บ่วงหัวใจให้รัก
33
“ หลับอยู่นอนไม่ถึงชั่วโมงเลย เพราะงั้นพี่ไม่ปลุกให้นะ ถ้าน้ำไม่มา พี่จะบอกคุณนมว่าน้ำโทรมา”
“ ครับ แล้วน้ำจะโทรมาอีก……ตอนเย็น”
“ แต่พี่ว่าน้ำมาจะดีกว่า พวกพี่ก็เป็นห่วงกันที่คุณนมไม่ยอมไปหาหมอ เผื่อว่าถ้าน้ำพูดอาจจะยอมไปก็ได้”
“………”
สำหรับน้ำนมก้านพูก็คือญาติผู้ใหญ่ที่เครพรัก ทั้งยังดูแลเขานับตั้งแต่แม่ทิ้งเขาไป นมก้านพูเองก็เอ็นดูน้ำเหมือนลูกเหมือนหลาน แม้จะไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย แต่สายเลือดบางสายเลือดยังเอื้ออาทรไม่ได้มากขนาดนี้
น้ำอยากจะไปดูอาการนมก้านพู แต่มีความเป็นไปได้ที่จะเจอเหนือ
“ หรือว่าน้ำไม่อยากเจอคุณเหนือ ถ้าเป็นอย่างงั้น น้ำไม่ต้องคิดมาก คุณเหนือไม่อยู่ไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้า” แก้วบอก ในความเป็นจริงแล้ว เหนือไปได้ไปไหนเลย หญิงสาวคิดแค่ว่าอยากให้น้ำกับเหนือปรับความเข้าใจกันเท่านั้นเอง
“ ………..”
เมื่อได้ยินว่าเหนือไม่อยู่ น้ำก็ตัดสินใจง่ายขึ้น เด็กหนุ่มไม่คิดมากอีกต่อไปด้วยความห่วงใยหญิงสูงวัยที่เลี้ยงตนเอง น้ำตัดสินใจกลับไป
น้ำบอกเรื่องนมก้านพูกับคุณช่อแก้ว และขอไม่ให้บอกเรื่องนี้กับฟอร์และจะกลับมาก่อนที่ฟอร์จะกลับมา หากว่ามีปัญหาเขาจะบอกคุณฟอร์เอง
“ น้ำไม่อยากคุณฟอร์คิดมาก…” น้ำว่า
“………..” คุณช่อแก้วเป็นกังวลเรื่องนมก้านพูเช่นกัน แต่บางอย่างบอกเธอไม่ให้เยี่ยมนมก้านพูในตอนนี้
“ ได้ ฉันจะปิดเรื่องนี้ให้” คุณช่อแก้วรับปาก
“ ขอบคุณครับ”
“ คุณนม คุณนม น้ำจะกลับมา” แก้วเข้าไปในครัวบอกหญิงสูงวัยด้วยอาการดี้ด้าออกนอกหน้า
“ เอ็งเอาอะไรมาพูด?” นมก้านพูว่า
“ ก็ฉันเล่าเรื่องคุณนมลื่นเมื่อเช้าให้น้ำฟัง น้ำเป็นห่วงก็เลยกลับมาดูแลคุณนมไง?” แก้วว่า ไม่ได้บอกว่าเธอเสริมเติมแต่งไปมากแค่ไหน?
“ แล้ว… น้ำจะมาเมื่อไร?” นมก้านพูถามใคร่รู้ และดีใจที่น้ำเป็นห่วงเธอ
“ กำลังมา” แก้วว่ายักไหล่
“………………” แต่สีหน้านมก้านพูมีแวววิตกอย่างชัดเจน จนไม่มีกระจิตกระใจจะบรรจงกลัดใบตองทำห่อหมกต่อ คุณเหนือก็ไม่ยอมพูดอะไร เมื่อเช้าก็จะไม่ยอมลงมาทานอาหารหากเธอไม่รบเร้า เที่ยงนี้ก็บอกไม่หิวอีก เป็นไปได้ไหมว่าถือเอาโอกาสที่น้ำมาที่นี่ ให้ทั้งสองคนได้ปรับความเข้าใจกัน จะเป็นไปได้ไหม
น้ำมาถึงก็ถามถึงนมก้านพูกับแก้วที่เตรียมการไว้แล้ว และเหตุการณ์มันก็พอดิบพอดีกับที่เธอคิดไว้เสียด้วย
“ คุณนมตื่นแล้ว อยู่โต๊ะอาหารโน่น” แก้วบอกไม่หมดว่านมก้านพูอยู่เหนือที่กำลังรับประทานมือเที่ยงตอนบ่าย3 เพราะคุณนมไปตามลงจนได้
“ คุณนมไปทำอะไรที่นั่นละครับ? ” น้ำว่าก้าวขาฉับๆเดิน
“ ไปดูเองเถอะน้ำ พี่ไม่อยากจะว่า” แก้วทำทีเป็นว่านมก้านพูลุกมาทำงานทำการ
“ ………….!?” น้ำเดินมาถึงต้องหยุดสะงักในฉับพลันเมื่อมองเห็นคนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่
คุณเหนือ!? “…………………………………..” เหนือเองก็เช่นกันจ้องน้ำงงงันว่าที่เขาเห็นใช่น้ำจริงๆหรือเขาแค่คิดไปเอง
“ น้ำ ” นมก้านพูเรียก น้ำมองไปก่อนที่หันกลับไปมองแก้วที่เดินตามมาห่างๆ
นี่มันอะไรกัน
!?? ไหนว่าคุณนมหกล้มอาการไม่ดี ไหนว่าคุณเหนือไม่อยู่ แล้วทำไมคุณนมถึงยืนอยู่ท่าทางสบายดี แล้วคุณเหนือก็อยู่ที่นี่ด้วย!?
เขาโดนหลอก
“ ………….” แก้วเห็นสีหน้าน้ำจึงรู้ว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เธอไม่น่าเอาความเชื่อใจของอีกฝ่ายทำแบบนี้
“ น้ำพี่ขอโทษ”
ทำไมใครๆถึงชอบเล่นกับความรู้สึกเขานัก
“ …………………..” น้ำพูดไม่ออก ผิดหวังจนยิ่งกว่าเสียใจ ทั้งยังตกใจที่เห็นเหนือ มือทั้งสองข้างกำหลวมๆไม่รู้ตัว ในใจกลับกดแน่น
“ มาทำไม
!? ”เหนือว่าเมื่อตั้งสติได้
ไม่เอาแล้ว เขาจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะพาไปได้
“………..ถามว่ามาทำไม!?” เหนือตะคอก คิ้วขมวดเป็นปม
“…….” น้ำหันกลับมา ก่อนที่จะวิ่งออกมา และในทันทีเหนือวิ่งตามและวิ่งทันจับแขนน้ำเมื่อออกมาจากตัวคฤหัสห์ ส่วนนมก้านพูห้ามไม่ให้แก้วและกระหล่ำตามออกไป อยากให้เป็นเรื่องของคนสองคนมากกว่า
“ บ้านฉันไม่ใช่ม่านรูดอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป!? ” เหนือว่า น้ำสะบัดแขนตัวเองให้หลุดเต็มแรง แต่เหนือไม่ยอมปล่อยแขนน้ำ
“ …………..” น้ำไม่ตอบ แกะมือเหนือออกแขน
“ เป็นใบ้หรือไงห๊ะ!? ถึงไม่ตอบ!” “ เป็นเรื่องเข้าใจผิด น้ำไม่อยากมาที่นี่หรอกครับ คุณเหนือวางใจได้ และน้ำก็จะกลับกรุณาปล่อยแขนน้ำด้วย” น้ำบังคับคำพูดไม่ตื่นตะหนกและกลัว..
“ อ้อเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าทางนั้นทำถึงใจไม่พอ เลยมาที่นี่…” เหนือพูดดูถูก
“ ปล่อยแขนน้ำเถอะครับ!”
“ ทำไม!? จับนิดจับหน่อยไม่ได้!”
“ ปล่อยครับ !” น้ำตะโกน
“ ไม่” ตอบน้ำเสียงราบเรียบตรงข้ามกับใจที่มีคลื่นพายุพัดโหม
“………….”น้ำหันมามองเหนือตรงๆ
“ ไหนๆก็มาอย่าให้เสียเที่ยว” เหนือว่าลุกน้ำกลับเข้ามา น้ำไม่ยอมขืนตัวเองไว้ แต่เหนือก็ลากน้ำกลับเข้ามาได้ทีละนิด
“ ไม่ครับ ไม่!? ” ทั้งหวาดหวั่นทั้งหวาดกลัว
“ คุณนม พี่แก้ว พี่กระหล่ำช่วยน้ำด้วย!?” น้ำร้องเพราะกลัวจริงๆ ทั้งที่ไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร
“ คุณเหนือจะทำอะไรคะ
!? ” นมก้านพูถามตื่นตะหนกเมื่อเห็น
“ แค่อยากจะคุย แต่อีกคนอยากจะไป จะให้เหนือทำยังไง?” แต่น้ำกลับส่ายหน้า ดวงตาเริ่มแดงกล่ำมีน้ำคลอ
“ น้ำ ให้โอกาสคุณเหนือเถอะนะ” นมก้านพูบอก
“ ไม่ใช่ครับ คุณเหนือไม่อยากคุยกับน้ำหรอกครับ คุณเหนือแค่อยากทำร้ายน้ำ คุณนมต้องช่วยน้ำนะครับ” น้ำว่า โดนลากเข้ามาด้านในจนได้
“ ช่วยน้ำด้วย น้ำกลัว”
“ ………..” หญิงสูงวัยสับสน
“ น้ำกลัว ฮือๆ น้ำกลัว”
ในที่สุดนมก้านพูก็เลือกที่จับแขนเหนือ
“ คุณเหนือปล่อยน้ำเถอะค่ะ น้ำกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้วนะค่ะ” นมก้านพูบอก
“ นม! นี่มันอะไรกัน นมเชื่อมันมากกว่าเหนือใช่ไหม!? ใช่ไหม!? เออเข้าข้างกันเข้าไป ใครกันแน่ที่ถูกกระทำ นมจะไปรู้อะไร นมรู้เรอะว่ามันมีอะไรกับฟอร์ สอบเสร็จก็ไประเริงกามกันสนุก แต่เหนือดันบ้าไปตามหาเพราะติดต่อไม่ได้เลยเป็นห่วง!? นี่แหละคนที่นมเข้าข้าง!?” เหนือว่าสะบัดแขนน้ำราวกับของสกปรก
“ น้ำ?” นมก้านพูหันหน้าถามน้ำว่าเรื่องที่เหนือพูดจริงไหม?
“นม น้ำ น้ำผิดเองครับ น้ำผิดเอง” น้ำว่าส่ายหน้าทั้งน้ำตา เหนือเจ็บปวดรวดร้าวแอบหวังว่าน้ำจะมีข้อแก้ตัวให้สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด
สีหน้าหญิงสูงวัยผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด และเข้าใจว่าทำไมถึงไปอยู่บ้านฟอร์ และทำไมเหนือถึงได้โกรธน้ำมากมายขนาดนี้
“
ออกไป!? ถ้าแกไม่ออกไปตอนนี้ ก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไป” ชายหนุ่มตวาด ไม่ได้คิดจะขู่ แต่เขาบอกให้รับทราบเอาไว้ ก่อนที่บังคับตัวเองอย่างยิ่งยวดที่จะมาทำตามที่ต้องการ แล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้อง
“ น้ำเกิดอะไรขึ้น?” นมก้านพูถามจับมือที่กำลังจะวิ่งจากไป
“ นม” น้ำว่าส่ายหน้าไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน เขาอับอายกับความจริงที่ว่าเขามีอะไรกับคุณฟอร์อย่างที่คุณเหนือพูด
“ เกิดอะไรขึ้นเล่าให้นมฟังเถอะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวอีกเลย”
“ อย่างที่คุณเหนือพูด น้ำเป็นอย่างงั้นจริงๆ” น้ำว่าไม่กล้ามองหน้านมก้านพูตรงๆ เมื่อคุณนมรู้ความจริงแล้วคงรังเกลียดเขาเหมือนคุณเหนือ และคงไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนแบบเขาอีก
“ เล่ามาเถอะนมอยากฟัง” นมก้านพูบอกคิดว่ายังมีอย่างอื่นที่มากกว่านี้ เธอเชื่อว่าน้ำไม่ใช่คนที่จะเที่ยวไปมีอะไรกับใครไปทั่วแม้ว่าน้ำจะรู้สึกอะไรกับเหนือก็ตาม
“ น้ำจะกลับแล้วครับ” น้ำว่าบ่ายเบี่ยง ใจก็กลัวว่าเหนือจะกลับลงมาจึงคอยหันกลับไปมองบันไดอยู่บ่อยครั้ง
“ กลับไปไหน ไม่ใช่ที่นี่หรือคือบ้านของน้ำ”
บ้าน….ที่นี่
เพียงแค่เหยียบย่างเข้ามา เขาก็รู้สึกถึงความคุ้ยเคย …แต่
“ ที่นี่ไม่ใช่บ้านน้ำหรอกครับ ที่นี่เป็นบ้านคุณเหนือ น้ำก็แค่คนอาศัย ” ที่นี่ไม่เคยเป็นบ้านของเขา ไม่เคยเลย..
“ น้ำ”
“นะครับคุณนม น้ำไม่อยากอยู่ที่นี่ น้ำไม่อยากอยู่อย่างทรมานอีกแล้ว น้ำอยากมีความสุข คุณฟอร์ดีกับน้ำ ไม่เหมือนที่คุณเหนือ คุณฟอร์บอกว่ารักน้ำ…น้ำก็รักคุณฟอร์”
“น้ำ…” ไม่ทันได้พูดต่อน้ำก็สะบัดแขนวิ่งออกไป นมก้านพูมองตามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ที่เธอรบเร้าอยากฟังเรื่องทั้งหมด ที่เธอรั้งน้ำไว้ไม่ใช่ว่าเธออยากจะให้น้ำกลับมาอยู่ที่นี่เหมือนเดิม แต่เธออยากรับฟังน้ำมากกว่าสิ่งใด…
นมก้านพูตามมาดูเหนือด้วยความเป็นห่วง
ก็อกๆ
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในเธอจึงเปิดประตูที่ไม่ได้เล็อกเข้าไป
“………………….คุณเหนือ?” นมก้านพูว่า เหนือนอนหันหลังให้ไม่ตอบ
“………………………………………….”
“ คุณเหนือ น้ำกลับไปแล้วนะคะ” นมก้านพูว่าด้วยความเห็นใจ เธอมองเห็นชายหนุ่มเป็นเด็กชายตัวเล็กที่ต้องการคนเอาใจใส่
“…………………………………………. ช่างมัน คนอย่างมันไม่มีค่าพอให้เหนือไปสนใจ!?” เหนือว่าหากแต่ใจก็ยังคิดถึงน้ำ เขาไม่น่าปล่อยให้น้ำกลับไป เขาน่าจะจับน้ำมาขังไว้ แบบนั้นคงจะดี แต่ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น คนไม่อยากอยู่จะไปบังคับทำไม!?
‘น้ำรักคุณเหนือ’ แล้วจะพูดทำไม
!? พูดให้เขานึกถึงครั้งแล้วครั้งเล่า
เจ็บใจให้ตัวเองที่ละเมอไปคนเดียว กับคำโกหกบ้าๆ!?
.
“ คุณแม่ น้ำละครับ?” ฟอร์กลับมาถึงก็ถามหาน้ำเป็นคำแรก จนคุณช่อแก้วรู้สึกน้อยใจ
“ มาก็ถามน้ำก่อน แล้วคุณแม่ที่นั่งหัวโด่อยู่ไม่ถามสักคำว่า เป็นยังไงบ้าง?” คุณช่อแก้วว่า ฟอร์เข้ามาสวมกอดมารดาเป็นการอ้อนอย่างเคย
“ ก็คุณแม่นั่งอยู่ตรงนี้ แล้วจะให้ฟอร์ถามหาคุณแม่ทำไมครับ” ว่าพลางยิ้ม สายตากวาดมองจนรอบแน่ใจว่าน้ำไม่ได้แถวนี้
“ แล้วคุณพ่อล่ะไม่กลับมาพร้อมกัน?”คุณช่อแก้วกลับมาอารมณ์ดีถามถึงสามี
“ เหมือนเดิมแหละครับ ทำงานต่อสักพัก ถ้าไม่มีอะไรคงกลับมาถึงไม่เกิน 2 ทุ่ม ทำไมคุณแม่ไม่ถามโทรถามคุณพ่อเองละครับ?”
“ คุณแม่ต้องโทรอยู่แล้ว แต่อยากถามลูกก่อน”
“ครับครับ ตกลงน้ำอยู่บนห้องใช่ไหมครับ?” ฟอร์ว่าผละจากมารดาดื่มน้ำในแก้วที่ฉาบเสริ์ฟวางไว้
“ ออกไปข้างนอก” คุณช่อแก้วบอก สังเกตสีหน้าบุตรชายที่กำลังฉงนสังสัย
“ ออกไปข้างนอก ไปไหนน้ำบอกไว้ไหมครับ?” ฟอร์ถามคุณช่อไตร่ตรองวาจะบอกความจริงดีไหม แต่เธอก็รับปากน้ำไว้ว่าจะไม่บอกว่าน้ำไปไหน และฟอร์ก็คงไม่ชอบที่รู้ว่าน้ำกลับไปบ้านเหนือ แต่เหตุผลที่ว่าน้ำไม่เยื่ยมนมก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร
“ น้ำไปเยี่ยมนมพู” คุณช่อแก้วบอก
“ บ้านเหนือ?”
“……….” คุณช่อพยักหน้าตอบ ฟอร์กำมือแน่น
ทำไมน้ำไม่บอกเขาว่าจะไปที่นั่น!?
“………………………………..” มีเหตุผลอะไรถึงปิดบังเขา
“ ไปตั้งแต่เมื่อไรครับ?” ถามราวกับกำลังพูดคุยปกติ
“ ประมาณเที่ยงได้” คุณช่อแก้วบอก ฟอร์ดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง 6 โมง 15 นาที แล้วทำไมยังไม่กลับ!?
“ เหรอครับ” ฟอร์ว่าสีหน้าเปลี่ยนเป็นเฉยชาไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา
“ ฟอร์มีอะไรหรือเปล่าลูก?”
“ เปล่าครับ …ฟอร์ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ฟอร์บอกแล้วจากมา ใจเขาไม่สงบเลย น้ำไปบ้านเหนือเพราะไปหานมแต่ทำไมไม่บอกเขา มีเหตุผลอะไร!? แล้วถ้าน้ำเจอเหนือทั้งสองคนจะมีปฏิกิริยากันยังไง และทำไมป่านนี้น้ำทำไมยังไม่กลับ!?
หรือว่าเหนือจะรั้งตัวไว้ !?
หรือว่าน้ำจะไม่อยากกลับมาที่นี่! เมื่อวานน้ำก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่กับเขา….
หรือว่าอะไรกันแน่!?
เขาจะทำอะไรได้ในเมื่อคนที่ตัดสินใจก็คือ ‘น้ำ’ !?
“………………”
น้ำกลับมาถึงหลังฟอร์ไม่ถึง 10 นาที คุณช่อแก้วบอกว่าฟอร์กลับมาแล้ว น้ำจึงตรงมาที่ห้อง น้ำเห็นประตูไม่ได้ล็อกจึงเคาะประตูให้คนด้านในรู้ตัวก่อนแล้วเปิดเข้าไป
“ คุณฟอร์” น้ำว่ายิ้มดีใจเมื่อเห็นอีกฝ่าย เพราะนั้นตอกย้ำเขาได้ดีว่าเขาไม่ได้โดนคุณเหนือกักขังเอาไว้อย่างที่โดนขู่
ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่กับคุณฟอร์
“ น้ำ” ฟอร์เข้ามาสวมกอดน้ำแน่นหนา
“ครับ?” น้ำโอบกอดตอบรับหลับตาพริ้ม รู้สึกปลอดภัย
“ ฉันนึกว่า…”
“นึกว่าอะไรครับ?”
“ เปล่า ว่าแต่ว่าน้ำเถอะไปไหนมา?” ฟอร์อดไม่ได้ที่จะถามลองวัดใจว่าน้ำจะบอกเขาหรือเปล่าว่าไปไหนมา?
“ น้ำไปบ้านคุณเหนือ..” บอกพลางสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย เมื่อฟอร์ไม่ได้ถามน้ำจึงเล่าต่อ
“ น้ำรู้ข่าวเรื่องคุณนมหกล้มเพราะโทรหาไปหาคุณนม น้ำเป็นห่วงเลยเยี่ยมคุณนม ตอนนี้รู้แล้วว่าคุณนมไม่ได้เป็นอะไรมาก น้ำสบายใจแล้วครับ”
“ แล้วเจอเหนือไหม?”
“ ….ก็…..เจอครับ” น้ำว่าหันมองอีกฝ่ายที่กลับมองไปอีกทาง
“ แล้วเหนือทำอะไรน้ำหรือเปล่า?” ฟอร์ถามหันกลับมา กลับเป็นน้ำที่หันหลบไปอีกทางเสียก่อน
“ เปล่าครับ”
“ ไม่มีอะไรจะบอกฉันเลยเหรอ?”
“ ไม่มีอะไรนี่ครับ” น้ำบอก เมื่อนึกถึงยังอดใจหายกับคำพูดเหนือไม่ได้
“ แล้วทำไมน้ำไม่โทรบอกฉันว่าจะไปบ้านเหนือ”
“ก็.. น้ำไม่อยากให้คุณฟอร์เป็นห่วง”
“ น้ำไม่อยากให้ฉันเป็นห่วงหรือน้ำอยากกลับไปที่นั่น!?”
“ ทำไมคุณฟอร์พูดแบบนั้นละครับ?” ทำไม?
“ ก็มันอดคิดไม่ได้ว่าน้ำอยากไปเจอเหนือ”
“ คุณฟอร์?!” เขาน้อยใจ คำพูดเขาไม่มีความหมายเหรอ ทำไมถึงได้พูดแบบนี้
“ ฉันเคยบอกน้ำแล้วว่าแนไม่อยากให้น้ำไปเจอเหนือ อย่างน้อยก็ตอนนี้ แต่น้ำกลับไปทั้งที่ก็รู้ว่าเหนือก็อยู่ที่นั้น แล้วยังไม่ยอมบอกฉัน จะให้ฉันคิดยังไง?!”
“ น้ำบอกคุณฟอร์แล้วว่าคุณนม..”
“ ฉันรู้ แต่ฉันติดใจที่ว่าทำไมน้ำไม่บอกฉันก่อน!?” ฟอร์ว่าทั้งที่น้ำพูดไม่ทันจบ
“ ขอโทษนะครับ น้ำผิดเอง น้ำผิดเอง” น้ำว่าท้อใจที่จะอธิบาย ทำไมคุณฟอร์ถึงไม่ยอมเข้าใจ ทั้งที่เขาก็บอกเหตุผลไปแล้ว ทำไมถึงไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอก เขาไม่มีทางอยากไปเจอคุณเหนือ
“……………….น้ำไม่ใช่ว่าผิดหรือไม่ผิด แต่ แต่..” ฟอร์รู้ดีว่าตัวเองกำลังหึงงี่เง่า และเอาความหงุดหงิดไปลงที่น้ำ แต่มันอดระแวงไม่ได้จริงๆ
“ น้ำจะไม่ไปที่บ้านคุณเหนืออีก” น้ำบอกถ้านั่นจะทำให้คุณฟอร์สบายใจ ช่องว่างในจิตใจขยายใหญ่ขึ้น จนเหว้งหว้าง
“ ขอโทษนะที่หึงไม่เข้าเรื่อง” ฟอร์ว่าโอบกอดอีกฝ่าย
“………ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ น้ำผิดเองที่ไม่บอกคุณฟอร์ก่อน”
“ น้ำฉันขอได้ไหม? ฉันไม่อยากรู้สึกระแวงน้ำแบบนี้”
“อะไรครับ?”
“ ฉันอดคิดไม่ได้ว่า เหนือกับน้ำ….” มีอะไรกัน
“ คุณฟอร์คิดว่าน้ำมีอะไรกับคุณเหนือหรือครับ?” ถามเหมือนไม่เชื่อจะโดนคิดแบบนี้
“ ได้ไหม?”
“ ครับ ถ้าคุณฟอร์ต้องการ…” ไม่ใช่แค่น้อยใจแต่เสียใจ
“ ได้จริงเหรอ?”
“ครับ” พยักหน้ากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน
“ ฉันรักน้ำนะ”
“ครับ” รสจูบนั้นนุ่มนวลแต่แข็งกระด้างเมื่อสัมผัสกับจิตใจ เฝ้าถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือความเป็นจริงที่เกิดไม่ใช่ความฝัน เหมือนกับว่าไม่ใช่ความจริง จะไม่ใช่ความจริงได้อย่างไรใรเมื่อคุณฟอร์กำลังกอดเขาอยู่
คุณฟอร์บอกว่ารักเขา ความรู้สึกที่ได้ยินครั้งแรกดีใจจนพูดไม่ถูกว่ามันมันมากแค่ไหน ทว่าช่างแตกต่างจากตอนนี้เหลือเกิน เขาเองก็รักคุณฟอร์…รักมานานฝันมาตลอดว่าสักวันจะได้รักกับคุณฟอร์ อยู่กับคุณฟอร์ คงจะมีความสุขจนจิตนาการวิมานในอากาศที่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง
ตอนนี้ทุกอย่างไม่ใช่ความฝันอีกแล้ว แต่คือความจริง!
แต่กลับถามตัวเองว่านี่คือความจริงแล้ว จริงหรือ?
เขาเชื่อคุณฟอร์ว่ารักเขา แต่เขาสับสนในคำว่ารักของตัวเองว่าเหมือนคุณฟอร์หรือเปล่า?
………….+…………..
ฟอร์เป็นอะไรที่เห็นแก่ตัวมาก ๆ ไม่ว่าจะรู้สึกยังไงกับน้ำ แต่น้ำเป็นคนของเหนือ แ่ค่คิดจะทำเรื่องแบบที่ทำก็ผิดแล้ว ทำร้ายเพื่อน ทำร้ายคนที่ตัวเองบอกว่ารัก แค่นี้ก็แย่จนไม่รู้จะแย่ยังไง ทำอะไรคิดแต่ความต้องการของตัวเอง ไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ถึงน้ำจะบอกว่ารักฟอร์ก็เถอะ แต่ควรจะให้น้ำไปคุยกับเหนือให้รู้เรื่องก่อนจะดีกว่าไหม ไม่ใช่ใช้วิธีการแบบนั้น ฟอร์ช่างกล้าพูดว่าเรื่องของเหนือน้ำเป็นแค่อดีต ตัวเองเป็นปัจจุบัน ปัจจุบันที่ใช้วิธีเลวร้ายเพื่อแย่งคนของเพื่อนมา ช่างกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำจริง ๆ เลยนะ แย่มาก ส่วนน้ำเหมือนเป็นคนโลเลยังไงไม่รู้ ลอยไปโน่นไปนี่เรื่อย เอนไปทางโน้นทีทางนี้ที รักฟอร์จริงหรือเปล่า หรือแค่คิดว่ารัก เพราะคิดว่าฟอร์ดีกับตัวเอง ถ้าอย่างนั้นถ้ามีคนอื่นนอกเหนือจากฟอร์ดีกับน้ำ น้ำจะไม่รักคนนั้นด้วยหรือไง แม่ของฟอร์ก็อะไรไม่รู้เพื่อความสุขของลูกตัวเอง ยอมตามใจลูกจนลูกตัวเองจะทำร้ายคนอื่นก็ไม่สนใจเลยหรือไง แก้วไม่น่าจะมายุ่งกับเรื่องนี้นะ ในเมื่อตัวต้นเรื่องอย่างน้ำยังไม่คิดจะอธิบายหรือพูดคุยให้เหนือเ้ข้าใจเองเลยนี่นา
โดนไปคนละดอกสองดอกเน้อ
ปล.ให้ทุกๆท่าน 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 373332 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก