เพลิงกัลป์เลิกเที่ยวโดยปริยาย เจ้าตัวบอกเขาว่าเที่ยวไปก็ไม่สนุก เหล้ายาปลาปิ้งก็แตะไม่ได้คลื่นไส้ พอเริ่มดึกก็เริ่มง่วงเนื่องจากเพลียจากการอยู่เวรติดๆกัน อารมณ์เที่ยวมันเลยไม่มี ไม่รู้จะไปทรมานตัวเองทำไม สู้เอาเวลาไปนอนดีกว่า
พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเพื่อนเลยทำให้เกิดความสงสัยขึ้นในหมู่เพื่อนฝูง โย่งมาเยี่ยมเขาแล้วก็ถามเรื่องนี้ในวันถัดมาตอนที่เขาจะออกจากโรงพยาบาล
“เพลิงมันตรอมใจเรื่องเลิกกับตุ๊กตาหรอวะ พักนี้แม่งทำตัวยิ่งกว่านักบุญอีก หรือว่าอยู่ในช่วงประพฤติตัวเป็นคนดีให้สาวเห็นใจ” เพื่อนอินเทิร์นหนึ่งพูดพลางช่วยเขาเก็บของใส่กระเป๋าไปด้วย “เพื่อนที่เชียงใหม่มันมาเที่ยววันก่อนมันยังงง ไอ้เพลิงไม่ดื่มสักแอะ แถมสามทุ่มกลับอีกต่างหาก พวกมันมาถามอยากเห็นหน้ายัยตุ๊กตากันใหญ่ ทำให้เพลิงเป็นได้ถึงขนาดนี้”
“อ้อ ไม่รู้ว่ะ” เมืองแมนไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี จะบอกว่ามันรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเขาก็ใช่ที่ แมนๆคุยกันขนาดนี้มีหวังเพื่อนคงสงสัยแน่ๆ “เดี๋ยวกูไปเอายาเอง ไม่เป็นไรมึง ขอบใจมาก” เขารีบพูด ฉวยใบสั่งยามาถือไว้เอง
“มึงอยู่เฉยๆเหอะ เพิ่งหายไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไอ้ริดสีดวงของมึงก็Bleed ออกมาอีกหรอก คราวนี้มึงได้ผ่าแน่ไอ้แมน” เพื่อนอาศัยช่วงตัวที่สูงกว่าฉวยใบยากลับไปถือเอาไว้ “ไอ้เพลิงมันฝากกูมาช่วยหิ้วมึงกลับหอแทน มันติดชันสูตรอยู่”
“กูหายแล้ว ไอ้โย่ง เอาใบยากลับมา” เมืองแมนเริ่มตกใจ กลัวเพื่อนจะเห็นชื่อยาที่ปรากฏอยู่ในนั้น “มึงช่วยหิ้วของกลับไปรอที่หอก่อนได้มั้ย”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ พี่โย่งพร้อมบริการอยู่แล้ว”
นอกจากเพื่อนจะไม่ฟังแล้ว มันยังรีบเดินออกไปจากห้องพักราวกับกลัวเขากระโดดแย่งเอาจริงๆ เมืองแมนยกมือขึ้นกุมศีรษะ นึกเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเพื่อนของเขาไม่ได้โง่จนเกินไปนัก
นับถอยหลัง หนึ่ง สอง สาม....
“ไอ้แมน อาจารย์คริสเขียนยากลับบ้านให้มึงผิดหรือเปล่าวะ กูไปถึงห้องยาแล้วงงฉิบหาย เภสัชจ่ายวิตามินบำรุงครรภ์กับยาฮอร์โมนเชี่ยอะไรไม่รู้มาให้เฉย กูเคลียร์ตั้งนานแม่งก็ยืนยันอยู่นั่นแหละว่าใบสั่งยาเขียนมาแบบนี้ จ่ายยาผิดคนแล้วยังไม่ยอมรับอีก ไล่ให้กูกลับมาถามที่วอร์ดเอง เบื่อจริงๆ” เพื่อนบ่นออกมายาวเหยียดท่าทางหัวเสีย
“ใจเย็นๆ คนไข้เยอะก็จ่ายผิดกันได้มั้ยวะ มึงช่วยกูเอาของไปเก็บที่หอให้หน่อยเหอะ เดี๋ยวกูไปเอายาเอง” เมืองแมนบอกเรียบๆ ยื่นกระเป๋าเป้ให้เพื่อน
โย่งรับมาถือไว้ ไม่ค้านอะไรอีกเพราะหงุดหงิดห้องยาเต็มที
เมืองแมนแยกกับเพื่อนมารับยาที่ห้องยา เขาทำหน้าเฉยๆแม้ในใจจะรู้สึกตะขิดตะขวงไม่ได้ โชคดีที่ครั้งนี้โย่งไม่ได้เอะใจอะไร ไม่อย่างนั้นเขาก็คงนึกไม่ออกว่าจะอธิบายเพื่อนว่าอะไรดี
โย่งอยู่เป็นเพื่อนเขาที่แฟลตพักใหญ่จนเพลิงกัลป์กลับมาที่ห้อง เมืองแมนรู้สึกดีใจมากที่รูมเมทกลับมาซักที จะได้มาช่วยไล่ เอ๊ย ช่วยตอบคำถามเพื่อนช่างสงสัย
“อ้าว ไอ้เพลิงกลับมาแล้ว กูกำลังคุยกับไอ้แมนอยู่พอดีเลยว่าพวกมึงกินมังสวิรัติกันแล้วหรอ เห็นในตู้เย็นแม่งมีแต่ผลหมากรากไม้ จะหาเบียร์เย็นๆชื่นใจซักขวดก็ไม่มีเลย”
“กูถือศีลอยู่ เวรจะได้ไม่เยิน” เพลิงกัลป์ตอบ “มึงก็ระวังไว้เหอะ ดื่มมากลงพุงนะ หัวล้านด้วย”
“โอ้โห เพื่อนเรา กูถามจริงเหอะ ที่มึงถือศีลกินเจ เลิกเหล้าเลิกบุหรี่นี่เป็นเพราะเลิกกับตุ๊กตาใช่มั้ย นี่ถามแบบกันเอง กูอยากรู้จริงๆ”
คนถูกถามเหลือบมองรูมเมทที่นั่งอยู่แวบหนึ่ง
“จะเพราะใครก็เรื่องของกู มึงกลับได้แล้วไอ้โย่ง เย็นนี้ไม่ชวนหวานกินข้าวหรอ เห็นมันเลิกงานแล้วนะ” ชายหนุ่มยกเรื่องสาวที่เพื่อนตามจีบขึ้นมาอ้าง
ได้ผล เพราะโย่งรีบขอตัวกลับออกไปจากแฟลตอย่างไว เหลือแค่ผู้ชายสองคนที่เป็นรูมเมทกันมายังไม่ถึงสามเดือน
“มีเลือดออกมั้ย” คำถามแรกที่เพลิงกัลป์ถามเมื่อเห็นหน้าเมืองแมน
“ไม่มี” คำตอบสั้นเหมือนคนพูดเริ่มขี้เกียจตอบ
“ไหนขอดูยาหน่อย ขอโทษนะไม่ได้ไปรับกลับมา โดนโทรตามให้ไปชันสูตรซะก่อน” เขาพูดเบาๆ เอื้อมมือไปรับถุงยาที่อีกฝ่ายส่งให้มาเปิดออกดูทีละตัว “อันนี้กินวันละเม็ด อันนี้สามเวลา ซองนี้ก่อนนอน มึงอย่าลืมกินให้ครบล่ะแมน แล้วอาจารย์นัดอีกเมื่อไหร่”
“อีกสองอาทิตย์”
“อืม เดี๋ยวกูไปด้วย” เพลิงกัลป์ส่งถุงยาคืนให้ คิ้วเข้มขมวดเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่าย “เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนหมาหิว”
“ไม่ได้หิว ...เมื่อกี้ไอ้โย่งมันเห็นใบยาของกู” แมนบีบมือตัวเอง “โชคดีที่มันนึกว่าห้องยาจ่ายยาผิดคน แต่ซักวันมันอาจจะรู้เรื่องนี้เข้าก็ได้”
“ความลับไม่มีในโลกอยู่แล้ว มึงคิดจะปิดเรื่องที่ตัวเองท้องไปตลอดงั้นเหรอ” เพลิงกัลป์ย้อนถาม “มันเป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงทุกคนก็ต้องรู้”
“มึงก็พูดง่ายจังนะ ไม่ได้เป็นคนท้องโตนี่ แล้วกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ท้องยังไม่พอ ดันเป็นผู้ชายอีก” เมืองแมนพูดอย่างอัดอั้น “ไม่ใช่เรื่องตลกนะ ยิ้มทำไม” เขาเริ่มฉุนเฉียวที่เห็นอีกฝ่ายยิ้มออกมาแทนที่จะเครียด
“เวลามึงทำหน้าซีเรียสแล้วน่ารักดี” คำตอบของเพลิงกัลป์ทำให้เมืองแมนถอนหายใจเฮือก
“ใช่เวลามาพูดเล่นมั้ย”
“พูดจริงๆ”
“กูไม่พูดด้วยแล้ว พูดไม่รู้เรื่อง” เมืองแมนลุกขึ้น เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาเบาๆ เขานอนฟังเสียงอีกฝ่ายทำอะไรข้างนอกกุกกักอยู่พักหนึ่งก่อน ตามด้วยเสียงเปิดประตูห้อง
“กูไปวิ่งนะแมน มีอะไรโทรมา” เสียงห้าวๆตะโกนเข้ามาจากหน้าห้อง
“รู้แล้ว” เมืองแมนตะโกนตอบกลับไป เริ่มสงสัยว่าอีกฝ่ายจะรายงานตัวทุกจังหวะชีวิตเลยมั้ย แล้วเพิ่งควงเวรมาเหนื่อยๆ ยังมีแรงออกไปวิ่งอีกเหรอ เอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ
สมัยที่เขายังทำงานอยู่ แค่ทำงานบนวอร์ดก็หมดแรงแล้ว พอเลิกงานก็ไม่มีอารมณ์จะไปออกกำลังกายอะไรนอกจากหาอะไรกินกับนอน เคยคิดจะเล่นเวทเพื่อเพิ่มกล้ามเนื้อแต่ก็เป็นอันต้องล้มเลิกไปเพราะความขี้เกียจของตัวเอง ไม่รู้ว่าคนที่ออกกำลังกายได้ทุกวี่ทุกวันอย่างรูมเมทของเขามันเอาพลังมาจากไหน
คนที่ถูกนินทาโดยไม่รู้ตัวนั้นเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกหน่อยหลังจากวอร์มอัพได้ซักระยะแล้ว เพลิงกัลป์เปลี่ยนเพลงที่ฟังอยู่ให้เข้ากับจังหวะการวิ่ง รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงอยู่ใต้แผ่นอก เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกายและแผ่นหลังที่เริ่มเปียกชุ่ม เขาชอบออกกำลังกายมาตั้งแต่สมัยเรียนประถม ชอบกีฬาทุกชนิดที่ต้องใช้แรงมากกว่าสมอง ถ้าให้เลือกกีฬาที่ชอบมากที่สุดก็คงจะเป็นการวิ่ง
เหมือนกับได้พักผ่อนอยู่กับความคิดของตัวเองสักพัก วันนี้อากาศดีทีเดียว มีคนมาวิ่งออกกำลังไม่น้อย ชายหนุ่มวิ่งเลาะสระน้ำหลังโรงพยาบาลไปเรื่อยๆ อดนึกแวบไปถึงคนที่อยู่ที่ห้องไม่ได้ หน้าตาซีดๆหุ่นผอมๆแบบนั้นคงถนัดแต่อะไรที่ไม่ต้องออกแรงมากกระมัง ดูท่าเขากับอีกฝ่ายจะเป็นคนละแบบชนิดที่ไม่น่าจะเข้ากันได้เลย
เวลาผ่านไปเร็ว รู้สึกตัวอีกทีฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ชายหนุ่มเดินย้อนกลับไปทางแฟลตที่เห็นอยู่ไม่ไกล เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินไวๆอยู่ข้างหน้าเหมือนคนมาวิ่งออกกำลังกายเหมือนกัน เพ่งดูแล้วเขาก็จำได้
“อาจารย์ครับ อาจารย์คริส” เพลิงกัลป์ส่งเสียงเรียกเอาไว้ อาจารย์สูติหันมามองแล้วหยุดรอเขา
“เพลิงกัลป์ มาวิ่งเหรอ” อาจารย์หนุ่มอยู่ในชุดออกกำลังกายง่ายๆเช่นเดียวกับเขา ใบหน้าคมเข้มนัยน์ตาลึกเหมือนฝรั่งนั้นชื้นไปด้วยเหงื่อ
“ครับอาจารย์”
“เลิกงานแล้ว เรียกพี่คริสก็ได้” อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ “แล้วเมืองแมนเป็นยังไงบ้าง วันนี้พี่ให้กลับไปพักที่หอแล้วนี่นะ” เขาลดฝีเท้าลงเป็นเดินคู่กัน
“ดีขึ้นแล้วครับ เห็นบอกว่าไม่มีเลือดออกมาอีก”
“ดีแล้ว อย่าลืมให้เขากินยาต่อเนื่องนะ ดูท่าจะเป็นคนดื้อเอาเรื่องทีเดียว”
“ดื้อมากๆเลยล่ะครับ” เพลิงกัลป์หลุดปากออกมา “ชอบเถียงเป็นที่หนึ่งเลย”
“บางเรื่องถ้ายอมได้ก็ยอมเขาหน่อยสิ ยกให้เค้าสักคน” อาจารย์พูดเนิบๆ
“ผมก็ยอมเขามากแล้วนะครับ” ...แบบที่ไม่เคยยอมให้ใครขนาดนี้มาก่อน คนอย่างเพลิงกัลป์ไม่เคยต้องมานั่งซื้อข้าวฝากใคร หรือแม้แต่ล้างจานให้ด้วยซ้ำ ต่อให้เป็นสาวที่เล็งเอาไว้ก็เถอะ ...ไม่เคยจูบซับน้ำตาใครด้วย
ไม่เคยง้อใครทั้งนั้น...
“งั้นก็ดีแล้ว เพราะเมืองแมนเขาก็ยอมให้เรามากเหมือนกันนะ เท่าที่สังเกต”
“ไม่เห็นเค้าจะยอมผมตรงไหน”
“ก็ยอมอุ้มท้องให้เธอนี่ไง ยังไม่พออีกเหรอ” คริสพูดแล้วหัวเราะหึๆ “เค้าเป็นคนจิตใจดีนะ ไม่อย่างนั้นเด็กคนนี้คงแท้งไปนานแล้ว ใครที่ไหนจะมาอดทนนอนนิ่งๆได้เป็นอาทิตย์ๆ เป็นพี่ก็คงทนไม่ไหวหรอก”
“....................”
“ดูแลเค้าหน่อยนะ อีกเจ็ดเดือน ไม่สิ อีกหกเดือนกับอีกสองอาทิตย์เอง” ชายหนุ่มก้าวช้าลงเมื่อใกล้ถึงแฟลต “พี่ไม่รู้ว่าเราสองคนตกลงกันยังไงหรอกนะ แต่ในเมื่อเลือกที่จะเก็บลูกเอาไว้แล้ว พี่ก็ขอร้อง...อย่าให้แมนเขาต้องสู้อยู่คนเดียวนะเพลิง”
“ครับพี่” รุ่นน้องรับคำ
คริสโบกมือแทนคำลา ชายหนุ่มเดินกลับมาที่หอพักอาจารย์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโรงพยาบาล ความจริงเขาก็ไม่ได้พักอยู่ที่นี่เท่าไหร่ เนื่องจากมีบ้านอยู่ในตัวเมืองอยู่แล้ว อาศัยแค่ไว้อาบน้ำกับนอนในวันที่อยู่เวรเท่านั้น
ห้องพักหนุ่มโสดของเขาจัดเอาไว้แบบง่ายๆ เหมาะกับการอยู่คนเดียว หลายปีที่ผ่านมาใช่ว่าจะไม่มีใครเข้ามาในชีวิตเลย แต่คล้ายกับว่าหัวใจของเขายังไม่พร้อมเปิดรับใครทั้งนั้น
ถอดเสื้อชุ่มเหงื่อออกผึ่งเอาไว้ที่ราว ชายหนุ่มเดินเลยเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัว เสียงของตกข้างหลังทำให้ต้องหันกลับไปมอง...สเต็ทสีชมพูซีดจางกองอยู่ที่พื้น คงตกลงมาเพราะถูกปลายผ้าขนหนูเกี่ยวโดน
อดนึกถึงเรื่องที่คุยกับรุ่นน้องในห้องพักผู้ป่วยไม่ได้ คริสเก็บหูฟังขึ้นมาดูใกล้ๆ มันเป็นของหญิงสาวผู้นั้นจริงๆ เพราะเขาเป็นคนช่วยเธอเลือกสีเองกับมือ ตอนแรกเขานึกว่าเป็นความบังเอิญที่ได้พบสเตโทสโคปอันนี้ ทว่าหลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่รุ่นน้องพูด เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่เมืองแมนบอกจะเป็นเรื่องจริง
แปลว่าหลินยังอยู่ในแฟลตแห่งนั้น....
บ้าน่า คนอย่างเขาไม่ถึงกับลบหลู่ แต่ก็ไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางนางไม้มาก่อน วิทยาศาสตร์ที่เรียนมาตั้งแต่เด็กมันฝังเข้าไปในเส้นเลือดให้เชื่อแต่สิ่งที่พิสูจน์ได้เท่านั้น ซึ่ง...เรื่องผีไม่เคยมีใครพิสูจน์ตัวเป็นๆมาก่อน
เรื่องผู้ชายท้องได้ก็เหมือนกัน...จู่ๆชายหนุ่มก็ฉุกคิดขึ้นมา ในเมื่อเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างผู้ชายท้องได้ยังเกิดขึ้นแล้ว เรื่องวิญญาณที่ยังหลงวนเวียนอยู่ในแฟลตก็อาจเป็นจริงได้เช่นกัน
คิดมาถึงตรงนี้ก็เริ่มขนลุกเกรียวชอบกล
เขาสลัดความคิดไร้สาระพวกนั้นออก วางสเต็ทเอาไว้ที่เดิมหลังตู้เก็บเอกสาร แล้วเดินเข้าห้องน้ำแทน ...เย็นนี้เขามีนัดสำคัญเสียด้วย คงต้องรีบหน่อย
สายน้ำเย็นฉ่ำปะทะร่างกายที่เหนื่อยล้าทำให้สดชื่นขึ้นในพริบตา ชายหนุ่มเทแชมพูใส่ฝ่ามือแล้วก้มลงสระผม กลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆลอยเข้าจมูกช่วยให้ผ่อนคลาย วูบหนึ่งที่เขารู้สึกคล้ายมีมือของใครบางคนมาช่วยนวดที่ศีรษะให้
แชมพูไหลเข้าตาเพราะรีบลืมตาขึ้นจนแสบไปหมด คริสเงยหน้าขึ้นวักน้ำลูบใบหน้าฟองออก อาการแสบเคืองยังคงอยู่ทำให้ลืมตาลำบาก ลมพัดมาวูบหอบเอากลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายกับดอกไม้อะไรสักอย่างมาด้วยก่อนจะเปลี่ยนเป็นกลิ่นที่คาวขึ้น คล้ายกับกลิ่นเลือด
คุณหมอหนุ่มฝืนลืมตาขึ้นมอง เขาผงะแทบล้มหงายหลังเมื่อพบว่าสายน้ำเย็นฉ่ำที่ไหลรินรดร่างกายอยู่นั้นกลับแดงฉานราวกับเลือดสด กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนคลื่นเหียน ลิ่มเลือดเป็นก้อนๆไหลออกมาจากฝักบัวตกใส่ใบหน้าและเนื้อตัวของเขา
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปิดฝักบัวแต่กระแสโลหิตนั้นยังคงหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หัวใจเต้นรัวแรงราวกับกลอง เลือดสดๆนองท่วมขึ้นมาถึงข้อเท้า
อะไรบางอย่างค่อยๆดันผุดออกมาจากรูของฝักบัวอย่างยากลำบากแล้วก็หล่นตุบลงมาบนหน้าขาของเขา คริสเบิกตาโต ร้องตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่ามันเป็นตัวอ่อนของมนุษย์...เหมือนทารกที่ถูกขับออกมาตอนแท้ง
“อ้าก!!”
เสียงโวยวายลั่นนั้นดังเข้าหูของเขาเอง ชายหนุ่มสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นมานั่งหอบหายใจแรงๆ เหงื่อกาฬแตกพลั่กจนชุ่มเตียง เพิ่งพบว่าตัวเองคงเผลอนอนหลับไปก่อนจะลุกไปอาบน้ำ
หัวใจเต้นรัวสั่นไหว ความตื่นตระหนกทำให้เขาลุกพรวดแล้วก้าวไปดูในห้องน้ำของตัวเอง ...ไม่มีคราบเลือดแดงฉาน ไม่มีศพเด็กทารก พื้นกระเบื้องสีครามอย่างดีของเขายังแห้งกริบหมือนเดิม
เป็นแค่ฝัน....เขาแค่ฝันร้าย
แต่ทำไมกลิ่นคาวเลือดยังติดอยู่ที่ปลายจมูกอยู่เลย
.................................................................................
มาอัพแล้วจ้า
เขียนเสร็จแล้วก็พบว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ TT เป็นโมเม้นที่เพลียมากอ่ะ ฮรืออ กลัว555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกโหวตนะคะ ดีใจที่มีคนอ่านอ่ะ เย่ๆๆ
เจอกันตอนหน้านะคะ
ใครเล่นทวิต #แฟนหมอแมน
ฝากเพจเราด้วยนะ
เขียนไปบ่นไปbyMelenalike 
หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86 (อ่าน 642345 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก