หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[Poseidon]

หึงก็แสดงอาการบ้างนะเคลเอ้ย

[bow55]

อ๊าก เลิฟเลิฟเคลวิน
น่ารักอ่ะ หลงรักบันนี่
เคนตะวังอย่ามาชอบบันนี่นะ ห้ามน๊า

[punchnaja]

แอร๊ยยยส์ ต่อด่วน

[Sorso]

ถ้าไม่ย้ายห้องบันนี่ต้องโดนเคลวินลงโทษแน่ๆ!!

[dezzetoeiiz]

บอกเคนตะว่าพ่อสั่งให้ย้ายห้องสิบันนี่ แหมมมมม ไม่ได้รู้เล๊ยยย ว่าทำไมจู่ๆเคนตะอยากให้ไปนอนด้วย
ถ้าเคนตะอยู่แถวนั้นคงจะรีบมาเอากระต่ายกลับบ้านอย่างด่วนแน่ๆ 

[melody]

เป็นคุณพ่อจอมหวงจริงๆเลย
บันก็เป็นเด็กน้อยเหลือเกิน น่ารักอะ >//<
จะยอมทำตามคำสั่งของพ่อมัยเนี่ย
กลับไปฮ่องกงโดนตีตูดลายแน่ๆเลย

[naneku]

นั่นๆๆๆๆ หึงอะสิ




ใช่ม้าาาา ฮิ้ววววว

[watcharet]

ฮั่นแหนๆๆ บทลงโทษคือไรหนอ อยากให้กลับฮ่องกง

[litlittledragon]

ขำเคลวินอะ มีการทัณฑ์บนไว้ก่อนด้วย

เมื่อเช้าจะเข้ามาอ่าน เกือบได้จิ้มเคนจิแล้ว แต่เนทไม่ยอมให้ความร่วมมือ
เลยเข้ามาอ่านมาเมนต์ตอนเย็นแทน

[nutty]

รีบแยกห้องด่วนเลยเดี๋ยวเคลวินมีงอนน่ะ

[som]

555555+++++
เฮียเคลวินหึงบันจนควันออกหูแล้วมั่งนั่นนะ  คุณน้ำแข็งครับรีบๆละลายนะครับ  55555

[Isuru]

เคลวิน ถ้าหึงนักก็พาบันนี่ไปสิ คุยแชทจะไปมีประโยชน์อะไร อิอิ
บันนี่ละเมอล้วง  55++

รออ่านตอนต่อไปจ้า

[nuewanda]

อุเหม่.......
พระอาทิตย์ญี่ปุ่นก็เตรียมจะเคลิ้มเต็มที่ พระจันทร์ฮ่องกงก็หึงโหดห้ามประเทศ สวรรค์ช่างโหดร้ายกับน้องบัน มือลูบสูบวิญญาณ เอ๊ะ หรือจะเป็นจอมล้วงลวงสังหาร 
โธ่ถัง....แล้วกระต่ายน้อยของพี่จะทำยังไงหล่ะเนี่ย 

ดูสถานการณ์แล้ว เคนตะไม่ผิดที่จะติดใจ เคลวินก็ไม่ผิดที่จะหวง บันนี่ยิ่งไม่มีทางผิดที่จะน่ารัก ดังนั้นคนที่ผิดคืออีตาคนเขียน ฟันธง!!! 

[pochu52]

พ่อเคลวินหวงข้ามประเทศเลย 555 ตามใจเค้าหน่อยละกันบันนี่

[river]

ความลับเปิดเผยแล้ว จอมลวนลามทำไงดีล่ะเนี่ย

[noy]

 

[Keniji Teruyama]

เข้ามากดบวก 1 ให้แล้วนะครับ  อ่านเม้นต์แล้วชื่นใจ  หายเหนื่อยเลย  ขอบคุณที่ติดตามและแสดงความเห็นครับ

ตอบเม้นต์แบบรวมเลยละกันเนอะ   // เคนอิจิ

[MoMoRin]

ฮ่าๆๆๆ บันนี่*ยั่ว*แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะคะ ดูสิ เคลวินหึงแตกเลย ฮ่าๆๆๆๆ

[dukdikdukdik]

กริ้ด ๆ เคลวินรู้แล้ว ๆ

[harumi]

กระต่ายน้อยเวลานอนแล้วชอบลวนลามคนอื่นนะเนี่ย

[DarKLasT]

อ่านรวดเดียวไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย

บันนี่น่ารักมากเลยครับ พ่อเคลวินก็นะไม่ทำให้โจ่งแต้งก็ระวังน๊า บันนี่ยิ่งน่ารักๆอยู่

กลับไปบันดดนแน่ หุหุ

[Ciin]

เคลวินน่ารักเนาะ มีการรหึงข้ามประเทศด้วย อิอิ
หึงนักก็มาตามอุซางิคุงกลับไปซะสิเคลวิ่น

[Poseidon]

เคนจังๆๆๆ

[THiiCHA]

เจอเจ้านายแบบเคนตะ พ่อคงต้องบินมาเฝ้าใกล้ๆแล้วแหละ ขอบอก 55555

จิ้มบวก 

[Elleelle1234]

น่าร้ากกกกกกกกกกกก 

[prim--prim]

คุณเคลวินหึงงงงงงงงงง คึคึคึ ชอบบบบบบบบบ
ว่าแต่ เคนตะ อย่าหลงรักบันนี่เลยน้า หรือว่าไม่ทันละ หลงรักบันนี่แล้วใช่มั้ยล่ะเคนตะ

[Keniji Teruyama]

งี๊ดง๊าดดดด  เลียนเสียงอัลเบิร์ต   เอากระต่ายมาส่งแล้วครับ  ตอนนี้มีอัลเบิร์ตด้วยนะ

[som]

อัลเบิร์ต   มาแล้ว  ขอกอดอัลเบิร์ตโดยด่วยเลย

[Keniji Teruyama]

Chapter 34

บันหันไปทางเคนตะแล้วยกฝ่ามือชูห้านิ้วขอเวลาอีกห้านาที  ตอนนี้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์มีข้อความของเคลวินขึ้นมา  บันอ่านแล้วรีบพิมพ์
ตอบกลับไป

“เจ้ากระต่ายขี้โกหก !!! - - เคลวิน”

“เปล่าโกหกซะหน่อย”

“ไปนอนได้แล้ว - - เคลวิน”

“เดี๋ยวครับ  ผมมีเรื่องจะถาม”

“จะถามอะไร? - - เคลวิน”

“พระจันทร์ …………… ไม่มีแสงในตัวเอง  เลยเย็นมากจนเป็นน้ำแข็งใช่หรือเปล่าครับ?”

“นานมาแล้ว  ตอนที่พระจันทร์ไม่มีกระต่าย - - เคลวิน”

“ทำไมล่ะครับ?”

“ก็อยู่ตัวคนเดียว  จะเก็บความอบอุ่นให้ใครกันล่ะ - - เคลวิน ”

“แล้วตอนนี้?”

“ตอนนี้มีคนมาเบียด  เลยอุ่นขึ้น - - เคลวิน”

“ไม่ถามแล้ว  ราตรีสวัสดิ์ครับเคลวิน”

“ชอบญี่ปุ่นหรือว่าฮ่องกงมากกว่ากัน? - - เคลวิน”

“ชอบทั้งสองที่”

“ถ้าเมื่อไหร่ชอบญี่ปุ่นมากกว่าจะถูกทำโทษ - - เคลวิน”

# # # # # # # # # # # #

     บันเปิดตู้แล้วหยิบเอาหมอนข้างออกมา  จากนั้นก็ลงมานอนและคิดได้ว่า  เคลวินไม่ให้นอนกับคนอื่น  บันเอานิ้วชี้แหวกรอยต่อของฟูกสองผืนที่
เคนตะเป็นคนปูเอาไว้ให้แยกออกจากกันจนเกิดเป็นช่องแคบ ๆ ชนิดที่ว่า  ต่อให้เป็นมดก็คงเดินข้ามแค่ไม่กี่ก้าว

‘ไม่ได้นอนด้วยกันนะครับเคลวิน  แยกกันนอน’
บันยิ้มแล้วลงนอนกอดหมอนข้าง  หูเงี่ยฟังเสียงฝนตกที่ดังลอดเข้ามาจากนอกบ้าน  เป็นเสียงน้ำฝนที่หยดลงมาจากหลังคากระเบื้องกระทบ
ลงมากับพื้น  หยดที่ หนึ่ง  สอง  สาม  สี่  ห้า  ไปเรื่อย ๆ จนหลับ

       อาการปวดฉี่ทำเอาบันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง  ตอนนี้ไม่รู้ว่าเวลากี่โมงแล้ว  เพราะในห้องไม่มีนาฬิกาแขวน  บันค่อย ๆ แกะมือขวาของเคนตะที่รัดผ้า
ห่มเขาเอาไว้ออก  จากนั้นก็เดินโผเผไปทางห้องน้ำ  ตอนนี้เสียงฝนตกจากข้างนอกบ้านดังขึ้นกว่าเดิมและเมื่อมองผ่านกระจกฝ้าบาง ๆ ออกไปก็
เห็นว่ายังมืดอยู่  บันกลับมานอนที่ฟูกอยู่ไม่นาน  เมื่อเห็นว่าตาสว่างจนนอนไม่หลับแล้ว  ก็ลุกขึ้นเปิดประตูเดินออกมานอกห้อง  ตามทางเดินที่
บันยืนอยู่นั้น  มีไฟดวงเล็ก ๆ เปิดเอาไว้ทำให้พอมองเห็นทาง  บันเดินไปตามทางที่เคนตะเคยพาไปยังระเบียงด้านหลังของบ้านที่เชื่อมติดกัน
ด้วยทางเดินไม้  เดินผ่านสระว่ายน้ำและสวนในร่ม  ก็เข้ามาถึงน้ำตกและบ่อดินที่มีฝูงปลาคาร์ปว่ายน้ำอยู่

“โอฮาโยโกซัยมัสครับมินาโกะ”
บันลงนั่งข้าง ๆ ขอบบ่อที่ทำด้วยไม้สนแล้วโบกมือทักมินาโกะ

“หายป่วยเร็ว ๆ นะครับ”
มินาโกะว่ายเข้ามาใกล้บัน  มันโบกหางไปมาช้า ๆ เหมือนกำลังทักทาย

“อุซางิคุง  ตื่นเช้าจังนะ”
คุณคุรุมิเดินเข้ามาจากอีกฟากของบ่อ  เธอส่งยิ้มแล้วยืนมองบันเล่นกับมินาโกะ

“สวัสดีตอนเช้าครับคุณคุรุมิ”

“ไปช่วยฉันทำอาหารเช้าไหมจ๊ะ?”

“ครับ”
บันยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินตามคุณคุรุมิเข้าไปในครัว

คุณคุรุมิเปิดถังไม้แล้วตักเอาข้าวสารออกมาทั้งหมดห้าถ้วย  จากนั้นก็เทลงใส่หม้อชั้นในของหม้อหุงข้าว  บันรับเอามาล้างน้ำเปล่าสองครั้ง  คุณ
คุรุมิบอกว่า  ถ้าไม่ล้าง  ข้าวจะเหนียวจนกินลำบาก  ข้าวสารญี่ปุ่นมีเม็ดอ้วน ๆ สั้น ๆ เป็นวงรี  ข้างในเม็ดค่อนข้างใสและเป็นเงา  เม็ดอ้วนป้อม
ของข้าวญี่ปุ่นต่างจากข้าวหอมมะลิที่บ้านของบัน

“ข้าวสารห้าถ้วย  ก็ได้ข้าวสวยสิบถ้วย”
คุณคุรุมิเปิดน้ำแล้วเติมลงไปจนถึงระดับขีดที่ห้าของหม้อชั้นใน

“รบกวนด้วยนะครับ  มีผมมาเพิ่มอีกคน”
บันยิ้ม

“อยู่ที่นี่นาน ๆ นะจ๊ะอุซางิคุง  พวกเราดีใจที่เธอมาอยู่บ้านนี้  ปกติที่นี่เงียบมาก  เพิ่งมาครึกครื้นเอาเมื่อวานนี้เอง  จุนอิจิเขาไม่ได้หัวเราะเสียงดัง
เหมือนเมื่อวานมานานแล้ว  เคนตะก็กินข้าวได้เยอะแล้วก็นั่งนานกว่าแต่ก่อน  เมื่อก่อนน่ะ  ต่างคนต่างกินแล้วก็คุยกันแต่เรื่องงาน  ไม่ได้คุยกัน
สนุกเหมือนเมื่อวาน”
คุณคุรุมิพูดแล้วก็เปิดตู้เย็นมองดูผักตามชั้นต่าง ๆ

“อุซางิคุงทำอาหารไทยดีไหมจ๊ะ?”

“ได้เหรอครับ?”

“ได้สิ  แต่ว่า……………”
คุณคุรุมิเปิดชั้นเนื้อสัตว์กับผักแล้วยิ้ม

“ไม่ค่อยมีเครื่องปรุงอาหารไทยนะ  อุซางิคุงดูซิว่า  เราพอใช้ของในตู้เย็นทำอาหารไทยได้บ้างไหม ?”

# # # # # # # # # # # #

     บันเลือกได้หอมหัวใหญ่หนึ่งหัว  ขิงหนึ่งแง่งใหญ่  สะโพกไก่สองชิ้น  เต้าหู้คินุ  ขึ้นฉ่าย  เห็ด  แครอท  แตงกวา ต้นหอม กระเทียมและไข่ไก่ห้า
ฟอง  พ่อครัวสมัครเล่นจากเมืองไทย  จัดการตั้งหม้อเล็กขึ้นบนเตา  พอเดือดก็หักสาหร่ายคอมบุเป็นชิ้นใส่ลงไปในน้ำเดือด  ใส่ซุปก้อนครึ่งก้อน 
ใส่ผัก  รอให้เดือดอีกครั้งก็เอามีดแหลมกรีดกล่องเต้าหู้แล้วตัดแบ่งเต้าหู้ออกเป็นสี่ส่วนใส่ลงไปในหม้อ  นับหนึ่งถึงสิบในใจตามที่แม่เคยสอนแล้ว
ก็ยกลง  ถัดมาเป็นเมนูแตงกวาผัดไข่  บันใช้มีดที่เป็นรอยคลื่นปอกเปลือกแตงกวาออกเป็นริ้ว ๆ ทำให้แตงกวากลายเป็นสีขาวสลับเขียว  จากนั้น
ก็หั่นออกเป็นชิ้นพักไว้   เสร็จแล้วก็ตั้งกระทะใส่น้ำมัน  ทุบกระเทียมหนึ่งช้อนโต๊ะใส่ลงไปเจียว  พอเหลืองก็ตอกไข่ใส่ลงไปสองฟอง  ใส่น้ำตาล
ทรายครึ่งช้อนชา  ซอสถั่วเหลือง  ซีอิ้วญี่ปุ่น  จากนั้นก็ใส่แตงกวา  เปิดไฟแรง  นับหนึ่งถึงสิบช้า ๆ อีกครั้งแล้วยกกระทะขึ้น  คุณคุรุมิตอนนี้ทำ
หน้าที่เป็นผู้ช่วย  โดยหยิบเอาเครื่องปรุงตามชั้นออกมาวางให้บัน  เธอมองดูเด็กผู้ชายจากเมืองไทยทำอาหารแล้วยิ้มไปด้วย  ส่วนบันก็ดูจะไม่
ค่อยมั่นใจตัวเองเท่าไหร่  เลยต้องตักชิมอยู่บ่อย ๆ เพราะเครื่องปรุงไทยตามสูตรที่แม่เคยสอนเอาไว้นั้น  ที่ครัวญี่ปุ่นของบ้านโมริตะไม่มี  ทั้ง
น้ำปลา น้ำมันหอย
   กับข้าวอย่างที่สาม  บันหั่นสะโพกไก่เป็นชิ้น  ส่วนคุณคุรุมิปอกเปลือกขิงแล้วหั่นเป็นเส้นบาง ๆ  บันตั้งกระทะใส่น้ำมัน  พอร้อนก็ใส่ไก่
ลงผัด  ใส่หอมหัวใหญ่  เห็ด  ขิงซอย  ต้นหอม  เครื่องปรุงรส  ผัดจนสุกก็ยกลงตักใส่จาน

“ไก่ผัดขิงครับคุณคุรุมิ”
ไก่ผัดขิงของบัน  ไม่มีเห็ดหูหนูดำ  แต่มีเห็ดญี่ปุ่นสีขาว  มันส่งควันลอยเชื่องช้าขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นหอม

“แล้วไข่ไก่พวกนี้ล่ะจ๊ะ?”
คุณคุรุมิมองดูไข่อีกสามใบที่เหลือ

“เจียวไข่ครับ  แต่ต้องรอตอนตั้งโต๊ะแล้วค่อยทำ  จะได้กินร้อน ๆ ครับ”
บันจัดการตอกไข่ใส่ชาม  เหยาะโชยุลงไปครึ่งช้อนโต๊ะแล้วมองหาน้ำส้มสายชูรอบตัว  แม่เคยบอกบันว่า  เจียวไข่ให้ฟูต้องใส่น้ำมะนาวหรือว่า
น้ำส้มสายชูลงไปด้วยหลาย ๆ หยด  คุณคุรุมิพยักหน้าตามที่บันถามแล้วเปิดชั้นวางที่อยู่เหนือหัว  หยิบเอาน้ำส้มสายชูสีเหลืองอ่อนที่ทำจากข้าว
ออกมาให้บันซึ่งรับมามองดูใกล้ ๆ แล้วบอกกับตัวเองว่า  น้ำส้มสายชูของญี่ปุ่นมีสีสวยกว่าของไทย

แฝดโมริตะกะพริบตาถี่ ๆ มองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ  จุนอิจิทำหน้าที่ตักข้าวสวยใส่ถ้วย  เคนตะตักแกงจืด  สองพี่น้องส่งภาษาญี่ปุ่นไปมาจน
บันหน้าเสีย  กลัวจะต้องขอให้คุณคุรุมิทำอาหารใหม่ทั้งหมด  เพราะทุกคนในบ้านกินกันไม่ได้

“อุซางิคุงจะไปทำไข่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ?”
คุณคุรุมิเรียกบันที่กำลังแอบมองสองหนุ่มจากข้างประตูเข้าห้องอาหาร

บันตั้งกระทะใบเล็กใส่น้ำมัน  คราวนี้ใส่มากกว่าตอนผัดแตงกวากับผักผัด  จากนั้นก็หันมาตีไข่ด้วยส้อมเข้ากันดีแล้วเทลงไปในกระทะที่ร้อนจน
ควันขึ้น  คุณคุรุมิตบมือมองดูไข่ที่ฟูฟ่องอยู่ในกระทะด้วยความตื่นเต้น  เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน  เธอเคยเห็นไข่เจียวออมเล็ตแห้ง ๆ ที่ม้วนตัว
เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวในกระทะเทปล่อน  ซึ่งมันดูแตกต่างกับไข่เจียวฟูฟ่องที่บันกำลังพลิกด้านอยู่นี้อย่างสิ้นเชิง  ไข่เจียวของบันมีสีเหลืองทอง
สวยงาม  ข้างนอกกรอบข้างในก็ดูนุ่ม

“น่ากินมาก”
คุณคุรุมิชม

# # # # # # # # # # # #

บันมองดูถ้วยแกงจืดที่ว่างเปล่า  ไก่ผัดขิงพูนจานตอนนี้ก็เหลือแค่เศษต้นหอมสีเขียวสองชิ้นเล็ก ๆ ติดอยู่ตรงขอบ  ผัดแตงกวาไม่เหลือทั้งไข่ทั้ง
แตง  และตอนนี้จุนอิจิกับเคนตะกำลังแย่งกันตักไข่เจียวที่เหลือบนจาน  เคนตะจัดการสับช้อนยาวลงบนหลังมือจุนอิจิดัง ‘ป๊อก’  ก่อนจะชนะ
แล้วได้ไข่เจียวชิ้นสุดท้ายไป

“อร่อยมากทุกอย่างเลยนะบันนี่”
เคนตะชูตะเกียบขึ้นแล้วพูดชมบัน

“ขี้โกงนี่เคนตะ”
จุนอิจิชูหลังมือที่โดนช้อนเคาะขึ้นมาฟ้อง

“บันนี่เป็นคนของฉัน  ของบนโต๊ะก็ต้องเป็นของฉันด้วยสิจุน”

“ใครว่า  อุซางิเป็นแขกของบ้านเราต่างหาก  ไม่ใช่ของนายคนเดียว”

เสียงฝาแฝดโต้ตอบกันไปมาบนโต๊ะดูคล้ายกับเสียงนกกระจอกที่ตีกัน  คุณคุรุมิส่ายหัวแล้วยิ้ม  เธอหันมาพยักหน้ากับบันที่กำลังหันมองเคนตะ
ทีมองจุนอิจิที

“นึกว่าวันเทศกาลเด็กผู้ชายซะอีก  เถียงกันเหมือนตอนแย่งตุ๊กตาโกะงัสสึไม่มีผิด”
คุณคุรุมิหัวเราะ

# # # # # # # # # # # #

อัลเบิร์ตโบกหางไปมาแล้วร้องงี๊ดง๊าดดีใจตอนเคลวินเปิดไฟล์วีดีโอที่บันส่งอีเมลล์มาให้จากโตเกียว  บันชูลูกเจี๊ยบสีเหลืองขนฟูขึ้นมาใกล้ ๆ
กล้องถ่ายวิดีโอบนหน้าจอคอมพิวเตอร์  ลูกเจี๊ยบมีสีเหลืองทองเหมือนไข่เจียวกรอบ ๆ และมีขนนุ่มปลิวไปมาตอนบันเป่าลมจากปาก  มัน
กะพริบตาได้เหมือนกับของจริง  ตอนนี้บันวางมันไว้ในอุ้งมือ

“สวัสดีอัลเบิร์ต  ฉันฟักลูกไก่ที่พ่อให้มาได้แล้ว  มันร้องเจี๊ยบ ๆ เวลาอยู่ในอุ้งมืออุ่น ๆ  แกสบายดีหรือเปล่า  ฉันคิดถึงแกมากเลยนะ  ไว้ไปฮ่องกง
เมื่อไหร่  เราค่อยไปเที่ยวกันนะอัลเบิร์ต  แล้วแกต้องชวนพ่อออกไปเดินเล่นบ่อย ๆ รู้ไหม  เพราะหมอหลินบอกว่าเซนต์เบอร์นาร์ดต้องเดินย่อย
อาหาร  ถ้าพ่อไม่ออกไป  ฉันอนุญาตให้แกแทะขาของพ่อจนกว่าเขาจะหยิบสายออกมาจูง  เข้าใจไหม  รักมากนะ  คิดถึงมาก ๆ ด้วย  แล้วจะส่ง
วิดีโอไปอีก”

อัลเบิร์ตพยายามเลียหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเคลวินเพื่อทักทายบัน  มันจำเสียงของเจ้านายน้อยได้ดี  ตอนนี้เจ้านายน้อยอยู่กับลูกไก่ในช่อง
สี่เหลี่ยมของเจ้านาย  อัลเบิร์ตร้องดีใจแล้วยกเท้าหน้าขึ้นมาพยายามแตะหน้าจอคอมพิวเตอร์

“เขาไม่ได้อยู่ในนี้หรอกน่า”
เคลวินดันฝ่าเท้าขนาดมือคนย่อม ๆ ของอัลเบิร์ตออกไปจากหน้าจอคอมพิวเตอร์  มันส่งเสียงเห่าแล้วกระโดดไปมารอบ ๆ ตัวเขา  จากนั้นก็เดิน
หายไปแล้วกลับมาพร้อมกับสายจูง

“นี่แกฟังคำสั่งเขามากกว่าฉันงั้นสิ”
เคลวินหยิบเอาสายจูงจากอัลเบิร์ตมาติดที่ปลอกคอของมัน

“ฉันจะพาแกไปเดินเล่น  เพราะฉะนั้น  ห้ามมาแทะขาฉันเด็ดขาด  เข้าใจหรือเปล่า?”
อัลเบิร์ตเห่าตอบเจ้านายพร้อมกับหันไปมองรถยนต์สีชมพูอ่อนที่เข้ามาจอดหน้าบ้าน  ประตูรถคันนั้นเปิดออก  มีผู้หญิงในชุดสวยเดินออกมา 
เธอเดินอ้อมมาเปิดประตูหลังแล้วก้มตัวลงอุ้มบางอย่างขึ้นมาจากเบาะหลัง  ของที่เธออุ้มออกมามีสีน้ำตาลทอง  มันมีปากแหลม ๆ ขนตัดสั้น
เป็นทรงสวย

“เคลวินคะ  ฉันพาเฌอแตมมาด้วย  จะเอามันมาเดินเล่น”
อลิซปล่อยเจ้าหมาพันธุ์ปอมเมอร์เรเนียนลงกับพื้นหญ้าหน้าบ้าน  มันสะบัดขนไปมาอย่างน่ารักและเข้ามาคลอเคลียเคลวินราวกับถูกใครสั่ง
เอาไว้

“เขาบอกว่าหมาปอมชอบให้ผู้ชายอุ้มค่ะเคลวิน”
อลิซยิ้ม

“งั้นเหรอ?”
เคลวินก้มตัวลงไปลูบหัวเจ้าหมาปอมสองสามที  มันถลาตัวเข้ามาในแขนราวกับกำลังเรียกร้องให้เขาอุ้ม  เขาอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน  ส่วน
อลิซที่เป็นเจ้านายก็เข้ามาคล้องแขนเจ้านายของอัลเบิร์ตเอาไว้ราวกับเป็นสมบัติส่วนตัว  อัลเบิร์ตโบกหางทักทายเพื่อนเจ้านายกับเจ้าหมาปอม
ตัวเล็กแต่ก็ไม่มีใครสนใจ  สุดท้ายมันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปเบียดระหว่างเคลวินกับอลิซ  แล้วใช้ร่างกายที่ใหญ่โตกับพละกำลังมหาศาลจัดการ
เบียดเอาผู้หญิงสาวสวยออกไปจากเจ้านายได้สำเร็จ  ทันใดนั้น  เจ้าหมาปอมก็ร้องเสียงแหลมดังมาจากอกเคลวิน มันจ้องอัลเบิร์ตตาเขม็งแล้ว
เห่าเสียงดัง

“นี่อัลเบิร์ต  หมาของผม”
เคลวินแนะนำเจ้าขนฟูให้อลิซรู้จัก  ตอนนี้อัลเบิร์ตเข้ามายืนจังก้าคั่นกลางระหว่างเจ้านายกับผู้หญิงสาว

“หวัดดีอัลเฟรด”
อลิซทักเสียงหวาน

“อัลเบิร์ตครับ”
เคลวินแก้ให้

“ขอโทษค่ะ  หวัดดีอัลเบิร์ต  นี่ถ้าอยู่ฝรั่งเศส  ต้องชื่ออัลแบร์รู้ไหมจ๊ะ”

อัลเบิร์ตไม่ชอบชื่ออัลแบร์  มันคุ้นเคยกับคำว่าอัลเบิร์ตตั้งแต่เจ้านายเรียกมันครั้งแรก  ตอนมันนอนอยู่ในกล่องขนมเก่า ๆ ในร้าน

“เคลวินอย่าเพิ่งปล่อยเฌอแตมลงมานะคะ  เดี๋ยวเจ้าอัลเบิร์ตมันจะกัดเอา”
อลิซพูดกับเคลวิน  ตอนนี้เจ้าหมาปอมของเธอนอนหลับตาพริ้มอยู่กับอกเคลวิน  นาน ๆ ทีถึงจะเปิดตาลงมามองดูอัลเบิร์ตอย่างไว้ตัว

“อัลเบิร์ตไม่กัดครับ  มันนิสัยดี”
เคลวินสังเกตว่าอลิซไม่ได้เตรียมตัวมาเดินเล่น  เธอแต่งชุดเดรสสวยงามกับรองเท้าส้นสูงเดินมาบนพื้นคอนกรีตแข็ง ๆ ส่วนเจ้าหมาปอมก็ไม่ได้มี
ปลอกคอกับสายจูงมาด้วย  เคลวินส่งคืนเฌอแตมให้กับอลิซแล้วบอกว่าจะเข้าไปหยิบเอาปลอกคอกับสายจูงของอัลเบิร์ตมาให้  เขาเดินเข้า
บ้านไป  ปล่อยให้เจ้าขนฟูตัวโตรับแขกอยู่หน้าบ้าน  อัลเบิร์ตพยายามเดินเข้าไปแล้วใช้เท้าทักทายเจ้าหมาปอมของอลิซ  แต่โชคร้ายที่เจ้าหมา
ปอมร้องเสียงแหลมและเห่าออกมาฟ้องเจ้านาย

“อย่านะ!”
อลิซร้องเสียงแหลมได้พอ ๆ กับเฌอแตม  เธอหันมาทำตาดุกับอัลเบิร์ต

อัลเบิร์ตหดเท้ากลับเข้าหาตัวแล้วโบกหางไปมา  มันไม่กลัวอลิซหรือเฌอแตม  แต่ก็ไม่ได้เข้าไปทำร้าย  แค่ตั้งใจเข้าไปทักทาย

“แกนี่เองสินะ  ที่ทำให้เคลวินเป็นห่วงบ้านจนไม่ยอมย้ายไปอยู่ที่อื่น  สร้างภาระ  เคลวินไม่น่าเอาแกมาเลี้ยง  ตัวก็โต  ดูแลลำบาก”
อลิซจ้องหน้าอัลเบิร์ตพร้อมกับลูบหัวเจ้าหมาปอมบนตัก

เคลวินเดินออกมาพร้อมกับปลอกคอขนาดเล็กที่อัลเบิร์ตเคยใช้ตอนเป็นลูกหมา  อีกมือก็มีสายจูงอีกเส้น  เขาติดสายจูงกับปลอกคอแล้วจัดการ
ติดให้กับเจ้าเฌอแตม  ตอนนี้เจ้าหมาปอมทำจมูกฟุดฟิดเพราะไม่คุ้นกลิ่นของอัลเบิร์ตที่ติดอยู่กับปลอกคอ

“คุณจะเปลี่ยนรองเท้าก่อนก็ได้นะอลิซ  ในบ้านมีรองเท้าแตะ”
เคลวินมองดูรองเท้าส้นสูงสีชมพูประดับกากเพชรที่ส่งประกายสวยงามของอลิซ

“ไม่ค่ะเคลวิน  ฉันเดินได้สบาย  เราไปกันเถอะ  ได้ยินว่าคุณชอบพาอัลเบิร์ตเดินเล่นแถวนี้เหรอคะ  น่ารักดีนะคะ  ฉันชอบผู้ชายกับหมาตัวโต ๆ ”
อลิซยิ้มเอาใจ  เธอเข้ามาคล้องแขนเคลวินด้วยมือซ้าย  มือขวาก็จูงเจ้าหมาปอมที่กำลังเดินไปรอบ ๆ เคลวิน

“ผมต้องจูงอัลเบิร์ต”
เคลวินพยายามดึงแขนขวาที่ถูกคล้องเอาไว้ แต่ก็ดึงไม่ออกเพราะอลิซจับไว้แน่น  เขาเลยใช้แขนซ้ายจับสายจูงอัลเบิร์ตแทน  อัลเบิร์ตมองผู้หญิง
กับหมาปอมตัวเล็กด้วยสายตาแปลก ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใจดีเหมือนเจ้านายน้อย  แถมเธอยังมีหมาปอมที่ชอบร้องเสียงแหลมชวนแสบหู 
อัลเบิร์ตเอาตัวเข้ามาเบียดตรงกลางระหว่างเจ้านายกับผู้หญิง  ทำให้เธอเดินไม่สะดวก  สุดท้ายก็ต้องปล่อยแขนที่คล้องไว้กับเจ้านายออกมา
อัลเบิร์ตตัวโตและมีน้ำหนักมากกว่าอลิซ  หัวของอัลเบิร์ตโตกว่าหัวอลิซเกือบเท่าตัว  และเท้าอัลเบิร์ตก็โตพอ ๆ กับใบหน้าของเฌอแตม

เสียงก๊อกแก๊กที่ดังอยู่ตอนนี้  เกิดจากพื้นรองเท้าของอลิซกระทบกับพื้นคอนกรีตแข็ง ๆ บนถนน อัลเบิร์ตมองตามเสียงนั้นสลับกับมองเจ้าหมา
ปอมที่พยายามเข้ามาแทรกมันกับเจ้านาย  ตอนนี้อัลเบิร์ตนึกอยากจะเอาเท้าหน้าโต ๆ ของมัน ทุบลงไปบนหัวของเจ้าหมาปอมซะเหลือเกิน 
เจ้าหมาตัวเล็กเดินบิดไปมาพร้อมกับยิ้มร่าเริงราวกับกำลังเดินอยู่ในสรวงสวรรค์  ส่วนเจ้านายผู้หญิงของเจ้าหมาปอมก็หาทางเข้ามาคล้องแขน
เจ้านายอยู่บ่อย ๆ ติดตรงที่มีอัลเบิร์ตตัวโตเดินขวางอยู่

เคลวินพาหนึ่งคนกับสองหมาเดินไปไกลจนถึงหน้าของบ้านหลินเจียเว่ย ตอนที่เขากำลังหันหลังกลับ  พ่อบ้านของหมอหลินก็เปิดประตูออก
มาแล้วเชื้อเชิญให้เข้าไปพักดื่มน้ำในบ้าน

“เข้ามาพักในบ้านก่อนสิครับคุณชาย เข้ามาดื่มน้ำกันก่อนนะครับ”
พ่อบ้านเข้ามาโค้งให้กับเคลวินแล้วส่งยิ้มให้กับอลิซ

“พี่หลินอยู่บ้านเหรอครับพ่อบ้าน?”

“อยู่ครับคุณชาย  ตอนนี้กำลังหยอดยาให้มาคอว์หลังบ้านครับ”

เคลวินพาอลิซ อัลเบิร์ตกับเฌอแตมเดินลัดมาทางหลังบ้าน  ผ่านกรงของเหล่าทีโมนเมียร์แคทตามที่บันเคยเรียกเมื่อครั้งยังอยู่ฮ่องกง  พวกมัน
พากันกรูออกมาทำเสียงจิ๊กจั๊กหน้ากรง  บ้างก็หลบหลังเพื่อนแอบมองเคลวินกับอัลเบิร์ต  ตัวโตที่จำกลิ่นอัลเบิร์ตได้ก็ร้องเสียงในลำคอคล้ายกับ
ทักทาย  ซักพักเจ้าเฌอแตมก็เข้ามาเบียดขาอัลเบิร์ตแล้วสอดหน้ามาเข้ามาใกล้ ๆ กรง  มันเห่าเสียงแหลม  ทำให้ตัวจ่าฝูงเมียร์แคทไม่พอใจ
มันไม่กลัวหมาปอมตัวเล็ก  เจ้าเมียร์แคทเดินเข้ามาถุยน้ำลายใส่หน้าเฌอแตมแล้วร้องจิ๊กจั๊ก  ทำเอาเฌอแตมหงอจนต้องเดินกลับมาหาอลิซ

“เดินมาถึงนี่เลยเหรอ?”
หมอหลินเดินออกมาจากกรงนกแก้วมาคอว์สีน้ำเงินสดใส  นกแก้วตัวโตก็จำอัลเบิร์ตได้เช่นกัน  มันหมุนคอไปมาขณะที่เกาะอยู่บนไหล่ของหมอ
หลิน  มันมองหาบันที่เคยมากับอัลเบิร์ตแล้วร้องเรียกเสียงดัง

“บันนี่  บันนี่  บานนนนี่”
หมอหลินหัวเราะแล้วใช้มือลูบขนเจ้านกแก้วมาคอว์ตัวใหญ่เบา ๆ แล้วปลอบให้มันเงียบเสียงลง

“บันนี่ไม่มา”

เคลวินยิ้มแล้วแนะนำหมอหลินกับอลิซให้รู้จักกัน  หมอหลินนั้นรู้จักอลิซอยู่แล้วเพียงแต่ไม่เคยเห็นตัวจริงเท่านั้น  เขาส่งยิ้มแล้วจับมือทักทาย
ก่อนจะย่อตัวลงเล่นกับเจ้าเฌอแตม  เจ้าหมาปอมมองดูนกแก้วตัวใหญ่บนไหล่ของหมอหลินด้วยสายตาแวววาว  ส่วนเจ้านกแก้วที่ตัวโตกว่า
เฌอแตมหลายเท่าก็ไม่มีทีท่าหวาดกลัว  มันพยายามโน้มตัวลงมาจิกหน้าเจ้าเฌอแตม

“เมียร์แคทโตหมดแล้วนะครับ”
เคลวินยืนมองเมียร์แคทที่กำลังยืนสองขามองดูคน

“ถ้าบันนี่เห็นคงดีใจมาก  ตอนมาครั้งแรกพวกนี้ยังตาไม่เปิด  บันนี่เรียกมันว่าทีโมนเหมือนในเรื่องเดอะไลอ้อนคิง”
หมอหลินชี้ให้เคลวินดูเมียร์แคทรุ่นเล็กที่โตขึ้นเป็นหนุ่มสาวในกรง

“บันนี่  บันนี่  บานนนนนนนี่”
เจ้านกแก้วมาคอว์เรียกบันตามหมอหลิน  จากนั้นมันก็กระพือปีกใหญ่ใกล้ ๆ เฌอแตม  ทำให้เจ้าหมาปอมต้องรีบวิ่งไปหลบข้างหลังอลิซ

“บันนี่  คือใครเหรอคะ?”
อลิซทำหน้าสงสัย

= = = = = = = = = = = =

จบตอนที่ 34  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ

// เคนอิจิ

[NOoTuNE]

ชิส์ เบื่อ ยัยอลิซ ร้ายนะ ว่าอัลเบิร์ตได้ไง


พ่อก็ไม่เคลียร์แล้วยังจะไปลงโทษ บันนี่ กล้าบอกไหมหล่ะว่าบันนี่เป็นใคร


อัลเิบิร์ต แทะขาพ่อกับ ยัยอลิซโลดดด