หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56

[pochu52]

ต้องช่วยกันลงขันจ่ายค่าตัวท่านเจฟฟรี่รึเปล่าเนี๊ย 
กลับมาบ้านย่าได้แล้ว ท่านโจ๊กรออยู่ สงสารอ่ะ

[Gokusan]

ฮ้อยยยย อ่านจบตั้งกะเช้าแล้ว
และตอนนี้ไม่มีสมาธิจะเม้นท์ต่อด้วย
ป้าฟินกะฟูลเฮ้าส์ตอนจบอยู่อ่ะ พูดเลย!! 55
แอบหวังว่าตื่นมาจะมีความสุขแบบละครที่ดูย้อนวันนี้ อิอิ

จิระตัวจ้อยโดนผู้ปกครองรู้ทัน...จับหมับก่อนหันหลังหนีอีก สะใจ!! ;p
ท่าทางว่าคนบ้านนี้จะรู้กันดีว่าคนนี้ของพ่อพระเอกสุดท้อง...กระทั่งหมายังชอบ กริ้วววว
--เดี๋ยวให้ย่ามาขอ-- ยังจำได้นะเออ...เข้าบ้านเขามาด้วยซ้ำ ไม่รอดแล้วล่ะ จิระเอ๋ยยยย

แอบหนึบไปด้วยเหมือนได้ตามขึ้นห้องเขา T^T
รู้ว่าเขารักเรามากกว่าที่คาดไว้ ในวันที่...เขายังไม่กลับมา
ตาปูดต่อไปซักวันนะจิระ...จะได้ง้อเจ้าของห้องใต้หลังคานี่ง่ายขึ้น ^^V

[puppyluv]

จิระxจิระ
ตอน 23









             ตัดกลับมาที่ผมอยู่ในห้องเดิมของเรา ณ เมืองกรุงเทพมหานคร
เหมือนฉากในหนังที่ตัวแสดงนิ่งๆ เป็นหุ่น
แต่ใช้ดอลลี่กล้องเปลี่ยนแบ๊คกราวด์ใหม่ปุบปับง่ายดาย

ไม่อยากขึ้นมาเหยียบห้องนี้เลย
ไม่อยากพบกับสภาพเดิมๆ ที่ไม่มีเธออยู่
โคตรจะอินดี้แต่มันคือความจริงอันปวดร้าว

            ผมถอดเสื้อบาสเกตบอลสีแดงดำออกแขวนหน้าตู้เสื้อผ้าของที่นี่บ้าง
เอาข้างหลังออกโชว์ 'JEFFERSON' เบอร์ 5 เด่นหรา
จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหม ได้เลยโจ๊กจัดให้
ขโมยกันไปขโมยกันมาโจรกระจอกชัดๆ
              ส่วนเสื้อบราซิล 'JIRA' เบอร์ 13 ยังอยู่ที่โน่น
ไม่ได้หยิบกลับแต่ประการใด
เพราะกูขโมยของมึงมาแทนแล้วโว้ย


               ไม่มาเอาคืนจะโยนให้พวกเจ้าน้ำแดงรุมทึ้งลับเขี้ยวเล็บแหลกเป็นชิ้นๆ แน่รับรอง
 รีบรู้ตัวแล้วตามมาเอาเร็วๆ ล่ะ


             ที่นั่นผมประวิงเวลาแค่ทานอาหารเสร็จ
กับให้หมอประจำตระกูลบ้านนั้นตรวจดูอาการพักใหญ่ๆ ถึงอำลาจากมา
คุณแซมพาเหาะข้ามไปเวลส์ก่อนยิงยาวต่อถึงลอนดอน
ท่องเที่ยวที่ไหนบ้างจำไม่ได้ ใจลอย ใจหาย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ก้มหน้าก้มตากดชัตเตอร์รัวๆ อย่างเดียว
            น่าเศร้าที่สุดคือผมไม่เจอซากุระหงิหัวแดงแม้แต่เงา
ทั้งๆ ที่คอยมองหาทุกที่ ทุกซอก ทุกมุมของเมืองอังกฤษ

            ชีวิตจริงมันก็เป็นซะอย่างนี้
ไม่มีซีนแบบหนังอินเดีย...โอ้ที่รัก ฉันหาพบเธอแล้ว เราหากันจนเจอ
โอ้เบบี๋ ฉันมาตามเธอกลับไปสิงสถิต ณ รังรักของเราเพื่อครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดกาลนาน
 แฮ๊ปปี้เอ็นดิ้งคงไม่ใช่บทประพันธ์ของจิระครับ
แงๆๆ เศร้าอ่ะ ฆ่าหั่นศพคนเขียนเรื่องนี้ดีกว่า


          คิดว่าออกทะเล 2-3 ตอนที่ผ่านมา
จะช่วยเยียวยาสภาพก้อนเนื้อในอกให้เจ็บปวดน้อยลง

ดึงตัวเองให้ยุ่งขิงกับการสอบ
ออกเดินทางท่องเที่ยว
พบเจอผู้คนหน้าใหม่ๆ
เฮฮาเรื่องโน้นเรื่องนี้
กระทั่งคิดพิเรนทร์จะเลี้ยงต้อยหนูน้อยตัวกระเปี๊ยกหนีปัญหา


...เพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงรอยจูบที่เคยมอบให้
...เพื่อจะได้ไม่ต้องจมอยู่กับเตียงที่เคยนอนกอด
...เพื่อจะได้ไม่ต้องลืมมือใหญ่ที่เคยสัมผัส


           เปล่าเลย...ผมตัดใจจากซากุระหงิหัวแดงตนนั้นไม่ได้
คิดถึงมันเชี่ยๆ คิดถึงๆๆๆๆๆ โคตรจะคิดถึง
พวกคุณอย่ารู้เลย ไม่อยากพร่ำพรรณาหลายรอบให้ชอกช้ำระกำใจซ้ำๆ ซาก
แผลเจ็บควรทิ้งไว้ให้กาลเวลารักษา มิใช่ตะบี้ตะบันทึ้งหัว
เตะต่อยผนังต่อยกำแพง ร้องไห้โฮๆ เป็นบ้าอยู่คนเดียวจริงไหม
 จิระพระเอกของเรื่องนี้นะครับ ต้องหล่อบ้างไรบ้าง

            ทว่า...จริงๆ แล้ว
ตูอยากรื้อห้องทำใหม่ ระเบิดตึกนี้เลยดีกว่า ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วโว้ย!!!

ผมหลอนเห็นดวงตาสีเทามองมา
ผมหลงจับแก้มจากนิ้วมือยาวเกลี่ยแก้ม
ผมละเมอเพ้อเรียกชื่อเจฟยามดึก

...ยังสะดุ้งตื่นกับความว่างเปล่าทุกคืน
...ยังน้ำตาซึมเวลาแปรงแล้วเห็นอีกอันอยู่ในแก้วตรงหน้า
...แตะริมฝีปากตัวเองบ่อยครั้งเวลาเช้าสายบ่ายค่ำ
...กอดแขนตัวเองแน่นสมมุติว่าอยู่ให้อ้อมแขนอุ่น

              เนื้อเรื่องบทนี้ช่างรันทดหดหู่เกินจะเอ่ย
ทนไม่ไไหวหนีเที่ยวดีกว่า
ลบๆๆ ดีลิททิ้งไฟล์ให้หมด
เราต้องไม่เพ้อเจ้อพิรี้พิไรเสียจริตเพราะตามหารักไม่เจอ


             ณ จุดนี้คือออกไปเจอสถานที่ใหม่ๆ เท่านั้น

...


             ผมออกเที่ยวไกลมาก
สวนหย่อมเล็กๆ หน้าห้องพยาบาลโรงเรียนนานาชาติท้ายซอย
ระยะทางไกลตั้ง 500 เมตรเชียว
            ทุ่งใบไม้สีเขียวคึ่กกำลังแตกยอดใหม่ คล้ายมีช่อตูมเล็กๆ ติดอยู่
เชยมือดูใกล้ๆ จนป่านนี้ยังคิดไม่ออกว่าคือต้นอะไร
เซ็งเป็ดอีกรอบว่าการ์เดี้ยนจอมขมังเวทย์เคยถอดเสื้อโชว์กล้าม
ให้เทคโฟโต้โพลารอยด์ที่นี่ด้วยนี่หว่า
กุ้มใจไม่มี ล. ลิง ขอร้องล่ะช่วยออกจากหัวจิระที


...

          แล้วพระเอกก็ออกโรง...
"~เมี้ยวๆๆๆ" แมวลายสีเทากระโดดแผล็วออกมาถูไถข้อเท้า
"เจ้าเหมียว มาได้ยังไง ไหนชื่ออะไร อยู่ตัวเดียวไม่เหงาเหรอ มีกินอะไรหรือยัง" ถามเป็นชุดเผื่อมันจะรู้เรื่องพูดภาษาไทยได้ เฉาปากฉิบหาย ไม่ได้พูดคุยกับมนุษย์มากี่วันกี่คืน กี่เดือนแล้วผม

"~เมี้ยววววว~" เอาใหญ่เชียว ขี้อ้อนชะมัด อ้อล้อนัวเนียเนื้อตัวเหมือนใครบางคน แต่ไอ้หมอนั่นเป็นหมานี่หว่า สุนัขพันธุ์ไหนดี


            ท่าทางเป็นมิตรเหมือนโกลเด้น
อยากเล่นลั้ลลาตลอดศกเหมือนแจ็ครัสเซล
แต่ดุแล้วก็ขี้หวงเจ้านายเหมือนหลังอาน
ดุแยกเขี้ยวแง่งๆ เหมือนบางแก้ว
อยากให้เป็นที่สนใจเหมือนลาบราดอร์
อย่างอื่นเยอะแยะจารไนไม่หมด



"มึงโคตรจะเหมือนหมาตัวที่กูอยู่ด้วยเลยว่ะ ชอบกระโดดเลียปาก ว่างไม่ได้เดี๋ยวหอมเดี๋ยวจูจุ๊บ ใครบอกใครห้ามก็ไม่ฟัง ทำใส่ต่อหน้าด้วยซ้ำ เจ๊เบื่อเลยนะเว้ย เฮียยังยอมอ่ะคิดดู...เอาแต่ใจที่หนึ่ง ดื้อโคตรๆ"
"~เมี้ยว~"
"ถามว่ามันเป็นใครน่ะเหรอ ก็ตัวสูงๆ นั่นไง เคยอยู่ที่นี่ด้วยไม่เคยเห็นเหรอ ตาสีเทาๆ ขี้อ้อนๆ เหมือนมึงเป๊ะ หัวแดงๆ ขี้เหร่ๆ ท่าทางกวนตีนชอบนิ้วเกี่ยวหูกระเป๋าคิดว่าเท่ตายล่ะ"
"~เมี้ยว~"
"หลอกล่อให้กูติดกับแล้วเสือกหายหัวหนีกลับบ้านไปแล้ว ป๊อดชะมัด มึงตุ๊ดรึเปล่าวะ (จับแมวพลิก) อ๋อ...ตัวเมีย แล้วไป ถ้าเห็นก็ข่วนแม่งเลยนะ มันนิสัยไม่ดี ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้นิสียไม่ดี พ่อแม่ไม่สั่งสอน"
"มี๊..."


        บรรยายไทยอยู่คนเดียว
อุตส่าห์ไปตามจนถึงที่ซุกหัวนอน
ดันไปหาแมกาซีนเพลย์บอยเฉย
ใครจะอยากได้ของแค่นั้นกันเล่า

             เจ้าบ้าเอ๊ย จะเสกให้กูตกหลุมรักไปถึงไหน
แค่นี้ก็ถอนตัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว


"กูไปบ้านไอ้หมอนั่นที่อังกฤษมาด้วยนะเว้ย แกรนด์มาของมันหน้าตาเหมือนแม่มดมาก จมูกงองุ้มๆ น่ากลัวสุดๆ แต่ห่อขนมสโคนให้กูกล่องตั้งเท่าบ้านแน่ะ บอกให้กินกับชา เคยกะเขาซะที่ไหน" บ่นเรื่อยเจื้อยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
"เหมียว..." ลูกแมวตะปบนิ้วมืออยากเล่นด้วย
"อะไร อยากกินเหรอ ใสเจียเสียใจตากินหมดไม่เหลือแล้วป่านนี้ ลองแวะไปที่บ้านซิอาจมีปลาทูเหลือ"

            โจ๊กง้องแง้งใจดีลูบหัวเจ้าเหมียว
 คุยกับใครไม่ได้ก็หาทางระบายกับเจ้านี่ไปพลางๆ
อย่าให้กูบ้านะมึง เห็นหน้าจะฆ่าให้เหี้ยน
วิกลจริตปาดคอใครถือว่าไม่ผิด


"เมี้ยว..." เจ้าสัตว์หน้าคนทำท่าเหมือนจะสื่อสารกันรู้เรื่องมาก
            ลอดขาซ้ายป่ายเท้าขวาเอาหางถูไถนัวเนียไม่ขาด

          สัมผัสนุ่มละมุนจนหลอนนึกถึง
...จับหัวผม
...ลูบหลังผม
...แตะแผ่นหลังผมเบาๆ

            ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ วันนั้น...ผมจะเอ่ยอีกอย่าง
จะตอบรับรัก
จะสวมกอด
จะมองตามัน
จะ...
จะทำอะไรๆ ตั้งหลายอย่าง คำว่า 'น่าจะ' วนเวียนติดแค่ริมฝีปาก ถ้าวันนั้นพลิกคดีเป็นเซย์เยสเสียแต่เนิ่นๆ คงไม่บังเกิดบทโศกาอาดูรเยี่ยงนี้ กว่าจะรู้...เมื่อสาย

...
...


"แมวน่ารักนะคะ"

            เยดเข้! เสียงสุภาพสตรี
โจ๊กเงยหน้ามองเจ้าของรองเท้าแตะดอกไม้สีครีมสวยทันที

"อ่า...ครับ" วานิลาหวานทั้งตัว ที่คาดผมยังร้อยไข่มุกอีกต่างหาก
              เรากำลังจะมีโชคเรื่องผู้หญิงยิงเรือแล้วโว้ย ตัดสายสัมพันธ์ชายรักชายทิ้งดีกว่า
"น้องเรียนที่นี่เหรอคะ ไม่คุ้นหน้าเลย ปิดเทอมยังขยันนะ"
"ไม่ใช่ครับ ผมเรียนโรงเรียนวัดข้างหน้า บ้านอยู่แถวนี้เลยเข้ามาเดินเล่น" เรียกตูว่าน้องด้วย หน้าเด็กกว่าแท้ๆ
"อ๋อ มิน่าล่ะถึงว่าไม่คุ้น พี่เป็นศิษย์เก่าจบจากที่นี่แหละคะ เห็นนั่งเล่นอยู่แถวนี้คนเดียว พอดีเอาของมาส่ง หอประชุมตรงนั้นอาจารย์จะจัดงานเลี้ยงคืนนี้ เข้าทางประตูเล็กเหรอ ดีจังนึกว่าล็อกไว้ซะอีก"

"ครับ"
"อ้าว สวนตรงนี้ปลูกต้นเดิมเลย แถมยังไม่ออกดอกอีก กลับมานึกว่าจะได้เห็นดอกบานสะพรั่งซะหน่อย แค่ๆ ตูมๆ เขียวๆ นิดเดียว เดี๋ยวคงบานสวยแหละเน๊าะ"
"อืม ครับ" กระผมตามน้ำอย่างเดียว คุยมาฟังไปดีกว่าเม้าท์เหมียวๆ กับแมวละกัน ดูท่านางช่างเจ๊าะแจ๊ะไม่หยอก คงดีใจได้กลับถิ่นเก่า


             พี่เลดี้วานิลาชี้ชวนดูต้นไม้เขียวก่อนบอกกิจกรรมสังสรรค์ของคณาจารย์ ณ อาคารข้างๆ
มองลอดช่องไปเห็นรถส่งของและผู้คนขวักไขว่พอประมาณ
ผมเพ้อจนลืมสังเกตสิ่งรอบข้างถึงขนาดนี้เชียวหรือ

...


"เสร็จแล้วครับมุก กลับกันเลยไหมแม่รอทานข้าว อ้าวโจ๊ก มาเดินเล่นเหรอ เหล่แฟนเราหรือเปล่าเนี่ย"
"เอเจล่ะก็ นี่แนะ" เลดี้เขินฟาดแขนชายหนุ่มดังเพียะ
"แหะๆ" ผมยิ้มแห้ง เอฟโฟร่ผิวหมึกดับฝันเปียกกลางอากาศ...เอเจอีกแล้ว
พอวานิลากับชอกโกแลตจับมือกัน  ผมว่าชอกชิพดีๆ นี่เอง น่ากินดีแฮะ รีเทิร์นสนใจบอยเลิฟใหม่ดีกว่า หาหญิงแท้เป็นแฟนท่าทางจะไม่รุ่ง


"รู้จักกันกับโจ๊กเหรอ?" เอเจถาม
"เปล่า น้องนั่งอยู่คนเดียวเลยชวนคุยเล่นๆ"
"อ๋อ นี่โจ๊กลูกร้านมอไซค์หน้าปากซอย โจ๊กนี่ไข่มุกเด็กเราเอง"
"เด็กเราเหรออ้วนดำ นี่แนะๆๆ (พี่ไข่มุกหยิกเอเจ) ไม่ใช่เด็กนะคะ เป็นพี่ปีนึงแล้ว ชอบว่าเค้าเด็กกว่าอยู่เรื่อย"


"หน้าเด็กนี่ครับ ผมยังจะเรียกน้องเลยเมื่อกี้" ผมยิ้มๆ
"เหรอ โจ๊กปากหวานจัง น่ารักนะเราเนี่ย" พี่ไข่มุกยิ้มหวาน ตัวเล็กๆ น่ารักจริงๆ ครับ
"ไม่เอานะครับหนูจี๊ด คนนี้ห้ามเด็ดขาด โจ๊กมีเจ้าของแล้ว ไข่มุกห้ามนะ ไม่งั้นจะโดนลงโทษ" เอเจเหมือนปรามเด็กน้อยเลยตอนนี้
"บ้า...ตัวเองห้ามเค้านะ" พี่ไข่มุกค้อน จับแขนเอเจเหวี่ยงไปมาแก้เขิน
"555" เอเจหัวเราะ


               ผมยิ้มแห้งมองสองคนกระหนุงกระหนิงหยิกหยอกกันไปมา
เอเจชวนคุยว่าเอาไข่กับของแห้งมาส่งโรงครัว
โรงเรียนมีงานสังสรรค์เฉลิมฉลองเฉพาะเหล่าอาจารย์เนื่องในวาระอะไรสักอย่าง
ผมฟังหูซ้ายทะลุหูขวาจับใจความไม่ได้นักมัวแต่เหยียบคอแมวเหมียวไม่ให้ลับเล็บที่เท้าครับ


"เออโจ๊ก มะรืนไปด้วยกันนะ  6 โมงเช้าเดี๋ยวเราไปรับ" เอเจว่า
"หะ อะไร รับไหน?" ผมตั้งตัวไม่ทัน
"อ้าว ลงชื่อสัญญารับทุนอาทิตย์กรุ๊ปกับมอบตัวเด็กโควตา ม.K ไง จันทร์นี้แล้วลืมเหรอ ทุนเดียวกันก็ไปด้วยนั่นแหละสะดวกดี เพื่อนเราเอารถใหญ่ไป นั่งด้วยกันจะได้ไม่เปลือง"
"น้องโจ๊กเลือกคณะหรือยัง ถามพี่ได้นะคะ ปีสองแล้วรู้หมดทุกซอกทุกมุมคล่องปรื๋อๆ" พี่ไข่มุกชูสองนิ้วยิ้มกว้างใจดีกระตือรือร้นอยาก มีส่วนร่วมเต็มที่

"พริตตี้เอนจิเนียร์ ม.K รู้ไปหมด 555" เอเจแซวแฟน
"อ้วนว่าเค้า" พี่ไข่มุกบิดพุง
"เราเลือกถาปัดไว้ ลงชื่อรับทุนก่อนแล้วถึงจะนัดสอบความถนัดตามทีหลัง แต่พวกบิซิเนสไม่ต้องสอบใช่ไหมครับหนูจี๊ด" เอเจเรียกนิกเนมรู้กันสองคนให้ผมอิจฉาตาลุก แฟนใครๆ ก็หวงทำใจซะ
"ใช่ค่ะ ถาปัดกับเอนจิเนียร์ 2 คณะเท่านั้นที่ต้องวัดผลเพิ่ม แต่เด็กทุนอาทิตย์กรุ๊ปส่วนใหญ่ลอยลำอยู่แล้ว สอบเอาเปเปอร์ไว้เป็นหลักฐานเฉยๆ น้องโจ๊กเลือกคณะเหรอคะ วิดวะเป็นน้องพี่มั้ย" พี่ไข่มุกเสนอขายเต็มที่

"ชวนใหญ่เชียว โจ๊กไม่เลือกหรอก ใช่ไหมโจ๊ก"
"เอ่อ..." ผมนะจังงังปนงงงวย
              เซลล์สมองวนเวียนจมจ่อมอยู่กับเงาของใครบางคนจนลืมวันลืมคืน กระทั่งลืมอนาคตของตนเอง
(ระบบการศึกษาของ ม.K ในเรื่องนี้ ผู้อ่านกรุณาใช้วิจารณญาณในการรับชม)

...

              เอเจกับพี่ไข่มุกช่วยกันเล่าคณะเรียนในมหาวิทยาลัย K
กับการให้ทุนและใช้ทุนของอาทิตย์กรุ๊ปอีกพะเรอ
ผมพอทราบจากคุณแซมบ้างแล้วแต่ขณะนั้นอยู่คนละโหมดกับขณะนี้
 การตื่นตัวรับข้อมูลจึงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

โชคดีที่เจอคู่รักชอกโกแลตชิพ...ผมคิด

...
...


            และที่ลืมถามเอาคำตอบชัดๆ คือเพื่อนเจ้าของรถของเอเจ
เพราะมันคือหนุ่มหล่อนรกสร้างของใครหลายคน
จิระถอนหายใจเฮือกกินโจ๊กไม่ลงเพราะเลกซัสสีดำเลขทะเบียนคุ้นๆ
คันที่ผมเคยนั่งเข้าเทียบฟุตบาทหน้าอู่

"ไงเตี้ย" เจริญพรมาแต่ไกลเลยมึง ไอ้นกกระจิบชื่อเหยี่ยวนี่เอง
"..." ผมอึ้งทึ่งเหี่ยว ไปไงมาไงวะเจ้าหมอนี่
"สวัสดีคร้าบ" ยังดีที่หน้าระรื่นลงจากรถมาสวัสดีผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านใจรักษา

              นายแบบในชุดนักศึกษาโอโม่ขั้นเทพจนเกือบกรี๊ดแตก
ขนาดเสื้อขาวกางเกงแสลคนักศึกษานี่ล่ะ
ไม่เหมือนชาวบ้านตรงนาฬิกาข้อมือกับคัทชูหนังสีดำ
ที่ดูยังไงดูเดิ้น ดูรวย ดูโคตะระมีตังค์
            อุตส่าห์เว้นในฐานที่เข้าใจไว้แล้วแต่ออร่ากระแทกไฟริษยาเกิน ขอประนามหน่อย

"สวัสดีครับตา เจ๊ด้วย มารับไปมหาลัยครับ โจ๊กเสร็จหรือยัง ไปกันเถอะเดี๋ยวรถติด"
              เอเจไหว้ทักทายอีกคนก่อนเร่งผมถึงขึ้นนั่งข้างหลังด้วยกันเพื่อจะได้ออกเดินทาง

...

              แต่ผมยังไม่เสร็จกิจดี...
"มาไมวะ" ถามแบบเชิดๆ หาเรื่อง
"เอ๊า! กูก็มาดูหน้าบุคคลที่ชื่อจิระเหมือนกับ เอ่อ..." เหยี่ยวนิ้ววนๆ กลางอากาศจะพูดแต่ไม่พูดสักที
"จิระ ใจรักษานั่นชื่อกูเอง ไม ว้อนท์อยากมีเรื่องมาก"
"เปล๊า แค่ไม่อยากให้เด็กทุนอาทิตย์กรุ๊ปหนีไปที่อื่น เผื่อหายกูก็ซวยไง ใจ๋"
"ฮื่ย..." พาลบ่จี๊เจ็บจี๊ดแต่เช้า ไม่ใช่มึงซวย กูต่างหากที่ซวย


             แซดมาก (="=) ไอ้เรารึก็ไม่ถามดีๆ ก่อน
นกกระจอกหน้าเหียกกับเอเจไม่ใช่ประเด็น
รถเลกซัสสีดำเลขทะเบียน 777 ต่างหากกระแทกใจผม
            หมาซากุระหงิของจิระหายไปไหน
ทำไมค่าตัวแพงหูฉี่เยี่ยงนี้
นี่มันจะติดเกาะที่อังกฤษเกินเวลาแล้ว
จะให้รอคอยลอยคอรอรักถึงเมื่อไหร่กัน
มันมุดหัวอยู่ซีกไหน มุมไหนของโลกกันแน่


"เงยหน้าครับ...คุณจิระ ใจรักษา"
             เหยี่ยวเปลี่ยนโทนเสียงสุภาพนุ่มนวลดั่งคุณชายจุฑาเทพมาเอง
 กำมือหลวมๆ เชยคางผมขึ้น

              เจ้าหมาผมแดงก็เคยกระทำเยี่ยงนี้ เสียง shin up ลอยในหัวเบาๆ


"..." ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสีเทากลบภาพรูปหล่อตรงหน้าเสียสิ้น
             เห็นความสดใสและกำลังใจส่งผ่านจากนัยน์ตานกเหยี่ยวสีนิลคู่นั้นเต็มเปี่ยม
ผมบ่อน้ำตาตื้นอยากร้องไห้หนักกว่าเก่าเสียอีก


แม่งเอ๊ย! ถ้ากูปล่อยโฮตรงนี้จะกระทืบนายแบบตรงหน้าให้จมธรณีเลยคอยดู


"ไปกันเถอะ อาจจะมีเซอร์ไพรส์รอใครสักคนอยู่ก็ได้" เหยี่ยวพูดพร้อมรอยยิ้มติดมุมปาก
                เปิดประตูหลังพลางผายมือเชื้อเชิญให้ผมก้าวเข้าไปนั่ง
"เร็วเข้าโจ๊ก ไปก่อนนะครับคุณตา เจ๊ น้าจอมสวัสดีครับ" เอเจมารยาทดี

"จ้า ขอบใจมากนะ โชคดี" เจ๊รุนหลังผมเบาๆ ก่อนโบกมือบ๊ายบายยิ้มกว้าง
"อืม..." เฮียพยักหน้าให้ มุมปากยิ้มน้อยๆ
"รีบไปรีบกลับนะหลาน" ตายินดีจนหน้าบาน
"โฮ่งๆๆๆ" เจ้าน้ำแดง เจมส์บอนด์ แก๊งสี่ขาแกว่งหางลั้ลลารอส่งอยู่หน้าบ้านด้วยเช่นกัน

              บรรยากาศท่านประมุขและบริวารพรรคส่งกวยเจ๋งลงเขาเพื่อเข้าชิงชัยในยุทธภพ โย่!

...
...


            เราถึงมหาวิทยาลัยเอกชนอีกฟากของเมืองกรุงเทพมหานครในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
พี่คนขับรถชื่อจ๊อดเอารถไปจอดรออีกฝั่งทางออกใกล้วิดวะของนกกระจิบ
อ้อ เอเจเลือกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ส่วนไอ้นกขี้เหร่เลือกคณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ
ผิดคาดแฮะ ตอนแรกผมคิดว่าท่าางประมาณนี้
จะเลือกคณะบริการสายธุรกิจการจัดการเทือกนั้นมากกว่า

               หน้าตาไม่ให้งานโยธาก่อสร้างจริงๆ บ่องตง


              เหยี่ยวบอกน่าจะใช้เวลาไม่นานนัก
สายๆ ก่อนเที่ยงน่าจะกลับกันได้
"จะกลับกะกูเหมือนเดิมก็โทรบอกละกัน ยิงไปแล้วเมมด้วย เหยี่ยวนะไม่ใช่นกกระจอก" เหยี่ยวกดมือถือหลังจากแลกเบอร์กับผม
"เออๆ" ผมรับคำส่งๆ ปลายนิ้วกำลังจะเมมชื่อนกกระจอกหรือไก่จิกเด็กตายอยู่รอมร่อ หล่อแล้วยังเดจาวูไปไหนวะ
"ไม่เจอ หลง หายให้ไปหาประชาสัมพันธ์ตรงทางเข้าห้องประชุม บอกชื่อผู้ปกครองว่าเหยี่ยวขาว อาทิตย์ชิงดวง เดี๋ยวกูมารับนะครับคุณจิระ(ส์)ๆ" เหยี่ยวพูดชื่อจริงผมซ้ำสองทีแบบเติมเอส


               ไม่ทันฉุกเลย พับผ่า...Jira's Jira


"หน้าอย่างกูควรหลงตายล่ะ"
"เผื่อไว้น่า เตี้ย"
"หอกไก่จิก กูไม่เตี้ย มาตรฐานชายไทยโว้ยรู้รึเปล่า เปรตตายล่ะมึงน่ะ"
"555" เหยี่ยวขัน

             ท่าทางมีความสุขมากที่ได้กัดจิกผม เจอโจ๊กจัดให้สักวันแล้วจะหนาว

"ไปกันเถอะ โจ๊กไม่ต้องไปฟังมันหรอก มอบตัวที่นี่ที่เดียว โต๊ะใกล้ๆ กันอีกด้วย อย่าไปบ้ากับเหยี่ยวมันมาก"
"เป็นไงล่ะไอ้สัตว์ปีก" ผมเยาะเย้ย เอเจคะแนนนำผุดๆ
"สัตว์ปีก มุกนี้กูชอบว่ะ 555" เหยี่ยวขำหน้าหงาย
            บ้าไปแล้ว ท่าทางเหยี่ยวขาวคงอยากเปลี่ยนสายพันธุ์ เส้นตื้นเกินไรเกิน

...


            หน้าประตูทางเข้าก็พบกับกาย พี่ไข่มุก เก้และซ้งคนที่เคยไปลากรถโฟลค์แช็คกี้ด้วย
แต่ผมเบลอๆ เออออรับทราบอย่างเดียว
กูเซ่อนอนไง โหมดตื่นเต็มร้อยยังไม่พร้อมใช้ โทษทีนะพวก

             อ้อ...จำกายได้ไหมครับ
นึกไม่ออกกรุณาย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าที่ผมรับจ๊อบถ่ายรูปงานเต้นหญิงลี
ที่โรงเรียนนานาชาติแล้วแวะไปกินส้มตำไก่ย่างก่อนผมจะไปแค้มป์ที่สระบุรี
            กายคนที่ตี๋ๆ หล่อๆ สะอาดๆ สูงๆ สุภาพๆ
จำได้ว่าทอฟฟี่กับนุ้กจะเคยบอกว่าเป็นนายแบบด้วยมั้งไม่แน่ใจ

           กายคนที่ผมแอบใจเต้นวันนั้น...แต่วันนี้ ไม่ใช่เลย
ไม่มีอาการอะเลิร์ทใดๆ
รู้สึกเฉยๆ กึ่งเกรงใจเสียด้วยซ้ำ
ประหนึ่งตูแอบคิดมิดีมิร้ายแล้วคนนั้นเขามิรู้เรื่องจึงรู้สึกผิดบ้างเล็กๆ พองาม
ตามประสาคนหน้าตาดีจิตใจสะอาด รักชาติ รักแผ่นดินเกิด...นอกเรื่อง


บ่ใช่ล่ะ ผมคิดถึงเจ้าซากุระหงิร่างสูงโย่งทุกลมหายใจเข้าออก...จนกลบทุกอย่างหมดสิ้น



          เจอไอ้พวกนี้แล้วแอบแซดอยู่ลึกๆ
สะท้อนกระแสอบอุ่นของเจ้าพ่อมดอยู่รำไรให้ใจจะขาดรอนๆ
แม่ง เพื่อนมึงอยู่เต็มกลับบังอาจทิ้งกูไว้กับพวกนี้นี่นะ เลวชาติสิ้นดี!!!


...
...


              ลงทะเบียน ณ หอประชุมใหญ่ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ
ทั้ง 5 คน ผม เหยี่ยว กาย เอเจและพี่ไข่มุกจำต้องระเห็จไปต่อ ณ คณะที่เลือกสังกัดอีกยังไม่เรียบร้อยเสียทีเดียว


             ยกขบวนกันมาฝูงใหญ่ก่อนเอเจกับพี่ไข่มุกจะถึงที่หมายก่อน
คือหมู่อาคารสถาปัตยกรรมศาสตร์อันน่าอยู่
ติดกันคืออาคารคณะศิลปศาสตร์อันน่ารื่นรมย์ของผม
ข้ามถนนภายในใกล้กันคืออาคารภาคเอนจิเนียร์ของสองนายแบบเหยี่ยวและกาย

"แยกกันเว้ย เสร็จแล้วกูไปรอพวกมึงตรงร้านไอติมโรงอาหารนะ ข้างๆ ล็อบบี้ติดหน้าภาควิดวะนั่นนะ เห็นไหมโจ๊ก" เอเจชี้ที่ตั้งให้ผมดู
"เจอกันค่ะโจ๊ก เดี๋ยวพี่เลี้ยงไอติมอร่อยๆ นะคะ" พี่ไข่มุกยิ้มหวาน


            เอเจบอกจะไปเจอที่ตึกเอนจิเนียร์เองแล้วควงพี่ไข่มุกสาวสวยน่ารักไปอย่างลั้ลลาปานประหนึ่งโลกนี้มีเพียงเราสอง
จริงๆ เขาจุ๋งจิ๋งจู๋จี๋คู่คี่ตั้งนานแล้ว โจ๊กแสลงแทงใจดำจึงแกล้งหูหนวกตาบอดเองล่ะ
อยากจะอ้วกน้ำเชื่อมคาราเมลออกมาราดทอปปิ้งชอกชิพคู่นี้เหลือเกิน
(="=) อิจฉาว้อย!!!


"งั้นมึงไปกะกูก่อน เดิน" นกกระจอกออกคำสั่ง
"เรื่องดิ ธุรการแค่นี้กูไปเองได้ พวกมึงสองคนไปคณะเลยเถอะจะได้ไม่เสียเวลา" โจ๊กหวังดี
"จะไปดีๆ หรือไปทั้งน้ำตาเตี้ย"
"โห คำก็เตี้ยสองคำก็เตี้ย เกรทเดนตายล่ะมึงน่ะ" ผมโวยเล็กๆ มันก่อนไง จิระเป็นคนดีมีศีลธรรมนะครับ

"ใครเกรทเดน กูเหยี่ยวขาวบินสูงโว้ย ไม่เบบี้ซิสเตอร์พ่อจะจับหักคอให้ หน้ายังกะแมวบูดไม่ยอมกินข้าว"
"กูอยากกินโจ๊กโว้ย กำลังจะตักเข้าปากใครก็ไม่รู้เสือกบีบแตรเรียกตั้งแต่เช้ามืด ไม่มาตั้งแต่เมื่อคืนเลยล่ะ คนมันง่วงไม่เห็นรึไง"
"อ้อ นี่กูเจอค้างคาวอีกตัวใช่มั้ย" เหยี่ยวเถียง ลงให้ใครก่อนไม่เป็นนั่นเองว่าง่ายๆ
"เออ!" ผมระอากับมัน

              จะนกมีหู หนูมีปีกกี่ตัวก็เรื่องของท่าน จิระอยากวีน
ท้องร้องโครกครากเริ่มหิวมากจนจะกินช้างได้ทั้งตัวล่ะ



             อยู่กับเหยี่ยวแล้วเหมือนเจอเด้มผสมพ่อมดหัวแดงผสมกัน
ห่าม เหี้ย(ม) เอาแต่ใจ จอมบังคับ เจ้าเล่ห์แฝงภาคมารข้างในผิดกับลุคภาคสวรรค์ข้างนอกลิบลับ
 (นิสัยแย่ๆ น่าจะมีอีกเยอะแต่เจอวันนี้เท่านี้ครับ ; โจ๊ก)
เห็นโจ๊กเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกไว้ปั่นหัวเล่นอ่ะ


"ไปเป็นเพื่อนนั่นแหละโจ๊ก มีอะไรจะได้ช่วยกัน" กายบุคคลที่สามห้ามทัพ
"ก็ได้" ผมขี้เกียจอิดออด
          อยากเผชิญโลกตามลำพังบ้างแต่หาสัมฤทธิ์ผลไม่
นกกระจอกแปลงร่างฮิตเลอร์ใส่ (T^T) กลับไปเค้าจะฟ้องเจ๊


         บนหัวหมู 10 หัว ขอให้มันเจอตัวดับพิษสงเร็วๆ ทีเถิด
เอาให้นะจังงังไปไหนไม่รอดเลยนะ สาธุ

...


             ไก่แจ้ชื่อเหยี่ยวประกบผมเฮดทูเฮดพาไปพบธุรการของคณะ
 ดำเนินกิจกรรมสำเร็จสมอารมณ์หมายแล้วถึงแวะมาส่งที่ชมรมภาพถ่ายละแวกนั้น

"รอเจอพี่ในชมรมก่อนนะ" นกช่างสั่งอีกล่ะ
"ยังไม่รู้เลยว่าจะเข้าที่นี่ได้หรือเปล่า ทำไมรีบมาให้เจอพี่เขาจัง แล้วรู้เหรอว่ากูอยากเข้าชมรมนี้"
"นี่มึงเซ็นเอกสารสัญญาจนเหี้ยนขนาดนี้แล้วยังจะเรียกว่าไม่ได้อีกเหรอ เอาหัวสมองส่วนไหนคิดดดดดด!" เหยี่ยวเกาหัว
"ส่วนกลาง ซีรีบัมค่อนหางคิ้วซ้าย ไอคิว 180 องศา"  ผมยักคิ้วหน้าตายอธิบายจริงจัง
"555" กายคงเหลืออดกับไอ้สองตัว หันไปขำกับต้นดอกเข็มแถวนั้นจนตัวโยน

"โอเคพ่อ 180 องศา ดูปากกูนะ ได้! ทำไมจะไม่ได้ เด็กทุนอาทิตย์กรุ๊ปเส้นใหญ่จะตาย ไม่เชื่อให้เตะหมาบ้านมึงเลย รับรองด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญด้วยเอ้า"
"ไม่เอ้ากะมึงหรอก ไม่ใช่สเปค" โจ๊ก
"เออ มึงก็ไม่ใช่สเปคกูเหมือนกันโว้ย เตี้ย เซ่อ ซุ่มซ่าม เกรียนแถมแมวในปากเพียบงี้คงน่าดูชมอยู่หรอก...(เพื่อนกูแม่งตาถั่วชิบหาย)" ท้ายประโยคงุบงิบกับตัวเอง ผมหูตึงได้ยินไม่ถนัด คุ้นๆ ว่าตาถั่วอย่างเดียว
"กูดีใจมากที่มิใช่สเปคมึง...เพื่อน" ผมตบบ่าปลอบขวัญ แสดงอาการเห็นใจอย่างสุดซึ้งแต่ข้างใน
"55555" กายขำกรามเดี้ยงไปแล้ว


            ผมคิดจะเป็นเพื่อนกับกายได้เพราะอย่างนี้นี่เอง โล่งใจดีแฮะ


"โอย...กูยอม อยู่นี่ห้ามไปไหนเดี๋ยวมีคนมา อยู่รอเจอเขาก่อน ไปกันเถอะกาย อยู่ต่อกูอาจได้กระทืบแมวแถวนี้ตาย" เหยี่ยวปราชัยล่าถอยจากไป

              ผมเป่าปากโล่ง ยิ้มพรายกับชัยชนะแห่งเช้าวันใหม่เบาๆ
แปลกดี รู้สึกกลับเป็นตัวของตัวเองไหลคืนมาอย่างช้าๆ
 ซึบซาบให้อิ่มเอิบ สงบ สบาย
เสียอย่างเดียว...ไร้เงาของเขาคนนั้น

'ชิ้วๆๆ ไปไกลๆ เราต้องไม่คิดถึงมัน' บ่นปรามใจตน
ผมจะเริ่มต้นที่นี่
จะเป็นโจ๊ก
จะเป็นจิระคนใหม่ที่สดใสแข็งแรงทั้งกายใจ

             เหล่มองเฝือกก่อนตั้งเป้า...
'เอาวะ เราต้องแกร่งขึ้น'

...

            นั่งลงเก้าอี้ม้าหินใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์
เงยหน้ามองกิ่งก้านสยายตัดกับท้องฟ้าสีคราม
สักวันจะต้องออกดอกสวยงามให้ชมบ้างนะเจ้า

            ทอดสายตาลงมาเพื่อพบกับ ร่างสูงสง่า...ร่างหนึ่ง
การ์เดี้ยนของผมมีรอยยิ้มติดมุมปากชิลๆ
นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงเท่ ท่าประจำยืนอยู่ตรงนั้น

"อา..." ผมหลุดปากไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"หึหึ..." เสียงหึหะพึงพอใจในลำคอแผ่วผ่านให้ได้ยิน ผมจำได้ดี จำได้แม้ยามหลับตาฝัน
"...อึก..." ความรู้สึกท่วมท้นสะกดกลั้นไม่ไหวและกำลังหมุนปั่นกลั่นออกจากนัยน์ตารอมร่อ
"คนดี...ผมกลับมาแล้ว"

             แค่นี้...ผมสะอื้นฮัก
ลุกขึ้นยืนชูแขนขวาข้างปกติดีจนสุด...รอกอด
น้ำในตาของผมส่งให้ภาพตรงหน้าพร่าเลือน
หากเรือนผมสีแดงเพลิงยามต้องแสงแดดช่างเจิดจ้างดงาม

เคลื่อนเข้าใกล้...

ใกล้อีกนิด...

ใกล้จนชิดถึงสัมผัสไออุ่นของร่างกายกับใจเต้นแรงอีกดวง


"เจฟ..." ผมเรียกเขา
"...จิระของผม" เขาเรียกผม

...จูบที่แก้มซับน้ำตา
...จูบที่หน้าผากอ่อนโยน
...จูบที่ริมฝีปากดูดดื่ม



เราตกอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน...นับจากนั้น



*************



เอ็นดิ้งพาร์ทแรก พักยก 33 วัน...ซียู!!!

[puppyluv]

ได้รับ...
  ทุกจิ้ม
  ทุกกอด
  ทุกดอกไม้
  ทุกขอบคุณ
  ทุกเขิน
  ทุกค้าง
  ทุกอาย
ทุกบวก+
ทุกเป็ด...แล้ว

- อ้อ ล็อกอินที่ออนเข้ามาจิ้มทุกเช้าด้วย ตอนแรกไม่รู้คงบังเอิญมั้ง 555 คนที่รู้ว่าใครคนนั้นน่ะ ไม่อยากจะเชื่อ ชื่นชมเหลือเกิน

- อีกคนที่ตบจบเม้นต์ตอนดึกๆ ทุกวัน เค้ารู้นะเออ ดูเพราะไมค์หน้าสวยเหมือนกันเปล่า

- กับชื่อที่เข้ามาซ้ำให้เด้งขึ้นหน้าหนึ่งใหม่ หากระทู้ง่ายจังฮู้+ช่วยตรวจทานคำผิดคำหล่นอีกต่างหาก ต่อมเผือกน่าจะทำงานได้แล้วชิมิ

- ล็อกอินที่เข้ามามิขาด พวกคุณกำลังใจชั้นเยี่ยม หลายกระทู้อยากได้เม้นต์อย่างนี้ เป็นกำลังใจให้ไปเม้นต์เรื่องอื่นๆ เยอะๆ

- ที่ลืมมิได้...เม้นต์แรกของเล้า TBL ขอบคุณที่ให้เกียรติได้กะเทาะเปลือกไข่คุณเช่นกัน

ทั้งหมดนี้น่ารักมากขอชม ปลื้มมมมมมมมม

กดบวกและเป็ดกลับคืนให้ทุกแวะ ตอนตอนที่อัพแล้วก็ยังอยากจะกล่าวคำนี้..."ขอบคุณ" (โค้งงามๆ ยิ้มกว้างพร้อมกุมตำแหน่งหัวใจเต้นตุบแรงๆ)

 

[tuckky]

 
  ช็อคเบาๆ กับการจบพาร์ทแรก แบบไม่ทันตั้งตัว
ขอต่อรองจาก 33 วัน เป็น 3 วัน ได๋ป่ะ 
หัวแดงคะ บทน้อยไปนี๊ดส์นึงนะคะ เข้าใจว่าเป็นนายแบบค่าตัวแพง
ปล่อยให้โจ๊กกี้เวิ่นเว้อ มาตั้งหลายตอน ตัวเองมาตอน 3 บรรทัดสุดท้าย แล้วตัดจบ หมายความว่าไงคะ 
รอพาร์ทมหาลัย ว่าจะ โหด มันส์ ฮา ขนาดไหน

[rujaya]

กว่าจะเจอกะพระเอกหัวแดงลุ้นเกือบหายใจวาย 

แล้วจะหายไปตั้ง 33 วันเลยหรอ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[MiSS-U]

เรื่องรี้จบพาร์ทแรกแล้วเหรอ 

ดีใจเพิ่งได้จิ้มครั้งแรก อิๆ

เดี๋ยวอ่านและมาเม้นท์นะ

เลิฟยูทูๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

...........................................

แบบๆ. เจฟมาในช่วงสุดท้ายจริงๆ ลุ้นจนเหนื่อย

น่าจะมีบทมากกว่านี้อีกนิดให้ชื่นใจอ่ะ แต่เห็นโจ๊กมีความสุขก็ดีแล้ว

รอพาทต่อไปนะคะ แต่เว้นไปนานจัง. ใจจะขาด 

  สำหรับ2จิระที่ทำให้อมยิ้มเวลาอ่านนะ

บวกเป็ด +1

 

[Maewjunsu]

เจฟหายไปซะนานไม่ยอมติดต่อหาโจ๊กเลย ทิ้งให้โจ๊กมีน้ำตาได้ยังไงไหนว่าจะอยู่เวลาโจ๊กร้องไห้ไง  งงระหว่างเรื่องนี้กับลมเหนือในลมเหนือโจ๊กแอบรักกายมานานแล้วแต่ทำไมในจิระโจ๊กแค่รู้สึกเหมือนจะรักกาย รอพาร์ทมหาลัยอยากอ่านตอนที่โจ๊กงอนเจฟโดนชะนีจะจุ๊บปากตอนถ่ายแบบแล้วโจ๊กหนีไปภูกระดึง ps.พาร์ทสองนานจังจะขาดใจตายคิดถึงจิระเตี้ย ps2.อยากอ่านพาร์ทของจิระเจฟบ้างจัง

[Money11]

จะไม่ได้เจอ 33 วันเลยเหรอ สู้ๆนะคะ

[route rover]

งุ่ยยยยยย รอ 33 วัน 

กว่าพระเอกจะออก นายเอกกินน้ำตาไปหลายบ่อ 

[mystery Y]

ชอบตอนเหยี่ยวกับโจ๊กลับฝีปากกันจัง เพลินดี ฮ่ะๆ...และในที่สุดพระเอกของโจ๊กก็กลับมา ดีใจด้วย~

[krit24]

ในที่สุดเจฟก็กลับมา แต่จะหายไป 33 วันเลยหรือคะ กรี๊ดกัดหมอนอีกแล้ว จะลงแดงอ่ะ

[noomasoi3]

33วันนานน้อออ...แต่ก็จะรอนะค้า

[วัวพันปี]

 :call:0จิระของโพ้มมมมมมมม

[why yyy]

ในที่สุดจิระ(หัวแดง)ก็กลับมา ขอบคุณ

[nekko]

เจฟฟฟฟฟฟกว่าจะมาได้   คิตตี้น้อยยิ้มได้แล้วนะ


นับเวลารอ

[NOoTuNE]

กำลังอิ่มเอบใจกับเด็กแต่มาเจอประโยค ซียู 33 วัน มันคืออะไรคะ.   


 

[p^tarn]

33วัน มันนานไปนะ อือ ขาดใจตายกันพอ ดี 

[kokoro]

ในที่สุดก็ได้เจอกันซะทีเนอะ
โจ๊กเองก็คงเข้าใจ ว่าในใจตัวเองรับเจฟเข้ามาเต็มไปหมดแล้ว

ชอบที่เหยี่ยวทะเลาะกับโจ๊ก
เหมือนเด็กๆเลยอ่ะ  โจ๊กเองก็ดูจะภูมิใจมากที่เถียงชนะ เด็กน้อยเอ๋ยยย 555

[KARMI]

  โอยย ดีใจ

[พลอยสวย]

  ขอต่อรองจาก33 เป็นเลข3ตัวเดียวได้มั้ยอ่ะคะ

[skynotebook]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
เจฟกลับมาหาโจ๊กแล้ว ลุ้นใจหายใจคว่ำมากกกกก นึกว่าจะเจอกันที่อังกฤษซะก่อนแล้ว
เจอกันวันรายงานตัวเด็กทุนนี้เอง
รอเจอกัน33วันเลยหรอค่ะ งั้นนับถอยหลังรอเลยนะ

[anchoviiz]

  33 วัน
ไม่มีให้ตื่นมาอ่านตอนเช้าอีก 33 วัน

ฮืออออออ
กลับไปอ่านลมเหนือรอบสองรอก็ได้

[FFS_Yaoi]

 :sad4:33วัน เหอๆเดือนน้า 20กว่า หวังว่าจะมีมาต่อ สาธุ

[kataiyai]

นึกว่าจะได้ดูหมัดแมว 

ยอมเค้าง่ายจังตาโจ๊กเอ๊ย 

[eaey]

OMG33วันเชียว จิระของจิระมาได้แป๊ปเดียวเอง

[wews]

 

[IöLIKE]

ThankS

[mamacub]

ชอบตอนสุดท้ายที่โจ๊กอ้าแขนรอให้เจฟฟรี่เข้ามากอด มันดูอบอุ่นปนน่ารัก

แต่พอเลื่อนลงมาข้างล่าง โอ้วววว 33 วันเลยหรอ

[sine_saki]

เราจะได้พบกันอีกทีหลังสงกรานต์เลยหรือนี่!?
แต่ไม่เป็นไร เค้าจะรอ เพราะชอบคู่นี้มาก
อ่านตอนท้ายแล้วให้ความรู้สึกเหมือนคนที่ทำของรักหล่นหาย แล้วจู่ๆก็ได้กลับคืนมา เหมือนหัวใจได้รับการเติมเต็มและฟูฟ่องอีกครั้ง และครั้งนี้เราก็จะรักษาไว้ดีกว่าเดิม
รอลุ้นภาคมหาวิทยาลัย คงมีเรื่องแซ่บๆอีกเยอะแน่นอน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ จ๊วบ จ๊วบ