Part....... 24
.
.
.
.
.
.
“หน้าแดงด้วยอ่ะ น่ารักชะมัด” ผมลูบแก้มของร่างสูงอย่างลืมตัว ก็เห็นไอ้หล่อนานๆที จะทำตัวน่ารักๆอย่างนี้ซะที
“แล้วรักหรือเปล่า” เหมือนมันเป็นคำถามศักดิ์เลยเว้ย แล้วผมจะทำไงล่ะทีนี้
“ไม่รู้ รอดูไปก่อน”
“อย่านานนะ เดี๋ยวผมใจขาดตายซะก่อน”
เมื่อปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว ลีโอก็พาผมกลับขึ้นตึก เหว่ยๆ ไม่อยากกลับขึ้นไปเป็นหมูอยู่ในคอกอีกแล้ว เมื่อไรจะได้ออกจากโรงบาลฯ บ้าๆนี่ซักทีว่ะ
“ลีโอ อยากกลับบ้าน” ถ้าใครผ่านมาแล้วเห็นผมทำสีหน้าปัญญาอ่อน ผมก็ไม่แคร์ ก็คนมันทำจริงๆ อยากกลับบ้านๆ แงๆๆ
“เดี๋ยวก่อน รอหมอก่อน”
“เหอะ” ให้ตายซิ ถ้าหมอบอกว่า ให้อยู่อีกซัก 10 ปี ผมจะต้องทำตามปะเนี่ย ( เวอร์ ) ผมทำหน้าเบื่อในรถเข็น โดยที่มีลีโอไสเข้ามาในห้องอย่างเซ็งๆ
“ลูกพี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!!!” ลูกลิงมาได้อย่างไงวะเนี่ย ให้ตายซิ มาครบหมดทุกคนเลย แต่เอ๊ะ แล้วพวกมันรู้ได้อย่างไงเนี่ย แล้วใครเป็นคนพามา ถ้าไม่ใช่
“ผมให้คมกริชพามาเองแหละ”
“ลูกพี่! ใครเป็นคนทำอ่ะ เดี๋ยวผมไปขว้างระเบิดบ้านมันเอง” เล่นมุกล่ะไอ้เว็ด ระบงระเบิดอะไร อย่างแกต้อง m 16 (ฮาอีกล่ะ )
“ดาราว่ะ สงสัยกลัวฉันไปแย่งงานมันมั้ง” ยิ่งตอนนี้ประเทศลาวติดต่อให้ไปเป็นพีเซนเตอร์ปลาร้า ค่าตัวก็ฟันไปประมาณ 10 ล้านกีบ ย้ำ 10 ล้านกีบ ฮ่าๆ
“ตลกล่ะ ถามดีๆอ่า” เว็ดดิ้ง ทำไมวันนี้แต่งตัวได้เวอร์มาก แล้วจะไหนคนอื่นๆอีก พวกมันใส่สูทหมดเลยวุ้ย แปลกแฮะ เดี๋ยวค่อยถามแล้วกัน
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” ผมส่งสายตาไปให้ลีโอมาพยุงขึ้นเตียง ความจริงก็บอกพวกไอ้เว็ดก็ได้ เพราะพวกมันพร้อมที่จะช่วยเหลือผมเต็มที่ แต่ไม่เอาดีกว่า ผมจะเรียกไอ้หล่อของผมอ่ะ ใครจะทำไม
แต่ผิดคาดเพราะลีโอไม่ได้พยุงผม แต่มันอุ้มผมขึ้นเตียงไปเลย ทำเอาลูกลิงที่เหลือ งง และอึ้งกันไปเป็นแถวๆ ผมก็อึ้งเหมือนกันนะ แต่อายมากกว่า
“ลีโอ วางได้แล้ว” ผมกระซิบไปที่หูของไอ้หล่อ แต่ดูเหมือนว่ามันจะทำเป็นไม่ได้ยิน อีกทั้งอุ้มผมเลยไปห้องน้ำอีกต่างหาก ให้ตายซิ แค่นี้ก็อายลูกลิงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“ผมจะพาคุณไปล้างหน้าซักหน่อย เผื่อจะได้สดชื่นมากขึ้นกว่านี้”
เมื่อไอ้หล่อล้างหน้าล้างตาให้ผมเสร็จ ก็อุ้มผมมาวางบนเตียงอย่างเรียบร้อย ให้ตายซิ พวกมันมองไรกันหนักหนาเนี่ย ไม่เคยเห็นคนโดนยิงแล้วโดนอุ้มหรือไงว่ะ
“ผมไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นจะกลับมา”
“ไปแล้วไปลับ ไม่กลับมา” สาธุ!!!!!!!!!
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮ้ยๆ ไรว่ะ อยู่ดีๆ ก็เข้ามาหอมแก้ม อายมั่งไหม ข้อร้อง ผมอาย ไม่ได้อยู่กันสองคนซะหน่อย ดูดิ มีคนอยู่ตั้งเยอะ ให้ตายซิ มายมั่งอะไรมั่ง
“คงเป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอกน้ำซุป ยังไงก็ต้องกลับมาหาแฟนอยู่ดี” เอาซิ ลงไปประกาศใส่ไมค์ที่ประชาสัมพันธ์ของโรงบาลฯเลย ไหนๆก็อายแล้วหนิ อายอีกซักนิดแล้วมันจะเป็นไรไป
“ไปดิ” ไม่ได้ไล่นะ แล้วอย่ามามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ขอบอกไมใจอ่อน ( หรือเปล่า )
“หอมหน่อย” อย่ามาเจ้าเล่ห์ เพราะยังไงผมก็ไม่ยอมหรอก คนอยู่ตั้งเยอะ ใครมันจะหน้าด้านหน้าทนว่ะ อย่ามาๆ
“ไอ้เว็ด แกลงไปซื้อหอมให้ลีโอหน่อย” ฮ่าๆ มุกนี้ ขายได้ตลอดศก ว่าแต่หอมแดง หรือว่าหอมหัวใหญ่ดีล่ะ ถึงจะถูกใจไอ้หล่อลีโอ
“น้ำซุป เลือกเอา ระหว่างหอมแก้ม กับ จูบ” ช่างเป็นทางเลือกที่ไม่ไปไหนเลยจริงๆ มันก็วนเวียนอยู่ที่เดิมนั่นแหละ ให้ตายซิ ไอ้เรื่องเอารัดเอาเปรียบผมเนี่ย ทำได้ทำดีจริงนะ แล้วถ้าผมอยากถามกลับไปบ้างล่ะว่า เลือกเอาระหว่ง หอมแดง หรือ หอมหัวใหญ่ ผมถามได้ป่ะ ก๊ากกกก
“เอาหน้ามาใกล้ๆดิ” ลีโอยื่นหน้าไปใกล้ๆ ผม ลังเลเล็กน้อยๆ แต่สุดท้ายก็ จูบแผ่วๆไปที่แก้มทั้งสองข้างของร่างสูง แหมๆ หน้าบานเชียวนะ อย่าให้ถึงคราวของผมบ้าง เหอะๆ
“ไปนะ” ลีโอก้มมาหอทแก้มผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้เนิ่นนานแต่อย่างใด ร่างสูงจูบอย่างรวดเร็ว ลีโอหยิบกุญแจรถที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเดินออกไปทั้งใบหน้าที่บานเท่าจานดาวเทียม บวกยานอพอลโล่ไปอีก เชอะๆ เห็นแล้วหมั่นไส้
“ลูกพี่ เล่าให้ฟังด่วนนนนนนนน!!!!!” ไอ้เฟรียสแหกปากถามอย่างรวดเร็วเป็นคนแรก คนอื่นก็ส่งสายตาประมาณว่าอยากรู้เรื่องเต็มที่มาให้
เรื่องราวของผมตั้งแต่ที่เจอลีโอครั้งแรก และก็โดนบังคับให้เป็นแฟน ก็ได้เล่าสู่ให้พวกลูกลิงฟัง พวกมันไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะไปเป็นแฟนกับมาเฟียและนักธุรกิจระดับโลกอย่างลีโอ
“เท่านี้แหละ มันก็ไม่ได้มีเรื่องมากมายขนาดนั้นหรอก ก็ฉันกับเขารู้จักกันได้วันสองวันเองนะ”
“สุดยอด ลูกพี่สุดยอดอ่ะ คุณลีโอเป็นทั้งมาเฟีย ทั้งนักธุรกิจ ไหนจะธุรกิจของแอ็คซายน์ที่เมืองไทยอีกล่ะ รวยแบบไม่ไหวอ่ะ โอ้ววววววมีเรื่องที่มันเหลือเชื่อกว่านี้อีกไหมว่ะ” ไอ้เฟรียสทำหน้าตาโอเวอร์อีกแล้ว มันจะอึ้งไปไหนเนี่ย ***นกเขาบินข้ามเขา ไม่ใช่ของเราเฝ้าแต่แลมอง กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ ( เพลงไม่เกี่ยวกับนิยายนะ แต่ผมอยากร้องเฉยๆอ่ะ ) ฮ่าๆ
“แล้วอย่างนี้ เขาจะให้ลูกพี่ทำงานที่ผับต่อไปป่ะ”
“ไรว่ะ มันเกี่ยวกันตรงไหน ฉันทำงานที่ผับมันไปเกี่ยวอะไรกับการเป็นแฟนกับลีโอ”
“ไม่รู้ดิ แล้วเมื่อไรพี่จะหายอ่ะ ไอ้พวกที่ผับมันเป็นห่วงกันหมดแล้วรู้ป่ะ” เว็ดดิ้งถามอย่างาเป็นห่วง มันก็จริงอย่างที่มันพูดนั่นแหละ ก็ผมไม่ได้ส่งข่าวอะไรไปบอกพวกที่ร้านนี่หน่า ส่วนทางบ้านก็เข้าใจว่าผมไม่กลับบ้านเพราะงานเยอะ
“พี่ก็ไม่รู้อะไร ตอนที่คุณลีโอเห็นพวกเราครั้งแรก พวกผมก็โดนเขม่นซะแล้ว”
“เขม่น เหรอ ทำตอนไหนว่ะ ฉันไม่เห็นอ่ะ”
“เห็นที่ไหนล่ะ ก็ลูกพี่มองแต่คุณลีโอ ไม่เห็นมองพวกเรามั่งเลย” ฉันถามแกเหรอไอ้ เฟรียส เดี๋ยวได้โดนตบยัดโถส้วม
“แกก็ว่าไปไอ้เว็ด มองที่ไหนบ้าป่ะ” ไอ้พวกนี้ ชอบพูดให้อาย เดี๋ยวโดน
“พวกผมทำงานกับพี่กี่ปี ไมจะไม่รู้ ตาพี่อ่ะมองทุกย่างก้าวของคุณลีโอ” มิกซ์ แกเงียบมาตั้งนาน ทำไมไม่เงียบต่อไปว่ะ พูดขึ้นมาทำไมว่ะ ถ้าพูดแล้วฉันอายขายขี้หน้า เงียบต่อไปเถอะ
“เชอะ เฮ้ยๆ หิวว่ะ” แล้วพวกมันก็เอาของที่มาเยี่ยมแกะกินเองซะงั้น ไหนเอามาเยี่ยมว่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เป็นคนสั่งให้พวกมันกินเองนี่น่า มีพวกนี้อยู่ด้วยจนถึงเย็นก็ดี กว่าร้านจะเปิดก็ดึกหน่อยๆ แล้วกว่าลีโอจะกลับมาอีก ช่วยแก้เหงาให้ผมได้ไม่น้อย พวกมันนั่งเล่นเกมเศรษฐีกันอย่างเมามัน ให้ตายซิ นับวัน ผมว่าอายุของสมองพวกมันยิ่งถอยหลังไปเรื่อยๆ น่ากลัวจริงๆ
“เมื่อไรจะมาน้า” ผมเผลอรำพึงออกมาอย่างลืมตัว ก็ไหนว่าเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมาอย่างไงล่ะ นี่ก็ปาเข้าไป ทุ่มกว่าๆแล้วนะ ยังไม่โผล่หน้ามาอีก ไอ้พวกลิงมันต้องไปเตรียมตัวเปิดร้านอีกนะ ให้ตายซิ คนอะไร ไม่รักษาสัญญาเลย
“ลูกพี่ ได้เวลาพวกผมต้องไปเตรียมตัวเปิดร้านแล้วนะ” เว็ดดิ้งบอก เพราะพวกมันหาสารพัดเกมส์มาเล่นหมดแล้ว จนสุดท้ายเหลือแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาที่พื้นห้องนี่แหละ ที่ยังไม่ทำ
“งั้นพวกแกไปได้แล้วไป” ความจริงไม่อยากให้ไปซักเท่าไรหรอก แต่ก็นะ ห้ามไปก็เปล่าเพราะ ไอ้พวกนี้มันต้องไปทำงานหนิ
“พี่อยู่คนเดียวได้แน่นะ อยู่ได้ป่ะ เดี๋ยวให้ไอ้มิกซ์อยู่เป็นเพื่อนก็ได้ ให้มันเข้าดึกเอง”
“ไม่ต้องหรอกน่า พวกแกคิดว่าฉันเป็นเด็กหรือไง ถึงอยู่คนเดียวไม่ได้” ไอ้พวกนี้ มันน่าเตะเรียงตัวซะจริงๆ ให้ตายเถอะ แค่โรงบาลฯ กระจอกๆแค่นี้ ไม่ทำให้ฉันกลัวหรอกน่า ผมกัดฟันพูดครับ ใครบอกว่าผมไม่กลัว โรงบาลนี่แหละ คือสถานที่ที่น่ากลัวมากที่สุดในความคิดของผม รองจากวัด และป่าช้า
“เปล่าซักหน่อย ลูกพี่อย่ากริ้วดิ” เว็ดดิ้งเข้ามาบีบนวดที่ขาผมอย่างประจบประเจง พวกนี้มันรู้ลิมิตความโกรธของผมดี ว่ามันอยู่ตรงไหนและเลือกที่จะหยุดตรงไหน แต่ก็ไมเคยโกรธพวกมันลงซักครั้ง
“เออๆ รีบไปกันได้แล้ว อย่ามัวอืดอาด”
“งั้นพวกผมกลับแล้วกันนะพี่อย่าไปคุยกับแมงวันเล่นล่ะเดี๋ยวจะกลัวพี่เอา” ไว้เวรเฟรียสเดี๋ยวไม่ได้ตายดี
“นั่นซิ สงสารมันนะพี่ อีกอย่าง แมงหวี่ด้วย ลูกพี่อย่าไปหลอกมันนะ ไปละ” พวกมันรีบสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว เพราะผมกำลังจะลุกจากเตียงแล้วลงไปเตะพวกมันเรียงตัว
เมื่อลูกลิงและสมุนทั้งหลายกลับไปหมดแล้ว ห้องพักของผมก็กลับมาเงียบและน่ากลัวอีกครั้ง ผมไม่เคยกลัวที่จะอยู่คนเดียว ออกจะชอบด้วยซ้ำ ไม่มีใครมาคอยเกาะแกะวุ่นวาย แต่บางครั้งมันก็มีเหงากันบ้าง เคยถามตัวเองเหมือนกัน ถ้าตัวเองยังไม่พบคนที่ใช่ ก็เลือกที่จะอยู่คนเดียวอย่างนี้ไปจนวันตาย
แต่วันนี้ ความคิดต่างๆ ของผมก็ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่เจอกับ ลีโอ แอ็คซายน์ เขาเปลี่ยนทัศนะคติในด้านคู่ครองของผมไปซะหมด ตั้งแต่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกตอนรถชนกันนั้น ก็บอกตัวเองทันทีว่า คนนี้แหละที่เรารอคอยมานาน ที่เล่นตัว ทำเป็นหวงนิดหวงหน่อยนั้น เพราะผมไม่อยากทำให้ ไอ้หล่อมันได้ใจต่างหาก เพราะเดี๋ยวมันจะหึกเหิม คิดว่าตัวเอง หล่อแล้วเลือกได้
“น้ำซุป” ตายยากว่ะ บ่นถึงปุ๊ป มาปั๊ป แต่ไม่เอาดีกว่า ไอ้หล่อนี่มันทำให้ผมต้องนอนรออยู่นาน งอนดีกว่า เบื่อจริงๆ ไอ้พวกที่ไม่รู้จักรักษาสัญญา
“.........................” เชอะ ง้อผมด้วยนะ ที่งอนเนี่ย ผมทำเพื่อให้คุณง้อออออออออออ =_=
“น้ำซุป ผมกลับมาแล้ว” ร่างสูงเดินมานั่งที่ข้างเตียง ผมเห็นดังนั้นเลยแกล้งผลิกตัวหนี แตดันไปทับแขนข้างที่เจ็บซะงั้น ผมกัดฟันแล้วทำเป็นเงียบ รีบๆ เรียกดิว่ะ แม่ง เจ็บนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
“......................” อย่าเมินนะเว้ย ถ้าคุณเมิน ผมก็หน้าแตกดิ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” มือหนาค่อยๆ พลิกตัวผมกลับมานอนหันหน้าไปทางเขา เชอะๆ หายไปทั้งวันแล้วหนิ ทำไมไม่ไปแล้วไปลับล่ะ แล้วอยู่ดีๆ น้ำตาผมก็ไหลซะงั้น เมื่อได้เห็นหน้าของไอ้หล่อเต็มๆ ไม่ได้แกล้งนะ แต่มันออกมาเองโดยอัตโนมัติ คิดถึงว่ะ
“ร้องไห้ทำไม” เขาไม่ได้ตกใจเลยนะที่ผมร้องไห้ ทำอย่างกับว่า ผมเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ
“เปล่า...เปล่าร้องซะหน่อย” ผมปัดมือหนาที่เช็ดน้ำตาออกไป ต้องหยิ่งไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าน้ำซุปง่าย เหอะๆ
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าร้องยังจะมาเถียงอีก”
“ฮึกๆ ทำไมต้องดุด้วย”
“ผมไม่ได้ดุคุณซะหน่อย ใครจะกล้า” ลีโอลุกขึ้นมานอนบนเตียงกับผม เขาคว้าเอวผมเข้าไปกอด ปากก็จูบขมับผมไปด้วย เพลินดีเหมือนกันแต่ ผมงอนเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ
“หายงอนหรือยัง ขอโทษนะ พอดีผมอยู่ดูไอ้คนที่ยิงคุณน่ะ เลยมาช้านิดหน่อย”
“พบตัวแล้วหรอ มันเป็นใคร ผมจะไปแก้แค้น ตบหน้ามันซักสองที โทษฐานมาทำให้แขนขอผมเป็นรอย”
“หึหึ ไม่ต้องหรอกน่า ผมแก้แค้นแทนคุณแล้ว”
“คุณทำอะไรมัน” ฆ่าหรือเปล่า ไอ้หล่อมันเป็นมาเฟียนี่น่า ต้องแบบว่าฆ่าแล้วหมกป่าไรงี้ แน่ๆ ( นางเอกของเราดูหนังมากเกินความจำเป็น ผลที่ออกมาก็เลยเป็นอย่างนี้ ) 55+
“ตัดนิ้ว” ทำไมตอบได้น่าตาเฉยอย่างนั้นว่ะ ไม่ทำหน้าสำนึกผิดสักนิดเลยหรอ น่ากลัวเว้ย
“คุณไปทำเขาขนาดนั้นเลยหรอ”
“ดีแล้วที่ผมไม่ฆ่ามัน คมกริชโทรมาซะก่อน ไม่งั้นพวกมันตายอย่างไม่มีข้อยกเว้นแน่นอน”
“ผมรู้มันคุณมันเก่ง แต่กลัวบาปมั่งเหอะ”
“บาปไม่กลัว แต่กลัวอย่างเดียว .....กลัวคุณไม่รัก” มันก็วกเข้ามาเรื่องนี้อีกจนได้ ให้ตายซิ
มาๆ ฟังเพลงประกอบนิยายซักนิดซักหน่อยกันพี่น้อง !!!!!!! หายใจเข้าก็เฮ้อ เธอ หายใจออกก็เฮ้อ เธอ เป็นอะไรมากไหมใจลอยแบบนี้ **** หายใจเป็นเลม * ตั๊กโต่ง มดตะนอย ขับร้อง ^___________^
“ไม่ต้องกลัวนะ เพราะได้ไปแล้วล่ะ” ร่างสูงยิ้มกว้าง ปากฉีกถึง หนังหัว ก็นะ มันบานจริงๆอ่ะ ไม่รู้ว่าจะบรรยายยังไง
“หึหึ แล้วผมจะจำไว้ว่าคุณพูดว่าอะไร อย่าคืนคำนะ” นั่นเสียงหัวเราะเหรอ ทำไมผู้ดีอย่างนี้ล่ะ ให้ตายดิ แล้วอะไรมาลูบแถว ท้องว่ะ
“ตลกตรงไหนเนี่ย ลีโอ! หยุดลูบได้แล้ว” ทำเป็นเนียนแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อคนป่วย ลูบหน้าท้องผม ไอ้หล่อนี่ปากว่ามือถึงจริงๆ มือไวสุดๆ อีกต่างหาก
“ก็คิดถึง อยากมาหาใจจะขาดอยู่แล้ว”
“ปากหวาน ขอให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ”
“รู้ได้ไงว่าผมปากหวาน หรือว่าแอบชิม”
แหนะๆ ยังมาหัวเรื่องที่ทำให้อายอีกล่ะ เชอะๆ ชิมอะไรกัน มีแต่ไอ้หล่อเท่านั้นแหละ ที่คอยตอดนิดตอยหน่อย หากำไรกับผมทุกครั้ง
“บ้าแล้ว ถ้าผมทำนะ ไม่ทำแค่ชิมหรอก แต่ะจะปล้ำเลย” ผมหยักคิ้วไปให้ร่างสูงอย่าท้าทาย ฮ่าๆ คอยดูดิว่าใครมันจะแน่กว่ากันในเรื่องนี้ ปากเก่งไปอย่างนั้นแหละผมอ่ะ ความจริงก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยซักนิด
“อยากกลับบ้าน” ผมช้อนตามองขึ้นไปหาร่างสูงอย่างออดอ้อน จับจุดไอ้หล่อได้แล้วว่ามันแพ้ลูกอ้อนของผมอย่างเห็นได้ชัด คนไรวะเนี่ย นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังฉลาดอีกต่างหาก โฮะๆๆ
“รอพรุ่งนี้ก่อน ถ้าหมอบอกว่าให้กลับ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง” เย้ๆ ผมจะได้กลับบ้านแล้ว ว่าแต่ถ้าคุณหญิงเห็นแผล จะบอกว่าไงดีเนี่ย บอกว่าไปตีกอล์ฟ แล้วไม้จิ้มฟันแทงก็ดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไร -____- ( ใครเชื่อก็บ้าเต็มทีแล้วอ่ะ )
“ถ้ากลับไปแล้ว จะโทรหาผมหรือเปล่า” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดออกไปอย่างนั้น หวิวๆไงไม่รู้ ถ้าไม่ได้เจอไอ้หน้าหล่อนามว่าลีโอ
“ไม่โทร” ผมพลิกตัวหันหลังให้ไอ้คนใจร้ายทันที มันจะพูดอ้อมค้อมหน่อยเลยไม่ได้เลยหรือยังไง จะตรงไปไหน เจ็บนะโว้ยยยยย คนหล่อเป็นอย่างนี้หมดหรือเปล่าวะ
“แต่จะไปหา และพามาอยู่ด้วย”
“ลีโอ” ริมฝีปากของคนร่างสูงจูบเน้นๆไปที่ขมับผมอย่างออดอ้อน ส่วนมือก็กอดเอวผมซะแน่น
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 747478 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก