หัวข้อ: ซีรี่ยส์ LOVE, FINALLY === กว่าเราจะรักกันได้ ===

[katawoot]

โธ่กว่าจะไปเยียมก็เข้ากรุงเทพซะแล้ว เวรกรรมจริงๆนะหมูปิ้ง สงสัยตอนหน้าแล่นตามไปกรุงเทพ ชยุตหายขึ้นมาเพชรบูรณ์แน่ๆ

โหย ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเมื่อไหร่จะได้พบกัน (ถามในฐานะคนอ่านนะ ไม่ใช่ฐานะคนเขียน คุณคฑาวุธเขาเขียนไว้แล้ว ผมมีหน้าที่พิมพ์ 

[nOn†ღ]

 

[Fujitaga]

ในที่สุด คุณยุตม์ ก็เข้ากรุงเทพฯ จนได้ จะเอาไงต่อทีหมูปิ้ง จะเดินต่อหรือป่าว หรือว่าจหยุดแค่นี้ดีอะ
อ่านแล้วลุ้นจังเลย

[andy_kwan]

หมูปิ้งชวนคุณแม่เข้ากทม.มาเยี่ยมไข้แล้วก็สะสางเรื่องในอดีตให้ครบๆเลย
อิอิ ป้าคิดการใหญ่

[pongsj]

สมน้ำหน้าคนปากแข็ง อิอิ

[CMYK]

สรุปหมูปิ้งเป็นลูกคุณชายอนิรุจน์ (ชื่อคุณช้ายคุณชาย) ฉะนั้น หมูปิ้งก็เป็น หม่อมหลวง นะสิ ใช่ไหมครับคุณคฑาวู้ดดดดด
โอ..เป็นราชนิกูลซะด้วย ว่าแต่คงไม่ได้เป็นหม่อมสามหยอยหรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[speedboy]

เอ้อกว่าจะได้ร้ากกัน..............ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะคร้าบ


กว่าจะถึงกรุงเทพ   โอ้ย............นานเกินไปแล้วเนี่ย



เอ้าก็รีบไปซิคร้าบยังมานั่งอยู่อีกหมูปิ้งเนี่ยมันน่านัก  อิอิ


 

[● MaYa~Boy ●]

โอ๊ย น่าสงสารความรักครั้งนี้จัง

[mecon]

หมูปิ้งรักแท้ไม่แพ้ระยะทางนะ
แค่รพ.ไกลๆขับวนซะนาน แล้วนี่ย้ายไปกทม.แล้ว
ให้เวลาคิดอีกหนึ่งคืนนะ ไปเยี่ยมนายช่างซะ
อาการหมูปิ้งเป็นซะขนาดนี้คุณนายเตือนใจยังเป็นปอมปอมเกิร์ลเลย เหอะๆเชียร์ออกนอกหน้ามากคระคุณนาย 
+1 จัดไป

[K2KARN]

หมูปิ้ง เข้ากรุงเทพตามไปเลย
เห็นมั้ยมัวแต่รีรออะไรก็ไม่รู้
ทีนี้ห่างกันแล้วจะทนไม่ได้เอา 

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์สายๆ ครับ

บทที่ 20 ครับ เหลืออีกหนึ่่งตอนก็จบ

20

คนแรกที่โชคดีนึกถึงคือปฐพี ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเบอร์ที่จำได้จนขึ้นใจ สายโทรศัพท์ไม่ว่าง โชคดีจึงลดมือลงมา วางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
"ผมกำลังจะโทรหาอยู่พอดี" เสียงนุ่มนวลอ่อนโยนของปฐพีดังขึ้นทันทีที่โชคดีรับสาย "คุณชยุตม์ถูกทรานเฟอร์เข้ากรุงเทพฯ ท่านอยากให้หมอที่โรงพยาบาลศิริราชรักษา"
"ครับ" โชคดีตอบรับสั้นๆ
"โชคดีอยู่ไหน" ปฐพีถาม
"บ้าน"
ปฐพีบอกว่าจะไปหาเพื่อเล่าอาการของชยุตม์ให้ฟัง โชคดีตอบรับสั้นๆ แล้ววางสาย นั่งมองป้ายหน้าห้องพยาบาลชั่วครู่แล้วเดินหงอยๆ ไปที่รถ
...ท่านรัฐมนตรีย้ายลูกชายเข้ากรุงเทพฯ เป็นเขาก็คงทำแบบนั้น หากมีตำแหน่งใหญ่โตเท่าพ่อของชยุตม์ แค่ออกคำสั่ง ทุกอย่างก็เรียบร้อย...
...แล้วจักริณทร์ก็คงตามไปพร้อมกัน จักริณทร์เป็นแฟนชยุตม์นี่นา...
...เขาเป็นคนอื่น ไม่ใช่คนพิเศษอย่างที่แม่เขาล้อด้วยซ้ำ...
...แถมเป็นคนที่ไม่ถูกกับนายช่างอย่างที่โต๋พูดอีกต่างหาก...


"พรุ่งนี้ผมถึงจะเข้าไปเยี่ยมที่กรุงเทพฯ โชคดีไปด้วยกันไหม" ปฐพีถามปิดท้าย หลังจากเล่าเรื่องราวอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับชยุตม์ให้โชคดีและแม่ฟัง
"คงไม่สะดวกหรอกค่ะผู้กอง หมูปิ้งงานยุ่งขนาดนี้ จะทิ้งร้านเข้ากรุงเทพฯ ได้ยังไงกัน" คุณเตือนใจแทรก ทำท่าห่วงใยลูกชาย แต่อีกฝ่ายรู้ดีว่าโดนกระทบกระเทียบ
"อาการหนักขนาดนั้นเลยหรือ" โชคดีไม่สนใยแม่ พึมพำกับปฐพีเบาๆ
"ผมก็ไม่รู้ละเอียดขนาดนั้น จักรเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้วต้องรีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์ เดี๋ยวเย็นนี่ผมจะโทรไปถามอีกที"
"เฮ้อ ไม่ระวังกันบ้างเลย แค่พังประตูน้ำแค่นี้เอง ต้องเกิดอุบัติเหตุจนวิศวกรใหญ่ของโครงการบาดเจ็บ แล้วนี่รีสอร์ทก็คงชะงักล่ะสิ ประตู้น้ำเจ้าปัญหานี่ก็จริงๆ เลย รีสอร์ทจะเสร็จทันตามกำหนดหรือเปล่าก็ไม่รู้" คุณเตือนใจบ่น
"แม่...ห่วงรีสอร์ทหรือห่วงคนเจ็บ" โชคดีกระแทกเสียง ชักจะฉุนมารดาที่เหน็บแนมไม่หยุด
"แม่ห่วงคนไม่เจ็บมากกว่า กลัวจะตรอมใจตาย" คุณเตือนใจยักไหล่แล้วลุกขึ้นขอตัวปฐพีเข้าบ้าน ปล่อยให้สองหนุ่มนั่งอยู่กันเงียบๆ
"จักรบอกว่าคุณชยุตม์เพ้อเกือบทั้งคืน" ปฐพีพูดขึ้นมา
"คนเจ็บก็เพ้อเป็นเรื่องธรรมดา" โชคดีให้เหตุผล "ไข้ขึ้นสูงก็กระสับกระส่าย เพ้อเจ้ออะไรไปเรื่อยเปื่อย"
"ใช่ เพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าเพ้อเป็นเรื่องเป็นราวนี่สิ น่าคิด" ปฐพีผงักศีรษะ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน โชคดีคงโต้กลับไปว่าปฐพีมีปัญหาอะไร หมายความว่าอย่างไร ทำไมไม่พูดออกมาตรงๆ แต่ตอนนี้ คนใจร้อนปากร้ายกลับนั่งนิ่งเงียบ
"ที่จริงจักรขอให้ผมตามเข้ากรุงเทพฯ ไปวันนี้เลย อย่างน้อยก็มีเพื่อนจะได้ช่วยเหลือกัน คุณชยุตม์อาจจจะมีคนดูแลก็จริงเพราะพ่อใหญ่โต แต่ก็ไม่เหมือนกับคนที่เขารักและรักเขาเป็นคนดูแล" ปฐพีพูดต่อ
"ผู้กองรักคุณชยุตม์หรือ" โชคดีอดประชดไม่ได้
"หาเรื่อง" ปฐพีเสียงเข้ม
"คนที่เขารักและรักเขาก็ดูอยู่แล้ว ได้ยาดีขนาดนั้น เดี๋ยวก็หาย"
"เกรงว่าจะเป็นยาหมดอายุแล้วนะสิ" ปฐพีหันหน้าออกด้านข้าง ทำเหมือนพูดลอยๆ แล้วหันกลับมาถามโชคดี "ผมจะไปพรุ่งนี้ เที่ยว 11 โมง จะไปด้วยกันไหม จะซื้อตัวให้ด้วยเลย"
...ไปเยี่ยมชยุตม์!
...ในฐานะอะไร เพื่อนก็ไม่ใช่ คนที่ไม่กินเส้นกัน หรือแค่คนที่รู้จักกัน...
...แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ในฐานะคนรักกันหรอก ก็คนที่รักกันนั่งเฝ้ากันอยู่แล้วนี่...


จักริณทร์หันไปยังประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ ทันที่ประตูเปิดออกก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อร่างสูงโปร่งของร้อยตำรวจเอกปฐพีก้าวเข้ามา
"คุณโชคดีไม่มาด้วยหรือครับ" จักริณทร์ถามถึงอีกคนทันที รู้สึกแปลกใจที่เห็นปฐพีมาคนเดียว
"เอ่อ..." ปฐพีทำท่าอึกอักก่อนจะพูดวา "โชคดีเขายุ่งครับ ก็เลยมาไม่ได้ ฝากผมมาเยี่ยมคุณชยุตม์และฝากถามอาการ"
"ผมอาการไม่แย่อย่างที่ตื่นตกใจกันหรอกครับ แค่ขาหักกระดูกแตกนิดหน่อย" ชยุตม์ขยับตัว ทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ แต่จักริณทร์ห้ามเอาไว้
"ผมไม่เป็นอะไรมาก ถ้าเดินจากเตียงมานั่งตรงนี้ได้ผมก็เดินกลับไปได้" ชยุตม์ยกมือห้ามจักริณทร์กับปฐพีที่ทำท่าจะเข้ามาช่วยพยุง
"ดื้อไม่ใช่เล่น" จักริณทร์ฟ้องปฐพี ยืนมองชยุตม์ที่ทำหน้าเหยเกและพยายามเดินกลับไปที่เตียงคนไข้จนได้
"โล่งอกนะครับที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมจะได้โทรไปบอกโชคดี ท่าทางก็ห่วงคุณชยุตม์เหมือนกัน"
...แต่ทำปากแข็ง ใจแข็งไม่พอยังปากแข็งอีก...
"ทางรีสอร์รู้ข่าวแล้วครับ แต่พอดีมัวแต่ยุ่งๆ เลยไม่ได้บอกคุณโชคดี ผมไม่มีเบอร์ จะโทรไปถามผู้กองก็ลืม" จักริณทร์พูด
"คุณชยุตม์คงกลับไปทำงานยังไม่ได้ เจ็บขนาดนี้ผมว่าคงเกือบสองเดือนถึงจะหายเป็นปกติ ได้ยินข่าวว่ารีสอร์ทใกล้จะเสร็จแล้ว กำหนิดเปิดปีใหม่พอดี" ปฐพีพูดขึ้นมา จักริณทร์จึงพูดเสริม ส่วนชยุตม์เอาแต่พยักหน้าและตอบรับสั้นๆ จากนั้นก็เลยเป็นว่าปฐพีชวนจักริณทร์คุยเรื่องทั่วๆ ไป และท้ายที่สุสดก็จบลงด้วยเรื่องที่ปฐพีเล่าว่าโชคดีเกือบจะเตะโต๋ เด็กในร้านที่ทำงานกับชยุตม์
"ร้ายจริงๆ เลย ไม่นึกว่าคุณโชคดีจะดุขนาดนี้" จักริณทร์ทำหน้าไม่เชื่อ
"ทำไมจะไม่ร้าย คุณไม่เคยเห็นเขาจะเอาเรื่องผม" ชยุตม์แทรกขึ้นมา "นี่ไม่รู้เกลียดอะไรผมนักหนา ขวางได้ทุกเรื่อง ตอนนี้ผมไม่อยู่ ก็คงไปเย้วๆ ต่อต้านการสร้างรีสอร์ท"
"คงไม่หรอกครับ" ปฐพีแย้ง "จากที่เห็น โชคดีก็คงน่าจะเข้าใจคุณชยุตม์แล้ว ยิ่งได้รู้ว่าบาดเจ็บเพราะเรื่องประตูน้ำ โชคดีก็คงไม่ติดใจอะไรอีกต่อไป"
...แล้วทำไมไม่มาเยี่ยมเขาพร้อมปฐพีล่ะ ทำไม...
...จำได้ว่าโชคดีเคยพูดว่าไม่เคยคิดจะมาเข้ามาเหยียบกรุงเทพฯ แม้แต่น้อย แล้วทำไมโชคดีจะมาเยี่ยมเขา...
...หรือต้องให้เขาย้ายโรงพยาบาลกลับไปที่น่านเพื่อให้โชคดีเยี่ยม...
ชยุตม์เอนตัวนอนพักเพราะจักริณร์ขอตัวไปทานอาหารกับปฐพี วิศวกรผู้บาดเจ็บบอกทั้งสองว่าไม่ต้องรีบกลับเพราะอีกไม่นานคุณแม่กับพี่ชายของเขาก็จะมาเยี่ยม
ตั้งแต่เขารู้สึกตัวก็มีคนมาเยี่ยมกันไม่ขาด ส่วนมากเป็นคนรู้จักคุณพ่อของเขา มาเยี่ยมลูกชายของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย ส่วนเพื่อนของเขามาเยี่ยมกันครบทุกคนแล้วภายในวันเดียวเพราะเขามีเพื่อที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยนับจำนวนคนได้
...แต่คนที่เขาอยากให้มากลับไม่มา...
...ทำไมใจแข็งขนาดนี้...


โต๋เดินเข้ามาในร้านโชคดีค้าเหล็ก ชะเง้อมองโชคดีที่นั่งอยู่ในห้องทำงานแล้วทำท่าสองจิตสองใจว่าควรจะเข้าไปรายงาน "อาการ" ของนายช่างชยุตม์ให้ฟังดีหรือไม่ ขณะที่ลังเลอยู่นั้น เจ้านายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมา ส่งสายตาคมกริบมาถามว่า "มีอะไร เข้ามาในห้องเดี๋ยวนี้"
"ที่ทำงานประกาศว่าอาการนายช่างพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วง นายช่างแค่ขาหัก อีกไม่นานก็กลับบ้านได้"
"ทำเป็นกระต่ายตื่นตูม" โชคดีพูดเสียงเบา
"มันเป็นยังไงหรือครับ" โต๋อ้อมแอ้มถามเพราะไม่เข้าใจที่โชคดีพูด
"ก็หมายความว่าทำเป็นเรื่องใหญ่กันไปได้นะสิ" โชคดีตอบ
"ก็ใครจะรู้ล่ะครับ ตอนนั้นท่าทางหนักเอาการ นายช่างก็ไม่รู้สึกตัวเลย เอามือจับขาบิดก็พึมพำว่าไม่รู้สึกเจ็บ ทีนี้ก็ตกใจกันใหญ่" โต๋อธิบาย "ผมเห็นเพื่อนนายช่างร้องให้เลยนะครับ"
"แกไปเห็นตอนไหน" โชคดีเสียงเข้ม
"ก็...เอ่อ...ที่โรงพยาบาล" โต๋พูดเสียงอ่อยๆ ทำท่าคิดอยู่ชั่วครู่แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามโชคดีว่า "แล้วนี่อยู่ถึงกรุงเทพฯ คุณโชคดีจะไปเยี่ยมได้หรือครับ ไกลขนาดนั้น ผมอยากไปเยี่ยมแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง"
"ก็เห็นว่าอาการไม่น่าเป็นห่วง จะไปเยี่ยมทำไม"
"โธ่ ก็นายช่างเป็นนายช่าง มีบุญคุณต่อผม ใครจะใจไม้ใส้ระกำ ใจจืดใจดำไม่ไปเยี่ยมล่ะครับ นายช่างดีกับผมขนาดนั้น"
"รู้จักใช้สำนวนนะ ปากเก่งนัก" โชคดีเบ้ปาก ถลึงตา ก่อนจะไล่เด็กหนุ่มออกไปให้พ้นหน้า "จะไปไหนก็ไป"
...ใจไม้ใส้ระกำ ใจจืดใจดำ...
...ไอ้โต๋นะไอ้โต๋ หลอกด่าเราหรือนี่...
...ใจดำที่ไหน ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ นี่นา คนเฝ้าก็มีอยู่แล้ว จักริณทร์ก็คงนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง...
...แล้วนี่ทำไมเขาจะต้องมารู้อาการชยุตม์จากโต๋ ไหนปฐพีบอกว่าไปเยี่ยมที่กรุงเทพฯ ไปถึงตั้งนานแล้ว ทำไมไม่โทรมาเล่าให้เขาฟังบ้างเลย จะโทรไปก็กลัวเสียหน้า...

[โน๊อา]

สวัสดีตอนเที่ยง

เข้ามาส่งพี่นาย ไปทานข้าวค่ะ

[wan]

มารอดูผู้ร้ายปากแข็ง ว่าแต่ว่าตัวเองจะหาทางไปเยี่ยมชยุตม์ ยังไงไม่ให้เสียฟอร์ม

อย่าช้านะครับ พี่นาย +1 เพิ่มให้อีกคะแนน เอาใจไว้ก่อน 

[nOn†ღ]

 

[speedboy]

มาเป็นแรงใจให้นายหมูปิ้งใจแข็งนี่หน่อยนะคร้าบ


สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคร้าบหมูปิ้งเบาๆมั่งได้แล้วละคร้าบ


รักกันซะทีนะคร้าบ


 

[mecon]

หูย สงสารหมูปิ้งอยู่ในโหมดซึมๆเลยเหรอ
โดนคุณนายแม่จิกอีก 55 น่าสงสาร
เด๋ซคนป่วยก็กลับมาให้เยี่ยมเองล่ะนะ หมูปิ้ง 

[Fujitaga]

ดูท่าน่าจะเหนื่อยหน่อยนะครับ หมูปิ้ง
อยากจะไปเยี่ยมกับ ก็ไม่รู้ว่า ฐานะไหน
อยากจะพูด อยากจะบอกอะไร ก็ ไม่กล้าไปซะหมด

คุณชยุตม์ ก็รีบหายเร็ว ๆ หน่อยนะครับ
จะได้รู้เหตุผลเสียทีว่า หมูปิ้งเค้า ทำไมไม่มาเยี่ยม

ใกล้จบอีกแล้วอะ จะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย

[naja]

มารอตอนจบคร๊าบบ

ชยุตม์จะได้กินหมูปิ้งมั๊ยเนี่ยย อิอิ

[M@nfaNG]

ดูท่าทางแล้วมันจะจบได้ยังไงเนี่ยยย ...ไม่เข้าใจ

[katawoot]

ต่อบทที่ 20

ชยานนท์มองน้องชายแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับมารดาก่อนจะร้องลั่นเพราะถูกบิดแขน
“ไปว่าน้องอย่างนั้นได้ยังไง” คุณหญิงเพียงฤดีดุลูกชายคนรอง
“ก็จริงนี่ครับ คุณหญิงแม่ไม่รู้อะไร แบบนี้เขาเรียกว่าอกหัก มองครึ่งตาก็รู้” ชานนท์ส่ายหน้า “เป็นเอามาก ผมว่าคุณพ่อกับคุณแม่ทำบาบทำกรรมที่พรากคนรักเขามาแบบนี้”
“คนรักอะไรที่ไหน” คุณหญิงเพียงฤดีขมวดคิ้ว “จักรเขาเฝ้ายุตม์มาตลอด”
“แล้วทำไมซึมขนาดนี้” ชยานนท์แกล้งทำเป็นสงสัย
“นั่นสิ แม่ก็ไม่เข้าใจ”
“นอกเสียจากว่ายุตม์มันเปลี่ยนใจแล้ว” ชยานนท์ทำหน้าจริงจังใส่มารดา “แม่ครับ คนที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคุณแม่ดูไม่ออกหรือ ไม่เห็นหรือว่าลูกชายคนโปรดของคุณพ่อมีแต่กาย ใจไปไหนก็ไม่รู้”
คุณหญิงเพียงฤดีเพ่งมองลูกชายคนเล็กอย่างพิจารณาแล้วก็เห็นจริงอย่างลูกชายคนรองว่า ชยุตม์ดูเงียบลงไปมาก ปกติเป็นคนเงียบอยู่แล้ว วันนี้ลูกชายแทบไม่พูดอะไรเลยซักคำ
“คุณแม่ลองเรียกดูสิครับ แล้วถามอะไรก็ได้ ดูซิว่ายุตม์จะตอบยังไง” ชานนท์เสนอ ‘การทำสอบ’ น้องชาย
คุณหญิงเพียงฤดีถอนหายใจแล้วลองทำตามที่ชานนท์แนะนำ เธอเรียกชยุตม์สองสามครั้ง ลูกชายคนเล็กจึงหันมามองแล้วตอบคำถามของเธอ
“ไม่ทราบครับ”
“แล้วจักออกไปตอนไหน ไปกับใคร จะกลับมาเมื่อไหร่” มารดาถามเป็นชุดๆ
“เอ่อ...” ชยุตม์ทำท่าคิด “ผมคิดว่าไปไม่นาน”
“ตอบคำถามไม่หมด” ชยานนท์กระซิบ “เพราะจำไม่ได้ว่าแม่ถามอะไรบ้าง”
“แล้วนี่ลูกทานยาหรือยัง” คุณเพียงฤดีถามต่อ
“ทานแล้วครับ” ชยุตม์พึมพำตอบแล้วหันไปมองจอโทรทัศน์เหมือนอยากจะหยุดการสนทนา
“ยังไม่ได้ทาน” ชยานนท์กระซิบอีกครั้งแล้วพยักเพยิดให้มารดาดูถ้วยใส่ยาเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
“ปกติทานยากี่โมงล่ะ” คุณหญิงเพียงฤดีถามอีก
คนป่วยไม่ตอบ ตายังมองดูรายการโทรทัศน์ราวสนใจนักหนา ชยานนท์อมยิ้ม คุณหญิงเพียงฤดีจึงแก้ตัวให้ชยุตม์ว่า “น้องคงไม่ได้ยิน”
“จะได้ยินได้ยังไงครับ ใจลอยไปถึงบ้านป่าบ้านดอยเสียแล้ว”
“น้องกำลังสนใจดูทีวี” ผู้เป็นแม่ยังเข้าข้างลูกขายคนสุดท้อง
“โธ่คุณหญิงแม่ครับ จนป่านนี้แล้ว”
“งั้นทำไมคนที่ยุตม์ชอบเขาไม่มาเยี่ยม เขาไม่รู้หรือ แล้วนี่นนท์รู้ได้ยังไง อ้อ คนที่ว่านี่ใคร แล้วจักรล่ะจะว่างยังไง” ผู้เป็นแม่ถามคำถามชุดใหญ่
“โธ่คุณแม่ครับ ผมจะไปรู้ได้ยังไงหมด” ชยานนท์เบ้ปาก
“ก็เห็นทำท่ารู้ดี” คุณหญิงเพียงฤดีตีแขนลูกชายคนรองแล้วทำท่านึกอะไรบางอย่างได้ “เอ๊ะ หรือว่า...”
“หรือว่าอะไรครับ”
“ผู้กองปฐพี ลูกชายท่านผู้ว่าฯ”
คราวนี้คนที่อึ้งคือชานนท์เพราะไม่นึกว่ามารดาจะนึกอะไรได้ถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มหรี่ตาลงทำท่านึก แล้วจึงเบิกตากว้างหันไปพูดกับมารดาว่า “คุณแม่นี้เยี่ยมจริงๆ คิดออกได้ยังไง”
“ตายแล้ว แย่แล้ว”
ชานนท์ส่ายหน้า ปล่อยให้มารดาทำท่าตกใจและกังวัลใจอยู่คนเดียว ชายหนุ่มมาดเนี้ยบเดินไปหาชยุตม์ที่เตียง ยกมือขึ้นโบกเรียกค้องความในใจจากน้องชาย
“มีอะไรครับ ผมไม่ได้เหม่อลอยขนาดนั้นนะ” ชยุตม์ถามเสียงเรียบ แล้วเอียงหน้ามองทีวี ปัดมือพี่ชายที่กีดขวางอยู่เบื้องหน้า
“นึกว่าใจลอยไปถึงไหน”
“เปล่า”
“งั้นตอบคำถามพี่มา เมื่อกี้แม่กับพี่คุยเรื่องอะไรกัน”
“ผมไม่ได้ฟัง” ชยุตม์ปิดโทรทัศน์แล้วกดเบาะให้เอนลง
“ทำไมเขาไม่มาเยี่ยมซักที” ชยานนท์ถามยิ้มๆ ยืนกอดอกมองน้องชาย
“ใครครับ”
“ปากแข็งพอๆ กัน งอนอะไรกันหรือเปล่า” ชยานนท์ถาม แต่ไม่ทันที่จะได้ยินคำตอบจากชยุตม์ เสียงผู้เป็นมารดาก็ดังขึ้น
“ผู้กองปฐพี มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ตั้งแต่บ่ายๆ แล้วครับ” ปฐพียิ้มกว้าง ยกมือสวัสคุณหญิงเพียงฤดีซึ่งหลังจากรับไว้แล้วก็หันไปสบตากับชยานนท์พร้อมกับทำหน้างงๆ
“มาถึงก็นั่งเป็นเพื่อนคุณชยุตม์จนถึงบ่ายสี่โมง เลยชวนคุณจักรออกไปหาอะไรทาน ปล่อยให้คุณชยุตม์อยู่คนเดียวได้สองชั่วโมงแล้วครับ” ปฐพีพูดต่อ
“นึกว่าเพิ่งมาถึง” คุณเพียงฤดีเปรยแล้วหันไปสบตาชยานนท์อีก
“ผู้กองนี่สมาธิดีจังเลยนะครับ จำเวลาได้แม่นยำ” ชยานนท์ยิ้มตอบมารดา สื่อสารให้อีกฝ่ายรู้ว่าคนมีสติกับคนใจลอยนั้นต่างกัน
“คืนนี้ผมจะเฝ้ายุตม์ ผู้กองก็บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนก็ได้” จักริณทร์พูดยิ้มๆ
“ประหยัดค่าโรงแรมไปหนึ่งคืน” ปฐพีเสริมแล้วหัวเราะ
“ไปนอนบ้านผมก็ได้ครับ ไม่คิดตังค์” ชยานนท์เสนอความช่วยเหลือ
จักริณทร์ทำหน้ายิ้มๆ ไม่พูดอะไรเพราะรู้จักกิตติศัพท์ของชยานนท์ดี เขารู้ดีว่าหากให้ปฐพีไปพักกับพี่ชายของชยุตม์ รับรองว่าผู้กองหนุ่มไม่รอดแน่
“เอ แต่แม่ว่ายุตม์ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พยาบาลก็มี แค่กดปุ่มก็รีบเข้ามาดูแล้ว ไม่ต้องนอนเฝ้าก็น่าจะได้นะ จักรดูเขามาตั้งสองคืนแล้วนี่ แม่ว่าจักรกลับไปนอนบ้านเถอะ ส่วนผู้กองปฐพีจะพักบ้านแม่ก็ได้นะ ห้องหับเยอะแยะ”
“ถามยุตม์ดูก่อนดีไหมครับ” จักริณทร์ถามความเห็น
“ว่าไงยุตม์” ชยานนท์หันไปถามน้องชาย แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่ตอบ
“ยุตม์” ชยานนท์เรียกซ้ำ เสียงดังขึ้นกว่าเดิม
“ครับ” คนป่วยหันมาขานรับ
“นอนคนเดียวได้หรือเปล่าแม่บอกว่าให้จักรกลับไปนอนบล้าน เฝ้านายมาตั้งสองวันแล้ว”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องมีใครเฝ้าก็ได้”
“ไม่ก็ให้เด็กที่บ้านมาอยู่ด้วย” คุณเพียงฤดีเสนอ
“ไม่ต้องครับคุณแม่ ผมอยู่คนเดียวได้ จักรกลับไปนอนบ้านเถอะ คงเหนื่อยแล้ว ไหนว่าจะบินไม่ใช่หรือ บินวันไหน” ชยุตม์ถามเสียงเรียบ
“พรุ่งนี้เที่ยง ไปสามวัน บอกแล้วก็ลืม” จักริณทร์ตอบ ใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย
ชยานนท์หันไปสบตากับมารดาโดยอัตโนมัติ เป็นที่เข้าใจกันระหว่างแม่กับลูก แต่คุณเพียงฤดียังทำหน้าสงสัยว่า ปฐพีไม่น่าจะใช่คนที่ชยานนท์บอกว่าชยุตม์อยากให้มาเยี่ยม

ประมาณสามทุ่ม ชยานนท์ก็พามารดากลับบ้าน จักริณทร์กับปฐพีนั่งอยู่เป็นเพื่อนชยุตม์ครู่ใหญ่แล้วจึงขอตัวกลับ ระหว่างที่จักริณทร์เข้าห้องน้ำ นายตำรวจลุกขึ้นมายืนข้างเตียงชยุตม์แล้วพูดกับชายหนุ่มว่า
“โชคดีเขาก็อยากมาเยี่ยมครับ แต่ว่ามีเรื่องยุ่งๆ ที่ร้าน เลยมาไม่ได้”
“ฝากขอบคุณเขาด้วยนะครับ” ชยุตม์ยิ้มบางๆ แล้วนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถามปฐพีเสียงค่อยว่า “แล้ว เอ่อ ทางโน้นรู้หรือเปล่าวาผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”
ปฐพอมยิ้ม ทำเป็นไม่เข้าใจ “ที่รีสอร์ทหรือครับ คิดว่าทราบ คุณชยุตม์ไม่ต้องเป็นห่วงงาน ได้ยินมาว่ามีวิศวกรคนใหม่ไปแทนแล้วตั้งสองคน ตอนผมไปสนามบินเห็นขึ้นป้ายว่าเปิดต้อนรับปีใหม่ เหลือเวลาแค่เดือนกว่า คงทันใช่ไหมครับ”
ชยุตม์พยักหน้า อ้าปากจะถามอะไรบางอย่างต่อ แต่จักริณทร์เดินเข้ามาใกล้ เขาจึงเปลี่ยนใจ
“ผมเชื่อว่าเดี๋ยวทางโน้นก็มาเยี่ยม” ปฐพียิ้มให้กำลังใจแล้วชวนจักริณทร์กลับ
ชยุตม์มองตามชายหนุ่มทั้งสองแล้วถอนหายใจลึกๆ บอกตัวเองว่าตอนนี้มีเพียงสองอย่างที่เขาอยากให้เกิดขึ้น
อย่างแรก ขอให้ปฐพีไปนอนบล้านจักริณทร์แล้วสองคนนั้นก็เกิดชอบพอกัน จะหาว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ยอม
อย่างที่สอง ขอให้ ‘ทางโน้น’ มาเยี่ยมเขาเสียทีเถิด
...แต่ที่แน่ๆ เขารู้ว่าคืนนี้คงนอนไม่ค่อยหลับเพราะมี ‘สิ่ง’ ไปกวนใจอยู่ตลอดเวลา
...ทำไมรู้สึกทรมานแบบนี้ อยู่ใกลกันมันทรมานแบบนี้หรือยังไง ตอนที่เขาห่างจักริณทร์ไม่เห็นจะรู้สึกแย่แบบนี้เลย...
...ทำไม...ทำไมยังไม่มาหาเขาอีก...
...ทำไมถึงใจแข็งแบบนี้นะ...

***** จบบทที่ 20 ******

[M@nfaNG]

แข็งไปหมด ใจแข็ง ปากแข็ง...แข็งๆๆๆๆ

[jajey9]

หมูปิ้งใจอ่อนเถอะนะ สงสารชยุตท์ อ่ะ

[paulla]

      อยากอ่านต่ออออออออออ

[pongsj]

โชคดีใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย

[Cn-Nt]

หมูปิ้ง......................ใจแข็งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[● MaYa~Boy ●]

ใจแข็งมากเลยอ่ะ

มาเยี่ยมหน่อยก็ได้

[mecon]

5555
นายช่างเป็นเอามากนะเนี่ย ป่วยกายไม่เท่าไหร่ว่างั้น
แต่ป่วยใจเนี่ยมากกว่า 55 รู้ๆกันอยุ่ว่าหมูปิ้งใจแข็งแค่ไหนอย่าน้อยใจไปล่ะกัน 555
ส่วนพี่ชยานนท์ คืนนี้คงไม่ได้กินผู้กองสุดหล่อหรอกมั้งนะ อิอิ
+1 จัดไปคะ

[nOn†ღ]

 

[andy_kwan]

หมูปิ้งใจร้าย ปากแข็ง
แบบนี้ต้องขึ้นเตาปิ้งนานๆ เอาให้เกรียมเลย

[speedboy]

มาได้แล้วนะคร้าบหมูปิ้ง


ได้เวลาออกโรงตามเนื้อเรื่องแล้วละคร้าบ


มาเร็วๆ  รักกันเร็วๆ   เร้วๆนะคร้าบ


รอส่งใจช่วยต่อใจแข็งจริงๆนายหมูปิ้งเนี่ย