หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[reborn]

 

[morningflower]

เศร้า 
สงสารน้ำซุป 

[ammlovey]

ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

[ELMI ELMA]

ช่างเป็นการจบที่
เศร้า 
ฟิน 
และเพอร์เฟคที่สุดดด   


ขอบคุณนะคะ 

[boylove_yj]

ประกาศ !!!


ถึงคนอ่านที่น่ารักทุกคน เตรียมตัวพบกับ "ตอนพิเศษ มาเฟียที่รักฯ"

ได้ในเร็วๆนี้      รอกันก่อนนะคะ อิอิ

[CarToonMiZa]

เข้ามาปูเสื่อรอ

[boylove_yj]

ตอนพิเศษ





มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต








เม็ดฝนที่สาดเทลงมาสร้างความชุ่มช่ำไปทั่วบริเวณบ้าน ผืนฟ้ากว้างดำทะมึนเพราะเมฆฝน ลมกรรโชกแรงพัดกิ่งไม้ใบไม้ไหวเอน เสียงกิ่งไม้เสียดสีกับหลังคาดังแกรกกรากยิ่งทำให้บรรยากาศภายในห้องนอนเต็มไปด้วยความน่าสะพึง ไอเย็นจากสายฝนลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้อง ท้องฟ้าคำรามดังสนั่นหวั่นไหวจนทำให้ร่างๆหนึ่งที่นั่งห่มผ้ากอดเข่าอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นตกใจ ร่างนั้นยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดใบหูพร้อมทั้งหลับตาแน่นแต่ก็ไม่ได้บรรเทาอาการตื่นกลัวให้ทุเลาลงแต่อย่างใด พลันเสียงดังปัง! จากทิศทางของประตูห้องก็เรียกสติของร่างนั้นให้กลับมาอีกครั้ง!





“ซอส!”   คนบนเตียงร้องเรียกผู้มาใหม่เสียงดังลั่น ลำแขนทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะอย่างโหยหายอ้อมกอดของอีกฝ่าย และเพียงไม่นานผู้มาใหม่ก็เดินเข้ามาคว้าร่างที่นั่งอยู่บนเตียงเข้าสู่อ้อมกอด ร่างเล็กสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารพร้อมทั้งเรียกชื่อของผู้มาใหม่ซ้ำไปซ้ำ





“ซอสอยู่นี่แล้ว......เดียร์หยุดร้องนะครับ” ร่างสูงโอบกอดร่างบางไว้แนบอกพร้อมทั้งโยกไปมาอย่างปลอบประโลมแต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างเล็กนั้นหยุดสะอื้นแต่อย่างใด ดวงหน้าเรียวรูปไข่ซุกอยู่ที่แผ่นอกแข็งแรงอย่างต้องการที่หลบภัย ศีรษะทุยสวยส่ายไปมาเพราะความหวาดกลัวจนร่างสูงต้องเพิ่มแรงโอบกระชับให้มากขึ้นกว่าเดิม





“ซอสไปไหนมา!”  ริมฝีปากบางเอ่ยชิดแผ่นอกกว้างจนได้ยินเพียงเสียงอูอี้ฟังไม่ได้ศัพท์





“ซอสไปเก็บปลอกหมอนที่เราสองคนไปตากไวหลังบ้านไงครับ....เดียร์หยุดร้องนะครับ” ศุภวัฒน์เอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งโยกคนในอ้อมกอดไปมาอย่างช้าๆ  ริมฝีปากหยักจบจูบกระหม่อมบางอย่างปลอบประโลม ร่างเล็กสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นไหวปานขาดใจ ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บร้อน





“อึก.....ฮึก......”     ศิริดนัยส่งเสียงสะอื้นเป็นพักๆ มือบางกำอกเสื้อของคนร่างใหญ่เอาไว้แว่น ริมฝีปากเม้นเข้าหากันเพื่อกลั้นเสี้ยงสะอื้นให้ไหลลงสู่ลำคอ เพื่อไม่ให้คนที่กอดอยู่นั้นต้องเป็นห่วง แต่มันก็ทำได้อย่างยากเย็น เพราะเสียงฟ้าร้องที่ดังมาเป็นระลอก คอยจะทำให้น้ำตาแห่งความตื่นกลัวไหลลงมาอีกครั้ง





“หยุดร้องนะ...   เดี๋ยวฟ้าก็หยุดร้องแล้ว”   ชายหนุ่มค่อยๆดันร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียงนอน  ใบหน้าเรียวรูปไข่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา  ปลายจมูกโด่งรั้น แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์สะอื้น ดวงตากลมโตสีดำขลับเจิ่งนองเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเม็ดโต ทำเอาคนมองใจกระตุก รีบกดริมฝีปากหยักของตนเองแนบหน้าผากมนเพื่อปลอบโยน พร้อมทั้งสูดกลิ่นอายอันแสนหวานของอีกฝ่ายเข้าปอดเต็มรัก รอเพียงไม่นานร่างเล็กก็คลายแรงสะอื้นลงอย่างช้าๆ 





“หยุดแล้ว.......”  คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเบา พร้อมกับผละร่างตัวเองออกมาเล็กน้อย เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆและสิ่งแรกที่สะท้อนกลับมาก็คือ ใบหน้าหล่อคมคายของศุภวัฒน์ที่มองอยู่นานแล้ว ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ร่างเล็กอย่างอ่อนหวาน นิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยหยาดน้ำออกจากหางตาของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ





“ซอสขอโทษที่กลับมาช้า  เดียร์อย่าโกรธซอสเลยนะ”    ศุภวัฒน์เอ่ยเสียงนุ่ม ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตากลมหวานอย่างขอลุแก่โทษ





“เดียร์ไม่ได้โกรธ....เดียร์จะโกรธซอสทำไม”   มือบางลูกโครงหน้าหล่ออย่างเอาใจ พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานไปให้คนรัก  ศุภวัฒน์ค่อยประคองศีรษะทุยสวยขึ้นมาหนุนต้นแขนของตนเอง เมื่อจัดท่าจัดทางได้แล้ว ทั้งสองก็นอนฟังเสียงฝนเสียงฟ้าจนในที่สุดก็หลับใหลไปตามๆกัน






น้ำซอส แอ็คซายน์ หรือที่คนในโลกธุรกิจทั้งในและต่างประเทศรู้จักในนาม ศุภวัฒน์ แอ็คซายน์  ชายหนุ่มเจ้าของเรือนร่างหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร ลูกชายคนเดียวของน้ำซุปแอ็คซายน์ และลีโอ แอ็คซายน์ หลังจากสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปทั้งสองคน น้ำซอส หรือ ศุภวัฒน์ ก็จมปรักกับความทุกข์ระทมอยู่นานเป็นปี สารสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้เปลี่ยนแปลงชายหนุ่มไปอย่างสิ้นเชิง ศุภวัฒน์ แอ็คซายน์ ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารของแอ็คซายน์อย่างเต็มตัวไร้เสียงโต้แย้งของผู้ถือหุ้นรายอื่น เพราะความสามารถและความฉลาดรอบรู้ของชายหนุ่ม ทำให้ได้รับการไว้วางใจจากทุกฝ่ายได้เป็นอย่างดี แต่โลกก็ไม่ได้มีด้านเดียวเสมอไป ในเมื่อในศุภวัฒน์ ก้าวขึ้นมาอย่างภาคภูมิแล้ว ศัตรูคู่ค้าก็ต่างคอยเล่นงานชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ห่วงตัวเองแต่อย่างใด เพราะหัวใจดวงที่สองมันผูกติดอยู่กับผู้ชายที่ชื่อ......ศิริดนัย เตชะกุล นั่นเอง





ศิริดนัย เตชะกุล หรือ คุณครูเดียร์ ที่ใจดีของเด็กๆ  และเป็นหัวใจดวงที่สองของ ศุภวัฒน์  หลังจากที่คนรักก้าวขึ้นเป็นผู้บริหารเต็มตัว ความปลอดภัยและความสงบสุขก็ค่อยๆเลือนหายไปจากชีวิตของครูสอนเด็กอนุบาล เพราะคู่แข่งต่างรู้ดีว่า ถ้าหากอยากเห็นราชสีห์อย่างศุภวัฒน์กระอักเลือดตายทั้งเป็น จะต้องทำให้ศิริดนัยสิ้นลมหายใจ  ศุภวัฒน์จึงข้อร้องแกมอ้อนวอนให้คนรักมีบอดี้การ์ดคุ้มครองไปรับไปส่งระหว่างบ้านและโรงเรียน  ความกดดันมาพร้อมกับความหวาดกลัว หลายคนอาจจะอิจฉาตำแหน่งที่ศิริดนัยยืนอยู่นี้ แต่ทุกคนคงไม่รู้ว่า ทุกค่ำคืนร่างบางจะหลับตานอนไปพร้อมกับความหวาดกลัวทุกครั้ง ความกลัวที่เกาะกุมเนื้อที่ภายในจิตใจทุกตารางเมตร กลัวไปสารพัด กลัวว่า ศุภวัฒน์ จะโดนปองร้ายและสิ้นลมหายใจในวันใดวันหนึ่ง จนในที่สุดราชสีห์หนุ่มก็ให้สัญญาต่อหน้าคนรักด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวว่า....





‘ต่อให้ต้องพบเจอกับอะไร ...ซอสจะไม่มีวันทิ้งเดียร์ไปเด็ดขาด!’







“เจ็บมากไหม?”    เด็กชายน้ำซอส แอ็คซายน์ ถามคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆ มือน้อยค่อยๆแตะลงไปบนหัวเข่าเล็กที่มีบาดแผลอย่างเบามือ แต่ดูเหมือนว่าเด็กชายจะลงน้ำหนักแรงเกินไป เพราะอีกฝ่ายชักขาหนีอย่างรวดเร็ว 



“ขอโทษ..ไม่ได้ตั้งใจ ขอดูอีกครั้งได้ไหม”   เด็กชายน้ำซอสส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจ เพียงไม่นาน ‘มนุษย์ตัวขาว แก้มป่อง’ ในความคิดของน้ำซอส ก็ค่อยๆยื่นขาด้านที่มีแผลออกมาอย่างช้าๆ



“โอมเพี้ยง!! ความเจ็บทั้งหลายจงหลายไป!”   นายน้อยของบ้านแอ็คซายน์ พองลมเข้าปากแล้วค่อยๆเป่าลงที่หัวเข่าของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ



“หายเจ็บไหม?” 



“หะ.....หาย.....แล้ว”   มนุษย์ตัวขาว แก้มป่องบอกอย่างกล้าๆกลัว แต่ทำไมในสายตาของเสือน้อยมันช่างน่ารักน่าหยิกเสียจริงๆ



“ชื่ออะไร?”   



“....อะ.....เอ่อ.......คือ”    น้ำซอสมองคนข้างหน้าด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ  แค่ถามชื่อทำไมต้องกลัว หรือว่าอาย? 



“โอเค! เดี๋ยวเราจะแนะนำตัวก่อนก็ได้  เราชื่อน้ำซอสนะ  มีพ่อโคตรหล่อและมีแม่ที่โคตรสวย”   



“สวัสดีนะซอส เราชื่อเดียร์”     ‘เดียร์’  ส่งยิ้มให้น้ำซอสอย่างจริงใจ แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมว่า รอยยิ้มเล็กๆนั่นได้ขโมยเอาหัวใจของเด็กประถมอย่างน้ำซอสไปเต็มๆ






ศิริดนัยลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ และสิ่งแรกที่กระทบกับสายตาก็คือ  โครงหน้าหล่อเหลาของศุภวัฒน์ที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่  ชายหนุ่มยิ้มให้อาการขี้เซาของอีกฝ่าย  ฝ่ามือบางที่ประทับอยู่บนแผงอกล่ำยกขึ้นมาไล้ริมฝีปากหยักของคนนอนหลับอย่างแผ่วเบา  ภายในหัวพยายามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้วงความฝันอย่างช้าๆ และเมื่อมันประติดประต่อกัน ความทรงจำในวัยเด็กก็หวนกลับมาอีกครั้ง  มีเด็กชายคนหนึ่งเดินซุ่มซ่ามหกล้มหัวเข่าถลอก  แต่ตกใจได้เพียงไม่นาน อัศวินขี่ม้าขาวก็เข้ามาช่วยเขา  แล้วใครจะรู้เล่าว่า การพบเจอกันในครั้งนั้น ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลง  ผู้ปกครองของน้ำซอสที่เป็นเจ้าของโรงเรียน ยื่นเรื่องขอรับเด็กชาย ศิริดนัย เข้ามาเป็นเด็กทุน และจะส่งเสียไปตลอดชีวิต ความใกล้ชิดสนิทสนม ทำให้หัวใจดวงน้อยๆผูกเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว 




“นอนคิดอะไรอยู่ครับ  ใจลอยไปไกลเลยนะ”  เสียงทุ้มๆช่วยเรียกสติของศิริดนัยให้กลับมาอีกครั้ง 





“ก็คิดอะไรนิดหน่อย ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก”     ศิริดนัยหลับตาแน่นเมื่อริมฝีปากหยักกดจูบลงมาบนหน้าผากเนียน ร่างเล็กยิ้มหวานพร้อมทั้งยกตัวขึ้นสูงแล้วก้มลงจุมพิตหน้าผากกว้างของศุภวัฒน์อย่างไม่ยอมแพ้  จนทำให้ราชสีห์ทนไม่ไหวกระโดดครุบกวางน้อยเข้ามาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวกับความน่ารักของอีกฝ่าย





“บอกได้ไหมครับ”    สิ่งหนึ่งที่คุณครูเดียร์ของเด็กๆแพ้ทางก็คือ รอยยิ้มหวานๆกับแววตาออดอ้อนของราชสีห์ตัวนี้นั่นเอง..





“ก็คิดถึงตอนสมัยเด็กๆ ...วันที่เดียร์ล้มหัวเข่าถลอกไง”      ร่างเล็กพยายามหาทางลงมาจากตักแข็งของราชสีห์เจ้าเล่ห์ แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ไม่สามารถหลุดลงมาจากตักของคนเจ้าเล่ห์ได้เลย





“อ๋อ!  วันที่อัศวินได้เจอเจ้าหญิงใช่ไหม” 





“แหวะ! ใครอัศวิน แล้วใครเจ้าหญิงพูดดีๆเลยนะซอส”   มือบางทุบแผ่นหลังแข็งอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างหนาสะเทือนหรือเจ็บปวดแต่อย่างใด





“ก็ซอสไงอัศวิน แล้วเดียร์ก็เป็นเจ้าหญิง  ..........แล้ววันนั้นเจ้าหญิงก็ขโมยหัวใจของอัศวินผู้นี้ไป”   มือหนากอบกุมมือบางมาวางไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจ  ทำเอาศิริดนัยถึงกับหลุดเสียงหัเราะออกมาเพราะความหวานเลี่ยนของอีกฝ่าย





“คนอะไรมือหนัก แตะแผลนิดเดียวเจ็บไปถึงกระดูกสันหลัง”





“ก็คนมันตื่นเต้น เห็นคนน่ารัก ตัวขาว แก้มป่อง แล้วมือมันสั่น”        ศิริดนัยเอนแผ่นหลังพิงแผ่นอกกว้างอย่างวางใจ





“ซอสเป็นเด็กแก่แดด” 





“ป๊าสอนมาดีก็อย่างนี้แหละครับ” 





ถ้าหากวันนั้นศิริดนัยไม่หกล้ม คงจะไม่มีโอกาสได้พบเจอกับราชสีห์เจ้าเล่ห์ที่ชื่อ น้ำซอส







ถ้าหากวันนั้น ศุภวัฒน์ ไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย คงไม่มีวันได้รัก กวางน้อย

และถ้าหากคนทั้งคู่ไม่ใช่ของกันและกัน คงจะไม่มี ‘รัก’ มาจนถึงทุกวันนี้ .......






DEAR ความหมายของมันคือ ‘สุดที่รัก’  และศิริดนัยก็อยากจะเป็น ‘สุดที่รัก’ ของศุภวัฒน์ตลอดไป.......






.
.
.
.
.
.
.




๐ คิดถึงนิยายเรื่องนี้มากเลย ถึงแม้มันจะจบไปนานแล้ว แต่ก็มีคนเข้าไปอ่านและคอมเม้นกันอย่างเรื่อย ๆขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ นิยายเรื่องแรก ของนักเขียน วันนี้ก็ได้ฤกษ์ เอาตอนพิเศษมาลงซักที ถือว่าเป็นของขวัญให้กับทุกคนเลยนะคะ


๐ ส่วนผลงานเรื่องอื่นก็มี      สะใภ้เถื่อน >>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.0
      เธอคือดวงตะวัน  >>>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.0
      Fall in love แล้วคุณจะหลงรักผม >>>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23598.0



๐  ติดตามผลงานกันได้เรื่อยๆนะคะ  แฟนเพจจจจจจจจ https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084   



๐ www.twitter.com/muayyunho >>>>> ทวิสเตอร์นักเขียนเองค่ะ ^^  มาพูดคุยกันได้นะคะ



รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[jiw]

อยากอ่านอีกอ่ะ ชอบมากเลย อ่านไปตั้งสี่ ห้ารอบแล้วอ่ะ

[กาลณัฐ]

 

[Pakbung Mazo]

><!! รักน้ำซอส รักเดียร์ รักน้ำซุป รักลีโอ รักคุณนักเขียน
น่ารักมากกกกก

[6488]

  :-[เข้ามาอมยิ้ม และก้เดินอมยิ้มออกไป

[spisyjames]

จะคอยติมตามผลงานนะจร้า


รักน้ำซุปและลีโอมากกกกกกกกกกกก


 

[seaz]

บ้านนี้น่ารักทั้งบ้าน ^^

[MoMoRin]

อร๊ายยยยย รุ่นลูกกกกก น่ารักน่าหยิกจริง ทำให้คิดถึงรุ่นพ่อเนาะ อิอิ // จะมีมาอีกมั้ยน้อออออ อิอิ

[ขนมสัมปันนี]

ขอบคุณครับ คิดถึงลีโอกับน้ำซุปครับ

[naneku]

เห็นน้ะซอส แล้วคิดถึง น้ำซุปกับลีโอ






จำได้ว่า อ่านไปร้องไห้ไป........




คิดถึงลีโอ

[CarToonMiZa]

ตอนพิเศษน่ารักมากมาย

[MooJi]

น้ำซอสเนี๊ยลูกลีโอโดยแท้
แกะกันมาเลยพ่อลูก
กับคนอื่นอาจจะดูเย็นชา
แต่กับคนที่รักจะอ่อนโยนหวานแหวว
น่าร๊ากกกกก ทั้งซอสทั้งเดียร์เลย
ช๊อบบบบบ ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก
เมื่อไหร่จะออกเรื่องน้ำซอสกับเดียร์อ่ะ
คิดถึงๆๆๆๆ

[Horizon]

แอบมาต่อนะครับน้องหมวย
+1

[ott1212]

 .........น่ารักทั้งรุ่นพ่อ รุ่นลูกจริงๆ....

แล้วจะหาเด็กที่ไหนสืบสกุลต่อล่ะเนี่ย....

[ormn]

 อ่านแล้วมีความสุขจัง


คิดถึงเจ้าพ่อกับน้ำซุบอะ

[punchnaja]

แอร๊ยยยส์ ขอตอนพิเศษบ่อยๆได้ไหมค๊าาาา

แหม คิดถึงลีโอกะน้ำซุปT^T

[Bejae]

เผลอแปปเดียวโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันซะแล้ว

[akeins]

เอาตอนพิเศษมาให้อ่านขอบคุณครับ
แต่ถ้ามีอีกก็จะดีมากมากเลย

[boylove_yj]

เอาตอนพิเศษมาให้อ่านขอบคุณครับ
แต่ถ้ามีอีกก็จะดีมากมากเลย

มีแน่นอนค่ะ ^^ รอนะคะ

[MiSS-U]

เดียร์กับซอสน่ารักไม่แพ้คู่ลีโอน้ำซุปเลยค่ะ

แต่คิดถึงและเศร้าใจมากเมื่อเอ่ยถึงลีโอน้ำซุป

 

[ammlovey]

     

[FelT EiNs]

อ่านตอนนี้แล้ว คิดถึง น้ำซุปกะลีโอ มากมาย

ปล. อยากรู้จังค่ะ ว่าอะไรทำให้ลีโอตายอ่ะคะ???????

จะติดตามผลงานทุกเรื่องเลยนะคะ 

[CarToonMiZa]

อ่านกี่รอบ
ก็ซึ้ง

[yuyie]

ตอนจบเล่นซะน้ำตาไหลเลยอ่ะ