หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<<

[both^^]

โล่ง  แค่ลูกบุญธรรมเนอะ 

[pongsj]

โล่งอกไปหน่อย.........แค่ลูกสาวบุญธรรม

ว่าแต่งานละอ่อนเนี่ย งานรับน้อง ม.1 ของ สวนฯใช่ม่ะ

ถ้าใช่รุ่นอะไรคับเนี่ย...........จำได้ตอนผมเป็นละอ่อนปี 2536 มั้ง.....นานมากแล้ว

แต่สนุกมากเลย ประทับใจตอนซุ้มมือด้วย เดินจากโรงยิมลงมาถึงประตูรุ่นพี่ร้องเพลง

ไปตลอดทางซึ้งๆๆๆคับ แต่ขอบอกว่าตอนวันจากเหย้าจะซึ้งกว่านี้อีก น้ำตาไหลเป้นทางเลยคับ อิอิ

[ALeX]

ตอบพี่ pongsj นะครับ

ผมรุ่น127 ชื่อรุ่น พิรุณรักษ์ ครับ แฮะๆๆ ยังเป็นเด็กม.6อยู่เรย ว่าแต่พี่ร่นไรอ่าครับ รู้สึกปีที่พี่เป้นละอ่อนผมยังอายุ3ขวบอยู่เลยอ่า 55+

[Tetjinen]

  ลูกแอลนี้เอง หัวใจวายหมด

[ifwedo]

มีแต่เรื่องดีๆๆน๊า

[pongsj]

ตอบพี่ pongsj นะครับ

ผมรุ่น127 ชื่อรุ่น พิรุณรักษ์ ครับ แฮะๆๆ ยังเป็นเด็กม.6อยู่เรย ว่าแต่พี่ร่นไรอ่าครับ รู้สึกปีที่พี่เป้นละอ่อนผมยังอายุ3ขวบอยู่เลยอ่า 55+

ห่างกันแค่ 10 รุ่นเองคับ นับเอาเองน่ะ เดี่ยวเหมือนประจานความแก่ของตังเอง 555

[mist]

ค่อยโล่งใจหน่อย แต่ง้องอนกัน ได้น่ารักดีจริง ๆ 

[YO DEA]

 

แอบโล่งใจ

[ALeX]

มาแถมยาว แต่เดี๋ยวก็จาหายไปยาวเหมือนกันนะครับ งืมๆ(<<<หมู่นี้ติดคำนี้จังเยยอ่า >.<)

T.C. จ้า


บทที่ 18



       แอลพาผมเดินลงมานั่งในร้านกาแฟชื่อดังที่ชั้นหนึ่ง กลิ่นกาแฟกรุ่นไปทั่วร้านทว่าน้องน้ำผึ้งบุตรสาวไอ้แอลมันก็นั่งเล่นอยู่ได้ ผิดคาดเพราะผมนึก
ว่าแกจะบ่นเหม็นกลิ่นกาแฟ แต่กลับนั่งจิบโกโก้ร้อนสบายอารมณ์ แถมยังได้ขนมเค้กสตอเบอร์รี่(ไม่ได้ว่าใครน๊า~~~)เป็นค่าปิดปากจากคุณพ่อ ระหว่างผมกับแอล
สนทนากันเป็นรางวัลเด็กดีอีกด้วย...

       แปลกดีที่เวลาผ่านไป ผมกลับรู้สึกเหมือนเพิ่งได้มองหน้าแอลเมื่อวาน ด้วยความสนิททำให้ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าที่คิด ผมนั่งคุยกับมันสบายๆ แต่ดู
เหมือนว่ามันจะเป็นฝ่ายตื่นเต้น(ซะเอง)มากกว่าที่ได้เล่าเรื่องราวต่างๆให้ผมฟัง

       รอยยิ้มดีใจของแอลระบายตลอดเวลาที่เรานั่งอยู่ท่ามกลางความเป็นไปภายในร้าน หนูน้ำผึ้งวิ่งมาเปลี่ยนที่นั่งเป็นข้างๆผม ผมเฝ้ามองทุกอย่างหมุน
ผ่านไป...แล้วรู้สึกคุ้มค่าที่ ณ วันนี้พระเจ้าให้ผมมีชีวิตอยู่ ให้ผมได้เรียนรู้อะไรต่างๆอีกมากมาย

       “แอล...มึงจาถามกรูอีกมากป่ะเนี้ย?”

      แอลยิ้มแฮะๆ...มันจ้อไม่หยุดเหมือนวิ่งมาราธอนแข่งขันทีมชาติ

       “ก็...ก็กูคิดถึงมึงนี่ ตั้งสิบปีที่มึงไปอยู่อเม’กา”

       “เอ่อ กูรู้มึงคิดถึงกู กูก็คิดถึงมึงอ่ะ”

      คงเพราะความคิดถึงมั้งครับ...ทำให้ผมยอมกลับมา

       “แล้วมึงจะไม่เล่าเรื่องของมึงบ้างเลยเหรอ?”

       เป็นฝ่ายผมที่เริ่มซักถาม โดยพื้นฐานแอลเป็นคนเปิดเผยครับ โดยเฉพาะกับผม...หลายคนคงอาจจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยสารภาพความในใจกับผม
เมื่อสิบปีก่อนตอนจะย้ายไปอยู่ที่อเมริกา ไม่น่าเชื่อนะครับว่าตอนนี้มันเป็นผู้ชายเต็มตัวแล้ว...แต่ก็คงไม่แปลกหรอกครับ คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้

       “แอล...กูอยากรู้ว่าตอนที่กูไป ชิพมันเป็นยังไงบ้าง”


      รอยยิ้มของแอลค่อยๆหุบลง...มันจ้องมองมาที่ผม พลางสลับกับมองไปที่หนูผึ้ง...แอลค่อยๆเอ่ยขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ เข้าใจว่าไม่อยากให้เด็กน้อยได้
ยินบทสนทนาอ่านะ =_=”

      “ตอนนั้น...กูจำได้ว่าคืนที่มึงไป ชิพรีบมาหากูที่บ้านตอนกลางดึก น้ำตาอาบหน้ามา...ร้องห่มร้องไห้ใหญ่โตว่ามึงหนีมันไป...มันเข้าใจว่ามึงแก้
แค้นมัน กูในฐานะที่เป็นเพื่อนของทั้งสองฝ่าย กูเห็นใจ...แต่ในเมื่อมึงกำชับไว้ไม่ให้กูบอกมัน กูก็ทำตามนะ...”

      “เพียงแต่ชิพมันแย่มาก เหมือนคนที่สูญเสียแล้วทุกสิ่ง มันเสียผู้เสียคนเป็นบ้าอยู่เกือบๆหนึ่งปีเต็ม จนกระทั่งย่ามันช่วยให้มันจบออกมาได้ มันก็ยัง
เคว้งคว้างอยู่สักพักก่อนที่ทุกอย่างเริ่มลงตัว แต่หลังจากนั้นชิพก็เป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียว...โมโหร้าย ผีเข้าผีออกเดาทางไม่ค่อยถูก แบบว่าเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนเลยล่ะ”

      ขอบตาของผมเริ่มรู้สึกร้อนผะผ่าว...นึกย้อนกลับไปวินาทีนั้นที่ผมจำใจต้องจากมา...ผมก็รู้สึกเหมือนคนบ้านานอยู่เหมือนกัน ตอนอยู่บนเครื่องบิน
ไอ้ความรู้สึกทรมานนั้นมันแทบจะฆ่า...ให้ตายซะให้ได้

       “กูไม่เคยบอกมันว่ามึงต้องไปเพราะอะไร เพราะกูเข้าใจดีทุกอย่าง...อีกอย่างกูไม่อยากให้มันเกลียดย่ามันมากไปกว่านี้ แค่นี้มันก็แย่พอแล้ว”

      แอลถอนหายใจหนักๆ หันไปมองทางหนูน้ำผึ้ง

       “รู้อะไรมั้ย?...หลังจากมึงจากไปได้ไม่นาน ย่าของชิพก็พยายามจะจับมันแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง...เธอชื่อคุณน้ำ...แต่ชิพไม่ยอม แล้วก็เริ่มต่อ
ต้านย่าตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็แตกหักกันแบบมองหน้าไม่ติด...คงเป็นเพราะกูด้วยมั้ง ที่เรื่องทั้งหมดไปไกลขนาดนั้น…”

      ใบหน้าไอ้แอลเศร้าๆ ผมงง

       “ทำไมล่ะ?”

      “...ก็เพราะหนูน้ำผึ้งเป็นลูกของเธอ เป็นลูกของเราไงล่ะ”

      ผมช็อคกับประโยคนั้นที่หลุดออกมาจากปากแอล...แต่มันพยักหน้า

       “ใช่...กูแอบรักกับคุณน้ำ แต่เธอไม่รู้จนเมื่อชิพบอกเลิกกับเธอ และรู้ว่ามันเป็นเกย์ เธอเลยยอมรับรักกู...ทีนี้ย่าชิพก็ไม่ยอม พวกผู้ใหญ่บ้านคุณน้ำ
ก็พลอยรังเกียจกู แต่ในที่สุดกูก็ได้แต่งงานกับเธอ จนมีเจ้าตัวเล็กได้ไม่นานเธอก็เสียไป...”

       แอลไม่ได้กำลังร้องไห้ แต่แววตาคู่นั้น...เศร้าสร้อยชนิดที่เรียกได้ว่า ถ้าไม่โดนจริงๆคงไม่เข้าใจ

       “...กูเสียใจด้วยนะ...”

      “อืม...ไม่เป็นไรหรอก คุณน้ำเขาไม่ค่อยสบาย แต่ไม่ยอมบอกกู...แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ขอแค่กูมีน้ำผึ้งแค่นั้น แค่นั้นจริงๆนะแดน...มันเพียงพอ
สำหรับกูแล้ว กูก็แค่อดทนอยู่ต่อไปทุกวันเพื่อลูก แค่อยากทำตามคำขอร้องของคุณน้ำเธอน่ะ...”

       เอ่อ...มึนไปหมดกับเรื่องราวที่ค่อยๆซึมซับเข้าสู่สมอง อึ้ง...ช็อค ใจจริงอยากเข้าไปกอดปลอบแอล ทว่าถ้าไม่ใช่เพราะผู้คนจำนวนมาก แล้วเราอยู่
กันในที่ลับล่ะก็...ผมเชื่อว่าแอลคงเสียน้ำตา และผมคงได้กอดเพื่อนรักคนนี้ไว้แน่ T-T

       “...มึงรู้หรือเปล่า? เรื่องที่ชิพพยายามทำกับตัวเอง...หลังจากย่ามันตายได้ไม่กี่ปี?”

      ตอนแรกก็งงๆ แอลพูดเรื่องอารายของมันว่ะ? แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าชิพเคยพยายามทำร้ายตัวเอง จะด้วยเพราะอาการจิตตกหรืออะไรทั้งปวง...ผม
ก็อยากรู้ความจริงมากกว่า

       “ใช่เรื่อง...ที่มันกรีดข้อมือตัวเองใช่มั้ย?”

      แอลพยักหน้า “อืม เรื่องนั้นแหละ...ชิพเคยพยายามฆ่าตัวตายถึงสามครั้งด้วยกัน ครั้งแรกโชคดีที่แม่บ้านเป็นคนไปเจอตัวอยู่ในห้องน้ำ ครั้งที่สอง
มันจะกินยาแต่มีคนห้ามเอาไว้ได้ทัน...ส่วนครั้งสุดท้ายกูจับมันส่งโรงพยาบาล แต่ก็ดันจะกรีดข้อมืออีก ทว่าโชคดีที่อยู่ใกล้มือหมอ เลยทันรอดมาได้…”

      ได้ยินอีกกี่ทีๆก็หงุดหงิด ทั้งหงุดหงิดและโมโห ทำไมชิพต้องคิดและทำอะไรโง่ๆแบบนั้นลงไปด้วยนะ?

       “กูไม่เข้าใจเลย...ทำไมมันต้องทำแบบนั้นด้วย? มันจะรู้มั้ยว่ายังมีอีกหลายคนเป็นห่วง”

      “~นั่นแหละ แต่มึงต้องเข้าใจมันนะแดน...ที่มันทำลงไปเพราะมันเสียใจ ที่มันโกรธเกลียดย่าตัวเอง จนในเมื่อย่ามันตายไปมันก็ยังรู้สึกขาดความ
รัก...ความอบอุ่นอยู่ดี มันก็เลยรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา...ชีวิตของชิพน่ะมีแต่เรื่องขมขื่นมาชั่วชีวิต ฉะนั้นมึงต้องเข้าใจมันนะ...บางครั้งมันเองก็เลือกไม่ได้หรอกที่เรื่อง
ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ จริงมั้ย?”

       เรานั่งกันเงียบๆ...ความรู้สึกของผมมันชาหนึบไปหมด ความรวดเร้าเหล่านี้กำลังผุดขึ้นในหัวใจ

       “ใช่จริงๆด้วย คนเราไม่มีวันรู้ว่าสุขและทุกข์จะเข้ามาเมื่อไร”

       “ยังมีอีกหลายอย่าง...มากมายเกินกว่าที่มึงจะเข้าใจนะแดน แต่ตอนนี้มึงต้องเป็นกำลังใจให้มัน...เพราะมึงคือสิ่งเดียวที่ชิพยอมมีชีวิตอยู่ มึงคือ
หัวใจของมัน...กูรู้ว่าทุกคืนมันจะต้องนอนดูจดหมายของมึง ทุกครั้งที่มันพูดถึงมึง...ตลอดเวลาสิบปีนี้มันอาจจะฉุนเฉียวบ้าง แต่แววตาของมันไม่เคยหยุดรักมึงเลย...กูรู้
ว่ามันจะรอมึง รอตลอดไปแม้จะไม่มีหวังก็ตาม”

       ผมยิ้ม...ฝืนหัวเราะออกมา

       “มึงหยุดพูดได้มั้ย? ก่อนกูจะร้องไห้ออกมาตอนนี้”

      แอลคลี่ยิ้มบาง ทำไมชีวิตของคนเราต้องเกิดมา เพื่อรองรับความเจ็บปวด...ความสุข ความทรงจำ ทั้งหมดทั้งปวงนี้ด้วย...บางครั้งมันก็ทำให้เรา
เรียนรู้ ว่าความหมายของชีวิต บางครั้งอาจไม่ต้องค้นหาไปไกลแสนไกลสุดขอบโลก....เพราะสำหรับผม คำตอบมันอยู่ในหัวใจเสมอมา

       หนูน้ำผึ้งจ้องมองแอลกับผมไปมาตาแป๋ว เจ้าตัวเล็กจัดการเค้กแสนอร่อยเรียบแปล้ เลยได้มีเวลาแอบฟังผู้ใหญ่พูดกันได้(ไม่ยักกะเข้าคอนเซ็ป ‘
หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน’ เลยนะแม่คุณ =_=”…)

      “อิ่มมั้ยครับ?” ผมถามแก

       “อิ่มค่ะอิ่ม ว่าแต่พวกคุณพ่อคุยอะไรกันอยู่อ่ะคะ หนูผึ้งของคุยด้วยคนซิคะ น๊าค๊า~~~”

       แอลเอื้อมแขนยาวๆมาโยกหัวลูกสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู ขานั้นยิ่งเข้าเกาะแขนทำตาแอ๊บแบ๊วส่งให้ปิ๊งๆ

       “ถ้างั้นหนูผึ้งขอขนมอีกชิ้นหนึ่งนะคะคุณพ่อ ชิ้นเดียวเอง นิ๊ดดดเดียวเองค่า”

       ปู๊ด!~~ 555+ ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นเด็กหญิงวัยไม่ถึงห้าขวบ ที่รู้จักต่อรองผู้ใหญ่อย่างแก่แดดแก่ลม (o_O* ลูกสาวมันร้ายยิ่งกว่าพ่ออีกแฮะ)

      ท่าที่เด็กหญิงเอานิ้วกลมป้อมขึ้นมาชูทำท่าเค้กชิ้น ’นิ๊ดดดด’ เดียวและลากเสียงยาว ยิ้มทะเล้นเหมือนแอลไม่มีผิด ทำให้ผมใจอ่อนจะจูงมือแกไป
เลือกเค้กที่ตู้เย็นซะแล้ว (-_- <<< เด็กดีไม่ควรล่อลวงผู้ใหญ่นะงับ >.<)

       “เฮ้ยๆ ไม่ต้องเลยเจ้าตะกละ พอยอมให้หน่อยก็ได้ใจใหญ่เลยนะ เด็กเจ้าเล่ห์!”

      “เจ้าเล่ห์คืออารายเหรอคะ?”

      แล้วหนูผึ้งก็ถามๆๆ อย่างงู้นอย่างงี้ ถามจนผมเหนื่อยแทนคนตอบที่ทำหน้าเบื่อจนจะตายให้ได้ ไอ้แอลมันคงตอบคำถามเด็กวัยอยากรู้โดยเฉพาะ
หนูน้ำผึ้งมาเยอะจนแทบอ้วก แถมยังต้องเล่นตอบคำถามนี้ไปอีกนานเลยล่ะ...กว่าปากน้อยๆนี่จะหยุดเจื้อแจ้วพ้นวัย

       “ว่าแต่...ขอเดาเลยนะ หมู่นี้ที่มานี่ก็เพราะจะหาแม่ใหม่มาช่วยเลี้ยงหนูผึ้งล่ะซิท่า”

      ไอ้แอลยักคิ้วทำเท่ห์ใส่ แหวะ...ไอ้เฒ่าหัวงูเอ๊ย! >.<

       “อืม ไง? ‘ไมล่ะ...เจ๋งใช่มั้ยล่ะ”

      “คุณอรเขาคงรำคาญมากซิท่า~~~”

      “~แหม มึงก็พูดไป เพราะว่าหึงเขาล่ะซิ้ ได้ทำงานกับเจ้านายสุดหล่อ แถมเขาก็สวย”

       เอ่อแฮะ...จะว่าไปก็มีกลัวๆอยู่เหมือนกัน เพราะคุณอรก็สาวสวยซะขนาดนั้น ชิพก็...

       “เฮ้ยๆๆๆ มึงกำลังจาคิดไปถึงไหนว่ะ? นี่...นี่อย่าบอกนะว่ามึงหึงไอ้ชิพกับคุณอรของข้า?”

      แอลพ่มลมใส่ผม ไอ้เชี้ย~~!!! มึงพูดเบาๆหน่อยได้มั้ยเนี้ย กูอายนะเฟ้ย >///<

      “มึงจะบ้าเหรอ...กู กูแค่…”

      “นี่ มึงไม่ต้องมาแก้ตัวเลย แค่กูเห็นหน้ามึงจิ้นคิดมากก็ตลกจะแย่แล้ว อะไรว่ะ ฮ่าๆๆ ผัวเมียคู่นี้มันหึงกันเองน่ารักจริงๆ...จาบอกอะไรให้นะ ชิ
พมันชอบหุ่นขาวๆแบบมึง จับแล้วกำลังพอดีไม้พอดีมือ ไม่อวบอิ่มเหมือนคุณอรหรอกเฟ้ย! ไอ้บ้า!”

      ไอ้เลว (แง่ง -_-*”///>>>) ปากหมาไม่พอยังลวนลามคุณอรอีก มันน่าเอาไปฟ้องนัก งิ =_+



       ...สรุปแล้วผมต้องกลายไปเป็นเลขาส่วนตัวตำแหน่งที่สองของท่านประธานชิพ...โดยวันนี้นึกว่าจะได้ทำงานบ้าง =_=’ แต่ชิพไม่เห็นเรียกใช้ให้ทำ
อะไร ก็มีแต่ศึกษาเอกสาร เขาบอกว่าจะให้ผมดูแลเอกสารเกี่ยวกับโปรเจคติดต่องานกับหุ้นส่วนจากญี่ปุ่นทั้งหมด อ้อ...แล้วต้องมีหน้าที่ชงกาแฟให้เขา หาหนังสือพิมพ์
และนิตยสารที่เขาชอบมาวางไว้ที่โต๊ะอย่าให้พลาด คอยรับโทรศัพท์...โดยรวมแล้วหน้าที่เบ๊ทั้งหมดของคุณอรได้ตกเป็นของผม ส่วนคุณอรก็ได้ทำงานน้อยลง แต่ยังยุ่ง
วุ่นวายเรื่องตารางงานของชิพและการประชุมทุกๆนัดเหมือนเดิม

       โต๊ะทำงานของผมอยู่ในห้องประธานกรรมการ ติดๆกันกับชิพเลย =_=” ฉะนั้นเวลาทำอะไรก็จะตกอยู่ภายใต้สายตาของ ‘เจ้านาย’ ตลอด T-T
เฮ้อ~~~ช่างเป็นชีวิตเลขาฯที่น่ารันทดดีจริงๆ

       ตอนเที่ยงผมต้องออกไปซื้อข้าวให้เขากิน นี่แหละปัญหา...เจ้านายคนนี้จะเรื่องมากเป็นพิเศษเรื่องเนื้อหมูเนื้อวัว ผักกาดขาวกับกะหล่ำปลีขอบาย
อย่างงู้นอย่างงี้ แบบนี้น่าขึ้นเงินเดือนให้ผมนะ +_+…แค่วันแรกนี่ผมก็เซ็งจิตจะตายอยู่แล้ว ดูไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่ต้องมานั่งทำงานตรงนี้ มีแต่โดนจิกหัวใช้นี่แหละ -
_-“

       ชิพเป็นคนพาเดินสำรวจไปทั่วบริษัท ก็สนุกดี สุดท้ายเขาเลี้ยงกาแฟร้านข้างล่าง(ร้านเดิมอ่ะแหละ)ด้วย งืมๆ

       และแล้ว เวลาเลิกงานก็มาถึง...

      รถแล่นไปบนถนน การจราจรติดขัดสุดๆ ทั้งเหนื่อยแล้วก็ล้า พูดไปก็เห็นใจชิพที่ต้องเจอกับสภาพแบบนี้ทุกวัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างแอล ที่มีลูกสาว
อีกตั้งหนึ่งคนให้คอยดูแล

       ถึงบ้าน ต้องล้มตัวลงอย่างหมดแรงที่โซฟา ชิพเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น แปลกแฮะ...วันนี้ชิพใจดีเข้าครัวให้ จะว่าไปนี่มันก็จะ
ทุ่มหนึ่งแล้วนิ เฮ้อ =_=

      เสียงกระทะ หม้อ ตะหลิวกระทบกันดังเคร้งๆ(อะไรจะขนาดน๊าน (-.-)) นั่งฟังไปก็เพลินไป แต่ไม่ได้ๆๆ!!! ต้องรีบชิงไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยว
โดนรั้งตัวไว้ให้ทำนู่นทำนี่อีก

       ซู่~~~~~~

      เฮ้อ~~~สบายจังเลย น้ำอุ่นๆที่ไหลออกมา อ๊า~~~สบู่หอมๆที่ใช้ฟอกตัว ยิ้บปี๊~!!>.< สุขสุดๆ

       พรืดดดด!

       …แต่จู่ๆเสียงม่านก็ถูกรูดออก ผมสระหัวอยู่เลยไม่ทันมองแล้วนึกว่าแขนไปโดน...ทว่าแปบเดียว ใครบางคนก็เข้ามากอดจากด้านหลัง ทำเอาสะดุ้ง
เกือบล้มหัวฟาดพื้นไปแย้ว~~

      “เฮ้ย!”

      แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าของชิพแนบเข้ามาที่ด้านหลัง มือของเขาโอบกอดมาแล้วฟอกสบู่ให้ผม มันลื่นๆไปหมดชอบกล...ร่างของเราสองคนดิ้น
ขลุกขลักกันอยู่ใต้สายบัวอุ่นๆ อึ๋ย~~รำคาญจังเลย ว่าแต่ช่วยอย่าเพิ่งไซ้ซอกคอเค้าตอนนี้ได้มั้ยอ๊า~~~

      “ชิพ ไม่เล่นน่า”

      “อืม~~~ใครบอกว่าผมเล่น มาซิ เดี๋ยวผมอาบน้ำให้คุณเอง”

       มือใหญ่ลูบไปเรื่อยๆ เผลอแปบเดียวมันค่อยๆเลื้อยต่ำลงไปเรื่อยๆ...ผมหันควับไปห้ามมือของเขาทันท่วงที ชิพยิ้มเผล่

       “ขอโทษทีผมอาบเองได้...”

      “งั้นอาบให้ผมทีซิ”

      ไม่พูดเปล่าแต่เบียดตัวเข้ามา O-O...อย่าทำแบบนี้เซ่ มันเสียวนะโว้ย -_-“

       ไม่เอาและ เลิกดีกว่า...ผมรีบล้างตัวแล้วก้าวออกมาจากตรงนั้น รีบแต่งตัว แล้วเข้าไปจัดการก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นน้ำใสที่ตั้งรอไว้เงียบๆอยู่ที่โต๊ะ จาก
ตรงนี้ผมไม่สามารถได้ยินเสียงเขาอาบน้ำหรืออะไรทั้งสิ้น...แต่จากประสบการณ์นะ ชิพมักกินอาหารเย็นก่อนอาบน้ำเสมอ

       ล้างจานเสร็จแล้ว เหนื่อยเต็มแก่...โอย ขอนอนซะที ไม่ไหวแย้ว

       เฮ้ย...แล้วที่นอนหายไปไหน?

      “ผมโทรฯมาบอกแม่บ้านให้เอาผูกของคุณไปซักน่ะ”

      ชิพยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำเปิดจากห้องนอนของผม...เช็ดผมแต่ไม่ยอมแต่งตัวสักทีมัวแต่ยืนล่อนจ่อนอยู่นั่น เขายิ้มๆ

       “อ้าว...”


      “สงสัยคืนนี้คุณคงต้องนอนเตียงผมแล้วล่ะ”

       ผมยืนจ้องหน้าเจ้าของคอนโด...รู้สึกจิ๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

       “คุณแกล้งผม!”

      ชิพใส่กางเกงนอนเพียงตัวเดียว แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟในห้อง ดันหลังผมเข้าไปในห้องของเขา...ปรากฏว่าหมอนของผมถูกย้ายมากองอยู่ในห้องนี้
เรียบร้อยแล้ว แงะ <<<=_=”

       “เอาน่า หยวนๆน่าแดน ผมแกล้งคุณซะที่ไหน”

      โมโหก็โมโห ง่วงก็ง่วง...แต่ไม่ไหวแล้ว งอนไปอารมณ์เสียไปก็ไม่ใช่เรื่อง รีบๆนอนดีกว่า...

       ชิพล้มตัวลงมา ห่มผ้าผืนเดียวกับผม...แต่ผมตอนตะแคงหันหลังให้เขา มันหงุดหงิดๆๆๆเฟ้ย!

       “ปิดไฟซะทีเซ่”


      น้ำเสียงเริ่มห้วนเพราะง่วงจนจะตายให้ได้ แต่ชิพดันกวนประสาทเปิดไฟหัวเตียง แยงตาไปหมด -_-“

      “งั้นนอนก็ได้...ว่าแต่คุณขมวดคิ้วเป็นปมเชียว มีอะไรเหรอ?”

      ก่อนฟิวจะขาด ผมเป็นฝ่ายปิดโคมไฟหัวเตียงเอง ชิพหัวเราะฮึๆ

       “ถ้าอยากรีบนอนแบบนี้ทำไมไม่บอกผมแต่แรกล่ะ”

      รู้สึกจาบอกเป็นล้านครั้งแล้วอ่านะ เอ๊ะ หรือว่าเปล่า?

      เอาเข้าจริงๆผมกลับนอนไม่หลับแฮะ...มันจักกะเดี๋ยมยังไงไม่รู้อ่ะวันนี้...ได้ยินเสียงชิพนอนพลิกตัวไปมา เสียงลมหายใจเข้าออก...หนังตาเริ่มจะปิด
ร่างสูงข้างๆก็วาดแขนคว้าหมับที่ตัวผม แล้วดึงเข้าไปกอดแน่น

       “อื้อ? นี่คุณยังจะเล่นอะไรอีก…”

      ชิพกระแอ่มลำคอ เหมือนมีเรื่องสำคัญ


       “เอ่อ...ผมมีเรื่องจะสารภาพกับคุณ”

      อะไรเหรอ?

      “คือ...คืนนี้ผมอยากรักคุณน่ะ นะๆ…”

       ผมรีบสะบัดตัวเขาออก ไอ้ชิพบ้า!

      “ชิพผมง่วงแล้วก็เหนื่อยมากด้วย...”

      “แต่ผมห้ามใจไม่ไหวแล้วจริงๆนี่ น๊า~~~ถอดเสื้อออกเถอะ ผมขอแค่ครั้งเดียวเอง”

      มีการต่อรองแบบนี้ด้วย โว้ยๆๆๆ!!! ไม่ไหวแล้ว! เข้าใจอ่ะนะว่าเขาเป็นคนมีความต้องการสูง แต่ผมไม่มีอารมณ์ด้วยนี่ งานนี้เค้าไม่ยอมด้วย
หรอก ฮึ!

       “ชิพ ผมไม่มีอารมณ์ด้วยหรอกนะ! เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว”

       “แต่ผมมีนี่ครับคู๊นนน~~~เหอะนะ ผมจะทำให้คุณมีความสุขเอง เชื่อผมซิ...ผมถอดกางเกงออกไปแล้วด้วยนะ”

      จะปฏิเสธยังไงชิพก็ตื้อจะเผด็จศึกผมให้ได้ภายในคืนนี้...ไม่ได้การล่ะ งานนี้คงต้องยอมติดสินบนเอาไว้คืนอื่น...คืน อื่นๆ...

       “ผมรู้แล้ว เอางี้ดีมั้ย?...ผมให้คุณได้แค่จูบเดียว แต่จูบเดียวเท่านั้นนะ!”

      แววตาของชิพในความมืดแวววาว...เหมือนแมวป่า ขึ้นคร่อมเหนือตัวผมแล้วยักไหล่สบายๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์

       “ถ้านั่นอาจทำให้คุณเปลี่ยนใจ มันก็คุ้มอ่านะ...อย่าว่าผมแล้วกันนะครับ”

      เอ่อ...ตามันสว่างหลับไม่ลงตั้งแต่เขาเอ่ยปากขอ...กับผมแล้ว >///< ใจเต้นตึกตักๆ ระทึกไปหมด ความร้อนระอุจากข้างในแผ่ซ่าน...รอเวลาที่
ชิพโน้มตัวลงมา ก้มมองที่ปากและพร้อมจะประทับบดเบียดจุมพิตวาบหวามช้าๆ...ซึ่งก็จริงดั่งคาด ดุ้นลิ้นหวานๆที่เคล้าคลึงอย่างคุ้นเคย...ลมหายใจอุ่นร้อนและจังหวะ
ของอีกฝ่ายทำเอาผมสติกระเจิง ยอมให้มือของชิพฝ่าด่านเข้าไปถึงไหนต่อไหน...เย้ยๆๆๆ ไม่ได้นะ! ขืนคืนนี้ผมยอมตามใจเขา พรุ่งนี้คงไม่ต้องไปทำงานทำการกันพอดี
=_=…

       ผมผลักร่างเขาออก ใบหน้าแดงหล่อเหลานั่นแสดงสีหน้าไม่เข้าใจ...

       “พอแล้ว นอนเถอะ”

      ชิพประท้วงด้วยการโวยเป็นเสียงครางแอ่ว เหอะๆ


       “อะไรอ่า?...นี่ขนาดถึงขั้นนี้แล้ว...คุณจูบผมแล้วจะปล่อยให้ผมค้างแบบนี้ ทั้งๆที่...ทั้งๆที่ผมพร้อมแล้วแบบนี้เนี้ยนะ?”

      ชิพล้มตัวลงนอนตาม...ทำเป็นงอนสักพัก แต่แล้วก็ตามเข้ามาเกาะแกะใหม่...คราวนี้ผมลองแกล้งเงียบทำเป็นหลับไปแล้ว แต่ขานั้นดันรู้ดีซุกจมูก
ลงมาตามซอกคอ มันจักจี๋จะหัวเราะเอาให้ได้ ฮ่าๆๆ

       “ผมรู้น๊าคุณยังไม่หลับ...ตื่นเถอะนะคนดี น๊า~~~”

      อ๊ากกก!!! อย่างับแบบนั้นได้มั้ย มัน...เสียวไปหมดแล้ว >///<

       “อืม~~~ทำไมคืนนี้คุณถึงใจแข็งจังน๊า ดูซิผมแข็งไปหมดแล้ว...ใจอ่อนซะทีซิคร้าบบบบ”

      เสียงกระซิบ...และการกอดรัดที่อ่อนหวานแต่เร่าร้อน บวกกับความ ‘แข็ง’ ที่ชิพพยายามให้ผมรู้สึก...มันยิ่งถู...ไถ...โยกเยกเคล้าคลึงไปมาจน
ผมแทบบ้า โอ๊ย!!!

      “ชิพ! พอได้แล้ว!”


      ผมหันควับไปผลักตัวเขาออก หอบหายใจแหกๆ...เปียกไปหมดแล้วด้วย แต่ผมจำเป็นต้องหยุดเขาไว้ก่อนเราสองคนจะไปไกลกันมากกว่านี้ เขา
มองผมงงๆ

       “คุณเป็นอะไรไป?”

      “ก็แค่ผมไม่อยากมีเซ็กซ์กับคุณคืนนี้...คุณไม่ยอมฟังผมเลย คุณเห็นผมเป็นอะไร เครื่องระบายออกทางเพศของคุณเท่านั้นเหรอ?”

      ชิพเกาหัวแกรกๆ

       “ปะ...เปล่านะ ผมก็แค่...แค่นึกว่าคืนนี้คุณจะรู้สึกเหมือนผม ก็เราไม่ได้ยุ่งกันมาตั้งสองอาทิตย์แล้ว...แล้วทุกทีคุณก็ให้ความร่วมมือ...”


      “ใช่ แต่คืนนี้เป็นข้อยกเว้น ผมเหนื่อยชิพ...แล้วพรุ่งนี้เราสองคนก็ต้องไปทำงานแต่เช้า ควรจะออมแรงไว้ ผมง่วงและอยากพักผ่อน”

      ชิพเอามือลูบหน้าตัวเอง มองนู่นมองนี่ไม่ยอมสบตาด้วย

       “ผมไม่ได้คิดว่าคุณคือเครื่องระบายอารมณ์อย่างว่านั่นซะหน่อย...แต่ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ...คงไม่ใช่เพราะผมบกพร่องหรอกนะ?”

      ผมส่ายหัว...เผลอมองไปที่นูนเนินใต้ผ้าห่ม ชิพน้อยคงกำลังตื่นตัวเป็นมังกรผงาดเต็มที่อยู่แล้วล่ะซิ...เหอะๆ

       “ไม่ใช่หรอก มันแค่ยังไม่ถึงเวลา...ผมยังไม่มีอารมณ์เต็มที่ คือ...คุณเข้าใจใช่มั้ย? ผมง่วงนอน แต่ตอนนี้คุณทำผมตื่นแล้ว ถ้าหากเราตกลงทำกัน

คืนนี้ คุณรู้ดีว่ามันทั้งคืน...พรุ่งนี้ผมตายแน่ ฉะนั้นนอนเถอะ...ขอโทษด้วยที่ผมช่วยคุณไม่ได้...”

      ชิพพยักหน้าเงียบๆเป็นเด็กห้าขวบ บ่นอุบอิบ

       “เอาไว้วันหลังก็ได้...คอยดูเถอะ”

       ชิพนอนก่ายหน้าผากเงียบๆ ถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง...อีหร่อบนี้ผมก็นอนไม่หลับเหมือนกัน เลยหันไปทางเขา

       “นี่...”

      ท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงไฟจากหน้าต่างส่องเข้ามา ทำให้เห็นเพียงซีกหน้าของเขา ที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน เขาก้มลงมองผมด้วยแววตาที่อ่าน

ไม่ออก...เวลาแสงไฟมันล้ออยู่ในนัยน์ตาของเขาแบบนี้นะ ชิ…ผมเกลียดชะมัดเลย

       “หื้อ? มีอะไรเหรอ”

       “คุณไม่ได้โกรธผมใช่มั้ย?”


      ชิพร่นตัวลงนอนระดับเดียวกับผม ตะแคงคุยกัน

       “เปล่านี่ แค่คิดว่าคุณคงลำบากใจมาก เวลาที่ผมต้องการ...”

      “ไม่หรอก” ผมเอามือขึ้นลูบหน้าเขา เจ้าตัวยิ้มตาเป็นประกาย “เอาไว้วันหลัง...ผมจะชดใช้ให้คุณ ดีมั้ย?”

       ชิพดึงผมเข้าไปนอนเกยอยู่บนแผ่นอกกว้างๆ ผมโอบกอดร่างหนาไว้

       “นอนเถอะ คุณหนาวมั้ยเนี้ย?”

      “หนาวซิ คุณกอดผมไว้นะ อย่าปล่อยล่ะ”

      “ก็บอกแล้วไงว่าให้ใส่เสื้อนอน คุณน่ะเป็นหวัดง่ายจะตาย”

      หวังว่าเขาคงจะสงบอารมณ์ลงบ้างนะ...ผมลูบหน้าอกเขาแบบพยายามจะกล่อม จนในที่สุด เสียงหายใจก็ค่อยๆแผ่วเบาและสม่ำเสมอยิ่งขึ้น ผมกุมมือ

เขาไว้ ลูบคางสวยของเขา ฮึ พ่อคนเก่งของผม กว่าจะหลับได้เล่นเอาเกือบตบะแตกไปหลายรอบแว้ว >///< นี่ถ้ายอมให้นอนกล่อมแค่นี้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง
เฮ้อ~~~=_=” งืมๆ...   









ปล. ตอนนี้เรทRเน๊อะ แต่ผมว่าน่ารักดีออก ชอบตอนนี้ที่สุดเยยอ่า อิอิ

[broke-back]

ปล. ตอนนี้เรทRเน๊อะ แต่ผมว่าน่ารักดีออก ชอบตอนนี้ที่สุดเยยอ่า อิอิ

ผมก็ชอบบบบบบบ+++ เรทR แบบนี้ เหมียนกัลล์ 

[ifwedo]

ถ้าชอบแบบนี้ก็เขียนให้มันน่ารักแบบนี้ตลอดละกันน๊า

[DeShiWa]

 

พี่แดนครับสงสารชิพอะครับ

ทำกันได้ปล่อยให้อารมณ์ค้างนะเนี้ย

รักพี่แดนพี่ชิพครับ

 

[ISACBTMN]

เรทนี้ก็ได้อยู่ 

[mist]

น่ารักจัง  แต่แอบสงสารชิพจริง ๆ นั่นล่ะ โถ ตั้งสองอาทิตย์เชียวเรอะ 

[astral]

กล่อมนอนน่ารักจังเลย ว่าแต่สงสารชิพนะเนี่ย 

[sunflower]

^^

^^

ได้จิ้มอุ๋มอีกละ อิอิ



อ่านรวดเดียว 2 ตอน

สรุป น่าสงสารชิพนะเนี่ย โดนกล่อมนอนแบบนี้

ต่อไปน่าจะโดนดอกเบี้ยทบต้นแนๆ

[pongsj]

แหมเขียนได้น่ารักน่าหยิกจิงๆเลยเนี่ย อิอิ

[sarin]

 
น่าร้ากกกคร้าฟ..อิ.อิ.

[christiyaturnm]

หวานละมุนละไมกำลังดีเลยครับ ผมชอบนะ

[★L'Hôpital]

ตอนนี้น่ารักได้ใจสุดๆ ไปเลยครับ 

หวังว่าจะมีฉากสวีทกันอย่างนี้เยอะๆ อีกน้าาา

[THIP]

 

ชอบตอนนี้

 

[Tetjinen]

  หวานๆ ชอบ

[crazykung]

น่าร๊ากกกนะแต่สงสารชิปจัง คิคิ

[bbme]

ใช้เวลาในการอ่าน 2 วัน.. ในที่สุดก้อ..ทัน..
สนุกมากค่ะ...เห็นพัฒนาการของตัวละคร..
แม้บางทีจะดูเกินจริงไปบ้าง
แต่บางครั้งชีวิตจริงของคนเรา ก้อยิ่งกว่านิยายซะอีก...

ชื่นชมในการใช้ภาษาไทยมากค่ะ...ชอบๆๆๆ
แม้บางครั้งสำนวนการเขียนจะมีกลิ่นอายของนิยายต่างประเทศก้อตาม

เอาไป +2 นะคะ..สำหรับ ภาค 1 และ 2

เป็นกำลังใจให้ค่ะ..สู้ๆๆ



ปล. ติดค้างไว้ 1 นะคะ...

ปล. (อีกครั้ง) จิ้มที่ค้างไว้ให้แล้วนะคะ.. 

[uuro]

สารภาพ ว่าเป็นโรคกลัวความเศร้า แล้วก็ไม่อยากให้แดนไปมีอะไรกะคนอื่น ก็เลยไม่อ่านภาค 2 อ่านหนึ่งแล้วก็ข้ามมา 3เลย ก็บอกได้ว่าหนุกมาก

[attachment deleted by admin]

[Tetjinen]

สารภาพ ว่าเป็นโรคกลัวความเศร้า แล้วก็ไม่อยากให้แดนไปมีอะไรกะคนอื่น ก็เลยไม่อ่านภาค 2 อ่านหนึ่งแล้วก็ข้ามมา 3เลย ก็บอกได้ว่าหนุกมาก

  เศร้าครับภาค 2    ทุกตัวละครทุกบทบาททุกตัวอักษรรวมแล้วเศร้า 

[YO DEA]

 

แอบยิ้มเล้กน้อยเมื่อได้อ่านตอนนี้

[ALeX]

โห ผมทำให้คุณ uuro เศร้าขนาดนั้นเลยหรือครับ?  :m23:แฮะๆ ขอโต๊ดน๊า แต่ผมว่าภาคสองสนุกออกนะครับ ผมอ่ะชอบภาคสองมาก แต่งสนุกดี อิอิ อยากให้อ่านภาค2จังเลยครับ

[YO DEA]

^
^
^

แอบจิ้มคุณ alex



 

[sunflower]

เข้ามารอจ้า