หัวข้อ: 【ช่างใจรัก】♦โหลดEbookและรอบปกติ♦12/11/59

[PIang-gel]

อ่านแล้วชอบมาก
ขอบคุณคับ

[NooDangzz]

ชั่งใจ ครั้งที่ 19: พี่เป็นของธารคนเดียว[1]

นอนหลับเป็นตาย...

ทั้งธาร ทั้งผมเลย นอนกันเสมือนตาย ตื่นมาอีกทีก็ตอนบ่ายเกือบเย็น กลายเป็นว่าผมทำมันโดดเรียนไปโดยปริยายอีก ตอนแรกก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ แต่พอมันบ่นๆ ให้ได้ยินว่าเป็นเพราะผมทำให้มันหมดแรง ผมก็เบ้ปากใส่มันรัวๆ

ใครทำใครหมดแรงกันแน่วะ โถ กล้าพูด!

แต่ยอกย้อนมันไปแล้วคิดว่ามันจะยอมรับมั้ยล่ะ เหอะ! ไม่มีทางซะหรอก โทษผมหมดแหละ แค่เกิดเป็นแสงเหนือก็ผิดแล้ว

“ไหนๆ ก็ไม่ได้ไปเรียนแล้ว นอนต่อเหอะพี่” ธารพึมพำ ตวัดแขนมาพาดบนลำตัว กอดแน่นไม่ยอมห่าง
ผมเหลือบไปมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ เห็นว่าใกล้จะสี่โมงเย็นแล้วเลยไม่อยากนอนต่อ ที่สำคัญคือเราทั้งคู่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยทั้งวัน เท่านั้นผมก็พยายามจะดึงตัวออกจากธาร แต่เด็กนั่นก็ไม่ยอมปล่อย รั้งผมเข้าไปกอดแนบชิดกว่าเดิม ซุกหน้าลงมาฝังที่ซอกคออีก

หูย... ขนลุกเกรียว อ้อนอะไรปานนั้น!

“พี่เหนือว่าไว้ไปนอนตอนกลางคืนบ้างก็ดีนะครับ ขืนนอนต่อ เดี๋ยวได้นอนไม่หลับ พรุ่งนี้ไม่ได้ไปเรียนอีกพอดี” ผมกลั้นใจท้วงขึ้นมา
“มีวิธีทำให้หลับอยู่น่า นอนไม่หลับก็ทำให้ไม่มีแรงก็แค่นั้น ตอนนี้ก็นอนๆ ไปเถอะ จะได้มีแรงไว้ทำตอนกลางคืน” ธารว่าไม่ยี่หระ ตายังปิดอยู่เลยด้วยซ้ำ
“เลิกเป็นหนุ่มน้อยขี้อายแล้วเหรอฮะถึงได้กล้าพูดทะลึ่งกับพี่เหนือแบบนี้เนี่ย” ผมเกิดหมั่นไส้ขึ้นมา ยื่นมือไปบีบปลายจมูกรั้นเบาๆ ทำเอาธารย่นหน้า สะบัดหน้าหนีแล้วว่าเสียงขุ่น
“ทีตอนพี่เป็นอาจารย์ พี่ยังพูดจาสองแง่สองง่ามกับลูกศิษย์ได้เลย ทำไมธารจะพูดไม่ได้ ถึงขั้นทำอะไรกันแล้วก็ไม่มีอะไรให้อายแล้ว”
“คร้าบๆ หายอายให้ตลอดนะ เวลาถูกพี่เหนือบุกบ้างก็อย่าอายเนอะ”

พูดอย่างนี้ ธารก็ค้อนผมวงใหญ่ ปล่อยให้ผมหัวเราะร่วน และที่บอกว่าจะบุกก็ไม่ใช่ว่าผมจะรุกมันหรอกนะ หมายถึงเผื่อเวลาผมอยากจะเริ่มก่อนบ้างอะไรงี้ แล้วผมก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเลิกเป็นคนขี้อายได้ แค่ประโยคที่ผมพูดเมื่อกี้ก็ทำหน้ามันแดงขึ้นมาน้อยๆ ได้แล้ว มันจะไปหายขี้อายได้ยังไงกัน
“พูดมาก! นอน!” โดนต้อนจนมุมเลยต้องเปลี่ยนเรื่อง
ผมยอมนอนต่ออีกหน่อยตามใจมัน ทว่าไม่ทันถึงสิบนาทีก็ต้องลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงของบรรดาแก๊งเด็กช่างที่ลอยเข้ามา

“ธาร! ธารเอ๊ย! ตายหรือยัง!”
เสียงน้องมายด์เจ้าเก่าเจ้าเดิม

ธารเปิดเปลือกตาพร้อมกับใบหน้ามู่ทู่ ดูท่าทางอยากจะหงุดหงิดที่โดนเพื่อนรบกวน แต่พอเห็นผมยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เป็นสัญญาณว่าให้ไปเปิดประตู มันเลยยอมลุกไปแต่โดยดี
ประตูเปิดออกได้ก็เห็นสามเด็กช่าง นำทีมโดยน้องมายด์ มีแบ็คกราวน์ข้างหลังเป็นโรมกับจอมแก่นที่สภาพใบหน้าช้ำพอๆ กันยืนอยู่ เท่านั้นธารก็ย่นคิ้ว
“อะไของพวกมึง”
“ยังมีหน้ามาอะไรของพวกมึงอีก มึงน่ะสิอะไร ทำไมไม่ไปเรียนยะ” น้องมายด์แหวเสียงแหลมทันที ให้ธารได้ยีผมตัวเองอย่างรำคาญ
“กูนอน”
“นอนกินบ้านกินเมืองแท้ ทำอะไรของมึงถึงได้นอนทั้งวัน” น้องมายด์บ่น เดินแทรกเข้ามาในห้องโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต ก่อนจะเบรกจึ้กทันทีที่สายตาเหลือบมาเห็นผมนอนเปลือยหน้าอก ซุกช่วงล่างอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง
ผมก็ยิ้มแหยทักทายไปให้ แต่น้องมายด์ไม่สนแล้ว อ้าปากค้าง ก่อนจะครางออกมา
“นะ...นี่มึงกับเจ้เหนือ...?” หันไปมองธาร ร้องถามแต่พูดไม่จบ
ความจริงไม่ต้องให้พูดจบ ทุกคนก็รู้ว่าน้องมายด์จะถามว่าอะไร โดยเฉพาะธารที่เม้มปาก แล้วเบือนหน้าแดงเรื่อหนีไปทางอื่น ยิ่งสภาพของมันเองก็มีเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวสวมอยู่ เท่านี้ก็รู้กันหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับเด็กนั่น
“ตะ...ตายแล้ว เรียกเจ้เหนือไม่ได้แล้ว ต้องเรียกพี่สะใภ้!”

พี่สะใภ้อะไรเล่า! อย่าหาฉายาแปลกๆ มาเรียกกูได้มั้ย!

จอมแก่นกับโรมได้สติก็พากันหัวเราะคิกคัก ทำให้ธารหน้าแดงขึ้นไปอีก ก่อนมันจะเดินไปควานหาเสื้อจากตู้เสื้อผ้ามาให้ผมใส่ แล้วก็บ่นเพื่อนไปเรื่อย
“ถ้าพวกมึงมาแล้วจะมาแซวอย่างนี้ก็ไสหัวกลับไปเลย”
“มึงอย่ามาทำเป็นโมโหเพื่อนกลบเกลื่อนว่ะไอ้ธาร ปากก็ทำเป็นพูดว่าพี่เหนือไม่ใช่แฟน แล้วที่เห็นนี่อะไรวะ” คราวนี้โรมนึกสนุก ออกปากขึ้นมาบ้างละ เห็นแล้วก็เสียวหน้าช้ำๆ ของมันจะได้รอยช้ำเพิ่มเหลือเกิน

ธารหน้าม้าน แสร้งเปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่นแทน
“จะเป็นอะไรก็เรื่องของกู ว่าแต่พวกมึงมาหากูทำไม”
“เอาใบงานการบ้านมาให้ ส่งพรุ่งนี้น่ะ สิบคะแนน” จอมแก่นแทรกขึ้นมา เปิดกระเป๋าแล้วเอากระดาษสองสามแผ่นส่งให้ ปล่อยให้น้องมายด์กับโรมยิ้มกรุ้มกริ่มกันอยู่สองคน
“ภาษาอังกฤษเหรอวะ” ธารมองกระดาษแล้วก็พึมพำ
“อือ เป็นแบบฝึกหัดก่อนเรียน อาจารย์ให้จับกลุ่มสี่คนทำ เลยมาทำที่ห้องธารนี่แหละ จะได้เสร็จไวๆ” จอมแก่นอธิบายเพิ่ม ดูเหมือนที่มาหาธารก็เพราะคิดว่าธารคงจะทำได้
ธารยืนอ่านใบงานอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็บ่น
“ยากว่ะ กูก็ไม่ค่อยถนัดเรื่องการอ่านด้วย ถ้าเป็นแกรมมาก็พอได้อยู่”

สงสัยพวกมันจะลืมไปแล้วล่ะมั้งว่าผมเคยสอนวิชาอะไรพวกมันมา แค่ได้ยินมันพูดอย่างนั้น ผมก็ออกปากอาสาทันใด
“งั้นให้พี่เหนือสอนมั้ยครับ พี่เหนือถนัดนะ”
ทุกสายตาหันมาจับจ้องยังผมทันที พร้อมกับเสียงของน้องมายด์ที่ดังขึ้น
“มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัวจริงๆ”
“เดี๋ยวกูก็ต่อยหน้าแหก” ธารแหวให้เพื่อนๆ ได้หัวเราะ

ครู่เดียว โต๊ะพับญี่ปุ่นก็ถูกกางออกกลางห้อง ขนมนมเนยที่มีก็ถูกขนออกมาให้พวกเด็กช่างกิน ผมก็รับหน้าที่สอนพวกมันไปตามระเบียบ เท่าที่สังเกต คนที่ตั้งใจเรียนสุดก็คือจอมแก่น แต่ดูท่าทางหัวจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ต้องอธิบายช้าๆ เป็นพวกเข้าใจยากอะไรเทือกนั้น ส่วนธารก็ฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง ทว่าหัวไว ถามปุ๊บ ตอบได้ปั๊บ ส่วนน้องมายด์กับโรมนี่อย่าไปพูดถึงเลย หัวช้าไม่พอ แม่งไม่สนใจเรียนด้วย นั่งป้อนขนมกันไปมาจนผมชักจะหมั่นไส้
กินแรงเพื่อนจริงๆ ไอ้พวกนี้

ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ การบ้านของเด็กพวกนี้ก็เสร็จ จอมแก่นขอบคุณผม ขณะที่ธารขอตัวไปอาบน้ำเพราะพวกมันตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกินที่ร้านนมของพี่จอมดื้อ ประเด็นก็คือจอมแก่นออกปากว่าจะเลี้ยงโดยลงบัญชีตัวเองเอาไว้ เลยไม่มีใครขัดออกมา
ระหว่างรอธารอาบน้ำ น้องมายด์ที่เล่นโทรศัพท์อยู่ก็โพล่งขึ้นมากลางโต๊ะ
“พี่สะใภ้คะ พี่สะใภ้มีเฟซบุ๊คมั้ย แอดหน่อยดิ”
“เรียกพี่เหนือเหมือนเดิมเถอะครับ” ผมสวน แหม่งๆ กับฉายาใหม่ของตัวเองเหลือเกิน

น้องมายด์ก็ไม่ได้แย้งอะไร เรียกผมเจ้เหนือเหมือนเดิม จัดการแอดเฟซบุ๊คผมเสร็จสรรพ ตามมาด้วยพวกจอมแก่นกับโรมที่ขอแอดบ้าง ทว่าพอผมถามหาเฟซบุ๊คของธาร พวกมันก็บอกกันอย่างพร้อมเพรียงว่าธารไม่เล่นเฟซบุ๊ค เหตุผลก็คือมันรำคาญพวกผู้หญิงที่ชอบทักมาคุย ผมเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ มีถามเรื่องน้องมายด์นิดหน่อยที่พักนี้ไม่เห็นมันพูดเหนือแล้ว ซึ่งคำตอบก็คือ...
“เรียนจบแล้ว หนูจะไปอยู่เมืองกรุงกับเจ้าคุณป้าค่ะ จะมาเป็นสาวเหนืออ่อนโยนบอบบางไม่ได้ จะต้องปรับตัวให้เป็นสาวมั่นสไตล์สาวชาวกรุง”

มึงก็เปลี่ยนสไตล์ตลอดแหละอีน้องมายด์! เปลี่ยนจนกูงงไปหมดแล้วเนี่ยว่ามึงจะเอาไงกับชีวิตแน่

แต่อย่างน้อยก็พอจะมองเห็นอนาคตของน้องมายด์แล้วล่ะว่าหลังเรียนจบจะเป็นยังไง มันบอกว่าจะไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยเอกชนในกรุงเทพฯ น่ะ จอมแก่นนี่เห็นว่าจะไปสอบเข้าคณะวิศวะฯ ของมหาวิทยาลัยทางภาคเหนือที่ได้โควตาให้สอบก่อน ส่วนโรม... อนาคตมืดมนพอๆ กับธาร ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าจะไปทางไหน นั่งจกขนมกินกับแชทคุยกับสาวอย่างเดียว
ได้คำตอบแล้ว ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรพวกมันนัก มางุนงงแทนที่พอรับแอดเฟรนด์จอมแก่นได้ไม่กี่อึดใจ ก็มีใครบางคนแอดมาหาผม คลิกเข้าไปดูแจ้งเตือนแล้วก็ต้องชะงัก

พี่ดื้อ...

ไวเป็นจรวดเลยแฮะ นี่จอมแก่นบอกพี่จอมดื้อหรือเปล่าเนี่ยว่ามีเฟซบุ๊คผมแล้ว
ผมไม่ได้คิดอะไรมาก รับแอดไปตามประสา อีกฝ่ายทักมาแค่ว่า ‘ขอบคุณที่รับแอดพี่นะเหนือ’ ตามมาด้วยอีโมติคอนตัวการ์ตูนยิ้ม แล้วก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกกระทั่งธารออกมาจากห้องน้ำ และไล่ผมให้ไปอาบน้ำบ้าง
 



แต่...ใครมันจะไปคิดล่ะว่าหลังจากที่ผมรับแอดเฟรนด์พี่จอมดื้อในเฟซบุ๊คไป มันจะกลายเป็นปัญหาเมื่อพวกเรามาถึงยังร้านนมของพี่จอมดื้อ

ตอนแรกก็ไม่เห็นเค้าแววปัญหาหรอก จนจอมแก่นพาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะ แล้วพี่จอมดื้อเข้ามาทัก เท่านั้นแหละ ปัญหางอกเลย
“เหนือ พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย”
มาอีกแล้ว คุยอีกแล้ว มีเรื่องอะไรจะคุยนักหนาวะ

ผมชะงักมือที่จับหลอดในแก้วโกโก้ปั่นเตรียมดูดทันที ไอ้เด็กธารนี่ก็ตั้งท่าขู่เลย จากที่อารมณ์ดีๆ ก็กลายเป็นตาขวาง ตวัดไปมองพี่จอมดื้ออย่างรวดเร็ว ทว่าอีกฝ่ายไม่สนใจ ยังจะถามประโยคเดิมออกมาอีกเมื่อเห็นผมไม่พูด

“ได้มั้ย พี่อยากจะคุยอะไรด้วยหน่อย แป๊บเดียว”
ผมหันไปมองหน้าธารอย่างขอความเห็น แต่ไม่ต้องรอให้มันพูดก็รู้แล้วล่ะว่าคำตอบคืออะไร ก็มันเล่นวาดวงแขนมาโอบไหล่ผมเอาไว้ เสนอหน้าขึ้นมาโดยไม่แคร์สายตาเพื่อนฝูงเลยสักนิด
“มีอะไรก็คุยเลยพี่”
เรียวคิ้วสวยของพี่จอมดื้อย่นยู่ไปทันตา เพื่อนๆ คนอื่นก็หยุดการกินเหมือนกัน มองธารสลับกับพี่จอมดื้ออย่างลุ้นระทึกว่าทั้งคู่จะเอาไงต่อด้วยสายตาบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังเห็นเรื่องสนุก

แต่กูไม่สนุกด้วยไง แล้วไอ้พี่ดื้อนี่จะเอายังไงวะ ไหนบอกว่าจะไม่แย่งน้อง แล้วจะมาคุยอะไรอีก!

“กูจะคุยกับเหนือ ไม่ได้คุยกับมึงไอ้ธาร” แถมพี่จอมดื้อก็ไม่ยอม ตอกหน้าธารกลับ ทำเอาธารออกตัวแรงทันที
“คุยกับพี่เหนือก็เหมือนคุยกับผม พี่เหนือเป็นของผม จำไม่ได้หรือไง”

หืม...ออกตัวล้อฟรีมาก ดูท่าจะไม่หยุดแค่นี้ด้วยถ้าพี่จอมดื้อยังตื๊อผมไม่เลิก และพี่จอมดื้อเองก็คงไม่หยุดเหมือนกันถ้าผมไม่ยอมไปคุยให้จบๆ ผมเลยตัดสินใจตกปากรับคำโดยไม่ถามความเห็นธารด้วยไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย แค่ดูสายตาของไอ้พวกตัวประกอบที่เหลือก็รู้แล้วว่าพวกมันอยากรู้ว่าเพื่อนกับพี่มันจะทำอะไรกันต่อแค่ไหน

“งั้นเดี๋ยวเหนือไปคุยก็ได้ ห้านาทีพอนะครับ” พูดแล้วก็ดึงแขนธารออก ผุดลุกขึ้น
พี่จอมดื้อยิ้มออกมาได้ ทว่าไม่ได้ยิ้มให้ผม เป็นยิ้มเย้ยธารต่างหาก ธารก็เลยลุกขึ้นพรวด เดินตามมาบ้าง สุดท้ายจึงกลายเป็นว่าไอ้ที่จะคุยส่วนตัวกับพี่จอมดื้อ ตอนนี้มีกาฝากอย่างธารมาเกาะแกะฟังอีกคนเป็นที่เรียบร้อย

“มึงจะตามมาด้วยทำไมเนี่ย” คนอายุมากกว่าแหวเล็กๆ ที่เห็นธารเดินมาโอบไหล่ผมอีกระลอก
“เดี๋ยวหมามันคาบไป” ธารเลิกคิ้วสูง ตอบกลับด้วยสีหน้ากวนๆ

เห็นแล้วก็เสียวมันจะโดนพี่จอมดื้อเหยียบหน้าชะมัด

โชคดีที่พี่จอมดื้อไม่ทำ เพราะเขาแสร้งทำเมิน แล้วเปิดปากคุยขึ้นมาแทน
“ขอบคุณที่รับแอดเฟซบุ๊คพี่นะเหนือ คราวนี้อย่าบล็อกพี่อีกนะ ไม่งั้นพี่ก็ติดต่อเหนือไม่ได้ซะที แค่นี้ก็โดนบล็อกไปทุกทางแล้ว”
ผมยกยิ้มเล็กน้อย กำลังจะขอโทษที่ทำอย่างนั้น หากแต่ธารก็สวนขึ้นก่อน
“ก็เค้าไม่อยากคุยด้วย พี่ยังจะตื๊อทำไมวะ หน้าด้าน”

หน้าพี่จอมดื้อนี่บูดเป็นข้าวหมาเก่าเลย ดูก็รู้ว่ากำลังข่มอารมณ์ขุ่นเคืองอยู่ ไอ้เด็กธารแม่งก็ยียวนจริง ด่ากลายๆ แล้วก็ทำเป็นลอยหน้าตาเหมือนไม่ได้พูด ดีที่พี่จอมดื้อไม่ใช่คนใจร้อนเหมือนมัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ มีมวยแน่ๆ
“เอาเป็นว่าอย่าบล็อกพี่แล้วกัน เผื่อเหนือกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ พี่จะได้มีช่องทางติดต่อเหนือบ้าง”
ผมเผยอริมฝีปาก กำลังจะตอบว่าครับ เสียงห้าวก็ดังแทรกขึ้นมาอีก
“ถามเค้าหรือยังวะว่าอยากติดต่อด้วยมั้ย จีบไม่ติดแล้วตื๊อไม่เลิก นี่โคตรพวกขี้แพ้”

ฟังแล้ว ผมก็ชักหงุดหงิด ไม่ใช่หงุดหงิดที่มันแทรกตลอดเวลาอย่างเดียว ยังหงุดหงิดที่มันใช้คำพูดคำจาไม่เคารพคนอายุมากกว่า ที่สำคัญ พี่จอมดื้อเป็นคนที่มันรู้จักมาก่อนผมด้วย ดูท่าแล้วตอนมันเด็กๆ ก็น่าจะได้พี่จอมดื้อดูแลพอสมควร มาทำตัวกระด้างกระเดื่องอย่างนี้ ผมก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่จนหลุดปากดุออกไปด้วยรำคาญเต็มพิกัด

“น้องธารจะขัดอะไรนักหนา ไม่เห็นเหรอว่าพี่เหนือกำลังคุยอยู่”
ธารชะงักกึก หันมามองผมตาเขียวทันที
“ทำไมจะขัดไม่ได้ มีอะไรสำคัญนักหรือไงถึงต้องคุยกับพี่ดื้อสองต่อสอง”
สองต่อสองอะไรกันเล่า! คนในร้านนมก็เยอะแยะ เพื่อนๆ มึงก็นั่งอยู่ตรงนั้น มึงก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วยเถอะ มันสองต่อสองยังไงวะ!
พี่จอมดื้อก็คิดเช่นเดียวกับผม ย่นคิ้วแล้วว่าเสียงขุ่น
“พูดอะไรของมึงไอ้ธาร มึงก็ยืนฟังอยู่แท้ๆ จะหวงอะไรนักหนาวะ แล้วกูก็ไม่ได้คุยเรื่องไม่ดีด้วย แค่คุยเรื่องเฟซบุ๊ค มึงอย่ามาทำตัวเหมือนหมาบ้าว่ะ”

เออ จะหวงอะไรนักหนา พี่เหนือไม่ไปไหนหรอก โดนตีตราจองขนาดนี้จะหนีไปไหนได้อีกฮะ!?

อยากจะถามมันเหมือนกัน แต่เห็นหน้ามู่ทู่เพราะถูกขัดใจของมันแล้ว ผมก็ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวเด็กนี่มันจะงอนมากขึ้นไปอีก ส่วนพี่จอมดื้อนี่ก็ยังไง จะพูดอะไรกันแน่ อ้อมโลกอยู่นั่น ผมรู้หรอกที่ลากผมมาคุย ไม่ได้จะคุยแค่เรื่องนี้
“ตกลงพี่ดื้อจะพูดอะไรกับเหนือกันแน่ครับ พูดมาเลยเถอะ เหนือมีเวลาไม่มาก”
ผมเลยยิงตรงประเด็นด้วยชักจะอึดอัดกับสถานการณ์ตอนนี้ละ ส่วนไอ้เวลาไม่มากก็ไม่ใช่อะไร ขืนทู่ซี่ยืนคุยกับพี่จอมดื้อต่อไป แม้ธารจะยืนอยู่ด้วย แต่ก็เดาได้เลยว่าถ้าผมไม่รีบยุติสถานการณ์นี้ มีหวังได้ถูกโกรธแรงแน่

พี่จอมดื้อพ่นลมหายใจ ก่อนจะว่าออกมาตรงๆ บ้าง
“พี่พูดตรงๆ ก็ได้ คือพี่จะถามว่าตกลงเหนือจะเอาไอ้ธารจริงๆ เหรอ เห็นว่าได้กันแล้ว”

มะ...มึงก็ตรงเกินไปมั้ยไอ้พี่ดื้อ! แล้วนี่ใครบอก อย่าบอกนะว่าจอมแก่น!?

ไม่งั้นก็เด็กเวรพวกนั้นสักคนนั่นแหละที่บอก

ผมทำหน้าไม่ถูกฉับพลัน ไอ้รอบแรกที่ธารบอกว่าขึ้นครูนั่น ที่ผมทำเป็นระรื่นนั่นเพราะไม่ใช่เรื่องจริงไง แต่รอบนี้มันของจริง จะเสนอหน้าไปยอมรับว่า ‘อ๋อ แซ่บกันเรียบร้อยแล้วครับ หลายครั้งทีเดียว กลายสภาพเป็นอากงให้หลานอย่างธารใจพยุงลงบันไดเลย’ มันก็ไม่ใช่เรื่องเปล่าวะ
ยิ่งพี่จอมดื้อถามมาอีก ผมก็ถึงกับหลบสายตา
“ตกลงได้กันแล้วจริงใช่มั้ย เป็นของไอ้ธารนี่คือเหนือจะเอามันจริงๆ?”

ธารชะงักรอบสอง หน้าตาที่ยับยู่อยู่แล้ว ตอนนี้ต่อให้เอาเตารีดนาบก็ไม่เรียบเถอะ ย่นเป็นแหนมป้าย่นเลยพ่อคู๊ณณณ!
“แล้วเกี่ยวไรกับพี่วะ” แถมชิงตัดหน้าเป็นคนตอบแทนผมด้วย ตอบแทนไม่พอ ยังพุ่งเข้าไปหาพี่จอมดื้อพร้อมท่าทางเอาเรื่องอีก จนผมคว้าตัวไว้แทบไม่ทัน
“น้องธาร ใจเย็นๆ ครับ” ดีที่ดึงมันกลับมาได้ มันสะบัดตัว ทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่ผมนิดหน่อย พอเริ่มนิ่ง ผมก็ตอบกลับพี่จอมดื้อ “พี่ดื้อครับ เหนือชอบน้องธารจริงๆ ยังไงก็ต้องเอาอยู่แล้วล่ะครับถ้าน้องธารเอาเหนือเหมือนกัน”
“แต่มันเด็กกว่าเหนือหลายปีเลยนะ” พี่จอมดื้อไม่ยอมแพ้ ยกข้ออ้างมาอีก ทำให้ธารแหวกลับไปอีกระลอก
“เกี่ยวไรกับอายุ เด็กกว่าแล้วไงวะ พี่เหนือก็แค่เกิดก่อนผมไม่กี่ปีมะ แล้วพี่ทำไมไม่ดูตัวเองวะ แก่กว่าพี่เหนืออีก ทำไมไม่ไปหาคนอายุเท่าๆ กัน จะเลี้ยงต้อย?”
“เออ ไม่เกี่ยวกับอายุ แต่มึงทำตัวเด็กน้อยด้วยแบบนี้ กูสงสารเหนือว่ะ เหนือควรมาเจอกับคนอย่างกูมากกว่า ไม่ใช่เด็กอย่างมึง ถึงกูจะแก่กว่าแต่กูก็มั่นใจว่าดูแลเหนือได้ ไม่ใช่ให้เหนือมาดูแลอย่างที่มึงทำ” พี่จอมดื้อสู้ไม่ได้ก็ตอกกลับหน้าด้านๆ ซ้ำยังยั่วโมโหธารตบท้าย “อีกอย่าง เหนือยังไม่ได้เป็นแฟนมึงไม่ใช่เหรอ พวกไอ้แก่นถาม มึงก็ปฏิเสธ แล้วกูก็เห็นในเฟซบุ๊คเหนือขึ้นสถานะโสดอยู่เลยนี่หว่า แสดงว่ากูก็ยังมีสิทธิ์จีบถึงมึงจะได้เหนือแล้วก็เถอะ”

ธารถึงกับหน้าตึง จังหวะลมหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย ผมเห็นแล้วก็หวั่นใจขึ้นมาว่ามันจะต่อยหน้าพี่จอมดื้อเหลือเกิน ซึ่งถ้ามันทำแบบนั้น รับประกันได้เลยว่ามันโดนพี่จอมดื้อคว้าเก้าอี้ใกล้ๆ มือมาฟาดคืนแน่ ผมเลยตั้งท่าจะห้าม ทว่าก็ถูกมันคว้าแขนแล้วกระชากอย่างแรง
“พี่เหนือ! กลับ!”
 “อ้าว เดี๋ยว!” ผมจะทัดทานเพราะเราเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง ยังไม่ทันจะได้ทักทายพวกเพื่อนๆ มันที่นั่งอยู่เลยด้วยซ้ำ

แต่ธารไม่สนใจแล้ว คว้าแขนผมได้ก็เดินดุ่มๆ ไปยังหน้าร้าน ไม่สนใจเสียงของเพื่อนๆ ที่ร้องทักขึ้นเมื่อเห็นเราทั้งคู่เดินเข้าไปหาด้วย
“นั่นไง เด็กช่างกับเมียแก่ของนางมาแล้ว ว่าไงยะ ตกลงพี่ดื้อคุยอะไร ...อ้าว ไปไหนน่ะธาร”
น้องมายด์ที่กำลังพูดๆ อยู่ทำหน้างง จอมแก่นกับโรมก็เช่นกัน มองตามผมกับธารราวขอคำตอบ ผมทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ ก่อนจะเดินไปชนกับแผ่นหลังของธารอย่างจังเมื่อจู่ๆ มันก็หยุดเดินกะทันหัน
“มีอะไรเหรอครับน้องธาร” ผมออกปากถาม
ธารหันมาหา แต่ไม่ได้พูดกับผม ออกปากเรียกน้องมายด์แทน
“ไอ้ไม้ ตามกูมานี่หน่อย”
“อะไรยะ กูไม่ได้ด่าเจ้เหนือเลยนะ แค่เรียกเจ้ว่าเป็นเมียแก่ของมึงเฉยๆ ไม่ได้ด่า! กูชม!” น้องมายด์ร้อนตัว โบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน

ชมบ้านมึงเถอะอีน้องมายด์ หาว่ากูแก่เนี่ย!

[NooDangzz]

ชั่งใจ ครั้งที่ 19: พี่เป็นของธารคนเดียว[2]

ธารไม่ฟัง ตะคอกใส่เสียงดัง “กูบอกให้ตามมา!”
ด้วยความกลัวโดนกระทืบ น้องมายด์เลยต้องตามมาอย่างไม่มีทางเลือก จอมแก่นกับโรมเห็นท่าไม่ดีเลยตามมาด้วย ขณะที่ธารเอาแต่ลากผมไปยังลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ เดินมาถึงรถตัวเองได้ก็ออกปากสั่งผม
“ขึ้นไปนั่ง”
“ฮะ?”
“ธารบอกให้พี่ขึ้นไปนั่ง!” ชี้นิ้วไปยังถังน้ำมันที่อยู่หน้าเบาะคนขี่ ทำเอาผมเลิกคิ้วสูง
“นั่งบนนี้เนี่ยนะ?”
“เออ ขึ้นไป”

ผมไม่เข้าใจนักว่ามันจะให้ผมขึ้นไปนั่งบนนั้นทำไม แล้วมันก็ไม่ให้คำตอบด้วย เห็นผมไม่ทำตามคำสั่งสักที มันก็เดินพรวดพราดไปนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์เอาไว้ พยักหน้าเรียกผมอีกที
“ขึ้นมานั่งบนนี้แล้วหันหน้ามาหาธาร จะได้ถ่ายรูป!”

หะ...หา!? หมายถึงจะให้นั่งหันหน้าเข้าหากันบนไอ้รถแมงกะไซนินจานี่น่ะนะ

แหม เลียนแบบเน็ตไอดอลเหรอจ๊ะ เห็นช่วงนี้กำลังฮิตเลยนี่

ผมแอบลอบยิ้มน้อยๆ ครู่เดียวก็ต้องรีบหุบยิ้มเมื่อถูกสั่งอีก
“มาเร็วๆ เข้า!”
จ้าๆ นั่งก็นั่ง

ปีนขึ้นไปนั่งบนถังน้ำมันอย่างยากลำบาก พอจัดท่านั่งได้เรียบร้อยแล้ว ธารก็ล้วงเอาโทรศัพท์ของตัวเองส่งให้น้องมายด์ที่ยืนมองอยู่อย่างงุนงง พลางออกปากสั่ง
“ถ่ายให้ที เอาหลายๆ รูป”
ส่งโทรศัพท์ให้น้องมายด์รับได้ ก็เอื้อมมือมาวางบนช่วงสะโพกผมแทน ทั้งยังสั่งไม่เลิก
“พี่เอามือมากอดคอธารด้วย”

ผมทำตามอย่างว่าง่าย ท่าทางของเราตอนนี้เลยดูเหมือนกำลังกอดกันก็ไม่ปาน อะไรไม่ว่า ไอ้คนสั่งให้ผมทำโน่นทำนี่ดันหน้าแดงขึ้นมาเมื่อได้ยินน้องมายด์ที่เพิ่งตั้งสติได้แซว
“แหม ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร ที่แท้ก็คนอวดเมีย”
ผมเกือบหลุดหัวเราะอยู่แล้ว ทว่าธารดันหันไปแผดเสียงใส่เพื่อนซะก่อน
“ถ่ายเร็วๆ! พูดมาก เดี๋ยวกูก็ต่อยปากแตก”
“ย่ะ! ใช้คนอื่นแล้วยังจะมาขู่อีก ไอ้เด็กมารยาททราม” น้องมายด์บ่นอุบอิบ เรียกเสียงหัวเราะร่วนให้กับโรมและจอมแก่นที่โล่งใจไปเรียบร้อยว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

ธารหน้าแดงตลอดการถ่ายรูปนั้น ตามองมาทางผม แต่ไม่ได้มองหน้า มองไปทางด้านหลั ไม่กล้าสบตาด้วย กระทั่งน้องมายด์ร้องบอกว่าถ่ายเสร็จเรียบร้อย ถึงได้ผ่อนคลายความเขินอายลง

“แล้วพวกมึงจะอยู่ดูอะไรกัน เข้าไปข้างในได้แล้ว” ไล่เพื่อนเป็นพัลวันด้วยเมื่อเพื่อนหมดหน้าที่

จอมแก่นกับโรมยักไหล่ไม่ยี่หระ มีแต่น้องมายด์ที่บ่นกระปอดกระแปดไม่เลิก ผมลงมายืนกับพื้นได้ก็หมั่นเขี้ยวมันขึ้นมา ยื่นมือไปดึงแก้มขาวๆ นั่นขณะที่มันนั่งคร่อมบนรถเหมือนเดิม เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ดูรูปที่ถ่ายเมื่อครู่เงียบๆ
“เด็กขี้หวงของพี่เหนือเอ๊ย”
ธารสะบัดหน้าหนี ก่อนยื่นโทรศัพท์ให้ผม
“เข้าเฟซบุ๊คพี่ดิ๊”
“เข้าทำไมอะ” ผมเลิกคิ้ว
“เปลี่ยนรูปโปรไฟล์”

พูดมาอย่างนี้ก็รู้เลยว่ามันต้องการประกาศให้โลกรู้ละว่าผมเป็นของมัน ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก รู้อยู่ว่าที่มันทำแบบนี้เป็นเพราะรู้ว่าพี่จอมดื้อมีเฟซบุ๊คผม ผมเลยจัดการล็อคอินแอคเคาทน์ตัวเอง อัพรูปที่มันเลือกเป็นรูปโปรไฟล์ตามสั่ง
หากแต่นั่นก็ไม่พอสำหรับธาร แค่มันเห็นสถานะโสดบนหน้าข้อมูลส่วนตัว มันก็ย่นคิ้ว ว่าเสียงขุ่นออกมา
“เปลี่ยนสถานะความสัมพันธ์ด้วย”
“ให้เปลี่ยนเป็นอะไรล่ะครับ เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันนี่” ผมแสร้งถามกลับ ใจจริงคือจะตะล่อมให้มันพูดว่าเป็นแฟนผมน่ะ
แต่ธารไม่พูด เอาแต่สั่งอย่างเดียว
“เปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่โสด”
“งั้นความสัมพันธ์คบแบบไม่ผูกมัดเนอะ” ผมว่าพลางเลื่อนหาสถานะที่ว่า
“มีอย่างอื่นมั้ยวะ คบแบบไม่ผูกมัดนี่เหมือนเชิญชวนให้คนอื่นมามั่วได้ตามใจชอบเลยนี่หว่า” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มองจอโทรศัพท์ด้วย ปากก็บ่นไปเรื่อย
“หรือจะเอาค่อนข้างอธิบายยาก?”
“อธิบายยากยังไงวะ ไอ้นี่แม่งก็เชิญชวนคนอื่นมามั่วเถอะ”
ผมกลอกตา หันไปถามมันอย่างรำคาญนิดๆ
“แล้วน้องธารจะให้พี่เหนือขึ้นสถานะว่าอะไรล่ะครับ แฟนก็ไม่ได้เป็น แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง ก็มีอันนี้แหละที่ตรงสุดแล้ว”
“มีผัวแล้วมีมั้ย” ธารว่าเนิบๆ ทำเอาผมมองหน้ามันพลัน

มันจะไปมีได้ยังไงเล่าไอ้สถานะแบบนั้นน่ะ! ถ้ามี กูก็จัดรายการคนอวดผัวไปนานแล้วเว้ย!

“เลือกอันที่บอกว่ามีผัวแล้วดิ๊”
ยัง...มึงยังไม่หยุดอีก!
“น้องธารครับ... อันนั้นไม่มีนะ” ผมกลั้นขำสุดฤทธิ์ หันไปบอกมันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
หัวคิ้วธารผูกพันเป็นโบว์ แย่งโทรศัพท์จากมือผมไปดู ครู่หนึ่งก็เลือก ‘คบหาระหว่างเพศเดียวกัน’ กดบันทึกแล้วส่งให้ผม
“เลือกอันนี้แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นแฟนกันแล้วนะ จองอยู่”
“รับทราบคร้าบ” ผมแกล้งลากเสียงยาว มือเผลอไปดึงแก้มมันอีกแล้ว ก่อนจะฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่ามันดูเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือตั้งแต่ที่ตีตราจองผม จนผมอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ ต้องออกปากถาม “พี่เหนือถามจริงๆ นะน้องธาร ทำไมถึงได้หวงพี่เหนือเป็นหมาบ้าขนาดนี้ฮึ? กลัวพี่เหนือจะไปรักคนอื่นหรือไง”

ธารที่กำลังล็อกเอาท์เฟซบุ๊คผมออกมองผมตาขวาง ก่อนจะพยักหน้าให้ผมได้ร้องแซว
“ฮั่นแน่ เด็กขี้หวง มีพี่เหนือเป็นแฟนคนแรกเหรอจ๊ะ” เข้าไปกระแซะแหย่มันอีก ทำเอาหน้ามันมู่ทู่กว่าเดิม แถมแดงขึ้นมาด้วย
“แฟนคนแรกบ้าอะไร ไม่ใช่เว้ย แล้วพี่ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนธารเลยเถอะ อย่ามาหลอกให้เออออนะ!”
มันรู้ทันว่าถูกผมตะล่อม ผมหัวเราะร่วนใหญ่
จริงๆ ก็รู้แหละว่ามันเคยมีแฟนมาแล้ว แต่ก็เป็นผู้หญิงหมดเลยนี่หว่า ถ้ามันยอมรับว่าผมเป็นแฟนมัน ก็เท่ากับว่าผมเป็นแฟนผู้ชายคนแรกของมันนะ
“โอเค ไม่หลอกๆ แต่ถ้าน้องธารยอมรับว่าพี่เหนือเป็นแฟนเมื่อไหร่ ก็เท่ากับว่าพี่เหนือเป็นแฟนผู้ชายคนแรกของน้องธารไม่ใช่เหรอ” ผมแกล้งถาม
“ไม่ใช่”
“อ้าว ถ้าไม่ใช่ แล้วพี่เหนือเป็นอะไรล่ะ”
ธารสบตาผมเล็กน้อย ก่อนหลบตาแล้วว่าเสียงเบา
“เป็นทุกอย่างของธาร”

จะ...ใจเต้นแรงเลย

ไอ้เด็กนี่... นึกจะปากหวานก็มาไม่ให้ทันตั้งตัวเลยนะ
“พะ...พูดเว่อร์ไปมั้ย ทุกอย่างอะไร น้องธารยังมีพ่อมีเพื่อนนะ” ผมว่าแก้เขิน
ธารเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่มันก็พยายามไม่หลบตา คว้ามือผมแล้วดึงเข้ามาใกล้ พร้อมกับสารภาพออกมา
“ทุกอย่างจริงๆ อยู่กับพี่น่ะสบายใจที่สุดแล้ว พี่เหมือนกับ...ที่พักใจ ยังไงก็ไม่อยากเสียไป ไม่อยากให้ใครแย่งไป พี่เป็นของธารคนเดียว เป็นคนสำคัญของธารคนเดียว...”

ผมเผลอยิ้มกว้างออกมากับคำสารภาพตรงๆ นั้น พอจะเข้าใจได้ว่าที่มันรู้สึกแบบนี้คงเป็นเพราะมันมีปัญหาทางบ้านกับพ่อ ซ้ำยังขาดความอบอุ่นเพราะขาดแม่อีก อยู่กับเพื่อน มันก็ดันกลายเป็นที่พึ่งของเพื่อนอีก แทนที่มันจะเป็นฝ่ายพึ่งเพื่อนแทน พอมาเจอผม ได้ผมดูแล คอยเอาใจใส่จนมันค่อยๆ เปิดใจ มันถึงได้หวงผมขนาดนี้

บอกตรงๆ ว่าดีใจชะมัดแฮะ ได้เป็นคนสำคัญของเด็กนี่เนี่ย...

“เด็กน้อย พี่เหนือเป็นของน้องธารคนเดียวอยู่แล้วล่ะ” ผมดึงร่างใหญ่เข้ามากอดบ้าง ลูบท้ายทอยอย่างเบามือ
ถึงจะห่ามๆ ปากไม่ค่อยดี ขี้โมโห เอาแต่ใจ ขี้งอน และอีกสารพัดขี้ แต่ธารใจก็เป็นเด็กที่น่าเอ็นดูสำหรับผม เหมือนได้ทั้งคนรัก ทั้งน้องชาย แล้วก็ลูกชายมาดูแลพร้อมๆ กันในคราวเดียวเลยล่ะ ขณะเดียวกันก็เหมือนได้เจ้ากรรมนายเวรมาขี่คอด้วยเมื่อได้ยินเสียงห้าวดังอู้อี้มาจากคนที่ซุกหน้าอยู่กับแผงอกผมลอยมาตามลม
“ถ้าพี่ไปยุ่งกับพี่ดื้ออีก ถึงจะแค่คุย บอกเลยว่าโดนแน่”
“โดนอะไร โดนหึง หวง ห่าม หรือหื่น?” ผมแกล้งถามขำๆ
แต่ธารไม่ขำด้วย ผละออกจากตัวผม ยกมือมาโน้มลำคอผมให้เข้ามาใกล้จนหน้าแทบชิด พลันกระซิบเบาๆ
“โดนหาม...”
“หามนี่คือหามไปที่เตียง?”
หากแต่ไม่ใช่เมื่อมันเฉลย
“หามไปโรง’บาล จะกระทืบแม่งให้จมดินเลย”

โห ไอ้โหด! ถนอมกูหน่อยก็ได้มั้ย กูอายุมากกว่ามึงอีกนะ ใครบอกว่ากินเด็กแล้วจะเป็นอมตะวะ อายุสั้นลงทันตาต่างหาก มึงจะหึงโหดเกินไปแล้ว!

“โหดจังเลย นี่หึงโหดเหรอ” ผมเย้าเอาขำๆ ไม่ให้มันเครียด กลัวมันจะทำจริงขึ้นมา
ทว่ากลับเป็นการเปิดโอกาสให้มันดึงคอเสื้อผมเข้าไปใกล้ ฉกจูบแผ่วเบา แล้วว่าเจ้าเล่ห์
“ถ้าพี่จะเอาหึงหื่นก็ได้ จัดให้”

มะ...แหม รุกพี่เหนืออย่างนี้ พี่เหนือจะปฏิเสธยังไงล่ะครับ งั้นกลับหอกันเลย ไม่ต้องกินแล้วเนอะ กลับห้องไปกินพี่เหนือแทนโลด
 


เสียงหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้าดังออกจากปากของผมครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากที่ผมไปตกปากรับคำว่าอยากให้มันหึงหื่นมากกว่าหึงโหด ธารเลยลากผมกลับหอทันที ไม่บอกใครด้วยว่าร้อนรนกลับทำไม แค่บอกกับเพื่อนๆ ว่าจะกลับ ให้พวกมันเข้าใจผิดกันว่าผมกับมันทะเลาะกัน แถมมันยังมีหน้าไปเยาะเย้ยใส่พี่จอมดื้อด้วยการเดินไปบอกให้เช็คแจ้งเตือนเฟซบุ๊คหลังจากที่มันแท็กเฟซบุ๊คพี่จอมดื้อกับรูปโปรไฟล์ของผมที่เพิ่งถ่ายกับมันเสร็จหมาดๆ

เป็นการเยาะเย้ยที่แสบสันมาก เห็นหน้าพี่จอมดื้อที่ดูหงุดหงิดตอนเห็นภาพนั่นแล้วคือผมต้องรีบลากมันออกจากร้านรัวๆ ก่อนจะถูกมันกระทืบ

ทว่าอะไรก็ไม่สำคัญเท่า ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าถูกมันหึงหื่นเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ที่รู้ๆ คือผมเริ่มไม่ไหวแล้วล่ะ พอทุกอย่างเสร็จสิ้น ผมก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าบนฟูกนุ่มอย่างหมดแรง ขณะที่เด็กนั่นดูไม่เหนื่อยสักเท่าไหร่ ยังจะมากระแซะผมอีกทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งจะยุติการหึงหื่นรอบล่าสุดของมันไปหมาดๆ

“พี่เหนือไม่ทำแล้วนะ เหนื่อยแล้ว” ผมที่ซุกหน้าลงบนหมอนว่าอู้อี้เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือสากลากลูบขึ้นมาตามแผ่นหลัง
“แก่แล้วก็งี้” ธารว่า ก่อนหยุดมือบนสะโพกผมแล้วออกแรงกดเบาๆ ให้ผมได้ร้องโอดโอยเพราะเจ็บ “พรุ่งนี้ไปหาหมอมั้ย ดูท่าจะใกล้อัมพาต”

กวนตีน! ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะมึง!

“พี่เหนือห่างหายไปนานต่างหาก เนื้อตัวถึงได้ปวดน่ะ” ผมสวนกลับไปบ้าง ทำเอาไอ้คนขี้แกล้งตอนแรกหน้าตึง
“พูดงี้อยากเป็นอัมพาตจริงๆ ใช่มั้ย” ไม่พูดอย่างเดียว จับผมพลิกตัวนอนหงาย โถมตัวขึ้นมาคร่อมอีกต่างหาก

มาแล้ว หึงหื่นระลอกต่อไป ถึงกูจะหื่นแต่ร่างกายกูก็มีขีดจำกัดนะเว้ย!

“ยะ...ยอมแล้วครับ พี่เหนือขอโทษ” ผมชิงออกปากทันใด ทำเอาไอ้เด็กโหดหัวเราะอย่างมีชัย
“ปากดี” ด่าผมซ้ำอีก แต่ก็ปล่อยให้ผมได้นอนพัก ไม่หึงหื่นต่ออย่างที่ผมหวั่นใจ

กระทั่งผมเริ่มหายเหนื่อย ท้องก็เริ่มหิวขึ้นมาเพราะยังไม่ได้กินอะไร ตอนที่ไปร้านพี่จอมดื้อก็ดันมีเรื่อง ไม่ได้กินเต็มที่อีก ตอนนี้ท้องเลยร้องประท้วงเป็นการใหญ่เลย
“น้องธาร พี่เหนือหิว” ผมครวญด้วยทนกับเสียงท้องร้องไม่ไหว
“งั้นไปหาไรกินแถวสวนชมน่านกัน วันนี้มีมหกรรมอาหารวันแรก” ธารเสนอ แล้วก็ลุกไปแต่งตัว
ผมยังไม่ทันจะได้ถามด้วยซ้ำว่ามหกรรมอาหารคืออะไร แต่ก็ยอมไปด้วยหิวจนไม่อาจทนได้อีกแล้ว
ตอนไป ผมยืนยันว่าจะขับรถยนต์ไป อ้างว่าสี่ทุ่มแล้ว ขี่มอเตอร์ไซค์ตอนกลางคืนมันอันตรายทั้งที่ก็เคยขี่ออกข้างนอกกลางดึกออกจะบ่อย แต่ใครจะไปยอมบอกความจริงมันล่ะว่าที่ผมจะไปรถยนต์ เป็นเพราะช่วงล่างผมไม่โอเคกับการนั่งเบาะมอเตอร์ไซค์แข็งๆ แล้ว

ขืนพูดไปอย่างนั้น ไอ้เด็กนี่ก็ได้ใจกันพอดี

นี่เลยเป็นครั้งแรกที่ธารได้นั่งรถผม ผมก็ได้รู้อีกอย่างด้วยว่าธารใจขับรถไม่เป็น มีล้อมันนิดหน่อย แล้วก็อาสาจะสอนให้ ก่อนบทสนทนาของเราจะยุติลงเมื่อมาถึงยังที่หมาย



งานมหกรรมอาหารก็คืองานที่ทางเทศบาลเมืองพิษณุโลกจัดให้พ่อค้าแม่ค้าเอาของมาขายนั่นเอง ทั้งของกิน ทั้งเสื้อผ้า แล้วก็มีการแสดงที่เวทีตรงลานข้างสวนชมน่านนิดหน่อย เห็นธารว่าส่วนใหญ่จะจัดเวลามีเทศกาลสำคัญอย่างสงกรานต์หรือปีใหม่ แต่บางครั้งก็จัดกลางปีบ้าง แล้วแต่ว่าจะทางเทศบาลจะมีโครงการอะไร

ผมค่อนข้างตื่นตาตื่นใจกับงานนี้พอสมควร โดยเฉพาะกับบรรดาอาหารสารพัดชนิด หาที่จอดรถ เดินเข้ามาในงานได้ ก็ปรี่ไปซื้อเสมือนเงินเป็นกระดาษจนธารต้องร้องบอกให้พอเพราะซื้อมาเยอะเกิน เกือบจะกินไม่หมดอยู่เหมือนกันถ้าธารไม่ช่วยกิน

กินไปก็บ่นผมไปเรื่องใช้เงินซื้อของกินไปหลายร้อยเนี่ย บ่นจนจะเข้าใจไปแล้วว่ามันเป็นพ่อผมคนที่สอง

“เสร็จแล้วจะกลับเลยมั้ย” ธารถามหลังจากเติมกระเพาะเราทั้งคู่จนเต็มแล้ว
“พี่เหนืออยากเดินเล่นสักหน่อย”
“แต่มันดึกแล้วนะ ร้านก็เริ่มเก็บกันแล้ว พี่จะเดินดูอะไรวะ”
จริงอย่างที่มันพูด ร้านรวงใกล้ปิดหมดแล้วล่ะ แต่ผมก็อยากดูนี่นา คนไม่เคยมาหรือเปล่าวะ เปิดหูเปิดตาไม่ได้หรือไง
“เอาน่า พี่เหนือเพิ่งเคยมาครั้งแรก พาพี่เหนือเดินเล่นหน่อยนะ อากาศกำลังดีเลย โรแมนติกออก ยิ่งได้เดินกับน้องธารริมน้ำนี่ ยิ่งโรแมนติก”
อ้อนมันเข้าไปหน่อย ส่งสายตาวิบวับให้ด้วย เท่านั้นมันก็ยอมอ่อนให้ผมแต่โดยดี
“เออ ไม่นานนะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียน”

เกิดขยันเรียนขึ้นมาเชียวเด็กนี่

ผมก็พยักหน้าเออออไป ไม่ได้ตั้งใจจะเดินนานอยู่แล้ว พอลุกขึ้นปุ๊บ ธารที่ยืนรออยู่ก็ตรงเข้ามาคว้ามือผมไปจับ ไม่ได้จับแบบธรรมดา จับแบบประสานนิ้วด้วย
“จะ...จับไว้ พี่จะได้ไม่หลง” มันว่าโดยไม่มองหน้า ซีกหน้าแดงขึ้นมาน้อยๆ

นะ...หน่องธารเวอร์ชันโรแมนติกโคตรๆ!

พี่เหนือบอกเลยครับว่าหลงแน่นอน... หลงน้องธารเนี่ย โอ้โห เด็กอะไร ทำไมมันน่ารักได้ขนาดนี้!

ผมจับมือมันแน่น ส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนเราจะเดินทอดน่องเลาะริมฝั่งแม่น้ำ รับลมเย็นๆ ไปเรื่อยๆ
แต่เดินได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องชะงักพอมาถึงยังช่วงกลางทางของสวนชมน่านที่มีลานเบียร์ตั้งอยู่ ที่ชะงักไม่ใช่เป็นเพราะเห็นลานเบียร์แล้วธารเกิดจากจะซดขึ้นมา ทว่าเป็นเพราะเห็นใครบางคนที่คุ้นตาต่างหาก
"แจน...”

ใช่ ยัยน้องแจนเดินลั้นลาผ่านหน้ามาพอดี ก่อนจะเบรกบ้างทันทีที่เห็นผมกับธาร

“อะ...อ้าว ธาร เป็นไง” ยัยนั่นทักแบบเสียมิได้ หันมาเห็นผมก็ยกมือไหว้แบบเก้ๆ กังๆ “วะ...หวัดดีค่ะพี่เหนือ”
ผมรับไหว้ไปตามเรื่อง ธารก็เกือบจะไม่ได้สนใจยันนั่นแล้ว เพียงแค่ทักแล้วก็จบไป ทว่าแจนดันโพล่งขึ้นมาซะก่อน
“แล้วนี่มากันสองคนเหรอ”
“เห็นว่ามากี่คนล่ะครับ” ผมยอกย้อน แต่หน้านี่ยิ้มให้กว้างสุดพลัง
เด็กนั่นทำหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออก ดูท่าไม่ค่อยอยากคุยกับผมเท่าไหร่ ก่อนจะว่าเสียงเบา
“ก็นึกว่ามากับโรม”
แค่นั้นแหละ ธารก็ขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเข้มออกมาเลย
“ไอ้โรมก็มาเหรอ”
“อือ นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ...กับแป้ง”

ได้ยินชื่อเด็กผู้หญิงอีกคน ธารก็มองตามไปยังทางที่แจนบอกอย่างรวดเร็ว ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับโรมที่นั่งกระดกเบียร์อยู่กลางกลุ่มผู้หญิง มือหนึ่งโอบไหล่ของแป้งเอาไว้ ทำให้ธารเผลอกัดฟันกรอดออกมา
“ไหนว่าไม่ยุ่งแล้วไงวะ เชี่ยโรมนี่แม่ง”
“น้องธาร ใจเย็นๆ นะ” ผมรีบออกปากปรามก่อนมันจะสร้างเรื่อง

ทว่าไม่ทันแล้ว สิ้นเสียง มันก็ปล่อยมือผม เดินอาดๆ เข้าไปหาโรมด้วยความเร็วแสง

เฮ้ยๆ อย่าทะเลาะกันนะเว้ย ขี้เกียจตามเก็บกวาด
แต่ไอ้เด็กธารมันหัวเสียตอนเห็นโรมอยู่กับผู้หญิงอื่นนี่ เหมือนกับว่ามันกำลังหึงโรมเลยแฮะ

ระ...หรือว่า...!?

ผัวข้อยเป็นเมียเขาไม่เอานะเว้ย! กลับมานี่เดี๋ยวนี้ไอ้น้องธาร!
 -----------------------------------------
พี่เหนือนี่คือฉายาเยอะ #พี่เหนือร้อยฉายา มั้ยล่ะ 555
หน่องธารมีความน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ยกตำแหน่งสามีแห่งชาติให้นางไปเลยค่ะ ขึ้นสถานะความสัมพันธ์ในเฟซว่ามีผัวแล้วรัวๆ กร๊ากกก
ตอนที่แล้วมีคนทายถูกหลายคนเลย มันคือรังสี โรมแก่น แก่นโรม นี่เอง แต่สองคนนี้ไม่ใช่คู่รองนะคะบอกไว้ก่อน เป็นแค่มิตรภาพลูกผู้ชายให้ได้จิ้นกันเบาๆ เฉยๆ เปิดเพลงไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนรัวๆ ฮาา
ตอนนี้ก็ไม่มีความธารโรม โรมธารนะ อย่าเพิ่งตกใจกัน ขืนมี เดี๋ยวอีพี่เหนือได้มาแหกอกหนูแดงเอา
ตอนหน้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้นะ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ จะเอาตัวอย่างตอนใหม่มาแปะให้นะคะ เริ่มต้มน้ำร้อนเข้าสู่ช่วงมาม่าแล้วล่ะ XD (มาม่านิดเดียว ไม่เยอะ ไม่ตะเตือนไต ไม่ต้องกลัว)
ปล. ส่งฟีดแบ็กกันให้ชื่นใจด้วยนะจ๊ะ

[JARKISREAL]

"หน่องธารจะน่ารักไปไหนนนนนนน งู้ยยย

[magarons]

น้องธารรรร ทำไมช่างน่ารักกกแบบนี้

[MyLavenderLand]

กินเด็กแล้วจะอายุสั้น ฉันก็เห็นแต่แกนี่ละนังเหนือ นอกจากจะเป็นอัมพาตแล้ว มีแววว่าแกจะเป็นเบาหวาน กับหัวใจล้มเหลวด้วย  อันเกิดจากการบริโภคอ้อยน้องธารเกินขนาด!!!

[NuNam]

ธารขี้หวงมากก
ไม่อยากกินมาม่า แงๆๆ

[KizzllKizz]

อิพี่เหนือระวังเป็นอัมพาตนะแก ถ้าน้องธารหึงหื่นมากๆ
 

[Jibbubu]

ทำไมโรมทำตัวแบบนี้ล่ะค่ะ เดี๋ยวก็ได้ตายเร็วหรอกค่ะ เพื่อนเตือนก็ไม่ฟังคงต้องให้โดนหนักๆ ซักครั้งถึงจะสำนึกมั้งค่ะ หรือคงต้องให้คนอื่นโดนลูกหลงแบบหนักๆ ถึงจะสำนึกกันแน่เนี่ย

[maemix]

ธารหึงโหด หื่น มาก แต่เวลาอ้อยตกใส่
ก็หวานจน ฟิน #พี่เหนือคนหลงผัว(เด็ก)
ส่วนอิโรมไปรับปากอะไรธารไว้ ธารถึงได้โมโหแรง

[ma-prang]

ธารใจผู้น่ารักและอึดมากกกก 5555

[Jessiebier]

หึงหื่นมากจ้าน้องธาร 

[Pittabird]

มาม่าอย่าเยอะ. เค้าเป็นพวกอ่อนไหวนะ.   คงมีมาม่า2 ซอง. มาม่าพ่อธาร. กับมาม่าพี่เหนือได้ทุน. 

ขอให้ธารเหนือรักกันหวานปนหื่น. อย่าได้มีมือที่สามสี่ห้า.

ขอบคุณนักเขียนนะคะ.  เรื่องนี้น่ารักมาก

[oaw_eang]

ธาร x โรม

ก็น่าสนใจดีนะ

[NUBTANG]

เหนืออย่าเพ้อเจ้อ เดี๋ยวได้อัมพาตจริงๆหรอก 55555555555555555555555555555555

[แค่มะลิ]

น้องธารทำโรงงานอ้อยระเบิดบู้มมมมมม 

[seaz]

หึงโหดมาน้องธาร แบบนี้พี่เหนือคงไม่กล้านอกใจหรอก ^^

[Dee^daY]

ขยันมีเรื่องนะ ..

[shcheribrand]

มีเรื่องอีกแล้ว พี่เหนือเข้าไปห้าม ด่วน!!!

[PharS]

 

[pinkypromise]

ขำผัวข่อยเป็นเมียเขา 555555556

โอ้ยย น้องธารนางไมขี้หึงเบอร์ใหญ่งี้

พี่เหนือเลยดูดรอปไปเลยจริงๆ องค์เมียเข้าสิงสินะะ

[NooDangzz]

[ตัวอย่าง] ชั่งใจ ครั้งที่ 20
ตอนเต็มๆ มาเมื่อไหร่ยังไม่รู้นะคะ ช่วงนี้เริ่มกลับมายุ่งวุ่นวายเรื่องเอเลี่ยนอีกละ เร่งทำหนังสือ (เร่งตลอด แต่ก็แวบมาเขียนเรื่องอื่นทุกที 555)
ตอนนี้ต้มน้ำร้อนกันได้แล้วนะคะ เตรียมจะมาม่าละ เบาๆ แค่ 2 ซอง 555
มาม่าไม่ปวดใจค่ะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ (จริงๆ ก็มีแหละ ท้ายๆ เรื่องหน่อย นิดนึง แต่โดยรวมคือฟีลกู้ด) ไม่มีเรื่องมือที่ 3 ไม่มีเรื่องขุ่นพ่อน้องธารรับไม่ได้นะ ไม่ต้องห่วง
อันนี้ถามนอกเรื่องค่ะ พอดีหนูแดงไปเห็นหมอนไดคัทมาแล้วรู้สึกว่าน่ารักดี เลยมีไอเดียว่าจะเปิด Pre-order เป็นหมอนตัวจิบิน้องธารกับพี่เหนือ (ทำแยกกันนะ เผื่อบางคนอยากได้แค่น้องธารไรงี้ อีพี่เหนือคือเท 555)
รายละเอียดตามนี้นะคะ https://www.facebook.com/NooDangzzz/photos/a.162822727106922.46922.122468307809031/975930272462826/?type=3&theater

ใครอยากได้ ยกมือให้ดูคร่าวๆ หน่อย ถ้ามีสัก 10-20 คน เดี๋ยวหนูแดงไปถามรายละเอียดเลย จะได้ได้ราคาถูกหน่อยเนอะ ส่วนตัวจิบินี่ ถ้าตกลงกันว่าเอาจริงแน่นอน เดี๋ยวหนูแดงไปทาบทามนักวาดค่ะ เห็นว่าตอนนี้ทางนั้นกำลังยุ่ง งดรับงานชั่วคราว ยังไงก็รอกันหน่อยเนอะ ^^

-----------------------------------------

[/b]

“หยุด! พอได้แล้ว!”
ผมร้องตะโกนสุดเสียง พยายามห้ามไม่ให้เด็กพวกนั้นมันตีกัน แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ตีกันนัวเนียกว่าเดิมอีก ขนาดผู้ใหญ่แล้วนั้นช่วยกันห้ามแล้วก็ยังไม่หยุด อะไรไม่ว่า ไอ้ฝั่งที่เสียเปรียบน่ะธารชัดๆ แค่มันสองคนกับโรมจะไปสู้อะไรเด็กวัยรุ่นตัวพอๆ กันเกือบสิบคนได้

ถึงอย่างนั้นธารก็ยังสู้ ผมเห็นทั้งหมัดทั้งฝ่าเท้าประทับลงมาบนตัวเด็กนั่นก็ปวดหนึบในใจขึ้นมา ความเป็นห่วงของพ่อแม่เวลาเห็นลูกเจ็บตัวเป็นยังไง ตอนนี้ผมรู้สึกคล้ายๆ อย่างนั้นเลย
“ธาร! พี่บอกให้พอ!” ผมปรี่เข้าไปจะห้ามอย่างลืมตัวว่ามันอันตราย
ธารหันมามองผมนิดหน่อย ก่อนจะออกหมัดใส่ใครคนหนึ่งพลางตะโกน
“อย่าเข้ามา!”

พลั่ก!

พูดยังไม่ทันสิ้นเสียงดี ซีกหน้าข้างหนึ่งของเด็กนั่นก็ปะทะเข้ากับกำปั้นของหนึ่งในอีกฝ่ายเต็มๆ เลือดสดไหลกลบปากแลดูน่ากลัวนั่นยิ่งทำให้ผมแข้งขาอ่อนแรง ขณะเดียวกันก็โมโหที่ที่ธารไม่เชื่อฟัง

มีเรื่องอย่างนี้ เดี๋ยวพ่อมึงก็ลากกลับบ้านหรอกเว้ย!

ผมเลยตั้งท่าจะเข้าไปห้ามอีกครั้งด้วยเห็นว่าผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นเรื่องราวได้บานปลายกว่านี้แน่ เมื่อกี้ได้ยินคนแถวนั้นร้องบอกว่าจะแจ้งตำรวจแล้วด้วย ผมก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าควรเอาตัวเองไปแทรก ถึงจะเสี่ยงเจ็บตัว แต่ก็คิดว่าน่าจะหยุดธารได้

หากแต่พอผมตั้งท่าจะเข้าไป เด็กคนที่อ้างตัวว่าเป็นแฟนแป้งก็ล้วงบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงมากวัดแกว่งในอากาศ มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นมีดพก เท่านั้นผมก็ร้องสุดเสียง
“ธารระวัง!”
ธารหันมามองผมขวับ ก่อนหันไปยังเด็กนั่นที่พุ่งเข้ามาหาตัวเอง ก่อนจะร้องเฮ้ยด้วยความตกใจ รีบกระโดดหลบอีกฝ่ายพลาดเป้าแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ พยายามจะเข้ามาแทงธารอีก
“เก่งนักเหรอ! กูจะแทงมึงให้ไส้ไหลเลยไอ้เวร!”
ตอนนี้เหตุการณ์ชุลมุนมากกว่าเดิม จากที่ตีกันนัวเนียอยู่แล้ว ยิ่งอลหม่านเข้าไปใหญ่เพราะคนแถวนั้นพากันแตกตื่น หนีลูกหลงกันไปคนละทิศละทางด้วย

โรมพยายามจะดึงธารออกจากวงล้อม ปากก็ร้องบอกให้ผมหนีไปก่อน แต่ด้วยความเป็นห่วง ผมเลยไม่หนี กะรอให้ธารได้โอกาสหนีก่อนแล้วค่อยออกวิ่ง
ทว่าพอธารสบโอกาส อีกฝ่ายก็ไม่ยอมให้หนี พุ่งเข้ามาอีก ธารเห็นพอดีเลยรีบเบี่ยงตัวหลบ ทว่าคราวนี้ไม่รอด โดนคมมีดครูดบนท่อนแขนจนเลือดไหลอาบเป็นทาง

มือไม้ผมสั่นเทาขึ้นมาทันที ไม่รู้จะช่วยยังไง ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมาอยู่ในวงล้อมเด็กตีกันอย่างนี้มาก่อนเลย ร้ายกว่านั้นคือพออีกฝ่ายทำให้ธารบาดเจ็บได้แล้วก็ไม่ยอมหยุด ปรี่เข้ามาหมายจะแทงอีก ดูท่าจะเอาถึงตาย โรมก็พยายามช่วยแต่ก็ถูกพวกเพื่อนๆ ของอีกฝ่ายสกัดไว้จนเข้าถึงตัวธารไม่ได้ เลยกลายเป็นว่าธารกับเด็กที่ถือมีดนั่นปลุกปล้ำกันอุตลุต ล้มกลิ้งไปบนพื้น สิ่งที่ธารทำคือป้องกันตัวเอง ขณะที่อีกฝ่ายหมายจะเอาชีวิต
“เรียกตำรวจหรือยัง!? เรียกเร็ว!”
สิ่งที่ผมทำได้คือการตะโกนไปแบบนั้น มือก็คว้าโทรศัพท์ออกมากดหาเบอร์โรงพยาบาล กะจะเรียกรถพยาบาลมาเผื่อไว้เลย ยังไงก็ดูท่าจะต้องหามกันไปที่นั่นแน่ ดีที่มีคนร้องตอบกลับมาว่าเรียกตำรวจแล้ว ผมเลยเบาใจลงไปนิดหน่อยด้วยรู้ว่าสถานีตำรวจอยู่แถวนี้

หากแต่พอผมยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ธารที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกอีกฝ่ายขึ้นคร่อมอยู่ก็เป็นได้เปรียบขึ้นมาเมื่อธารตั้งท่าจะพลิกตัวมาคร่อมแทน ทว่าในจังหวะที่ธารพลิกตัวลุกขึ้น เด็กอีกคนก็ไม่หยุด จ้วงแทงมีดออกไปให้ธารต้องป้องกันตัวเองด้วยการใช้สองมือรับคมมีดนั้น

ของเหลวสีแดงสดไหลอาบฝ่ามือจนท่วม สีหน้าเหยเกปรากฏให้เห็นบนใบหน้าหล่อ ก่อนจะซัดกันอุตลุตอีกครั้งกระทั่งธารเป็นฝ่ายถูกผลักลงไปนอนแล้วโดนคร่อมไว้อีก

ผมขาสั่น ใจสั่น เป็นห่วงจนแทบทนไม่ไหว ภาวนาในใจขอให้ตำรวจหรือใครก็ได้รีบมาห้ามเด็กพวกนี้เร็วๆ แต่เหมือนคำอธิษฐานของผมจะไม่สัมฤทธิ์ผล เพราะแค่คิดเท่านั้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังลั่นไปทั่ว ดึงให้หัวใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่มพลัน
“โอ๊ย!”
“ไอ้ธาร!”
“ไอ้ซัน!”

เด็กหนุ่มพวกนั้นหยุดตีกันกะทันหันทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ผมเองก็ชะงักเช่นกันเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยเลือดกองใหญ่บนพื้น ทั้งคู่หยุดนิ่ง สีหน้าตกใจพอๆ กัน แต่คนที่ตกใจมากกว่าคือผม เพราะทันทีที่ผมละสายตาจากกองเลือดบนพื้นไปมองยังตัวธาร ก็เห็นว่ามีรอยเลือดเป็นวงกว้างบริเวณสีข้างบนตัวเด็กนั่น

“ธาร!”
ผมโพล่งสุดเสียงทันที วิ่งเข้าไปหาชนิดทิ้งทุกอย่างที่ถืออยู่ในมือ ตั้งใจจะเข้าไปลากตัวมันออกมาจากเด็กอีกคน ขณะที่มันหันมามองหน้าผม พลางส่งเสียงเครือ
“พะ...พี่เหนือ...”
ผมคว้ามือเปื้อนเลือดมาจับไว้มั่น เห็นบาดแผลบนฝ่ามือแล้วก็อยากจะตบกะโหลกมันชะมัด แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ปลอบมันทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ใจเย็นไปกว่ามันเลยสักนิด
“มะ...ไม่เป็นไร พี่เหนืออยู่นี่แล้ว...พี่อยู่นี่แล้ว”

เด็กเวรเอ๊ย! มาให้ทำกูเป็นห่วงเจียนตายอย่างนี้ได้ยังไงวะ!

[Dee^daY]

ตีกันอีกละ ..

[iceman555]

 

[แค่มะลิ]

กรี๊ดดด ม่ายยยยย น้องธารของพี่

[mystery Y]

เจอเด็กหึงหื่นถึงกับเป็นอัมพาต ฮ่าๆ

[nunda]

เด็กเอ๊ยเด็ก แต่ก็เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆนะน้องธาร ^^ #เด็กขี้หวง

[punnicha]

อ่านรวดเดียวเลยฮะ บอกเลยว่าน้องธารน่าร้าก   หมั่นนังพี่เหนือมาก   ส่วนโรม...

[chaweewong19841]

เกลียดไอ้โรม เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
ทำให้เพื่อนเดือดร้อน น่าจะตายๆไปซะรกโลก ไม่ชอบคนแบบนี่

[yowyow]