บทที่ 2 วรเวร ซวยซ้ำซ้อน
“หึ” ไอ้ต้นแบบลูกชายผมมันหัวเราะหึในลำคออย่างน่าเตะที่สุด หน้าใสปิ๊งยิ่งกว่านางแบบโฆษณาผ้าอนามัยของมันกำลังแผ่รังสีอันตรายให้ใจผมร้อนๆ หนาวๆ คิ้วเข้มๆ ชักกระตุกคล้ายคนเป็นลมบ้าหมูเสียจนผมไม่กล้าเอ่ยปากด่าสวนอย่างที่ใจคิด แน่ล่ะสิครับ ใครจะไปรู้ไม่แน่ว่าไอ้โรคชักกระตุกนี่มันอาจติดต่อกันผ่านสายตาก็เป็นได้
“ว่าไง ไหนว่าอยู่อักษร” ...แล้วมึงเห็นกูอยู่ที่ไหนล่ะ กูดังแล้ว มึงเข้าใจไหม กูดังแล้ว กูดัง กูเกิดที่นี่ ก็ต้องอยู่นี่ดิวะ จะไปอยู่อักษรให้อาร์ทเมน (Arts Men) ข่มเพื่อ? ถามอยู่นั่น ย้ำคิดย้ำทำจริง มึงเป็นออรึไง ไม่ใช่ออทิสติกนะครับ แต่เป็นออโต้โง่บรม โง่ง่ายๆ เพียงกดสวิตช์ เหอะๆ
“เอ่อ..ความจำดีนะนาย ฮ่าๆ” แต่แน่นอนครับ สำหรับที่คนเป็นออเช่นกันอย่างผม (ออโต้เนียนบรม) มันก็ต้องมีกรณีลื่นไหลเกิดขึ้นเพราะสัญชาตญาณที่ติดตัวมนุษย์มาตั้งแต่กำเนิดก็คือสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดครับ
ผมเกาหัว ส่งยิ้มที่พยายามจะจริงใจและดูบริสุทธิ์ผุดผ่องที่สุดในชีวิตให้มัน เอียงหน้าเป็นมุมสี่สิบห้าองศาเพราะเหงื่อเย็นๆ มันกำลังจะไหลเข้าตา มือทั้งสองประกบกันในท่าอ้อนวอนพระเจ้า (หรืออาจจะเป็นอ้อนตีนในแง่ที่คนมองตาไม่ถึงพอ) โดยอัติโนมัติ ไอ้พระเจ้าเหากระโดดคนที่ว่ามันยังเหล่มองผมไม่เลิก ตาเริ่มวาว ริมฝีปากกระตุกเหมือนพยายามสะกดกลั้นอะไรสักอย่าง นี่ถ้าไม่ติดว่าตัวมันโต ผมเอาตัวเข้าแลกกับมันแล้วนะครับเนี่ย
“คือ..แบบว่า เมื่อกี้มันสมองเบลอกระทันหัน เครื่องช็อตแบบลืมหยอดน้ำมันอ่ะ เลยหลง จำคณะผิด ฮ่าๆ ไม่ได้ตั้งใจจะหนีหนี้เลยนะเนี่ย” ว่าแล้วก็หัวเราะแห้งๆ ส่งไปสำทับอีกที แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลครับ ชิ อย่างว่าแหละครับคนมันใจแคบ ขอโทษ (แก้ตัว) ยังไงก็ไม่ยอมเข้าใจ
“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอวะ ไอ้ไนท์” อยู่ๆ ไอ้คนแจ้งเกิดให้ผมมันก็ถามทะลุกลางปล้องแบบไม่รอให้ผมลดมือท่าอ้อนตีนลง ไอ้ตาวาวมันหันมาสบตาไอ้นุ ก่อนจะไล่มองผมตั้งแต่ตีนจรดตัว สุดท้ายมาหยุดที่มือที่ประสานกันแน่นอยู่กลางอกของผม
“ยัง แต่คิดว่ากำลังจะรู้จัก” มันตอบ แล้วฉีกยิ้มที่เล่นเอาผมเสียวสันหลังวาบ งานไม่เข้างานนี้ จะไปเข้าไหนวะกู
“ฮ่าๆ สนใจแล้วล่ะสิมึง” ไอ้นุมันเอามือกุมท้องหัวเราะแบบชักดิ้นชักงอได้โอเวอร์น่าถีบที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตายนะ ผมจะช่วยสงเคราะห์กระโดดถีบมันรู้แล้วรู้รอดไป
“เฮ้ย! ไอ้พวกข้างหลัง มีไรตลกนักหนาวะ มาเล่าให้พี่ๆ ฟังบ้างดิ”
= =;;
...ก็บอกแล้ว ตามฉบับนิยายทั่วไป งานเข้าไม่ได้หยุดจริงๆ...
