หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]

[dragon3oyd]

วรเวร กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่ออีกไวๆ นะค๊าาา ^^

[arty136]

ชอบมากมายยย

[dekba428]

รอกันต่อปายยยย
 

[gumrai3]

  :z2:รอรอพี่นุ่น

[kangkaw]

วรเวร   

โธ่เวย์ น้อย ๆ ของเจ้ เกิดได้อลังการณ์มาก ๆ  กวนส้นตั้งแต่วันเรกเลย 

มันรอดถุงปัจจุบันได้ เพราะหน้าตาหน้าเอ็นดู (รึเปล่าว่ะ) ใช่ม่ะเนี้ย   


ปล.สอบเสร็จแล้วก็มาต่อเร็ว ๆ เข้า 

[srikoon]

อ่านแล้วมีความสุขครับ

[srikoon]

คอยอีกวัน

[i_lost in..]

   คิดถึงเวย์   เวย์น่ารักน่ากด

[nutgen]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมักมาก
ชอบคะ ชอบสุดๆเลยจ้า
อัพอีกไวไวน้า รอเชียร์เต็มที่คะ ยิ้มแก้มปริตลอดเล้ย
 

[srikoon]

รอครับ

[ToeY_@_KP]

   นานๆ มาที...


ไม่เป็นไร..รอได้..

[ordkrub]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ
เพิ่งจบภาคแรก
สนุกสนานแต่ก็น้ำตาซึมเลยครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ

[srikoon]

มาคอยครับ

[nutgen]

ยังสอบไม่เสร็จ แต่ตั้งตารอเวย์จังกะไนท์คุงเต็มที่คร่าาาาา

สู้ตายเลยน้า.....เอ...สรุปชื่อไวท์หรือนุ่นหว่า ?

[┗◎┗◎]

แอบทวงเลยได้ป่าวน้าา

Happy Happy Happy

[kangkaw]

   Happy Marry X'Mas จ้า   

กระโดดถีบ แล้วจัดกอด

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ชอบหายไปนานๆ นะเนี่ย
คนแต่ง

[lomekung]

คนแต่งปายหนายยยยย

 

[paulla]

555...อันนี้เป็นภาคย้อนอดีตหรอคับ....จะรออ่านต่อนะคับ

[kangkaw]

คนแต่งจมข้อสอบและรายงานตาย  กำลังปั๊มพลังงาน

รอ ๆ กันหน่อยน้า  ^___________^

ดัน  ๆ ๆ ๆ

[harusame]

Happy New Year ล่วงหน้าฮะไรท์เตอร์
ขอให้มีความสุขมากๆนะคร้าบบบบ

ปล.รอตอนต่อไปอยู่นะฮะ

[srikoon]

ฮามากเลย เรื่องนี้

ชอบครับ

[TONG]

นึกว่าเรื่องนี้ไม่มีภาคสองเลยไม่ได้มาอ่านต่อเลยอ่า

[DekDoy]

อ่า หนุกอ่ะ

เปงภาคย้อนอดีตรึป่าว

[ordkrub]

Happy New Year Krub

[chaoyui]

สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่นุ่น พี่แบท ทุกคนด้วย

[srikoon]

สวัสดีปีใหม่ครับ

[vorest]

ดีใจอ่านตามทันแล้วครับ

อ่านแล้ว เจ็บที่ขั้วหัวใจ ทุกๆตอนเลย น้ำตาซึม

เป๊ะมากกับนายเวย์

คำว่ารัก มันมีค่ามากสำหรับบางคน
ฐานะที่เป็น ความไม่แน่นอน และเรื่องของอนาคต เป็นความเจ็บปวดของรักแบบนี้
ดังนั้น ขอแค่คำว่ารัก ให้อุ่นใจ เถอะ
อินกับเวย์มากๆ

แต่มุมมองของตัวละคร ไนท์  ก็ทำให้ผมคิดได้
คำว่ารักสำหรับบางคน ที่เขาไม่กล้าบอกไป เขาก็มีเหตุผลส่วนตัว

เปิดใจ ให้ มาก ขึ้น

ซึ้ง มาก
โดน มาก

จี้ด จริงๆ เข้มถึงใจ


ปล ถ้าเป็นจริง คงต้องหาเวลาไปเดินแถวเศรษฐศาสตร์บ่อยๆละ หึหึ

[srikoon]

รออยู่นะครับ

[whitedemon]

บทที่ 3  ไม่ขอให้เป็นเหมือนใคร

 

            ผมจัดการปิดปากกา  เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ผนัง สามทุ่มครึ่ง ได้เวลาที่มันจะกลับมาแล้ว  ผมเก็บสมุดบันทึกยัดใส่ลิ้นชักข้างเตียงนอน  ล็อคกุญแจเรียบร้อย  แน่นอน..ผมไม่อยากให้มันอ่าน  อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้  เรื่องราวของผมกับมันตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน  เรื่องราวที่มันลืมไปแล้ว…

 

 

            “กลับมาแล้ว” เสียงตะโกนเหมือนเด็กๆ ดังมาจากหน้าประตู  ที่แน่นอนว่าไอ้ไนท์คนเดิมที่ผมรู้จักไม่มีวันทำการกระทำที่มันจัดให้อยู่ในประเภท “ปัญญาอ่อน” อย่างนี้

ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่เชิงบันได  กำลังทำตัวเป็นโคนัน  เจ้าหนูยอดนักสืบ  แอบมองไอ้คนหน้าเดิมแต่นิสัยต่างกันราวยอดเมฆกับก้นเหว  เหมือนผมเห็นนักบุญในคราบซาตานยังไงยังนั้นครับ  ไอ้ซาตานใจดีคนที่ว่ามันก้มลงเก็บรองเท้าแล้วจัดการเก็บเรียงจนเป็นระเบียบ  แม่ผมคงปลื้มนะครับได้ลูกเขยแบบนี้  นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงต้องรีบวิ่งกลับไปหยิบยาพารา  ยาแก้ปวดท้อง  ยาธาตุ  ยาแก้ปวดท้องเมนส์  ยาแก้สิว  อ้อ  น้ำมนต์ด้วยไปประเคนให้มันถึงที่เพราะไม่แน่ว่าอาจไม่ใช่แค่ป่วยแต่มันคงจะโดนของเข้าไปเต็มๆ

 

“เวย์  เวย์ครับ  เวย์” ดูมันครับ   ชะเง้อคอมองหา  ปากก็ตะโกน  นี่มันอายุเท่าไร  มันชื่อไนท์ นิรวัฒน์จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย  แล้วนี่ผมเป็นอะไรไปครับ  กรามค้าง  หุบยิ้มไม่ได้  มันเป็นแบบนี้ก็...น่ารักดีครับ  เรียกชื่อก็มีคำลงท้าย  คิดดูสิครับ  มันเรียกผมว่า  เวย์ครับ  ขอไอ้เวย์แหกปากตะโกนสักทีได้ไหมครับเนี่ย  ไอ้ฟาย  อยากบอกว่าฟังแล้วขนลุก  ไม่ใช่ไม่ชอบนะครับ  แต่มันรู้สึกถึงความหวานเลี่ยนแปลกๆ ในหัวใจเท่านั้นเอง  ไอ้ผมนี่ก็แย่  ตอนมันไม่สนก็อยากให้มันสน  พอมันใส่ใจก็ดันคิดว่าแปลก  เอ  หรือผมจะเริ่มเข้าสู่วัยทองตามแม่ไปอีกคนแล้วครับเนี่ย

 

“ยืนยิ้มอยู่ได้  หิวข้าวจะตายชัก”  เสียงเหมือนอยู่ใกล้ๆ

“เอ๊ะ!” มึงหายตัวมาอยู่หน้ากูตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย  นี่กูโง่หรือมึงเก่งวะ  เมื่อกี้ยังเห็นยืนจัดรองเท้าอยู่หลัดๆ(ไม่ใช่จะตาย) เผลอแป๊บเดียวมันมาเสนอหน้ายืนอยู่ตรงหน้าผมซะแล้ว  และเพราะยืนอยู่บนบันไดขั้นต่ำกว่าทำให้หน้าผมตรงกับมันพอดี  แหม..วิวดีเชียวกู  ฮ่าๆๆ  เอ้า วิวดีก็มองสิวะ  มึงจะหลบตามันทำไม  ไอ้เชี่ยเวย์  ไอ้โง่  เงยหน้าสิไอ้สาด  อย่าปล่อยให้มันมองมึงคนเดียว  ขาดทุนเว้ย

 

“เหนื่อย” เออ  มึงเหนื่อยก็ไปนอนสิเว้ย มายืนจ้องกูหาเพชรหาพลอยอะไร  กูจนนะครับ บ้านไม่ได้ทำเหมือง  หาไปก็ไม่เจอหรอกว้อย  ดูเหมือนมันจะไม่ได้ยินเสียงต่อต้านในใจผม  ถึงได้ยกแขนหนักๆ ทั้งสองข้างมาโอบเอวผมไว้  แล้วซบหน้ากับซอกคอ  “อืม  ดีขึ้น”  มึงดีแต่กูไม่ดีเว้ย  ไอ้ฟาย  กูเสียว  เฮ้ย  นี่ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ  แต่คอมันเป็นจุดอ่อนนี่ครับ  สาดนี่ก็ขี้อ้อนชิบหาย  แล้วผมจะทำอะไรได้  นอกจากยืนให้มันอ้อนต่อไป  ใจง่ายดีแท้กู

 

ที่จริงก็สมควรที่มันจะเหนื่อยล่ะครับ  ตั้งแต่ถูกรถชนเข้าโรงพยาบาล นอนหลับไปอาทิตย์กว่าๆ  ตื่นมาก็ต้องรักษาตัวต่ออีกเดือนเต็มๆ เพราะแผลภายในมันหนักกว่าที่เห็นภายนอกมากนัก  พอหายก็ต้องตามเก็บงานไปตามระเบียบ  แถมยังต้องตามเนื้อหาอีกมหาศาลล้านแปดที่เหล่าบรรดาอาจารย์พากันยัดเหยียดให้ก่อนสอบมิดเทอม  นี่คงกะจะไม่ให้พวกผมได้มีโอกาสพักหายใจรับปีใหม่กันเลยสินะครับเนี่ย

 

“น้านิ่มล่ะ” มันถามเสียงอ่อยทั้งที่ยังกอดผมไว้  ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจมันนักหรอกครับ  ดูเหมือนความสัมพันธ์พ่อลูกระหว่างมันกับลุงนพจะดีขึ้นมากๆ  แต่มันก็ยังหอบสังขารมาค้างที่บ้านผมทุกวัน  มันบอกว่าคุ้นเคยและสบายใจที่ได้อยู่ที่นี่...บ้านของผม

“หลับแล้ว”

“งั้นก็ทางสะดวกดิ  หึหึ”  เออ  สะดวก  เฮ้ย  ไม่ใช่  มึงจะลากกูไปไหน  มันหัวเราะเจ้าเล่ห์แล้วลากแขนผมขึ้นไปข้างบน 

“เฮ้ย  มึงจะไปไหน”  ถามทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจครับ  ก็ไอ้ที่มันกำลังเปิดอยู่น่ะคือประตูห้องนอนผมเอง

“นอน”

“อ้าว  ไหนว่าหิว”

“ไม่ได้หิวข้าวนี่ครับ”  มันหัวเราะแล้วยักคิ้วให้ผม 

ครับ  แค่สายตามึงกูก็เดาออกแล้วว่ามึงหิวอะไร  เคยได้ยินไหมครับว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ  แต่นี่ดวงตาฆ่าคนได้  เพราะผมกำลังจะหายอากาศหายใจตายอยู่แล้ว

 

(ฉากอัศจรรย์  กรุณาใช้จินตนาการส่วนบุคคล  ไม่ก็..รออ่านในหนังสือนะจ๊ะ)

 

………………………

 

“เมื่อก่อนผมเป็นคนยังไง”  ผมได้ยินเสียงมันถามขึ้นจากด้านหลัง  ไม่รู้เพราะอะไรผมมักจะยังวางตัวไม่ถูกเสมอ  ยังไม่กล้ามองหน้า  ยังต้องนอนหันหลังให้มันทั้งที่เมื่อกี้เราเพิ่งจะผ่านการสนิทสนมที่สุดแท้ๆ  อาจเป็นเพราะ...ไนท์คนนี้ต่างจากไนท์คนก่อน  อ่อนโยนมากกว่า  ใส่ใจมากกว่า  ไม่ใช่คนที่ดีแต่รุกรานอย่างเอาแต่ใจคนนั้นอีก

ความคิดที่ทำให้ผมรู้สึกละอายใจ  ขนาดตัวผมยังเห็นความแตกต่าง  ขนาดผมยังนึกเปรียบเทียบทั้งที่มันเอามาเทียบกันไม่ได้  ก็สมควรแล้วที่ตัวมันจะรู้สึกจนต้องเอ่ยถาม  บางทีคนที่ผิดมาตั้งแต่ต้นก็คือผม  ผิดที่ผมเอาแต่ใจ  ผิดที่คิดถึงแต่ตัวเอง  ผิดที่กลัวจะต้องเสียมันไปอีกครั้งถึงได้ยอมให้มันใช้ตัวผมเพื่อฟื้นความทรงจำได้ตามใจ  หึ  ไม่ใช่การเสียสละ  ไม่ใช่การฝืนใจ  แต่เป็นการเห็นแก่ตัวของตัวเองทั้งนั้น

 

“...  มึงก็เป็นมึงสิ  จะให้ใครที่ไหววะ”  คำตอบที่กำลังบอกทั้งมันทั้งตัวเอง  แบบนี้เรียกว่าการทรยศได้หรือเปล่า  การที่ผมเริ่มรู้สึกมีความสุขกับการอยู่แบบนี้  มีความสุขกับการถูกเอาใจ  ถูกตามใจ  มากกว่าคอยตาม  คอยเรียกร้องอยู่ไกลๆ เหมือนเมื่อก่อน

“ไม่ใช่  หมายถึง  ผมดีกับนายหรือเปล่า”  มืออุ่นๆ ยืนมากุมไหล่ผมไว้  มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกจริงๆ ครับ  เหมือนเรากำลังยืนอยู่ในที่ๆ สวยงามจนไม่อยากออกไปไหน  แต่ใจก็ยังคิดพะวงอยู่เสมอว่าเมื่อไรเวลาแห่งความสุขจะหมดลง  ผมรักมัน  รักยังไงก็ยังรักแบบนั้น  ไม่ว่ามันจะเป็นไนท์ในแบบไหนผมก็เชื่อว่าตัวเองจะยังรักมัน  แต่ตอนนี้กลับรู้สึกอบอุ่นในหัวใจมากกว่าทุกครั้ง  บางทีนี่อาจเรียกว่า “รู้สึกวางใจ”  เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็รักผมเช่นกัน  ผมเคยรู้สึกไม่ชอบใจที่ได้ยินมันแทนตัวเองว่า “ผม”  เพราะมันทำให้เราดูห่างเหินกันเหมือนคนไม่รู้จัก  แต่ต่อมาผมก็พบว่ามันจะแทนตัวเองแบบนั้นเฉพาะเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น  ผมกลับชอบ  ชอบที่ได้เป็นคนพิเศษของมัน  คนพิเศษที่ไม่รู้ว่าได้เป็นตั้งแต่เมื่อไรและทำไม

มันถามว่าตัวมันเมื่อก่อนดีกับผมหรือเปล่า  ผมตอบได้ทันทีว่าดี  ดีมาก  เป็นคนที่ดีที่สุดตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน  จนถึงวันนั้นวันที่มันกำลังจะจากไป  มันก็ยังเลือก..จะกลับมา 

 

“ดีสิวะ ดีมากๆ  ไม่งั้นจะชอบได้ไง  เป็นไรไปอ่ะ”  ผมพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับมัน  เห็นความกังวล  ไม่มั่นใจฉายชัดในดวงตาคู่นั้น  ไนท์..มันเหมือนมีบุคลิกที่แตกแยก  เหมือนหินก้อนใหญ่ที่ดูแข็งแกร่งแต่ก็พร้อมจะโค่นลงง่ายๆ ถ้าสะกิดถูกจุด

“แล้วชอบคนไหนมากกว่า”

“...”  ผมได้แต่มองตามันอยู่อย่างนั้น  ไม่ได้ตอบ  เพราะตอบไม่ได้ มันกังวลอะไรผมก็รู้  แต่ไม่มีอะไรเลยที่ผมจะทำได้  บางทีมันดูเป็นเรื่องง่ายๆ นะครับ  แค่คนสองคนที่บอกว่ารักกัน  แล้วก็อยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน  กินด้วยกัน  แต่สำหรับพวกผม  ไม่ใช่เลย  ต่างคนต่างรู้ดีแก่ใจถึงความไม่มั่นคงในความสัมพันธ์  ผมไม่มั่นใจว่าถ้ามันจำได้แล้ว  อนาคตจะเป็นยังไง  มันไม่มั่นใจว่าผมจะรักมันเท่าที่เคยรักหรือเปล่า  เราต่างไม่มั่นใจในกันและกัน  ไม่มั่นใจในอนาคต  แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ  จะให้ผมบอกมันยังไงมันถึงจะเชื่อ  และจะให้มันทำยังไงผมถึงจะมั่นใจว่าเรื่องร้ายๆ จะไม่เกิดขึ้นอีก  ผมจะไม่ต้องเสียใจอีก

ก็เพราะไม่มีอะไรที่เราทำได้  ผมถึงเลิกคิดถึงอนาคตแต่ตักตวงความสุขในปัจจุบันให้เต็มที่  แต่สำหรับมัน...ผมคงต้องทำให้มันมั่นใจ

 

“หืม คนไหน”

“กูชอบไนท์  แล้วมึงก็อย่าถามว่าคนไหน  เพราะมึงก็เป็นมึง  มึงมีแค่คนเดียวในโลก  แค่..มึงกลับมาหากู  แค่มึงอยู่กับกู กูก็ดีใจแล้ว”

ดวงตาคู่นั้นจ้องมองผมด้วยอาการคล้ายประหลาดใจ  แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยินดี  มันยิ้มกว้างแล้วขยับมากอดผมไว้ทั้งตัว  ความอบอุ่นจากอ้อมแขน จากลำตัว จากท่อนขา ทุกส่วนของร่างกาย  ราวกับผมกำลังจมอยู่ในตัวมัน  จมอยู่ในความรู้สึกอันลึกซึ่ง

“ขอโทษ” มันกระซิบ

“เออ  ทีหลังก็อย่าคิดอะไรบ้าๆ อีกนะมึง” ผมกอดมันตอบ  ลูบหลังมันเบาๆ  ทั้งที่ดูแข็งแกร่งขนาดนี้  ดูมั่นใจในตัวเองขนาดนี้  แต่สำหรับคำว่า “รัก”  ดูเหมือนคนเรามักจะพยายามหาสิ่งค้ำประกัน ยืนยันให้แก่กันและกัน  คอยตรวจสอบสถานะและความรู้สึกของกันและกันอยู่เสมอ  ก็เพราะว่ารักมากนั่นเอง

 

“ไม่ใช่เรื่องนี้  ขอโทษที่เกือบจะตายน่ะ”

หมดเลยครับ  อารมณ์โรแมนติก  ไอ้ฟาย  ไอ้มหาบ้าปัญญาทะลุ  มึงเคยเห็นใครที่ไหนเขาขอโทษที่ตัวเองเกือบตายมั่งมั้ยวะ ดูมันสิครับ  กวนตีนคงเส้นคงวาไม่มีลดดีกรี  ไอ้เวรไนท์  ด้วยความที่เริ่มหมดอารมณ์จะทำซึ้งกับมัน  ผมก็เลยผละออกจากตัวมัน  เหตุผลหนึ่งก็เพราะเริ่มจะหายใจลำบากแล้วครับ

 

ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง  ยกนิ้วชี้หน้ามันอย่างหาญกล้า  ฮ่าๆ  ช่วงนี้ไอ้เวย์คุมครับ  เอาแต่ใจได้เต็มที่  สั่งได้เต็มคราบ  ฮ่าๆๆ

“อย่าทำอีกนะมึง  ถ้าจะตายต้องขออนุญาตกูก่อนเข้าใจมั้ย”  สั่งเสร็จก็นั่งรอคำว่า “ครับ” จากมันด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง  เก่งมั้ยล่ะครับ  จะตายก็ต้องขอก่อน  เพราะฉะนั้นมันจะไม่ตายถ้าผมไม่ยอม  มันจะไม่เป็นอะไรไปโดยที่ผมไม่รู้อีก 

“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง” มันพึมพำ

“มึง?”  ผมทวนคำด้วยความแปลกใจ  ไม่ใช่ไม่พอใจนะครับ  แค่แปลกใจแล้วก็รู้สึกคุ้นเคยจนต้องเลิกคิ้วถาม

“อะไร  เรียกมึงไม่ได้รึไง  ถ้าไม่ชอบ  งั้นเปลี่ยน  นายเรียกตัวเองว่าเวย์  เรียกผมว่าไนท์  ไม่เอามึงกูดีมั้ย”  ไอ้ไนท์มันยกข้อศอกเท้าที่ต้อคอเผยให้เห็นรูปร่างสมส่วน  เอวรูปตัววี  กับผ้าห่มที่เกือบจะไม่ปิดบังอะไรเลย   นี่มึงกำลังให้ท่ากูหรือเปล่าเนี่ย

“เรื่องดิ”

“เอ้าไรวะ  ขอแค่นี้ไม่ได้  ทีขอไม่ให้คนอื่นตายนี่ง่ายนัก”

 

“....”  ก็ผมไม่อยากให้มันตาย  แปลกเหรอครับ  ครั้งก่อนมันเกือบจะ..  โดยที่ผมไม่รู้อะไรเลย เกือบจะจากไปโดยที่ผมยังไม่มีโอกาสได้บอกรักมันด้วยซ้ำ  จากไปทั้งที่ยังทะเลาะกันอยู่เลย  มันคงไม่รู้ว่าตอนนั้นพวกผมรู้สึกยังไง  ร้องไห้ไปหนักแค่ไหน  ถ้าเสียมันสักคน  ผมจะอยู่ยังไง  พ่อมันจะอยู่ยังไง

“น้อยใจตายเลยว่ะ”

“มึงหยุดพูดเรื่องตายซักทีได้มั้ย  มึงเห็นกูตลกเหรอ  เห็นกูสนุกเหรอ  ฟาย  มึงมัน..แม่ง  ตายแล้วก็ไปสบาย  เชี่ย  ไม่นึกถึงคนข้างหลัง  สัญญากับกูจะไม่กินเหล้า  แล้วไง  เมาไม่พอเสือกขับรถ  มึงมันโง่หรือโคตรโง่วะ  เชี่ย”  ผมก้มหน้าด่ามัน  ไม่อยากมองมันครับ  มองแล้วอยากต่อยให้หนักๆ เลย  มันน่าโมโหชะมัด  คิดว่าชีวิตตัวเองเป็นอะไร  เป็นของตัวเองคนเดียวรึไง ก่อนจะทำอะไรถึงได้ไม่ต้องนึกถึงคนอื่น  ไม่ต้องกลัวว่าใครจะร้องไห้  ใครจะเจ็บปวดบ้าง  ยิ่งมันทำเป็นไม่ใส่ใจเท่าไรผมยิ่งโมโหมากเท่านั้น  โมโหจนน้ำไหลไม่หยุด  มันไม่รู้จะระบายออกมายังไง  ความรู้สึกที่ทั้งโมโหทั้งเสียใจจนห้ามตัวเองไม่ได้แบบนี้

ไอ้ไนท์มันสะดุ้งรีบลุกมากอดผมไว้แน่น  ผมปล่อยให้มันกอด  แต่ไม่กอดตอบมัน  ผมอยากให้มันรู้ว่าผมเสียใจแค่ไหน อยากให้รู้ว่าผมรู้สึกยังไง

“ถ้าเป็นกูที่ตาย มึงจะมีความสุขมั้ย  มึงจะชอบมั้ย  ฮึก” มันลนลานกอดผมแน่นขึ้น  ซุกหน้ากับซอกคอผม  ยิ่งคิดยิ่งอยากร้องไห้  ความรู้สึกตอนนั้นผมไม่มีทางลืมได้  มันได้กลายเป็นแผลลึก  ทำให้ผมกลายเป็นคนขี้กลัว  กลัวว่าจะเสียมันไปอีกครั้ง

“ขอโทษ  ขอโทษ  ขอโทษ” มันพร่ำขอโทษไม่หยุด   ผมรู้สึกว่าตัวมันสั่น  ตอนนั้นก็เหมือนกัน  เวลาที่ผมร้องไห้มันก็จะลนลานเข้ามากอดไว้  และก็จะสั่นแบบนี้  ร่างกายของมันเหมือนกำลังจะบอกผมว่ามันกำลังร้องไห้ไปกับผม เหมือนจะบอกว่ามันกำลังเจ็บปวดไปกับผม

“ฮึก  น่ารำคาญ  แม่ง”  มันสะดุ้งน้อยๆ  และยิ่งกอดผมแน่นขึ้น

“ขอโทษ  อย่ารำคาญเลยนะ”

“ไม่ ฮึก  กูรำคาญตัวเอง  เชี่ย  ไม่ได้เศร้าสักหน่อยจะร้องหาพระแสงของ้วงเรือยาวอะไรวะ  แม่งเอ๊ย  ไหลอยู่ได้  น่ารำคาญ”  ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองออกแรงๆ  อ่อนแอน่าเบื่อเป็นบ้า  พอเป็นเรื่องนี้ทีไร  ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอจนน่าโมโห  น่ารำคาญ  ขนาดตัวผมยังรู้สึกแบบนั้นแล้วมันล่ะ  จะรู้สึกยังไง  คงจะรำคาญผมด้วยใช่มั้ย

 “ไม่ร้องนะครับ  ไม่ร้องนะ” เสียงปลอบนุ่มๆ พร้อมกับลิ้นที่จูบซับน้ำตาให้เบาๆ ทำให้ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้น  อดนึกไม่ได้ว่าถ้าวันนั้นมันไม่ยอมตื่น  วันนี้ใครจะกอดผม  จะจูบผมอย่างนี้  วันนี้  ที่นี่  ผมจะเป็นยังไง  จะอยู่ยังไงถ้ามันไม่ยอมกลับมาจริงๆ

ไอ้ไนท์จับตัวผมโยกไปมากล่อมเหมือนกล่อมเด็ก  เออ  ก็จริง  ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโคตรบ้า  เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย  เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้  สภาพจิตใจเหมือนไม่อยู่กับร่องกับรอย  ทั้งที่ผมไม่ได้เป็นคนเพิ่งหายเจ็บอย่างมันเสียหน่อย

 

“นอนเนอะ  นอน”

“ไม่” 

“ไม่นอน แล้วจะทำอะไร”

“....”  นั่นสิครับ  อย่างที่มันว่าแหละไม่นอนแล้วจะทำอะไร นอกจากสภาพจิตใจแปรปรวนแล้ว  ผมว่าอารมณ์ผมก็คงจะเข้าขั้นผิดปกติด้วยแน่ๆ 

“หืม  ทำไรดีครับ”

“เล่นบาสมั้งมึง  ไอ้บ้า”  ว่าแล้วก็ทำใจกล้าเงยหน้าจูบคางมันก่อน   เอาเว้ยกู  ไม่วัยทองก็ไวรัสแดกล่ะวะ  เดี๋ยวโกรธ  เดี่ยวร้อง  เดี๋ยวอ้อน  โคตรบ้า  กูมันบ้า  แถมตอนนี้ยังใจกล้ารุกมันก่อนอีก  ไอ้เวย์มึงมันบ้าไปแล้ว  แต่ช่างมันเถอะครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร  ผมแค่อยากจะตักตวงความสุขไว้เท่าที่จะทำได้   อยากจะทำดีกับคนที่รักไว้ให้มากๆ  เพราะผมเคยเกือบสูญเสียโอกาสไปแล้วครั้งหนึ่ง  ผมถึงได้ตระหนักถึงความสำคัญของเวลา  เวลาที่ยังเหลืออยู่ด้วยกัน

 

“เวย์  อย่าอ้อนแบบนี้บ่อยๆ นะ”

“...” ทำไมวะ หรือมันน่ารำคาญ  หรือมันไม่ชอบ  หรือ...  หรือมันจะชอบให้ผมเล่นตัว  หรือมันจะชอบให้ผมทำตัวไร้เดียงสา

“อ้อนบ่อยๆ  จะไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลย  รู้มั้ย”

.

.

O.O!?

“ไอ้บ้า”  ไอ้เชี่ยไนท์  ไอ้  ไอ้  แม่ง..ปากดีนักนะมึง  เดี๋ยวกูจะอ้อนไม่ให้มึงไปไหนเลย

“หึ  ก็บ้ารัก  หลงจนโง่หัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย”  พูดจบมันฟุบหน้าลงมาที่หน้าอกผม  แล้วเอาหัวไถไปไถมาเหมือนเด็กๆ จนผมต้องหัวเราะคิกออกมา   เอ๊ะ! อย่าบอกนะครับว่านี่มันกำลังอ้อนกลับ?  โอ้ก็อด  ไม่ต้องรอถึง 2012  ต่อให้โลกแตกตอนนี้ไอ้เวย์ก็ตายตาหลับแล้วครับท่านผู้ชม

“ยิ้มไรน่ะ  ดีใจอ่ะดิมีคนหลง”  ไอ้ฟาย  มึงไม่ต้องล้อกูได้มั้ย  ไอ้บ้านี่

“บ่ะ..” กำลังจะด่าคำเดิม  แต่เกิดกลัวมุกบ้ารักของมันจะมาอีกรอบก็เลยเปลี่ยนครับ “เชี่ย  เงียบไปเลยมึง”

“กล่อมให้เอามะ” ข้อเสนอที่มาพร้อมกับมือที่ลูบผมเบาๆ ชวนให้ใจเต้น 

“...”  นี่มึงไปฝึกลูกอ้อนพวกนี้มาจากไหนวะ  บอกไว้ก่อนนะว่ากูไม่ใช่พวกแม่ยก  อ้อนนิดอ้อนหน่อยจะได้ประเคนพวงมาลัยติดแบงค์พันให้มึงน่ะ

 

“ไม่เอา?  งั้นนอน” 

“เฮ้ย  เอา”

“หืม  ว่าไงนะ  ไม่ได้ยิน” ไม่ได้ยินบ้านป้ามึงสิครับ  กูเห็นนะว่าหูมึงกะดิกรับคำพูดกูนะ  ยังมีหน้ามาปฏิเสธ  กูเห็นค้อน  ทั่ง โกลนของมึงสั่นอยู่ชัดๆ  อยากจะเถียงแต่สุดท้ายก็แพ้สายตามันครับ  ผมนี่เกิดมาเพื่อแพ้คนอย่างมันจริงๆ

“กล่อมเร็วๆ  ง่วง”

ไอ้ไนท์ยิ้มกว้าง  ยื่นหน้ามาจูบหน้าผากผมเหมือนอย่างที่มันชอบทำเวลาจะนอน  มันดึงหัวผมมาซบไหล่ตัวเอง  อีกมือลูบหลังผมเบาๆ เป็นจังหวะ  ก่อนที่มันจะเริ่มร้องเพลงที่นอกจากจะทำให้ผมหลับไม่ลงแล้ว   ยังยินดีไม่หลับเพราะมันอีกด้วย

 

“หากฉันจะรัก  รักใครสักคน
เรื่องของเหตุผล สำคัญน้อยกว่าจิตใจ
จะบอกว่ารักเพราะอยากจะรัก  ก็คงไม่มากเกินไป
ใครจะมองยังไง ฉันคิดว่าไม่สำคัญ
แค่รู้ว่ารัก รักเธอจนหมดใจ
ไม่รู้ตรงไหน ขอเพียงแต่ให้เป็นเธอ
ไม่มีตรงไหนที่ไม่รัก  รักเธอที่เธอเป็นเธอ
ไม่ได้พลั้งได้เผลอ  ฉันรักเธอเพียงผู้เดียว
 
 ไม่ขอให้เป็นเหมือนใคร เพราะมันไม่ใช่เธอ
แต่ขอให้เป็นอย่างเธอ ทั้งตัวและหัวใจ
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ จะดี  จะร้าย
ถึงแม้จะเป็นอย่างไร  ไม่เสียใจที่รักเธอ”
 

แค่นี้...ผมยังจะต้องการอะไรอีกครับ  ไม่ว่ามันจะจำได้หรือไม่  มันสำคัญยังไง  ขอแค่มันกอด  บอกรักผมอย่างที่มันทำอยู่ทุกวันนี้  ผมยังจะ..อ้อนวอนขอความสุขอื่นใดจากพระเจ้าได้อีก

 

………………………………..


ขอโทษด้วยนะคะ  งานนุ่นเยอะจริงๆ  ที่จริงตอนนี้แต่งเสร็จตั้งแต่ปีใหม่แล้ว  แต่เอาลงที่นี่ไม่ได้  กลับบ้าน  ใช้คอมน้องแล้วเข้าเมมตัวเองไม่ได้อ่ะ

ยังไงก็สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังด้วยนะคะ  ขอให้มีความสุข  สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้าค่ะ