ตอนที่ 14 เคลียร์
...ผมยอมรับว่าช่วงนี้ผมมีความสุขอยู่บนความทุกข์ ความสุขคือผมได้อ้อนพี่โอ๊ตทุกวัน พี่โอ๊ตก็ยอมตามใจผมทุกวัน อยากกินอะไร อยากทำอะไร บางครั้งพี่เขาก็เสนอความคิด อย่างเช่นไปกินข้าวในเมืองด้วยกัน ไปดูหนังด้วยกัน ไปเดินตลาดด้วยกัน พี่เขายอมหมด ถ้าเห็นว่าสิ่งที่เขาทำจะทำให้ผมหายเครียดเรื่องคะแนน บ้างครั้งพี่เขาก็ออกปากบ่นอยู่บ้างที่ผมยังไม่เลิกเครียดกับเรื่องเรียนไม่หายสักที(พี่โอ๊ตยังไม่รู้ว่าผมแกล้ง ถ้ารู้แล้วผมจะซวยไหมหว่า) และด้วยการกระทำดังกล่าวผมและพี่โอ๊ตยิ่งสนิทขึ้นมาก จนใครๆก็นึกว่าเราเป็นแฟนกัน และแน่นอนการที่ชายสองคนค่อยเทคแคร์ดูแลกันก็ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน แต่หน้าอย่างไอ้แซนหรือจะอาย ยิ่งน้อมรับคำนินทาเหล่านั้น ยิ่งคำนินทาที่ผมเป็นแฟนกัน หรือคู่ขา คู่เกย์ยิ่งชอบเลย แต่พี่โอ๊ตค่อยแก้ตัวให้ผมเสมอๆ ผมแอบสงสารนะ
...เท่าที่อ่านทุกท่านคงคิดว่ามีแต่ความสุขได้ใช้เวลากับคนรักแล้วมันทุกข์ตรงไหนใช่ไหมหล่ะครับ คำตอบง่ายๆครับ ทุกข์ตรงที่ต้องนี้ แพรว อดีตแฟนเก่าที่นับวันจะทวีความเป็นสัตว์สงวนอย่างเห็นได้ชัด ห้อยโหนอยู่ตามตึกดักรอผมบ้างหล่ะ ขอย้ายห้องมาเรียนกับผมบ้างหล่ะ(เพื่อนห้องแพรวนินทาว่า เธออยากย้ายห้องขนาดยอมปลดกระดุมหน้าอกแล้วก้มๆ เงยๆ ขอย้ายเวลามาเรียนกับห้องผม และมันก็สำเร็จครับ) ผมต้องทนนั่งเรียนกับเธอผ่านไป 1 สัปดาห์ บอกตรงๆสุดจะทน เพราะเธอชอบชวนคุย ถามนู้นถามนี้ จนผมระเบิดใส่ไปหลายครั้ง จนอาจารย์ต้องปล่อยพัก
"เดียวสิแซน" เธอเรียกผมขณะที่เดินระหว่างทาง ตอนนี้ทางเดินค่อนข้างเงียบเพราะมีแต่ห้องผมที่อาจารย์ปล่อยพัก
"มีอะไร"
"แซนเป็นอะไร ทำไมต้องหนีแพรวด้วย"
"เราไม่ได้หนี แต่เราไม่อยากยุ่ง"
"ทำไมหล่ะ"
"เรื่องของเรามันจบไปแล้วแพรว"
"แพรวขอโทษ แซนกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้แล้วแพรว"
"เพราะพี่โอ๊ตใช่ไหม" ผมหยุดตรงทางลงบันได "รู้ไหมว่าคนเขานินทาแซนว่าไง เขาบอกว่าแซนกับพี่โอ๊ตเป็นคู่ 'เกย์' รู้ไหม" น้ำเสียงเธอเน้นคำว่า คู่เกย์ เพื่อให้ทุกคนได้ยิน คำนี้แหละที่ทำให้ผมหมดความอดทน ตอนนี้คนในห้องผมเริ่มมาตามเสียงแล้ว
"ใช่!!! เราเป็นเกย์!!! แต่ไม่ใช่เพราะพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตไม่เคยรักเราเกินน้อง เรารักพี่เขาฝ่ายเดียว และเราก็พอใจมากด้วย" ผมตอบ ผมไม่อายคนที่ยืนดูผมอยู่ เพราะเพื่อนผมทั้งนั้น(ส่วนมากมันก็รู้ว่าผมปลื้มพี่เขา)
"แต่แซนมีตำแหน่งรองเดือนนะ" แพรวเริ่มเสียงสั่น หาทางแถไปเรื่อยๆ
"ตำแหน่งมันก็แค่ตำแหน่ง มันไม่ช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นหรอก อย่ายึดติดนักเลย เดือนมหาวิทยาลัยก็คน ดาวมหาวิทยาลัยก็คน เราก็คน เรามีชีวิตมีจิตใจ เลือกอะไรให้กับตนเองได้" ถึงตรงนี้ผมหยุดพูดแล้วหรี่ตาลง "หรือเธอกลับมาหาเราเพราะว่าเรามีตำแหน่งเป็นเดือนมหาวิทยาลัย" ผมถามเสียงเรียบแล้วจ้องไปที่นัยตาแพรว เธอดูเลิ้กลั้ก
"อร๊ายยย อร๊ายยยย อร๊ายยย!!!" เธอกรี๊ดออกมา ก่อนเดินจากไป ทิ้งผมยืนอยู่ตรงนั้น
"เจ๊งสาด"
"วิ๊ค วิ้วว"
"เฮ"
"ให้ได้อย่างนี้เพื่อนกู"
...ทุกคำพูดออกมาจากปากคนที่ดูผมอยู่ ผมเงยหน้าไปมอง ไม่ใช่แค่เพื่อนห้องผมเท่านั้น ห้องอื่นที่เขาได้ยินก็ออกมาดูกัน หนึ่งในนั้นคือ เบ็น เหมี่ยว และ นุ่น แกงค์ดาวเดือนมหาวิทยาลัย เบ็นกับเหมี่ยวส่งยิ้มให้ส่วนยายนั้นชูนิ้วโป้ง สองนิ้ว ก่อนเดินลงมาหาผม ยายนุ่นล๊อคคอผมแล้วลากลงไปข้างล่างบริเวณโรงอาหาร ตอนนี้บริเวณโรงอาหารเงียบถนัด พวกผมนั่งที่โต๊ะตัวที่ใกล้ที่สุด นุ่นและเหมี่ยวไปซื้อน้ำมาให้ผมทิ้งผมนั่งกับเบ็นสองคน
"แกชอบพี่โอ๊ตจริงเหรอ" เบ็นถามเสียงเรียบแล้วยิ้มให้ผม เหมือนกับคุณยิ้มแล้วเหนียวไกปืนให้กับคนที่คุณหมายจะฆ่า มันแทงใจดำจริงๆ
"..." ผมจุกกับคำถาม
"บอกความจริงมาเถอะ พวกกูดูออกกันหมดแล้ว แค่อยากรู้จากปากมึงนะ"
"รู้แล้วถามทำเชี้ยอะไร"
"แสดงว่าจริงสินะ"
"เมื่อกี้มึงหลอกกูเหรอ"
"ประมาณนั้น" มันยิ้ม "แต่พวกกูกำลังสงสัยจริงๆ แล้วข่าวมึงก็หน้าหูด้วย มึงรู้ไหมเว๊ปบอร์ดมหาลัยตอนนี้เรื่องที่เป็นประเด็นคือเรื่องของมึงกับพี่โอ๊ต"
"เห้ย ขนาดนั้นเลย"
"ก็ขนาดมีคนเห็นมึงกับพี่เขาจูปกันที่สวนอ่ะ" ไอ้นุ่นเสริม
"ไม่เคยเลย" ผมตอบ เราเคยจูปด้วยความบังเอิญหลังจากประกวดดาว-เดือน จำได้ไหมฮ่ะ
"อะไรว่ะ ผ่านมา 3 เดือนยังไม่ได้จูป คบกันอย่างไงว่ะ" ไอ้นุ่นแทรก ผมได้แต่มองตาเขียวใส่มัน
"แล้วมึงบอกความในใจกับพี่โอ๊ตหรือยัง" เบ็นถาม
"ยัง" ผมตอบเสียงเบา
"ป๊อด...ชิบ...หาย..." นุ่นพูด
"เออ เหมี่ยวว่าค่อยๆเป็นค่อยไปก็ดีนะค่ะ"
"ไม่ดีหรอกจ๊ะเหมี่ยว เกมรุก ถ้าช้าเดี่ยวอด" นุ่นไม่พูดเปล่าโน้มตัวไปหอมแก้มเหมี่ยว เหมี่ยวได้แต่นั่งหน้าแดง
"มึงไม่เคยบอกเลยเหรอ" เบ็นถามขึ้น
"ความจริงบอกไปแล้ว หลายรอบด้วย แต่พี่เขาเห็นเป็นเล่นตลอดกูก็ยอมรับ จะให้กูว่าพูดตรงๆ บอกตรงๆ กูเขินว่ะ" ผมตอบ
"ให้พวกกูช่วยไหม" นุ่นเสนอความคิด
"อย่าเลยนุ่นเรื่องแบบนี้ต้องปล่อยมันเป็นเรื่องของคนสองคน" เบ็นพูดกับนุ่น "แต่มึงรู้ไว้แซน มึงมีพวกกู พวกกูเป็นเพื่อนมึงเสมอมีอะไรให้ช่วยก็บอก" เบ็นพูดขึ้น
"จะให้กูจีบพี่โอ๊ตก็บอกนะ" ไอ้นุ่นกวนตรีนผม
"ไปเหอะกูว่าอาจารย์สอนแล้ว" เบ็นพูดขึ้นแล้วเราก็รุกขึ้นแยกย้ายไปเรียน ผมถือแก้วน้ำหวานที่นุ่นกะเหมี่ยวซื้อให้เข้าไปกินในห้องด้วย
...เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนในห้องต่างมีความสุขเพราะไม่มีเสียงนกเสียงกา เสียงหมาเห่าหอน(เสียงชะนีร้องเรียกหาผัวอยู่ร่ำไป) พอหมดคาบเรียนพวกผมเดินออกมาก็เจอกับพี่ปี 4 พอดี ผมเดินแยกกับเพื่อนๆไปหาพี่โอ๊ตทันที ผมซ้อนมอไซค์โดยมีพี่โอ๊ตขับไปทานข้าวกัน วันนี้พี่โอ๊ตพาไปกินผัดซี่อิ้วกรอบครับ แปลกๆดี วิธีทำสำหรับผู้สนใจทาน เอาเส้นใหญ่ไปทอดให้กรอบครับ ก่อนลงมาผัดซี่อิ้วตามปรกติ(แต่ใส่ซอสพอดีๆนะ) งานนี้น้องแซนขอสอง จานสองขอพิเศษด้วย 555+ พอทานเสร็จเราก็ขับรถกลับหอกันครับ แต่ฟ้าฝนเจ้ากรรม ฝนดันตกครับ ตกหนักแบบพายุเข้า ไหนๆเปียกแล้ว ก็เลยขี่มอไซค์กลับหอเลย โชคดีที่กระเป๋าเราทั้งคู่กันน้ำครับ แต่เสื้อผ้าเปียกไปถึงภายใน
"ฝนมาตกอะไรตอนนี้ว่ะ เห็นตกเย็นๆ ดึกๆ ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ" พี่โอ๊ตบ่น
"อ่ะนะพี่บ่นเป็นผู้หญิงเลย" ผมล๊อคห้องเสร็จก็หันไปแซวครับ แต่โอ้ว...ผมอยากขอบคุณฟ้าฝน เสื้อสีชาวเปียกๆแนบกับลำตัวของพี่โอ๊ต เห็นทุกส่วนทุกรายละเอียด ต้นคอขาวๆ ที่เรียวยาว ไหล่กว้างๆ หุ่นรูปตัววี หุหุ เหมือนตัวการ์ตูนญี่ปุ่น
"แม่งก็ดูดิ เสื้อกูเปียกแล้วกูจะกลับอย่างไง" พี่เขาตอบ ผมจึงต้องละสายตาจากรูปร่างพี่เขา
"พี่อยู่ก่อนก็ได้นิ ตากเสื้อผ้าไว้แล้วใส่เสื้อผ้าผมไปก่อน" ผมพูดเสร็จพลางวางข้าวของแล้วเริ่มถอดเสื้อ
"เออๆ ก็ได้แกรีบไปอาบน้ำไป"
"คร๊าบ.." ผมตอบรับก่อนเอาเสื้อและกางเกงใส่ไม้แขวนตาก ผมไม่กล้ามองพี่โอ๊ตรู้สึกใจสั่น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...โอ้ แม่เจ้า ไอ้แซนมันแก้ผ้าต่อหน้าผม มันใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ลำพังเสื้อที่แนบกายก็เห็นอะไรต่ออะไรแล้วนะ แต่เห็นจะจะแบบนี้พูดไม่ออก ผมพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองหลังจากที่บังเอิญเห็นภาพดังกล่าว แต่ใจมันอดไม่ไหวจริงๆ หุ่นแบบนักกีฬา กล้ามหน้าอก กล้ามแขน กล้ามหน้าท้อง ทุกอย่างดูลงตัว ยิ่งส่วนล่างนี้...พอ พอ พอ เลิกคิด เล่นเอาหุ่นบางๆอย่างผมอายไปเลย เคยคิดว่าตัวเองหุ่นดีแล้วนะ แต่มาเจอแบบนี้อารมณ์เตลิดไปไหนต่อไหน ดีนะที่มันเข้าห้องน้ำผมนั่งทำใจได้สักพัก
"แซน"
"ครับ"
"พี่ขอยืมกางเกงขาสั้น กับผ้าเช็ดตัวนะ"
"หยิบเลยพี่"
...ผมจัดการหยิบกางเกงบาสฯมาหนึ่งตัวกับผ้าเช็ดตัว ผมจัดการเปลี่ยนชุด โชคดีที่ตอนฝนตกผมเอากระเป๋าไว้ที่หน้าตักฝนเลยเข้าไม่ถึงชั้นใน ผมเอาเสื้อผ้า และผ้าเช็ดตัวตากไว้หวังว่าฝนจะหยุดแล้วมันจะแห้งเร็วที่สุด ผมนั่งดูทีวีโดยเอาผ้าห่มคุมตัว(จะได้ไม่โป๊) สักพักแซนมันก็ออกมา มันใส่บ๊อกเซอร์ตัวใหม่ออกมา ผมพยายามไม่สนใจ เดียวอารมณ์เตลิดจะซวยได้
"โห้ย...พี่ ให้ผมห่มบ้างดิ"
"อ่าวแกก็ใส่เสื้อดิ"
"ใส่เสื้อก็เอาไม่อยู่หรอก อากาศหนาวจะตาย"
"แล้วเอาไง"
"แบ่งที่เลย" แซนมันมานั่งข้างๆครับ ผมเอาด้านหนึ่งให้มัน ด้านหนึ่งห่อตัวเองไว้ อายอ่ะ
"พี่มันไม่พออ่ะ"
"แกจะเอาอย่างไง"
"เอาแบบนี้" พูดเสร็จมันเอามุมที่ผมให้มันคืนผม ผมก็เอาห่มตัวเหมือนเดิม มันก็เดินไปไหนไม่รู้สงสัยไปหาผ้าอีกผืนมาห่มรู้อีกที มันมุดผ้าห่มจากด้ายหลังแล้วเอามือมาโอบที่เอวก่อนขยับขึ้นไปอยู่บริเวณหน้าอก แล้วเอาขาสองข้างค่อมผมไว้ มันจัดท่าทางมันเสร็จก็เอาคางเกยที่ไหล่ผม
"เห้ย เห้ย เห้ย อะไรว่ะ" ผมโว้ยวาย มันรัดแน่นขึ้นทันที
"ก็บอกแล้วว่าหนาว"
"แกก็หาผ้าผืนอื่นดิ"
"ไม่มี มีผืนเดียว...อีกอย่างหาวเนื้อ ห่มเนื้อจะได้หายหนาว"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 14
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
...สวัสดีครับ มาทักทายกันก่อนดีกว่า รู้สึกไม่ได้ทักทายกันมานาน เป็นไงบ้างสบายดีไหมเอ่ย จะว่าไปเหมือนไม่ได้อัพนานอยู่นะ กี่วันเอ่ยใครนับบ้าง
แต่อยากบอกรู้สึกดีจัง เพราะไม่มีใครเร่งให้แต่งต่อ หลังจากนี้คงมีมาอีกแน่แท้ ไม่รอช้าตอบคอมเม้นท์กันดีกว่า ทั้งนี้ขออภัยเม้นท์เก่าๆนะครับ มันดึง
มาตอบยากอ่ะ
โอ้ยยยย ๆๆ
ทำไมรุ้สึกพี่โอ๊ตแอบใจร้าย สงสารแซนน๊า แบบนี้
แต่แพรวนี่ ไม่ไหวนะ 
ตอบ...โอ๊ต- ไม่สงสารผมบ้างเหรอ โดนมันแกล้งนะ
P'โอ๊ต พอเลย เลิกยุน้อง
แล้วน้องตัวดี รีบๆรักพี่ชาย แล้วบอกไปซะ 
ตอบ...แซน- รักครับ รัก รัก รัก รักพี่โอ๊ต
โอ๊ต- หา อะไร ใครจะเอาสบู่ลักส์
อ่านรวดเดียวเลย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคนแต่งก่อนค่ะ
ลุ้นและบีบคั้นยังไงไม่รู้
พี่โอ๊ตไม่รู้อะไรบ้างเลยเชียวรึ
แซนก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรเสียที
มาเจอยายแพรวจะรีเทิร์นอีก บอกเลิกเค้าไปแท้ๆ
เมื่อไรจะสมหวังกันล่ะ แบบนี้
ตอบ...โอ๊ต- ดูมันเล่นดิครับ น่าเชื่อถือตายละ แต่เก่งนะ อ่านที่เดียวหมดเลย
คนเขียน- ใช่สุดยอดอ่าววันเดียวเลย
โอ๊ต- ที่พูดนะประชด เพราะแกเขียนช้า
คนเขียน- อ่าวเหรอ แหะๆ
ไม่คิดไรก้อบอกเขา
ไปตรงๆเลย
น้องแพรวค่ะ...ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอว่าแซนเค้ามะอยากสุงสิงด้วยอ่ะ
หรืออีกที...แซนคงต้องบอกไปตรงๆอ่ะ...แต่อาจจะลำบากนิดนึงนะ
ดูชีเป็นพวกไม่ยอมเข้าใจง่ายๆ..โดยเฉพาะเรื่องที่มะตรงใจเนี่ย..เหอๆๆ
ตอบ...แซน- ครับผม จัดการไปแล้วครับ ต้องรอดูว่านางเคล็ดไหม
หืม....รักครั้งนี้ท่าจะยากนิ
ทั้งแฟนเก่า
ไหนจะหมอคนนั้นอีก
อุ๊ยยยย.....ลุ้นๆ
ตอบ...บีม- จำผมได้ด้วยเหรอครับ อิอิ ภูมิใจ
แซน- น่าภูมิใจตรงไหนว่ะ ตัวประกอบ
บีม- ว่าไงนะ
คนเขียน- หยุดเลยทั้งสองคน เดียวไม่ให้เพ็ดดีกรีนะ
แซน- ไม่แคร์ผมชอบออล์โป้...
ตอนแรกนึกว่าจะไปด้วยดี
แต่ไมตอนนี้โอ๊ตเปงแบบนี้อะ
ตอบ...โอ๊ต- ง่ะ มองผมเป็นตัวอิจฉาสะงั้น
โอ้ย..คะแนนเต็มร้อยได้ 95 ก็สุดยอดแล้วครับ.. 
เป็นผมนะ 60 ก็ดีใจล่ะ..หุหุ
มาอีกล่ะพวกชะนีเห็บหมัดอ่ะ..
วิ่งเข้าหาปู้ชาย..อย่างนี้ต้อง 
ตอบ...แซน- แห่มๆ ไหนๆก็พลาดไปแล้ว เราก็ต้องหาโอกาสจากสิ่งที่มันพลาดสิครับ หุหุ
เมื่อไหร่จะบอกไปซักทีแซนน
ขอทีเถอะแพรว
ตอบ...แพรว- อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สวัสดีครับ
น่ะ น่ะ
เด็กมันก็ทำตัวเซ็งๆ ไม่บอกอะไรให้รู้สึก ก็จงเซ็งต่อไป
ส่วนตัวพี่ก็เริงร่า คิดว่าเค้ามีแฟนแล้วว่างั้น (ก็ไม่น้องเจือกทำตัวเฉยๆ ตอนที่ตัวพี่ถามว่า แพรว เป็นแฟนเหรอ)
อะไรฟระะะะะะะะ 
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. หน้ามอมีร้านข้าวหมกไก่ด้วยเหรอ ไม่เคยเห็น หรือกรูจากไปนาน...
ตอบ...แซน- ง่ะ พี่ก.กาครับ ที่ผมแสร้งทำตัวเซ้งมีจุดประสงค์นะ อิอิ
โอ๊ต- ว่าไงนะแซน
แซน- เออ...ลมพัดเย็นดี
คนเขียน- หน้ามอมีร้านข้าวขาหมู แต่เราบอกแล้วว่าเป็น 2 มอ มาผสมกัน ดังนั้นถ้ามอที่คุณจบมาไม่มีก็แสดงว่าอีก มอ หนึ่ง คิดแล้วอยากกินว่ะ ไปกินด้วยกันไหม เดียวไปจะบอก นั่ง 97 ไปกินกัน โอ๊ยข้าวหมูกรอบอนุเสาว์รีชัยอีก อยากกิน
...วันนี้ขอจบแค่นี้ดีกว่า บะบายครับ
หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553 (อ่าน 343611 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก