หัวข้อ: [story]!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย !!! โดย ตุ๊ด ตจว.

[มูมู่น้อย]

555 รอฉากเด็ดเหรอ  คุณแบะบอกว่ามีคลิ๊ปอะ  เอาป่าววว  300 ร้อยบาทขาดตัว 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มื้อนั้น เราเลือกไปทานสุกี้กันที่ ฮอทพอท ตึกคอมพัทยาใต้  ได้เมนูมา เราก็แย่งกันสั่งใหญ่

"สั่งต้นหอมให้กินดีกว่า"  เอกทำท่ากางเมนู และพูดลอยๆ

"เดี๋ยวโดนตบ" ฉันรีบดัก  เค้ารู้ฉันเกลียดต้นหอม

"เอากระเทียมยัดปากซะหรอก"  ฉันเอาคืน  เอกทำหน้า ยี้  เหอะๆ คนบ้าไร ไม่กินกระเทียม ทำอย่างกะเป็นแดร็กคูล่า

"กินข้าวเสร็จ ไปไหนต่อ"  เอกยื่นหน้ามาถาม ในขณะที่เราสั่งอาหารกันเสร็จเรียบร้อย และรอลุ้นว่าเค้าจะมาส่งอาหารเกิน 5 นาที

"ไปไหนอีกอ่ะ  ดูหนังหรอ"  ฉันถาม  เอกส่ายหัว คงเบื่อแล้ว

"ไม่เอาอ่ะ  อยากอยู่กับตัวเองสองคน" (แล้วมันพากรูออกมานอกบ้านทำไมเนี่ย - -*)

"ฮิ้วววววว  พอแระ จาอ๊วก" ฉันพูด  พนักงานนำอาหารมาเสิรฟพอดี  อย่างแรก ก็คือ หมี่หยก ( 1 นาทีกว่าๆ เอง  แหม มันทำยากซะขนาดนั้นนี่นะ จับใส่จาน โรยกระเทียมเจียว) และอาหารจานอื่นๆ ก็ตามมาเป็นทอดๆ  ฉันไม่ค่อยจะได้กินอาหารอย่างนี้บ่อยๆ หรอก   แต่วันนี้เราสองคนก็ช่วยกันซัดเข้าไป  จนอืดมาถึงคอหอย  จ่ายเงินกันเสร็จ ยังลุกเดินไม่ขึ้นเรยทีเดียว  เฮ้ออ  แล้วยังงี้  ตอนกลางคืน  เราจะไหวกันไหมเนี่ย ....

เรากลับมาถึงห้องอีกครั้ง ตอน 3 ทุ่ม  อาบน้ำอาบท่าเสร็จ เรามีอะไรกัน  แต่นั่นมันไม่ใช่ไคล์แม๊กซ์  อยากรู้ไหม  ว่าเกิดอะไรขึ้น  ตอนเที่ยงคืน
.................

เที่ยงคืนของวันนั้น  ฉันหลับๆ ตื่นๆ อยู่ตลอด  เพราะเอกนอนพลิกตัวไปมาไม่ได้หยุด  ฉันคิดว่าอาจจะไม่คุ้นที่ หรือไม่ก็แอร์เย็นเกินไป ทำให้เค้านอนไม่หลับ  ฉันเองช่วยเค้าแค่ห่มผ้ามาคลุมให้  แต่ด้วยความเหนื่อย ฉันก็ผล็อยหลับ แล้วก็ตื่น เป็นอยู่อย่างนี้

แสงไฟในห้องดับสนิท  ฉันได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของเอกดังอยู่ข้างๆตัว  เค้าเหมือนเด็กที่กระวนกระวายตื่นเต้นกับอะไรซักอย่าง  ฉันรู้สึกว่าเป็นอย่างนั้น  แต่ฉันไม่ได้ลืมตามาดูเค้าซะทีเดียว  ซึ่งนั่นคงทำให้เค้าเข้าใจ ว่าฉันหลับไปนั่นเอง

(พูดแล้วน้ำตาจะไหล)

แน่นอน ฉันยังไม่หลับสนิท  ฉันยังรู้สึกได้  ว่ามีโทรศัพท์เรียกเข้ามาหาเอก  เที่ยงคืน 10 นาทีน่าจะได้  โทรศัพท์มันไม่ดังเหมือนปกติ  แต่กลับเป็นตั้งสั่นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้  เอกรับโทรศัพท์แทบจะทันทีที่รู้สึกว่ามันสั่น  เค้าพูดกระซิบกระซาบ  แล้วค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงอย่างเบาที่สุดในชีวิต  เดินไปนอกห้อง (ด้านนอกเรย ปิดประตูเสร็จเรียบร้อย) 

ฉันลุกจากเตียงทันที  และพยายามเดินตามสัญญาณเตือนภัยที่ดังก้องในจิตใจ  ฉันเริ่มหายใจขัดๆ  และรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล  เอกคุยอยุ่แค่หน้าประตู  เพราะฉันเห็นเท้าเค้าจากช่องประตูด้านล่างเล็กน้อยจากด้านใน 

ฉันเดินเข้าไปให้ใกล้พอที่จะได้ยิน  ว่าเค้าคุยอะไร  กับใคร

"ไม่สบายครับ" 

"กินยาแล้วครับ"

"ปวดหัวมากเลย"

"พรุ่งนี้จะไปหาหมอ  5- 6 โมง เย็นจะโทรหานะ" (กำหนดการออกจากพัทยา บ่ายสอง  ถึงกรุงเทพก็คงประมาณนี้)

"ขอโทษด้วยนะ ไม่ได้โทรหา  ปวดหัวมากจริงๆ"

"เอกนอนก่อนนะ  พรุ่งนี้จะโทรปลุกนะ"


"บ๊ายๆๆ ครับ จุ๊บๆๆ"


ฉันไม่ได้จดจำคำพูดทุกๆ คำ  แต่เท่าที่ยกตัวอย่างมาทั้งหมดนี้ ไม่ผิดแน่   ฉันโกรธจนตัวสั่น  อยู่อีกฟากหนึ่งของประตู  มือไม้ ฉันสั่นไปหมด  น้ำตาปริ่มๆ จะไหลอยู่นาน  ก่อนจะหล่นลงมาทีหล่ะแหม่ะ สองแหม่ะ

กรูโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงนี้ดังก้องในกมลสันดารของฉัน  และห้ามมันให้หยุดก็ไม่ได้  ผู้ชายอะไร ทำไมมันถึงได้เลวซ้ำเลวซ้อนได้อย่างนี้

ฉันยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้  ไม่รู้จะเอายังไง  จะทะเลาะกันให้โรงแรมแตกไปเลยไหม 

ถึงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไร 

แต่

ฉันเลือกวิธีนี้  ในตอนนั้น

+++++++++++++++++++++++++++++++

     เอกทำม้ายยย  ทำไมเป็นคนแบบนี้
เป็นตรูจะเข้าไปเฉ่งต่อหน้าเลย  ถามให้มันรู้แล้วรู้รอด  เอาไงกันแน่เนี่ย 
เจ็บนะ  คนรักมาหลอกกันได้เนี่ย  :เศร้า1:

[Shumi]

อ้าว อาละวาดยังไงหว่า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่านแล้วปวดใจ ยังต้องทนเจ็บแล้วเจ็บอีกสักกี่ครั้งจึงจะตัดใจกันได้
 

[Felm]

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ ตายซะไอเลววววววววววววววววว

[min_min]

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย  น่าสงสารคุณแบะ อ่ะ  โดนหลอกอีกแล้ว  มันจะอะไรกันนักกันหนานะ
ไอ้คุณเอก ถ้ามีคนอื่นแล้วจะมาหลอกแบะอีกทำไมมะเข้าใจ สงสัยเปนคนได้หน้าไม่ลืมหลัง
เฮ้อๆๆๆๆ  เศร้า   

ปล.เจ้ หมากอัดเม็ดทำมะเปงอ่ะ  เอางี้ดีกว่า เด๋วไปตำหมากสดๆให้กินถึงที่เรย  อิอิ

ชอบเจ้จัง จุ๊ฟๆๆ
 

[rarmz]

เอางี้ดีไหมพี่น้อง?
ดักตบตาเอกเลย ดีไหมเค๊อะ?
ทำไมเปนคนแบบนี้ เลวเจรงๆ
เปนกะลังใจไห้คุนแบะ (อาละวาดไห้สำเร็จนะคับ)

ปล. เชียร์เต้สุดใจขาดดิ้นคับ พี่น้อง กร๊ากกกกกกกกกกกกก

[Junrai_Hyper™]

แล้วแบะก็...

ให้เอกหลอก


ชิส์

จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[A GE]

   ครั้งแรกถือว่าไม่ตั้งใจ  :angry2:ครั้งที่สองนี่ถือว่าจงใจ o18อย่างนี้อย่าอยู่ให้ทรมานตัวเองเลยนะครับ

[oaw_eang]

เข้ามาดูความเคลื่อนไหว

ทุกคนสงสัยไหมว่า  ที่ ตาเอก มันแอบไปคุยด้วยนะ  เป็นใคร?  เจ้อยากรู้

ปล. เบเบ้เคอะ ถ้าชอบเจ้ขนาดนั้น  รับเจ้ไปเลี้ยงไว้ดูเล่นที่บ้านดีไหมเคอะคุณน้อง 

[suregirl]

ยังงี้ต้องมีเคลียร์ แหม๋ ก่อนวางมี จุ๊บๆๆ กันด้วย 

แบะไม่น่าใจอ่อนเลย เฮ้อ    อะนะ ความรักมันทำให้คนตาบอด


ปล. ไม่เคยเชียร์เอกมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ทำให้แบะเสียใจมาตลอด มันน่า    เจง ๆๆ

[มูมู่น้อย]

มาแว้ววว  ตอนแรกเรายังแอบรู้สึกดีนะที่คุณแบะกลับไปคุยกับเอกอะ
แต่แบบพวกผิดซ้ำซากนี่  อยากตบๆๆๆๆๆ 
ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนี่ไม่รู้แฮะ  เดาว่าเป็นน้องคนนั้นที่กรุงเทพ  กิ๊กเก่า  แต่ก็อาจเป็นคนใหม่ก็ได้มั้ง
ต่อดีก่า  อีกจิ๊ดๆๆๆนึงนะ  อิอิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากหน้า  เห็นเค้ายืนอยู่หน้าประตูยังไม่เข้ามา  ฉันรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร  ลบเบอร์ออกน่ะสิ  แต่คงไม่ทันแล้วหล่ะตอนนี้

เอกบิดลูกบิดประตูเข้ามา  เค้าเห็นฉันนั่งอยู่ปลายเตียง สีหน้าเค้าเหมือนเห็นผีก็ไม่ปาน


"เอก คุยกับใคร"  ฉันถาม ไม่มองหน้ามันสักนิด

"เปล่า"  เอกตอบไม่เต็มเสียง  ก่อนจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เค้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ  ฉันลุกเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ ดัง ปังๆๆ


"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ  เมิงไม่ต้องมาโกหกกรู  กรูได้ยินที่เมิงคุย  เปิดออกมาเดี๋ยวนี้"  ฉันตะโกน และกระหน่ำเคาะประตูปังใหญ่ๆ อยู่หลายครั้ง  ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน  ยิ่งเพิ่มความเกลียด (ไม่ใช่โกรธ) ให้ฉัน อย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อน 


พอฉันเงียบไปแป๊ปนึง  เอกก็เปิดประตูออกมา  มันร้องไห้ และคำแรกที่มันพูดกับฉัน ก็คือ

"เอก ขอโทษ" มันพูดน้ำตาอาบหน้าซึ่งไม่มียางอายของมัน  ฉันเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก  พูดง่ายดีนะ  น้ำตาฉันไหลออกมาเหมือนท่อประปาแตก  อยากจะด่าก็ไม่รุ้จะไปสรรหาคำด่าจากไหนมาทำให้มันรู้สึกได้  อยากตบหน้ามัน ก็ขยะแขยงตัวเอง 

"ยังไงก็ขอให้เอกได้เป็นเพื่อนเฟียซละกันนะ  ขอร้องหล่ะ  ครั้งสุดท้าย"  ปากมันยังพร่ำไม่หยุด  ไม่ฟังมันซักนิด  ฉันลุกไปหอบกระเป๋ากับเสื้อผ้าบางส่วนที่มันเอาออกมาแขวนไว้  เปิดประตูโยนเหวี่ยงไปหน้าห้อง  ข้าวของกระจัดกระจายตกเกลื่อนลงกับพื้น เพราะไม่ได้รูดซิปกระเป๋าเอาไว้


"เมิงกลับไปเดี๋ยวนี้  ไอ้ สั...ต" ฉันตวาดเสียงดัง จนแม่บ้านที่เข้ากะกลางคืนพากันรุมมองมาที่ห้องเราสองคน

เอกมันร้องไห้จนตัวสั่น มันเข้าไปหยิบพวกนาฬิกา กระเป๋าสตางค์ ใส่รองเท้า  และก็เดินออกจากห้อง  เค้ายืนอยู่หน้าห้อง  ไม่เก็บของ และร้องไห้ไม่หยุด  เค้าหันมาเหมือนจะบอกอะไรกับฉัน  แต่


"ปังงงง"  ฉันเหวี่ยงประตูปิดดังปัง ล็อคกลอน และไม่สนใจสักนิด ว่ามันจะกลับบ้านได้ยังไงตอนตี 1 

ช่างหัวแมร่งมัน..
++++++++++++++++++++++++++++

อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสัยว่าเอกจะพูดอะไร  หรือมีอะไรปิดบังอีก
แต่ไม่รู้  ให้มันสำนึกซะบ้าง  สะจายยย 

[mumumama]

  ฆ่ามันให้ตายไปเล๊ย คุณแบะ 

  เจ็บแล้วต้องจำน้า 

[LulLaby]

อร้ายยยยยย
ไม่ได้เข้าหลายวัน

ทำไมเอกเป็นคนหยั่งงี้เนี่ย
     
เฮิร์ทททททททท

คุณแบะอย่าไปให้อภัยมันอีกนะ  

[มูมู่น้อย]

โอวววว  มากันไวมั่กๆๆๆ 
ตอนนี้อยู่ในโหมดแค้นแทนคุณแบะ 

อย่าเพิ่งเฮิร์ทไปนะจ๊ะ ลูลู่กับมูมูมามา ที่ร๊ากกก (ตรูยังไม่เข็ด ยังอยากเรียกชื่ออังกฤษชาวบ้านเป็นภาษาไทยอีก) 

[MRpongrapee]

   ใจเย็นๆ นะครับ.. เป็นแฟนกันไม่ได้ แต่ ก้อน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะครับ     

[Shumi]

เลวเกินจะทน ครั้งแรกอืมผิดพลาดได้ โกหกเรื่อย ๆ ไม่ต้องไปสงสาร เอามันออกไปจากชีวิตเลย เลวร้ายจริง ๆ
สงสารเจ๊แบะ    (Emo ตบ ๆ ไม่มีแฮะ อยากได้ ๆ  )

[rarmz]

อ่านแล้วเห็นภาพเลยอ่ะ
เอกยืนร้องไห้ตัวสั่นๆ เง้ออออ (แอบกลัวแทน)

แต่ก้อสาสมแล้วนิคับ?


ไปตายซ๊ะ!



รออยุ่เน้อ พี่น้อง

[Junrai_Hyper™]

ฆ่ามันให้ตายไปเล๊ย คุณแบะ 

  เจ็บแล้วต้องจำน้า 

ไม่ทีทางจำได้หรอก

ผู้ชายมาง้อเขาหน่อย ก็ใจอ่อนยอมเขาอีก ชิส์

[oaw_eang]

อยากจะเข้ามาบอกว่า  แบะใจร้อนเกินไปหน่อยแล้วมั้ง (ซึ้งเจ้ก้เคยทำอย่างนั้นเหมือนนกัน อิอิ)

เจ้ทายว่า เอก มันมีความจำเป็นบางอย่างอยู่

แบะรู้ไหม  ผู้ชายถ้ามันไม่รักเรา  น้ำตาแม้เพียงหนึ่งน้อยเราก้ไม่ได้เห็นของมันหรอก

เชื่อเจ้สิ

จาก อิเจ้ ที่เคยเดินบนเส้นทางนี้มาก่อน 

[Junrai_Hyper™]

อยากจะเข้ามาบอกว่า  แบะใจร้อนเกินไปหน่อยแล้วมั้ง (ซึ้งเจ้ก้เคยทำอย่างนั้นเหมือนนกัน อิอิ)

เจ้ทายว่า เอก มันมีความจำเป็นบางอย่างอยู่

แบะรู้ไหม  ผู้ชายถ้ามันไม่รักเรา  น้ำตาแม้เพียงหนึ่งน้อยเราก้ไม่ได้เห็นของมันหรอก

เชื่อเจ้สิ

จาก อิเจ้ ที่เคยเดินบนเส้นทางนี้มาก่อน 

แล้วก็โดนแมทหลอกเหมือนเดิมใช่ป่าววว อิเจ้

ชิส์

พวกเจ็บแล้วไม่รู้จักจำ

[oaw_eang]

กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไม่จริงนะเคอะทุกคน  ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[A GE]

    ม่ายช่ายอารายเหรอครับเจ๊สอง 

[Shumi]

สงสารเจ๊สอง โดนรุม 
แต่ก็นะ   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อย่าลืมนะว่า แบะห่างเอกมานานแค่ไหน
ช่วงเวลาที่เขาไม่มีใคร มันก็เหงาได้
แต่ถ้ากลับมาคบกันจริงจังแล้วเขายังทำแบบนั้นก็มันก็อีกกรณีหนึ่ง
 

[oaw_eang]

เย้ๆ  อย่างน้อยก็ยังมีคนคิดไปแนวๆ กะชั้น 

[pajaa]

เพิ่งอ่านทันอ่ะคับ

อ่านแล้วก็นะ  โอย...เจ็บจัง
พี่เอกใจร้ายอ่ะทำพี่แบะ เจ็บแล้วก็เจ็บอีก เมื่อไหร่จะหยุดซะที...

ทำเค้าเจ็บแล้วก็ร้องให้ซะขนาดนั้นทุกครั้งที่ขอโทษ --------->หมายความว่างัยคับ
บางทีก็เหมือนพี่เอกจะมีเหตุผลอยู่ลึก ๆ ถึงทำแบบนั้น เพราะครอบครัวรึเปล่า เจ๊สองคิดคล้ายผมมะคับ

ใจร้อนไปหน่อย ผมก็ว่างั้น แต่เพราะมันมีเหตุจูงใจทุกครั้งนี่ซิ
ตอนนี้ห่างบ้านก็อาจใช่คับ แต่เมื่อก่อนอยู่ด้วยกันยังทำเลยคับ กับยัยพลอยงัย ลืมแล้วรึคับ

[oaw_eang]

เป็นเพราะครอบครัวหรือเปล่านั้นเจ้ไม่แน่ใจนะ

แต่ก็ไม่ปักใจเชื่อหรอกนะว่า เอก กลับมาหาแบะอีกครั้งเพียงเพราะเรื่องอย่างว่าเท่านั้น  ในเมื่อ เอกออกจพะหน้าตาดี หา ชะนีแท้ชะนีเทียมได้ง่ายเหมือนแกะซองมาม่าขนาดนั้นจริงมะ  แล้วแบะเองก็ไม่ได้มีอะไรดีมาก(?)พอที่เอกจะขาดเสียไม่ได้หรือว่าเอกจะหาข้อดี(ของแบะ)เหล่านี้ไม่ได้จากคนอื่นๆ

จะบอกว่า...วัวเคยขามาเคยขี่....แน่เหรอ  ด้วยสาเหตุนี่จริงๆ นะเหรอที่เอกจำต้องกลับมาหาแบะ  เพียงด้วยเรื่องแค่นี้จริงๆ นะหรอ

เจ้ว่าเรื่องนี้มันมากกว่านั้น  แต่ยังไม่กล้าฟันธงว่าเรื่องอะไร  ขอเจ้ตามอ่านต่อไปก่อนนะว่ามันจะเป็นอย่างที่เจ้คิดจริงๆ หรือเปล่าแต่เจ้ว่า ครอบครัว ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่มำให้เอกต้องทำอย่างนี้....คบชะนีแท้บังหน้าต่อไป

เรื่องนี้มันชักจะดราม่าถูกใจเจ้ขึ้นไปทุกวันเสียแล้วสิ  ไม่ได้มีแต่หวานแหววไปวันๆ 

[มูมู่น้อย]

พูดยากนะ  จะว่าเอกไม่รักคุณแบะเลยก็ไม่น่าใช่  อย่างเจ้ว่าเอกมีตัวเลือกมากนะ  แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่กับคุณแบะมานาน
อาจจะเป็นเพราะครอบครัว  สังคมรอบด้าน แล้วก็เพราะความไม่หนักแน่นโลเลของคุณเอกนั่นแหละ  ที่ไม่มั่นคงพอที่จะอยู่กับคุณแบะ 
เห็นผู้หญิงสวยๆ ให้ท่าหน่อย  ทนไม่ได้ซะแล้ว 
แต่ยังไงเอกก็คงรู้สึกผิดอยู่มากแหละ  ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยยังไง  เอาใจช่วยทุกคน

รออ่านต่อแล้วกันจ้า  สงสารหมดเลยอะ 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ด้วยความรู้สึกของคนครึ่งเป็นครึ่งตาย  มีคราบน้ำตาเกาะเต็มเบ้าตาสองข้าง  ในหัวราวกับมีคนบรรจุแท่นเหล็กหนักหลายตัน  ฉันประคองตัวเองให้ลุกนั่งลงบนที่นอน  นาฬิกาข้อมือของฉันที่ถอดวางเอาไว้ข้างหัวเตียงบอกเวลา 5.40 นาฬิกา  ฉันเตรียมลุก เพื่อที่จะต้องก้าวไปสวมอีกหนึ่งบทบาทในชีวิต  ในขณะที่อีกฟากหนึ่งของจิตใจ ก็ยังจมลงอยู่กับเรื่องอับปรีย์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ


******************************************

พรหล้า ณ แจงแวง

ขอเสนอ

ละครชีวิต

"อกกระเทยกลัดหนอง"

ตอน  จบ (กัน) เจ็บๆ

******************************************


"เฟียซๆ โทรศัพท์"  พี่นิ่ม บรรจงยื่นโทรศัพท์ที่ต่อขึ้นมาจากข้างล่าง  ฉันพรั่นพรึงทุกครั้งที่ต้องรับ  แต่คงไม่ใช่มันโทรมาหรอกนะ  มันคงไม่ด้านพอ

"สวัสดีค่ะ เฟียซรับสายค่ะ" 

"....(เงียบ)...."  อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไร  ฉันทวนประโยคเดิมอยู่อีกครั้ง ก่อนจะวางกระแทกมันลงดัง ปัง

ต้องมันแน่ๆ  มีมันแค่คนเดียว  ไม่จบอีกใช่ไหม เมิง  ฉันเดือดพล่านในหัวใจ  คิดมากอยู่จนเครียดจัดไม่รู้ตัว  ฉันลืมสังเกตุตัวเองไปเสียสนิท  ว่าต้องทานยาแก้ปวดหัวอยู่ทุกวัน วันละ 2 เม็ดๆ ติดกันเป็นอาทิตย์มาแระ 


"จะเอายังไงกับกรู  ชิส์"  ฉันบอกตัวเองเบาๆ อย่างฉุนเฉียว    พยายามจะไม่สนใจ แต่ก็ทำไม่ได้  ฉันต่อโทรศัพท์ไปถามน้องประชาสัมพันธ์ข้างล่าง


"เมื่อกี้ใครโทรหาพี่หรอ"  ฉันถาม

"เอ่อ หนูไม่ได้ถามน่ะค่ะ"  น้องตอบกลับมา

"ผู้ชายใช่ไหม"  ฉันเร่งเร้าคำตอบอย่างร้อนใจ
"เหอะ เปล่าค่ะ  ผู้หญิงค่ะ"  น้องรีบตอบ ท่าทางลนน่าดู  เฮ้อออ  ค่อยยังชั่ว  นึกว่าใช่มัน  โล่งอกไปได้เปราะนึง


"ขอบใจจ่ะ"  ฉันบอกน้องก่อนวางสาย  ค่อยสบายใจขึ้นมาได้อีกหน่อย  ไม่งั้นคงไม่มีกะใจจะทำงานต่อไปแน่ๆ

ฉันถอนหายใจ และเริ่มลงมือมุ่งมั่นจะทำงานอีกครั้ง  ในทันทีทันใด  ก็มีเมสเสจส่งตรงมาถึง มือถือของฉัน  ฉันกระอักกระอ่วนใจอีกหน  ก่อนเปิดอ่าน

ต้องไม่ใช่มัน

ต้องไม่ใช่มัน

ต้องไม่ใช่มัน

ฉันบอกตัวเองในใจ เป็นจังหวะพอดีกับหายใจเข้าออก  ฉันตัดสินใจ กดอ่านเมสเสจ


"อ ย่ า ม า ยุ่ ง ก ะ ผั ว ก รู อี ก นะ   อี ตุ๊ ด โ ร ค จิ ต"


คงยากเกินกว่าจะเป็นเรื่องส่งผิดเบอร์สินะ

ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือ  เดินตรงไปที่ระเบียงนอกอาคาร 
และโทรกลับไปเดี๋ยวนั้น

.....

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 
ทุกคนต่างมีหัวใจกันทั้งนั้น
 

[ฟันเฟืองน้อย]

 

ง่า

บางทีการปกป้องก็มาในรูปของความเจ็บปวด

เพราะถ้ายังเหมือนเดิมอยู่ อาจจะต้องเจ็บหนักยิ่งกว่านี้ก็ได้