แต่คราวนี้ มีคนอยากดังได้แจ้งเกิดกันอีกหลายคนแน่นอนครับ
“ว่าไงมึง กูบอกแล้วว่ามึงจะได้เกิดเป็นเพื่อนกูแน่” ผมหันไปเอาเข่ากระแทกขาไอ้คนที่ยังนั่งค้างท่าเดิม ท่าไหนน่ะเหรอครับ ก็ท่าของคนที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังจะตายไง ไอ้นุเด้งกลับมานั่งหลังตรงโดยอัติโนมัติ เสียงหัวเราะก็ค่อยๆ ลดระดับลงก่อนจะกลืนหายไปในท้อง ให้ผมเดา มันคงคิดว่าค่อยลงเฟดเสียงลงแบบหรี่เพลงคงจะทำให้มันดูเนียนมากขึ้น = =;; เหอะ ปัญญาอ่อนชิบ
“อ้าว ว่าไง คุยเรื่องไรกัน ออกมาข้างหน้านี่ เร็วๆ อย่าให้พี่ต้องนับถึงหนึ่ง” พี่ครับ ถ้าขี้เกียจนับ หรือถ้ามีปัญหากับตัวเลขขนาดนั้นก็อย่าลำบากเลยครับ ผมล่ะกลัวพี่จะขาดใจตายจะก่อนเลขสองมันจะโผล่ออกมา
“เวย์ ไหนๆ มึงก็ดังแล้ว มึงออกไปรับหน้าแทนหน่อยดิ กูมันคนธรรมดาไม่ชินกับการเป็นข่าวว่ะ” อ้าว ไอ้นี่นี่ โผล่หางมาแล้วเหรอมึง นี่ตอนนี้ล่ะเรียกกูว่าเวย์ซะเสียงอ่อนเสียงหวาน เหอะ มึงลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าเรามันคนบ้านเดียวกัน
“นุ ก็ไหนนายบอกว่าอยากเกิดบ้างก็เลยลงไปนอนดิ้นๆ กับพื้นไง เนี่ยพี่เขาเรียกแล้ว ออกไปสิวะ” ผมยืดอกพูดด้วยเสียงอันดังที่รับรองว่าถ้าไม่หูตึง ต้องได้ยินกับครบถ้วนกระบวนคำ แล้วตีหน้าซื่อตาใสเหมือนคนประสงค์ดีสุดชีวิต แน่นอนครับว่ามุมปากยังอดจะฉีกยิ้มน้อยๆ ให้มันไม่ได้
ไอ้นุถลึงตามองผมอย่างหมั่นเขี้ยว แต่ชาติชายอย่างไอ้เวย์หรือจะมีกลัว ยกมือขึ้นตบบ่ามันป้าบอย่างให้กำลังใจ เอาเลยมึง หึหึ เอาให้เต็มที่ ฮ่าๆๆ จัดไปอย่าให้เสีย
“อ้าว นั่งเงียบอยู่ทำไมครับ ออกไปหาพี่เขาสิครับ หึหึ” ผมพูดเพราะแต่ยิ้มชั่วร้าย
“อ้อเหรอ เออ ไปก็ได้ครับ แต่งานนี้ไหนเลยผมจะยอมตายคนเดียว มันต้อง..ตายหมู่” พูดจบรอยยิ้มที่ชั่วร้ายไม่แพ้กันก็ปรากฏขึ้น คิ้วขวาผมไม่ทันได้กระดิกเตือนภัย มันก็จัดการลากผมขึ้นมาทั้งตัว แล้วเอาแขนกอดเอวผมไว้แน่น ฉีกยิ้มหวานให้ส้นเท้าผมอยากกระตุก
“ปล่อยกู” ผมฉีกยิ้ม กระซิบผ่านรอยฟัน
“อย่าฝัน” มันตอบมาด้วยวิธีแบบเดียวกัน นั่นคือลอดไรฟัน
“นุครับ ปล่อยกู”
“ไม่มีวัน” ...ชัดถ้อยชัดคำ...
“กูไม่อยากไปเกิดกับมึงอีกรอบ ปล่อยกู กูไม่ใช่คนเริ่มนะเว้ย” ว่าแล้วก็ต้องตวัดสายตามองไอ้หัวดำข้างล่างที่มันยังนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ผมสบตาไอ้นุ แล้วบุกใบ้ว่าเพื่อนมันนั่นแหละเป็นตัวการ แล้วยังมีหน้ามานั่งเฉย ปล่อยให้คนอื่นเขารับกรรมแทน คนรักความยุติธรรมอย่างผมทนไม่ได้ครับ ไอ้นุขมวดคิ้วมองเพื่อนมันที่ยังนั่งหลังตรงแน่วแบบไม่สกทะสะท้านหรือยี่หระใดๆ ทั้งสิ้น สักพักมันก็คลี่ยิ้มชวนขนลุกออกมา ลางสังหรณ์ผมมันบอกว่า...ท่าจะไม่สนุกซะแล้ว
“งั้น..ไอ้ไนท์ มึงไปเกิดกันด้วยกัน”
...กลัวแต่ว่าก่อนจะได้เกิด มึงจะลากพวกกูลงนรกไปชดใช้กรรมก่อนน่ะสิ...
ไอ้นุใช้อีกมือดึงต้นแขนไอ้ไนท์ขึ้นมา แต่ร่างสูงใหญ่นั้นไม่มีทีท่าว่าจะขยับ ไอ้นุพยายามอีกอย่างน้อยสองครั้ง ไอ้คนชื่อไนท์ก็ยังนั่งนิ่งราวกับมีรากแก้วงอกยึดก้นไว้กับพื้น ผมก็อยากจะช่วยมันอยู่หรอกแต่เกรงว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว เพราะเท่าที่ผ่านมายังไม่ถึงครึ่งวันนี้ ผมก็ดูจะสร้างเรื่องกับมันไว้ไม่ใช่น้อยแล้ว
แต่ดูท่าท่านยมคงจะเริ่มรำคาญครับ ท่านก็เลยยื่นกระบอง (ปากาอะไรสักอย่าง) ชี้มาทางพวกผมแล้วออกคำสั่ง
“ทั้งสามคน ออกมา ...ให้ไว ย้ำ ให้ไว!!”
ผมหันไปสบตาไอ้นุเชิงตำหนิ แล้วเหลือบลงไปมองไอ้คนข้างล่างที่ดึงมือไอ้นุออกจากต้นแขนมันแล้วลุกขึ้นอย่างว่าง่ายผิดปกติ มันยืนขึ้นเต็มความสูง หันมามองหน้าผมแล้ว...ยิ้ม!!
กูขอร้องได้ไหม มึงอย่ายิ้มให้กู ถ้ามึงจะยิ้มแบบนี้ มึงไม่ต้องเสือกยิ้ม T^T แม่ครับ ถ้าผมเป็นอะไรอย่าลืมเซ่นไข้พะโล้ส่งมาให้ผมกินทุกวันนะครับ อ้ะ อาทิตย์ละครั้งก็แล้วกันเดี๋ยวมันจะเอียนเสียก่อน
หมับ!!
รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่ข้อมือ ผมล่ะไม่อยากจะนึก แบะปากมองหน้ามันสลับกับมือที่ยื่นมาจับแขนผมอย่างถือวิสาสะ มันยิ้มอีกแล้ว ยิ้มทำเอี้ยไรไอ้บ้า ยิ่งมึงยิ้ม กูยิ่งอยากร้องไห้ให้ควายงง มึงรู้ไหม
ผมถูกมันลากมาถึงด้านหน้า มีไอ้นุเดินตามมาติดๆ เหลือบมองท่านยมเห็นเขาจ้องมือผมที่ถูกจับไว้แน่น หน้าไอ้เวย์ก็ร้อนขึ้นมาทันตาเห็น กระชากแขนออกจากมันเท่าไรก็ไม่เป็นผล มึงนะมึงนอกรากจากแก้วที่ก้น ยังมีรากฝอยอยู่ตามตัวด้วยรึไงวะ
“อ้าว ตกลงคุยอะไรกันเสียงดัง ว่าไงไนท์” พี่ยม (เอาชื่อนี้ไปก่อนแล้วกันนะพี่) ถามไอ้ไนท์อย่างคุ้นเคยราวกับรู้จักกันมาก่อน ไอ้คนข้างตัวมันหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนตอบว่า
“ไอ้เตี้ยคนนี้ มันบอกว่าอยากย้ายไปอยู่อักษร”
O.O!!
กูพูดอย่างนั้นเหรอวะ? กูพูดเรอะ ไอ้สัตว์ กูพูดเรอะ!!
“เฮ้ย ผมป่าวนะพี่ ไอ้โย่งมึงมั่วแล้ว” ผมมองมันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ มีอย่างที่ไหน นึกอยากให้ใครตายก็โยนระเบิดมาให้ง่ายๆ ไอ้บ้า กูรับก็โง่เต็มกลืนแล้ว
“หึ ตัวเองบอกอย่างนั้นแท้ๆ” ยัง มึงยังมีหน้ามายิ้มเยาะ ไอ้เอี้ยเอ๊ย เดี๋ยวมึงจะยิ้มไม่ออก
“บ้า ที่บ้านไม้เคะหูหมดรึไงวะ ฟังให้มันถูกๆ หน่อยดิ กูบอกว่า..เอ่อ..โคตรรักคณะต่างหาก เหอะๆ ใช่ไหมไอ้นุ” ผมสะกิดไอ้นุ จ้องตามันอย่างคาดคั้น ...ออออกับกูซะ...
“ห้ะ! ไม่รู้เว้ย กูไม่เกี่ยว กูนั่งขำของกูคนเดียว” พูดจบมันก็หันหน้าหนีเหมือนคนไม่อยากเสวนา ยกมือเกาหัวแกรกไม่กลัวรังแคร่วง มึงนะมึงทำกับกูได้
“เพื่อนเวร” ผมสถบด่ามัน เขาว่าคนเรามีเนื้อคู่ทั้งคู่บุญ คู่สร้างคู่สม และกูเวรคู่กรรม ไม่ยักรู้นะครับว่าแม้แต่เพื่อนก็ยังมีแยกประเภท แถมผมยังซวยได้เจอแต่พวกคู่เวรเสียด้วยสิ
“อ้าว สรุปยังไง ทำไมมึงไม่เตี้ยมกันให้ดีก่อนวะ ดูนี่ กัญ เจมส์พวกมึงมานี่ แสดงให้น้องมันดูหน่อย” ผมล่ะงงกับไอ้รุ่นพี่คณะนี้จริงๆ แทนที่จะว่าพวกผมคุยกันเสียงดัง ดันตำหนิที่ไม่เตี้ยมกันใหดีก่อน จะโกหกทั้งทียังทำไม่เนียน พี่เลยทนดูไม่ได้ว่างั้นเหอะ นี่ผมยังย้ายคณะทันไหมครับเนี่ย
พี่ผู้ชายสองคนลุกมาจากม้านั่งด้านข้าง ตัวสูงคนหนึ่ง เกือบสูงคนหนึ่ง คนตัวสูงหน้าตาธรรมดาครับ เอาเป็นว่าหาได้ทั่วไปตามท้องถนน พบมากแถวสวนลุม ส่วนคนที่เตี้ยกว่าหน้าตาดีทีเดียวครับ ผิวสีน้ำผึ้ง คิ้วเข้ม ระหว่างชื่อเจมส์กับกัญ แกเหมาะจะชื่อกัญมากกว่า ส่วนอีกคนก็ไม่เหมาะจะชื่อเจมส์ หาชื่อใหม่ดีกว่าครับ ชื่อวายก็น่าจะเข้าท่าดี ‘วอดวาย’ เหมาะจะคบหาเป็นพี่เป็นน้องครับ รวมกันก็เป็น...เวย์วอดวาย = =;;
“เมื่อกี้พวกมึงคุยไรกันวะ”
“ลมฟ้าอากาศครับพี่” คนตัวเตี้ยตอบ
“ผมบอกมันว่าวันนี้อากาศดี แดดกำลังดี ลมกำลังดี” ...นี่คือเรื่องที่พวกผมควรเอามาพูดว่างั้นเหอะ แดดจัดสมควรตากผ้า แดดดีสมควรออกไปเที่ยว ไม่เคยดูโฆษณาหรือไงพี่ พยากรณ์อากาศเชื่อใจได้ที่ไหน
“แต่ผมไม่เชื่อ ผมเลยบอกมันว่ามึงเชื่อมั้ยอีกเดี๋ยวฝนจะตก” ไอ้คนตัวเตี้ยกว่า ( คือที่จริงแกก็ไม่ได้เตี้ยหรอกครับ แต่เตี้ยกว่าอีกคนนิดหน่อยเท่านั้น) พูดแล้วฉีกยิ้มเป็นนัย
“ทำไมวะ?” ตัวโตขมวดคิ้วถาม แต่ผมเห็นแกกลั้นยิ้ม เหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“ฟ้ากำลังจะผ่าอ่ะดิ”
“ตรงไหนวะ”
“ตรงนั้น” ว่าแล้วไอ้พี่คนเตี้ยก็ชี้มายังมือที่ถูกจับกุมไว้แน่นของผม เท่านั้นแหละครับ เสียงหัวเราะดังสนั่นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นแทบจะในทันที คราวนี้ไอ้เวย์ไม่รอช้ารวบรวมแรงทั้งหมดกระชากมือออกได้สำเร็จ แต่ผมจะทำไปเพื่ออะไรในเมื่อมันไม่ทันแล้ว โธ่เว้ย! ยังไม่ถึงชั่วโมง กูเกิดแล้วเกิดอีกจนจะกลายเป็นแมวเก้าชีวิตอยู่แล้วเนี่ย
“ชัดไหม” ไอ้พี่ยม(บาล) มันหันมาถาม
“ชัดครับ” แจ่มเลยพี่ ไม่ต้องมีต่อยกสองสามสี่นะ ผมยอมแล้วจริงๆ พี่แม่งเก่งจริง เทพจริง เมพจริง สาดเอ๊ย อยากผ่าก็ผ่ามาเลย ตายไม่กลัว กลัวแต่อายเนี่ยล่ะเว้ย
พี่สามคนยิ้มให้กันอย่างพอใจ ก่อนคนอื่นๆ จะเริ่มหัวเราะออกมาอีกรอบ นี่ถ้าไม่เห็นว่าต้องอยู่อีกสี่ปีนะ ผมจะอาละวาดแม่ง
“ดี หลังจากให้ความรู้” ..เออ ช่วยได้มาก ผมรู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยพี่ อย่างน้อยๆ ก็รู้ว่าเวลาหมดมุก ควรเอาเรื่องลมฟ้ามาอากาศมาเล่น แล้วก็หาโอกาสทำฟ้าผ่าใส่หัวใครสักคน... “ก็ถึงตอนสั่งสอน” เท่านี้ยังไม่สะใจอีกใช่ไหมพี่ กระทืบเลยไหม กระทืบกันเลยดีกว่า เอาให้ผมไม่ต้องไปผุดไปเกิดที่ไหนอีกเลย ให้มันตายอยู่ที่นี่แหละ แต่ขอร้องเถอะ ตายทั้งทีเอาให้คุ้มนะพี่ ประหยัดงบประมาณชาติ ตายเดี่ยวๆ ไม่เอา เอาตายหมู่แล้วกัน
หลังจากผมตัดสินใจเลือกวิธีการตายเสร็จเรียบร้อย ท่านยมก็ออกคำสั่งที่ดูเหมือนยังพอมีความเมตตาอยู่บ้าง
“ครั้งแรก พี่จะเอาเบาๆ ก็แล้วกัน ค่อยๆ ทำ ไว้เริ่มชิน แล้วค่อยเล่นหนักๆ” ไอ้พี่ยมหน้าโหด ช่วยพูดให้มันกระจ่างหน่อยได้ไหมวะครับว่านี่คือการลงโทษรุ่นน้อง ไม่ใช่จับพวกผมทำเมีย ฮ่วย! มีหน้ามาห่วงครั้งแรกครั้งหลัง สุดท้ายยังไงผมก็ต้องโดนพี่ทำอยู่ดีใช่ไหมล่ะ งั้นก็รีบทำๆ ให้มันเสร็จไปเลยสิ (ใครคิดอะไรออกทะเล เรือโผล่มาพอดี อาศัยกลับเข้าฝั่งด่วนครับ ย้ำอีกครั้งนะครับ ผมกำลังจะถูกลงโทษต่อหน้าเพื่อนๆ ไม่ใช่บนเตียง = =;; ชัดเจนนะครับ)
“กล้วยส้มสักสามรอบก็แล้วกัน” ..แม้กระทั่งเลือกเพลง มึงยังจะไม่ไกลจากเตียงเท่าไรเลยนะพี่.. ผมไม่แน่ใจว่าความคิดในสมองมันไหลออกทางหน้าด้วยหรือเปล่า ไอ้พี่ยมมันถึงได้ถามว่า “ทำไม ไม่พอใจ งั้นเปลี่ยนเป็น...”
“เปล่าครับพี่ พอใจโคตรๆ ผมชอบผลไม้” ไอ้เวย์ก็รีบสวนกลับพลางยิ้มประจบทันที รู้เลยครับว่ามันเริ่มนึกเสียใจที่ตัวเองสั่งเพลงอนุบาลๆ อย่างนี้เลย ขืนปล่อยให้มันเปลี่ยน ทุเรียนไม่ยกโขยงมาทั้งสวนก็บ้าแล้ว
“ดี แต่คนยังขาดไปคนนึง ไปหาเพื่อนมาดิ๊”
...สั่งจริงสั่งจังนะพี่ ชาติที่แล้วขายอาหารตามสั่งรึไงวะ...
ผมทำท่าจะเดินออกไปหาเพื่อนมาร่วมชะตากรรม แต่ไอ้คนชื่อไนท์มันดันไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังหันไปสั่งเพื่อนมันเสียงดังฟังชัด ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น
“นุ มึงหาเอาใหม่ กูขี้เกียจ” ฟังคำพูดมันครับ โคตรน่าคบ ไอ้ฟายอย่างนี้จะมีใครใจดียอมช่วยไหมเนี่ย
“ไม่ๆ กูขยัน เดี๋ยวกูจัดการเอง” ที่จริงก็ไม่ได้ขยันอะไรหรอกครับ แต่ใครจะโง่ยอมคู่กับมัน นรกอยู่ใกล้ ผมเดินไปหาสวรรค์เอาดาบหน้าดีกว่า
“เฉยเหอะ”
ดุผมเสร็จ ก็ส่งสายตาให้ไอ้นุที่ตอนนี้กลายเป็นหมาเชื่องๆ ยิ้มแป้นเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่พากันก้มหน้าก้มตาหลบเป็นแถว ไอ้นี่ก็ไม่เสียเวลาคิดเลยครับ มันคว้าแขนเพื่อนแถวหน้าสุดมาคนหนึ่ง แล้วพูดง่ายๆ ว่า “นาย ช่วยหน่อย” ...นี่คือการขอร้องของมึงว่างั้นเหอะ...
เหยื่อ..เงยหน้ามองมันอย่างคาดโทษ ผมเห็นแล้วอยากจะขำ เหยื่อคนที่ว่านับวาหน้าตาใช้ได้เลยครับ เตี้ยกว่าไอ้นุนิดหน่อย น่าจะประมาณร้อยเจ็ดสิบห้า ผิวขาว รูปร่างสมส่วน ที่สำคัญตามันสวยมากครับ มันยอมยืนข้างๆ แต่ไม่พูดอะไร บรรยากาศรอบตัวดูเย็นชาแปลกๆ ไอ้นุดูท่ามึงจะเจอของจริงเข้าให้แล้วว่ะ
“เอ้า กลองพร้อม นักร้องพร้อม นักเต้นพร้อม สามสี่...ส้มส้มส้ม แอปเปิ้ล มะละกอ กล้วยส้ม ส้มส้มส้ม แอปเปิ้ล มะละกอ กล้วยส้ม ส้มส้มส้ม แอปเปิ้ล มะละกอ กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม ......................... กล้วยส้ม”
ผมจำไม่ได้ว่าโดนกล้วยส้มไปกี่ครั้ง แต่มั่นใจว่าจะไม้กินผลไม้ทั้งสองอย่างนี้ไปอีกหลายเดือน แม่ง เด้งไปเด้งมาไม่เท่าไรหรอกครับ ถ้าไอ้คนที่เด้งอยู่ด้วยไม่ใช่ไอ้บ้านี่ เด้งไปยิ้มไป ไอ้สัตว์เอ๊ย ขำเอี้ยไรนักวะ
“ซิป” ..พอเพลงหยุดมันก็กระซิบข้างหูผม.. “รูดลง”
.
.
.
ซิปรูดลง มึงก็รูดขึ้นสิไอ้ง่ะ.. เฮ้ยยย ซิปกู
ผมแทบจะตะโกนออกไปให้ได้อาย ดีที่ยั้งไว้ทัน รีบหอบเอาใบหน้าร้อนๆ กับไอ้ซิปไม่รักดีของตัวเองหลบหลังมันแล้วรูดขึ้นด้วยความเร็วแสง ไอ้ยินเสียงมันหัวเราะหึๆ อย่างน่าถีบ ไอ้ฟาย รู้แล้วก็ไม่รีบบอก มัวแต่มองอยู่ได้ อ๊ากกกก กูอยากตาย
ผมจ้องหน้ามันส่งกระแสความแค้นผ่านทางสายตา แล้วก็เตรียมจะหลบไปนั่งที่ให้พ้นจากสายตาประชาชีที่ดูจะสงสัยเหลือเกินว่าผมหลบไปทำอะไรของหลังมัน จะให้บอกยังไงครับว่าหลบไปรูดซิป = =;;
“เดี๋ยว จะรีบไปไหน”
พี่ครับ..ยังไม่สะใจอีกเหรอ? ถ้ายังไม่พอ ผมพูดตามตรงนะ จากใจเลย กระทืบผมเถอะครับพี่ กี่ตีนไม่ว่า ขอแค่ตายไปเลยเป็นพอ ไม่ต้องยั้งไว้แค่เดี้ยงนะพี่
“มาแนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักไว้หน่อย หน่วยก้านดีทุกคน เผื่อว่ากีฬาเฟรชชี่ปีนี้จะได้หาหลีดกันง่ายๆ จริงไหมหมวย” ไอ้พี่ยมยิ้มให้กับสวยผมยาวรูปร่างน่าชมคนหนึ่ง เธอยกมือจับแว่นดำแล้วพยักหน้ารับ สวยครับ สวยมาก มาดนางพญาอย่างไงอย่างนั้น และก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ...ถ้าเธอไม่ได้ใส่ชุดนิสิตชาย (รัดรูป) นี่ถ้าไม่มีเครื่องแบบกำกับไว้ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็หนีไม่รอดชัวร์
“เอ้า บอกชื่อจริง ชื่อเล่น ของที่ชอบที่เกลียด อ้อ ส่วนพ่อแม่ญาติไม่ต้องนะ ยาวไป อ้อ เบอร์โทรก็ไม่ต้องนะ เดี๋ยวอยากได้แล้วจะไปขอเอง” ดูมันครับ กวนได้กวนดี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่บ้านงานหลักคืออะไร ถนอมอาหารแน่นอน
ด้วยความที่เห็นว่าตัวเองอยู่คนแรก ผมก็เลยก็ถอนหายใจ เริ่มแนะนำตัวแบบปกติที่สุด
“สวัสดีครับ ผมชื่อ...”
“เดี๋ยว! น้องคนดี เอาไว้ทีหลังสุด ยังไม่อยากฟัง เอ้า น้องคนต่อมาก่อน”
ผมอ้าปากค้างมองพี่แกอย่างไม่อยากเชื่อสายตา อะไรของแกวะ นึกไม่อยากฟังก็ข้ามกูไปซะอย่างนั้น อะไรของมึงเนี่ย ไอ้บ้าอาจเอ๊ย
“ผมชื่อนายพัธสุ ชื่อเล่น นุ สิ่งที่ชอบ ผู้หญิงสวย สิ่งที่ไม่ชอบ ผู้หญิงขี้หึง เบอร์โทร 087 – xxxx บอกเลยแล้วกัน รู้ว่าเดี๋ยวต้องมีคนขอ จะได้ไม่ต้องลำบากกันทั้งสองฝ่าย” มันพูดจบเสียงโห่ก็ดังขึ้นทันที ไหนมึงบอกไม่อยากเกิดวะ นี่ขนาดมึงไม่อยากนะ กระทั่งเบอร์โทรมึงยังบอกแล้วเลย ยังไม่ทันได้ด่ามันก็ได้ยินเสียงดังโอ๊ยขึ้นมาเสียงก่อน ไอ้นุกระโดดจับเท้าแหยงๆ สีหน้าแหยเก ส่วนไอ้คนข้างๆ ขมวดคิ้วไม่พอใจ ผมได้ยินมันพูดเบาๆ ทำนองว่า.. ไอ้สัตว์ เบอร์กู
สรุปไอ้นุมันเอาเบอร์ไอ้ไนท์ประกาศออกไมค์ ขายเพื่อนเพื่อความดังไปเรียบร้อยแล้วครับ
“นุชื่อมั้ย 087 – xxxx ได้ เดี๋ยวพี่จัดการประกาศให้เอง”
“พี่ต้า นั่นเบอร์ผม” ไนท์หันไปแย้ง ที่แท้พี่ยมแกชื่อต้าครับ
“อ้าว เพื่อนมึงบอกเองว่าเบอร์มัน กูไม่เกี่ยว” พอพี่แกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แถมไอ้นุก็ดันรู้แกวหนีไปซะก่อน ไอ้ไนท์มันก็เลยไม่รู้จะทำยังไงนอกจากแนะนำตัวเองไปลวกๆ
“ชื่อนิรวัชช์ ไนท์ สิ่งที่เกลียด..” มันไม่พูดแต่ปรายตามองทางไอ้นุ แล้วมาหยุดที่พี่ต้า ก่อนพูดต่อว่า “ไม่มี”...นี่ขนาดไม่มีนะเนี่ยมึง ถ้าฆ่าคนทางสายตาได้ สองคนนั้นคงพรุนไปแล้ว “สิ่งที่ชอบ...” คราวนี้มันทำท่านึก สักพักก็ยิ้มออกมา แล้วหันมามองหน้าผม “เด็กอักษร”
วิ้วววว
คนเป่าปากกันตรึมครับ ขึ้นชื่อว่าสาวอักษรก็ย่อมเนื้อหอมเป็นธรรมดาอยู่แล้ว (ไม่จริงค่ะ ไม่จริง มันเป็นแค่ทฤษฎี) นี่เล่นประกาศออกมาแบบนี้ คนก็ต้องโห่กันเป็นธรรมดาครับ
“ฮ่าๆ ไม่เบาๆ ไว้พามาแนะนำมั่งนะเว้ย” ไอ้พี่ต้านี่ก็แปลก ที่กับคนอื่นทำโหด ทีกับไอ้โย่งนี่ ทำสนิทสนม ฮ่วย ไอ้พี่ลำเอียง ไอ้ไนท์ยิ้ม ไม่ตอบ แล้วมันก็มองหน้าผมอีก ทำไมวะ อะไรกับหน้ากูนักหนาเนี่ย บอกไว้ก่อนนะเว้ยว่าหน้ากูไม่มีซิป รูดลงไม่ได้
“เอ้า ตาน้องแล้ว” พี่ต้าตกบ่าเหยื่อของไอ้นุ ที่จนบัดนี้ก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามองใคร สงสันพื้นที่นี่สวยจัดครับถึงขึ้นถอนสายตาไม่ได้
“ชื่ออนุทิน ชื่อเล่นแชมป์ครับ ไม่ชอบคนเยอะๆ ชอบคนน้อยๆ” พูดจบมันก็ทรุดนั่งลงในแถวเดิมทันที แถมยังก้มหน้าก้มตา ตั้งท่าจะไม่ยอมตอบคำถามใดๆ อีก ขนาดพี่ต้าแกยังอึ้ง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่อยากยุ่งด้วยมากนัก ให้ผมเดานะ หมอนี่ไม่ใช่คนยอมคน ขี้หงอเหมือนท่าทางที่แสดงออกมาแน่นอน แต่ต้องดื้อเงียบ แล้วก็หัวรั้นไม่เบาทีเดียว ตัดสินใจแล้วล่ะครับ คนนี้แหละ เพื่อนเบอร์สองของผม เอาไว้ค่อยไปตีสนิททีหลังก็แล้วกัน
“อ้าว น้องคนดี ถึงตาน้องแล้วครับ ทำไมไม่พูดสักที”
...ก็ตอนผมจะพูด ทำไมไม่เสือกฟังล่ะครับพี่...
แล้วอยู่ๆ ผมก็เกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา ตั้งใจว่าจะไม่กวนแล้วนะ แต่มันก็อดไม่ได้ นึกย้อนเรื่องราวที่ตัวเองเจอมาตลอดครึ่งวันนี้ก็สรุปได้คำเดียวครับว่า..ซวย
“ครับ พูดก็พูด ผม..เพิ่งเปลี่ยนชื่อเมื่อกี้จากคนดี ศรีเมือง เป็นนาย
วรเวร ซวยซ้ำซ้อน ชื่อเล่นเวย์ เบอร์โทร..ใครถามไม่ให้ พอใจจะบอกเอง ของที่ชอบ.. ไข่พะโล้ สิ่งที่เกลียด คนบ้าอำนาจ (ผมเหลือบมองพี่ต้าแล้วยักคิ้วให้ กวนได้ใจเลยกู) ผลไม้โดยเฉพาะกล้วยกับส้ม (คราวนี้มองไอ้คนข้างตัว) และ...การเต้น (สุดท้ายมองพี่หมวยที่ยืนขึ้นทันทีที่ผมเริ่มแนะนำตัว)” พูดจบก็โค้งรับเสียงตบมือและเสียงหัวเราะราวกับรู้ล่วงหน้า เอ้า ทำซะเป็นธรรมชาติเลยกู
“หึ รู้ไหมคนเราเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น วรเวร”
พี่ต้าแกพูดแค่นั้นแล้วก็ปล่อยให้ผมกลับไปนั่งที่
...มันเป็นความเงียบสงบครับ สงบก่อนที่พายุกำลังจะมา...
...............................................
ขอโทษที่หายตัวไปเดือนกว่าๆ นะคะ และก็จะบอกว่าช่วงนี้คงช้าและอืดอย่างนี้เรื่อยๆ เพราะงานนุ่นเยอะมาก ถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยค่ะ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณที่ติดตามเสมอนะคะ ขอบคุณที่แวะเวียนเข้ามาเยี่ยมค่ะ อ้อ..แล้วก็ภาคแรกที่นุ่นพิมพ์ไปว่าเดินคุยกันแล้วก็สนิทกันตามประสาผู้ชาย เดี๋ยวนุ่นไปแก้ค่ะ ม่งั้นมันคงขัดกันพิลึก นุ่นก็ลืมไปแล้ว ฮ่าๆๆ ส่วนชื่อจริงของนายเวย์ ชื่อวีรณัฐค่ะ มาอย่างง่ายเลยคือเอาชื่อตัวเองสลับที่ จากณัฐรวี ป็นวีรณัฐ -*-
ปล. ดูเหมือนคนเริ่มจะเป็นนายไนท์นะคะเนี่ย แล้วไหงมันกลายเป็นฝ่ายถอยห่างได้แหละเนี่ย น่าโมโหจริงๆ
ปล. สุดท้าย ขอโทษที่ช้าและ...ขอบคุณที่รอค่ะ
หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54] (อ่าน 497860 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก