หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[aeecd]

รอ รอ รอๆๆๆ ตอนนี้ก็ยังชอบเรื่องนี้ไม่เปลี่ยน
น้องทู่ฟักไข่??

[Keniji Teruyama]

กอดรวบสี่ห้าคนข้างบน  รอก่อนนะ  ขีด ๆ แก้ ๆ อยู่  แล้วจะพาบันมาส่งครับ

// เคนอิจิ

[Poseidon]

จิ้มคนข้างบน
รอๆๆๆบันนี่ อิอิ

[Keniji Teruyama]

Chapter 32

    มือซ้ายของบันที่ล้วงแล้วควานไปมาตรงหน้าอกของเคนตะนั้น  ก่อให้เกิดความรู้สึกหลายอย่าง  ทั้งจั๊กจี้จนอยากหัวเราะ  แต่ก็สงสารไม่อยากปลุกให้คน
ที่หลับฝันหวานอยู่นั้นตื่นขึ้นมา  บันใช้มือซ้ายแหวกยูกาตะเจ้านายแล้วทำท่าเหมือนกำลังหาซิปที่รูดเปิดหน้าอก  แต่เมื่อจนแล้วจนรอดก็ยังหาไม่เจอซักที 
บันเลยเบียดตัวเข้ามาแล้วซุกหัวเข้ากับอกของเคนตะแทน  ผมนุ่มเหมือนขนแมวของบันถูไปมาตรงซอกคอของหนุ่มญี่ปุ่น  กลิ่นแชมพูเด็กที่หอมกลิ่นผลไม้
ก็โชยออกมาเบา ๆ  ทำให้เคนตะทำตัวไม่ถูก  เขากะพริบตาถี่ ๆ มองดูหัวฟูฟ่องของบัน  และไม่กล้าหายใจแรง  เวลาผ่านไปนานหลายนาทีก่อนเคนตะจะใช้
แขนซ้ายที่เหยียดยาวออกไปวางบนหมอนของบัน  งอเข้ามาแล้วลูบต้นคอรวมถึงสัมผัสผมสีดำสนิทของคนที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นเบา ๆ

‘ ผมนุ่มเหมือนขนกระต่าย ’
เคนตะคิดในใจ

บันพึมพำเบา ๆ ในคอ  มือที่เคยซุกไปในหน้าอก  ตอนนี้เปลี่ยนเป้าหมายไปยังหัวของเคนตะ  บันลูบหัวเจ้านายไปมาเหมือนกับกำลังสำรวจและหาใบหูยาว ๆ
ที่ควรจะขึ้นมาจากหัวของกระต่ายยักษ์

“ พ่อเอาแกไปไว้ที่ไหนนะหลันชิง  แล้วหลันเหอสบายดีหรือเปล่า  ทำไมฉันเปิดดูหลันเหอไม่ได้  อืมม ”
บันพึมพำออกมาเป็นภาษาไทย  และพัฒนาการอีกขั้นของบันคือ  ตอนนี้ได้ยกขาซ้ายขึ้นมาพาดบนเอวของเคนตะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

       เคนตะพยายามกล่อมตัวเองให้หลับอีกครั้ง  ขณะนี้ยังอยู่ในช่วงเช้ามืด  ทำให้ยังพอมีเวลานอนอีกพอสมควร  เขาใช้นิ้วมือจับเส้นผมของบันไปมา
แล้วหลับตาลง  ความหนาวของอากาศด้านนอกบวกกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศในห้อง  ทำให้ร่างที่นอนกอดก่ายเคนตะอยู่นั้นค่อย ๆ เบียดตัวหา
ความอบอุ่น  เคนตะอาศัยแสงสว่างรำไรที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา  แอบสังเกตดูใบหน้าของคนที่กอดเขาอยู่  ตอนนี้บันมีรอยยิ้มบนใบหน้า  นาน ๆที
ก็จะพึมพำออกมาครั้งนึง  ผมหน้าที่ฟูฟ่องปิดหน้าผากเพราะเมื่อคืนเจ้าตัวนอนตอนผมยังไม่แห้ง  ถูกเคนตะใช้ฝ่ามือกดและเขี่ยไปมาเบา ๆ  หนุ่มญี่ปุ่น
คิดว่าบันคงกำลังฝันดี  เพราะหน้าตากับท่าทางของบันดูเหมือนคนกำลังมีความสุขมาก   ตอนนี้บันล้วงเข้ามาในยูกาตะแล้วกอดเขาด้วยแขนซ้ายไว้แน่น

# # # # # # # # # # # #


“ คอนนิจิวะ  สวัสดีตอนกลางวัน  ตื่นนอนได้แล้วกระต่าย  มัวแต่กระโดดไปมาในฝันเดี๋ยวไม่มีแรงเที่ยว ”
เคนตะกระซิบข้างหูคนนอนขี้เซาเบา ๆ ตอนนี้เจ้านายของบันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ หนึ่ง  สอง  สาม  ตื่นได้แล้วเจ้าเด็กขี้เซา ”

“ หือ  ฮืม ”
บันหรี่ตาสู้กับแสงจากหน้าต่างที่เคนตะเพิ่งดึงผ้าม่านออก  นอนพลิกตัวอีกสามสี่ทีก็หันไปมองนาฬิกาแขวนข้างผนัง

“ คอนนิ ….. จิวะ  เคนตะซัง  ขอโทษที่เข้ามารบกวนห้องคุณนะครับ  เมื่อคืนเผลอหลับไปจนได้ ”
บันขยี้ตาในท่านั่งขาเหยียดยาวบนเตียงของเคนตะ

“ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันเร็วเข้า  เราจะลงไปกินข้าวกัน ”
เคนตะพูดเสียงใส  ดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้านายของบันจะอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ 

“ งั้นเจอกันที่ห้องอาหาร………….. ไม่เอาดีกว่า  เดี๋ยวผมมาเคาะห้องนะครับ  แล้วไปด้วยกัน ”
บันขยับเสื้อผ้าหลุดลุ่ยให้เข้าที่  มือขวาจัดการสางผมที่ฟูให้เรียบร้อย  ก่อนจะเดินงง ๆ ออกไปจากห้องพักของเคนตะ

“ เดี๋ยว ๆ ลืมของเอาไว้ ”
เคนตะเดินไปหยิบเอาไข่ไก่ที่บันยังฟักไม่เสร็จมายื่นให้

“ ขอบคุณฮะ ”
บันประคองไข่ไว้ในอุ้งมือซ้ายแล้วบิดประตูเดินออกไป

“ คาวาอิ ”
เคนตะหัวเราะแล้วส่ายหัวตามคนที่เดินงง ๆ ออกไป

# # # # # # # # # # # #

       บันใส่ชุดป้องกันความหนาวเต็มยศขณะลงมาทานอาหารกลางวัน  อากาศเย็น ๆ ในช่วงเช้า  ตอนนี้กลายมาเป็นอากาศหนาว  รถยนต์ที่จอดอยู่อีก
ฟากของถนน  เริ่มขาวโพลนไปด้วยเกล็ดหิมะ  บันมองถนนกับคนจอแจข้างนอกได้ไม่นานก็ถูกเคนตะสะกิดให้ไปตักอาหารที่จัดเรียงไว้อย่างสวยงาม
บนบาร์หินอ่อน  บันกวาดสายตามองหาซุปร้อน  แล้วก็เจอกับหม้อแบบอุ่นด้วยไฟฟ้า  พ่อครัวที่ยืนฝั่งตรงข้ามบอกกับบันว่าวันนี้มีซุปหอยเป๋าฮื้อ ซุปเห็ด
ซุปฟักทอง  และซุปผัก   บันชะโงกหน้าดูสีสันของซุปแล้วเลือกเอาหม้อที่มีสีน่ากินที่สุดมา

“ เดี๋ยวตัวแทนของโรงแรมจะเอาตั๋วเครื่องบินมาให้ครับเคนตะซัง  ออกพรุ่งนี้สิบเอ็ดโมง ”
บันพูดกับเคนตะแล้วเป่าซุปที่มีควันลอยขึ้นมานั้นเบา ๆ

“ วันนี้ว่าจะพาไปเดินซื้อของซักหน่อย  แต่โชคไม่ดี  หิมะตกหนัก  เราคงออกไปไหนไม่ได้  บันนี่คงต้องไปซื้อของที่โตเกียวแทนซะแล้วล่ะ
เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนกันต่อนะ ”
เคนตะพูดยิ้ม ๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มเนื้อปลาทูน่าในจานไปมา

“ นอนอีกเหรอ  เคนตะซังง่วงมากเหรอครับ ? ”

“ ก็ …………  ผมเพิ่งค้นพบความสุขในการนอน   เดี๋ยวเราไปนอนกันอีกนะบันนี่ ”
เคนตะพูดแล้วยิ้ม  จากนั้นก็เกาคอเกาหูทำท่าแปลก ๆ

“ ไม่สบายหรือเปล่า  เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนแล้วผมจะเอายามาให้นะครับ ”
บันทำหน้าสงสัยเจ้านาย    เคนตะไม่ใช่คนจับเจ่าอยู่กับที่  ปกติแม้หิมะจะตกหนักหรือมีพายุฝนฟ้าคะนอง  เจ้านายของบันก็จะต้องหากิจกรรม
ทำให้ได้  อาจจะไปเดินดูของในร้านหรือช็อปต่าง ๆ ไม่ก็ไปเดินเตร่อยู่ในห้างสรรพสินค้า  เพื่อมองหาช่องทางขายของ

บันลุกขึ้นไปตักซุปผักข้น ๆ ที่มีกลิ่นหอมมาให้เคนตะ  พร้อมกับกำชับแกมขู่เข็ญให้เจ้านายกินให้หมด

“ ซุปผักตากแห้งครับ  คล้าย ๆ กับซุปคอมบุของญี่ปุ่นนั่นแหละ  เนี่ยต้มใส่หมูสามชั้นด้วยนะ  กินแล้วร่างกายจะได้อบอุ่นไงครับ ”
บันคะยั้นคะยอให้เจ้านายกินซุปที่อยู่ตรงหน้า

“ บันนี่  ผมถามอะไรหน่อยสิ ? ”
เคนตะถามบัน  แล้วจ้องซุปผักอยู่ประมาณสามวินาทีก่อนจะใช้ช้อนตักลงไป

“ อะไรครับ ? ”
บันพยายามใช้ส้อมกับช้อนตัดแผ่นแป้งที่ห่อเกี๊ยวทอดให้ออกจากกัน  หลังจากหน้าดำหน้าแดงอยู่สองสามอึดใจ  เกี๊ยวทอดครึ่งซีกก็กระเด็นและทิ้งตัว
ไปตกลงในถ้วยซุปของเคนตะอย่างสวยงาม

“ ขอโทษครับ ! ”
บันยิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบใช้ช้อนในมือเคนตะตักเกี๊ยวทอดออกมาวางในจานตัวเอง

“ เคนตะจะถามอะไรนะครับ ? ”

“ คือผมได้ยินบันนี่พูดถึงพ่อบ่อย ๆ  แสดงว่าตอนอยู่บ้านที่เมืองไทย  บันนี่ยังนอนกับพ่อเหรอ ? ”
เคนตะใช้ส้อมตักเอาใบผักเหี่ยว ๆ ที่มองดูคล้ายกับสาหร่ายนั้นขึ้นมา  ก่อนจะม้วนใส่เข้าไปในปาก

“ ผมน่ะเหรอพูดถึงพ่อบ่อย ๆ เคนตะเอาอะไรมาพูดครับ ? ”

เคนตะหัวเราะฮึ ๆ ในคอแล้วแอบคิดในใจ
‘แล้วใครกันที่กอดคนอื่นจนแน่นแล้วร้องหาพ่อ ’

“ ก็บันนี่พูดว่าพ่อ พ่อ ตอนที่หลับอยู่น่ะสิ ”
เคนตะยักคิ้วแล้วมองหน้าบันที่กำลังเป็นสีแดงระเรื่อ  บันนึกอายตัวเองที่เก็บเอาเคลวินมาฝัน  ส่วนเคนตะก็คิดไปว่าบันเขินตัวเองที่ทำนิสัยเหมือนเด็กอ้อนพ่อ

“ ไม่ต้องอายหรอกนะ  ผมไม่ล้อหรอก  ดูน่ารักดี ”
เจ้านายของบันยิ้มอารมณ์ดีแล้วชูนิ้วโป้งข้างขวาให้บัน

“ ผมก็ลืมไปว่าเคนตะซังฟังภาษาไทยออก  ในฝันผมถามหาพ่อจริง ๆ แต่เป็นพ่อ ”

“  คาวาอิ ……..  ต่อไปจะคิดว่าผมเป็นพ่อก็ได้นะ  แล้วเราก็  นอนด้วย … เอ่อ   กัน  ก็ได้นะ ”
เคนตะพูดพร้อมกับเท้าคางยิ้มไปด้วย

“ เคนตะซังไม่ได้ป่วยจริง ๆ เหรอครับ ? ”

“ ผมสบายดี  เร็วสิ  รีบ ๆ กิน  จะได้ไปนอนกัน  หนาวจะแย่ ”

# # # # # # # # # # # #

“ เคนตะซังคืนห้องผมไปแล้ว  แล้วจะให้ผมไปนอนที่ไหนล่ะครับ ? ”
บันยืนงงอยู่หน้าห้อง

“ ก็นอนด้วยกันสิ  เอาไข่ใบนั้นมาฟักต่อในห้องผมก็ได้นะ  เข้าไปสิ ”
เคนตะดันบันเข้าไปในห้องพัก

“ แค่นอนด้วยเมื่อคืนก็เกรงใจจะแย่  เคนตะคงนอนเกร็งเหลือตัวนิดเดียวเพราะผมนอนไม่นิ่ง  ชอบกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ”
บันร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความเกรงใจ  โดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนและตอนเช้าตัวเองก็ถูกเคนตะกอดเอาไว้เหมือนกัน

“ คนไทยนี่ขี้เกรงใจจริง ๆ   นี่ผมเริ่มเวียนหัวแล้วสิ  อยากนอนพัก  บันนี่ก็ต้องมานอนเป็นเพื่อนผมด้วย ผมไม่ชอบให้ใครมาดูตอนผมหลับ  เราควรหลับไปด้วยกัน ”
เคนตะถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดยูกาตะตัวเมื่อเช้า  เป็นยูกาตะตัวที่บันดึงและแหวกจนยับยู่ยี่

“ งั้นผมจะตั้งนาฬิกาเอาไว้ห้าโมงเย็นนะครับ  เราตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวเย็นกันตอนหกโมง ”
บันทำหน้างง ๆ กับท่าทางของเจ้านาย  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“ เอางั้นก็ได้   มาสิ มานอนตรงนี้ ”
เคนตะตบหมอนแล้วล้มตัวลงไปนอนรอ

“ ครับรู้แล้ว  วันนี้เคนตะดูแปลกจังนะ  เหมือนไม่ใช่เคนตะซังคนเดิม ? ”

# # # # # # # # # # # #

       อากาศที่สนามบินนานาชาตินาริตะหนาวเหมือนกับเซี่ยงไฮ้  แต่หนาวจากฝนที่ตกหนักไม่ใช่หนาวจากหิมะ  และกว่าเคนตะกับบันจะขึ้นรถไฟเพื่อเข้า
ไปในโตเกียวได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร  บันนั่งกอดกระเป๋าเดินทางแล้วแนบคางลงกับหลังมือเย็น ๆ ของตัวเอง  ส่วนเคนตะดูจะไม่สบอารมณ์กับพายุฝนนี้
ซักเท่าไหร่  เขาบอกกับบันว่า  ถ้าจะให้รถจากที่บ้านมารับก็คงต้องรอนาน  สู้นั่งรถไฟจากสถานีเข้าไปดีกว่า  จะได้รีบกลับไปแช่น้ำอุ่น ๆ ที่บ้าน

“ เคนตะซังครับ  ถ้าไม่สะดวก  จะให้ผมไปนอนโรงแรมก็ได้นะครับ  ผมไม่อยากรบกวน … ”

“ มาอีกแล้วโรคเกรงใจของคนไทย  นี่บันนี่  คนญี่ปุ่นเขาถือรู้หรือเปล่า  ธรรมเนียมที่นี่มาถึงต้องนอนด้วยกัน กินด้วยกัน  ทำตัวให้สบายที่สุด
เหมือนคนไทยไง  ใครไปถึงบ้าน  คนไทยก็ต้อนรับอย่างดี  เราชาวญี่ปุ่นก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน ”
เคนตะเปลี่ยนสีหน้าบึ้งตึงเพราะสภาพอากาศขมุกขมัวมาพูดกับบันด้วยรอยยิ้ม

“ ผมขอโทษครับ ”


“ คืนนี้นอนด้วยกันอีกนะ แล้วก่อนนอนก็อาบน้ำด้วยกัน ”
เคนตะยิ้ม

“ ธรรมเนียมที่นี่แขกต้องนอนกับเจ้าของบ้านด้วยเหรอครับ ? ”
บันทำหน้าสงสัย

“ เอ่อ  ก็คงอย่างนั้น  เอาน่า  เราจะได้คุยกันไง  แล้วบันนี่จะได้ไม่เหงา  จากบ้านมาไกล ๆ ต้องมานอนคนเดียวก็ไม่ดีเท่าไหร่  จริงไหม ?  ”

   รถจากบ้านของเคนตะเข้ามารออยู่แล้วที่สถานีปลายทางโตเกียว  เมื่อไปถึงก็มีผู้ชายวัยกลางคนที่เคนตะเรียกว่าคุณมัตซึดะเข้ามาเอากระเป๋าไปเก็บ
ไว้ท้ายรถแล้วกางร่มเข้ามารับก่อนจะพาไปยังบ้านพักของครอบครัวโมริตะที่ตั้งอยู่ชานกรุงโตเกียว  บันเอามือถูกระจกข้างรถที่เป็นฝ้าไอน้ำแล้วมองดูเมืองหลวง
ของประเทศญี่ปุ่นด้วยความตื่นเต้น  โตเกียวนี้มีคนมากเหมือนกับเซี่ยงไฮ้ของจีน  แม้ตอนนี้ฝนจะตกหนัก  แต่บันก็เห็นคนอยู่มากมาย  ช่วงจังหวะที่เคนตะส่งภาษา
ญี่ปุ่นกันกับคุณมัตซึดะนั้น  บันก็ทำตัวเป็นนักเดินทางด้วยการค้นเอาหนังสือนำเที่ยวฉบับภาษาไทยขึ้นมากางดู  แม้จะอ่านตัวญี่ปุ่นส่วนใหญ่ที่เห็นนอกรถไม่ออก 
บันก็สังเกตตัวคันจิและสัญลักษณ์สำคัญต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่นอกรถแทน  สถานที่สำคัญซึ่งเคยเจอในหนังสือและภาพยนตร์การ์ตูนเริ่มปรากฏให้เห็น  ทั้งพระราชวัง
อิมพีเรียลในเขตชิโยดะกับโตเกียวทาวเวอร์ในเขตมินาโตะ  บันอ่านหนังสือที่มีภาพประกอบสลับกับการชะโงกดูนอกหน้าต่างรถ  จนผ่านไปราวสามสิบนาที  เคนตะ
ก็เอาฝ่ามือมากางปิดหน้าหนังสือแล้วหัวเราะ

“ มีไกด์พาเที่ยวอยู่ด้วยทั้งคน  เก็บหนังสือนี่ไว้ซะกระต่ายน้อย ”

“ อ่านเอาไว้กันหลงน่ะครับ  มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองก็ควรรู้จักทางหนีทีไล่เอาไว้บ้าง  ไม่งั้นจะลำบาก ”
บันยิ้มแล้วคิดถึงตอนที่ไปไต้หวันแล้วติดอยู่ในบ้านซินเฟิง

“ ไหนบอกมาซิ  อยากไปเที่ยวไหนในโต๊ะกิโยะ  ”
เคนตะพูดแบบคนอารมณ์ดี

“ ไม่รู้สิครับ  ไม่รู้จักซักที่  แนะนำหน่อยสิครับไกด์ ”
บันพับหนังสือนำเที่ยวแล้วหันมายิ้ม

“ ผมเห็นบันนี่ชอบมองดูไฟตอนกลางคืน  แสดงว่าชอบเดินเที่ยวกลางคืน  แบบนี้เราต้องไปเดินชินจูกุ  หรือว่าจะไปดูเสื้อผ้าสวย ๆ ที่ชิบูย่าก็ดีนะ ”
เคนตะนิ่งไปเหมือนกำลังวางแผนการเดินทาง

“ แล้ว ฮาราจูกุกับกินซ่า  เขาขายอะไรบ้างเหรอครับเคนตะซัง ”
บันจินตนาการเอาเองว่า  ย่านกินซ่าคงคล้ายกับเยาวราชเมืองไทยที่มีของกินขายเยอะ ๆ และราคาคงไม่แพงเพราะคิดเอาเองว่า  กินซ่าคงคล้าย ๆ กับเกี๊ยวซ่า

“ กินซ่าก็ขายของแบรนด์เนมแพง ๆ แล้วก็มีห้างหรูหราเยอะมาก  เหมือนกับแยกอะไรนะที่มีพระพรหมของเมืองไทย  ตรงที่มีห้างสรรพสินค้าติด ๆ กัน ”
เคนตะตอบบันแล้วถามต่อ

“ แยกราชประสงค์ครับ ”

“ นั่นแหละ  กินซ่าก็คล้ายกับที่นั่น  ส่วนฮาระจูกุ  ก็เป็นที่ที่วัยรุ่นชอบแต่งตัวมาแข่งกัน  บันนี่อยากไปไหมล่ะ ? ”

บันได้แต่ยิ้มกลับไปเพราะยังงงกับความหลากหลายของแหล่งเที่ยวในโตเกียวที่เจ้านายพูดให้ฟัง

“ กิ ๆ กุ ๆ จำได้ไม่หมดหรอกครับ  เดี๋ยวไปไล่ดูใหม่   และถ้าไม่ไกลมาก  ผมมาเองก็ได้นะครับ  สอนผมขึ้นรถไฟไปกลับก็พอ ”

“ ผมก็อยากเดินเที่ยวเหมือนกัน ”
เคนตะยักคิ้ว

       บ้านของเคนตะหรือจะเรียกให้ถูกต้องว่าบ้านโมริตะ  ตั้งอยู่ชานกรุงโตเกียว  เป็นบ้านที่ตั้งอยู่บนเนินคล้ายกับบ้านของเคลวินในฮ่องกง  กำแพงด้านนอก
ของบ้านโมริตะก่อขึ้นด้วยหินแกรนิตที่ทับกันเป็นชั้น  ประตูบ้านเป็นไม้สีเข้มบานใหญ่ซึ่งสามารถขับรถยนต์ผ่านเข้าไปได้  เมื่อเข้าไปถึงในบริเวณบ้าน  จะสัมผัส
ได้กับความเป็นระเบียบเรียบร้อยของคนญี่ปุ่น  บันเห็นสนามหญ้าสีเขียวสดที่ประดับไปด้วยหินทรายกับหินแกรนิตก้อนใหญ่  สนามหญ้าสีเขียวนั้นมีจุดกึ่งกลาง
เป็นต้นสนญี่ปุ่นใบละเอียด  รูปร่างบิดไปมาเหมือนบอนไซขนาดใหญ่  บ้านโมริตะเป็นบ้านกึ่งไม้กึ่งปูน  หรือจะมองอีกแง่ก็ต้องบอกว่าเป็นบ้านกึ่งญี่ปุ่นกึ่งตะวันตก
โดยงานไม้ที่เป็นระเบียง  หน้าต่างประตู  รวมถึงหลังคาจะเป็นแบบญี่ปุ่น  ส่วนผนังและโครงสร้างอื่น ๆ จะสร้างแบบตะวันตก

“ ขอต้อนรับสู่บ้านโมริตะนะบันนี่  เข้าไปสิ  แม่ผมรออยู่ ”
เคนตะสะกิดบันที่ยืนหมุนตัวดูท้องฟ้ารอบ ๆ บ้าน

“ คือว่า  เคนตะเคยบอกผมไม่ใช่เหรอครับว่าบ้านของเคนตะมองเห็นฟูจิซังได้ ? ”
บันทำหน้าสงสัย

“ เห็นสิ  แต่ต้องรออากาศดี ๆ นะ  ฟูจิซังอยู่ที่ชิซุโอกะ  ต้องรอฟ้าเปิดเราถึงจะเห็น  วันนี้ฝนตกหนัก  ต้องรอวันอื่น ”
เคนตะนึกเอ็นดูความช่างจดช่างจำของบัน  เขาเคยพูดเรื่องบ้านของเขาให้ฟังครั้งเดียวและบันก็จำได้

“ ถ้าฝนตกทุกวันก็อดน่ะสิครับ  เสียดายจริง  มาญี่ปุ่นแล้วไม่เจอฟูจิซังก็เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง ”
บันบ่นเบา ๆ แล้วเดินตามคุณมัตซึดะเข้าไปในบ้าน

“ จะได้เจอท่านประธานไหมครับเคนตะซัง ? ”
บันกระซิบถามเจ้านายเบา ๆ

“ ไม่เจอหรอก  พ่อผมไปกาตาร์ยังไม่กลับ  ที่บ้านมีแค่แม่กับพี่ชายของผม ”

“ พี่ชายเหรอครับ ? ”

“ เดี๋ยวก็เห็นเอง ”
เคนตะเลื่อนประตูที่ทำด้วยไม้และกระดาษออก  ก่อนจะเคาะรองเท้าแล้วพยักหน้าให้บันทำตาม  เขาเดินหิ้วรองเท้าเข้าไปแล้วเปิดตู้ข้างทางเดิน
จากนั้นก็ใส่รองเท้าเข้าไปในชั้นที่ทำด้วยไม้

“ เงียบหน่อยนะ  บ้านผมมีคนอยู่ไม่เยอะ  เราชอบความเงียบน่ะบันนี่ ”
เคนตะหันกลับมายิ้มให้บันที่เดินย่องตามหลังมา  เพราะไม่ชินกับพื้นที่ดูเหมือนฟูกกระดาษนุ่มเท้า


“ มาถึงกันแล้วเหรอ  รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทานข้าวที่ห้องโถงกลาง  อุซางิคุงด้วยนะจ๊ะ  เคนตะพาอุซางิไปที่ห้องเลยนะ ”
ผู้หญิงในชุดเดรสลายดอกไม้มีผ้ากันเปื้อนสีขาวประดับระบายเดินออกมาจากภายในบ้าน  และเข้ามาส่งยิ้มให้เคนตะกับบัน 
เคนตะนั้นตรงเข้าไปกอดเธอไว้  ส่วนบันทำหน้าเหรอหราแล้วหันไปมองหาอุซางิข้างหลัง

“ ไม่ต้องมองหาใครหรอก  แม่หมายถึงบันนี่   คนญี่ปุ่นเรียกกระต่ายว่า  うさぎ  อุ ซา งิ  แปลว่ากระต่ายยังไงล่ะ ผมเล่าเรื่องบันนี่ให้แม่ฟังอยู่บ่อย ๆ ”
เคนตะอธิบายให้บันฟังก่อนจะพูดต่อ

“ บันนี่  นี่แม่ผมเอง  คุณคุรุมิ โมริตะ  มีอาชีพเป็นแม่บ้านและแม่ของแฝดโมริตะ ”
ทันทีที่เคนตะแนะนำเสร็จ  บันก็ยกมือไหว้ตามธรรมเนียมไทย  ก่อนจะโค้งตัวจนตูดชี้

“ สวัสดีครับคุณคุรุมิ  ผมชื่อบัน  ขอฝากตัวด้วยครับ ”
ทันทีที่บันแนะนำตัวเสร็จ  คุณคุรุมิก็เข้ามากอดแล้วจูบแก้มทั้งสองข้างเบา ๆ

“ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเราอย่างเป็นทางการนะอุซางิคุง ทำตัวตามสบาย  นึกซะว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอนะ  ตอนนี้รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าวได้แล้ว
ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่  ฉันจะถือว่าเธอเป็นลูกชายคนเล็ก  ดังนั้น  ห้ามดื้อกับฉัน  ต้องเชื่อฟังที่ฉันพูดทุกอย่าง  เข้าใจไหมจ๊ะอุซางิคุง ? ”

“ ไฮ้  เข้าใจแล้วครับคุณคุรุมิ ”
บันดูจะขัดเขินกับชื่อใหม่ที่แม่ของเคนตะเรียกเขาเล็กน้อย

“ จุนอยู่ไหนครับแม่ ? ”
เคนตะชะเง้อคอมองดูห้องนั่งเล่นที่อยู่ใกล้ ๆ

“ ว่ายน้ำอยู่ในสระนู้นแน่ะ  เดี๋ยวก็จะขึ้นมากินข้าวเย็นพร้อมกันกับเรา  รีบพาอุซางิคุงไปสิเคนตะ  เดินทางมาไกลคงหิวแย่  ใช่ไหมจ๊ะ ? ”
คุณคุรุมิเข้ามาบีบแก้มบันเบา ๆ

“ แก้มนุ่มนิ่มจริง  รีบไปสิ  แล้วเราค่อยคุยกัน ”

# # # # # # # # # # # #

 “ ชื่อผมเหมือนเซเลอร์มูนเลยครับเคนตะซัง ”
บันขยับยูกาตะลายกระต่ายสีชมพูบนพื้นขาวไปมาแล้วถามเจ้านายที่พาเดินออกมายังห้องโถงใหญ่ของบ้าน  ตอนนี้เคนตะก็อยู่ในชุดยูกาตะเหมือนกัน 
แต่เป็นยูกาตะลายคลื่นทะเลสีครามสวยงามและดูเป็นผู้ใหญ่กว่าลายกระต่ายสีชมพูของบันมาก

“ ก็อุซางิจังในเซเลอร์มูนก็หมายถึงกระต่ายเหมือนบันนี่ไง  อุซางิจัง  อุซางิคุง  น่ารักดีไหม ? ”

“ ไม่ดีครับ  ผมเป็นเซเลอร์มาร์สต่างหาก  เพราะผมเกิด 17 เมษายน  วันเดียวกับ ฮิโนะ เร  ”
บันหัวเราะ

“ ไม่เอา ๆ บันนี่เป็นเซเลอร์มูนนั่นแหละเหมาะแล้ว  ซุ่มซ่ามซุกซนน่ารักเหมือนกัน  นอนขี้เซาเหมือนกัน  แถมชื่อก็ยังเป็นอุซางิเหมือนกันด้วย ”
เคนตะยิ้มแล้วส่ายหัวปฏิเสธคำพูดของบัน

“ ผมไม่อยากเป็นพระจันทร์แบบเซเลอร์มูนหรอกครับ  ผมไม่ใช่พระจันทร์  แต่ผมเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์  พระจันทร์น้ำแข็งด้วยครับ  ”
บันฉีกยิ้มให้เคนตะที่ทำหน้าไม่เข้าใจ

“ หิวแล้วครับ  ไปกันเถอะ ”


= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

จบตอนที่ 32  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ  // เคนอิจิ

[Keniji Teruyama]

เอาบันมาส่งครับ  ตอนเด็กเคยดูเซเลอร์มูนกันป่ะ ?  หรือว่าดูดราก้อนบอลแซดกับโดราเอมอนกัน  เคนอิจิดูหมดล่ะครับ

ชอบเซเลอร์คนไหนกันครับ  อยากรู้อ่ะ  ผมชอบเซเลอร์มาร์สครับ  จริง ๆ ชอบหมด  แต่ชอบบุคลิกของเรจังมากกว่าคนอื่น

กดบวก ให้ย้อนหลังนะครับ

= = = =

ใครชอบอ่านเรื่องสั้นบ้างครับ  เคนอิจิลงเรื่องสั้นไว้ที่กระทู้นี้ ถ้าชอบนิยายหวาน ๆ ไม่ดราม่าก็ลงไปอ่านดูนะ  ฝากไว้ด้วยครับ

v
v
v

[เรื่องสั้นจบในตอน] โดย เคนอิจิ

[NOoTuNE]

 


มาแล้ว

[aorpp]

บันนี่อย่าลืมพระจันทร์น้ำแข็งน้า
กลัวจริงๆ เคนตะเริ่มมาหลงความน่ารักของบันนี่แล้ว
+1 

[Keniji Teruyama]

^

^

^

จิ้มสองคนข้างบน  นอนดึกกันจั๊งงงง  กดบวกคืนซะเลย 

[fuku]

รอซับน้ำตาของเคน(ตะ)ซัง

อิอิ เผลอยกหัวใจให้กระต่ายเอาไปเล่นซะแล้ว
หวังว่าจะรู้ตัวเร็วๆ จะได้ไม่เจ็บหนักนะคะ

[indy❣zaka]

เค้าชอบยูเรนัส >.<

บันจังคาวาอิที่ซู๊ดดดดดดด

[A-J.seiya*]

อ่อยยยยยย +1 ก่อน
บันนี่ หนูโดนหาเศษหาเลยนะลูก
น่าจะบอกไปให้เคลียร์
คุณเคนตะ ก็ หยอดเอาแบบไม่เปิดเผย ไม่ชอบแบบนี้อ่ะะ
เอาเคลวินกลับมาา น้าาาาา เคนจิ!!

[noy]

ตกลงบันนี่ช่วยเคลวินยังไง หรือยังไม่เฉลยหว่า

บันนี่น่ารักเหมือนเดิม

ขอบคุณเคนจิค่ะ

[ErosAmor]

ชอบคำพูดบันนี่.....ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่เป็นกระต่ายแฟนพระจันทร์ อ๊ายย เขินแทน อยากให้เคลวินมาได้ยินจัง ><

[Poseidon]

ส่วนตัวชอบ เซลเลอร์จูปิเตอร์ เพราะเราเกิดวันพฤหัส >>> เกี่ยว
ม่ายยยนะ เคนตะ อย่าหลงกระต่ายน้อยนะ กระต่ายรีบๆกลับไปหาพระจันทน์น้ำแข็งเร็วๆน้า

[Keniji Teruyama]

รอซับน้ำตาของเคน(ตะ)ซัง

อิอิ เผลอยกหัวใจให้กระต่ายเอาไปเล่นซะแล้ว
หวังว่าจะรู้ตัวเร็วๆ จะได้ไม่เจ็บหนักนะคะ

อย่าเพิ๊งงง

เค้าชอบยูเรนัส >.<

บันจังคาวาอิที่ซู๊ดดดดดดด

zakup ชอบสาวห้าวอ่ะ

อ่อยยยยยย +1 ก่อน
บันนี่ หนูโดนหาเศษหาเลยนะลูก
น่าจะบอกไปให้เคลียร์
คุณเคนตะ ก็ หยอดเอาแบบไม่เปิดเผย ไม่ชอบแบบนี้อ่ะะ
เอาเคลวินกลับมาา น้าาาาา เคนจิ!!

นั่นไง แม่ยกเคลวินอาละวาด ยอ ยอ  ช้าก่อนโยม  อย่าเพิ่งโมโหอาตมา

ตกลงบันนี่ช่วยเคลวินยังไง หรือยังไม่เฉลยหว่า

บันนี่น่ารักเหมือนเดิม

ขอบคุณเคนจิค่ะ

ก็ช่วยพูดกับคุณนายเหมินไงครับ  แล้วบันก็เล่าให้เคลวินฟังตอนเคลวินมาช่วย ตอนถูกพวกซินเฟิงล้อมที่งานประมูลสินค้า

ชอบคำพูดบันนี่.....ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่เป็นกระต่ายแฟนพระจันทร์ อ๊ายย เขินแทน อยากให้เคลวินมาได้ยินจัง ><

นั่งจามฟาด ๆ อยู่ฮ่องกงละครับอิตานั่น แหะ ๆ

ส่วนตัวชอบ เซลเลอร์จูปิเตอร์ เพราะเราเกิดวันพฤหัส >>> เกี่ยว
ม่ายยยนะ เคนตะ อย่าหลงกระต่ายน้อยนะ กระต่ายรีบๆกลับไปหาพระจันทน์น้ำแข็งเร็วๆน้า

พลังสายฟ้าดาวพฤหัสสสส เคนอิจิ ชอบวลี  "รุ่นพี่คนนั้น" ของจูปิเตอร์ครับ

[Ball]

บันนี่น่ารักจังเลยยยยยย
น่ารักน่าฟัด ถ้าเคลวินมาได้ยินนะ
คงจะดีใจพึลึก ฮ่าๆ
เคนตะจะรู้มั้ยว่าตัวเองอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเนี่ยยย

[murasakisama]

อุซางิคุงคาวาอิเน๊ :กอด1:ว่าแต่เคนตะซังห้ามมาหลงรักบันจังของเคลวินนะ

[wan]

" อิซางิคุง  " ฉลองให้กับชื่อน่ารัก ๆ ของกระต่ายน้อย บันนี่ 
บัน นอนละเมอแบบนี้มันอันตรายนัก แล้วในที่สุด เจ้านายก็เลยติดใจกับอาการละเมอของ อิซางิคุง
สงสัยงานนี้ พ่อที่อยู่ฮองกง ต้องเจอคู่แข่งแล้วละสิ 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เคนอิจิ 
ปล. จะรีบตามลิงค์ไปอ่าน เรื่องสั้นประเทศไทย กับความรักอันงดงาม เพราะมีการยืนยันว่า ไม่มาม่า 

[andaseen]

ท่าทางเคนตะจะหลงรักกระต่ายน้อยซะแล้วว   เคลวินอยู่ไหนรีบออกมาด่วนนนน

[BeeRY]

บันนี่น้อย น่ารักที่สุด
จิ้นตอนใส่ชุดยูกาตะลายกระต่าย แอร๊ยย อยากกอด
ชอบเซเลอร์จูปิเตอร์ค่ะ ตอนนี้ช่องโมเดิร์นไนน์ก็เอามาฉายอยู่ แต่ไม่รู้จบยัง ดูบ้างไม่ดูบ้าง
กดบวกให้พี่เคนจัง 

[-~iK@iZ_KunG~-]

บันนี่มาแล้ว น่ารักๆ
เคนตะซังคิดอะไรกับบันนี่มั้ยเนี่ย

[iforgive]

เคนตะตกหลุมเสน่ห์ของบันซะแล้ว  ไม่ได้นะ  บันมีพ่อแล้ว

[roseen]

 

[jiki]

กระต่ายฟักไข่ เย้ย! แม่ไก่ไปทำงานโรงงานออกไข่กันหมดแล้วจริงๆด้วย (ฮา มุขแม่ไก่ไปทำงานออฟฟิสอ่ะ)

[Acacha]

บันนี่น่ารัก 

[DEMON3132]

ใครอยู่ใกล้หนูบันนี่เป็นต้องหลงรักความน่ารัก ซุ่มซ่าม ไร้เดียงสากันไปหมดเลย
แล้วเมื่อไหร่หนูบันจะได้กลับไปอยู่กับเคลวินเสียที รอลุ้นและให้กำลังใจหนูบันนี่
กับพ่อเคลวินต่อไป +1 แทนคำขอบคุณและส่งกำลังใจให้คุณเคนอิจิ 

[litlittledragon]

บันน้อยเป็นอุซางิจังไปเรียบร้อย
เคนตะเริ่มหวั่นไหวกับน้องกระต่ายอีก
คุณพ่อเคลวินถ้าไม่รีบมาเอาคืนมีสิทธิโดนแย่งไปแน่

[dukdikdukdik]

โน๊ววววววววววววววววววววววววววว บันจังของเคลวินเค้าน๊าเคนตะซัง ห้ามกอดแบบนี้อีกน๊า หวง ๆ 

เคลวินเมื่อไหร่จะมาอยู่กับน้องบันจังซักที ฮึ่ม ๆ 

[PEENAT1972]

บันๆ น่ารัก 555

[→Yakuza★]

อยากได้คุณอุซางิคุงมาอยู่ด้วยสักคนจัง น่ารักน่าฟัดจริงๆ
ไปทางไหนก็มีแต่คนเอ็นดู ระวังพระจันทร์น้ำแข็งหึงนะจ๊ะ