ขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้า ที่จริงตอนนี้มาได้สองวันแล้ว ไม่มีอะไรจะแก้ตัว นอกจากคำขอโทษคะ
ตอน ราตรีสวัสดิ์ครับ
มองหน้า คนที่ยุ่งอยู่กับการเดี๋ยวแตะแขนแตะหน้าผากแล้วก็ก้มลงมาแตะปลายจมูกหนัก ๆ ที่หน้าผากร้อยแปดรอบแล้ว ก็เลยได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ นอนมองอยู่อย่างนั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
สงสัยอะไรตั้งเยอะแยะ แต่ก็ได้แต่นิ่งมอง เพราะไม่รู้ว่าควรจะอ้าปากพูดอะไร
เลยกลายเป็นคนใบ้ไปในทันที มองแล้วก็มองอีก มองแล้วก็คิดด้วยความสงสัย
ไอ้พี่เวย์นี่ทำหน้าอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง นอกจากหน้าหล่อ
ถามจริงๆ คิดยังไงถึงทำหน้าหล่อ เป็นอะไรมากหรือเปล่า นี่สงสัยจริงๆ นะ
ไม่ได้แกล้งสงสัย
“ไม่พอใจหรือไง มองหน้าอยู่ได้ ถ้าไม่พอใจ เดี๋ยวปรับปรุงใหม่อีกรอบรับรองประทับใจสุดยอดไม่รู้ลืม”
เอ้า ไหงเป็นงั้นไปได้ล่ะ เปล่าเลยครับพี่ ไม่มีปัญหาอะไรเลย
ใครจะกล้าไม่พอจายยยยยยยล่ะคร้าบบบบบบ เล่นตอบมาแบบนี้แล้วก็เลิกคิ้วขึ้น ทำหน้ากวน ๆ ใส่แล้วก็ยังจะวุ่นวายอยู่กับการแตะนั่นแตะนี่อยู่ได้ แบบนี้ใครมันจะกล้าไม่พอใจล่ะวะ ต่อให้เก่งมาจากไหน มีหรือจะกล้า เว้นแต่สายใจผู้นี้ วะฮะ ฮ่า
“เปล่าครับพี่ พอใจ พอใจมาก” ตอบออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจแต่ละล่ำละลักพูดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง แล้วก็พยายามจะผละออกห่างรัศมีของพี่เวย์หน้าหล่อ ที่ขมวดคิ้วแล้วก็ทำท่าจะสร้างความพอใจให้อีกเล็กน้อยเพื่อเป็นการยืนยันว่า อยากปรับปรุงให้ถูกใจจริง ๆ
“ไม่พอใจก็บอกมาตรง ๆ เนี่ยพร้อมแก้ตัว มีอะไรก็ว่ามาเลย ไม่พอใจตรงไหน”
โหหหหหหหหหหหห ก็บอกอยู่นี่ไงว่าพอใจดี พอใจมากกกกกก ยังจะไม่เชื่ออีกเหรอ
แล้วจะให้ทำยังไงถึงจะเชื่อละก๊าบบบบ แค่นี้ก็เชื่อจะแย่แล้ว จะเอาอะไรกับผมอีกวะพี่
คิดอะไรไม่ออก เวลาคับขันให้แกล้งตาย แล้วสายใจที่ทำตาเหลือกถอยห่างออกไปเล็กน้อยแล้วก็กลายร่างเป็นสายใจคอพับ หลับตาลงอย่างรวดเร็วทันใจ แถมยังมีเสียงเอฟเฟ็คประกอบเพื่อความสมจริง
“โอยยยยย ง่วง คร่อกฟรี้”
แกล้งหลับกันต่อหน้าต่อตา แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง
เวนิชถึงกับขำออกมาเสียงดังลั่น และจัดการแตะฝ่ามือลงบนเส้นผมของคนที่แกล้งหลับแล้วก็ลูบไล้เส้นผมของคนแกล้งหลับเบา ๆ
เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับพฤติกรรมประหลาดที่น่ารักเกินห้ามใจของคนที่นอนให้กอดเล่นคนนี้
“พี่อย่ายุ่งเด่ะ คนหลับอยู่ ยุ่งจริงวะ” โดนปัดมือออก แล้วจากมือที่แตะที่เส้นผมคราวนี้เลยกลายเป็นเลื่อนมาหยิกที่แก้มป่อง ๆ ขาว ๆ ของสายใจที่หรี่ตามองแล้วก็ร้องเสียงหลงเพราะเจ็บจากการโดนหยิกที่แก้ม
“โอ้ยยยยยยยยยย มันเจ็บนะโว้ยยยย เล่นอะไรของพี่วะ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์”
แหกปากโวยวาย แล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง คลำที่แก้มของตัวเองแล้วก็หันไปมองคนที่นอนหัวเราะชอบใจ สนุกตรงไหนวะ ขำอยู่ได้ ถามจริงๆ สนุกตรงไหน หัวเราะอยู่ได้ ประสาทหรือไงวะ แม่ง
หน้างอหงิกคลำแก้มของตัวเองแล้วก็เบะหน้า เพราะว่ารู้สึกเจ็บจริงๆ
แต่มันไม่ได้รู้สึกเจ็บที่แก้ม
แต่กลับไปรู้สึกที่อื่น
คราวนี้จากที่กำลังโมโห ก็เลยได้สำนึกว่าในเวลานี้ร่างกายอยู่ในสภาพไหนเมื่อก้มลงมองสำรวจร่างกายตัวเอง
ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านี่หว่า เหอะ เหอะ เหอะ ฮ่า ฮ่า
แล้วไอ้พี่เวย์ก็เหมือนกันเลย
มิน่าล่ะ หนาว ๆ พิกลเนอะ ลืมไปได้ยังไงวะเนี่ย
เผลอหลับไปนิดเดียว ตื่นขึ้นมาอีกที ก็เห็นหน้าพี่เวย์ลอยไปลอยมา เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวก็ทำหน้านิ่ง แล้วก็ยิ้มอีก
งง
บอกตรง ๆ ว่าไม่เข้าใจว่าจะเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวทำหน้านิ่งไปทำไม พยายามจะไม่คิดอะไร พยายามจะทำตัวให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เวลานี้ถึงเพิ่งจะสำนึกว่าทำอย่างที่คิดไม่ได้
อยู่ดีๆ ใบหน้าก็ร้อนวูบขึ้นมา เมื่อสายตาไล่เรื่อยไปที่ร่างกายของคนที่ยังนอนหัวเราะไม่เลิก รีบเบือนหน้าหนีในทันทีแล้วมือไม้ก็เริ่มสั่นแบบไม่ได้ตั้งใจ
เสื้ออยู่ไหนวะ กางเกงอีก ไปไหนแล้ว
เอ้า แล้วทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ โหหหหหห ไปอยู่ซะไกลเลย เอาไงดีล่ะนั่น ไปหยิบเลยดีมั้ย ก็ต้องไปหยิบน่ะสิ ถ้าไม่ไปจะเอาที่ไหนใส่
ถูกต้อง
เพราะฉะนั้นก็ต้องไปเอาเสื้อผ้า
ไม่ยาก
ง่ายนิดเดียวแค่ลุกขึ้นไปหยิบ
แต่ว่า.......
“เดี๋ยว เอ่อ เดี๋ยว ผม กะ กลับ บ้าน บ้านก่อนนะพี่....ดึกแล้วเนอะ ฮ่า ฮ่า”
ตลกตรงไหนไม่รู้......แต่รู้ว่าอยู่ดี ๆ ก็ตลกแทบตาย หัวเราะแห้ง ๆ สองสามทีแล้วก็ทำหน้าไม่ถูกขึ้นมา ใบหน้าเจื่อน ๆ กับหัวคิ้วที่เริ่มขมวดมุ่นเข้าหากัน ทำให้เวนิชที่นอนหัวเราะอยู่ต้องลุกขึ้นนั่ง และมองมาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะรั้งร่างของสายใจบ้า ที่กลายเป็นสายใจหน้าซีดให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“นี่...ดึกแล้ว ค้างเถอะ”
ค้างได้ไง จะค้างยังไง ไม่รู้ ไม่รู้ว่ะ ค้างยังไง
สายใจหน้าซีด กลายเป็นสายใจเลิ่กลั่ก ลุกลี้ลุกลน หันซ้ายหันขวาไม่ยอมมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด ตามองไปที่เสื้อผ้าที่ปลิวไปกองอยู่ที่ปลายเตียงห่างออกไป
รู้สึกอายจนไม่อยากเห็นหน้าเวนิชเลยสักนาทีเดียว
“มองหน้าพี่สิ....ห้ามมองที่อื่น...มองหน้าพี่ก่อนได้มั้ย”
มองได้ยังไง มองไม่ได้ มองไม่ได้ จะให้มองยังไง มันมองไม่ได้ ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ แต่เวลานั้นมันหยุดตัวเองไม่อยู่ ที่พอจะนึกขึ้นมาได้มันก็ทุเรศแล้วก็น่าอายเต็มทน แล้วจะให้ทำยังไง ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้
พยายามแล้ว พยายามจะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เวลานี้มันไม่ใช่ อยู่ดี ๆ ความรู้สึกอาย
มันก็ผุดขึ้นมา ผุดขึ้นเต็มไปหมดในหัว
“ไม่รู้ ไม่มอง ไม่เอาแล้ว ทำอะไรไปไม่รู้แล้ว ผมจะกลับบ้าน”
อายเกินจะมอง ผลักไสให้คนที่พยายามรั้งเอาไว้ให้ออกห่าง แต่ก็ได้รับการตอบกลับเหมือนเดิม
“มองหน้าพี่สิ ที่ทำไปไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่เพราะอะไรสาย เข้าใจใช่มั้ย”
ได้ผล
จากสายใจเลิ่กลั่ก หน้าซีด
กลายเป็นสายใจตัวแข็งทื่อ แก้มขาว ๆ กลายเป็นสีแดงเรื่อเมื่อเงยหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าของคนที่มองตรงมาอย่างแน่วแน่
“ที่พี่บอก....เราเข้าใจพี่ใช่มั้ย”
เข้าใจ
แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นหรือเปล่า
แล้วก็ไม่มั่นใจว่าที่เข้าใจมันจะถูก
“พี่ไม่ดี ไม่ทำให้ชัดเจน แต่ต่อไปนี้มันจะชัดเจน แบบไม่มีข้อสงสัยอะไรอีก แบบนี้ได้ใช่มั้ย”
อือ ได้
พยักหน้าหงึกหงักกลายเป็นเด็กว่าง่าย
แล้วเวนิชก็เลยต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง แล้วก็กลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้แทบไม่อยู่เมื่อมองกิริยาอาการของสายใจ แล้วก็ทำให้แทบจะหยุดความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว
ให้ตายเถอะวะ อยากจะบ้า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้
สายใจ
น้องสาย
นี่จะทำตัวน่ารักไปถึงไหน แค่ไหนที่จะพอ แค่ไหนกัน
“เออ แค่เนี้ยะ เข้าใจก็ดีแล้ว แล้วจะนั่งอยู่แบบนั้นทั้งคืนหรือไง มานอนได้แล้ว ง่วง”
ครับพี่ เข้าใจ
เข้าใจแล้ว
แล้วเอ่อทำไมต้อง ..... ง่า
“เข้าใจแล้วจะถอยไปไหน นอนด้วยกันก็ต้องกอดกัน เรื่องมาก”
อ้าว ก็กลัวพี่นอนไม่สบาย เลยต้องถอยหน่อย แล้วอีกอย่างกลัวพี่หายใจไม่ออกด้วย
ก็เลยต้องถอย แล้วก็อีกอย่าง......
“จูบราตรีสวัสดิ์นี่ทำไม่เป็นหรือไง เรื่องแค่นี้ต้องให้บอกเหรอ”
ห๊า......อะไรนะ อีกที อะไรนะ
ไอ้ที่ว่ามาเนี่ย....มันอะไรนะ
“ก็แค่ทำแบบนี้....ยากตรงไหน”
แบบนี้ที่ว่า คือการที่พี่เวย์หน้าเฉย พูดอะไรง่าย ๆ แล้วก็ก้มลงแตะริมฝีปากลงที่หน้าผากหนึ่งที ที่แก้มหนึ่งที แล้วก็กดริมฝีปากหนัก ๆ ลงมาที่ริมฝีปากของสายใจที่นอนมองหน้าคนสอนแล้วก็ได้แต่เบิกตากว้าง หลังการสาธิตเสร็จเรียบร้อย
ไม่ได้พูด นอนตัวแข็งทื่อ แล้วร่างกายก็ถูกรั้งเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคนที่พูดจาไม่เข้าหู แต่กลับทำหน้ายิ้มตาเยิ้มได้ตลอด ผิดกับคำพูดลิบลับ
แสงไฟจากโคมไฟหัวเตียงดับลง
พร้อมกับที่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายที่กอดกระชับแนบชิด
ถึงอยากพูดก็พูดไม่ออก ได้แต่นอนกระพริบตาปริบๆ ในความมืด ด้วยความสับสนมึนงงไม่เข้าใจ
แต่ถ้าขืนสงสัยมากไปกว่านี้คงไม่ต้องหลับต้องนอน
คิดไปก็เท่านั้น ยิ่งคิดก็จะยิ่งสงสัยจนทำให้หลับตาลงไม่ได้
สุดท้ายได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ซุกซบใบหน้าแนบเข้าหาแผ่นอกกว้างของคนกอดด้วยความเขิน
พี่เวย์พูดจาเหมือนคนปกติได้ด้วยเหรอ เพิ่งจะรู้
พูดอะไรวะ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างไอ้พี่เวย์มันจะพูดได้
แต่ก็เอาเถอะ พูดแบบนี้บ่อย ๆ ก็ดี ฟังแล้วมันชื่นใจ
นอนอมยิ้มเงียบๆ ออดอ้อนไปโดยไม่รู้ตัว
และสิ่งที่สายใจทำ ก็ทำให้คนกอดที่เหลือบสายตามองร่างในอ้อมแขนหุบยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
สายใจทำบ้าอะไรกันล่ะนั่น เล่นเข้ามาซุกมาซบแบบนี้ อยากให้ยิ้มให้ตายหรือไง
คิดแล้วก็กลุ้มใจนัก ไม่รู้ต่อไปจะจัดการกับเด็กบ้าคนนี้ต่อไปยังไง
ไม่อยากเชื่อที่วันหนึ่งจะมีความรู้สึกให้กับสายใจได้ถึงขนาดนี้
เด็กบ้าที่ทำให้โมโห ทำให้ยิ้ม ทำให้โกรธ ทำให้ดีใจ ทำให้เสียใจ
ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมีความรู้สึกแบบนี้อีกครั้ง
ไม่เคยคิดจะรู้สึกอะไรไปมากกว่าการแกล้งเล่นสนุก ๆ
แต่สุดท้ายกลับไม่เป็นอย่างที่เคยคิดเลยสักนิด
และในเวลานี้สายใจทำให้รู้สึกดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แปลกใจ
แต่ก็ดีใจ
ดีใจจนต้องนอนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
และกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เพราะอยากบอกความรู้สึกผ่านทางร่างกายให้สายใจได้รับรู้
“ฝันดีนะครับ น้องสาย....ราตรีสวัสดิ์ครับเด็กดี”
TBC…..
ขอบคุณที่เข้ามอ่านนะคะ
หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012 (อ่าน 270779 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก