขนสีแดงปื้นของตัวเองอย่างมาก โดนน้ำก็ต้องสูดปากเพราะความแสบ เขาเลยไม่ทาสบู่ตรงแขนด้วย
เช็ดตัวเรียบร้อยใส่เสื้อผ้า ปัญหาเหมือนเดิมคือเสื้อผ้าที่นาฏยตัวหลวมโคร่งจนเขาเหมือนเด็กประถมขโมยเสื้อพ่อมาใส่เหมือนเดิม ยังดีว่ากางเกงยังเป็ขาจัมพ์ไม่งั้นสงสัยต้องมานั่งพับขาไม่รูกี่ทบ แค่นี้กางเกงก็ลงไปกองกับข้อเท้าแล้ว
“เสร็จแล้วครับ...” ร่างเล็กโผล่หน้าออกไปปะทะกับแอร์เย็นๆที่เปิดทิ้งไว้ เห็นร่างสูงกึ่งนอนกึ่งนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง มือใหญ่กวักให้เข้าไปนั่งข้างกัน
ร่างเล็กเดินย่องๆกระดึบๆเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทรุดตัวลงนั่งริมเตียงแล้วค่อยคลานเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างๆร่างสูง
“พี่นาฏยไม่อาบน้ำหรอ?”
“ตอนนี้ยัง...” นาฏยหยัดตัวขึ้นนั่งก่อนจะส่งหลอดครีมไปให้ “เอ้าทาครีมก่อน”
“ครับ” คราวนี้เขารับมาอย่างเต็มใจแม้จะไม่ค่อยชอบก็ตาม เนื้อครีมเย็นๆถูกทาลงบนแขน ปากเล็กยู่ร้องเสียงเบาเพราะแสบๆแต่ก็กลั้นใจทาจนเสร็จ
นาฏยยืดแก้มกลมๆจนเป็นซาลาเปา “ไม่งอแง เก่งมาก”
กระต่ายแคระยิ้มแผล่ “มีรางวัลไหมครับ” เอียงคอถามอย่างอารมณ์ดี
นัยน์ตาคมกริบมองร่างเล็กด้วยสายตาวาววับ คนโดนมองเริ่มรู้สึกถึงรังสีอันตรายบางอย่าง เลยรีบกระเถิบหนีแต่ก็โดนตะปบหมับเข้าเสียก่อน
“เหวอ!” ร่างเล็กลอยหวือลงไปนอนกับเตียงนุ่ม
“อยากได้รางวัลหรือ?” เสียงทุ้มติดดุแต่ตอนนี้ฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างไรก็ไม่รู้ “ว่าไง เจ้าขาอยากได้อะไร?”
“งื้อ...” ส่ายหน้าหนีพัลวัน หลับตาปี๋เมื่อใบหน้าคมก้มเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ “พี่นาฏย...”
“ว่าไงครับ...เจ้าขาตัวน้อยอยากได้รางวัลอะไร?” เสียงทุ้มเจือแววขบขัน นัยน์ตาคมประกายแพรวพราว ยิ่งเห็นใบหน้าขาวๆขึ้นสีเรื่อจางๆ ริมฝีปากเล็กขบกัน กระต่ายกำลังเขินหนักมาก ส่งเสียงร้องขู่แง้วๆว่าอย่าเข้ามาใกล้ ยิ่งงเห็นแล้วยิ่งอยากจะฟัดให้จมเขี้ยว
แงงงง พี่นาฏยอย่ามาคงมาครับน้า เจ้าขาเขินจริงๆนะ
“ฮื้อ...ไม่เอาแล้ว” เขาไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหละ
“แต่ผมอยากให้รางวัลเด็กดีสักหน่อย”
เด็กดีส่ายหน้าหวือ ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ รางวัลอะไรก็ไม่รู้
“อื้อ...” เสียงเล็กร้องเมื่อโดนฟันคมงับเบาๆที่ปลายจมูก ก่อนจะลามลงมาที่ปากเล็กๆ เสียงจุ๊บๆเบาๆที่ริมฝีปาก เจ้าของยอมเปิดปากให้อีกฝ่ายส่งลิ้นอุ่นๆเข้ามา จันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนโดนดูดอากาศหายใจไปหมด เขาหายใจไม่ทัน ซึ่งนาฏยรู้ว่ากระต่ายยังต้องฝึกอีกเยอะ ยอมถอนปากออกมา ปากเล็กๆเริ่มตุ่ยๆเพราะเขาดูดเม้มเบาๆ
จันทร์เจ้าเหมือนเด็กน้อยไม่ประสีประสาแต่ก็ทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ลำบาก อยากจะครอบครองทั้งหมดแต่ก็ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป
แต่วันนี้เขาอยากจะให้รางวัลกระต่ายแคระของเขาสักหน่อยที่ทำตัวน่ารัก ไม่ดื้อ ไม่งอแง ริมฝีปากหนาจุ๊บเบาๆที่ต้นคอขาวผ่องแล้วค่อยๆดูดเม้ม ช้าๆ แต่หนักหน่วงจนร่างเล็กร้องคราง ย้ายจากต้นคอไปหยุดที่ไหปลาร้าไล้เลียเบาๆ
จันทร์เจ้ารู้สึกถึงความหยุ่นนุ่มพร้อมความชื้นที่ต้นคอ ไม่ได้รังเกียจสักนิดกลับรู้สึกดีจนน่าแปลกใจ
“โอ๊ยยยย เจ็บ” รู้สึกเจ็บแปล๊บเมื่อโดนฟันคมขบเนื้ออ่อน “พี่นาฏย...เจ้าขาเจ็บ...”
“ไม่ร้องนะ” ลิ้นอุ่นชื้นเลียเพื่อคลายความเจ็บให้ นัยน์ตาคมมองร่างข้างใต้อย่างรักใคร่ เสียดายที่เจ้าตัวไม่เห็นเพราะมัวแต่หลับตา แต่ว่าก็ดีแล้วละ ไมงั้นนาฏยคงจะเห็นเด็กระเบิดตัวเองเพราะความเขินก็เป็นได้
“ฮื้อ...” มือขาวกำไหล่เขาแน่น ใบหน้าแดงเถือกเหมือนลูกมะเขือ จนอดไม่ได้ที่จะงับแก้มป่องเป็นของแถม
ร่างสูงใหญ่จับร่างเล็กให้ขึ้นมานอนทับตัวเอง ตากลมๆเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะการกระทำอันรวดเร็วนั่น ไม่ได้บอกกล่าวกันก่อนเลยนะพี่นาฏย จันทร์เจ้าพยายามตะกายลงบนจากร่างสูงใหญ่แต่ก็โดนกอดแน่น
“ชู่ว...นิ่งๆนะ เด็กดี ผมขอนอนพักหน่อย” เสียงระโหยจนคนฟังใจอ่อน ยอมนอนนิ่งๆบนตัวอีกฝ่าย ใบหน้าเล็กซบลงบนแผ่นอกแกร่ง เสียงหัวใจเต้นอย่างเป็นจังหวะดังอยู่ข้างหู
“เจ้าขานอนข้างล่างดีกว่าไหม?” เขาอยากให้พี่นาฏยนอนสบายๆ พี่นาฏยดูล้าๆเพราะว่าต้องขับเรือมาทั้งวัน แดดก็ร้อนเปรี้ยง คงทำให้ร่างกายแกร่งล้าได้เหมือนกัน
“ไม่เป็นอะไร” เสียงพึมพำเบาๆจากคนปิดตาอยู่ มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเล็กๆก่อนจะตบก้นกลมนิ่มเบาๆเหมือนกล่อมนอน
ลมหายใจสม่ำเสมอของร่างสูงทำให้ร่างเล็กผงกหัวขึ้นมามอง มือที่ตบสะโพกกลมหยุดไปแล้ว นัยน์ตากลมโตมองสันสมูกโด่งสวยอย่างนึกอิจฉา ค่อยขยับร่างของตัวเองเบาขึ้นไปใกล้ๆใบหน้าคม คางบึกบึนมีไรหนวดขึ้นจางๆ นานๆทีจะเห็นไรเขียวๆเพราะพี่นาฏยรักสะอาดไม่ชอบให้หนวดขึ้นยาวๆ ขึ้นเมื่อไรก็รีบโกนทิ้งทันทีไม่ปล่อยให้เขียวครึ้ม
จันทร์เจ้ามองนิ่งๆให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วจริงๆ ก่อนจะกลั้นหายใจรวบรวมความกล้า ริมฝีปากเล็กจุ๊บลงเบาๆที่คางบึกบึน
“ฝันดีครับ...” แล้วซบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นของอีกฝ่าย
เปลือกตาขยับขึ้น นัยน์ตาคมดุทอดมองร่างเล็กบนตัวเขาก่อนจะระบายยิ้มบางๆ
...กระต่ายแคระจอมซน...
...กล้าลักหลับเขาหรือไง?...
++++++++++++++++++50%++++++++++++++++++++
มาแล้วววววว คนเขียนกลับมาแล้ววววววววว อิอิ
มานับถอยหลังกันนน เหลืออีกแค่หนึ่งตอนครึ่งเท่านั้น
ตอนนี้มาแค่ครึ่งตอนก่อนเพราะว่าครึ่งหลังยังไม่เสร็จสมบูรณ์เท่าไรหนัก เลยขอเวลาอีกเล็กน้อยค่า
ตอนนี้ฟินมากบอกเลอ ใครอ่านแล้วฟินจิกหมอนขาด มาคอมเม้นบอกเราได้น้าาาาาาา อิๆ
ปล.หนึ่ง. หลังจากจบแล้วเราจะเอาตอนพิเศษมาเซอวิสนักอ่านกัน แต่ว่าจะเป็นตอนพิเศษแบบไหนจะมาบอกข่าวอีกที
ปล.สอง. เรื่องนี้มีการรวมเล่มแน่นอนค่า แต่รายละเอียดนั้นคนเขียนจะแจ้งอีกทีนะคะ ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการคุยกับทาง สนพ.(ใครรักพี่หมีและต่ายแคระเก็บเงินรอไปก่อนได้เลยค่า ขอมาถามอีกครั้งหนึ่งด้วยว่ามีใครสนใจจะซื้อบ้าง ฮาๆๆ คนเขียนอยากรู้มากๆ)
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เยิฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
น่ารักๆๆๆๆ
-
หวานทะเลจืด >\\<
-
เพื่อน ๆ แต่ละคนนี้มีแต่แสบ ๆ
-
:pig4:
-
o13
-
แอบจุ๊บพี่เขา ไม่เขินเหรอคะน้องเจ้า :mew3:
-
เมื่อไหร่จะได้กินกระต่าย
-
ฮืออออ พี่หมีกับน้องกระต่ายน่ารักจังเลยค่ะแม่ขา
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
น้องกระต่ายน่ารัก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew4:
-
หึหึ
-
กนะต่ายแคระน่าฟัดเนอะ :hao6:
-
คุณพี่เขาอ่อนโยนอะไรขนาดนี้
-
ต่ายแคระน่ารักไปอีกกกกก
-
เพื่อนๆพี่นาโยจะวางแผนมอมแล้วส่งเข้าห้องหอรึป่าวเนี่ย หึหึ
-
โอ๊ยยยยย ใจพังงงงงงง ทำไมน่ารักละมุนละไม ขนาดนี้คะ
-
:กอด1:
-
ฟินนนนนนน :-[
-
โอ๊ยยยยยยย เขินอ่ะ :-[ :-[ :-[
พี่นาฏยทำรอยให้น้องเหรอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักง่าาา เขินแทนจันทร์เจ้าได้แนะนำตัวกับเพื่อนพี่เค้าด้วย แอร๊ยยย :กอด1:
-
อยากได้จันทร์เจ้ากลับบ้านนน
-
:3123: :pig4: :3123:
-
วุ้ยๆๆๆๆ ฟินอ่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนนี้มาเติมน้ำตาลให้ทะเลแท้ๆเลยอ่ะ >\\\\\\\\<
-
:mew1:
-
น่ารักมาก มีโมเมนท์ให้อ้อน ให้เขินกันเบาๆ
เจ้าขาไม่งอแง แถมเรียกหารางวัล เป็นไงล่ะ รางวัลเด็กดี 5555
นาฏยอบอุ่นกับเจ้าขาคนเดียวแหละ คนอื่นอย่าได้แหยม
แผนสูงนะพี่นาฏยเนียนหลับ 55555
-
ฮืออออออออออ
น่ารักและอบอุ่นมากจริงๆค่ะ
ชอบความเบาสบายที่คนเขียนมอบให้
อ่านเพลินทุกครั้งเลย ขอบคุณมากนะคะ
เป็นกำลังใจน้าาาา
-
น่ารักม้ากกกก
-
โอ้ยๆถ้าจะขนาดนี้ได้กันไปเลยเถอะค่ะ!
-
ระเบิดตัวแตกกี่รอบแล้วเจ้าขา :impress2: :-[
ฟินจริงๆ :mew1:
-
กระต่ายน่ารักขนาดนี้พี่นาฏยคนจริงไม่ปล่อยให้หลุดมือแน่นอน 55+
-
เขินไปหมดเลย :ling1:
-
คนอ่านฟินจนตัวจะแตกแล้วค๊าาาาาาา
:mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
บทที่ 29.2
“สุกแล้วส่งมาทางนี้เลยจ้า” เสียงล่งแล่งดังทั่วสวนหลังบ้าน สวนถูกเนรมิตให้เป็นปาร์ตี้บาร์บีคิวย่อมๆ เตาปิ้งแบบตั้งสนามสองเตาถูกเอามาใช้ มีพีคนสวนช่วยจุดเตาถ่านไว้ให้ ส่วนเนื้อทั้งหลายทั้งหมู ไก่ อาหารทะเล แม่บ้านก็เตรียมไว้ให้ตั้งแต่เข้า หมักเครื่องเรียบร้อยพร้อมย่าง
ควันหอมลอยพุ่งขึ้นจากเตาร้อนๆ จันทร์เอ๋ยยืนย่างเนื้อค่อยๆพลิกเนื้อที่สุกแล้วใส่จานที่น้องชายยืนถือให้ จันทร์เจ้าก็ค่อยๆคีบอาหารสดลงบนตะแกรงย่างเพื่อช่วย
พี่นาฏยและคนอื่นๆเริ่มเปิดงานด้วยของมึนเมากันแล้ว พี่เอ็ดกับพี่บี พี่จอมนี่ซัดกันไปหลายแก้วทั้งที่เนื้อยังไม่สุก
“จะกินไม่มาช่วยย่าง อย่างนั้นก็อดกินไปเถอะ“ จันทร์เจ้าขำเบาๆกับคำบ่นของพี่ชาย ที่ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่หนุ่มลูกครึ่งที่เคาะกระป๋องเหมือนขออาหารอยู่ได้
“เอาน่า...” ขืนให้พี่ๆมาช่วยจะยุ่งกันใหญ่เพราะว่าแต่ละคนทำอาหารเป็นที่ไหน ตอนแรกพี่นาฏยจะมาช่วยย่างแต่พอเขาเห็นแล้วว่าพี่นาฏยคีบกุ้งขึ้นทั้งที่ยังไม่สุก จันทร์เจ้าเลยตัดสินใจว่าให้พี่นาฏยไปทำอย่างอื่นจะดีกว่า
นอกจากจะว่ายแพ้พี่เตเตเป็นที่สองแล้ว สกิลการทำอาหารของพี่นาฏยยังติดลบสุดกู่
จันทร์เจ้าให้จันทร์เอ๋ยช่วยพับแขนเสื้อให้หน่อยเพราะว่ามันยาวเกินไป ร่างเล็กเท่าๆกันขยับเข้าไปใกล้
ตากลมจ้องมองน้องชายตัวเองนิ่งๆแต่สุดท้ายก็เสตาลงไปช่วยพับแขน
“อะ เสร็จแล้ว” เมื่อดูว่าทั้งสองข้างเท่ากันแล้วก็ขยับออกมาดูผลงาน “ตัวระวังเสื้อหล่นแล้วเห็นล่ะ” คนพูดชี้ไปที่คออีกฝ่าย
“อะไรอะ?”
จันทร์เอ๋ยเลยจิ้มเบาๆที่คอของน้องชาย
จันทร์เจ้าทำหน้างงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทำท่าเหมือนนึกขึ้นมาได้ รีบตะปบคอตัวเองพร้อมใบหน้าแดงจางๆ ทำตัวเงอะงะไม่ถูก
“นี่มัน!”
คนฟังยิ้มเล็กน้อย เขาเพิ่งสังเกตุตอนเข้ามาใกล้ๆนี่แหละ อาจจะเป็นเพราะช่วงหัวค่ำท้องฟ้าเริ่มมืด แถมสนามด้านหลังติดไฟเป็นจุดๆเลยไม่ได้สว่างอะไรมาก คนอื่นอาจจะไม่สังเกตุก็เป็นได้
แต่ว่าพี่นาฏยก็ร้ายใช่เล่น ทำรอยในที่ที่คนอื่นเห็นแบบนี้อย่างถือสิทธิ์จริงๆ ไม่กลัวคนล้อน้องชายฝาแฝดเขาเลยหรือไงกันนะ
รอยแดงจ้ำตัดกับผิวขาวเป็นอย่างดี
“หึๆ พี่นาฏยร้ายนะเนี่ย”
กระต่ายอมลมแก้มป่อง “ฮื้อ ตัวอะ ไม่ล้อเราสิ”
“แต่ก็ระวังหน่อยนะ”
พยักหน้ารับฟังแต่ในใจเข่นเขี้ยวไปถึงตัวการที่ทำให้เขาโดนพี่ชายล้อ
พี่นาฏยนะพี่นาฏย!
เดี๋ยวต้องคุยกันกับเจ้าขาหน่อยแล้ว!
“ให้พี่ช่วยไหม?” เสียงทุ้มเข้มคล้ายคลึงกับเสียงของคนรักของเขาทำให้เขาหันไปมอง
พี่นโม ยืนถือที่คีบอยู่ ร่างสุงใหญ่ดูผิวคล้ำลงกว่าเดิมเหมือนโดนแดดเผา
“พี่นโม...ไปไหนมาหรือครับ” เขาถามเพราะไม่เห็นร่างสูงใหญ่ของพี่ชายคนรักตั้งแต่เช้ามืด
“พี่ออกไปกับเรือประมงมาน่ะ” บางครั้งลูกชายคนกลางของบ้านช่วงชัชวาลย์ก็ชอบออกทะเลไปเป็นตังเกกับลูกน้องอยู่เรื่อยๆ “ได้ของมาเพิ่มหลายอย่าง เลยจะเอามาย่างกินด้วย” คนพูดชูถังน้ำแข็งที่ของสดมาจากการออกทะเลเมื่อเช้าตรู่ เขาขอแบ่งมาส่วนหนึง ที่เหลือก็ขายส่งให้ตลาดปลา บางส่วนถูกนำไปเป็นส่วนประกอบในการทำอาหารทะเลแช่แข็งต่อไป
นโมเข้ามายืนแทนที่จันทร์เจ้าที่เดินเอาจานอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะอาหารกลางสนาม
“มาแล้ว...” ท็อปตาโตเมื่อเห็นกุ้งเผาตัวโตและเนื้อหมู เนื้อไก่อีกจานวางลงบนโต๊ะ
ตากลมๆหันซ้ายหันขวามองหาเก้าอี้ว่างๆแต่ว่าเพราะเยอะกว่าปกติ ทั้งกลุ่มพี่ๆ และเพื่อนพี่นาฏยอีกสามคนทำให้เก้าอี้ไม่มีเหลือ
เดินดุ่มๆเข้ามาหาร่างสูง ทำหน้าทำตาขึงขัง
“พี่นาฏย! มากับเจ้าขาหน่อยครับ” เรียกเสียงเข้มแต่เหมือนคนพี่จะทำเพียงยิ้มมุมปากแต่ก็ยอมลุกตามที่บอก
เขาว่าเขาพอจะเดาได้ว่ากระต่ายแคระวิ่งเต้นเพราะเรื่องอะไร
“ว่าไง?”
อย่ามาทำเป็นเลิกคิ้วถาม ทำหน้าไม่รู้เรื่องนะ!
“นี่อะไรงะ” ชี้ไปที่คอตัวเอง
“คอ…” นาฏยกอดอกตอบยิ้มๆ
คนตัวเล็กกว่ากระทืบเท้าปึกๆ
“ฮื้อออ. ไม่ใช่สิ!” พี่นาฏยเวอร์ชั่นกวนประสาทแบบพี่เอ็ดหรือไงนะ
อ้าว! เกิดเป็นเอ็ดมันด์ซวยอีกอะไรอีก
“แล้วอะไรละ” ก็เจ้าตัวชี้ที่คอ เขาก็ตอบถูกแล้ว แต่นัยน์ตาคมมองรอยจ้ำแดงที่ดูเข้ากันดีไม่น้อยเมื่ออยู่บนคอขาว
“ก็นี่ไงนี่” บอกนี่ๆแล้วก็จิ้มคอตัวเองจึกๆ “พี่นาฏยทำอะไรเจ้าขา”
“ก็รางวัลไง” บอกเรียบๆ ไม่สะทกสะท้านกับสายตากลมโตที่ถลึงมอง
ดูเหมือนกระต่ายจะขู่ฟ่อจนขนฟูดูนุ่มนิ่ม
“ฮื้อออ เมื่อกี้เจ้าเอยล้อเจ้าขาด้วย”
“งั้นถ้าใครล้ออีกเดี๋ยวผมจัดการให้ โอเคไหม?” แต่นาฏยมั่นใจว่าพวกมันไม่น่าจะล้อหรอก แค่เอาเหล้ากรอกปากก็เรียบร้อย
“จริงนะ” คนอื่นคงแค่ยิ้มๆ แต่ถ้าพี่เอ็ดละก็แหกปากแน่นอนเพราะงั้นควรจะอุดปากพี่เอ็ดคนแรก
“ครับๆ”
จันทร์เจ้ายอมพยักหน้ารับแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมพี่
“มานั่งนี่มา” ร่างสูงสละเก้าอี้ตัวที่เมื่อกี้เขานั่งอยู่ให้คนรักแล้วเจ้าตัวไปยืนแทน
ร่างเล็กๆรีบดึงแขนคนตัวโตให้นั่งลงไปอย่างเดิม “ไม่เป็นไรครับ เจ้าขายืนได้”
นาฏยส่งสายตาดุๆให้ เริ่มจะดื้ออีกแล้วนะ เดี๋ยวให้รางวัลเพิ่มอีกสักสองสามรอยเลย “นั่ง...” จันทร์เจ้าส่ายหน้า
เมื่อไม่อยากนั่งเก้าอี้ก็ให้นั่งตักดีไหม?
จันทร์เจ้าส่ายหน้าพัลวัน จะให้เขานั่งตักพี่นาฏยตอนนี้ ไม่มีทาง!
“ดื้ออีกแล้ว...” เสียงเข้มพูดลอยๆ คนดื้อย่นหน้าใส่ โดนมือใหญ่กระตุกร่างเล็กๆให้ทรุดลงบนตักแกร่งก่อนจะโดนล็อคเอวเอาไว้ไม่ให้ลุกหนีไปไหน
“พี่นาฏย...” ร้องเสียงหลง มองสายตาล้อเลียนไม่รู้กี่คู่ต่อกี่คู่ จนต้องตีแขนแกร่ง
“หึ...” เสียงทุ้มเป่าลมใส่หู ย่นคอหดหนี
“ฮ่าๆ หวานเกรงใจพวกกูบ้างครับเพื่อน” ไอ้จอมชนแก้วกับไอ้เอ็ดที่พูดถูกใจคนอื่นๆ
เมื่อลุกไปไหนไม่ได้ก็ต้องจำใจยอมนั่งอยู่อย่างนี้ รับแก้วคอกเทลแอลกอฮอลล์เจือจางมาถือไว้ในมือแล้วจิบช้า ตากลมๆมองไปรอบๆ คุณพ่อกับคุณแม่และเฮียเนตรไม่ได้มาร่วมปาร์ตี้ด้วยเพราะว่าไปกินข้าวข้างนอกกับลูกสะใภ้คนโต จันทร์เจ้าเพิ่งรู้ว่าเฮียเนตรมีแฟนอยู่และกำลังวางแผนจะแต่งงานกันในไม่ช้านี้ ว่าที่สะใภ้คนโตของตระกูลเป็นแฟนที่เฮียเนตรคบมาตั้งแต่มัยเรียนมหาลัย นี่ก็คบมาหลายปีแล้ว ถึงเวลาที่จะสร้างครอบครัวแล้ว
ตอนนี้เหลือแต่พวกเขาที่สนุกกันเต็มที่และเฮียนโมที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน จันทร์เจ้าเห็นคนอื่นๆเลิกล้อเลียน ทำหน้าทำตาใส่เพราะทุกคนหันไปสนใจกับอาหารตรงหน้ามากกว่า มีของกินมาเพิ่มทั้งข้าวผัดทะเลและต้มยำรสจัดให้ซดคล่องคอ
คนบนตักกว้างเอื้อมตัวไปตักข้าวผัดใส่ชามเล็กแล้วส่งให้เจ้าของตัก “นี่ครับ พี่นาฏยกินข้าวด้วยครับ อย่ากินแต่เหล้า” ร่างสูงวางแก้วเหล้าก่อนจะรับชามข้าวมา ร่างเล็กเบี่ยงตัวมานั่งหมิ่นเหม่กับตักเพื่อให้พี่นาฏยได้กินสะดวกขึ้น จันทร์เจ้าอ้าปากรับช้อนมีข้าวผัดคำเล็กเข้าปากจากการป้อนของร่างสูง พี่นาฏยกินข้าวสลับกับป้อนร่างเล็กบนตักเรื่อยๆจนหมด
กระต่ายแคระกลัวพี่ไม่อิ่มเลยประเคนจานบาร์บีคิวมาให้เรื่อยๆ จิบค้อกเทลเย็นๆพร้อมๆกับเนื้อย่างอร่อยๆ เข้ากันจริงๆ
ผ่านไปครึ่งทางทุกคนเริ่มกรึ่มๆ ชายหนุ่มทั้งหลายก็เปิดคาราโอเกะ นาฏยบอกให้คนงานยกเครื่องเสียงออกมาตั้งไว้ข้างนอก ไมค์สี่ตัว
คนครองไมค์คนแรกคือไอ้แมทที่กำลังเลือกเพลงลูกทุ่งหมอลำ เห็นอย่างนี้ มันร้องลูกทุ่งเก่งมาก ไมค์ตัวอื่นๆถูกวนเวียนไปมาเรื่อยๆ เพลงเปลี่ยนไปทั้งลูกทุ่ง เพลงไทย เพลงไทยเดิม เพลงฝรั่ง แต่ตอนนี้…
“วี ก๊อท พาวเวอร์ โดรากอนบอรุ แซ่ดดดดดดดด” เสียงไอ้เอ็ดมันด์กำลังแหกปากร้องเพลงดรากอนบอลอย่างไม่สงสารหูชาวบ้านชาวช่องสักนิด ถามคนอื่นบ้างไหมว่าอยากจะปล่อยพลังคลื่นเต่ากับมึงไหม?
จันทร์เจ้าหัวเราะคิกคิกเมื่อเห็นหนุ่มลูกครึ่งทำท่าปล่อยพลังคลื่นเต่า โคตรตลกอะ แบบไม่เหมาะกับหน้าตาฝรั่งๆของเจ้าตัวเลยสักนิด
“เอ้า ร้องไรไหม?” ไอ้อัชโยนไมค์มาให้เขา เห็นอย่างนี้เขาก็ชอบร้องคาราโอเกะเหมือนกันนะ เขาเลยชวนจันทร์เอ๋ยมาร้องเพลงอนิเมชั่นเรื่องดังที่ดูบ่อยๆก็เลยติดหู
พอเขากรอกเสียงลงไปในไมค์ร้องคนละท่อนสลับกับฝาแฝด
“เสียงดีนี่หว่า” พี่จอมเลิกคิ้ว นาฏยก็แปลกใจที่เห็นคนรักร้องเพลง แถมร้องได้ดีเสียด้วย ฝาแฝดของจันทร์เจ้าก็ต่างกัน เนื้อเสียงของทั้งสองคล้ายกันมากทีเดียว
นาฏยมองเด็กตัวเล็กโยกตัวตามจังหวะเพลงบนตักเขาอย่างสนุกสนาน เสื้อตัวโคร่งเริ่มย้อยตกลงมาตรงไหปลาร้าเลยต้องเคยตระครุบไว้ให้ เขาก็ไม่อยากให้เจ้าตัวโชว์ผิวขาวๆเหมือนกัน
“เย้!” ร้องจนจบเพลงก็ทำท่าชกไม้ชกมือกับแฝดตัวเองก่อนจะส่งไมค์ให้คนข้างหลัง “พี่นาฏยร้องไหม?” ถามไปเผื่อฟลุ๊ก แต่ก็พอเดาได้ว่าคงไม่มีทาง
นาฏยส่ายหน้ายิ้มๆ
นั่นไง! ว่าแล้ว เสียดายนิดหน่อยอดฟังเสียงพี่นาฏยร้องเพลง
“ร้องหน่อยดิวะ” ไอ้แมทขยั้นขะยอ
ถ้าเพื่อนสนิทจะรู้ดีเลยว่าทำไมไอ้นาฏยถึงไม่ร้องเพลง
“ไม่ร้องเป็นหมา” ไอ้เอ็ดผสมโรง
จันทร์เจ้าเลยยิ้มแหยเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของตักเริ่มบึ้งตึงกว่าเดิม
“สัส!” ถลึงตาดุใส่เพื่อน
“หึ...กลัวร้องเพี้ยนละสิ”
เพื่อนสนิทในคณะรู้ดีว่าเดือนคณะปีสามร้องเพลงเพี้ยนยิ่งกว่าอะไรดี
แค่ร้องเพลงเชียร์ยังทนฟังไม่ได้เลย
“ไอ้นาฏย สมัยเกรด11 เรียนวิชาคอรัสเว้ย แม่งจะแดกเอฟตลอด”
อุ้ย!
พี่นาฏยนี่นะเรียนร้องเพลง?
กระต่ายทำหน้าตกใจ มองพี่ที่กำลังเข่นเขี้ยว แก้มป่องอมยิ้มมอง
“Shut up!” เสียงด่าหลุดเป็นภาษาอังกฤษ
ทุกคนหัวเราะขำ แต่คนตัวเล็กแอบเห็นนะว่าใบหูพี่นาฏยมีสีแดงๆอะ
“ร้องให้เจ้าขาฟังหน่อย” แกล้งพูดกระซิบใส่ก่อนโดนดึงแก้มยืด
“ล้อผม…โดนตีก้นนะ” มือใหญ่ล๊อคเอวก่อนจะวางบนสะโพกกลมออกแรงตีเบาๆ
คนโดนตีก้นหน้าร้อนเห่อ “ไม่ใช่เด็กนะมาตีก้นคนอื่น”
“หึ…” ก้มไล่งับแก้มกลมจนมีเสียงโห่ มีคนอิจฉาตาร้อนเยอะแยะ หึ! อย่าอิจฉาคนมีแฟน
งานเลี้ยงจบลงในตอนที่ของกินทุกอย่างแทบหมดเกลี้ยง พวกหนุ่มๆยัดลงท้องไม่ไหวอีก เหลือหมูหมักอีกถากเล็กๆเลยเก็บเข้าตู้เย็น เครืองดื่มเหลือครึ่งลังสุดท้ายและกับแกล้มก็หมด
มีคนชิงตายไปก่อน เช่น ไอ้อัช พี่ท็อป พี่นิว ที่นอนคร่อกน้ำลายยืดอยู่บนเสื่อที่ปูบนพื้นหญ้า พี่เตเตกำลังเดินตามยึดไมค์ทั้งสี่ตัวจรกพี่เอ็ดที่เมาร้องเพลงครองคนเดียวสี่ไมค์
จันทร์เจ้ากับจันทร์เอ๋ยช่วยป้าแม่บ้านเก็บกวาดแม้อีกฝ่ายจะเกรงใจบอกไม่ต้อง ส่วนพวกพี่นาฏยและเฮียนโมกับคนอื่นช่วยจัดการกับเตาปิ้งสนามสองเตาใหญ่อยู่
หลังจากเคลียร์พื้นที่เสร็จ ก็ทยอยพาซากมนุษย์ทั้งหลายขึ้นห้อง ใครยังมีสติก็ช่วยๆกันพาเพื่อนไปส่งแม้บางคนเดินเซไปเซมา
“เฮ้ย ไอ้เอ็ด นั่นมันห้องน้ำไอ้ห่า!” เสียงพี่เตเตบ่นระอาก่อนจะไปลากร่างสูงใหญ่ของฝรั่งออกมาจากส้วม
“กูจา...เอิ้ก...นอนนนตรงเน้...เย็นนนนน” เย็นสิเพราะเล่นเอาหน้าแนบกับชักโครกขนาดนั้น
จันทร์เจ้าหัวเราะคิก พี่เตเตหัวเสียมากตบกบาลฝรั่งไปให้มันตั้งสติ
จันทร์เอ๋ยเดินนำเขาขึ้นมาด้านบน พี่นาฏยบอกให้เขาขึ้นไปก่อน ตอนแรกเขาไม่ยอมบอกว่ารอขึ้นพร้อมกันแต่ว่าโดนนัยน์ตาคมดุส่งสายตาให้ทำตามเลยต้องเดินขึ้นมาก่อน
แต่พอขึ้นมาแล้วตามันดันนอนไม่หลับซะงั้น เลยเอามือถือขึ้นมาไถ
Nathya: นอนยัง?
TheMoonChanChao: ยังครับ พี่นาฏยเก็บของเสร็จแล้วหรอครับ?
Nathya: อือ เดี๋ยวพี่ชมเขาทำต่อเอง
TheMoonChanChao: พี่นาฏย…
Nathya: ว่า?
มือกดพิมพ์แต่กลับลบทิ้ง ทำหน้านิ่วแล้วก็พิมพ์ลงไปใหม่
ThaMoonChanChao: ถ้ามีคนถามเรื่องของเรา พี่นาฏยจะตอบว่าไงครับ?
จันทร์เจ้ากลั้นหายใจเมื่ออีกฝ่ายขึ้นสัญลักษณ์ว่าอ่านแล้ว เขาไม่กล้าถามต่อหน้าเลยขอมาพิมพ์ถามดีกว่า
พอนึกถึงเรื่องวันนี้ที่เพื่อนพี่นาฏยมาถามเรื่องพวกเขาสองคนทำให้จันทร์เจ้ารู้สึกว่าต่อไปพวกเขาสองคนอาจจะต้องเจอคำถามแบบวันนี้อีกบ่อยๆก็เป็นได้ เขาเลยอยากรู้ว่าพี่นาฏยจะบอกคนอื่นว่าไง
เขารู้ว่าพี่นาฏยไม่ได้ปิดบังแต่ก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเท่าไร เขาก็ไม่ได้ซีเรียสถ้าพี่นาฏยจะเฉยไปก็ได้
Nathya: แล้วเจ้าขาจะบอกคนอื่นว่ายังไงล่ะ?
เขาหรอ?
ก็คงตอบว่าเป็นแฟน…
ถึงจะเขินหน่อยๆก็เถอะ
TheMoonChanChao: เจ้าขาตอบว่าเราเป็นแฟนกันได้ใช่ไหมครับ?
พิมพ์ลงไปก็ต้องกัดปากตัวเอง เขาเริ่มจะไม่มั่นใจในตัวเองอีกแล้วหรอเนี่ย
พี่นาฏยอ่านแล้วแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา คนอ่านยิ่งกระวนกระวายกลัวว่าจะไปพูดอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจหรือเปล่า
แต่ตากลมๆก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นโนติฟิเคชันเฟสบุ๊คเด้งเตือนอะไรบางอย่าง
พอยิ่งกดเข้าไปก็ต้องยิ่งตาโตกว่าเดิม แก้มป่องยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้ว่าคนที่มีความสุขเขาแสดงออกกันยังไงแต่ว่ารู้แค่ตอนนี้เขาต้องทำหน้าประหลาดอยู่แน่ๆ
พี่นาฏยจะทำให้เขาใจเต้นไปถึงไหนกัน คนๆนี้พูดน้อยแต่ทุกการกระทำคือสิ่งที่สร้างความมั่นใจให้เขาได้เสมอ
Nathya: คำตอบของผม…
TheMoonChanChao: ผมรักพี่จัง
สละความเขินทิ้งแล้วพิมพ์ด้วยรอยยิ้มกลับไป ถ้าไม่อยู่ต่อหน้า จันทร์เจ้าขาคนนี้ก็มีความกล้านะจะบอกให้
นิ้วเล็กๆกดตอบรับที่มาในโนติฟิเคชันของแอพสีฟ้า ตรงสถานะความสัมพันธ์บนหน้าวอลล์เขาขึ้นว่า
In a relationship with Nathya C.
พอลองคลิกเข้าไปดูที่หน้าวอลล์ของพี่นาฏยบ้างก็เจอเหมือนกัน
In s relationship with The Moon_Chanchao
...รู้สึกว่าความรู้สึกที่มีต่อพี่นาฏยจะเพิ่มพูนขึ้นทุกวันเลย...
TBC.
++++++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วววว อีกครึ่งตอนที่เหลือมาแล้วจ้าาาาาาาา
ตอนนี้บอกเลยช็อตเด็ดของพี่นาฏยในตอนนี้ทำเอาชั้นตายสนิทค่ะ
แบบพี่นาฏยนางอ้อยแบบเจ้าขาต้องร้องขอชีวิต อีคนเขียนนี่กระอักเลือดอิจฉาตายไปแล้ววว ฮอลลลลลลลล
ปล.หนึ่ง. หลังจากจบแล้วเราจะเอาตอนพิเศษมาเซอวิสนักอ่านกัน แต่ว่าจะเป็นตอนพิเศษแบบไหนจะมาบอกข่าวอีกที
ปล.สอง. เรื่องนี้มีการรวมเล่มแน่นอนค่า แต่รายละเอียดนั้นคนเขียนจะแจ้งอีกทีนะคะ ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการคุยกับทาง สนพ.(ใครรักพี่หมีและต่ายแคระเก็บเงินรอไปก่อนได้เลยค่า ขอมาถามอีกครั้งหนึ่งด้วยว่ามีใครสนใจจะซื้อบ้าง ฮาๆๆ คนเขียนอยากรู้มากๆ)
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เยิฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
-
โอยยย เขินด้วยยยยย อิอิ
:-[
-
:-[ :-[ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
ตกลงบ้านพี่นาฎยทำกิจการเกี่ยวกับอาหารทะเล
หรือน้ำตาลกันแน่คะ
ทั้งอ้อยทั้งหวานขนาดเน่
:-[ :-[
-
พี่นาททำเขินทุกตอนเลย
-
ง่อว
คำตอบของโผ๊มมมมมมมมมมมมมมม :z3:
-
รถบรรทุกอ้อยคว่ำเหรอพี่นาฏย :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้อยคว่ำ โอ้ยยยยย.....
-
:mew1:
-
พี่นาฏย เจ้าขา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่นาฏย ทำรอยที่คอเจ้าขา เป็นรางวัลด้วย :hao3:
นึกมโนไปเอง พี่นโม เจ้าเอย :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ประกาศให้โลกรู้เลยนะ :-[ รถอ้อยคว่ำ
-
คนหล่อก็ต้องมีเรื่องที่ทำไม่ได้บ้างหล่ะนะ 5555 หวานกันให้ทะเลอายไปเลย อุอุ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่หมีอ้อยมากๆๆๆๆๆๆๆ :mew4: :mew4: :mew4:
-
หวานไม่เกรงใจคนโสดเลย
-
โอย เขิลลลล
-
โอ๊ย เขินปวดแก้มมมม :hao7: :hao7:
-
หวาน ตะมุตะมิมากกกกกก อิจจจจจังเลยค่า
-
หวานรุนแรงอะไรกันขนาดนี้ :katai1:
-
ทะเลกลายเป็นน้ำเชื่อมไปแล้วมั้งเนี้ย
-
พี่นาฏย พูดน้อยแต่ชัดเจน
-
หวานไม่ไหวแล้วววว
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
โอ้ย~ฟินนนนนน
-
คุณพี่หื่นขึ้นนะนี่
-
มีไร่อ้อยและโรงงานผลิตน้ำตาลแถวจังหวัดที่นาฏยอยู่รึเปล่า
ทำไมมันหวานอบอวลไปหมดเลย
-
จะตามไปแซวคู่ข้าวใหม่ปลามันที่แอฟสีฟ้า อิอิ
-
ขออนุญาตอัพเดทสารบัญ เพิ่มบทที่ 24-29.2 ให้นะคะ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448364#msg3448364)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448523#msg3448523) ♡ บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3449124#msg3449124) ♡ บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450074#msg3450074) ♡ บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450837#msg3450837)
บทที่ 5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3451557#msg3451557) ♡ บทที่ 5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452145#msg3452145) ♡ บทที่ 6.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452761#msg3452761) ♡ บทที่ 6.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3453436#msg3453436)
บทที่ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3454179#msg3454179) ♡ บทที่ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3455802#msg3455802) ♡ บทที่ 8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3460978#msg3460978) ♡ บทที่ 8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3463841#msg3463841)
บทที่ 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3464410#msg3464410) ♡ บทที่ 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3465290#msg3465290) ♡ บทที่ 10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3467568#msg3467568) ♡ บทที่ 10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3468419#msg3468419)
บทที่ 11.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3469224#msg3469224) ♡ บทที่ 11.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3471533#msg3471533) ♡ บทที่ 12.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3479593#msg3479593) ♡ บทที่ 12.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3481658#msg3481658)
บทที่ 13.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3486684#msg3486684) ♡ บทที่ 13.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3492870#msg3492870) ♡ บทที่ 14.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3501035#msg3501035) ♡ บทที่ 14.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3517838#msg3517838)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3537386#msg3537386) ♡ บทที่ 16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3547260#msg3547260) ♡ บทที่ 16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3560526#msg3560526) ♡ บทที่ 17.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3567344#msg3567344)
บทที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3569806#msg3569806) ♡ บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3584503#msg3584503) ♡ บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3585903#msg3585903) ♡ บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3587350#msg3587350)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3588550#msg3588550) ♡ บทที่ 22.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3592437#msg3592437) ♡ บทที่ 22.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3593259#msg3593259) ♡ บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3594278#msg3594278)
บทที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3604420#msg3604420) ♡ บทที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3606377#msg3606377) ♡ บทที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3608131#msg3608131) ♡ บทที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3610314#msg3610314)
บทที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3613653#msg3613653) ♡ บทที่ 29.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3617832#msg3617832) ♡ บทที่ 29.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3619144#msg3619144)
To be continued...
เรื่องที่กำลัง On Air แนวจีนโบราณระหว่างท่านอ๋องเจ็ดและขอทาน เอ๊ยย วณิพกน้อย ๆ 流浪表演 วณิพกพเนจร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.msg3452515#msg3452515)
เรื่องที่กำลัง On Air แนวฟีลกู๊ด HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.msg3609290#msg3609290) :oni1:
-
ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณคุณ basantiมากจริงๆค่ะ ที่ใจดีทำสารบัญให้
เผื่อให้นักอ่านคนอื่นได้เข้าถึงพี่หมีและต่ายแคระได้ง่ายขึ้น
ขอบคุณจากใจมากจริงค่ะ
ขออนุญาตอัพเดทสารบัญ เพิ่มบทที่ 24-29.2 ให้นะคะ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448364#msg3448364)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3448523#msg3448523) ♡ บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3449124#msg3449124) ♡ บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450074#msg3450074) ♡ บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3450837#msg3450837)
บทที่ 5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3451557#msg3451557) ♡ บทที่ 5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452145#msg3452145) ♡ บทที่ 6.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3452761#msg3452761) ♡ บทที่ 6.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3453436#msg3453436)
บทที่ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3454179#msg3454179) ♡ บทที่ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3455802#msg3455802) ♡ บทที่ 8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3460978#msg3460978) ♡ บทที่ 8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3463841#msg3463841)
บทที่ 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3464410#msg3464410) ♡ บทที่ 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3465290#msg3465290) ♡ บทที่ 10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3467568#msg3467568) ♡ บทที่ 10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3468419#msg3468419)
บทที่ 11.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3469224#msg3469224) ♡ บทที่ 11.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3471533#msg3471533) ♡ บทที่ 12.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3479593#msg3479593) ♡ บทที่ 12.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3481658#msg3481658)
บทที่ 13.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3486684#msg3486684) ♡ บทที่ 13.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3492870#msg3492870) ♡ บทที่ 14.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3501035#msg3501035) ♡ บทที่ 14.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3517838#msg3517838)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3537386#msg3537386) ♡ บทที่ 16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3547260#msg3547260) ♡ บทที่ 16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3560526#msg3560526) ♡ บทที่ 17.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3567344#msg3567344)
บทที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3569806#msg3569806) ♡ บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3584503#msg3584503) ♡ บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3585903#msg3585903) ♡ บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3587350#msg3587350)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3588550#msg3588550) ♡ บทที่ 22.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3592437#msg3592437) ♡ บทที่ 22.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3593259#msg3593259) ♡ บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3594278#msg3594278)
บทที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3604420#msg3604420) ♡ บทที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3606377#msg3606377) ♡ บทที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3608131#msg3608131) ♡ บทที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3610314#msg3610314)
บทที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3613653#msg3613653) ♡ บทที่ 29.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3617832#msg3617832) ♡ บทที่ 29.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.msg3619144#msg3619144)
To be continued...
เรื่องที่กำลัง On Air แนวจีนโบราณระหว่างท่านอ๋องเจ็ดและขอทาน เอ๊ยย วณิพกน้อย ๆ 流浪表演 วณิพกพเนจร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.msg3452515#msg3452515)
เรื่องที่กำลัง On Air แนวฟีลกู๊ด HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.msg3609290#msg3609290) :oni1:
-
อยากให้มีแบบนี้มั่งค่าาา
-
คู่นี้น่ารักจริงๆ
เจ้าขาคือน่าทะนุถนอมมาก พี่นาฏยใจเย็นๆนะ หุหุ
ไม่อยากให้จบเลยยยยย ใจหายๆๆ
-
บทส่งท้าย
“งั้นเจ้าขาไปก่อนนะครับ” ร่างเล็กตะโกนบอกคนในบ้านขณะใส่รองเท้าผ้าใบก่อนจะฉวยเอาถุงผ้าที่วางเอาไว้บนตู้ติดมือมาด้วย
“จ้า” เสียงหม่าม้าดังตอบรับ
ร่างเล็กๆขยับแขนขา สูดลมหายใจเข้าปอด เช้าวันจันทร์ของการเปิดภาคเรียนที่สองมาได้หนึ่งอาทิตย์หลังจากหยุดไป ร่างกายยังคงรู้สึกกระปรี่กระเปร่าไม่น้อย
รถยนต์คันสวยจอดติดเครื่องไว้อยู่ริมถนนของตึกทาวเฮาส์ ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปของคณะประมงยืนพืงประตูรถ
“พี่นาฏย…”
จันทร์เจ้าเรียกชื่อคนรักด้วยน้ำเสียงยินดี กระโดดดึ๋งเข้าไปยืนยิ้มหน้าทะเล้นใส่
“หึ” และพี่นาฏยก็ยังคงเป็นพี่นาฏยคนเดิมที่พูดน้อยยิ้มยาก หัวเราะแค่หึคำเดียว
“เจ้าขาทำข้าวกลางวันมาให้ด้วยนะ” เขาพูดขึ้นหลังจากรถออกตัวไปได้พักหนึ่ง ถุงผ้าอันเดิมที่เคยส่งข้าวกล่องให้อีกฝ่ายตั้งแต่ยังแอบชอบจนตอนนี้เขาก็ยังใช้มันอยู่
จะบอกก็ได้ว่ามันเหมือนเป็นของคู่ใจที่ช่วยทำให้เขามีวันนี้ก็เป็นได้ ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณไอ้อัชและเปเปที่คอยให้กำลังใจ และคนที่อยากขอบคุณที่สุดคือ...พี่นาฏย...ผู้ชายหน้าดุแต่ใจดีคนนี้
“เดี๋ยวกลางวันเจอกัน” วันนี้พี่นาฏยมีแค่พรีเซนท์งานกับอาจารย์ประจำวิชาแล้วก็เสร็จแล้วแต่จันทร์เจ้ามีเรียนถึงเที่ยงตรงเลย พี่นาฏยน่าจะเลิกก่อน
“ครับ…”
พอรถยนต์มาจอดที่หน้าคณะบริหารร่างเล็กๆก็ลงจากรถไป ส่วนร่างสูงก็พาตัวเองไปถึงคณะประมงในเวลาถัดมา
ค่อนข้างเป็นปกติไปแล้วที่จะมีรถยนต์คันสวยมาจอดเทียบตึกคณะ บางครั้งก็เจอตอนเช้า บางครั้งก็เจอตอนเย็น หรือบางทีตอนกลางก็เจอเจ้าของรถตัวเป็นๆมานั่งใต้ตึก
จันทร์เจ้าเดินเข้าตึกท่ามกลางสายตาและรอยยิ้มกริ่ม แน่นอนว่าหลังจากที่เขาขึ้นสถานะความสัมพันธ์บนโซเชียลเน็ตเวิร์ก ก็มีผู้คนแห่กันมาคอมเม้นถามจนเขาตอบแทบไม่ไหว
ส่วนพี่นาฏยไม่ค่อยมีใครกล้าไปรังควานเพราะว่าพี่เขามีเพื่อนแค่ไม่กี่คนและยังดองเฟรนรีเควสไม่รู้กี่พันคนอีก
พี่นาฏยบอกมาแอดอะไรอยู่ได้เพื่อนก็ไม่ใช่ ใครอยากจะคุยด้วย ขนาดเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันในเฟสยังไม่อยากจะพิมพ์ตอบเลย
“ไอ้เจ้าคนดัง ราชรถมาเกยถึงที่เลยนะ” อชิระกอดคอลากเพื่อนเข้าไปนั่งรวมกลุ่ม
“มาแล้วครับๆ คนดังของคณะ” เสียงไอ้แพนตะโดนโหวกเหวก
ถ้าใครไม่รู้ว่าเด็กบริหารปีหนึ่งคนนี้คบกับใครอยู่สงสัยจะตกข่าวรุนแรงมาก บางคนยังไม่เชื่อสายตาว่าคนอย่าง นาฏย ช่วงชัชวาลย์จะคบกับผู้ชายทั้งที่เจ้าตัวดูไม่ได้มาทางนี้เลยสักนิด แต่ข่าวที่บรรดาแฟนคลับกลุ่มย่อยๆและเพจมหาลัยเอาไปลงให้คนอิจฉากันเล่นๆ
คนดังของมหาลัยคนแรกที่มีแฟนเป็นผู้ชายไปเสียแล้ว บรรดาผู้หญิงอิจฉากันใหญ่ แค่นี่ทรัพยากรก็ไม่เพียงพอแล้ว จนอยากกลับไปเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องการจัดสรรทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัดให้เพียงพอต่อความต้องการของมนุยษ์ที่มีอยู่อย่างไม่จำกัดจริงๆ
“เฮ้อ แล้วยังงี้จะเหลืออะไรเหล่าชะนีอย่างฉันกัน” เสียงถอดถอนหายใจตัดพ้อแต่ฟังดูก็รู้ว่าแกล้งทำ จันทร์เจ้าหัวเราะเพื่อนในคณะ
มีเขินๆบ้างเวลาคนล้อแต่ว่าพอนานๆเข้าก็เริ่มชิน วันแรกที่เปิดเรียนนะเขาแทบโดนเพื่อนทั้งคณะถล่มยับ พี่รหัสเขานี่ถึงกับอยากจะเปิดโต๊ะเลี้ยงฉลองแต่ความจริงเขาว่าพี่เขาหาเรื่องเอาเหล้ากระแทกปากมากกว่า
“ไปเรียนเถอะ” ตัดบทหนีโดยการหิ้วกระเป๋าเข้าห้องเรียนดีกว่า อยู่ตรงนี้นานเดี๋ยวโดนยิงกระสุนจนพรุนไม่มีเหลือ
พออาจารย์ปล่อยเลิก นักศึกษาปีหนึ่งแทบจะคลานออกจากห้องกัน เสียงโอดโอยหิวข้าวดังระงม เสียงจ้อกแจ้กเหมือนนกกระจอกแตกรัง เคลื่อนขบวนกันไปโรงอาหารตามปกติ
หึ!
หึหึ!
หึหึหึ!
เสียงเหอะแบบพ่นลมหายใจดังขึ้นในใจคนหลายคน
ออกมาจากตึกยังไม่ทันพ้นหัวมุม เก้าอี้ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใต้ใหญ่ให้ร่มเงาบังแดด ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปดูคุ้นหน้าคุ้นตานั่งนิ่งประจำอยู่ตรงนั้น
ในใจบรรดาสาวๆได้กรีดร้อง ทำไมไม่มีกับเขาบ้างนะ เฮ้อ…
ร่างเล็กเห็นแล้วแหละว่ามีคนมานั่งรอ โดนหลายมือรุมผลักรุมตีไหล่จนร้องหนีหัวซุน
“ฮึ้ย หมั่นไส้สุดก็ไอ้เจ้า”
เป็นสิ่งทุกคนเห็นพ้องต้องกันอย่างมิได้นัดหมาย
นาฏยเห็นกระต่ายโดดดึ๋งๆหัวฟูเข้ามาหา ตามมาด้วยเพื่อนสนิทของเจ้าตัวที่สาวเท้าทำหน้าเอื่อยเฉื่อย
“เลิกนานยังครับ?” เสียงใสๆพร้อมรอยยิ้มกว้างจนอดยิ้มตอบไม่ได้
“สักพักใหญ่แล้ว” เขาพรีเซนท์เป็นคนแรกๆ ไอ้เอ็ด ไอ้เตก็เสร็จไล่ๆกัน พวกมันสองคนไปจองโต๊ะแล้วมั้งป่านนี้
เขาเลื่อนแก้วชอคโกบานาน่าปั่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย เป็นเครื่องดื่มที่เจ้าตัวชอบสั่งเวลาไปร้านนมปั่น ก่อนจะมาถึงนี่เขาเลยแวะซื้อมา
“ฮ้า ชื่นใจ เติมพลังเต็มร้อย!” กระต่ายแคระรับไปดูดจนปริมาณลดลงมา ทำเสียงดี๊ด๊าจนอชิระอยากดีดให้ที
จันทร์เจ้าเลยส่งต่อของอร่อยให้เพื่อนชิมหนึ่งอึก “อะ แดกไหม?”
อชิระทำหน้าเหม็นใส่เพื่อนแต่ก็รับมา เขาก็รู้สึกหิวน้ำอยากได้อะไรหวานๆมาเติมกำลัง หลังจากเรียนเลคเชอร์จนสมองพังกระจุยกระจาย
เขาสามคนเดินไปโรงอาหาร เห็นร่างสูงใหญ่ของพี่เอ็ดโบกมือให้ นาฏยวางถุงผ้าลงบนโต๊ะ
“ผมทำกับข้าวมาเผื่อด้วยนะครับ กินด้วยนะครับ” จันทร์เจ้าจัดแจงหยิบกล่องข้าวขึ้นมาแต่วันนี้มาในรูปแบบปิ่นโตเถาขนาดกลางสองเถา มีสามชั้น รวมเป็นกับข้าวหกอย่าง
“ลาภลอยแท้” เอ็ดมันด์น้ำลายหก เจ้ากี้เจ้าการสั่งให้นาฏยไปซื้อข้าวเปล่ามาหกจาน เตเตเลยอาสาไปซื้อน้ำมาให้
ทั้งโต๊ะเหลือหนุ่มรุ่นน้องสองคนที่นั่งตาปริบๆ
“มีความสุขดีใช่ไหมมึง” เห็นมันยิ้มได้ทั้งต่ทั้งปากเขาก็ดีใจ
ความทุ่มเทของมันเห็นผล นอกเหนือจากนั้นคือความจริงใจที่สื่อไปถึงอีกฝ่ายจนได้ ตอนแรกเขาไม่คิดว่ามันจะสำเร็จแต่ตอนนี้มันก็มีความสุขแล้ว
“อืม กูมีความสุข” จันทร์เจ้ารู้สึกขอบคุณเพื่อนสนิทคนนี้เสมอที่คอยให้กำลังใจ ค่อยช่วยเหลือเขามาตลอด
บอกได้ว่า...ถ้าไม่มีไอ้อัชเขาอาจจะไม่กล้าบ้าบิ่นทำเรื่องพวกนี้ก็ได้ คงได้แต่หดหัวในกระดองเป็นเต่ามองพี่นาฏยอยู่ห่างๆ
แต่เพราะมีมันนี่แหละทำให้เขามีเพื่อนคอยให้กำลังตลอด
ถ้ามีอะไรจะบอกมันละก็คงมีเพียงแค่คำว่า…
“ขอบคุณมึงมาก ที่คอยอยู่ข้างกู”
อชิระยิ้มก่อนจะยีหัวเพื่อนจนยุ่ง
“ด้วยความยินดีวะเพื่อน”
เสียงหัวเราะดังเบาๆพร้อมรอยยิ้มกว้าง
รอยยิ้มที่ทำให้ชีวิตของคนๆหนึ่งสามารถเดินก้าวต่อไปอย่างมีความสุข
จันทร์เจ้าบอกได้เต็มปากว่าเขามีความสุข!
“เจ้าขาโต๊ะหกน้ำเปล่าสามแก้วด้วย” เสียงหม่าม้ากับจากโต๊ะเก็บเงินทำให้เจ้าของชื่อต้องขานรับแล้วรีบเตรียมน้ำให้ลูกค้า
วันเสาร์ช่วงเย็นคนจะเยอะเพราะว่าเป็นวันหยุด และจันทร์เจ้าก็มั่นใจในฝีมือของพ่อครัวที่ร้านทำให้ลูกค้าติดใจได้
จันทร์เอ๋ยไม่ได้กลับบ้านวันนี้เลยทำให้เหลือเขาและพี่ๆในร้านคอยช่วยกันบริการลูกค้าเท่านั้น
“ยินดีต้อนรับครับ” เขาเอ่ยขานตามพนักงานในร้านเวลามีลูกค้าใหม่เข้ามา
“อ้าว!” เหมือนเดจาวูเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาเห็นพี่นาฏยมาที่ร้านเป็นครั้งที่สองแต่วันนี้มาคนเดียวไม่มีเพื่อนมาด้วย
“เชิญนั่งก่อนครับ” คนเสิร์ฟกิตติมศักดิ์ยิ้มกว้างผายมือให้ลูกค้าหน้าหล่ออย่างล้อเลียน
“พี่นาฏย…” มาแล้วพี่จอยและพี่ที่ร้านอีกคนเสียงหวานเชียว เรียกพี่นาฏยทั้งที่ตัวเองอายุมากกว่าพี่นาฏยเกือบรอบได้มั้ง
และอีกคนก็หนีไม่พ้น ทำหน้าปลื้มปริ่มมีลูกชายหล่อเหลา
“หม่าม้าสวัสดีครับ” ยกไหว้มือไม้อ่อน ใบหน้าคมดุติดรอยยิ้มบางๆ
“พี่นาฏย มาๆนั่งก่อน” หม่าม้ายิ้มหน้าบาน เรียกลูกชายคนใหม่ให้นั่งที่แอร์เย็นๆ แล้วหันมาบอกเขา “เจ้าขาเอาน้ำเก๊กฮวยเย็นมาให้พี่เขาหน่อย”
ครับๆ ได้เลยครับ
นั่นลูกรักครับ ส่วนนี่ลูกคนข้างบ้านครับ
“พี่นาฏยมาหรือ?” ป่าป๊าที่ยืนคุมครัวถามเมื่อเขาเดินผ่านห้องครัว
“ใช่ครับ”
“ได้ยินเสียงหม่าม้าดีใจใหญ่”
ใช่เลยครับป๊า ยิ้มไม่หุบเลย
จันทร์เจ้าเอาแก้วน้ำเย็นออกไปเสิร์ฟ แล้วเอากระดาษขึ้นมาจะจด
“วันนี้คุณลูกค้ารับอะไรดีครับ?” น้ำเสียงล้อเลียนอยู่ในที จนคนฟังอยากจะบีบจมูก
เล่นมาก็เล่นกลับไม่โกง “แล้วมีอะไรแนะนำบ้าง”
“ร้านเรามีกระเพรารวมมิตร หรือว่าจะเป็นพวกผัดขี้เมาไหมครับ?” เขารู้ว่าลูกค้าคนนี้ชอบทานอาหารรสจัด
“อืม...” นาฏยทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย “งั้นเอา...กระเพรารวมมิตรที่หนึ่งละกัน” บอกเมนูที่ถูกปากเขามากที่สุด
“ครับ กระเพรารวมมิตรที่หนึ่งนะครับ” จันทร์เจ้าทวนรายการ “รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ?”
“งั้นเอา...” นัยน์ตาคมดุจ้องมองร่างเล็กที่ยืนยิ้มตาหยี ไม่รู้ทำไมพอเห็นอีกฝ่ายยิ้มทีไรเขาถึงยิ้มตามทุกที
“ขอเป็น...คนเสิร์ฟคนนี้มานั่งกินข้าวด้วยละกัน...”
แต่รู้สึกว่าชื่ออาหารจะไม่ได้อยู่ในเมนูนะ…
แต่เดี๋ยวคงต้องไปถามป่าป๊าก่อนว่าสามารถทำที่คุณลูกค้าคนนี้บอกได้หรือไม่
“งั้นรอสักครู่นะครับ ผมขอไปถามพ่อครัวก่อนว่าทำเมนูนี้ได้ไหม?”
...คุณลูกค้าจะรับเมนู รัก ตาม สั่ง บ้างไหมครับ?
+++++++++++++++++++++++++++++ END ++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดี วันศุกร์ค่า
วันนี้เป็นวันที่ทุกคนรอคอยมาตลอด แต่ก็เหมือนไม่อยากให้มันมาถึง รวมทั้งคนเขียนเองก็เช่นกัน
ในที่สุด เรื่อง รักตามสั่ง ก็ได้ดำเนินมาจนถึงตอนสุดท้ายเสียที ตลอดเวลาหลายเดือน คนเขียนมีความสุข สนุก ที่ได้เขียนพี่นาฏยและน้องเจ้าขาได้มาโลดแล่นอยู่บนโลกของตัวหนังสือ เป็นนิยายเรื่องที่สองของเราที่เขียนจบ
แต่เรื่องรักตามสั่งจะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าไม่มีเพื่อนร่วมเขียนของเรา ที่เปิดเรื่องมาด้วยกัน รวมถึงนักอ่านที่ทั้งตามมาตั้งแต่ต้นหรือนักอ่านหน้าใหม่ นักอ่านขาจรที่บังเอิญผ่านเข้ามา ทุกๆคอมเม้นและกำลังใจทำให้เราไม่เคยทิ้งพี่นาฏย น้องเจ้า และคนอ่านไปไหน ทุกๆกำลังใจทำให้ยิ้มและเขียนนิยายต่อไปได้แม้ในวันที่เรารู้สึกเขียนไม่ออก ตัน ออกทะเลไปบ้าง แต่พอนึกถึงคนอ่านที่รอเราอยู่ คอยมาถามไถ่ เราเลยรู้สึกว่าคนอ่านไม่ทิ้งเราแล้วเราจะทิ้งคนอ่านได้ยังไง
เรามีหลายครั้งที่เกเร หนีเที่ยวไม่มาเขียนต่อนิยายบ้าง แต่เราก็ดีใจที่คนอ่านยังอยู่กับเราตลอด
เรื่อง รัก ตาม สั่ง เป็นนิยายที่เกิดขึ้นมาเพราะความอยากเขียนของเรา เรารู้แค่ว่าพี่นาฏยน้องเจ้าและคนอื่นๆก็เหมือนครอบครัวของเราเพราะทุกๆวันเราจะต้องเจอพวกเขาตลอดเวลา พี่นาฏยน้องเจ้าคือตัวละครมีชีวิต พวกเขาไม่ได้หายไปไหน เอาไว้ถ้ามีโอกาสอำนวย เราจะพาพี่หมีกระต่ายแคระมาหาทุกคนใหม่แน่นอน
ขอบคุณทุกการติดตามและสนับสนุนมาโดยตลอด
คนเขียนเชื่อเสมอว่าทุกๆการจากลาคือการเริ่มต้นใหม่ที่ดีกว่าเดิม เพราะฉะนั้น พี่นาฏยและต่ายแคระกำลังจะส่งต่อการเริ่มต้นใหม่ให้กับตัวละครตัวอื่นๆและเรื่องอื่นต่อไป
ปล. ฝากนิยายเรื่อง รัก หนัก มาก และ วณิพกพเนจร และเรื่องอื่นๆที่จะตามมาในอนาคต
ปล. อย่าเพื่งทิ้งกันไปไหนเพราะว่าเรายังมีตอนพิเศษให้ติดตามชีวิตพี่หมีและต่ายแคระอีกนะคะ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้วอะ ฮืออ. :hao5:
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
จบแบ้ววว สนุกมาก ๆ ครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะครับ
-
รอตอนพิเศษ
-
o13 o13 o13
น่ารักกกกกกกกกก...
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆครับบ
-
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ :mew6:
รู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นเพื่อน และยังอยากติดตามชีวิตของพวกเขาไปเรื่อยๆ
:pig4:
-
แหม จบได้น่ารัก กระต่ายของพี่นาฏยน่าเอ็นดูเหลือเกิน
-
ปริ่ม
-
:mew1: :mew1: :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :3123: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้ว...ว เนื้อเรื่องสนุก อ่านเพลิน บอกคำเดียวว่า เสียดายที่จบแล้วจริงๆ :กอด1:
-
มีแต่คำว่าน่ารักตัวโตโตเต็มไปหมดดด :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณนะคะ
-
จบแล้วววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
รอตอนพิเศษนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราสามารถทำเรื่องที่คิดว่าทำไม่ได้ให้เป็นไปได้ เหมือนอย่างพี่นาฎยกับน้องเจ้าขานะคะ
-
ง่อวววว
-
ขอบคุณมากนะคะ เป็นเรื่องที่น่ารัก อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆเลย
-
ขอบคุนสำหรับนิยายน่ารักๆน่ะค่ะ ติดตามเรื่ิองต่อไปคร่าาาา :impress2:
-
ขอบคุณคนเขียนมากค่า นิยายน่ารักมาก ๆ
-
จบเรื่องนี้เบาหวานขึ้นเลย อิอิ
-
:mew3: :mew3: :mew3:
น่ารัก
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้ค่ะ
-
:pig4:
เป็นนิยายอีกเรื่องเลย ที่เราอ่านแล้วมีความสุขมากก
ขอบคุณนะคะ
-
จบแล้ว เรื่องใสๆ น่ารัก
พี่นาฏย เจ้าขา :L1: :L1: :L1:
ขอตอนพิเศษเยอะๆ ของเจ้าเอย พี่เอ็ดมันด์ อชิระ ฯลฯ
ขอบคุณไรท์ ทำให้คนอ่านมีความสุข
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากกกก จบดีไปอี๊กกกกกก
-
โอยย มีความหมั่นไส้~~
แต่ก็น่ารักกกก :mew1:
:impress2:
-
แงงงง จบแล้วววววว หวานจนตอนสุดท้ายจริงๆ
น้องเจ้าขา น่ารักน่าเอ็นดู รอตอนพิเศษค่า
-
ขอยคุณนักเขียนสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
รออ่านตอนพิเศษน้า :impress2:
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
feel good จริงๆค่ะ สมหวัง อบอุ่น กำลังใจดี มีมาเต็ม
เจ้าขาน่ารักมาก ทะเล้นมากด้วย สดใสจนทำพี่นาฏยหลงระดับสิบสอง
นาฏยมานิ่งๆ แต่งานนิ้งมากนะคะ ขึ้นสเตตัสไม่พอ กะจอง แล้วกะบอกว่าอย่าแหยมนะด้วย 5555
อัชงานดี คอยห่วง คอยถามตลอด เจ้าขาเจอเพื่อนดี
ทีมเพื่อนนาฏยมีความรั่วและฮา
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ตามไปอ่านเรื่องแนะนำจ้า
-
น่ารักม้ากมากกกก ขอบคุณค่า
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ :L2:
ต่อไปจะขอเกาะ รักหนักมาก ><
-
จบซะแล้ว ต้องคิดถึงมากแน่ๆ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ชอบพี่นาฏยกับเจ้าขา คนอื่นๆในเรื่องก็งานดีทั้งนั้น ชอบแทบทุกคนเรื่อง
เนื้อเรื่องก็ดีด้วย ไม่หวือหวาแต่ฟินมาก น่ารักดีค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ ❤
-
ไม่น่ารีบจบเลยยยย
สนุกนะ ชอบบบบบ
-
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจผ่านตัวหนังสือ
อย่าลืมแวะมาจัดตอนพิเศษบ้างนะคะ คิดถึง
รอสอยรูปเล่มเน้อ
-
:man1: :3123: :L1: :pig4: :L1: :3123: :man1:
-
จบแล้ว~เป็นนิยายฟีลกู้ดที่น่ารักมากๆเลย ขอบคุณนะคะ ^^
-
งื้ออออออออ
จบแล้วววววว
ขอบคุณมากนะครับ สำหรับเรื่องราวน่ารักๆ แบบนี้ ดีต่อใจ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
:mew3: :mew3:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ปวดแก้มมากอ่ะ พยายามกลั้นยิ้มทั้งเรื่องเลย หลงรักกระต่ายน้อย
-
จบแล้ว น่ารักมาก อ่านสบาย ๆ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกกมากก น่ารักกด้วยย
น้องเจ้าขาน่ารักมากกกแบบมากๆๆ
น่าเอ็นดูสุดไรสุดดด พี่นาฏยก้โชคดีไปสิ
พี่นาฏยนี่ยิ่งรู้จักยิ่งเหวอกะตัวพี่แกนะ555
ที่เงียบๆขรึม เป็นคนคูลๆนี่เปลือกทั้งนั้นอะ
เงียบจริง แต่ไม่ขรึมอะ ไม่คูลด้วย5555
การอ้อยน้องแบบรถอ้อยคว่ำนี่คืออะไรรร
การหยอดน้อง ตอดเล็กตอดน้อยๆนี่คืออะไรรร
ความเนียนเบอร์แรงนี่อีกก555
ชอบการตั้งชื่อตัวละครเรื่องนี้มากก
น่ารักมากกก "จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง..."
ชื่อพี่นาฏยก้คูลลลลอะ นาฏต นาต ตะ ยะ
คนอื่นๆก้คาแรคเตอร์น่ารักมากกก
เป็นนิยายฟีลกู๊ดดที่ทำให้ยิ้มได้เรื่องนึงเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก รักพี่นาฏยกับน้องเจ้าขามาก :pig4:
-
พี่นาฏย กับน้องเจ้าขา จบแล้ว จะมีเรื่องของน้องเจ้าเอ๋ยมั้ยคะ รอติดตามค่ะ
-
ตอนพิเศษ: พี่นาฏยของเจ้าขากับเจ้าขาของพี่นาฏย (และมอมแมมอีกหนึ่งตัว)
‘คุณอยู่ที่ไหน?’
‘เจ้าขารออยู่หน้าร้านแล้วครับ’
‘เดี๋ยวผมกำลังไปแล้ว’
‘ครับ’
นาฏย ช่วงชัชวาลย์กดปิดการสนทนาทางโทรศัพท์กับคนรักตัวเล็ก ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง เขานัดจันทร์เจ้าเอาไว้ที่ร้านหนังสือในห้างที่เจ้าตัวไปเดินกับเพื่อนแล้วก็โทรมาชนเขาให้ไปเดินเล่นด้วยกัน นาฏยทำรายงานอยู่ที่มหาลัยเลยตัดสินใจพักสายตาและสมองเพราะว่ารายงานในส่วนของเขาใกล้เสร็จแล้ว
“มึงจะไปแแล้ว?” เอ็ดมันด์เงยหน้าถาม
“เออ”
“กูถามไรหน่อยดิ” นัยน์ตาสีอ่อนของฝรั่งมองเพื่อนสนิท คิ้วขมวดเล็กน้อย ยังคงทำท่าเหมือนติดใจอะไรบางอย่าง
คนฟังไม่ได้ตอบอะไร แต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มึงคบกับน้องเจ้ามานานเท่าไรแล้ววะ”
คิ้วเข้มขมวด มันถามอะไรของมันวะ แต่ในใจก็คำนวณวันเวลาในใจ “ก็เกือบสี่เดือน” ก็ตั้งแต่น้องยังอยู่ปีหนึ่งเทอมหนึ่งจนตอนนี้เขาและน้องก็เข้าสู่เทศกาลสอบไฟนอลของปี น้องกำลังกลายเป็นเด็กปีสองในอีกไม่กี่เดือนถัดไป และเขาก็จะกลายเป็นพี่ปีสี่ ปีสุดท้ายในรั้วมหาลัยแห่งนี้
“กูถามอีกอย่างนะ”
เร็วๆเถอะ เสียเวลา
“ทำไมมึงยังผมๆ คุณๆ กับน้องเขาอีกวะ” เอ็ดมันด์เห็นเพื่อนมันพูดแทนตัวเองว่า ผม แล้วเรียกน้องว่า คุณ มาตั้งแต่ก่อนคบกันจนคบกันมาจะครึ่งปีแล้ว มันยังผมๆคุณๆกับน้องอยู่ได้ เด็กตัวเล็กอจจะไม่ได้คิดอะไร แต่เขาคนนี้ขัดหูมาก
จะหาว่าตรูเผือกก็ได้นะ แต่ขอเถอะ ขัดหูจริงๆ
“แล้วทำไม?” ทำหน้ากวนตีนได้หน้านิ่งมาก “เกี่ยวไรกับมึง”
“เกี่ยว! เพราะกูขัดหูมาก นั่นแฟนมึงนะ ไม่ใช่น้องในระเบียบของคณะ” หลายคนอาจจะไม่รู้ นาฏยเคยเป็นพี่ระเบียบตอนปีสอง ตอนแรกพี่เขาจะให้มันเป็นพี่ว๊ากแต่ว่ามันบอกว่ามันไม่โรคจิตมานั่งบิลด์อารมณ์ด่าคนเล่นๆ เขาเลยขอให้มันเป็นพี่ระเบียบแทนเพราะหน้ามันดุน้องเห็นน้องก็กลัว สรุปคือมันต้องใส่ชุดนักศึกษถูกระเบียบตลอดการเข้าเชียร์และรับน้อง
นาฏยพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย หันไปบอกไอ้เตเตว่าให้ดูแลเพื่อนมันด้วย จะได้เลิกเสือกเรื่องชาวบ้านสักที
มือใหญ่หักพวงมาลัยเข้าลาดจอดรถของห้างสรรพสินค้า วนหาที่จอดอยู่พักหนึ่งก็โชคดีมีรถออกพอดี เห็นจันทร์เจ้าไลน์มาบอกเจ้าตัวรออยู่ที่ชั้นร้านหนังสือแล้วให้เขาเข้าไปได้เลย
นาฏยเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปเรื่อยจนมาถึงหน้าร้าน เห็นร่างเล็กหัวยุ่งเล็กน้อยยืนหันหลังอยู่หน้าชั้นหนังสือคู่มือทำอาหาร ที่บ้านก็เปิดร้านอาหารเลยชอบมาซื้อหนังสือสูตรอาหารกลับบ้านไปลองทำ
คนที่เป็นหนูทดลองชิมก็ไม่ใช่อื่น เป็นเขาเอง แต่ก็ยอมรับเลยว่าเจ้าตัวเป็นคนมีพรวรรค์ด้านนี้ บางอย่างหน้าตาอาจะไม่ได้สวยเหมือนรูปต้นแบบแต่รสชาติก็ถือว่าไม่เลวเลย
“โอ๊ะ” จันทร์เจ้าร้องเบาๆเมื่อโดนลูบผมเบาๆ
“เป็นไง?” นัยน์ตาคมมองหนังสืออาหารเมดิเตอเรเนียนในมือ “ได้อะไรไหม?”
จันทร์เจ้ายิ้มตอบพี่ “อื้อ เจ้าขาอยากลองทำอาหารเมดิเตอเรเนียน น่าอร่อยจัง”
นาฏยจุดยิ้มบางๆ “เอาสิ” เขาเคยกินร้านอาหารเมดิเตอเรเนียนครั้งหนึ่ง อร่อยเหมือนกัน เป็นพวกเครื่องเทศแบบหอมสดชื่นไม่ฉุนมาก รู้สึกเหมือนอยู่ในทะเลเมดิเตอเรเนียน
“พี่นาฏยเคยกินหรือยังครับ”
“เคยนะ ไปไหม?” เขาเลยว่าจะพาไปลองกินเลยละกัน เพราะก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว
“วันนี้เลยหรือครับ?” ตากลมโตวาววับ หูตั้งหางกระดิกเลยละ นาฏยลอบยิ้ม กระต่ายแคระล่อง่ายจริงๆ
“อืม”
ใบหน้าขาวพยักหน้าหงึกหงักจนผมกระจาย
พอมาถึงร้าน พนักงานก็จัดแจงลูกค้าให้นั่งโต๊ะ โต๊ะสำหรับสองคน นัยน์ตาคมมองโต๊ะข้างๆเล็กน้อยเป็นชายหญิงคู่หนึ่งที่มานั่งก่อนหน้าเขาอยู่แล้ว
“ตัวเอง เขาตักให้”
“ขอบคุณนะตัวเอง”
นาฏยถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ตัวเองๆ เขาๆ อะไรวะ เขารู้สึกขนลุกเล็กน้อย อยู่ๆก็นึกไปถึงคำพูดของเพื่อนสนิทเข้า นัยน์ตาคมดุลอบมองคนนั่งฝั่งตรงข้ามที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเมนูตรงหน้า
เขาใช้แทนตัวเองว่า ผม และเรียกอีกฝ่ายว่า คุณ จนรู้สึกเป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งไอ้เอ็ดทัก เขาถึงเริ่มฉุกคิดขึ้นมา หรือว่ามันอาจจะทำให้เขาดูห่างเหินกับคนรักจริงๆ?
...เอ็ดมันด์อาจจะพูดถูก…
“เอ่อ...คุณ...อืม...เจ้าขา” กลายเป็นว่าไม่รู้ทำไมนาฏยถึงพูดไม่ออก “เลือกได้ยัง?”
“ครับ? อืม ได้แล้วครับ พี่นาฏยละครับ” รอยยิ้มกว้าง ตากลมโตซื่อมองเขาตอบ
“พ...พี...ผมเรียบร้อยแล้ว”
จันทร์เจ้างุนงงเล็กน้อย ทำไมพี่นาฏยดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย ดูแปลกๆ หรือว่าไม่สบายหรือเปล่า
“พี่นาฏยเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า”
หลังจากนั้นพออาหารมาเสิร์ฟ ความสนใจก็ไปลงที่อาหารทั้งหมด
“อันนี้อร่อย” จันทร์เจ้าตักเคบับเนื้อแกะไปให้ร่างสูง เป็นเรื่องปกติที่เจ้าตัวจะคอยตักนู่นตักนี่ให้พี่ เหมือนเป็นเรื่องปกติที่ทั้งสองคนคอยเอาใจใส่กันและกัน แม้จะไม่มีบทสนทนาสนุกๆเพราะว่านาฏยไม่ใช่คนคุยเก่ง แต่ว่าจันทร์เจ้าก็ไม่เคยเบื่อเลยแถมยังรู้สึกอบอุ่นเวลาพี่คอยใส่ใจเขาอีกด้วย
ผ่านไปได้ครึ่งทาง นาฏยก็ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นโตะคู่รักข้างๆจ่ายเงินแล้วลุกออกไป เขารู้สึกขนลุกกับบทสนทนาหวานเลี่ยนพวกนั้น แต่ดูเหมือนกระต่ายจะเฉยๆ
เขาอยากรู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกน้อยใจหรือแปลกๆบ้างไหมที่เขาแทนตัวเองและบางครั้งก็เรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามอันห่างเหิน
“คุณ...” ไม่สิ “เจ้าขา...” คุณอยากให้ผม เอ่อ พี่...เปลี่ยนมาพูดแบบนี้ไหม? แต่สุดท้ายไม่รู้เขากลับกลืนประโยคหลังกลับเข้าคอไป
นาฏยสบถด่าตัวเองในใจ เขารู้สึกว่าหูเริ่มร้อนๆ
“ครับ?”
“อืม...อร่อยหรือเปล่า?” เปลี่ยนคำถามไป
จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว พี่นาฏยแปลกไปจริงๆด้วย ดูไม่เหมือนพี่นาฏยคนเดิมเลย มีเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่ว่าจันทร์เจ้าก็ตอบคำถาม “อร่อยครับ เดี๋ยวเจ้าขาจะเอาไปทำบ้าง”
นาฏยพยักหน้ารับ จุดยิ้มเล็กน้อย
เขาให้น้องแทนตัวเองว่าเจ้าขา น้องก็ทำตามใจเขาอย่างไม่อิดออด เขารู้สึกว่าได้รับหลายอย่างมาจากอีกฝ่าย แต่เหมือนตัวเองยังให้อีกฝ่ายไม่เท่ากับที่เขาได้รับเลย
“พี่นาฏยไม่สบายหรือเปล่าครับ?” มือเล็กๆจับต้นแขนแกร่งไว้ ไล่มือไปตามต้นแขนและต้นคอเพื่อวัดอุณหภูมิ “หรือว่ามีเรื่องไม่สบายใจครับ?” เมื่อดูแล้วร่างสูงไม่น่าจะไม่สบายก็เลยลองเปลี่ยนคำถาม
นาฏยเห็นแววห่วงใยก็รู้สึกผิด เขากำลังทำให้อีกฝ่ายคิดมากอยู่หรือเปล่า
“ผม...ไม่เป็นอะไร”
จันทร์เจ้าก็ไม่เซ้าซี้ยอมขึ้นไปนั่งบนรถตามปกติ นัยน์ตากลมโตดูว้าวุ่นเมื่อเห็นร่างสูงยังคงยืนอยู่ข้างนอกพักหนึ่งก่อนจะสอดตัวเข้ามาที่นั่งคนขับ นาฏยถอนใจเฮือกใหญ่ แค่รู้สึกทุเรศตัวเองที่เรื่องแค่นี้กลับทำไม่ได้
“พี่นาฏยเป็นอะไรบอกเจ้าขาได้ไหมครับ? เจ้าขาเป็นห่วง” จันทร์เจ้าเริ่มรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย พี่นาฏยไม่เคยถอนหายใจขนาดนี้
“เจ้าขา...” เสียงทุ้มจริงจังขึ้นมา เจ้าของชื่อพลอยเกร็งไปด้วย
“ค...ครับ”
“คุณ...เอ่อ ไม่สิ เจ้าขา...อยากให้ผม...ผม...พี่แทนตัวเองแบบนี้ไหม?”
จันทร์เจ้าขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย “ง่ะ เจ้าขาไม่ค่อยเข้าใจที่พี่นาฏยพูดอะ”
ร่างสูงทำหน้านิ่ว เขาพูดอะไรผิดตรงไหน เจ้ากระต่ายถึงไม่เข้าใจเขากันนะ “ผม...พี่บอกว่า...ผม...คุณ...เจ้าขาอยากให้ผม...เอ่อ...พี่ แทนตัวเองแบบนี้ไหม”
สมองของร่างเล็กค่อยๆประมวลผล
ถ้าลองตัดคำว่าผมๆ คุณๆ ทิ้ง มันก็จะกลายเป็น
พี่บอกว่าเจ้าขาอยากให้พี่แทนตัวเองแบบนี้ไหม?
พี่นาฏย...จันทร์เจ้าครางชื่ออีกฝ่ายในใจ
ทำไมพี่นาฏยถึงน่ารักขนาดนี้นะ รอยยิ้มกว้างจนตาหยีทำเอาใบหน้าคมดุเบือนหน้าหนี แต่เห็นนะว่าหูแดงอีกแล้ว พี่นาฏยๆๆๆๆ กรีดร้องชื่ออีกฝ่ายในใจ พี่นาฏยจะน่ารักเกินไปแล้ว
“อย่ายิ้ม...” เสียงเข้มๆดุ แต่ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายหยุดยิ้มหรือกลัวสักนิด
“พี่นาฏย” เอียงตัวสบต้นแขนแกร่ง ถูหน้าเป็นการอ้อนน้อยๆ “พี่นาฏยน่ารัก”
น่ารัก...ไม่ใช่คำที่ใช้กับชายหนุ่มตัวโตเช่นเขาเลยสักนิด
“เจ้าขาเฉยๆนะครับ พี่นาฏยเรียกอย่างที่พี่นาฏยถนัดเถอะ” เอาจริงจันทร์เจ้าไม่ได้คิดอะไรมากกับสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้คุย
“ไม่เป็นไร ผม...พี่จะพูดให้ชินปาก”
รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขาว กลั้นใจขยับตัวขึ้นจุ๊บปลายคางสากเบาๆ ซบหน้าแดงๆดับต้นแขน
นาฏยยิ้มบางๆ หอมกระหม่อมน้อยๆ
เขาเชื่อว่าตอนนี้เขาอาจจะยังไม่ชิน แต่เชามั่นใจว่าอีกไม่นานเขาจะพูดได้ชินปากแน่นอน
น้องยังเรียกตัวเองว่าเจ้าขาได้ ทำไมเขาจะเรียกตัวเองว่าพี่บ้างไม่ได้ละ
“พี่เลิกเย็น เจ้าขามาหาพี่ที่คณะนะ” ร่างสูงใหญ่บอกคนรักตัวเล็กกว่าตรงหน้า จนเห็นน้องเดินลับตาไปเขาถึงหันกลับมาเห็นไอ้ฝรั่งยืนหน้าสลอน
เอ็ดมันด์ที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับหูผึ่ง
เมื่อกี้เพื่อนเขามันพูดว่าอะไรนะ?! ทุกคนช่วยเป็นพยาน โอเอ็มจี!
พี่...เจ้าขา…
ผ่านมาแค่อาทิตย์กว่าๆ ไอ้คุณๆผมๆถูกโยนทิ้งกลางถนนไปแล้วหรือวะ!
“หึๆ เห็นติ๋มๆหงิม ฟาดเรียบนะมึง” ไอ้ฝรั่งยังปากดี ตบไหล่เพื่อน
ร่างสูงใหญ่ไล่เรี่ยกันจ้องดุ “ติ๋มพ่อมึงสิ!”
ไอ้ฝรั่งเฮงซวยนี่
“แหม พัฒนานะมึง มีพี่มีน้อง ผงผมไปไหนหมดละ” เอ็ดมันด์สบายหูขึ้นเยอะเลย ความขัดหูความตาถูกขจัด แฮร่ แฮปปี้ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของกูสักนิด
“เสือก!”
พอเลิกเรียน จันทร์เจ้าก็เดินดุกดิกกลับมาที่คณะประมง อชิระไม่ได้มาด้วย ร่างเล็กตัดสินใจนั่งตรงทางเดินของตึกที่มีชานยื่นมา ห้อยขาแกว่งไปแกว่งมาหยิบไอพอดขึ้นมาเปิดเพลงฟัง
ร่างสูงเดินลงมาจากตึกชั้นบนพร้อมเพื่อนคนอื่นๆในคณะ เห็นกระต่ายแคระนั่งทำปากขมุบขมิบฮัมเพลงหงุงหงิงแล้วก็ยิ้มนิดๆ นัยน์ตาคมดุอ่อนแสงลง
เพื่อนร่วมคณะรู้ดีว่าเดือนคณะปีสามมีแฟนแล้วแถมแฟนเป็นผู้ชายเสียด้วย ตอนแรกมีคนแปลกใจบ้างแต่พอเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็รู้เลยว่ารักกันมาก
ไอ้เอ็ดเคยป่าวประกาศว่าไอ้นาฏยรักแฟนมาก ใครอย่าแหยม แต่สุดท้ายไอ้ฝรั่งโดนเพื่อนสนิทถีบตูดตกเก้าอี้
แต่ก็จริงที่รุ่นน้องบริหารปีหนึ่งคนนี้ก็หน้าตาน่ารักดีใช้ได้ ตากลมๆดูซื่อๆ แก้มป่องน่าดึงยืด กับรอยยิ้มสดใส
“พี่นาฏย” พอเห็นพี่นาฏยเดินลงมา จันทร์เจ้าก็เก็บหูฟังเข้ากระเป๋า
“รอนานไหม?”
“ไม่ครับ”
นาฏยกับจันทร์เจ้าเดินมาเอารถที่ลานจอดรถ แต่ร่างสูงเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
...เมี้ยว…
เสียงแมวร้องแผ่วๆทำให้เขาขมวดคิ้ว จะมีแมวอยู่แถวนี้ได้อย่างไรกัน จันทร์เจ้าก็ได้ยิน
“เสียงแมวหรือเปล่าครับ?” ตากลมๆพยายามสอดส่องสายตาไปรอบๆว่าต้นเสียงมาจากที่ไหน แต่พอลองฟังดีๆมันอยู่ใกล้ๆกับเขานี่เอง
ร่างเล็กๆเลยลองก้มตัวลงไปมองใต้ท้องรถ ก้อนสีขี้เถาขดอยู่ที่ล้อรถด้านหลัง จันทร์เจ้าย่องเข้าไปเบาๆกลัวมันตกใจตื่น
ก้อนขนขมุกขมัวไม่ยอมขยับไปไหนแม้วทาจะมีคนเข้ามาใกล้ นาฏยเดินอ้อมรถเพื่อไปดูสาเหตุที่มาของเสียง มือเล็กๆทำท่าจะเอื้อมเข้าไปจับแต่โดนเสียงทุ้มขัดขึ้นมาก่อน
“อย่าใช้มือจับ เดี๋ยวพี่ไปหาผ้ามาก่อน” กลัวว่าเจ้าก้อนนี่อาจจะแว้งมางับมือก็เป็นได้หรือไม่ก็ข่วนเลือดซิบ
นาฏยเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่เขาใช้เล่นกีฬามาผืนหนึ่งก่อนค่อยๆใช้มันอุ้มก้อนขนมอมแมมนั่นขึ้นมา แต่ดูแล้วเจ้าเหมียวก็ไม่ขยับแต่อย่างใด มีเพียงลมหายใจหอบฟืดฟาดกับเสียงครางแผ่วเบา
“พามันไปคลินิกสัตว์ของมหาลัยก่อนละกัน” คณะสัตวแพทย์น่าจะช่วยดูอาการมันได้
จันทร์เจ้าพยักหน้าเห็นด้วย เขาอาสาอุ้มก้อนเล็กนั่นเอาไว้ก่อนจะขึ้นรถคันหรู
มาถึงคณะสัตวแพทย์ เลยไปถึงคลินิกสัตว์ของคณะ โชคดีว่าคนไม่เยอะรอแค่แป๊บเดียวก็ได้เจอหมอ
“เจ้าตัวเล็กเป็นหวัดนิดหน่อย รวมถึงมีรอยฟัดมา น่าจะโดนเจ้าถิ่นแถวนั้นไล่มานะ” คุณหมอยิ้มบอกให้วางใจ “แต่ไม่เป็นไรนะ ให้น้ำเกลือแล้ว ให้ยาอีกสองสามวันก็ดีขึ้น”
“ครับ ขอบคุณครับ”
สรุปคือ ต้องปล่อยให้แมวนอนพักที่คลินิกไปก่อนจนกว่าจะหายดี พี่นาฏยเดินออกมาจ่ายค่ารักษาเรียบร้อย
สามวันหลังจากนั้น เจ้าแมวที่พวกเขาสองคนช่วยไว้ก็หายดี พอพี่พยาบาลได้เช็ดหน้าเช็ดตามันหน่อยจากก้อนขี้เถาก็ดูดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
“ท่าทางจะมีเชื้อผสมนะ หน้าฝรั่งเชียว” เจ้าแมวสีขี้เถาขนฟูหน้ากลม หางดูเป็นพวง ดูแล้วน่าจะไม่ได้มีแค่เชื้อไทยอย่างเดียว
เจ้าก้อนดูหน้าตาสดชื่นขึ้น ร้องเสียงใสขึ้นมาหน่อย พอเอามือไปเกาคอก็หายใจฟืดฟาดนอนแผ่ให้เล่นด้วยอย่างเต็มใจ
“ยังเด็กอยู่เลยนะเนี่ย สงสัยหลงจากแม่มาแน่เลย” แมวเด็กที่ตัวยังแค่ขนาดฝ่ามือพี่นาฏยเอง
จันทร์เจ้าเอาตะกร้าใบย่อมมีฝาปิดมาด้วยเพื่อเอาใส่เจ้าแมวฝรั่ง หลังจากนาฏยเคลียร์เรื่องยารักษาที่ให้เอากลับบ้านมากิน
“อย่าลืมพามาฉีดวัคซีนตามกำหนดด้วยนะครับ” คุณหมอยังหนุ่มก็นัดแนะให้พาสัตว์เลี้ยงมาฉีดยาด้วย
หลังจากพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถ เปิดเร่งแอร์ให้เย็นคลายความร้อน
“เราจะทำไงต่อ” นาฏยชี้ไปที่ตะกร้าบนตักคนรัก
จันทร์เจ้ากัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด เขาค่อนข้างมีตัวเลือกในใจแล้วแต่ว่าไม่รู้พี่นาฏยจะเห็นด้วยไหม
“เอ่อ...เจ้าขา…” เงียบไปเล็กน้อย
นาฏยมองนัยน์ตากลมโตที่ดูแฝงไว้เ้วยความลำบากใจ เขาคิดว่าเขาเดาความคิดได้หลายส่วนว่าน้องคิดยังไง
“อยากเลี้ยงเขาไว้ใช่ไหม?”
จันทร์เจ้าตาโตเมื่อได้ยินพี่นาฏยพูดแทรกขึ้นมาราวกับเดาใจเขาได้
“ครับ…” แต่ว่าคงไม่ได้หรอก เพราะบ้านเขาทำร้านอาหาร ถ้าเอามันไปเลี้ยงที่บ้านก็จะไม่มีใครอยู่ ป๊าม้าต้องเข้าร้านทุกวัน ยิ่งเอาไปเลี้ยงที่ร้านยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะว่าขนแมวเอย กลิ่นเอย ร้านอาหารไม่เหมาะกับสัตว์เลยสักนิด
“แล้วจะเลี้ยงที่ไหน? ถ้าพาไปที่ร้านละก็ป๊าไม่ยอมแน่”
“อาจจะ...หาคนรับเลี้ยงละครับ” เมื่อเลี้ยงไม่ได้อย่างน้อยก็อยากหาบ้านดีๆอบอุ่นให้เขาอยู่ จะได้ไม่ต้องมาผจญภัยข้างนอกอันตรายอีก
“อืม…”
นาฏยเหล่มองคนนั่งข้างๆ แขนเล็กกอดตะกร้าแน่นทำเสียงหงุงหงิงคุยกับแมวเด็กในตะกร้า ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนจะตีไฟเลี้ยวเพื่อเบี่ยงเข้าเลนใน
“อ้าว พี่นาฏยจะไปไหนครับ?”
“ไปห้าง…”
“พี่นาฏยจะซื้อของหรือครับ?” ไม่เห็นพี่นาฏยบอกเลยอะ
“อือ”
จันทร์เจ้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
พี่นาฏยเป็นคนที่พูดน้อยแต่ทำจริง ทำให้เขายิ้มไม่หุบเลย พวกเขากำลังเดินอยู่ในห้างในโซนขายอาหารสัตว์และสิ่งของเครื่องใช้เพื่อสัตว์เลี้ยง ส่วนเจ้าก้อนขี้เถาก็ยังอยู่ในตะกร้าในรถแต่ว่าพี่นาฏยแง้มกระจกรถทั้งสี่ด้านเอาไว้เพื่อให้มีอากาศถ่ายเท
ตอนแรกจันทร์เจ้าค่อนข้างแปลกใจเมื่อพี่นาฏยจอดรถเสร็จแล้วบอกให้เขาวางเจ้าก้อขี้เถาเอาไว้ที่รถ แต่พอเดินเข้าห้างมาแล้วจันทร์เจ้าต้องอมยิ้มมาตลอดทางเมื่อเห็นพี่นาฏยเลี้ยวเข้าโซนขายของเพื่อสัตว์เลี้ยง ถามหาพนักงานเพื่อขอคำแนะนำเกี่ยวกับข้าวของเครื่องใช้สำหรับแมวเด็ก ซึ่งจากที่ฟังหมอมา แมวเด็กน่าจะอายุประมาณสี่เดือนได้แล้ว
เดินไปเดินมาตามพนักงาน เขาและพี่นาฏยก็ได้ของทั้งหมดมาไว้ในมือ ทั้งกระบะทราย ทรายแมวถุง อาหารเม็ดและอาหารกระป๋องสำหรับแมวเด็ก ที่นอนนุ่มนิ่มสำหรับน้องเหมียวและของเล่นอีกนิดหน่อย
“วันนี้ซื้อไปเท่านี้ก่อนละกัน เอาไว้ขาดเหลืออะไรค่อยมาซื้อเพิ่มเติม” ร่างสูงบอก
พวกเขาสองคนรีบกลับมาที่รถ รีบเปิดแอร์ให้อากาศถ่ายเท พวกเขาใช้เวลาในห้างไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“ว่าไงเจ้าหนู”
...เมี๊ยว…
เจ้าก้อนขี้เถาร้องตอบกลับมา
“พี่นาฏยให้เจ้าขาเลี้ยงเจ้าหนูไว้ใช่ไหมครับ?” หันไปยิ้มตาหยีให้พี่
“อืม...” ไม่ยอมได้หรือ เห็นตากลมๆกับหน้าหงอยๆขนาดนั้น เขาก็ใจอ่อนยวบ “เอาไว้บ้านพี่นี่แหละ” เขาคิดว่าบ้านเขามีคนงานและยายน้อมอยู่ด้วยน่าจะมีคนช่วยดูแลเวลาเขาไม่อยู่บ้าน อีกอย่างจะได้เอาไว้เป็นเพื่อนเล่นกับพวกคนที่บ้านด้วย
“ได้หรือครับ?” ถ้าพี่นากยเอ่ยปากแบบนี้แสดงว่าพี่นาฏยตัดสินใจแน่วแน่
“แต่ต้องมาดูแลเองนะ พี่ไม่รับผิดชอบนะ”
“ครับผม” ทำท่าตะเบ๊ะอย่างทะเล้น
กลับมาถึงบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่ จันทร์เจ้าค่อยๆเปิดตะกร้าจับเจ้าเหมียวตัวเล็กออกมา เจ้าหนูขดตัวขนพองฟูเหมือนระแวดระวังอยู่พักหนึ่ง ค่อยๆเดินดมๆแต่เหมือนอุ้งเท้านุ่มนิ่มจะลื่นตลอดเพราะพื้นหินอ่อนขัดมันทำเอามันยึดเท้าไม่อยู่
ร้องเมี๊ยวๆเมื่อเจ้าตัวขนฟูล้มแผละไปกับพื้น จันทร์เจ้าขำกิกอย่างเอ็นดู
“นี่บ้านใหม่ยังไงละ แต่อย่าซนมากนะ เจ้าของเขาดุน้า” ทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่แมวเด็ก
ร่างสูงยืนมองขำๆ เหมือนนาฏยจะเห็นกระต่ายแคระขนฟูกำลังขอเป็นเพื่อนกับเจ้าแมวเหมียวสีขมุกขมัว
นาฏยจัดพื้นที่ส่วนหนึ่ง เอาแผ่นกั้นที่ซื้อมามากันเอาไว้ก่อนจะเอาข้าวของเครื่องใช้ของแมวเข้าไปวาง จันทร์เจ้าเลยเอาแมวเด็กเข้าไปวางปล่อยให้มันวิ่งสำรวจบ้านใหม่ของมันไปด้วย
“มอมแมม” อยู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้นมา นาฏยหันไปมองคนพูด
“หืม?”
“เจ้าขาตั้งชื่อเจ้าหนูว่ามอมแมม” เพราะว่าตอนที่เจอตัวมันตัวมอมมาก ดีกว่าสีขี้เถาเลยไม่รู้ว่าสรุปที่ขนดำๆนี่ฝุ่นหรือว่าสีธรรมชาติกันแน่
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร แต่ยิ้มบางๆมองคนตั้งชื่อแมวอย่างจริงจัง ตากลมโตฉายแววทะเล้น
...ไม่รู้ว่ากระต่ายแคระหรือแมวเด็กมอมแมม ตัวไหนจะซนกว่ากัน…
...แถม…
“อื้อ มอมแมม จั๊กจี๋น่า อย่าเลียสิ” จันทร์เจ้าครางเสียงอืออา รู้สึกถึงความเปียกชื้นตรงแถวต้นคอ มือเล็กปัดสะเปะสะปะไปทั่วเตียงนุ่มๆ
อือ...เตียงนุ่มๆ ใช่...เตียงนุ๊มนุ่ม
หือ?!!!
เดี๋ยวนะ!
พี่นาฏยไม่อนุญาติให้มอมแมมขึ้นมาชั้นบนนี่ แล้วมอมแมมตัวไหนกันที่ขึ้นมาบนเตียงในห้องกัน
พอลืมตาอย่างยากเย็นเพราะความง่วงงุน เห็นมอมแมมแมวเด็กขนฟูที่รับเลี้ยงมา แต่พอกระพริบตาอีกทีกลับกลายเป็นใบหน้าหล่อเหลาดุดันของคนรัก นัยน์ตาพราวระยับจนเขาต้องหน้าร้อนเห่อ
อ่อยยยยย
นี่ไม่ใช่มอมแมม แต่เป็นพ่อไอ้มอมแมมต่างหาก!
++++++++++++++++++++++++ END ++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีวันอาทิตย์ค่า
วันนี้คนเขียนเอาตอนพิเศษมาฝากกันนนน
คนเขียนว่ามีนักอ่านหลายท่านคงติดใจและขัดใจพี่นาฏยอยู่บางอย่าง ซึ่งเราเลยมาคลายความข้องใจของทุกท่านในตอนนี้กันเลย
ตอนนี้เรามาแสดงความคิดและนิสัยอกหนึ่งอย่างของพี่นาฏย ที่แสดงให้เห็นว่าพี่นาฏยก็ไม่ใช่เพอเฟคแมนไปซะหมด พี่แกก็มีสิ่งที่พี่แกลำบากใจที่จะทำหรือเขินเป็นเหมือนชาวบ้านเหมือนกัน
พี่นาฏยไม่ใช่ยอดมนุษย์เนอะ เพราะฉะนั้นพี่แกไม่ได้เพอเฟคทั้งหมด เราอยากให้ทุกเอ็นดูพี่นาฏยบ้างน้าาาาา อิๆ
ขอบคุณการสนับสนุนอย่างล้นหลามมากจริงๆค่ะ คนเขียนไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเรื่องนี้เยอะขนาดนี้ สำหรับนักเขียนมือสมัครเล่นอย่างเราก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
เยิฟ
ปล. เรายังมีตอนพิเศษมาให้ฟินกันอีกแต่ว่าจะเป็นตอนอะไรนั้นต้องรอลุ้นกันนะค่ะ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก ทั้งคนทั้งแมวเลย 555
-
ขำพี่นาฎเขินอ่ะ
:hao7:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอ็นดูความพยายามของพี่นาฏยมาก ฮาาา
และน้องน่ารักเนอะพี่นาฏยเนอะ มอมแมมก็น่าร๊ากกกก
-
น่ารักมาก พ่อเจ้ามอมแมม กับแม่เจ้ามอมแมม อิอิ :o8:
-
:pig4:
-
:pig4: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
-
ง่าาาา. เอาคอนพิเศษ เรท 18+ นะ :z1: :z1:
-
พีนาฏยน่ารั ช่างเขินอาย :impress2: 555
รอตอนพิเศษฟินๆ
-
555 พี่เอ็ดมันด์ทำดีนะงานนี้เรียกว่า เผือกแล้วดี ทำให้คู่รักเค้าดูมุ้งมิ้งเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5:
โอ้ยยยยยยยยย
ไม่รู้จะหลงรักใครดี มอมแมม หรือเจ้าขา
โอยย พ่อแมวก็งานดีฮือออออ
-
อ่านไปยิ้มไป
-
ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง
:mew1: :mew1:
-
น่ารัก~~~
-
น่ารักอะ
-
ฮรืออออออออออออ ทำไมพาพ่อไอ้มอมแมมมาแถมให้น้อยจัง :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยๆ พี่ เปลี่ยนคำพูดแทนตัวเชียวนะ
เอ้าๆเจ้าขา โดนพ่อมอมแมมเลียซะแล้วว :hao3:
-
คนขรึมจะหวานนี่ลำบากแท้
:-[ :-[
:pig4: :L1:
-
น่ารักมากกกก
ทั้งพี่นาฏย เจ้าขา และมอมแมมเลยยย
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4:
-
มีสมาชิกใหม่ด้วย น่ารัก~
-
พ่อมอมแมม ละมุนได้อีกมั้ยค่าาาาาาา :o8: :o8:
-
น่ารักไปอีก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่นาฏย เจ้าขา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พ่อแมวออกลายและ ออกเยอะๆก็ยิ่งชอบบบบบ
ขอตอนพิเศษๆ หลายๆ เด้อ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่แต่งตอน หลังจสกตื่นเจอพ่อมอมแมทเหรอคะ 55555 ตัลลั๊คค
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
5555555555
ค่าตอบแทนที่ให้เลี้ยงแมว
-
น่าร้ากกกกกกก
-
ตัลล้ากกกก
-
น่าร้ากกก พ่อเจ้ามอมแมมนี่นา :mew1: :mew1: :mew1:
-
พ่อมอมแมมก็ซนใช่เล่นนะเนี่ย :hao6: :hao6: :hao6:
-
อ้าว เลียแล้วไงต่ออะ เค้าอยากรู้ :ling1:
-
อุ้ยต่ะ น่ารักจางงงงงง
ขอตอนพิเศษอีกเยอะๆๆน้าาาา :hao7:
-
โอ๊ยยย น่ารักจริงๆเลยยยยยย พ่อไอมอมแมมเขาร้ายนะคะ
-
หึหึ
-
:L1: :3123: :pig4: :3123: :L1:
-
พ่อมอมแมมแอบเลียแม่มอมแมมตอนหลับหราจ๊ะ จะทำน้องให้มอมแมมป่าว :hao6:
-
เป็นเรื่องที่อ่านสนุกดีครับ เพลินมากลุ้นช่วงแรก
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
ชอบน้องกระต่ายน้อยจริงๆเลย
-
ตอนพิเศษ: พี่เจ้าขาปีสามกับพนักงานบริษัท
“เฮ...” เสียงบูมเสียงเชียร์ของการรับน้องใหม่เฟรชชี่ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง บรรยากาศครรึกครื้น กิจกรรมสนุกสนานสำหรับเด็กปีหนึ่งที่ก้าวผ่านวัยมัธยมมาสู่ระดับอุดมศึกษา ที่จะก้าวต่อไปเป็นผู้ใหญ่ในอนาคตได้อย่างมั่นคง
นัยน์ตากลมโตยืนเป็นวงอยู่รอบๆคนกลุ่มใหญ่ เสียงร้องเพลงเชียร์ เสียงคำบอกจากรุ่นพี่ปีสองที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานมองน้องๆตั้งใจร้องเพลงเชียร์อย่างเต็มที่
จากเด็กปีหนึ่งเฟรชชี่ ผ่านพ้นมาเป็นพี่ปีสอง และตอนนี้ก็ก้าวขึ้นมาเป็นพี่ปีสามแล้ว การรับน้อง การเข้าเชียร์ถูกสงต่อให้กับรุ่นน้องปีสองเป็นคนจัดการ
จันทร์เจ้าอยู่ปีสามแล้ว เกือบจะเป็นพี่ใหญ่สุดของคณะ จากปีที่แล้วที่เขาหัวหมุนไปกับการรับน้อง ทำกิจกรรมทั้งหลาย ปีนี้ถึงเวลาที่จะได้พักสักที แต่ก็ยังมีความเป็นห่วงน้องๆ เลยมายืนดูเผื่อมีอะไรผิดพลาด
อชิระจากเดือนคณะและเดือนมหาลัยก็ส่งต่อตำแหน่งให้กับรุ่นน้องคณะวิศวกรรมไปแล้ว ตอนนี้เป็นอดีตเดือนมหาลัยที่ก็ยังพอมีคนเรียกไปร่วมกิจกรรมอยู่เนืองๆ
จากเด็กวัยรุ่นสนุกกับกิจกรรมต่างๆ ก็ต้องจริงจังมากขึ้นกับการเรียนเพื่อจะก้าวเข้าสู่วัยทำงาน
ทุกๆวันของจันทร์เจ้ายังเหมือนเดิม ไปเรียน ทำกิจกรรม ใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยอย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ...กลุ่มของพี่นาฏย คนรักเขาเรียนจบกันไปหมดแล้ว จากที่เคยกินข้าวด้วยกัน ไปเรียนด้วยกัน ก็เหลือเขาทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
แต่พี่นาฏยไม่ได้ทิ้งเขาไปไหน พี่นาฏยยังเป็นพี่นาฏยหน้าดุแต่ใจดี เป็นคนรักที่เอาใจใส่ทุกอย่าง
แต่พี่นาฏยไม่ใช่นักศึกษาคณะประมงอีกแล้ว พี่นาฏยกลายเป็นพนักงานบริษัทในเครือของซีซ๊ กรุ๊ป พี่นาฏยต้องเข้าไปเรียนรู้กิจการของที่บ้าน แต่ไม่ใช่ว่าคุณพ่อจะให้พี่นาฏยไปบริหารเลย พี่นาฏยเริ่มจากการไต่เต้าเป็นพนักงานในแผนกการควบคุมการผลิต หลังจากที่พี่นาฏยพร้อมด้วยวัยวุฒิและคุณวุฒิแล้วคุณพ่อบอกว่าถึงจะให้พี่นาฏยเข้ามาร่วมบริหาร
ลูกชายบ้านช่วงชัชวาลย์ต้องเริ่มจากศูนย์ทุกคน เฮียเนตร เฮียนโมก็เหมือนกัน คุณพ่อสอนเสมอว่าไม่มีใครที่จะรุ่งเรืองถ้าไม่เริ่มจากศูนย์ พี่นาฏยอาจจะโชคดีที่มีธุรกิจครอบครัว แต่ว่ากว่าจะถึงตอนนั้น พี่นาฏยจะต้องพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็นว่าเขาพร้อมที่จะบริหารกิจการได้อย่างมีประสิทธิภาพ
พูดถึงคนอื่นๆ พี่เอ็ดมันด์ ได้ยินว่าอินดี้จัด ไปขลุกอยู่กับเรือประมงทางใต้ตั้งแต่เรียนจบ แต่จันทร์เจ้าคิดว่าน่าจะไปเหล่สาวใต้มากกว่า ส่วนพี่เตเตก็ไปอยู่บริษัทด้านพัฒนาสิ่งแวดล้อมทางทะเล
ทุกคนๆจบออกไปแล้วก็มีทางเดินที่แตกต่างกัน ซึ่งเขาก็คิดว่าทุกคนๆกำลังใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองวาดหวังเอาไว้
มหาลัยที่ไม่มีพี่นาฏย ไม่มีพี่ๆคนอื่นๆ ดูเงียบเหงาไปบ้าง แต่จันทร์เจ้าก็ต้องอยู่ต่อไป เขาก็ยังมีหน้าที่ของเขาที่ต้องทำ
จำได้ว่าวันที่พี่นาฏยสอบวันสุดท้าย เขาตาแดงก่ำ มือใหญ่ลูบแก้มกลมๆ
‘เจ้าขาร้องทำไม?’
‘เจ้าขาใจหายเฉยๆ ต่อไปจะไม่ได้เจอพี่ๆในมหาลัยอีก’
‘เรายังเจอกันทุกวัน’ ใช่พี่นาฏยเขาเจอกันทุกวัน แต่ว่าพี่เอ็ด พี่เตเต หรือพี่คนอื่นๆที่อยู่กันจนสนิทเหมือนพี่ชายจริงๆกำลังจะจบและแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง
‘ไม่ต้องร้องนะ เรานัดเจอกันบ่อยๆได้’ พี่เตเตยิ้มบางๆให้ ลูบไหล่ๆเขาเบาๆ
‘โธ่ เรื่องแค่นี้เอง เรายังได้เจอกันอีกนาน’ เสียงพี่เอ็ดดัง แต่เขาจับได้ว่าภายใต้เสียงร่าเริงนั่นมีความสั่นไหวอยู่ นัยน์ตาสีอ่อนแพรวพราวนั่นก็ดูอ่อนไหว
เขารู้ว่าพี่เอ็ดสนิทกับพี่นาฏยและพี่เตมาก พี่เอ็ดถึงจะกวนตีน ชอบแกล้งกวนประสาทเพื่อน แต่ไม่มีใครปฏิเสธว่าเขาก็คือคนที่รักเพื่อนมากที่สุดเช่นกัน
จันทร์เจ้ามองชายหนุ่มทั้งสามที่จับมือจับไหล่กันแน่น ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากพี่ๆ จันทร์เจ้ารู้ว่าไม่มีใครในกลุ่มนั้นที่ไม่เสียใจ แม้แต่ละคนจะไม่มีน้ำตากันสักหยดก็ตาม
“มึงๆ พวกปีสองขอรวมพล” เสียงอชิระดังขัดขึ้นมา
จันทร์เจ้าหันไปมอง พวกปีสองที่ปล่อยน้องๆกลับไปแล้วก็เริ่มมารวมๆกัน ปีสามที่ยืนอยู่เลยเขาไปดูเผื่อมีอะไรจะปรึกษา ด้านพี่รหัสเขาและพวกพี่ปีสี่ก็ไม่ค่อยได้มากันแล้ว พวกพี่เขากำลังยุ่งกับการทำงานหลายๆอย่าง
“พี่เจ้า หวัดดีครับ” เสียงไอ้จี น้องรหัสปีสองของเขา
“เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม?” เขาถาม รุ่นน้องเขาเหงื่อโซมเพราะต้องดูแลน้องปีหนึ่ง
“นิดหน่อยครับพี่” น้องหรัสโบกมือ หัวเราะแผ่วๆ
เขายื่นขวดน้ำที่ซื้อมาให้น้องอยู่แล้วไปให้ “อย่าหักโหมละ”
“เออ พี่ ผมอยากได้เลคเชอร์วิชาการจัดการ พี่ยังมีอยู่ไหม?” เขาส่งต่อหนังสือ ชีทต่างๆไปให้รุ่นน้องแล้วแต่ก็ยังมีบางอย่างที่เขายังหาไม่เจอ
“เดี๋ยวดูให้นะๆ” ต้องไปหาก่อนว่าอยู่ไหน ไม่รู้ว่าเอาลงลังชั่งกิโลไปหรือยังด้วย
“เฮ้ย มึงกูไปธุระก่อนนะเว้ย” อชิระเดินมาหลังจากคุยกับน้องรหัสมันเสร็จ
“เออ มึงไปเถอะ”
“พี่นาฏยมารับเปล่า?”
เขาส่ายหน้า “ไม่แน่ใจว่ะ พี่นาฏยบอกไม่รูจะเลิกกี่โมง”
พออชิระไป เขาก็คุยเรื่อยเปื่อยกับน้องรหัสต่อ
“พี่เห็นหลานยัง?”
“ยัง ใครจับได้จีล่ะ” เขาก็ไม่รู้นะว่าใครจะมาเป็นหลานรหัสเขา
“เดี๋ยวไว้ผมชี้ให้ดู” จันทร์เจ้าพยักหน้ารับ เดี๋ยวไปหาซื้อขนมนมเนยเอาไว้รับหลานก็ดีเหมือนกัน
Nathya: เดี๋ยววันนี้พี่ไปรับ
จันทร์เจ้าเอาโทรศัพท์ที่ขึ้นเตือนมากดอ่าน พี่นาฏยบอกว่าจะมารับ
TheMoonChanChao: มาได้หรือครับ
Nathya: ได้ เดี๋ยวอีกสี่สิบนาทีเจอกัน
TheMoonChanChao: ได้ครับ
“จีไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวมีคนมารับ” เก็บดทรศัพท์เข้าประเป๋าเหมือนเดิม
“ใช่พี่เขยคณะเปล่าพี่” จีทำเสียงล้อเลียน
มันก็มีเรื่องที่ทำให้เหล่าบรรดาปีหนึ่งรู้ว่าเขามีแฟน
+++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
มาตามสัญญาเอาไว้เด้อ วันนี้เอาตอนพิเศษมาฝากกันค่า
ตอนพิเศษตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายที่จะนำลงในเว็ปนะคะ หลังจากนั้นตอนพิเศษที่เหลือ คนเขียนขออนุญาตนำไปลงไว้ในเล่มนะคะ
รับรองว่าตอนพิเศษทั้งที่ลงในเว็ปและลงในเล่มนั้น พิเศษจริงๆ เอาไว้หลังจากที่ต้นฉบับทุกอย่างเรียบร้อย เราจะมาแจ้งรายละเอียดของรูปเล่มให้ฟังนะคะ ตอนนี้อดใจรอกันอีกเล็กน้อย ใครใคร่อยากจะเอาพี่หมีต่ายแคระไปนอนกอดที่บ้าน หยอดปุกเตรียมเอาไว้ได้เลยจ้า
ตอนนี้เป็นตอนที่หลังจากพี่นาฏยกับเจ้าขาคบกันมานานเหมือนกันนะคะ มีบางคอมเม้นเคยบอกว่าอยากจะอ่านชีวิตของทั้งคู่ต่อไปเรื่อยๆ เราเลยตัดสินใจนำตอนนี้มาลงให้อ่านกัน
เราขอขอบคุณทุกท่านๆที่ให้ความเอ็นดูพี่นาฏยและเจ้าขามาโดยตลอด ขอบคุณจากใจค่า
ปล. เราของฝากเรื่อง รักหนักมาก และเรื่องอื่นๆที่จะตามมาในอนาตต่อไปเรื่อยๆนะคะ
เยิฟฟฟฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
ตอนพิเศษนี้ลงแค่ 50% หรอ :mew2:
อยากอ่านต่อจังเลย
-
:hao7: อยากอ่านอีก ต้องมีคนมาจีบเจ้าขาแน่ๆ
-
น่ารักๆๆๆๆ
-
น่ารักจริง ๆ
-
มีเรื่องอะไรที่ทำให้เฟรชชี่ใหม่รู้น้อออ :hao3:
-
อ้าว....ค้างซะและ :ling1:
พี่นาฏย จันทร์เจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้าวววว พี่เขยคณะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยืนสวยๆ รอเขยคณะขับรถมารับค่ะ อร๊ายยย
//เดี๋ยวๆ พี่นาฏยมารับน้องเจ้าจ้ะ ไม่ได้รับป้า ฮ่าๆๆ
:z3:
-
อรั้ยย เขยคณะ
-
เขยคณะก็มาจ้าา
-
พี่เขยคณะ
ชอบคำนี้
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
ยังรักกันดีเนาะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:
-
อีก50%ๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
-
ทำe-bookด้วยได้ไหมค่ะ....please
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากกก อ่านแล้วอารมณ์ดีมากๆเลย พี่นาฏยรู้เรื่องตั้งแต่ต้นแต่พี่ก็เนียนได้หน้าตาเฉย 55555555555555555
-
มาตามอ่านรวดเดียวหลายตอนจนจบ ต่อด้วยตอนพิเศษ
ว่าด้วยเรื่องคุณๆผมๆของพี่นาฏย ที่พี่เอ็ดพูด
เสมือนตัวเองโดนด่าว่าเสือกด้วยเลย
เพร่ะยอมรับว่าตัวเองเฝ้ารอดูว่าพี่่นาฏย
จะเปลี่ยนเป็นพี่แทนผมหรือไม่เมื่อไร อิอิ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ อารมณ์สบายๆ
-
ตอนพิเศษ: พี่เจ้าขาปีสามกับพนักงานบริษัท
ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว มีอยู่วันหนึ่ง อยู่ๆเสียงที่กำลังร้องเพลงเชียร์ เขาก็ยืนปรบมือช่วยกันร้องก็ค่อยๆเงียบลงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาใต้ตึก
จันทร์เจ้าหันไปมองก็หน้าตื่น พี่นาฏยไหนบอกว่าจะรอเขาที่หอสมุดไง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กัน
เหล่าเพื่อนร่วมชั้นปีและพี่ปีสามที่ยืนอยู่ก็อมยิ้มกันเพราะรู้อยู่แล้วว่ามาหาใคร จะมีก็แต่เด็กปีหนึ่งที่ไม่รู้จัก
พอเหล่าน้องๆเห็นพี่นาฏยเดินเข้ามาใต้ตึกก็เริ่มส่งเสียงดังหันไปมอง มีคนหล่อขนาดนี้อยู่ด้วยหรือไงกัน จันทร์เจ้าจำได้ว่าตัวเองเอาหัวมุดอยู่ด้านหลังเพื่อนสนิทไม่ยอมโผล่หน้าออกไป
แต่เพื่อนสนิทเหมือนจะทรยศเขาอย่างไม่ลังเล มันเดินไปขอโทรโข่งมาจากเพื่อนคนหนึ่งในคณะ
‘เอ่อ...ไม่ทราบพี่นาฏยคนดังของประมงมีธุระอะไรกับคณะของเราหรือครับ?’ พอไอ้อัชพูดจบ สายตาคมดุก็จ้องมานิ่งๆ ร่างเล็กๆสะดุ้งเล็กน้อย
นาฏยรู้สึกว่ากำลังมีกระต่ายแคระตัวหนึ่งตื่นตระหนกและเพื่อนของกระต่ายแคระก็กำลังแกล้งอย่าสนุกสนาน เหล่าบรรดาปีสองปีสามอมยิ้มกันใหญ่
จันทร์เจ้าถลึงตามองเพื่อน เมื่อรู้สึกว่ามันจะเล่นเกินเหตุ แต่เรื่องสนุกๆแแบบนี้มีหรือทุกคนจะพลาด
‘พี่เขาหล่อมาก’
‘แต่ดูดุไปหน่อย’
‘สูงมากอะ เมื่อกี้พี่อัชบอกว่าอยู่ประมง โอ๊ยย งานดีอย่างนี้มีแฟนหรือยัง’
‘น่าจะมีสิ พี่เขาอยู่ประมง จะมาทำอะไรที่นี่ถ้าไม่ได้มาหาแฟน’
‘เขาอาจจะมาหาเพื่อนก็ได้นะแก’
หูเขาได้ยินเสียงรุ่นน้องซุบซิบ แต่จะเรียกว่าซุบซิบได้หรือ เพราะว่ามันเป็นซุบซิบที่ดังเลยละ
เขาเริ่มจะหันไปหลบหลังเพื่อนคนอื่นแทน รู้สึกว่าหน้าร้อนๆอย่าไม่มีสาเหตุเมื่อสบนัยน์ตาคมดุของอีกฝ่ายในระยะไม่ไกลมาก รู้เลยว่าพี่นาฏยเหมือนกำลังสนุกอยู่
‘อยากรู้จักพี่เขากันไหม?’ ไอ้อัชยังเล่นไม่เลิก
‘อยากค่า’ เสียงน้องตอบกันขยันแข็งขัน
‘ไม่ทราบว่า จะรบกวนพี่นาฏยขึ้นมากล่าวอะไรเล็กน้อยในฐานะรุ่นพี่หน่อยได้ไหมครับ?’
เหอะ! ไอ้อัชเล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง
จันทร์เจ้ารู้นิสัยคนรักดี พี่นาฏยไม่ชอบสุงสิงกับคนไม่ค่อยรู้จัก...เฮ้ยยยยย! แล้วนั้นพี่นาฏยจะลุกขึ้นมาทำไมครับ ฮือออออ ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่พี่นาฏย จะรวมหัวแกล้งเขาใช่ไหมนี่ ร่างเล็กลุกลี้ลุลน นัยน์ตากลมสอดส่องทางหนีทีไล่ล่อกแล่กเหมือนหนูติดจั่น ไอ้อัชไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนทรยศ
พี่นาฏยก็อีกคน เจ้าขางอนจริงๆด้วย
งดสามวันเลย!!!
หมายถึง...งดทำอาหารกล่องให้สามวันนะ!
‘พี่นาฏยกล่าวอะไรสักเล็กน้อยครับ’ อชิระยื่นโทรโข่งไปให้
ตามปกตินาฏยก็ไม่ใช่คนชอบทำอะไรแบบนี้ เรื่องการพูดกับรุ่นน้อง ขนาดในคณะเขาก็ยกให้คนอื่นพูดทั้งหมด แต่วันนี้อยากเห็นกระต่ายแคระหน้าระเบิดสักหน่อย ตอนแรกเขาบอกน้องว่าจะรอที่หอสมุด แต่ว่ารู้สึกเบื่อๆเลยว่าจะมาเดินข้างนอกให้ผ่อนคลาย พอเดินไปเดินมาเลยตัดสินใจเดินมารอคนรักที่คณะเลยดีกว่า
‘ก็...ยินดีตอนรับพวกคุณทุกคนสู่มหาลัย...’
มีเสียงจอแจจากเด็กปีหนึ่ง เสียงกรีดร้องเบาๆ บางคนทำหน้าฟินแบบอินฟินิตี้
‘โอเคครับบ ขอบคุณพี่นาฏยมากครับ’
อชิระเห็นเพื่อนสนิทกำลังย่องๆเดินหนีไปข้างนอกเลยรีบพูดต่อ
‘แล้วพี่นาฏยมาหาใครที่คณะของเราเป็นพิเศษหรือเปล่า’
นัยน์ตาคมดุเห็นกระต่ายกำลังกระโดดดึ๋งๆหนีไปแล้วขำในใจ เขารู้ว่าน้องไม่ได้อยากปิดบังเรื่องของเขาสองคนกับเด็กปีหนึ่ง แต่เจ้าตัวก็แค่อายเท่านั้นเอง
‘หึ...’ เสียงในลำคอ แต่คนฟังรู้ดีว่าพี่นาฏยกำลังชอบใจไม่น้อย ‘เด็กคนนั้นจะไปไหนหรือ?’ ทุกสายตาหันไปมองตามคำพูดของร่างสูง
กระต่ายที่กำลังกระโดดหนีถึงกับชะงักกึก หันกลับมา ทุกสายตาที่มองมาทำเอาเขาอยากจะโหม่งหัวตัวเองตายไปซะ ยิ้มแหยๆให้กับทุกคนที่มองขำ แต่ในใจนี่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันสาปแช่งเพื่อนสนิทไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
แต่อยู่ๆจันทร์เจ้าก็ต้องหูดับลงเมื่อพี่นาฏยกระดิกนิ้วเป็นเชิงเรียกให้เขากลับมา คราวนี้ไม่รอดของจริง เสียงกรี๊ดดังระงมจนน่าตกใจ ทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่หวีดร้องเหมือนโดนน้ำร้อนลวก
ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด ตอนแรกไม่ยอมเดินไปแต่พอเห็นนัยน์ตาคมยังอย่างไม่ลดละ จำต้องหมุนตัวกลับแล้วเดินเข้าไปหา แต่ไม่ใช่ไปยืนข้างๆนะ วิ่งไปดึงข้อมือใหญ่แล้วออกแรงทั้งหมดที่มีดึงอีกฝ่ายให้เดินออกตามไปด้วยกัน
เขาไม่กล้ายืนคุยกับพี่นาฏยต่อหน้าน้องปีหนึ่งทุกคนหรอก ต่อหน้าเพื่อนก็ไม่เอา!
‘พี่นาฏยเจอคนที่มาหาแล้วครับ เพราะงั้นเรามาทำกิจกรรมต่อได้เลย’
เสียงกรีดร้อง ใบหน้ารุ่นน้องทุกคนถึงกับอ้าปากค้าง ที่แท้ก็มาหาพี่จันทร์เจ้านี่เอง
เรื่องวันนั้นทำเอาจันทร์เจ้าโดนรุ่นน้องมองแปลกๆตลอดการเข้าเชียร์ แถมพอรุ่นน้องบางคนที่เริ่มสนิทก็เอาเรื่องนี้มาล้อเลียนเขาอยู่เรื่อย
หลังจากที่เขาคบกับพี่นาฏย ทุกคนในคณะ ไม่สิ เกือบทั้งมหาลัยก็รับรู้กันหมด ตอนเขาอยู่ปีสองมาเป็นรุ่นพี่รับน้อง พี่นาฏยก็ขึ้นปีสี่ บางครั้งเขาต้องอยู่โยงวางแผนกิจกรรมบ้าง หรือบางครั้งมีซ้อมเชียร์ให้เด็กปีหนึ่งก็จะได้เห็นร่างสูงใหญ่หน้าตาคมดุ โดดเด่นว่าคนอื่นนั่งรออยู่ บางครั้งพี่นาฏยก็เอาหนังสือมานั่งอ่าน เอารายงานมานั่งพิมพ์ บางวันก็ซื้อขนมนมเนย มาเลี้ยงพวกเขา
“เดี๋ยวผมรอเป็นเพื่อน” น้องรหัสเขานั่งแกว่งขาบนเก้าอี้ม้านั่งตัวเดียวกัน ตอนนี้ยังคงมีคนอยู่คณะอยู่ไม่น้อย
สี่สิบนาทีเกินมานิดหน่อย รถยนต์คันสวยคันเดิมก็แล่นเข้ามา พี่นาฏยยังไม่ได้เปลี่ยนรถ ยังคงใช้คันเดิมที่ใช้มาตลอดช่วงมหาลัย แต่ว่าก็มีแผนที่จะเปลี่ยนรถเร็วๆนี้ เขามีได้ดูโบชัวร์รถยนต์อยู่บ้าง เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพี่นาฏยก็พาเขาไปดูรถที่โชว์รูมด้วยกัน แต่ก็ยังไม่มีที่ถูกใจเท่าไร
“งั้นพี่ไปล่ะ ขอบใจจีมากที่มานั่งเป็นเพื่อน” เขาโบกมือให้น้องรหัส ตบไหล่อีกฝ่ายเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถ มีคนในณะเขาโบกมือให้ เขาก็โบกกลับแล้วสอดตัวเองเข้าไปในรถยนต์เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
“พี่นาฏยสวัสดีครับ” แม้จะคบกันมาหลายปีแต่ว่าเขาก็ยังเคยชินกับการสวัสดีอีกฝ่ายและทำมาตลอด เขาให้เกียรติคนรักที่โตกว่า
“จีมารอเป็นเพื่อนหรือ?” ร่างสูงหลังพวงมาลัยคนขับเห็นน้องรหัสของอีกฝ่ายยกมือไหว้ผ่านกระจกรถทำให้ต้องยกมือขึนเป็นเชิงทักทาย
“ครับ...” กระต่ายแคระยิ้มร่า
เหลือบมองคนรักในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงสแล็คสีดำขายาว รองเท้าหนังขัดมันเงาวับสีดำ พี่นาฏยยังดูดีเหมือนตอนมหาลัยไม่มีผิด ยิ่งตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มวัยทำงาน ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและสุขุมกว่าเดิม น่าเกรางขาม ตอนนี้เขาเชื่อว่าสาวๆออฟฟิสจะต้องมองคนรักเขาไม่วางตาแน่นอน
“พี่นาฏยเหนื่อยไหมครับ?” จันทร์เจ้าจับต้นแขนแข็งแรง บีบนวดเบาๆ
พี่นาฏยตื่นเช้าไปทำงานแล้วพอเลิกงานก็ต้องขับรถมารับเขาอีก บางครั้งเขาก็เกรงใจอีกฝ่าย จันทร์เจ้าตอบแทนอีกฝ่ายด้วยการเป็นคนรักที่ดี คอยถามไถ่ ทำอาหารอร่อยๆ เพื่อให้พี่นาฏยรู้สึกว่าอยู่กับเขาแล้วผ่อนคลาย เหมือนเขาเป็นที่พักทั้งกายและใจของอีกฝ่ายได้
“ไม่หรอก วันนี้งานไม่เยอะ” เขายังคงต้องเรียนรู้งานจากรุ่นพี่ในบริษัทอยู่มาก ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เขาก็ให้ทุกคนปฏิตัวเหมือนเขาเป็นพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้แค่หนึ่งปี หากเขาทำงานอะไรผิดพลาดหรือไม่สมควร ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะว่ากล่าวตักเตือนเขาได้โดยไม่มีความผิดอะไร
“งั้นเดี๋ยววันนี้เจ้าขาทำของอร่อยๆให้กิน ดีไหม?” คนรักของเขาดูแลดีเสมอต้นเสมอปลาย อาหารที่อีกฝ่ายใส่ใจทำก็เป็นของมีประโยชน์ต่อสุขภาพทั้งนั้น สะอาด ถูกหลักอนามัย
“อืม เอาสิ”
“พี่นาฏยอยากกินอะไรครับ?”
นัยน์ตากลมโตมองพี่
“อืม...” เสียงทุ้มหายไปในลำคอ เหมือนคนกำลังคิด “มีเมนูกระต่ายแคระไหม?”
เมนูอะไรอะ “ใครเขากินกระต่ายกันเล่าพี่นาฏย” บ่นกระปอดกระแปด เหมือนโดนแกล้งอีกแล้ว
นาฏยยิ้มบางๆ แต่ขำในใจ กระต่ายยังไม่เก็ทอีกนะ เขาไม่ค่อยเรียกน้องว่ากระต่าย เอาจริงๆเจ้าตัวน่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีชื่อเล่นนี้ แต่คนอื่นก็ไม่รู้เหมือนกัน
เพราะว่า...มันเป็นชื่อที่เขาเรียกได้คนเดียว!
อีกอย่างเขาเคยเรียกอีกฝ่ายว่ากระต่ายแต่นั้นมันก็นานมากแล้ว เจ้าตัวคงไม่เอะใจอะไรหรอก
“อะไรก็ได้ เจ้าขาทำพี่กินได้” สุดท้ายก็ตัดสินใจเลิกแกล้งดีกว่า
“งั้นเอาเป็นพาสต้าขี้เมาทะเลไหมครับ?” คนทำอาหารเสนอ เพื่งซื้อพาสต้าห่อใหญ่มาเก็บเอาไว้ ยังมีพวกซีฟู้ดแช่แแข็งที่ซื้อมาแช่ไว้ในตู้เย็นด้วย
จันทร์เจ้ายิ้มเมื่อเห็นพี่พยักหน้ารับ ในใจก็คิดไปถึงการเตรียมของว่าต้องใช้อะไรบ้าง
+++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
เอาอีกครึ่งตอนที่เหลือมาฝากกันค่า ถึงแม้การเปิดตัวของพี่นาฏยกับน้องๆปีหนึ่งคณะบริหารจะดูธรรมดาไปหน่อย แต่ว่าแค่นี้ก็พอแล้วสำหรับพี่นาฏย พี่หมีแกเป็นคนไม่ชอบเด่นนะคะ นางเลยเอาแค่พอหอมปากหอมคอเนอะ ตอนพิเศษตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายที่จะนำลงในเว็ปนะคะ หลังจากนั้นตอนพิเศษที่เหลือ คนเขียนขออนุญาตนำไปลงไว้ในเล่มนะคะ
รับรองว่าตอนพิเศษทั้งที่ลงในเว็ปและลงในเล่มนั้น พิเศษจริงๆ เอาไว้หลังจากที่ต้นฉบับทุกอย่างเรียบร้อย เราจะมาแจ้งรายละเอียดของรูปเล่มให้ฟังนะคะ ตอนนี้อดใจรอกันอีกเล็กน้อย ใครใคร่อยากจะเอาพี่หมีต่ายแคระไปนอนกอดที่บ้าน หยอดปุกเตรียมเอาไว้ได้เลยจ้า
เราขอขอบคุณทุกท่านๆที่ให้ความเอ็นดูพี่นาฏยและเจ้าขามาโดยตลอด ขอบคุณจากใจค่า
ปล. เราของฝากเรื่อง รักหนักมาก และเรื่องอื่นๆที่จะตามมาในอนาตต่อไปเรื่อยๆนะคะ
เยิฟฟฟฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณมากครับ
-
:man1:
-
พี่นาฏยน่ารัก
-
ขอบคุณค่ะ นิยายน่ารักมาก ๆ
-
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชัดเจนมาก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังหวานกันเหมือนเดิมเลย :3
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะรอติดตามผลงานต่อน้าา
-
ดีงามมากกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายฟิลกู๊ดเรื่องนี้นะคะ
-
จะมีตอนพิเศษพี่นาฏยได้กินเมนูกระต่ายแคระไหม 55
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกก~
-
พี่นาฏยนี่หล่อเหมือนเดิมเลย
เป็นคนคูลๆเหมือนเดิมม
เหนือเมนที่แท้จริงงง
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักจิงๆ
-
น่ารักมากเลยอ๊าาาาาาาาาา
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีต่อหัวใจมาก
ขอบคุณคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
บรรยายได้ดีและเขียนได้ดีมากๆๆ
เข้าใจง่าย และรู้สึกอินไปกับตัวละคร
โดนเฉพราะจันทร์เจ้า เวลาเจ้าตัวเขินนี่แบบ
ทำให้เราเขินตามไปด้วยอ่ะ
จันทร์เจ้ากระต่ายแคะผู้น่ารัก อ่านแล้วทำให้ยิ้มตามตลอด
ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้ ขนาดตอนโกรธยังมองว่าน่ารักอ่ะ 555
ตัวละครอื่นๆก็น่ารักตลกๆ ชอบบรรยากาศที่เขารวมกลุ่มกันสนุกสนานดี
แต่จะว่าไรมั้ยถ้าจะบอกว่า ชอบพี่เอ็ดมากสุดในเรื่องนี้ เพราะฮาดี คิคิ
รอติดตามคู่ต่อไป
และนิยายเรื่องต่อๆไป
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก
ว่าแต่ 2 ปีกว่าแล้ว
พี่นาฏยยังไม่ได้กินกระต่ายแคระอีกเหรอ :o8:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก มันอบอุ่นและดีต่อใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
-
อาหารมื้อหลักเสร็จ
ของหวานพี่นาฏยคงได้กินกระต่ายแคระแหละนะ :hao3:
-
นั้ลล้ากกกกก
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: :3123: :pig4: :3123: :กอด1:
-
น่ารักมากเลย ตะมุตะมิ ^^
-
น่ารักอะ
-
:pig4: :pig4:
-
เค้าจะรอซื้อเล่มนะตัวววววว >< แล้วเมื่อไหร่พี่นาฏย จะได้กินกระต่าย 555
-
แหม่ อยากกินเมนูนี้มานานละซินะ
-
กระต่ายแคระน่ารักมาก :mew1:
-
ชอบมากกกกกกกกกกก
ชอบแบบนี้ที่ตอนพิเศษเล่าเรื่องราวประจำวัน
รักคู่นี้มากเลย รอติดตามหนูพุกด้วยนะคะ
-
น่ารัก หวานเว่อวังดี :pig4:
-
:hao4: น่ารักจัง :o8:
-
ชอบค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจริงๆ
เจ้าขา น่ารักมากๆเลย ตอนที่อ่านเป็นกำลังใจให้เจ้าขาตลอดเวลา ^^
รอเก็บเล่มนะคะ ^^
-
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบแล้วอยากเลี้ยงกระต่ายแคระขึ้นมาทันที :mew1:
-
เรื้องรี้สนุกมากเลย ชอบชอบอ่ะ
แถม +1 ให้ด้วยเลย
-
น่ารักมากค่ะ ^^ ขอบคุณเรื่องน่ารัก ๆ แบบนี้
อ่านเพลิน ดีต่อใจมาก ๆ เล้ยยย
ปล.แอบอยากอ่านฝั่งน้องเอ๋ยบ้างจังค่ะ ><
-
นาฏยคนขี้แกล้ง มั่นคงเสมอ ทำน้องเขินได้ตลอด
เจ้าขาน่ารักมากค่ะ เขินหนักมาก ถึงขั้นต้องหลบต้องหนี 55555
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ
-
อบอุ่น~ละมุนละไม~ดีต่อใจ~ปรบมือรัวๆจร้า :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวเลย น่ารักอ่ะ ชอบอ่ะ รักเลย ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ
-
สนุกๆ เจ้าขาน่ารักกกก
-
อ่านจบแล้วววววว ยิ้มแก้มแทบแตก
พี่นาฏยคนดีของน้องเจ้า
อยากอ่านเจ้าเอยจังงงงงงงงงง จะได้คู่กับใครน้า
-
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยาย feel good เรื่องนี้ค่ะ
ว่าแต่....นี่พี่นาฏยยังไม่ได้'กิน'กระต่ายแคระอีกเหรอคะ :hao4:
-
น่ารักมากกกกก อ่านไปหิวไป อยากอ่านเมนูกระต่ายแคระ :z1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก. อบอุ่นดี
ขอบคุณเรื่องราวดีๆนะคะ
-
หูย น่ารักมุ้งมิ้งมาก
อีพี่นาฏยอ้อยน้องตลอด 555+
ชอบอ่ะน่ารักมากเรื่องนี้
อ่านไปจิกหมอนไป
-
:pig4:
น่ารักมากเลย ขอบคุณคนเขียนมากๆๆนะคะ
-
:pig4:ขอบคุณคร้า สนุกมากๆ รอเรื่องต่อๆไปด้วยความหวัง
-
:กอด1:ชอบค่า เรื่องนี้น่ารักมากกก
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สวัสดีคะ
รู้สึกดีใจที่ได้กลับมาเปิดหน้านิยายนี้อีกครั้งหนึ่งหลังจากหายไปหลายอาทิตย์
วันนี้คนเขียนขอมาแจ้งเรื่องการรวมเล่มของเรื่องรักตามสั่งกันนะคะ จากที่มีนักอ่านบางท่านได้พูดเรื่องการรวมเล่ม
วันนี้เราเลยขอมาแจ้งเรื่องการตีพิมพ์ เรื่อง รัก ตาม สั่ง จะตีพิมพ์กับทางสำนักพิพม์ Hermit Books นะคะ
ตอนนี้ดำเนินการไปบ้างแล้วแต่ว่าเรื่องว่าจะออกประมาณช่วงไหนนั้นยังไม่แน่นอนค่ะ แต่ว่าคาดว่าจะช่วงปลายปีนี้เพราะฉะนั้นยังมีเวลาให้ทุกท่านได้หยอดกระปุกอีกนาน
ท่านใดต้องการพี่นาฏนเจ้าขาไปนอนกอดที่บ้านนั้น เตรียมตัวเอาไว้ได้เลยค่า
ขอบคุณสำหรับททุกการสนับสนุนค่ะ
ปล. น้องที่วาดหน้าปกส่งมาให้ดูบาง่ส่วนแล้ว บอกเลยว่าใจบางมาก ใจพัง พี่นาฏยของข่อยหล่อมากกกก น้องเจ้าขาก็ตัลล้าคคคคสุด บอกเลยใจพังๆๆๆ ฮรืออออออ
ปล.สอง. เรามีลงเรื่องใหม่ล่าสุดเอี่ยมอ่อง เป็นแนวดิสโธเปียตามที่เคยบอกไว้เนอะ ที่มีการโหวตกัน เราเอามาเสริฟแล้วววว
ขอบคุณค่า
-
:-[
-
o13 สนุกน่ารักมาก
-
:pig4:
-
ยินดีด้วยที่จะได้ตีพิมพ์
เรารอรวมเล่มอยู่เลย
รับรองอุดหนุนแน่นอนค่ะ
ชอบ เรื่องนี้ สนุกมาก ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
โอ๊ยยยยยยย เพิ่งตามเข้ามาอ่าน อ่านถึงตอนเล่นบาส พลังทำลายล้างสูงมาก อิจมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบมาก ดีงามตั้งแต่ต้นเรื่องยัยจบ อยากอ่านเรื่องของแฝดพี่จัง อยากได้กระต่ายแคระมาเลี้ยงที่บ้านจัง 55555555
-
เจ้าขาทั้งน่ารัก แล้วฝีมือทำอาหารก็เป็นเลิศอย่างนี้ พี่นาฎยหลงหาทางออกไม่เจอแน่นวล :o8:
ชอบพี่นาฎยนิ่งๆเข้มๆดูดุ แต่อ่อนโยนกับเจ้าขาคนเดียว กรี๊ดดดดดดด รู้สึกถึงความเป็นคนพิเศษของเจ้าขา อิอิ
ขอบคุณผู้เขียนค่า ตามไปอ่าน รักหนักมากต่อไปค่า
-
สนุกจัง งานดีทั้งหมดเลยยยยย
-
เรื่องน่ารักมากค่ะ..
-
น่ารักอย่างต่อเนื่อง
-
น้องเจ้าขาน่ารักก กระต่ายน้อยยงื้ออ
อิจฉาพี่นาฎตยเลยได้กินแต่ของอร่อยฝีมือน้อย
เฝ้ารอหนังสืออยากได้กระต่ายแคระมาเลี้ยงบ้าง555
-
สนุกมากค่ะ ชอบอ่ะหวานดี อ่านแล้วสบายใจ o13
-
:mew1:
-
เราชอบ เราฟิน เราหลงรักน้องเจ้า เราจะเปยยยยยย์ กินอะไรเข้าไปคะทำให้น้องเจ้าน่ารักเบอร์นั้น ดูสิคนพี่หลงหักปักหัวปำไปไหนไม่รอด เฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ดีงามมมมมมม /เอาไปใจพี่ไปพร้อมตังนะหนู :impress2: จะติดตามผลงานอื่นๆเรื่อยๆนะคะ กอดคนแต่ง :กอด1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกก นี่ถึงขั้นเดินไปวื้อข้าวตามางมากินเลย ฮาาาาา ชอบคาแร็คเตอร์ พี่หน้าดุกับต่ายแคระมาก
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
คือ .... มันดีต่อใจมากกกก อ่านยิ่งยาวรวดเดียวจนจบ
เราชอบมากกกกก ใครจะบอกเรื่องเอื่อยๆ เรื่อยๆ แต่เราขอบอกว่าชอบมากกก ฟีลกู้ดสุดๆ ดีต่อใจในโลกอันโหดร้ายวุ่ยวายนี้
ขอขอบคุนคนแต่งมากนะครับบบบบ
สัญญาเลยว่า จะคิดถึงพี่หมีและน้องกระต่ายตลอดไป
จะรอตอนพิเศษอีกน้าาาาาา
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านจนจบทีเดียวเลย ชอบมากกกกกกกค่าา รอเก็บเล่มนะคะ ^^
-
นิยายfeel good มากๆ ชอบมากเลยขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มได้นะ
-
งุ้ยยยยยยย จบแล้ววว
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกก ความอ้อยคว่ำของพี่นาฏยนั้น ยอมเลยค่ะ
นี่เป็นลูกเจ้าของบริษัทอาหารทะเล หรือบริษัทผลิตน้ำตาลกันแน่คะ หยอดความหวานเรี่ยราดเหลือเกินนนน
เจ้ากระต่ายแคระน่ารักมาก ทำไมหนูมิ้งได้ขนาดนี้คะลู๊กกกก ขอบีบแก้มหน่อยซิ
-
สนุกมากครับ
-
อ่านจบแล้วววว
เป็นเรื่องที่ดีต่อใจจริงๆ
ฟินไปหิวไป อ่านสบาย อมยิ้มตลอด
รอติดตามรูปเล่ม และผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
-
หว๊าน หวาน
:-[ :-[ :impress2:
-
น่ารักกกกก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย พี่นาฏยน้องเจ้าน่ารักมากเลย โอยยย เราจะรออุดหนุนเล่มนะคะ :-[
-
เรื่องน่าร้ากกกก จรรโลงใจมากเลยค่ะ ชอบแนว feel good แบบนี้แหล่ะ :mew1:
-
เป็นเรื่องที่ดีต่อใจมากๆเลยค่ะ^^
-
รถอ้อยคว่ำ หวานหยดเลยทีเดียว สนุกมากจ้า
-
สนุกมากๆเลยค่ะ น่ารักกกกกก :mew1:
-
ขอบคุณมากค่ะ อ่านแล้วหวานมากกกก แบบเฮ้ยเบาหวานขึ้นอ่ะ ชอบพี่หมีกับน้องกระต่ายมากค่ะ แล้วห็ชอบเรื่องฟีลกู๊ดมากกกกจะตามหนูพุกกับฟาโรห์ต่อค่าาา เรื่องนี้สนุกมากค่ะ o13 :hao7: :mew1: :pig4:
-
สนุกมากๆค๊า น่ารักมากๆ feel good สุดๆ แต่ตะหงิดตรงเรียก คุณๆผมๆมากดีนะตอนพิเศษเปลี่ยนคำเรียก สนุกดีค่ะไม่มีดราม่าให้บีบคั้นหัวใจ
-
เนื้อเรื่องน่ารัก :pig4:
-
ละมุนมากกก น่ารักมากกก อ่านไปนี่แบบอยากจีบเจ้าขามาฟัดเลยอ่ะ
คุณพี่นาฎก็ไม่ต่างห่ะ แฟนแห่วชาติจริงๆ
รอรวมเล่มๆๆ
-
ดีต่อใจอะไรอย่างนี้อ่าาาาาา
อยากอ่านอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:katai1:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีต่อใจ
และสนุก ๆ มาก นะคะ
:กอด1: :pig4:
-
น้องจันทร์เจ้าน่ารักจังเลย
-
สวัสดีค่า
ตอนเย็นวันอาทิตย์แบบนี้ก็ต้องมีอะไรมาให้ทุกท่านยิ้มสักหน่อย
เลยเอาพี่นาฏยกับเจ้าขามาหาทุกท่าน
ใครคิดถึงพี่นาฏยเจ้าขาคอมเม้นมาคุยกันได้นะคะหรือว่าจะติดแท็คในทวิตเตอร์มาหวีดกันได้
#รักตามสั่ง
ขอบคุณทุกการคิดตามค่ะ
------------------------
"อยากกินจิ้มจุ่ม" เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นลอยๆทำให้คนฟังหันไปมอง
ร่างสูงนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ มือกดช่องโทรทัศน์ เสียงหนังแอคชันยิงสาดกระสุนว่อนดังออกมาจากลำโพงตัวเขื่องพร้อมกับเสียงเอฟเฟคหนัง
"จิ้มจุ่ม?" จันทร์เจ้านั่งข้างๆถามคนพูด
"อืม" ร่างสูงใหญ่ขยับตัวคลายความเมื่อยจากการนั่งท่าเดิมนานๆ
เวลาบ่ายสี่โมงเย็นวันอาทิตย์ วันหยุดสุขสบายของคนทำงาน อยู่บ้านให้ผ่อนคลาย ทำอะไรกินอร่อยๆที่บ้าน
จันทร์เจ้าบีบไหล่หนาให้เพื่อคลายกล้ามเนื้อ พี่นาฏยทำงานมาเหนื่อยๆทั้งอาทิตย์ บางวันกลับบ้านดุกดื่นเห็นแล้วน่าสงสาร เลยต้องทำของอร่อยๆเป็นการเพิ่มพลังให้ตลอด
"ได้ครับ งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อจิ้มจุ่มร้านเจ้าประจำ แล้วเอามาใส่หม้อสุกี้ที่บ้านเนอะ" เขาหมายถึงร้านอาหารอีสานที่เขากับพี่นาฏยไปบ่อยๆเวลาอยากกิน ร้านสะอาด มีแอร์เย็นๆให้นั่งสบายๆ ไม่ต้องไปไฝว้กับยุงเพราะเคยไปนั่งกินกับไอ้อัช กลับบ้านมาขาลายพร้อยเลย ลำบากพี่นาฏยต้องหายามาให้
"ได้..."
คนอยากกินพร้อมคนทำก็พร้อม เขาสองคนออกไปซื้อจิ้มจุ่มเจ้าประจำ ยังมีพวกคอหมูย่าง ลาบข้าวเหนียว ขาดไม่ได้คือน้ำจิ้มแจ๋วที่พี่นาฏยสั่งให้เขาเพิ่มพริกป่นกับข้าวคั่วให้
"เหมือนเดิมเนอะพ่อหนุ่ม" คุณป้าเจ้าของร้านยิ้มกว้างตอนสาดพริกป่นลงไปเพิ่ม
กระต่ายแคระตีมือใหญ่เบาๆ "เผ็ดไปแล้วครับ" แต่พี่นาฏยสนใจที่ไหน เลยต้องรีบร้องบอกป้าเมื่อป้ากำลังสาดช้อนที่สอง "ป้าครับ! พอแล้วครับ ช้อนเดียวพอ"
นัยน์ตากลมโตค้อนมองร่างสูงที่ยืนยิ้มมุมปาก จะกินให้กระเพาะทะลุเลยใช่ไหมนะ! เห็นถุงน้ำจิ้มแดงแจ๋แล้วเบ้ปาก อยากเอาไปเททิ้งจริงๆ
"ห้ามเอาไปเททิ้งนะ" ทำหน้าเหวอ รู้ได้ไงอะ! อ่านใจออกหรอว่าเขาคิดอะไร
นาฏยหัวเราะเบาๆ กระต่ายแคระทำหน้าตลกๆให้เขาเห็นอีกแล้ว
พอได้ของครบพี่นาฏยจ่ายเงิน เดินถือของขึ้นรถที่จอดไว้ริมฟุตบาท
"แวะซุปเปอร์ด้วยนะครับ"
นาฏยรู้อยู่แล้วว่าต้องแวะ ปกติพี่นาฏยกินค่อนข้างเยอะเพราะงั้นเนื้อหมูที่ร้านให้มาจะไม่พอ จันทร์เจ้าเลยจะชอบซื้อหมูสไลด์จากซุปเปอร์มาเพิ่มด้วยเพื่อจะได้กินอิ่มๆ
ร่างเล็กเดินนำคนเข็นรถไปเรื่อยๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเลยจะซื้อของเข้าบ้านด้วยเลยเพราะว่าตอนนี้เริ่มหมด ความจริงบ้านพี่นาฏยก็จะมียายน้อมคอยกำกับอยู่แล้วว่าจะซื้ออะไรเข้าบ้านแต่ว่าถ้ามีโอกาสออกมาเดินเองพวกเขาสองคนก็ชอบซื้อกลับไปเองมากกว่า
"เอาซีเรียลใส่ผลไม้เนอะ" มือเล็กหยิบกล่องอาหารเช้าซีเรียลลงรถเข็นสองกล่องปากก็เจื้อนแจ้วๆไปเรื่อยๆ ส่วนร่างสูงก็มีหน้าที่แค่เดินเข็นรถตามเท่านั้น หน้าที่ของการซื้อของก็ยกให้อีกฝ่าย น้องรู้ดีว่าเขาชอบกินอะไรและจะซื้อมาเก็บที่บ้านไว้ให้ตลอดถ้าของหมด
"หมูสองแพ็ค"
"เอาผักเพิ่มด้วยสิ" ผักที่ร้านให้มาน้อยไปหน่อย
"ได้ครับ เดี๋ยวเจ้าขาไปซื้อ" คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหงึกหงัก
ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ก็ได้ของครบทั้งวัตถุดิบสำหรับอาหารเช้าและข้าวกล่องตอนเที่ยงสำหรับพี่นาฏยเอาไปที่ทำงาน
พี่นาฏยบอกว่าอยากกินไข่กะทะกับขนมปังปิ้งเป็นอาหารเช้าพรุ่งนี้ เขาเลยซื้อพวกขนมปังไปด้วย
"อ๊ะ!" จันทร์เจ้าอุทานเมื่อมือใหญ่เข้ามารวบถุงทั้งหมดไปถือไว้เองด้วยมือข้างหนึ่ง
"กลับกันเถอะ" จันทร์เจ้ายิ้มกว้างกับประโยคต่อมา "พี่หิวแล้ว..." นั่นสิ ต้องรีบกลับแล้วเพราะพี่นาฏยหิวข้าวแล้ว
มือใหญ่ข้างที่ยังว่างเกี่ยวกับมือเล็กเอาไว้พลางจูงให้ออกเดิน กระต่ายแคระก้มหน้าอมยิ้ม
...ทุกคนอย่าลืมกินข้าวนะครับ...
-----------------------
-
ขอบคุณสำหรับ นิยายน่ารักๆนะค่ะ
-
:pig4: :L1: :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: :L2:
-
โมเม้นเล็กๆที่อ่านแล้วต้องยิ้มตาม :o8:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
งื้อออ น้องเจ้ากับพี่นาฏย น่ารักมากก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ยังหวานกันไม่เปลี่ยน
น่ารักที่สุด
:L2: :L2:
-
น่ารักๆ ละมุนๆ
-
น่ารักอีกแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mew1:
-
หิวเลยย อยากกินจิ้มจุ่ม
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกกก ชอบบบ พี่หมีกะน้องต่าย5555
-
แอบคิดว่าอยากให้มีดราม่า อัชแอบชอบเจ้าขา แล้วอกหักไรงี้ ให้เอ็ดกับพี่นโมมาตามจีบเจ้าเอ๋ย.... ให้เข้าเอ๋ยคู่กับพี่นโมเพราะเคมีเข้ากันมากกกกกกก แล้วให้อัชกับพี่เอ็ดคู่กันแบบไปทำงานล่ะค่อยชอบกันไรงี้... ลงตัววววววว 55555 #เป็นตุเป็นตะเลยอ่ะ
-
ดีต่อใจไม่เคยเปลี่ยนนนนนนนนน รัก
-
ขอบคุณมากๆค่าาาาาา :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ารักอ่านไปยิ้มไปขอบคุณไลท์ที่น้ารักนะค้าาา
:mew1: :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยยยยยยยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ตามมาจากทวิตอีกแล้ว น่าอ่านอีกเรื่อง
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ และน่ารักแบบนี้ให้อ่านนะคะ พล็อตเรื่องน่ารักมากๆ
แต่สำนวนการเขียนยังอ่านงงๆ ไปนิด คำเชื่อมบางที่ควรมี กลับไม่มี ส่วนบางที่ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้นะคะ เวลาอ่านจะงงได้ การเว้นวรรคที่ถูกต้อง จะทำให้การอ่านลื่นขึ้นเหมือนกันนะคะ แล้วก็ยังมีที่เขียนผิดอีกประปรายเลย เราเชื่อว่าเรื่องต่อไปคนเขียนจะพัฒนาให้ดีกว่านี้ได้แน่ๆ สู้ๆ นะคะ
แอบเห็นว่านิยายได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์แล้ว ยินดีด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อีกครั้งค่ะ เรารักพี่นาฏยมากกกก รักในคาแรคเตอร์ตัวละครทุกตัวเลย ขอบคุณนะคะ
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมาก ใสๆไร้ดราม่า ชอบพี่นาฏยคนขายอ้อย กระต่ายจะไปไหนรอด :o8: :impress2:
-
:o8: อ่านจบแล้วขอบอกว่าชอบมากๆ น้ำตาลในเลือดขึ้นสูงตลอด รอเป็นเล่มน้าจ้า
-
ขอบคุณสำหรับนิยายครับ เป็นนิยายที่เรื่อยๆ น่ารักๆ ไม่มีดราม่าดี
สงสัยก็แต่พี่จันทร์เอ๋ย ดูมีอะไรๆ กับเอ็ดมันด์และนโม แต่แล้วก็เงียบหายไป
และก็ตอนที่ 25 (ถ้าจำไม่ผิด) ตอนที่จันทร์เอ๋ยมาม.ของจันทร์เจ้าหลังข่าวลือ
ไม่แน่ใจว่าตกลงใครเป็นคนโทรตามจันทร์เอ๋ย เดาว่าควรเป็นนาฎย แต่
เขียนชื่อเอ็ดมันด์ พร้อมกับสถานะว่าแฟนน้อง ที่เห็นชื่อมึนๆ ก็มีแค่ตรงนี้นะ
สุดท้ายก็ขอบคุณมาก แล้วจะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆ เช่นกัน
-
:mew1: :mew1: ตามมาจากทวิตอีกหนึ่งคน เนื้อเรื่องสบายใจต่อจิตมากกกกกกก ชอบๆๆๆ
-
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ
ชอบๆ
-
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณนักเขียนที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน เราชอบการแทนตัวของเจ้าขากะแฝด เจ้าขากะพี่นาฏย มากเลยทำให้น้องดูน่ารักมากเลย หวังว่าในเล่มจะมีฉากเสียตัวให้เค้าได้อ่านนะ 555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
เป็นความรักที่หวานละมุน ชวนเขินจิกหมอนสมกับเป็นนิยายฟีลกู้ดจริงๆค่ะ พี่นาฏยนี่ชอบแกล้งน้องหน้าตายส่วนน้องเจ้าขาก็น่ารักน่าแกล้งโดยเฉพาะเวลาที่พี่นาฏยยืดแก้มน้อง เรานี่นึกมันเขี้ยวขึ้นมาทันที สมทบด้วยบรรดาเพื่อนทั้งของพี่และน้องที่ร่วมด้วยช่วยกันผลักดันให้พี่นาฏยจีบน้องติด(?)ในที่สุด ที่ขาดไม่ได้เลยคือครอบครัวของทั้งสองที่เข้าอกเข้าใจและยอมรับความรักของทั้งคู่ สรุปว่าเราชอบและประทับใจเรื่องนี้มากค่ะ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนต่อไปนะคะ
-
ขอบคุณที่เอาเรื่องๆน่ารักๆมาให้อ่านกัน
เป็นนิยายที่ฟิลล์กู๊ดมาก
อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเวลา
ติดหนักมากอ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบตัวละครทุกตัว อ่านไปเหมือนได้ดูพัฒนาการความรักของลูกหลาน 5555
ยังไงจะติดตามเรื่องอื่นต่อนะคะ
-
เป็นเรื่องที่ละมุนมากกก อ่านแล้วฟิน
-
อ่านจบแล้วว ถึงจะเพิ่งมาอ่านก็เถอะแตาอ่านรวดเดียวจบเลยนะ เป็นนิยายฟีลกู๊ดที่น่ารักอีกแล้ว นิยายของนักเขียนแนวนี้หมดเลยแต่อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆ อ่านไปอมยิ้มไป พระเอกน่ารักนายเอกก็น่าฟัดมากกก ถ้ามีโอกาสจะซื้อเล่มมาเก็บนะ
-
อ่านจบแล้วค่า แอบอยากให้เจ้าเอยได้คู่กับพี่มโนจังงงงงงง อิอิ
-
ชอบมากๆค่ะ น่ารักมากมายทั้งน้องทั้งพี่ ฟินไปตามๆกันอิอิ
-
ชอบมากเลยครับ ขอบคุนสำหรับตอนพิเศษ คิดถึงเสมออออ
ขออีกได้ไหมมมมม
:mew1: :mew1: :hao7: :hao7:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เย้ ขอบคุณสำหรับเรื่องที่อ่านแล้วทำให้อมยิ้มตลอดเวลาน้า
:hao5:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ อ่านแล้วอมยิ้มตลอด ดีต่อใจที่สุด o13
-
ตามมาอ่านอีกรอบ น่ารักมากๆ
-
:pig4:
-
เจ้าขาและพี่นาฏยยังน่ารักเหมือนเดิมมม
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆฟ :hao6: o13
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ไม่เคยอ่านนิยายละบิดแรงขนาดนี้เลย ละมุนละไมในหัวใจไปหมด ขอบคุณมากๆนะคะ :mew1:
-
:-[ :-[
-
กลับมาอ่านรอบที่ 3 ไม่ดีจริงไม่อ่านซ้ำนะเออ :-[
-
เข้ามาอ่านรอบที่สองแล้ว :mew2: :mew2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
:-[
-
น่ารักมากเลย
:L2:
-
โอ้ยย อ่านไปยิ้มตามไป น่ารักมากอ่ะ :-[
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
มุ้งมิ้งตลอดๆ :mew1:
-
พี่นาฏย❤️จันทร์เจ้า น่ารัก น่ารัก :m3: :m1: :m3:
-
อ่านรวดเดียวจบ หนุกหนาน ๆ แต่เสียดายเรื่องวนิพกฯ เข้าไปอ่านไม่ได้แล้ว :mew6:
-
ละมุนมากก ชอบ ๆ
-
ชอบบบบบบบบบบมากกกกกกกกค่ะ คืออ่านเรื่อยๆ ฟิลกู๊ดดดมากกกกกเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ก้อจะฟิลแซดหน่อยๆ เพราะจบแล้วววว งืออออออ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ฟิลกู๊ดมากกกเรื่องนี้นะคะ จะคอยติดตามผลงานค่าาาา
-
:กอด1:
-
:man1:
-
:haun4: ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คนเขียนน่ารัก
-
:pighaun: หวานได้อีกพี่นาฎยน้องเจ้าขา
-
ตอนพิเศษ: สวัสดีปีใหม่แล้ว ผองไทยจงแคล้วปวงภัย
เช้าตรู่ของวันจันทร์ วันใหม่แห่งการเริ่มต้นของสัปดาห์ใหม่ แต่วันนี้มันพิเศษกว่าวันจันทร์อื่นๆเพราะมันเป็นมากกว่าวันจันทร์
วันจันทร์ที่ 1 มกราคม
วันแรกของเดือนแรก
วันแรกของปีใหม่
ภายในห้องครัวของบ้านช่วงชัชวาลย์มีคนเดินไปเดินมา ยายน้อมที่กำลังจัดสำรับอาหารเป็นชุด พี่แม่บ้านที่กำลังยืนผัดกุ้งกระเทียมพริกไทยอยู่หน้าเตา กลิ่นหอมฉุยฟุ้งไปทั่วห้องครัว ยังมีผัดหมี่ของขึ้นชื่อของจังหวัดภูเก็ตอีกด้วย
ร่างขาวกำลังขะมักเขม้นกับการพยายามห่อใบตองข้าวเหนียวหน้าสังขยาและหน้าปลาแห้ง
“เจ้าขาไปตามพี่เขาลงมาได้แล้วจ่ะ” คุณแม่ที่กำลังยืนกำกับงานต่างๆ
จันทร์เจ้าพยักหน้า ละมือจากใบตองหอมๆมาล้างมือให้สะอาดพลางขอตัวออกมา
ครอบครัวของพี่นาฏยเอ่ยปากชวนครอบครัวเขาให้ลงใต้มาเที่ยวปีใหม่ที่ภูเก็ต มากันหมดเลยทั้งป๊าม้าเจ้าเอย
เดินผ่านห้องน่ั่งเล่นเจอป๊าม้ากับคุณพ่อกำลังคุยอะไรกันอยู่เลยเดินไปหาก่อน
“สวัสดีปีใหม่ครับ” กอดป๊าม้าแน่นๆ ท่านทั้งสองก็กอดเขาแน่น
“สวัสดีปีใหม่ลูก” คุณพ่อพี่นาฏยก็ลูบหัวเขาพร้อมทั้งอวยพร “พี่เขายังไม่ลงมาหรือ?”
“ครับ เจ้าขากำลังไปตามครับ” เมื่อคืนพี่นาฏยนั่งดื่มกับพวกเฮียเนตรแล้วก็เฮียนโมจนดึกดื่น ส่วนเขานะเหรอ? พี่นาฏยไม่ให้กินไม่ให้แตะของมึนเมาเลยด้วย ได้กินแต่น้ำอัดลม ส่วนเจ้าเอยโดนพี่นโมกวนมากๆเลยหนีเข้าห้องไปนอนไม่ยอมกลับออกมาอีกเลย
เดินขึ้นมาถึงชั้นสองเจอนโมกับเจ้าเอยพอดี เหมือนกำลังจะลงไปข้างล่าง
“เอยน้อย”
“ก็บอกว่าชื่อเอยครับ” จันทร์เอ๋ยปวดหัวตุบๆ เมื่อคืนก็กวนเขาจนต้องหนีไปนอนไม่อยากนั่งต่อ เช้ามานี้ยังมาปะกันหน้าห้องอีก
“ลงข้างล่างกันเถอะ เฮียหิว”
“ก็ไปสิครับ ผมไม่ได้ล่ามเฮียไว้นี่”
“ไปด้วยกันสิ เอยน้อย”
“เฮียยยย”
จันทร์เจ้าหัวเราะเบาๆ จนแฝดหันมามองค้อน
“มาหัวเราะอะไรเราน่ะ ตัวเอาเฮียไปเก็บเลย”
เดี๋ยวนี้ทั้งเขาและเจ้าเอยสนิทกับเฮียเนตรเฮียนโมมากขึ้น จากเรียกพี่ก็เปลี่ยนเป็นเรียกเฮียตามพี่นาฏยไปด้วยเลย บางครั้งเฮียนโมก็ชอบมากินข้าวที่บ้านเวลามาทำธุระที่กรุงเทพฯแถมมาแบบให้เจ้าเอยทำให้กินด้วยทั้งที่โดนเจ้าเอยไล่ให้ไปกินที่ร้านขอข้าวขอแกงก็ไม่ยอมไป
“ไปๆ ลงไปกินข้าวกับเฮียเร็ว เดี๋ยวเขาจะไปกันแล้ว”
“ผมจะไปช่วยงานในครัว” จันทร์เอ๋ยพูดเสร็จปุ๊บก็วิ่งหนีลงบันไดลงไปเลย
จันทร์เจ้าสบตานัยน์ตาคมของเฮียนโมที่ฉายแววขบขันเหมือนได้ของเล่นถูกใจ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินไล่ตามลงไป
ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของพี่นาฏย ลมเย็นๆจากหน้าต่างทำให้ห้องโปร่งขึ้น พี่นาฏยไม่ได้เปิดแอร์แล้ว เสียงน้ำไหลทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องกำลังอาบน้ำอยู่ จันทร์เจ้าเลยเดินไปนั่งแหมะอยู่ที่เตียงหลังใหญ่ กลิ่นหอมกรุ่มของผ้านวมผืนนิ่มทำให้อดไม่ได้ที่จะซุกตัวลงขลุกกับความนุ่มนิ่ม
จากที่แค่นอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงกลับกลายเป็นว่าเริ่มจะง่วงขึ้นมาจริงๆบวกกับที่เขาตื่นเช้าวันนี้ด้วยเลยเริ่มตาปรือๆ
ตอนที่กำลังเคลิ้มๆร่างสูงใหญ่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี พี่นาฏยใส่แต่กางเกงขายาวออกมาแต่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ บนหัวยังมีผ้าเช็ดผมที่เจ้าตัวเดินขยี้ผมให้แห้ง
เตียงหลังใหญ่ยวบลงเพราะน้ำหนักตัวของพี่นาฏย นัยน์ตากลมโตปรือขึ้นมาสบกับอีกฝ่ายที่กำลังเลิกคิ้วขึ้น
“นี่มาเรียกพี่หรือว่ามานอนเอง?” เขาพอเดาได้ว่าน้องคงขึ้นมาตามเขาลงไปข้างล่างแต่ว่าที่เห็นนี่คือเด็กน้อยกำลังจะหลับไปอีกรอบแล้ว
“มาเรียกครับ” แต่อ้าปากหาวหวอดอีกครั้งจนคนมองส่ายหัวด้วยความเอ็นดู สงสารก็สงสาร แต่เจ้าตัวก็ตื่นแต่เช้าวิ่งแจ้นลงไปในครัวด้วยตัวเองในขณะที่ปล่อยให้เขานอนอยู่คนเดียว
ริมฝีปากได้รูปของร่างสูงจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากเล็ก แขนขาวเลยคล้องคอหนาลงมาหาตัวเองเพื่อเป็นหลักยึดก่อนจะจุ๊บคนพี่คืนไป
“ลุกเร็วเด็กขี้เซา” โดนดึงแก้มจนยืดเป็นโมจิด้วยความมันเขี้ยว
“คร้าบบบบ” ร้องเสียงยานคางแต่ก็ยอมลุกมานั่งบนเตียงดีๆ พลางจัดทรงผมให้เข้าที่
นาฏยผละออกไปแต่งตัวเองให้เรียบร้อย
“กว่าจะลงมาได้นะพ่อคุณ” คุณหญิงเหน็บด้วยรอยยิ้มหลังจากที่ส่งเด็กหนุ่มขึ้นไปตามแต่กว่าจะลงมาเล่นเอาอาหารจัดเกือบเสร็จหมดแล้วโดยมีเรี่ยวแรงจากจันทร์เอ๋ยคอยช่วยด้วย
ลูกชายคนที่สามแห่งช่วงชัชวาลย์ยอมรับความผิดโดยดุษฏีไม่มีข้อโต้แย้ง
สมาชิกของบ้านทั้งหมดก็มาครบทั้งประมุขและคุณหญิงของบ้าน ป๊าม้า เฮียเนตรและพี่สะใภ้ รวมถึงเฮียนโมที่เหมือนยังแกล้งกวนประสาทจันทร์เอ๋ยด้วยการกระตุกผมเบาๆหลายครั้ง จากที่เจ้าตัวเหมือนจะทำระอาปล่อยผ่านกลายเป็นว่าเริ่มรำคาญจนอยากจะเตะเฮียแกถ้าไม่ติดว่ามีผู้ใหญ่
“เฮีย เล่นอะไรไม่สมอายุเลย” แฝดพี่แขวะ
“ก็จะได้อายุเท่าๆกัน” ยังๆ เฮียยังไม่เลิกอีกนะ จนคุณหญิงมาหยิกจนเนื้อเขียวนั่นแหละถึงได้เลิก
รถตู้คันใหญ่ถูกอุ่นเครื่องรอไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้เฮียนโมจะเป็นคนขับเพราะว่าคนขับรถและคนงานบางส่วนกลับไปเยี่ยมครอบครัว คนที่เหลืออยู่คือคนที่ไม่ได้กลับหรือไม่สะดวกที่กลับ ที่บ้านนี้ไม่ได้เคร่งเครียดมาก แค่อยากไปไหนให้มาบอกล่วงหน้าเพื่อให้คุณหญิงของบ้านได้จัดสรรหรือเปลี่ยนแปลงได้สะดวกขึ้น
ร่างสููงใหญ่ของลูกชายคนที่สองของบ้านโหนตัวขึ้นไปที่นั่งคนขับส่วนนาฏยก็โหนขึ้นที่นั่งข้างคนขับเช่นกัน เขาปล่อยให้น้องไปนั่งกับแฝดตัวเองที่ด้านหลังสุด แถวกลางเป็นป๊ากับม้าส่วนแถวหน้าสุดเป็นเจ้าของบ้าน ด้านเฮียเนตรกับภรรยาจะขับรถยนต์อีกคันตามไป
พวกเขามาวัดที่ไม่ไกลมากจากบ้าน เป็นขนาดกลางๆแต่พอเป็นวันขึ้นปีใหม่ประชาชนคนไทยก็หลั่งไหลเข้าาทำบุญขอพรรับวันปีใหม่
บ้านช่วงชัชวาลย์ตั้งใจจะถวายเพลพระร่วมกับครอบครัวอื่นๆ มีคนมาทักทายคุณพ่อคุณแม่บ้างเพราะว่าท่านค่อนข้างเป็นที่รู้จักในจังหวัด
บรรยากาศค่อนข้างคึกคัก หลายครอบครัวทำอาหารมามากมาย หลังจากถวายเพลเสร็จก็ถึงเวลาให้พระฉันอาหาร ผู้ใหญ่ก็นั่งรอกันในอุโบสถ จันทร์เจ้า จันทร์เอ๋ยเลยหลบออกมาให้อาหารปลากันที่บ่อปลา
“พี่นาฏยเจ้าขาเอาขนมปังนะ” สะกิดเสื้อร่างสูงที่ยืนต่อแถวซื้ออาหารปลาอยู่ มันมีทั้งอาหารเม็ดแล้วก็ขนมปังแถว
“โอเค” ร่างสูงหันไปพยักเพยิดกับพี่ชายเป็นเชิงถาม
“เอาเหมือนกันแหละ แฝดเขาต้องมีของเหมือนๆกัน”
“ผมเอาอาหารเม็ดครับ” คนตัวเล็กแทรกขึ้นนิ่งๆ นัยน์ตากลมโตถลึงจ้องมองคนโตกว่าอย่างไม่เกรงกลัว
“ขนมปังสองแถว” นโมก็ไม่ยอมแพ้ เอาสิๆ สู้ได้สู้ไป
สุดท้ายขนมปังสี่แถวก็ถูกซื้อมา จันทร์เอ๋ยคว้าแขนน้องชายฝาแฝดตัวเองเดินดุมๆไปที่บ่อปลา
ร่างสูงสองคนเดินถอดน่องช้าๆตามไปทีหลัง
“แกล้งเด็ก”
“หึ” นโมเลิกคิ้วให้น้องชายตัวเอง “ก็เด็กมันน่าแกล้ง”
“พี่นาฏยมาเร็วครับ ปลาตัวอ้วนมาก” เด็กน้อยของเขากระโดดเรียกเหยงๆ แต่สงสัยไม่ทันใจเจ้าตัววิ่งมาดึงเสื้อเขาให้เดินเร็วขึ้น เลยแกล้งถ่วงขาให้เดินช้าลงจนเจ้าตัวหันมามองค้อน
“ปลาไม่ไปไหนหรอก”
หลังจากขนมปังหมดเรียบร้อยก็ได้เวลากลับไปที่อุโบสถเพราะพระฉันเพลจบแล้ว บรรดาคนมาถวายเริ่มจะเก็บกวาดสถานที่ เพื่อให้พี่น้องประชาชนได้มารับประทานอาหารต่อ
คนเริ่มต่อแถวตักอาหารที่หลายครอบครัวนำมาถวาย แต่ละบ้านก็มีของเด็ดของอร่อยคละกันไป จันทร์เจ้าตักข้าวบริการคนสูงอายุอยู่กับจันทร์เอ๋ย เด็กๆให้คนสูงวัยกว่าได้ตักก่อน
“มา พี่ทำให้” นาฏยเห็นน้องทำมาสักพักเลยมาเปลี่ยนมือ
“ขอบคุณครับ” ร่างเล็กก็สลับมาให้พี่ยืนแทนแล้วเจ้าตัวลงไปนั่งเก้าอี้พลาสติกข้างๆ
จันทร์เจ้าเดินไปหยิบน้ำเย็นๆแก้วหนึ่งมาเจาะหลอด แต่ยังไม่กิน เขายกให้พี่นาฏยกินก่อน
“น้ำเย็นๆครับ”
ร่างสูงก้มมาดูดน้ำในแก้วโดยที่ปล่อยให้อีกฝ่ายถือให้ เสร็จน้องก็เอามากินต่อจนหมด
พอเห็นว่าทุกคนได้รับจานข้าวหมดแล้ว นาฏยก็ตักข้าวสองจานพร้อมราดกับมาให้เรียบร้อย แน่นอนว่าของเขาเป็นแกงไตปลาและคั่วกลิ้ง แต่ของเด็กน้อยเป็นแค่หมูทอดกับไข่เจียวเพราะอาหารหลายอย่างน้องคงกินไม่ได้แน่นอน
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มยิ้มตาหยีขอบคุณพี่
นาฏยไปลากเก้าอี้พลาสติกอีกตัวมานั่งข้างๆกัน กินไปกินมาก็ต้องเอาน้ำมาให้เด็กตัวเล็กเพราะริอาจจะกินแกงไตปลาในจานเขา ร้องงอแงเพราะแสบปาก หน้าตาหูจมูกแดงจนน่าสงสาร
“ฮือ เผ็ด” อาหารใต้ที่กรุงเทพฯก็ว่าเผ็ดแล้ว พอมาถึงถิ่นเขายิ่งไปกันใหญ่เลย
“สม น่าตีจริงๆ” นาฏยพูดเสียงนิ่ง แต่นัยน์ตาขบขัน
บรรยากาศแห่งความสุขยังคงอบอวลในสถานที่ต่างๆบนโลกใบนี้
.
.
.
เป็นหนึ่งวันที่ธรรมดาที่ทำให้วันธรรมดาของหลายๆคนเป็นวันพิเศษ
๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๑
------------------------------------------------ จบ -----------------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาตอนพิเศษของพี่หมีกับกระต่ายแคระมาลงให้นะคะ ถึงจะหมดเทศกาลไปแล้ว แต่ตั้งใจจะลงให้ทุกคนได้อ่านกันค่า ขออภัยที่มาช้านะคะ งานเยอะมากเลยค่า ไม่สามารถมาลงทันช่วงวันปีใหม่ตามที่หวัง
ตอนนี้เป็นแค่วันธรรมดาแต่พิเศษของทุกๆคนค่า เลยอยากเอาชีวิตเรียบง่ายของพี่หมีกับกระต่ายแคระมาให้อ่านค่า
ขอบคุณที่สนับสนุนกันมาตลอดปีนะคะ
ปัใหม่นี้และถัดไปก็ขอฝากพี่นาฏยและเจ้าขาไว้ด้วยค่า
คอมเม้นมาคุยกันได้ หรือจะติดแท็คที่ #รักตามสั่ง ได้เหมือนเดิมเลยนะคะ
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงน่ารักมากเลยค่าาาาาาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักเหมือนเดิมเลยยยย
-
:pig4: :pig4:
-
คิดถึง...สวัสดีปีใหม่นะจ๊ะ
ปล.เฮียนโมกับเจ้าเอย จะมีเรื่องแยกมั้ย แลดูจะมีอะไรในกอใผ่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักกกกก
-
ฮ้า!!! :m3: น่ารัก :m1: :m2:
-
น่ารักเหมือนเดิม
-
งือออ น่าร้ากกก พี่นาฏยกับเจ้าขาคู่นี้มีความละมุนและน่ารักไม่เปลี่ยน แต่เฮียนโมนี่ยังไงน้าาาจะจีบเจ้าเอยเหรอคะเฮีย
-
:pig4: :pig4:
-
น้องน่าเอ็นดูอ่ะ
-
ิอยากอ่านคู่ เฮียนโม กับแฝดน้อง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
มีคู่น้องเจ้าเอยกับเฮียนโมไหมอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :pig4:
-
o13
-
น่าร้ากกกกกกก สวัสดีปีใหม่จร้าาาา
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ยังเป็นคู่ที่น่ารักเหมือนเดิม
-
เรื้องน่ารักมาก เสียดายไม่มีnc - -'
-
เพิ่งเห็นตอนพิเศษอ่ะ เพิ่งได้มาอ่าน บรรยากาศความอบอุ่นมาเต็ม น่ารักมากๆ เลยครับ
-
ขอยคุณนะคะ ยังคิดถึงน้องแฝดกับพี่นาฎย อยู่คะ
-
นิยายฟิลกู้ด น่ารักสุดๆ
ชอบความรักของน้อง ให้โดยไม่หวังผล แถมไม่คิดเข้าข้างตัวเองเลย พี่รุกขนาดนี้น้องเจ้าขายังไม่รู้ตัวอีก 5555
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆค่ะ จะติดตามเรื่องต่อๆๆๆไปนะคะ
ปอลิง. เสียดายไม่มีเอ็นซี แหะๆ :hao3: :hao4:
-
น่ารักม๊าก ชื่อแฝดนี่น่ารักสุดๆ อ่านรวดเดียเลย แก้มจะแตก ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
น้องเจ้าขาน่ารักกกกกก ทำอาหารเก่งด้วย อิจฉาพี่เค้ามากค่าา
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
อ่านไป ยิ้มไปค่ะ
-
เจ้าขายังน่ารักเหมือนเดิม
เฮียนโมกับแฝดพี่นี่ยังไง
แค่แกล้งแบบพี่แกล้งน้องใช่ไหม
-
ชอบบบ ..ต้องอ่านซ้ำอีกซักรอบแล้ว :o8:
-
สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาแจ้งเรื่องการสั่งซื้อหนังสือรอบไปรฯนะคะ
รายละเอียดทุกอย่างมาจากทางเพจสนพ.นะคะ ถ้ามีเรื่องสอบถามเพิ่มเติมสามารถถามไปทางที่สนพ.หรือทางเราได่เลยนะคะ
ขอบคุณมากค่า
รายละเอียดสำหรับหนังสือใหม่รอบไปรษณีย์ค่ะ
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
รอบไปรษณีย์โปรโมชันจะเหมือนกับในงานนะคะ
บัตรส่วนลดที่ได้จากหน้างานไม่สามารถใช้ในรอบนี้ได้ค่ะ จะใช้ได้ในรอบพรีหรืออีเวนต์ถัดไป
☆☆ โปรโมชันของพรีเมียม (หนังสือฝากขายไม่เข้าร่วมโปรโมชัน) ☆☆☆ - ทุก ๆ 1000 บาท ได้รับปฏิทิน - ทุก ๆ 1500 บาท ได้รับพัด หรือ แฟ้ม - ทุก ๆ 2000 บาท ได้รับวงแหวนดาวเสาร์ / Dear tiger / บัตรส่วนลด 100 บาท เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง - ทุก ๆ 2500 บาท ได้รับกระเป๋าผ้า 1 ใบ
☆☆☆โปรโมชันนิยายแลกซื้อ (หนังสือฝากขายไม่เข้าร่วมโปรโมชัน) ☆☆☆ - ทุก ๆ 1000 บาท ได้รับสิทธิ์แลกซื้อ 1 เล่ม
หนังสือใหม่พร้อมส่ง (ของแถมประจำเล่มยังเหลือ)
Flavor ภัตตาคารวุ่นรัก
พันธนาการรัก ภาค 3
Do you know รู้ไหมว่าใครรักคุณ
รวมเรื่องสั้น “ในความคิดถึง”
B’s anatomy
Just before sunrise **กรณีที่หนังสือหมดก่อนถึงวันปิดซื้อ จะปรับให้เป็นพรีออร์เดอร์โดยอัตโนมัติ**
หนังสือใหม่ที่ต้อง Pre order
กับดักพระจันทร์ (หนังสือเหลือประมาณ 30 เล่ม )
A moment in siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม (กล่องสะสมเหลือจำนวนไม่มาก และของแถมประจำเล่ม ที่คั่นพลาสติกหมด ต้องสั่งผลิตเพิ่ม)
รักตามสั่ง (กล่องสะสมเหลือจำนวนไม่มาก และของแถมประจำเล่ม ที่คั่นพลาสติกไดคัตหมด ต้องสั่งผลิตเพิ่มค่ะ)
ด้ายแดง (หนังสือ, กล่องสะสม และที่คั่นไดคัตพลาสติกหมด ต้องสั่งผลิตเพิ่มทั้งหมด)
มินิด้ายแดง สามารถสั่งแยกได้ไม่จำกัดจำนวน ลูกค้าที่มีหนังสือแล้วแต่ซื้อมินิด้ายแดงไม่ทันสามารถซื้อได้เช่นเดียวกัน ก่อนนี้ที่จำกัดจำนวนการซื้อเนื่องจากสั่งทำไม่เท่ากับจำนวนหนังสือที่ทำมาเผื่อสำหรับวางร้านค่ะ
การจัดส่ง
กรณีที่รายการสั่งซื้อนั้นเป็นหนังสือพร้อมส่งทั้งหมด จะจัดส่งให้ก่อน
กรณีที่รายการสั่งซื้อนั้นเป็นหนังสือพร้อมส่งและแบบ Pre order ในรายการเดียวกัน จะจัดส่งแบบพร้อมส่งให้ก่อน และจัดส่งแบบ Pre order ทีหลังเมื่อหนังสือผลิตเสร็จ
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
>>> สั่งซื้อได้ทางเว็ปไซด์เลยนะคะ
http://www.hermitbookshop.com/ (http://www.hermitbookshop.com/)
-
อ่านแล้วฟินยิ่งนักเรื่องนี้
-
น่ารักกกกก :o8:
-
อ่านจบแล้วค่า เจ้าขาน่ารักมากเลย
ชอบที่มีความเรียลนะคะ เหมือนทุกคนมีชีวิตจริงๆเลย สนุกมากๆค่า
-
:pig4:
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมาก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านตามที่ได้คำแนะนำมาค่า อย่างแรกที่ชอบคือความชัดเจนของตัวละครค่ะ ชอบคือชอบ ชัดเจนดีมากๆทั้งคู่ และสิ่งดีงามคือ ของกินที่น้องทำให้คุณพี่เค้า อยากทำอาหารเก่งๆบ้างงงง ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
เป็นฟิคที่อ่านแล้วยิ้มได้ทุกตอนเลยพี่นาฏยกับน้องเจ้าก็น่ารักมาก ๆ ♡
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเรื่องดี ๆ ฟิลกู๊ดแบบนี้มาให้อ่านะคะ
-
เอ็นดูน้อง น่ารักมาก :pig4:
-
มีความละมุนละไมตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ..แอบลุ้นเจ้าเอยกับเฮียโน...อิอิ
-
น่ารักจังเลยยยยยยยยย
-
น่ารักมาก ๆ ครับ พี่นาฎย-น้องเจ้าขา
ขอบคุณครับ
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ ขอบคุณนักเขียน เรื่องน่ารัก สนุก น่าเอ็นดู ตามคอนเซ็ปเลย
อ่านจบแล้ว เมนท์ได้ละ ^^
-
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านแล้วมีความสุขมากครับ ยิ้มทั้งเรื่อง
-
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วไม่ผิดหวัง :mew3:
-
จบแล้วววว น่ารักมากๆเลย
-
หวานละมุนนุ่มนวล กระต่ายแคระน่ารักมากๆ :กอด1: :กอด1:
-
:hao3: โอ้ยเบหวานขึ้นตา สนุกมากกว่า อ่านแล้วนั่งยิ้ม แต่ว่าจะมีบ้างที่งงกับรายละเอียดตัวละคนค่ะ ขอบคุณผู้เขียนมากๆๆๆๆจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมาก ๆ กระต่ายแคระ กับพี่หมี ฮ่า ๆๆ ฟีลกู๊ดสุด ๆ :mew3: ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ นะครับ
-
น้องเจ้าน่ารักมากๆ o13 :hao7:
-
หวานมากกก
-
เรื่องนี้น่ารักมาก อ่านไปยิ้มไปเลยยยย :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณนิยายดีๆน่ะครับ
-
o13
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :pig3:
-
น่ารักจริงๆคู่นี้.. :hao3: :hao3:
-
จบแล้วววววว ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ
นิยายน่ารักมาก สดใสสุดๆๆ
เป็นนิยายที่เหมาะแก่การเอาไว้ฮีลตัวเองในวันที่เหนื่อยล้ามากๆเลย
ขอบคุณมากๆนะคะ :mew1:
-
อ่านจบแล้วววว สนุกมากกก feel good สุดๆ มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมด
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: เนื้อเรื่องสนุก ตัวละครน่ารัก
-
อ่านวนครบ 3 รอบล่ะจ้า ชอบมาก ละมุนสุดๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
งื้อออออ น่ารักกกก มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมดเลยยยย ><