:a4:ผมอ่านเรื่องนี้จนจบ เนื้อเรื่องทำให้ผมได้ยิ้ม เศร้า เหงา สุข ร้องให้ ได้ทุกอารมณ์ ชีวิตของตัวเอกในเรื่องคล้ายกับชีวิตผมมาก คือเรียนอาชีว มีรักตอนเรียน และได้มาเรียนต่อที่ กทม. บ้านอยู่บ้านนอกเหมือนกัน ขอบคุณผู้เขียน อันนี้ผมขอบคุณจากใจ ที่คุณเขียนถ่ายทอดเรื่องราวที่ดีเรื่องนี้ขึ้นมา มันทำให้ชีวิตมีความหวัง และได้ข้อคิดที่ดีมากจนผมไม่รู้จะสรรหาคำขอบคุณอะไรได้ กับประโยคที่ว่า "ยอมเจ็บนิดเดียวแล้วเอาหนามออก แล้วจากนั้นก็จะไม่เจ็บอีก" เป็นเรื่องจริงทั้งเรื่องของหนามทิ่ม และก็เกี่ยวกับเรื่องที่ค้างคาใจ มันทำให้ผมได้เรียนรู้ประสบการณ์มากขึ้น ขอบคุณเรื่องดีๆๆ เรื่องนี้มากๆๆครับ